rosendo, coralero y la lujanera

[Rikochet]

.πρίν.

 

Δεν θα σου πώ ποιός ήταν ο μακαρίτης Φραντσέσκο Ρεάλ, τον οποίο φώναζαν και Κοραλέρο, μήτε θα προσποιηθώ πώς γνώριζα στ’αλήθεια την Λουχανέρα, για την οποία πολλοί σκοτώθηκαν, κι ακόμα περισσότεροι θα ήταν ευτυχείς αν άφηναν την τελευταία τους πνοή για τα μάτια της. Μα τα μάτια της Λουχανέρα πλέον τα έχουν φάει τα σκουλήκια, πάνω στα οποία καμία επίδραση δεν είχε η μαγεία τους. Απ’τον Κοραλέρο έχουν απομείνει μόνο λίγες λέξεις ενός τυφλού, και το ξεκοιλιασμένο πτώμα του έχει γίνει σκόνη εδώ και πολύ καιρό.

 

Ούτε ο Ροσέντο Χουάρες θα σου πώ ποιός ήταν, κι ας μοιάζει πρωταγωνιστής σε όσα πρόκειται να διηγηθώ. Κυρίως γιατί, στ’αλήθεια, δεν έχει σημασία – μα και γιατί δεν ήταν ποτέ πρωταγωνιστής, αλλά καταραμένος σε έναν επίλογο που χωρούσε μόνο τρίτους και τέταρτους ρόλους.

 

Είναι γνωστό ότι ο Χουάρες λίγο έλειψε να σκοτωθεί με τον Κοραλέρο μετά απ’την επίμονη πρόκληση του δεύτερου. Είναι γνωστό ότι η Λουχανέρα μεταχειρίστηκε εκείνη τη στιγμή της υποτιθέμενης δειλίας του Χουάρες σαν μια ολόκληρη ζωή δειλίας, και έφυγαν με τον Ρεάλ, με τα μάγουλα ενωμένα, προς ένα μέρος λιγότερο πραγματικό και απαλότερα φωτισμένο. Είναι γνωστό ότι κάποιος έσφαξε τον Κοραλέρο σ’εκείνο το ήρεμο μέρος που δεν είχε χώρο μήτε για φώς μήτε για το γρατσούνισμα της κιθάρας. Και είναι γνωστό πως ο Ρεάλ ξεψύχισε εκεί όπου λίγο πριν είχε τρείς φορές προκαλέσει τη γενναιότητα του Χουάρες. Τέλος, είναι γνωστό πώς όποιος κι αν ήταν αυτός που καθάρισε το Ρεάλ, η Λουχανέρα υποστήριξε πώς σίγουρα δεν επρόκειτο για τον Χουάρες, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τη σωματική της ακεραιότητα και τη φήμη της ως γυναίκα που προκαλεί φόνους μονάχα, μα ποτέ δεν τους εκτελεί.

 

Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, και ίσως μάλιστα να ήταν προτιμώτερο και λιγότερο θλιβερό. Και θα τελείωνε αν δεν είχα συναντηθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ροσέντο Χουάρες, αυτόν που μέτρησε τη ζωή του ψηλότερα απ’την παλικαριά του και έριξε πίσω του μαύρη πέτρα.

 

Απ’το Αρόγιο της Αργεντινής βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, τη μητέρα της ακολασίας, της αφέλειας και του καλού ουίσκι. Ο συνδυασμός και των τριών – είναι πασίγνωστο – αποτελεί ακαταμάχητο πειρασμό όχι τόσο για άντρες σαν τον Χουάρες – ακόμα αναρωτιέμαι πώς βρέθηκε εκεί – μα κυρίως για άντρες σαν εμένα. Και είναι ο ίδιος συνδυασμός που μου επέτρεψε τελικά να τον ρωτήσω, με περισσή αυθάδεια: “Εσύ ήσουν λοιπόν το τέλος του Φραντσίσκο Ρεάλ, που φώναζαν και Κοραλέρο;”

 

Θα παραθέσω τα λόγια του σε τρίτο πρόσωπο και σου δίνω το λόγο μου πώς η αμεσότητα των όσων μου είπε θα έχει παραμείνει η ίδια, σαν αν τον είχες μπροστά σου. Κι αυτό δεν οφείλεται σε δικό μου ταλέντο – αυτό λάμπει δια της απουσίας του – μα στην τερατωδώς περιληπτική διήγηση του, απαλλαγμένη από προσωπική κρίση και από οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθήματος. Το λόγο τον συνειδητοποίησα λίγο προτού αποφασίσω να διηγηθώ την κατάληξη αυτής της λυπηρής ιστορίας: ο Χουάρες ήταν ένα έρμαιο πράξεων – των δικών του, και των υπόλοιπων. Ποτέ η προσωπικότητα του δεν μπήκε εμπόδιο ανάμεσα στον ίδιο και την αιτιοκρατία – ποτέ, εκτός από μια φορά:

 

Ο Κοραλέρο τον προκαλεί τρείς φορές σε μονομαχία. Ο Χουάρες αρνείται και τις τρείς. Ύστερα απ’αυτό, τα πράγματα θα πρέπει να κύλησαν κάπως έτσι:

 

Η Λουχανέρα απαρνιέται το δειλό Χουάρες. Φεύγει με τον παλικαρά Ρεάλ. Η μυστηριώδης σκιά σφάζει τον Ρεάλ στο γόνατο. Η σκιά φεύγει. Ο Χουάρες φεύγει.

 

Συναντιούνται.

 

Απ’ό,τι μου είπε ο ίδιος, καμιά έκπληξη δεν ένιωσε, ούτε και κίνδυνο, όταν αντάμωσε τον φονιά. Ήξερε μάλιστα εξαρχής πως το αίμα στο μαχαίρι της σκιάς ανήκε στον Κοραλέρο. Η τόσο παράταιρη έλλειψη έντασης της στιγμής του έπετρεψε να σκεφτεί πώς και το δικό του μαχαίρι, θηκαρωμένο στο πλάι του, ήταν λερωμένο με το ίδιο αίμα. Μου είπε επίσης ότι πίστεψε πώς, μόλις ο φονιάς ερχόταν πιο κοντά, ο Χουάρες θα αναγνώριζε σ’αυτόν τον εαυτό του. Έτσι η ανακούφιση του μεγάλωνε. Μα ο φονιάς ήταν ένας άνθρωπος διόλου μεταφυσικός, ένας βρώμικος και τιποτένιος που καμιά του πράξη δεν υπαγορεύτηκε ποτέ από αίσθηση τιμής ή αξιοπρέπειας και τα μαλλιά του ήταν πάντοτε λιγδιασμένα. Και γι’αυτούς τους λόγους το όνομα του δεν σώθηκε πουθενά. Ο Χουάρες, πεπεισμένος πλέον ότι δεν έβλεπε τον εαυτό του σ’αυτό το σίχαμα, τον ξεκοίλιασε μονομιάς, λέγοντας: ‘Ο θάνατος του Κοραλέρο είχε χρεωθεί σ’εμένα.’ Πολύ θα ήθελε να έχει απαντήσει και ο σφαγμένος κάτι ανάλογα βαρυσήμαντο, μα αυτός ψόφησε όπως ακριβώς είχε ζήσει: μέσα στη βουβαμάρα της ανοησίας του.

 

Εμπνευσμένος απ’την απίστευτη πραγματικότητα της σκηνής εκείνης, ο Χουάρες κατάλαβε για τα καλά ορισμένα πράγματα:

 

Πως δεν σκότωσε ίδιος τον Κοραλέρο, ούτε το ήθελε ποτέ – μα πώς ο Κοραλέρο ζούσε για εκείνη την μονομαχία, και έτσι η τριπλή του άρνηση τον καταδίκασε στην ανυπαρξία.

 

Πως όντως μια στιγμή δειλίας ήταν μια ζωή δειλίας, και, επαγωγικά, ο ίδιος ήταν ένας ψευτοπαλικαράς που όλη του τη ζωή περνιόταν για άντρας.

 

Πως η Λουχανέρα δεν του ανήκε ποτέ. Πως ούτε στον Κοραλέρο ανήκε. Πως ανήκε μόνο σ’εκείνο το πρότυπο που δρομολογεί το θάνατο των ρομαντικών και των ανόητων μια ώρα αρχύτερα.

 

Τέλος, πως πολύ καλά θα έκανε να απομακρυνόταν από φόνο, μαχαίρι, γυναίκα και γενναιότητα, και να φύγει προς κάπου πιο πραγματικά απ’αυτό το πλατωνικό δίκτυο που τον πλαισίωνε.

 

Ξεθηκάρωσε το μαχαίρι του και το πέταξε στο πτώμα του φονιά του Φραντσέσκο Ρεάλ, που φώναζαν και Κοραλέρο. Μύρισε το αγιόκλημα. Περπάτησε. Η νύχτα ήταν, και θα παρέμενε, γαλήνια και αδιάφορη.

[Πυθαρίων]

Rikochet,

 

Πρώτη φορά διαβάζω στο forum ιστορία δοσμένη μ΄ αυτό το λογοτεχνικό λατινοαμερικάνικο εξωτικό στυλ γραφής, με την ιδιάζουσα αναφορά των χαρακτήρων και των γεγονότων, όπως και την παράλληλη ιδιαίτερη ψυχογραφική τους προσέγγιση.

 

Πολύ, μα πολύ λογοτεχνικό, φίλε. Σε θαύμασα για την ικανότητά σου. Ευχαριστώ για την ιστορία σου.

 

 

[Rikochet]

<br /><b>Rikochet, </b><br /><br /> Πρώτη φορά διαβάζω στο forum ιστορία δοσμένη μ΄ αυτό το λογοτεχνικό λατινοαμερικάνικο εξωτικό στυλ γραφής, με την ιδιάζουσα αναφορά των χαρακτήρων και των γεγονότων, όπως και την παράλληλη ιδιαίτερη ψυχογραφική τους προσέγγιση. <br /><br /> Πολύ, μα πολύ λογοτεχνικό, φίλε. Σε θαύμασα για την ικανότητά σου. Ευχαριστώ για την ιστορία σου. <br /><br /><br />

 

φοβάμαι πώς θα σε απογοητεύσω, το στυλ γραφής, οι χαρακτήρες, και τα περισσότερα γεγονότα είναι δανεισμένα απ'την ιστορία του μπόρχες που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου. δική μου είναι μόνο η εικασία του τι ακριβώς έκανε ο χουάρες όταν έφυγε και η 'ψυχογραφική προσέγγιση', όπως ωραία το έθεσες. Ευχαριστώ για την ανάγνωση. =)

Edited September 4, 2009 by Rikochet

[Πυθαρίων]

Φίλε Rikochet,

 

Λυπάμαι που δεν κατάλαβα το link σου. Στην αρχή, θεώρησα πως είναι τίτλος κεφαλαίου, καθώς η οθόνη του υπολογιστή δεν επαρκούσε να χωρέσει όλο το κείμενο και δεν έβλεπα ότι είναι σύντομο, χωρίς άλλα κεφάλαια. Ύστερα προχωρώντας, το λησμόνησα τελείως. Για να σχολιάσω κατά συνέπεια την παρέμβασή σου στο Streetcorner Man, πρέπει να το διαβάσω πρώτα, αφού αναιρέσω σε πρώτη φάση το αρχικό μου σχόλιο. Δεν υπάρχει όμως λόγος απογοήτευσης. Θα αφήσω τον θαυμασμό μου να ισχύει ακέραιος.

 

Γιατί οφείλω να παρατηρήσω ότι η μελέτη και η επεξεργασία του Samuel Becket (το στυλ του οποίου υιοθέτησες στο nohow on) και του Jorge Luis Borges, αν μη τι άλλο, είναι σαφής ένδειξη της ποιότητας των αναζητήσεών σου.

Edited September 6, 2009 by Πυθαρίων