DinoHajiyorgi Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 (edited) [Το γνήσιο, ολοκληρωμένο «Μανιφέστο» αγνοείται. Ο συγγραφέας του, ενήμερος του τόπικ, δεν μπόρεσε να το προσκομίσει, πλην τμήματος ενός προσχεδίου. Αν κάποιος εκεί έξω τυγχάνει να το έχει, θα του ήμασταν ευγνώμονες.] Στις 25 Μαΐου του 2005 ο Νίκος Θεοδώρου “τοιχοκόλλησε”: «Αγαπητοί φίλοι, Μία από τις αποφάσεις που πήραμε στην συνάντηση των συγγραφέων που οργανώθηκε τον Μάρτη εδώ στα Γιάννενα ήταν αυτή της υλοποίησης ενός σχεδίου για την συσπείρωση όλων των Συγγραφέων του Φανταστικού στη χώρα μας κάτω από μια σκέπη είτε αυτή θα λέγεται Σύλλογος, είτε Ομάδα, είτε Παρέα (αυτό θα προκύψει στην πορεία). Ακόμη συμφωνήσαμε πως αυτή η Συνάντηση θα πρέπει να καθιερωθεί, και να επαναληφθεί. Στην κατεύθυνση αυτή δούλεψε ο Σωτήρης Ραπτόπουλος και ετοίμασε ένα σχετικό Μανιφέστο. Το ανέβασα στα Αρχεία του Planet Yann και μπορείτε να το διαβάσετε. Πάνω σ' αυτό ας αρχίσουμε κάποιες συζητήσεις και ο καθένας ας καταθέσει τις ιδέες του τις προτάσεις του και τις αντιρρήσεις του Φιλικά, Νίκος Θεοδώρου.» Από εκείνο το Μανιφέστο έχει διασωθεί μόνο ένα κομμάτι από το προσχέδιο του: ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ «Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ελλάδα -είναι το φάντασμα του λογοτεχνικού ολοκληρωτισμού... Εμείς οι Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού ενώνουμε τις φωνές μας, δηλώνοντας ότι δύο είναι τα μεγάλα ελλείμματα της εποχής μας: Εκείνο της πολιτικής και εκείνο μιας λογοτεχνικής έκφρασης πραγματικά σύγχρονης, που να ακολουθεί τις προσδοκίες της κοινωνίας. Για το πρώτο έλλειμμα υπεύθυνες είναι οι κυβερνήσεις και οι ταγοί τους. Για το δεύτερο, όμως, θεωρούμε ότι θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι, εάν δεν προβάλλουμε τη διάθεσή μας να αναβαθμισθεί το λογοτεχνικό δυναμικό στον τόπο μας. Με επίγνωση των ατελειών μας, αλλά με το περίσσευμα της διάθεσής μας, δηλώνουμε ότι θα επιχειρήσουμε την προβολή και ανάπτυξη της ελληνικής Ε.Φ. Δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνον τις αισθητικές μας αλυσίδες..............» Ακολουθούν απόψεις ατόμων, που τότε, είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν ολόκληρο το Μανιφέστο. Ο Ντίνος Χατζηγιώργης έγραψε: «Αγαπητοί φίλοι, Διάβασα μαζί σας το Μανιφέστο και φυσικά συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Ποιος θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε αντίρρηση ως προς το περιεχόμενο του; Η επιστημονική φαντασία ήταν από πάντα ικανή, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, να θίγει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας αποφεύγοντας τις ξύλινες ρητορείες που μας μαστίζουν και να αγγίζει αποτελεσματικά τις μάζες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη ομάδα ανθρώπων, ικανών να απευθυνθούν θετικά στις καρδιές των αναγνωστών, αλλά και ικανών να ανανεώνουν αυτή την επικοινωνία καθώς το μέσον μας δεν γνωρίζει όρια, δεν αποδέχεται περιορισμούς. Θέλω κι εγώ να συνεισφέρω, θέλω να κάνω μια μικρή έστω διαφορά. Υπάρχει καλύτερος στόχος από την ανθρωπιά μας; Ναι, είναι καιρός να πάψουμε να είμαστε σκόρπιοι, να δημιουργήσουμε έναν φορέα που θα μας συσπειρώσει, θα μας εμπνεύσει, θα προστατέψει τα δικαιώματα μας και θα μας βοηθήσει να ακουστούμε (να διαβαστούμε). Μόνο, προς Θεού, μην παγιδευτούμε στα διαδικαστικά καθώς είναι κουσούρι της φυλής μας να μας μαστουρώνει η διαδικασία και να χάνουμε τον στόχο και το αποτέλεσμα. (Μην ακούσουμε μεταξύ μας τα γνωστά «Αν είναι έτσι εγώ παραιτούμε, εκλέξτε άλλον πρόεδρο, άλλον γραμματέα» και πάει λέγοντας.) Πάνω στην τελευταία ανησυχία έχω κι έναν προβληματισμό. Και είναι αυτό ακριβώς, ένας προβληματισμός και όχι άποψη. Μην βιαστείτε να πέσετε να με φάτε γιατί ξέρω πως πρόκειται να εκφράσω κάτι που είναι αντιπαθητικό και μισητό, ειδικά σε ρομαντικές προσπάθειες σαν τη δική μας. Ίσως κάποιος έπρεπε να το πει, ας είμαι εγώ. Το καλό είναι να ακουστούν απόψεις για να ξεφουσκώσει. Πρώτα λίγο υπομονή για να σας πω μια μικρή ιστορία. Γεννήθηκα στην Κων/πολη το 1963 και μεγάλωσα στην πόλη του Αγίου Στεφάνου. Όταν πήγαινα στο Δημοτικό, όλα τα παιδιά έπρεπε υποχρεωτικά να πηγαίνουμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Η ελληνική μας κοινότητα ήταν μικρή και αν κάποιος δεν έδινε το παρόν, ο διευθυντής του σχολείου θα μάθαινε από τον παπά το όνομα του αποστάτη. Δεν τολμούσαμε λοιπόν να διακινδυνεύσουμε την τιμωρία, που ιδέα δεν έχω τι θα μπορούσε να είναι καθώς δεν θυμάμαι να έλειψε ποτέ κανείς. Ήταν όμως ωραία εμπειρία γιατί όλοι οι φίλοι ήμασταν παρέα εκεί και έχω γλυκές αναμνήσεις από τότε. Υπήρξα λοιπόν εναλλακτικά και παπαδοπαίδι αλλά και ψάλτης. Μια μέρα, μάλλον για να μας γλυκάνουν το χάπι, ο αρχιψάλτης μας είπε πως την επόμενη Κυριακή όλα τα παιδιά θα παίρνανε ένα μπαχτσίσι, έτσι για τον κόπο μας, πέντε λίρες, όχι πολλά αλλά σωστό χαρτζιλίκι. Όταν το ανέφερα στον πατέρα μου εκείνος μου είπε πως θα ήταν λάθος να πάρω χρήματα από την εκκλησία και μάλιστα για τα καθήκοντα που ασκώ εκεί. «Τις πέντε λίρες θα στις δώσω εγώ» συμπλήρωσε. Την άλλη Κυριακή τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω από τον αρχιψάλτη που τους μοίρασε τα χαρτονομίσματα των πέντε λιρών καθώς εγώ απομακρύνθηκα και το παρακολούθησα από απόσταση. Ένας από τους φίλους μου έτρεξε κοντά μου, με ρώτησε που ήμουν και μου έδειξε τι έχασα ανεμίζοντας τον «μισθό» του στο πρόσωπο μου. Ένιωσα φυσικά χάλια. Δεν το έχω ξεχάσει αυτό το συμβάν γιατί μου υπενθυμίζει πόσο, και γιατί, αγαπώ τον πατέρα μου τόσο. Δεν θα έδινε όμως ποτέ την ίδια καθοδήγηση στον δικό μου γιο αν επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό. Ίσως να μην φταίει μόνο εκείνο το γεγονός, αλλά σήμερα, σαν ενήλικας, ακόμα δεν ξέρω να διεκδικώ. Όποτε συζητάω με επαγγελματίες για δουλειές και συνεργασίες πάσης φύσεως ντρέπομαι να ρωτήσω πόσα και πότε θα πληρωθώ. (Πριν μήνες δούλεψα με σύμβαση σε ένα εργοστάσιο, ήξερα πως σαν ανειδίκευτος εργάτης θα έπαιρνα βασικό μισθό αλλά δεν ήξερα πόσο ήταν, δεν το συζήτησα καν όταν προσλήφθηκα. Τον πρώτο μήνα με ρωτούσαν φίλοι και απαντούσα «Δεν ξέρω.») Διαβάζω τα βιογραφικά ελλήνων συγγραφέων και δίπλα στο επάγγελμα διαβάζω ιδιωτικός υπάλληλος, προγραμματιστής κ.λ.π. (Κάτι που δεν συμβαίνει με τους ξένους συγγραφείς που είναι ακριβώς αυτό.) Μην με παρεξηγήσετε, αυτό δεν είναι ντροπή, κάποτε όμως δεν θα έπρεπε να αλλάξει; Το λέω λοιπόν στα ανοιχτά, βγάζω το φίδι από το καλάθι, θα μπορούσαμε να έχουμε έναν φορέα που θα μας εξασφάλιζε και το να πληρωνόμαστε για το συγγραφικό μας έργο; Όχι για να απαιτούμε λεφτά από τον φίλο Νίκο και τους Δραματουργούς του Γιανν, ούτε από μια συλλογική προσπάθεια με σκοπό κάποια φιλανθρωπία. Αλλά έναν φορέα που θα σας εξασφάλιζε για παράδειγμα όχι μόνο να τυπωθείτε στο 9 της Ελευθεροτυπίας, αλλά να πληρωθείτε σωστά και στην ώρα σας. Αλλιώς, νομίζω ότι είμαστε σκέτο ρομαντικοί και βαδίζουμε άοπλοι μέχρι το σημείο εκείνο που θα μας επιτρέψουν οι δυνάμεις μας. Θέτω και ένα ερώτημα: Πιστεύεται πως ο Asimov, ο Clark, ο Bradburry και άλλοι, μεγαλωμένοι στις αγγλοσαξονικές τους κοινωνίες, θα συνέχισαν να γράφουν αν έβλεπαν στα μισά της καριέρας τους πως δεν έβγαζαν δεκάρα; Πως ζούσαν σε έναν κόσμο που του αρέσει να διαβάζει αλλά δεν έχει μάθει και να πληρώνει; Σταματώ εδώ τον προβληματισμό μου. Η έδρα είναι δική σας.» Ο Κυριάκος Σγάρμπας έγραψε: «Αγαπητοί φίλοι Ντίνο και Δημήτρη, Ακολουθούν μερικές σκέψεις με αφορμή τις παρατηρήσεις σας για με τις οικονομικές απολαβές των συγγραφέων. @ Ντίνο: Οι απόψεις σου μου θύμισαν το άρθρο "Ο εθελοντισμός βλάπτει τους συγγραφείς" του Καθ. Μ. Σουλιώτη που δημοσίευσε χθες το ΒΗΜΑ. Διάβασέ το και θα δεις ότι δεν είναι μόνο οι συγγραφείς ΕΦ που δεν πληρώνονται. Γενικά οι λογοτέχνες δεν πληρώνονται. Αλλά σχετικά με την σύγκριση που κάνεις με Έλληνες και ξένους συγγραφείς, έχω αντίθετη άποψη. Ακόμα και οι μεγάλοι Asimov & Clarke δεν ήταν αποκλειστικά συγγραφείς. Είχαν άλλες εργασίες ως κύριες και ασχολούνταν περιστασιακά με την ΕΦ. Έφτασαν σε αρκετά μεγάλη ηλικία μέχρι να μπορέσουν να αφιερωθούν αποκλειστικά στη συγγραφή. Τώρα στην Ελλάδα η κατάσταση είναι η γνωστή. Λίγος ο κόσμος που διαβάζει, ακόμα μικρότερο το ενδιαφέρον για ΕΦ, δε σηκώνει το περιβάλλον επαγγελματίες συγγραφείς. Πάντως φανταζόμουν ότι τουλάχιστον εκδόσεις όπως το 9 που αναφέρεις, θα πλήρωναν κάποια λίγα χρήματα στους συγγραφείς. Δεν ισχύει αυτό; Δεν ξέρω, δεν έχω προσωπική πείρα. @ Δημήτρη: Το σενάριο "πούλησα την πρώτη μου ιστορία" συμβαίνει και στην Ελλάδα. Μου έτυχε εμένα, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αλλά άρθρα έρευνας σε περιοδικά από όσο γνωρίζω ΔΕΝ πληρώνονται. Απεναντίας, τα περιοδικά (τουλάχιστον αυτά που τυχαίνει να γνωρίζω) αφού περάσουν το γραπτό σου από σαράντα κόσκινα, κάνουν 1-2 χρόνια να το δημοσιεύσουν, μετά αρχίζουν να σου στέλνουν γραπτά άλλων ερευνητών για να τα κρίνεις και όλα αυτά χωρίς να πάρεις δεκάρα. Σου στέλνουν μόνο γύρω στα 10-20 αντίγραφα της εργασίας σου τυπωμένης. Τώρα τελευταία μάλιστα κάποια αρχίζουν και χρεώνουν τον συγγραφέα αν τυχόν η εργασία του είναι πάνω από ορισμένες σελίδες. Βέβαια δεν ξέρω μήπως σε άλλα επιστημονικά πεδία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εσύ ποιά περιοδικά ξέρεις να πληρώνουν;» Ο Ηλίας Μπένης έγραψε: «Αγαπητοί όλοι, Θα`θελα να φωτίσω μία ακόμα διάσταση στον πρόσφατο προβληματισμό. Είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μία χώρα με υπανάπτυκτη αναγνωστική παιδεία (είδατε στην έρευνα του ΕΚΕΒΙ ότι το 43,8% των Ελλήνων δεν ανοίγει βιβλίο; ). Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος που εμείς, οι έλληνες συγγραφείς του Φανταστικού, είμαστε στο εκδοτικό περιθώριο: διότι αυτά που γράφουμε δεν αξίζουν και καλά κάνουν οι εκδότες και δε μας εκδίδουν. Θα κλάψουν τα λεφτά τους. Πριν προχωρήσουμε στην ίδρυση ενός Συλλόγου Συγγραφέων, καλό θα ήταν να καθίσουμε και να αναρωτηθούμε αν πράγματι είμαστε συγγραφείς. Και δεν εννοώ ότι οι ιδέες μας μπορεί να μην είναι αρκετά πρωτότυπες ή ριζοσπαστικές, αλλά κάτι πολύ πιο στοιχειώδες: ξέρουμε να διηγηθούμε μία ιστορία; (μία απλή ιστορία, «Πώς πέρασα τις διακοπές μου» ή κάτι τέτοιο). Μπορούμε να γράψουμε απλά και στρωτά; Χωρίς κοιλιές, χωρίς κενά, χωρίς λογικά άλματα, χωρίς κουραστικές αφηγήσεις και αναληθοφανείς διαλόγους; Έχουμε ξεπεράσει τα γραμματικά και τα συντακτικά σφάλματα; Ξέρουμε πότε πρέπει να γράψουμε «προβάλω» με ένα λάμδα, και πότε «προβάλλω» με δύο; Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα απλό ρεπορτάζ για τις συντάξεις του ΙΚΑ, κάτι που κάνει κι ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος; Ο γράφων, τουλάχιστον, πολύ αμφιβάλλει για τον εαυτό του σε όλα τα παραπάνω καυτά θέματα. Φρονώ ότι ένας τέτοιος σύλλογος θα καταρρεύσει σταδιακά σε μία κατάσταση ΚΚΕ Εσωτερικού Επιστημονικής Φαντασίας: τι καλοί που είμαστε, τι ωραία που τα λέμε, αχ και να μας έδιναν περισσότερη προσοχή. Γυμνοί συγγραφικοί βασιλιάδες που θα αλληλοδιαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον ότι οι στολές τους είναι χρυσοποίκιλτες και οι μανδύες τους μεταξωτοί, επιδιδόμενοι σε μία εσωτερική ανακύκλωση των ψευδαισθήσεών τους ονομάζοντάς τις «όνειρα». Και ο σύλλογος τελικά θα καταλήξει σε κάτι περιθωριακό και ερασιτεχνικό, θα γίνει «παρέα», όχι ότι είναι κακιές οι παρέες, αντιθέτως, όμως να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Άλλο ο Συγγραφέας Φαντασίας κι άλλο ο Κατά Φαντασίαν Συγγραφέας.» Ο Βαγγέλης Κρητικός έγραψε: «Αγαπητοί φίλοι, Διαπιστώνοντας το ενδιαφέρον σας για οργάνωση ώστε να προωθηθεί/διαδοθεί η επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα, παίρνω το θάρρος να σας υπενθυμίσω ότι η ΑΛΕΦ, όσο και το περιοδικό της, Φανταστικά Χρονικά, όχι απλώς είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με έλληνες συγγραφείς του χώρου, αλλά το επιδιώκει κιόλας. Το νέο αίμα και οι νέες ιδέες είναι πάντα καλοδεχούμενες. Ευελπιστώντας σε μία θετική ανταπόκριση, Βαγγέλης Κρητικός» Και ο Σωτήρης Ραπτόπουλος συμπέρανε: «Αγαπητοί φίλοι, Ήδη η συζήτηση για το «Μανιφέστο» έχει ανάψει. Φυσικά, όλοι έχετε [και πολύ σωστά!] εκλάβει το αρχικό κείμενο του Μανιφέστου ως μια αφορμή για συζήτηση και «ζυμώσεις»… Θα σπεύσω να συνταχθώ με τον Κυριάκο, για μετατροπή του όρου «Μανιφέστο» σε «Διακήρυξη». [Θεώρησα στην αρχή την λέξη «Μανιφέστο» πιο κατάλληλη για να προσδώσει στο κείμενο τον αέρα της ανάλαφρης σάτιρας – Δες και την προμετωπίδα]. Ακόμη, δεν έχω την αντίρρηση για αλλαγή του «αφοριστικού» χαρακτηρισμού μου για την λογοτεχνία του 19ου αιώνα με κάποιο άλλο σχήμα [π.χ. «Αδυνατεί να φορέσει έναν νέο μανδύα»]. Υιοθετώ, τέλος, την μεταβολή της προτροπής σε «Εμπρος για την σύγχρονη λογοτεχνία του φανταστικού»… Όσον αφορά τον προβληματισμό του Ηλία, έχω να πω ότι μόνον ένα τρόπο γνωρίζω για να αποφύγουμε τον κίνδυνο του μικρομεγαλισμού και της ωραιοπάθειας. Τον αυτοσαρκασμό. Δόξα τω Θεώ, απ’ότι έχω διαπιστώσει, οι περισσότεροι από εμάς είναι εμβολιασμένοι με τα σχετικά αντισώματα. Κι εγώ πάντως «βλέπω» τους «έλληνες συγγραφείς του φανταστικού» ως έναν «ανοιχτό» σύλλογο – που θα ξεκινήσει με χαμηλό προφίλ, για να αποδείξει την ύπαρξη του χρήσιμη. Ο καιρός θα δείξει.» Εδώ στο sff έχουμε κάνει αυτές τις συζητήσεις σε πολλά ξέχωρα τόπικ. Εδώ αναρτήθηκαν απόψεις από άλλους, παλιότερους «συναδέλφους» για να δούμε και τις δικές τους απόψεις. Είστε ευπρόσδεκτοι να μας πείτε κι εσείς τι σκέπτεστε. Ευχαριστούμε. Edited August 17, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 17, 2009 Share Posted August 17, 2009 Φρονώ ότι ένας τέτοιος σύλλογος θα καταρρεύσει σταδιακά σε μίακατάσταση ΚΚΕ Εσωτερικού Επιστημονικής Φαντασίας: τι καλοί που είμαστε, τι ωραία που τα λέμε, αχ και να μας έδιναν περισσότερη προσοχή. Γυμνοί συγγραφικοί βασιλιάδες που θα αλληλοδιαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον ότι οι στολές τους είναι χρυσοποίκιλτες και οι μανδύες τους μεταξωτοί, επιδιδόμενοι σε μία εσωτερική ανακύκλωση των ψευδαισθήσεών τους ονομάζοντάς τις «όνειρα». Και ο σύλλογος τελικά θα καταλήξει σε κάτι περιθωριακό και ερασιτεχνικό, θα γίνει «παρέα», όχι ότι είναι κακιές οι παρέες, αντιθέτως, όμως να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Άλλο ο Συγγραφέας Φαντασίας κι άλλο ο Κατά Φαντασίαν Συγγραφέας.» Αυτή η άποψη με καλύπτει. Όσο το δυνατόν λιγότερη γραφειοκρατεία τόσο το καλύτερο κατά τη γνώμη μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 (edited) Πολλοί άνθρωποι είναι συγγραφείς. Στην Ελλάδα ακόμα περισσότεροι. Πολλοί άνθρωποι είναι πρόεδροι. Στην Ελλάδα ακόμα περισσότεροι. Edited August 18, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2009 Author Share Posted August 18, 2009 Πολλοί άνθρωποι είναι συγγραφείς. Στην Ελλάδα ακόμα περισσότεροι. Πολλοί άνθρωποι είναι πρόεδροι. Στην Ελλάδα ακόμα περισσότεροι. Και άντε κάποιος είναι. Συγγραφέας. Στην Ελλάδα. Ντρέπεται, φοβάται να το πει. (Θεός φυλάξει και μην του ξεφύγει πως είναι καλλιτέχνης.) Καραδοκεί να τον φάει ζωντανό η ανωτέρα αντιμετώπιση! Όσοι είμαστε, συγγραφείς, ας κλειστούμε στις ντουλάπες (μαζί με τον θείο Αγησίλαο που είναι τραβεστί). Θα γράφουμε στο σκοτάδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 (edited) Δεν λέω αυτό DinoHajiyorgi. Και σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει κάποιος να ντρέπεται ή να κρύβεται για αυτό που είναι ή θέλει να γίνει. Αν είναι δυνατόν! Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την ανάγκη ( ; ) να υπάρξει κάποιος σύλλογος συγγραφέων Ε.Φ. η διαφορά είναι μεγάλη. Είναι κουραστικά όλα αυτά τα διαδικαστικά που το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν και να σπαταλάνε φαιά ουσία και ενέργεια. Θέτεις δύο ζητήματα, τουλάχιστον. Πρώτα απ' όλα την ανάγκη να συνασπιστούν οι συγγραφείς της Ε.Φ. για να μπορέσουν να απευθύνουν το μήνυμα τους στην κοινωνία. Αυτό όμως θα αναιρούσε την ίδια τη φύση της τέχνης τους, καθώς θα τους ανάγκαζε να μπουν σε φόρμες. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, αλλά ο πρώτος αρκεί για να καταργήσει την λογική της πρότασης. Δεύτερον, θέτεις την ανάγκη να συνασπιστούν οι συγγραφείς της Ε.Φ. για να μπορέσουν να διεκδικήσουν καλύτερα τα επαγγελματικά δικαιώματά τους. Εδώ δεν ξέρω τί να πώ. Ίσως να είμαι ρομαντικός και να πιστεύω ότι οι συγγραφείς γράφουν για να ικανοποιήσουν την ψυχή τους πάνω απ' όλα. Αν όχι, εκεί είναι που τα πνευματικά γίνονται επαγγελματικά δικαιώματα, για να προλάβω την όποια ένσταση. Πάντως, όντας άνθρωπος του εμπορίου, θα σε διαβεβαιώσω ότι η αγορά έχει έναν κανόνα: πληρώνω για να πάρω αξία. Όχι την αξία που θέλει ο πωλητής, αλλά την αξία που θέλει να πληρώσει ο πελάτης. Δηλαδή, γράψε εσύ "Το Όνομα του Ρόδου" και πιθανότατα θα γίνεις και διάσημος και ευκατάστατος οικονομικά. Και εκεί είναι που καταλήγω με τις τέσσερις γραμμές που έβαλα παραπάνω. Διάβασε τες πάλι. Edited August 18, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 18, 2009 Author Share Posted August 18, 2009 Η δική μου λογική λέει, και βάση αυτού μίλησα, η χλευαστική αντιμετώπιση που υπάρχει σε αυτόν τον τόπο κατά των ψώνιων, δεν αρνούμαι πως υπάρχουν, παίρνει μπάλα και αυτούς που αξίζουν. Στο τέλος, όντως, το γραπτό αποτέλεσμα θα δικαιώσει τον κάθε επίδοξο συγγραφέα. Προσωπικά δεν με ένοχλεί ποιος πιστεύει πως είναι συγγραφέας ή αν έχει το δικαίωμα να γράφει. Ας γράφει κι αυτός, θα γράψω κι εγώ, και ο καθένας τον δρόμο του. Η Στέλλα Μπεζεντάκου είναι τραγουδίστρια; Εκείνη το νομίζει. Και κάποιος της διαθέτει μαγαζί για να τραγουδάει. Και κάποιοι πάνε να την ακούσουν. Εγώ δεν μπορώ να την ακούω και φυσικά δεν θα πάω στο μαγαζί της. Δεν καταλαβαίνω όμως όλους αυτούς, και καταξιωμένους τραγουδιστές, να σχίζουν τα ιμάτια τους και να θέλουν να την εξαφανίσουν. Τι σας νοιάζει; Δεν σας αρέσει μην πάτε να την ακούσετε. Επικεντρωθείτε στη δική σας καριέρα. Εγώ γράφω. Είμαι σεναριογράφος. Τώρα και συγγραφέας. Μπορώ να το λέω; Αν δεν συμφωνείτε θα φροντίσετε βεβαίως να μην με διαβάζετε. Η πίστη στα της ικανοποιήσεως της ψυχής από το γράψιμο...άλλο ξεχωριστό θέμα στο οποίο θα προτιμούσα να μην μπω. Έχω εκφραστεί αλλού. Αλλά ναι, εν συντομία "λέξη και δολάριο" ακομπλεξάριστα. Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να ζήσεις από την συγγραφή επειδή η αγορά είναι μικρή ή επειδή και αυτό είναι ντροπή; Δηλαδή να ζητάς να πληρωθείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 18, 2009 Share Posted August 18, 2009 "Λέξη και δολάριο" είμαι απόλυτα σύμφωνος. Για αυτό άλλωστε δεν ασχολήθηκα και επαγγελματικά με την σεναριογραφία. Μετά απ' όσα άκουσα στην πιάτσα (τυχαίνει να έχω αρκετά καλές έμμεσες σχέσεις με τον χώρο), κατάλαβα ότι αυτό που με ενδιαφέρει δεν θα πληρωθεί ποτέ, ή αν γίνει, θα είναι με τους χείριστους όρους για μένα. Η Ελλάδα απλά δεν γνωρίζει και δεν σέβεται το επάγγελμα του σεναριογράφου. Ενώ στις Η.Π.Α....αχ γιατί έφυγες από εκεί; Έφυγες απ' τον κινηματογραφικό παράδεισο για την επαγγελματική κόλαση της Ελλάδας! Εν τέλει, για να επανέλθω στον προηγούμενο συλλογισμό μου, απλά, πολύ απλά, δεν σύμφερε να παρατήσω την δουλειά μου για εκείνη τη δουλειά. Τώρα, όσον αφορά στην συγγραφή βιβλίων, εκεί νομίζω ότι είναι θέμα ευελιξίας. Δεν νομίζω ότι είναι πρόβλημα να δώσεις και μερική δωρεάν δουλειά (π.χ. διηγήματα) σε κάποιο περιοδικό που θα σε βοηθήσει να καθιερωθείς. Αν μετά από αυτό δουλεύεις ακόμα τζάμπα, τότε ή δεν αξίζεις ή είσαι κακός μάνατζερ του εαυτού σου. Είναι απλά τα πράγματα, ας μην τα δυσκολεύουμε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.