Guest Anime_Overlord Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 (edited) ΞεχωριστόςΆνθρωπος Όταν ήμουν τριών χρονών, με είχε πιάσει η καλλιτεχνική μου φλέβα. Έπαιρνα κυρομπογίες και έβαφα τους τοίχους στο σπίτι, εκφράζοντας την φαντασία μου όπως μπορούσα. Της μητέρας μου όμως δεν της άρεζε αυτό και μου τσιμπούσε τον ποπό κάθε φορά που το έκανα. «Μη! Κακά! Τζιζ!» Μετά από μερικά τσιμπήματα, κατάφερε να με σταματήσει από το να μου αρέσει η ζωγραφική και αυτό ήταν το τέλος μου σαν καλλιτέχνης. Όταν έγινα πέντε, μου άρεζε να εξερευνώ την φύση. Παρατηρούσα τα φύλλα των δέντρων, τις μυρμηγκοφωλιές, τα ζουζούνια και τα ζιζάνια στον κήπο. Του πατέρα μου όμως δε του άρεζε αυτό και με χτυπούσε στα χέρια για να μου πέσουνε αυτά που μελετούσα. «Άστα κάτω αυτά τα βρωμιάρικα πράματα! Θα πάθεις τίποτα.» Αφού με τρόμαξε να φοβάμαι τα έντομα και τα φυτά, σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για την φύση και αυτό ήταν το τέλος μου σαν φυσιοδίφης. Στα οκτώ μου, έβρισκα όλα τα μαθήματα στο σχολείο πολύ εύκολα και βαρετά. Για να μη βαριέμαι, διάβαζα τα βιβλία του μεγαλύτερου αδελφού μου. Η δασκάλα όμως μου τα έπαιρνε από τα χέρια και με μάλωνε. «Να διαβάζεις ότι και οι συμμαθητές σου. Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» Αφού με έστειλε δυο φορές στον διευθυντή γι αυτό, κατάλαβα ότι κακώς βιαζόμουνα να μάθω γρήγορα κι αυτό ήταν το τέλος μου σαν διάνοια. Στα δώδεκά μου, μου άρεζε να γράφω στις εκθέσεις το νόημα ενός λογοτεχνικού κειμένου όπως το καταλάβαινα εγώ κι όχι όπως μας έλεγε ο καθηγητής ότι ίσχυε. Εκείνος όμως θύμωνε και μου έβαζε συνέχεια κάτω από την βάση. «Μα γιατί δεν τα γράφεις όπως σου τα εξηγώ; Επίτηδες το κάνεις;» Σαν άρχισα να ανυσηχώ μη μείνω στο μάθημα, σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω τα κείμενα όπως τα καταλάβαινα και γιανα παίρνω καλό βαθμό απλώς παπαγάλιζα ότι μου έλεγε. Αυτό ήταν και το τέλος μου σαν φιλόλογος. Στα δεκαοχτώ μου, πέρασα αριστούχος σε μια από τις καλύτερες σχολές ρομποτικής στην Κρήτη. Οι δικοί όμως δεν θέλανενα με στείλουνε. «Θέλεις να πας πέντε χρόνια στην άλλη άκρη της χώρας για να μάθεις να φτιάχνεις ρομπότ; Τι βλακείες είναι αυτές; Αφού δεν υπάρχουν ρομπότ. Πεταμένα λεφτά. Δεν πληρώνουμε ούτε ένα ευρώ γι αυτές τις χαζομάρες.» Οπότε, πήγα εναλλακτικά σε μια κοντινή σχολή μηχανολογίας κι αυτό ήταν το τέλος μου σαν επιστήμονας. Στα είκοσι δύο μου, δούλευα σαν μηχανολόγος αυτοκινήτων σε έναν θείο μου. Μου είχε έρθει μια φοβερή ιδέα για μια πατέντα ενός κινητήρα που θα έκανε την μηχανή να αποδίδει καλύτερα και με λιγότερους ρύπους. Αλλά πριν προλάβω να φτάσω στα μισά της περιγραφής μου, ο θείος μου την απέρριψε. «Εγώ σε πληρώνω για να δουλεύεις όπως θέλω εγώ και όχι όπως θέλεις εσύ.» Και έτσι παράτησα την πατέντα κι αυτό ήταν το τέλος μου σαν εφευρέτης. Στα είκοσι πέντε μου, έκανα σχέσημε μια πολύ καλή κοπέλα. Αλλά σαν έναν χρόνο αργότερα τελείωσε τις σπουδές της, έπρεπε να επιστρέψει στην γενέτειρα της στην Κρήτη. Με παρακάλεσε να μετακομίσω εκεί για να είμαστε μαζί. Οι συγγενείς μου όμως με συμβουλέψανε να μη πάω. «Τι θα κάνεις στην Κρήτη; Εδώ δεν βγάζεις αρκετά για να ζήσεις στην Θεσσαλονίκη. Δε θα έχεις να πληρώνεις ούτε το νοίκι εκεί.» Και με τα πολλά, δεν πήγα στην Κρήτη (όπου θα μπορούσα να είχα σπουδάσει ρομποτική και να είχα εφεύρει κάτι που θα με έκανε πλούσιο με την πατέντα) και έτσι έχασα τον έρωτα της ζωής μου. Στα τριάντα μου, έγινα μάρτυρας σε ληστεία τράπεζας. Ο ληστής είχε τρακάρει την μηχανή του και έτρεχε άοπλος προς το μέρος μου. Φωνάζανε οι αστυνόμοι να σταματήσει και φορούσε μαύρη κουκούλα, οπότε δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι παίχτηκε. Ήμουν έτοιμος να ορμίσω και να τον ρίξω κάτω αλλά ο θείος μου, μου φώναξε να μη κάνω τίποτα. «Που πας τρελέ; Θα σκοτωθείς για το τίποτα. Τι σε νοιάζει εσένα;» Οπότε, δίστασα την τελευταία στιγμή, ο ληστής με προσπέρασε και τον έριξε κάτω ο μπακάλης στο διπλανό μαγαζί. Τον έγραψαν και οι εφημερίδες κι είχε κάτι να κομπάζει για την υπόλοιπη ζωή του. Αυτό ήταν το τέλος μου σαν ήρωας. Στα τριάντα πέντε μου, με έπιασε πρόωρα η κρίση μέσης ηλικίας και ξαφνικά όλα μου φαντάζανε ανούσια. Η δουλειάμου, τα χόμπι μου, οι παρέες μου, όλα μου φαίνονταν μάταια. Οπότε άρχισα να διαβάζω θρησκευτικά και φιλοσοφικά βιβλία, ψάχνοντας για απαντήσεις. Οι φίλοι μου όμως με κοροϊδεύανε συνέχεια σαν με βλέπανε να διαβάζω. «Καλά ρε τρελάθηκες; Διαβάζεις βιβλία να σου κουρκουτιάσει το μυαλό; Εμείς μόνο κόμιξ να διαβάσουμε και πολύ είναι. Άντε παράτα αυτές τις αηδίες και πάμε να δούμε το πρωτάθλημα στην τιβί.» Γρήγορα, παράτησα το ψυχολογικό μου ταξίδι της αυτογνωσίας και αυτό ήταν το τέλος μου σαν φιλόσοφος. Στα σαράντα μου, παρέμενα ένας χαμηλόμισθος και ασήμαντος μηχανολόγος, που ποτέ του δεν έκανε τίποτα αξιόλογοστην ζωή του. Ούτε εφεύρεσε κάτι, ούτε παντρεύτηκε, ούτε καν είχε κάτι περίεργο σε χόμπι ή τρόπο ζωής. Η μητέρα μου, κατάκοπη στο κρεβάτι, δεν σταματούσε να με κοροϊδεύει. «Άχρηστε! Τόσα χρόνια δεν έκανες τίποτα! Στράφι όλη σου η ζωή! Είσαι ένα σκουπίδι!» Σχεδόν το χάρηκα σαν της έφερα την κορνίζα που είχα βάλει το αριστείο μου που πέρασα με σχεδόν τέλειο βαθμό στην σχολή ρομποτικής που ΔΕΝ με άφησε να πάω. Στα σαράντα ένα μου, νόμιζα ότι πλέον έγινα ξεχωριστός σε κάτι. Πλέον ήμουν μητροκτόνος! Σαν με βάλανε φυλακή όμως, βρέθηκα ανάμεσα σε τόσους εγκληματίες που είχαν κάνει μπροστά μου τόσα χειρότερα πράγματα από εμένα, που μπροστά τους ήμουν και πάλι ασήμαντος. Στα πενήντα μου, είχα βγει πλέον από την φυλακή και ήμουν ελεύθερος να ξανα-χτίσω την ζωή μου. Όπου όμως κι αν ζητούσα δουλειά, σαν βλέπανε ότι ήμουν πρώην κατάδικος, όλοι με απορρίπτανε. «Οι κατάδικοι δεν είναι άξιοι για τίποτα!» Τώρα είμαι πενήντα οχτώ και ζω σε μια τρύπα, ένα υπόγειο σε μια γειτονιά που μαζεύονται μόνο πρεζόνια και άνεργοι. Δεν έχω λεφτά, κανείς από γνωστούς και συγγενείς δε μου μιλάει και γύρω μου υπάρχει μόνο μιζέρια και μαυρίλα. Δεν πάει άλλο, θα βάλω τέλος στην μίζερη ζωή μου. Και σαν τελευταία πράξη μου, θα κάνω κάτι εντυπωσιακό. Θα αφήσω ανοικτό το γκάζι και θα με τινάξω στον αέρα. Τουλάχιστον έτσι θα με γράψουν στις εφημερίδες. Τουλάχιστον με τον θάνατό μου θα βρω λίγη καταξίωση. Αλλά εκεί που είμαι έτοιμος να ανοίξω το γκάζι, ακούω δυνατά χαζά γέλια από έξω. Βγαίνω έξω και βλέπω έναν τρελό, ζωσμένο με ένα σωρό λουρίδες πυροτεχνήματά στο σώμα του. Ο κόσμος γύρω τον κοιτάει γελώντας και φωνάζοντας. Τότε, χωρίς κανέναν δισταγμό, ανάβει τα φυτίλια και σε λίγα δευτερόλεπτα τινάζεται σε κομματάκια, γεμίζοντας τον ουρανό με σπίθες και πυροτεχνήματα και δυνατούς ήχους που θα τραβούσανε την προσοχή σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Να πάρει ο διάολος! Μπροστά σε αυτό, ούτε να πεθάνω εντυπωσιακά δε κατάφερα. Τι θα κάνω τώρα; Edited August 17, 2009 by Anime_Overlord Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 (edited) Να πάρει ο διάολος! Μπροστά σε αυτό, ούτε να πεθάνω εντυπωσιακά δε κατάφερα. Τι θα κάνω τώρα; Να ζήσεις, βρίσκοντας νόημα, κάνοντας κάτι για κάποιον άλλο (αφού εσύ δεν έχει τίποτα πια και δεν θέλεις τίποτα), και όχι σκεπτόμενος μόνο το τομαράκι σου; Για μία φορά στην άθλια ζωούλα σου; Α ρε Overlord, με έκανες να αντιπαθίσω τον πρωταγωνιστή τηου διηγήματος, και είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή σου. Δε με συγκινεί στο παραμικρό που δεν έκανε απολύτως τίποτα στη ζωή του επειδή δεν τον άφηναν η μαμάκα και ο μπαμπάκας του (και φυσικά καθόλου μα καθόλου δεν τον συμπάσχω για την έσχατη πράξη του). Οι γονείς φταίνε, ναι, φταίνε για όλα, αλλά μέχρι μια ηλικία. Μέχρι ένα σημείο. Μετά γίνεται μαλακία το πράγμα. Όταν είσαι 25, 30, 40... ε, γίνεται χοντρή μαλακία το πράγμα. Και αν ήθελες να βγει ειρωνία μέσα απ' τις γραμμές σου, πάλι δεν τα κατάφερες. Το μόνο που κατάφερες είναι να φανεί ως απόλυτα θλιβερός ο τύπος. Όλο το κείμενο είναι μια ατέλειωτη κλάψα και μια απελπισμένη προσπάθεια να βρει ο πρωταγωνιστής σε ποιον να ρίξει το φταίξιμο, πού να φορτώσει τις εμμονές του. Επίσης, οι αυτοπυρπολούμενοι έχουν πολύ σοβαρά πράγματα να φωνάξουν και όχι το ότι δεν τους έδωσαν λεφτά οι γονείς τους να πάνε στην Κρήτη. Έτσι, ο 'τρελός' που ανατινάχτηκε στο δρόμο, ίσως να ήταν ένας αξιόλογος, αξιοπρόσεχτος άνθρωπος και όχι 'ο Κανένας', όπως ο δικός σου. Συνέχισε να δουλεύεις, οι απόψεις είναι απόψεις. Το θέμα δεν είναι να αλλάξεις απόψεις, αλλά να γράφεις τις δικές σου πιο σωστά. Ήθελες να κάνεις σάτυρα; Να έκανες σάτυρα. Ήθελες να κάνεις κοινωνική κριτική; Να το έκανες. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που αντιπαθώ, που δεν αντέχω, :tongue: αλλά είναι ξεκάθαροι σ' αυτό που έχουν να πουν και στον τρόπο που το κάνουν. Ξεκαθάρισε λοιπόν τα δικά σου. Ελπίζω να μην είναι πολύ μπερδεμένα αυτά που γράφω. Edited August 17, 2009 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 Επειδή προβλέπω ότι θα γίνει άλλη μια φορά μια αντιπαράθεση απόψεων πάνω στο όλο θέμα, να πω ότι βρήκα την όλη ιστορία αστεία με τον καρτουνιστικό της τρόπο . Λειτουργεί μια χαρά ως σάτιρα, ίσως και σε ένα δεύτερο επίπεδο με το πως ο πρωταγωνιστής φορτώνει τα λάθη του σε άλλους (αν όχι δε θα το σχολιάσω περεταίρω, δεν είναι αυτή η δουλειά μου εδώ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 Μου άρεσε! Ρεαλιστική απεικόνιση ενός άβουλου ανθρώπου και ταιριαστό τέλος. Αιωνία του η μνήμη και ζωή σε λόγου σου Overlord! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 Μου άρεσε γιατί, 1) μου αρέσουν οι τιποτένιοι, μίζεροι, κατάθλες πρωταγωνιστές και 2) γιατί ο δικός μας δεν τα ρίχνει μόνο στη μαμά και το μπαμπά, αλλά σε όλους όσους επιδρούν πάνω μας και μας φτιάχνουν αυτό που είμαστε. Δηλαδή στη συντριπτική μας πλειοψηφία άνθρωποι χωρίς παιδεία, που μεγάλωσαν με γονείς που δεν είχαν παιδεία, που πήγαν σε ένα σχολείο που μόνο παιδεία δεν παρέχει και οι οποίοι κάνουν παρέα με άλλους ανθρώπους που, για τους ίδιους λόγους, δεν έχουν παιδεία επίσης. Αλλά ας σταματήσω εδώ. Σίγουρα μπορώ να το δω σαν ένα γενικευμένο κατηγορώ. Το κείμενο είναι μικρό και μου φαίνεται πως δεν παίρνει και πολύ σχολιασμό για το ύφος. Δεν το βρήκα αστείο ή σατυρικό ή ειρωνικό. ΥΓ1: Μια σκέψη που, βέβαια, αλλοιώνει την ιστορία... ελπίζω να επιτρέπεις έτσι; Νομίζω ότι θα μου άρεσε αν ο τύπος που ανατινάζεται έξω, είχε παρόμοιους σκέψεις με τον πρωταγωνιστή και με κάποιον τρόπο εσύ μας το έδειχνες. Ίσως να λειτουργούσε σαν έκπληξη στο τέλος, σαν δυναμωτικός χυμός για την ιστορία αν προτιμάς. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι... γιατί να τσιγκουνευόμαστε με τις ανατινάξεις αδερφέ... αφού όπως μεγάλωσε ο έτσι, μεγαλώνουν τόσοι και τόσοι. Γιατί να μη μας δώσεις ένα κρεσέντο από ανατινάξεις, που θα βυθίσουν την πόλη στο χάος και τη συμφορά και θα φέρουν το αιώνιο σκοταδ... ως αμετανόητος οπαδός της λογοτεχνίας τρόμου παρεκτρέπομαι... ΥΓ2: Μόλαταυτα, κάπου θα έπρεπε (χάλια λέξη αυτό το ''πρέπει'') να παρουσιάζονται και οι σκέψεις του ήρωα σχετικά με τη δική του ευθύνη σε όλα αυτά. ΥΓ3: Το ''άρεζε'' με ξενίζει λίγο, παρόλο που γενικά τη βρίσκω με κάτι τέτοια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 (edited) Να ζήσεις, βρίσκοντας νόημα, κάνοντας κάτι για κάποιον άλλο (αφού εσύ δεν έχει τίποτα πια και δεν θέλεις τίποτα), και όχι σκεπτόμενος μόνο το τομαράκι σου; Για μία φορά στην άθλια ζωούλα σου; Α ρε Overlord, με έκανες να αντιπαθίσω τον πρωταγωνιστή τηου διηγήματος, και είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή σου. Δε με συγκινεί στο παραμικρό που δεν έκανε απολύτως τίποτα στη ζωή του επειδή δεν τον άφηναν η μαμάκα και ο μπαμπάκας του (και φυσικά καθόλου μα καθόλου δεν τον συμπάσχω για την έσχατη πράξη του). Οι γονείς φταίνε, ναι, φταίνε για όλα, αλλά μέχρι μια ηλικία. Μέχρι ένα σημείο. Μετά γίνεται μαλακία το πράγμα. Όταν είσαι 25, 30, 40... ε, γίνεται χοντρή μαλακία το πράγμα. Και αν ήθελες να βγει ειρωνία μέσα απ' τις γραμμές σου, πάλι δεν τα κατάφερες. Το μόνο που κατάφερες είναι να φανεί ως απόλυτα θλιβερός ο τύπος. Όλο το κείμενο είναι μια ατέλειωτη κλάψα και μια απελπισμένη προσπάθεια να βρει ο πρωταγωνιστής σε ποιον να ρίξει το φταίξιμο, πού να φορτώσει τις εμμονές του. Επίσης, οι αυτοπυρπολούμενοι έχουν πολύ σοβαρά πράγματα να φωνάξουν και όχι το ότι δεν τους έδωσαν λεφτά οι γονείς τους να πάνε στην Κρήτη. Έτσι, ο 'τρελός' που ανατινάχτηκε στο δρόμο, ίσως να ήταν ένας αξιόλογος, αξιοπρόσεχτος άνθρωπος και όχι 'ο Κανένας', όπως ο δικός σου. Συνέχισε να δουλεύεις, οι απόψεις είναι απόψεις. Το θέμα δεν είναι να αλλάξεις απόψεις, αλλά να γράφεις τις δικές σου πιο σωστά. Ήθελες να κάνεις σάτυρα; Να έκανες σάτυρα. Ήθελες να κάνεις κοινωνική κριτική; Να το έκανες. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που αντιπαθώ, που δεν αντέχω, :tongue: αλλά είναι ξεκάθαροι σ' αυτό που έχουν να πουν και στον τρόπο που το κάνουν. Ξεκαθάρισε λοιπόν τα δικά σου. Ελπίζω να μην είναι πολύ μπερδεμένα αυτά που γράφω. Πολύ καλά τα λες και αφού μπόρεσες να τα σκεφτείς όλα αυτά χωρίς να τα αραδιάσω να τα λέει ο πρωταγωνιστής, τότε πέρασες την δοκιμασία. Γιατί αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος μου. Ένας μίζερος τυπάς που κλαίγεται και πάει να σε ψυχοπλακώσει αλλά εσύ ως αναγνώστης δεν τον πιστεύεις και του ρίχνεις την απάντησή σου πέρα από την ιστορία. Αν τον έκανα στο τέλος να συνειδητοποιεί όλα αυτά που γράφεις, θα είχαμε happy ending και κανέναν ιδιαίτερο προβληματισμό του αναγνώστη. Μπράβο που μπήκες στον κόπο να παραπονεθείς αντί να αποδεχτείς την κατάσταση ως έχει. Ελπίζω να μη σε μπερδεύω κι εγώ με αυτά που γράφω. Γιατί σκόπευα να κάνω τον κόσμο να αντιδράσει αντί απλά να αλλάξει σελίδα. Κάτι που συνήθως το κάνουνε οι προβλέψιμα happy ending καθυσηχαστικές ιστορίες που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολα πάνε καλά, πάρε τον ύπνο του δικαίου. ΥΓ1: Μια σκέψη που, βέβαια,αλλοιώνει την ιστορία... ελπίζω να επιτρέπεις έτσι; Νομίζω ότι θα μουάρεσε αν ο τύπος που ανατινάζεται έξω, είχε παρόμοιους σκέψεις με τονπρωταγωνιστή και με κάποιον τρόπο εσύ μας το έδειχνες. Ίσως ναλειτουργούσε σαν έκπληξη στο τέλος, σαν δυναμωτικός χυμός για τηνιστορία αν προτιμάς. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι... γιατί νατσιγκουνευόμαστε με τις ανατινάξεις αδερφέ... αφού όπως μεγάλωσε οέτσι, μεγαλώνουν τόσοι και τόσοι. Γιατί να μη μας δώσεις ένα κρεσέντοαπό ανατινάξεις, που θα βυθίσουν την πόλη στο χάος και τη συμφορά καιθα φέρουν το αιώνιο σκοταδ... ως αμετανόητος οπαδός της λογοτεχνίαςτρόμου παρεκτρέπομαι... Χωρίς παρεξήγηση αλλά ήθελα και ο πρωταγωνιστής αλλά και ο τρελός ναείναι τόσο loser και κλαψιάρηδες που ούτε καν μια καταστροφή δενμπορούνε να προκαλέσουνε. Και δεν αναφέρω τις σκέψεις του τρελού γιατίη ιστορία είναι καθαρά σε πρώτο πρόσωπο. Αφήνω μόνο να υπονοηθεί ότιυπάρχουν κι άλλοι που τραβάνε παρόμοια προβλήματα και βρίσκονται σεπαρόμοια μιζέρια. Δηλαδή ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο μόνος που έχειπροβλήματα αλλά είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί. ΥΓ2: Μόλαταυτα, κάπου θα έπρεπε (χάλια λέξη αυτό το''πρέπει'') να παρουσιάζονται και οι σκέψεις του ήρωα σχετικά με τηδική του ευθύνη σε όλα αυτά. ΥΓ3: Το ''άρεζε'' με ξενίζει λίγο, παρόλο που γενικά τη βρίσκω με κάτι τέτοια. Μπα, αυτό θα χαλούσε την εικόνα του πόσο ευθυνόφοβος πραγματικά είναι. Edited August 17, 2009 by Anime_Overlord Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 (edited) ΥΓ1: Μια σκέψη που, βέβαια,αλλοιώνει την ιστορία... ελπίζω να επιτρέπεις έτσι; Νομίζω ότι θα μουάρεσε αν ο τύπος που ανατινάζεται έξω, είχε παρόμοιους σκέψεις με τονπρωταγωνιστή και με κάποιον τρόπο εσύ μας το έδειχνες. Ίσως ναλειτουργούσε σαν έκπληξη στο τέλος, σαν δυναμωτικός χυμός για τηνιστορία αν προτιμάς. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι... γιατί νατσιγκουνευόμαστε με τις ανατινάξεις αδερφέ... αφού όπως μεγάλωσε οέτσι, μεγαλώνουν τόσοι και τόσοι. Γιατί να μη μας δώσεις ένα κρεσέντοαπό ανατινάξεις, που θα βυθίσουν την πόλη στο χάος και τη συμφορά καιθα φέρουν το αιώνιο σκοταδ... ως αμετανόητος οπαδός της λογοτεχνίαςτρόμου παρεκτρέπομαι... Χωρίς παρεξήγηση αλλά ήθελα και ο πρωταγωνιστής αλλά και ο τρελός ναείναι τόσο loser και κλαψιάρηδες που ούτε καν μια καταστροφή δενμπορούνε να προκαλέσουνε. Και δεν αναφέρω τις σκέψεις του τρελού γιατίη ιστορία είναι καθαρά σε πρώτο πρόσωπο. Αφήνω μόνο να υπονοηθεί ότιυπάρχουν κι άλλοι που τραβάνε παρόμοια προβλήματα και βρίσκονται σεπαρόμοια μιζέρια. Δηλαδή ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο μόνος που έχειπροβλήματα αλλά είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί. ΥΓ2: Μόλαταυτα, κάπου θα έπρεπε (χάλια λέξη αυτό το''πρέπει'') να παρουσιάζονται και οι σκέψεις του ήρωα σχετικά με τηδική του ευθύνη σε όλα αυτά. ΥΓ3: Το ''άρεζε'' με ξενίζει λίγο, παρόλο που γενικά τη βρίσκω με κάτι τέτοια. Μπα, αυτό θα χαλούσε την εικόνα του πόσο ευθυνόφοβος πραγματικά είναι. Edited August 17, 2009 by Anime_Overlord Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.