Management RObiN-HoOD Posted January 14, 2004 Management Share Posted January 14, 2004 (edited) Ο τρελός μοναχός © 2003 RObiN-HoOD Σαν σήμερα πριν χρόνια ήμουνα παιδί. Έπαιζα και έτρεχα στη γειτονιάς μου και περνούσε ο χρόνος μου ευχάριστα. Κάποια στιγμή όμως μεγάλωσα. Άλλαξα. Δεν μπορούσα πια να κρυφτώ πίσω από το παιδικό μου πρόσωπο και τότε έπρεπε να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα μόνος. Ήρθανε μέρες δύσκολες και μαύρες σαν τον Χάρο, που δεν ήθελα να αντικρίσω κανέναν. Μα όπως όλα τα εμπόδια, τα προσπερνούσα και αυτά συνεχίζοντας τη ζωή μου. Όμως έφτασε μια μέρα που ο ήλιος δεν ήθελε να ξημερώσει, λες και ήξερε το κακό που θα έβλεπε. Οι ηλιακτίδες φοβόντουσαν να χαϊδεύσουν το χώμα λες και θα σβήνανε για πάντα. Και όπως ο ήλιος ανάτειλε, τα σύννεφα πυκνώσανε και σκούρυναν τον ουρανό και σβήνανε τα φώτα. Κανείς δεν ήξερε γιατί, ποίος ή τι’ χε γίνει. Με μιας ανοίγει ο ουρανός και βγαίνει ένα χέρι: μα του Θεού, μα του διαβόλου κανείς δεν ήξερε να πει. Όλοι φοβηθήκανε στο πόδια το έβαλαν για να κρυφτούν τρέχανε και τη ζωή τους έσωζαν. Όμως εγώ κι’ αν έτρεχα, το ίδιο ήταν πάντα. Γιατί εμένα συνεχώς το χέρι με κοιτούσε. Και μια φωνή, πολύ καλή, μα επιβλητική μου είπε δυο λόγια: «Όπου και να πας, μαζί μου θες να έρθεις, γιατί εγώ σε γέννησα κι’ γω σε καταστρέφω». Με μια, που λες, γύρισα τον ουρανό κοιτάω, τα μάτια μου βουρκώσανε το βλέμμα μου σαλεύει. Σκέφτηκα: «Μάνα τι να’ ναι αυτό που εμένα κατατρέχει, τι να’ ναι αυτό που έχω εγώ και τώρα το θέλει;» «Παιδί μου είσαι εσύ αυτός που αναζητά. Ο εκλεκτός που σου’ λεγα σαν ήσουνα παιδί.» «Μα εγώ θέλω να ζήσω, στη γη θέλω να μείνω.» Και πριν προλάβω να σκεφτώ, ο νους μου να γυρίσει, βρισκόμουνα στο χέρι του, στα ουράνια να με σύρει. «Ήσουν καλός», μου έλεγε, «και’ γώ εσέ διαλέγω, τη θέση του πρωτότοκου γιου να πάρεις τώρα». Έτσι και πράγματι εγώ τούτη τη θέση πήρα και θαύματα στα θαυμαστά του κόσμου μέρη πράττω. Κι’ αν απορείς ποιος είμαι εγώ, βαθιά μέσα σου ψάξε, γιατί εσύ ακολουθείς, τη θέση μου να λάβεις και το έργο μου το φοβερό, το τρισιαγιασμένο να συνεχίσεις αν μπορείς και συ να το πετύχεις. Edited June 12, 2008 by RObiN-HoOD 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ondairos Posted February 7, 2004 Share Posted February 7, 2004 polu kalo... B) ...alla amfibalw an tha akolouthisoun esto kai ligoi... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted February 7, 2004 Author Management Share Posted February 7, 2004 Δεν σε ρωτάνε ποτέ ... απλά σε διαλέγουν και εσύ ακολουθείς χωρίς να ξέρεις το γιατί, το πως, το που , το πότε ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted March 24, 2004 Share Posted March 24, 2004 Πράγματι πολύ καλό! Και όντως η μοίρα διαλέγει κάπους να διατελέσουν το σκοπό της, είτε για το καλό είτε για το κακό δυστυχώς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Καιρός στο φως του προβολέα να μπει ένα από τα κείμενα του "Άρχοντα του Σύμπαντος" του forum μας. Και μιας και το πεζό αυτό ποιήμα έχει πιάσει αράχνες ας το βγάλούμε λίγο από τη ντουλάπα του. Συνολικά το όλο κείμενο παραπέμπει, έτσι που είναι γραμμένο σε ποιήμα, μόνο πως έχει γραφει σε μορφή πεζού. Πιστεύω ότι σε έμμετρο λόγο θα ήταν πολύ καλύτερο. Αυτό όμως δε το κάνει κακό, μιας και έχει κάτι να πει τόσο από πλευράς μορφής όσο και περιεχομένου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Λιτό και απέρριτο. Παραγματικά καταπληκτικό! Και μου αρέσει πάρα πολύ η χρήση της γλώσσας (μεταφορικά μιλάω, δεν γλυφω τον Άρχοντα του Σύμπαντος ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted May 30, 2005 Share Posted May 30, 2005 Όμορφο... [Δεν ήξερα πως ο Άρχων... έγραφε! Happy news indeed!] Παραπομπές σε δημοτικό τραγούδι, δεν είναι αυτές; Ή κοιτάω με λάθος μάτια; (αν και δεν νομίζω... ) Σε κάποια σημεία μου λείπει λίγη στίξη, και γενικά ίσως το προτιμούσα σε έμμετρο, όπως είπε και ο Nihilio. Αλλά, χμμμμ... Μήπως διακρίνω μία ποιηματοποίηση, σταδιακά, του πεζού λόγου της 'α παραγράφου; Αυξάνει το ενδιαφέρον... Γενικά, δίνει μια αίσθηση... σαν δημοτικό τραγούδι ... I wouldn't take it that you speak of the Truth, that is... well, whatever! I'll be back... Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted May 30, 2005 Author Management Share Posted May 30, 2005 Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που σας άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted June 1, 2005 Share Posted June 1, 2005 Θα μπορούσε πάντως κάλλιστα να ήταν έμμετρο. Αλλά έχει άλλη αίσθηση έτσι. Άμοιρη μοίρα...... Πολύ όμορφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted June 21, 2006 Share Posted June 21, 2006 Εξαιρετικό στον τόνο του, με την πρόζα να μετουσιώνεται σε στίχο. Πρόσεξε μόνο λίγο τη ροή του έργου, σα μέτρο νά 'χει ο λόγος δίχως νά 'χει, και θα γίνει τέλειο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted August 6, 2008 Share Posted August 6, 2008 (edited) Καλά, όποιος είναι μοναχός του πολύ καιρό σίγουρα τρελαίνεται Και βέβαια σ' αυτό το forum το χέρι είναι δικό σου Πάμε, λοιπόν! Τι κατάλαβα: Ένας "απλός" άνθρωπος επιλέγεται να συνεχίσει το έργο του Εκλεκτού. Τι δούλεψε καλά: Πιασάρικος τίτλος, απέριττο το ύφος. Το παιχνίδι με τον ποιητικό λόγο έχει ενδιαφέρον. Τι δεν δούλεψε καλά: Μου λείπει μια εξήγηση, ένα νόημα (θα μου πεις, στην πραγματική ζωή υπάρχει; ) Η φράση "Γιατί εμένα συνεχώς το χέρι με κοιτούσε. " μου φάνηκε κάπως ασύντακτη. Πρόταση: Κάνε το παιχνίδι με το μέτρο πιο εμφανές. Και... ξαράχνιασε επιτέλους! Edited August 6, 2008 by tetartos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted July 4, 2016 Share Posted July 4, 2016 Και μετά από τόοοοοσον καιρό ανακαλύπτουμε πως ο Robin γράφει. Ένα πράγμα μου ήρθε στο νου: Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι Ουρανέ, φίλε μακρινέ, Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή; Πώς να δεχτώ; Μάνα μου είναι η γη Πως ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό Αχ, ουρανέ, πόνε μακρινε.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Prince d’Aquitaine Posted January 14, 2017 Share Posted January 14, 2017 Έχει κάτι απο την πνοή και αινιγματικότητα παραμυθιού, παραδοσιακών διηγήσεων, δημοτικού τραγουδιού (και αυτό το στοιχείο μου άρεσε περισσότερο), ωραίες ιδέες, στοχασμό, μεστότητα λόγου, εμπνεύσεις κλπ. Το μόνο, ότι είναι υπερβολικά σύντομο, θα ήθελα σαν αναγνώστης να διαβάσω και κάτι παραπάνω. Και έτσι όμως έχει το ιδιαίτερο ύφος του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.