Υφαντόκοσμος

[DinoHajiyorgi]

 

Δεν έχω γράψει ποτέ πριν για ένα βιβλίο, θα το κάνω λοιπόν ψηλαφώντας, καθώς βυθίζομαι σε αυτό από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Θα ήθελα να μου κάνετε παρέα, προσθέτοντας αν θέλετε τις δικές σας εντυπώσεις και σχόλια, συμβαδίζοντας όμως μαζί μου στις σελίδες. Δεν έχω την πρόθεση να αποκαλύψω κύρια και σημαντικά σημεία της πλοκής, κι επειδή δεν μπορώ να μαντέψω τι θεωρεί ο καθένας “spoiler”, οι ευαισθησίες του κάθε αναγνώστη διαφέρουν, συνιστώ όσους δεν έχουν διαβάσει αυτό το θαυμαστό βιβλίο να συνεχίσουν, ή όχι, με προσοχή στο παρόν τόπικ.

 

Να εξηγήσω κατ’αρχήν, πως αγόρασα το Weaveworld στα αγγλικά το 1988. Η σφραγίδα μέσα στο χοντρό paperback που κατέχω πληροφορεί: PANTELIDES – N AMERIKIS ST. Το διάβασα βέβαια τότε, και σήμερα δεν μου έχουν μείνει πολλά στη μνήμη από το μυθιστόρημα. Πέραν του τι είναι ακριβώς ο Υφαντόκοσμος, η μόνη εικόνα που έμεινε ζωντανή και αξέχαστη στο μυαλό μου είναι αυτή ενός δαίμονα που ζούσε πίσω από έναν ψηλό τοίχο στην έρημο και νόμιζε πως είναι ο Άγγελος Ούριελ. Αλλά ας μην προστρέχω, αυτό το σημείο θα έρθει αργότερα. Όταν αγόρασα το βιβλίο, από Clive Barker ήξερα την ταινία Hellraiser και αργότερα τα Books of Blood. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει γι αυτό το υπέροχο, πανέμορφο παραμύθι, που ταυτόχρονα ήταν και τόσο σκοτεινό και σκληρό στις διάφορες πτυχές του. [Αργότερα, όταν είδα την ταινία του Barker, “Nightbreed” τη βρήκα όμοια θεματικά με τον «Υφαντόκοσμο» κι ας βασιζόταν, η ταινία, σε άλλο βιβλίο, το “Cabal”, το οποίο δεν έχω διαβάσει.]

 

Πρόσφατα, είδα να αναφέρουν κάπου τον «Υφαντόκοσμο» και θυμήθηκα το παλιό μου ανάγνωσμα. Έψαξα στη βιβλιοθήκη μου και ανακάλυψα πως ήταν ακόμα εκεί, είκοσι χρόνια μετά, έχοντας επιζήσει κάπως δύο μετακομίσεων. Ξεκίνησα λοιπόν να το διαβάζω ξανά, αφημένος στη γοητεία του. Όσοι από σας έχετε το βιβλίο στα ελληνικά, θα με ενδιέφερε η συμβολή σας για το πώς έχουν μεταφραστεί ορισμένες ονομασίες.

 

Ξεκινάμε λοιπόν με τέσσερις χαρακτήρες, οι οποίοι συγκλίνουν προς το υπέροχο χαλί που κρύβει τον Υφαντόκοσμο, και που αποκαλείται Fugue. Και μετά, κάπου αναμένει η υποψία ενός κακού, η νέμεσις του Υφαντόκοσμου, the Scourge. Αντί λοιπόν να δώσω την δική μου απόδοση στη μετάφραση αυτών των τίτλων, δώστε μου αυτή που έχετε στη δική σας ελληνική έκδοση.

 

BOOK ONE – IN THE KINGDOM OF THE CUCKOO

 

Στο βασίλειο των κούκων λοιπόν, όπου οι κούκοι είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Τέσσερις χαρακτήρες, για αρχή, ο Cal Mooney, ο νεαρός που κυνηγώντας ένα περιστέρι γίνεται μάρτυρας ενός υπέροχου παραμυθόκοσμου, η Suzanne Parrish που λαβαίνει μια αναπάντεχη κληρονομιά από την απόμακρη και απόκοσμη γιαγιά της, και το περίεργο ζευγάρι, ο Shadwell, ο πωλητής με το μαγικό παλτό, σύντροφος και δούλος της τρομερής και εξωτικής Incantatrix Immacolata, που ποθεί αλλά και μισεί τον Υφαντόκοσμο.

 

Ονομασίες που γαργαλούν και βάζουν φωτιά στα μάτια της φαντασίας: The menstruum, η δύναμη της Ιμακολάτα, the Magdalene (με το άρθρο μαζί) και η Hag, οι τρομερές της αδελφές που την ακολουθούν σαν φρικτά φαντάσματα. με τις τρομερές αδελφές της. Το Rake, η οντότητα που στέλνει η Ιμακολάτα να εξοντώσει τους φυγάδες του Υφαντού, και φυσικά οι Seerkind, ο λαός εκείνου του κόσμου. Καθώς προχωρεί η ανάγνωση καταλαβαίνουμε πως ίσως ξεκινήσαμε σε έναν μικρό περιστερώνα, η ιστορία όμως που ξεδιπλώνεται είναι ένα έπος. Και ένας έλληνας μεταφραστής κουβαλάει βαριά ευθύνη στο έργο του.

 

Καθώς ξεκινώ το βιβλίο και διαβάζω, δεν μπορώ να μην προσέξω την μαεστρία στη γραφή του Barker. Πως ξεκινάς ένα αριστούργημα; Όταν ακριβώς δεν είσαι σίγουρος πως θα βγει. Είναι όντως αριστούργημα; Είναι η έναρξη το πρώτο που γράφεις, ή το τελευταίο;

 

“Nothing ever begins. There is no first moment, no single word or place from which this or any other story springs. The threads can always be traced back to some earlier tale, and to the tales that preceded that, though as the narrator’s voice recedes the connections will seem to grow more tenuous, for each age will want the tale told as if it were of its own making.

 

Thus the pagan will be sanctified, the tragic become laughable, great lovers will stoop to sentiment, and demons dwindle to clockwork toys.

 

Nothing is fixed. In and out the shuttle goes, fact and fiction, mind and matter, woven into patterns that may have only this in common: that hidden amongst them is a filigree which will with time become a world.”

 

Όχι, δεν είναι ένας πρόλογος που ταιριάζει στο ξεκίνημα ενός οποιαδήποτε σημαντικού βιβλίου, αλλά ταυτόχρονα και είναι. Ο Μπάρκερ μας ξεδιπλώνει από τις πρώτες του γραμμές το μυστικό και την μαγεία του Υφαντόκοσμου. Γιατί ο Υφαντόκοσμος είναι ακριβώς αυτό: Κάθε παραμύθι που διαβάσαμε ποτέ και αιχμαλωτιστήκαμε στη μαγεία του.

 

Ο Καλ βλέπει τυχαία αυτόν τον υπέροχο παραμυθένιο κόσμο και μετά του είναι αδύνατο να τον ξεχάσει. Το άλλο πρωί δεν πάει στη δουλειά του και κλείνεται στο δωμάτιο του για να αναμοχλεύσει αυτό που είδε. Πόσο υπέροχα ο συγγραφέας μας περιγράφει την φουρτούνα που μαίνεται μέσα στον νέο.

 

«Όλα όσα είχε ποθήσει βρίσκονταν σε εκείνη τη χώρα. Το ήξερε. Όλα όσα η μόρφωση του τον είχε διδάξει να αμφισβητεί – όλα τα θαύματα, όλα τα μυστήρια, γεμάτα γαλάζιες σκιές και γλυκόπνοα πνεύματα. Όλα όσα ήξερε ένα περιστέρι, όσα ήξερε ο άνεμος, όλα όσα γνώριζε ο ανθρώπινος κόσμος πριν τα ξεχάσει, όλα αυτά περίμεναν σε εκείνο το μέρος. Το είχε δει με τα ίδια του τα μάτια.»(δική μου μτφρ.)

 

Δεν χρειαζόμαστε περισσότερες λεπτομέρειες για να πειστούμε. Αυτή τη στιγμή είμαστε ο Καλ, ήμασταν από πάντα ο Καλ, περιμέναμε όλη μας τη ζωή για ένα τέτοιο κόσμο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που διαλέξαμε και διαβάζουμε αυτό το βιβλίο. Ο Μπάρκερ μας έχει και μας τραβάει από την μύτη.

 

Και πριν ο Καλ συναντηθεί με την Σουζάνα, εκείνη ξεφυλλίζει ένα βιβλίο με παραμύθια που της ξυπνούν παρόμοιους πόθους, πόθους που μας είναι γνώριμοι, για μια οπτική του κόσμου που είχαμε όταν είμαστε παιδιά. Ξέρουμε πως αυτοί οι δύο, ο Καλ και η Σουζάνα, είναι ίδιες ψυχές και η συμμαχία τους δεν θα αργήσει. Του το λέει και η ίδια αργότερα.

«Δεν είναι γραφτό μας να γίνουμε εραστές» του είπε χαμηλόφωνα, «Μοιάζουμε πάρα πολύ οι δυό μας.»

 

Η γραφή του Μπάρκερ συνεχίζει να εκπλήσσει. Μέτρησα τέσσερις σελίδες, τέσσερις σελίδες μόνο για τον υπνωτισμό που επιβάλλει ο Σάντγουελ στον Καλ στην πρώτη τους αναμέτρηση. Ο συγγραφέας δεν φοβάται να απλώσει τη μαγεία και η σιγουριά εκείνη τον ανταμείβει. Η σκηνή δεν κουράζει, αντίθετα πλάθει και επιβάλλει τον χαρακτήρα του Σάντγουελ στο μνημονικό μας, ενώ ταυτόχρονα, καθώς ταυτιζόμαστε με τον Καλ, αντιστεκόμαστε και σπάμε μαζί του. Ο Σάντγουελ και η Ιμακολάτα είναι η πρώτη ένδειξη πως δεν αντιμετωπίζουμε ένα παραμύθι για παιδιά. Υπάρχουν σκιές εδώ, φρικτοί τρόμοι και αποκρουστικά πλάσματα που κρύβονται μέσα στις σκιές. Αφηγητής μας δεν είναι η γιαγιά μας. Αυτό το χάπι δεν θα το ζαχαρώσει κανείς. Από την πρώτη γνωριμία μας με τους πρώτους πέντε Seerkind, πέφτουμε από τα σύννεφα μαζί με τον Καλ. Δεν έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες κατάλληλους δι ανηλίκους. Αξέχαστος ο Νίμροντ, που εκμεταλλευόμενος την εμφάνιση του σαν μωρό, χουφτώνει ασύστολα το πλούσιο στήθος μιας απονήρευτης γειτόνισσας του Καλ.

 

Οι Seerkind χωρίζονται σε ράτσες και φυλές και τάξεις και σίγουρα οι μεταξύ τους σχέσεις δεν είναι μέλι γάλα. Θα μπορούσε κανείς να πει πως τα πράγματα εδώ δεν είναι χωρισμένα σε άσπρο και μαύρο. Υπάρχει μπόλικο γκρίζο, γκρίζο και άπειρες διαβαθμίσεις του μαύρου, καθόλου όμως άσπρο. Και εκεί που νομίζεις πως είδες το πιο μαύρο απ’όλα, ο συγγραφέας βγάζει έναν ακόμα πιο σκοτεινό τρόμο από το καπέλο του.

 

Τα όρια, ορατά και αόρατα αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Έχουμε τους Seerkind από τη μια, τους κούκους από την άλλη. Καχυποψία και μίσος ανάμεσα τους που πάει αιώνες πίσω. Έχουμε τους, ως τώρα, αθέατους κατοίκους από το κέντρο του υφαντού, και ένα δείγμα πέντε Seerkind από τις παρυφές του Υφαντού (τοποθετημένοι εκεί ως η πλέμπα της φυλής). Η εξόριστη Ιμακολάτα εκτός Υφαντού ποθεί την καταστροφή του, ενώ ο Καλ (κούκος) και η Σουζάνα (με αίμα κούκων και seerkind να ρέει στις φλέβες της) αγωνίζονται να το προστατέψουν. Και όλοι μαζί τρέμουν το παντοδύναμο Scourge που έχει έναν μόνο σκοπό, τον αφανισμό όλων των Seerkind, συμπεριλαμβανομένου και της Ιμακολάτα.

 

Το κακό όμως δεν σταματάει εκεί. Δεν θα ήταν ο Μπάρκερ αν σταματούσε. Υπάρχει απύθμενο κακό για να εκπροσωπήσει ισάξια και τους κούκους. Ο Επιθεωρητής Hobart, παράλογος και μισητός από την πρώτη του εμφάνιση. Ένας μοντέρνος και ανελέητος κυνηγός μαγισσών που παγώνει το αίμα μας πιο καίρια. Γιατί την απειλή ενός τέρατος μπορείς να τη κατανοήσεις. Αυτός όμως ο κούκος είναι δικός μας. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από το είδος του. Και είναι ο μόνος που ένα ξόρκι δεν είναι αρκετό για να τον διώξει από τους εφιάλτες μας. Ποιος από μας θα ήθελε να βρεθεί σε ένα από τα ανακριτικά δωμάτια του επιθεωρητή, επίκεντρο στην παράλογη, πεισμωμένη μανία του;

 

Το «πρώτο βιβλίο» φτάνει σε ένα εκρηκτικό κρεσέντο στο φινάλε του, και ακόμα δεν είμαστε ούτε στα μισά. Μόλις ξεκινάει η βουτιά μας μέσα στο εκπληκτικό Υφαντό και ανυπόμονοι, περίεργοι, ξεφυλλίζουμε παρακάτω…

 

Συνεχίζεται στο:

 

BOOK TWO – THE FUGUE

[northerain]

Λίγο εκτός τοπικ, αλλά αν σου άρεσε η ταινία, διάβασε οποσδήποτε το Cabal (έχει βγεί κι απο τις εκδόσεις Οξύ). Απο τα (λίγα) αγαπημένα μου του Barker.

[DinoHajiyorgi]

BOOK TWO – THE FUGUE

 

Διασχίζοντας την δεύτερη ενότητα του βιβλίου του Μπάρκερ, δεν έπαψα να εκπλήσσομαι από την αστείρευτη φαντασία και ταλέντο του συγγραφέα, ώστε να αρχίσω να αναρωτιέμαι για την «γενναιότητα» του, να μην τον νοιάζει δηλαδή, αν θα εξαντληθεί ολόκληρος σε ένα και μοναδικό βιβλίο.

 

Δεν περίμενα να μπω στο υφαντό τόσο νωρίς στην αφήγηση. Ο Υφαντόκοσμος είναι ένα τούβλο 722 σελίδων, ο Μπάρκερ όμως, σαν άλλος κινηματογραφιστής, τρέχει την δράση και τις εξελίξεις σε ιλιγγιώδη ρυθμό. Τα κεφάλαια του είναι μικρά και το «ας διαβάσω άλλο ένα» πάει σερί στην περίπτωση μου, με αποτέλεσμα να τρώγω τις σελίδες χωρίς καν να το καταλαβαίνω. Σε τέσσερις μόλις χορταστικές σελίδες είναι ικανός να κάνει ένα σημαντικό άλμα, δημιουργώντας ταυτόχρονα βαθιές προσδοκίες και περιέργεια για όσα θα ακολουθήσουν. Ό,τι ξέραμε για τον Υφαντόκοσμο από το πρώτο βιβλίο ήταν η φευγαλέα και καθοριστική ματιά που του είχε ρίξει ο Καλ στην πρώτη εκείνη επαφή. Και να τώρα που βαδίζουμε μαζί του στα μαγικά εδάφη των παραμυθιών, που τόσο περίτεχνα έχουν ξαφνικά απλωθεί, πλεγμένα μέσα στον δικό μας, άσχημο κόσμο.

 

Ανακάλυψα ξανά τόσα που είχα ξεχάσει από την πρώτη ανάγνωση του έργου, πίσω στα 1988, που αναρωτιέμαι αν με βρήκε κι εμένα η λήθη που υποτίθεται πως προσβάλλει τελικά όποιον αφήσει τον Υφαντόκοσμο πίσω του. Πως αλλιώς να εξηγήσω το ότι δεν θυμόμουν το υπέροχο περιβόλι του Λέμουελ Λο, με τα ζουμερά , σάρκινα και μεθυστικά του φρούτα, όπως τα γεύτηκα μαζί με τον πεινασμένο Καλ, τα ομιλούντα πηθικάκια, την όμορφη σύναξη με τα τραγούδια και τα ποιήματα, τον ίδιο τον Λέμουελ Λο, αλλά και το ποίημα που εκφωνεί ο Καλ, κληρονομιά του τρελού παππού του;

 

Από την άλλη έχουμε την Σουζάνα που συναντάει τους εκπροσώπους του Υφαντόκοσμου στον Οίκο του Κάπρα, μια εικόνα όχι τόσο παραμυθένια, όπου οι Seerkind αποδεικνύονται τόσο προσγειωμένα «ανθρώπινοι» και λειψοί μέσα στις καχυποψίες και ανασφάλειες τους. Συγκινητική η στιγμή που η Σουζάνα συναντάει τον Ρόμο και τα λιοντάρια του, τον πρώτο σύζυγο της γιαγιάς της από τον Υφαντόκοσμο. Και ενώ παίρνεται η απόφαση να υφανθεί πάλι ο τόπος στο χαλί, σαν φίδια στον παράδεισο κυκλοφορούν ανάμεσα τους ο Σάντγουελ και η Ιμακολάτα, ενώ ο επιθεωρητής Χόμπαρτ πλησιάζει επικίνδυνα κοντά στο Fugue. Η επίθεση του Ρόμο με ένα από τα λιοντάρια του κατά της Ιμακολάτας είναι μια ικανοποιητική σκηνή καθώς προσφέρει μια μικρή εκδίκηση για τον θάνατο της Μίμης, γιαγιάς της Σουζάνας.

 

Ο Μπάρκερ μας προσφέρει άλλη μια αναπάντεχη έκπληξη καθώς ο Υφαντόκοσμος αρχίζει πάλι να υφαίνεται, τόσο σύντομα, όσο σύντομα και μας ξετυλίχθηκε. Και το «μάζεμα» είναι επίσης μια ευφάνταστη εικόνα που δεν ξεχνάς, καθώς το παραμύθι χάνεται γύρω από αυτούς που δεν θέλουν να παραμείνουν. Και ο Καλ έχει μια πολύ σύντομη και μυστηριώδη συνάντηση με έναν βουβό γέρο του οποίου την ταυτότητα αγνοεί, και εγώ μπορώ μόνο να μαντέψω, ελπίζοντας να έχω δίκιο. Στα παρακάτω η απάντηση μάλλον.

 

Στην δύναμη της πένας του Μπάρκερ είναι η σκιαγράφηση των κακών του. Και εδώ, για άλλη μια φορά, μεγαλουργεί όξυνα. Ο Επιθεωρητής Χόμπαρτ είναι τόσο τρελός και τυφλά μανιασμένος, που στον φυσιολογικό κόσμο, μόνο χάρη στην εξουσία που κουβαλάει θα πρέπει να καταφέρνει να περνάει απαρατήρητο το τέρας στο οποίο έχει εξελιχθεί. Και η Ιμακολάτα, παραμορφωμένη από τα νύχια του λιονταριού, είναι πλέον τέρας και στην εμφάνιση. Και με τον Σάντγουελ, να ποθεί τον Υφαντόκοσμο όπως δεν πόθησε ποτέ τίποτα, αυτοί οι τρεις δημιουργούν μια ανίερη συμμαχία που σκορπάει τρόμο και πόνο, στοιχίζοντας και τη ζωή ενός από τους καλούς χαρακτήρες. Το σκηνικό στήνεται πλέον απελπιστικό, με τους κακούς συσπειρωμένους και τους καλούς διασπασμένους, και ακόμα χειρότερα, με τους Seerkind έτοιμους για εμφύλια σφαγή, χάρη στην δηλητηριώδη απάτη των Ιμακολάτα και Σάντγουελ.

 

Και η εισβολή ξεκινάει, ο πόλεμος αρχίζει, και η καρδιά του αναγνώστη ραγίζει καθώς ο Μπάρκερ χύνει αίμα. Το παραμύθι αιμορραγεί ευάλωτο, ή ίσως όχι τόσο ευάλωτο, παρ’όλα αυτά όμως η ισορροπία των δυνάμεων δείχνει να ευνοεί τους κτηνώδεις Κούκους. Τραγική η σκηνή στον Οίκο του Κάπρα, τραγικότερη στο περιβόλι του Λέμουελ Λο. Τρίζουμε τα δόντια μας, οργιζόμαστε στην διστακτικότητα των ηρώων μας, και στις όποιες μικρές νίκες του καλού η παρηγοριά φαντάζει μηδαμινή. Και εκεί που νομίζεις πως η δράση έχει δρομολογηθεί σε μια ευθεία… ο Μπάρκερ συνεχίζει να εκπλήσσει. Η συνάντηση-μονομαχία της Σουζάνας με τον επιθεωρητή Χόμπαρτ μας δίνει μια αναπάντεχη ενδοσκόπηση στους δύο αυτούς χαρακτήρες, τον κακό και την καλή, με εκείνον γυμνωμένο ως τα εσώψυχα του – ευάλωτο, και εκείνη φορτωμένη φολίδες ως τρομερή Δράκαινα – παντοδύναμη. Η στιγμιαία τους αιχμαλωσία μέσα στο βιβλίο με τα παραμύθια είναι από μόνο του ένα διήγημα, ένα ψήγμα της προσωπικότητας του αναγνώστη που ποθεί να μπει σε αυτό το βιβλίο και να αρπάξει τη δράση στα χέρια του. Και εντωμεταξύ, μέσα σε όλη τη βία και την φρίκη που τραυματίζει τον παραμυθόκοσμο, ο συγγραφέας κλέβει λίγο χρόνο για να βυθίσει τον Καλ στο Βουνό της Αφροδίτης, σε ένα σπήλαιο γεμάτο θαύματα και ερωτισμό.

 

Το διάλειμμα είναι πολύ λίγο. Η μάχη του Narrow Bright δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις συγκρούσεις του Άρχοντα του Δαχτυλιδιού. Τσουχτερή στη σκληρή της λιτότητα καταφέρνει να μας βυθίσει ακόμα περισσότερο στην απελπισία. Και μετά, ο Μπάρκερ μας μεταφέρει πέρα από την μαγική κουρτίνα και μας εισάγει στο ιερό του Υφαντόκοσμου, στο Gyre (Στρόβιλο; ) και τον ναό του Αργαλειού (Loom).

 

“Always, worlds within worlds. In the Kingdom of the Cuckoo, the Weave. In the Weave, the Fugue. In the Fugue, the world of Mimi’s book, and now this: The Gyre.”

 

Και εδώ ξεδιπλώνεται μια άλλη μαγεία, ενδότερη, ακόμα πιο προσωπική. Τέσσερις οι μονομάχοι. Ο Σάντγουελ, η Ιμακολάτα, ο Καλ και η Σουζάνα. Τέσσερις τολμούν να μπουν στο ιερό των ιερών, τρεις βγαίνουν ζωντανοί. Ο Μπάρκερ μας δίνει ικανοποίηση με το σταγονόμετρο, και δεν μας αφήνει να το χαρούμε.

Ο Υφαντόκοσμος διαλύεται και εξαφανίζεται. Οι ελάχιστοι Seerkind που επιβιώνουν θα είναι για πάντα πρόσφυγες. Και το κακό επιβιώνει στα πρόσωπα των Χόμπαρτ και Σάντγουελ, με τον δεύτερο να ψάχνει τώρα πεισματικά να βρει και να ξυπνήσει την μεγαλύτερη μέχρι στιγμής απειλή, το Scourge.

 

 

Εδώ νιώθω μουδιασμένος. Μια μικρή ανάπαυλα πριν ξεκινήσω την τρίτη ενότητα.

 

Συνεχίζεται στο:

 

BOOK THREE – OUT OF THE EMPTY QUARTER

 

(Δεν έχει κανείς σας το «Υφαντόκοσμο» στα ελληνικά; Αν δεν σας κάνει κόπος, επαναλαμβάνω την παράκληση μου να μας πληροφορήσετε για τις μεταφρασμένες ονομασίες του βιβλίου.)

Edited November 13, 2009 by DinoHajiyorgi

[Adicto]

Mια πανέμορφη περίληψη-παρουσίαση που με έκανε να ξαναπιάσω το βιβλίο στα χέρια μου...

Ντίνο μες στο Σ/Κ θα μεταφέρω εδώ τις μεταφρασμένες ονομασίες.

 

υγ Αν θυμάμαι καλά, οι κάτοικοι της Φούγκας ονμάζονται Διοράτες.

 

 

 

[Adicto]

Cuckoo=μουρλοί

Rake=Τσουγκράνι

Gyre=Έλικα

Loom=Αργαλειός

 

Αναφέρεται επίσης ένα πλάσμα ονόματι Μάστιγα, το οποίο αφάνισε τους Διοράτες το 1896. Επίσης το παλιό παλάτι στο οποίο βρίσκεται ο Προφήτης ονομάζεται Στερέωμα. Το δε χωριό στο οποίο ο Ντε Μπόνο πήγε το Καλ και τη Σουζάνα ονομάζεται Απαράμιλλο.

 

Ελπίζω να βοήθησα!

[DinoHajiyorgi]

Αναφέρεται επίσης ένα πλάσμα ονόματι Μάστιγα, το οποίο αφάνισε τους Διοράτες το 1896. Επίσης το παλιό παλάτι στο οποίο βρίσκεται ο Προφήτης ονομάζεται Στερέωμα. Το δε χωριό στο οποίο ο Ντε Μπόνο πήγε το Καλ και τη Σουζάνα ονομάζεται Απαράμιλλο.

 

Ελπίζω να βοήθησα!

 

Πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ.

 

Μάστιγα=Scourge

Στερέωμα=Firmament

Απαράμιλλο=Nonesuch

[DinoHajiyorgi]

BOOK THREE – OUT OF THE EMPTY QUARTER

 

«Ο Χόμπαρτ πάσχισε να ελευθερωθεί από το κράτημα του Σάντγουελ, αλλά η βία του κόπηκε μόλις το πανικόβλητο βλέμμα του πρόσεξε την μορφή που εμφανίστηκε εκείνη τη στιγμή στο τέρμα του περάσματος.

 

Ήταν ψηλό όσο το στερέωμα, εικοσιπέντε πόδια ή παραπάνω, με το μακρύ, λευκό σαν κόκαλο κεφάλι του να σπρώχνει κλαδιά και να στέλνει φυλλαράκια άμμου στο έδαφος.

 

Αν και συνέχισε να ουρλιάζει, δεν είχε στόμα, ή ένα οποιοδήποτε χαρακτηριστικό στο πρόσωπο πλην των ματιών, από τα οποία διέθετε έναν τρομακτικό αριθμό, διπλές σειρές από σχισμές, χωρίς βλέφαρα ή βλεφαρίδες, που κάλυπταν τις δύο πλευρές του κεφαλιού του. Ήταν ίσως εκατό μάτια στο σύνολο, αλλά ούτε η πιο μακρόχρονη παρατήρηση δεν θα αποκάλυπτε τον αληθινό τους αριθμό, γιατί το ον, παρά την όποια στερεή μορφή του, ήταν απροσδιόριστο. Έβλεπαν τροχούς να περιστρέφονται στην καρδιά του, συνδεδεμένοι με υγρή φωτιά σε εκατοντάδες άλλες γεωμετρίες που καθόριζαν τον αέρα που καταλάμβανε; Υπήρχαν όντως αμέτρητα φτερά που χτυπούσαν στην περίμετρο του, με φως να καίει στα εντόσθια του, σαν να είχε καταπιεί αστέρια;

 

Τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Με μια ανάσα έμοιαζε να εσωκλείεται μέσα σε ένα πλέγμα φωτός, σαν σκαλωσιές διαγραμμένες από αστραπές, και την επομένη, μια συσσώρευση από φλεγόμενα κονφετί, που πετάριζαν στα άκρα του πριν αναδιπλωθούν ξανά. Την μια στιγμή, αιθέρας, την άλλη, οδοστρωτήρας.»

 

Οι Σάντγουελ και ο Χόμπαρτ, το δίδυμο της κακίας, συναντάει την Μάστιγα, the Scourge (σε δική μου βιαστική μετάφραση). Σαν το ξεκίνημα μιας υπέροχης ιστορίας τρόμου, ο Μπάρκερ μας παίρνει και μας χώνει παρά την θέληση μας σε έναν τρομερό τόπο, το Rub al Khali, στην έρημο της Αραβικής Χερσονήσου, τον Κενό Τόπο. Κάπου εκεί, μέσα στο τρομερό τίποτα, οι δύο μισητοί εξερευνητές (που αν δεν ήταν μισητοί θα συμπάσχαμε μαζί τους) ψάχνουν να βρουν τον δράκο που θα αφανίσει τους Διοράτες (Seerkind), τον δράκο που είναι ο εφιάλτης κάθε διοράτη. Και ο δράκος ζει πίσω από έναν τεράστιο τοίχο στη μέση του πουθενά, μέσα σε μια Εδέμ χτισμένη από άμμο, και νομίζει, είτε γιατί είναι αλήθεια, είτε γιατί είναι τρελός, πως είναι ο αρχάγγελος Ούριελ, ο αρχάγγελος με το φλεγόμενο ξίφος που έδιωξε τους πρωτόπλαστους (οι Διοράτες) και κάθισε φρουρός για να φυλάει έναν κενό Παράδεισο. Και εκεί, στην αφάνταστη μοναξιά, ξέχασε τον εαυτό του και σιγά-σιγά έχασε τα λογικά του. Ο Σάντγουελ αφυπνίζει τον δράκο, και με την Μάστιγα να ντύνεται το σαρκίο του Χόμπαρτ, ο εφιάλτης ξεκινάει για τους λίγους, τους κατατρεγμένους του κατεστραμμένου Υφαντόκοσμου.

 

Είπα πολύ νωρίτερα πως ο Μπάρκερ ξέρει να φτιάχνει τους κακούς του. Και ο τρόπος του εκπλήσσει με την διορατική του πένα. Στο τρίτο και τελευταίο κομμάτι του έπους του τίποτα δεν είναι όπως πριν. Στους κακούς του έχουν έρθει τα μέσα έξω. Ο Σάντγουελ συνεχίζει να είναι επικίνδυνος, έχει όμως χάσει το δέος του. Τώρα είναι ένα τρομαγμένο ανθρωπάκι. Ο μισητός, τρελός Χόμπαρτ είναι τελικά ο βασανισμένος, γυμνός ιππότης που σχεδόν εξαγνίζεται στο φινάλε με έναν επώδυνα Μπαρκερικό τρόπο. Η φριχτή Ιμακολάτα και οι αδελφές της έχουν μια τελείως αντίθετη εικόνα από αυτή που κουβαλούσαν στα προηγούμενα κεφάλαια.

 

Η τρίτη και τελευταία ενότητα του Υφαντόκοσμου είναι και η μικρότερη. Κρατώντας το ίδιο το βιβλίο στα χέρια μου, και έχοντας εγκαταλειφθεί στην πλήρη απελπισία μέχρι το σημείο που διάβασα, σχεδόν με σοκάρει το πόσες λίγες σελίδες μου έχουν απομείνει για το τέλος. Σε πια ανατροπή να ελπίζω; Ο συγγραφέας στήνει εδώ ένα γουέστερν. Τα πράγματα είναι απλά. Δύο οι αντίπαλοι. Η ακατανίκητη και ασταμάτητη Μάστιγα, και οι τελευταίοι, πιο αδύναμοι από τους Διοράτες. Και ο χώρος σύγκρουσης; Ένα μέρος που αποκαλύπτεται στον Καλ, σε μια πανέμορφη αφύπνιση μέσω ονείρου, στη σελίδα 664, που βασίζεται σε μια μνήμη γεγονότων που συνέβησαν στη σελίδα 143. Μας το είχε ο Μπάρκερ έτοιμο από τόσο νωρίς. Τον Λόφο του Ρέιμεντ. Και σε λιγότερες από 50 σελίδες θα τελειώσουν όλα. Συγκλονιστικά.

 

Γιατί ούτε η Μάστιγα δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Ένα ξεχασμένο κομμάτι μαγείας από τις προηγούμενες ενότητες είναι αρκετό για να δώσει τη λύση, να μας αποκαλύψει την φύση του δαίμονα, χωρίς όμως να μας πει τελικά τίποτα και να μας αφήσει μέσα στο μυστήριο.

 

Και ακολουθεί ένας μικρός επίλογος, που αφού μας δώσει μια εξήγηση για μια αινιγματική φιγούρα που συνάντησε ο Καλ κάπου στα μισά του βιβλίου, εκεί ανθίζει ξανά η ελπίδα, ξαφνιάζοντας μας ο κύριος Μπάρκερ με τον ξεδιάντροπο συναισθηματισμό του.

 

Μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι κάποτε, έστω το 1988, διάβασα αυτό το βιβλίο και σχεδόν δεν θυμόμουν τίποτα σήμερα. Που είχα τα μυαλά μου στα 25. Φρέσκος τότε από Αμερική, είναι δυνατόν τα αγγλικά μου σήμερα να είναι καλύτερα από τότε; Αρνούμε να πιστέψω πως θα μου συμβεί ξανά. Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξεχάσει τον κόσμο της Φούγκας.

 

Και όσοι δεν τον συναντήσατε ποτέ, σας παροτρύνω να μην τον στερείστε άλλο.

[Eric Draven]

το'χα διαβάσει χρόοονια πίσω. Θυμαμαι όμως ότι το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα μου άρεσε πολύ περισσότερο απ'τον Υφαντόκοσμο. Έχει βγει και σε κομιξ!

[wordsmith]

Δεν το ήξερα ότι υπάρχει τέτοιο τόπικ. Λοιπόν, τον Υφαντόκοσμο εγώ τον διάβασα πριν 10-11 χρόνια, εκδ. Bell, ένα βιβλιαράκι κιτρινισμένο σε κάποιο σταντ στη Γλυφάδα, που το έχω ακόμα και το ξαναδιαβάζω, αν και έχει γίνει κομμάτια. Μου έμεινε περισσότερο απ' όλα η ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ περιγραφή του Ραμπ-Αλ-Καλί, του Άδειου Τόπου, που, όπως είχα βρει τότε στην εγκυκλοπαίδεια, υπάρχει στ' αλήθεια. "Έφυγαν αφήνοντας τον Άδειο Τόπο πιο άδειο από ποτέ". Επίσης φοβερή ιδέα το γιλέκο στου οποίου τη φόδρα βλέπει ο καθένας τη μεγαλύτερή του επιθυμία. Και, έκπληξη, η μεγαλύτερη επιθυμία του Χόμπαρτ, του αστυνομικού. Κάπου εκεί, με αφορμή τον Χόμπαρτ, λέει ο Μπάρκερ ότι ο νόμος είναι ένα άλλο όνομα για την εκδίκηση. Θεαματικό το πώς γιατρεύεται ο Καλ από την εμπειρία να φορέσει ο ίδιος το γιλέκο και να δώσει στη Μάστιγα - τον Ουριήλ - αυτό που επιθυμεί περισσότερο στον κόσμο. Btw, εκεί που πρωτοαναφέρει τον Ουριήλ είχα αρχίσει να κλωτσάω, γιατί νόμιζα ότι ο συγγραφέας θα το πάει προς το θρησκευτικό κήρυγμα και θα πει ότι οι άγγελοι του χριστιανισμού υπάρχουν στ' αλήθεια και προέρχονται από το Χαλί. Αλλά μετά εξηγεί ότι η Μάστιγα απλώς είχε πάρει την ιδέα από τα μυαλά κάποιων χαμένων στην έρημο και μετά είχε τρελαθεί και η ίδια από τη μοναξιά, και ησύχασα.

Οι αδελφές της Ιμακολάτα λέγονται Μαγδαληνή και Στρίγκλα και, όπως έμαθα πρόσφατα από κάποιο άλλο βιβλίο, Νιμρόντ λεγόταν ο αρχιτέκτονας του πύργου της Βαβέλ. Το υποψιαζόμουν ότι δε θα ήταν κάποιο όνομα επινοημένο από τον Μπάρκερ.

Προσωπικά θα προτιμούσα λιγότερο θρίλερ στοιχείο, αλλά από φαντασία δεν παίζεται! Εκτός από τις περιγραφές του κόσμου μέσα στο χαλί, που είναι ολόκληρες μια επινόηση και παραέχουν πολλή φαντασία για τα γούστα μου - καλύτερα να έχει και κάποια σχέση με την πραγματικότητα, να μην το κάνουμε και Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Και μου χτύπησε λίγο άσχημα το ότι κανείς δεν είναι εντελώς καλός,ορθολογιστής, αισιόδοξος, όλοι είναι και λίγο διεφθαρμένοι ή κυνικοί ή τρελοί ή παραιτημένοι. Οπωσδήποτε αυτά δε χαλάνε την αξία του βιβλίου, αλλά, αν δεν υπήρχαν, μπορεί και να πήγαινα να το ξαναγοράσω, για να το έχω σε καλή κατάσταση.

[DinoHajiyorgi]

Οπωσδήποτε αυτά δε χαλάνε την αξία του βιβλίου, αλλά, αν δεν υπήρχαν, μπορεί και να πήγαινα να το ξαναγοράσω, για να το έχω σε καλή κατάσταση.

Είσαι περίεργη, αλλά τι να κάνουμε.

[Ayu]

Τώρα που είδα αυτό το τόπικ θέλω κι εγώ να το ξαναδιαβάσω... Ζημιά!

Από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία. Έχουν περάσει τουλάχιστον 15 χρόνια. Μήπως ήρθε η ώρα; Και ίσως αυτήν τη φορά στ' αγγλικά.

[heiron]

εκεί που πρωτοαναφέρει τον Ουριήλ είχα αρχίσει να κλωτσάω, γιατί νόμιζα ότι ο συγγραφέας θα το πάει προς το θρησκευτικό κήρυγμα και θα πει ότι οι άγγελοι του χριστιανισμού υπάρχουν στ' αλήθεια και προέρχονται από το Χαλί. Αλλά μετά εξηγεί ότι η Μάστιγα απλώς είχε πάρει την ιδέα από τα μυαλά κάποιων χαμένων στην έρημο και μετά είχε τρελαθεί και η ίδια από τη μοναξιά, και ησύχασα.

Γιατι αυτο θα ηταν τοσο κακο;Παντως κι εμενα μου αρεσε πως το παρουσιασε.Δυστυχως το βιβλιο που δανειστηκα απο το Δημητρη ηταν λειψο,του ελειπαν σελιδες.Βασικα εχασα τη φαση που συλλαμβανονται,πανε στο τμημα και δραπετευουν,καπου εκει.Οποτε μου φανηκε λιγο περιεργη η συμπεριφορα του αστυνομικου,ισως να το εξηγουσε καπως στις σελιδες που λειπουν.

[wordsmith]

εκεί που πρωτοαναφέρει τον Ουριήλ είχα αρχίσει να κλωτσάω, γιατί νόμιζα ότι ο συγγραφέας θα το πάει προς το θρησκευτικό κήρυγμα και θα πει ότι οι άγγελοι του χριστιανισμού υπάρχουν στ' αλήθεια και προέρχονται από το Χαλί. Αλλά μετά εξηγεί ότι η Μάστιγα απλώς είχε πάρει την ιδέα από τα μυαλά κάποιων χαμένων στην έρημο και μετά είχε τρελαθεί και η ίδια από τη μοναξιά, και ησύχασα.

Γιατι αυτο θα ηταν τοσο κακο;Παντως κι εμενα μου αρεσε πως το παρουσιασε.Δυστυχως το βιβλιο που δανειστηκα απο το Δημητρη ηταν λειψο,του ελειπαν σελιδες.Βασικα εχασα τη φαση που συλλαμβανονται,πανε στο τμημα και δραπετευουν,καπου εκει.Οποτε μου φανηκε λιγο περιεργη η συμπεριφορα του αστυνομικου,ισως να το εξηγουσε καπως στις σελιδες που λειπουν.

 

Γιατί δε μου αρέσει να έχει δίκιο κάποια θρησκεία ή κάποια τέτοιου είδους κοσμοθεωρία - θα σήμαινε ότι ζούμε σε έναν κόσμο σε στυλ παραμυθιού, όπου όλες οι απαντήσεις έχουν βρεθεί, όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται ακολουθώντας κάποια σοφή συνταγή και η μόνη περιπέτεια/αναζήτηση/υπαρξιακή ανησυχία υπάρχει μέχρι να βρούμε αυτή τη μαγική λύση/απάντηση/συνταγή. Για τον ίδιο λόγο δε μου αρέσει και εκείνη η σκηνή από ένα διήγημα, νομίζω του Μπραμ Στόουκερ: ένας μόνος του σε ένα έρημο σπίτι δέχεται επιθεση από ποντίκια. Στην αρχή απλώς τον τριγυρίζουν, αλλά σιγά σιγά πλησιάζουν και γίνονται πιο θαρραλέα. Αυτός αρχίζει να τους πετάει βιβλία για να τα διώξει, αλλά, κατα΄περίεργο τρόπο, κανένα δεν τα πετυχαίνει. Το μόνο βιβλίο που βρίσκει τελικά στόχο είναι - έκπληξη! - η βίβλος!

Προτιμώ να είναι ο κόσμος πολύπλοκος και πλούσιος και ανοιχτός σε πολλές ερμηνείες και ο καθένας που ψάχνει να βρίσκει κάτι διαφορετικό.

[heiron]

Αντιλαμβανεσαι βεβαια οτι ο Μπαρκερ γραφει μυθιστορηματα και δεν ειναι αλλος Φον Νταινικεν να μας λεει οτι αυτα που γραφει ειναι αληθεια.

 

Ανετα στον κοσμο του Υφαντοκοσμου θα μπορουσε να ηταν πλασματα του Υφαντου οι αγγελοι χωρις αυτο να σημαινει οτι εχει δικιο κατα τον Μπαρκερ η θρησκεια που υποστηριζει την υπαρξη τους.Και βεβαια σε αλλη ιστορια μπορει να προτεινει κατι διαφορετικο.Αντιθετα ο Κινγκ πχ περναει παντου(κυριως στο Μαυρο Πυργο που τα ενωνει) τη θεωρια του Καλου και του Κακου στο πολυσυμπαν μας πχ(με ολους τους βρικολακες και δαιμονες να ειναι εκφρασεις του Κακου σκοτους και οι ηρωες του Καλου φωτος).Με αυτο το σκεπτικο ειναι χαλιας ο Κινγκ.

[wordsmith]

Δεν είναι κανένας μαύρο-άσπρο. Απλώς αυτό το χαρακτηριστικό όπου το βλέπω δε μου αρέσει. Δε σημαίνει ότι όποιος συγγραφέας το κάνει είναι για πέταμα ολόκληρος. Ο Υφαντόκοσμος είχε πάρα πολλά σημεία που μου άρεσαν πολύ.

[Cassandra Gotha]

Χθες τελείωσα αυτή την υπέροχη ιστορία. Δίσταζα, αλλά τώρα χαίρομαι τόσο πολύ που το αγόρασα, γιατί είναι ένα από τα λίγα.

 

Ο Ντίνος με κάλυψε σε πολλά που ήθελα να πω, όπως το ότι ο Μπάρκερ με εξέπληξε με τον συναισθηματισμό του, ότι με κέρδισε με την σιγουριά της μαγείας του και με άρπαξε με την γρήγορη πλοκή του. Εκεί με τον δήθεν άγγελο κλώτσησα λίγο κι εγώ, όπως η Κέλλυ, αλλά ευτυχώς δεν ήταν αυτό που νόμιζα (δεν θα μου άρεσε να το παέι έτσι μέχρι τέλους, να έχουμε δηλαδή μια εξήγηση-κατάλληξη της ιστορίας βασισμένη στη χριστιανική θρησκεία). Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με τους γκρίζους χαρακτήρες. Τους βρήκα πολύ πιστευτούς. Χώρια που ο Καλ για 'μένα ήταν καλός (τι σημαίνει "τρελός" δηλαδή; Ήταν λίγο διαφορετικός - πιο ευαίσθητος ας πούμε - από τους άλλους ανθρώπους). Και η Σουζάνα ήταν καλή. Βασικά, δεν θα ήθελα πιο καλούς πρωταγωνιστές, είπαμε να αποφύγουμε τους αγγέλους.

 

Δεν μπορώ να παραλείψω, βέβαια, ότι κάπου στην αρχή με κούρασε η συνεχής καταδίωξη και το ότι ανυπομονούσα να δω τη Φούγκα (για 'μένα άργησε, αλλά ίσως να έιμαι Μουρλή ). Το τρίτο βιβλίο είναι μακράν το καλύτερο, δεν ξέρω τι να διαλέξω, όλα του τα σημεία είναι ή επικά ή συναισθηματικά, δεν σε αφήνει αμέτοχο παρατηρητή ούτε στιγμή. Και φυσικά, το τέλος με έκανε να χουζουρέψω μέσα στα σκεπάσματα πιο βαθειά, νιώθοντας ασφαλής, χαμογελώντας και θέλοντας να φιλήσω το βιβλίο (άτιμη εικονολατρεία, πάντα μέσα μας! ). Είναι φοβερό ότι μέχρι και την προ-τελευταία σελίδα σε έχει να τρως τα νύχια σου.

 

Αυτό το βιβλίο ήταν το πρώτο που έπιασα αφού παράτησα το The Song of Ice and Fire του Martin (εκεί, στο τέταρτο, το βιβλίο-σφήνα). Ο Υφαντόκοσμος είναι ο ύμνος στην ελευθερία! Φτάνει πια! Μας έφαγαν τη ζωή οι Πωλητές! Όχι άλλο! Η φαντασία στην εξουσία! (Τα λέω αυτά θεωρώντας τον Μάρτιν έναν ψυχρό χονδρέμπορα λέξεων και τον Μπάρκερ έναν πραγματικό καλλιτέχνη).

 

 

 

edit για να προσθέσω ότι το συναίσθημα στο τέλος του βιβλίου είναι το ίδιο που μου άφησε και η ταινία Brazil.

Edited December 11, 2012 by Cassandra Gotha

[AlienBill]

Θα σας πω και γω τη γνώμη μου γι' αυτό το βιβλίο. Όταν το διάβασα ήμουν έφηβος (πάνε πολλά χρόνια) και δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι όμως ότι το βρήκα αριστουργηματικό και όχι μόνο για τα δεδομένα του Μπάρκερ, αλλά γενικότερα το κατέταξα στα σπουδαιότερα μυθίστορήματα του φανταστικού που έχω διαβάσει ποτέ. Ακόμη και σήμερα το θεωρώ ένα από τα καλύτερα βιβλία του είδους.

 

Δεν θα μπω σε λεπτομέριες διότι δεν θυμάμαι και πολλά, θα πω μόνο ότι με έκανε να αντιμετωπίζω το fantasy με άλλο μάτι. Ως τότε, ήμουν κολλημένος με την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο. Το fantasy δεν με ενθουσίαζε καθόλου (παρόλο που είχα διαβάσει Τόλκιν και λόρδο Ντάνσανυ). Ο υφαντόκοσμος με ενθουσίασε διότι μου έδωσε στο πιάτο, ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που ζητάω από αυτό το είδος.

 

Δηλαδή: Μια εξιδανικευμένη και παραμυθένια κατάσταση που μου δημιουργούσε συναισθήματα γεμάτα από θετική ενέργεια. Μπορεί να είχε και δραματικές σκηνές μέσα, όπως π.χ. τρόμου, όμως τις παρουσίαζε με έναν τρόπο που ενίσχυαν τη θετική μου ενέργεια και την ζωηρή μου διάθεση. Το ζεύγος των ηρώων εμένα προσωπικά δεν μου φάνηκε καθόλου γκρίζο ως προσωπικότητες. Ίσα-ίσα τους βρήκα απίστευτα εξιδανικευμένους, πράγμα όμως που κόλλαγε άψογα με την όλη παραμυθένια ατμόσφαιρα. Μου άρεσε που ο Μπάρκερ δεν ασπάστηκε τη διαδεδομένη μόδα του "γκρίζου ήρωα" ή του αντι-ήρωα και παρουσίασε εξιδανικευμένες προσωπικότητες, "καλά παιδιά" δηλαδή, που όμως ταίριαζαν με το σύνολο της ιστορίας.

 

Ακόμη και ο "κακός", θυμάμαι ότι ήταν καλός ως κακός και έπαιζε τον ρόλο του στη σύνθεση της θετικής ατμόσφαιρας.

 

Επίσης πολύ καλά βρήκα όλα τα ογκώδη μεγάλα fantasy εργα του Μπάρκερ, ΕΚΤΟΣ από την Ιμάτζικα που τη διάβασα τελευταία και δεν μου άρεσε καθόλου.

 

Προκειμένου να εξηγήσω τις αρετές που εντόπισα στον υφαντόκοσμο, θα κάνω μια σύγκριση με την απογοητευτική Ιμάτζικα. Η κυριότερη διαφορά είναι ότι στην Ιμάτζικα ο Μπάρκερ υπέπεσε στο ίδιο παραπτωμα που πέφτουν ένα σωρό fantasy συγγραφείς του σήμερα: Θέλησε να χρησιμοποιήσει γκρίζους χαρακτήρες και συγκεκριμένα αντι-ήρωες. Το λάθος όμως που κάνουν οι σύγχρονοι Fantasy συγγραφείς και που έκανε και ο Μπάρκερ, είναι ότι χρησιμοποίησε ΑΝΤΙΠΑΘΕΣΤΑΤΟΥΣ ήρωες στην Ιμάτζικα, εγωπαθείς, υλιστές, συμφεροντολόγους και δικαιολογούσε με τη γραφή του τις ενέργειές τους, πασχίζοντας να τους βγάλει "καλούς". Αυτό δυστυχώς το κάνουν πολλοί fantasy συγγραφείς και είναι ο λόγος που η εικόνα του αντι-ήρωα έχει ξεπέσει στις μέρες μας. Ενώ εγώ ως παραδοσιακός αναγνώστης προτιμώ για αντι-ήρωα τον Κόναν τον βάρβαρο (στον οποίο το πρόθεμα "αντί-" χαρακτηρίζει την βάρβαρη φύση του) τελευταία έχουν σκάσει στην fantasy πιάτσα αντι-ήρωες που είναι υποκριτές, παρτάκηδες, ΛΑΜΟΓΙΑ και οι συγγραφείς προσπαθούν με την γραφή τους να τους αγιοποιήσουν. Θα προτιμούσα αυτοί οι αντι-ήρωες να προβάλλονται με ένα πιο ουδέτερο ύφος έτσι ώστε να έχουν αρετές ως αντιπαθητικοί. ΟΧΙ όμως να προσπαθεί ο συγγραφέας με τη γραφή του να τους αγιοποιήσει, τη στιγμή που οι πράξεις τους μόνο άγιες δεν είναι. Θέλω η σκοτεινή πλευρά του ήρωα να είναι σκοτεινή και η φωτεινή να είναι φωτεινή. Οχι να πασχίζει ο συγγραφέας να με πείσει ότι το μαύρο είναι άσπρο καταργόντας την κοινή λογική στο character development.

 

O Μπάρκερ χρησιμοποίησε γκρίζους χαρακτήρες στο μεγάλο μυστικό θέαμα, στο αρχαίο μυστήριο, στον κλέφτη του πάντοτε, στην Αείπολη κλπ. Σε αυτά, ναι, μου άρεσαν ως γκρίζοι και τους λάτρεψα. Στον υφαντόκοσμο τους βρήκα εξιδανικευμένους όμως όπως έιπα κόλλαγαν με την ατμόσφαιρα, ενώ στην Ιμάτζικα ήταν αντιπαθέστατοι και ο συγγραφέας πάσχιζε να τους φορέσει φωτοστέφανο.

Edited December 11, 2012 by alien666

[Tiessa]

Τον Υφαντόκοσμο τον είχα διαβάσει πριν από αρκετά χρόνια, από ένα δανεικό βιβλίο ενός φίλου του αδελφού μου, που του έλλειπαν μάλιστα και μια-δυο σλείδες -ευτυχώς όχι στο τέλος.

Εκείνη την εποχή δεν διάβαζα καθόλου τρόμο και δεν είχα και πολλούς φίλους με κοινά ενδιαφέροντα, οπότε δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Μπάρκερ και τι έγραφε γενικά.

Θυμάμαι πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί με την κεντρική ιδέα. Με το που ξεκίνησα και είδα τον κόσμο του, άφησα το βιβλίο κάτω και για πολλή ώρα κοίταζα το κενό απέναντι και σκεφτόμουνα "Δεν μπορεί! Δεν μπορεί να υπάρχει τόση φαντασία στον κόσμο! Δεν γίνεται!" Και μετά θυμάμαι να το πάνω στα χέρια και να το τελειώνω σε δυο απογεύματα-βράδια τρελής αναγνωστικής πορείας και να φλερτάρω και λίγο με την ιδέα να "αρρωστήσω" και να μην πάω το ενδιαμέσο πρωί στη δουλειά.