Eurotrip 2009, μέρος 1ο

[Sonya]

Η ιστορία των φετινών διακοπών, μέσα απ' το ημερολογιο που κράτησα επιμελώς απ' την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα. Συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό. Πολύ μεγάλο για τόπικ στις διακοπές κι αρκετά διασκεδαστικό, ώστε να με φέρει σε σημεία ψωνίσματος για να το γράψω σαν ιστορία. Enjoy!

 

 

Παρασκευή 24/07/2009

 

15:30 Επιτέλους! Απελευθερωθήκαμε για δύο ολόκληρες εβδομάδες απ' τη δουλειά, μαζέψαμε όλα μας τα πράγματα βάση των αηδιαστικά λεπτομερών λιστών (σαφώς και ήταν αναλυτικές μέχρι μαλακίας και αφηρημένες μέχρι χειρότερης μαλακίας, εγώ τις έφτιαξα. Μπορεί να είχαν μέσα μέχρι και νυχοκόπτη, αλλά πουθενά δεν αναφερόταν η λέξη 'εισιτήριο', ούτε αεροπλάνου, ούτε τρένου, ούτε φεστιβάλ. Για κάποια πράγματα πρέπει πάντα να εμπιστευόμαστε τους άντρες) και πήραμε τον δρόμο με τα backpack στους ώμους, σαν πραγματικοί adventurers. Διάβολες, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα όταν τα κάνεις με τα ζάρια! Μετά από μόλις δέκα λεπτά περπάτημα, οι κλείδες είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται και να γόνατα να ζητούν υπερωρίες για το έξτρα βάρος. Ας είναι, τα καταφέραμε μέχρι την στάση του λεωφορείου, με τον Άλεξ να ρωτάει ανά δύο λεπτά αν τα πήραμε όλα, μόνο και μόνο για να γελάει με το αγχωμένο μου ύφος. Ας είναι, κατάπια την υπερηφάνεια μου, ύψωσα την πλάτη όσο μου επέτρεπαν τα εφτά κιλά του backpack και κατάφερα να το παίξω θεατρικά ανώτερη για τέσσερα ολόκληρα δευτερόλεπτα. Μετά απλά γέλασα. Ναι, υπάρχουν κλίμακες στην ευτυχία και παρά το βάρος στην πλάτη και την προοπτική να το κουβαλάω για δώδεκα μέρες, ένιωθα ανάλαφρη, αέρας, πάνω στα σύννεφα. Γύρω στο οχτώ στα δέκα στην κλίμακα ευτυχίας.

 

 

στο καφέ του αεροδρομίου, πριν το check-in

 

16:30 Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, όπου καταφέραμε, όχι μόνο να βρούμε θέση σε καφέ, αλλά να επιτρέπεται και το κάπνισμα. Ιδανικό σημείο να περιμένουμε τους υπόλοιπους τέσσερις. Σιγά σιγά μαζευτήκαμε και περάσαμε τις βαρετές διαδικασίες του check in για να βρεθούμε στην πύλη. Μια ώρα καθυστέρησης της πτήσης ήταν αρκετή για να μας μεταμορφώσει σε ζόμπικ, με μισάνοιχτα (ή μάλλον μισόκλειστα) μάτια, καθώς η κούραση της μέρας κατέλαβε τον χώρο που είχαν απελευθερώσει τα backpack. Το αντέξαμε παλικαρίσια κι αλαλάξαμε από χαρά όταν ανακοινώθηκε η επιβίβαση. Τα είκοσι λεπτά επιπλέον καθυστέρησης που ανακοίνωσε ο πιλότος (μπαρντόν, κυβερνήτης του αεροσκάφους) προκάλεσαν μερικά σχόλια κατά τα οποία επικαλεστήκαμε συχνά τον πούστη και την πουτάνα μας, τις ιερές θεότητες της μουρμούρας και της γκαντεμιάς. Τελικά απογειωθήκαμε και, μιάμιση ωρίτσα μετά, φτάσαμε!

 

 

20:50 Τοπική. Το αεροπλάνο μας ξέρασε στην αφόρητη υγρασία του αεροδρομίου της Ρώμης. Αναπνεύσαμε αλατισμένη κόλλα και τα ρούχα μας αποφάσισαν να συσφίξουν τις σχέσεις τους με το δέρμα μας. Μέσα σ' όλες τις καθυστερήσεις προστέθηκε κι αυτή των αποσκευών και βρεθήκαμε να λαχταράμε τα βάρη μας και να παρακαλάμε να εμφανιστούν. Όταν τους εξαντλήθηκε το πείσμα, μας έκαναν την τιμή κι εμείς τα φορτωθήκαμε όλο χαρά και κινήσαμε για το τρένο. Ευτυχώς ήταν στην αποβάθρα και ξεκινούσε σε πέντε λεπτά. Οι πρώτες προσπάθειες να ξεσκουριάσω τα ιταλικά μου έπεσαν σε τουρίστες και μάλιστα Άγγλους, οι οποίοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα αν το τρένο που ξεκινούσε ήταν αυτό που πήγαινε στον σταθμό Termini, για τον οποίο είχαμε κλείσει εισιτήριο. Οι υπόλοιποι δεν έχαναν ευκαιρία να γελάνε πολύ με τις θαρρετές μου πρωτοβουλίες να προσπαθώ να μιλήσω ιταλικά σ' όποιον έβρισκα και να σκαλώνω τραγικά όταν μου απαντούσε με την γνωστή ιταλική λογοδιάρροια. Αγαπητό μου Celi 4 στον τοίχο, μπορώ να σε κάνω προσάναμμα.

 

 

22:30 Καταφέραμε να φτάσουμε στο κέντρο της Ρώμης, ευτυχώς αρκετά κοντά στο hostel που είχαμε κλείσει. Με μερικά "we there yet?", λίγα χειλικά 'πλοπ' και κακεντρεχή σχόλια για την μυρωδιά κατουρλίλας στους δρόμους, βρήκαμε εύκολα το hostel κι αδειάσαμε τους σάκους στο χαριτωμένο μας εξάκλινο. Στην ηλικία μας, οι γονείς μας είχαν εμάς και πάλευαν να τα βγάλουν πέρα με χίλιες υποχρεώσεις. Εμείς κάνουμε adventuring χίλια χιλιόμετρα μακριά απ' την Αθήνα σαν φοιτητούδια που δεν τα νοιάζει τίποτα. Πού θα πάει, σε καμιά εικοσαετία, όταν οι αρθρώσεις μας δεν θ' αντέχουν πια τα σακίδια, μπορεί και ν' αποφασίσουμε να μεγαλώσουμε για τα καλά!

 

στο δωμάτιο του hostel

 

23:30 Υπέστην την πρώτη μου ήττα επί ιταλικού εδάφους απ' τον Άλεξ. Στο μενού του εστιατορίου που κάτσαμε να ικανοποιήσουμε την πείνα μας (και την λαχτάρα για την λατρεμένη ιταλική κουζίνα), η καρμπονάρα ήταν χωρίς κρέμα, όπως ακριβώς ισχυριζόταν ο καλός μου πως είναι η αυθεντική ιταλική συνταγή, με το οποίο διαφωνούσα. Σήκωσα το κεφάλι με βενετσιάνικη υπεροψία και χλεύασα τους νότιους Ρωμαίους. Όμως η ήττα είχε λάβει χώρα. Ελπίζω η βόρεια Φλωρεντία ν' αποκαταστήσει την τιμή μου.

 

2:00 Ύπνος. Επιτέλους. Το χαζολόγημα στα κρεβάτια δεν κράτησε πολύ, καθώς όλων τα μάτια έκλειναν. Buona notte, Roma.

Edited August 16, 2009 by Sonya

[Cassandra Gotha]

Το πρώτο μέρος πολύ καλό, περιμένω με χαρά το δεύτερο.