Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick)

[vaggelis]

Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ.

Ο Τίμοθι Άρτσερ είναι επίσκοπος της Καλιφόρνιας, διάσημος σε όλη την Αμερική για την ανθρωπιστική του δράση και τα κηρύγματά του, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει αμφιβολίες για την πίστη του, όπως αυτή  διδάσκεται από την Εκκλησία, αλλά και να έχει μια ερωμένη που την συντηρεί με χρήματα της Επισκοπής του. Μέσα από διάφορες μελέτες και ανασκαφές που παρακολουθεί, προσπαθεί να βρεί μια απάντηση στις αμφιβολίες για την πίστη του και να αναπτύξει μια δική του θεωρία για τις ρίζες του χριστιανισμού. Στη συνέχεια όταν ο γιός του ο Τζεφ αυτοκτονεί, αρχίζει να πιστεύει στην παραψυχολογία και την ύπαρξη πνευμάτων και με την βοήθεια διαφόρων μέντιουμ προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του. Όλη αυτή την ιστορία την βλέπουμε μέσα από την αφήγηση της Έιτζελ Άρτσερ, της γυναίκας του Τζεφ, που διατηρεί αρκετές αμφιβολίες για όλες αυτές τις προσπάθειες του πεθερού της, μιας και αυτή κινείται στην αντίθετη πλευρά από αυτή του Τίμοθι Άρτσερ, αφού είναι σκεπτικίστρια, άθεη και δεν πιστεύει ούτε στην παραψυχολογία, ούτε στα φαντάσματα.

Το βιβλίο δεν έχει κάποια φοβερή πλοκή και δράση, αλλά αντίθετα δίνει έμφαση στα αισθήματα, στις σκέψεις και στις αμφιβολίες των ηρώων του και στην προσπαθειά τους να βρουν μια απάντηση στα διάφορα ερωτήματα που τους βασανίζουν. Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του και κάνουν ένα σωρό λάθη, αλλά στο τέλος δεν μπορείς παρά να τους συμπαθήσεις. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα λίγα του Φίλιπ Ντικ που δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά παρόλα αυτά πρόκειται για ένα πολύ καλό συμβατικό μυθιστόρημα, που μοιάζει αρκετά με το Valis, μιας και υπάρχουν και εδώ αρκετές θεολογικές αναφορές και δείχνει αρκετές από τις σκέψεις του Φίλιπ Ντικ για την ύπαρξη και την φύση του Θεού.

9/10

Edited March 1, 2018 by vaggelis

[vaggelis]

Ο Χρυσαφένιος άντρας.

Πρόκειται για μια συλλογή εννέα διηγήματων με καλύτερο όλων το "Ο βασιλιάς των Ξωτικών", αλλά και τα υπόλοιπα δεν είναι άσχημα.

1) Ο Χρυσαφένιος άντρας.
Όταν λόγω ραδιενέργειας αρχίζουν να εμφανίζονται μεταλλάξεις μεταξύ των ανθρώπων, οι αρχές αρχίζουν να κυνηγάνε τους μεταλλαγμένους για να προστατέψουν τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μέχρι που εμφανίζεται κάποιος που δεν μπορούν να τον χειριστούν καθόλου.

2) Ω, να είσαι Μπλόμπελ.
Ο Τζορτζ Μάνστερ στον πόλεμο ενάντια στα Μπλόμπελ υπηρέτησε στις μυστικές υπηρεσίες που του άφησε το κουσούρι να μεταμορφώνεται για δώδεκα ώρες κάθε βράδυ σε Μπλόμπελ. Για να μπορέσει να ζήσει κάπως υποφερτά και παρά την απέχθειά του για τα Μπλόμπελ τελικά παντρεύεται ένα Μπλόμπελ, την Βίβιαν, που έχει το ίδιο πρόβλημα με αυτόν, την ημέρα είναι άνθρωπος και το βράδυ Μπλόμπελ. Όλο το μίσος του για τα Μπλόμπελ όμως πάει περίπατο όταν ανακαλύπτει ότι αν μεταφέρει την επιχείρησή του στον πλανήτη των Μπλόμπελ, θα πληρώνει λιγότερους φόρους. Τελικά καλός ο πατριωτισμός, αλλά οι δουλειές είναι ακόμα καλύτερες.

3) Εμείς οι εξερευνητές.
Ένα εξερευνητικό σκάφος από τη Γη συντρίβεται στον πλανήτη Άρη και τότε μια σειρά κλώνοι του πλήρωματος καταφθάνουν συνεχώς στην Γη. Ο Φίλιπ Ντικ για μια ακόμα φορά αναρωτιέται ποιός είναι άνθρωπος και τι τον χαρακτηρίζει.

4) Η έξοδος οδηγεί μέσα.
Ο Μπόμπα Μπάιμπλμαν ζει μια μίζερη ζωή μέχρι που τον επιλέγουν για να εκπαιδευτεί στην καλύτερη Ακαδημία της Γης. Και τα κάνει μαντάρα.

5) Η ρεβάνς.
Όσο περισσότερο παίζεις ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι τόσο περισσότερο αυτό μαθαίνει τον παίκτη, μέχρι που επιχειρεί να πάρει την ρεβάνς.
 
6) Κράχτης.
Στην κοινωνία που ζει ο Εντ Μόρις οι διαφημίσεις δεν είναι απλά επιθετικές, αλλά εισβάλουν μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Οπότε στο τέλος κάνει το μόνο που μπορεί, σηκώνεται και φεύγει.

7) Αν δεν υπήρχε ο Μπεν Τσίμολι.
Η Γη έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και άποικοι από τον Κένταυρο έρχονται στην Γη για να βοηθήσουν τους επιζώντες και να τιμωρήσουν τους ένοχους που ευθύνονται για την καταστροφή. Οπότε οι γήινοι τους προσφέρουν αυτό που θέλουν: έναν ένοχο για να ζήσουν οι υπόλοιποι μια ήρεμη ζωή.

8) Ο βασιλιάς των Ξωτικών.
Ο Σάντραχ Τζόουνς είναι ένας φιλήσυχος βενζινάς σε μια ήρεμη κωμόπολη στην Αμερική μέχρι την στιγμή που στο μαγαζί του καταφθάνει μια ομάδα ξωτικών μαζί με τον τραυματισμένο βασιλιά τους. Όταν ο βασιλιάς πεθαίνει, τα ξωτικά προσφέρουν το στέμμα στον Σάντραχ και αυτός τους οδηγεί σε μια νικηφόρα μάχη ενάντια στα Όρκ. Αλλά μήπως όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στο μυαλό του Σάντραχ;

9) Ρουγκ.
Πως βλέπει ένας σκύλος την ζωή στην αυλή ενός σπιτιού.

9/10

[vaggelis]

Ο κόσμος του Τζόουνς.

Μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο που έχει καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της Γης οι άνθρωποι επιτέλους μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και με σχετική ευημερία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανασυγκροτήσουν τις πόλεις τους. Το τίμημα όμως που πρέπει να πληρώσουν είναι να ξεχάσουν όλες τις ιδεολογίες και τις θρησκείες που ευθύνονται για τους πολέμους, καθώς η κυβέρνηση που ελέγχει ολόκληρο τον πλανήτη, κυνηγάει κάθε λαϊκιστή και δημαγωγό που με τις ιδέες τους μπορούν να ξεσηκώσουν τους ανθρώπους και να οδηγηθεί έτσι ο πλανήτης στο ξέσπασμα ενός καινούριου πολέμου. Η πολιτική της κυβέρνησης, όπως λέει και ένας ήρωας στο βιβλίο, είναι ότι καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι  θέλει, ακόμα και ότι η Γη είναι επίπεδη , αλλά αν προσπαθήσει να επιβάλλει αυτή του την ιδέα του στους άλλους ως απόλυτη αλήθεια, θα πρέπει πρώτα να την αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία, αλλιώς θα καταλήξει στα καταναγκαστικά έργα που υπάρχουν σε όλες τις πόλεις για την ανοικοδομησή τους.

Οι άνθρωποι όμως παρότι μετά από καιρό έχουν βρεί την ειρήνη και την ευημερία που επιζητούσαν μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο, νοιώθουν καταπιεσμένοι θεωρώντας ότι η εγκατάλειψη των ιδεολογιών είναι πολλή βαρύ αντιτίμο για την ζωή που έχουν. Τότε εμφανίζεται ο Φλόιντ Τζόουνς που με τα θυελλώδη κηρύγματά του μοιάζει να είναι ο Ηγέτης που τόσο πολύ έψαχναν οι άνθρωποι και όλοι είναι πρόθυμοι να τον πιστέψουν και να ελπίσουν ότι θα τους οδηγήσει σε έναν λαμπρό μέλλον μακριά από την έως τότε πεζή καθημερινότητα τους. Ο Τζόουνς όμως δεν είναι ένας απλός δημαγωγός αλλά για τους οπαδούς του ένας πραγματικός προφήτης, μιας και έχει το αξεπέραστο προσόν να βλέπει ακριβώς τι θα συμβεί στο μέλλον, οπότε και είναι σε θέση να αποδείξει πως ότι λέει θα συμβεί και στην πραγματικότητα. Η ευκαιρία του για να αναδειχθεί σε παγκόσμιο ηγέτη έρχεται όταν κάποιοι εξωγήινοι οργανισμοί, οι Ντρίφτερς, κάνουν την εμφάνισή τους στο ηλιακό σύστημα και ο Τζόουνς θεωρώντας τους απειλή για την ανθρωπότητα, εξαπολύει εναντίον τους μια σταυροφορία εξοντώνοντάς τους και με την αφορμή αυτή κατακτά και την απόλυτη εξουσία για να εγκαθιδρύσει ένα δικό του απολυταρχικό καθεστώς.    

Ο Φίλιπ Ντικ έγραψε ένα από τα πιο δυστοπικά βιβλία του, όπου όλες οι πράξεις των ανθρώπων οδηγούν μόνο στην καταστροφή, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, ακόμα και αν μπορούν να δουν και να προβλέψουν ακριβώς το μέλλον. Η μοίρα της ανθρωπότητας είναι να κάνει συνεχώς τα ίδια λάθη, ακολουθώντας συνεχώς τους ίδιους λαϊκιστές που θα την οδηγούν πάντα στην καταστροφή. Ακόμα και αν έχουν τα αγνότερα ιδανικά, ακόμα και αν πιστεύουν ειλικρινά, όπως ο Τζόουνς, ότι οι πράξεις θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα λαμπρό μέλλον που θα τους οδηγήσει στην κατάκτηση του γαλαξία, στο τέλος το μόνο που θα βρουν μπροστά τους είναι η απόλυτη ήττα.

Μοναδική όαση ελπίδας σε όλο αυτό το καταθλιπτικό σκηνικό που στήνει ο Φίλιπ Ντικ έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, δηλαδή από μια ομάδα μεταλλαγμένων ανθρώπων, αποτέλεσμα ενός μυστικού κυβερνητικού πειράματος, που ως στόχο είχε τον αποικισμό της Αφροδίτης, της οποίας η ατμόσφαιρα είναι δηλητηριώδη για τους απλούς ανθρώπους. Και ενώ σωματικά αυτοί οι μεταλλαγμένοι μοιάζουν με κακέκτυπα ανθρώπων, στο τέλος της ιστορίας είναι αυτοί που νοιώθεις να τους συμπαθείς περισσότερο και να μοιάζουν να είναι η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας.

10/10

[vaggelis]

Ubik.

Να πω εξ αρχής ότι όσο πιο λίγο ξέρεις την υπόθεση του Ubik τόσο περισσότερο θα το απολαύσεις καθώς έχει αρκετό αστυνομικό μυστήριο μιας και μέσα στην υπόθεση υπάρχει και η ανακάλυψη ενός δολοφόνου ή καλύτερα ενός συνομώτη. Ο Ντικ δεν έχει φτάξει μόνο έναν απολαυστικό κόσμο επιστημονικής φαντασίας αλλά και μια πολύ καλή αστυνομική ιστορία όπου δεν αναζητάς απλώς τους ενόχους, αλλά πρέπει να βρεις και τα θύματα.

Στον κόσμο του Ubik οι πόρτες έχουν νοημοσύνη και είναι αρκετά ομιλητικές και για να ανοίξουν να περάσεις πρέπει πρώτα να τις πληρώσεις, ακόμα και αν είναι η εξώπορτα του σπιτιού σου. Οι νεκροί δεν πεθαίνουν αμέσως αλλά διατηρούνται σε μισοζωή για να μπορούν να μιλάνε με τους αγαπημένους τους και να τους δίνουν και καμμιά συμβουλή για την επιχειρηματική επιτυχία τους και για κάθε έναν με ψυχικά χαρίσματα υπάρχει και κάποιος αντι-ψυχικός που έχει το αντίθετο ταλέντο που του μπλοκάρει το χάρισμά του. Υπάρχουν εταιρείες που απασχολούν άτομα με χαρίσματα όπως η τηλεπάθεια ή η δυνατότητα να κάνουν προγνώσεις και άλλες εταιρείες που διαθέτουν άτομα με τα αντίθετα χαρίσματα που τους εξουδετερώνουν και αναμεσά τους έχει αναπτυχθεί ένας αμείλικτος ανταγωνισμός που φτάνει μέχρι και την δολοφονία των αντιπάλων.

Κάποια στιγμή μια από αυτές τις εταιρείες δέχεται μια δολοφονική επίθεση που όπως φαίνεται έχει ως μοναδικό θύμα τον ιδρυτή της. Τα υπόλοιπα μέλη της εταιρείας πρέπει να βρούν τον δολοφόνο και ταυτόχρονα να σώσουν και την ίδια τους την ζωή, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο μιας και όλοι τους διαθέτουν διάφορες ψυχικές ιδιότητες που περιπλέκουν τα πράγματα.

Σε όλο το βιβλίο ο Φίλιπ Ντικ σε βάζει να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο ζωντανός και ποιος όχι, ποια είναι η "αυθεντική" πραγματικότητα και ποια όχι και ποιος είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για την περιπέτεια όπου έχουν μπλέξει οι  
οι ήρωες του βιβλίου, αλλά κάθε φορά που λες "εντάξει το βρήκα" σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και ξαναρχίζεις από την αρχή.  Όσο πολύ μου άρεσε την πρώτη φορά που το διάβασα τόσο μου άρεσε και τη δεύτερη και επίσης να πω ότι για μια ακόμα φορά ο Φίλιπ Ντικ αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους καλύτερους συγγραφείς στην δημιουργία σασπένς, ανεξάρτητα από το είδος που γράφει.

10/10

[vaggelis]

 Τριγυρίζοντας σε μικρό τόπο.

Πρόκειται για ένα από τα "συμβατικά" μυθιστορήματα του Φίλιπ Ντικ που τοποθετείται χρονικά στην Καλιφόρνια, κατά την διάρκεια και λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και παρακολουθεί την πορεία ενός παντρεμένου ζευγαριού, του Ρότζερ και της Βιρτζίνια Λίνταλ για μια δεκαετία περίπου, από τότε που γνωρίστηκαν και μέχρι τον χωρισμό τους.

Η ιστορία ξεκινάει στην Ουάσινγκτον όπου ο Ρότζερ Λίνταλ γνωρίζει την Βιρτζίνια και συνεχίζεται στην Καλιφόρνια όπου αποφασίζουν να μετακομίσουν για να δουλέψουν στα εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού που τότε έδιναν υψηλούς μισθούς. Όταν τελειώσει ο πόλεμος και κλείσουν τα εργοστάσια, ο Ρότζερ θα ανοίξει ένα κατάστημα επισκευής και πώλησης τηλεοράσεων κάνοντας έτσι πραγματικότητα ένα ονειρό του και όταν κάποια στιγμή θα γνωριστούν με τον Τσικ και την Λιζ Μπόνερ, ο Τσικ θα καταλήξει να μπει συνέταιρος στο μαγαζί και η Λιζ να γίνει ερωμένη του Ρότζερ.

Η πλοκή του έργου δεν έχει κάτι το αξιόλογο, άλλωστε ο σκοπός του Ντικ σε αυτό το βιβλίο δεν είναι αυτός, αλλά επικεντρώνεται κυρίως στις σχέσεις μεταξύ αυτών των τεσσάρων ηρώων του βιβλίου, καθώς και στην παρουσίαση των συναισθημάτων και των ονείρων τους για την ζωή τους και κυρίως από την πλευρά του Ρότζερ που είναι και ο κυριότερος χαρακτήρας στην υπόθεση.
Ο Ρότζερ Λίνταλ από την μια μεριά έχει μεγάλα σχέδια και ιδέες για την ζωή του, θέλει να είναι επιτυχημένος και να αναγνωριστεί από τους άλλους, αλλά από την άλλη μεριά νοιώθει συνέχεια ανικανοποίητος, τρώγεται με τα ρούχα του, παρεξηγείται συνεχώς με τους υπόλοιπους και νοιώθεις ότι κάτι τον βασανίζει, που δεν το ξέρει ούτε καν ο ίδιος.  

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για είναι αρκετά καλόγραμμένο βιβλίο, χαμηλών τόνων, ρεαλιστικό στην παρουσίαση των χαρακτήρων και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζουν και δείχνει μια πλευρά της μεταπολεμικής Αμερικής λίγο διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε.

8/10

[vaggelis]

The minority report.

Πρόκειται για μια συλλογή δέκα πολύ καλών διηγημάτων που είναι τα:

1) The minority report.
Η αστυνομία στο μέλλον έχει καταφέρει να προβλέπει τα εγκλήματα με την βοήθεια τριών μεταλλαγμένων και έτσι φυλακίζει τους εγκληματίες πριν τα διαπράξουν. Αλλά αν οι άνθρωποι δεν διέπραξαν τα εγκλήματα τότε γιατί είναι ένοχοι και ιδίωςαπό την στιγμή που ένας από τους μεταλλαγμένους βλέπει ένα διαφορετικό μέλλον. Εν τέλει θα αλλάζαμε τις πράξεις μας αν τις γνωρίζαμε ή όπως και να ΄χει θα κάναμε το ίδιο. Σε αυτό το διήγημα βασίστηκε η πολύ καλή ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ η οποία ενώ μένει πιστή στην κεντρική ιδέα έχει κάμποσες διαφορές από το διήγημα με κυριώτερη το πως τελειώνει. Το διήγημα μου φάνηκε λίγο καλύτερο.

2) Πολεμικό παιχνίδι.
Ο καλύτερος τρόπος για να πλήξεις τον εχθρό σου είναι να του στερήσεις την διάθεση να πολεμίσει. Έτσι οι Γανυμήδιοι που είναι οι εχθροί της Γης προσπαθούν μέσα από διάφορα παιδικά παιχνίδια να κάνουν τους Γήινους όσο πιο φιλειρηνικούς γίνεται.

3) Τι λένε οι νεκροί.
Το διήγημα αυτό κινείται στο ίδιο "σύμπαν" με αυτό του Ubik καθώς ασχολείται και εδώ με την ημιζωή, ενώ βλέπουμε και έναν από τους χαρακτήρες του Ubik καθώς και κάνα δυο όμοιους διαλόγους. Εδώ ένας μεγιστάνας πεθαίνει και αντί να αρχίσει να συνομιλεί μέσω της ημιζωής ιδιωτικά με τους δικούς του, παρουσιάζεται μέσω των Μέσων Ενημέρωσης με όλο τον πλανήτη. Έτσι όλοι ψάχνουν να βρουν τι έχει πάει στραβά και ο καθένας προσπαθεί να πάρει στα χέρια του την τεράστια περιουσία του. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση διήγημα και έχει και λίγο αστυνομικό μυστήριο.  

4) Ω, να ήμουν Μπλόμπελ.
Το διήγημα αυτό βρίσκεται και στο βιβλίο "Ο Χρυσαφένιος Άντρας" και αντιγράφω εδώ την κριτική: Ο Τζορτζ Μάνστερ στον πόλεμο ενάντια στα Μπλόμπελ υπηρέτησε στις μυστικές υπηρεσίες που του άφησε το κουσούρι να μεταμορφώνεται για δώδεκα ώρες κάθε βράδυ σε Μπλόμπελ. Για να μπορέσει να ζήσει κάπως υποφερτά και παρά την απέχθειά του για τα Μπλόμπελ τελικά παντρεύεται ένα Μπλόμπελ, την Βίβιαν, που έχει το ίδιο πρόβλημα με αυτόν, την ημέρα είναι άνθρωπος και το βράδυ Μπλόμπελ. Όλο το μίσος του για τα Μπλόμπελ όμως πάει περίπατο όταν ανακαλύπτει ότι αν μεταφέρει την επιχείρησή του στον πλανήτη των Μπλόμπελ, θα πληρώνει λιγότερους φόρους. Τελικά καλός ο πατριωτισμός, αλλά οι δουλειές είναι ακόμα καλύτερες.  

5) Το θυμόμαστε εμείς για εσάς.
Το διήγημα αυτό είναι η βάση για την ταινία "Ολική επαναφορά" του Πολ Βερχόφεν και μια ακόμα με το ίδιο όνομα από τον Λεν Γουάισμαν. Ένας καθημερινός τύπος ονειρεύεται τον πλανήτη Άρη αλλά μιας και δεν έχει αρκετά χρήματα για να κάνει το ταξίδι καταφεύγει σε μια εταιρία εμφύτευσης ψεύτικων αναμνήσεων. Εκεί όμως ανακαλυπτουν ότι έχει κάνει ήδη το ταξίδι μιας και στο παρελθόν ήταν μυστικός πράκτορας με άδεια να σκοτώνει. Ενώ οι ταινίες είναι γεμάτες σκηνές δράσης το διήγημα είναι αρκετά διαφορετικό καθώς προσεγγίζει την ίδια υπόθεση με ειρωνία και αρκετό χιούμορ. Ιδίως στο τέλος γελάς αρκετά.   

6) Το ηλεκτρικό μυρμήγκι.
Κάποιος ανακαλύπτει ότι δεν είναι αληθινός άνθρωπος αλλά ρομπότ και αρχίζει να παίζει με τα κυκλώματα με τα οποία αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.  

7) Πλαστοπροσωπία.
Το διήγημα αυτό βρίσκεται και στο βιβλίο "Ελπίζω να φτάσω σύντομα" και αντιγράφω εδώ την κριτική: Ενώ έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της Γης και των εχθρικών εξωγήινων, ο Σπενς Όλχαμ, επιστήμονας σε ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα, κατηγορείται ότι δεν είναι ο ίδιος, αλλά είναι ένα ρομπότ-μυστικός πράκτορας που τον σκότωσε για να πάρει την θέση του, και να σαμποτάρει έτσι το πρόγραμμα. Τότε αρχίζει για τον ίδιο ένας αγώνας επιβίωσης  προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του πριν τον εκτελέσουν σαν πράκτορα του εχθρού.

8) Αναλώσιμος.
Τα μυρμήγκια προσπαθούν να πάρουν πίσω την Γη από τους ανθρώπους και οι αράχνες έχουν συμμαχήσει με τους ανθρώπους.

9) Άνθρωπος είναι.
Η Τζιλ Χέρικ πρέπει να διαλέξει ποιόν προτιμά ανάμεσα στον άντρα της και μια οντότητα από έναν άλλο πλανήτη που έχει πάρει την μορφή του. Τελικά επιλέγει αυτόν που είναι πιο ευγενικός και μοιάζει περισσότερο με άνθρωπο.

10) Η ιστορία που θα τελειώσει όλες τις ιστορίες.
Πολύ σύντομο και πολύ ωραίο.

9,5/10

[vaggelis]

Λαβύρινθος θανάτου.

Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινά όταν δεκατέσσερις άποικοι από την Γη στέλνονται στον απομακρυσμένο πλανήτη Ντέλμακ-0 προκειμένου να τον μελετήσουν και μιας είναι οι πρώτοι άποικοι πιστεύουν ότι είναι και τα μοναδικά ανθρώπινα όντα πάνω στον πλανήτη.

Όμως σε λίγο ανακαλύπτουν διάφορα αντικείμενα φτιαγμένα στην Γη που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν επάνω στον Ντέμακ-0 και το κυριώτερο ότι κάπου κοντά τους υπάρχει ένας πύργος, το "Κτίριο" όπως το ονομάζουν, που φαίνεται σαν να μην έχει συγκεκριμένη τοποθεσία αλλά να αλλάζει θέση συνεχώς, κάνοντας τους να αμφιβάλλουν ακόμα και για τον αν υπάρχει στα αλήθεια ή απλώς τον φαντάζονται. Σε λίγο όμως τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα όταν το ένα μετά το άλλο τα μέλη της ομάδας αρχίζουν να δολοφονούνται, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, και τότε αρχίζει μια αγωνιώδη προσπάθεια να βρουν τον δολοφόνο και τον λόγο που γίνονται οι δολοφονίες, προκειμένου να σώσουν τις ζωές τους.

Όταν κάποια στιγμή μια ομάδα ντυμένη στα μαύρα κάνει την εμφάνισή της, το μυστήριο θα πυκνώσει ακόμα περισσότερο και θα αρχίσουν να υποπτεύονται ότι αποτελούν μέρος ενός πειράματος που ελέγχεται από την Γη, μιας και μαζί σε όλα τα άλλα έχει σταματήσει και η επικοινωνία με την Γη και αυτό μοιάζει να είναι αποτέλεσμα μιας απόφασης που πήρε κάποιος στη Γη και όχι κάποιου είδους ατύχημα. Έτσι αρχίζουν να αναρωτιούνται για ποιό λόγο στάλθηκαν εξ αρχής στην αποικία και γιατί επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι δεκατέσσερις άνθρωποι και όχι κάποιοι άλλοι, για να φτάσουν μέχρι το σημείο να αρχίσουν να αμφιβάλλουν ακόμα και  για την ίδια την πνευματική τους υγεία.

Το τέλος του βιλίου, όπου φυσικά εξηγούνται όλα, έχει όλες τις ανατροπές που μας έχει συνηθίσει ο Φίλιπ Ντικ στα έργα του, αν και ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν ότι ο συγκεκριμένος τρόπος που κλείνει η ιστορία είναι κάπως εύκολος σε σχέση με τα γεγονότα που ακολούθησαν. Να σημειώσω τέλος ότι μέσα στο βιβλίο ο Φίλιπ Ντικ έχει αναπτύξει και ένα αρκετά περίπλοκο σύστημα θρησκείας, που όμως είναι αρκετά σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας.

9/10 

Edited March 31, 2018 by vaggelis

[vaggelis]

Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς.

Ο Λίο Μπουλέρο είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με το κύριο προϊόν που παράγει να είναι το παράνομο στην Γη αλλά νόμιμο στις αποικίες, ναρκωτικό Καν-Ντι που οι άποικοι το καταναλώνουν μανιωδώς μια και αλλιώς δεν θα μπορούσαν ποτέ να αντέξουν τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν σε αυτές. Το Καν-Ντι προκαλεί ομαδικές παραισθήσεις τόσο ζωντανές που οι άποικοι νομίζουν ότι βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο και κυρίως σε μία ονειρική Γη στις καλύτερες στιγμές της.

Τότε κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο ναρκωτικό το Τσου-Ζι (ναι έτσι ακριβώς μεταφράστηκε στο βιβλίο) που όταν το παίρνουν οι άποικοι έχουν ακόμα καλύτερες παραισθήσεις μέσα στις οποίες ο καθένας που το χρησιμοποιεί μπορεί να ζει τις πιο ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. Ο άνθρωπος που παράγει το καινούργιο ναρκωτικό είναι ο Πάλμερ Έλντριτς, ένας διάσημος εξερευνητής που μόλις έχει επιστρέψει από την δεκαετή του εξερεύνησή του στο σύστημα του Πρόξιμα και αμέσως ξεσπά ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ του Μπούλερο και του Έλντριτς με τον καθένα τους  να επιδιώκει όχι απλώς την επικράτηση αλλά και τον θάνατο του άλλου. Το Τσου-Ζι όμως δεν είναι ένα απλό ναρκωτικό μιας και οι παρενέργειές του ακολουθούν τους χρήστες του ακόμα και όταν σταματήσουν την χρήση του και το κυριώτερο αλλάζει την αίσθηση της πραγματικότητάς που βιώνουν. Αλλά και ο Πάλμερ Έλντριτς δεν είναι ένας ακόμα επιχειρηματίας που θέλει απλώς  να βγάλει κέρδη, αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι μια εξωγήινη οντότητα που έχει καταλάβει το σώμα του Έλντριτς όταν αυτός ταξίδευε στο διάστημα και σκοπός του είναι να καταλάβει την Γη εγκλωβίζωντας τους ανθρώπους μέσα στις ίδιες τους τις ψευδαισθήσεις.

Γενικά πρόκειται για ένα ακόμα πολύ καλό βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που κρατάει την αγωνία ως το τέλος και όπου παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να βγαίνουν από μια παραίσθηση για να μπουν σε μια άλλη άλλη, ακόμα μεγαλύτερη ή ακόμα χειρότερη,  προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρουν πια είναι η σωστή πραγματικότητα που ζουν και ποιά όχι.

9/10

[vaggelis]

Ελεύθερη ραδιοφωνία Άλμπεμουθ.

Στο βιβλίο βλέπουμε μια εναλλακτική ιστορία της Αμερικής όταν πρόεδρος των Η.Π.Α. μετά τον Λίντον Τζόνσον εκλέγεται ο Φέρις Φ. Φρέμοντ και με την εκλογή του δημιουργεί μια εθελοντική οργάνωση με το όνομα "Φίλοι του Αμερικανικού Λαού" που σκοπός της είναι να βοηθάει το όργανα του νόμου στην ανακάλυψη πρακτόρων της Σοβιετικής Ένωσης, στην υποστήριξη του πολέμου στο Βιετνάμ και κυρίως στην καταπολέμηση μιας μυστικής οργάνωσης, της "Άραμτσεκ", σκοπός της οποίας, σύμφωνα με τον Φρέμοντ, είναι η υπονόμευση των Αμερικανικών αξιών. Ο Φρέμοντ όπως τον παρουσιάζει ο Φίλιπ Ντικ είναι μια μίξη του Τζο Μακάρθυ και του Ρίτσαρντ Νίξον στη χειρότερή τους εκδοχή και αποτέλεσμα όλων αυτών των κινήσεων του Φρέμοντ είναι  η δημιουργία στρατοπέδων εργασίας όπου στέλνονται όσοι είναι πολιτικά ανυπάκουοι, η αύξηση των πολιτικών δολοφονιών όσων αντιδρούν υπερβολικά και τελικά το φακέλωμα όλων σχεδόν των Αμερικανών.

Και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών μοιάζει να συμβιβάζεται με την κατάσταση που έχει επιβάλλει ο Φρέμοντ, ένας άνθρωπος, ο Νίκολας Μπρέντι, αποφασίζει να αντισταθεί και να τον ανατρέψει με μια τελείως παράδοξη μέθοδο. Για τον Μπρέντι όλα ξεκινούν όταν νοιώθει ότι ένας εξωγήινος οργανισμός που τον ονομάζει Βάλις του μεταδίδει κάθε βράδυ, μέσω ενός δορυφόρου που κινείται γύρω από τη Γη, διάφορες πληροφορίες σχετικά με την ζωή του και τελικά του επιβάλλει να μετακομίσει μαζί με την οικογένεια του στο Λος Άντζελες προκειμένου να πιάσει δουλειά σε μια δισκογραφική εταιρεία. Η γυναίκα του, η Ρέιτσελ, και ο καλύτερος του φίλος, ο Φίλιπ Κ. Ντικ, αρχίζουν να τον θεωρούν τρελό, μέχρι τη στιγμή που το Βάλις εκπέμπει στο μυαλό του Μπρέντι την πληροφορία για την θεραπεία του γιού του, Τζόνι, από μια θανάσιμη αρρώστια, οπότε αρχίζουν σιγά-σιγά να πιστεύουν ότι ίσως ο Μπρέντι να λέει την αλήθεια και όντως να υπάρχει αυτή η εξωγήινη οντότητα. Στη συνέχεια το Βάλις τον πληροφορεί ότι ο Φρέμοντ είναι στην πραγματικότητα ένας μυστικός πράκτορας των Ρώσων, οι οποίοι τον στρατολόγησαν όταν ήταν νεαρός και αργότερα τον βοήθησαν να γίνει πρόεδρος των Η.Π.Α. εξοντώντας ή συκοφατώντας όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους. Η  μέθοδος που έχει επιλέξει το Βάλις για να ανατρέψει τον Φρέμοντ είναι να ηχογραφηθεί ένας δίσκος μουσικής από ένα δημοφιλή καλλιτέχνη όπου μέσα από τους στίχους θα περνάει υποσυνείδητα το μήνυμα ότι ο Φέρις Φρέμοντ είναι μυστικός πράκτορας των Ρώσων και ότι πρέπει να ανατραπεί.

Το βιβλίο έχει κάποια κοινά σημεία με το "Ο άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο", καθώς παρουσιάζει και εδώ μια εναλλακτική ιστορία της Αμερικής, αλλά κυρίως μοιάζει αρκετά με το "VALIS", μιας και στα δύο έργα υπάρχει ένας δορυφόρος που εκπέμπει πληροφορίες σε επιλεγμένους ανθρώπους, όπως επίσης υπάρχει και το περιστατικό με την θεραπεία του γιού του πρωταγωνιστή με τον ίδιο τρόπο και στα δυο βιβλία, ενώ η μεγάλη διαφορά είναι ότι εδώ δεν υπάρχει τόσο έντονη η θρησκευτική χροιά που υπάρχει στο "VALIS".

Γενικά πρόκειται για ένα αρκετά καλό βιβλίο, λίγο πιο ήρεμο από το "VALIS", γεμάτο συνομωσίες και σκοτεινά μυστικά που σίγουρα δεν θα απογοητεύσει αυτούς που θα το επιλέξουν. 

9,5/10

 

[Cassandra Gotha]

Επειδή φέτος οι αναγνωστικοί μου ρυθμοί είναι καρδιογράφημα λίγο πριν την ανακοπή, θέλω να σχολιάσω ένα διήγημα που διάβασα χθες, το "Ω, να ήμουν Μπλόμπελ" από τη συλλογή Minority Report (γιατί μέχρι να την τελειώσω -πήδηξα και ένα, γι' αργότερα) θα έχω ξεχάσει τι διάβασα.

Το συγκεκριμένο διήγημα ήταν ακριβώς αυτό που έχω διάθεση αυτές τις μέρες: ανάλαφρη Ε.Φ. με χιουμοριστικό (αλλά όχι χλιαρό ή σαχλό) ύφος, με εξωγήινες μορφές ζωής και το κλασικό θέμα του Ντικ "τι στο καλό σημαίνει το να είσαι άνθρωπος και, τέλος πάντων, είναι τόσο σημαντικό;". Με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη. 

Διαπίστωση (ξανά) : το να είσαι άνθρωπος σημαίνει ότι είσαι λίγο εγωιστής, λίγο καιροσκόπος, λίγο πονηρούλης και, τελικά, την πατάς ακριβώς επειδή είσαι ένα τόσο μπερδεμένο ον. Μάλιστα, πολλές φορές την πατάς χωρίς να ξέρεις ότι την έχεις πατήσει.

[Hasmodeus]

Μόλις συνδέθηκα κι εγώ σ' αυτόν τον χώρο της νοόσφαιρας. 

Ο κύριος λόγος που γράφω σε αυτό το νήμα είναι ότι ψάχνω παλιές εκδόσεις του "ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο" του Φίλιπ Ντικ στα ελληνικά. Κυρίως εκδόσεις του βιβλίου των δεκαετιών 70, 80, 90.

Τα εξώφυλλα των βιβλίων αν είναι δυνατόν. Ως τώρα είναι αδύνατον να βρω κάτι.

Επίσης την δεκαετία του 80 ο ΔΟΛ ή ο Λιβάνης είχε εκδώσει βιβλίο με όμοια υπόθεση το οποίο θυμάμαι αμυδρά. 

Όποιος θυμάται κάτι ας βοηθήσει.

Edited June 10, 2019 by Hasmodeus

[Steel Guardian]

Ubic/Ούμπικ (Εκδόσεις Parsec)
Δεύτερο βιβλίο του Philip K. Dick που διαβάζω, μετά το Do Androids Dream of Electric Sheep?, που είχα διαβάσει το 2015. Όπως κι εκείνο το βιβλίο έτσι και αυτό μου άρεσε πολύ, αλλά δεν με ξετρέλανε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά και για τα δύο αυτά βιβλία, ενώ δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο παράπονο κάτι δεν έκανε "click" και δεν με ενθουσίασαν, ενώ θεωρητικά θα μπορούσαν.
Σε κάθε περίπτωση είναι είναι πολύ δυνατό βιβλίο, που ενώ ξεκινά σχετικά ανάλαφρα και με αρκετό χιούμορ, σταδιακά μετατρέπεται σε έναν εφιάλτη όπου ούτε οι πρωταγωνιστές, ούτε οι αναγνώστες είναι σίγουροι για το τι είναι αλήθεια και τι όχι.
Οι χαρακτήρες δεν είχαν ιδιαίτερο βάθος, αλλά δεν με πείραξε, γιατί εξυπηρετούσαν την ιστορία πολύ καλά, και νοιαζόμουν για όσους από αυτούς "χρειαζόταν" να νοιαστώ. Η γραφή ήταν πολύ καλή, μετέφερε εξαιρετικά την αίσθηση ασάφειας, αποπροσανατολισμού και σήψης που ένιωθε ο πρωταγωνιστής.
Θεωρώ ότι έκανε μια μικρή κοιλία λίγο μετά τη μέση, αλλά επανήλθε σχετικά γρήγορα και το τέλος ήταν πολύ καλό. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να διαβάσουν μια σχετικά σύντομη, αλλά καθόλου ελαφριά, "καμμένη" ιστορία επιστημονικής φαντασίας.

[Cassandra Gotha]

Ταξίδι μέσα στον χρόνο και στον χώρο (Dr. Futurity)

Αυτό το βιβλιαράκι το βρήκα σε μια δανειστική βιβλιοθήκη, σε πολύ παλιά έκδοση, από εκείνες με σκληρό βυσσινί εξώφυλλο, που στη ράχη γράφει Επιστημονική Φαντασία, 5. Είναι τόσο παλιά που ο μεταφραστής μας γνωρίζει, μας παρουσιάζει, τον Φίλιπ Ντικ, "τον σημαντικότερο συγγραφέα του εισκοστού αιώνα - και δεν το λέω εγώ"! Ο προηγούμενος κάτοχος έχει ζωγραφίσει ελεύθερες γραμμές με στυλό στην αρχή και στο τέλος. Συγκινήθηκα, το ομολογώ. Από το είδος της μουτζούρας συμπεραίνω ότι ο κάτοχος ήταν γυμνασιόπαιδο, και μάλιστα πρωτάκι.

Το βιβλίο είναι μια κλασική ιστορία του συγγραφέα, (με τα παράδοξά της, με τις εκπλήξεις και με την ειρωνεία της. Και, πάνω απ' όλα, τη φαντασία του Ντικ), αλλά όχι απ' τις καλές του. Είναι γραμμένη βιαστικά, τόσο βιαστικά που το λες κι άτσαλα. Για το ίδιο θέμα (αθανασία) έχει γράψει το μεγαλειώδες Ubik. Απορώ, γιατί από όλα τα διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, ο μεταφραστής διάλεξε αυτό για να μας γνωρίσει τον πιο σημαντικό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας του εικοστού αιώνα.

[Starbuck]

On 1/30/2020 at 10:53 AM, Cassandra Gotha said:

Ταξίδι μέσα στον χρόνο και στον χώρο (Dr. Futurity)

Αυτό το βιβλιαράκι το βρήκα σε μια δανειστική βιβλιοθήκη, σε πολύ παλιά έκδοση, από εκείνες με σκληρό βυσσινί εξώφυλλο, που στη ράχη γράφει Επιστημονική Φαντασία, 5. Είναι τόσο παλιά που ο μεταφραστής μας γνωρίζει, μας παρουσιάζει, τον Φίλιπ Ντικ, "τον σημαντικότερο συγγραφέα του εισκοστού αιώνα - και δεν το λέω εγώ"! Ο προηγούμενος κάτοχος έχει ζωγραφίσει ελεύθερες γραμμές με στυλό στην αρχή και στο τέλος. Συγκινήθηκα, το ομολογώ. Από το είδος της μουτζούρας συμπεραίνω ότι ο κάτοχος ήταν γυμνασιόπαιδο, και μάλιστα πρωτάκι.

Το βιβλίο είναι μια κλασική ιστορία του συγγραφέα, (με τα παράδοξά της, με τις εκπλήξεις και με την ειρωνεία της. Και, πάνω απ' όλα, τη φαντασία του Ντικ), αλλά όχι απ' τις καλές του. Είναι γραμμένη βιαστικά, τόσο βιαστικά που το λες κι άτσαλα. Για το ίδιο θέμα (αθανασία) έχει γράψει το μεγαλειώδες Ubik. Απορώ, γιατί από όλα τα διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, ο μεταφραστής διάλεξε αυτό για να μας γνωρίσει τον πιο σημαντικό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας του εικοστού αιώνα.

Καλά οι έλληνες μεταφραστές σάι φάι του προηγούμενου αιώνα είναι λίγο ότι να ναι γενικά. Εδώ σε μία από τις πρώτες ελληνικές εκδόσεις στο αριστερό χέρι του σκότους της λε γκεν, ο μεταφραστής στην εισαγωγή λέει ότι ντάξει, λένε πως η λε γκεν είναι από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φανατασίας, εγώ δεν θα το λεγα αυτό αλλά το βιβλίο είναι καλούτσικο.
Να πω την αλήθεια δεν διαβάζω πια εισαγωγές από παλιές εκδόσεις γιατί είναι σαν να διαβάζω μαζεμένο όλο τον ελληνικό κομπλεξισμό και παθαίνω οβερλόουντ! 😛 
Όσο για τον ντικ, έχει μια ιστορία με την ατσαλοσύνη γενικά στη ζωή του. Το αγαπημένο μου, όταν φιλοξενούσε 20 μεθ άντικτς στο σπίτι του και του κλέβανε τα χειρόγραφα. 

[Μπόρχες]

On 2/1/2020 at 2:58 PM, Starbuck said:

Καλά οι έλληνες μεταφραστές σάι φάι του προηγούμενου αιώνα είναι λίγο ότι να ναι γενικά. Εδώ σε μία από τις πρώτες ελληνικές εκδόσεις στο αριστερό χέρι του σκότους της λε γκεν, ο μεταφραστής στην εισαγωγή λέει ότι ντάξει, λένε πως η λε γκεν είναι από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φανατασίας, εγώ δεν θα το λεγα αυτό αλλά το βιβλίο είναι καλούτσικο.
Να πω την αλήθεια δεν διαβάζω πια εισαγωγές από παλιές εκδόσεις γιατί είναι σαν να διαβάζω μαζεμένο όλο τον ελληνικό κομπλεξισμό και παθαίνω οβερλόουντ! 😛 
Όσο για τον ντικ, έχει μια ιστορία με την ατσαλοσύνη γενικά στη ζωή του. Το αγαπημένο μου, όταν φιλοξενούσε 20 μεθ άντικτς στο σπίτι του και του κλέβανε τα χειρόγραφα. 

Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι η ατσαλοσύνη του οφειλόταν στο ότι ζούσε από τα κείμενα του και έπρεπε να γράφει και να παραδίδει γρήγορα για να πληρώνεται. 

[Solonor]

16 hours ago, Μπόρχες said:

Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι η ατσαλοσύνη του οφειλόταν στο ότι ζούσε από τα κείμενα του και έπρεπε να γράφει και να παραδίδει γρήγορα για να πληρώνεται. 

Το οποίο δεν είναι δικαιολογία για τίποτα.

[Μπόρχες]

2 hours ago, Solonor said:

Το οποίο δεν είναι δικαιολογία για τίποτα.

Θα διαφωνήσω.

[Starbuck]

ντάξει όχι δεν είναι μόνο αυτό. ο ντικ γενικά είχε μια ιδιόρυθμη ζωή, η οποία δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα στο να είναι πιο προσεκτικός. από την άλλη το ποιος ήταν επηρέασε τις ιδέες του και κατ' επέκταση την γραφή του. Εξ αιτίας αυτής της ατσαλοσύνης οι ιδέες είναι συχνά καλύτερες από την γραφή. όπως και να'χει, ουδέν κακό αμιγές καλού. αυτός ήταν ο ντικ και τον ευχαριστούμε

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Ηλεκτρικό Πρόβατο''. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση μιας και πρόκειται από τα πλέον γνωστά βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Και όχι μόνο, εξαιτίας των ταινιών. Ωραίο ήταν. Όχι το σούπερ ουάου μυθιστόρημα, αν και δεν ξέρω κατά πόσο στόχευε ο Ντικ σε κάτι τέτοιο όταν το έγραφε. Όσο να μεταδώσει την παρανοϊκή αίσθηση που αν δεν κάνω λάθος διέπει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Πίστευε μόνο τα μάτια σου, όχι τα αυτιά σου. Και ούτε καν αυτά. Μην παίρνεις τίποτα ως δεδομένο, αν υπάρχει κάτι που είναι σίγουρο αυτό είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Μου άφησε μία μουντή, απαισιόδοξη αίσθηση. Σαν στυφή γεύση στο στόμα ένα πράμα. Όπως και τα άλλα τρία του που διάβασα. Λίγα, το ξέρω. Κατάφερα όμως να συγκεντρώσω όλα τα μεταφρασμένα οπότε και θα αρχίσω σιγά- σιγά να επανορθώνω. Δεν μου απομένει λοιπόν από το να ''αποθηκεύσω'' φαιά ουσία. Ναι, γιατί καταλαβαίνω ότι επίκειται να κάψω μπόλικη

Edited April 12, 2020 by Δημήτρης

[Kon]

Πραγματικα, αυτο τον συγγραφεα εχω αρχισει να τον μισω. Και να τον αγαπω. Δεν γραφει επιστημονικη φαντασια. Ή γραφει. Αλλα οχι ακριβως. Σε ο,τι εχω διαβασει ως τωρα, μου δινει την αισθηση οτι παιρνει πτυχες του σημερινου κοσμου, ως επι το πλειστον αθλιες και ποταπες κοινωνικες και οικονομικες εκφανσεις και συμπεριφορες, τις απογυμνωνει απο τα φιασιδωματα που ξερουμε και τις ντυνει αλλιως, μπας και μας ανοιξει τα ματια. Δεν ξερω αν ηξερε τι εκανε, αλλα την παραπανω  εντυπωση μου εδωσαν οσα βιβλια του εχω διαβασει.  Ειναι λιγο ψυχολογος, λιγο κοινωνιολογος, δεν ξερω πως ακριβως να τον περιγραψω, λιγο βαρετος ενιοτε, αλλα μου δινει την εντυπωση του παντα επικαιρου, στα 3-4 βιβλια του που εχω διαβασει.

[BladeRunner]

Τα ομοιώματα

Τσεκάροντας τα... κιτάπια μου, βλέπω ότι τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του πολυαγαπημένου μου Φίλιπ Ντικ ήταν τον Ιούνιο του 2017, και μάλιστα δεν ήταν καν επιστημονικής φαντασίας, αλλά ένα από τα λίγα "συμβατικά" μυθιστορήματα που έγραψε, το (κατά τη γνώμη μου) υπέροχο "Η Μέρι και ο γίγαντας". Αν κοιτάξω πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα κάποιο από τα τρελά ΕΦ βιβλία του, θα πάω αρκετά πιο πίσω, και συγκεκριμένα στον Φεβρουάριο του 2015. Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία του (αυτό είναι το εικοστό τρίτο) και δεν θέλω να ξεμείνω τελείως για τα επόμενα λίγα χρόνια, αλλά δεν μου κάνει καλό να απέχω τόσο καιρό από έναν ιδιαίτερα αγαπημένο συγγραφέα. Και, άλλωστε, πολλά από αυτά που έχω διαβάσει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τα ξαναπιάσω στα χέρια μου κάποια στιγμή.

Λοιπόν, φτάνει με τις φλυαρίες, και ας έρθουμε στο προκείμενο: Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα απολαυστικό μυθιστόρημα, που μπορεί να μην φτάνει το επίπεδο των αριστουργημάτων του, όμως δίχως αμφιβολία προσφέρει απλόχερα τρέλα, δράση, ενδιαφέρουσες ιδέες και κάποιους αξιοπερίεργους χαρακτήρες (έστω και αν δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος, τόσοι που είναι). Γενικά γίνεται ένας μικρός χαμός στο βιβλίο, η δομή της ιστορίας είναι κλασικά πολυσύνθετη, η μια τρελή σκηνή διαδέχεται την άλλη, ενώ ο συγγραφέας μας μεταφέρει από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο, χωρίς να αφήνει και πολύ χρόνο στους αναγνώστες για να πάρουν έστω και μια μικρή ανάσα. Και η ατμόσφαιρα είναι γενικά κάπως τεταμένη και αγχωτική. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πολύ καλή και γλαφυρή, με τη γνωστή κυνική και ίσως απαισιόδοξη ματιά που χαρακτηρίζει τον Φίλιπ Ντικ.

Όπως έγραψα, το βιβλίο μου άρεσε πολύ, έστω και αν δεν αγγίζει το επίπεδο των κορυφαίων στιγμών του συγγραφέα. Πέρασα πολύ καλά και απόλαυσα την κάθε σελίδα και την κάθε σκηνή, αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι ο Ντικ άφησε ορισμένα "γιατί" και "πώς" αναπάντητα, σχετικά με τη δυστοπία και τον κόσμο που δημιούργησε. Όμως, δεν θα πρότεινα το βιβλίο σε κάποιον που δεν έχει ξαναδιαβάσει Φίλιπ Ντικ, γιατί νομίζω είναι απαραίτητη μια κάποια εμπειρία με τον τρόπο γραφής και σκέψης του συγγραφέα, ειδάλλως υπάρχει πιθανότητα ο άγουρος αναγνώστης να χάσει τελείως την μπάλα.

8.5/10

[yanni]

The minority report

9+1 ιστορίες επιστημονικής φαντασίας από τον συγγραφέα, φιλόσοφο Dick.  Οι οποίες γράφτηκαν τις δεκαετίες του 1950-60, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τους μεταγενέστερους συγγραφείς του είδους. Ορισμένες έγιναν επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες.

Αν θέλετε μια διέξοδο από έναν κόσμο ελάχιστης φαντασίας, διαβάστε αυτό το βιβλίο!

[Spyrex]

Do androids dream of electric sheep?

Πρώτο βιβλίο που διαβάζω από Dick καθώς γενικά δεν διαβάζω και πολύ ΕΦ. Μου άρεσε πολύ ο post-apocalyptic κόσμος που επινόησε ο Dick. Γενικά το βιβλίο είναι μία ιστορία γεμάτη δράση, αλλά δεν λείπουν και οι ηθικοί και φιλοσοφικοί προβληματισμοί του συγγραφέα διατυπώνοντάς τους μέσα από τα μάτια του κεντρικού ήρωα. Το βιβλίο το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος, και έχει μερικά πολύ δυνατά κι αξέχαστα κεφάλαια. Πέρασα πολύ ωραία, σε μία περίοδο που χρειαζόμουν ένα καλό βιβλίο.

Edited August 8, 2020 by Spyrex

[yanni]

Κόλπο Α.Ε

Ένας αποτυχημένος, χρεοκοπημένος και κυνηγημένος από τους κυβερνώντες στον πλανήτη γη, θα πάρει την απόφαση να κάνει ένα ταξίδι 36 χρόνων, για να αποδείξει ότι υπάρχει κάτι σάπιο, πίσω από ένα ταξίδι στη Γη της επαγγελίας, σε έναν μακρινό γαλαξία, όπου κάθε γήινος μπορεί να κάνει ελεύθερα με ευτελές αντίτιμο.

Οδεύοντας προς που ; Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου αν είσαι έξυπνος δεν το κάνεις. Φροντίζεις, όταν ξεκινάς, ότι μπορείς να γυρίσεις πίσω. Ο Θεός ήξερε;

Όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα που προανέφερα. Προσπαθούσα να καταλάβω το πώς και το γιατί συμβαίνουν κάποιες καταστάσεις. Γενικά είναι μία περίπλοκη ιστορία με πολλές εναλλασσόμενες πραγματικότητες. Απαγορευτικό για μη μυημένους αναγνώστες στον κόσμο του philip.

Edited August 20, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[yanni]

 

Κυληστε δάκρυα μου, είπε ο αστυνόμος.

Άλλο ένα μυθιστόρημα του συγγραφέα που περιέχει τα βασικά στοιχεία των ιστοριών του, ναρκωτικά και μεταφυσική. Ενώ η όλη ροή της ιστορίας ήταν ικανοποιητική, ανά διαστήματα ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Αυτή η σπίθα που έχει κάνει ξεχωριστά ορισμένα από τα έργα του. Παρ όλα αυτά είναι όμορφα γραμμένο με αρκετή τροφή για σκέψη.

Edited August 20, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.