Τσαρλς Σάντερς (Charles Saunders)

[D'Ailleurs]

Οσοι διαβάζετε τα βιβλία απο τις εκδόσεις Ωρόρα πιθανότατα θα γνωρίζετε τον Charles Saunders. Για όσους δεν τον ξέρουν απλά θα αναφέρω οτι πρόκειτια για έναν απο τους ελάχιστους μάυρους συγγραφείς φαντασίας (εγώ δεν ξέρω άλλους αλλα σίγουρα θα υπάρχουν) ο οποίος έγραψε μια σειρά βιβλίων στην δεκαετία του 80, με ήρωα τον πολεμιστή Ιμάρο. Αυτό που κάνει το έργο του να ξεχωρίζει, είναι οτι ο κόσμος του πρόκειται για μια φανταστική Αφρική, ονόματι Nyumbani όπου διάφορες φυλές παλέυουν για την κυριαρχία. Οι ιστορίες του έχουν ως κύρια επηρροή τον κόσμο του Ρόμπερτ Χάουαρντ, αλλα είναι γεμάτες με Αφρικάνικους μύθους και Αφρικάνικες παραδώσεις. Οι ήρωες είναι ατσάλινοι πολεμιστές με πρώτο και καλύτερο τον Ιμάρο που με την θηριώδη δύναμη του και την πολεμική του ικανότητα μπορεί να νικήσει όλες τις παγίδες που του στήνουν οι μοχθηροί μάγοι-σαμάνοι. Επίσης οι γυναίκες είναι λυγερόκορμες και άγριες αλλα τιθασευονται ευκολα (οτι μπορεί να ζητήσει ένας άντρας...)

 

 

Ο Saunders έγραψε τρία βιβλία που ουσιαστικά είναι συλλογές ιστορίων: "Imaro", "Quest for Kush" και "The trail of Bohu" εκ των οποίων τα δύο πρώτα επανακυκλοφορίσαν το 2006 σε αναθεωρημένη έκδοση απο την Night Shade Books (δυστηχώς στην έπανεκδοση του "Imaro" η ιστορία "The Slaves of the Giant-Kings" αντικαταστάθηκε με την ιστορία "The Afua" το γιατι δεν το ξέρω.), ενώ το τρίτο βιβλίο ξανακυκλοφόρισε φέτος απο την Sword and Soul Media.

 

 

 

 

 

Edited September 30, 2009 by D'Ailleurs

[Nihilio]

Νομίζω πρέπει να τον ελέγξω τον κύριο.

[Electroscribe]

Μπράβο που τον θυμήθηκες. Το έργο του είναι πολύ ενδιαφέρον. Προηγήθηκε της μόδας του φάνταζυ που βασίζεται σε πολιτισμούς από την άλλη άκρη του κόσμου. Και βασίστηκε στη "μυθοποίηση" ενός παρελθόντος που του "ανήκε", δεν το άντλησε από εγκυκλοπαίδειες μόνο και μόνο για να γράψει.

 

Η Ωρόρα νομίζω είχε μόνο δυο ιστορίες του, αν θυμάμαι καλά (Death in Jukun και την άλλη με τον πίθηκο-ύαινα)

 

(δυστηχώς στην έπανεκδοση του "Imaro" η ιστορία "The Slaves of the Giant-Kings" αντικαταστάθηκε με την ιστορία "The Afua" το γιατι δεν το ξέρω.)

 

Λέει στη συνέντευξη που λινκάρω:

 

The revision consists of a new novella I wrote to replace Slaves Of The Giant-Kings. 'Giant-Kings', made me uncomfortable because it turned out to be too close to the reality of the Rwanda genocide

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ το Imaro, την πρώτη από τις τρεις νουβέλες με τον ομώνυμο ήρωα. Καταρχήν, όπως δηλώνει κι ο ίδιος ο Σώντερς, είναι στην ουσία Imaro Revisited, δηλαδή όχι μια απλή επιμέλεια, αλλά και αρκετές αλλαγές σχετικά με το τι περιέχει η κάθε νουβέλα. Ειδικά για την αντικατάσταση του κομματιού "The Slaves of the Giant-Kings" με το "The Afua" μιλάει ο ίδιος διεξοδικά για το πώς ένιωσε όταν είδε αυτό που εκείνος είχε γράψει ως μια περιπέτεια, να γίνεται αληθινό και μάλιστα με τόσο τραγικό αποτέλεσμα.

Ο Ιμάρο είναι τελικά όπως ακριβώς τον περίμενα. Δεν είναι ο Κόναν μαύρος ή ο Ταρζάν των Αφρικανών, αλλά ένας αντίστοιχος του Κόναν ήρωας, που ωστόσο είναι καθαρά Αφρικανός. Ούτε μία από τις εμπνεύσεις και εφευρέσεις της κοσμοπλασίας του Σώντερς δεν βγαίνει από το κεντρικό στυλ, δε γλιστράει προς το κέλτικο και το δυτικό. Οι Ιλιασάι -η φυλή με την οποία μεγαλώνει ο Ιμάρο- είναι σκληροί κι έχουν τις δικές τους προτεραιότητες, τη δική τους ηθική. Όταν ο Ιμάρο το σκάει και αρχίζει να γνωρίζει και τον υπόλοιπο κόσμο, οι φυλές που συναντάει είναι όλο και πιο διαφορετικές, κι όμως καθαρά-ξεκάθαρα αφρικανικές. Η μαγεία έχει το φρικιαστικό μέγεθος που της δίνουν οι Αφρικανοί, με μικρές υποψίες κθουλιανού ύφους. Ερείπια και λίμνες μεγάλες ακαθόριστα σκοτεινά νερά, μάγοι που πουλούν την ψυχή τους για χάρη της δύναμης, παράξενα πλάσματα και δαιμόνια.

Ο ίδιος ο ήρωας δεν υστερεί σε τίποτε από τον Κόναν. Ο καλύτερος πολεμιστής, μοναχικός -χωρίς ποτέ ο συγγραφέας να ξεχνάει τη μοναξιά του ήρωά του, τις τύψεις του ή τις ενοχές του, αλλά και χωρίς να τον κάνει μελόδραμα για δεσποινίδες. Με ικανότητες και αδυναμίες. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι ξεκάθαροι και παρά που συνήθως είναι άσπρο-μαύρο, δε μοιάζουν με καρικατούρες. Οι σκηνές μάχης είναι εξαιρετικές και τα θηρία πάνε κι έρχονται.

Η αφήγηση του Σώντερς είναι δυνατή, μεστή κι οι φιοριτούρες της δε με ενόχλησαν καθόλου. Αντίθετα επειδή ο όλος χαρακτήρας του βιβλίου είναι αρκετά σκληρός -θα πω και παρακάτω σχετικά- τον ζητάς πού και πού λίγο λυρισμό, μια πιο γλαφυρή περιγραφή, ένα πιο ευαίσθητο κομμάτι. Για τους διαλόγους δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρη ότι είναι πειστικοί, πάντως κάνουν τη δουλειά τους.

Το κακό του βιβλίου -που δεν ξέρω κιόλας αν είναι ακριβώς κακό ή απλώς εμένα με δυσκόλεψε- ήταν η σκληρότητά του. Γενικά ο Κόναν είναι ένας βάρβαρος που πολεμάει όχι για την τιμή του, αλλά γιατί έτσι του την βίδωσε. Ο Κόναν θα χωθεί μέσα σε ένα επικίνδυνο δάσος, γιατί δε θέλει να κάνει τον κύκλο βρε αδελφέ. Κάνει ότι τον προστάξει η καρδιά του. Και τις περισσότερες φορές το διασκεδάζει κιόλας. Αντίθετα ο Ιμάρο κι ο κάθε ένας που εμφανίζεται στην πρώτη αυτή νουβέλα, ό,τι κάνει το κάνει απλά και μόνο για να επιβιώσει. Η σκληρότητα της σαβάνας είναι τόσο έντονη στο πρώτο μέρος που πραγματικά σκεφτόμουν να το παρατήσω (έχω και τα προβλήματά μου, δεν είμαι να με ζορίζουν και τα βιβλία μου...) το ότι συνέχισα να το διαβάζω, έστω και αργά οφειλόταν κυρίως στο ότι τόσο η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όσο και στο ότι οι συμβάσεις που χρησιμοποιεί ο Σώντερς μου ήταν πολύ οικείες και γι' αυτό και εύκολες στο διάβασμα. Δεν ξέρω αν είναι ένα βιβλίο για γερά στομάχια, πάντως εγώ ένιωσα πραγματικά στο πετσί του χαρακτήρα του κι αυτό δε με έκανε να νιώσω καλά.

Πάντως στο καπάκι, ξεκίνησα το δεύτερο...

[D'Ailleurs]

πρέπει να προμηθευτώ το δευτερο και το τρίτο σε κάποια φαση...

[Naroualis]

Έχει κυκλοφορήσει το τρίτο; Γιατί εγώ μόνο τα δύο πρώτα βρήκα. Well, από την καινούργια έκδοση.

[D'Ailleurs]

κλικ χιαρ

[Naroualis]

Είναι το παλιό τρίτο ή το καινούριο;

[D'Ailleurs]

το παλιο. Απο όσο είδα και στο site του συγγραφέα ξανάρχησε το σπόρ και ετοίμασε και καινούριο Ιμάρο.