Πειραματικό διήγημα (Κάτια μέρος 2ο)

[lexis]

ΙΙΙ

 

Φτάσαμε στο σπίτι μου. Πλήρωσα τον ταξιτζή και κατεβήκαμε. Τότε μόνο, όταν απομακρύνθηκε τα ταξί λίγα μέτρα, της μίλησα:

«Μήπως πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία. Δεν είναι μακριά το αστυνομικό τμήμα από εδώ. Θέλεις να πάμε;»

Εκείνη με κοίταξε με μάτια τρομαγμένα κι αινιγματικά μαζί: «Όχι, δεν το βρίσκω καλή ιδέα».

«Μα τι συμβαίνει, δεν θα μου πεις;»

«Πάμε πάνω και θα σου εξηγήσω».

Η πολυκατοικία, ένα παλαιό κτίσμα στο κέντρο της Αθήνας, βρισκόταν σε φάση αναπαλαίωσης. Γύρω απ’ το κτίριο, επιβλητικές, τεράστιες σκαλωσιές.

Αφού προσέξαμε μην μας πέσει κάποιος σοβάς στο κεφάλι, κι αφού καταφέραμε να περάσουμε το στενό άνοιγμα που άφηναν οι σκαλωσιές, καταφέραμε να μπούμε στο κτίριο.

Όταν γύρισα το κλειδί στην πόρτα και μπήκαμε μέσα τότε μόνα της μίλησα ξανά. Είχα πολλές, μα πάρα πολλές απορίες. Γιατί και ποιος ήθελε να μας σκοτώσει. Τι συνεβαινε; Πού είχε μπλέξει η, φαινομενικά αθώα, Κάτια;

Φυσικά η Κάτια δίσταζε ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Ήταν φανερό πως φοβόταν και ήταν σαν στρείδι κλειστή. Για ένα τέταρτο της ώρας, από τότε που φτάσαμε, προσπαθούσα να πάρω έστω και την παραμικρή εξομολόγηση της. Το είχα πάρει απόφαση, δεν είχα καμιά τύχη.

Αποφάσισα να κάνω κάτι πιο δραστικό. Πιστεύω πώς η Κάτια αυτό το πράγμα που χρειαζότανε τώρα ήταν η ηρεμία. Κι έτσι είδα πως αν ήταν να εκμαιεύσω κάτι από εκείνη, ήταν μόνο όταν θα την έβρισκα σε στιγμή αδυναμίας.

Άρχισα να την φιλάω. στην αρχή ήταν κάπως μουδιασμένη πράγμα λογικό έπειτα από μια τέτοια βραδιά. Δεν καταλάβαμε για πότε βρεθήκαμε γυμνοί στο κρεβάτι. Το πάθος, έπειτα από μια τέτοια βραδιά ξεχείλιζε σαν πίδακας κι απ’ τους δύο μας. Έπειτα από’ την περιπέτεια των πυροβολισμών και την αδρεναλίνη που κι οι δύο μας είχαμ’ εκκρίσει, η λίμπιντο μας είχε φτάσει στο ζενίθ…

Κάναμε έρωτα τρεις φορές (οι δύο σχεδόν απανωτές). Αφού απόκαμα μετά την Τρίτη κι έκανα ν’ ανάψω τσιγάρο εκείνη με σταμάτησε: «Ασε, έχω κάτι καλύτερο για μας». και δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί σηκώθηκε να πάρει την τσάντα της.

Έβγαλε από μέσα ένα τσίγκινο κουτί κι ένα πακέτο με καπνό χύμα. Άνοιξε το τσίγκινι κουτί και μού έδωσε να μυρίσω το περιεχόμενο. «Έχεις ξαναδοκιμάσει από’ αυτό;». Ήταν χασίς` το γνώριζα γιατί μερικοί φίλοι μου κάπνιζαν τέτοιο. Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ, όμως δεν το απέρριπτα κιόλας. Απλώς δεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με το συγκεκριμένο σπόρ.

Σε λίγο το τσιγαριλίκι ήταν έτοιμο. Άναψε κι έγειρε το κεφάλι της στη πλάτης του κρεβατιού μου.

«Ωραίο το σπιτάκι σου. Συμπαθητικό», έκανε και τράβηξε άλλη μια τζούρα. Το διαμέρισμα μου αποτελούταν από μια κουζίνα, ένα μπάνιο κι έναν μακρύ διάδρομο που σ’ αυτόν κατέληγε ένα μικρό σαλόνι. Δεν το θεωρούσα και τίποτε το ιδιαίτερο. Το αγαπημένο μέρος του σπιτιού μου ήταν η κρεβατοκάμαρα. Κρρεββατοκάμαρα αιώνιου φοιτητή. Γεμάτη με αφίσες του Τσε, του Γκινσμπεργκ` βέβαια δεν έλειπαν κι αυτές των γυμνών γυναικών. Δυο πουφ δέσποζαν αριστερά και δεξιά από’ το διπλό κρεβάτι μου, από ξύλο καρυδιάς: ήταν ψιλοδουλεμένο, σκαλισμένο με παραστάσεις από την αγροτική ζωή, διακοσμημένο με διάφορα ελικοειδή σκαλίσματα. Ήταν το μόνο κλασικό που είχα στο σπίτι και από’ τα πιο αγαπητά. Είχε κι αυτό την δική του ιστορία, που δεν θα την πω εδώ.

Μου έδωσε το τσιγαριλίκι. Εγώ στην αρχή δίστασα, φάνηκε όμως πως ήταν στιγμιαίος ο δισταγμός. Με τις πρώτες ρουφηξιές άρχισε κι η Κάτια να μου μιλά.

«Πριν από δύο χρόνια πέθανε η μητέρα μου. Καρκίνο, είπανε, στους λεμφαδένες. Τρία χρόνια είχε παλέψει μ’ αυτήν την αρρώστια, μα όπως συμβαίνει πάντοτε, στο τέλος βγαίνει νικητής η αρρώστια. Λίγο μετά την κηδεία, όταν πήγα στον συμβολαιογράφο για τα κληρονομικά, δεν περίμενα να πάρω τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από’ το διαμέρισμα όπου μένω, και ίσως κάποιες μετοχές στο χρηματιστήριο.

Φαντάσου την έκπληξη μου όταν ο συμβολαιογράφος

μου ανακοίνωσε πως η μητέρα μου είχε αρκετά χρήματα σε μετρητά, ράβδους χρυσού σε θυρίδα στη Ελβετία, ομόλογα αξίας αρκετών εκατομμυρίων. Το δράμα μου άρχισε όταν μου παρέδωσε ιδιοχείρως ένα σφραγισμένο κουτί. Έφτασα στο σπίτι και το άνοιξα. Μέσα υπήρχε ένα γράμμα της μητέρας μαζί μ’ ένα κλειδί. Το γράμμα με συμβούλευε να κρατήσω αυτό το κλειδί` δεν μπορούσε να μου εξηγήσει περισσότερα, θα μάθαινα εν καιρώ. Μ’ εξόρκιζε στην μνήμη της να κρατήσω το κλειδί σαν φυλαχτό. Μου έγραφε ακόμα πως θα υπάρξουν κάποιοι που θα μου ζητήσουν αυτό το κλειδί και πως δεν έπρεπε με καμιά δύναμη να παραδεχτώ πως είχα στην κατοχή μου αυτό το κλειδί»

Άρχισε να στρίβει κι ένα δεύτερο τσιγαριλίκι. Καθώς το άναβε με κοίταξε μ ‘ένα βλέμμα που μ’ άγγιξε βαθιά στα σωθικά μου –ίσως να ένοιωσα αυτό το αίσθημα επειδή ήμουν υπό την επήρεια του ναρκωτικού- και με φίλησε με πάθος. Μου έδωσε το τσιγαριλίκι και συνέχισε την αφήγηση της.

«Κράτησα το κλειδί, έκανα ο, τι με είχε συμβουλέψει η μάνα μου. Δυστυχώς οι προειδοποιήσεις βγήκαν αληθινές. Δυο μέρες μετά, κι αφού το είχα χωνέψει πως ήμουν πλέον πλούσια, είχα αρχίσει να ξεχνάω το γράμμα και το κλειδί. Ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν μια άγνωστη, αντρική φωνή. Μου έλεγε πως έχω κάτι που είναι δικό τους και πως η μητέρα μου τους είχε αφήσει παραγγελία να το παραλάβουν από μένα. Φυσικά εγώ αρνήθηκα τα πάντα, όπως με είχε συμβουλέψει η μητέρα μου. Η γραμμή κόπηκε ξαφνικά. Το μόνου που μου είπε αυτή η φωνή, ήταν πως θα μου άφηνε λίγο χρόνο να το σκεφτώ.

Άρχισα να νοιώθω παράξενα. Δεν ήξερα ποιος ήταν αυτός που ζητούσε τόσο επίμονα το κλειδί. Το πιο παράξενο ήταν πως δεν ήξερα τι μπορεί να άνοιγε αυτό το κλειδί…»

Πήρε το τσιγαριλίκι έκανε δυο τζούρες απανωτές κι αφού χάθηκε, κοιτάζοντας για μια στιγμή το ταβάνι, έτσι ίσως να της χαμογελούσε, συνέχισε την πολύ ενδιαφέρουσα διήγηση της:

«Πέρασαν ακόμα μερικές ημέρες. Εντωμεταξύ εγώ έψαχνα με αγωνία να βρω τι άνοιγε μ’ αυτό το κλειδί.

Ρώτησα πρώτα τον συμβολαιογράφο. Δεν είχε ιδέα. Αναρωτήθηκα μήπως ήταν κλειδί της τράπεζας που μου είχε αφήσει η μητέρα μου τα χρήματα και τον χρυσό. Δεν έμοιαζε με τέτοιο. Ο ίδιος ο διευθυντής μου είχε παραδώσει το κλειδί της θυρίδας` ήταν διαφορετικό το κλειδί της μητέρας μου` όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα τίποτα.

Είχα αρχίσει να εγκαταλείπω τις προσπάθειες μου και να ξεχνάω το όλο θέμα, όταν η ίδια αντρική φωνή ξανακάλεσε. Μού είπε πάνω κάτω τα ίδια, μόνο που τώρα ήταν περισσότερο απειλητική και επίμονη. Εγώ για μια ακόμη φορά αρνήθηκα. Από κείνη την ημέρα επί μια εβδομάδα γινόταν το ίδιο πράγμα. Εκείνη η φωνή επέμενε, εγώ πάλι αρνιόμουν πως έχω στην κατοχή μου αυτό που ζητάει.

Σε κάθε συνομιλία οι απειλές γίνονταν όλο και πιο έντονες. Ώσπου έγιναν πραγματικότητα. Όχι, βέβαια, αμέσως. Μετά από μιας εβδομάδας καθημερινών τηλεφωνημάτων, ο επισκέπτης μου εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Για δυο μήνες δεν έδωσε σημεία ζωής.

Μέχρι που είχα αρχίσει να πιστεύω πως αυτό που έψαχνε δεν το είχα εγώ τελικά και πως ίσως το είχε βρει κάπου αλλού. Τέτοιου είδους σκέψεις έκανα πολλές για να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Βαθιά μέσα μου όμως πίστευα πως δεν είχαν τελειώσει μ’ αυτήν την μυστηριώδη φωνή` μάλλον τώρα άρχιζα.

Δεν σου κρύβω πως είχα αρχίσει να φοβάμαι. Όσο δεν έπαιρνε τηλέφωνο, τόσο άρχιζαν να με ζώνουν τα φίδια. Δεν ήξερα. Άρχισα να βλέπω, τρομακτικούς εφιάλτες, πως με σκοτώνουν, πως με βιάζουν, πως με κυνηγούν, Αποφάσισα όμως να μην με καταβάλει τούτος ο φόβος ολοκληρωτικά. Αποφάσισα πως έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου, την καθημερινότητα όπως ήταν πριν.

Είχα αρχίσει να ξεχνάω, μέχρι που δυο μήνες μετά, ο άγνωστος επισκέπτης ξαναέκανε την εμφάνιση του. Γυρνώντας από’ την σχολή βρήκα ένα γράμμα στο γραμματοκιβώτιο μου` στην θέση του αποστολέα δεν υπήρχε όνομα. Κοίταξα μήπως το γράμμα δεν προοριζόταν για μένα` όχι έγραφε τ’ όνομα μου.

Το άνοιξα με αγωνία, αν και προαισθανόμουν τι θα συναντούσα: πάλι απειλές, να παραδώσω το κλειδί, να λογικευτώ` τέτοια.

Δεν έπεσα έξω. Το γράμμα πράγματι περιείχε ότι απειλή θα μπορούσες να φανταστείς. Ήταν φανερή η πρόθεση του αγνώστου αποστολέα να με τρομοκρατήσει. Δεν έμεινε, όμως στις κούφιες απειλές` προχωρούσε ακόμα παραπέρα. Άρχισε τον ωμό εκβιασμό…

Όπως θα κατάλαβες εγώ κάνω χρήση χασίς` αρκετά χρόνια δεν θυμάμαι από πότε ακριβώς. κι όταν είσαι χρόνιος χρήστης μ’ αυτόν τον διάολο, θέλεις συνεχώς κι άλλο, κι άλλο` όσα κι αν έχεις δεν σου φτάνει. Έτσι, αναγκάζεσαι να κάνεις παρέα και με ανθρώπους αμφιβόλου ηθικής και προέλευσης. Για να βρίσκω το καθημερινό μου μαύρο αναγκαζόμουν να πηγαίνω στα πιο απίθανα μέρη, με τους πιο απίθανους ανθρώπους.

Ένας απ’ αυτούς, έμπορος μεγάλος, που με προμήθευε πάντα, όταν οι άλλοι είχαν ξεμείνει, μου πρότεινε να γίνω βαποράκι. Δεν θα έκανα τίποτα το επικύνδινο` απλώς θα μετέφερα σε κάποιους τρίτους τις παραγγελίες` χρειαζόταν καθώς μου είπε ένα άτομο υπεράνω πάσης υποψίας, κι εγώ, με παρουσιαστικό που δεν παρέπεμπε σε ναρκωτικά, πληρούσα τις προδιαγραφές.

Θα μπορούσα, βέβαια ν’ αρνηθώ, όμως θα έχανα την μαστούρα` κι ήμουν τόσο εξαρτημένη που δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Άλλωστε, του χρωστούσα` πολλές φορές μου είχε δώσει τζάμπα και πάντα μου έλεγε «θα τα βρούμε». Τώρα είχε έρθει η ώρα να τον ξεπληρώσω.

Έτσι άρχισα να κάνω αυτήν τη δουλειά. Ομολογώ πως δεν αισθανόμουν άνετα. Πάντα είχα τον φόβο μήπως σε καμιά παράδοση ξεπεταγόταν κάποιο περιπολικό, μήπως έπεφτα πάνω σε κανα μπλόκο` πολλοί φόβοι, πολλά μήπως. Είχα αρχίσει να παραμελώ και τα μαθήματα μου στην σχολή. Δεν μ’ ένοιαζε τίποτε άλλο από’ το να κάνω σωστά την δουλειά μου αυτή, χωρίς παρατράγουδα.

(Συνεχίζεται)

[Nihilio]

Μια παρατήρηση: Ο χαρακτηρισμός ως "πειραματικό διήγημα" έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ήρωες κάνουν σεξ, μπλέκονται με τον υπόκοσμο και χρησιμοποιούν ναρκωτικά; Αν ναι μάλλον ατυχή θα το χαρακτήριζα.

 

Κατά τα άλλα το κείμενο ρέει ομαλά και προωθεί την ιστορία.

[lexis]

Ο χαρακτηρισμός ως πειραματικό διήγημα έχει να κάνει με το γεγονος πως επειδη η κύρια ενασχόληση μου είναι η ποίηση, πρώτη φορά ασχολούμαι με την συγγραφή κάποιου πεζού. Είναι ένα είδος crash test, για να δω αν μπορώ να σταθω το ίδιο καλά και σ' αυτόν τον χώρο. Γι' αυτό κια πειραματικό το διήγημα. Δεν ξέρω αν πέτυχε το εγχείρημα. Ευχαριστώ για την πάντα καλοπροαίρετη και γόνιμη κριτική σου.

[Throgos]

Είναι ωραίο, τα ίδια σχόλια με το άλλο, αλλά πιο στρωτό. Μία σημείωση νοηματικού περιεχομένου: Πώς σταματάει η Κάτια στη μέση της αφήγησης και της έρχεται να δώσει ένα παθιασμένο φιλί στον αφηγητή; Εγώ θα θεωρούσα ότι λέει αυτά που λέει με σοβαρό ύφος και καθισμένη στο κρεβάτι. Τέλος πάντων.

Μ’ εξόρκιζε στην μνήμη της να κρατήσω το κλειδί σαν φυλαχτό. Μου έγραφε ακόμα πως θα υπάρξουν κάποιοι που θα μου ζητήσουν αυτό το κλειδί και πως δεν έπρεπε με καμιά δύναμη να παραδεχτώ πως είχα στην κατοχή μου αυτό το κλειδί»

 

Πολλές επαναλήψεις της λέξης "κλειδί", χρησιμοποίησε μια αντωνυμία την τρίτη φορά.

[Eldikinquel]

Πολύ ενιδαφέρον και διαβάζεται πολύ εύκολα! Συνήθως με κουράζει να διαβάζω κείμενα στον υπολογιστή αλλά αυτό το διάβασα χωρίς να με κουράσει. Έχει πολλή πλοκή και καλή ροή.

Μερικές παρατηρήσεις τώρα:

 

Σε κάθε συνομιλία οι απειλές γίνονταν όλο και πιο έντονες. Ώσπου έγιναν πραγματικότητα. Όχι, βέβαια, αμέσως. Μετά από μιας εβδομάδας καθημερινών τηλεφωνημάτων, ο επισκέπτης μου εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.

 

Κατά τη γνώμη μου, ο χαρακτηρισμός "επισκέπτης" είναι κάπως ατυχής. Δεν την επισκέφτηκε ποτέ, τηλεφωνήματα της έκανε και την απειλούσε.

 

 

Επίσης αναφέρεις ότι αναγκάστηκε να γίνει βαποράκι αλλά πιο πάνω λες ότι είχε πολλά λεφτά, ήταν πλούσια. Αυτό μου φαίνεται λάθος καθώς δεν έχει λόγο να πουλάει σε άλλους. Έχει αρκετά λεφτά για να εξασφαλίσει το μερίδιο που έχει ανάγκη.

 

Μία σημείωση νοηματικού περιεχομένου: Πώς σταματάει η Κάτια στη μέση της αφήγησης και της έρχεται να δώσει ένα παθιασμένο φιλί στον αφηγητή; Εγώ θα θεωρούσα ότι λέει αυτά που λέει με σοβαρό ύφος και καθισμένη στο κρεβάτι.

 

Βασικά εμένα δεν μου φαίνεται και τόσο παράξενο, καθώς εκείνη τη στιγμή είχε σταματήσει την αφήγησή της. Οπότε κοιτάζοντάς τον της βγήκε μια τρυφερότητα. Ούτως ή άλλως εκείνη τη στιγμή του άνοιγε την καρδιά της.

 

Αυτά από εμένα και περιμένω με ανυπομονησία και τη συνέχεια!