Ας είναι το χειρότερο που θα σου συμβεί

[kitsos]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας

Είδος: Τρόμος

Βία; Ναι++

Σεξ; Ναι ( ; )

Αριθμός Λέξεων: 2.648

Αυτοτελής; Ναι ( ; )

Σχόλια: Στο Μάρκο που "έφυγε" νωρίς!

 

Ας είναι το χειρότερο που θα σου συμβεί.pdf

 

Ας είναι το χειρότερο που θα σου συμβεί.doc

[Naroualis]

Γενικά: Ανάμεικτες αντιδράσεις μου προκαλεί. Ως ένα σημείο είναι απογειωτικό, ρέει σωστά και με συνέπεια και με ύφος και με τα όλα του, αλλά ξαφνικά με αφήνει κρεμασμένη.

 

 

 

Μου άρεσε: Ο Μάρκος. Οι άλλοι δύο δεν είναι και πολύ ορατοί ως χαρακτήρες, εκτός του ρόλου τους στην κατά Μάρκον ιστορία. Το θέμα της πολύ καλής ροής της αφήγησης που είπα δυο γραμμές πιο πάνω.

 

 

 

Δε μου άρεσε: Το τέλος! Πιο συγκεκριμένη οι τελευταίες πέντ’-έξι παράγραφοι. Δεν το κατάλαβα. Τι έγινε; Γύρισε πίσω στο χρόνο, οκ. Μετά; Η βροχή τι ρόλο έπαιζε; Ενώ η σκοτεινή μορφή του δίνει τη δεύτερη ευκαιρία, ο Μάρκος τι την κάνει; Ειλικρινά δεν κατάφερα να καταλάβω.

 

 

[Amandel]

Αυτή είναι η μόνη που πρόλαβα να διαβάσω. (οι άλλες το σ/κ που θα έχω χρόνο). Θα συμφωνήσω με την συνάδελφο, στην αρχή μου άρεσε και εντάξει πάει πολύ στρωτά σχεδόν σε όλο το κείμενο.

Ο ρόλος της βροχής δε μου φάνηκε τόσο ισχυρός όσο θα περίμενα και χμχμχχμ το τέλος τα μπέρδεψε λίγο.

Τον λυπήθηκα τον καημένο τον Μάρκο στην αρχή πάντως, μετέδωσες πολύ καλά τι περνάει = ωραία γραφή.

Edited October 22, 2009 by Amandel

[kitsos]

Δεν το κατάλαβα. Τι έγινε; Γύρισε πίσω στο χρόνο, οκ. Μετά; Η βροχή τι ρόλο έπαιζε;

 

 

Ο ρόλος της βροχής δε μου φάνηκε τόσο ισχυρός όσο θα περίμενα

 

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια. Χαίρομαι που, εν μέρει έστω, αρέσει. Το μόνο που θα πω είναι πως ο διοργανωτής τόνισε «Δηλαδή, είτε το διήγημα σας θα έχει θέμα την βροχή, είτε θα διαδραματίζεται υπό συνθήκες βροχόπτωσης, είτε θα διαμορφώνεται η πλοκή με έναν συγκεκριμένο τρόπο λόγω της βροχής.». Προφανώς η βροχή δεν παίζει κάποιο ρόλο. Απλά ισχύει το «διαδραματίζεται υπό συνθήκες βροχόπτωσης»!

και

Όχι ρε συ... δεν γύρισε πίσω στο χρόνο.

Edited October 22, 2009 by kitsos

[Blondbrained]

Το δωμάτιο θύμιζε σφαγείο, με το πτώμα του Μάρκου να έχει στραγγίξει στη μια γωνιά κ

 

Αυτό μας μπερδεύει, καλέ μου φίλε! Κι εγώ έμεινα λίγο στο τέλος με το ένα φρύδι ανασηκωμένο να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Νομίζω αυτή ακριβώς η φράση που παραθέτω, ή είναι λάθος, ή είναι λάθος!!! Αλλιώς είναι ακατανόητο το τέλος σου. Ο Μάρκος δεν πέθανε, πριν την τελευταία παράγραφο, έτσι δεν είναι; Αν όντως είναι έτσι, η παραπάνω φράση πρέπει να καεί στο πυρ το εξώτερον. Δώσ'την στην μαύρη φιγούρα της ιστορίας σου να την κάνει κομπολόι!

 

Ασχέτως μ'αυτό, που χαλάει όλη την ατμόσφαιρα που έχεις δημιουργη΄σει μέχριεκείνη την στιγμή (κρίμα), έχεις καλή πένα. Εμένα τουλαχιστον μ'έβαλες μέσα στο συναίσθημα του Μάρκου, παρόλο που ποτέ δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ μ'έναν τέτοιο χαρακτήρα. Αυτό είναι υπέρ σου. Από εκεί προκύπτει κι αυτό που είπαν οι προλαλήσασες, πως 'λυπήθηκαν' τον Μάρκο. ΤΟ ίδιο συνέβη και μ'εμένα. Τον 'ένιωσα', χωρίς να ταυτιστώ μαζί του. Εύγε σου, αλλά κάνε κάτι με το τέλος, γιατί δνε μπορώ΄να βγάλω το μυαλό μου από'κει. Καταστρέφει όλη σου την ιστορία αυτό το 'μυστήριο' που δεν είναι μυστήριο...

[northerain]

Λίγο μπερδεμένο το βρήκα, το τελος δεν το πολυκατάλαβα. Γενικά όμως, ήταν καλή ιδέα και καλογραμένη. Ο χαρακτήρας είναι γενικά ρεαλιστικός και μάλλον μισητός στα μάτια μου.

 

Νοηματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί το να αυτοκτονήσει κάποιος σε ένα διαμέρισμα θα αποτελούσε πρόβλημα. Απλά καλείς την αστυνομία. Το όπλο είναι δικό του, έχει λόγο να το κάνει (πρώην της κοπέλας) και κανείς δεν άγγιξε το πτώμα. Η συνέχεια της ιστορίας εξιλεώνει αυτό το πρόβλημα, αν και προσωπικά θα έκανα το σχέδιο περισσότερο πολύπλοκο.

 

Γενικά, μου άρεσε και είχε κάμποσες ενδιαφέρουσες ιδέες σε ''layers''.

[kitsos]

Αυτό μας μπερδεύει, καλέ μου φίλε!

 

Ok,

 

 

 

 

Ο Μάρκος είναι ένας τύπος που έχασε τον έρωτα της ζωής του ("Μάρθα σ' αγαπάω", Μάρκος) από δικά του σφάλματα.

 

Έχει αρρωστήσει (κοινώς έχει αρχίσει να τα παίζει) και πηγαίνει κάθε μέρα στο συγκεκριμένο μέρος για να την βλέπει έχοντας παρέα ένα περίστροφο.

 

Από τις κενές γραμμές στην πρώτη σελίδα έως και τις κενές γραμμές στην τελευταία σελίδα, όλο το παιχνίδι παίζεται στο μυαλό του.

 

Ο κεραυνός τον επαναφέρει στην πραγματικότητα (το λέει έτσι ακριβώς μέσα στο διήγημα ) και ξεκινάει να φύγει όπως κάθε μέρα. Όμως βλέπει κοντά του τη σκοτεινή μορφή (το μυαλό του ξεπέρασε τα όρια) και αποφασίζει πως ήρθε η στιγμή να κάνει πράξη αυτά που κάθε μέρα φαντάζεται (κοινώς ο χάρος βγήκε παγανιά!).

 

 

 

 

 

 

 

Νοηματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί το να αυτοκτονήσει κάποιος σε ένα διαμέρισμα θα αποτελούσε πρόβλημα. Απλά καλείς την αστυνομία. Το όπλο είναι δικό του, έχει λόγο να το κάνει (πρώην της κοπέλας) και κανείς δεν άγγιξε το πτώμα. Η συνέχεια της ιστορίας εξιλεώνει αυτό το πρόβλημα

 

 

Μέσα στο άρρωστο μυαλό που παίζεται το δράμα δεν υπάρχουν λογικές εξηγήσεις!

 

[Blondbrained]

αααα, τώρα κατάλαβα! Θα το ξαναδιαβάσω κάτω από το νέο πρίσμα τώρα, αλλά, αν κατάφερες να μπερδέψεις τόσο κόσμο, τότε κάτι δεν παρουσίασες καλά. Άσχετο Ευχαριστούμε για την διευκρίνηση, κρίμα που δεν το κατάλαβα μόνη μου, να το 'φχαριστηθώ απ'την πρώτη ανάγνωση...

 

 

[dagoncult]

Ο λόγος είναι καλός και οι σκηνές είναι γραμμένες με δύναμη, όπως και οι εικόνες που γενννούν. Ο πρωταγωνιστής επίφοβος ως τρομακτικός, σε σημεία. Ένα ζήτημα είναι ότι υπήρχαν πολλές εναλλαγές στη διαμόρφωση της πλοκής. Δεν ξέρω αν σ’ εμένα λειτούργησε θετικά. Μέχρι το σημείο που ο Μάρκος βάζει το όπλο στο στόμα του, τον βλέπω και τον θεωρώ ως τον κακό της υπόθεσης κι αυτό μου το έχει επιβάλλει η ίδια η ιστορία, ως εκείνη τη στιγμή. Μετά, είμαι αναγκασμένος να τον δω σαν αυτόχειρα, που θυσιάστηκε στο όνομα μιας αποδεικτικής πράξης και που θρηνεί για την απώλεια της αγάπης του και χαίρεται, σαν ξαπλώνει πλάι στη Μάρθα. Μετά το συγκινητικό κλίμα, τον βλέπω να σκοτώνει με βαναυσότατο (yeahhh!!!) τρόπο το Γιάννη. Μετά, η οπτική αλλάζει πάλι και πρέπει να δεχτώ ότι όλα αυτά που διάβαζα ήταν στη φαντασία του και ότι τελικά όλα καλά. Τέλος, με την εμφάνιση της μορφής, συμπεραίνω ότι ο Μάρκος θα το κάνει το κακό. Το πρόβλημά μου είναι πως όταν πχ. ο Μάρκος ξαπλώνει δίπλα στη Μάρθα, εγώ δεν μπορώ να τον συμπονέσω και να συγκινηθώ, γιατί μέχρι την αυτοκτονία τον έχω καταγράψει ως κακό. Πάνω που προσπαθώ να πω ‘’τι καλό παιδί’’, αρχίζει το μακελειό (το οποίο αποδεικνύεται ότι είναι στη φαντασία του και που όμως, τελικά, θα γίνει πραγματικότητα). Το πιάνεις; Μπαίνω στη νέα σκηνή με τα συναισθήματα της προηγούμενης και είναι πρόβλημα. Νομίζω ότι το περιέγραψα σχετικά αναλυτικά αυτό που εννοώ και το οποίο κατανοώ πως μπορεί να αποτελεί προτέρημα για κάποιον άλλο αναγνώστη.

 

 

ΥΓ1: ‘’Ο Γιάννης τράβηξε μια τελευταία ρουφηξιά απ’ το τσιγάρο του και το πέταξε κάτω ξοδεμένο κι άχρηστο πια.’’

Ωραία επιλογή, μ’ άρεσε η λέξη ξοδεμένο.

 

‘’Βραδιές αξημέρωτες με μοναδική παρέα το σκληρό ροκ και τις αναμνήσεις.’’

Πιο ατμοσφαιρικό το αργή, καταθλιπτική μουσική ή κάτι τέτοιο. Ξέρω γω, μάλλον η έκφραση σκληρό ροκ μου φέρνει στο μυαλό 80ίλα.

 

‘’Έβγαλε μια κάρτα από το πορτοφόλι του και την έχωσε στη χαραμάδα ψάχνοντας τη γλώσσα της πόρτας. Εκείνη άνοιξε με τη μία, δεν είχαν κλειδώσει!’’

Δεν έχω κάνει μπουκαδόρος, αλλά όποτε το δοκίμασα δεν έπιασε ρε φίλε

 

ΥΓ2: Τεχνικό ζήτημα (και υπερβολή), αλλά αν η σκιά εμφανίζεται μόνο στους νεκρούς, τότε ο Μάρκος έχει ήδη αυτοκτονήσει(?)

 

ΥΓ3: Μιας και αναφέρθηκε, η επαναφορά του Μάρκου στην πραγματικότητα δεν με μπέρδεψε προσωπικά καθόλου.

Edited October 22, 2009 by dagoncult

[Guest Anime_Overlord]

Πολύ μεταφυσικό με την βροχή να παίζει μικρό ρόλο και τον τρόμο να είναι του τύπου σπλατεριάς που δεν μου αρέσει. Αν είχες τραβήξει περισσότερο την σκηνή του διαμελισμού θα κέρδιζε πολύ περισσότερο. Και να ξεκινούσε η ιστορία από εκεί μάλιστα αποκαλύπτοντας με μικρές προτάσεις ενδιάμεσα στο μακελειό τι συνέβη και οδηγήθηκε εκεί το πράγμα. Κι αυτό το λέω γιατί η μέση είναι όλο το ζουμί αφήνοντας την αρχή και το τέλος να χάνουν σημαντικά.

[kitsos]

Ευχαριστώ πολύ, όλα τα σχόλια είναι πολύ χρήσιμα!

 

 

‘’Έβγαλε μια κάρτα από το πορτοφόλι του και την έχωσε στη χαραμάδα ψάχνοντας τη γλώσσα της πόρτας. Εκείνη άνοιξε με τη μία, δεν είχαν κλειδώσει!’’

Δεν έχω κάνει μπουκαδόρος, αλλά όποτε το δοκίμασα δεν έπιασε ρε φίλε

 

 

Το έχω κάνει άπειρες φορές και έχει πετύχει, γι αυτό σκέφτηκα να το χρησιμοποιήσω. Είναι κομμάτι της πραγματικότητας για μένα και πίστεψα πως θα λειτουργήσει.

 

Όχι, δεν το κάνω επαγγελματικά! Ξεχνάω τα κλειδιά!

 

ΥΓ2: Τεχνικό ζήτημα (και υπερβολή), αλλά αν η σκιά εμφανίζεται μόνο στους νεκρούς, τότε ο Μάρκος έχει ήδη αυτοκτονήσει(?)

 

 

Είναι η στιγμή που το μυαλό του ξεφεύγει ανεπανόρθωτα.

 

 

 

Anime έχεις δίκιο, η μέση είναι μες τα ζουμιά

[Martin Ocelotl]

Τεχνικά.

Οι χαρακτήρες αυτού του διηγήματος, δεν είναι ικανοί να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανέθεσες. Μοιάζουν παράταιρα δομημένοι και κενοί από τα συναισθήματα του δράματος που πλέκεις. Ο Μάρκος, υπερκεράζεται από την ερωτική ανοησία του χωρίς να έχει το φορτίο ή τη δύναμη να δώσει βάθος και σθένος στην αληθοφάνεια ενός ιστορήματος, που την έχει απόλυτη ανάγκη. Η Μάρθα, παραμένει ανύπαρκτη στα μάτια μου, παρά τις όποιες προσπάθειες του Μάρκου να την εξωραΐσει. Ο Γιάννης μοιάζει να είναι ο μόνος που είναι πραγματικός ενώ ούτε αυτός καταφέρνει να ξεπεράσει τελικά το χαρτί και να ζωντανέψει για χάρη του αναγνώστη. Ενώ αφηγείσαι και περιγράφεις γνωστά προϊόντα των ανθρώπινων σχέσεων, ο αναγνώστης δεν ταυτίζεται με τους ήρωες όσο με την ίδια τη ιστορία.

 

Λόγος.

Ο λόγος είναι μέτριας αφηγηματικής ικανότητας, με μεγαλύτερο πρόβλημά του την αδυναμία να δημιουργήσει στον αναγνώστη την ποθητή συναισθηματική εμπλοκή του στα τεκταινόμενα. Οι διάλογοι είναι άτονοι. Το politically correct του λόγου δεν αφήνει εντάσεις να επιπλεύσουν πάνω από την καθημερινότητα και να προσδώσουν το κύρος της αλήθειας των αισθημάτων και των καταστάσεων που περιγράφει. Ο ήρωας σου δεν φαίνεται να μπορεί να δικαιολογήσει από τον χαρακτήρα του τις μαφιόζικες τακτικές της αποκοπής των άκρων κλπ. Φυσικά δεν με έπεισε.

 

Τύπος.

Το Splatter δεν είναι και τόσο splatter.

 

Ιστορία.

Η απάτη μεταξύ των ανθρώπων είναι φαινόμενο γνωστό. Η ιστορία καθαυτή δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη μετριότητα. Η πλοκή της είναι αναμενόμενη και η εμφάνιση της σκιάς του θανάτου που ήρθε για συγκομιδή, δεν είναι αρκετή για να δώσει πνοή διαφορετικότητας. Τα κλισέ που χρησιμοποίησες (Αναδυόμενες Σκιές από σκοτεινές γωνίες, πίστωση χρόνου από τον θάνατο, φασματικός εραστής –εκδικητής κλπ) δεν είναι από μόνα τους ικανά να δώσουν κάτι περισσότερο. Έπρεπε να τα προσεταιριστείς και να τα αναπτύξεις με δικό σου τρόπο μέσα στην ιστορία σου.

 

Συμπέρασμα.

Δεν μου άρεσε σε πολλά σημεία, δυστυχώς αυτά ήταν τα σημαντικά.

 

 

Note: δημοσιεύω τα σχόλιά μου στις ιστορίες, με την σειρά που αυτές εμφανίζονται στο τόπικ του Διαγωνισμού.

Edited October 23, 2009 by Martin Ocelotl

[khar]

Είναι καλογραμμένο και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Είναι κάπως άνισο, αφού ξεκινάει σαν μια ιστορία αγάπης και μίσους, και μετατρέπεται στην εκδίκηση ενός «φαντάσματος», με αρκετά στοιχεία τρόμου. Ο ήρωας δεν δείχνει καμία έκπληξη όταν πεθαίνει και διαπιστώνει ότι εξακολουθεί να «ζει». Επίσης συμπεριφέρεται ακριβώς όπως και όταν ήταν ζωντανός, ενώ η άνεση με την οποία αλληλεπιδρά με τον κόμσο των ζωντανών δείχνει τρομερά αναληθοφανής. Είναι εν αόρατος, αλλά μπορεί να σπάει φανάρια και να κρατάει μαχαίρια. Επίσης, το τέλος δεν ταιριάζει με την ψυχολογία του ήρωα, που έδειχνε να προστατεύει πλήρως την πρωην κοπέλα του, και μοιάζει κάπως άσχετο με την εξέλιξη της ιστορίας.

Ας είναι το χειρότερο που θα σου συμβεί_σχόλια.doc

[Nienor]

Έχω δύο θέματα με το συγκεκριμένο κείμενο. Το πρώτο είναι ότι βρίσκω τη σύνδεση με τη βροχή πολύ χαλαρή. Βέβαια πάντα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κι όχι από μόνο του. Το δεύτερο είναι πως δεν κατάλαβα τι έγινε τελικά. Δεν κατάλαβα αν η ανατροπή είναι μία ή αν έρχεται η δεύτερη(?) ως αναίρεση της πρώτης. Τουλάχιστον δεν είχα καταλάβει μέχρι να διαβάσω το σπόιλέρ σου, πράγμα που δεν το θεωρώ κι ότι καλύτερο. Διαβάζοντας το σπόιλερ τώρα, που είναι η φαντασία? Και μη μου πεις στο μυαλό του

 

Γενικά, θεωρώ πως είναι ένα καλογραμμένο διήγημα του οποίου όμως μάλλον δεν είχες μπει στη διαδικασία να σκεφτείς τη δομή του πριν να το γράψεις ή ίσως αυτό το μέρος του σου βγήκε λίγο βιαστικά. Μέχρι εκεί που βάζει ο πιστόλι στο στόμα του είναι πολύ καλό και στανταράκι δουλεύει η ανατροπή αφού περιμένουμε πως θα σκοτώσει τον άλλονε. Κι αμέσως μετά εκεί που βγήκε η φιγούρα από τον τοίχο κι άρχισε να μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο του λέει "κοίτα εγώ θέλω να κάτσω λίγο ακόμα" και του λέει κι ο Χάρος "οκ" Πέρα από την πλάκα, το σημείο αυτό αν δεν το αποδυναμώσεις με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλά και να σε πάει αλλού στην ιστορία. θα μπορούσε πχ να τάξει στο Χάροντα πως θα πάρει και δεύτερο μαζί του ή κάτι τέτοιο τέσπα για να έχουμε μια συναίσθηση του γιατί του έδωσε χρόνο. Ή να χρησιμοποιήσεις το τέλος στη φάση ότι έστειλε το Γιάννη στη θέση του κι αυτός έζησε (που ήταν κι αυτό που είχα πιάσει σχεδόν πριν να τελειώσω το κείμενο). Γενικά, θέλει κάτι να έρθει να δέσει όλη αυτή η φάση, να έχει κάποια σκοπιμότητα που θα μας οδηγήσει στο τέλος.

 

Παρόλο που γενικότερα οι ιστορίες "και μετά ξύπνησε" δε μου πολυαρέσουνε, εδώ το ότι δεν το έπιασα σίγουρα δούλεψε θετικά γιατί την ιστορία διαβάζοντάς τη την ευχαριστήθηκα και πέρασα καλά μαζί της. Είχα καιρό να διαβάσω και κάτι με ένα συμβατικό φάντασμα και το χάρηκα

[Cassandra Gotha]

Ε, όχι ρε Κίτσο μ'! Ε όχι!

Πάνω που πάω να σε ευχαριστήσω και τρισευχαριστήσω για το ανακουφιστικό, λυτρωτικό σχεδόν τέλος, πας και μου το αλλάζεις, σπέρνοντας το σπόρο της αμφιβολίας και του τρόμου;

 

 

Καλή ιστορία, την ευχαριστήθηκα, δεν βρήκα να έχει προβλήματα ούτε ελλείψεις και το όλο 'κολπάκι' δεν ήταν ξεκάρφωτο.

Σαν μία και μόνο στιγμή, μια φλασιά στο μυαλό, λειτούργησε πολύ καλά και με έπεισε.

 

Edited October 27, 2009 by Cassandra Gotha

[vkarg]

Γενικά ήταν ενδιαφέρον και προσωπικά δεν το βρίσκω εκτός θέματος, απλά θα συμφωνήσω με τους περισσότερους που μιλάνε για ένα αρκετά μπερδεμένο τέλος! Ήθελε ίσως ένα σουλουπωματάκι!

[Nihilio]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία, με μερικές δυνατές εικόνες και πολύ δυνατή γραφή.

Σκοντάφτει όμως σε κάμποσα σημεία:

Για αρχή μου κάνει εντύπωση πώς το πιστόλι μετατρέπεται ξαφνικά σε καραμπίνα (αν κατάλαβα καλά από το πως περιγράφεις αρχικά το όπλο), μετά είναι οι ασαφείς αποδόσεις των χαρακτήρων και οι αψυχολόγητες συμπεριφορές τους, καθώς και το πολυφορεμένο τέλος. Καλή ιστορία, αλλά έχει αδυναμίες που πρέπει να φύγουν για να στάθεί με αξιώσεις.

[Waylander]

Γενικα καλο γραμενο και καλα σχεδιασμενο, και το μονο που εχω να προσθεσω ειναι μια φραση που εγραφες:

Βραδιές αξημέρωτες με μοναδική παρέα το σκληρό ροκ και τις αναμνήσεις :D :D

Edited October 30, 2009 by Waylander