vkarg Posted October 9, 2009 Share Posted October 9, 2009 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Καργιώτου Βιβή Είδος: Τρόμου Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1117 λέξεις Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Προσπάθησα να μπω στο μυαλό ενός λιγάκι περιθωριακού χαρακτήρα. Ελπίζω να τα κατάφερα! Δεν την μπορώ την βροχή. Όποτε βρέχει γίνομαι άλλος άνθρωπος. Το είχα πει και στους γιατρούς που με είχανε δεμένο και με χαπακώνανε. Όταν βρέχει κάτι σπάει μέσα μου και θέλω να αρχίσω να χτυπάει όποιον δω μπροστά μου, να τον κάνω κομμάτια, να τον βλέπω να πονάει και να είναι κάτω από μένα, υποδεέστερος. Δε φταίω εγώ. Η βροχή μου το κάνει αυτό. Θέλει να με βλέπει και να γελάει μαζί μου, γιατί είμαι αστείος όταν βρέχει. Όλη την ώρα χαχανίζω και ταρακουνιέμαι και πονάω. Ένα περίεργο ρίγος, δεν ξέρω πώς να στο πω. Μόνο τα χάπια με κάνουν καλά εμένα αλλά μερικές φορές, έτσι από αντίδραση δεν τα παίρνω. Κουραστικό είναι κάθε μέρα να σκέφτεσαι να πάρεις τα χάπια σου όταν τόσοι άλλοι δεν παίρνουν καθόλου. Απορώ δηλαδή εγώ τι έκανα και πρέπει να τα παίρνω; Βασικά ξέρω τι έκανα, αλλά αυτό που κάνω γιατί το κάνω; Θα ‘θελα να ήμουν κι εγώ σαν τους άλλους που γελάνε, μιλάνε, περνάνε καλά, αγαπιούνται, βρίζουν και κανένας δεν τους λέει τρελούς. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ είμαι τρελός κι οι άλλοι όχι. Μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο που το ξέρουν; Αλλά εκείνοι είναι περισσότεροι οπότε κερδίζουν. Το θυμάσαι εκείνο το παιδικό παιχνίδι που παίζαμε για να δούμε ποιος θα τα φυλάει; ¨Η πολυψήφια πάντοτε κερδί-ιζει! Χά-ανει!¨. Μάλλον γεννήθηκα για να το χάνω αυτό το παιχνίδι, εν εξηγείται αλλιώς. Όταν βρέχει πολύ, τρελαίνομαι. Μια φορά πήγα να πνίξω τον πατριό μου όταν έβρεχε. Τότε είναι βλέπεις που ακούω τις φωνές. Δεν είναι φωνές δηλαδή, πιο πολύ σαν ψίθυροι ακούγονται. Πως όταν κάποιος θέλει να σου πει ένα μυστικό κι έρχεται από δίπλα σου και σκύβει στο αφτί σου και σου το λέει; Έτσι. Μόνο που εμένα δεν μου το λέει κανείς. Στο κεφάλι μου είναι όλα λένε οι γιατροί. Τώρα πια κάνω ότι τους πιστεύω και μ’ αφήνουν ήσυχο. Με βάραγε ο πατριός μου, μια φορά με έκαψε με το σίδερο λες και ήμουνα κανένα πουκάμισο τσαλακωμένο. Το σημάδι το έχω ακόμα λίγο πάνω από το αφαλό στην κοιλιά. Οι φωνές μου είπαν ‘Πνίξ’ τον!’ κι εγώ τις άκουσα. Αν δεν τις υπακούσω θα πάθω κακό, φοβάμαι. Όλα αυτά επειδή έβρεχε. Γι αυτό σου λέω. Λέω καμιά φορά στον Αποστόλη που είναι στον διπλανό θάλαμο να ζητήσει από τον Θεό να μη βρέχει άλλο. Τουλάχιστον όχι εκεί που είμαι εγώ. Αμα βρέχει κάτι παθαίνω. Ξέρεις ο Αποστόλης μιλάει με τον Θεό. Να σου πω δεν τον πολυπιστεύω γιατί είναι λίγο περίεργος. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, κι αν μιλάει και έχω άδικο εγώ; Με το Θεό θέλω να τα χω καλά κι ας μην τα χει Εκείνος καλά με μένα. Αλλά ο Αποστόλης λέει πως είμαι ένα σκουλήκι, ακόμη πιο κάτω κι από ένα σκουλήκι κι ο Θεός ακούει μόνο αυτούς που φοράνε ανάποδα την μπλούζα τους. Δεν καταλαβαίνω τι έχει ο Θεός με τις μπλούζες. Μια φορά πήγα να αυτοκτονήσω επειδή έβρεχε. Δεν είχα κανέναν άλλο γύρω μου για να ξεσπάσω κι έτσι χτυπούσα τον εαυτό μου με τις γροθιές μου και το κεφάλι μου στο πάτωμα, ώσπου ήρθαν οι νοσοκόμοι και με μαζέψανε. Προσπάθησα να χτυπήσω αυτούς αλλά είχανε κάτι περίεργα πράγματα που σε κάνουν να τραντάζεσαι και πονάς και μετά σε δένουν και όσο και να χτυπιέσαι δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τα βλέπεις τα σημάδια στους καρπούς μου; Έχω και στα πόδια. Είναι απ’ αυτά τα λουριά. Δεν φταίγανε αυτοί, εγώ τους καταλαβαίνω. Η βροχή. Τα βράδια παρακαλάω να μην βρέξει την επόμενη μέρα. Δεν θέλω να είμαι κακός, όμως όταν βρέχει δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Αλλάζω. Γι αυτό έφυγα από το νοσοκομείο. Για να μην με δένουν, γιατί ακόμη κι αν δεν φταίνε εκείνοι εγώ συνεχίζω να πονάω. Δεν θέλω να πονάω. Κλαίω όταν πονάω και φωνάζω πολύ αλλά δεν μ’ ακούνε κι έτσι νιώθω μόνος μου, πολύ μόνος, με τα λουριά στα χέρια και στα πόδια και με το σκοτάδι να πέφτει πάνω μου και εγώ να κλαίω. Εμένα κανείς δεν με θέλει. Όχι, όχι, όχι. Το παίρνω πίσω. Τώρα θα πάω στη μάνα μου να τη δω. Μάλλον ξέχασε που ήμουν τόσο καιρό γι αυτό δεν έρχεται. Ναι το ξέχασε! Αυτό είναι, δεν είναι ότι δεν με θέλει. Μ’ αγαπάει πολύ, μοναχογιός της είμαι. Θα πάω και θα είμαστε καλά, θα μου λέει τα παραμύθια κι εγώ θα νοιώσω πάλι σαν άνθρωπος. Καιρό έχω να νοιώσω άνθρωπος. Εκείνον τον άντρα της όμως πρέπει να τον διώξει. Τα φάρμακα μου τελειώσανε από προχθές αλλά τι να κάνω; Δεν μπορώ να πάρω άλλα. Δεν έχω συνταγή βλέπεις. Αλλά δεν πειράζει. Μια χαρά είμαι και χωρίς. Αυτοί οι γιατροί μόνο φάρμακα ξέρουν να δίνουν. Εσύ δεν παίρνεις τίποτα έτσι; Μπράβο. Απέφυγε τα όσο μπορείς γιατί είναι φαρμάκια όλα. Ρώτα κι εμένα. Είκοσι χρόνια γεμίζω φάρμακα και τι κατάλαβα; Ίδιος είμαι. Βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα ‘πρεπε ν’ αλλάξω, μα οι άλλοι μου λέγανε πως ήταν απαραίτητο αυτό για να ζήσω σαν άνθρωπος κι εγώ. Πάντα όταν μου το λέγανε αυτό απορούσα από μέσα μου: ‘Τώρα τι είμαι; Ζώο;’. Τώρα που είμαι έξω δεν ξέρω τι να κάνω. Όταν ήμουν μέσα ήθελα να είμαι έξω και τώρα που το κατάφερα κάθομαι και σκέφτομαι και την ελευθερία μου δεν την χάρηκα καθόλου. Να μονάχα να μαζέψω λίγα χρήματα να πάω στη μάνα μου, να λυθεί η παρεξήγηση. Η καημένη θα προσπαθούσε τόσο καιρό να με βρει και δε θα τα κατάφερνε. Ξεχνάει βλέπεις. Τώρα τη φαντάζομαι να κλαίει που έχασε τον γιο της και στεναχωριέμαι. Όλα θα φτιάξουν όμως. Δεν έχει και πολύ καιρό που είμαι έξω. Τρεις μέρες. Θα σου πω κάτι αλλά να μη θυμώσεις. Δεν με αφήσανε να φύγω, εγώ έφυγά. Ναι, ναι. Κατάφερνα να ξεφύγω και τώρα είμαι ελεύθερος. Δεν γινότανε να κάτσω κι άλλο, κόντευα να τρελαθώ εκεί μέσα!(Το ‘πιασες; ‘Κόντευα να τρελαθώ!’ Χα!) Τα πάντα πήγαιναν καλά ώσπου άρχισε να βρέχει. Δεν την μπορώ την βροχή στο είπα. Κάτι παθαίνω, παύω να είμαι ο εαυτός μου, εγώ που σε κάθε άλλη περίπτωση δεν πειράζω ούτε μύγα. Γι αυτό σου λέω, η βροχή φταίει. Αυτό τους λέω χρόνια τώρα και μου απαντούν πως φταίω εγώ και πως πρέπει να προσπαθήσω να το ξεπεράσω γιατί δεν γίνεται να σταματήσει να βρέχει. Μα δεν μπορώ. Βέβαια θα μου πεις, εσύ σε τι έφταιξες; Δεν έφταιξες φίλε μου μα όταν βρέχει κάτι παθαίνω. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό και τώρα κοιτάω το αίμα σου στα χέρια μου και πολύ λυπάμαι, αλλά όταν ακούω τις φωνές πρέπει να κάνω αυτό που λένε, αλλιώς θα με τιμωρήσουν. Με συγχωρείς; Το ελπίζω. Τώρα θα ρίξω το χώμα. Αν σ’ ενοχλήσει φώναξε κι εγώ θα σταματήσω. Το σκέφτομαι κι εγώ καμιά φορά, πως όταν με θάψουν πολύ θα με πειράξει το χώμα. Μακάρι να μην είχε βρέξει! ΤΕΛΟΣ Edited October 9, 2009 by vkarg Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Γενικά: Χαριτωμένα τρελό. Μου άρεσε: Η καθάρια σκέψη του τρελού (χα! Κι αυτό υπονοούμενο είναι). Η γλώσσα απλή και σταράτη. Το ότι «υπηρέτησες» την ιδέα σου σωστά και με συνέπεια, παρ’ όλο που σαν ιδέα είναι, όπως και να το κάνουμε, κάπως κοινότυπη. Δε μου άρεσε: Το ότι δεν κατάλαβα εξαρχής ότι ο αφηγητής μιλούσε σε κάποιον. Νομίζω είναι το πιο αδύναμο σημείο του διηγήματος. Ενώ δεν είναι το κάνει να μοιάζει με από μηχανής θεό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Μ'άρεσε πάρα πολύ ο λόγος και η ροή του. Είναι απλός, 'αληθοφανής' (κάτι που πάντα εκτιμώ σ'ένα γραπτό) και παρόλο που βγαίνει από μυαλό τρελού, δεν είναι ακατανόητος. Μ"άρεσε πάρα, μα πάρα πολύ και το τέλος του. Ειδικά αυτό: Τώρα θα ρίξω το χώμα. Αν σ’ ενοχλήσει φώναξε κι εγώ θα σταματήσω. Σε γενικές γραμμές κάνεις έξυπνο παιχνίδι με τον λόγο, όπως στο παραπάνω παράδειγμα. Από την άλλη, θα συμφωνήσω πως ήταν πολύ κοινότυπο σαν ιδέα, αλλά πολύ σωστά δοσμένης. Με κούρασε λίγο όσο το διάβαζα, ακριβώς επειδή ήταν 'γνωστό' θέμα, αλλά σε 'συγχώρεσα' αμέσως με το τέλος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 (edited) Τεχνικά. Το ποιόν του χαρακτήρα που παρουσιάζεις δείχνει έναν ευαίσθητο «τρελό». Σαν τέτοιος είναι ανθρώπινος και τρυφερός. Σίγουρα δεν είναι μανιακός σχιζοφρενής και η αφήγηση βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν με έπεισε αν και πέτυχε κάποια ταύτιση. Η ανυπαρξία διαλόγων δεν δίνει μέτρο σύγκρισης στον αναγνώστη κι έτσι μένει με εντυπώσεις που δεν βοηθούν στην παρακολούθηση της ιστορίας. Προσπάθησες κάτι πάρα, μα πάρα πολύ δύσκολο. Θα μου έκανε βαθιά εντύπωση αν τα έβγαζες πέρα. Λόγος. Ο λόγος είναι γήινος και στιβαρός. Έχει σωστές δόσεις περιγραφής και δύναμης, χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα. Αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση που όμως δεν συνάδει στην «τρέλα» (μανία) του ήρωα. Δεν με έπεισε για την ιδιαιτερότητα της περιγραφόμενης κατάστασης αν και δεν έλειπε το βάθος ή η δυναμική. Τύπος. Τίποτα που να παρατήρησα. Αλλά και αν παρατηρούσα, δεν θα έπρεπε να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία (ειδικά σε ελληνικό κείμενο)… Ιστορία. Σημειώθηκε ήδη μια έλλειψη πρωτοτυπίας. Η εξέλιξη της πλοκής δεν ήταν όσο χρειαζόταν γεωμετρική (από άποψη προόδου) για να τονίσει το πολύ καλό τέλος της. Μερικές αρρυθμίες της ροής θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν αν ο ήρωας ήταν κοντύτερα στην μανιακή ψυχική του κατάσταση. Συμπέρασμα. Δεν ξέρω αν θα το αγόραζα… μάλλον όχι. Αλλά ξέρω ότι αν ήταν ένα θεατρικό μονόπρακτο θα πήγαινα να το δω. Note: έχει μια θεατρική αίσθηση που ίσως θα έπρεπε να την δεις. Edited October 22, 2009 by Martin Ocelotl Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Κοινή ιστορία, πιασάρικο τέλος αλλά γενικώς αδύναμο σαν σύνολο. Κλασικά στις ιστορίες τρόμου η αιτία του κακού δεν εξηγείται και το τέλος δεν είναι χάπι οπότε τουλάχιστον τους τύπους του είδους τους ακολούθησες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 23, 2009 Share Posted October 23, 2009 Δεν έχω να πω πολλά γι’ αυτό. Ωραίο το κόλλημα του τύπου με τη βροχή. Το ότι ακούμε έναν τρελό δεν είναι πρωτότυπο, ωστόσο σε μένα δεν προξένησε πρόβλημα. Ίσως θα μου άρεσε να παίξεις με διαφορετικό τρόπο στο τέλος, να μας δώσεις τη βροχή και την αλήθεια (η οποία όμως μυρίζει από νωρίς) με κάτι πιο περίτεχνο. Το ‘’Δεν ήθελα να το κάνω αυτό και τώρα κοιτάω το αίμα σου στα χέρια μου και πολύ λυπάμαι’’, απλά μου φάνηκε πάρα πολύ ωμό. Η τελευταία παράγραφος μπορεί και να λείπει όπως το βλέπω, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της. Το λέω γιατί, σ' αυτήν την τελευταία παράγραφο, επικεντρώνεσαι στο χώμα. Με τη βροχή θέλουμε ν’ ασχοληθούμε και από τις 34 τελευταίες λέξεις οι 29 μιλάνε για χώμα. Αήθεια, μοιάζει με ψείρισμα από μέρους μου, αλλά όλα παίζουν το ρόλο τους. ‘’Η πολυψήφια πάντοτε κερδίζει!’’ Η πλειοψηφία δεν σου κάθεται καλύτερα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 24, 2009 Share Posted October 24, 2009 Είναι πάντα πρόκληση να προσπαθήσεις να περιγράψεις τη σκέψη ενός μυαλού διαταραγμένου και το κάνεις αρκετά καλά και με άνεση, αποδίδοντας μια αφελή και καλόβολη, αλλά καταστροφική προσωπικότητα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι τίποτα που να μην έχω ξανασυναντήσει. Η τελευταία πρόταση μου φαίνεται αρκετά αδέξια ως κλείσιμο. Σε γενικές γραμμές, αξιόλογο ως προσπάθεια, αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω για να ξεφύγει από τα κλισέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Vkarg, αυτή δεν είναι μια ιστορία που έχει μέσα της κάτι το φανταστικό και δύσκολα θα την έλεγα μια ιστορία τρόμου. Όμως, η σύνδεσή της με το θέμα του διαγωνισμού για τον οποίο γράφτηκε είναι στέρεα. Τώρα, τα κλισέ εμένα δε με ενοχλούσαν ποτέ. Δεν το βρίσκω και τόσο κλισέ για να είμαι ειλικρινής. Ίσα ίσα δε θυμάμαι κάτι παρόμοιο σε ύφος που να με έβαλε να ταυτιστώ με έναν τρελό δολοφόνο τόσο γλυκά και μάλιστα να μην αισθάνομαι και τύψεις γιατί είναι μάλλον συμπαθητικός και γλυκός κατά τα άλλα σα χαρακτήρας. Η ιστορία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, κι έχεις καταφέρει να το κρύψεις πάρα πολύ καλά με το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιείς. Την αναγνωρίζω γιατί είναι μια πολύ αγαπημένη μου τεχνική. Περιγράφεις ουσιαστικά μια κατάσταση σε αυτό το σχεδόν ψυχογράφημα κι όχι την πλοκή πίσω από αυτή (δε μαθαίνουμε καν πχ πως το έσκασε) με έναν τρόπο αρκετά κομψό και χαριτωμένο. Η γραφή του πρώτου προσώπου που ο περισσότερος κόσμος τείνει να τη θεωρεί δύσκολη είναι στρωτή και δεν έχει σκαμπανεβάσματα. Αυτό δεν είμαι απόλυτα σίγουρη πως βοηθάει να πιάσουμε τη διαταραχή του χαρακτήρα, όμως σίγουρα βοηθάει στο να γίνει πιστευτός. Τέλος, παίρνοντας το δικό σου σχόλιο: Προσπάθησα να μπω στο μυαλό ενός λιγάκι περιθωριακού χαρακτήρα. Ελπίζω να τα κατάφερα! Δεν ξέρω αν τα κατάφερες, δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να είναι έτσι για να έχω μια αίσθηση του πως θα σκεφτόταν στ' αλήθεια, όμως με έχεις πείσει πως μάλλον θα μπορούσε να υπάρξει αυτός ο συγκεκριμένος διαταραγμένος νους, επομένως τη θεωρώ μια επιτυχημένη ιστορία ως προς αυτό που ξεκίνησε να αποδώσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Δεν ξέρω, δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η ιστορία. Δεν με έπεισε μάλλον, γι' αυτό. Σα να προσπαθεί σκληρά να μας πείσει ο αφηγητής ότι είναι τρελός και ότι δεν τη μπορεί τη βροχή. Όσο συχνά και να τό 'λεγε, δεν τον πίστεψα ούτε για λίγο. Και το τέλος ήρθε πολύ ξεκάρφωτο, θα μου άρεσε να έβλεπα λίγα, μικρά κομματάκια, λεξούλες που θα του ξέφευγαν, σκέψεις ή κινήσεις, κάτι που να με έκανε να σκεφτώ "Χμ, κάτι δεν πάει καλά εδώ" και μετά να έρθει το τέλος και 'Μπαμ!' να μου ρίξει στα μούτρα την αλήθεια που διαδραματιζόταν όση ώρα διάβαζα... Τώρα όμως, το αποτέλεσμα δεν έχει καμία δύναμη, είναι άτονο και σαν αμήχανο, σα να το σκέφτηκες τελευταία στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 28, 2009 Share Posted October 28, 2009 Η υλοποίηση και η ροή είναι πολύ καλές, αλλά η αρχική ιδέα είναι πολύ κουρασμένη. Μου άρεσε αυτό που διάβασα, το τέλος μου άφησε μια δυνατή εικόνα, αλλά έχει ξαναγίνει. Έχει ξαναγίνει πολλές φορές και, δυστυχώς, δεν προσπάθησες να βάλεις έστω μια δόση φρεσκάδας σε μια πολυχρησιμοποιημένη ιδέα με αποτέλεσμα αυτή να κουράζει. Καλή προσπάθεια όμως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Βρήκα το ύφος ταιριαστό με την ιδέα, όπως και το μέγεθος. Η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη, ενώ υπάρχει ένα στοιχείο που δεν αξιοποίησες και νομίζω πως θα μπορούσες να το κάνεις, η μάνα του τύπου. Επίσης θα προτιμούσα την ιστορία πιο σοκαριστική. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Η ιστορία ήταν καλογραμμένη κι έδειχνε να έχει κι ένα κρυμμένο δυναμικό, όπως το παρελθόν του ανθρώπου (ο πατριός που τον έδερνε, η μητέρα του κλπ). Ήταν ενδιαφέρουσα ιδέα να παθαίνει έτσι κάτι με τη βροχή, και ο τύπος συμπαθής παρά την άσχημη κατάληξη. Τεχνικά θα έλεγα ότι η ροή ήταν καλή, δίνεις σωστό χρόνο στο κάθε κομμάτι κι έτσι παρότι έχουμε έναν μονόλογο δεν είναι κουραστικός. Από την άλλη, θα επισημάνω κι εγώ ότι για να απογειωθεί η ιστορία θα ήθελε κάτι παραπάνω στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted October 29, 2009 Share Posted October 29, 2009 Aν και το θέμα δεν ήταν πρωτότυπο η ιστορία σου μου άρεσε. Γρήγορό, τρελούτσικο, ευκολοδιάβαστο και είχε καλό τέλος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Waylander Posted October 30, 2009 Share Posted October 30, 2009 Τρελο και υστερικο σε βαζει στη θεση του πρωταγονιστη.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.