Δύο συνεντεύξεις του Ed Greenwood

[Elsanor]

Interview #1

 

Interview #2

 

Διαβάστε και αν θέλετε το συζητάμε. Προς λύπη μου διαπιστώνω ότι ο κόσμος των Forgotten Realms αντιμετωπίζεται πολύ συχνά από μία ακαθόριστη και ασαφή -άσχημη- αντιμετώπιση. Ίσως φταίει που αρκετοί παίζουν με περίεργο τρόπο τον κόσμο, τι να υποθέσω... Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, το συγκεκριμένο setting είναι πολύ όμορφο και μπορεί να οδηγήσει τους παίκτες (και αναγνώστες) σε αξέχαστες στιγμές.

 

Peace

 

 

Edit: Α, πάρτε και μία βιογραφία του Ed Greenwood για όσους ενδιαφέρονται.

Edited December 22, 2004 by Elsanor

[Βάρδος]

Πρέπει να διαβάζεις το μυαλό μου. Πριν από λίγο, σκεφτόμουν κάτι παρόμοιο.

 

Η σχέση μου με τα FR είναι περιέργη και σίγουρα όχι σεξουαλική. Ωστόσο, τα FR είναι σαν μια παλιά τρέντυ γκόμενα που, όταν ωριμάζεις, καταλαβαίνεις ότι είναι βαρετή. Τι εννοώ: Παλιά, ήμουν απόλυτα πωρωμένος με τα FR. Και, όταν λέω παλιά, εννοώ τον καιρό που πρωτοάρχισα να ασχολούμαι με fantasy και RPGs. Ήταν, ως ένα σημείο, ο παράδεισος της Φαντασίας για μένα. Κατ'αρχήν, ήταν ένας κόσμος όπου μπορούσες να χαθείς. Αν ήθελες, έβρισκες την ιστορία και την περιγραφή της οποιασδήποτε πόλης, του οποιουδήποτε δάσους, του οποιουδήποτε στενοσόκακου της Watredeep, του οποιουδήποτε χαρακτήρα, του οποιουδήποτε κάστρου ή μαγαζιού. Ποιος ο λόγος να μην είσαι απόλυτα πωρωμένος μ'αυτό; Κάνενας. Κατά δεύτερο λόγο, τα FR ήταν ειδανικά για RPG. Μπορούσα, απλά, να παίξω το οτιδήποτε εκεί. Και με τα δεκάδες accessories που υπήρχαν --και που έχω αγοράσει το 80% τουλάχιστον από αυτά--, υπήρχε ποτέ περίπτωση να βαρεθώ να παίζω στα FR; Φυσικά και όχι.

 

Μετά, ένα απόγευμα, ενώ καθόμουν στην αυλή μου, κάπνιζα αρωματική πίπα, είχα τα πόδια μου πάνω σ'ένα λαξευτό σκαμνί, και ατένιζα πέρα, το δάσος, τα βουνά, και έναν δράκο να πετάει από πάνω τους, ένας ξένος άνοιξε την πόρτα της αυλής μου, διέσχισε το λιθόστρωτο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα, και με ζύγωσε. Ούτε καν ρώτησε αν έπρεπε να περάσει. "Ονομάζομαι Χρόνος," είπε, και έβγαλε την κουκούλα της κάπας του. Οπότε, άρχισα να τρελαίνομαι, γιατί δεν είχε πρόσωπο, αλλά μυριάδες πρόσωπα, διαφορετικά, πρωτότυπα, και υπέροχα. Είχε και άλλα βέβαια, τρέντυ, μπαντάλ, πολυφορεμένα, και βαρετά. Αλλά γιατί να κοιτάζω τα δεύτερα, αναρωτήθηκα, όταν μπορώ να κοιτάζω τα πρώτα; Τότε, το δάσος, τα βουνά, και ο δράκος εξαφανίστηκαν, όπως επίσης και ο κήπος με το λιθόστρωτο μονοπάτι και το σκαμνί όπου έβαζα τα πόδια μου. Α, εξαφανίστηκε και η καρέκλα και έκατσα, απότομα, στη σκληρή γη. Όταν σηκώθηκα, είδα ότι βρισκόμουν σ'ένα σημείο απ'όπου ξεκινούσαν δεκάδες μονοπάτια. Έτσι, πέταξα την αρωματική πίπα, το μυτερό καπέλο, και τη ρόμπα, φόρεσα τζιν και δέρμα, έριξα στην πλάτη μου μια ελαφριά κάπα από τομάρι απνίκιου λύκου, άναψα ένα στριφτό, και, αφού καβάλησα ένα αλλόκοτο πλάσμα με δύο ουρές, τρία πόδια, και μάτια σαν φεγγάρια (το οποίο αποφάσισα να ονοματίσω Δίουρο Τριπόδιο Φεγγαρομάτη), ξεκίνησα να εξερευνώ αληθινότερους κόσμους.

 

Με απλά λόγια, καθότι ανήσυχη φύση, ποτέ δε σταμάτησα να ψάχνομαι. Έτσι, από ένα σημείο και μετά, ανακάλυψα καινούργια, πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οπότε, δεν είχα κανέναν απολύτως λόγο να παραμείνω στα παλιά. Αν έπρεπε να πω γιατί δε με συγκινούν, τώρα πλέον, τα FR είναι γιατί έχουν όλες τις βαρετές, τρέντυ φυλές, γιατί μπορεί να πετάξεις μέσα το οποιοδήποτε "τέρας" και να μην τρέχει μία, γιατί δεν υπάρχουν σοβαρές κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις και προβλήματα, γιατί έτσι όπως έχει γράψει ο καθένας για τα FR έχουν κάνει τον κόσμο παρδαλό, γιατί χρησιμοποιείται το βαρετό και ανόητο σύστημα μαγείας του D&D, γιατί ο κόσμος και η μαγεία δεν είναι πραγματικά αλληλένδετα αλλά προσποιούνται πως είναι, και γιατί ο Drizzt είναι μαλάκας.

 

*

 

Τον Greenwood τον σέβομαι απόλυτα, όπως και κάθε πωρωμένο δημιουργό. Έχω διαβάσει και παλιότερα πώς ξεκίνησε και με τι ασχολείται, και του βγάζω το καπέλο. Όμως, όπως λέει κι ο ίδιος: but as AD&D came out, I quietly shifted everything in my fiction to match the quantified monsters in the Monster Manual, and the Vancian 'memory limited' magic system of the Players Handbook. I also started playing AD&D, it spurred more stories, I started using the Realms for 'color' in articles I wrote for DRAGON (starting in 1979, though I wasn't published until issue #30), and eventually TSR, desiring a new world to be the setting for 2nd Edition AD&D, bought it "lock, stock, and wizard." I've never looked back---and never had time to! Επομένως, μόνος του έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του. Επίσης --όπως, πάλι, παραδέχεται κι ο ίδιος--, όπως έχουν γίνει πλέον τα FR δεν είναι προσωπικό του δημιούργημα' έχουν συμβάλει πάρα πολλοί άνθρωποι, γιαυτό κιόλας ο κόσμος έχει γίνει παρδαλός.

 

Ο Mirt, πληροφοριακά, μ'αρέσει σα φιγούρα, γιατί είναι κάφρος και έχει μαγκιά, αλλά θα μου άρεσε να τον δω στις καθαρόαιμες περιπέτειές που είχε γράψει ο Greenwood πριν από το D&D. Δυστυχώς, μάλλον, δεν έχω και πολλές ελπίδες να το καταφέρω αυτό. Οϋτε καν με wish spell.

 

Όσον αφορά τη συγγραφή του, έχουμε ξανασυζητήσει για το θέμα, όταν λέγαμε για το 2ο της Spellfire Trilogy. Η πλοκή του είχε τόσες πολλές τρύπες, που δεν το θεωρώ δικαιολογημένο για έναν άνθρωπο πάνω από τα 25. Δεν ξέρω αν γι'αυτό έφταιγε η βιομηχανία του D&D, αλλά λέω αυτό που διάβασα.

[Elsanor]

Σε τέτοιες απαντήσεις ήλπιζα όταν έγραφα το topic. Γουστάρω! Ας συζητήσουμε λοιπόν.

 

Έτσι, από ένα σημείο και μετά, ανακάλυψα καινούργια, πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οπότε, δεν είχα κανέναν απολύτως λόγο να παραμείνω στα παλιά. Αν έπρεπε να πω γιατί δε με συγκινούν, τώρα πλέον, τα FR είναι γιατί έχουν όλες τις βαρετές, τρέντυ φυλές, γιατί μπορεί να πετάξεις μέσα το οποιοδήποτε "τέρας" και να μην τρέχει μία, γιατί δεν υπάρχουν σοβαρές κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις και προβλήματα, γιατί έτσι όπως έχει γράψει ο καθένας για τα FR έχουν κάνει τον κόσμο παρδαλό, γιατί χρησιμοποιείται το βαρετό και ανόητο σύστημα μαγείας του D&D, γιατί ο κόσμος και η μαγεία δεν είναι πραγματικά αλληλένδετα αλλά προσποιούνται πως είναι, και γιατί ο Drizzt είναι μαλάκας.

 

Το ότι ανακάλυψες καινούρια και πιο ενδιαφέροντα πράγματα σημαίνει βεβαίως ότι δε χρειάζεται να μείνεις στα παλιά. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Αναφέρεις στη συνέχεια κάποιους λόγους που τα FR δε σε συγκινούν πια. Πάνω σε αυτούς θα ήθελα να εστιάσω.

 

Το ότι έχουν τις βαρετές τρέντυ φυλές δε μπορώ να το αντικρούσω. Ναι, έχουν orcs και goblins, και dwarves και elves και goblins. Μοιάζει άσχημο αυτό -και είναι τις περισσότερες φορές- αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι φυλές έχουν "καθιερωθεί" για καλό ή για κακό στο χώρο της φαντασίας. Είναι το ίδιο δεδομένες, αν όχι περισσότερο, με τις ανθρώπινες φυλές. Σκέψου όμως, ότι μία νουβέλα στην οποία πρωταγωνιστούν μόνο άνθρωποι μπορεί να είναι αφάνταστα καλή! Γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και σε μυθιστορήματα/κόσμους όπου πρωταγωνιστούν οι standar φυλές; Όταν ένας συγγραφέας/DM θέλει να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο και μοναδικό, δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να δημιουργεί και έναν κόσμο στον οποίο εισάγει τα πιο περίεργα πλάσματα της φαντασίας του... Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, τι θέλω να πω. Η πρωτοτυπία μπορεί να δοθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους ακόμα και στις ήδη υπάρχουσες φυλές. Είναι στο χέρι του καθένα το πώς θα το εκμεταλλευτεί αυτό.

 

Στη συνέχεια λες ότι "μπορείς να πετάξεις οποιοδήποτε τέρας και να μην τρέχει μία". Ναι, ισχύει, το έχω δει να γίνεται σε αρκετές νουβέλες στα FR. Όμως σαν DM θα μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης ανάμεσα στις διάφορες φυλές. Να περιπλέξει όμορφα τα πράγματα.

 

Κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις νομίζω υπάρχουν και αρκετές μάλιστα. Πολλά τρέχουν στα παρασκήνια, και αν παιχτούν σωστά από παίκτες και DMs, τότε μπορεί το session να γίνει υπέροχο. Ας πούμε ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός των conclaves της Thay, η ασταθής κατάσταση στη Sembia που έχει βλέψεις σε εδάφη του Cormyr, η τελευταία καταστροφή του θρόνου του Δράκου με το θάνατο του βασιλιά Azoyn του τέταρτου, η επιστροφή της Πόλης των Σκιών στο Anauroch Desert και των phaerim και δε συμμαζεύεται. Χαμός με λίγα λόγια, και καταστάσεις που ισσοροπούν σε τεντωμένο σκηνί.

 

Ο κόσμος έχει γίνει παρδαλός, ναι. Και είναι λογικό εφόσον ο κάθε συγγραφέας της Wizards κάνει του κεφαλιού του για την μαζική παραγωγή νουβελών. Είναι πράγματι λυπηρό αυτό.

 

Όσο για το σύστημα της μαγείας, θα συμφωνήσω μαζί σου και πάλι. Είναι μάπα. Και ο Drizzt είναι μαλάκας (εκτός ίσως από την πρώτη τριλογία του Salvator).

 

Και; Αυτό τι σε εμποδίζει να αγαπήσεις (ή να συνεχίσεις να αγαπάς) τον κόσμο; Θέλω να πω ότι οι κανόνες είναι κάτι στο οποίο δεν είναι αναγκαστικό να υπακούς τυφλά. Μπορείς να βάλεις και Ars Magica ή ό,τι άλλο σύστημα θέλεις. Ακόμα και κάτι δικό σου. Μπορείς επίσης να μη διαβάζεις ορισμένες ηλίθιες νουβέλες οι οποίες δυσφημούν τον κόσμο παρά καλό κάνουν. Και, μπορείς να βάλεις τον Drizzt να τρέξει ξαφνικά μπροστά από τους παίκτες σου ενώ χιλιάδες βέλη καρφώνονται στην πλάτη του από ένα τάγμα από orcs που τον κυνηγάει. Όλα λύνονται.

 

Πέρα από τι θα μπορούσε να κάνει κανείς για να μην αφήσει αυτά τα πράγματα να του χαλάσουν τον κόσμο, μπορεί να σκεφτεί μερικά άλλα πράγματα. Όταν, ας πούμε, διάβαζα στο Elminster's Ecologies για τα διάφορα μέρη, τη χλωρίδα και την πανίδα τους, του άρχοντες και τις οικογένειές τους, και όλα αυτά τα πράγματα που δίνουν ζωή σε ένα φανταστικό έργο, δε μπορώ να περιγράψω τη συγκίνησή μου. Ένοιωθα ότι βρισκόμουν πραγματικά μέσα στον κόσμο! Σαν να είχα στα χέρια μου κάποιους πάπυρους ενός γέρου εξερευνητή και να τους μελετούσα. Η αίσθηση του κόσμου για μένα είναι αξεπέραστη... Υπέροχη. Ίσως αυτό είναι τελικά που μετράει, αυτό που με κράτησε στον κόσμο παρόλες τις εκάστοτε βλακείς που θα μπορούσαν να με ξενερώσουν. Το σύστημα της μαγείας και της τρίτης έκδοσης ας πούμε. Η εικονογράφιση των τωρινών βιβλίων. Τα εμπορικά πλάσματα και η ηλίθια αναμενόμενη συμπεριφορά τους. Να σου πω την αλήθεια είχα αρχίσει να ξενερώνω κι εγώ, όταν διάβασα τελευταία το "Seven Sisters" της δεύτερης έκδοσης που πήρα από τον Robin. Αυτό ήταν. Ο Greenwood μιλούσε για τα στατιστικά του παιχνιδιού σε μία παράγραφο για την κάθε αδελφή, και τέρμα. Όλες οι άλλες περιγραφές ήταν για τον χαρακτήρα τους, τι τους αρέσουν και τι όχι, πώς αντιδρούν στις διάφορες καταστάσεις. Έπιασα και πάλι τον ευατό μου να θέλει να ταξιδέψει πλάι στους Knights of Myth Drannor. Να επισκευθεί το ξύλινο σπιτάκι της Storm στο Shadowdale. Να βαδίσει ανάμεσα στους μαγευτικούς κήπους του Silverymoon. Να χαθεί στα σοκάκια του Waterdeep, και στα υπόγεια του Skullport. Να πάει βόρεια, στο Frozen North και να συνοδεύσει καραβάνια στο Baldur's Gate και το Amn. Να εξερευνήσει τα νησιά Moonshae και τις ζούγλες του Chult. Να μάθει από τις μάγισσες του Rashemen και να αντιταχθεί στην Cult of the Dragon και τους Zhentarim. Να ανέβει στις βουνοκορφές των Thunder Peaks και, ανάμεσα στο πυκνό και χιονισμένο δάσος, να παρακολουθήσει με έκπληκτα μάτια τις πτήσεις των μεγαλόπρεπων δράκων ενώ η λάμψη του ήλιου αντικατοπτρίζεται στις μεταλλικές φολίδες τους.

 

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ αυτή τη στιγμή έχω δακρύσει...

Edited December 22, 2004 by Elsanor

[Βάρδος]

Σε τέτοιες απαντήσεις ήλπιζα όταν έγραφα το topic. Γουστάρω! Ας συζητήσουμε λοιπόν.

 

Always in for a good debate.

 

Το ότι ανακάλυψες καινούρια και πιο ενδιαφέροντα πράγματα σημαίνει βεβαίως ότι δε χρειάζεται να μείνεις στα παλιά. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Αναφέρεις στη συνέχεια κάποιους λόγους που τα FR δε σε συγκινούν πια. Πάνω σε αυτούς θα ήθελα να εστιάσω.

 

Το ότι έχουν τις βαρετές τρέντυ φυλές δε μπορώ να το αντικρούσω. Ναι, έχουν orcs και goblins, και dwarves και elves και goblins. Μοιάζει άσχημο αυτό -και είναι τις περισσότερες φορές- αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι φυλές έχουν "καθιερωθεί" για καλό ή για κακό στο χώρο της φαντασίας. Είναι το ίδιο δεδομένες, αν όχι περισσότερο, με τις ανθρώπινες φυλές. Σκέψου όμως, ότι μία νουβέλα στην οποία πρωταγωνιστούν μόνο άνθρωποι μπορεί να είναι αφάνταστα καλή! Γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και σε μυθιστορήματα/κόσμους όπου πρωταγωνιστούν οι standar φυλές; Όταν ένας συγγραφέας/DM θέλει να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο και μοναδικό, δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να δημιουργεί και έναν κόσμο στον οποίο εισάγει τα πιο περίεργα πλάσματα της φαντασίας του... Καταλαβαίνεις φαντάζομαι τι θέλω να πω. Η πρωτοτυπία μπορεί να δοθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους ακόμα και στις ήδη υπάρχουσες φυλές. Είναι στο χέρι του καθένα το πώς θα το εκμεταλλευτεί αυτό.

 

Συμφωνώ. Εμένα, βέβαια, δε με συγκινεί, πλέον, τίποτα που έχει μέσα ξωτικά, νάνους, ορκ, και τα ρέστα. Αλλά, ναι, μπορεί να γραφτεί κάτι καλό με αυτά. Η διαφορά, ομως, είναι στο να κάνει κανείς κάτι ξεχωριστό με τις καθιερωμένες φυλές. Αν τα ξωτικά, τα ορκ, και οι νάνοι είναι σαν τα αντίστοιχα στερεοτυπικά του Warcraft' αν είναι, δηλαδή, όπως σχεδόν σε όλα τα computer games, τότε είναι απλά τα ίδια και τα ίδια. Αν έχεις κάνει έστω μερικές διαφορές --όπως, πχ, στην Dragonlance--, τότε έχουν κάτι να πούνε. Και θα μου πεις: "Μα γιατί; Και οι άνθρωποι δεν είναι πρωτότυποι. Καθιερωμένοι είναι." Μην ξεχνάς, όμως, ότι οι φανταστικές φυλές είναι αυτό ακριβώς: φανταστικές φυλές. Οι νάνοι, τα ξωτικά, και τα ορκ είναι, ουσιαστικά, άνθρωποι όπου κάποιος έχει υπερβάλει ορισμένα χαρακτηριστικά ή μειώσει άλλα. Είναι δημιουργήματα της φαντασίας. Και, όταν διαβάζω ένα είδος που λέγεται "Φαντασία", εγώ προσωπικά θέλω να δω και καινούργιες. Δεν είμαι υπερβολικός, ώστε να πω ότι τα βασίλεια, τα κάστρα, τα άλογα, και τα καράβια είναι κλισέ, αλλά αυτά δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας. Υπήρχαν κάποτε, και υπάρχουν.

 

Βασικά, το πότε θα βαρεθείς τις καθιερωμένες φυλές εξαρτάται από το πόσο θα έχεις ασχοληθεί μαζί τους. Πιστεύω ότι, από ένα σημείο και μετά, ο καθένας το βαριέται, και θέλει κάτι άλλο, που εξερευνεί την ανθρώπινη φαντασία περισσότερο.

 

Στη συνέχεια λες ότι "μπορείς να πετάξεις οποιοδήποτε τέρας και να μην τρέχει μία". Ναι, ισχύει, το έχω δει να γίνεται σε αρκετές νουβέλες στα FR. Όμως σαν DM θα μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης ανάμεσα στις διάφορες φυλές. Να περιπλέξει όμορφα τα πράγματα.

 

Δεν μπορώ να διαφωνήσω. Εννοείται πως ο DM μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αλλά δε μιλάω γι'αυτό, τώρα' μιλάω για το πώς είναι τα FR.

 

Κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις νομίζω υπάρχουν και αρκετές μάλιστα. Πολλά τρέχουν στα παρασκήνια, και αν παιχτούν σωστά από παίκτες και DMs, τότε μπορεί το session να γίνει υπέροχο. Ας πούμε ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός των conclaves της Thay, η ασταθής κατάσταση στη Sembia που έχει βλέψεις σε εδάφη του Cormyr, η τελευταία καταστροφή του θρόνου του Δράκου με το θάνατο του βασιλιά Azoyn του τέταρτου, η επιστροφή της Πόλης των Σκιών στο Anauroch Desert και των phaerim και δε συμμαζεύεται. Χαμός με λίγα λόγια, και καταστάσεις που ισσοροπούν σε τεντωμένο σκηνί.

 

Αυτά ούτε καν πλησιάζουν τις αληθοφανείς κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που βλέπεις σε άλλους φανταστικούς κόσμους. Μπορώ να σου φέρω παραδείγματα, αλλά, αν τύχει να μην έχεις διαβάσει για τους συγκεκριμένους κόσμους, θα σε μπερδέψω μόνο. Ενδεικτικά, θα σου πω κάποιες σειρές φαντασίες με ώριμες κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις: The Runelords, A Song of Ice and Fire, Swans' War, The Malazan Book of the Fallen.

 

Επίσης, δες εδώ τι λέει ο Ed:

 

If free to write novels about anything and in my own voice, what you'd see from my pen would be very close to what Guy Gavriel Kay has done in A SONG FOR ARBONNE and TIGANA, with a hint of the madcap humor of Terry Pratchett and John Bellairs in THE FACE IN THE FROST. In other words, we'd have slapstick Falstaff- type humor of brawling adventurers, set against VERY adult (not sex, necessarily; I mean complex and slow-paced and exploring everything) scenes of tension and intrigue.

 

I'd also have looked over the shoulder of an average (not rich or noble or royal) family, and watched some sons and daughters go adventuring, some become caravan merchants, etc. starting from a small-town base and traveling across the Realms until one of them was established in Waterdeep; we'd see that great city as they do, learning about it along with them. I'd also take you to see Cormyr the same way, and then explore some new areas---and every book would have Tolkien-style appendices about local trade, life, and lore for gamers to pick up on.

 

Of course, such books might not sell as well to non-gamers and non-fans as the present light, fast action approach...so please bear this in mind while I'm shoveling out my 'wish list.' I'm not a businessman or even good at counting pennies; I'm not competent to tell you folks what will or won't sell. I can say I've had to adopt a writing style for TSR novels that isn't what it would be if left to myself. Nudity has appeared as a substitute (under the old Code of Ethics) for sex, and to show intimacy in shorthand (can't stop the action for scenes of husbands and wives weeping and laughing as they embrace and discuss the problems and opportunities life has handed them...too much like a romance for the tastes of some, though I'd cheerfully go there).

 

On yet another hand (what is this guy? an octopus?), the challenge of writing things differently than you might otherwise have done is good for writers, and often good for readers. I want to lay to rest here and now the rumors that all TSR editors are keeping us bright creative types in chains...we just gripe, as all writers do, when something gets changed that we wouldn't have changed (in other words, every little change that's made!). The best way to see novels that cover what you'd like to see is to write to TSR, early and often, and demand things. They listen. We listen...and in the end, we're all in this together!

 

Αυτό το κομμάτι εμένα, τουλάχιστον, μου αποδεικνύει ότι είναι, πραγματικά, σκεπτόμενος άνθρωπος, αλλά τον έχουν φάει οι κακές παρέες. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν μπορεί ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσο καιρό με το είδος να μην έχει προσέξει πέντε πραγματάκια. Πάω στοίχημα πως και το δεύτερο του Spellfire το έγραψε εντελώς "προς πώληση". Εξάλλου, το λέει: κάτι άλλο θα γούσταρε να γράφει' όχι απλά μυθιστορήματα συνεχούς δράσης.

 

Όσο για το σύστημα της μαγείας, θα συμφωνήσω μαζί σου και πάλι. Είναι μάπα. Και ο Drizzt είναι μαλάκας (εκτός ίσως από την πρώτη τριλογία του Salvator).

 

Αυτό για τον Drizzt, προφανώς, το είπα για πλάκα. Όχι πως, γενικά, μ'αρέσει σα χαρακτήρας, αλλά λέμε τώρα... Βασικά, σαν concept είναι καλός: το μαύρο ξωτικό που δεν αποδέχεται την κοινωνία του και έχει αυτοεξοριστεί --θα μπορούσε να έχει άπειρες προεκτάσεις. Η εκτέλεση, όμως, είναι απλοϊκή, κατά τη γνώμη μου.

 

Και; Αυτό τι σε εμποδίζει να αγαπήσεις (ή να συνεχίσεις να αγαπάς) τον κόσμο; Θέλω να πω ότι οι κανόνες είναι κάτι στο οποίο δεν είναι αναγκαστικό να υπακούς τυφλά. Μπορείς να βάλεις και Ars Magica ή ό,τι άλλο σύστημα θέλεις. Ακόμα και κάτι δικό σου. Μπορείς επίσης να μη διαβάζεις ορισμένες ηλίθιες νουβέλες οι οποίες δυσφημούν τον κόσμο παρά καλό κάνουν. Και, μπορείς έτσι όπως έχεις τους παίκτες σου να τρέξει ξαφνικά ο Drizzt από μπροστά τους ενώ χιλιάδες βέλη καρφώνονται στην πλάτη του από ένα τάγμα από orcs που τον κυνηγάει. Όλα λύνονται. 

 

Εδώ είναι σαν να θέλεις να το παλέψεις, για να σου αρέσουν. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί να μπω στον κόπο να αλλοιώσω με χίλιους-δύο τρόπους τα FR, αντί να ασχοληθώ άμεσα με εκείνο που με εμπνέει περισσότερο (δεδομένου ότι το έχω βρει); Γιατί να σκοτώσω τον Drizzt όταν μπορώ να έχω έναν κόσμο χωρίς καθόλου Drizzt, Elminster, Kelben (sp?), Simbul, κτλ; Όταν μπορώ να έχω πιο ανθρώπινους και αληθινούς χαρακτήρες από αυτούς: χαρακτήρες που ζουν και πεθαίνουν, και αγωνίζονται, όπως όλοι μας.

 

Και πάλι, θα σε παραπέμψω στην DL, όπου έχουν πετύχει αυτά τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα, η DL δεν είναι ο πιο "ψαγμένος" κόσμος φαντασίας που θα βρεις, αλλά είναι, τουλάχιστον, ένας από τους αξιοπρεπείς κόσμους που έβγαλε η TSR.

 

Πέρα από τι θα μπορούσε να κάνει κανείς για να μην αφήσει αυτά τα πράγματα να του χαλάσουν τον κόσμο, μπορεί να σκεφτεί μερικά άλλα πράγματα. Όταν, ας πούμε, διάβαζα στο Elminster's Ecologies για τα διάφορα μέρη, τη χλωρίδα και την πανίδα τους, του άρχοντες και τις οικογένειές τους, και όλα αυτά τα πράγματα που δίνουν ζωή σε ένα φανταστικό έργο, δε μπορώ να περιγράψω τη συγκίνησή μου. Ένοιωθα ότι βρισκόμουν πραγματικά μέσα στον κόσμο! Σαν να είχα στα χέρια μου κάποιους πάπυρους ενός γέρου εξερευνητή και να τους μελετούσα. Η αίσθηση του κόσμου για μένα είναι αξεπέραστη... Υπέροχη. Ίσως αυτό είναι τελικά που μετράει, αυτό που με κράτησε στον κόσμο παρόλες τις εκάστοτε βλακείς που θα μπορούσαν να με ξενερώσουν. Το σύστημα της μαγείας και της τρίτης έκδοσης ας πούμε. Η εικονογράφιση των τωρινών βιβλίων. Τα εμπορικά πλάσματα και η ηλίθια αναμενόμενη συμπεριφορά τους. Να σου πω την αλήθεια είχα αρχίσει να ξενερώνω κι εγώ, όταν διάβασα τελευταία το "Seven Sisters" της δεύτερης έκδοσης που πήρα από τον Robin. Αυτό ήταν. Ο Greenwood μιλούσε για τα στατιστικά του παιχνιδιού σε μία παράγραφο για την κάθε αδελφή, και τέρμα. Όλες οι άλλες περιγραφές ήταν για τον χαρακτήρα τους, τι τους αρέσουν και τι όχι, πώς αντιδρούν στις διάφορες καταστάσεις. Έπιασα και πάλι τον ευατό μου να θέλει να ταξιδέψει πλάι στους Knights of Myth Drannor. Να επισκευθεί το ξύλινο σπιτάκι της Storm στο Shadowdale. Να βαδίσει ανάμεσα στους μαγευτικούς κήπους του Silverymoon. Να χαθεί στα σοκάκια του Waterdeep, και στα υπόγεια του Skullport. Να πάει βόρεια, στο Frozen North και να συνοδεύσει καραβάνια στο Baldur's Gate και το Amn. Να εξερευνήσει τα νησιά Moonshae και τις ζούγλες του Chult. Να μάθει από τις μάγισσες του Rashemen και να αντιταχθεί στην Cult of the Dragon και τους Zhentarim. Να ανέβει στις βουνοκορφές των Thunder Peaks και, ανάμεσα στο πυκνό και χιονισμένο δάσος, να παρακολουθήσει με έκπληκτα μάτια τις πτήσεις των μεγαλόπρεπων δράκων ενώ η λάμψη του ήλιου αντικατοπτρίζεται στις μεταλλικές φολίδες τους.

 

Μου ξαναθυμίζεις τον εαυτό μου, παλιά. Κι εγώ την είχα αυτή την πώρωση με τα FR. Μετά, όπως είπα, το ξεπέρασα. Δε μ'εντυπωσιάζει ένα ερείπιο των ξωτικών μέσα στα σκοτεινά δάση, δε με εντυπωσιάζουν τα επικίνδυνα σοκάκια σε μια γεμάτη μαγεία πόλη-λιμάνι, δε με εντυπωσιάζουν μερικά πειρατικά νησιά, ούτε μια έρημος, ούτε μια ζούγκλα. Αυτά τα πράγματα μπορείς να τα βρεις σε πολλούς φανταστικούς κόσμους. Για την ακρίβεια, μπορείς να τα βρεις σχεδόν σε όλους. Το κάτι παραπάνω είναι που μετράει: μερικές πινελιές από την πένα του καλλιτέχνη. Μια mind-blowing ιδέα, που θα τη διαβάσεις και θα πεις: κοίτα τι σκέφτηκε εδώ, ο κερατάς!