dagoncult Posted October 4, 2009 Share Posted October 4, 2009 Όνομα Συγγραφέα: dagoncult Είδος: Τρόμου Βία; ;Oxi Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 821 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ελπίζω να σας τρομάξει Ο πατέρας Αντώνιος στέκεται στη βάση της ξύλινης σκάλας. Από τον πάνω όροφο, οι άναρθρες κραυγές γοούν ασταμάτητα. Δεν έχουν πάψει ούτε λεπτό όλη μέρα σήμερα. Και τώρα και η παπαδιά, η Μαριώ του, δεν είναι καλά... δεν είναι καθόλου καλά. Ψήνεται εδώ και μέρες στον πυρετό και η ανάσα της βρωμάει χολή. «Το νιώθω να με τραβάει», του λέει, καθώς βγαίνει καμπουριασμένη από το κατασκότεινο υπνοδωμάτιο, στο κατώι, και σιμώνει πλάι του. Η φωνή της μοιάζει να έρχεται από μακριά, σαν η εγγύτητά της να ξεσκίζεται από μια δύναμη ακατάβλητη. «Μη λες τέτοια, σώπα». «Δε μπορώ να βαστήξω άλλο Αντώνη μου», του κάνει με μια αλλόκοτη, μεταλλική χροιά. «Σώπα σου λέω! Αυτό είναι δουλειά του Σατανά, αλλά δεν έχει να κάνει με σένα. Ξεχνάς τι έχουμε ‘κει πάνω;», την προγκάει ξανά ο γέροντας. Η παπαδιά βουβαίνεται και αυτός της ρίχνει μια γρήγορη ματιά, αλλά στο χαμηλό φως του κεριού δε μπορεί να δει καλά και οι φωνές από πάνω συνεχίζονται, τον βαπτίζουν ξανά και ξανά, χωρίς έλεος, στην απελπισία. Προφταίνει μόνο να δει τα μάτια της γυναίκας του, βουλιαγμένα στις κόγχες τους, με κατάμαυρους κύκλους να τα ζώνουν σαν βαθιές τάφροι... και οι φωνές από πάνω συνεχίζονται. Της πιάνει το χέρι και ξεκινάει την ανάβαση. Προσπαθεί, με όση δύναμη έχει το βασανισμένο απ’ τα χρόνια κορμί του, να την βοηθήσει ώστε να τον ακολουθήσει. Εκείνη καταφέρνει ένα βήμα και μετά σταματάει. Μια κρίση βήχα έρχεται σε μεγάλα, ακατανίκητα κύματα. Βήχει και ο ήχος είναι υγρός, γαργαριστός, μα και υπόκωφος και βαρύς ταυτόχρονα. Σαν να βήχει ένα άλλο, άγνωστο στον ίδιο, άτομο κι όχι η αγαπημένη του Μαριώ. Ο πατέρας Αντώνιος γυρνάει πάλι το βλέμμα του στην παπαδιά και τη βλέπει να πιάνεται από την ξύλινη, παμπάλαια δοκό, στο πλάι αυτής της καταραμένης κλίμακας που πρέπει ν’ ανέβουν. Η γριά σκύβει φρουμάζοντας και φτύνοντας. Πριν ο γέρος συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που βγαίνει από το στόμα της, η ένταση των ουρλιαχτών από πάνω διπλασιάζεται και ακούγεται ένας τρομερός ορυμαγδός, σαν ένα κρεβάτι - το κρεβάτι – να αναπηδάει στο πάτωμα τού επάνω ορόφου. Το έχει ξαναδεί αυτό, έχει ξανακούσει τούτα τα βροντερά χτυπήματα... Ο Σατανάς έχει πιάσει την Ειρήνη... την Ειρήνη του∙ την έχει καταλάβει. Δυο μήνες τώρα, τη βλέπουν να σαπίζει μπροστά στα μάτια τους, να γερνάει, να απομακρύνεται, να λιώνει. Είναι δεμένη στο κρεβάτι εδώ και πολλές μέρες, από ‘κείνο το βράδυ που η κατάσταση παραλίγο να ξεφύγει απ' τα χέρια τους. Η κόρη του είναι μόλις δεκαπέντε, όμως ο Σατανάς από μέσα της βρίζει και βλαστημάει και χτυπιέται σαν τον επιληπτικό. Το κακό πνεύμα εξακοντίζει κατάρες μέσα απ’ το στόμα τού παιδιού και αποκαλύπτει μυστικά που πρέπει να μένουν κρυφά σε κάθε οικογένεια. Οι επισκέψεις στο σπίτι έχουν σταματήσει, η Ειρήνη βρήκε ένα καλό παιδί κι έφυγε για την πόλη, είπαν στους συγχωριανούς. Ευτυχώς που κάθονται στην άκρη του μικρού οικισμού. Κανείς δεν έχει ακούσει τις φωνές που έρχονται από το δηλητηριασμένο ανώι τη νύχτα ή, τουλάχιστον, κανείς δεν έχει ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Κι έπειτα... τώρα είναι και η Μαριώ... δεν είναι καλά. Τι συμβαίνει; Ο θόρυβος σταματάει και, αμέσως μετά, στ’ αυτιά του γέρου φτάνει ένα ουρλιαχτό και βήματα που τρέχουν μέσα στο δωμάτιο τού παιδιού. Επάνω, μια πόρτα αρχίζει να βροντάει. «Χριστέ μου! Λύθηκε», φωνάζει ο πατέρας Αντώνιος και κάνει ν’ ανέβει τα σκαλιά. Τα χτυπήματα στην πόρτα πέφτουν βροχή. Φτάνει στο κεφαλόσκαλο και τότε ακούει το γρύλισμα από πίσω του. Στρέφεται τρομοκρατημένος και, στο αντιφέγγισμα της αδύναμης φλόγας, βλέπει τη μαυροφορεμένη μορφή της παπαδιάς. Στέκεται στα τέσσερα και έχει το κεφάλι ριγμένο. Όταν το σηκώνει, ο πατέρας Αντώνιος αντικρίζει δυο τρελαμένα μάτια που καίνε. Το δέρμα της φαίνεται γκριζοπράσινο και τα χείλη της είναι τραβηγμένα, όπως και όλα τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της. Όμως ο γέρος δεν προλαβαίνει να σκεφτεί, γιατί τώρα ακούγεται ο ήχος από ξύλο που σπάει. Τινάζει αλαφιασμένος το κεφάλι του προς την πόρτα. Ένα χέρι προβάλει μέσα από τα τσακισμένα ξύλα. Ένα μικροκαμωμένο, κοριτσίστικο χέρι, όμως με νεύρα που διαγράφονται στο πετσί σαν σύρματα και δάχτυλα με μακριά, απειλητικά νύχια. Πιάνει την κίνηση στη βάση της σκάλας, με την άκρη του ματιού του. Η παπαδιά αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά. Τρέχει στα τέσσερα. Έρχεται προς το μέρος του συρίζοντας. Της γυρνάει την πλάτη και, δίχως άλλη σκέψη, πασχίζει να φτάσει στο μοναδικό παράθυρο του επάνω ορόφου, στο κέντρο του διαδρόμου, κοντά στο δωμάτιο της Ειρήνης. Το ύψος δεν είναι μεγάλο, αλλά έχει την ελπίδα πως το βασανισμένο σάρκιό του δε θα αντέξει την πτώση. Το πλαίσιο της πόρτας γκρεμίζεται και ένα στρεβλωμένο σώμα με νυχτικό και βρώμικα, μπερδεμένα μαλλιά, προσγειώνεται στα τέσσερα, καταμεσής στο φθαρμένο πάτωμα του ανωγιού. Η κόρη του, με τα μαλλιά να πέφτουν κρύβοντας το πρόσωπό της και τα χέρια της να ξεχωρίζουν σταχτιά κάτω από το λιγδιασμένο νυχτικό, στέκεται δίπλα στο παράθυρο. Μετά, αφήνει ένα απόκοσμο ουρλιαχτό και σαλτάρει προς το μέρος του. Πίσω του ακούει σκληρίσματα και το τρεχαλητό που πλησιάζει. Το κερί σβήνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Άουτς! Το θέμα της κατοχής και της παραμόρφωσης που προκύπτει απ' αυτήν είναι ίσως από τα πιο τρομακτικά στη θεματολογία του τρόμου (για μένα τουλάχιστον). Η αδυναμία του παπά, στον οποίο συνήθως βασίζεται κανείς στην κλασική παράδοση τρόμου για ν' αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, κάνει την κατάσταση ακόμη πιο ανατριχιαστική. Καλά που το διάβασα τώρα το πρωί και θα έχω όλη τη μέρα μπροστά μου να το ξεχάσω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Άουτς! Το θέμα της κατοχής και της παραμόρφωσης που προκύπτει απ' αυτήν είναι ίσως από τα πιο τρομακτικά στη θεματολογία του τρόμου (για μένα τουλάχιστον). Η αδυναμία του παπά, στον οποίο συνήθως βασίζεται κανείς στην κλασική παράδοση τρόμου για ν' αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, κάνει την κατάσταση ακόμη πιο ανατριχιαστική. Καλά που το διάβασα τώρα το πρωί και θα έχω όλη τη μέρα μπροστά μου να το ξεχάσω! Γιέα! Θα συμφωνήσω με την Τiessa. Πολύ αγωνιώδες φλασάκι! Από τα καλά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted October 5, 2009 Share Posted October 5, 2009 Άψογο και τρομακτικότατο!!! Μπράβο!!! Και σκεφτόμουν τις τελευταιές μέρες οτι λείπει κάτι τετοιο απο την βιβλιοθήκη (δαιμονισμός). Είχα αρχίσει να γράφω κάτι παρεμφερές και γω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 6, 2009 Share Posted October 6, 2009 Πολύ τρομακτικό και πλήρες στην σύντομη έκτασή του. Ξεχωριστή ζωντάνια του δίνει και η γλώσσα που χρησιμοποιείς - και δεν ξέρω, αν μπορούσες να την κάνεις ακόμα πιο "χωριάτικη", πιστεύω θα απογειωνόταν ακόμη περισσότερο. Με αυτό έχει να κάνει και μόνη παρατήρηση που έχω: Η φράση "Ο πατέρας Αντώνιος γυρνάει πάλι το βλέμμα του στην παπαδιά και τη βλέπει να πιάνεται από την ξύλινη, παμπάλαια δοκό, στο πλάι αυτής της καταραμένης κλίμακας που πρέπει ν’ ανέβουν" μοιάζει αταίριαστη με τις πιο λόγιες λέξεις που έχει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 12, 2009 Share Posted October 12, 2009 Δυνατό φλασάκι, αλλά έχει ακόμα προοπτικές. Δίνει μια δυνατή εικόνα, αλλά του αφήνεις ανοίγματα (ποια μυστικά φωνάζει η κόρη; Πότε ξεκίνησε ο δαιμονισμός; Γιατί; ) για να εξεληχθεί σε μια πλήρη ιστορία. Θα σου έλεγα να της δώσεις μια ευκαιρία να μεγαλώσει λίγο, γιατί έχει χώρο για ανάπτυξη. Στην ιστορία τώρα, μου άρεσε πολύ η σκηνή στο τέλος, το πως ο φόβος του χαρακτήρα κλιμακώνεται μέχρι την κατάληξη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 Γροθιά στο στομάχι, καλές περιγραφές, ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Συμφωνώ με τον Nihilio πως κάποια ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Κατευθείαν το φαντάστηκα λίγο μεγαλύτερο, αλλά αυτό είναι προσωπική μου άποψη (και φαντασία), και στο μέγεθος που είναι λειτούργησε ικανοποιητικά. Το μόνο σημείο που με ξένισε ο λόγος σου ενώ το διάβαζα-και το θυμάμαι- είναι εκεί που λες πως "...και τα χείλη της είναι τραβηγμένα, όπως και όλα τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της". Μου φάνηκε κάπως περιττό, λες και έκοψε στη μέση την περιγραφή και της αφαίρεσε αντί να της δώσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.