mman Posted December 9, 2009 Share Posted December 9, 2009 Electroscribe, σ' ευχαριστώ πολύ για την εμπεριστατωμένη κριτική -την οποία είχα ακούσει σχεδόν ολόκληρη στα όρθια στο τελευταίο μυτίγκιο. Ο Λευτέρης ανήκει κατά τα φαινόμενα σ' εκείνη την κατηγορία των ιδιαίτερα απαιτητικών και "δύσκολων", με την καλή έννοια, αναγνωστών, στην οποία κατατάσσω και τον εαυτό μου. Σύμφωνα με τον Ντίνο, είμαστε οι... "δυσκοίλιοι". (Ετοιμάσου να μας περιλάβει πάλι...) Χαίρομαι να γράφω για τέτοιους αναγνώστες, τουλάχιστον όσο και για όλους τους άλλους. Η παραπάνω ανάλυση ανοίγει μεγάλη κουβέντα πάνω σε ένα σωρό πτυχές της συγγραφής, αλλά θα περιοριστώ σε μερικές παρατηρήσεις, όταν βρω λίγο χρόνο, και αφού ξεμπερδέψω με την παρουσίαση του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 9, 2009 Share Posted December 9, 2009 Σύμφωνα με τον Ντίνο, είμαστε οι... "δυσκοίλιοι". (Ετοιμάσου να μας περιλάβει πάλι...) Θα βρεθείς μια μέρα ναυαγός σε ένα νησί με έναν τέτοιο αναγνώστη. Θα ξύνεις τα επόμενα διηγήματα σου σε φλούδες καρύδας για να τα διαβάζει εκείνος και να στα κρίνει. Θα είστε τόσο ευτυχισμένοι που η προοπτική διάσωσης θα σας είναι απωθητική. Εντωμεταξύ η οικογένεια θα είναι πανευτυχής με ένα πιστό αντίγραφο σου. (Αν σας βρουν θα είναι καθήκον σου να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα.) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted December 10, 2009 Author Share Posted December 10, 2009 Φλούδες καρύδας; ΦΛΟΥΔΕΣ ΚΑΡΥΔΑΣ; Όλο και πιο δύσκολο γίνεται πια το παιχνίδι της γραφής... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 10, 2009 Share Posted December 10, 2009 (edited) Electroscribe: Ένα θεματάκι που με προβλημάτισε ήταν η εμφάνιση των Ελλήνων στην πρώτη γραμμή των μεγάλων τεχνολογικών εξελίξεων σε όλα τα διηγήματα, πότε σαν επιστήμονες, πότε σαν αστροναύτες, πότε σαν απλοί σύζυγοι. Μιας και δε γράφω ΕΦ ο ίδιος, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο για να μην αποξενώσω το κοινό μου (που είναι Έλληνες), αλλά και πάλι βρίσκω πως χωλαίνει σε ρεαλισμό μετά την πέμπτη-έκτη φορά που θα το δει κανείς στη σειρά. mman: Επειδή γενικά είμαι της ίδιας άποψης (η αναληθοφάνεια απλώς και μόνο για την ταύτιση με τον αναγνώστη πρέπει να αποφεύγεται όσο είναι δυνατόν) το έψαξα λίγο και βρήκα Έλληνες σε δώδεκα διηγήματα. Από αυτά όμως, αν τα δούμε προσεκτικά, εμφάνιση των Ελλήνων στην πρώτη γραμμή των μεγάλων τεχνολογικών εξελίξεων παρουσιάζεται μόνο στα «Γαλάζιο Φόρεμα», «Δεύτερη Έξοδος» και «Χρονομηχανή Τέλος». Στα υπόλοιπα οι Έλληνες, όπως και σήμερα, απλώς κάνουν χρήση έτοιμων (για την εποχή που εκτυλίσσονται οι ιστορίες) τεχνολογιών ή σχετίζονται με –ξένους– πρωτοπόρους. Τέλος στο «Μία Κίνα» η «πρώτη γραμμή» δεν είναι τεχνολογικής φύσης (Γ.Γ. του ΟΗΕ Ελληνίδα) αλλά έχω κάνει μια προσπάθεια να το δικαιολογήσω αυτό. Electroscribe: Επίσης, μια μικρή ένσταση στην υπερβολική χρήση γυναικών και παιδιών σαν πρωταγωνιστές-θύματα. Όχι ότι δεν έπιασε, αλλά μου φάνηκε λίγο σαν συναισθηματικός εκβιασμός. mman: Δεν βλέπω κάτι το μεμπτό στο να είναι οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες γυναίκες. Όσο για το «θύματα», αυτό το ανέφερε και η Naroualis στην παρουσίαση. Ισχύει, αλλά όπως είπα είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο συχνά οι πρωταγωνιστές μου είναι γυναίκες και ότι γενικά αποφεύγω τα happy end… Για τα παιδιά έχεις δίκιο. Electroscribe: Και οι περισσότεροι γυναικείοι χαρακτήρες έχουν αρχαιοπρεπή ονόματα […] mman: Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω πάση θυσία μερικά πολύ συνηθισμένα ονόματα όπως Γιώργος, Γιάννης, Μαρία κλπ. Επειδή μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, έκανα μια γρήγορη καταμέτρηση και βρήκα 5 αρχαιοπρεπή ονόματα σε 23 γυναικείους χαρακτήρες. Όχι λίγα, αλλά σίγουρα όχι πολλά. Electroscribe: Η Καληνύχτα! είναι βαθιά χωμένη στο κήρυγμα και έχει ένα αρκετά μπερδεμένο τέλος. mman: ΟΚ, αυτό για το κήρυγμα πόνεσε, καθώς είναι η τελευταία εντύπωση που θέλω να δίνω με τη δουλειά μου. Αλλά αν αυτό είναι το αποτέλεσμα για σένα, η άποψή σου είναι σεβαστή. Για το μπερδεμένο τέλος όμως, πραγματικά απορώ. Electroscribe: Το Κι εγώ καλύτερα είναι εξαίρετο […] Το Γαλάζιο φόρεμα […] έχει κάτι το κλασικό. Νομίζω ότι είναι το πιθανότερο από τη συλλογή να εμφανιστεί σε μια ανθολογία δέκα ή και είκοσι χρόνια από σήμερα. mman: Αν και έχω εξοικειωθεί πλέον μ’ αυτό, ποτέ δεν θα πάψει να με εντυπωσιάζει η διαφορά στα γούστα των ανθρώπων. Δεν θεωρώ αυτές τις ιστορίες-μονόδρομους (βλ. σχολιασμό Tiessa) από τις καλύτερες του βιβλίου. Electroscribe: Το Above us only sky είναι για μένα μακράν το πιο αδύναμο διήγημα του βιβλίου, […] (Συν ότι στις ουτοπίες και τις «σκιές» τους είναι δύσκολο να συναγωνιστεί κανείς έναν ακόμη γίγαντα της ΕΦ, τον Robert Sheckley.) mman: Αυτό το διήγημα φαίνεται να διχάζει περισσότερο από κάθε άλλο. Έχει πάρει τις πιο αρνητικές και μαζί τις πιο διθυραμβικές κριτικές (π.χ. Θ. Μάργαρης στον τοπικό τύπο της Λάρισας). Βρίσκω τις ουτοπίες του Sheckley διδακτικές και διασκεδαστικές συγχρόνως, αλλά άκρως αναληθοφανείς. Έτσι (χωρίς φυσικά να συγκρίνομαι με τον Sheckley) έκανα μια προσπάθεια να δείξω κάτι που αλήθεια να μπορούσε να συμβεί αν μόνο δίναμε μια ευκαιρία στις μηχανές. Φυσικά ο σκοπός δεν ήταν τόσο να προτείνω κάτι για το μέλλον, όσο να καυτηριάσω τον άνθρωπο του σήμερα. Electroscribe, και πάλι ευχαριστώ για τον κολακευτικό κόπο του εκτενούς σχολιασμού. Edited December 10, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted December 10, 2009 Share Posted December 10, 2009 Electroscribe, και πάλι ευχαριστώ για τον κολακευτικό κόπο του εκτενούς σχολιασμού. Εγώ ευχαριστώ για τις απαντήσεις-διευκρινίσεις. Έγραψα, όπως πάντα, την κριτική μου κυρίως γι' αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ακόμη. Και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να τους παραπληροφορήσω, όσο κι αν οι έντονες εντυπώσεις υπερκαλύπτουν και χρωματίζουν τις υπόλοιπες. mman: Επειδή γενικά είμαι της ίδιας άποψης (η αναληθοφάνεια απλώς και μόνο για την ταύτιση με τον αναγνώστη πρέπει να αποφεύγεται όσο είναι δυνατόν) το έψαξα λίγο και βρήκα Έλληνες σε δώδεκα διηγήματα. Από αυτά όμως, αν τα δούμε προσεκτικά, εμφάνιση των Ελλήνων στην πρώτη γραμμή των μεγάλων τεχνολογικών εξελίξεων παρουσιάζεται μόνο στα «Γαλάζιο Φόρεμα», «Δεύτερη Έξοδος» και «Χρονομηχανή Τέλος». Στα υπόλοιπα οι Έλληνες, όπως και σήμερα, απλώς κάνουν χρήση έτοιμων (για την εποχή που εκτυλίσσονται οι ιστορίες) τεχνολογιών ή σχετίζονται με –ξένους– πρωτοπόρους. Τέλος στο «Μία Κίνα» η «πρώτη γραμμή» δεν είναι τεχνολογικής φύσης (Γ.Γ. του ΟΗΕ Ελληνίδα) αλλά έχω κάνει μια προσπάθεια να το δικαιολογήσω αυτό. Εγώ Έλληνες μετράω σε 13 διηγήματα (υπολογίζω και το "Χρώμα του αίματος" εξαιτίας των ελληνικών ονομάτων). Έλληνες σε κάποιου είδους "πρώτη γραμμή" (αυτό επιθυμούσα να εκφράσω, κι όχι μόνο το τεχνολογικό σκέλος) δυσανάλογη με τον πληθυσμό μας επί του παγκόσμιου μετράω στα 12 (προφανώς εξαιρώ το προαναφερθέν). Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις η εκτίμηση να είναι αυθαίρετη εκ μέρους μου και να θυμάμαι ή να είχα καταλάβει ό,τι θέλω (περί κορυφαίων επιστημόνων ή καλλιτεχνών, περί πρώτης εφαρμογής ποινής παγκοσμίως κτλ.) Προφανώς, εφόσον εσύ τα έγραψες με άλλο σκεπτικό, είτε ότι δεν είναι τόσο κορυφαίες/ξεχωριστές οι περιπτώσεις, είτε ότι δεν είναι Ελλάδα/Έλληνες, με καλύπτεις. Και σίγουρα δεν ήταν "ολα" τα διηγήματα, όπως άκυρα είπα. mman: Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω πάση θυσία μερικά πολύ συνηθισμένα ονόματα όπως Γιώργος, Γιάννης, Μαρία κλπ. Επειδή μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, έκανα μια γρήγορη καταμέτρηση και βρήκα 5 αρχαιοπρεπή ονόματα σε 23 γυναικείους χαρακτήρες. Όχι λίγα, αλλά σίγουρα όχι πολλά. Φυσικά εννοούσα μόνο επί αυτών που είχαν ελληνικά ονόματα (14?) και μέτρησα και τις Σοφίες, την Αγάπη και πιθανώς την Εύη (ποιο να είναι βαφτιστικό της;), γι' αυτό είπα "αρχαιοπρεπή" κι όχι "αρχαιοελληνικά". Οπότε, όχι "οι περισσότερες". Κάπου 50-50, είναι πιο ακριβές. mman: ΟΚ, αυτό για το κήρυγμα πόνεσε, καθώς είναι η τελευταία εντύπωση που θέλω να δίνω με τη δουλειά μου. Αλλά αν αυτό είναι το αποτέλεσμα για σένα, η άποψή σου είναι σεβαστή. Για το μπερδεμένο τέλος όμως, πραγματικά απορώ. Κάθισα και ξαναδιάβασα προσεκτικότερα το τέλος και, αν αυτή τη φορά το κατάλαβα σωστά, τελικά κώλωσε και υπέστη την ποινή . ΟΚ, έτσι δε βλέπω κανένα μπέρδεμα. Περί κυρήγματος, από που να το πιάσω και πού να τ' αφήσω. Σχεδόν τα πάντα με ενόχλησαν σ' αυτό το διήγημα. Και μια κουφή ερώτηση: στο μέλλον η ανώνυμη δεσμοφύλακας έγινε διευθύντρια των φυλακών και έπαιξε κάτι με εξωγήινους και τηλεμεταφορές; mman: Αυτό το διήγημα φαίνεται να διχάζει περισσότερο από κάθε άλλο. Έχει πάρει τις πιο αρνητικές και μαζί τις πιο διθυραμβικές κριτικές (π.χ. Θ. Μάργαρης στον τοπικό τύπο της Λάρισας). Βρίσκω τις ουτοπίες του Sheckley διδακτικές και διασκεδαστικές συγχρόνως, αλλά άκρως αναληθοφανείς. Έτσι (χωρίς φυσικά να συγκρίνομαι με τον Sheckley) έκανα μια προσπάθεια να δείξω κάτι που αλήθεια να μπορούσε να συμβεί αν μόνο δίναμε μια ευκαιρία στις μηχανές. Φυσικά ο σκοπός δεν ήταν τόσο να προτείνω κάτι για το μέλλον, όσο να καυτηριάσω τον άνθρωπο του σήμερα. Δεν είμαι κατά του να δώσουμε μια ευκαιρία στις μηχανές, κάθε άλλο. Αλλά έχω άλλη άποψη για το τι μπορούν να μας προσφέρουν και τι όχι (και ξεχνάω πως δεν έχουν όλοι το τεχνικό μου υπόβαθρο). Η εισαγωγή της ιστορίας με είχε ενθουσιάσει περισσότερο από κάθε άλλη στο βιβλίο, αλλά την ακολούθησε κάτι που εγώ το εξέλαβα ως "Μανωλιού Πολιτεία", στην οποία ο ρόλος της τεχνολογίας ήταν να κάνει εφικτό ότι ακριβώς θα ήθελες εσύ να υπάρχει σε μια ιδανική κοινωνία. Προφανώς έχω τις παρωπίδες μου κι εγώ, ενώ η σκέψη μου καρφώθηκε στις ουτοπίες από τη στιγμή που χρησιμοποίησες για τίτλο έναν στίχο από το πιο διάσημο pop-culture ευχολόγιο του 20ου αιώνα. (Ο Sheckley επί της ουσίας γράφει δυστοπίες και όντας σατιρικός συγγραφέας διογκώνει τα πάντα ώσπου να γίνουν καρικατούρες και να είναι ορατά με γυμνό μάτι, σε καμία περίπτωση δε στόχευε σε αληθοφάνεια) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 10, 2009 Share Posted December 10, 2009 1) (Ο Sheckley επί της ουσίας γράφει δυστοπίες και όντας σατιρικός συγγραφέας διογκώνει τα πάντα ώσπου να γίνουν καρικατούρες και να είναι ορατά με γυμνό μάτι, σε καμία περίπτωση δε στόχευε σε αληθοφάνεια) 2) Και μια κουφή ερώτηση: στο μέλλον η ανώνυμη δεσμοφύλακας έγινε διευθύντρια των φυλακών και έπαιξε κάτι με εξωγήινους και τηλεμεταφορές; 1) Φυσικά, οπότε ας το διευκρινήσω: Δεν είχε ο Sheckley ανάγκη την αληθοφάνεια. Εγώ την είχα. 2) Χαχαχα! Εννοείται ότι δεν το είχα σκεφτεί, αλλά, ναι, γιατί όχι; (inside joke: o Electro αναφέρεται στο "Μόνο Ένα Παίχνίδι" από το "Σάρκινο Φρούτο"). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Αλήθεια, γιατί δεν έχει εικονογράφηση και το "...Τέρας"; Το αναρωτήθηκα βλέποντας την απορία για το "ποιος είναι αυτός;" στο Σάρκινο Φρούτο. Αφού παίζει ίδιο καστ: ίδιος συγγραφέας, ίδια καλλιτέχνις, ίδιος εκδοτικός οίκος, πώς και δεν μπήκαν μερικές κατάλληλες εικόνες; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted December 17, 2009 Share Posted December 17, 2009 Κρατάω στα χέρια μου το πολυπόθητο αντίτυπο, αλλά συγκρατούμαι να το διαβάσω στις διακοπές την άλλη βδομάδα...να το απολαύσω. Θα επανέλθω μετά για σχολιασμό Εχω χρόνια να διαβάσω βιβλίο λογοτεχνίας (κανά πεντάρι) για λόγους άσχετους της παρούσης, οπότε υπάρχει μια συγκίνηση και μία ένταση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 Αλήθεια, γιατί δεν έχει εικονογράφηση και το "...Τέρας"; Το αναρωτήθηκα βλέποντας την απορία για το "ποιος είναι αυτός;" στο Σάρκινο Φρούτο. Αφού παίζει ίδιο καστ: ίδιος συγγραφέας, ίδια καλλιτέχνις, ίδιος εκδοτικός οίκος, πώς και δεν μπήκαν μερικές κατάλληλες εικόνες; Για δύο λόγους. Πρώτον τα διηγήματα είναι υπερδιπλάσια από αυτά του "Σάρκινου Φρούτου". Και δεύτερον και σημαντικότερο, στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν, οι δουλειές της Λίνας Θεοδώρου "άνοιξαν" εντυπωσιακά. Το τρέχον καλλιτεχνικό βιογραφικό της έχει δεκαπλασιαστεί σε σχέση με αυτό που υπάρχει στο "Σάρκινο Φρούτο", οπότε της είμαι ιδιαίτερα υπόχρεος που βρήκε τον χρόνο να κάνει ακόμα και το εξώφυλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 18, 2009 Share Posted December 18, 2009 (edited) Άνευ Ανατροπής – ψευδοδιήγημα, συνοδευτικό του «Δεύτερη Έξοδος». Κάθονταν μισή ώρα περίπου στη Βύνη, αντικριστά, δύο μπύρες ανάμεσα τους. «Στο είπα πως ήρθαμε νωρίς» του είπε εκείνη. «Ήθελα λίγο χρόνο για να τα πούμε» είπε εκείνος και ξερόβηξε. Το βλέμμα της εστίασε ξαφνικά πάνω του. Έδειξε ανήσυχη. «Α ναι; Τι να πούμε…» «Ξέρεις το πείραμα… Το πείραμα…» «Ναι;» «Είχαμε επιτυχία.» Χαμογέλασε με την απορία ταυτόχρονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. «Αυτό είναι υπέροχα νέα!» «Ναι είναι» είπε υποκρινόμενος τον ενθουσιασμό του. «Όλα όσα ελπίζαμε.» «Ε μπράβο τότε. Γιατί τα μούτρα;» Εκείνος γύρισε και κοίταξε προς τα τραπεζάκια έξω από το μαγαζί. Γύρισε πάλι προς εκείνη. «Ήρθαν…ε, ήρθε ο Παναγιώτης…» Κοίταξε και εκείνη. «Με τη Χέντβικ είναι; Γιατί κάθισαν έξω;» «Θα μπουν σε λίγο.» «Ποιος είναι μαζί τους; Κάθονται μπροστά και δεν βλέπω…» «Ε, δεν κατάλαβες; Το πείραμα…πετυχημένο…» Τον κοίταξε στην αρχή δύσπιστα και μετά γούρλωσε τα μάτια της. «Μη μου πεις!» «Ακριβές αντίγραφο!» Δεν πρόλαβε να εκφράσει τη χαρά της. Μια ερωτησούλα της γαργάλαγε το πίσω μέρος του νου της. Η απάντηση ήρθε αμέσως. Εκείνος έσπρωξε το 45άρι πάνω στο τραπέζι προς το μέρος της. Χλόμιασε ολόκληρη. «Τα πράγματα είναι ήδη αρκετά πολύπλοκα δεν νομίζεις; Στο όνομα της κόρης μας, της επιστήμης, του Νεύτωνα και όλων των ιερών αριθμών, σου δίνω την ευκαιρία να πράξεις το καθήκον σου. Σηκώνεις το όπλο, κάνη στον κρόταφο, πιέζεις σκανδάλη, μια τσιμπιά, μυαλά στον τοίχο, συνεργείο καθαρισμού και η ζωή συνεχίζεται.» «Μιχάλη…» «Όσο το καθυστερείς τόσο και πιο άβολη κάνεις την κατάσταση. Είστε απόλυτα αντίγραφα. Πλην του βλέμματος που μου ρίχνεις τώρα και τις σκέψεις που κάνεις. Μη μαζεύεις άλλες αποσκευές. Γι αυτό σου λέω στο όνομα της κόρης μας, της επιστήμης, του Νεύτωνα και όλων των ιερών αριθμών, όπλο, κάνη στον κρόταφο, πιέζεις σκανδάλη, μια τσιμπιά, μυαλά στον τοίχο, συνεργείο καθαρισμού και η ζωή συνεχίζεται.» «Μα..» Αναστεναγμός. «Τέτη… περίμενα εσύ, περισσότερο από τον καθένα να καταλάβεις το μεγαλείο αυτού που ανακαλύψαμε, που πετύχαμε εδώ πέρα. Ας πούμε ότι αύριο έχεις ένα ατύχημα. Και χάνεις ένα πόδι. Θέλεις η κόρη μας να έχει μια μαμά με ένα πόδι; Να πρέπει να σε βλέπει σακάτησα κάθε μέρα.» «Η κόρη μας. Όχι εσύ.» «Άσε με εμένα. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Να σε βρει ανίατη αρρώστια. Θέλεις την κόρη μας να σε βλέπει συνδεδεμένη με σωληνάκια να υποφέρεις; Ενώ τώρα μπορεί να έχει μια ολοκαίνουργια υγιή μαμά.» «Μα δεν έχω τίποτα!» Ξερόβηξε και χαμήλωσε τη φωνή του. «Ε…σου έχω πει αρκετές φορές πως τα καλλυντικά βαφής που χρησιμοποιείς…», άλλος ένας βήχας, «μυρίζουν άσχημα…Όποτε μπαίνω στο μπάνιο … Τέλος πάντων…» ύψωσε πάλι τη φωνή του, «στρίψαμε μερικές βιδούλες στο DNA και σε βγάλαμε φυσική ξανθιά…» Εκείνη κοίταξε πάλι προς τα εξωτερικά τραπέζια. «Μήπως έχω και μεγαλύτερο στήθος;» «Όχι καλέ… Γι αυτό, όπως είπαμε, κόρη, επιστήμη, Νεύτωνας, όπλο, κάνη στον κρόταφο, σκανδάλη, μυαλά στον τοίχο, συνεργείο καθαρισμού και η ζωή συνεχίζεται» Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της. «Να, βλέπεις…» είπε αγανακτισμένος, «είσαι απαράδεκτη! Έπρεπε να είχαμε ήδη τελειώσει. Και το τραβάς και το τραβάς. Είσαι τόσο εγωίστρια. Θα είμαστε μια χαρά! Η Άρτεμις δεν θα χάσει τη μαμά της…» «Ούτε εσύ τη γυναίκα σου…» «Ούτε εγώ…ακριβώς. Σε λίγο θα έρθουν και οι άλλοι για μπύρες. Θέλεις να μας φέρεις όλους σε δύσκολη θέση; Όπλο, κάνη, κρόταφο, σκανδάλη, μυαλά στον τοίχο, συνεργείο καθαρισμού και η ζωή συνεχίζεται» Βάραιναν τα δάκρυα και ξέφυγαν από τα μάτια της. Ρούφηξε τη μύτη της και σήκωσε το όπλο. «Έτσι μπράβο…» Τον σημάδεψε. Το βλέμμα του αλληθώρισε πάνω στην κάνη. «Όπα ανατροπή!» είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου, «Μη μου πεις πως έκανες και συ δικό μου αντίγραφο;» «Όχι» του απάντησε ξερά πριν τραβήξει την σκανδάλη. The Happy End Edited December 19, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted December 19, 2009 Author Share Posted December 19, 2009 @ Dino: Είσαι πολύ σωστός φίλε μου! Υποκλίνομαι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 19, 2009 Share Posted December 19, 2009 Ναι, είχε πολύ πλάκα!Ειδικά η ανατροπή που δεν ήταν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted December 19, 2009 Share Posted December 19, 2009 A, ρε Ντίνο! Α, ρε Ντινάρα!!! Ω, Θεοί!!! Κάτσε, θόλωσαν οι φακοί απ'τα δάκρυα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 26, 2009 Share Posted December 26, 2009 Τώρα, που έκατσε η σκόνη από τον Ντίνο, ας μπω κι εγώ να πω δυο λόγια. Σε κάποια συνεστίαση της ΑΛΕΦ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος είχε χαρακτηρίσει τον Μιχάλη (ή κο Μανωλιό), ως κλασσικό. Νομίζω ότι σε όποιον αρέσει η καλή, κλασσική ΕΦ, το «…και το τέρας» είναι ένα βιβλίο που θα του χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές. Όλα τα διηγήματα έχουν κάτι να πουν, και είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις κάποιο που να μην αξίζει την ώρα που θα του αφιερώσεις. Η μόνη μου ένσταση είναι τα τρία μικρά διηγήματα, στη μέση, τα οποία πιστεύω ότι διασπούν την ομοιογένεια της συλλογής. Γενικά, είμαι οπαδός των θεματικών συλλογών (βλ. Κούστας και «Έξι Δις»), οπότε ίσως είμαι λίγο αυστηρός σε αυτό το θέμα. Θα έλεγα, ότι ο Μιχάλης έχει δύο κυρίως συγγραφικές εμμονές σε αυτή τη συλλογή. Η πρώτη είναι η «ταυτότητα», δηλ. το ποιος είμαι, η οποία προσεγγίζεται με διάφορους τρόπους (κλωνοποίηση, τροποποίηση μνημών, ψηφιακοί εαυτοί κ.α), στην οποία θα κατέτασσα τα επτά πρώτα διηγήματα της συλλογής. Η άλλη είναι η «γνώση» και η «πρόοδος» (με ή χωρίς εισαγωγικά), που φέρνει η επιστήμη και το κόστος που χρειάζεται να πληρωθεί γι’ αυτό. Σε αυτή τη θεματική θα έβαζα τα επτά τελευταία διηγήματα. Δεν ξέρω αν ο Μιχάλης έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με αυτά τα θέματα, αλλά συνήθως δύσκολα ξεφορτώνεσαι τις εμμονές σου. Συγκριτικά με το «Σάρκινο Φρούτο» τολμώ να πω ότι εδώ ο Μιχάλης ελέγχει καλύτερα τα εκφραστικά του μέσα, έχει βελτιώσει θεαματικά τη σαφήνεια και τη στόχευση των διηγημάτων, και κινείται με περισσότερη άνεση μέσα στην ιστορία. Το μόνο που έλειψε σε μένα, ήταν το ρίσκο και ο πειραματισμός του «Σάρκινου Φρούτου», κάτι που πιθανόν σηματοδοτεί μια μετάβαση από την εφηβική στην ώριμη συγγραφική περίοδο του Μιχάλη. Το ευχάριστο είναι ότι η «Δόξα και η Λήθη», δείχνει να αποτελεί έναν ικανοποιητικό συνδυασμό τόλμης και συγγραφικής άνεσης, και επειδή είναι το πιο πρόσφατο πόνημα του Μιχάλη, ίσως διακρίνουμε μια καινούρια, ενδιαφέρουσα σελίδα σχετικά με το τι μας περιμένει στη συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted December 31, 2009 Share Posted December 31, 2009 (edited) Εϊπα να κλείσω τον παλιό τον χρόνο, με μία κριτική σ'ένα απ'τα αγαπημένα μου (το αγαπημένο μου, για την ακρίβεια) διηγήματα, από ...το Τέρας, του κου Μανωλιού! Γενικά, δεν είμαι πολύ φαν του SF, ίσως επειδή δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα, κάτι που ο κος Μανωλιός με έπεισε να κάνω. Το αγαπημένο μου διήγημα ήταν η Αίθρα, πιθανά γιατί ήταν πιο συναισθηματικά κυνικό από τα υπόλοιπα διηγήματα (αν βγάζετε άκρη απ'τον όρο), παρά το έντονα και βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα του κλώνου που αναδεικνύεται στο τέλος και ταράζει πολύ τα νερά (τα δικά μου, τουλάχιστον). Μάλλον αυτή η αντίθεση συναισθημάτων είναι που το κάνει τόσο ιδιαίτερο και δυνατό. Αφού το διάβασα, έγραψα τελείως ασυναίσθητα στο τέλος του (γιατί διάβαζα παρέα μ'ένα μολυβάκι ) : Εφιαλτικός Λυρισμός. Ήταν μία έκφραση που μου βγήκε αυθόρμητα, κι όσο την σκέφτομαι, τόσο βλέπω ότι χαρακτηρίζει τέλεια την "Αίθρα"... Κινηματογραφικό διήγημα, έβλεπα τα βλέμματα των κλώνων, κι άκουγα τους μικρούς ανεπαίσθητους ήχους της ανάσας τους ή τις κρυμμένες/πνιχτές κραυγές αγωνίας τους. Μου δημιουργηθηκε μια κλειστοφοβική αίσθηση κάποια στιγμή από την περιγραφή του σπιτιού και της παρουσίας τους, κι ενώ ήθελα να τρέξω, ήμουν τόσο κολλημένη στην κάθε σελίδα, που σχεδόν με μαζοχιστικό τρόπο (για να μην πω Κανιβαλιστικό, και παρεξηγηθώ) ήθελα κι άλλο 'θέαμα'. Ευτυχώς, ο κος Μανωλιός κράτησε τις ισορροπίες μου, πριν ανακαλύψω έναν εαυτό που δεν θα'θελα, με το να μη μας αποκαλύψει περαιτέρω "θεάματα" στην...κουζίνα! Τελικά, χάρηκα που δεν το'κανε Εκπληκτική γραφή, άψογη σκιαγράφηση των χαρακτήρων ακόμα και μέσω των διαλόγων (κάτι που συζητιέται σε άλλο τόπικ εδώ), περιγραφές που σπάνε κόκκαλα και σηκώνουν τις τρίχες της κεφαλής σου, αλλά...και την λίμπιντό σου στα ύψη! Γιατί, το Αίθρα, είναι άκρως αισθησιακό μέσα στην εφιαλτική του απεικονιση... Αισθησιακό, ερωτικό και μάλιστα στα όρια του να γίνει σαδομαζό χωρίς να γίνεται καθόλου, όμως. Η συνταγή ήταν τέλεια...είναι ένα διήγημα που θα διαβάσω πολλές-πολλές φορές. Σας ευχαριστούμε, κε Μανωλιό. Με την νέα χρονιά θα επανέλθω με περισσότερες κριτικές των υπόλοιπων εξαιρετικών διηγημάτων της συλλογής Edited December 31, 2009 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 2, 2010 Share Posted January 2, 2010 Τα παίρνω με την σειρά τώρα: Το Θα Είσαι Εδώ, το πρώτο διήγημα της συλλογής, με αποζημίωσε στις τελευταίες του σελίδες, ενώ με ξένισε λίγο μέχρι εκεί, λόγω του έντονου, σχεδόν μελό, συναισθήματος. Αυτό, βέβαια, δεν είναι απαραίτητα κακό ή λάθος (ειδικά δεδομένου του θέματος), αλλά για τα δικά μου γούστα ήταν υπερβολικό. Επίσης, μου ήταν εντελώς άχρηστες οι γεωπολιτικές πληροφορίες. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στον κόσμο. Εξαθλιωμένοι...υπάρχουν παντού. Και μάλιστα αναφερόμενος στην Αφρική, με ξένισε ακόμα περισσότερο, γιατί δεν έχω καμία σχέση με την Ήπειρο. Δεν έχουμε και πολύ σχέση με την Ήπειρο, είναι η΄αλήθεια. Πώς να ταυτιστεί κάποιος που απλά ξέρει ό,τι ξέρει, απ'όσα ακούει στην τηλεόραση. ΑΚόμα και σε αμερικάνικο έδαφος να το έβαζες, θα είχε περισσότερο αντίκτυπο πάνω μου, αφού -αν και καθόλου λάτρης του αμερικάνικου τρόπου ζωής- έχω μία άλφα γνώση του αντικειμένου, γιατί ΤΗΝ ΖΩ, σε μεγάλο βαθμό, όπως οι περισσότερες δυτικές χώρες. Έχω δει χιλιάδες ταινίες τους, αν μη τι άλλο... Οι ζωές που περιέγραψες ήταν ξένες, και μάλιστα, ξέρεις κάτι; Νομίζω πως φάνηκε πως και για σένα ήταν ξένες. Έδινες τις πληροφορίες κάπως 'τηλεγραφικά' και συγκεντρωτικά... Υπερβολικά πολλές σε λίγες γραμμές, λες και προσπαθούσες να μας βάλεις κι εμάς στο κλίμα και τον εαυτό σου. ΄Κάνε ένα πείραμα, να βγάλεις όλες αυτές τις πληροφορίες, και θα δεις πως στέκει ΤΕΛΕΙΑ το διήγημα χωρίς αυτές, άντε με μία-δύο διορθώσεις. Και θα ειναι πολυ πιο βατό... Τέλος πάντων, το σημαντικό είναι αυτό που μένει στο τέλος, και το τέλος με ΜΑΓΕΨΕ, με ΑΓΓΙΞΕ, αλλά και μου δημιούργησε τόσα αντιφατικά συναισθήματα (ακριβώς όπως και στην πρωταγωνίστριά σου). Γι'αυτό και μόνο άξιζαν όλες οι προηγούμενες σελίδες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Και τώρα που κοιμάται η μικρά, πάω κατευθείαν στο επόμενο. Το γαλάζιο φορεμα, που μ'έχει μπερδέψει τα μάλα! Το θεωρώ εξαιρετική ιδέα, η κλιμάκωση είναι αυτή που πρέπει, ο εφιάλτης του να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για μία 'αιωνιότητα' στην ουσία, φαίνεται τόσο απτός που ιδρώνεις, αν το διαβάσεις με το ανάλογο mood, αλλά πρέπει να το πω, γιατί θα σκάσω: μου άφησε ένα κενό, κάτι μου έλειπε, κάτι με χάλασε, και δεν ξέρω τι στην ευχή είναι αυτό. Λες και δεν μου άφησε τίποτα...Πώς να το πω! Με το που γύρισα σελίδα, είχε τελειώσει μέσα μου... Που σημαίνει: ότι το θεωρώ 'αδύναμο' σαν διήγημα (για τα γούστα μου, επαναλαμβάνω), αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το προσδιορίσω γιατί, προς το παρόν. Θα επανέλθω, όταν καταλάβω τι παίζει με τούτο το διήγημα μέσα μου! Η γραφή και η ιδέα -εννοείται- εξαιρετικότατη, μην επαναλαμβάνομαι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 "Αίθρα" [...] σχεδόν με μαζοχιστικό τρόπο (για να μην πω Κανιβαλιστικό, και παρεξηγηθώ) ήθελα κι άλλο 'θέαμα'. [...] Αισθησιακό, ερωτικό και μάλιστα στα όρια του να γίνει σαδομαζό χωρίς να γίνεται καθόλου, όμως. To "Θα Είσαι Εδώ" [...] Εξαθλιωμένοι...υπάρχουν παντού. Και μάλιστα αναφερόμενος στην Αφρική, με ξένισε ακόμα περισσότερο, γιατί δεν έχω καμία σχέση με την Ήπειρο. 1) Ακριβώς η ισορροπία που επιζητούσα, πάνω σ' αυτή την πολύ λεπτη γραμμούλα που τα χωρίζει όλ' αυτά. Πολύ ευχάριστο να ξέρω ότι πέτυχε -τουλάχιστον για σένα. 2) Όπως έχω γράψει και στο αντίστοιχο topic, η αντιστροφή της γεωπολιτικής ισορροπίας και των ρόλων Πρώτου και Τρίτου Κόσμου είχε ως σκοπό την καλύτερη ταύτιση του Δυτικού αναγνώστη, κάτι που προφανώς δεν κατάφερα στην περίπτωσή σου. Δεν σ' ευχαριστώ ακόμα. Το φυλάω για το τέλος που θα ξέρω και πόσο ξύλο έχω φάει. Υ.Γ. Τι τρέχει με το "κος" Μανωλιός; Βαλτή είσαι κοπέλα μου; Υπολόγισε ότι βγάζω ένα σπυράκι κάθε φορά που το γράφεις. Κάτι σαν βουντού ένα πράγμα. Δεν το ξεχνάμε να πάει στο καλό; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 Εϊπα να το κάνω πιο επίσημο, αλλά μη σε γεμίσω και σπυράκια χριστιανέ μου (νέα σειρά σπυρακίων τώρα!!!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 3, 2010 Share Posted January 3, 2010 (edited) Και για να εξηγηθώ για τις γεωπολιτικές αναφορές. Θεωρώ πως αν μία πληροφορία, ένα πλαίσιο του γραπτού δεν εξυπηρετεί καίρια την πλοκή, είναι 'άχρηστο'. Γι'αυτό είπα πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, γιατί παντού υπάρχουν εξαθλιωμένοι. Δεν εξυπηρέτησε περισσότερο αυτό που ήθελες να πεις, αντίθετα, έβαλε ένα νέο πλαίσιο, το οποίο το μυαλό του αναγνώστη (το δικό μου, τουλάχιστον) προσπάθησε να εντάξει μέσα στην πλοκή, και κατέληξε να συνειδητοποιήσει πως δεν το χρειαζόταν. Αν πχ έγραφες για κάτι που γίνεται βασικά στην Αφρική, πχ αυτό με τα φάρμακα που διαπραγματευόταν μία ταινία (δεν θυμάμαι τώρα τον τίτλο) και πώς χρησιμοποιούν τον Τρίτο Κόσμο για να πλουτίσουν οι εταιρείες φαρμάκων μέσω των δήθεν φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, σίγουρα δεν θα μπορούσες να εντάξεις αλλού την ιστορία σου. Θα την χρειαζόσουην την Αφρική και όλα όσα γίνονται εκεί. ΑΝτίθετα, εδώ λειτούργησε ως 'επιπλέον' βάρος... Πιο κατανοητό τώρα, μάλλον Edited January 3, 2010 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 (edited) > Έχοντας διαβάσει επιτέλους και τα δύο βιβλία του mman, θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ την κριτική μου. Μιας και δε συνηθίζω να κρατάω σημειώσεις, ελπίζω να καταφέρω να πω όσα σκεφτόμουν την ώρα που διάβαζα και να μπορέσω να συγκεντρώσω τη σκέψη μου, που συνηθίζει να πετάει από δω κι από κει - ιδίως μιας και κάποια διηγήματα πάει αρκετός καιρός από τότε που τα διάβασα. Σαν γενική εντύπωση, στο Τέρας βρήκα λιγότερα - ή τουλάχιστον, λιγότερο τρομερά - διλήμματα, από αυτά με τα οποία ο συγγραφέας λατρεύει να βασανίζει τους πρωταγωνιστές του, και λιγότερο συναίσθημα, που θυσιάζεται σε όφελος μιας πιο ώριμης και προσανατολισμένης γραφής. Τα διηγήματα είναι σαφώς πιο κατανοητά, λιγότερο "μυστηριώδη", κάτι που, από τη μία, τα κάνει πιο προσιτά και στον αναγνώστη, από την άλλη όμως αφαιρεί κάτι από τη γοητεία που είχαν κάποιες ιστορίες στο Σάρκινο Φρούτο. Ο συγγραφέας προβληματίζεται πάνω στα αγαπημένα του θέματα - κυρίως την εφαρμογή της επιστήμης και την ηθική της, ενώ υπάρχουν και κάποια ξεκάθαρα πολιτικά κομμάτια. Το μεγάλο προσόν αυτού του βιβλίου είναι ότι τα περισσότερα διηγήματα δεν τελειώνουν με το που τελειώσει η ανάγνωση. Συνεχίζουν να τριγυρίζουν στο μυαλό. Για το Θα είσαι εδώ δεν έχω να πω κάτι καινούργιο. Το είχα λατρέψει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, και ακριβώς την ίδια αντίδραση μου προκάλεσε και τώρα. Ένα διήγημα στ' αλήθεια συγκλονιστικό. Δεν βρήκα τίποτα περιττό. Το Γαλάζιο Φόρεμα είναι instant classic. Μπορεί να μη διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά αξιοποιεί το θέμα του άψογα. Λίγο παράταιρη μου φάνηκε η επισήμανση για τη χρήση του internet για να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητοι υπολογισμοί - ποιος θα το πρόσεχε άλλωστε; Η Αίθρα είναι εντελώς διαφορετική από όλα τα υπόλοιπα διηγήματα του βιβλίου, και μία από τις πιο δυνατές στιγμές του. Αρρώστησα με τα "έπιπλα" - αυτό ακριβώς που ήθελε ο συγγραφέας να μεταδώσει. Μόνο που δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα των κομματιών από την οπτική της Αιθρίτας. Για να υπάρχουν, περίμενα να παίξει κάποιον πιο σοβαρό ρόλο. Ισχυρίζεσαι ότι δεν ξέρεις ούτε εσύ, έλα μου ντε όμως που εγώ σχημάτισα μια εικόνα για το τι βρισκόταν στην κουζίνα... Η Αρμελίνα ΙΙ με δίχασε. Η ιδέα είναι εξαιρετική, αλλά περίμενα - ή ήθελα - περισσότερο προβληματισμό πάνω στην ταυτότητα των δύο γυναικών. Αν είναι όντως δυνατό ο ίδιος άνθρωπος να υπάρχει δύο φορές, και από τη στιγμή που οι δυο τους διαχωρίστηκαν, κατά πόσο συνεχίζουν να είναι το ίδιο άτομο (κατά τη γνώμη μου, δεν είναι). Τέτοιες προσδοκίες μου δημιούργησε, και προς τα εκεί περίμενα να κατευθυνθεί το διήγημα από τη στιγμή που η Αρμελίνα μίλησε με τον εαυτό της (μια σκηνή που είχε πάρα πολλές δυνατότητες). Τελικά η ιστορία οδηγήθηκε αλλού, με αποτέλεσμα ένα διήγημα αξιόλογο, αλλά έμεινα με την αίσθηση μιας ιδέας ανεκμετάλλευτης. Το ομώνυμο διήγημα της συλλογής ήταν ακριβώς αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος: (Η Πεντάμορφη) ... και το Τέρας σε ΕΦ έκδοση. Μόνο που εδώ και η ίδια η Πεντάμορφη είναι κάποιου άλλου είδους τέρας. Δυνατό διήγημα, αν και με ξένισε η ερωτική έλξη που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο. Ίσως να προτιμούσα να έμενε μονόπλευρη. Πολύ δυνατό το φινάλε. Η Δεύτερη Έξοδος είναι το πιο "ενοχλητικό" διήγημα της συλλογής. Ενοχλητικό, γιατί ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση απέναντι σε αυτό που συντελείται. Και τελικά, αυτό που θα βγει, θα είναι ο ίδιος άνθρωπος (βλέπε Αρμελίνα). Δυσάρεστο διήγημα, που μου έμεινε όμως για πολύ καιρό στο κεφάλι. Πάρα πολύ δυνατό. (Για μένα, αυτό θα ανήκε στη μελλοντική ανθολογία ΕΦ, αντί του Φορέματος). Το Μια Βόλτα στ' Άστρα μου μοιάζει πιο πολύ σαν ένας φόρος τιμής σε κάποιο χαμένο πρόσωπο. Γεμάτο συναίσθημα, αλλά όχι πλήρες ως ιστορία. Το Καλάθι των Αχρήστων ξεκινά τη χιουμοριστική ενότητα του βιβλίου και είναι απλά χαριτωμένο. (Καμία σχέση πχ με τις Χριστοπαναγίες). Μου άρεσε ο πλούσιος ράπερ τύπος, αλλά μέχρι εκεί. Άσε που άλλα φαντάστηκα με τον τίτλο. Το Χρονομηχανή Τέλος ήταν για μένα το πιο αδύναμο σημείο της συλλογής. Τις Απειροτρείς Ευχές τις είχα διαβάσει μια φορά κι έναν καιρό όταν είχα πρωτογίνει μέλος εδώ και αναρωτιόμουν ποιος είναι αυτός ο εξυπνάκιας τύπος που βρήκε τη λύση στο πρόβλημα του τζίνι. μετά έμαθα. Πολύ καλή ιδέα, απλά θα προτιμούσα να έλειπε η φράση "είμαστε σε φάντασι διήγημα", γιατί δεν εξυπηρετείς πουθενά. Το Above Us Only Sky μου έδωσε λιγότερα από όσα υποσχόταν στην αρχή. Ούτε η ουτοπία που περιγράφεται μου φάνηκε τόσο ουτοπική, ώστε οι πρωταγωνιστές να τη λατρέψουν κατ' αυτόν τον τρόπο, ούτε όμως έκρυβε τόσα σκοτεινά σημεία όσα (μάλλον) πρέπει να κρύβουν όλες οι ουτοπίες. Μου έμοιασε σαν μια πρόταση του συγγραφέα, για μια κοινωνία που ο ίδιος θα θεωρούσε ιδεατή. Η ανθρωποφαγία πάντως δεν είδα να εξυπηρετεί πουθενά. Ο Περίπατος στον Άρη βάζει επιτέλους ένα συγκλονιστικό δίλημμα στην πρωταγωνίστρια. Και στον αναγνώστη. Γιατί τελειώνοντας δεν είμαστε σε θέση να αποφασίσουμε αν η επιλογή της ήταν τελικά σωστή. Το Κι Εγώ Καλύτερα είναι το αγαπημένο μου διήγημα του βιβλίου. Δε θα πω πολλά, παρά το εξής: Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα εδώ πέρα. Ποιος από σας θα έπαιρνε διαφορετική απόφαση από τους ήρωες; Εξαιρετικό. Το Χρώμα του Αίματος διαχειρίζεται το περίφημο θέμα του κόκκινου χρώματος και τα καταφέρνει πολύ καλά. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο χρώμα έχει παίξει στ' αλήθεια τέτοιο ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά η συγκεκριμένη θεώρηση είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Η Μια Κίνα δίνει επιτέλους μια λύση στη μάστιγα του ανθρώπινου είδους. Όχι αυτή που θα θέλαμε, αλλά για κάποιον που δε μας ξέρει, δε γινόταν αλλιώς. Πολύ ενδιαφέρον. Η Δόξα και η Λήθη κλείνει το βιβλίο με τον ίδιο περίπου τρόπο που ξεκινάει: Ένα διήγημα βγαλμένο από τα παλιά, φουλ στο συναίσθημα, με αριστοτεχνική ανάποδη αφήγηση, ό,τι πρέπει για να μην ξεχάσεις εύκολα το βιβλίο. Το διήγημα ρωτάει και πάλι τον αναγνώστη τι θα επέλεγε αυτός, κι εδώ η επιλογή είναι πιο δύσκολη, αλλά και πάλι... Edit: κατάφερα να ξεχάσω δύο. Η Πηγή Έμπνευσης είναι για κάποιον απροσδιόριστο λόγο το διήγημα που μου άφησε τις λιγότερες αναμνήσεις από όλα. Μάλλον με μπέρδεψε η αφήγηση από τις διάφορες οπτικές, και μάλλον δεν κατάλαβα που αποσκοπούσε η ιστορία. Δεν έχω να πω κάτι εποικοδομητικό, είναι απλά θέμα προσωπικής απήχησης. Η Καληνύχτα ήταν για μένα ένα πολύ δυνατό διήγημα, και δεν είδα κανέναν διδακτισμό (φτου φτου). Πολύ ωραίο φινάλε, που στέλνει την ιστορία σε άλλη κατεύθυνση. Μόνο αυτός ο λόγος της δεσμοφύλακος να μην ήταν τόσο φιλοσοφικός... Ένας κυνηγός της αληθοφάνειας σαν εσένα δε θα έπρεπε να κάνει τέτοιο σφάλμα. Edited January 8, 2010 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 1) [...] Αίθρα [...] Ισχυρίζεσαι ότι δεν ξέρεις ούτε εσύ, έλα μου ντε όμως που εγώ σχημάτισα μια εικόνα για το τι βρισκόταν στην κουζίνα... 2) [...] Το Κι Εγώ Καλύτερα είναι το αγαπημένο μου διήγημα του βιβλίου. Δε θα πω πολλά, παρά το εξής: Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα εδώ πέρα. Ποιος από σας θα έπαιρνε διαφορετική απόφαση από τους ήρωες; Εξαιρετικό. 1) Θα ήθελα να είχα το θράσος να σου απαντήσω κάτι σαν "μη μου το πεις γιατί ίσως χτυπάω το κεφάλι μου για το τι δεν σκέφτηκα να γράψω". Αλλά στην πραγματικότητα κι εγώ έχω μια ιδεά για το τι παιζόταν εκεί μέσα. Γι' αυτό δεν το 'γραψα. [Εντάξει, και επειδή λίγοι διαβάζουν το διήγημα χωρίς να σκαλώσουν ακριβώς εκεί.;)] 2) Αυτό είναι πραγματικά ανακουφιστικό. Μόλις σήμερα αναρωτιόμουν αν έκανα καλά που το συμπεριέλαβα στο βιβλίο. Προφανώς διαφωνώ ριζικά μαζί σου, αλλά αν άρεσε τόσο πολύ έστω και σε έναν, τότε η αποστολή της Έριτ και του Τοςς εξετελέσθη με επιτυχία. Thx, Scanner! Υ.Γ.: Με το θάρρος που μου δίνει η κριτική σου σε δεκαέξι διηγήματα, να σου θυμίσω ότι ξέχασες τη φτωχή Αρήτη κι εγκατέλειψες ένα δυστυχές Sklotsky στην προσωπική μοναξιά του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Υ.Γ.: Με το θάρρος που μου δίνει η κριτική σου σε δεκαέξι διηγήματα, να σου θυμίσω ότι ξέχασες τη φτωχή Αρήτη κι εγκατέλειψες ένα δυστυχές Sklotsky στην προσωπική μοναξιά του. Το πρόσεξες κι εσύ ε; Το διόρθωσα. Και να φανταστείς ότι είχα το βιβλίο δίπλα μου για να κοιτάζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 (edited) Το διάβασα κι εγώ.... (Και μάλιστα το αγόρασα 2 φορές γιατί τη μία μου έπεσε στο λεωφορείο ) Δε θα κάτσω να κάνω κριτική σε κάθε ένα διήγημα ξεχωριστά. Είχε τις καλές του στιγμές, είχε και τις κακές του (Το ομώνυμο ανήκει στις δεύτερες παρ'όλο το hype). Τα θετικά: σε κανένα δε βαρέθηκα (κάτι που μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά όσο περισσότερα διαβάζω). Οι ιδέες είναι καλές και η πλοκή χωρίς ιδιαίτερες τρύπες σε όλα. Μερικά δε, όπως το πρώτο είναι εξαίσια. Τά αρνητικά: αρκετές (για τα γούστα μου, ίσως άλλος να έλεγε "λίγες") φορές έρχεται μια έκφραση "άκυρη" σε μια πολύ ωραία περιγραφή/στιγμή και τη χαλάει (σε σημείο να απορώ αν έχει περάσει επιμέλεια) -> το πιο τρανταχτό παράδειγμα στο ομώνυμο σε κάποια στιγμή εκεί που έιχα απορροφηθεί πετάγεται ένα "και τον καβάλησε κανονικά". Και με έχασε. Επίσης πολλές ιδέες του, θέλουν πιο πολύ χώρο για να αναπτυχθούν και αδικούνται από το μέγεθος των διηγημάτων τους (Αρμελίνα ΙΙ π.χ.) και τέλος την επόμενη φορά άσε με να κάνω εγώ το εξώφυλλο σε παρακαλώ... δε νομίζω ότι μπορεί να το κάνω χειρότερο.... (και να μην ξεχάσω ότι και εμένα με "χάλασε" η χρήση τόσων Ελληνικών ονομάτων, ακόμα και αν το δικαιολογεί σε κάποια) ΥΓ: Τα θετικά είναι σημαντικότερα. Τα αρνητικά φαίνονται περισσότερα, αλλά είναι μικροπράγματα. Edited January 8, 2010 by SpirosK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Λίγο παράταιρη μου φάνηκε η επισήμανση για τη χρήση του internet για να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητοι υπολογισμοί - ποιος θα το πρόσεχε άλλωστε; Το πρόσεξα εγώ και μου χτύπησε και λίγο άσχημα, διότι δε χρειαζόταν να χακάρουν το SETI, απλά πέταγαν τα δεδομένα στο planetlab (το λειτουργικό πάνω στο οποίο τρέχουν όλα αυτά τα projects) και έκαναν τη δουλειά τους. ΟΚ, όλα αυτά τα λέω επειδή έκανα πρόσφατα μια εργασία πάνω στο λειτουργικό, στέκει όμως μια χαρά ως popularised science. Και ναι, χρωστάω κριτική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.