Guest silversoldier Posted December 23, 2004 Share Posted December 23, 2004 (edited) Η σκιά του κάβου Το σκοτάδι είχε πέσει στο δρόμο, ακόμη κι ένα μικρό παράθυρο που φώτιζε, σπάζοντας την μονοτονία του δρόμου, έσβησε, δίνοντας χώρο στη νύχτα. Το παλιό φανάρι μπροστά από το παλαιοπωλείο τρεμόπαιζε κουρασμένο. Το φως του καθρεπτίζονταν στο βρεγμένο κράσπεδο δίνοντας την εντύπωση ενός πολύχρωμου ψηφιδωτού. Περπατούσα αργά, τα πόδια μου εδώ και λίγη ώρα είχαν αυτονομιθεί και έκαναν ακόμα δυσκολότερο το βηματισμό. Το μυαλό που έδειχνε να ταξιδεύει πριν από λίγο τώρα είχε νεκρώσει. Τρεις μέρες περπατούσα άσκοπά, είχα την εντύπωση πως θα βοηθούσε στο μαρτύριο μου, αλλά δεν είχε γίνει τίποτα. Οι μέρες της ευτυχίας πέρασαν, μόνο η ελπίδα ενός θαύματος είχε απομείνει. Κάθε προσδοκία πως θα τη ξανάβλεπα κάπου, εξανεμιζόταν λίγο λίγο. Τις νύχτες μόνο ξαναζούσα στα όνειρα εκείνα τα εφτά υπέροχα χρόνια, βλέποντας πάλι τα κτίρια, το λιμάνι, το μαγαζί κύριου Νικολάι και καθετί ωραίο εκείνων των ημερών. Ήμουν ζωγράφος και τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζούσα στην Αμβέρσα, είχα το εργαστήριο μου στο λιμάνι. Είχα πάει εκεί μετά από παρότρυνση του δάσκαλου Ντυντέρ για να μάθω να σχεδιάζω τοπία. Η συντεχνία του άγιου Λουκά φημίζοντάν για τα πανέμορφα τοπία στους πίνακες της. Σκόπευα να μάθω όσα μπορούσα και έπείτα να επιστρέψω στη Νυρεμβέργη, κοντά στο δάσκαλο Ντυντέρ. Μόλις όμως τρεις μήνες από τη μέρα που εγκαταστάθηκα στη Αμβέρσα έτυχε να γνωρίσω τη Νατάλια. Η μορφή της έχει παραμείνει σαν ιερή ανάμνηση, καστανά μαλλιά, γλυκό πρόσωπο και η υπέροχη έκφραση των ματιών της που εξερευνούσε διακριτικά το κόσμο. Τίποτα δεν συγκρίνονταν με εκείνη, η ζωηρότητα, η απλοϊκή μορφή και ότι τη χαρακτήρισε με είχε συνεπάρει. Ήταν κόρη ξυλουργού, το μαγαζί του πατέρα βρίσκονταν πίσω απ’ το σπίτι της συντεχνίας. Εκείνη τον βοηθούσε, κυρίως στις ελαφριές εργασίες, έτσι αρκετές ώρες της ημέρας βρίσκονταν κοντά στο πατέρα της κάνοντας ότι μπορούσε. Αυτός ήταν ο λόγος που γνωρίστηκα με τη Νατάλια. Οι τάβλες που είχα φέρει από τη Νυρεμβέργη είχαν τελειώσει, και χρειαζόμουν απαραιτήτως. Έτσι αποφάσισα να επισκεφθώ το δάσκαλο Γιοός για να τον ρωτήσω από πού προμηθεύονταν της τάβλές για τους πίνακές του. Φόρεσα ένα μακρύ γκρίζο μανδύα, που στερέωσα στον ώμο με μια χρυσή καρφίτσα, προβάρισα λίγο τα λόγια μου στο καθρέπτη. Και έπειτα ανηφόρισα για το σπίτι του δασκάλου έχοντας ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη. Η έντονη δυσοσμία των δρόμων είχε καταλαγιάσει λόγω του φθινοπωρινού κλίματος και του ήλιου που τώρα ήταν στη δύση του, δίνοντας ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα στη πόλη. Λίγοι κυκλοφορούσαν αυτή τη ώρα στους δρόμους, οι πιο πολλοί διέσχιζαν το δρόμο τρεχάτοι, μάλλον για δουλειές που είχαν ξεχάσει. Ο δρόμος μου περνούσε απ’ το καθεδρικό, που παρόλη την επιθυμία μου να τον επεξεργαστώ, τον προσπέρασα γρήγορα. Έφτασα χωρίς να το καταλάβω στο κέντρο της πόλης, τα παπούτσια μου κόλλαγαν στο πλακόστρωτο. Δεν ήξερα γιατί συνέβαινε αυτό, υπέθεσα πως μπορεί να είχε χυθεί κάτι εκεί, μα γρήγορα διαπίστωσα πως δεν ήταν ο δρόμος, αλλά ο δισταγμός μου. Σύντομα θα χτυπούσα την πόρτα του δασκάλου και ήμουν κάπως αμήχανος. Φοβόμουν πως θα έχανα τα λόγια μου, θα μπερδευόμουν και τέλος θα έφευγα σα τρελός. Όμως αυτό δεν έπρεπε να γίνει, ήταν θέμα αξιοπρέπειας. Έτσι ανασκουμπώθηκα και προσπάθησα να αποβάλλω την ανησυχία μου. Πήρα το δρόμο που περνούσε έξω από το σπίτι της συντεχνίας και προχώρησα ευθεία μέχρι μία βελανιδιά που είχα βάλει σημάδι, έστριψα δεξιά. Και μετά από λίγο βρισκόμουν μπροστά στο σπίτι του δασκάλου. Ανέβηκά το πλατύσκαλο, και μετά από λίγους ενδοιασμούς χτύπησα την πόρτα. Μετά από λίγο ακούστηκε ένα ελαφρύ τρίξιμο και η πόρτα άνοιξε. Μία ηλικιωμένη υπηρέτρια φάνηκε, μάλλον μικρόσωμη με έναν τεράστιο κότσο στα μαλλιά της, που δίχως άλλο με τρόμαξε λίγο! «Τι θα θέλατε κύριε;» «Λέγομαι Κωνσταντέν Βέρντι, ανήκω στη συντεχνία του αγίου Λουκά και θα ήθελα να δω τον δάσκαλο Γιοός.» «Περιμένετε εδώ παρακαλώ.» Η γυναίκα χάθηκε λίγο στο βάθος του σπιτιού, πιθανόν για να ρωτήσει τον δάσκαλο εάν θα με δέχονταν. Μετά από ένα λεπτό επέστρεψε. «Περάστε, ο κύριος θα έρθει σε λίγο!» Με έβαλε να καθίσω σε ένα δωμάτιο, που μάλλον εδώ δέχονταν τους επισκέπτες τα μέλη της οικογένειας. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο, στο κέντρο βρίσκονταν τρεις άνετες πολυθρόνες, στη μία εκ τον οποίων καθόμουν, ένα κοντό χρωματιστό τραπέζι λίγο πιο πέρα, έδινε έμφαση στο χώρο. Οι τοίχοι είχαν ένα ξεφτισμένο λευκό χρώμα, όπου κάπου κάπου μπορούσες να δεις κανένα πίνακα με τοπία, που είχαν χαρίσει στο δάσκαλο οι άλλοι ζωγράφοι της συντεχνίας. Δεξιά στέκονταν ένα μεγάλο έπιπλο με συρτάρια, δεν κατάλαβα ποια ήταν η χρησιμότητα του αλλά σίγουρα εξέπεμπε μία μεγαλοπρέπεια. Το περιεργάστηκα για λίγο όμως δεν πρόσεξα κάτι που να πρόδιδε τη χρησιμότητα του. Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως μάλλον βρίσκονταν εκεί για διακοσμητικούς λόγους. Έπειτα χωρίς να το καταλάβω άρχισα να προσέχω την πολυθρόνα που καθόμουν. Είχε ένα απλό σχέδιο: γεωμετρικά σχήματα που ενάλλασσαν τα χρώματα τους σχηματίζοντας χιουμοριστικές μορφές. Η παρατήρηση της μου έδινε την εντύπωση ενός πολυδιάστατου μοτίβου, αρκετά διασκεδαστικού θα έλεγα. Ξαφνικά ένας ήχος βηματισμού διέκοψε τις σκέψεις μου και με επανέφερε αιφνιδίως στην πραγματικότητα. «Σε έκανα να περιμένεις πολύ Κωνσταντέν;» «Όχι δάσκαλε, σίγουρα θα είχατε κάποιο λόγω που δεν ήρθατε αμέσως.» «Έχεις δίκιο! Πράγματι δουλεύω μία μαντόνα που το θέμα παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον, θα ήθελες να το κοιτάξεις;» «Ευχαρίστως δάσκαλε, είναι τιμή για μένα κάτι σαν κι αυτό.» Μου έκανε νεύμα να τον ακολουθήσω! Προχωρήσαμε σε ένα στενό διάδρομο, που στο τέλος του υπήρχε μία στριφογυριστή μεταλλική σκάλα, όπου ανεβήκαμε. Το εργαστήριο του δασκάλου ήταν αρκετά σκοτεινό. Οι μυρωδιά απ’ το βερνίκι και τις μπογιές ήταν έντονη, το δωμάτιο βρίσκονταν σε σχετική ακαταστασία. Δυσκολευόμουν να κινηθώ ανάμεσα στα διάφορα έπιπλα που βρίσκονταν στις πιο περίεργες θέσεις δυσκολεύοντας τρομερά το ήδη δύσκολο βάδισμα μου στο σκοτάδι. Προχώρησα προσπαθώντας να μην σκοντάψω, ανιχνεύοντας διακριτικά το χώρο. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι μισοτελειωμένες παραγγελίες, δεν μπόρεσα να διακρίνω τα θέματά τους στο σκοτάδι. Ωστόσο κατάφερα να διακρίνω το έντονο χρωματισμό σε κάποιο απ’ τα έργα που στέκονταν εκεί, το οποίο μου κίνησε και το ενδιαφέρον. Μα ήταν λίγο δύσκολο να το προσεγγίσω, λόγω των ιδιόμορφων χαρακωμάτων του δωματίου. Ο δάσκάλος με πήγε κοντά στο μοναδικό παράθυρο του εργαστηρίου, όπου σε διαγώνια θέση είχε τοποθετηθεί το καβαλέτο με τον πίνακα που δούλευε ο δάσκαλός. Πάνω του σκιαγράφοταν η μορφή της Παναγίας που κοίταζε προς τα πάνω σε όρθια στάση τείνοντας το χέρι σαν να ήθελε κάτι να αγγίξει. Στα μάτια της διακρίνονταν μία απαράμιλλη αγωνία, για ένα γεγονός που έμοιαζε να τη συνταράζει. Δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως επρόκειτο για μία σκηνή από τη σταύρωση. Το θέμα δε διακρίνονταν από κάποια πρωτοτυπία, αλλά αποτελούσε πολύ ωραία σκέψη ότι επικεντρωνόταν στη Θεοτόκο. Σημαντικό επίσης ήταν ότι δεν παρουσιάζονταν η μορφή της με τον καθιερωμένο σχεδιασμό. Είχε αφαιρεθεί το εξωκοσμικό περίγραμμα και τη θέση του είχε πάρει ένα αλλόκοτο και συνάμα υπέροχο σχέδιο, όπου τονίζονταν σημαντικά οι γραμμές και τα χρώματα. Αναμφίβολα ο δάσκαλος είχε αφιερώσει πολύ χρόνο σε αυτή την ιδέα. Μόλις τελείωσα την παρατήρηση του πίνακα, γύρισα το κεφάλι μου και συνειδητοποίησα πως μάλλον έπρεπε να εκφράσω κάποια γνώμη. Ωστόσο δεν ήξερα τι να πω, το έργο ήταν σπουδαία σύλληψη αλλά φοβόμουν μην φανώ παρορμητικός. Θέλοντας λοιπόν καλή εντύπωση, άρχισα να λέω για την εσωτερικότητα του έργου και τις ατέλειες που παρουσίαζε σχεδιαστικά έστω. Ο δάσκαλος Γιοός φάνηκε να ικανοποιείται από την κριτική μου και έτσι ένιωσα ανακούφιση υποθέτοντας πως είχα δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για να αποκαλύψω το σκοπό της επίσκεψης μου. "Παιδιά αυτό είναι οι πρώτες δύο σελίδες του παράλληλου διηγήματος που γράφω μαζί με την οροσειρά των παγετών που έχει φτάσει αισίως της 20 σελίδες (συντομα θα το δημοσιέυσω). Περιμένω τις κριτικές σας για το νέο μου διήγημα.. Edited January 13, 2005 by silversoldier Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted December 23, 2004 Share Posted December 23, 2004 Ο εγκέφαλος είναι πολύ ψημένος, τώρα, για να κάνω σοβαρή κριτική, αλλά ωραίο φαίνεται. Περιγραφές, διάλογοι, ροή ιστορίας: όλα καλά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρατήρησα είναι το γεγονός ότι μπλέκεις σε μία πρόταση προτάσεις που θα έπρεπε να είναι δύο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ή πρέπει να βάλεις άνω τελεία ή τελεία. Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα σημεία, διορθωμένα. Ψάξε μόνος σου να βρεις και τα υπόλοιπα. Το σκοτάδι είχε πέσει στο δρόμο. Ακόμη κι ένα μικρό παράθυρο που έμενε ακόμα αναμμένο, έσβησε, δίνοντας χώρο στη νύχτα. Περπατούσα αργά· τα πόδια μου ήταν σαν μην με άκουγαν, το ίδιο και το μυαλό που έδειχνε να ταξιδεύει. Τρεις μέρες περπατούσα άσκοπά· είχα την εντύπωση πως θα βοηθούσε στο μαρτύριο μου, αλλά δεν είχε γίνει τίποτα. Οι μέρες της ευτυχίας πέρασαν, μόνο η ελπίδα είχε απομείνει. Έφτασα χωρίς να το καταλάβω στο κέντρο της πόλης. Τα παπούτσια μου κόλλαγαν στο πλακόστρωτο. Δεν ήξερα γιατί συνέβαινε αυτό, υπέθεσα πως μπορεί να είχε χυθεί κάτι εκεί, μα γρήγορα διαπίστωσα πως ήταν ο δισταγμός μου. «Πράγματι, δουλεύω μία μαντόνα και με προβληματίζει το θέμα· θα ήθελες να το κοιτάξεις;» «Ευχαρίστως, δάσκαλε· είναι μεγάλη τιμή να σας βοηθήσω στο έργο σας!» Επίσης, πρόσεχε τις επαναλήψεις. Ο λόγος δεν είναι άσχημος, αλλά θα μπορούσε να είναι και πιο στρωτός. Τέλος, πρόσεχε πού βάζεις θαυμαστικά. Σε όλα τα ακόλουθα το θαυμαστικό δεν χρειάζεται, ή φαίνεται υπερβολικό. Άνοιξε μία μικρόσωμή ηλικιωμένη υπηρέτρια, με έναν τεράστιο κότσο στα μαλλιά της, που δίχως άλλο με τρόμαξε λίγο! «Περάστε, ο κύριος θα έρθει σε λίγο!» Μου έκανε νεύμα να τον ακολουθήσω! «Ευχαρίστως, δάσκαλε· είναι μεγάλη τιμή να σας βοηθήσω στο έργο σας!» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 23, 2004 Share Posted December 23, 2004 Επίσης πρόσεξα ότι σε σημεία χρησιμοποιείς κάποια άστοχα πχ όταν λές ότι το παράθυρο έσβησε. Πάντως δεν είναι καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zoyki Posted December 24, 2004 Share Posted December 24, 2004 Το μόνο που έχω να διορθώσω είναι το όνομα... Το Κωνστάνς στα γαλλικά είναι γυναικείο όνομα και όταν το διάβασα αναγκάστικα να διπλοτσεκάρω το φύλο του πρωταγωνιστή... Το αντίστοιχο αρσενικό όνομα ειναι το Κωνσταντέν... Κατά τα άλλα είναι πολύ ωραίο το πόνημα σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted December 24, 2004 Share Posted December 24, 2004 Καλά όσο αφορά τα προηγούμενα περι λόγου διορθώνονται στο "τσακα τσακα", όσο για το όνομα δεν το 'ξερα. Δεν ήθελα να παρεξηγήσουν το πρωταγωνιστή μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest silversoldier Posted January 13, 2005 Share Posted January 13, 2005 Παιδιά ανανέωσα το κείμενο λόγω της επικείμενης δημοσίευσης όλου του πρώτου κεφαλαίου!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.