Blondbrained Posted October 14, 2009 Share Posted October 14, 2009 (edited) Δεν ξέρω πόσες λέξεις είναι, γιατί μου χάλασε το word και το γράφω κατευθείαν εδώ μέσα. Ελπίζω να είναι τουλάχιστον 1000. "Ισχυρές βροχοπτώσεις αναμένονται στα νότια προάστια..." Πόσο ισχυρή χρειάζεται να είναι η βροχόπτωση, για να κάνει δουλειά; Δεν μπορεί να ξέρει, αφού μετά τα 10 του, η βροχή κι αυτός πήραν διαζύγιο, και όχι κοινή συναινέσει. Ίσως αρκούσαν λίγες σταγόνες, ίσως κάτι τις περισσότερο. Πριν καν μπει στην εφηβεία, έμαθε ν'αναγνωρίζει όλα τα σημάδια του καιρού που προμήνυαν βροχή. ΣΤην αρχή το έκανε για παιχνίδι, σύντομα όμως το έκανε από ανάγκη. Οι γονείς του θα μπορούσαν να διδάσκουν στο μετεωρολογικό τμήμα του πανεπιστημίου. Είχαν μάθει όλους τους όρους της σημαντικότατης αυτής επιστήμης, και το κάθε συννεφάκι το παρατηρούσαν με ανησυχία και το ανέλυαν μεταξύ τους με πάσα σοβαρότητα. Και βέβαια, οι αγαπημένες τους εκπομπές στην τηλεόραση ήταν τα δελτία καιρού. Όλα τα δελτία καιρού, σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Ακόμα και τα δελτία καιρού που προορίζονταν για τους αγρότες. Τα δελτία καιρού ήταν στο τέλος και η μοναδική συζήτηση στο σπίτι τους. Όταν οι φίλοι του Στέφανου άρχισαν να τον φωνάζουν Rainman, είχε δύο επιλογές. Ή να σταματήσει να μιλάει σε άνθρωπο, ή να γελάσει μαζί τους. Διάλεξε το δεύτερο, παρόλο που η αρχική του παρόρμηση ήταν να κάνει το πρώτο. Όσο περνούσε ο καιρός το 'πρώτο' ήρθε μόνο του, κι ήταν τόσο εύκολο. Blame it on the rain, έλεγε στον εαυτό του, με τον οποίο δεν μπορούσε να κόψει τις σχέσεις, οπότε αναγκάστηκε να βρει τρόπους να τον ανεχτεί, όσο σκάρτος κι αν ήταν...Μάλλον, όχι σκάρτος. Χαλασμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Ευτυχώς, εκεί που έμεναν δεν έβρεχε συχνά, αλλά όταν συνέβαινε ο κόσμος άλλαζε γι'αυτόν. Καθόταν στην ασφάλεια του σπιτιού του, πίσω από ένα τζάμι να παρακολουθεί τις δολοφονικές σταγόνες που σχεδόν απειλητικά κυλούσαν πάνω στο γυαλί, λες και προσπαθούσαν να εισχωρήσουν μέσα στο σπίτι του, γλύφοντας το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σ'αυτές κι εκείνον. Το έκανε για χρόνια αυτό, μέχρι που ένα κορίτσι - που με κάποιον αλλόκοτο τρόπο ανακάλυψε την ύπαρξη του Στέφανου, και για έναν πραγματικά ανεξιχνίαστο λόγο αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί του- άρχισε να του κάνει παρέα σ'αυτές τις στιγμές πίσω απ'το τζάμι. Κάθονταν κι οι δύο μαζί, να κοιτούν τις σταγόνες, χωρίς να λένε κουβέντα. Ήταν μεγάλη ειρωνεία που αυτό οδήγησε τελικά στην πρώτη και μοναδική του επαφή με γυναίκα. Αυτές οι απειλητικές για εκείνον σταγόνες, λειτούργησαν μάλλον διεγερτικά στον ψυχισμό της κοπέλας, κι έτσι τουλάχιστον ο Στέφανος μούλιασε εκείνο το βράδυ, αλλά ευτυχώς όχι από τα νερά της βροχής, αλλά από τα υγρά της νεαρής ύπαρξης. Αργότερα μούλιασε από τα ίδια του τα δάκρυα, που με την σειρά τους έγλυφαν το πρόσωπό του, τον λαιμό του και το στέρνο του, αλλά το έκαναν με τρόπο λυτρωτικό, κι όχι απειλητικό. Η βροχή δεν θα του το συγχωρούσε, όμως. Λίγες μέρες μετά, και με απόλυτη ηλιοφάνεια, ανακάλυψε πως με την βροχή είχαν συμμαχήσει ο δυνατός ήλιος, η πρωϊνή δροσιά και η νυχτερινή υγρασία. Τελευταία αποκαλύφθηκαν η σκόνη, η γύρη, και το κρύο. Χαλασμένος, κόσμε. Ο Στέφανος, όχι μόνο ήταν χαλασμένος από γεννησιμιού του, αλλά διαλυόταν με τα χρόνια, κατέρρεε κάτω από το βάρος των...στοιχείων της φύσης. Το κορμί του δεν άντεχε να ζει σ'αυτόν τον πλανήτη, ίσως κάποιο αστέρι εκεί πάνω να μπορούσε να τον φιλοξενήσει, αλλά δεν θα το μάθαινε ποτέ. Ήταν σίγουρος ότι υπήρχε, είχε την ανάγκη να πιστέψει πως υπήρχε, αυτό το αστέρι που θα μπορούσε ν'αποκαλεί 'σπίτι' του. Με τον καιρό άρχισε να το ψάχνει, αυτή τη μικρή γωνιά στον ουρανό, την δική του γωνιά. Ο αφιλόξενος πλανήτης που για άλλους ήταν υπό απειλή, κι έπρεπε να προστατευτεί, ήταν για τον Στέφανο ένας μεγάλος εχθρός. Συχνά έπιανε τον εαυτό του να ονειρεύεται την απόλυτη καταστροφή του. Έβλεπε ταινίες με σεισμούς, καταποντισμούς, πυρήνες που ξαφνικά αποφασίζουν να ξεβράσουν όλη τους την λύσσα πάνω στην καημένη την ανθρωπότητα, βουνά που σκίζονταν στη μέση, ατμόσφαιρες που εξαφανίζονταν στα καλά καθούμενα, αφήνοντας τους κατοίκους του πλανήτη έρμαια στις ακτίνες του ήλιου, και όξινες βροχές που κατάκαιγαν το ανθρώπινο δέρμα, αφήνοντας πίσω τους ματωμένους σκελετούς. Αυτό το τελευταίο ήταν το αγαπημένο του. Γιατί να είναι μόνο αυτός έρμαιο στις σταγόνες της βροχής; Αν ήταν όλη η ανθρωπότητα δεν θα ένιωθε τόσο μόνος, τόσο απίστευτα μόνος... Η ισχυρή βροχόπτωση που αναμενόταν λίγες ώρες πριν, είχε μόλις αρχίσει να εκδηλώνεται. Τα πρώτα μπουμπουνητά ταρακούνησαν τον εγκέφαλό του. Μία, δύο, τρεις σταγόνες έσκασαν στο γνωστό του τζάμι, κι ο Στέφανος θυμήθηκε την πρώτη φορά που άρχισε ο ανείπωτος πόλεμος. Τότε που 10 χρονών έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του σε μία αλάνα και ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε κι όλα τα πιτσιρίκια μαζί απλά συνέχισαν το παιχνίδι τους, πιο μανιασμένα από ποτέ. Τότε, όταν έσκασαν οι πρώτες μία, δύο, τρεις σταγόνες στο καταϊδρωμένο πρόσωπό του, ένιωσε στην αρχή μόνο μία φαγούρα, που γρήγορα μετατράπηκε σε πόνο. Είχε πέσει λιπόθυμος, κι όπως τον ενημέρωσαν οι φίλοι του, γιατί αυτός δεν θυμόταν, τον είχαν πιάσει σπασμοί, ενώ το δέρμα του είχαν στολίσει έντονα σημάδια που θύμιζαν έγκαυμα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του ήταν που η φάτσα του είχε εμφανιστεί σε όλα τα κανάλια, με την λεζάντα να τρέχει από κάτω: "Ο Στέφανος της βροχής. Πώς επιβιώνει ο νεαρός αλλεργικός άντρας, που φοβάται να βγει απ'το σπίτι του όταν βρέχει. Μιλούν συγγενείς και φίλοι". Τουλάχιστον αυτό του χάρισε μία χορηγία από την εταιρία Rain Relief, με ομπρέλες και αδιάβροχα όλων των ειδών, μεγεθών και χρωμάτων. Το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να κυκλοφορεί, και να φωτογραφίζεται 'τυχαία' με τα αδιάβροχά τους ακόμα και με καύσωνα. Στην αρχή το έκανε, αλλά όταν άρχισε να έχει αλλεργία στον δυνατό ήλιο, κυκλοφορούσε μόνο υπό ιδανικές συνθήκες, δηλαδή απόγευμα με την θερμοκρασία να μην ξεπερνά τους 25 βαθμούς και την υγρασία σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα. Στο αστέρι του, πάντως, σίγουρα θα έβρεχε μια βροχή γαλαζοπράσινη, σχεδόν ζεστή στο άγγιγμα, και ο Στέφανος θα περίμενε πώς και πώς να βρέξει κάθε δεύτερη μέρα το πολύ, γιατί εκεί στο αστέρι του θα έβρεχε πολύ, πάρα πολύ. Και θα καθόταν ακίνητος σχεδόν κάτω απ'τη βροχή, με το πρόσωπο να κοιτάζει τον ουρανό με τα τρία φεγγάρια, ένα κίτρινο, ένα κόκκινο κι ένα ασημί, τα οποία θα ήταν λαμπερά σαν μικροί ήλιοι, και εμφανή καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας. Στο αστέρι του η βροχή τον αγαπούσε, κι ο ήλιος το ίδιο. Εδώ όμως, δεν τον αγαπούσε κανείς πια, ειδικά από τότε που οι γονείς του σκοτώθηκαν σ'εκείνο το τραγικό δυστύχημα, γυρνώντας από τα εβδομαδιαία τους ψώνια στο σούπερ μάρκετ, όταν γλύστρισε το αμάξι στον ολισθηρό από την 'έντονη βροχόπτωση' δρόμο. Κανείς, ούτε καν αυτός ο ίδιος... Οι σταγόνες είχαν μετατραπεί σε μικρούς καταρράκτες βρόχινου νερού, που θόλωναν το τζάμι του. Ο Στέφανος ακούμπησε την παλάμη του στο τζάμι, και η κρυάδα του γυαλιού του προκάλεσε μία μικρή φαγούρα. Δεν την έβγαλε όμως. Μετακίνησε την παλάμη απαλά πάνω στο τζάμι και ψιθύρισε στην βροχή..."Λένε πως όταν καίγεσαι, πονάς για λίγο. Μέχρι να καούν οι νευρώνες κάτω απ'το δέρμα. Μετά δεν νιώθεις τίποτα. Έτσι λένε". Κι η βροχή απαντούσε με τον χαρακτηριστικό της θόρυβο, μιλώντας του με λέξεις που δεν είχε αποκωδικοποιήσει ποτέ. Πλιτς πλατς, του έλεγε τις περισσότερες φορές, άλλες φορές βρυχώταν με ένταση, κι άλλες γουργούριζε ηδονικά και σχεδόν τραγουδιστά. Με έναν αναστεναγμό, που διακόπηκε από την αδυναμία του να γεμίσει τους πνεύμονες με αέρα, ένα από τα πολλά συμπτώματα των διάφορων αλλεργιών που εκδηλώνονταν λόγω της υγρασίας, κατέβασε τα χέρια του και πήγε μέχρι την πόρτα. Έπιασε το χερούλι, σφίγγοντάς το στην αρχή από δισταγμό και αμέσως μετά με αποφασιστικότητα. Άνοιξε την πόρτα, κοίταξε για λίγο την βροχή, έκλεισε τα μάτια για ν'ακούσει καλύτερα τους ήχους της, και έκανε δύο βήματα για να βγει έξω, ψιθυρίζοντάς της για μία τελευταία φορά: "πήγαινέ με σπίτι". Edited October 15, 2009 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 14, 2009 Share Posted October 14, 2009 1257 λέξεις είναι το κείμενο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 (edited) Γενικά: Χαριτωμένο διήγημα. Λίγο βιαστικό όμως, ε; Μου άρεσε: Το σταδιακό χτίσιμο της προσωπικότητας του Στέφανου. Οι σποραδικές αναφορές που θα χρησιμοποιούσαμε στην πραγματική ζωή σε παρόμοιες καταστάσεις, όπως ο Rain Man και το Blame it on the Rain (αθάνατοι οι Milli Vanilli, τελικά ). Δε μου άρεσε: Πρώτον το ότι δεν ήταν και πολύ σου-φου, τελικά. Αλλεργίες απίθανες υπάρχουν πάααρα πολλές, όπως αυτή μιας γνωστής μου που έχει αλλεργία στον ίδιο της τον ιδρώτα. Και δεύτερον, ξέρω, σπαστική γίνομαι, αλλά δε μπόρεσα να μην αναρωτηθώ; Αφού έχει αλλεργία στο νερό, τότε πώς επιβιώνει; Τι τρώει και προπαντώς τι πίνει; (1260 λέξεις, για όσους αναρωτιούνται. Εντός του ορίου.) Edited October 21, 2009 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 21, 2009 Author Share Posted October 21, 2009 Λίγο βιαστικό όμως, ε; Ναι, αυτό δεν το'κρυψα ποτές. Γράφτηκε απνευστί και απευθείας μέσα στο φόρουμ. Αφού έχει αλλεργία στο νερό, τότε πώς επιβιώνει; Τι τρώει και προπαντώς τι πίνει; Δεν έχει αλλεργία στο νερό, αλλά στο βρόχινο νερό, και το ίδιο έχουν αναρωτηθεί πολλοί για όσους εκδηλώνουν όντως αλλεργία στο βρόχινο νερό! Προφανώς είναι κάποια αλλεργία σε συστατικά που μπορεί να 'κουβαλάει' μια βροχή, ειδικά τώρα πια που οι βροχές κοντέουν να είναι 100% όξινες! Δεν ξέρω, δεν έχει αποφανθεί η επιστήμη ακόμα Είσαι πολύ γρήγορη, παιδάκι μου! Πότε πρόλαβες και τα σχολίασες όλα; Ευχαριστώ για τα σχόλια, by the way Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 SPAM: Πάντως έχω ακούσει για περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν αλλεργία στο νερό, και μάλιστα αναγκάζονται, για να αποφεύγουν να κάνουν μπάνιο συχνά, να καθαρίζονται με οινόπνευμα. Παρ' όλ' αυτά, φαντάζομαι ότι πίνουν κανονικά νερό. (Την ιστορία θα τη σχολιάσω πιο μετά) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Martin Ocelotl Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Τεχνικά. Ο «Στέφανος της βροχής» έχει μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που μάλλον δεν είναι καλά ανεπτυγμένη. Η εσωστρέφεια του παρουσιάζεται και χτίζεται πάνω σε κοινωνικούς αποκλεισμούς που βοηθάνε τον αναγνώστη να ταυτιστεί αλλά όχι να συμπάσχει. Οι διάλογοι (που λείπουν) θ μπορούσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος στον χαρακτήρα του ήρωα σου. Οι καλπάζουσες αλλεργίες του είναι ένα τρυκ που θα μπορούσες ίσως να εκμεταλλευτείς καλύτερα μιας και εκεί στηρίζεις όλο το διήγημα σου. Ο αναγνώστης δυστυχώς αντιλαμβάνεται εύκολα την πρόχειρη ανάπτυξη της ιστορίας σου. Λόγος. Ο λόγος είναι μέτριος χωρίς να επιτυχαίνει την ισορροπία των περιγραφών μεταξύ των συναισθημάτων των καταστάσεων και του χώρου. Είναι περιγραφικός πάντως, με αποτέλεσμα να μη κουράζει. Αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας που υποθάλπει δύναμη. … Τύπος. Τίποτα που να παρατήρησα. Αλλά και αν παρατηρούσα, δεν θα έπρεπε να του δώσεις ιδιαίτερη σημασία (ειδικά σε ελληνικό κείμενο)… Ιστορία. Η ιστορία δεν είναι κακή. Η εξέλιξη της πλοκής ήταν σχετικά καλή αν και μερικές φορές ανισόβαρη. Η ροή δεν είναι το καλύτερο σημείο της αλλά δεν μου μοιάζει για πρόβλημα πένας όσο για έλλειψη χρόνου που χρειαζόταν για την επιμέλεια της. Συμπέρασμα. Κανένα πραγματικά χρήσιμο συμπέρασμα δεν έχω για να καταθέσω. Δεν θα το αγόραζα, αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με προσωπικό γούστο κι όχι αντικειμενική (όσο γίνεται) αξιολόγηση… Note: Ο «Στέφανος της βροχής» είναι ένα διήγημα που με δυσκολία μπορώ να θεωρήσω ότι βρίσκεται στα πλαίσια των Science Fiction – Fantasy –Terror – Horror etc ή τέλος πάντων, των διηγημάτων που μπορώ να ασκήσω μια κάποια εποικοδομητική κριτική. Θα προσπαθήσω πάντως, αν και στη θέση σου δεν θα με έπαιρνα και πολύ στα σοβαρά… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Αρκετά απλοϊκή ιστορία με πλοκή να λες ότι είναι πρακτικά δύο αράδες. Η σκιαγράφιση του χαρακτήρα ήταν ευχάριστη αλλά σαν τελειώνει αναρωτιέσαι που πήγαν οι πέντε παράγραφοι πριν την τελευταία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 22, 2009 Author Share Posted October 22, 2009 (edited) Φοβάμαι πως εχετε δίκιο για το ότι δεν είναι σουφου. Μη με πάρετε με τις πέτρες και τις ντομάτες, αλλά επειδή τελευταία στιγμή αποφάσισα να πάρω μέρος στον διαγωνισμό (επειδή δεν μπορούσα να δουλέψω λόγω word), δεν διάβασα πολύ προσεκτικά τους όρους του διαγωνισμού. Το μόνο που πρόσεξα ήταν πόσες λέξεις έπρεπε να είναι. Το είδα εκ των υστέρων, ψάχνοντας τους όρους για να δω αν επιτρεπόταν ν'ανεβάσω και το βραχυκύκλωμα, κι αφού είχα ήδη κάνει και την άλλη πατάτα και 'ακολουθώντας' το λινκ του πρώτου διηγήματος που ανέβηκε για τον διαγωνισμό στις ιστορίες τρόμου, ανέβασα και την δική μου εκεί. Ούτε τρόμου είναι, ούτε σουφού και συγγνώμη γι'αυτό, γιατί νιώθω σαν να σας εξαπάτησα. Πάντως, δεν το'κανα εσκεμμένα, ακι δεν πρόκειται να ξαναγίνει τόσο 'τσαπατσούλικα'. Για να είμαι εντάξει προς το παρόν, νομίζω ότι παίζει ίσως στα όρια του σουφου, επειδή όσο περίεργες αλλεργίες και αν υπάρχουν, δεν ξέρω καμία που να σε καίει η βροχή. Ας πούμε ότι αυτό βάζει την ιστορία ακριβώς στα όρια του σουφού, για να μην νιώθω κι άσχημα. Ευχαριστώ θερμά για τις παρατηρήσεις, παιδιά Edited October 22, 2009 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 23, 2009 Share Posted October 23, 2009 Εδώ έχουμε μια καλή πένα και μια ιδέα (την αλλεργία στη βροχή και την απομόνωση που προκαλεί) που δίνει υλικό για να γράψεις κάτι πολύ ενδιαφέρον. Όμως, βλέπουμε ότι το θέμα μένει αναξιοποίητο. Χρειαζόταν περισσότερη εμβάθυνση στο χαρακτήρα, στις σχέσεις τους με τους άλλους και πως αλλοιώνονται από το προβλημά του, στην σταδιακή του απομόνωση και την εμφάνιση αυτού του καταθλιπτικού στοιχείου που φαίνεται να κυριαρχεί. Οι επιπλέον αλλεργίες δεν φαίνεται να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό και δείχνουν αταίριαστες. Το περιστατικό με τους γονείς, επίσης δείχνει εμβόλιμο και χαλάει τη ροή της αφήγησης. Αν το δουλέψεις πολύ, νομίζω ότι έχει δυναμικό. Ο στεφανος της βροχής_σχόλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 23, 2009 Author Share Posted October 23, 2009 Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα επιπλέον σχόλια!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 24, 2009 Share Posted October 24, 2009 Συμφωνώ ότι χρειάζεται πάρα πολύ καλή διάθεση για να θεωρήσεις ότι η ιστορία έχει φανταστικό στοιχείο, αλλά την έχω. Έχει πάντως μια πολύ δυνατή ιδέα όσον αφορά στον κεντρικό χαρακτήρα, με ευχέρεια στην αφήγηση και μερικά πολύ ωραία επιπλέον στοιχεία που ζωντανεύουν την αφήγηση, με μια μόνιμη αίσθηση όμως ότι θέλει περισσότερο χώρο. Υπάρχουν σημεία σημαντικά που τα ξεπετάς με τρεις σειρές (πχ η κοπέλα πίσω από το τζάμι). Οι επιπλέον αλλεργίες φαντάζομαι ότι σου χρειάζονται ώστε να κλείσεις τον ήρωα στο σπίτι μια και καλή, παρουσιάζονται όμως σαν από μηχανής... αλλεργίες κάποια στιγμή (ίσως μια καλή ιδέα θα ήταν ο Στέφανος να τις έχει όλες από την αρχή, και απλά να δώσεις ένα μεγαλύτερο βάρος στη βροχή). Μία ιστορία αρκετά συγκινητική, με έναν χαρακτήρα που σε κάνει να συμπάσχεις μαζί του, αλλά και με μία αίσθηση αναξιοποίητου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 25, 2009 Share Posted October 25, 2009 Μελαγχολική. Είναι κάπως αδύναμη και δε συμβαίνουν και πολλά. Στο σημείο που αναφέρεται το ατύχημα των γονιών, σκέφτηκα ότι παραφορτώνεις τον ήρωα με βάσανα. Οι αλλεργίες του είναι από μόνες τους τεράστιο πλήγμα. Οκ, αυξάνεται η θλίψη και η κατήφεια, αλλά αυτό που σπίθησε στο μυαλό μου, τη στιγμή που διάβαζα για το ατύχημα, ήταν το εξής: ‘’Τι γκαντεμόσαυρος είναι αυτός ρε φίλε’’. Αυτό (ναι, έστω για μια στιγμή) ήταν μια σκέψη που μείώσε τη βαρύτητα. Κάτι άλλο είναι ότι μου έδωσε την αίσθηση πως πεταγόταν από το ένα στο άλλο, σε φάσεις. Πχ το σημείο για τα αδιάβροχα ή το σημείο με το φανταστικό πλανήτη. Δε λέω ότι η ύπαρξή τους με χάλασε και φυσικά καταλαβαίνω ότι τρέχουμε μέσα απ’ όλη τη ζωή τού Στέφανου και πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες στάσεις, όμως τα άλματα δεν ήταν ομαλά για μένα. Η σημασία της βροχής, αν και ξεκάθαρη, ωστόσο νοθεύεται σε κάποιο σημείο με τα υπόλοιπα (ήλιος, σκόνη κλπ). Η έξοδος μού άρεσε και ένιωσα ότι επανέφερε τη βροχή σε κεντρικό ρόλο. ‘’κι έτσι τουλάχιστον ο Στέφανος μούλιασε εκείνο το βράδυ, αλλά ευτυχώς όχι από τα νερά της βροχής, αλλά από τα υγρά της νεαρής ύπαρξης.’’ Μούλιασε από τα υγρά τής νεαρής ύπαρξης; Ή αυτό είναι κάπως τραβηγμένο ή σοκάρομαι εύκολα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted October 25, 2009 Share Posted October 25, 2009 Δεν έχω πρόβλημα να την δω ως sff. Το concept μπορεί να υπάρχει και στην πραγματικότητα αλλά είναι αρκετά outlandish. Το θέμα είναι ότι δεν πάει παρακάτω. Ουσιαστικά δεν υπάρχει πλοκή εκτός από την αρχή και το τέλος (πως απέκτησε την αλλεργία, πως γνώρισε την κοπέλα, πως πέθαναν οι γονείς του, πως βγήκε στην βροχή). Ένα κείμενο με διπλάσιο αριθμό λέξεων θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Παρά όλα αυτά, μου άρεσε σαν ιστορία και θα ήθελα να την διαβάσω σε extended version. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 25, 2009 Author Share Posted October 25, 2009 Ή αυτό είναι κάπως τραβηγμένο ή σοκάρομαι εύκολα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Τώρα κι εγώ τι να πω εδώ? Να πω ότι δεν είναι φανταστικό? Είπαμε, συμφωνήσαμε καίγεται.. συνήθως βγάζεις φουσκάλες... και συν τοις άλλοις τι φταις εσύ που η πραγματική ζωή τείνει να γίνει πιο σουφου από τα σουφου? Να σου πω ότι "τι να σου πω ρε κοπελιά για το λόγο?" είπαμε είναι πρόχειρο, ξέρω ότι ξέρεις να γράφεις από τα άλλα σου κείμενα, δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο ότι έχει άμεση ανάγκη από κομμωτή, γάλλο κατά προτίμηση που να μη φοβάται να κόψει Πάντως, η σχέση του με το θέμα μας είναι άρρηκτη, εάν βγάλεις τη βροχή δεν έχεις υπόθεση και η μελαγχολία που αποπνέει το κειμενάκι πηγαία. Όταν θα το ξαναπιάσεις -που φαντάζομαι πως θα το κάνεις- εγώ είμαι της γνώμης να προσέξεις αυτή τη μελαγχολία να μην αλλοιωθεί. Επίσης, εγώ δεν είμαι της γνώμης πως θα έπρεπε να το μακρύνεις. Θα έλεγα ίσως να σκεφτόσουν να μείνει ως έχει σε μέγεθος, να μην προσπαθήσεις να του βάλεις πλοκή και να μείνεις εκεί όσο το δυνατόν ομορφότερα: σε μια πηγαία μελαγχολική, σχεδόν φιλοσοφική σκιαγράφηση ενός μοναχικού χαρακτήρα. Πραγματικά, δε μπορώ να πω πως δε μου άρεσε. Νομίζω το συμπάθησα πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Το μόνο πράγμα που μου άρεσε από αυτό το διήγημα είναι το ότι μου θύμισε τον Μικρό Πρίγκηπα. Κατά τα άλλα, είναι μια ιστορία που δεν με έπεισε. Ο θάνατος των γονιών μου φάνηκε σαν την πρόφαση που έψαχνες για να κάνει αυτό που έκανε ο Στέφανος, κι αυτό δεν μου κάθισε καλά. Βεβιασμένη εξέλιξη. Δεν έχω να πω άλλα χωρίς να φλυαρίσω ή να επαναλάβω όσα έχουν υποθεί από τα άλλα μέλη που σχολίασαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vkarg Posted October 27, 2009 Share Posted October 27, 2009 Καλογραμμένο μα έχω την αίσθηση ότι κάπου το έχω ξαναδεί αυτό, ένας ήρωας δλδ αλλεργικός στα στοιχεία της φύσης...Με λίγα λόγια αν και γενικά μ' άρεσε το βρήκα λίγο τετριμμένο (κάτι που δεν είναι και απαραιτήτως κακό αλλά anyway). Aυτάαα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.