Τυχαία λήψη στην Αθήνα του 2224 μ.Χ.

[dolph]

Όνομα Συγγραφέα: Θου Βου 000

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Μπά...

Σεξ; Δυστυχώς καθόλου!

Αριθμός Λέξεων: 1869 (φτου γαμώτο μεγάλο μου βγήκε)

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια απλή άσκηση που έγραψα μονοκονδυλιά την τελευταία μιάμιση ώρα. Περισσότερο δοκιμάζω μιά συγκεκριμένη δομή που μου ήρθε στο μυαλό. Η ιστορία υποτυπώδης, αλλά δεκτά όλα τα σχόλια. Τυπογραφικά θα υπάρχουν σίγουρα (είπαμε είναι μονοκοντυλιά και μάλιστα σε open office, χωρίς ορθογράφο).

 

Τυχαία λήψη στην ΑΘήνα του 2224 μ.Χ.

 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 2224 μ.Χ.

 

ΠΛΑΝΗΤΗΣ: Γη

 

ΤΟΠΟΣ: Αθήνα, Ελλάδα.

Η Αθήνα είναι η Μητρόπολη της Ελλάδος. Έχει 24.785.433 κατοίκους και εκτείνεται σε όλη την Αττική. Η Ασπίδα της έχει κέντρο την Ακρόπολη και φτάνει μέχρι την Κόρινθο. Η είσοδος/έξοδος από την πόλη επιτρέπεται μόνο για ταξίδια από αέρος προς άλλες πόλεις ή οδικώς σε όσους έχουν ιδιοκτησία γης εκτός της ασπίδας. Ιδιοκτησία εκτός πόλεως έχουν μόνο 23.256 πολίτες. Όλοι οι υπόλοιποι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να κινούνται αποκλειστικά μέσα στα όρια της πόλης, εκτός αν έχουν άδεια να ταξιδέψουν αεροπορικώς εκτός αυτής.

 

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ: Μετά την Οικολογική Επανάσταση του 21ου αιώνα, η Γη είναι ένας παράδεισος. Αρκεί να μην μένεις σε πόλη. Εκεί το περιβάλλον είναι μολυσμένο, αλλά και πάλι είναι καλύτερο απ' ότι 1-2 αιώνες πριν. Το υπέδαφος της πόλης έχει ενισχυθεί για να στηρίξει τα ψηλά κτίρια που συχνά φτάνουν τους 500 ορόφους. Τα κτίρια αντέχουν σε οποιοδήποτε σεισμό. Ακόμα και στον Μεγάλο Σεισμό του 2194 δεν έπεσε ούτε ένα. Χωρίζονται σε 2 τύπους: στις κατοικίες και στα δημόσια. Οι κατοικίες είναι φτιαγμένες με συγκεκριμένες προδιαγραφές και αναλόγως της οικονομικής επιφάνειας και οικογενειακής κατάστασης του κάθε πολίτη. Τα δημόσια κτίρια έχουν περισσότερη ελευθερία στην αρχιτεκτονική τους, πράγμα που το κατάφεραν με μεγάλη πίεση οι λομπίστες των μεγάλων βιομηχανιών. Η μετακίνηση γίνεται κυρίως με μαζικά μέσα συγκοινωνίας, καθώς δε και με ιδιωτικά οχήματα, για τα οποία πρέπει να έχεις ειδική άδεια. Όλοι οι πολίτες που έχουν ιδιοκτησία γης εκτός της πόλης κατέχουν και αυτή την απεριόριστη άδεια. Η Ασπίδα είναι ένα ενεργειακό πεδίο το οποίο έχει πολλαπλές χρήσεις. Πρώτον και κυριότερον φιλτράρει την ατμοσφαιρική μόλυνση και μάλιστα δεν αφήνει γραμμάριο ρύπου να βγεί εκτός των πόλεων. Η δεύτερη κύρια χρήση, αν και δεν ομολογείται δημόσια η σημασία της, είναι ο επιτυχής αποκλεισμός των πολιτών από τον εξωτερικό παράδεισο. Είναι αδύνατο να περάσεις από την Ασπίδα αν δεν έχεις ειδική άδεια. Απλά θα σε χτυπήσει ένα τόσο δυνατό κύμα ενέργειας, που στην καλύτερη περίπτωση θα χάσεις τις αισθήσεις σου για πάνω από 6 ώρες. Έχουν αναφερθεί και θάνατοι, αλλά αυτοί συνδυάζονται πάντα με την προβληματική κατάσταση υγείας των τεθνόντων.

Μεγάλη αξία για τους πολίτες έχει και ο κλιματισμός της πόλης, που οι ιδανικές συνθήκες επιτυγχάνονται με την βοήθεια της Ασπίδας.

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Εδώ και έναν αιώνα έχουν καταργηθεί τα κράτη και τα σύνορα στη Γη. Υπάρχει μιά παγκόσμια κυβέρνηση η οποία εκλέγεται μεταξύ των δύο μοναδικών κομμάτων, των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατών. Η εναλλαγή τους στην εξουσία είναι σχεδόν ανά θητεία, πέραν συνταρακτικών εξαιρέσεων. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι, αλλά όσοι έχουν ιδιοκτησία γης εκτός πόλεων έχουν και το αποκλειστικό δικαίωμα διαχείρισης αυτού του εδάφους, αρκεί οι πράξεις τους να μην διαταράσσουν την Οικολογική Ισορροπία, η οποία είναι ο υπέρτατος νόμος του πλανήτη. Αυτοί οι πολίτες είναι οι μόνοι που δεν έχουν δικαίωμα στο εκλέγεσθαι. Αυτό ήταν το αντιστάθμισμα που παρεχώρησαν κατά την διάρκεια της Τελικού Κοινωνικού Συμβολαίου, όταν αποχωρίστηκαν τις περιουσίες τους με αντάλλαγμα την αποκλειστική χρήση του εδάφους εκτός πόλεων. Το Τελικό Κοινωνικό Συμβόλαιο ήταν ο μεγαλύτερος σταθμός στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Για πρώτη φορά συμφωνήθηκε ότι το ύψος της περιουσίας των ανθρώπων πρέπει να φτάνει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο και από εκεί και πέρα ο όποιος πλούτος που παράγεται να παρακρατείται από το κράτος. Δεν ήταν κομμουνισμός γιατί δεν ήταν όλοι ίσοι οικονομικά και η οικονομία λειτουργούσε σχεδόν με καπιταλιστικούς όρους. Δεν ήταν όμως και καπιταλισμός, γιατί η όποια περιουσία του κάθε ανθρώπου υπολογιζόταν με ακρίβεια και όταν έφτανε ένα συγκεκριμένο όριο, το οποίο ήταν αρκετό για να ζεί κάποιος με πολυτέλεια, τότε δεν είχε την δυνατότητα να την αυξήσει. Ό,τι επιπλέον κέρδος και να παρήγαν οι επιχειρήσεις του κατέληγε στο κράτος. Όταν φτιάχτηκε το Τελικό Κοινωνικό Συμβόλαιο, έπρεπε να αποζημιωθούν με κάποιο τρόπο οι δισεκατομμυριούχοι για την ειρηνική απαλλοτρίωση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας τους και ώς αντάλλαγμα τους δόθηκε η αποκλειστική πρόσβαση στην εξωτερική γή. Εκεί μπορούσαν να φτιάξουν οικολογικές βίλες, να ψαρεύουν ή να κάνουν σκι αμέριμνοι, και γενικότερα να απολαμβάνουν έναν πραγματικό παράδεισο όπου μόνο αυτοί θα είχαν πρόσβαση. Η οικονομία της Γης στηρίζεται στην εσωτερική κατανάλωση, καθώς δε και στις συναλλαγές με τις διαπλανητικές αποικίες της Σελήνης και του Άρη. Οι αποικίες, αν και αυτόνομες σε μεγάλο βαθμό, εξαρτιώνται πολιτικά από την πλανητική κυβέρνηση της Γης και λειτουργούν κάτω από το ίδιο Τελικό Κοινωνικό Συμβόλαιο. Ο νόμος της Οικολογικής Ισορροπίας δεν εφαρμόζεται εκεί, καθώς είναι αναγκαίες οι πρωτόγονες μέθοδοι εξόρυξης των μεταλλευμάτων για να στηριχθεί ο παράδεισος στην Γη. Ήταν μια συμφωνία που σύμφερε και την κυβέρνηση της Γης και τις κυβερνήσεις της Σελήνης και του Άρη καθώς από τη μία στηρίζονταν η οικονομία των αποικιών, ενώ από την άλλη εξασφαλιζόταν η οικολογική ισορροπία της Γης.

 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Αν και ακόμα δεν είχαν έρθει σε επαφή με άλλες μορφές ζωής από τον Γαλαξία, οι άνθρωποι προετοιμαζόντουσαν εντατικά για την πιθανή συνάντησή μαζί τους. Είχαν αναπτύξει πολύ ισχυρά όπλα, τα οποία τα δοκίμαζαν στους άγονους πλανήτες του Ηλιακού συστήματος και μάρτυρας ήταν το αλλοιωμένο έδαφός τους. Ήταν ενδιαφέρον να κοίταζες τους μορφολογικούς χάρτες αυτών των πλανητών πριν και μετά τις δοκιμές των υπερόπλων. Είχαν πίστη ότι θα είναι έτοιμοι για την όποια πιθανή δυσάρεστη συνάντηση με άλλες μορφές ζωής, αλλά πάντα ανησυχούσαν γιατί δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι για τις δυνατότητες των δυνητικών αντιπάλων τους. Εκεί όμως που ήταν σίγουροι ότι λειτουργούσε απόλυτα η ασφάλεια ήταν στο εσωτερικό του πλανήτη. Πέραν των Ασπίδων που απομονώναν τις πόλεις από την ύπαιθρο, υπήρχε μιά πολύ ισχυρή Αστυνομία η οποία εντόπιζε αμέσως τις όποιες παρανομίες των πολιτών. Γιατί αν και όλοι γνώριζαν ότι δεν είναι δυνατόν να ξεφύγεις απ' τον Νόμο, πολλοί το προσπαθούσαν είτε μες την αφέλειά τους, είτε στην ανάγκη τους να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Η Αστυνομία είχε άρρηκτους δεσμούς με την Εισαγγελία και επιτύγχανε την άμεση εκδίκαση και, αν έπρεπε, τιμωρία των παραβατών. Η Δικαιοσύνη πάντως ήταν πραγματικά δίκαιη και προστάτευε πάνω απ' όλα τον πολίτη. Το τεκμήριο της αθωότητας εξακολουθούσε να ισχύει, απλά δεν ήταν δυνατόν να το εκμεταλλευτείς. Αν είχες παρανομήσει, θα καταδικαζόσουνα, αυτό ήταν σίγουρο.

 

ΤΥΧΑΙΑ ΛΗΨΗ: Ο Alexis άρχισε να τρέχει γρήγορα μες τα στενά της Αθήνας. Ήταν στον κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στην Ακρόπολη. Ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του και η αγωνία του ήταν εμφανής. Την είχε κάνει την κουταμάρα του και το ήξερε, αλλά ήξερε συγχρόνως ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να πάει τον χρόνο πίσω.

 

Τί το ήθελε να το κλέψει εκείνο το δαχτυλίδι στον πάγκο του κοσμηματοπωλείου; Αφού το ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον αντιληφθούν και εν τέλει να τον συλλάβουν. Και αν ήταν το πρώτο του παράπτωμα τα πράγματα θα ήταν σχετικά απλά. Θα δήλωνε μεταμέλεια στο φιλεύσπλαχνο δικαστήριο και θα αφήνοταν αμέσως. Τώρα όμως, μετά από δύο συλλήψεις τις οποίες είχε ξεπεράσει σχετικά ανώδυνα, ήξερε ότι το δικαστήριο θα ήταν αμείλικτο μαζί του. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τον φυλάκιζαν στον πλανήτη Γη, ενώ στην χειρότερη, και φοβόταν ότι αυτό θα συνέβαινε, θα τον εξόριζαν στις φυλακές της Ευρώπης, του δορυφόρου του Δία, για πολλά-πολλά χρόνια. Θα πήγαινε δηλαδή στο πιό σκληρό μέρος του ηλιακού συστήματος. Στο πιό παγερό. Στο πιό μοναχικό. Και έτσι, δεν θα ξανάβλεπε πιά την αγαπημένη του και αυτό τον πονούσε. Πολύ.

 

Έτρεχε. Έτρεχε γρήγορα για να προλάβει να την δει για μιά τελευταία φορά. Ήξερε ότι αργά η γρήγορα θα εντοπιζόταν και με ταχύρρυθμες διαδικασίες θα έμπαινε στο επόμενο σκάφος για την Ευρώπη. Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη μέχρι το σπίτι της Ioli, αλλά η αγωνία ήταν μεγάλη καθώς δεν ήξερε σε ποιό σημείο βρίσκοταν οι διώκτες του.

 

Κάποιοι περαστικοί τον κοίταζαν με ένα λυπημένο βλέμμα. Μάλλον καταλάβαιναν στο περίπου την κατάστασή του και την πιθανή κατάληξή της.

 

Το πρόσωπό του είχε κοκκινήσει από την ένταση και το συνεχές τρέξιμο. Ήταν πλέον μούσκεμα στον ιδρώτα, σαν να είχε πέσει με τα ρούχα στη πισίνα.

 

Είχαν μείνει μόνο δύο τετράγωνα για το κτίριο της Ioli. Ήλπιζε να μην είχε καθυστερήσει στην δουλειά της και να είχε φτάσει ήδη στο σπίτι. Αντί να ηρεμήσει και να μειώσει ταχύτητα τώρα που έφτανε στον προορισμό του, κάτι τον έκανε να την αυξήσει σαν να βρίσκονταν στα τελευταία μέτρα μιάς σημαντικής κούρσας.

 

Ήταν μόλις 200 μέτρα μακριά την πόρτα του κτιρίου της όταν τους αντίκρησε. Ήταν αρματωμένοι και είχαν ενεργοποιήσει την ασπίδα προστασίας από όπλα στην στολή τους. Αυτό έδειχνε ότι είχε σημανθεί ώς δημόσιος κίνδυνος πρώτου βαθμού. Το πρωτόκολλο τούς επέτρεπε να τον πυροβολήσουν με την παραμικρή επικίνδυνη κίνησή του.

 

Κοκκάλωσε.

 

Δεν ήξερε τι να κάνει.

 

Αν τον συλλαμβάνανε τώρα δεν θα κατάφερνε να ξαναδεί την Ioli. Αν όμως έβρισκε έναν τρόπο να τους ξεφύγει, ίσως να έβρισκε κάποιο τρόπο να της ρίξει μιά ματιά. Να της πεί ένα τελευταίο ?Σ' Αγαπώ?.

 

Οι αστυνομικοί βέποντάς τον σαστισμένο, ξεκίνησαν σιγά-σιγά να τον πλησιάζουν. Ήταν προσεκτικοί, όπως άλλωστε έπρεπε να είναι με οποιονδήποτε ύποπτο επικινδυνότητας πρώτου βαθμού. Ποτέ δεν ήξερες τί όπλο μπορεί να έβγαζε ένας τέτοιος ύποπτος και να θρηνούσε ένα ακόμα θύμα το Σώμα.

Ο Alexis έψαχνε συνέχεια τις εναλλακτικές του και δεν έβρισκε καμμία.

 

Ήταν έτοιμος να αρχίσει να τρέχει προς τα πίσω όταν την είδε. Εκεί, διαγώνια δεξιά, πίσω από τους αστυνομικούς, έβγαινε από την εξώπορτα του κτιρίου της για να πάει, ποιός ξέρει πού.

 

Της φώναξε, αλλά δεν τον άκουσε. Της ξαναφώναξε με δύναμη άλλα αυτή είχε αρχίσει να απομακρύνεται σε αντίθετη κατέυθυνση.

 

Τότε είδε το τράμ να έρχεται. Του ήρθε μιά ιδέα. Ίσως να κατάφερνε να ξεφύγει για λίγο από τους αστυνομικούς αν βούταγε μπροστά στο τράμ, ακριβώς την ώρα που θα πέρναγε δίπλα του, και κατάφερνε να βρεθεί στην άλλη πλευρά του δρόμου. Αυτό θα του έδινε λίγο πολύτιμο χρόνο, θα τους καθυστερούσε, μέχρι να προλάβει την Ioli και να της πεί δυό κουβέντες, να της δώσει ένα φιλί, πριν τον συλλάβουν.

 

Το τραμ ήταν σχεδόν εκεί. Έβαλε όλη την δύναμη που του απέμεινε και με ένα σάλτο πέρασε ξυστά στο τράμ.

 

Ήταν στον αέρα όταν ένιωσε το δυνατό χτύπημα. Κατάλαβε αμέσως τί είχε γίνει. Συγχρόνως με το τράμ που πέρασε, έρχοταν από το αντίθετο ρεύμα ένα άλλο τράμ, και περνώντας επιτυχώς το πρώτο βρέθηκε πάνω στην πορεία του δεύτερου.

 

Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και το σώμα του εκσφεντονίστηκε πολλά μέτρα μακριά. Τα κόκκαλα του πρέπει να είχαν σπάσει όλα, ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε. Το αίμα έτρεχε από παντού. Είχε αρχίσει να τού θολώνει την όραση και με υπέρμετρη δυσκολία σήκωσε το χέρι του να το καθαρίσει από τα μάτια του. Την έβλεπε εκεί μακριά που απομακρύνονταν. Πού πήγαινε άραγε; Το κορμί της είχε έναν πανέμορφο ρυθμό στο περπάτημα. Είχε αυτό που λέγανε παλιά "θηλυκό περπάτημα". Το αίμα είχε πλημυρρίσει το πρόσωπό του και πλέον δεν έβλεπε τίποτα. Μόνο τις φωνές των περαστικών άκουγε. Έκλεισε τα μάτια του κρατώντας την τελευταία θολή εικόνα της ζωής του.

 

Την Ioli να περπατάει με χάρη.

 

-----------------------------------------------

 

 

Edit: ό,τι ορθογραφικά πετυχαίνω.

Edited August 6, 2009 by dolph

[manstredin]

Μου κίνησε αμέσως την προσοχή ο κόσμος που έπλασες μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Αλλά μου γέννησε και αρκετά ερωτηματικά ως προς το εκεί κατεστημένο, κι αυτό υποθέτω επειδή δίνεις αρκετά αναλυτικές πληροφορίες, αλλά σε λίγο χώρο και χωρίς αρκετές επεξηγήσεις ώστε να χτίσω μια γερά δομημένη εικόνα. Για παράδειγμα, στο κομμάτι που περιγράφεις την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, προσπαθώ να σχηματίσω την εικόνα, αλλά μου ξεγλιστρά και πρέπει να το ξαναδιαβάσω για να μου εντυπωθούν κάποιες πληροφορίες. Βέβαια, καταλαβαίνω πως αν του έδινες περισσότερο χώρο, ίσως να χαλούσε το τηλεγραφικό-σεναριακό ύφος.

Τα ορθογραφικά υπήρχαν, αλλά διορθώνονται με μια γρήγορη επιμέλεια και δεν ήταν σημαντικά.

Επίσης, η ιδέα της τυχαίας λήψης μου άρεσε πάρα πολύ, δίνει μια νότα πλοκής και απαλύνει το "στεγνό" ύφος που επικρατεί στο κείμενο, αν και πιθανότατα θα μπορούσες να βρεις μια πιο "πρωτότυπη" τυχαία λήψη. Όχι πάντως ότι αυτή με "χάλασε", καμία σχέση.

Σε γενικές γραμμές, μου άρεσε και με ταξίδεψε στον ζοφερό κόσμο που έπλασες. Η αλήθεια είναι, ότι θα ήθελα να διαβάσω κι άλλο για αυτόν τον κόσμο. Anyway,

[dolph]

Manstredin σε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να το διαβάσεις, όπως επίσης και για την καλόπιστη κριτική!

 

Όντως, αν και ήταν αυτόματη γραφή, νομίζω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αναπτυχθεί σε κάτι καλό. Τέλος πάντων, θα δείξει.

 

Πάντως, όπως είπα και στην εισαγωγή, αυτό ήταν περισσότερο μιά δοκιμή πάνω σε αυτή την τηλεγραφική-σεναριακή (όπως πολύ ορθά το έθεσες) φόρμα.

Σκεπτόμουν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορώ να διαφοροποιήσω λίγο τον τρόπο γραφής και δίνοντας μέσα σε κάποιες γραμμές το πλαίσιο της ιστορίας, μετά να βουτάω σε αυτή με πιό κινηματογραφικό τρόπο.

Αν το πέτυχα, δεν μπορώ να το πώ εγώ, εσείς θα το κρίνετε, αλλά θα το δουλέψω κι άλλο, αυτό είναι σίγουρο.

Σαν φόρμα σας άρεσε; Κοινότυπη δεν είναι σίγουρα, το θέμα είναι αν είναι ενδιαφέρουσα, αν λειτουργεί, και εδώ θα ήθελα την γνώμη σας.

 

Και πάλι σε ευχαριστώ!

[Electroscribe]

Το επίπεδο της γραφής είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές, δεδομένης της βιασύνης (δε το αρχειάκι για τυπογραφικά που επεσήμανα).

 

Σαν φόρμα, αυτή η σύντομη "θεωρητική" περιγραφή ενός φανταστικού κόσμου, ακολουθούμενη από ένα σύντομο διήγημα (βινιέτα) που ζωντανεύει τον κόσμο και δείχνει πως θα ήταν "στην πράξη" έχει πολύ ψωμί. Δεν είναι κάτι που το βλέπω να διαδίδεται σε μεγάλο βαθμό, αλλά ανετότατα βγάζεις μια συλλογή (ή πολλές αν πάει καλά), οι οποίες θα έχουν πολλά προσόντα:

 

- θα είναι ευκολοδιάβαστες ακόμη κι από περιστασιακούς αναγνώστες γιατί τα κείμενα θα είναι μικρά

- θα είναι κάτι πρωτότυπο (αν έχει δει κάποιος άλλος κάτι σχετικό, ας το πει παρακαλώ)

- μπορεί να να αγγίξει πολλά θέματα με τροφή για σκέψη (όπως εδώ), όχι εντελώς μασημένη

- μπορεί να κάνει διαφόρων ειδών αντιστίξεις

- μπορεί να εκμεταλλευτεί ιδέες οι οποίες είναι πολύ απλές ή πολύ περίπλοκες ή πολύ ξένες στο σκεπτικό του συγγραφέα για να μπορέσει να τις κάνει μυθιστόρημα

Τυχαία Λήψη.doc

[dolph]

Electroscribe είμαι υπόχρεος που μπήκες σε όλο αυτόν τον κόπο να διορθώσεις το κείμενό μου.

Οι παρατηρήσεις σου είναι on the spot και αυτά ακριβώς σκεφτόμουν όταν δούλευα αυτή τη φόρμα στο μυαλό μου.

Χαίρομαι που βλέπεις ότι μπορεί να έχει κάποιο μέλλον, αλλά αυτό θα δείξει γιατί προϋποθέτει και δική μου δουλειά φυσικά .

 

Πέραν αυτών που ανάφερες, πιστεύω ότι μπορεί να δουλευτεί και με πραγματικές χρονικές περιόδους και όχι μόνο φανταστικές (π.χ. Β' Παγκόσμιος Πόλεμος).

 

Για άλλη μιά φορά Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!