Adicto Posted September 29, 2009 Share Posted September 29, 2009 (edited) Ειδος: Τρόμος Βια: Οχι Σεξ: Οχι Αριθμος Λεξεων: 1430 Σχόλια: Αποτελεί ουσιαστικά την συνένωση και ‘σκοτεινότερη’ απόδοση 2 παραμυθιών (απο Κίνα/ Ισλανδία) σε μια ενιαία ιστορία. Έχει μπόλικες ατέλειες αλλά αυτή τη στιγμή, καθ’οτι αρχάριος στη συγγραφή, απλώς προσπαθώ να «πάρω μπρος» και να «λύσω» τα χέρια μου! Ελπίζω τουλάχιστον να σας δώσει μια μικρούλα στάλα τρόμου! Κινέζικο παραμύθι Ο γέρο-Τσένγκ είχε πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό του. Έιχε πιάσει πια να σουρουπώνει για τα καλά και ήδη σκεφτόταν την γριά του να γκρινιάζει, αλλά ήταν σίγουρος οτι η θέα του ασημιού θα την έκανε να μαλακώσει. Σήμερα ήταν μια καλή μέρα στην αγορά. Τέσσερα σακιά καλαμπόκι είχε βγάλει στο πάγκο και τα πούλησε όλα! Πόσο καιρό είχε να γίνει αυτό; Ούτε που θυμόταν. Για να το γιορτάσει έκανε και μια μικρή παρασπονδία, πίνοντας και 2-3 ποτηράκια κρασί στο καπηλειό της πόλης. Γιαυτό και αν θα γκρίνιαζε η γριά μπάμπω! Με το κεφάλι θολό λοιπόν απο το ποτό, άφηνε το μουλάρι να τον οδηγήσει πίσω στο σπίτι του. Το ρυθμικό βάδισμα του ζωντανού σε συνδυασμό με την επήρρεια του αλκοόλ τον είχαν αποκοιμήσει και δεν έδινε και μεγάλη σημασία στο όμορφο τοπίο γύρω του. Είκοσι χρόνια άλλωστε έκανε αυτή τη διαδρομή, απο το χωριό του ως την αγορά της γειτονικής πόλης. Ο κόσμος του όλος ηταν αυτός. Το χωριό του, χτισμένο στη βάση του Βουνου Αλόγου, η γειτονική πόλη και ο δρόμος ανάμεσα. Είχε ακούσει πολλές φορές ιστορίες για τις ξακουστές πόλεις του Νότου με τα όμορφα λιμάνια, για τις γυναίκες με το αλαβάστρινο δέρμα που ντυνόντουσαν με μετάξι, για τα επιβλητικά κτήρια και τους χαοτικούς δρόμους αλλά δεν τις είχε επισκεφτεί ποτέ οσο και αν το ήθελε. Και έτσι, με το μυαλό του στίς πόλεις που δεν θα τις έβλεπε παρά μονάχα στη φαντασία του, αποκοιμήθηκε... Έιχε νυχτώσει για τα καλά όταν ξύπνησε. Με το που άνοιξε τα μάτια του, κατάλαβε οτι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μόνο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι ακριβώς ήταν αυτό. Το τοπίο γύρω του ήταν το ίδιο μα την ίδια στιγμή του φαινόταν και διαφορετικό. Τα δέντρα μπαμπού, το ποτάμι που κυλούσε δίπλα τους, το μονοπάτι μπρος στα μάτια του. Όι αισθήσεις του τον προειδοποιούσαν για κάτι ...αλλά τι ακριβώς δεν μπορούσε να το συλλάβει. Ήταν σαν να είχε αλλάξει ανεπαίσθητα ο ρυθμός του κόσμου γύρω του και το μυαλό του προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα δίχως όμως να τα καταφέρνει. Και τότε αφουγκράστηκε πιο προσεκτικά. Δεν ακουγόταν ήχος! Μήτε απο νυχτοπούλι, μήτε –και αυτό ηταν πραγματικά παράξενο- από το ποτάμι! Μοναχά το ρυθμικό και μονότονο βάδισμα του μουλαριού. Κοίταξε τις κορυφές των δέντρων και παρατήρησε οτι έστεκαν ασάλευτες, κανένα αγέρι δεν τις τάραζε. Ήταν λες και όλη η πλάση γύρω του βαστούσε την ανάσα της, σκέφτηκε και ένοιωσε τις τρίχες σ’ολο το κορμί του να σηκώνονται όλορθες.. Είχε μόλις πάρει μια στροφή όταν το είδε. Καθισμένο δίπλα στο ποτάμι, έιχε σκύψει για να πιεί νερό. Το μεγάλο, πρησμένο προσωπό του ήταν μπλέ. Δυο κατάμαυρα λαμπερά μάτια που βγαίναν έξω απο το κεφάλι, σαν του κάβουρα. Και το στόμα, αυτό το στόμα...Απλωμένο απο την μια άκρη του προσώπου ως την άλλη, μια ανοικτή χαίνουσα πληγή, σαν ένας λάκος με αίμα οπου μέσα του ξεπρόβαλαν ανάκατα σουβλερά δόντια. Ήταν ο Νιάν, ο δαίμονας που οι παλαιότεροι έλεγαν πως κατοικούσε απο την αρχή της πλάσης στο Βουνό Άλογο, ο κυνηγός των Ψυχών! Κάποιος ελεήμων θεός ενστάλαξε σύνεση στο μυαλό του γέρο-Τσένγκ. Χωρίς να βγάλει ήχο, με ψυχραιμία οδήγησε το μουλάρι να κάνει μεταβολή με αργές και σταθερές κινήσεις, δίχως να το σταματήσει, παρα διαγράφοντας ένα μεγάλο ημικύκλιο. Άρχισε να απομακρύνεται προς τα πίσω έχοντας πάντα το δαίμονα, που ακόμα ξεδίψαγε στο ποτάμι, στα μάτια του. Ήταν τυχερός, δεν τον είχε δεί! Συνέχισε να ξεμακράινει και οταν δημιούργησε μια αρκετά μεγάλη απόσταση άρχισε να καλπάζει όσο πιο γρήγορα μπορούσε να αντέξει το μουλάρι. Τα δόντια του κροτάλιζαν και τα χέρια του έτρεμαν, ένοιωθε χιλιάδες μικρές βελόνες να τρυπάνε το μυαλό του αλλά ήταν πλέον ασφαλής. Πήρε ένα άλλο μονοπάτι, που σπάνια το χρησιμοποιούσε και συνέχισε τον δρόμο της επιστροφής. Άκουγε πλέον καθαρά τα νυχτοπούλια να τραγουδούν, σήκωσε το κεφάλι και έιδε τις κορυφές των δέντρων να ανταποκρίνονται και πάλι στην πνοή του ανέμου. Ένοιωσε το αίμα να ξανακυλάει στις φλέβες του. Ίσως έπρεπε να κόψει τελείως το ποτό, δεν ήταν νέος πια και προφανώς το αλκοόλ έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι με το μυαλό του! Αυτό είναι, σίγουρα! Γέλασε και ντράπηκε την ίδια στιγμή με τον εαύτο του. «Δεν υπάρχουν τέρατα!», σκέφτηκε αλλα μετά του ήρθε στο μυαλό η εικόνα της γυναίκας του να τον περιμένει έξω απο το σπίτι τους και το γέλιο του κόπηκε μαχαίρι! Συνέχισε στο ίδιο μονοπάτι και μόλις μια στροφή πριν φτάσει στο χωριό, άκουσε να τον καλούν με το όνομά του. «Εεε, γέρο-Τσενγκ!». Ήταν ο Χάου, ο γιός του γείτονά του. Κοντοστάθηκε. «Ο γέρο-Λι είναι πολύ άρρωστος και δεν θα αντέξει πολύ ακόμη. Η κυρά του μου ζήτησε να πάω στην αγορά να αγοράσω ενα φέρετρο. Τώρα γυρνάω, μπορώ να ‘ρθω μαζί σου;» Ο γέρος συμφώνησε και οι δυο τους συνέχισαν δίπλα δίπλα. «Γιατί έχεις πάρει αυτο μονοπάτι γέρο μου;» «Ας πούμε οτι στο άλλο μονοπάτι είδα ενα τέρας και σκιάχτηκα» αποκρίθηκε μισοαστεία-μισοσοβαρά ο Τσένγκ, κοιτώντας τον γείτονα του στα μάτια για να μετρήσει την αντίδραση του. Ο άλλος τον κοίταξε ξαφνιασμένος για λίγα δευτερόλεπτα και μετά σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν και οι δυο να γελάνε. «Παραλίγο να σε πιστέψω» του είπε. «Άλλα, επειδή τα πόδια μου κουράστηκαν, θα σε πείραζε να ανέβω στο μουλάρι μαζι σου;» Ο Τσενγκ συμφώνησε και έτσι βρέθηκαν να καβαλικέυουν μαζί, μπροστά αυτός και πίσω του ο Χάου. Πέρασαν κάποια λεπτά σιωπής όταν ο νέος με ένα περιπαικτικό τόνο στην φωνή τον ρώτησε:[/size][/font] «Αλήθεια γέρο, αυτό το τέρας που σαν να είδες, πως έμοιαζε;» «Ώ, δε θέλω να μιλήσω γι’αυτό. Τόσο πολύ με τρόμαξε που είμαι ακόμα ταραγμένος», απάντησε αυτός στο ίδιο πνεύμα. Η φωνή του Χάου, ξανακούστηκε, πιο σοβαρή αυτή τη φορά. «Τσένγκ, αυτό το τέρας που είδες, πώς έμοιαζε;» Ο Τσένγκ δεν μίλησε. Δεν είχε όρεξη να παίζει ανόητα παιχνίδια, ήταν κουρασμένος. Το μόνο που σκεφτόταν πια ήταν το πότε θα φτάσει στο σπίτι του για να πλυθεί και να φάει ενα πιάτο φαι. Δεν γύρισε καν να κοιτάξει το Χάου. «Αν δε θες να μιλήσεις, τότε κοίταξέ με και πες μου αν μοιάζω καθόλου με το τέρας" «Σταμάτα να μιλάς σαν ηλίθιος Χάου. Κανείς άνθρωπος δεν θα έμοιαζε με ενα γέννημα της κόλασης» «Μα κοίταξε με, κοίταξε με για μια στιγμή» έκανε ο Χάου με φωνή σχεδόν παρακλητική. «Μια ματιά μονάχα δώσε μου...μοιάζω καθόλου με το τέρας;» είπε πάλι και τράβηξε το μπράτσο του γέρο-χωρικού. Άθελα του σχεδόν, ο γέρος στράφηκε προς τα πίσω. Για να δεί οτι εκεί καθόταν ο δαίμονας που συνάντησε στο ποτάμι! Έχασε αμέσως τις αισθήσεις του. Οι συγχωριανοί του όταν είδαν το μουλάρι –που ήξερε τον δρόμο για να γυρίσει- να γυρνάει μονάχο του κατάλαβαν ότι κάτι έχει συμβεί. Τον βρήκαν να περιφέρεται σαν χαμένος στο δάσος και να παραμιλά. Τον πήγαν σπίτι του οπού τους εξιστόρησε τι είχε συμβεί και όλοι συμφώνησαν οτι ήταν πολύ τυχερός που ζούσε ακόμη. Με τον καιρό όμως ο γέρος έγινε μελαγχολικός και κλείστηκε σφιχτά στον εαυτό του. Παράτησε τα χωράφια του ωσότου ‘γιναν στέρφα και δεν έβγαζε λέξη απο το στόμα πια...Τα μαλλιά του είχαν γίνει κατάλευκα σε μια νύχτα και είχε αποκτήσει ένα μόνιμο τρέμουλο στα χέρια. Αρνιόταν ακόμα και να φάει το φαγητό που οι συγχωριανοί τους πρόσφεραν καθώς η φτώχια πια τους θέριζε. Το μόνο που έκανε πια ήταν να κάθεται ολημερής και ολοβραδής στη ρημαγμένη του αυλή και να ατενίζει το Βουνό Άλογο. Η δύστυχη γριά του δεν άντεξε τη στεναχώρια και κάποιους μήνες μετά πέθανε. Ούτε αυτό όμως φάνηκε να ταράζει τον γέρο. Δεν θα είχε περάσει ούτε μια εβδομάδα απο τον θάνατο της γυναίκας του όταν ο Τσένγκ εξαφανίστηκε. Μάταια οι χωρικοί τον αναζήτησαν σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο και οι γηραιότεροι ψυθίριζαν πως τον πήραν οι Μο, οι δαίμονες που ζούσαν στο Βουνό Άλογο. Ένα χρόνο αργότερα κάποιες γυναίκες που έπλεναν τα ρούχα τους στο ποτάμι είπαν πως ο Τσένγκ εμφανίστηκε σε αυτές. Ήταν ήρεμος και ακόμα δεν έβγαζε κουβέντα αλλά οι γυναίκες τρομοκρατήθηκαν. Μια απο αυτές, η πιο μεγάλη σε ηλικία, το ρώτησε επιτακτικά που πίστευε και αυτός απάντησε στο Βούδα. Μετά έκανε μεταβολή και χάθηκε στο δάσος. Τον επόμενο χρόνο εμφανίστηκε πάλι στις γυναίκες που έπλεναν τα ρούχα τους και αυτές ορκιζόντουσαν φοβισμένες πως η εμφανισή του είχε αλλάξει πια πολυ και άρχιζε να μοιάζει με δαίμονα. Η πιο θαρραλέα τον ρώτησε πάλι που πιστέυει αλλά αυτός δεν αποκρίθηκε και αφου τους γύρισε την πλάτη, χάθηκε πάλι στο δάσος. Την τρίτη χρονιά ήρθε ξανά αλλά ήταν πια κανονικός δαίμονας. Μια απο τις γυναίκες τόλμησε πάλι να το ρωτήσει σε τι πίστευε: ''Στον Νιαν, στον Νιαν και στους Δαίμονες του Βουνού’’ είπε αυτός και εξαφανίστηκε. Και για πολλές γενιές μετά, κανείς άνθρωπος δεν ξαναπλησίασε αυτό το σημείο του ποταμού... Edited September 29, 2009 by Adicto Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 29, 2009 Share Posted September 29, 2009 Η αίσθηση του γνήσιου, εξωτικού θρύλου είναι όντως εκεί. Σε αυτό δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Αυτή τη στιγμή όμως είναι γραμμένο σαν στεγνή αναπαραγωγή του γνήσιου κειμένου. Θέλω να πω, φαντάσου να λέει την ιστορία μια γιαγιά στο εγγονάκι της, διανθίζοντας την αφήγηση με πολύχρωμες πτυχές και συναίσθημα, και την επομένη, το εγγονάκι να λέει την ιστορία σε φίλο του όπως το θυμάται. Στα βιαστικά. Θέλει λίγη ατμόσφαιρα για να εμπλουτιστεί. Σε περίπτωση, επίσης, που θέλεις να πας πέρα από το καλούπι του "κινέζικου θρύλου", να εμβαθύνεις λίγο περισσότερο στον ήρωα σου. Αυτή τη στιγμή ο ήρωας σου δεν είναι καν ήρωας. Η ιστορία δεν έχει ήρωες. Μόνο φιγούρες που κουβαλούν μια αφήγηση. Ο αναγνώστης δεν ταυτίζεται και άρα δεν συμπάσχει με κανέναν. Δεν σου λέω να αποφύγεις την αναπόφευκτα τραγική μοίρα του ήρωα, έτσι είναι η φύση αυτών των θρύλων, για να μην φαίνεται όμως το όλο πράμα άσκοπο, εγώ τουλάχιστο, θα ήθελα να βιώσω περισσότερο την εμπειρία του κεντρικού χαρακτήρα. Παραείναι βολικό που τον βάζεις να λυποθυμά στην πιο σημαντική στιγμή για να τον βρουν αργότερα να περιφέρεται σαν χαμένος. Η απόσταση που ανοίγεις ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τον αναγνώστη είναι τεράστια. Αντίθετα, εγώ έχω ανάγκη να μπω στο κεφάλι του. Θέλω να νιώσω την έλξη που τον τραβάει στο βουνό των δαιμόνων. Να ζήσω την μεταμόρφωση του. Κι αν είσαι master entertainer δείξε μου τι επιφέρει η τελική του μεταμόρφωση. Τι είδους δαίμονας είναι, πόσο επικίνδυνος; Αυτά από μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted September 30, 2009 Author Share Posted September 30, 2009 Καλημέρα Ντίνο! Ευχαριστώ για τα χρήσιμα σχόλια και τον χρόνο σου. Όντως, το κείμενο είναι στεγνό. Το λάθος μου είναι ότι αποφάσισα να μείνω κοντά στο αρχικό πνεύμα του μύθου (το οποίο ήταν ένα ξερό κείμενο 3 παραγράφων). Φοβήθηκα ότι αν εμβαθύνω παραπάνω θα έχανα αυτή την "ψύχρα" που απέπνεε το ορίτζιναλ. Τελικά ακολούθησα μια μεσοβέζικη λύση που προφανώς δεν οδήγησε πουθενά...Και το σοκ του πρωτότυπου δεν μπόρεσα να αναπαραστήσω πιστά και δεν μπόρεσα να πάω την ιστορία ενα βήμα παραπέρα τελικά αν και έκανα αρκετές αλλαγές (ο ήρωας στον μύθο π.χ ζει μετά την συνάντηση). Ελπίζω να βελτιωθώ στο επόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Δεν προκαλεί ατέλειωτα ανατριχιάσματα, ούτε ρίγη τρόμου, όμως το πρωτότυπο τοπίο στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι αρκετό για να σε τραβήξει ως το τέλος. Το σκηνικό είναι τρομακτικά στημένο και, νομίζω, η σκηνή που ο Τσενγκ και ο Χάου κάθονται πάνω στο μουλάρι, είναι αυτή που ξεχωρίζει. Ο αναγνώστης υποψιάζεται σταδιακά τι είναι τελικά ο Χάου (που ζητάει επιτακτικά από τον άλλο να γυρίσει) και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη σκηνή αρκετά δυνατή. Ίσως μάλιστα, αν τραβούσε περισσότερο ο διάλογος ή αν ο Τσενγκ δεν γύριζε επειδή του τράβηξε το χέρι ο Χάου/Νιάν, αλλά γύρναγε σιγά-σιγά, με ακατονόμαστες, φρικτές υποψίες να βροντούν στο θολωμένο κεφάλι του και νιώθωντας την ανάσα τού Χάου στο σβέρκο του, το spooky/creepy στοιχείο να ανέβαινε περισσότερο. Το τέλος μού φάνηκε αδύναμο και κάπως μπαμ-μπαμ. Αρκετά τηλεγραφικά μας το έδωσες και, αν και κατανοώ ότι πρέπει να συμβαδίζει με το γενικότερο γρήγορο ρυθμό της ιστορίας, ωστόσο θα ήθελα το κάτι παραπάνω. ΥΓ1: Στο σημείο που ο Τσενγκ αντιλαμβάνεται την ησυχία γύρω του, λίγο πριν δει το δαίμονα, μπορώ να πω ότι μπήκα πραγματικά στο τριπάκι τής ησυχίας. ΥΓ2: Αποκοιμιέται πάνω στο μουλάρι έτσι; Ίσως μια σχετικά ξεκάθαρη διευκρίνηση θα βοηθούσε, αλλά μπορεί απλά να σκάλωσα εγώ. ΥΓ3: Δεν είμαι σίγουρος αν χρειάζεται οπωσδήποτε να ξεφύγεις από το πνεύμα τού θρύλου για να εμβαθύνεις, αλλά και αυτό να συμβεί... μια χαρά ακούγεται. Αν είναι να λειτουργήσει... άλλαξέ του και τα φώτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted October 29, 2009 Author Share Posted October 29, 2009 Ευχαριστώ Ντάγκον! Όσο το σκέφτομαι καταλήγω και γω οτι τραβούσε να του αλλάξω τα φώτα κανονικά του μύθου... ΥΓ Ναι, στο μουλάρι αποκοιμήθηκε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted January 4, 2010 Share Posted January 4, 2010 (edited) Θέλω να τρομάξω και μου το στερείς! Και είναι αρκετά καλά γραμμένο ωστε να με χαλάει διπλά η στέρηση. Πρώτο σημείο που μπορούσες να παίξεις με το τρόμο είναι όταν γύρισε και αντίκρυσε τον δαίμονα στο μουλάρι. Δώσε μου περιγραφή του δαίμονα, περιγραφή του τρόμου που ένιωσε ο γερο τσεγκ βρέχοντας τον καβάλο του, έναν διάλογο...κάτι. Δεύτερο σημείο ο θάνατος της γριάς του.Ήταν φυσικός, υπερφυσικός;Πως τον υποδέχτηκε στο σπίτι μετά την συνάντηση;Τον έβλεπε καχύποπτα; Τρίτο η σταδιακή τρέλα και μελαγχολία.Εδώ θέλω να δω τι παίζει στο μυαλό του.Γίνεται πάλη;Παραδόθηκε;Με ποιούς όρους; Το έχεις πάντως.Όταν υπάρχουν οι καλές ιδέες έρχεται σταδιακά και το άγγιγμα στον αναγνώστη. Καλή συνέχεια! Edited January 4, 2010 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 4, 2010 Author Share Posted January 4, 2010 Σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα πολύτιμα σχόλια Drake! Όσο πιο πολύ διαβάζω αυτό το διήγημα τόσο πιο αδύναμο μου φαίνεται, είναι η αλήθεια. Ίσως κάποια στιγμή να το ξαναδουλέψω. Ακόμα μπουσουλάω συγγραφικά και οι παρατηρήσεις σε αυτό το φόρουμ έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Σε ευχαριστώ και πάλι φίλε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.