Jump to content

Write off #36 (cesar_cy vs month)


Naroualis
 Share

Recommended Posts

edit 7/1/09: ένδειξη Poll cesar_cy 5 month 4

 

 

 

Εισαγωγή:

Σ' ένα λιβάδι, στο οροπέδιο μεταξύ των Παλιών και των Νέων Βουνών, λίγες ώρες δρόμο από την Αιθερέγα, την αρχαία κι ερημωμένη πόλη, ζούσε ξεχασμένος από θεούς κι ανθρώπους ένας κόκκορας. Ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλο κόκκορα που είχε ζήσει ποτέ κάτω από το φως του ήλιου και τα φτερά του ήταν πιο μαύρα κι από τη νύχτα. Είχε όνομα στη γλώσσα των ανθρώπων, αλλά το όνομά του λίγοι αποφάσιζαν να το πουν. Στο λιβάδι που ζούσε δεν τολμούσε να πατήσει ούτε αρνί να βοσκήσει, ούτε λύγκας να κυνηγήσει, ούτε κι άνθρωπος από τους Παλιούς με τις αστραφτερές πανοπλίες ή από τους Νέους με τις αστραφτερές φορεσιές.

 

Μόνο ένας τόλμησε να πλησιάσει ποτέ τον κόκορα. Κι αυτός ο ένας ήταν ο πιο παράξενος άνθρωπος του είχε ο κόκκορας ποτέ δει κι επίσης είχε και τις πιο παράξενες προθέσεις.

 

--------

 

Έχετε στη διάθεσή σας μία εβδομάδα, ως την Παρασκευή το βράδυ. Δε μπορείτε να ποστάρετε νωρίτερα από τις πέντε μέρες και η ιστορία δε μπορεί να ξεπερνά τις 2500 λέξεις. Ανεβάζετε τις ιστορίες σας εδώ κι όταν έρθει η ώρα θα φροντίσω εγώ για το poll. Όπως θα προσέξατε, παρ' όλο που μοιάζει με εισαγωγη για φάνταζυ, μπορείτε εύκολα να το γυρίσετε και στην εφ ή τον τρόμο, αν το προτιμάτε. Τουλάχιστον αυτό προσπάθησα.

 

Καλή διασκέδαση!

Edited by Nienor
Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, λόγο έλειψης τόσο χρόνου (έτρεχα με την δουλειά και σήμερα μέχρι τώρα είμαι στους γιατρούς), όσο και σύνδεσης στο σπίτι, θα βάλω την ιστορία αύριο το βράδυ. Συγγνώμη άμα την σπάω σε κανένα, αλλά το να μην έχεις δίκτυο στο σπίτι είναι χειρότερο σπάσιμο...

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, λόγο έλειψης τόσο χρόνου (έτρεχα με την δουλειά και σήμερα μέχρι τώρα είμαι στους γιατρούς), όσο και σύνδεσης στο σπίτι, θα βάλω την ιστορία αύριο το βράδυ. Συγγνώμη άμα την σπάω σε κανένα, αλλά το να μην έχεις δίκτυο στο σπίτι είναι χειρότερο σπάσιμο...

 

 

it 's ok. Περιμένω να διαβάσω την δική σου ιστοριούλα :rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

Κυρίε και κύριοι, έφτιαξα το πολλ, ως όφειλα, αλλά μη δω κανέναν να ψηφίζει πριν ανεβεί κι η ιστορία του Μηνά, γιατί αλίμονό σας. :ph34r:

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Νομίζω ότι είμαι εκπρόθεσμος. Αλλά, κάλιο αργά παρά ποτέ. Ελπίζω να σας αρέσει.

 

Λέξεις: 1040

 

Συγγραφέας: Month

 

 

Είδος: Παραμύθι

 

 

 

Ο Κόκορας, ο Γιάννης και η γκρίνια της γυναίκας του.

 

 

 

Σ' ένα λιβάδι, στο οροπέδιο μεταξύ των Παλιών και των Νέων Βουνών, λίγες ώρες δρόμο από την Αιθερέγα, την αρχαία κι ερημωμένη πόλη, ζούσε ξεχασμένος από θεούς κι ανθρώπους ένας κόκκορας. Ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλο κόκκορα που είχε ζήσει ποτέ κάτω από το φως του ήλιου και τα φτερά του ήταν πιο μαύρα κι από τη νύχτα. Είχε όνομα στη γλώσσα των ανθρώπων, αλλά το όνομά του λίγοι αποφάσιζαν να το πουν. Στο λιβάδι που ζούσε δεν τολμούσε να πατήσει ούτε αρνί να βοσκήσει, ούτε λύγκας να κυνηγήσει, ούτε κι άνθρωπος από τους Παλιούς με τις αστραφτερές πανοπλίες ή από τους Νέους με τις αστραφτερές φορεσιές.

 

Μόνο ένας τόλμησε να πλησιάσει ποτέ τον κόκορα. Κι αυτός ο ένας ήταν ο πιο παράξενος άνθρωπος που είχε ο κόκκορας ποτέ δει κι επίσης είχε και τις πιο παράξενες προθέσεις.

 

 

Πάντως σίγουρα οι προθέσεις δεν ήταν πονηρές. Να εξηγούμαστε δηλαδή, γιατί υπάρχουν και πονηρά μυαλά εκεί έξω. Απλά ο άνθρωπος ήθελε να πάει στην αρχαία και άδεια πόλη για να βρει ένα αρχαίο όπλο που, όπως έλεγε ο θρύλος, έκανε τους αντιπάλους αδύναμους σαν γατάκια. Μετά από εκτενέστερη μελέτη όμως, βρήκε ότι ο αρχαίος αντίπαλος της Αιθερέγας ήταν μια φυλή από αμαζόνες, που έκανε επιδρομές και κατέστρεφε ότι έβρισκε μπροστά της. Και ο άνθρωπος αυτός είχε παρόμοιο πρόβλημα με τους αρχαίους Αθερεγενούς. Η γυναίκα του, έκανε λίμπα το σπίτι όποτε επέστρεφε από το οποιοδήποτε ταξίδι. Έτσι μετά από πέντε ανακαινίσεις αποφάσισε να βρει το αρχαίο αυτό όπλο, μπας και γλιτώσει καμιά πιατέλα αυτή τη φορά.

 

Ο δρόμος του λοιπόν περνούσε από τα λημέρια του κόκορά μας, κάτι το οποίο δεν γνώριζε, αφού οι ντόπιοι της περιοχής, που κατοικούσαν κάπου τρείς μέρες ταξίδι φοβούμενοι τον κόκορα, δεν του το είχαν πει. Απλά όταν τους είπε τον προορισμό τους, κλείδωσαν τα σπίτια τους, έτρεξαν πανικόβλητοι και ένας δύο άρχισαν να κλαίνε γοερά και με μαύρο δάκρυ. Το χωριό από το οποίο έμαθε που πρέπει να πάει έδειχνε κουρασμένο και κατσούφικο. Όλοι οι χορικοί είχαν μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια τους, και οι περισσότεροι χασμουριόντουσαν ασύστολα. Ο άνθρωπός μας δεν καταλάβαινε το γιατί μιας και μέχρι εκείνη την στιγμή το ταξίδι του δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ως εκείνο το σημείο…

 

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αφού ξάπλωσε να κοιμηθεί, σκεφτόταν τι θα μπορούσε να έκανε πραγματικά το όπλο. Με σκέψεις περίεργες και ξένες προς τον συγγραφέα, τον πείρε ο ύπνος. Στο όνειρό του έβλεπε την γυναίκα του ήρεμη και καλοσυνάτη, με ένα χαμόγελο μόνιμα διαγεγραμμένο στα χείλη της. Όταν ξαφνικά την άκουσε να ουρλιάζει δυνατά. Και να λέει «Κικιρίκου!!!!!» κάτι το οποίο του φάνηκε πολύ περίεργο, μέσα στο όνειρό του. Όταν όμως το ξαναείπε, πετάχτηκε απότομα. Από μακριά, κάπου στο βουνό, είδε μια μαύρη μάζα να κοιτάει τον ουρανό και να λαλάει. Εκείνη την στιγμή κατάλαβε γιατί οι χορικοί κλαίγανε και ήταν άγρυπνοι. Ο αντίλαλος έπρεπε να φτάνει πολλά χιλιόμετρα μακριά, και το μέγεθος του κόκορα ήταν τέτοιο που έκανε μια επίθεση εναντίον του απαγορευτική. Έτσι οι χορικοί ζούσαν με την έγνοια του πότε θα αρχίσει να λαλάει ο κόκορας στη μέση της νύχτας.

«Ε σκάσε πια!» φώναξε μετά από μισή ώρα συνεχόμενου λαλητού. Ο κόκορας σταμάτησε. Τον είχε ακούσει. Και τότε ο άνθρωπός μας είδε τον μαύρο όγκο να έρχεται προς το μέρος του, με απίστευτη ταχύτητα. Κατάλαβε ότι το να τρέξει δεν θα τον έβγαζε πουθενά, παρά μόνο κουτσουλημένο. Έτσι περίμενε να πλησιάσει ο κόκορας.

 

Ο κόκορας ήρθε. Με την μανία του ανεμοστρόβιλου και την δύναμη της αστραπής… Εχμ, συγγνώμη. Με την δύναμη του ανεμοστρόβιλου και την μανία της αστραπής, έπεσε πάνω στον άνθρωπό μας. Βέβαια το έπεσε είναι ποιητική αδεία, αφού ήταν περίπου στο ίδιο ύψος με αυτόν. Οπότε, αν ακριβολογούμε, θα λέγαμε ότι συγκρούστηκε με τον άνθρωπό μας. Από την σύγκρουση, ο άνθρωπος και ο κόκορας έπεσαν στο έδαφος και κυλίστηκαν για κάμποση απόσταση. Ο κόκορας προσπάθησε να τον τσιμπήσει, αλλά τον είχε πιάσει από τον λαιμό. Και έτσι βρεθήκαν να περιμένουν την αυγή. Ο άνθρωπος δεν ήθελε να τον σκοτώσει και φοβόταν να τον αφήσει, και ο κόκορας δεν έκανε κίνηση από φόβο μήπως και τον σκότωνε ο άνθρωπος. Και ήρθε η μέρα

 

Με το που η αυγή άγγιξε τον κόκορα, ο κόκορας μεταμορφώθηκε σε κοράκι. Ο άνθρωπος δεν το ν άφησε. Και τότε ο κόκορας, δηλαδή το κοράκι, μίλησε στην γλώσσα του, δηλαδή στα κορακίστικα.

 

«Άσε με άνθρωπε!» είπε. Ο άνθρωπος, έκπληκτος αλλά όχι τρομαγμένος, απάντησε γρήγορα

«Και γιατί να σε αφήσω;»

«Γιατί με πνίγεις, ηλίθιε!»

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο άνθρωπός μας είχε πολύ μεγάλες αντοχές όταν τον έβριζαν οι άλλοι. Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι ήταν γεννημένο θύμα, και ότι μόνο η ικανότητά του να φτάνει μπάντα στον προορισμό του τον έκαναν κάπως ξεχωριστό. Έτσι όταν ο κόκορας τον έβρισε δεν αντέδρασε, αλλά σκέφτηκε «μέχρι εδώ έχει φτάσει η φήμη μου;»

 

Για να μην τα πολυλογούμε, ο άνθρωπος άφησε τον κόκορα, ο κόκορας δεν κουτσούλησε τον άνθρωπο, και κάτσανε να συζητήσουνε. Μιλάγανε μέρες. Ο κόκορας του έλεγε για το πώς ήταν η φύση εκεί στα βουνά, και ο κακόμοιρος ο άνθρωπος του έλεγε για την γυναίκα του. Ο κόκορας το κοίταξε καλά καλά.

«Άμα θες να την αλλάξεις, πάρε με μαζί σου», του είπε. Ο άνθρωπος το καλοσκέφτηκε, είδε ότι δεν είχε κάτι να χάσει, και δέχτηκε. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν εύκολο και γρήγορο. Ο άνθρωπος καβάλησε τον κόκορα και φτάσανε στο σπίτι του στο πιτς φυτίλι. Το τι έγινε μόλις φτάσανε δεν περιγράφετε. Η γυναίκα του ανθρώπου έκανε σαν υστερική, ο κόκορας φώναζε, οι γείτονες γελάγανε. Και τότε, ο άνθρωπος για πρώτη φορά νευρίασε στην ζωή του.

«Για να σας πω! Εώς εδώ και μη παρέκει!» όλοι σιώπησαν.

«Γυναίκα, θα βγάλεις τον σκασμό! Γείτονες, στα σπίτια σας!» Όλοι υπάκουσαν σαν υπνωτισμένοι.

 

Από εκείνη την μέρα τα πράγματα άλλαξαν. Ο άνθρωπος, που τον λέγανε Γιάννη, έγινε κύριος στο σπίτι του. Η γυναίκα του έπαψε να γκρινιάζει για τα πάντα. Μετά από λίγο καιρό άρχισε μάλιστα να χαμογελάει, και γίνανε ένα πραγματικά ευτυχισμένο ζευγάρι. Και ο κόκορας… Ο κόκορας έφυγε από εκείνο το μέρος και κανείς δεν τον ξανάδε. Μόνο ο Γιάννης, που και που, άκουγε από μακριά τον απόηχο από ένα μακρινό λαλητό. Και οι μόνοι που τελικά μείνανε παραπονεμένοι, ήταν οι κάτοικοι των χωριών κοντά στον κόκορα, που μένανε άυπνοι.

Link to comment
Share on other sites

Δόξα σοι. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα ήταν το δεύτερο write-off που "εισάγω" και θα έμενε στο βρόντο. Λοιπόν. Παρακαλούνται οι κ.κ. συμφορουμίτες και κ. συμφορουμίτισσες να μας τιμήσουν μέχρι την επόμενη Τετάρτη το πρωί στις οχτώ. Διαβάζετε, ρίπτετε την ψήφο σας εις το πολλ και δε θέλω δικαιολογίες ότι ξεκίνάει το Νανόριμο. Προλαβένετε όσοι γράψετε να τις διαβάσετε μέχρι την Παρασκευή το βράδυ.

Link to comment
Share on other sites

Αχα, να και την δεύτερη ιστοριούλα. Ας ξεκινήσουμε να ψηφίζουμε

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Για να δούμε… ωραία. Λοιπόν, διάβασα τις ιστορίες και έχω λίγα λογάκια για την κάθε μια.

 

Συζητώντας με έναν κόκορα – cesar cy : όμορφη ιδέα και με αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Έχει κάποια προβληματάκια στη γραφή, αλλά η ανάγνωση κυλάει σχετικά εύκολα. Εκείνο που βγάζει μάτι είναι το χρώμα του κόκορα. Και εξηγούμαι. Αφού ρε φίλε ο πρόλογος με προετοιμάζει για ένα πετεινάρι πιο μαύρο και από τη νύχτα, εσύ πως μου το εμφανίζεις κίτρινο σαν τον ήλιο; Το ξέρω πως για να υποστηρίξεις την ιδέα χρειάζεσαι κίτρινο κόκορα αλλά δικαιολόγησε το κάπως. Στην τελική πες πως πέρασε η Μαίρη η κομμώτρια το πρωί και του έκανε ξανθές ανταύγειες ή πες πως είναι ο ξάδερφος του μαύρου. Κατά τα άλλα ήταν μια ενδιαφέρουσα Ιντιάνα Τζόουνς-ιστορία.

 

Ο Κόκορας, ο Γιάννης και η γκρίνια της γυναίκας του – month : χαριτωμένη ιστοριούλα δοσμένη με αρκετό χιούμορ και ανάλαφρη αφήγηση. Ο Γιάννης σαν ήρωας είναι συμπαθητικός. Εκείνο που κατάλαβα είναι ότι το «αρχαίο όπλο που, όπως έλεγε ο θρύλος, έκανε τους αντιπάλους αδύναμους σαν γατάκια» ήταν ο κόκορας. Δεν μπόρεσα όμως να καταλάβω πώς ο κόκορας βοήθησε τον Γιάννη να βρει τη λύση στο πρόβλημα του. Αν απλά τον βοήθησε να νευριάσει τότε ίσως θα έπρεπε να το δώσεις διαφορετικά γιατί ο αναγνώστης πρέπει να προσπαθήσει λίγο για να συνδυάσει τον κόκορα με το αρχαίο όπλο. Ελπίζω να μην σε μπέρδεψα πολύ.

 

Πέρασαν λίγες ημέρες παραπάνω αλλά δεν πειράζει. Μπορούμε ακόμα να διαβάσουμε τις ιστορίες και να ψηφίσουμε. Όποιος το κάνει θα περάσει ευχάριστα στο λίγο χρόνο που θα διαθέσει.

Edited by kitsos
Link to comment
Share on other sites

Ενδιαφέρουσες και οι δύο ιστορίες.

Η πρώτη, του Cesar_cy, χρειάζεται ένα περασματάκι για μερικά ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη (ναι, οκ, δεν μας αφορά αυτό κυρίως, αλλά είμαι καταναγκαστικός και μου χαλάει η ροή της ιστορίας). έχει ωραία στοιχεία, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει αρκετά καλύτερη. Καταρχήν, όπως σημείωσε και ο monsieur kitsos, ο κόκκορας είναι όντως μαύρος. κατράμι μαύρος. Μέχρι το τέλος περίμενα ο κίτρινος κόκκορας να στείλει το Νέθαν στο μαύρο κόκκορα. Μπορείς να το αλλάξεις, ή να ταιριάξεις λίγο μία μετάβαση από το μαύρο φτέρωμα στο έκλαμπρο κίτρινο (μία μεταμόρφωση, perhaps, που συμβαίνει όταν κάποιος αναγνωρίζει την πραγματική καταγωγή του κόκκορα;). Έπειτα (και τονίζω ότι είναι προσωπική άποψη και γούστο αυτό), δεδομένου ότι μιλάμε για έναν κόκκορα, θα ήθελα μία εξήγηση για ποιο λόγο να έχει η φυλή του ανάγκη από γραφή, λάξευση πετρών, κλπ. για παράδειγμα, και ο douglas adams κατέταξε 2 ζωικά είδη ως πιο έξυπνα από τον άνθρωπο, αλλά και για τα δύο έγραψε από μία παράγραφο που εξηγούσε για ποιο λόγο η συμπεριφορά τους δεν απέκλινε από τη γνωστή σε όλους μας συμπεριφορά.

 

Η ιστορία του month είναι πιο στρωτή, και το ελαφρώς εύθυμο ύφος διήγησης που έχει βοηθάει την ανάγνωση. Το γιατί ο κόκκορας μεταμορφώθηκε σε κοράκι και το πώς ακριβώς βοήθησε ο κόκκορας το Γιάννη να στρώσει την κατάσταση στο σπίτι του δεν μπορώ να πω ότι το κατάλαβα, οπότε υποθέτω μπορεί να βελτιωθεί λιγάκι η ιστορία και να εμπλουτιστεί λιγάκι.

 

και οι δύο ιστορίες είναι ενδιαφέρουσες, αλλά πιστεύω ότι είναι τέτοιες περισσότερο ως προς τη δυναμική που εμπεριέχουν αναφορικά με το τι μπορούν να γίνουν, παρά αναφορικά με το τι είναι τώρα (δεν το εννοώ με την κακή έννοια, ίσα ίσα). όποτε έχετε το χρόνο, και στο βαθμό που συμφωνείτε ο καθένας, μπορείτε να δουλέψετε την ιστορία σας.

Link to comment
Share on other sites

Ψήφισα και γω τώρα, συγγνώμη αλλά δεν το είχα δεί μου διέφυγε...

Θα συμφωνήσω στα σημεία με τους προλαλήσαντες. Ενα "χτενισματάκι" χρειάζονται αμφότερες, μην τις αφήσετε έτσι.

Link to comment
Share on other sites

Έχω φηφίσει εδώ και καιρό αλλά να και λίγα σχόλια.

 

cesar: όμορφη ιδέα και εμπλουτισμένη με τη φαντασία σου. Τα συνηθισμένα σου προβληματάκια σε συντακτικό και ορθογραφία. Έξυπνη η ιδέα με την πλάκα, προσδίδει λίγο μυστήριο στην αφήγηση.

 

month: μου άρεσε το χιουμοριστικό touch, αν και όχι τόσο έντονο όσο θα το 'φχαριστιόμουνα. Μερικά σημεία δεν έχουν ιδιαίτερη νοηματική συνέχεια. Ωστόσο, πέτυχες περισσότερο να εκπληρώσεις την τελευταία πρόταση της εισαγωγής περί παράξενου ανθρώπου και προθέσεων.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...
  • Φάντασμα changed the title to Write off #36 (cesar_cy vs month)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..