λιοσίων 39

[Rikochet]

Διακόσμηση faux μαμπού. Ψάθες. Ομπρελίνο. Πολύχρωμα φώτα. Εξωτική μουσική. Η συζήτηση στην παρέα περιστρέφεται γύρω απ’την απουσία του έρωτα. Κάποιος ρομαντικός ίσως ο Γιώργος συγκατανεύει σε κάποια δήλωση και προσποιείται πίκρα. Κάποιος άλλος αδειάζει το ποτήρι και αποδοκιμάζει άντε μωρέ με τις πουτάνες. Οι κοπέλες της παρέας προσποιούνται σοκ. Έχω ξαναπαίξει σε αυτές τις σκηνές γι’αυτό μιλάω και κινούμαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Ο Γιώργος γυρνάει σε μένα και μου στραβοχαμογελάει μεθυσμένα. Ανταποδίδω. Τελευταία πίνουμε φτηνότερα και περισσότερο από ποτέ μα κανείς δεν μεθάει στ’αλήθεια. Ευτυχώς το κέφι είναι εύκολα εξομοιώσιμο. Ο Μιχάλης σηκώνεται να χορέψει. Κοιτάω τις γυναίκες στην πίστα. Κυριολεκτικές πουτάνες κουνιούνται βαριεστημένα μπας και ψαρώσει κανείς. Το μαύρο δέρμα τους κανονικά εκπέμπει μια γοητεία και μαγνητίζει τα λευκά αγόρια της ηλικίας τα καβλωμένα με εξωτικό αισθησιασμό και επιδέξιους κόλπους. Το ίδιο μαύρο δέρμα όταν ντύνει ανδρική ανατομία κάνει θραύση στο γυναικείο πληθυσμό και κάνει τις ελληνίδες να μαδιούνται. Πεινασμένη μερίδα πληθυσμού με καρκινώδη φαντασία, ισχυρή καταναλωτική δύναμη, υπεύθυνη για σημαντικότατα μικροκοινωνιολογικά φαινόμενα για τα οποία δεν έχει ιδέα. Η δίψα για το στερεότυπο του μυώδη, ευλύγιστου, πρόσχαρου μαύρου με λευκά δόντια, γνώστη μυστικών στο χορό και στο κρεβάτι δημιούργησε μια ζήτηση άνευ προηγουμένου για την οποία δεν υπήρχε προσφορά. Οι πραγματικοί μαύροι ήταν πολύ απασχολημένοι με το να προσπαθούν να ζήσουν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των κοριτσιών. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να δημιουργήσουν οι ίδιοι προσφορά, αφήνοντας το παλιό τους δέρμα πίσω και φορώντας το νέο στερεότυπο, από Ομόνοια μέχρι Κολωνάκι, από Κηφισιά μέχρι Μετς, η κακομοιριασμένη τους αξιοπρέπεια, όπως την ονόμαζαν οι περισσότεροι έλληνες, μετατράπηκε σε σεξουαλική μηχανή προώθησης αφρικάνικου πολιτισμού. Σπιτώνονταν και γαμούσαν αβέρτα, και ο αφελής ρατσισμός που εκδηλωνόταν είτε με συμπάθεια είτε με μισός, εξίσου αυτιστικά, μεταμορφώθηκε σε θαυμασμό και μια υγιή αίσθηση ανταγωνισμού.

Όχι σε φθόνο. Τόσο έντονα συναισθήματα σπανίζουν και αφορούν πιο ευφυείς ανθρώπους από εμάς.

Χαζεύω το Μιχάλη που χορεύει πλάι σε μια μαυρούλα ξεκομμένη απ’την παρέα. Θα μπορούσα να τους κοιτάζω για πολλή ώρα όμως η πόρτα ανοίγει και ο μπαίνει ο Ινόφ και ο Τσάρος. Χαμογελούν και μας πλησιάζουν περπατώντας θεατρικά. αν σε χορογραφία τινάζουν τα χέρια ψηλά και φωνάζουν αγόρια κορίτσια κάτι συμβαίνει. Κοιτάω το ρολόι μου – στην ώρα τους. Για ένα μικρό ποσό το μήνα έρχονται μερικές φορε΄ς την εβδομάδα και μας ανακοινώνουν τι συμβαίνει, μας διηγούνται ιστορίες και μας τρέχουν σε φάσεις. Δεν μας απογοήτευσαν ποτέ μέχρι τώρα.

Ο Τσάρος σκύβει μπροστά στον πάγκο χαζεύοντας την αντανάκλαση του σε ένα ποτήρι ενώ ο Ινόφ βηματίζει προς το μέρος μας τάχα άγνωστος σα να μην είχε συμβεί η εντυπωσιακή τους είσοδος λίγο πριν. Ο Γιώργος πλησιάζει τον Ινόφ και λέει συγγνώμη κύριε… είμαστε νέοι σαυτή την πόλη και δεν ξέρουμε πώς να έχουμε… πώς το λέτε… a good time? Μπορείτε να βοηθήσετε;

Κάθε φορά υποκρινόμαστε διαφορετικά. Τώρα τουρίστες, άλλοτε ορφανά, άλλοτε περιπλανώμενο τσίρκο.

Ο Ινόφ κοιτάει το Γιώργο γλυκά. Ήρθατε στην πόλη μας την καταλληλότερη στιγμή. Απόψε συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα. Μάλιστα – συμβουλεύεται το ρολόι του – σε λίγα λεπτά θα έρθουν σ’αυτό εδώ το νάητ κλάμπ δύο πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι. Σκύβει και ψιθυρίζει στο αυτί του Γιώργου. Ύστερα περνάει το χέρι του απ’τη μέση του Τσάρου ο οποίος περνάει το χέρι του απ’τη μέση της μαυρούλας που χόρευε με το Μιχάλη και όλοι μαζί φεύγουν.

Ο Γιώργος γυρίζει σ’εμάς με λαμπερά μάτια: ο Ινόφ λέει θάρθει ένα ζευγάρι… μια τύπισσα και ένας τύπος… και το μουνί της τύπισσας έχει μια διαμαντένια κλειτορίδα… και η ψωλή του τύπου είναι από σμαράγδι…

Όλα τα πρόσωπα στην παρέα φωτίζονται ανεξαιρέτως ο Γιώργος ο Μιχάλης ο Μάκης η Μαρία η Νέλλη η Μάγδα ο Νώντας ο Δημήτρης.

Περιμένουμε τον ερχομό των θαυμαστών ανθρώπων κάτω απ’τα πολύχρωμα φώτα το faux μπαμπού τις ψάθες και τα ομπρελίνο στο νάητ κλάμπ στη Λιοσίων όπου η διασκέδαση μας είναι εγγυημένη.

[Eric Draven]

και το μουνί της τύπισσας έχει μια διαμαντένια κλειτορίδα… και η ψωλή του τύπου είναι από σμαράγδι… priceless . Well δεν κατάλαβα ακριβώς το νόημα τις ιστορίας (διέκρινα, θυμό, απογοήτευση και απαισιοδοξια), αλλά you put a smile on my face. ;)