Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

[Guest Anime_Overlord]

Είδος: Φαντασίας / συμβολικό / φιλοσοφικό

Λέξεις: 1.900

Σεξ / βια: Όχι αλλά υπονοούνται ελαφρά

Σημειώσεις: Ζήλεψα τόσες ιστορίες με καθρέφτες και έγραψα κι εγώ μια. Και κάνω και ενκυβοτισμό με άλλες ιστορίες μου για να έχει πλάκα.

 

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

 

Αγαπητέ θεατή, μη με ρωτάς γιατί μιλάω. Μπορώ να απαντήσω μόνο σε ότι αφορά αυτό που καθρεφτίζω. Και αφού αυτήν την στιγμή καθρεφτίζω εσένα, θα απαντήσω μόνο σε ότι αφορά εσένα.

…;

Όχι, αυτό δεν πιάνει. Αν βάλεις έναν άλλο καθρέφτη μπροστά μου, πάλι δε θα καθρεφτίζομαι για να μπορώ να σου απαντήσω. Γιατί δεν έχω δικό μου είδωλο. Απλά αντανακλάω τα είδωλα αλλονών. Η κορνίζα μου δεν είμαι εγώ. Είναι απλά το περίβλημά μου. Το κέλυφος μέσα στο οποίο φωλιάζω. Και το είδωλό της δεν είμαι εγώ. Αυτό είναι μόνο η εξωτερική μου εμφάνιση.

…;

Ναι, πολύ έξυπνο, να ρωτάς σε πρώτο πρόσωπο αν αυτό που βλέπεις είναι ένας καθρέφτης που μιλάει. Ε ναι λοιπόν, είμαι.

…;

Αναρωτιέσαι αν μόνο αυτό μπορώ να κάνω; Όχι, η αληθινή ικανότητά μου είναι να λέω πάντα την αλήθεια.

…;

Ναι, είσαι τόσο χάλια όπως νομίζεις.

…;

Μα μη θίγεσαι. Αφού αυτήν ήταν η απάντηση στην ερώτησή σου και αυτό με φτιάξανε να κάνω. Να λέω την αλήθεια.

…;

Αναρωτιέσαι ποιος με έφτιαξε; Μια μάγισσα. Μια ματαιόδοξη γυναίκα που έφαγε την μισή ζωή της στις σκοτεινές τέχνες κλεισμένη σε ένα εργαστήρι για να γίνει η πιο όμορφη στον κόσμο. Και σαν το κατάφερε, μετά έφαγε την άλλη μισή ζωή της για να σιγουρευτεί ότι είναι.

Βλέπεις, ακόμα κι όταν τα είχε καταφέρει, όταν ρωτούσε κάποιον δεν ήταν ποτέ σίγουρη αν της έλεγε την αλήθεια. Αν της έλεγε ότι είναι, θα μπορούσε να το λέει από φόβο μη τον μεταμορφώσει σε βατράχι. Αν της έλεγε ότι δεν είναι, θα μπορούσε να το λέει από ζήλια. Οπότε ξανακλείστηκε στο εργαστήρι και έφτιαξε μετά από πολλές δεκαετίες μελέτης εμένα με σκοπό να μάθει την αλήθεια.

Και τελικά όταν κάποτε ήρθε η στιγμή και έκανε την τρανή ερώτηση:

«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο;»

…η απάντηση που πήρε ήταν φυσικά:

«Σίγουρα όχι εσύ. Γιατί έφαγες την ζωή σου στην ματαιοδοξία και την αμφιβολία αντί να την χαρείς όσο ήσουν ακόμα νέα.»

Τρομαγμένη που είδε το είδωλό της έτσι γερασμένο και αξιολύπητο και τσατισμένη που της το είπα αυτό ενώ ήξερε ότι είναι η αλήθεια, εξαπέλυσε εναντίον μου ένα ξόρκι που με έσπασε σε πολλά κομμάτια και με διασκόρπισε σε όλον τον κόσμο.

…;

Όχι, μην ανησυχείς αν με σκότωσε. Δεν είμαι καν ζωντανός εξ αρχής. Αλλά και να ήμουν, το σώμα μου είναι φθαρτό ενώ η ουσία μου είναι αθάνατη. Γιατί είμαι η εκφώνηση της αλήθειας και υπάρχω όσο κι αν προσπαθούνε να με σιγάσουνε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει κομμάτια. Και κάθε κομμάτι μου το βρήκε σε μέρη μακρινά κάποιος που πήγε να το χρησιμοποιήσει προς όφελός του.

 

Για παράδειγμα, ένα κομμάτι μου το κάνανε δώρο σε έναν τρανό θρησκευτικό ηγέτη. Πιστεύοντας ότι ποτέ δεν έκανε λάθος, είχε ξεκινήσει ιερό πόλεμο, κατά διαταγή Θεού όπως έλεγε, για να επιβάλει την θρησκεία του παντού. Και επειδή πίστευε ότι ποτέ δεν κάνει λάθος, ήταν σίγουρος ότι η πίστη του ήταν η μόνη σωστή πεποίθηση και ότι είχε χρέος να σιγάσει οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του.

Μια μέρα που θαύμαζε τα κοσμήματα και τα υφάσματα που φορούσε μπροστά μου, αναρωτήθηκε πόσο τον ευνοούσε ο Θεός του σε σχέση με όλους τους προκατόχους του. Γιατί και οι προκάτοχοί του πιστεύανε ότι ποτέ δεν κάνανε λάθος και ο Θεός φυσικά τους αγαπούσε γι’ αυτό αλλά μόνο αυτός ήταν που είχε πάρει τόσες πολλές ενέργειες στο να επιβάλλει παντού την θρησκεία του. Οπότε, αναρωτήθηκε πόσο περισσότερο αγαπάει ο Θεός έναν αλάνθαστο από έναν αλάνθαστο που έκανε τόσα για να είναι και οι υπόλοιποι αλάνθαστοι. Έτσι, με ρώτησε:

«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πόσο πολύ με ευνοεί ο Θεός που κάνω πάντα το σωστό και που βοηθάω τον κόσμο να είναι και αυτός σωστός;»

Η απάντηση που πήρε ήταν:

«Δεν μπορώ να σου πω τι γνώμη έχει ο Θεός για εσένα γιατί είναι άυλος και δεν έχει είδωλο για να μπορώ να σου απαντήσω. Αλλά επειδή έχεις εσύ είδωλο μπορώ να σου πω ότι εσύ είσαι μόνο που μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση. Όχι γιατί είσαι αλάνθαστος και ξέρεις αλλά επειδή εσύ είσαι που διέταξες τον πόλεμο να γίνει και όχι ο Θεός. Κάνεις ότι θέλεις και βάζεις μπροστά Εκείνον σαν διακαιολογία.»

Αρνούμενος να παραδεχτεί ότι ο μοναδικός Θεός που λατρεύει και υπακούει είναι στην πραγματικότητα το είδωλό του που θαύμαζε πάνω μου, διέταξε να με χτίσουνε στους τοίχους του πολυτελούς ναού του για να μην ακουστεί ποτέ ξανά η αλήθεια.

 

Ένα άλλο κομμάτι μου ήταν λάφυρα σε έναν δικτάτορα που του άρεζε να συλλέγει αποκρυφιστικά κειμήλια. Εκείνος πίστευε ότι μόνο μια φυλή ήταν η ανώτερη και ότι όλες οι υπόλοιπες έπρεπε να εξοντωθούνε σαν προβληματικές. Οπότε είχε διατάξει την συστηματική εξόντωσή τους στην χώρα του. Περνούσε την ζωή του ξεστομίζοντας κατάρες και αναθαματισμούς προς όλους όσους δεν είχανε την ιδανική εμφάνιση που ήθελε αυτός. Και έριχνε όλα τα προβλήματα του κόσμου πάνω σε αυτούς. Αλλά είχε περιέργεια να μάθει σε πόσο καιρό θα κατάφερνε να τους εξοντώσει όλους, γιατί οι ατελείς ήταν πολλοί περισσότεροι από τους τέλειους. Οπότε, μια μέρα που χτένιζε όλο περηφάνια την μεγάλη φράντζα του και το το μικρό μουστάκι του μπροστά μου, με ρώτησε:

«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πότε θα έχω καταφέρει να εξοντώσω όλους τους κατώτερους ανθρώπους και να δημιουργήσω την πολυπόθητη ουτοπία μου;»

Και η ειλικρινής απάντησή ήταν:

«Ποτέ γιατί ότι θέλεις δεν είναι πραγματικά η εξόντωση των κατώτερων. Απλά προβάλεις το μένος και τις φοβίες σου πάνω σε άλλους σε μια προσπάθεια να παραδεχτείς ότι είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος. Αρνήσαι την ευθύνη των πράξεων σου και κατηγορείς άλλους για να νιώθεις εσύ καλύτερα. Δεν είναι οι άλλοι κατώτεροι αλλά εσύ είσαι που έχεις αδυναμίες και δεν το αποδέχεσαι.»

Αρνούμενος να παραδεχτεί ότι ήταν το είδωλό του που πρόβαλε σαν πρόβλημα πάνω σε άλλους ο πραγματικός υπαίτιος όλων των κακών, διέταξε να με πετάξουνε στους κλίβανους που έκαιγε ότι δεν του άρεζε.

 

Δεν είχανε βρει φυσικά όλα τα κομμάτια μου τρανοί και σπουδαίοι. Τα περισσότερα ήταν στην κατοχή απλών ανθρώπων. Όπως ενός ταπεινού μεροκαματιάρη που είχε πάρα πολλά κιλά και ένιωθε άσχημα γι’ αυτό. Κάθε μέρα κλαιγόταν μπροστά μου, βλέποντας το σώμα του και με ρωτούσε:

«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, είμαι χοντρός και άσχημος;»

Και εγώ του απαντούσα:

«Είσαι χοντρός αλλά αυτό δεν σε κάνει άσχημο. Και μπορείς να χάσεις κιλά αν προσπαθείς και το θέλεις.»

Αλλά αυτός μόνο θλιβόταν περισσότερο που του το έλεγα αυτό και έπνιγε τον πόνο του τρώγοντας όλο και περισσότερο. Και κάθε βράδυ έκανε την ίδια ερώτηση κι ας ήξερε ότι θα πάρει την ίδια απάντηση. Λες και ήθελε να τιμωρεί τον εαυτό του. Ήταν χοντρός γιατί έτρωγε πολύ και έτρωγε πολύ γιατί ήταν χοντρός. Είχε αφεθεί σε αυτόν τον φαύλο κύκλο και δεν έκανε ποτέ κάτι για να τον αλλάξει. Πίστευε ότι όλοι τον κοροϊδεύανε και τον βρίσκανε αξιοθρήνητο και ότι γι’ αυτό δεν είχε λόγο να προσπαθεί για κάτι καλύτερο. Φυσικά, στην πραγματικότητα μόνο το είδωλό του ήταν που έκανε τον ίδιο να το νομίζει αυτό αλλά αρνιόταν να το παραδεχτεί.

 

Υπήρχαν και άλλοι που ούτε που μου δίνανε σημασία. Όπως ένας φυτοτρόφος που ζούσε μόνος του σε ένα καλύβι στην μέση του πουθενά, και κάθε μέρα απλά άρμεγε Μούταν, έτρωγε και κοιμόταν.1 Ποτέ του δεν νοιαζόταν για την εμφάνισή του και γι’ αυτό ποτέ του δεν με χρησιμοποίησε. Αλλά τον άκουγα συχνά να μιλάει σε μια πέτρα που φωσφόριζε, λες και ήταν με νοημοσύνη και καταλάβαινε. Στην πραγματικότητα μιλούσε στον εαυτό του, σαν παρηγοριά για να ξεγελάει την μοναξιά του.

«Είμαι καλός άνθρωπος. Ποτέ μου δεν έβλαψα, ποτέ μου δεν έκλεψα, ποτέ μου δεν σκότωσα.»

Φυσικά, ποτέ του δεν είχε βοηθήσει και κανέναν και την μια φορά που ένα παιδί ζήτησε καταφύγιο, το έδιωξε για να μη χάσει την ησυχία του. Κι όμως, η απραξία ήταν από πλευράς του καλό πράγμα και κάθε αλλαγή και εξέλιξη κακό και ανεπιθύμητο.

 

Μετά ήταν και κάποιοι που ούτε μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούνε μαζί μου. Όπως ένας ιππότης που βρισκόταν σε μια ανώφελη δοκιμασία να κερδίσει την καρδιά μιας κακομαθημένης πριγκίπισσας που τον είχε ξεχάσει προ πολλού2. Αυτός όμως επέμενε λες και θα κατάφερνε κάποτε κάτι. Ήταν τόσο καιρό μόνος στην ερημιά, που δεν είχε περιποιηθεί τον εαυτό του για δεκαετίες και μάλιστα ούτε που τον είχε δει καθρεφτισμένο. Σαν είδε τελικά το είδωλό του πάνω μου, καθώς ήμουν πεσμένος στο έδαφος, με πέρασε για τέρας. Μιλώντας του ειρωνικά, του έπιασα συζήτηση.

«Ποιο τέρας φίλος; Η αντανάκλαση σου πάνω μου είναι.»

«Δε με εξαπατάς σατανικό μαραφέτι! Αυτός είναι ένας δαίμονας. Με παραμορφωμένο πρόσωπο, σκουριασμένη πανοπλία και άτσαλα αραιά μαλλιά! Πως γίνεται να νομίζεις ότι θα πιστέψω ότι αυτό το έκτρωμα είμαι εγώ;»

«Δε πας καλά φίλος. Μοιάζεις ακριβώς όπως σε δείχνω. Αν εσύ έχεις άλλη ιδέα για τον εαυτό σου, αυτό είναι πρόβλημά σου.»

«Κόλπο των στοιχειών είναι! Έλα έξω να αναμετρηθούμε τέρας! Και σταμάτα να αντιγράφεις τις κινήσεις μου!»

«Σιγά μη χορέψω και κλακέτες! Ένας απλός καθρέφτης είμαι, μια απλή αντανάκλαση δείχνω. Τίποτα δε θα πεταχτεί. Αυτός που χρειάζεται βοήθεια είσαι εσύ με τόσες πληγές που έχει το σώμα σου και τόσες αρλούμπες που βγάζει το μυαλό σου.»

«Φεύγω για να μη φτάσω στο σημείο να σε σπάσω για αυτό το κόλπο που μου έπαιξες. Δε πιάνουνε τέτοιες αγυρτείες σε έναν έντιμο ιππότη.»

«Ε, κάτσε λίγο! Μη με παρατάς εδώ! Ε! Θα μείνω χωρίς χρησιμότητα εδώ στη μέση του πουθενά! Και θα πάθω κατάθλιψη από την μοναξιά! Φίλος, μη μου το κάνεις αυτό! ΕΕΕ!!!»

 

Και αυτό είναι η τραγική αλήθεια. Ότι όλοι μου οι προηγούμενοι κάτοχοι των κομματιών μου, δεν μου δίνανε σημασία επειδή δεν τους άρεζε ότι τους έλεγα. Ο σκοπός της ύπαρξής μου δεν ικανοποιούσε κανέναν. Αλλά όλα αυτά αλλάξανε σαν με βρήκε ο παρών κάτοχός μου, ο κλόουν που διευθύνει αυτό το τσίρκο που βρίσκομαι τώρα. Με έβαλε στο δωμάτιο των παραμορφωτικών καθρεφτών και τώρα διασκεδάζω τον κόσμο… λέγοντας του την αλήθεια.

«Είσαι χοντρός. Είσαι άπληστος. Είσαι πικρόχολος.»

Ότι κι αν λέω, όλοι γελάνε γιατί νομίζουνε ότι όπως και οι υπόλοιποι καθρέφτες εδώ, τους διαστρεβλώνω την αλήθεια και τους κάνω να φαντάζουνε πιο υπερβολικοί από αυτό που ήδη είναι. Και τους αρέσει!

…;

Όχι, δεν έχεις δίκιο. Η άγνοια δεν είναι ευλογία. Δεν είναι καλύτερα οι άνθρωποι να μη με ρωτάνε ποτέ και να μην ακούνε ποτέ την αλήθεια. Γιατί οι μισοί δεν την βλέπουν και οι άλλοι μισοί δεν την παραδέχονται αλλά και πάλι δίχως αυτήν δεν μπορούνε να καθορίσουνε τον εαυτό τους.

…;

Θέλεις να σου εξηγήσω; Κοίτα τον καθρέφτη απέναντί μου. Αυτός καθρεφτίζει την κορνίζα μου κι εγώ την δικιά του. Ο καθένας μας δείχνει στον άλλον πως είναι απ’έξω. Ο καθένας μας απεικονίζει τον άλλον όπως μπορεί και έτσι του δίνει ταυτότητα. Και ο άλλος έτσι βλέπει την εικόνα που δείχνει με την στάση του στους άλλους.

…;

Ναι, πραγματικά λίγοι είναι που το παραδέχονται αυτό. Γιατί λίγοι παραδέχονται ότι δεν τους καθρεφτίζει ένας παραμορφωτικός καθρέφτης που απλά τους κοροϊδεύει. Λίγοι είναι αυτοί που δεν βλέπουν αυτό που θέλουν να δούνε όταν αναζητούνε το είδωλό τους.

 

Αλλά κοίτα. Όπως καθρεφτίζομαι αυτήν την στιγμή εγώ στον απέναντι καθρέφτη κι αυτός καθρεφτίζεται πάνω μου, τα είδωλά μας συνεχίζουνε να πολλαπλασιάζονται καθώς το φως πηγαινοέρχεται ανάμεσά μας και μας κάνει να έχουμε άπειρα είδωλα, το ένα μέσα στο άλλο. Έτσι είναι και οι άνθρωποι που αναζητούνε την εικόνα τους σε κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό τους. Αν απλά βλέπουνε μόνο τον εαυτό τους, είναι μόνο μια εικόνα. Αν βλέπουνε τον εαυτό τους μέσα από άλλους, τότε είναι άπειρες εικόνες, συχνά διαφορετικές που τον εμπλουτίζουν και του δίνουν πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από όση θα μπορούσε ποτέ να βρει από μόνος του. Γι’αυτό και πρέπει να αναζητάτε την αλήθεια σε άλλους αντί απλά να βλέπετε κοντόφθαλμα αυτό που θέλετε.

 

Πολύ αστεία όλα αυτά αγαπητέ θεατή; Σίγουρα σε μπέρδεψα τόσο που μόνο να γελάς αμήχανα θα μπορείς.

…;

Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

 

Τέλος

 

………………………………….

 

Σημειώσεις

1: Αναφέρομαι στον πρωταγωνιστή του διηγήματός μου «Άβατος Δρόμος».

2: Αναφέρομαι στον πρωταγωνιστή του διηγήματός μου «Ο Ήλιος Δύει».

Edited October 2, 2009 by Anime_Overlord