Naurgul Posted August 2, 2009 Share Posted August 2, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Νικόλας Τ. Είδος: flash-fiction τρόμου (θέλω να ελπίζω) Αριθμός Λέξεων: 1020 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Μια πολύ μικρή ιδέα (μάλλον όχι και τόσο πρωτότυπη) που μου ήρθε και δεν έλεγε να με αφήσει πριν τη γράψω. Επίσης, δε βρήκα καλό τίτλο στα Ελληνικά. :| Τέλος, είναι λίγο περίεργο το στυλ που επέλεξα να χρησιμοποιήσω και μπορεί να σας ξενίσει. Αν ξεκινήσετε να το διαβάζετε και το παρατήσετε στη μέση, να ξέρετε ότι η έλλειψη ρεαλισμού is kinda the whole point. Άδεια Χρήσης: Night Terror Νύχτα. Οι ηγέτες των G8 ετοιμάζονται να κλείσουν τη σύνοδό τους. Έξω, οι αστυνόμοι προσπαθούν να αδειάσουν το δρόμο από το πλήθος των διαδηλωτών. Ένας νεαρός διαδηλωτής, μαυροφορεμένος με μια μακρυά καμπαρντίνα σπρώχνει όποιον βρίσκει μπροστά του και πλησιάζει τους παρατεταγμένους αστυνόμους. Μέσα στο χάος, βγάζει ένα πιστόλι. Χωρίς δισταγμό, πυροβολεί τον αστυνόμο που βρίσκεται μπροστά του στο κράνος. Πριν κανείς αντιληφθεί καν τι έχει συμβεί, ο διαδηλωτής με μια κλωτσιά τον πετάει προς τα πίσω. Καθώς όλοι γύρω γυρίζουν να κοιτάξουν, αυτός έχει ήδη βρεθεί στο κενό ανάμεσα στους αστυνόμους. Με αστραπιαίες κινήσεις, βγάζει δύο αυτόματα πιστόλια και τα στρέφει ενάντια στους υπόλοιπους παρατεταγμένους αστυνόμους. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, δεκάδες από αυτούς πέφτουν σαν ντόμινο ο ένας πάνω στον άλλο, αιμόφυρτοι. Ο νεαρός ελίσσεται με επιδεικτική ευκολία ανάμεσα στον καταιγισμό πυρών που ακολουθεί. Αφήνει τα όπλα του να πέσουν στο έδαφος και φέρνει στο χέρι του το αρχικό του πιστόλι. Χωρίς καμία περιττή κίνηση, χωρίς το παραμικρό συναίσθημα, χωρίς να χαμηλώσει ταχύτητα καθόλου, πυροβολεί μερικές φορές βγάζοντας από τη μέση κάποιους φρουρούς που βρίσκονταν σε σημεία -κλειδιά. Φτάνει στην είσοδο του επιβλητικού κτιρίου, ρίχνει μια χειροβομβίδα πίσω του. Ο νεαρός με τη μαύρη καμπαρντίνα τρέχει, κρατάει το πιστόλι του σφιχτά στο χέρι. Οι διάδρομοι είναι άδειοι, τεράστιοι, αφύλακτοι. Τώρα που είναι μόνος του, συναισθήματα αρχίζουν να σχηματίζουν θηλιές μέσα στου νου του, αμφιβολίες και φόβοι γεννιούνται, ίσως ακόμη και να μετανιώνει λίγο για τον τρόπο που αποφάσισε να πετάξει τη ζωή του, σε ένα όνειρο, ένα ιδανικό, μια απιθανότητα. Μπροστά του απλώνεται μια ξύλινη δίφυλλη πόρτα, ψηλή ως την οροφή, του φαίνεται ότι δεν είναι φτιαγμένη για ανθρώπινα μεγέθη. Ακουμπάει το χερούλι, διστακτικά στην αρχή. Αλλά καθώς ο νους του αρχίζει να επικεντρώνεται στο σκοπό του και πάλι, το σφίγγει με αποφασιστικότητα. Μπαίνει στην αίθουσα. Είναι όπως την φανταζόταν: Κολοσσιαία σε διαστάσεις με ένα υπερμέγεθες στρογγυλό τραπέζι στη μέση. Οκτώ κουστουμαρισμένοι άνθρωποι κάθονται γύρω. Όλοι στρέφουν την προσοχή τους προς αυτόν, κανείς τους όμως δε μοιάζει να φοβάται ή να ανησυχεί στο ελάχιστο καν. Πλησιάζει έναν από αυτούς και ακουμπάει το πιστόλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. “Το αίτημά σου;” λέει αυτός ήρεμα, ως απόκριση στην απειλητική κίνηση. Ο νεαρός σαστίζει, αντιλαμβάνεται ότι κάτι πηγαίνει στραβά. “Άντε, γρήγορα, δε βλέπεις πως ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε;” κάνει ένας άλλος. Ο νεαρός καταπίνει, συγκεντρώνει τις σκέψεις του, τιθασεύει τα συναισθήματά του. “Θέλω να καταργήσετε το χρήμα.” λέει, όχι τόσο δυνατό όσο θα ήθελε. Οι οκτώ ξεσπούν σε γέλια. Ο νεαρός τους κοιτάζει αλλά δεν καταλαβαίνει. Ο εκνευρισμός του κορυφώνεται, η υπομονή του εξαντλείται. Θυμάται, υποτίθεται έχει το πάνω χέρι. Το όπλο εκπυρσοκροτεί, το κεφάλι του πολιτικού αποκτά μια τρύπα απ' άκρη σ' άκρη. Πέφτει πάνω στο τραπέζι, βάφοντάς το με το αίμα του. Η αίθουσα μένει σιωπηρή. Ο νεαρός είναι εκστασιασμένος, χαμογελάει πλατιά, αλλά με μίσος χαραγμένο στα μάτια του. “Άθλιοι. Έχετε βάλει το χρήμα να ορίζει τι πόρους της Γης και των ανθρώπων έχει δικαίωμα να παίρνει ο καθένας. Και μετά λέτε για ισότητα. Αφού δίνετε στον καθένα τη δυνατότητα να μαζέψει περισσότερα χρήματα, είναι σα να του λέτε ότι μπορεί το μερίδιό του να είναι μεγαλύτερο από των άλλων. Του λέτε να τους πατήσει, να τους περάσει, με κάθε μέσο, για να βγει από πάνω και να έχει πρόσβαση σε μεγαλύτερο κομμάτι”. Έχει λαχανιάσει. “Ποιος σας είπε ότι ο ένας άνθρωπος αξίζει παραπάνω από τον άλλο; Όλοι θα έπρεπε να παίρνουν το ίδιο μερίδιο. Αυτό είναι δικαιοσύνη, αυτό είναι ισότητα” τελειώνει. Νιώθει ότι τους έχει συνθλίψει ηθικά, ότι τους έχει δώσει με δυο λέξεις να καταλάβουν όλα τα προβλήματα του κόσμου. Κανείς απ' τους επτά δε λέει τίποτα, κανείς απ' τους επτά δε μοιάζει σκεπτικός. Μερικές στιγμές σιωπής περνούν. Καθώς ο νεαρός με την καμπαρντίνα αρχίζει να σκέφτεται ότι πρέπει να κάνει κάτι, ο πολιτικός με την τρύπα στο κεφάλι σηκώνεται όρθιος, παραμερίζοντας την καρέκλα του. Ο νεαρός κάνει ένα βήμα πίσω, ο πολιτικός γυρίζει προς το μέρος του και του χαμογελάει χαιρέκακα. “Νομίζεις ότι ο κόσμος μας θα δούλευε αν δεν υπήρχαν τα χρήματα”; Μια κηλίδα αίματος που ξεκινάει από την τρύπα κυλάει αργά δίπλα στο μάτι του. “Χωρίς ένα καρότο μπροστά τους που να τους οδηγεί με την ελπίδα ότι θα γίνουν ανώτεροι από τους δίπλα τους, οι άνθρωποι θα τεμπέλιαζαν συνεχώς”. Η κηλίδα αίματος έχει φτάσει στο στόμα του. Ο πολιτικός, με μια μικρή κίνηση της γλώσσας του το γεύεται. “Ως κοινωνία οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε τα αρχέγονα ένστικτα των μελών μας αν θέλουμε να υπάρξει πρόοδος. Και με το χρήμα μπορούμε να την κατευθύνουμε χωρίς να ενδιαφερόμαστε για λεπτομέρειες στην υλοποίηση που ίσως είναι αδύνατο να διαχειριστούμε με κεντρικό τρόπο”. Ο νεαρός μένει κοκαλωμένος. Ο πολιτικός συνεχίζει: “Πες μου ένα άλλο ένστικτο που μπορεί να κινητοποιήσει έναν άνθρωπο όσο αυτό της κυριαρχίας. Κι εσύ ακόμα με το λογύδριό σου αυτό το ένστικτο ικανοποιούσες. Ήθελες να επιβληθείς ηθικά πάνω μας, μην το αρνείσαι”. Ο νεαρός αρχίζει να πυροβολεί προς τη μεριά του πολιτικού, αλλά αυτός δε φαίνεται να παθαίνει τίποτα. Τον πετυχαίνει καν; “Οι σφαίρες είναι τα επιχειρήματά σου; Οι σφαίρες είναι οι ιδέες σου”; Ο νεαρός συνεχίζει να τραβάει τη σκανδάλη αλλά δεν έχουν μείνει άλλες σφαίρες στο όπλο. “Αυτές είναι οι αλήθειες που ο καθένας καταχωνιάζει στο βάθος του μυαλού του, τις θάβει κάτω από όμορφες ιδεολογίες γεμάτες αγάπη και στοργή. Αλλά όσο βαθιά και να τις βάλεις, θα είναι πάντα εκεί να σε στοιχειώνουν. Το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να ξεχάσεις”. Ο πολιτικός σταματάει να μιλάει, βγάζει ένα μικρό λευκό μαντίλι και σκουπίζει ελαφρά το αίμα γύρω από την τρύπα στο κεφάλι του. Τότε, η αίθουσα βυθίζεται στο σκοτάδι. Ο νεαρός νομίζει πως τον ακούει να λέει κάτι ακόμα, μια τελευταία μαχαιριά: “Μόνο αυτό”. Ξύπνησε μέσα στη νύχτα, τρομοκρατημένος. Κοίταξε γύρω του, είδε ότι ήταν στο κρεβάτι του. Η αδρεναλίνη τον έκανε να νιώθει σε εγρήγορση, να βλέπει τέρατα στο σκοτάδι σε κάθε γωνία και να μεγεθύνει κάθε ήχο κάνοντάς τον να μοιάζει με το μουγκρητό ενός λυσσασμένου θηρίου. Φοβόταν, ένιωθε έτοιμος να κλάψει αλλά δεν ήξερε γιατί. Ήταν όλα ένα όνειρο, ένας εφιάλτης; Δε θυμόταν πια, το μόνο που είχε απομείνει στο νου του ήταν ο τρόμος. Edited August 10, 2009 by Naurgul Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 8, 2009 Share Posted August 8, 2009 (edited) Μιά χαρά μικρή ιστορία ήταν. Την απόλαυσα και ήθελα να δώ που θα καταλήξει. Το τέλος φυσικά ήταν λίγο κοινότυπο, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ιστορία, αλλά σε σύνολο ήταν μιά ευχάριστη αναγνωστική εμπειρία και για αυτό σε ευχαριστώ!!! ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, δεν θα το κατέτασσα στις ιστορίες τρόμου. Edited August 8, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted August 8, 2009 Author Share Posted August 8, 2009 (edited) Υποτίθεται το τέλος κάνει subvert στην κοινοτυπία του "ήταν όλα ένα όνειρο" με την έννοια ότι το όλο νόημα είναι 1 - Σε τέτοιες ιστορίες στο τέλος ο πρωταγωνιστής μαθαίνει κάτι από το όνειρό του και γίνεται καλύτερος, ενώ εδώ πρέπει να ξεχάσει για να διατηρήσει την ψυχική του υγεία 2 - Σε τέτοιες ιστορίες το τέλος είναι anticlimactic γιατί περιμένεις μια λογική δικαιολόγηση για όσα συμβαίνουν αλλά με το όνειρο ο συγγραφέας ουσιαστικά αρνείται να το κάνει, ενώ εδώ υποτίθεται δικαιολογείται τι συμβαίνει "πραγματικά" όταν ένας άνθρωπος βιώνει night terror. But anyway, εσύ πού θα την κατέτασσες; Εγώ αρχικά την προόριζα για τις Διάφορες Ιστορίες , αλλά στην πορεία σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί και τρομακτική, οπότε κατέληξε εδώ. Edited August 8, 2009 by Naurgul Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 8, 2009 Share Posted August 8, 2009 Και εγώ στις διάφορες ιστορίες θα το κατέτασσα. Για το τέλος ίσως να έχεις και δίκιο, αλλά σε μένα φάνηκε αλλιώς. Anyway, αυτό δεν μειώνει την αξία της ιστορίας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted August 10, 2009 Share Posted August 10, 2009 Την περιγραφή της αίσθησης του Night Terror τη βρήκα πολύ εύστοχη, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη το ελάχιστο μέγεθός της. Ήταν μια πολύ γνώριμη αίσθηση. Μια χαρά τρόμος μου φαίνεται από τη μέση και μετά. Είχα δυο σχόλια ρεαλισμού που μάλλον δεν έχουν νόημα. Πάντως θα προτιμούσα αντί για τη Μάτριξ αρχή, να ξεκίναγε κάπου στο διάδρομο έξω από το γραφείο, την ώρα που καθαρίζει τους τελευταίους φρουρούς (ίσως με τη βοήθεια συνεργών για τους οποίους δε λέγεται τίποτε συγκεκριμένο). Και δε θα έδινε ένα τόσο μπαμ-μπουμ ύφος που σε βγάζει από την ατμόσφαιρα του τρόμου, και το in medias res είναι χαρακτηριστικό του ονείρου. Και δυο άλλα μικρά: - " μη το αρνείσαι", εδώ το μην διατηρεί το 'ν' - "πυροβολάει", νομίζω το "πυροβολεί" θα ταίριαζε καλύτερα με το λεξιλόγιο του υπόλοιπου κειμένου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted August 10, 2009 Author Share Posted August 10, 2009 (edited) Το "Μάτριξ" στην αρχή είναι λίγο-πολύ κατάλοιπο της πρώτης έκδοσης της ιδέας. Σε αυτή, η όλη ιστορία ήταν το όνειρο ενός εφήβου που όταν πάει να αλλάξει τον κόσμο, οι ισχυροί του ρίχνουν το αντεπιχείρημα και ξυπνάει μονολογώντας "Ο κυνισμός έχει βιάσει μέχρι και τον ύπνο μου" ή κάτι τέτοιο. Καθώς έγραφα όμως μου ήρθε η ιδέα με το night terror οπότε το γύρισα πιο πολύ στον τρόμο. Βέβαια, τώρα που το λες μοιάζει λίγο άσχετο έτσι όπως είναι αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να το βγάλω γιατί χωρίς αυτό χάνεται η αίσθηση του ονείρου-φαντασίωση που καταλήγει εφιάλτης... και μου φαίνεται ότι θέλω να το κρατήσω αυτό, κι ας χαλάει λίγο τον τρόμο. ΥΓ: Τα διόρθωσα τα λαθάκια που λες. Edited August 10, 2009 by Naurgul Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 31, 2009 Share Posted August 31, 2009 Πάντως η μετάφραση του Night terror είναι νυχτερινός τρόμος... ακόμη και στην ιατρική της διάσταση. Τώρα, για το διήγημα. Όμορφο. Στρωτό. Οι μεγάλες φράσεις στους διαλόγους αρχικά με ξένισαν, αλλά από τη δεύτερη φράση και μετά, φάνηκε ότι ήταν ενσωματωμένες στο στυλ του διηγήματος, οπότε λειτουργούν καλά. Πολύ καλά για να πω την αλήθεια. Το τέλος ήταν απογοήτευση, όχι ως προς την φιλοσοφική του διάσταση, αλλά κυρίως γιατί σε μια τέτοια ιστορία θα ήθελα κάτι εξωφρενικό να μου εξηγήσει τα γεγονότα. Μου ξύπνησες τον αμερικάνο έφηβο μέσα μου, περίμενα τη σπλατεριά, το gore κι αυτό δεν ήρθε... Με αφήνεις να αναρωτιέμαι τι θα είχες επινοήσει για να βγάλεις ένα αληθοφανές τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted August 31, 2009 Share Posted August 31, 2009 (edited) Το όλο σκηνικό και το αρχικό concept της Ιστορίας σου φίλε Naurgul το βρήκα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΌ, μου άρεσε πάρα πολύ και με στοίχειωσε η σκηνή που ανοίγει την μεγάλη θύρα, με τους μαυροντυμένους κύριους, να του ζητάνε το αίτημα του! Όμως, δυστυχώς, μέχρι εκεί. Ενώ με έχεις πωρώσει για τα καλά, βρίσκω την συνέχεια μέτρια και κάπως τετριμμένη. Εκεί, που το όλο σκηνικό είναι εντελώς εφιαλτικό, τρελό, μη-ανθρώπινο, με μια παράλογη ατμόσφαιρα τύπου Κάφκα, με συνωμοσιολογικές προεκτάσεις που ξεφεύγουν όμως από τα τετριμμένα και αγγίζουν τον "Μεταφυσικό" φόβο, ξαφνικά νιώθω να το "γειώνεις" το όλο Concept, ιδιαίτερα όμως με τους διαλόγους. Τους βρίσκω αρκετά "ανθρώπινους" για ένα τόσο "καφκακικό" σενάριο όπου παντού κυριαρχεί η παράνοια, που ξεφεύγει ακόμα και από τον κάφκα μιας και ο ίδιος ο ήρωας έχει παραδοθεί μέσα στην τρέλα του κόσμου του. Eίναι κρίμα για αυτήν την ιστορία σου, νιώθω να την αδικείς. Έχει τόσο δυνατές αρχικές εικόνες , γρήγορες, βίαιες, μυστηριώδης, σε αρπάζουν και θέλεις να σε οδηγήσουν, παρασύρεσαι μαζί τους... Με κάποιες προσεκτικές διορθώσεις σε διαλόγους, ατμόσφαιρα, σκηνικά κτλ πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ένα πραγματικά, μικρό αριστούργημα του Φανταστικού! Όπως και να έχει, όμως αυτό είναι δική σου επιλογή, απο εμένα τα συγχαρητήρια μου και πάλι, μου άρεσε πάρα πολύ! Αυτά! Edited August 31, 2009 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted August 31, 2009 Author Share Posted August 31, 2009 (edited) Naroualis, ευχαριστώ για το σχολιασμό. Όπως είπα πιο πάνω, αυτό που ήθελα ήταν η ανατροπή του "ήταν όλα ένα όνειρο" ως φθηνής λύσης. Τώρα, από τις αντιδράσεις σου και των προηγουμένων, συμπεραίνω ότι είτε δεν το πέτυχα επαρκώς είτε ότι η πεποίθηση ότι το "ήταν όλα ένα όνειρο" = "φθηνή λύση" είναι τόσο καρφωμένο στο μυαλό των αναγνωστών που δε γίνεται να το ανατρέψεις. Innerspaceman, σε ευχαριστώ για τις εντυπώσεις σου και τα καλά σου λόγια. Νομίζω, όμως, ότι παρανόησες το σκοπό της ιστορίας. Ήταν πρόθεσή μου να προσεδαφίσω το κείμενο, να το συνδέσω λιγάκι με την καθημερινή πραγματικότητα. Σίγουρα όχι τόσο νωρίς όσο το παρατήρησες εσύ, από τους διαλόγους, αλλά εν τέλει έπρεπε να προσγειωθεί. Αναρωτιέμαι βέβαια αν το όλο θέμα με τα χρήματα κλπ "πολιτικίζει" πολύ και για αυτό δεν ενδείκνυται για σουρεαλιστική/εφιαλτική ατμόσφαιρα ή αν πράγματι οι διάλογοι από τη μέση και μετά μπορούν να διορθωθούν αρκετά ώστε να διατηρηθεί το κλίμα μέχρι τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής ξυπνάει. Τέλος, επειδή πρόσφατα είδα την ταινία eXistenZ, παρατήρησα ότι υπάρχει μια αναλογία ανάμεσα σε αυτή και το συγκεκριμένο κείμενο. Δηλαδή όλη η ιστορία εκτός από το τέλος κινείται σε σουρεαλιστικούς τόνους και στο τέλος αποκαλύπτεται ότι δεν είναι αυτοσκοπός αλλά επιβάλλονταν από τα ανθρώπινα απλά πάθη αυτών των οποίων τα όνειρα/εφιάλτες/φαντασίες/φαντασιώσεις είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία της όλης πρότερης κατάστασης. ΥΓ: Θα άλλαζα τον τίτλο σε "Νυχτερινός Τρόμος" αλλά φαίνεται ότι πέρασε η περίοδος του edit για το συγκεκριμένο post. Oh well. Edited August 31, 2009 by Naurgul Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.