Αιτία θανάτου

[Nihilio]

Είδος: τρόμος

Λέξεις: 808

Βία: όχι

Σεξ: ούτε

---

Ο θάνατος της Κατερίνας Χ. πέρασε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Μόνο μια αναγγελία του στις μικρές αγγελίες μιας τοπικής εφημερίδας. Με τόσα βίαια εγκλήματα εκεί έξω, ένας θάνατος από φυσικά, αν και μάλλον ανεξήγητα, αίτια δεν αποτελούσε ούτε καν ενδιαφέρον μονόστηλο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή της μοιραίας εκείνης νύχτας του Ιουλίου. Ήταν 10:43 όταν η Κατερίνα έκλεισε το τηλέφωνο της. Την προηγούμενη μία ώρα και δεκατέσσερα λεπτά συζητούσε με την κολλητή της Νατάσα Ζ., με κύριο θέμα της κουβέντας τους τον Μάριο Τ., το γοητευτικό νεαρό που είχε γνωρίσει την προηγούμενη ημέρα η Κατερίνα σε μια έξοδό της για καφέ με την Άννα Τ. ,φίλη της και ξαδέρφη του Μάρκου. Η συζήτηση είχε γίνει με όλη τη χαριτωμένη αφέλεια που θα μπορούσε να έχει μια συνομιλία μεταξύ εικοσάχρονων κοριτσιών.

Μόλις η Κατερίνα έκλεισε το τηλέφωνο, μην αντέχοντας την αφόρητη ζέστη, αποφάσισε να κάνει ένα μπάνιο και να “χαζέψει λίγο τηλεόραση”, όπως είχε πει στη φίλη της. Έτσι και έπραξε, κάνοντας ένα χλιαρό ντους από τις 10:53 έως τις 11:01 και έπειτα ξάπλωσε στον καναπέ της, παρακολουθώντας μια ταινία στην τηλεόραση μέχρι και τη 1:42, οπότε και αποφάσισε, κουτουλώντας από τη νύστα, να πάει για ύπνο στο κρεβάτι της. Τελικά έπεσε για ύπνο στη 1:53 και αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως, στη 1:55. Τελευταία σκέψη της πριν κοιμηθεί ήταν αν ο Μάριος θα την έπαιρνε τηλέφωνο να βγουν την επόμενη μέρα.

Το μοιραίο συνέβη στις 3:15. Μέσα στον χείμαρρο από όνειρα η Κατερίνα είδε και μια μαύρη μορφή να στέκεται από πάνω από το κρεβάτι της και να την παρατηρεί. Δεν ταράχτηκε από τη θέα της, για κάποιο λόγο της φάνηκε οικεία, φυσιολογική. Και όταν ο λαιμός της έπαψε να παίρνει ανάσα δεν τινάχτηκε από τον ύπνο της, μονάχα αφέθηκε να σβήσει γαλήνια, στη γλυκεία μέθη της ασφυξίας.

Την βρήκαν νεκρή το επόμενο μεσημέρι στις 12:35. Η μητέρα της, Δήμητρα Χ., παραξενεμένη που η κόρη της δεν είχε ξυπνήσει ενώ είχε πάει μεσημέρι πήγε να την σηκώσει και με τρόμο βρήκε το άψυχο κορμί της. Ο ιατροδικαστής Βρασίδας Π. που εξέτασε το πτώμα διαπίστωσε θάνατο από πνιγμό κατά τη διάρκειά του ύπνου από αδιευκρίνιστες αιτίες. Όπως εξήγησε και στον Ανέστη Χ., πατέρα της Κατερίνας, είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σπάνια, συνήθως σε κορίτσια της ηλικίας της Κατερίνας και οι επιστήμονες ακόμα το μελετούν. Ανέφερε μάλιστα και την προηγούμενη καταγεγραμμένη περίπτωση, το θάνατο της Τζάνετ Μ., μιας δεκαεξάχρονης Αμερικάνας από το Κονέκτικατ, που είχε πεθάνει το περασμένο φθινόπωρο υπό παρόμοιες συνθήκες.

Ο κυνικός αναγνώστης ίσως απορήσει για το λόγο για τον οποίο ο υποφαινόμενος τα γράφει όλα αυτά. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι η Κατερίνα Χ. ζούσε και ότι την επόμενη μέρα καλούσε τον Μάριο Τ. να βγουν για ένα ποτό. Με μαθηματική βεβαιότητα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι οι δύο νέοι θα κατέληγαν σε ένα ρομαντικό τετ α τετ πιθανότατα σε κάποιο απόμερο σημείο κοιτάζοντας αμίλητοι τα αστέρια, που τόσο λάτρευε να βλέπει η Κατερίνα. Η συμβατότητα των χαρακτήρων των δύο νεαρών θα οδηγούσε πιθανότατα σε μια μακροχρόνια σχέση που θα κατέληγε κατά 92% σε γάμο έξι χρόνια αργότερα.

Στη συνέχεια θα κάνουμε μία σειρά από τραβηγμένες παραδοχές που ίσως να προβληματίσουν τους πιο ορθολογιστές από εσάς, αλλά είναι απαραίτητες για να γίνει κατανοητή η μεγαλύτερη εικόνα. Υποθέτουμε λοιπόν ότι από τον γάμο της Κατερίνας και του Μάριου θα γεννιόταν ο Παναγιώτης Τ. Αν πάμε τώρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ας δούμε πως θα ήταν η ζωή της άλλης αποθανούσας από τα ίδια μυστηριώδη αίτια.

Η Τζάνετ Μ. λοιπόν, αν ζούσε, θα είχε μια ταραχώδη ζωή και πιθανότατα θα κατέληγε κι αυτή νωρίς νεκρή, έχοντας όμως γεννήσει και αφήσει στην πρόνοια μία κόρη. Η κόρη αυτή, ας την πούμε Έλεν, θα κατέληγε στη φροντίδα του Φίλιπ και της Μάργκαρετ Τζ., ενός εύπορου ζευγαριού άτεκνων. Η Μάργκαρετ, Ελληνίδα μετανάστρια τρίτης γενεάς θα επέστρεφε συχνά στην πατρίδα των παππούδων της. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια η Έλεν θα γνώριζε και θα ερωτευόταν τον Παναγιώτη Τ., που θα τους ένωναν πολύ περισσότερα από το γεγονός ότι οι μητέρες τους πέθαναν από τα ίδια παράξενα αίτια χρόνια πριν αυτοί γεννηθούν (κάτι που εξάλλου έχουμε λάβει ως παραδοχή ότι δεν έγινε) που θα τα συμπλήρωναν και τα δεσμά του γάμου λίγα χρόνια αργότερα. Ο γιος τους, ο Τζιμ, πολλά χρόνια πιο μετά, θα ήταν ο πρώτος καθηγητής υπομοριακής βιολογίας που θα βραβευόταν με νόμπελ όταν, αυτός και η ομάδα του, θα ανακάλυπταν την τεχνολογία που θα επέτρεπε την επιβράδυνση του κυτταρικού εκφυλισμού, επιτρέποντας πρακτικά την αθανασία των ζωντανών οργανισμών.

Όμως δύο μυστηριώδεις θάνατοι με ένα χρόνο διαφορά κάνουν το όλο παραπάνω ιστορικό αδύνατο. Και ο Θάνατος, κοιτάζοντας στα μάτια το Θάνατό Του, χαμογέλασε ψυχρά. Η σκακιέρα, από οστό και έβενο, ήταν μπροστά τους με τα πιόνια παραταγμένα σε πολύπλοκους σχηματισμούς. Είχε γλυτώσει από αυτή την κίνηση που παραλίγο να αποδεικνυόταν Ματ και τώρα σχεδίαζε προσεκτικά την αντεπίθεσή του.

[DinoHajiyorgi]

Φίλε Μιχάλη, είχες μια πολλή καλή ιδέα. Στη συνέχεια με μπέρδεψες και στη συνέχεια με απογοήτευσες.

 

Στη πρώτη εντύπωση, μοιάζει βιαστικά γραμμένο. Μου πέρασε από το νου πως ήταν γραμμένο έτσι για να θυμίζει ρεπορτάζ, αυτό όμως το απέρριψα γιατί ακόμα και τα ρεπορτάζ γράφονται σαν διηγήματα. Το δικό σου ήταν αναφορά αστυνομικού που διαβάζει από το μπλοκάκι τις σημειώσεις του.

 

Και που είναι ο τρόμος; Ξεκινάει και τελειώνει με τη σκοτεινή φιγούρα πάνω στο κρεβάτι του θύματος, κάπου στη μέση. Το υπόλοιπο είναι εικασία στα χνάρια της επιστημονικής φαντασίας.

 

 

Μαθαίνουμε δηλαδή πως ο Θάνατος, ως άλλος ταξιδιώτης του χρόνου, πάει στο παρελθόν, ή αφού έχει δει το μέλλον, διορθώνει την ιστορία σώζοντας τον εαυτό του.

 

 

Η ιδέα είναι πολύ καλή. Θα μπορούσες να τη διηγηθείς με αρκετούς άλλους τρόπους, κάποιους πιο συμβατικούς, και να είχες πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. (Τι στο καλό, σίγουρα έχεις απολαύσει τα «Βλέπω τον Θάνατο σου») Με μπέρδεψε λοιπόν η επιλογή σου που μάλλον δεν σε εξυπηρετεί τόσο καλά. (It is sci-fi man!)

[Sileon]

Μου άρεσε το ύφος που επέλεξες, έκανε την ανάγνωση να "ρέει" γρήγορα, όμως, το αποτέλεσμα δεν παραπέμπει σε τρόμο αλλά σε άσκηση σουρεαλιστικής γραφής.

 

 

[Innerspaceman]

Νihilio την ιστορία σου πραγματικά την λάτρεψα! Εύγε!

 

Και για τους ίδιους ακριβώς λόγους που "χάλασαν" σε σημεία τον Dino, εγώ, ακριβώς για αυτούς τους ίδιους λόγους την λάτρεψα. Έτσι έχουν αυτά, ρευστά: τα "μειονεκτήματα" ή "αρνητικά" στοιχεία για κάποιον, μπορεί για κάποιον άλλο να είναι και το πλεονέκτημα μιας ιστορίας! Δέν συμφωνώ ιδιαίτερα με τις παρατηρήσεις των προλαλήσαντων, αλλά φυσικά και αυτές μπορούν να σου φανούν ή είναι χρήσιμες σε δικά σου τελικά συμπεράσματα.

 

Η γραφή σου και η πλοκή σου σαφώς και δέν είναι "σουρεαλιστική", άν αυτό το εννοήσουμε σε αυστηρά πλαίσια. Με τον τρόπο δηλαδή που καταλαβαίνω εδώ ή αφήνει να εννοηθεί, δεν συμφωνώ. Άλλο πλοκή ή γραφή που έχει μια οπτική που ξεφεύγει απο τα καθιερωμένα λογικά πρότυπα και έχει μια απόχρωση ή τάση "σουρεαλιστική" και άλλο η καθ' αυτό σουρεαλιστική γραφή.

 

Άν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι, σουρεαλιστική γραφή είναι πχ να γράψω: Το κόκκινο άλογο κάλπαζε πάνω σε τοπία τηγανιτών πατατών και έφτιαχνε λέξεις από ελεφαντόδοντο...

Είναι αυτό το στοιχείο το τελείως μετα-λογικό (που δέν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι δίχως λογική ή εντελώς παράλογο, αλλά έχει την δική του λογική) . Μια γραφή που αποσκοπεί ή στοχεύει σε αρχέτυπα σύμβολα, ανάδυση του ασυνειδήτου, υπέρβαση κάθε κοινής λογικής τεκμηρίωσης ή προσέγγισης κτλ

Άν και καταλαβαίνω ότι λέγοντας "σουρεαλιστική γραφή" ταυτίζουμε ή έχουμε συνηθίσει να εννοούμε κάτι το οποίο δέν μας μοιάζει και τόσο λογικό. Το υπερβολικό ή υπερφυσικό. Αλλά υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή που διαχωρίζει αυτά τα δύο πεδία. Άλλο το υπερβολικό ή φανταστικό σε σημείο που μας σκανδαλίζει ή προκαλεί την λογική μας και άλλο το σουρεαλιστικό.

 

Και προσωπικά και πολύ τρόμου το βρήκα! Τι πιο τρομακτικό απο το ίδιο το αρχέτυπο του Φόβου και του Τρόμου; Τον θάνατο;

 

Μου άρεσε που ήταν σάν να διαβάζεις κάποια "αυστηρή" αστυνομική αναφορά. Βέβαια νομίζω ότι το παραέκανες ώς ένα σημείο, αλλά γενικά νομίζω ότι ταίριαζε, κόλλησε με την ιστορία σου.

 

Δέν θέλω να μπώ σε τεχνικές λεπτομέρειες ή έντονα λογικές διεργασίες. Για εμένα σημασία έχει αυτό το σημείο μέσα μου που είπε : Εξαίσιο! Extraordinaire!

 

Έτσι, ο καμβάς του γραπτού σου, (γιατί έτσι πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε ένα συγγραφικό κείμενο, πρώτα και κυρίως σάν ένα ζωντανό πίνακα παν' απ' όλα και ύστερα σαν κάποιο νεκρό "πτώμα" που μετά την δολοφονία του, μετά την ανάγνωση του, το αναλύουμε αυστηρά σαν ιατροδικαστές) εχει αντιφατικά σημεία που επιφανειακά δεν κολλάνε αλλά, τελικά, κατάφερες να τα συνδυάσεις με ένα τρόπο αριστοτεχνικό ή απλά "εμπνευστικό" ώστε να δέσουν παρά την φαινομενική τους ασυνδεσιμότητα.

 

Δέν θα έλεγα ότι πρέπει να αλλάξεις κάτι. Δέν βρίσκω κάτι που να με χάλασε ιδιαίτερα. Είχε αυτό το "κάτι" παραπάνω που ψάχνω να βρώ σε μια ιστορία και από την στιγμή που υπάρχει αυτό το "κάτι παραπάνω", οποιαδήποτε τεχνική ανάλυση ή λογική διεργασία για "λάθη", αφορά, κατά την γνώμη μου πάντα, μια αρκετά δευτερεύον διεργασία.

 

Λάθη κατά την γνώμη μου πάντα υπάρχουν ή θα βρούμε και στον μεγαλύτερο συγγραφέα.

Το ζήτημα είναι ετούτο: Η πλοκή, το συγγραφικό κείμενο, είναι ικανό να μας κάνει να παραβλέψουμε αυτά τα "λάθη"; Έχει αυτήν την δυναμική να μας κάνει να το ερωτευθούμε, να μας γοητεύσει τόσο όσο και οι ερωτευμένοι που στο πρόσωπο του αγαπημένου τους δέν βλέπουν τα αρνητικά του στοιχεία;

Γιατί συνήθως όταν αρχίζουμε να αναλύουμε, ψάχνουμε για τεχνικά ή λογικά λάθη σε μεγάλο βαθμό, το μόνο που έχει συμβεί και αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ή να παραδεχτούμε είναι ότι απλά, δέν κατάφερε να μας συνεπάρει η ιστορία, ή ότι, πολύ απλά, εμείς δέν είχαμε τις "προδιαγραφές" ώστε να μας συνεπάρει.

 

Πολύ καλό, το ζήλεψα για να σου πώ την αλήθεια, θα ήθελα πολύ να το είχα γράψει εγώ! Χμ, με βάζει σε ανήθικες σκέψεις αυτό... την έχεις καταχωρημένη;

 

Μου θύμισε και κάποια στοιχεία και ατμόσφαιρα γραπτού απο Χ.Λ. Μπόρχες αλλά και Πόε, που επίσης λατρεύω.

 

Τίποτα άλλο, με κέρδισες στο έπακρο! Respect! Προσκυνώ... :merlin:

 

Συγχωρέστε με για τον αυθόρμητο ενθουσιασμό μου, με απόλυτη ειλικρίνεια σάς λέω ότι δέν παίρνω κανένα φακελάκι απο τον Nihilio, απλά μου άρεσε πολύ αυτή η Ιστοριούλα του.

Edited September 4, 2009 by Innerspaceman

[manstredin]

Λοιπόν, εμένα μου άρεσε το γεγονός πως μου έδωσες το περιθώριο περισσότερο να φανταστώ παρά να διαβάσω τον τρόμο που υποβόσκει στην ιστορία σου. Αυτό το βρίσκω το λιγότερο αναζωογονητικό για το είδος. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι εφόσον όλη η συλλήψη ήταν δομημένη πάνω σε ένα mind game (σκάκι), έτσι προσπάθησες να το δώσεις και στον αναγνώστη, χωρίς περαιτέρω περιγραφές. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, η αφήγηση μου έμοιαζε λιγάκι με αναμετάδοση αγώνων! Ο σχολιαστής μας περιγράφει σύντομα και λυτά τις προηγούμενες κινήσεις των παικτών, κι ετοιμάζεται να δώσει τη συνέχεια!

[*Aria*]

Nihilio, καθώς διάβαζα την ιστορία σου, δεν έβλεπα εσένα ως τον συγγραφέα του κειμένου αυτού. Ο συγγραφέας στα μάτια μου ενσωματώθηκε αβίαστα μέσα στην ιστορία.

 

Πιο αναλυτικά, γεννήθηκαν δύο υποθέσεις στο μυαλό μου:

 

1. Ο γράφων, ίσως να είναι κάποιος ερευνητής (δεν μπορώ να βρω πιο κατάλληλη λέξη), ο οποίος έχει ανακαλύψει αυτήν την φρικτή αλήθεια και κάθεται σκυμμένος επάνω από το γραπτό του σε ένα σκοτεινό μέρος, κάτω από το αμυδρό φως μιας μικρής λάμπας γραφείου, γράφοντας γρήγορα αυτό το άρθρο. Τώρα, το αν αυτό το άρθρο θα δει τελικά το φως της δημοσιότητας ή όχι, αφήνεται στην φαντασία του αναγνώστη -στην δικιά μου τουλάχιστον .

 

2. Κάποιος, έχει ανακαλύψει τυχαία τις σκονισμένες σελίδες αυτού του άρθρου και το διαβάζει, ενώ η τύχη του συγγραφέα του αγνοείται μυστηριωδώς.

 

 

Μπορεί να μην μου προκάλεσε τρελό τρόμο ή απίστευτη φρίκη όπως π.χ. σπλάττερ - μια βίαιη περιγραφή - μια αποτρόπαια πράξη.

 

Όμως: Μου προκάλεσε άγχος κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Αιφνιδιασμό κι έκπληξη στο τέλος. Και όπως προανέφερα, "έβλεπα" με την φαντασία μου τον συγγραφέα σκυμμένο να γράφει αγχωμένος κι έκανα υποθέσεις για την τύχη του. Τρία δυνατά συστατικά που με έκαναν να το θεωρήσω καλό ψυχολογικό θρίλλερ. (Όταν τελείωσα την ανάγνωση, η πρώτη μου σκέψη όταν το διάβασα ήταν: Κι αν ήταν αλήθεια; Μπρρρρ.... Ανατριχιάζω ακόμα και μόνο που το σκέφτομαι )

 

 

Δεν ξέρω αν η αχαλίνωτη φαντασία μου περπάτησε σε λάθος μονοπάτια. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι η ιστορία σου με πήρε από το χέρι και με ταξίδεψε πέρα από αυτή και μέσα της. Και αυτό με ενθουσίασε απίστευτα ως αναγνώστρια! Συγχαρητήρια!!!

Edited September 5, 2009 by *Aria*

[Cassandra Gotha]

Τι... Τι έγραψες;

 

Καταπληκτικό! Αλήθεια, η ιδέα και η υλοποίησή της βήμα-βήμα, έπλασαν μια πολύ καλή ιστορία. Απλά αφέθηκα στην αφήγηση, δεν βιάστηκα, διάβαζα και έλεγα πως κάποια εξήγηση θα υπάρχει για όλη αυτή την παράνοια και τελικά είχα δίκιο. Επιβραβεύτηκα, για να πω τη σωστή λέξη.

Πόσο μα πόσο ωραία δωσμένο!

 

Και ναι, είναι τρόμου...

[Mindtwisted]

Μου άρεσε η ιστορία σου, μπορώ να πω την βρήκα ενδιαφέρουσα.

Είναι ένα έξυπνο παιχνίδι, αλλά σε καμιά περίπτωση τρομακτικό, τουλάχστον για εμένα.

 

Όχι, ένας ήρεμος, αν και απρόσμενος θάνατος, δεν με τρομάζει. Ως θνητοί πρέπει να έχουμε αποδεχτεί το θάνατο από φυσικά αίτια, ακόμα κι αν ήταν μέρος ενός παιχνιδιού. Αυτό που φοβάμαι είναι η αβεβαιότητα, μια ατμόσφαιρα στην οποία γνωρίζεις οτι μπορεί να πεθάνεις από στιγμή σε στιγμή και μάλιστα πολύ άσχημα.

 

Όπως και να έχει με ευχαρίστησε η ιδέα οτι έχει κι ο θάνατος θάνατο, δεν είμαστε μόνο εμείς που πεθαίνουμε τελικά. Η σκέψη οτι κι ο χάρος ακόμα παλέυει για να επιβιώσει σε ένα παιχνίδι σκάκι είναι, αν μη τι άλλο, ανακουφιστική.

[white_unicorn]

μου άρεσε, το ότι ξεκινάει αναγγέλοντας έναν θάνατο, το ότι εξηγεί τι προηγήθηκε και τελικά λες... "τι γίνεται?" γιατί δεν σου δίνει κανένα στοιχείο, ναι, σε κρατάει σε αγωνία....

 

αλλά το τέλος σε αφήνει (τουλάχιστον εμένα) άφωνο.... ξαναδιάβασα τις τελευταίες γραμμες 2-3 φορές για να σιγουρευτώ ότι διάβασα σωστά... μου θυμίζει λίγο το παιχνίδι ανάμεσα στον θεό και τον διάβολο για τις ψυχές των ανθρώπων.... αλλά το δικό σου....

 

Θα ομολογήσω οτί αρχικά σκέφτηκα, "Δεν είναι τρόμος" αλλά, αν δεν τρομάζεις με την περίπτωση αυτό το τέλος να επαληθεύεται.... δεν ξέρω με τι τρομάζεις...

 

 

Ο Θάνατος να παίζει σκάκι με τον Θανατό του....Brilliant!!!!

 

[dagoncult]

Καλημέρα.

 

Λοιπόν, η ιστορία μού φάνηκε κάπως αδύναμη. Ίσως να την ήθελα μεγαλύτερη, ίσως να την ήθελα με άλλο ύφος. Σίγουρα την ήθελα πιο τρομακτική.

 

Για το μέγεθος, μού φάνηκε ότι επιτάχυνε πολύ όσο πλησιάζαμε στο τέλος και ότι, τελικά, πάσχισε να εξηγήσει όλη τη φάση στο μπαμ-μπαμ, λες και έπαιζε περιορισμός λέξεων.

 

Για το ύφος, μάλλον το ήθελα πιο βαρύ, πιο τυπικό. Ίσως πιο δημοσιογραφικό ή ίσως με μερικές βαρύγδουπες εκφράσεις εδώ και 'κει. Να γίνει πιο ατμοσφαιρικό (πιο doom) το κείμενο. Δε θα κούραζε, γιατί είναι μικρό και πιστεύω ότι θα εξυπηρετούσε την αίσθηση τρόμου, ο οποίος ψιλοαπουσιάζει από το γραπτό.

 

Το τέλος στην πρώτη ανάγνωση με μπέρδεψε, όμως, μετά από μερικές αναγνώσεις, βρήκα ότι είχε κάτι εντυπωσιακό σαν σύλληψη. Είναι γερή εικόνα ο θάνατος που παίζει σκάκι με το θάνατό του και, φυσικά, ακόμα πιο οκ είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το παιχνίδι έχει τα αποτελέσματά του σε μας.

 

Δεν ξέρω, λες να ήθελε λίγο περισσότερο παίδεμα η ''Αιτία Θανάτου'';

 

ΥΓ: Για κάποιον λόγο μου έρχεται στο μυαλό ο Πόε και η αρχή από το ''Τα Εγκλήματα Της Οδού Μοργκ'' ή μια άλλη ιστορία του, με τίτλο ''Το Μυστήριο Της Μαρί Ροζέ''. Μάλλον είναι οι εκφράσεις του στυλ ''Ο κυνικός αναγνώστης ίσως απορήσει για το λόγο για τον οποίο ο υποφαινόμενος τα γράφει όλα αυτά'' ή ''Στη συνέχεια θα κάνουμε μία σειρά από τραβηγμένες παραδοχές που ίσως να προβληματίσουν τους πιο ορθολογιστές από εσάς...'', όπως και το σχετικά αναλυτικό πνεύμα στις τελευταίες παραγράφους.

 

Όπως και να έχει, συγχαρητήρια για την προσπάθεια.

Edited September 13, 2009 by dagoncult

[Naroualis]

Λοιπόν, εμένα μου άρεσε το γεγονός πως μου έδωσες το περιθώριο περισσότερο να φανταστώ παρά να διαβάσω τον τρόμο που υποβόσκει στην ιστορία σου.

 

 

Νομίζω ότι αυτή η φράση της Μάνστρεντιν με καλύπτει απόλυτα. Τρόμος δεν είναι πάντα το γκορ, είναι κυρίως αυτό που συνειδητοποιείς διαβάζοντας ένα κείμενο, το δεύτερό του επίπεδο. Δε με ενόχλησε επίσης καθόλου ο τηλεγραφικός και στεγνά "επιστημονικός" τρόπος αφήγησης του πρώτου μέρους. Αντίθετα το ανέβασε σε ένα επίπεδο "κλινικό", το οποίο ενίσχυσε την παράνοια του προσωποποιημένου θανάτου.

[Electroscribe]

Δεν ξέρω αν ήταν τρόμου, αλλά μου άρεσε κι εμένα. Και νομίζω ότι έμεινες στη σωστή έκταση που σήκωνε η ιδέα σου. Λίγο βιαστικό μόνο και ξέφυγαν μικρολαθάκια/φάουλ στο ύφος που επέλεξες:

Nihilio 1 - Αιτία Θανάτου.doc