Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick)

[wordsmith]

Μόλις τελείωσα κι εγώ τη συλλογή "Η αποζημίωση και άλλα διηγήματα" (http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=83176 ) και μου άρεσε πολύ. Καταπληκτικές ιδέες, πολύ ενδιαφέρουσες και κατανοητά γραμμένες, που σχολιάζουν με τον τρόπο τους τη σχέση ανθρώπου-τεχνολογίας και τα παρατράγουδα που ενδεχομένως θα προκύψουν από την τεχνολογική πλημμύρα στην καθημερινή ζωή, με ολίγη από πολιτική και τους φόβους για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ή για πυρηνική καταστροφή. Σε μερικά θα προτιμούσα να εξαντλείται περισσότερο η ιδέα, να υπάρχει ένα τέλος πιο χτυπητό, αλλά γενικά δε μπορώ να τα βάλω σε σειρά, ποιο μου άρεσε περισσότερο - όλα ήταν ενδιαφέροντα. 

Αναλυτικά:

 

 

 

-"Η αποζημίωση": Πολύ θεαματικό ως ιδέα και καταλαβαίνω γιατί το διάλεξαν για να το κάνουν ταινία: ένας μηχανικός ξυπνάει από δυο χρόνια απασχόλησης που έχουν σβηστεί από τη μνήμη του (!!) και βρίσκει ότι ο πριν το σβήσιμο εαυτός του διάλεξε να αμοιφθεί γι' αυτή τη δουλειά όχι με 50χιλ δολάρια, αλλά με μερικά αντικείμενα που πρέπει αυτός τώρα ο αμνήμων να βρει τι σημαίνουν και γιατί αξίζουν περισσότερο από τα λεφτά. Φο-βε-ρή αρχή και ενδιαφέρουσα συνέχεια.

 

-"Η Νταντά": Πολύ στο στιλ μου. Σάτιρα-σχόλιο της καταναλωτικής κοινωνίας: ένα προϊόν είναι φτιαγμένο όχι μόνο για να εξυπηρετεί τον πελάτη, αλλά για να καταστρέφει, στις ελεύθερες ώρες του, τα αντίστοιχα προϊόντα των ανταγωνιστρικών εταιρειών! Για να αγοράζουν μετά οι ιδιοκτήτες όλο και καλύτερες, όλο και ακριβότερες εκδοχές.  

 

-"Ο κόσμος του Γιον": Χρονοταξίδι, χρονικό παράδοξο, αναφορές στο διήγημα "Second Variation" (που ήταν το μόνο του Ντικ που είχε ήδη διαβάσει) και -ω, ναι, ναι - τέλος αισιόδοξο.

 

-"Πρωινό στο λυκόφως": Αυτό ίσως κάπως φάντασυ - δεν εξηγείται πώς συμβαίνει. Άντε να το πάμε στην εναλλακτική πραγματικότητα. Εικόνα-σχόλιο περί πολέμου.

 

-"Η μικρή του πόλη": Ίσως το μόνο ψυχολογικό αντί για κοινωνικό. Ένας άνθρωπος αποτραβηγμένος έχει φτιάξει το δικό του μικρόκοσμο, ο οποίος όμως στο τέλος παίρνει άλλες διαστάσεις. Και δε διδάσκει καθόλου το "μην κλείνεστε στον εαυτό σας" (πρωτότυπο αυτό).

 

-"Το πράγμα-πατέρας": Αυτό το είχα ξαναδιαβάσει και δεν το ξαναδιάβασα. Πρωτότυπη ιδέα, αν και δεν είναι το στιλ μου οι εξωγήινοι.

 

-"Η επιλογή": Αυτό κι αν είναι το στιλ μου: Τι γίνεται όταν όλος ο κόσμος είναι φανατικά χωρισμένος στα δύο ως προς ένα θέμα για το οποίο ο πρωταγωνιστής αδιαφορεί και δεν παίρνει θέση; Σάτιρα του ότι μπορούμε να φανατιστούμε με οτιδήποτε (κακία: δεν απορώ καθόλου που αυτο το έγραψε Αμερικάνος)

 

-"Αυτόματα εργοστάσια": Μετά το τέλος του πολέμου που ανάγκασε την ανθρωπότητα να αναθέσει την παραγωγή των πάντων σε εντελώς αυτόματα εργοστάσια, εδώ οι άνθρωποι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να πείσουν τα εργοστάσια ότι δε χρειάζεται πλέον να τα κάνουν όλα μόνα τους και πρέπει να τους ξαναδώσουν τη διοίκηση! Πολλή πλάκα!

 

-"Ο καιρός της Πεταχτούλας Πατ": Κι εδώ εξωγήινοι, που έχουν κυριέψει τα πάντα και φέρονται στους ανθρώπους σαν σε φτωχό συγγενή κι αυτοί το έχουν ρίξει στα παιχνίδια που τους θυμίζουν τον παλιό καιρό.

 

-"Κατάσταση επιφυλακής": Άλλο ένα που έχει πλάκα: Ο πρόεδρος της Αμερικής είναι ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος, που όμως βγαίνει εκτός μάχης από εξωγήινους και στη θέση του αναγκάζεται να αναλάβει ο εφεδρικός, ένας αργόσχολος και άσχετος άνθρωπος.

 

-"Ένα δωράκι για μας τους χρονοναύτες": Χρονοταξίδι που δημιουργεί πρόβλημα και προσπαθούν να το λύσουν με πίσω μπρος και δεν κατάλαβα τι γίνεται τελικά (ή αν όντως γίνεται κάτι).

 

-"Οι προ-άνθρωποι": Η πιο φο-βε-ρή ιδέα για ιδεολογική-κοινωνική σάτιρα: η έκτρωση είναι νόμιμη μέχρι το παιδί να αποκτήσει ψυχή, το οποίο θεωρούν ότι συμβαίνει στην ηλικία των ...12 χρονών. Πα να πει οργανωμένες κυβερνητικές υπηρεσίες μαζεύουν όσα παιδιά μέχρι 12 δεν είναι επισήμως δηλωμένα ως επιθυμητά από τους γονείς τους. Μια εξαιρετικά κουφή ιδέα και αχ αυτοί οι Αμερικάνοι και η φρίκη που τρώνε με τις εκτρώσεις.

 

 

[Myyst]

Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο

 

1962. Σε έναν κόσμο όπου οι χώρες του Άξονα έχουν κερδίσει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ναζιστική Γερμανία κι η αυτοκρατορική Ιαπωνία έχουν μοιράσει μεταξύ τους έναν κόσμο που παραπέει στη δίνη ενός ιδιόμορφου Ψυχρού Πολέμου. Και στο πλαίσιομιας τέτοιας ζοφερής πραγματικότητας ο συγγραφέας σε ρωτα για την ίδια την φύση της πραγματικότητας, της αλήθειας και του ανθρώπου μέσα σ' αυτή.

[wordsmith]

Άρθρο της Bookpress περί P.K.Dick και Bladerunner:

http://www.bookpress.gr/kritikes/xeni-pezografia/dick-k-philip-kedros-to-ilektriko-probato?utm_source=Newsletter&utm_medium=email

[vaggelis]

Το "Ουράνιο μάτι" εξελίσεται στις Η.Π.Α. το 1959 όπου ένα ατύχημα σε ένα ερευνητικό εργαστήριο αναγκάζει οχτώ άτομα να ζήσουν στον προσωπικό κόσμο κάποιου άλλου.

Η κύρια ιδέα του βιβλίου είναι αυτή: πάρτε τον πιο αντιπαθητικό ή τον πιο παρανοϊκό άνθρωπο που ξέρετε και στην συνέχεια προσπαθήστε να ζήσετε στην δική του πραγματικότητα, όσο παρανοϊκή, τρελή ή χαζοχαρούμενη μπορεί να είναι αυτή. Θα μπορέσετε να  προσαρμοστείτε; 

Σε ορισμένα σημεία το βιβλίο μοιάζει με το "Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων", σε άλλα με ταινία τρόμου και σε καμία περιπτωση δεν είναι αδιάφορο ή βαρετό.

Το βιβλίο γράφτηκε την περίοδο του μακαρθισμού, με τον Ντικ να παίρνει θέση σε ότι συνέβαινε την δεκαετία του πενήντα στην Αμερική, δείχνοντας πόσο παράλογο είναι ο οποιοσδήποτε, να επιβάλει την άποψή του πάνω στους άλλους ανθρώπους, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι ή όσο αγνά κίνητρα κι αν έχει.

9/10

[Πυθαρίων]

Μια ακόμα αναφορά-σύντομη σύνοψη για τον Ντικ: 

 

Φίλιπ Ντικ: Το πρόσωπο του θεού και της τρέλλας

http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/03/blog-post_822.html

 

(δεν δούλευε το αρχικό link από την Σφήκα: http://sioualtec.blogspot.gr/2016/03/blog-post_21.html ) 

Edited March 13, 2016 by Πυθαρίων

[fotis_lyk]

Γεια σας. Νέος στο φόρουμ και μόλις τελείωσα το πρώτο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που μου έκαναν δώρο πριν λίγο καιρό.

Ο Άνθρωπος στο ψηλό κάστρο.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μου άρεσε. Είχε και μια κλιμάκωση που όσο πήγαινε περίμενες να γίνουν πολλά παραπάνω από όσα έγιναν και με άφησε με πολλά ερωτηματικά και ένα πολύ μπερδεμένο τέλος.

Μήπως δεν κατάλαβα εγώ καλά?

Επίσης επειδή είδα πολλά καλά σχόλια για τον συγγραφέα και απογοητεύτηκα λίγο είναι η αλήθεια.

Βέβαια θα δώσω κι άλλη ευκαιρία από αυτά που προτείνετε εδώ.

[Mesmer]

Επίσης επειδή είδα πολλά καλά σχόλια για τον συγγραφέα και απογοητεύτηκα λίγο είναι η αλήθεια.

Βέβαια θα δώσω κι άλλη ευκαιρία από αυτά που προτείνετε εδώ.

 

Ο Ντικ έχει ένα ιδιαίτερο στιλ και τα περισσότερα βιβλία του πρέπει να τα διαβάζεις λες και έχεις πάρει ναρκωτικά. 

 

Να του δώσεις κι άλλες ευκαιρίες του Ντικ. Και σε μένα, που τον έχω σε εκτίμηση, ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο δεν μου άρεσε και πολύ. Αν θες προτάσεις, δοκίμασε το Ubik, από τα πιο γνωστά του και με πολύ ωραία ιστορία, τα Τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριρς, για μένα το καλύτερό απ' όσα έχω διαβάσει, αν και κάπως βαρύ, Λαβύρινθος θανάτου, που είναι πιο χαλαρό σε σχέση με άλλα του.

[fotis_lyk]

Ευχαριστώ! θα τα ψάξω και τα 3 και θα τα διαβάσω!

[Zaratoth]

Μην ξεχνάς και τα classics του Do Androids Dream of Electric Sheep (βγήκε σε ταινία με τίτλο Bladerunner), Total Recall (επίσης βγήκε σε ταινία, μπορεί να μην σου αρέσει το τέλος), Minority Report (επίσης ταινία).

 

Υ.Γ. Το ότι βγήκαν σε ταινίες δεν το λέω απαραιτήτως για καλό, απλά πως σαν ονόματα είναι πιο γνωστά εκεί έξω. Τα διηγήματα τα έχω διαβάσει και είναι ένα και ένα.

[fotis_lyk]

Αυτά τα έχεις διαβάσει στα ελληνικά ή στα αγγλικά? 

Εγώ διαβάζω στα ελληνικά οπότε αν είναι εύκολο πρότεινε μου ποια είναι η καλύτερη μετάφραση.

Τις Ταινίες τις έχω δει και τις 3 και μου άρεσαν πολύ.

[Zaratoth]

Στα αγγλικά τα έχω διαβάσει, δεν έχω ιδέα τι μεταφράσεις υπάρχουν.

[BladeRunner]

Αυτά τα έχεις διαβάσει στα ελληνικά ή στα αγγλικά? 

Εγώ διαβάζω στα ελληνικά οπότε αν είναι εύκολο πρότεινε μου ποια είναι η καλύτερη μετάφραση.

Τις Ταινίες τις έχω δει και τις 3 και μου άρεσαν πολύ.

 

Το Do Androids Dream of Electric Sheep κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο Το ηλεκτρικό πρόβατο (εκδόσεις Κέδρος). Η μετάφραση είναι εγγυημένα καλή (έχει κυκλοφορήσει και παλιότερα από τις εκδόσεις Παρά Πέντε, με τον ίδιο μεταφραστή). Είναι το πιο γνωστό μυθιστόρημα του συγγραφέα και είναι ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο. Τα άλλα δυο που αναφέρει ο Zaratoth είναι διηγήματα, τα οποία έχουν και αυτά μεταφραστεί στα ελληνικά. Προτείνω επίσης αυτά, για αρχή: Ασύνδετος χρόνος, Κυλήστε δάκρυά μου είπε ο αστυνόμος, Έρευνα στο σκοτάδι, Ubik. Αν ψάξεις πιο πολύ το τόπικ θα δεις και κριτικές, δικές μου και άλλων

Edited March 29, 2016 by BladeRunner

[fotis_lyk]

Ευχαριστώ και τους 2. Θα ψάξω!

[terry283]

Eπειδη ψιλοβαριεμαι να ψαξω τοσες σελιδες  , εχει διαβασει κανεις την Προτελευταια Αληθεια; 

 

Το αγορασα χθες μαζι με καποια αλλα και μου φαινεται ενδιαφερουσα υποθεση (θυμιζει και λιγο 12 Πιθηκους...)

 

 

 

Ειμαι φαν του Φιλιπ Ντικ κι εχω διαβασει αρκετα βιβλια του Αλλά κανενα δεν ξεπερνα το Ηλεκτρικο Προβατο.

[Anwrimos23]

Eπειδη ψιλοβαριεμαι να ψαξω τοσες σελιδες  , εχει διαβασει κανεις την Προτελευταια Αληθεια; 

 

Το αγορασα χθες μαζι με καποια αλλα και μου φαινεται ενδιαφερουσα υποθεση (θυμιζει και λιγο 12 Πιθηκους...)

 

 

 

Ειμαι φαν του Φιλιπ Ντικ κι εχω διαβασει αρκετα βιβλια του Αλλά κανενα δεν ξεπερνα το Ηλεκτρικο Προβατο.

Πολυ καλο οντως το ηλεκτρικο προβατο κ μενα ειναι το αγαπημενο μου.

 

Εχω μια εκδοση στα αγγλικα, σχετικα συλλεκτικη του VALIS, το οποιο για αλλους ειναι αριστουργημα και για αλλους παραληρημα μιας χαμενης και κατεστραμμενης απο τα ναρκωτικα ιδιοφυιας. Το διλημμα ειναι να το ξεκινησω ή θα μου καψει και τα λιγα εγκεφαλικα κυτταρα που μου εχουν απομεινει; Πεφτει βαρυ, για σαγιοναρα, φρεντο, ρακετα φάση;

Αν το διαβασω θα καταλαβω κατι; ή ειναι χασιμο χρονου και πνευματικης γαληνης;

Edited August 13, 2016 by Anwrimos23

[Old man & SiFi]

Eπειδη ψιλοβαριεμαι να ψαξω τοσες σελιδες  , εχει διαβασει κανεις την Προτελευταια Αληθεια; 

 

Το αγορασα χθες μαζι με καποια αλλα και μου φαινεται ενδιαφερουσα υποθεση (θυμιζει και λιγο 12 Πιθηκους...)

 

 

 

Ειμαι φαν του Φιλιπ Ντικ κι εχω διαβασει αρκετα βιβλια του Αλλά κανενα δεν ξεπερνα το Ηλεκτρικο Προβατο.

 

Κι εγώ  είμαι μέγας φαν του Dick, το θεωρώ από τα καλά του.

 

 

 

Εχω μια εκδοση στα αγγλικα, σχετικα συλλεκτικη του VALIS, το οποιο για αλλους ειναι αριστουργημα και για αλλους παραληρημα μιας χαμενης και κατεστραμμενης απο τα ναρκωτικα ιδιοφυιας. Το διλημμα ειναι να το ξεκινησω ή θα μου καψει και τα λιγα εγκεφαλικα κυτταρα που μου εχουν απομεινει; Πεφτει βαρυ, για σαγιοναρα, φρεντο, ρακετα φάση;

Αν το διαβασω θα καταλαβω κατι; ή ειναι χασιμο χρονου και πνευματικης γαληνης;

 

 

Ποτέ με φρέντο, παραλία, κλπ. Είναι δύσκολο βιβλίο για τέτοιες (αλλά και για καλύτερες) συνθήκες.

Χάσιμο χρόνου σίγουρα δεν είναι, παραλήρημα είναι σίγουρα αλλά την πνευματική γαλήνη δεν στην χαλάει. Αν ζητάς δράση ξέχασέ το. Αν αντέχεις περίπλοκα πράγματα με αρκετή τροφή για σκέψη διάβασέ το (προσεκτικά) κάπου ήσυχα !

[Anwrimos23]

Επανακυκλοφορησε απο εκδ Κεδρος τα 3 Στιγματα του Παλμερ Ελντριτς. Το εξωφυλλο δε με ξετρελανε παντως. Τουλαχιστον να χει γινει καλη δουλεια στη μτφρ

 

Τα Τρία Στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς στη γνωστή μετάφραση του Δημήτρη Αρβανίτη(με ελάχιστες αλλαγές) κυκλοφόρησαν στα τέλη της δεκαετίας του 80 για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ το έργο είναι γραμμένο το 1966. Η μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη σημαντική διαφορά στην νέα ή πρώτη ανάγνωση σας σε αυτό έργο είναι ότι κάποια στιγμή μαθαίνουμε ότι όλα εντός της κλασσικής νουβέλας διαδραματίζονται το 2016. Μία από τις κλασσικότερες λογοτεχνικές δυστοπίες και μάλιστα με την πατίνα του έργου που φτιάχτηκε στην απαρχή της διαστημικής εποχής με το βλέμμα στραμμένο στα άστρα και σε ένα (έστω και σκληρό) μέλλον τελείως διαφορετικό από την τότε υπάρχουσα κοινωνική και τεχνολογική δομή. Μπορεί η δομικότητα να μην άλλαξε τόσο ριζοσπαστικά όσο ο Dick, οHuxley και ο Lem προέβλεψαν (αν και ο τελευταίος μάλλον πάει για το bulls eye σε δεύτερη σκέψη) όμως θα βρείτε ασύλληπτης ομοιότητας λεπτομέρειες με το δικό μας, στο πραγματικό 2016, κόσμο.

Στυλιανός Τζιρίτας

 

 

http://www.politeianet.gr/books/9789600446937-dick-k-philip-kedros-ta-tria-stigmata-tou-palmer-elntrits-262056

Edited September 27, 2016 by Anwrimos23

[Cassandra Gotha]

Διάβασα, επιτέλους, το Ηλεκτρικό Πρόβατο. Εντάξει, θα διαβάσω σίγουρα κι άλλα βιβλία του Ντικ, με την πρώτη ευκαιρία. Με αντιγράφω από goodreads:

 

Πολύ ωραίο βιβλίο. Θέλω να το ξαναδιαβάσω, αλλά με στενοχωρεί, θα αργήσω. Δεν βρήκα κανένα ψεγάδι, είναι τέλειο. Ο ρυθμός του είναι σταθερός, δεν ένιωσα ότι κάπου τρέχει ή αργοπορεί, οι αλλαγές οπτικής γωνίας  μου άρεσαν, με βοήθησαν να καταλάβω, το κεντρικό πρόσωπο με ένοιαζε. Δεν μου έλειψε κάτι. Μου άρεσε που οι σκηνές δράσης δεν ήταν... σκηνές δράσης. Μπαμ και κάτω. Η ουσία μετράει. Με κόλλησε στον τοίχο η ιδέα. Οι σκέψεις, όλες αυτές οι σκέψεις. Πόσο δύσκολο είναι να δεχτείς την ανθρώπινη υπόστασή σου, που δεν διαφέρει και πολύ από μιας μηχανής. Πόσο ωραίος είναι ένας φρύνος, μια αράχνη, ένα πρόβατο, κάτι ζωντανό που δεν είσαι εσύ. Τι είναι τα συναισθήματα, τι η ατομικότητα και τι η συλλογικότητα. Και κατά πόσο είναι αληθινή η συνείδηση.

Η μετάφραση της έκδοσης του Κέδρου (Δημήτρης Αρβανίτης) είναι πολύ καλή.

Edited March 4, 2017 by Cassandra Gotha

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το "Πριν από το τέλος του κόσμου" (Confessions of a crap artist)

 

Πολύ παράξενο βιβλίο. Καθόλου αυτό που περίμενα. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο του αρνητικό για 'μένα. Ασχολείται με τις αμερικάνικες ψυχώσεις, πράγμα που με αφήνει στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη.
Παρόλα αυτά, το διάβασα όλο χωρίς να νιώθω ότι το κάνω με το ζόρι. Όταν ο άνθρωπος ξέρει να γράφει, ακόμα κι αν γράφει σάχλες, το κάνει καλά.

 

Η μετάφραση των εκδόσεων Parsec δεν ήταν καλή.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα τη συλλογή (από εκδόσεις Παρά Πέντε) "Ο Χρυσαφένιος Άντρας".

 

Τα περισσότερα διηγήματα αυτής της συλλογής είχαν κάτι ενδιαφέρον. Τρία, τουλάχιστον, θα τα θυμάμαι για καιρό. Τα περισσότερα, παρόλα αυτά, δεν τα απόλαυσα πραγματικά. Είχαν αυτό το στυλ γραφής που με έχει κρατήσει μέχρι τώρα μακριά από την Ε.Φ. Ψυχρό, στεγνό, κάπως βαρετό μέχρι την τελική αποκάλυψη (όχι σαν το Ηλεκτρικό Πρόβατο, που το ευχαριστιέσαι από την πρώτη ως την τελευταία γραμμή).

[Cassandra Gotha]

Ελεύθερη Ραδιοφωνία Άλμπεμουθ

 

Λοιπόν, δεν μου έφτανε η μία φορά (πριν πέντε περίπου χρόνια) και το ξαναδιάβασα. Και πολύ καλά έκανα, αφού δεν το θυμόμουν καθόλου (μόνο ότι δεν την πάλευα μαζί του). Το βιβλίο είναι αντισυμβατικό, όχι τρελό, όπως θυμόμουν. Μια χαρά λογικό το βρήκα, ακολουθεί μια σειρά σκέψεων, δεν είναι πράγματα στην τύχη. Αυτή τη φορά, το διάβασα σε τρεις καθισιές, δεν ήθελα να το αφήνω.
Τώρα δεν έχω άλλο του συγγραφέα να διαβάσω και με πιάνει μια απογοήτευση...

[Old man & SiFi]

Ορμάς στα διηγήματα... (Satisfaction guaranteed!)

[Cassandra Gotha]

Ορμάς στα διηγήματα... (Satisfaction guaranteed!)

 

Μου έστειλε ένας φίλος κάποια. Διάβασα το ένα ακόμη, γιατί πόσα πράγματα να κάνω πια σε αυτή την οθόνη; Ήταν ωραίο (αυτό με τα μυρμήγκια), αλλά προτιμώ τις μεγαλύτερες δουλειές του, μάλλον, όπου είχε χώρο να ξεδιπλώσει όλη τη φαντασία του, να αναπτύξει τις ιδέες του.

 

Λοιπόν, διάβασα το Ubik. Τι ήταν αυτό που με βρήκε;

Τι να πω τώρα γι' αυτό το βιβλίο; Κόσμοι μέσα σε κόσμους, πραγματικότητες μέσα σε πραγματικότητες, η φιλοσοφία και η φυσική σε συνεργασία. Κι εμείς χαμένοι μέσα σε κιτρινισμένα, θαμπά φώτα διαδρόμων και σκοτεινούς, ομιχλώδεις δρόμους, να πασχίζουμε να βγάλουμε μια άκρη, να προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο. Αλλά, δεν. Χα, νόμιζες ότι ήσουν έξυπνη, ότι έβρισκες τη λύση; (Πλησίασα, τουλάχιστον κοιτούσα προς τη σωστή μεριά). 

Καταπληκτικό. Η ατμόσφαιρά του, ο τρόπος που ξετυλίγεται η πλοκή, το, μέχρι τελικής πτώσεως, (τελευταίων σελίδων), μυστηριώδες Ubik...

 

Νιώθω ξεσκονισμένο το μυαλό μου. Ναι, αυτή είναι η αίσθηση, την είχα και με το Ηλεκτρικό Πρόβατο, αλλά ίσως πιο πολύ με αυτό εδώ.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το διήγημα "Άνθρωπος είναι" και το βρήκα υπέροχο. Έχει αυτό τον τρόπο, να είναι ειρωνικός και συγκινητικός ταυτόχρονα.

[Δημήτρης]

Ο Φανταστικός Κόσμος του Φίλιπ Ντικ. Την Τετάρτη στις δέκα στην Ερτ3.

Edited June 8, 2017 by Δημήτρης