Eric Draven Posted September 27, 2009 Share Posted September 27, 2009 Όνομα Συγγραφέα: Eric Draven Είδος: τρόμος Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1138 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Μια σύντομη ιστοριούλα που μου ήρθε ένα βράδυ σε μπιραρία της Πειραϊκής. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα προσχεδιάσει το πως θα κατέληγε αυτή η ιστορία, περισσότερο θα'λεγα με πήγε από μόνη της. Ελπίζω να σας αρέσει. Πειραϊκή ία ία φτανγκ! Πάντα λέγαμε, με την παρέα μου, πως αν πέσεις στη θάλασσα της Πειραϊκής θα βγεις χταπόδι. Ή κάπως έτσι, δε θυμάμαι ακριβώς , πάει καιρός απ’τις μνήμες του πρώτου μου εαυτού.. Αλλά ας τα πάρω απ’την αρχή. Έφηβος, όταν εγώ και οι φίλοι μου ήμασταν ακόμα ‘δεμένοι’, ξένοιαστοι από τη ρουτίνα της ενήλικης ζωής, συζητάγαμε για πολλά μυστήρια θέματα. Εξωγήινοι, κύυφια γη, φαντάσματα, αλλά κακα τα ψέματα, ποιος έφηβος δε τα έχει συζητήσει αυτά? Όλες μας οι κουβέντες γίνονταν πάντα στα κακοτράχαλα βράχια της αγαπημένης μας Πειραικής, πάντα βράδυ. Θυμάμαι που έτσι όπως καθόμασταν με πιασμένους πισινούς και με τη σκοτεινή θάλασσα να απλώνεται μπροστά μας, αναρωτιόμασταν , τι στο καλό να χρησίμευαν αυτοί οι μεγάλοι σωλήνες που διέτρεχαν κατα μήκος τα βράχια. Ήταν αρκετά μεγάλοι για να χωράνε σκυφτούς ανθρώπους μέσα και ανα διαστήματα έβλεπες κλειστές καταπακτές στην κορυφή τους. Σίγουρα δε χρησίμευαν σαν αποχετευτικοί και είχαμε ακούσει ότι ίσως ήταν παλιά καταφύγια, αλλά δε το’χαμε χάψει και η φαντασία μας κάλπαζε, για το που μπορεί να οδηγούσαν. Χρόνια μετά όταν διαλύθηκε η παρέα για λόγους ασχετούς με την ιστορία μας, εγώ με τον κολλητό μου, ακόμα πορωμένοι με τα ανεξήγητα, αποφασίσαμε ένα βράδυ μετά από μια ντουζίνα μπίρες στη τοπική μπιραρία, να κατεβούμε και να λύσουμε το μυστήριο. Πήραμε φακουδάκια-μπρελόκ από ένα ψιλικατζίδικο και κατεβήκαμε στα βράχια. Ο σκουριασμένος σωλήνας, έφτανε ως τη μέση μας και διέτρεχε σα φίδι τη Πειραική μέχρι που χανόταν σε κάτι βράχια. Η καταπακτή ήταν και αυτή σκουριασμένη και μετά από πολύ προσπάθεια και ιδρώτα καταφέραμε να την ανοίξουμε. Πηδήξαμε μέσα. Βυθιστήκαμε ως τους αστραγάλους σε βρωμικό νερό. Δυσοσμοία παντού. Το περιμέναμε αυτό. Περίπου.. Οι φακοί φώτιζαν κάπου τρία μέτρα μπροστά και μετά η άβυσσος. Προχωρήσαμε σκυφτά χωρίς να μιλάμε, με τον ήχο απ’τις ανάσες μας και των βημάτων μας, να ήταν το μόνο που ακουγόταν. Νιώθαμε λες και σε ένα λεπτό μπήκαμε ξαφνικά σε μια άλλη πραγματικότητα, μακριά από φώτα, μακριά από μηχανάκια και φωνές. Μια πραγματικότητα, σκοτεινή, μοναχική και κρύα. Μια πραγματικότητα που, παρόλο την ερημιά, ένιωθες σαν να σε καραδοκούσε. Πρέπει να είχαμε προχωρήσει για κανα μισάωρο. Είμασταν σίγουροι ότι βρισκόμασταν εκτός Πειραικής τώρα, διότι ο σωλήνας δεν έστριβε πουθενά. Κατηφόριζε σταδιακά, αλλά συνέχιζε όλο ευθεία. Με μια ανατριχιαστική συνειδητοποίηση, γνωρίζαμε ότι ήμασταν πλέον μες στη θάλασσα..! Αν κατα τραγική σύμπτωση ο σωλήνας έσπαγε κάπου, το νερό της θάλασσας θα μας έπνιγε. Συζητήσαμε με το φίλο μου να γυρίσουμε πίσω, αλλά μες στην ψωροπερηφάνια μας είπαμε ότι μια που φτάσαμε ως εδώ ας προχωρήσουμε λίγο ακόμα και αν βλέπαμε πως η κατεύθυνση δεν άλλαζε, θα σταματάγαμε και θα επιστρέφαμε. Αλλίμονο! Ύστερα από λίγο περπάτημα ακόμα, ακούσαμε ελαφρύ παφλασμό κυμάτων. Φανταστήκαμε ότι θα περνάει κανενα καίκη από πάνω. Προχωρήσαμε και μείναμε ακίνητοι με κομμένη την ανάσα. Ο σωλήνας που βαδίζαμε κατέληγε σε μια τεράστια κυκλική αίθουσα, σα μεγάλο πηγάδι.. Με το ανεπαρκές φως των φακών μας δηλαδή, αυτό υποθέσαμε. Ο πάτος του πηγαδιού ήταν πολύ πιο κάτω απ’το σημείο που ήμασταν και κάπου στα δέκα μέτρα σκοτεινό νερό περιέβαλλε κυκλικά το χώρο. Πρέπει να μείναμε για ώρα αμίλητοι χαζεύοντας το απίστευτο θέαμα μπροστά μας. Το μυαλό μας προσπαθούσε να περιεργαστεί πως και κυρίως γιατί είχε χτιστεί κάτι τέτοιο. Ένας υπόκοφως λαρυγγικός ήχος γέμισε δυνατά την αίθουσα και το κεφάλι μας. Απ’τη τρομάρα του, του φίλου μου του έπεσε ο φακός στο νερό. Ο ήχος σταμάτησε και κύματα σηκώθηκαν καλύπτοντας το σημείο που έπεσε. Δεν είχε περάσει το βουητό στο κεφάλι μας, όταν κάτι βεντούζωσε τα πόδια μας και μας έριξε βίαια στο παγωμένο θαλασσινό νερό. Κρύο νερό με κατάπιε. Τα πόδια μου ελευθερώθηκαν και αναδύθηκα, μες στο σκοτάδι με την αγωνία και τον πανικό να με ταλανίζουν. Ο άλλος δεν ήξερα που ήταν. Δεν έβλεπα τίποτα. Δεν γνώριζα καν-ούτε προσπάθησα να φανταστώ- τι ήταν αυτό που μας τράβηξε. Πάλευα μάταια, στα γλιστερά τοιχώματα του πηγαδιού να γραπωθώ από κάπου. Το μυαλό μου είχε θολώσει απ’τον πανικό. Ένιωθα σαν να είχα πέσει σε μια τεράστια και τρομακτική παγίδα. Το πρόσωπο μου είχε γίνει μια μάσκα τρόμου. Έπρεπε να φύγω από εκεί, έπρεπε να σωθώ, να επιστρέψω στη πόλη, στα φώτα, στα μηχανάκια και στις κόρνες. Μα τι δουλεία είχα εγώ εδώ επιτέλους? Γιατί ήρθα εξαρχής, τι σκεφτόμουν?!! Άκουσα τον άλλο να πλατσουρίζει με αγκομαχητά κάπου κοντά μου. Αυτός..! Αυτός με έφερε εδώ! Αυτός με τις ηλίθιες εξερευνήσεις του! Αυτός ευθύνεται για όλα αυτά! Θα πεθάνω σε αυτό το κρύο πηγάδι και κανένας δε θα με βρει ποτέ! Μπήκαμε σε ένα χώρο έξω από εμάς και τον ταράξαμε με τις βλακείες μας και τώρα μας διεκδικεί. Τώρα πρέπει να κάνω κάτι..για..για τη ζωή μου.. πρέπει να..να τον σκοτώσω το μπάσταρδο! Να τον τιμωρήσω, να ραντίσω το αίμα του στο χώρο για να τον κατευνάσω και να με συμμεριστεί. Ναι..θα..θα τον σκοτώσω.. έτσι πρέπει να γίνει. Ο φόνος δεν ήταν δύσκολος. Ο άλλος έκανε θόρυβο και είχε πανικοβληθεί. Άκουσα τις κραυγές του και τον πλησίασα. Ο θυμός είχε φουντώσει μέσα μου σαν ορμητικό κύμα. Δεν προσπάθησα να τον κατευνάσω, αφού αυτή ήταν η μόνη απόλυτη λογική που ένιωθα. Τον έπιασα βίαια. Προσπάθησε να γραπωθεί πάνω μου και σαν σφιχταγκαλιασμένοι εραστές βυθιστήκαμε σε ένα κρύο και αλμηρό σύμπαν. Πόσο ήθελα να τον τιμωρήσω! Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ήξερα ποιο ήταν το σωστό. . Γράπωσα τα μαλλιά του, τράβηξα το κεφάλι του στο πλάι και βύθισα δυνατά τις σιαγόνες μου στο λαιμό του, ξεσκίζοντας τη σάρκα του και τραβώντας ένα μεγάλο κομμάτι έξω. Το σώμα του σφίχτηκε δυνατά πάνω μου. Περίμενα υπομονετικά μέχρι που χαλάρωσε τελείως και τον άφησα να βυθιστεί. Δεν είχα ανάγκη για οξυγόνο πλέον. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω, αυτό που είχα οριστεί να κάνω και τώρα ήμουν ανακουφισμένος. Εκστασιασμένος, σα να είχα εκσπερματώσει από κάθε μόριο του σώματος μου, βυθιζόμουν προς την άβυσσο, ελεύθερος από κάθε έννοια και ανθρώπινη σκέψη , είχα κατέλθει προς το βάθος.. προς τον νέο μου εαυτό.. *** Όπως κάθομαι τώρα ο μισός, πάνω σε ένα βράχο της Πειραικής και τελειώνω αυτό το γράμμα, με τη φυσική μελάνη των πλοκαμοειδών απολήξεων μου, δε μπορώ παρά να γυρίσω και να κοιτάξω προς τα πάνω, προς τα φώτα και τη ζωή και τη φασαρία. Οι Μεγάλοι μου επιτρέπουν να ανεβαίνω σπάνια, καθώς το αντίκρισμα όλων αυτών, με γυρνάει στον πρώτο μου εαυτό και είναι κάτι που δε το θέλουν. Είναι κάτι επικίνδυνο.. Ήμουν τυχερός, που σε μιά τέτοια στιγμή αναδρομής, βρήκα αυτό το παλιόχαρτο και έγραψα αυτό το γράμμα. Δε θα τα είχα καταφέρει με τίποτα στο καινούργιο μου εαυτό. Σε λίγο θα βυθιστώ. Το Κάλεσμα είναι δυνατό, δε μπορώ να του αντισταθώ. Δε με πειράζει. Δε θα θυμάμαι τίποτα από αυτά ούτως ή άλλως. Δε με πειράζει καν το ότι δε θα με πιστέψεις εσύ που διαβάζεις αυτό το γράμμα. Σε αφήνω μόνο με μια προειδοποίηση. . Έχε το νου σου, τις νύχτες στη Πειραϊκή.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted September 27, 2009 Share Posted September 27, 2009 Μια όμορφη ιδέα. Χρειάζεται ένα ξανακοίταγμα καθώς ο λόγος είναι συχνά προφορικός δίχως να συνδέεται αυτό με την ψυχολογία του αφηγητή. Η εξιστόρηση είναι κάπως περιληπτική. Η ανατροπή είναι ενδιαφέρουσα, με έπεισε και ήταν καλός ο τρόπος που την απέδωσες, δίχως να ξεκαθαρίσεις τι ακριβώς συνέβη. Το ανάλαφρο ύφος που κυριαρχεί ως τη μέση της ιστορίας δε δικαιολογείται λογικά από το τέλος, το οποίο μου άρεσε. Ωστόσο το ΜΕΓΑ spoiler που βάζεις στη δεύτερη πρόταση το μειώνει. Το μίνι spoiler της πρώτης πρότασης θα μπορούσε να μεταμφιεστεί, να μπει σε κανένα διάλογο π.χ. ή κάτι τέτοιο. Κάποιες ακόμη ενστάσεις. Το αγγλικό ερωτηματικό πέταμα. Για φαντάσματα μιλούσαμε όλοι, αλλά πίστεψέ με δεν ξέραν όλοι τι θα πει κούφια γη (δε διάβαζαν όλοι strange). Τέλος, αλήθεια τι είναι η Πειραϊκή; Συνολικά είναι όμορφη ιστορία, θέλει όμως ένα-δυο χέρια ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted September 27, 2009 Author Share Posted September 27, 2009 Tι είναι η Πειραϊκή? χαχα έχεις δίκιο δε περίμενα να το ξέρουν όλοι αυτό. Είναι κάτι σα 'κωδικός' για όσους γνωρίζουν από Πειραιά, όπως και το 'ια ια φτανγκ' για οσους γνωριζουν τη γνωστη μυθολογια.. Λοιπόν η Πειραική είναι μια, κατάμεστη στα βράχια, περιοχή του Πειραια. Αν ακολουθήσεις Πασαλιμάνι-Ζεα-Φρεατύδα θα την πετύχεις. Είναι πολύ όμορφα για περπάτημα.. Οκ και τώρα που τελείωσα με τη διαφήμιση της πόλης μου, να περάσω στα σχόλια. Το αγγλικό ερωτηματικό: fuck, πίστεψε με δε το πήρα χαμπάρι μέχρι που το είπες! Βασικά αυτη την ιστορία την έγραψα και την ανέβασα λίγο σύντομα, δεν την περιεργάστικα πολύ, την άφησα να με πάει. Η αλήθεια είναι ότι σχεδίαζα να της δώσω σχετικά ανάλαφρο ύφος και ίσως να κάνω και λίγη πλάκα, αλλά μου σοβάρεψε στη διαδρομη. ελπίζω να μη πείραξε πολύ. Όσο για spoiler δεν το είχα σκεφτεί καθόλου έτσι, ετσι μου βγήκε και έτσι το έγραψα, ουτως ή άλλως και ο τίτλος spoiler ειναι. Δεν ξέρουν όλοι για την κούφια γη..? shit.. cheers mate Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted September 29, 2009 Share Posted September 29, 2009 (edited) Εντάξει, είναι σύντομη και ίσως χρειάζεται ξανατσεκάρισμα. Η κθουλιά νομίζω ότι έσκασε λίγο απότομα. Θέλω να πω, αν υπήρχε περισσότερος χρόνος στον αγωγό(να δουν τίποτα περίεργα ιερογλυφικά κλπ, ξλερεις τώρα ) ή αν ο ήρωας είχε από πριν περίεργες σκέψεις, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί καλύτερα η κατάληξη τής φάσης. Όπως και να ‘χει, κι εγώ γούσταρα πολύ το τέλος. Μάλιστα, αυτό το ‘’...δε μπορώ παρά να γυρίσω και να κοιτάξω προς τα πάνω, προς τα φώτα και τη ζωή και τη φασαρία.’’ , ήταν πολύ οκ (όχι τόσο τρομακτικό, όσο μελαγχολικό!). Φυσικά, η προειδοποίηση αφήνει το στίγμα της στο φινάλε, καθιστώντας το ανησυχαστικό και επίφοβο, όπως είναι όμορφο(!) να συμβαίνει με τις ιστορίες τρόμου. Όμως, αλήθεια, το θέλει το ξαναχτένισμά της η Πειραϊκή. ΥΓ:‘’Προχωρήσαμε σκυφτά χωρίς να μιλάμε, με τον ήχο απʼτις ανάσες μας και των βημάτων μας, να ήταν το μόνο που ακουγόταν.’’ -Αυτή η πρόταση μοιάζει να σκαλώνει και θα ήθελα να επιμείνω σε αυτό, γιατί μπορεί να έχει να κάνει με την ίδια την ορθότητα του λόγου σου. Το ‘’...και των βημάτων μας,...’’, σε συνδυασμό με το αμέσως προηγούμενο ''...με τον ήχο απ' τις ανάσες μας'', με μπέρδεψε. Ίσως θα ‘ταν οκ αν γινόταν ‘’...και (απ’) τα βήματά μας...’’ ή αν άλλαζε η αρχή και γινόταν ''με τον ήχο των ανασών''. Θέλω να πω πως το ''απ' τις ανάσες'' και το ''των βημάτων'', δεν μου φαίνεται ότι πάνε μαζί. Επιπλέον, το ‘’...να ήταν το μόνο που ακουγόταν.’’, πιστεύω ότι χρειάζεται τη λέξη ‘’είναι’’ και όχι ‘’ήταν’’. Ένα ζήτημα, δυστυχώς, είναι ότι δεν μπορώ να σου πω πως, αυτά τα τελευταία που μόλις έγραψα, είναι σωστά και με τη βούλα που λένε, αλλά έχω αυτή την αίσθηση. Άμα πέσει τούτο το ΥΓ στο μάτι κανενός γραμματιζούμενου, ίσως να έρθει και η απάντηση. Edited September 29, 2009 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 29, 2009 Share Posted September 29, 2009 Έχεις μια συμπαθητική ιδέα αλλά δεν την αξιοποιείς όσο θα έπρεπε. Ο προφορικός λόγος δεν διατηρεί σταθερό ύφος, ξεκινάει ανάλαφρα και λίγο πριν το τέλος γίνεται αφόρητα μελό. Κατα τα άλλα βιάζεσαι πολύ, αφού θα μπορούσες να είχες δώσει όλη την ιστορία με σκηνές, διαλόγους, characterisations και να έδινες κάτι που θα έμενε καλύτερα στον αναγνωστη. Γενικά, αξιοπρεπής προσπάθεια αλλά μπορούσε να είχε γίνει πολύ καλύτερη με μια διαφορετική προσσέγγυση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted September 29, 2009 Author Share Posted September 29, 2009 Ναι βρε παιδιά, θα μπορούσα να είχα βάλει όλα αυτά που λέτε (ιερογλυφικά, διαλόγους κλπ) τα σκέφτηκα κι εγώ, αλλά ήθελα όσο το δυνατόν να κάνω μια σύντομη ιστορία, για'υτο δε ταβαλα.. Dagoncult χαίρομαι κάθε φορά που με διορθώνεις σε αυτά. Δυστυχώς εγώ δεν είμαι ακαδημαικός, ούτε συγγραφέας,ούτε καν έχω διαβάσει για συγγραφή, αλλά ξεκίνησα να γράφω πάντα με μεράκι. και ξέρω ότι θα έχω αρκετά τέτοια λάθη όπως προαναφέρατε. Ίσως αν τα δει ενας γραμματιζούμενος όπως είπες να γελάει με αυτά, αλλά οκ, δεκτό, δεν πάω να το παίξω τίποτα. Σας ευχαριστώ πάντως για τα σχόλια σας, πάντα καλοδεχούμενα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Έχει ορισμένα εξαιρετικά σημεία και θεωρώ πως έτσι σύντομη μπορεί να σταθεί, χωρίς να κάνεις πιο συγκεκριμένους τους δυο χαρακτήρες, ακριβώς επειδή οι περισσότεροι αναγνώστες θα μπορέσουν να ταυτιστούν μαζί τους. Αλλά κάτι παραπάνω στο πώς ξεκίνησαν, πώς τους ήρθε η ιδέα (π.χ. να πεις ότι την είπε ξαφνικά ο άλλος στο άσχετο, για να στηρίξεις και τις κατοπινές σκέψεις του αφηγητή) Νομίζω ότι έχεις αρκετά καλή αίσθηση του πώς να αφηγηθείς μια ιστορία κι ενίοτε σου βγαίνουν φράσεις με έντονη επίδραση στον αναγνώστη, αλλά πρέπει να διαβάσεις λίγο περισσότερο και λίγο πιο προσεκτικά. Δεν είναι η θεωρία της συγγραφής που σου λείπει, αλλά η ορθογραφία, η στίξη και το συντακτικό. Περισσότερα θα βρεις στο αρχείο παρατηρήσεων που ακολουθεί. Στη διάθεσή σου για τυχόν απορίες. [και επίσης, ο τίτλος μαμάει] Eric Draven - Πειραϊκή ία ία φτανγκ!.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Ένσταση: υπάρχει Αθηναίος (τουλάχιστον) που να μην ξέρει την Πειραϊκή; Απίθανο, αλλά ακόμα και να υπάρχει, είναι τόσο γνωστή (Στα βράχια της Πειραϊκής...) που ένας συγγραφέας μπορεί να την χρησιμοποιήσει άνετα χωρίς να χρειαστεί να την περιγράψει. Από κει και πέρα, έχεις και εσύ το γνωστό σύνδρομο που διακατέχει τους περισσότερους από εμάς: βιάζεσαι να δημοσιεύσεις, ενώ η ιστορία σου θέλει δουλειά ακόμα. Και όχι στο ύφος και την ιστορία, αλλά στην ορθρογραφία/στίξη/σύνταξη, όπως σωστά παρατηρεί και ο Electroscribe. Πάντως η ιστορία σου ήταν πολύ καλή για το είδος της. Με άνεση θα την είχε γράψει (με καλύτερο τρόπο, έ; μην παρεξηγηθούμε κιόλας!) ένας γνωστός συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Νομίζω πως της αξιζει της ιστοριας ενα πέρασμα/χεράκι. Είτε το τέλος ειτε η αρχη πρέπει να ξαναγραφτούν για να αποκτήσουν το ίδιο ύφος. Το pacing ειναι πολύ καλό, η αλλαγή του δεν με έπεισε (αυτο ομως μπορει να βοηθηθει/διορθωθει απο την αλλαγη της αρχης). Ουσιαστικα εχεις το 1ο drAft μιας αξιολογης κθουλοιστοριας. Αξιζει να επιστρεψεις κ να τη δουλεψεις κι αλλο. Κι εδω ειμαστε να την συζητησουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Κατ' αρχάς, χωρίς να έχω ιδέα τί είναι αυτή η Πειραϊκή, ήταν τόσο προφανές από τα συμφραζόμενα, που δεν υπήρξε πρόβλημα. Μια περιοχή, του Πειραιά, δίπλα στο κύμα, βράχια, φώτα, μηχανάκια, εντάξει το πιάσαμε. Για το ύφος, γίνεται όντως μελό προς το τέλος, αλλά το ότι είναι ανάλαφρο στην αρχή δεν με πείραξε, ταίριαζε με το όλο παρεϊστικο σκηνικό. Ούτε και με το σπόιλερ είχα πρόβλημα, ήταν στη σωστή δόση για να αφήσει μια αίσθηση επικείμενης απειλής στο ανέμελο πρώτο μέρος. Άλλωστε καμιά φορά μπορεί να ξέρουμε/ υποψιαζόμαστε πού θα καταλήξει μια ιστορία και να τρώμε τα νύχια μας για το πως. Γενικά ήταν πολύ καλή. Κθούλου ρουλς!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted January 21, 2010 Author Share Posted January 21, 2010 Παιδια, σας ευχαριστω πολύ όλους (καταραμένα notifications, τωρα είδα τα replys), πολυτιμότατες οι συμβουλές σας. σιγουρα θα τη ξαναπεράσω και άλλο χεράκι την ιστορία (παραπάνω δε μπορω, βαριεμαι ). electroscribe thanks a lot για το κοπο ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.