Σκοτεινή βροχή

[Waylander]

Συγγραφέας: Άγης Τσιώκος

Είδος: Fantasy

Σεξ/Βια: Όχι

Αριθμός λέξεων:1264

 

 

 

 

 

Σκοτεινή βροχή

 

 

 

Έβρεχε εδώ και μέρες ασταμάτητα. Από τότε που είχε περάσει τα σύνορα και πλησίαζε στον προορισμό του οι ουρανοί είχαν ανοίξει και η βροχή έπεφτε δίχως τέλος. Άλλοτε γρήγορα και βίαια σαν ξαφνική καταιγίδα του χειμώνα και άλλοτε σιγά σιγά όπως τα σιωπηλά πρωτοβρόχια του φθινοπώρου η βροχή ήταν πάντα εκεί τις τελευταίες μέρες σαν να τον ακολουθούσε.

Αγνοώντας την καταιγίδα ο ίδιος συνέχιζε τον δρόμο του, είχε φτάσει πολύ κοντά για να τα παρατήσει τώρα. Σίγουρα αποτελούσε θέαμα παράξενο για όποιον θα τύχαινε να τον δει. Ένας μοναχικός άντρας ντυμένος σαν πολεμιστής που κάλπαζε κόντρα στον άνεμο και την βροχή πάνω στο σταχτί άλογο του.

Αρχικά η βροχή δεν τον είχε ενοχλήσει. Αντιθέτως την είχε δεχτεί με νοσταλγία. Είχε σταθεί πάνω στο άλογο του με το κεφάλι στραμμένο προς τον ουρανό με τις υγρές σταγόνες να κυλάνε στο ηλιοκαμένο πρόσωπο του, ενώ ταυτόχρονα άκουγε τον ήχο που έκανε η βροχή καθώς έπεφτε πάνω στο δασώδες τοπίο της πατρίδας του ώσπου το υποζύγιο του ενοχλημένο χλιμίντρισε δείχνοντας του ότι ήταν ώρα να συνεχίσουν.

Πάντα του άρεσε η βροχή. Του έφερνε συναίσθημα γλυκόπικρο και τον πήγαινε πίσω στον χρόνο, σε αναμνήσεις μισοξεχασμένες. Θυμόταν ατελείωτα γκρίζα πρωινά γεμάτα παιχνίδια στην βροχή με τα αδέρφια του ώσπου η μητέρα τους, τους μάζευε στο μικρό σπίτι που έμεναν φωνάζοντας τους. Θυμόταν πως είχε γνωρίσει εκείνη, προσφέροντας της καταφύγιο από την βροχή και αφήνοντας την να μείνει στο σπίτι που πλέον έμενε μόνος, μετά από χρόνια, μια βροχερή μέρα στο τέλος του καλοκαιριού. Θυμόταν ακόμα ένα βροχερό καλοκαιρινό απόγευμα όταν τελικά την παντρεύτηκε στο κάστρο του άρχοντα πάτερα της με την βροχή να βρέχει την γκρίζα, ψυχρή πετρά. Τέλος θυμόταν εκείνη την νύχτα του χειμώνα που οι επιδρομείς είχαν απαγάγει εκείνη και τον νεαρό γιο του κάνοντας τον να αφήσει την γη που πλέον διοικούσε και να ταξιδέψει στα πέρατα της γης για να ξαναβρεί την οικογένεια του.

Τώρα όλα αυτά είχαν τελειώσει και αποτελούσαν πλέον αναμνήσεις που ξυπνάν με την βροχή. Αρνούμενος να σκεφτεί το παρελθόν ο άντρας σπιρούνιασε το άλογο απότομα κάνοντας το να πάει ποιο γρήγορα μέσα στον λασπωμένο δρόμο, όλο και ποιο κοντά στην αρχή.

 

 

 

“Δεν θα φτάσεις πότε σου πίσω! Πότε! Όσο ποιο κοντά πας τόσο ποιο μακρυά κατευθύνεσαι!”

Ο άντρας πετάχτηκε βγαίνοντας απότομα από ένα ανήσυχο, γεμάτο σκοτεινά όνειρα, ύπνο. Για άλλη μια φορά είχε δει τον ίδιο εφιάλτη, εκείνο τον μαυροφορεμένο μάγο να του φωνάζει με την φρικιαστική φωνή του καθώς ξεψυχούσε στα ποδιά του, διπλά στα δυο άλλα άψυχα κορμιά που ήταν τόσο οικία στον ίδιο.

Είχε κοιμηθεί σε ένα μικρο, εγκαταλελειμμένο πανδοχείο διπλά στον δρόμο. Βρήκε το κτίριο αργά την νύχτα, άδειο, και ο ύπνος δεν άργησε να τον βρει διπλά στην μικρή φωτιά που κατάφερε να ανάψει στο από καιρό σβησμένο τζάκι.

Έξω ακόμα έβρεχε. Μέτα από τόσες μέρες πορείας μέσα στην βροχή, ο μουντός αυτός καιρός άρχιζε να γίνετε ενοχλητικός. Εκτός αυτού φαινότανε ότι ο καιρός είχε αρχίσει να τον επηρεάζει σκέφτηκε καθώς σέλωνε το άλογο του έτοιμος να συνεχίσει την πορεία του. Τούτο το πρωί είχε ξυπνήσει με άσχημη διάθεση και με έναν πολύ ανησυχητικό βήχα.

Δεν ήταν ο μόνος που σιγά σιγά αρρωσταίνε. Το άλογο του φαινόταν επίσης όλο και ποιο κουρασμένο και αδύναμο μέρα με την μέρα αλλά το ποιο παράξενο ήταν ότι η ίδια η χώρα έδειχνε να νοσεί από αυτήν την ατελείωτη βροχή. Η φύση ολόκληρη έδειχνε άρρωστη, σαν να αργοπεθαίνει. Το πυκνό πευκοδάσος που είχε αφήσει καταπράσινο τώρα είχε πάρει ένα καφεκόκκινο άρρωστο χρώμα ενώ τα λίγα ζώα που είχε βρει τις τελευταίες μέρες της πορείας του φαινόταν υποσιτισμένα και καχεκτικά σε σημείο που δεν ήξερε αν έπρεπε να τραφεί από αυτά η όχι.

Το ποιο παράξενο όμως ήταν η παντελή έλλειψη ανθρώπων. Μέτα το εγκαταλελειμμένο πανδοχείο συνάντησε δυο μικρά χωριά εντελώς άδεια στον δρόμο του. Τα μικρά, ξύλινα σπίτια έδειχναν ακατοίκητα εδώ και χρονιά ενώ όσο και να έψαξε δεν βρήκε ψυχή τριγύρω.

Καθώς κάλπαζε μακριά μέσα στην βροχή ο άντρας αναρωτήθηκε για πολλοστή φορά τη είχε συμβεί στην πατρίδα του ενώ αυτός έλειπε μακριά.

 

 

 

Έφτασε στα περίχωρα της πρωτεύουσας πεζός, κουτσαίνοντας. Το άλογο του είχε πεθάνει μια μέρα πριν καθώς προχωρούσαν στο γεμάτες λάσπες από την βροχή δρόμο, σκοτωμένο από την καταραμένη, χωρίς τέλος βροχή. Ήξερε πλέον ότι αυτή ήταν η αιτία όλης αυτής της καταστροφής και της ερήμωσης. Ήταν σίγουρος ότι η η βροχή που έπεφτε από τον ουρανό δεν ήταν φυσιολογική άλλα μια ανίερη, δηλητηριώδες κατάρα που είχε βρει την πατρίδα του.

Είδε την πρωτεύουσα άδεια, ερημωμένη, μια σκιά του παλιού της μεγαλείου. Δεν του προκάλεσε έκπληξη καθώς σε όλο του το ταξίδι ως εδώ δεν είχε συναντήσει ούτε έναν ζωντανό άνθρωπο. Η βροχή τους είχε σκοτώσει όλους όπως και κάθε άλλο ζωντανό πλάσμα ενώ τώρα κατάστρεφε ακόμα και τα ίδια τα μεγαλόπρεπα κτίρια της πόλης. Περπάτησε σιγά σιγά στους πλακόστρωτους δρόμους που τώρα είχαν χαθεί κάτω από το σκούρο νερό, με κατεύθυνση προς το πάλαι ποτέ μεγαλόπρεπο κάστρο από ΄που διοικούσε κάποτε την χωρά. Γύρω του τα μαρμάρινα κτίρια έδειχναν άσχημα και κατεστραμμένα χάρη στην διάβρωση που έπαθαν από την βροχή μέσα σε λίγες μέρες. Διάβρωση που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάθαιναν πριν περάσουν αρκετές χιλιάδες χρονιά.

Κοντά στην μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης αντίκρισε ένα μεγάλο άγαλμα που απεικόνιζε έναν βασιλέα του παρελθόντος. Τα χαρακτηριστικά του αγάλματος είχαν σβηστεί τόσο που σχεδόν δεν το αναγνώρισε. Η ιστορία η ίδια έσβηνε από την βροχή. Φτάνοντας στην βάση του αγάλματος σταμάτησε και κάθισε κάτω. Του ήταν αδύνατον να συνεχίσει άλλο. Ένιωθε ότι το σώμα του έκαιγε από τον πυρετό ενώ κάθε κόκκαλο και μυς του πονούσε. Ακουμπισμένος στα πόδια του μαρμάρινου βασιλιά σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό κοιτάζοντας τα σκοτεινά σύννεφα στα μάτια, και έμεινε εκεί ακούγοντας την βροχή να πέφτει γύρω του.

Αυτό και κάτι ακόμα. Άκουγε μια φωνή, μια σαρκαστική, φρικτή φωνή να του λέει για άλλη μια φορά μετά από καιρό τα ίδια εκείνα λόγια:

“Όσο ποιο κοντά πας τόσο ποιο μακρυά κατευθύνεσαι!”

Έβλεπε τώρα μπροστά του την μαυροντυμένη φιγούρα του μάγου που του είχε πει εκείνα τα σκοτεινά λόγια στην κορύφωση του δράματος της ζωής του όταν βρήκε το παιδί και την γυναίκα του στα πόδια του. Η οργή που είχε νιώσει τότε ήταν απίστευτη, τέτοια που ακόμα και τώρα μπορούσε να νιώσει οργισμένος . Οργισμένος όπως όταν μόνος του σκότωσε τους δουλεμπόρους που είχαν απαγάγει και πουλήσει την οικογένεια του. Οργισμένος όπως όταν έσφαξε αυτόν που τους είχε αγοράσει. Μα εκείνος, ο μαυροντυμένος μάγος, τον είχε καταραστεί με την τελευταία του ανάσα. Και μαζί μ΄αυτόν και την ίδια του την γη.

Θολωμένος από τον πυρετό μα ανανεωμένος από την οργή σηκώθηκε όρθιος. Ένιωθε τη ζωή να φεύγει από μέσα του σιγά σιγά Ήξερε ότι σύντομα θα πέθαινε σκοτωμένος από την σκοτεινή, καταραμένη βροχή. Αλλά θα έφτανε στον προορισμό του, στο σπίτι του, το μεγάλο κάστρο που έστεκε ερημωμένο πάνω στον λόφο, όχι μακριά από την πλατεία οπού βρισκόταν. Κουτσαίνοντας άρχισε να προχωρά κόντρα στον άνεμο και την βροχή που σαν να ένιωθαν την θέληση του είχαν δυναμώσει. Έδινε τώρα την τελευταία του μάχη ενάντια στην μανιασμένη καταιγίδα και το δηλητηριασμένο του κορμί. Φτάνοντας σπίτι του, θα εκδικούταν μια για πάντα τον μάγο.

Στο τέλος βγήκε ποιο δυνατός. Με τον άνεμο να χτυπά το εξασθενημένο, βρεγμένο κορμί του, έφτασε στην πύλη του κάστρου που έστεκε ορθάνοιχτη. Κοίταξε για τελευταία φορά τον ουρανό πριν περάσει το μεγάλο πέτρινο κατώφλι που οδηγούσε σπίτι του. Καθώς έκανε τα τελευταία του βήματα μπροστά του, στο κάστρο είδε φως και άκουσε παιδικά γέλια ενώ στο βάθος είδε μια γυναικεία αγκαλιά να τον περιμένει στην λιακάδα. Κλίνοντας τα μάτια είχε φτάσει σπίτι.

[Naroualis]

Γενικά: Αρκετά αδύναμο σαν σύνολο.

 

 

 

Μου άρεσε: Η ιδέα, αν και κοινή, είναι ικανοποιητική.

 

 

 

Δε μου άρεσε: Και πάλι σου λείπει η επιμέλεια. Τα πολλά ορθογραφικά δε βοηθούν καθόλου. Επίσης παρατήρησα κάποια σημεία, όπου ο λόγος σου δε ρέει, δημιουργώντας νοηματικά κενά. Τώρα στην ίδια την πλοκή, νομίζω ότι θα ήθελα -προσωπικά πάντα- λίγη περισσότερη ανάπτυξη. Γιατί τον καταράστηκε ο μάγος; Και τελικά ο ήρωας πώς κατάφερε και ακύρωσε την κατάρα;

 

 

 

 

[Blondbrained]

Εγώ ελπίζω να κατάλαβα καλά, αλλά μάλλον πεθαίνει στο τέλος, έτσι; Δεν είανι ότι λύνεται η κατάρα, απλά πεθαίνει και 'ενώνεται' με την οικογένειά του. Σωστά;

 

Ασχέτως και πέρα απ'αυτό. Δεν εξηγείται γιατί προκάλεσε τέτοιο μένος πια στον μάγο, ώστε να καταστρέψει ολόκληρη πόλη. Σε γενικές γραμμές δεν είμαι υπέρ του να εξηγούνται τα πάντα, αλλά εδώ φαίνεται πως αυτή την εξήγηση μας την χρωστάς, γιατί πάνω σ'αυτή την 'αιτία' βασίζεται όλο σου το διήγημα.

 

Με κούρασε, μάλλον η ροή του λόγου, αλλά κι η ίδια η πλοκή.

Πάντως, έχεις την δυνατότητα να δημιουργείς εικόνες και να 'ξυπνάς' συναισθήματα, απλά χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις αυτά σου τα όπλα, με τρόπο ώστε να εξυπηρετήσουν αυτό που θες να πεις. Τώρα απλά φαίνεται η ικανότητά σου αυτή, αλλά είναι λες και δεν ξέρεις τι να την κάνεις.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Ωραία ατμόσφαιρα και σχεδόν νανουριστική αφήγηση ενός κόσμου όπου βρέχει συνέχεια.

 

Η έλειψη πληροφοριών για τις αρχικές προθέσεις του μάγου προς την οικογένεια του ήρωα μου προκάλεσε πρόβλημα στην πλήρη απόλαυση του κειμένου. Εντάξει, ο κακούργος τον καταράστηκε ενώ ο ήρωας τον σκότωνε, πως όμως στο τέλος νικιέται η κατάρα;

 

Στο πρώτο μέρος του διηγήματος με κούρασαν οι πολύ μεγάλες, σερνόμενες προτάσεις σου. Θα μπορούσες με λίγη υπομονή να χτίσεις πιο σωστά την αφήγηση σου.

Edited October 21, 2009 by DinoHajiyorgi

[Martin Ocelotl]

 

Τεχνικά.

Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ρηχός για μια ιστορία που βασίζεται σε αυτόν. Δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τα κλισέ και περιορίζεται σε μέτριες αφηγηματικές περιγραφές. Δεν καταφέρνει να παρασύρει τον αναγνώστη στην αγωνία του και δεν εμπνέει την ένταση των συναισθημάτων που θα έπρεπε.

 

 

Λόγος.

Ο λόγος είναι αισθητά καλύτερος από την ίδια την ιστορία. Οι περιγραφές είναι τραβηγμένες και δεν πείθουν. Υπάρχει ευχέρεια αλλά είναι μετέωρη ανάμεσα σε μη ισορροπημένη στο ρυθμό της ροή. Τελικά ο αναγνώστης δεν ταυτίζεται ούτε με τον ήρωα ούτε με τον αφηγητή. Του δίνεις μικρή απόλαυση με βαριές αποσκευές προβλημάτων.

 

 

Τύπος.

Σημειώθηκε ότι απουσιάζει η επιμέλεια.

 

 

Ιστορία.

Μέτρια, με σοβαρές ελλείψεις στη ροή και την ταχύτητα ανάπτυξης, που όπως είπα και πρωτύτερα, δεν είναι ισορροπημένη με αποτέλεσμα να κουράζει. Ενδιαφέρουσες συνθήκες μένουν συρρικνωμένες σε μια πρόταση και μακροσκελείς περιγραφές πνίγουν την πλοκή, που με τη σειρά της πάσχει από πρωτοτυπία κα δυναμική.

 

 

Συμπέρασμα.

Δεν είναι κάτι που θα γινόταν η αιτία να αγοράσω ένα ανθολόγιο ανάλογων ιστοριών. Δείχνεις ότι μπορείς να γράψεις. Ακόμα περισσότερο δείχνεις ότι έχεις πολύ δουλειά μπροστά σου. Μην κάθεσαι… κάνε την.

 

 

 

Note: --- --- ---

 

 

[Guest Anime_Overlord]

Τα παν οι άλλοι για εμένα. Πιο πολύ πάντω με ενόχλησε το γιατί οι ( διακαιολογημένες; ) βίαιες ενέργειες του πρωταγωνιστή έπρεπε να καταδικάσουνε ολάκερο βασίλειο. Γιατί ακολουθείς την λογική "ο βασιλιάς είναι το βασίλειο"; Και αφού όλοι είχαν πεθάνει, γιατί δεν υπήρχε ούτε ένα πτώμα; Στην τελική όλα θα ήταν κάλλιστα ένα όνειρο αλλά και πάλι δεν εξηγείται πως την νίκησε την κατάρα.

[dagoncult]

Είναι πάρα πολύ σύντομη. Σαν περίληψη μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Δεν περιγράφει, παρά φευγαλέα, τα σημαντικότατα σημεία που αφορούν τα δεινά του πρωταγωνιστή. Του απήγαγαν τη γυναίκα και το παιδί, τους πούλησαν, σκότωσε το μάγο. Όλα αυτά (και με 2000 λέξεις να σου περισσεύουν) βγαίνουν στριμωγμένα. Το τελείωμα μού άρεσε, γιατί ήταν απλό και γλυκόπικρα φορτισμένο. Θα ήταν καλά αν η ιστορία με είχε φορτίσει συναισθηματικά από πριν. Οι περιπέτειες που αναφέρονται είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, αλλά σε μεγαλύτερης έκτασης γραπτό. Άμα βρεθείς σε φάση, δεν τσεκάρεις μπας και της βαρέσεις καμιά προσαύξηση; Κάτι στις 5-6 χιλιάδες λέξεις;

 

ΥΓ1: Η ατάκα/κατάρα ‘’Όσο ποιο κοντά πας τόσο ποιο μακριά κατευθύνεσαι!’’ δεν ήταν κατανοητή σε μένα, σε σχέση με την υπόλοιπη ιστορία. Μπορώ να την καταλάβω, μόνο αν θεωρήσω τη βροχή ως αποτέλεσμα τής κατάρας, αλλιώς θα πρέπει να υπάρχουν δύο κατάρες. Μία για τη βροχή και μία για το σπίτι του, το οποίο όσο θα πλησιάζει, τόσο αυτό θα απομακρύνεται.

 

ΥΓ2: Ο τίτλος και ναι και όχι.

 

ΥΓ3: Η λέξη βροχή επαναλαμβάνεται, νομίζω, πάρα πάρα πολλές φορές... εκτός αν πας να μας υποβάλλεις με την τόσο συχνή αναφορά της. Άσχετα από το παραπάνω, η βροχή, σαν θέμα, είναι εκεί, γεμίζει την ατμόσφαιρα και, εκτός από αυτό, επιπλέον ασκεί δράση, παίζει το δικό της ρόλο στην ιστορία. Καλό αυτό.

[khar]

Μέχρι τη στιγμή που φτάνει στη πόλη του, είναι κουραστικό κυρίως γιατί επαναλαμβάνεις υπερβολικά τη λέξη βροχή και τα συνθετικά της. Είναι πολύ περιγραφικό, χωρίς να συμβαίνει κάτι ζωντανό για να τραβήξει το ενδιαφέρον μας. Οι σκηνές με το άγαλμα που σβήνει μέσα στη βροχή και το τέλος με τα παιδικά γέλια, είναι ίσως οι μόνες που προσφέρουν κάτι στον αναγνώστη. Απουσιάζει, όμως, η πλοκή και κάποια προσωπικά στοιχεία του ήρωα που θα μας επέτρεπαν να συμπάσχουμε μαζί του.

Σκοτεινή βροχή_σχόλια.doc

[Cassandra Gotha]

Είναι ικανοποιητική σαν περιπέτεια, χωρίς να είναι κάτι καινούργιο. Όμως στην εκτέλεση τα χάλασες. Η αρχή είναι πολύ και χωρίς λόγο αργή, όπως είπε και ο Khar, σε σημείο κουραστικό. Έχεις δυο προτάσεις που δεν κατάλαβα το νόημά τους: Σίγουρα αποτελούσε θέαμα παράξενο για όποιον θα τύχαινε να τον δει. Ένας μοναχικός άντρας ντυμένος σαν πολεμιστής που κάλπαζε κόντρα στον άνεμο και την βροχή πάνω στο σταχτί άλογο του. Γιατί αποτελούσε παράξενο θέαμα; Γράφεις για μια εποχή που οι άνθρωποι δεν ήταν συνηθισμένοι στη θέα ιππέων (δε νομίζω), ή λόγο της βροχής ήταν παράξενο που κυκλοφορούσε έξω; Δεν μου είναι ξεκάθαρο.

 

Και κάτι ακόμα: ώσπου το υποζύγιό του ενοχλημένο χλιμίντρισε. Αυτό το 'υποζύγιο' είναι καιρός που θέλω να πω ότι είναι αστείο, αλλά όλο το αφήνω. Ήρθε η ώρα του, λοιπόν. Το ξέρω ότι όλοι μας εδώ μέσα διαβάζουμε φαντασία, και ότι ως επί το πλείστον η φαντασία μας έρχεται από τη Βρετανία. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι αφού γράφουμε φαντασία, θα πρέπει να υιοθετήσουμε κάποιες αγγλικές λέξεις, κολλάνε δεν κολλάνε στη γλώσσα μας. Τη λέξη υποζήγιο, που τόσο πολύ βολεύει όταν μιλάς για καβάλημα δράκων, γιγάντιων πουλιών, ή καγκουρώ με σέλα αντί για μάρσιπο, (οτιδήποτε δεν είναι άλογο ή γαϊδούρι, τέλος πάντων), δεν τη χρησιμοποιούσαμε ποτέ στην ελληνική γλώσσα. Εγώ πάντως την είδα πρώτη φορά σε μεταφρασμένο βιβλίο φαντασίας. Και στα ελληνικά ακούγεται και άσχημα. Θυμίζει ισοζύγιο. Και καλά όταν έχεις να μεταφράσεις το mount, πώς θα το πεις, αλλά να γράφεις στη γλώσσα σου έτσι; Όπως όταν διαβάζω αυτό το "Έβγαλε το εγχειρίδιο να τον σφάξει" και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Αν δε θέλεις να χρησιμοποιείς συνεχώς τη λέξη άλογο, γράψε 'ζώο', γράψε 'σύντροφος', 'συνοδοιπόρος', κάτι θα βρεις προς αποφυγή των επαναλήψεων.

 

Γενικά η γλώσσα σου σ' αυτό το διήγημα είναι πολύ προβληματική, έχεις τόσα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη που το καθιστούν δυσανάγνωστο.

 

Πλοκή δεν έχει πολλή, αλλά αυτό δεν θα με ενοχλούσε αν ήταν γενικά καλύτερο το διήγημα. Δίνει την εντύπωση ότι γράφεις δυσάρεστα πράγματα έτσι, για την περιπέτεια, χωρίς να έχουν λόγο ύπαρξης (ή τουλάχιστον δεν τα εξηγείς κάπως ).

 

Μια υπερβολή στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας μου χτύπησε άσχημα: Γύρω του τα μαρμάρινα κτίρια έδειχναν άσχημα και κατεστραμμένα χάρη στην διάβρωση που έπαθαν από την βροχή μέσα σε λίγες μέρες. Διάβρωση που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάθαιναν πριν περάσουν αρκετές χιλιάδες χρονιά.

Εντάξει, είπαμε, κατάρα, αλλά για σκέψου πόσο αντέχουν τα μάρμαρα; Μόνος σου το γράφεις. Δε νομίζεις ότι άνθρωπος, ζώο, οποιαδήποτε οργανική ύλη, θα άντεχε μόνο κάτι δευτερόλεπτα σε τόσο δυνατό διαβρωτικό παράγοντα, όπως αυτή η βροχή;

 

Το τέλος μου άρεσε, είχε μια απλότητα χωρίς αφέλεια, γεμάτη πίκρα και πένθος. πολύ ταιριαστό με την ιστορία σου.

[Nienor]

Waylander, δε θα επαναλάβω για τα λαθάκια και τα σχετικά. Τα έχουμε πει και σε αυτά που μπορεί να σε βοηθήσει το word όντως το κάνεις.

Μάθε όμως αυτό: ποιος, ποια, ποιο και πιο. Το πιο σημαίνει περισσότερο και στη συγκεκριμένη ιστορία ουσιαστικά σου καταστρέφει τη βασική ατάκα.

Όσο ποιο κοντά πας τόσο ποιο μακριά κατευθύνεσαι!

Είναι "Όσο πιο κοντά πας τόσο πιο μακριά κατευθύνεσαι!" άσχετα που ήθελε και λίγη δουλειά για να βγάλεις μια κατάρα που να βγάζει ένα κάποιο νόημα, το συναντάμε συνέχεια και είναι κάτι στο οποίο δε θα μπορέσει ποτέ να σε βοηθήσει το word.

 

Τώρα, εγώ γενικά έχω την αίσθηση πως κάθε νέα σου ιστορία που διαβάζω είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Έχεις σαφέστατα μέλλον ακόμα, αλλά πιστεύω πως τα πας πάρα πολύ καλά κι ότι κούτσου κούτσου έχεις μάθει και γράφεις πολύ ωραίες περιγραφές, αν όχι ακόμη οτιδήποτε άλλο. Πράγματι πολύ ωραίες περιγραφές που μυρίζουν και τις αισθάνομαι διαβάζοντας. Επίσης, εδώ καταφέρνεις με άνεση να κρατήσεις μια αίσθηση σε όλο το διήγημα, μια μελαγχολική απόγνωση, την οποία μάλιστα την κλείνεις και καλά στο τέλος.

 

Δύο πράγματα θέλουν δουλειά, το ένα είναι η πλοκή και το άλλο είναι η πειστικότητα των χαρακτήρων σου. Χέστο το δεύτερο. Αν θυμάμαι καλά είσαι ο πιο μικρούλης της παρέας μας. Θα έρθει σιγά σιγά αυτό. Αλλά για την πλοκή σου, για τη δομή της ιστορίας σου, από το επόμενο κάνε σχεδιάγραμμα πριν να τη γράψεις, έλεγξε το και κι όλας και μετά ξεκίνα την. θα δεις ότι σε δυο τρεις ιστορίες θα το έχεις κι αυτό μια χαρά

 

Η σχέση σου με το θέμα του διαγωνισμού είναι μια χαρούλα, επίσης.

Edited October 27, 2009 by Nienor

[vkarg]

Ξέρω ότι περί βροχής ήταν το θέμα αλλά εδώ έπαθα ένα μικρό overdose! Γενικά δεν τρελάθηκα, δεν είχε αυτό το κάτι που θα με κρατούσε αλλά πρέπει να σημειώσω ότι δεν είμαι και πολύ μεγάλος φαν του επικού φανταστικού και ίσως σε αδικώ!

[northerain]

Μου άρεσε η κεντρική ιδέα. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η εκτέλεση, γιατί ήταν γραμμένη με έναν τρόπο που δεν μετέδιδε αρκετά καλά την καταστροφή και τα γεγονότα της ιστορίας. Μάλλον επειδή ήταν περισσότερο σαν διήγηση παρά σαν μια ιστορία που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας. Η ιστορία του πως ο άντρας κατέληξε εδώ ήταν λίγο κλισέ αλλά αυτό λύνεται εύκολα με ένα rewrite. Σίγουρα ήθελε και λίγο παραπάνω χώρο για να εξελιχθεί καλύτερα.