Φίλιπ Κ. Ντικ (Philip K. Dick)

[BladeRunner]

Η Μέρι και ο γίγαντας

 

Μέχρι πριν από λίγες μέρες, αυτό ήταν το μοναδικό βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που δεν είχα αγοράσει! Ο Ντικ είναι σίγουρα μέσα στην πεντάδα με τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Γιατί δεν το είχα αγοράσει τόσο καιρό; Από την μια η μέτρια βαθμολογία του στο Goodreads, από την άλλη μου είχε κολλήσει από παλιά ότι είναι ένα κακό βιβλίο, ε, το είχα βάλει εντελώς στην άκρη και το ξέχασα. Μέχρι που το πήρε το μάτι μου πριν λίγες μέρες και το αγόρασα. Τι στο καλό! Φίλιπ Ντικ είναι αυτός, ακόμα και την λίστα του για τα ψώνια του σουπερμάρκετ θα αγόραζα, αν μπορούσα να την βρω. Και δεν άργησα να το διαβάσω, μιας και τελευταία φορά που είχα διαβάσει βιβλίο του ήταν τον Φεβρουάριο του 2015, και σίγουρα μου έλειψε η γραφή και η τρέλα του.

 

Το εικοστό δεύτερο αυτό βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που πέρασε στην λίστα μου με τα διαβασμένα, είναι εντελώς διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Δεν είναι επιστημονικής φαντασίας. Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, δεν υπάρχουν ρομπότ, διαστημόπλοια και ταξίδια στον χρόνο και τον χώρο, δεν υπάρχουν κυβερνητικές συνωμοσίες και παράλληλα σύμπαντα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα, η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια, στις αρχές της δεκαετίας του '50. Η πλοκή έχει να κάνει με μια εικοσάχρονη κοπέλα, την Μέρι Αν Ρέινολντς, η οποία νιώθει ασφυχτικά περιορισμένη από τους γονείς και την πνιγηρή και βαρετή ζωή της στην πόλη αυτή. Θα βρει μια κάποια διέξοδο στην Καλιφορνέζικη σκηνή της Τζαζ, σ'έναν μαύρο τραγουδιστή και ένα πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία πωλητή δίσκων και λάτρη της κλασικής μουσικής. Όμως θα καταφέρει να ξεφύγει από την μιζέρια;

 

Είδατε; Καμία σχέση με επιστημονική φαντασία. Άλλη μια σημαντική διαφορά σε σχέση με άλλα βιβλία του, είναι η γραφή, τα αρκετά έντονα συναισθήματα που περνάει ο συγγραφέας μέσω της πλοκής και των χαρακτήρων, καθώς και η απίθανη σκιαγράφηση της νεαρής πρωταγωνίστριας, όπως και των υπόλοιπων βασικών χαρακτήρων της ιστορίας. Σοβαρά τώρα, ο Φίλιπ Ντικ έδωσε ρέστα με τους χαρακτήρες του. Ήταν σαν να γνώρισα αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και οστά. Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα, τουλάχιστον όχι σ'αυτόν τον βαθμό. Ειλικρινά. Και οι περιγραφές των σκηνικών και των σκέψεων των χαρακτήρων μου φάνηκαν εξαιρετικές και έντονα ρεαλιστικές. Δεν συμβαίνουν κουλά και ανεξήγητα πράγματα, είναι φανερό ότι ο Ντικ είχε σώας τας φρένας όταν το έγραφε και ότι απείχε ακόμα από παραισθησιογόνες ουσίες κάθε είδους.

 

Αυτό είναι ένα από τα λίγα "συμβατικά" μυθιστορήματα που έγραψε ο Φίλιπ Ντικ κατά την διάρκεια της τεράστιας συγγραφικής του καριέρας, αλλά εκδόθηκε για πρώτη φορά πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του (αν και γράφτηκε την δεκαετία του '50, όταν ο συγγραφέας ήταν δεν ήταν εικοσιπέντε χρονών), γιατί δεν έβρισκε εκδότη να το βγάλει για πολλά χρόνια και όσο ήταν ακόμα ζωντανός. Σοβαρά, τους φάνηκε τόσο κακό; Ή μήπως επικίνδυνο για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής; Δεν ξέρω. Προσωπικά νιώθω ότι είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία του που έχω διαβάσει. Εντάξει, είναι άλλης κατηγορίας και κλάσης σε σχέση με τα ΕΦ αριστουργήματά του ("Το ηλεκτρικό πρόβατο", "Ubik", "Ο άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο", "Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς", "Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνομικός", "Ελεύθερη ραδιοφωνία Άλμπεμουθ" και πάει λέγοντας), όμως παίζει να είναι και ένα από τα πιο προσωπικά του έργα. Τι να σας πω, το λάτρεψα! 

 

9/10

Edited June 20, 2017 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Έλντριτς

Αυτό το βιβλίο δεν μου άρεσε. Δεν πήγαινε, ιδίως μετά τη μέση, με τίποτα. Στέναξα να το τελειώσω. Μου φάνηκε ότι ήταν πολύ μπέρδεμα και διάλογος και μετά ακόμα λίγο μπέρδεμα, ξανά και ξανά, σε εξαντλητικό βαθμό. Και δεν μου έκανε κλικ τίποτα και κανείς εκεί μέσα, ώστε να μην με πειράζει ο τρόπος που είναι γραμμένο.

Υποψιάζομαι ότι δεν το διάβασα στη σωστή περίοδο, και ότι μάλλον θα το ξαναπροσπαθήσω σε κάποια φάση.

[yanni]

Τα τρία στίγματα του Παλμερ Ελντριτς, είναι το πρώτο βιβλίο του P.H. Dick που διαβάζω, κακώς και καπως καθυστερημένα... Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο για τον συγγραφέα, καθώς πηρε την ιδέα μετά από ένα όραμα που είδε στον ουρανό, προφανώς λόγω των πολλών παραισθησιογόνων ουσιών που έπαιρνε, ήταν λίγο καμμενος γενικότερα! Ναρκωτικά, πολλαπλοί κόσμοι αλλα και το αναπάντητο ερώτημα για το "τι, που ειναι, ο θεός?" συνθέτουν αυτό το δυνατό έργο.

[vaggelis]

Θεϊκή Εισβολή.

Η Θεϊκή Εισβολή είναι το πρώτο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που έχω διαβάσει ποτέ. Θυμάμαι ότι το είχα αγοράσει το 1994 ως πρωτοετής φοιτητής που ήμουν τότε, από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων "Πάρα Πέντε" που βρίσκονταν στην Ιπποκράτους, (τώρα στην θέση του είναι ένα μαγαζί με είδη μοντελισμού) το οποίο ήταν και το πρώτο βιβλιοπωλείο από το οποίο αγόραζα βιβλία ε.φ. (αργότερα ανακάλυψα και το βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας). Όταν το είχα αγοράσει δεν ήξερα και πολλά για τον Ντικ ή την ε.φ. γενικότερα και αυτό που μου κίνησε την περιέργεια ήταν ότι στο οπισθόφυλλο έλεγε ότι ο Φίλιπ Ντικ ήταν ο μεγαλύτερος συγγραφέας της ε.φ. (πράγμα με το οποίο συμφώνησα αργότερα όταν διάβασα και άλλα βιβλία του), όπως και ο πρόλογος στο βιβλίο που είχε γράψει ο Μάκης Πανώριος.

Με βάση την υπόθεση στο μακρινό μέλλον η εξουσία στη Γη βρίσκεται στα χέρια μιας δυαρχίας, της Χριστιανικής-Ισλαμικής Εκκλησίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος, που καταπιέζει την ανθρωπότητα μιας και είναι διεφθαρμένη από τον Βελιάλ (τον αντίπαλο του Θεού), με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να είναι αναγκασμένοι να μεταναστεύουν σε άλλους πλανήτες για να αποφύγουν την στρατιωτική θητεία που με σιγουριά καταλήγει στον θάνατο, λόγω των συνεχών πολέμων που μαστίζουν την Γη. Τότε ο Θεός αποφασίζει να επέμβει για να σώσει τον κόσμο για  ακόμα μια φορά,  ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τον αιώνιο αντίπαλό του τον Βελιάλ και διάφοροι άνθρωποι βρίσκονται πιασμένοι στην αντιπαράθεση που ξεσπά μεταξύ τους και πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο.

Όπως και στα περισσότερα βιβλία του έτσι και σε αυτό το βιβλίο ο Φίλιπ Ντικ εξερευνά τα όρια της πραγματικότητας και το πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την σχέση τους με αυτή αλλά και μεταξύ τους. Σε ορισμένους μπορεί να ξενίσει το θέμα του όπως και η θεολογία που αναπτύσσει ο Ντικ σε όλο το βιβλίο, όμως προσωπικά ούτε με ενόχλησε  ούτε και με παραξένευσε, αλλά το βρήκα απόλυτα ταιριαστό με το υπόλοιπο έργο του που σε μεγάλο βαθμό ασχολείται με τα ίδια ζητήματα.

8,5/10

Edited January 4, 2018 by vaggelis

[Anwrimos23]

On 4/1/2018 at 10:36 AM, vaggelis said:

Θεϊκή Εισβολή.

Η Θεϊκή Εισβολή είναι το πρώτο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που έχω διαβάσει ποτέ. Θυμάμαι ότι το είχα αγοράσει το 1994 ως πρωτοετής φοιτητής που ήμουν τότε, από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων "Πάρα Πέντε" που βρίσκονταν στην Ιπποκράτους, (τώρα στην θέση του είναι ένα μαγαζί με είδη μοντελισμού) το οποίο ήταν και το πρώτο βιβλιοπωλείο από το οποίο αγόραζα βιβλία ε.φ. (αργότερα ανακάλυψα και το βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας). Όταν το είχα αγοράσει δεν ήξερα και πολλά για τον Ντικ ή την ε.φ. γενικότερα και αυτό που μου κίνησε την περιέργεια ήταν ότι στο οπισθόφυλλο έλεγε ότι ο Φίλιπ Ντικ ήταν ο μεγαλύτερος συγγραφέας της ε.φ. (πράγμα με το οποίο συμφώνησα αργότερα όταν διάβασα και άλλα βιβλία του), όπως και ο πρόλογος στο βιβλίο που είχε γράψει ο Μάκης Πανώριος.

Με βάση την υπόθεση στο μακρινό μέλλον η εξουσία στη Γη βρίσκεται στα χέρια μιας δυαρχίας, της Χριστιανικής-Ισλαμικής Εκκλησίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος, που καταπιέζει την ανθρωπότητα μιας και είναι διεφθαρμένη από τον Βελιάλ (τον αντίπαλο του Θεού), με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να είναι αναγκασμένοι να μεταναστεύουν σε άλλους πλανήτες για να αποφύγουν την στρατιωτική θητεία που με σιγουριά καταλήγει στον θάνατο, λόγω των συνεχών πολέμων που μαστίζουν την Γη. Τότε ο Θεός αποφασίζει να επέμβει για να σώσει τον κόσμο για  ακόμα μια φορά,  ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τον αιώνιο αντίπαλό του τον Βελιάλ και διάφοροι άνθρωποι βρίσκονται πιασμένοι στην αντιπαράθεση που ξεσπά μεταξύ τους και πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο.

Όπως και στα περισσότερα βιβλία του έτσι και σε αυτό το βιβλίο ο Φίλιπ Ντικ εξερευνά τα όρια της πραγματικότητας και το πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την σχέση τους με αυτή αλλά και μεταξύ τους. Σε ορισμένους μπορεί να ξενίσει το θέμα του όπως και η θεολογία που αναπτύσσει ο Ντικ σε όλο το βιβλίο, όμως προσωπικά ούτε με ενόχλησε  ούτε και με παραξένευσε, αλλά το βρήκα απόλυτα ταιριαστό με το υπόλοιπο έργο του που σε μεγάλο βαθμό ασχολείται με τα ίδια ζητήματα.

8,5/10

Tωρα καταλαβα απο που παιρνει εμπνευση ο Λιακοπουλος.

 

Εγω διαβαζω το VALIS, να το συνεχισω δηλ αξιζει;

 

Εχει βγει και το 3ο της τριλογιας απο την γυναικα του (βασισμενο στις σημειωσεις του), το εχει βρει κανεις νομιζω ειναι σπανιο: The Owl in Daylight

Edited January 5, 2018 by Anwrimos23

[BladeRunner]

24 minutes ago, Anwrimos23 said:

Εχει βγει και το 3ο της τριλογιας απο την γυναικα του (βασισμενο στις σημειωσεις του), το εχει βρει κανεις νομιζω ειναι σπανιο: The Owl in Daylight

Ε, τρίτο βιβλίο της τριλογίας VALIS, είναι το "Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ" (The Transmigration of Timothy Archer).

[vaggelis]

56 minutes ago, Anwrimos23 said:

Tωρα καταλαβα απο που παιρνει εμπνευση ο Λιακοπουλος.

 

Εγω διαβαζω το VALIS, να το συνεχισω δηλ αξιζει;

 

Εχει βγει και το 3ο της τριλογιας απο την γυναικα του (βασισμενο στις σημειωσεις του), το εχει βρει κανεις νομιζω ειναι σπανιο: The Owl in Daylight

Νομίζω ότι δεν υπάρχει αδιάφορο ή κακό βιβλίο του Φίλιπ Ντικ. Όλα του τα βιβλία τα θεωρώ από καλά έως άριστα. Προσωπικά όσα περισσότερα βιβλία του διάβαζα, τόσο περισσότερο μου άρεσε ως συγγραφέας. Όπως λέει και ο Blabe από πάνω το τρίτο βιβλίο της τριλογίας θεωρείται το "Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ". 

[Anwrimos23]

1 hour ago, BladeRunner said:

Ε, τρίτο βιβλίο της τριλογίας VALIS, είναι το "Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ" (The Transmigration of Timothy Archer).

Valis is the first book in the incomplete VALIS trilogy of novels, followed by The Divine Invasion (1981). The planned third novel, The Owl in Daylight, had not yet taken definite shape at the time of the author's death.^[1] Radio Free Albemuth, a posthumously published earlier version of VALIS, is not included as a component of the VALIS trilogy.

 

Το Owl in the Daylight ήταν το τριτο της τριλογιας, μαλιστα ειχα διαβασει πως θα ηταν πολυ πιο παραξενο απο τα αλλα δυο και οι σημειωσεις εφταναν χιλιαδες σελίδες, τελικα δεν προλαβε να το εκδωσει και το εβγαλε η γυναικα του μετα θανατον. Ομως απ' όσο ξερω πλεον δεν κυκλοφορει αυθεντικο αντιγραφο του τριτου βιβλιου στο ιντερνετ, παρα μονο κατι προσχεδια.

Βεβαιως υπαρχουν αρκετες θεωριες συνωμοσιας για το συγκεκριμενο βιβλιο, το πραγματικο του περιεχομενο κ για το λογο που δεν κυκλοφορει. Η ιδια ειπε οτι ενω στην αρχη ειχαν δειξει εντονο ενδιαφερον αρκετοι εκδοτικοι οικοι του χωρου στην πορεια της ειπαν οχι, για αδιευκρινιστους λογους-εδω υπαινισσεται ανωτερα παρεμβαση πιθανως κρατικων υπηρεσιων

Edited January 5, 2018 by Anwrimos23

[BladeRunner]

2 hours ago, Anwrimos23 said:

Valis is the first book in the incomplete VALIS trilogy of novels, followed by The Divine Invasion (1981). The planned third novel, The Owl in Daylight, had not yet taken definite shape at the time of the author's death.^[1] Radio Free Albemuth, a posthumously published earlier version of VALIS, is not included as a component of the VALIS trilogy.

"Timothy Archer does not cite VALIS, yet Dick himself called the three novels a trilogy, saying "the three do form a trilogy constellating around a basic theme." Γι'αυτό και θεωρείται ως τρίτο βιβλίο της Τριλογίας το "Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ".

Επίσης, τι γράφει η Wikipedia για το The Owl In Daylight: "Dick's former wife Tessa wrote her own version of The Owl in Daylight, which was self-published in January 2009. The novel uses little to none of the material that Philip K. Dick was working on at the time of his death, though it does bear many similarities". Δηλαδή, μιλάμε για βιβλίο της πρώην γυναίκας του Ντικ και όχι για βιβλίο του ίδιου του Ντικ. Γι'αυτό και οι μόλις 4 αξιολογήσεις στο Goodreads...

Το βιβλίο που έγραφε ο Ντικ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Εδώ που τα λέμε, μπορεί ο Ντικ να είχε γράψει σε χαρτάκια τις διάφορες ιδέες του και να μην το είχε ξεκινήσει καν. "After his death, the Philip K. Dick estate approached other writers about the possibility of someone completing the novel based on his notes, but this proved to be impossible as he had never formally outlined the story".

Θέλω να πω, δεν έχει νόημα να διαβάσεις το "The Owl In Daylight" σαν το τρίτο μέρος της Τριλογίας, γιατί δεν είναι ένα βιβλίο που ξεκίνησε ο Ντικ και ολοκλήρωσε η πρώην γυναίκα του (κάτι που έχει γίνει εκατοντάδες φορές με έργα άλλων συγγραφέων). Μόνο ο τίτλος έχει σχέση με τις αρχικές ιδέες του ίδιου του Φίλιπ Ντικ. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αποκλειστικά η εκδοχή της πρώην γυναίκας του. Μπορεί να είναι καλό, μπορεί όχι, ποιος ξέρει; 

Edited January 5, 2018 by BladeRunner

[Anwrimos23]

 

1 hour ago, BladeRunner said:

"Timothy Archer does not cite VALIS, yet Dick himself called the three novels a trilogy, saying "the three do form a trilogy constellating around a basic theme." Γι'αυτό και θεωρείται ως τρίτο βιβλίο της Τριλογίας το "Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ".

Επίσης, τι γράφει η Wikipedia για το The Owl In Daylight: "Dick's former wife Tessa wrote her own version of The Owl in Daylight, which was self-published in January 2009. The novel uses little to none of the material that Philip K. Dick was working on at the time of his death, though it does bear many similarities". Δηλαδή, μιλάμε για βιβλίο της πρώην γυναίκας του Ντικ και όχι για βιβλίο του ίδιου του Ντικ. Γι'αυτό και οι μόλις 4 αξιολογήσεις στο Goodreads...

Το βιβλίο που έγραφε ο Ντικ, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Εδώ που τα λέμε, μπορεί ο Ντικ να είχε γράψει σε χαρτάκια τις διάφορες ιδέες του και να μην το είχε ξεκινήσει καν. "After his death, the Philip K. Dick estate approached other writers about the possibility of someone completing the novel based on his notes, but this proved to be impossible as he had never formally outlined the story".

Θέλω να πω, δεν έχει νόημα να διαβάσεις το "The Owl In Daylight" σαν το τρίτο μέρος της Τριλογίας, γιατί δεν είναι ένα βιβλίο που ξεκίνησε ο Ντικ και ολοκλήρωσε η πρώην γυναίκα του (κάτι που έχει γίνει εκατοντάδες φορές με έργα άλλων συγγραφέων). Μόνο ο τίτλος έχει σχέση με τις αρχικές ιδέες του ίδιου του Φίλιπ Ντικ. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αποκλειστικά η εκδοχή της πρώην γυναίκας του. Μπορεί να είναι καλό, μπορεί όχι, ποιος ξέρει; 

Δεν υπαρχουν κριτικες επειδη το βιβλιο πρακτικα δεν υπαρχει, κυκλοφορησε απο ιδιωτικη εκδοση κ σταματησε κ αυτη. Ειναι εξαιρετικα σπανια. Επισης ηταν να βγει και ταινια και παγωσε και αυτη. Τυχαια ολα αυτα;  Καποιοι δεν ηθελα να βγει με τιποτα οτιδηποτε σχετικο με αυτα

Edited January 5, 2018 by Anwrimos23

[BladeRunner]

10 hours ago, Anwrimos23 said:

Δεν υπαρχουν κριτικες επειδη το βιβλιο πρακτικα δεν υπαρχει, κυκλοφορησε απο ιδιωτικη εκδοση κ σταματησε κ αυτη. Ειναι εξαιρετικα σπανια. Επισης ηταν να βγει και ταινια και παγωσε και αυτη. Τυχαια ολα αυτα;  Καποιοι δεν ηθελα να βγει με τιποτα οτιδηποτε σχετικο με αυτα

Εντάξει, στο 2018 βρισκόμαστε, αν ο άλλος θέλει να διαβαστεί το βιβλίο του, βρίσκονται τρόποι. Εδώ έχουν κυκλοφορήσει άλλα και άλλα "επικίνδυνα" βιβλία... Αλλά σου λέω: Ο Ντικ άρχισε να γράφει ένα βιβλίο με τον τίτλο "The Owl In Daylight", όμως, δυστυχώς, τον πρόλαβε ο Χάρος. Ελάχιστοι έχουν κάποια ιδέα για το τι μπορεί να έγραφε ο Ντικ. Τώρα, το βιβλίο της πρώην γυναίκας του, δεν έχει και μεγάλη σχέση με το βιβλίο που άρχισε να γράφει ο Ντικ λίγο πριν τον θάνατό του, πέρα από τον τίτλο (και ίσως κάποιες ιδέες). Είναι μια δική της εκδοχή και μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί φόρο τιμής στον Φίλιπ Ντικ, αλλά, όπως και να το κάνουμε, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν μπορεί να θεωρείται ως τρίτο μέρος της Τριλογίας VALIS. 

[vaggelis]

Το ηλεκτρικό πρόβατο.

Λόγω και της ταινίας νομίζω ότι είναι και το πιο διάσημο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ. Αν κάποιος έχει δει την ταινία και δεν έχει διαβάσει ακόμα το βιβλίο να σημειώσω ότι τα δυο είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, μιας και η ταινία δεν είναι μια πιστή μεταφορά του βιβλίου, (αν και παρόλα αυτά και τα δυο είναι εξαιρετικά).
Η υπόθεση είναι σχετικά απλή: στο μέλλον όπου η Γη έχει καταστραφεί ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο, ο Ρικ Ντέκαρντ είναι κυνηγός επικηρυγμένων ανδροειδών, τα οποία επιστρέφουν χωρίς άδεια από αποικισμένους πλανήτες, όπου εργάζονται ως υπηρέτες των ανθρώπων. Οι κύριες αιτίες που ωθούν τα ανδροειδή να θέλουν να επιστρέψουν στη Γη, παρόλο τον κίνδυνο να τα σκοτώσουν, είναι η επιθυμία τους να ζήσουν ισότιμα ανάμεσα στους ανθρώπους και η ανάγκη τους να τα θεωρούν ζωντανούς οργανισμούς και όχι άψυχα ρομπότ. Προσπαθούν απεγνωσμένα να ενταχθούν στην ανθρώπινη κοινωνία και συνεχώς αναρωτιούνται τι είναι αυτό που τους λείπει για να τους θεωρήσουν κάποτε ως ολοκληρωμένους ανθρώπους

Έκει βρίσκεται και όλη η ουσία του βιβλίου: ποιός πρέπει να θεωρείται άνθρωπος και ποιός όχι. Τα ανδροειδή δεν ξεχωρίζουν από τους ανθρώπους ούτε σωματικά ούτε νοητικά, αντίθετα έχουν μεγαλύτερη νοημοσύνη και σωματική δύναμη από πολλούς ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος να τα διακρίνει κάποιος είναι μέσω ενός τέστ που ανιχνεύει την εμπάθεια ή συναίσθηση που χαρακτηρίζει μόνο τους ανθρώπους και όχι τα ανδροειδή. Οι άνθρωποι μιας και ζουν σε κοινωνίες από τότε που υπάρχουν ως είδος έχουν αποκτήσει την "αίσθηση" να νοιώθουν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, να μπορούν να καταλαβαίνουν τα προβλήματά τους και να θέλουν να προστατεύσουν κάθε μορφή ζωής, είτε αφορά ανθρώπους είτε ζώα. Υπάρχει μια σκήνη όπου ένας άνθρωπος, διανοητικά καθυστερημένος, προσπαθεί να προστατεύσει μια αράχνη, από σεβασμό για την ζωή, αλλά αντίθετα ένα ανδροειδές αρχίζει να της κόβει τα πόδια απλώς και μόνο από περιέργεια για να δει αν θα μπορέσει να περπατήσει με τα μισά της πόδια. Σε μια άλλη σκήνη ένας συνάδελφος του Ντεκάρντ, κυνηγός επικηρυγμένων και αυτός, απολαμβάνει την δουλειά του πάρα πολύ και σχεδόν χαίρεται όταν σκοτώνει κάποιο ανδροειδές, και γι' αυτό το λόγο  μόλις και μετά βίας περνάει το τεστ για τον αν θα θεωρηθεί  άνθρωπος ή ανδροειδές. 

Ο Φίλιπ Ντικ σε όλο το βιβλίο μας λέει ότι για να θεωρείται κάποιος ως άνθρωπος πρέπει απαραίτητα να σέβεται κάθε μορφή ζωής όσο μικρή και αν είναι αυτή. Αυτό τον λόγο εξυπηρετεί τόσο η κατοχή κατοικίδιων ζώων, το να έχουν κάποιον να φροντίζουν, όσο και η θρησκεία του Μεσμερισμού, που τους βοηθά να νοιώθουν τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και να μοιράζονται μαζί τους τις χαρές και τις λύπες τους. Γενικά όσο λιγότερο νοιάζεσαι για τα συναισθήματα των άλλων, λέει ο Ντικ στο βιβλίο, ακόμα και αν αυτά είναι ζώα ή ανδροειδή, τόσο λιγότερο άνθρωπος είσαι.      

Το βιβλίο φυσικά δεν είναι τόσο καλό απλώς και μόνο για την φιλοσοφία που αναπτύσσει, αλλά και γιατί έχει τις σωστές δόσεις από τα πάντα: δράση, αγωνία, καλούς διαλόγους, συνεχείς ανατροπές, καθόλου φλυαρία και γενικά αποδεικνύει γιατί ο Φίλιπ Ντικ είναι από τους σπουδαιότερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.

10/10

Edited January 6, 2018 by vaggelis

[Anwrimos23]

36 minutes ago, BladeRunner said:

Εντάξει, στο 2018 βρισκόμαστε, αν ο άλλος θέλει να διαβαστεί το βιβλίο του, βρίσκονται τρόποι. Εδώ έχουν κυκλοφορήσει άλλα και άλλα "επικίνδυνα" βιβλία... Αλλά σου λέω: Ο Ντικ άρχισε να γράφει ένα βιβλίο με τον τίτλο "The Owl In Daylight", όμως, δυστυχώς, τον πρόλαβε ο Χάρος. Ελάχιστοι έχουν κάποια ιδέα για το τι μπορεί να έγραφε ο Ντικ. Τώρα, το βιβλίο της πρώην γυναίκας του, δεν έχει και μεγάλη σχέση με το βιβλίο που άρχισε να γράφει ο Ντικ λίγο πριν τον θάνατό του, πέρα από τον τίτλο (και ίσως κάποιες ιδέες). Είναι μια δική της εκδοχή και μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί φόρο τιμής στον Φίλιπ Ντικ, αλλά, όπως και να το κάνουμε, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν μπορεί να θεωρείται ως τρίτο μέρος της Τριλογίας VALIS. 

Συμφωνω, ωστοσο η προωθηση του βιβλιου δεν εγινε ποτε. Κανενας δε γραφει για την ψυχη της μανας του, ας μη γελιομαστε ολοι φιλοδοξουν να ζησουν απο αυτο. Επισης ειναι περιεργο να βγαζει η χηρα ενος απο τους μεγαλυτερους συγγραφεις του κοσμου βιβλιο  στηριγμενο στα οσα εζησε ή ελεγε κ ακομα και Hoax να ειναι θα επρεπε να βρεθουν εκδοτικοι. Στην αρχη ειχε κλεισει με γνωστο εκδοτικο οικο ενω ενδιαφεροταν και αλλοι, και στην πορεια και χωρις καποια δικαιολογια ακυρωσαν ο ενας μετα τον αλλον την εκδοση. Ειναι καπως περιεργο. Ψαξε να βρεις τη συνεντευξη της γυναικας του ειναι ενδιαφερουσα, ακομα και ως συνωμοσιολογια

Edited January 6, 2018 by Anwrimos23

[BladeRunner]

Just now, Anwrimos23 said:

Συμφωνω, ωστοσο η προωθηση του βιβλιου δεν εγινε ποτε. Κανενας δε γραφει για την ψυχη της μανας του, ας μη γελιομαστε ολοι φιλοδοξουν να ζησουν απο αυτο. Επισης ειναι περιεργο να βγαζει η χηρα ενος απο τους μεγαλυτερους συγγραφεις του κοσμου βιβλιο κ ακομα και Hoax να ειναι θα επρεπε να βρεθουν εκδοτικοι. Στην αρχη ειχε κλεισει με γνωστο εκδοτικο οικο ενω ενδιαφεροταν και αλλοι, και στην πορεια και χωρις καποια δικαιολογια ακυρωσαν ο ενας μετα τον αλλον την εκδοση. Ειναι καπως περιεργο. Ψαξε να βρεις τη συνεντευξη της γυναικας του ειναι ενδιαφερουσα, ακομα και ως συνωμοσιολογια

Εντάξει, η γυναίκα μπορεί να μην το έγραψε για να τα κονομήσει, αλλά τουλάχιστον για να τιμήσει τον άντρα της! Και συμφωνώ με αυτό που λες: Όπως και να το κάνουμε, όταν η χήρα ενός τόσο μεγάλου και ιδιαίτερου συγγραφέα γράφει ένα βιβλίο στο είδος και το στιλ των βιβλίων του (που μπορεί κιόλας να βασίζεται σε κάποιες σημειώσεις του), φαίνεται πολύ περίεργο που δεν κυκλοφορεί από κάποιον κανονικό εκδοτικό οίκο, ανεξάρτητα από την ποιότητα του σαν έργο. Εδώ εκδίδονται μέτρια και πρωτόλεια έργα μεγάλων συγγραφέων, που βρέθηκαν μετά τον θάνατό τους σε σεντούκια, μπαούλα και ντουλάπες, τι να λέμε τώρα...

[vaggelis]

Έρευνα στο σκοτάδι.

Ο Ρόμπερτ Άρκτορ είναι μυστικός αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών στην Νότια Καλιφόρνια και σκοπός του είναι να ανακαλύψει τους παραγωγούς και μεγαλέμπορους της "Ουσίας Θ", ενός νέου ναρκωτικού τόσο ισχυρού που "καίει" τα μυαλά των χρηστών και μετά από λίγο καιρό τους μετατρέπει σε φυτά. Ο Άρκτορ αναγκάζεται να δουλεύει στον υπόκοσμο με το όνομα Φρεντ και χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, κανείς δεν μπορεί ποτέ να ξέρει ότι ο Άρκτορ και ο Φρεντ είναι το ίδιο πρόσωπο, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή οι ανώτεροί του, να του αναθέσουν την παρακολούθηση του ίδιου του εαυτού του, μιας και τον θεωρούν ύποπτο για διακίνηση, και κάπου εκεί αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα για τον Άρκτορ.

Το θέμα με τον Άρκτορ είναι ότι ο τρόπος ζωής του, η φιλία που αναπτύσσει για τους ανθρώπους που πρέπει να παρακολουθήσει και κυρίως ότι αρχίζει και ο ίδιος να κάνει χρήση ναρκωτικών, και κυρίως της "ουσίας Θ", τον οδηγούν στην παράνοια και στον διχασμό της προσωπικότητάς του, καθώς δεν μπορεί να διακρίνει τι ισχύει στην πραγματικότητα και τι όχι, ποιοι είναι οι πραγματικοί του φίλοι και ποιοι οι εχθροί του, ενώ στο τέλος αρχίζει να πιστεύει και ο ίδιος ότι ο Φρεντ και ο Άρκτορ είναι το ίδιο πρόσωπο.
 
Ο Φίλιπ Ντικ παρουσιάζει μια κοινωνία αρκετά εφιαλτική, με την αστυνομία να παρακολουθεί τους πάντες με τα πλέον σύγχρονα μέσα, να συλλαμβάνει όποιον θέλει ακόμα και με πλαστές κατηγορίες, τους έμπορους ναρκωτικών να έχουν διεισδύσει στις τάξεις της αστυνομίας και να δολοφονούν αστυνομικούς, τους πλούσιους να ζουν σε οχυρωμένα συγκροτήματα με οπλισμένους φρουρούς και τους φτωχούς στο περιθώριο και θύματα των ναρκωτικών. Το βιβλίο είναι αρκετά καταθλιπτικό, και παρότι ε.φ. είναι αρκετά ρεαλιστικό ως προς το πως παρουσιάζει τον κόσμο των ναρκωτικών, τις σκέψεις και τις αντιδράσεις των χρηστών, ενώ έχει συνέχεια ανατροπές στην πλοκή, καθώς ποτέ δεν είσαι βέβαιος ποιος είναι ποιος και τι σκοπό έχει και πρέπει να φτάσεις στην τελευταία σελίδα για να καταλάβεις ποια είναι η πραγματική αποστολή του Άρκτορ (τόσο απόρρητη που δεν την ξέρει ούτε καν ο ίδιος).

Τώρα που το διαβάσα για δεύτερη φορά, το βρήκα λίγο καλύτερο από την πρώτη, αλλά και πάλι δεν θα έλεγα ότι είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία του Φίλιπ Ντικ.

8/10

[vaggelis]

Οι παίκτες του Τιτάνα.

Στο μέλλον και μετά από δύο πολέμους, έναν μεταξύ των ανθρώπων και έναν διαπλανητικό μεταξύ Γήινων και Τιτάνιων, ο πληθυσμός της Γης είναι μόλις ένα εκατομμύριο και υποφέρει από υπογεννητικότητα, ενώ ολόκληρη η Γη είναι υπό τον έλεγχο των Τιτάνιων που κέρδισαν τον πόλεμο. Επίσης όλοι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους Κληρούχους που κατέχουν ακίνητη περιουσία (ολόκληρες περιοχές της Γης δηλαδή), και τους μη-Κληρούχους που δεν κατέχουν τίποτα. Οι Κληρούχοι έχουν ως κύρια ασχολία το να παίζουν το "Παιχνίδι" (κάτι σαν την Μονόπολυ απ' ότι κατάλαβα) και μέσα από το οποίο ανταλλάσσονται ολόκληρες περιοχές της Γης, ενώ στο τέλος κάθε παρτίδας του "Παιχνιδιού" οι νικητές αποκτούν όλο και μεγαλύτερους κλήρους, ενώ οι χαμένοι μπορεί να καταλήξουν στην τάξη των μη-Κληρούχων.
Όλη η δράση, και έχει αρκετή, ξεκινάει όταν ο μεγαλύτερος Κληρούχος της Γης δολοφονείται και όλοι ψάχνουν να βρουν ποιός και γιατί τον σκότωσε και τότε αρχίζουν να εμπλέκονται στην ιστορία τηλεπαθητικοί, τηλεκινητικοί, εξωγήινοι, συνομώτες από την Γη και τον Τιτάνα και κανείς δεν καταλαβαίνει ποιά πλευρά είναι υπέρ της Γης και ποιά εναντίον της, καθώς υπάρχουν διπλοί και τριπλοί πράκτορες, ενώ αυτοί που θα επικρατήσουν στο τέλος, θα κρατήσουν ολόκληρη την Γη δική τους.

Το βιβλίο είναι μια γρήγορη και διασκεδαστική περιπέτεια με κυνηγητά, πυροβολισμούς και συνομωσίες, ενώ δεν έχει τίποτα από την σκοτεινή ατμόσφαιρα άλλων έργων του. Το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι η περίπλοκη υπόθεση που στήνει ο Φίλιπ Ντικ, ενώ έχει και αρκετό χιούμορ και συνεχείς ανατροπές μέχρι τέλους.

9/10

[vaggelis]

Εμείς οι Αρειανοί.

Η υπόθεση σε αυτό το βιβλίο τοποθετείται προφανώς στον πλανήτη Άρη όπου οι άνθρωποι τον έχουν επιτέλους αποικίσει, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά επιτυχημένους και ευτυχισμένους τους έχει κάνει. Οι άποικοι κάθε μέρα που περνάει προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν συναντώντας κάθε είδους δυσκολίες, από την έλλειψη νερού και τις τεράστιες αποστάσεις που πρέπει να διασχίζουν καθημερινά, έως την αποτυχία τους να καλλιεργήσουν έστω και τα πιο στοιχειώδη φυτά, ενώ εξαιτίας της αδυναμίας τους να προσαρμοστούν στις συνθήκες του Άρη, όλο και περισσότεροι υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές και ιδίως τα παιδιά τους που είναι και τα πιο ευαίσθητα.

Ο Άρης όπως τον περιγράφει ο Φίλιπ Ντικ είναι ένας άγονος στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτης, με τις κατοικημένες περιοχές να βρίσκονται μόνο κοντά στα περίφημα κανάλια του, όλα τα αγαθά που μπορεί να αγοράσει κάποιος να είναι πανάκριβα διότι τα εισάγουν από τη Γη, ενώ και οι δουλειές είναι δυσεύρετες καθώς για να εξασκήσεις οποιοδήποτε επάγγελμα πρέπει να ανήκεις στο αντίστοιχο συνδικάτο. Ο Ντικ σχεδόν για τριακόσιες σελίδες απλώς περιγράφει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια την ζωή στον Άρη και την προσπάθεια κατάκτησής του,  η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την αντίστοιχη κατάκτηση της Αμερικής ή της Αφρικής από τους Ευρωπαίους αποικοικράτες, ενώ ακόμα και οι ιθαγενείς κάτοικοι του Άρη, οι Μπλικ,  δεν διαφέρουν από τους Αβορίγινες της Αφρικής ή τους Ινδιάνους της Αμερικής και όπως εκείνοι, έτσι και αυτοί οδηγούνται σιγά σιγά στον αφανισμό. Η δράση του βιβλίου περιορίζεται σχεδόν στις τελευταίες πενήντα σελίδες όταν ο Κέρνι Κοχ, ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του Άρη,  πληροφορείται ότι ένα παιδί, ο Μάινφρεντ Στάινερ, εξαιτίας του ότι είναι αυτιστικός έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στον χρόνο. Αυτό τον οδηγεί στο να  τον απαγάγει για να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του στην προσπάθειά του να γίνει ακόμα πιο ισχυρός και πλούσιος. Και αυτή η προσπάθεια του Κοχ όμως αποτυγχάνει, όπως αποτυγχάνουν και όλες οι προσπάθειες, όλων των άλλων αποίκων για να καλυτερεύσουν την ζωή τους στον πλανήτη Άρη.     

Το "Εμείς οι Αρειανοί" είναι από τα πιο απαισιόδοξα και με λιγότερη δράση βιβλία του Φίλιπ Ντικ, χωρίς όμως αυτό να το κάνει έστω και ελάχιστα βαρετό ή λιγότερο ενδιαφέρον από τα υπόλοιπα έργα του. Ο Ντικ σε όλο το βιβλίο μας λέει ότι όσο και αν προοδεύσει τεχνολογικά ο άνθρωπος, ακόμα και αν φτάσει στον Άρη ή σε άλλους πλανήτες κατά βάθος θα μείνει ο ίδιος και θα συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως και στη αντίστοιχη αποίκηση της Αμερικής και της Αφρικής.

8,5/10

[vaggelis]

 Ο συντηρητής των κεραμικών.

Ο Τζο Φερνράιτ είναι συντηρητής κεραμικών χωρίς δουλειά και σκοπό και χωρίς ελπίδα ότι θα βελτιωθεί η κατάστασή του και γι' αυτό βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Ο λόγος είναι ότι ζει σε μια κοινωνία που υποφέρει από υπερπληθυσμό, όπου όλοι ζουν και δουλεύουν σε χώρους που μοιάζουν με μικρά κουτιά, μιας και δεν υπάρχει επαρκής χώρος, δεν υπάρχουν καθόλου δουλειές και οι πάντες ζουν από τα χρήματα που μοιράζει ως επιδόματα η κυβέρνηση, που και αυτά με τη σειρά τους είναι σχεδόν άχρηστα καθώς δεν αξίζουν ούτε καν το χαρτί όπου είναι τυπωμένα.    

Από την απόγνωση και αυτή τη χωρίς νόημα ζωή τον βγάζει μια περίεργη πρόταση για δουλειά, από ένα ακόμα πιο περίεργο πλάσμα, το Γκλίμμουνγκ, όταν του ζητάει να τον βοηθήσει στην εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση ανέλκυσης ενός ολόκληρου ναού από τον βυθό του ωκεανού στον πλανήτη του Ζευγολάτη. Ο Φερνράιτ δέχεται και ανακαλύπτει επιτέλους ένα νόημα στην ζωή του που τον κάνει ευτυχισμένο ακόμα και αν είναι κάτι το τόσο απίστευτα δύσκολο, ακόμα και αν στο τέλος μπορεί να του στοιχίσει την ζωή του. Ανακαλύπτει ότι προτιμά μια ζωή με δουλειά γεμάτη κινδύνους, από μια βαρετή ζωή κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους και ασφαλής καθώς αυτό του δίνει το νόημα στη ζωή του που τόσο έψαχνε.
 
Το βιβλίο ξεκινάει χιουμοριστικά περιγράφοντας την χωρίς νόημα ζωή του Φερνράιτ σε μια κοινωνία που τίποτε δεν λειτουργεί κανονικά και καταλήγει σε μια μεταφυσική σχεδόν περιπέτεια που εμπλέκονται αιώνια παντοδύναμα πλάσματα, ζωντανές και νεκρές θεότητες και βιβλία που περιγράφουν το μέλλον την ίδια στιγμή που γράφονται.

9/10     

[vaggelis]

Ελπίζω να φτάσω σύντομα.

Πρόκειται για μια συλλογή από τα παρακάτω επτά διηγήματα που έχουν δημοσιευθεί και  παλιότερα στα περιοδικά "Απαγορευμένος πλανήτης" και "Επόμενη μέρα".

1) Ελπίζω να φτάσω σύντομα.
Σε ένα διαπλανητικό ταξίδι που διαρκεί δέκα χρόνια, ένας επιβάτης δεν πέφτει σε πλήρη κρυονική νάρκη με αποτέλεσμα ενώ το σώμα του να είναι αναίσθητο, το μυαλό του να διατηρεί την συνείδησή του και να  μένει ξύπνιο για ολόκληρο το ταξίδι. Το αποτέλεσμα είναι ότι χωρίς άλλα ερεθίσματα για δέκα χρόνια, όχι μόνο ξαναζεί όλη την προηγούμενη ζωή του, αλλά και όλα τα πιθανά μέλλοντα που θα μπορούσε να ζήσει στον καινούργιο πλανήτη. Ε, δεν ήθελε και πολύ να τρελαθεί.

2) Το μικρό μαύρο κουτί.
Ο Μερσερισμός αρχίζει να εξαπλώνεται και όλες οι δυνάμεις ασφαλείας προσπαθούν να ανακαλύψουν ποιός είναι ο Μέρσερ και να κατασχέσουν τα κουτιά ενσυναίσθησης που χρησιμοποιούνται από τους οπαδούς του.

3) Πλαστοπροσωπία.
Ενώ έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της Γης και των εχθρικών εξωγήινων, ο Σπενς Όλχαμ, επιστήμονας σε ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα, κατηγορείται ότι δεν είναι ο ίδιος, αλλά είναι ένα ρομπότ-μυστικός πράκτορας που τον σκότωσε για να πάρει την θέση του, και να σαμποτάρει έτσι το πρόγραμμα. Τότε αρχίζει για τον ίδιο ένας αγώνας επιβίωσης  προκειμένου να αποδείξει την αθωώτητά του πριν τον εκτελέσουν σαν πράκτορα του εχθρού.
 
4) Σε διαρκή ετοιμότητα.
Στο μέλλον η θέση του προέδρου των Η.Π.Α. έχει ανατεθεί σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή αλλά για τυπικούς λόγους ένας άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο πλάι του συνεχώς, σε διαρκή ετοιμότητα, για να αναλάβει την θέση του στην απίθανη περίπτωση βλάβης. Το απίθανο σενάριο γίνεται όμως πραγματικότητα και ένας δύσμοιρος υπάλληλος χωρίς καθόλου ικανότητες θα αναλάβει την θέση του προέδρου εν μέσω μάλιστα  διαπλανητικού πολέμου.

5) Το πράγμα-πατέρας.
Ένα παιδάκι ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του έχει αντικατασταθεί από ένα τέρας που τον έχει καταβροχθίσει και ο επόμενος στον κατάλογο είναι ο ίδιος. Σαν πολύ καλό επεισόδιο της "Ζώνης του Λυκόφωτος"

6) Ένα δώρο για την Πατ.
Ο σύζυγος της Πατ μετά από ένα ταξίδι στον Γανυμήδη της φέρνει ως δώρο όχι απλώς ένα αγαλματίδιο αλλά έναν ολόκληρο αληθινό θεό. Ο θεός όμως έχει τα δικά του σχέδια ενώ είναι και λιγάκι οξύθυμος με αποτέλεσμα η ζωή τους να γίνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

7) Υπόθεση Ραουταβάαρα.
Η αστροναύτης Ανιέτα Ραουταβάαρα παθαίνει ένα ατύχημα στο διάστημα και το μόνο που απομένει από αυτή είναι ο εγκεφαλός της, με αποτέλεσμα οι εξωγήινοι που τον ανακαλύπτουν να αρχίσουν να πειραματίζονται με αυτόν.

Όλα τα διηγήματα μου άρεσαν και τα βρήκα αρκετά καλά αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι η "Πλαστοπροσωπία". Ο Φίλιπ Ντικ μέσα στις 25 σελίδες του διηγήματος βγάζει τόση ένταση και αγωνία όσο άλλοι συγγραφείς βγάζουν σε ολόκληρο βιβλίο. Η δράση σε κρατά σε αγωνία μέχρι και την τελευταία γραμμή στη κυριολεξία. Έχει γυριστεί και ταινία βασισμένη σε αυτό.

8/10 

[vaggelis]

Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνόμος.

Ο Τζέησον Τάβερνερ είναι ο πιο διάσημος τραγουδιστής της Αμερικής έχοντας πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και έχει δική του τηλεοπτική εκπομπή που την βλέπουν εκατομμύρια τηλεθεατές και όλα φαίνεται να κυλάνε μια χαρά στη ζωή του, έως τη στιγμή που γίνεται εναντίον του μια απόπειρα δολοφονίας. Τα πράγματα θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο όταν ανακαλύπτει ότι αντί να ξυπνήσει, όπως θα έπρεπε κανονικά σε ένα νοσοκομείο, ξυπνά σε ένα φτηνό ξενοδοχείο και το ακόμα πιο παράλογο είναι ότι δεν τον αναγνωρίζει κανείς, ούτε τα εκατομμύρια των θαυμαστών του, ούτε οι δικοί του άνθρωποι.

Δεν είναι ότι απλώς έχει γίνει ένας άσημος άνθρωπος, αλλά ότι από τη μια στιγμή στην άλλη ο Τάβερνερ έχει πάψει να υπάρχει. Κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του, τα τραγούδια του δεν υπάρχουν πουθενά όπως και η εκπομπή του στην τηλεόραση και όλα τα χαρτιά που πιστοποιούν την ύπαρξή του έχουν εξαφανιστεί. Η κοινωνία όπου ζει ο Τάβερνερ είναι ένα πλήρως αστυνομοκρατούμενο κράτος που προέρχεται από έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο και αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι δεν έχουν τα κατάλληλα χαρτιά στο τέλος θα καταλήξουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με κίνδυνο να χάσουν την ζωή τους. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα ο Τάβερνερ θα προσπαθήσει να ξαναβρεί την παλιά του ζωή και να βρεί μια λύση στα προβλήματά του χωρίς όμως να τραβήξει την προσοχή της αστυνομίας στο προσωπό του. Παρόλες τις προσπάθειές του όμως θα  πέσει στα χέρια της αστυνομίας και μάλιστα θα τραβήξει την προσοχή του ίδιου του Στρατηγού της αστυνομίας, του Φήλιξ Μπάκμαν, αλλά και της λίγο παράξενης αδελφής του της Άλυς και κάπου εκεί αρχίζει να φαίνεται η λύση του μυστηρίου, η οποία όπως συμβαίνει συχνά στα βιβλία του Φίλιπ Ντικ είναι ακόμα πιο παράξενη και από το ίδιο το πρόβλημα.   

Ο Φίλιπ Ντικ καταφέρνει για άλλη μια φορά να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλο το βιβλίο και σε κάνει να αναρωτιέσαι συνέχεια αν όλα όσα τραβάει ο Τάβερνερ τα ζει μόνο στα όνειρά του ή μήπως κάποιος που τον κυνηγά και θέλοντας να τον εκδικηθεί έχει σβήσει όλα τα στοιχεία του;  Ή πάλι μήπως έχει μεταφερθεί σε κάποια παράλληλη διάσταση όπου όλα φαίνονται ίδια και η μόνη παραφωνία είναι ο ίδιος; Και εν τέλει ποια πραγματικότητα είναι η σωστή, αυτή όπου ζούσε ως πλούσιος και διάσημος ή αυτή που ζει τώρα που είναι φτωχός και τον κυνηγά η αστυνομία;

Τελικά πρόκειται για ένα θαυμάσιο βιβλίο του Φίλιπ Ντικ που το διαβάζεις θαυμάζοντας για ακόμη μια φορά την ικανότητά του να δημιουργεί τους πιο ρεαλιστικούς κόσμους στην επιστημονική φαντασία χρησιμοποιώντας τα πιο παράλογα δεδομένα.

9,5/10

[vaggelis]

Τα ομοιώματα.

Ο Φίλιπ Ντικ περιγράφει μια δυστοπική κοινωνία, μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, όπου λόγω της ραδιενέργειας οι άνθρωποι και ιδίως τα παιδιά αρχίζουν να αναπτύσουν μεταλλάξεις που τα κάνουν να μοιάζουν με ανθρώπους του Νεάντερταλ ή "Σαγονάδες" όπως τους αποκαλούν.

Την εξουσία σε αυτήν την κοινωνία δεν την έχει ο εκλεγμένος Πρόεδρος αλλά η γυναίκα του, η Πρώτη Κυρία, η οποία όμως με κάποιον τρόπο είναι μόνιμη σε αυτή τη θέση, καθώς η ίδια γυναίκα παντρεύεται κάθε φόρα τον εκάστοτε νικητή των εκλογών και αυτό συνεχίζεται για δεκάδες χρόνια, με αποτέλεσμα η Πρώτη Κυρία να φαίνεται σαν να έχει πιεί το νερό της αιώνιας νιότης, αφού πρόκειται για μια αιωνόβια γυναίκα που μοιάζει πάντα να είναι μια πανέμορφη εικοσάχρονη.
Η πρόοδος της τεχνολογίας επιτρέπει στους ανθρώπους να ταξιδεύουν στο χρόνο, αλλά αυτή η δυνατότητα χρησιμοποιείται αποκλειστικά από την κυβέρνηση για να βλέπει όλα τα πιθανά μέλλοντα και στη συνέχεια να επεμβαίνει στο παρελθόν, προκειμένου να βγαίνει πάντα νικήτρια στον ανταγωνισμό της με τα διάφορα βιομηχανικά καρτέλ και άλλες οργανώσεις που θέλουν να την ανατρέψουν.
Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους ζουν μέσα στην άγνοια και κατοικούν σε τεράστια κτηριακά συγκροτήματα όπου πρέπει να υποβάλονται συνέχεια σε διάφορα θρησκευτικά τεστ για να έχουν το δικαίωμα να παραμένουν σε αυτά, ενώ η μεγαλύτερη φιλοδοξία τους είναι να κερδίσουν σε κάποιο διαγωνισμό ταλέντων έτσι ώστε να παρουσιάσουν το νούμερό τους μπροστά στην Πρώτη Κυρία που με τον καιρό έχει πάρει μια μυθική υπόσταση.

Το βιβλίο έχει τη γνωστή πολύπλοκη δομή που έχουν και άλλα βιβλία του Ντικ, με διαρκείς ανατροπές και με μυστικά να αποκαλύπτονται συνεχώς, με αποτέλεσμα η εικόνα που έχουμε για τους πρωταγωνιστές, και είναι αρκετοί, να αλλάζει συνεχεια. Κοινό σημείο όλων τους είναι ότι όσο και αν προσπαθούν να αλλάξουν την μοίρα τους, όση δύναμη και εξουσία και αν διαθέτουν, ακόμα και αν μπορούν να ταξιδεύουν στον χρόνο, αυτό δεν τους εμποδίζει από το να κάνουν όλα εκείνα τα λάθη που θα τους οδηγήσουν στην καταστροφή, όχι μόνο την δική τους αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Το τέλος τους και μαζί και το τέλος της ανθρωπότητας είναι προδιαγεγραμμένο, ότι σχέδια και όσο   κόπο και αν καταβάλουν για να το αλλάξουν.  
Οπότε στο τέλος όταν ξεσπά ένας ακόμα πυρηνικός πόλεμος αυτοί που θα σωθούν είναι όσοι έχουν προλάβει να φύγουν σε άλλους πλάνήτες ή όσοι είναι πολύ μικροί και ταπεινοί για να τραβήξουν την προσοχή και οι πραγματικοί κερδισμένοι από όλο αυτό το χαμό δεν είναι άλλοι από τους "Σαγονάδες", τους Νεαντερτάλιους δηλαδή, που απλώς ζουν ωραία και ήρεμα τη ζωή τους περιμένοντας την αλληλεξόντωση των ανθρώπων.

Τελικά πρόκειται για ένα απαισιόδοξο και πικρό βιβλίο, καθώς ο Φίλιπ Ντικ δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας, μιας και παρουσιάζει τους άνθρωπους από τη μια μεριά να έχουν στα χέρια τους όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται, ακόμα και ταξίδια στο χρόνο μπορούν να κάνουν για να επιλέξουν τα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους, και από την άλλη να αποτυγχάνουν όχι μόνο στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν την ζωή τους αλλά και στην εξασφάλιση της επιβίωσης του ανθρώπινου γένους.

10/10

 

[vaggelis]

Κόλπο, Α.Ε.
Στο κοντινό μέλλον όπου στη Γη υπάρχει υπερπληθυσμός, οικονομικά προβλήματα και έλλειψη τροφής, η λύση βρίσκεται στην μετανάστευση σε άλλους πλανήτες, με την μέθοδο της τηλεμεταφοράς να μοιάζει η ιδανική, καθώς είναι η πιο απλή και φθηνή, μιας και οι άνθρωποι μεταφέρονται αυτόματα από την Γη στον πλανήτη του Φομαλχώ με κόστος μόλις μερικά δολάρια.

Και ενώ όλοι θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι υπάρχουν ορισμένα πρόβληματα. Η τηλεμεταφορά είναι μονόδρομη και όχι αμφίδρομη, μια και μπορείς να πας από τη Γη στον Φομαλχώ αλλά δεν μπορείς να επιστρέψεις με τον ίδιο τρόπο, παρά μόνο με διαστημόπλοιο σε ένα ταξίδι που κρατάει δεκαοχτώ χρόνια. Επίσης η τεχνολογία ανήκει σε ένα μονοπώλιο, τις "Τροχιές Χόφμαν", που εκμεταλεύεται την τηλεμεταφορά χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε ακόμα και στον Ο.Η.Ε., ενώ και όλες οι πληροφορίες που έρχονται από τον Φομαλχώ προς την Γη επίσης ελέγχονται από την ίδια εταιρεία και έτσι από πουθενά δεν υπάρχει μια ανεξάρτητη πληροφορία για το τι ακριβώς συμβαίνει στον Φομαλχώ και πως αναπτύσεται εκεί η αποικία.

Όλα αυτά βάζουν σε υποψία πρώτα τον Ραχμαήλ μπεν Απλμπάουμ, τον ιδιοκτήτη του μοναδικού διαστημοπλοίου που έχει απομείνει και που μπορεί να κάνει το ταξίδι προς τον Φομαλχώ και ύστερα τον Μάτσον Γκλέηζερ-Χαλιντέη ιδιοκτήτη της "Κόλπο Α.Ε." μιας εταιρείας που αναλαμβάνει κάθε είδους έρευνα και συλλογή πληροφοριών. Όσο περισσότερο ψάχνουν αυτοί οι δύο τόσο περισσότερο πείθονται ότι κάτι σκοτεινό υπάρχει σε όλη την ιστορία της τηλεμεταφοράς και του αποικισμού του Φομαλχώ που στο τέλος μπορεί να απειλήσει όλο το ανθρώπινο είδος. Οπότε αποφασίζουν να συνεργαστούν  μεταξύ τους και μαζί με μερικούς εκατοντάδες οπλισμένους πράκτορες της "Κόλπο Α.Ε." πάνε και οι ίδιοι στον Φομαλχώ χρησιμοποιώντας την τηλεμεταφορά για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια το τι συμβαίνει εκεί.

Το βιβλίο ενώ ξεκινάει ως μια καλή si/fi περιπέτεια με μυστικούς πράκτορες, κυνηγητά και άλλα κατασκοπευτικά κόλπα και τελειώνει εξίσου καλά, όταν αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια για τον Φομαλχώ, στο μέσον του βιβλίου όπου οι δυο ήρωες φτάνουν στον Φομαλχώ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Αυτό το σημείο είναι τόσο υπερβολικά περίπλοκο και σουρεαλιστικό, ακόμα και για τα μέτρα που Φίλιπ Ντικ, που μοιάζει να είναι ένα τελείως διαφορετικο βιβλίο. Εκεί ανακατεύονται διαφορετικές πραγματικότητες, εκκεντρικοί επιστήμονες, παράδοξες τεχνολογίες και εξωγήινες μορφές ζωής, που μου φάνηκε ότι επρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία.

Σύμφωνα με το σημείωμα του εκδότη ο Φίλιπ Ντικ αρχικά έγραψε ένα διήγημα που δημοσιεύτηκε σε περιοδικό με τίτλο "Ο μη-τηλεμεταφερόμενος άνθρωπος" και αργότερα το συμπλήρωσε με 30.000 λέξεις προκειμένου να το εκδώσει σε μορφή βιβλίου. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την έκδοση μιας και πέθανε πρόωρα το 1982. Όταν αργότερα οι κληρονόμοι του ανακάλυψαν το συμπληρωμένο χειρόγραφο αποφάσισαν να το εκδώσουν με τον τίτλο "Κόλπο Α.Ε". Προσωπικά μου φάνηκε σαν αυτό το βιβλίο να μην ολοκληρώθηκε ποτέ. Σαν να του  έλλειψε ένα τελευταίο "χτένισμα" που θα του έδινε μια πιο ομοιογενή μορφή έτσι ώστε από διήγημα να μετατραπεί σε μυθιστόρημα.

7,5/10
 

Edited February 10, 2018 by vaggelis

[vaggelis]

VALIS

Το VALIS, αν κρίνω από τα σχόλια εδώ στο φόρουμ, είναι ένα αρκετά αμφιλεγόμενο βιβλίο που άλλοι δεν το αντέχουν με τίποτα και άλλοι το θεωρούν αριστούργημα. Νομίζω το αν θα σου αρέσει ή όχι, και σε ποιό βαθμό, εξαρτάται σε ποια σημεία του βιβλίου θα δώσεις περισσότερη σημασία.

Μια πολύ απλή περιγραφή της υπόθεσης του VALIS είναι η παρακάτω:
Ο Χορσλάβερ Φατ είναι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος που κάποια στιγμή υποστηρίζει ότι έχει μια μεταφυσική εμπειρία κατά την οποία μια ροζ ακτίνα φωτός του μετέδωσε πληροφορίες από κάποια άγνωστη οντότητα, που πιθανώς να ήταν ο ίδιος ο Θεός, όπου μεταξύ άλλων του έλεγε και τον τρόπο θεραπείας της αρρώστιας του γιού του, Κρίστοφερ. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα πάνε όλο και χειρότερα στη ζωή του. Πρώτα τον παρατάει η γυναίκα του, η Μπεθ, παίρνοντας μαζί της και τον γιό του, μετά μια στενή φίλη του, η Γκλόρια, αυτοκτονεί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων και στο τέλος μια άλλη φίλη του, η Σέρι, πεθαίνει και αυτή, από καρκίνο αυτή τη φορά. Νοιώθοντας ο ίδιος υπεύθυνος για όλες αυτές τις απώλειες, μιας και για κάποιο περίεργο λόγο θεωρούσε ότι μπορούσε να τις σώσει, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και καταλήγει στο ψυχιατρείο.

Προσπαθώντας να καταλάβει για ποιό λόγο ο Θεός τον βοήθησε να σώσει τον γιό του και όχι τις φίλες του, αν όλα αυτά που του συμβαίνουν δηλαδή, είναι τυχαία γεγονότα ή θέλημα θεού, αρχίζει την πνευματική του αναζήτηση και προσπαθεί να φτιάξει μια δική του θεολογία ψάχνοντας να βρει όλα τα κοινά στοιχεία που υπάρχουν σε πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους θρησκείες. Συνέχεια αναρωτιέται αν η μεταφυσική εμπειρία που είχε ήταν αληθινή ή απλώς την φαντάστηκε, αν δηλαδή είναι ένας από τους εκλεκτούς του Θεού στον οποίον αποκαλύφθηκε η σοφία του ή απλώς ένας ακόμα τρελός. 

Κάποια στιγμή μαζί με μια παρέα φίλων του βλέπει μια ταινία με το όνομα VALIS στην οποία ένας δορυφόρος με το ίδιο όνομα ρίχνει ροζ ακτίνες φωτός σε διάφορους ανθρώπους μεταδιδοντάς τους πληροφορίες και ελέγχοντας με αυτό τον τρόπο τις ζωές τους. Όταν έρχεται σε επαφή με τον δημιουργό της ταινίας, αντιλαμβάνεται ότι και οι δυο τους έχουν την ίδια άποψη για την εμπειρία του Φατ και πλέον  πείθεται ότι όντως τον χτύπησε και αυτόν μια ροζ ακτίνα φωτός μόνο που αυτή δεν προέρχονταν από τον Θεό αλλά από κάποιους εξωγήινους από τον πλανήτη Σείριο που είναι οι αληθινοί πρόγονοι των ανθρώπων.

Το βιβλίο έχει αρκετές θεολογικές αναφορές και πιθανώς αυτό να ξενίσει κάποιους, ιδίως αν σκεφτούν ότι στηρίζεται σε ένα επεισόδιο από την πραγματική ζωή του ίδιου του Φίλιπ Ντικ, όταν τον Φεβρουάριο του 1974 θεώρησε ότι είχε μια μυστικιστική εμπειρία σαν αυτή που περιγράφεται στο βιβλίο, που υπήρξε και καθοριστική για την μετέπειτα ζωή του.

Αν όμως κάποιος το προσεγγίσει σαν ένα απλό μυθιστόρημα με αρκετά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει την προσπάθεια ενός ταλαιπωριμένου ανθρώπου να βρεί κάποιο νόημα στη περίπλοκη ζωή του, μετά από μια σειρά απογοητεύσεις, σίγουρα δεν θα απογοητευτεί.

10/10

Edited February 11, 2018 by vaggelis

[vaggelis]

Ο άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο.

Το βιβλίο είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει ο Φίλιπ Ντικ και διαβάζοντάς το τώρα για δεύτερη φορά, μου άρεσε όσο και την πρώτη.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας όπου τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν τον κερδίζουν οι Σύμμαχοι, αλλά οι δυνάμεις του Άξονα, με αποτέλεσμα οι Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν κατακτηθεί από την Ιαπωνία και τη Γερμανία, με την Δυτική ακτή να έχει καταληφθεί από την Ιαπωνία , η Ανατολική από την Γερμανία, ενώ ενδιάμεσα, η περιοχή των Βραχωδών Ορέων είναι κατά κάποιο τρόπο ελεύθερη.

Ο κόσμος όπως τον στήνει ο Φίλιπ Ντικ είναι αρκετά αληθοφανής και οφείλεται στην αλλαγή λίγων αλλά κρίσιμων στιγμών της ιστορίας. Πρώτα ο Ρούζβελτ, παρότι εκλέγεται πρόεδρος των Η.Π.Α., δολοφονείται σχεδόν αμέσως και στις επόμενες εκλογές στην προεδρία των Η.Π.Α. εκλέγεται ο Ρεμπουμπλικανός υποψήφιος και όχι ο Δημοκρατικός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η οικονομική ανάκαμψη των Η.Π.Α. από την ύφεση της δεκαετίας του '30 να μην έλθει ποτέ, οπότε και οι Η.Π.Α. δεν καταφέρνουν να εξοπλιστούν αρκετά για νικήσουν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεύτερον στο Πέρλ Χάρμπορ οι Ιάπωνες βρίσκουν όλοκληρο τον Αμερικανικό στόλο και τον συντρίβουν σε μια και μόνη επίθεση και τρίτον οι Βρετανοί και οι Ρώσοι χωρίς την υλική  και στρατιωτική βοήθεια των Αμερικανών χάνουν τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών και έτσι ολόκληρος ο κόσμος μοιράζεται μεταξύ Γερμανίας και Ιαπωνίας.

Το καλύτερο σημείο του βιβλίου για μένα όμως δεν είναι ο εντυπωσιακός κόσμος που στήνει ο Φίλιπ Ντικ αλλά ο τρόπος που παρουσιάζει την καθημερινότητα της κοινωνίας που δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α., κυρίως στις περιοχές που κατακτήθηκαν από τους Ιάπωνες. Στις κατακτημένες περιοχές δεν υπάρχει η παραμικρή ενέργεια αντίστασης και όλοι οι κάτοικοι φαίνεται να έχουν υποταχθεί πλήρως στο καθεστώς που έχουν επιβάλλει οι Ιάπωνες, φτάνοντας στο σημείο να θαυμάζουν την οργάνωση, τον τρόπο ζωής, την τάξη και την ασφάλεια που έχουν επιβάλει οι νικητές του πολέμου. Ακόμα και όσοι δυσφορούν από την κατοχή των Ιαπώνων, την νιώθουν ως κάτι αναπόφευκτο δικαιολογώντας την ως αποτέλεσμα της ανωτερότητας των ιδεών των Ιαπώνων απέναντι σε αυτές των Αμερικανών. Μεταξύ τους υπάρχουν και αυτοί που θαυμάζουν τους Γερμανούς κυρίως για την ανάπτυξη της οικονομίας και τα διαστημικά ταξίδια που έχουν επιτύχει, ενώ τα εγκλήματα που έχουν κάνει ενάντια σε Σλάβους, Εβραίους και Αφρικανούς, τους οποίους έχουν εξολοθρεύσει πλήρως, τα θεωρούν ως απλά μειονεκτήματα του συστήματος. Οι Αμερικανοί μοιάζουν σχεδόν ικανοποιημένοι από το καθεστώς στο οποίο ζουν, προσπαθούν να μοιάσουν στους Ιάπωνες κατακτητές τους, υιοθετώντας τις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωής τους, ενώ ιδέες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η δημιουργικότητα, που έχουν ταυτιστεί με τον Αμερικανικό τρόπο ζωής τους είναι πλέον σχεδόν ξένες.

Οι άνθρωποι όπως τους παρουσιάζει ο Φίλιπ Ντικ έχουν ηττηθεί κυρίως ηθικά και πνευματικά και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προσαρμοστούν σε ένα στρατοκρατικό ή σε ένα φασιστικό καθεστώς επικροτώντας πολλές φορές τις ενέργειες και τις ιδέες των κατακτητών τους, θεωρώντας τες καλύτερες από αυτές που οι ίδιοι είχαν πριν τον πόλεμο. Η ιδέα που διατρέχει όλο το βιβλίο είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει κάποιον που γεννήθηκε σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, από το να υιοθετήσει φασιστικές λογικές και ότι το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξει τις ιδέες του είναι να του προσφέρει κάποιος μια καλή και ικανοποιητική ζωή εντός του καινούργιου καθεστώτος.

Η μόνη πηγή αντίστασης σε ολόκληρη την κοινωνία είναι ένα βιβλίο με τον παράξενο τίτλο "Πολλή η ακρίδα επί τα πάντα" που το έχει γράψει ένας συγγραφέας που μένει σε ένα απόρθητο κάστρο κάπου στα Βραχώδη Όρη και το οποίο περιγράφει έναν διαφορετικό κόσμο, όπου η Αμερική και η Βρετανία έχουν κερδίσει τον πόλεμο και το οποίο είναι το μόνο που βάζει σε σκέψεις όσους το διαβάζουν, για το πως θα ήταν ο κόσμος αν η ιστορία γραφόταν αλλιώς.

10/10
 
 

[vaggelis]

Οι φυλές του Αλφανού φεγγαριού.

Πρωταγωνιστής είναι ο Τσακ Ρίτερσντορφ, προγραμματιστής της CIA, που κάποια στιγμή τον παρατάει η γυναίκα του αφού πρώτα είχε κάνει την ζωή του κόλαση. Η γυναίκα του, ψυχίατρος στο επάγγελμα, θα συμμετάσχει σε μια αποστολή για να μελετήσει ένα φεγγάρι στο σύστημα του πλανήτη Άλφα και ο Τσακ θα αναλάβει τον τηλεχειρισμό ενός ρομπότ που θα την συνοδεύσει στην αποστολή της. Τότε του μπαίνει η ιδέα να την δολοφονήσει μέσω του ρομπότ, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κινήσει τις υποψίες των αρχών και σε αυτή του την προσπάθεια θα έχει την βοήθεια ενός τηλεπαθητικού πλάσματος από τον Γανυμήδη.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά μιας και το Αλφανό φεγγάρι διεκδικείτε από την εξωγήινη αλφανή αυτοκρατορία που μέσω των πρακτόρων της προσπαθεί να σαμποτάρει την γήινη αποστολή, αλλά και η CIA έχει την υποψία ότι οι Αλφανοί εξωγήινοι έχουν πλησιάσει το Τσακ για να τον χρησιμοποιήσουν στα σχέδιά τους με αποτέλεσμα ο Τσακ να μπλέξει σε ένα παιχνίδι κατασκόπων και μην ξέρει ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος του.

Όλα τα παραπάνω περιπλέκονται ακόμα περισσότερο από τους ίδιους τους κατοίκους του Αλφανού φεγγαριού, μιας και είναι όλοι τους ψυχασθενείς, πρώην τρόφιμοι του ψυχιατρείου που λειτουργούσε πριν από χρόνια στο φεγγάρι και από το οποίο το έσκασαν και πλέον έχουν χωριστεί μεταξύ τους σε φυλές, ανάλογα με την πάθηση που έχει ο καθένας τους. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν διάφορες φυλές όπως των μανιακών, των παρανοϊκών, των σχιζοφρενών, των καταθλιπτικών, των ηβηφρενών και άλλων και όλοι, Αλφανοί και Γήινοι, πρέπει πρώτα να βρούν τρόπο να ξεμπλέξουν με την τρέλα τον κατοίκων του, πριν πάρουν στον έλεγχό τους το φεγγάρι.

Το βιβλίο είναι μια αρκετά διασκεδαστική και γρήγορη περιπέτεια με μπόλικη δράση,  μυστικούς πράκτορες, αρκετές ανατροπές και βέβαια το ποιό ωραίο απ' όλα είναι ότι ένας ολόκληρος πλανήτης κατοικείται και κυβερνάται αποκλειστικά από τρελούς. Φυσικά μην φαντάζεστε ότι και οι υπόλοιποι είναι και τόσο καλά στα μυαλά τους.

8/10