Write off #42 (Nihilio vs Waylander)

[DinoHajiyorgi]

Εισαγωγή:

 

Το κεφάλι μέσα στη γυάλα στριφογύρισε μέσα στο πράσινο υγρό. Τα μάτια του ήταν ολόλευκα και τα χείλη του ανοιγόκλειναν άηχα. Ο Βάλαν γονάτισε και το σήκωσε στα χέρια του. Το ξόρκι δούλευε αλλά εξαντλούνταν γρήγορα. Είχε χρόνο μόνο για μια ερώτηση. Έπρεπε να σκεφτεί αμέσως τη σωστή για να προλάβει να ακούσει την μία απάντηση. Αν έχανε αυτή την μοναδική ευκαιρία, το τομάρι του θα ήταν άξιο βοράς στη μαύρη κατάρα. Άκουσε το παιδί πίσω του να σφυρίζει σαν φίδι, ανυπόμονο...

Edited September 14, 2009 by Nihilio

[Nihilio]

Είδος: weird fiction, τρόμος

Βία: Ναι, και πολύ σκληρή

Μέγεθος: 2003 λέξεις

---

Το κεφάλι μέσα στη γυάλα στριφογύρισε μέσα στο πράσινο υγρό. Τα μάτια του ήταν ολόλευκα και τα χείλη του ανοιγόκλειναν άηχα. Ο Βάλαν γονάτισε και το σήκωσε στα χέρια του. Το ξόρκι δούλευε αλλά εξαντλούνταν γρήγορα. Είχε χρόνο μόνο για μια ερώτηση. Έπρεπε να σκεφτεί αμέσως τη σωστή για να προλάβει να ακούσει την μία απάντηση. Αν έχανε αυτή την μοναδική ευκαιρία, το τομάρι του θα ήταν άξιο βοράς στη μαύρη κατάρα. Άκουσε το παιδί πίσω του να σφυρίζει σαν φίδι, ανυπόμονο.

“Ποιος έχει τα λεφτά;” ρώτησε τελικά. Αν δεν το μάθαινε ο Έρκον δε θα του έδινε άλλη ευκαιρία, είχε κάνει ήδη πολλά λάθη. Όπως για παράδειγμα να χάσει τα ίχνη του λογιστή την πρώτη φορά και να καθυστερήσει πολύ να τα ξαναβρει.

Και όταν τελικά τα βρήκε, είχε μόνο την απάντηση σε αυτό που το αφεντικό του αναρωτιόταν όταν ανακάλυψε την κλοπή: πού το είχε το κεφάλι του ο λογιστής όταν τον έκλεβε. Η απάντηση τώρα ήταν: στο πάτωμα. Δεν ήταν όμως η βασική απάντηση που έψαχνε και χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο που τώρα πλήρωνε ακριβά.

“Τον λ-λένε Μάνφρας Ζ-ζαντράι” ψέλλισε το κεφάλι, μέσα από το μεγάφωνο της γυάλας, καθώς το ισχυρό νεκρομαντικό ξόρκι ανάγκαζε το παγιδευμένο πνεύμα να πάρει τον έλεγχο των άκαμπτων, νεκρών χειλιών, λίγο πριν αυτά παγώσουν για πάντα, και να πει την αλήθεια.

“Ψάξτε, βρέστε τον,” είπε στους δύο ακολούθους του, “μην αφήσετε πέτρα όρθια.” Και γυρνώντας προς τον Αλκργχβιν τον ρώτησε “έπιασες καμία εικόνα από το μυαλό του;”

“Η αποσύνθεση έχει προχωρήσει πάρα πολύ,” είπε ο νεαρός Σ'ρταν ψιονιστής, “δεν μπόρεσα να διακρίνω τίποτα.”

Σκατά! σκέφτηκε ο Βάλαν

 

Πριν τρεις ώρες

Ο Μάρνατ ξύπνησε δεμένος σε μια καρέκλα. Ένιωθε την κολλητική ταινία να δένει σφιχτά στην καρέκλα τα χέρια και τα πόδια του. Μπορούσε να καταλάβει ότι μία σακούλα κάλυπτε το πρόσωπό του και έκοβε το φως από το δωμάτιο, αλλά όχι και την οξεία μυρωδιά της φρέσκιας μπογιάς που γέμιζε τα ρουθούνια του. Πίσω από το ύφασμα μπορούσε να ξεχωρίσει αμυδρά τον ήχο βημάτων σαν κάποιος να πηγαινοερχόταν μέσα στο δωμάτιο.

“Π-ποιος είσαι;” τραύλισε αδύναμα.

“Έλα που δεν ξέρεις,” άκουσε να του λέει μια οικεία φωνή.

“Τ-τι θέλεις;” ξαναρώτησε ο Μάρνατ. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει πού ακριβώς είχε ακούσει τη φωνή αυτή, αλλά δεν ήταν προτεραιότητα του το να μάθει την ταυτότητα του συνομιλητή του, αλλά το πώς θα λυθεί από την καρέκλα.

“Θα μπορούσα να ήμουν ο Βάλαν,” είπε η φωνή και ένα ρίγος τρόμου διαπέρασε τον λογιστή. Ο νεκρομάντης ήταν πρωτοπαλίκαρο του Έρκον, του μεγαλομαφιόζου στον οποίο δούλευε ο Μάρνατ και από τον οποίο πίστευαν, άδικα, ότι είχε βουτήξει μια μικρή περιουσία. “Βέβαια τότε θα ήσουν ήδη νεκρός και θα είχα κάνει μια επίκληση και θα ανέκρινα το πνεύμα σου. Νεκρομάντης είναι, γιατί να μπει σε κόπο με την πάρτη σου;”

“Τι θέλεις;” ξαναρώτησε ο λογιστής, καταφέρνοντας να σταθεροποιήσει για λίγο τη φωνή του.

“Ίσως να ήμουν ο Κραντ,” συνέχισε η φωνή. Κι άλλο ένα από τα παλικάρια του Έρκον. “Από ότι έχω ακούσει μαθαίνει πάντα αυτό που θέλει με παραδοσιακούς τρόπους.” Η φωνή είχε αρχίσει να φέρνει μια πιο καθαρή ανάμνηση στον λογιστή.

“Τι θες;” ξαναρώτησε.

“Υποτίθεται εγώ διαβάζω σκέψεις,” είπε η φωνή, ενώ ένα χέρι τράβηξε την κουκούλα. Ο Μάρνατ είδε τον κατάλευκο άντρα με τα μαύρα ρούχα και τα μακριά ανοιχτά ξανθά μαλλιά να στέκεται από πάνω του σαν όρνιο. Στο πρόσωπό του αναγνώρισε τον Σάβις, έναν από τους μπράβους του Έρκον που ήταν εξαιρετικά ικανός στο να διαβάζει τα μυαλά των άλλων για να βρίσκει τα ψέματα που έλεγαν.

“Δεν τα έχω εγώ τα χρήματα,” είπε πανικόβλητος.

“Το ξέρω,” είπε ο Σάβις με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. “Δεν ξέρω όμως ποιος τα έχει και αυτό θα μου το πεις.”

“Γιατί να το κάνω αυτό;” ρώτησε ο λογιστής.

“Είναι απλό,” είπε ο Σάβις καθώς του γύρισε την πλάτη και άρχισε να ψάχνει σε ένα κουτί που είχε πίσω του. “Θα μπορούσα πάντα να ψάξω το μυαλό σου, αλλά ξέρω ότι οι ψυχοχειρούργοι που σε διαμόρφωσαν σε έχουν κάνει ανθεκτικό σε παρόμοιες διεισδύσεις.” Μέσα από το κουτί ακούγονταν μεταλλικές κλαγγές, καθώς ο λευκός άντρας έψαχνε για κάτι. “Το αφεντικό,” συμπλήρωσε, “δεν ήθελε να χειρίζεται τα φράγκα του κάποιος από τον οποίο οι μπάτσοι θα τραβούσαν εύκολα πληροφορίες.”

“Αν πάλι ήμουν το μυξιάρικο τερατάκι που κουβαλάει μαζί του ο Βάλαν θα είχα μπει απλά στο μυαλό σου, θα είχα πάρει την πληροφορία κάνοντάς τον εγκέφαλό σου κιμά και θα τη σέρβιρα στον Έρκον. Εσύ θα έμενες απλά φυτό. Και ξέρεις πώς χρησιμοποιούν αγοράκια χωρίς μυαλό στα υπόγεια επίπεδα της Γκρίντας...”

“Αν ήσουν,” είπε ο λογιστής σε μια προσπάθεια να μη δείξει πόσο τρομαγμένος ήταν, παρόλο που έτρεμε στη σκέψη της υπηρεσίας σε κάποιο από τα πιο άγρια πορνεία της πόλης, όπου άνοες ζωντανές κούκλες εξυπηρετούν όλα τα γούστα.

“Μπορώ και τώρα να το κάνω,” συμπλήρωσε ο Σάβις, “αλλά θα μας πάρει πολύ χρόνο μέχρι να αναστρέψω τα ψυχικά μπλοκ που σου έχουν βάλει μέσα στο κεφάλι σου. Χρόνο που, δυστυχώς, δε διαθέτω,” συμπλήρωσε, “βλέπεις ο Βάλαν αυτή τη στιγμή σε ψάχνει. Μας ψάχνει.”

“Και τι περιμένεις να σου πω;” τον ρώτησε ο λογιστής.

“Τα πάντα. Αλλιώς θα αναγκαστώ να σε πείσω.”

“Και πως θα το κάνεις;”

“Με τον παραδοσιακό τρόπο,” απάντησε ο Σάβις, τραβώντας μία πένσα από το κουτί με τα εργαλεία.

Η έκφραση στο πρόσωπο του Μάρνατ πάγωσε.

“Ποιος έχει τα χρήματα;” ρώτησε ο Σάβις.

“Δεν ξέρω!”

Ο Σάβις έβγαλε το παπούτσι του λογιστή. “Ποιος έχει τα χρήματα;” ξαναρώτησε. Η φωνή του ήταν ήρεμη, επίπεδη.

“Δεν ξέρω!”

Η πένσα έσφιξε γύρω από το νύχι του μεγάλου δακτύλου του Μάρνατ. “Ποιος έχει τα χρήματα;”

“Δε θα το κάνεις!” είπε ο Μάρνατ. Δεν ήταν σίγουρος.

Η πένσα τραβήχτηκε απότομα, ξεριζώνοντας το νύχι του λογιστή. Αυτός ούρλιαξε από τον πόνο.

“Έχει πλάκα η λυσοφανδύνη,” είπε ο Σάβις. “Θα πονέσεις πολύ αλλά δεν πρόκειται να λιποθυμήσεις από πόνο. Απλά η επόμενη απάντηση που δε θα μου αρέσει θα πονέσει περισσότερο.”

“Δεν ξέρω ποιος έχει τα λεφτά!” ούρλιαξε ο λογιστής.

Ο Σάβις τον κοίταξε με προσοχή, απορροφώντας με το βλέμμα του κάθε λεπτομέρεια της έκφρασης οδύνης του θύματός του.

“Δεν είναι καλό αυτό,” είπε τελικά, “μάλλον πρέπει να συνεχίσουμε.” Μπορούσε να καταλάβει ότι ο Μάρνατ έλεγε αλήθεια. Ή τουλάχιστον πίστευε ότι έλεγε αλήθεια, αφού κάποιος είχε αναπρογραμματίσει τον εγκέφαλό του για να ξεχάσει. Έπρεπε να σπάσει τα φράγματα με την τηλεπάθειά του, και αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα: περισσότερη οδύνη. Δυνάμωσε την εμπαθητική του ακοή μέχρι που οι σκέψεις του Μάρνατ αντηχούσαν στη διαπασών μέσα στο κεφάλι του.

“Ποιος έχει τα λεφτά;” ξαναρώτησε, ενώ αυτή τη φορά η δαγκάνα ενός κόπτη ακουμπούσε τον δείκτη του αριστερού χεριού του αιχμαλώτου.

“Δεν ξέρω!” κλαψούρισε ο λογιστής. Ένα κύμα φόβου και απελπισίας πλημμύρισε τις αισθήσεις του. Φόβος που μετατράπηκε σε καθαρό διάπυρο πόνο καθώς τα μεταλλικά σαγόνια της δαγκάνας έσφιγγαν, σπάζοντας το δέρμα, κόβοντας τη σάρκα και θρυμματίζοντας το οστό. Το κομμένο άκρο έπεσε στο πάτωμα, ενώ ένας πίδακας αίματος έβαψε σκούρο κόκκινο το μαύρο πουκάμισο του Σάβις.

Η αίσθηση του πόνου κατέκλυσε το μυαλό του βασανιστή, στέλνοντας ρίγη κατά μήκος του κορμιού του. Λίγα συναισθήματα μπορούσαν να δημιουργήσουν πλέον εντύπωση στον Σάβις, όμως ο πόνος του θύματός του ήταν ένα από αυτά. Του προσέφερε μια σχεδόν οργασμική εμπειρία. Παρόλα αυτά παρέμεινε ψύχραιμος και ακούμπησε τον ηλεκτρικό αναπτήρα που κρατούσε με το άλλο του χέρι πάνω στην πληγή, καυτηριάζοντάς την. Ο αιχμάλωτος ούρλιαξε: Δε θα λιποθυμούσε από τον πόνο, μπορούσε όμως πάντα να πεθάνει από αιμορραγία.

Η μυρωδιά της καμμένης σάρκας γέμιζε το δωμάτιο. Ο Σάβις έσκυψε και σήκωσε το κομμένο δάκτυλο. Το έφερε μπροστά στα έντρομα μάτια του και τον ρώτησε: “Ποιος έχει τα λεφτά;”

“Δεν ξέρω,” έφτυσε μέσα από τα δόντια του ο λογιστής. Τώρα έκλαιγε και η έκφρασή του είχε μετατραπεί σε μια μάσκα τρόμου.

Ο Σάβις έκοψε και τον μέσο του αριστερού χεριού, αλλά ο λογιστής παρόλο που σφάδαζε από την οδύνη, συνέχιζε να αντιστέκεται στην διείσδυσή του. Ο Σάβις κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να τελειώνει το γρηγορότερο δυνατό. Ήλπιζε να αποφύγει το τελευταίο αυτό βήμα, αλλά δεν είχε και πολλές επιλογές.

“Άκουσα ότι ήσουν πιστός ακόλουθος της εκκλησίας της Τυμάρα,” σχολίασε. “Κάτι μου έλεγαν για τεράστιες εισφορές και συμμετοχή σε τελετές.”

Ο λογιστής ένευσε καταφατικά. Παρά το φάρμακο που κυλούσε στις φλέβες του ο αφόρητος φυσικός πόνος τον είχε εξαντλήσει.

“Ίσως να σκέφτεσαι ότι, όταν θα επέλθει το μοιραίο, η θεά σου θα σε πάρει στην αγκαλιά της και θα μεταφέρει την αθάνατη ψυχή σου στο βασίλειό της.”

Ο λογιστής ένευσε. Ένα δάκρυ κύλισε από το μάτι του. Ο Σάβις έσκυψε πάνω από τα εργαλεία του.

“Ξέρεις,” του είπε, “η γιαγιά μου μου έλεγε πάντα μια ιστορία. Την ιστορία του ακέφαλου σφαγέα. Την ξέρεις φαντάζομαι.”

Ένιωσε τα κύματα τρόμου να αναβλύζουν από τον αιχμάλωτό του. Ήξερε την ιστορία.

Η τηλεπάθειά του ήταν μια αράχνη που είχε αρχίσει να περιδιαβαίνει πέρα από τα τείχη που είχαν υψωθεί στο κεφάλι του αιχμαλώτου και στον εξωτερικό ιστό των σκέψεών του. Ο τρόμος του αιχμαλώτου ήταν ολοκληρωτικός πλέον. Πλησίαζε κοντά, αν και έπρεπε να συνεχίσει αν ήθελε να φτάσει στον στόχο του.

“Λένε ότι, αν αποκεφαλίσεις κάποιον, η ψυχή του μένει παγιδευμένη μέσα στο κρανίο του.”

Άλλο ένα τείχος άμυνας άρχισε να ραγίζει με θόρυβο. Και όταν ο Σάβις έβγαλε από το κουτί την μεγάλη δαγκάνα, εκείνο κατέρρευσε με έναν ορυμαγδό εικόνων και σκέψεων.

“Ποιος έχει τα λεφτά;” ρώτησε ξανά, καθώς πέρναγε τη δαγκάνα γύρω από το λαιμό του θύματός του.

“Δεν ξέρω,” κλαψούρισε ο Μάρνατ. Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια του, καθώς οι σκέψεις του ξεχύνονταν πλέον σαν χείμαρρος από το κεφάλι του. Ο Σάβις έψαξε για την πληροφορία που ήθελε μέχρι που την ανακάλυψε χτισμένη γύρω από ένα κουκούλι στο κέντρο της συνείδησής του λογιστή. Όποιος το έστησε όλο αυτό έκανε πολύ καλή δουλειά.

Με τα δάκτυλά του άρχισε να γυρνάει τον τροχό που έκλεινε σταδιακά τη δαγκάνα. Το δέρμα στον λαιμό του Μάρνατ άρχισε να σκίζεται, όπως ξεκίνησε να σκίζεται και το εσωτερικό κουκούλι, καθώς η συνοχή της νόησης του άντρα χανόταν από τον τρόμο και τον πόνο που ένιωθε.

Αίμα συγκεντρώθηκε γύρω από την πληγή, ενώ, στη νόηση του Σάβις σχηματίζονταν τα πρώτα γράμματα του ονόματος. Και, όταν πια ο λαιμός του Μάρνατ έσπασε και το κεφάλι του έμεινε να κρέμεται από μια λεπτή κλωστή σάρκας, τότε πια ο Σάβις γνώριζε το όνομά. Έμενε μόνο να βρει τον κάτοχό του.

Είχε προλάβει τον Βάλαν και αυτή τη φορά το αφεντικό θα αναγνώριζε την αξία του και ίσως του έδινε επιτέλους τη θέση του ανταγωνιστή του. Σίγουρα θα το έκανε, αν ο Σάβις του επέστρεφε τα λεφτά. Με αργές, μεθοδικές κινήσεις ξεκίνησε να μαζεύει τα εργαλεία του και εγκατέλειψε το δωμάτιο.

Πριν φύγει όμως φρόντισε να κλείσει τα μάτια του κομμένου κεφαλιού. Ούτε που πρόσεξε την μανιακή λάμψη που έλαμπε στο νεκρό του βλέμμα.

 

 

Δύο μέρες πριν

Ο Μάρνατ δεν εμπιστευόταν τον Αλκργχβιν. Όλοι οι Σ'ρταν ήταν για αυτόν απαίσια τέρατα, πόσο μάλλον το αγόρι που είχε μπροστά του, που το είχε μεγαλώσει από μωρό ένας από τους σκληρότερους μαφιόζους της πόλης. Όμως ήταν χρήσιμος συνεργάτης, αυτό του το αναγνώριζε.

“Τα έφερα,” του είπε, αφήνοντας στο τραπέζι την μαύρη βαλίτσα με τα χαρτονομίσματα. Η φιδίσια γλώσσα του αγοριού πεταγόταν από το στόμα του όσο μετρούσε το ποσό. “Είναι εντάξει,” του είπε στο τέλος, ενώ οι κεραίες στην κορυφή του κεφαλιού του είχαν στραφεί προς το μέρος του.

Το σχέδιο έμοιαζε αλάνθαστο, αυτό σκέφτηκε ο Μάρνατ. Θα έδινε στο αγόρι τα χρήματα και εκείνο θα τα έκρυβε, ενώ αυτός θα εκμεταλλευόταν τον χρόνο και την αναστάτωση που θα προέκυπτε από τη δολοφονία του Μένις, του κυριότερου ανταγωνιστή του αφεντικού του (μα καλά, ο μικρός πώς το ήξερε αυτό; ) για να φύγει μακριά από την πόλη. Ήταν ένα τέλειο σχέδιο και αναρωτιόταν πώς και δεν το είχε σκεφτεί πιο νωρίς.

Είχε βέβαια κάποια μικροελαττώματα όπως για παράδειγμα το πως θα έπαιρνε το μερίδιό του, αλλά η μεγαλοφυΐα της όλης σύλληψης (γιατί αυτός είχε κατεβάσει την ιδέα) τον είχε αφήσει άφωνο.

“Και θυμήσου,” του είπε ο Αλκργχβιν, “με λένε Μάνφρας Ζαντράι.” Πράγματι, έτσι τον έλεγαν, ο Μάρνατ ήταν σίγουρος για αυτό.

Edited September 14, 2009 by Nihilio

[Waylander]

Είδος:fantasy τρομος

Βία:Ναι

Λέξεις:1415

 

 

 

 

Το ασώματο κεφάλι

 

 

 

 

 

 

Το κεφάλι μέσα στη γυάλα στριφογύρισε μέσα στο πράσινο υγρό. Τα μάτια του ήταν ολόλευκα και τα χείλη του ανοιγόκλειναν άηχα. Ο Βάλαν γονάτισε και το σήκωσε στα χέρια του. Το ξόρκι δούλευε αλλά εξαντλούνταν γρήγορα. Είχε χρόνο μόνο για μια ερώτηση. Έπρεπε να σκεφτεί αμέσως τη σωστή για να προλάβει να ακούσει την μία απάντηση. Αν έχανε αυτή την μοναδική ευκαιρία, το τομάρι του θα ήταν άξιο βοράς στη μαύρη κατάρα. Άκουσε το παιδί πίσω του να σφυρίζει σαν φίδι, ανυπόμονο και άπληστο μέσα στην αθωότητα του να δει τα απίστευτα μαγικά θαύματα του γερο Βαλαν.

Η ώρα είχε φτάσει. Το φως της ολόγιομης πανσέληνου έπεσε μέσα στην αίθουσα από την ανοικτή οροφή λούζοντας το εργαστήριο του μάγου. Το απαλό φως αποκάλυψε στο παιδί πελώριες βιβλιοθήκες γεμάτες από μαυρόδετους τόμους, αμέτρητα φιαλίδια που περιείχαν σπάνια συστατικά για ξόρκια και τέλος φώτισε την ίδια την φιγούρα του γερο Βάλαν που ως τότε φώτιζε μόνο το πράσινο υγρό με μια αρρωστημένη λάμψη.

Ο Βαλαν τρόμαζε πραγματικά το παιδί έτσι όπως στεκόταν μπροστά του, κρατώντας στα δυο του χέρια το νεκρό αλλά παραυτά ζωντανό κεφάλι στα χέρια του. Το φεγγάρι φώτιζε το πρόσωπο του, ένα οστεώδες πρόσωπο στεφανωμένο από γκρίζα πυκνά μαλλιά που άρχιζαν σιγά σιγά να πέφτουν και στολισμένο με δυο κατάμαυρα μάτια τόσο μαύρα που δεν ξεχώριζες τις κόρες. Το δέρμα του κανονικά λευκό αλλά εδώ και εκεί διέκρινε κάνεις μια μαυρίλα, σημάδι της κατάρας που προχωρούσε καταστρέφοντας το δέρμα με την ίδια αποτελεσματικότητα που καταστρέφουν σιγά σιγά τα πτώματα οι μύκητες.

Τόσο προσηλωμένο παρακολουθούσε που σχεδόν τρόμαξε όταν ο Βαλαν μίλησε απευθυνόμενος στο κεφάλι.

“Άρχοντα Αρσαντιν σε κάλεσα από τους νεκρούς και σε προστάζω να μου απαντήσεις.” Το παιδί αναγνώρισε ένα τρεμούλιασμα στην φωνή του μάγου, έναν αδιόρατο φόβο να υποβόσκει πίσω από τις υπομένες γεμάτες με εξουσία προσταγές στο νεκρό κεφάλι.

“Αποκάλυψε μου το μυστικό της μαύρης κατάρας που σιγά σιγά με σκοτώνει. Σώσε με από αυτήν όπως σώθηκες και συ παλιέ μου δάσκαλε.” είπε

ολοκληρώνοντας την ερώτηση τελικά.

Το παιδί ήταν έκπληκτο. Είχε φάει πάρα πολλές ώρες ψάχνοντας για τα οστά που ήταν θαμμένα κοντά στον πύργο που έμενε αυτός και ο Βαλαν αλλά πότε δεν φαντάστηκε ότι άνηκαν στον παλιό του δάσκαλο, έναν μεγάλο σκοτεινό μάγο που το τέλος του δεν ήρθε από γεράματα ούτε σε μια μαγική μονομαχία με έναν άλλο μάγο αλλά από το μαχαίρι του μαθητευόμενου του την ώρα που κοιμόταν.

Το λευκό, νεκρό κεφάλι του άλλοτε μεγάλου μάγου τώρα κοίταζε τον Βαλαν με τα απλανή ματιά του. Ξαφνικά άρχισε να γελά με ένα βαθύ, απαίσιο γέλιο που έκανε όποιον το άκουγε να ανατριχιάζει.

Ο Βαλαν φάνηκε να τα χάνει.

“Μίλα. Το ξόρκι σε προστάζει” φώναξε .

Τελικά το φρικιαστικό γέλιο σταμάτησε και την θέση του πήρε μια φρικιαστική φωνή που έβγαινε κυριολεκτικά από τον τάφο.

“Ναι μικρέ Βαλαν, θα μιλήσω, θα σου πω το μυστικό της μαύρης κατάρας. Ω το ξέρω πολύ καλά αυτό το μυστικό. Λέγετε θάνατος. Είναι η λήθη που κρύβει το σκοτάδι του ύπνου, αλλά αυτή την φορά χωρίς όνειρα για να σε οδηγήσουν πίσω στο φως της ζωής. Ύπνος χωρίς όνειρα. Ανυπαρξία.”

Ο μικρός μαθητευόμενος άκουγε έκπληκτος το ασώματο, νεκρό κεφάλι να μιλά σαν ζωντανό εκστασιασμένος και τρομαγμένος με ανοικτό το στόμα χωρίς να καταλαβαίνει πολλά από αυτά που έλεγε. Για πρώτη φορά από τότε που μόλις πριν ένα χρόνο ο Βαλαν τον είχε περιμαζέψει στον πύργο άρχιζε να εγκαταλείπει τρομαγμένο την αθώα ιδέα που είχε ως τότε για την μαγεία. Και γιατί άλλωστε σκεφτόταν να μην τρομάζει αυτός που ήταν ένας απλός μαθητευόμενος την στιγμή που ο δάσκαλος του έτρεμε μπροστά του καθώς το κεφάλι με τα λευκά μάτια συνέχιζε να μιλά.

“Η μαύρη κατάρα που σε χτύπησε, η κατάρα που σιγά σιγά κάνει το δέρμα σου να σαπίσει σαν πτώμα και τελικά σε μετατρέπει σε τέτοιο, ήταν το τελευταίο μου δώρο μαθητή. Το τελευταίο δώρο πριν με σκοτώσεις, δοσμένο με την τελευταία μου ανάσα. Και τι ειρωνεία, καθώς εσύ πεθαίνεις εγώ θα ξαναζήσω χάρη στην ανοησία σου.” Είπε ο νεκρός άρχοντας Αρσαντιν και άρχισε να αμέσως να ψέλνει σε γλώσσα άγνωστη και ανίερη.

Ο Βαλαν αρχικά έμεινε να στέκεται μαρμαρωμένος, κοιτώντας το κεφάλι που έπιανε στα δυο του χέρια. Στιγμές αργότερα κατάλαβε τη έψελνε ο παλιός του δάσκαλος και πανικόβλητος, πετώντας το κεφάλι στο πάτωμα, γύρισε προς τον μαθητευόμενο και του είπε μια μόνο λέξη ειπωμένη γεμάτη τρόμο.

“Τρέξε”

Έτρεξε μα δυστυχώς τα ξόρκια τρέχουν γρηγορότερα.

 

 

 

 

Δεν έβλεπε τίποτα. Δεν άκουγε τίποτα. Το σώμα του δεν υπήρχε. Αλλά παράδοξος όπως διαπίστωσε μπορούσε ακόμα να φωνάξει.

“Βοήθεια. Τι συμβαίνει.”

Το τελευταίο που θυμόταν ήταν να τρέχει να ξεφύγει από τα φριχτά πράγματα που συνέβαιναν στο εργαστήριο του Βαλαν ώσπου ξαφνικά σκοτάδι. Σκοτάδι που με κάποιον φρικτό, ανατριχιαστικό τρόπο του θύμιζε τα λόγια του νεκρού μάγου για τη λήθη του θανάτου. Μια λήθη που τελικά έσπασε όταν ένιωσε δυο χέρια να τον πιάνουν και να τον σηκώνουν από εκεί που βρισκόταν.

“Νομίζω ότι μπορείς να με ακούσεις. Και ίσως και να με δεις αν προσπαθήσεις λίγο.” Άκουσε μια φωνή να λέει.

Με κάποιο μαγικό τρόπο η όραση του ξεκαθάρισε. Όταν όμως μπροστά του αντίκρισε τον ίδιο του τον εαυτό να τον κρατάει στα χέρια ευχήθηκε να μην μπορούσε να δει. Η για την ακρίβεια είδε το σώμα του να τον κρατάει στα χέρια, να κρατάει στα χέρια το νεκρό κεφάλι που ήταν ο ίδιος τώρα πια συνειδητοποίησε. Λάγο παρακάτω είδε τον Βαλαν πεσμένο στο πάτωμα.

Ο μάγος που βρισκόταν στο σώμα του μάλλον ακολούθησε την ματιά του.

“ Δεν είναι ακόμα νεκρός. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Όσο για σένα, σου χάρισα την αθανασία” είπε γελώντας.

Ο μικρός δεν μπορούσε να μιλήσει. Η σύλληψη ότι πλέον ήταν ένα σαπισμένο κεφάλι ήταν αρκετά βαριά για οποιονδήποτε. Πόσο μάλλον για ένα ορφανό χωριατόπαιδο που τον τελευταίο χρόνο βοηθούσε έναν μάγο, νεκρομάντη για την ακρίβεια.

Ο Αρσαντιν τον ακούμπησε πάνω στον πάγκο, διπλά στη γυάλα με το πράσινο υγρό οπού το κεφάλι βρισκόταν πριν λίγη ώρα και συνέχισε να μιλά.

“ Ο ανόητος μαθητής μου λιποθύμησε την στιγμή που μπήκα στο σώμα σου. Τη τραγική ειρωνεία. Με κάλεσε να του που την θεραπεία από την κατάρα που ο ίδιος του έριξα και παράλληλα μου έδωσε εσένα, το σώμα σου.”

Τώρα περπατούσε πάνω κάτω στο εργαστήριο, παρακολουθούσε τις αλλαγές που έγιναν τα χρόνια που ίδιος αναπαυόταν στην υγρή γη. Πέρασε λίγο χρόνος πριν ο μαθητευόμενος βρει το θάρρος να μιλήσει.

“ Τη θα απογίνω;” Ήταν το μόνο που ρώτησε.

“Θα γεμίσεις σκόνες στολίζοντας την βιβλιοθήκη μου. Και παρακολουθώντας με ίσως μάθεις κάτι περισσότερο από τι έμαθες από τον παλιό και σύντομα νεκρό μου μαθητή.” Απάντησε ο μάγος που βρισκόταν στο κορμί του ο οποίος τώρα κρατούσε ένα μυτερό ξιφίδιο και κατευθυνόταν προς τον Βαλαν.

Ο μικρός είδε από τον πάγκο που ήταν ακουμπισμένος το σώμα του να φτάνει πάνω από τον Βαλαν. Εκεί στάθηκε για μια στιγμή, κουνώντας το κεφάλι χαμογελώντας και μετά άρχισε να κατεβάζει το μαχαίρι στα πλευρά το λιπόθυμου μάγου.

Ο πόνος φαίνεται τον ξύπνησε. Βγάζοντας μια κραυγή ο Βαλαν γύρισε απότομα προς την άλλη, κούνησε το χέρι του και ψέλλισε φτύνοντας αίμα μια λέξη που έστειλε το μικρό σώμα να χτυπήσει στον τοίχο απέναντι τους. Έντρομος ο μαθητευόμενος είδε το σώμα του να αιμορραγεί από το χτύπημα.

Ο Αρσαντιν σηκώθηκε από εκεί που το ξόρκι του παλιού μαθητή του τον είχε στείλει.

“Ώστε είσαι ακόμα ζωντανός”. Είπε και εξαπέλυσε την δίκη του μαγική επίθεση στον Βαλαν.

Το νεκρό κεφάλι το οποίο τώρα κατοικούνταν από ένα παιδί στην συνεχεία είδε μια μονομαχία μάγων. Τόσοι και τόσοι μύθοι ακούγονται σχετικά με τις μονομαχίες μάγων αλλά ακόμα και οι μύθοι ωχριούσαν μπροστά σε αυτό που ακολούθησε. Φλεγόμενες σφαίρες, στρατιές νεκρών που σηκωνόταν από τον τάφο για να υπηρετήσουν τους δυο μάγους αλλά και χίλια δυο άλλα θαύματα πήραν μορφή μπροστά στα λευκά απλανή μάτια του.

Ώσπου τελικά ένας μόνο μάγος έστεκε. Ο δικός του δάσκαλος ο Βαλαν. Το μικρο σώμα που ο Αρσαντιν είχε οικειοποιηθεί τον είχε προδώσει. Ο Βαλαν έκανε να έρθει προς το μέρος του αλλά πριν προλάβει να κάνει δυο βήματα σωριάστηκε στο πάτωμα. Ο μικρός είδε την πληγή από το ξιφίδιο του Αρσαντιν να αιμορραγεί. Τελικά τον είχε σκοτώσει με τον ίδιο τρόπο που τον είχε σκοτώσει και αυτός πριν χρόνια.

Τίποτα δεν ακουγόταν στον πύργο πλέον. Και τίποτα δεν θα ακουγόταν στον πύργο για χρόνια εκτός από τα άναρθρα ουρλιαχτά του ασώματου κεφαλιού οπού μέσα κατοικούσε ο μαθητευόμενος του παλιού ένοικου του πύργου σε μια φυλακή που έμοιαζε με θάνατο.

[Naroualis]

@Νιχίλιο: Πολύπλοκα στυμμένο, με αρκετό αλλά αναπόφευκτο infodump. Χωρίς συναίθησμα παρεκτός από εκείνον τον πολύ ωραίο καλπασμό του λογιστή πος την τρέλα. Κάποια στιγμή έχασα το ποιος ήταν το παιδί, αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν ο Α-τέτοιος (δεν υπάρχει περίπτωση να το γράψω αυτό, ακόμη και το copy-paste θα το κάνω λάθος! )

 

@Waylander: Ξεκινάς καλά, με την υποβλητική περιγραφή του χώρου, κατι που ήθελα να δω από την ώρα που διάβασα την εισαγωγή. Προχωράς με σεμνά βήματα και φτάνεις ως το τέλος. Εκείνο που βλέπω σαν αδυναμία είναι μια κάποια φλυαρία μετά την αλλαγή των ψυχών μεταξύ του παιδιού και του κεφαλιού.

 

Γενικά, στο debate (που είναι και της μόδας τέτοιες μέρες); ο ένας βασίζεται στην πλοκη κι ο άλλος στην ατμόσφαιρα. Ο ένας στον σωματικό κι ο άλλος στον πνευματικό τρόμο. Ο ένας στην ενοχή κι ο άλλος στην αθωότητα. Εγώ μπορείτε να μου πείτε πώς να διαλέξω ποια να ψηφίσω;

 

Πάρτε τώρα τα σχόλια, για να μάθετε, και θα ψηφίσω αύριο το πρώί. I want to seep on it.

[Cassandra Gotha]

Του Nihilio δεν μου άρεσε, αν και προσεγμένη, γιατί είναι από τις ιστορίες που με κάνουν να χάνω το ενδιαφέρον μου από την αρχή. Το ύφος, το θέμα, όλο το κλίμα ήταν από αυτά που δεν μπορώ να βλέπω σε ταινίες, ούτε να διαβάζω. Κι αφού το write-off θέτει την ερώτηση "Ποια ιστορία σας άρεσε πιο πολύ", θα μου επιτρέψετε να σταματήσω εδώ και να μην εξετάσω ποια από τις δύο είναι καλύτερα γραμμένη.

 

Ψηφίζω μάγους, που είναι η αδυναμία μου, γιατί η ιστορία του Waylander δεν με απογοήτευσε. Μου υποσχέθηκε μάγους και μου τους έδωσε με το παραπάνω. Κι αυτή είναι καλά γραμμένη, δεν έχει προβλήματα, εκτός από λίγες απροσεξίες εδώ κι εκεί. Η μάχη των δύο μάγων με διασκέδασε, είχα καιρό να διαβάσω κάτι τέτοιο.

Και το τέλος είναι αβάσταχτο...

 

Μπράβο Waylander!

[aScannerDarkly]

Εγώ ψηφίζω Nihilio, αν και μου φαίνεται ότι ψιλοξέχασε τη μαύρη κατάρα, αλλά είναι πάρα πολύ πρωτότυπο, πολύπλοκο, σωστά στημένο και παγερά φρικιαστικό, όπως του ταιριάζει.

 

Του Waylander είναι κάπως πιο προβλέψιμο, με σωστή όμως ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι θέλει άλλο ένα πέρασμα για να διορθωθούν κάποιοα εκφραστικά λάθη. Κάπως μου το χάλασαν οι αναφορές σε φλεγόμενες σφαίρες κτλ. Χαλάει την υποβλητική ατμόσφαιρα, μου έφερε στο νου Χάρι Πότερ.

 

ΥΓ: Να το ξαναπούμε: Πάραυτα σημαίνει αμέσως. Παρόλ' αυτά είναι η λέξη που θέλεις.

[Nienor]

Χμμμ... Σίγουρα του Nihilio είναι καλοστημένο και από άποψη πλοκής, αλλά και γραφής, αλλά κι ο Waylander εδώ είναι σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, σαφέστατα με τα προβλήματα στη γραφή που υπάρχουν πάντα στα κείμενά του αλλά με καλή ιστορία με μόνο μία τρυπούλα για μένα. Αντίθετα με το Scanner εγώ δεν το βρήκα προβλέψιμο, ειδικά το όμορφο -φρικιαστικό- τέλος του διηγήματος. Αλλά από την άλλη πάντα μου αρέσουν οι ανατροπές του Μιχάλη κι αυτή εδώ δεν αποτελεί εξαίρεση. Διαβάζοντας την πολύ καλή και, ταυτόχρονα, πολύ ανοιχτή εισαγωγή του Ντίνου είχα στο μυαλό μου κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτά που διάβασα κι αυτό με δυσκολεύει κι άλλο. Δε θα ψηφίσω σήμερα. Θα κοιμηθώ κι εγώ μαζί τους και αύριο βλέπουμε.

 

Έχω να πω τα εξής δύο πραγματάκια επιπρόσθετα:

 

Waylander, ένας μάγος που είναι τόσο διεστραμένος ώστε να φάει για πρωινό το δάσκαλό του δε θα ενδιαφερόταν για τη ζωή ενός πιτσιρίκου από το χωριό. Ή θα ενδιαφερόταν, αλλά θα πρέπει να με πείσεις για το γιατί. Πάντως, σίγουρα, δε θα τον άφηνε να παρακολουθήσει μια τέτοια διαδικασία, εκτός κι αν είχε απλά ξεχάσει την ύπαρξή του -πράγμα που είχα καταλάβει διαβάζοντας.

 

Μιχάλη:

σπάζοντας το δέρμα, κόβοντας τη σάρκα και θρυμματίζοντας το οστό. Το κομμένο άκρο έπεσε στο πάτωμα, ενώ ένας πίδακας αίματος έβαψε σκούρο κόκκινο το μαύρο πουκάμισο του Σάβις.

Για το όνομα της Μύστρα

[Electroscribe]

Nihiliο: ασυνήθιστα πολλά λάθη (δες το αρχείο), δείχνει βιαστική δουλειά. Ειδικά το φινάλε είναι σχεδόν ακατάληπτο από το στρίμωγμα τόσων γεγονότων και παραδοχών σε λίγες λέξεις (ενώ υπήρχε ακόμη περιθώριο). Δε με δυσκόλεψε στην κατανόηση, αλλά είχαμε τηλεγραφικές εξελίξεις (

μα καλά, ο μικρός πώς το ήξερε αυτό;

) και ένα ατυχώς δοσμένο κλείσιμο (

"είμαι ο Μάνφρας Ζαντράι;" - δηλαδή, ταυτισέ τη μάπα μου με το όνομα όταν το χρειαστείς; Όχι "τη βαλίτσα την πήρε ο Μάνφρας Ζαντράι" ή κατι τέτοιο;

) Και ο προοιωνισμός μάλλον δούλεψε αντίστροφα, δεν έγινε σαφές ότι ήταν κακή εκτίμηση (

Αν πάλι ήμουν το μυξιάρικο τερατάκι που κουβαλάει μαζί του ο Βάλαν θα είχα μπει απλά στο μυαλό σου, θα είχα πάρει την πληροφορία κάνοντάς τον εγκέφαλό σου κιμά και θα τη σέρβιρα στον Έρκον. Εσύ θα έμενες απλά φυτό.

). Γενικά, μια ιστορία που είχε τα φόντα να λειτουργήσει πολύ καλά, αλλά έχασε στη συναρμολόγηση

 

Waylander: αν και έχεις κι εσύ άφθονα λάθη, δεν είναι περισσότερα από το συνηθισμένο σου και φαίνεται πως στρώθηκες και δούλεψες για να ικανοποιήσεις τον αναγνώστη. Ξέχασες, βέβαια, να απαντήσεις ορισμένα σημαντικά ερωτήματα (

Πότε βγήκε το κεφάλι από τη γυάλα; Το αναφέρεις συνέχεια σαν να είναι έξω, αλλά δε λες ποτέ ότι το έβγαλε ο μάγος. Γιατί χρησιμοποίησε μαχαίρι αντί για ξόρκι; Από περιφρόνηση; Για να ανταποδώσει επακριβώς το κακό που του είχε κάνει ο εχθρός του; Η κατάρα δεν μπορεί να είναι η ίδια παό την οποία είχε παλιότερα γλιτώσει ο δάσκαλος, όπως λες. Ο οοποίος δεν είναι σαφές πως δεν περίμενε να τον ξεθάψει ποτέ ο Βάλαν και να γίνει ότι έγινε τελικά

), αλλά διορθώνονται εύκολα, πιστεύω. Για περισσότερα, δες κι εσύ το αρχείο. Για τη φλυαρία μετά την ανταλλαγή, συμφωνώ ότι είναι αισθητή. Για το παιδί, θεώρησα ότι είναι μαθητής.

Waylander - Το ασώματο κεφάλι.doc

[Electroscribe]

Μου την έφερε το ttach this file πριν

Nihilio.doc

Nihilio.doc

[Sileon]

Παρόλ' αυτά είναι η λέξη που θέλεις.

 

Το "παρα ταύτα" μάλλον είχε στο νου, που πολλοί το μπερδεύουν με το "πάραυτα" και είναι συνώνυμο του "παρόλ 'αυτά".

Edited September 18, 2009 by Sileon

[Electroscribe]

Το "παρα ταύτα" μάλλον είχε στο νου, που πολλοί το μπερδεύουν με το "πάραυτα" και είναι συνώνυμο του "παρόλ 'αυτά".

 

Παρ' όλ' αυτά = παρά όλα αυτά

 

(το <παρόλ'> τι είναι, ρε παιδιά; Σύντημηση του <παρόλα>; Εγώ ξέρω το <η παρόλα>, <της παρόλας> κτλ. Όχι <τα παρόλα>)

[Sileon]

Τα παρόλα εννοείται κ υπάρχουν. Είναι κάτι μικρά πλασματάκια που ζουνε στα δάση. Μάτι κοινού ανθρώπου δεν τα πιάνει, παρά μόνο των ελαφροΐσκιωτων.

 

υ.γ. εννοείται το σωστό είναι "παρ'όλα"..

 

 

[Martin Ocelotl]

Λοιπόν... είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω στην εδώ παρουσία μου και πραγματικά είναι δύσκολη η επιλογή.

 

Θέλω να δώσω τη ψήφο μου στην ιστορία που μου άρεσε περισσότερο χωρίς να μπω στον πειρασμό να σχολιάσω, γιατί και οι δυο συγγραφείς είναι καλύτεροι από τις υποβληθείσες ιστορίες τους. Τώρα, αν με ρωτήσετε αν εγώ θα τα κατάφερνα καλύτερα... πραγματικά δεν ξέρω. για αυτό δεν λέω τίποτα περισσότερο.

 

Νιχιλιο παίρνεις τον οβολό μου, για λόγους που δεν είναι άξιοι αναφοράς.

[aScannerDarkly]

Παρ' όλ' αυτά = παρά όλα αυτά

 

(το <παρόλ'> τι είναι, ρε παιδιά; Σύντημηση του <παρόλα>; Εγώ ξέρω το <η παρόλα>, <της παρόλας> κτλ. Όχι <τα παρόλα>)

 

Ναι, παρ' όλ' αυτά, παρ' όλα αυτά κτλ. Θάλασσα τα έκανα.

 

Υπάρχει και τραγούδι, παρόλε παρόλε. Ο παρόλος είναι.

[manstredin]

Ενδιαφέρουσες και οι δύο ιστορίες.

Του Nihilio την βρήκα ακρετά πρωτότυπη και έξυπνη, αλλά σπαζοκεφαλιά, έπρεπε να είμαι πολύ συγκεντρωμένη για να μη χάσω τη μπάλα, κι αυτό μου έκοψε αρκετά τη φόρα όταν τη διάβαζα. Θα την προτιμούσα ίσως λίγο πιο απλωμένη. Επίσης, είχα το αίσθημα (φυσικά μπορεί και λανθασμένα) ότι γράφτηκε με μια ανάσα, λες κι έτρεχε κατοστάρι.

Του Waylander ναι, ήταν πιο αναμενόμενη, αλλά μου άρεσε ο ρυθμός της περισσότερο, όπως και η ατμόσφαιρα, ενώ γενικά την απόλαυσα περισσότερο όταν τη διάβαζα. Μπορεί να μην είχε την ίδια "ποιότητα" πλοκής, αλλά το τέλος μετέδιδε εξαιρετικά ένα αίσθημα τραγικότητας. Δε με ξένισε κάποιο κενό στην πλοκή, ούτε και το παρατήρησα αν υπήρχε, ήταν μια ωραία ιστορία για δυο μάγους, μια κατάρα, κι ένα φοβισμένο χωριατόπαιδο.

[DinoHajiyorgi]

Πότε κλείνει η ψηφοφορία; Πότε ανακοινώνεται ο νικητής; Σήμερα δεν έπρεπε; Ή όχι; Ας δώσει κάποιος μια κατεύθυνση.

[Nihilio]

Νομίζω ότι μετά από ψηφοφορία μιας εβδομάδας μπορούμε να ανακυρήξουμε νικητή τον Waylander με 6 ψήφους απέναντι στις 4 του υποφαινόμενου.

Συγχαρητήρια στον Waylander.

[Waylander]

Tnks για τα συνχαριτηρια και επισης συνχαριτηρια στον διοργανωτη και στον συμπαιχτη,,,