RedAlf Posted September 8, 2011 Share Posted September 8, 2011 Αιώνια ζωή Όνομα Συγγραφέα: Αλέξανδρος Βαλσαμής Είδος: Επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2341 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Συμμετοχή για τον 27ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας (4ο Διαγωνισμό Επιστημονικής Φαντασίας) Ο Τζούλιους Μάρκεραϊτ ήξερε ότι ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του κόσμου. Μπορούσε με μία του απόφαση να γκρεμίσει τα μισά χρηματιστήρια του κόσμου ή να δημιουργήσει περιφερειακούς πολέμους. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα που δεν μπορούσε να αγοράσει ή να αποκτήσει. Όμως αυτή την στιγμή ένιωθε απόλυτα ευάλωτος. Τα χρήματα του είχαν αγοράσει τον δρόμο έως εδώ. Αλλά η συνέχεια θα γραφόταν μόνον από αυτόν και την επιστημονική ομάδα που είχε συγκεντρώσει. Παρόλο που οι καλύτεροι γιατροί, προγραμματιστές και μηχανικοί στον κόσμο συνεργαζόντουσαν για να φέρουν το σχέδιο εις πέρας, αυτό, την συγκεκριμένη στιγμή που ήταν ξαπλωμένος στο χειρουργικό τραπέζι, δεν τον καθησύχαζε καθόλου. Θα έπρεπε να μην φοβάται. Ήξερε πολύ καλά ότι ήταν η μόνη λύση. Ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Έτσι και αλλιώς οι γιατροί του έδιναν δύο με τρεις βδομάδες ζωής. Ενώ είχε να κερδίσει την αιωνιότητα… Αν όλα πήγαιναν καλά θα κοιμόταν σε αυτό το αρρωστημένο και ετοιμοθάνατο σώμα και θα ξυπνούσε σε ένα σώμα από τιτάνιο, υγιές, ακούραστο και προπαντός αθάνατο. Αν όμως πήγαινε κάτι στραβά; Είχε χαιρετήσει τους δικούς του, αν και ήταν ανόητες τυπικότητες που απλώς του έτρωγαν χρόνο από τα σημαντικά. Είχε κλείσει τις οικονομικές του υποθέσεις για δύο ίσως και για τρεις μέρες. Αν και οι γιατροί του είχαν πει ότι, εφόσον πετύχαινε η εγχείρηση, θα μπορούσε αμέσως να επιστρέψει στην ενεργό δράση, αυτός ήθελε να είναι σίγουρος. Στο κάτω κάτω ένα λάθος εκτίμησης ή υπολογισμού μπορούσε να του στοιχήσει πολλά εκατομμύρια ή ίσως και δισεκατομμύρια δολάρια. Αν όμως κοιμόταν και δεν ξαναξυπνούσε; «Κε Μάρκεραϊτ, θα ήθελα να σας ζητήσω να ηρεμήσετε. Οι σφυγμοί σας έχουν ανέβει αρκετά, πράγμα που δεν είναι καθόλου καλό για την συνέχεια της διαδικασίας» διέκοψε τις σκέψεις του ο Δρ. Μοντάφι κοιτάζοντας τον μόνο για μία στιγμή, πριν συνεχίσει σε αυτό που έκανε γυρίζοντας το βλέμμα του στο μόνιτορ που ήταν μπροστά του. Ο Δρ. Μοντάφι ήταν ντυμένος με εκείνες τις λαμπερές μπλε στολές του χειρουργείου. Όλο το πρόσωπό του, εκτός από τα μάτια του, ήταν κρυμμένο κάτω από την λευκή χειρουργική μάσκα που φορούσε και η φωνή του ακουγόταν παραμορφωμένη και πολύ πιο μπάσα από ότι συνήθως. Ο τεράστιος σωματότυπος του Δρ. Μοντάφι ήταν ο μόνος λόγος που ο Τζούλιους τον είχε αναγνωρίσει κάτω από τα εκτυφλωτικά φώτα του χειρουργείου. Αυτός και το γεγονός ότι το τελευταίο μήνα περνούσαν τουλάχιστον 2 ώρες κάθε μέρα μαζί, μια και ήταν ο επικεφαλής του προγράμματος. Ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν θα είχε πρόβλημα να επιβάλλει την άποψη του, αν το ζήτημα έφτανε στην ωμή δύναμη, σκεφτόταν ο Τζούλιους. Θα έκανε για παλαιστής ή για αχθοφόρος περισσότερο από ότι για γιατρός. Η διαφορά του με τον Τζούλιους ήταν τεράστια. Το πάντα μικροκαμωμένο σώμα του, επιπρόσθετα αδυνατισμένο από την αρρώστια και τις αμέτρητες χημειοθεραπείες, έμοιαζε ότι θα μπορούσε να σπάσει από μία ματιά και μόνο του γίγαντα που στεκόταν μπροστά του. Όμως αυτό ίσχυε μέχρι σήμερα. Από αύριο θα μπορούσε ο ίδιος να διαλέξει αν θα ήθελε το σώμα του να είναι ψηλότερο ή κοντύτερο, δυνατότερο ή πιο ευλύγιστο. Οτιδήποτε ήθελε θα ήταν σε θέση να το πραγματοποιήσει. «Έτσι μπράβο…», είπε ο Δρ. Μοντάφι σιγανά σαν από μέσα του, «Μείνετε σε τέτοιες ήρεμες σκέψεις μέχρι να κάνουμε τις τελευταίες μας ρυθμίσεις». Βέβαια… Ότι ήθελε θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει… Από πρωταθλητής στην πάλη και στο τρέξιμο, μέχρι βόλτες χωρίς στολή στο διάστημα… Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα… «Κε Μάρκεραιτ για μία στιγμή θα κλείσουν τα φώτα. Θα κάνουμε κάποια τελικά τεστ στο οπτικό σύστημα για να δούμε ότι όλα είναι καλά, οπότε μην ανησυχήσετε…» Για μία στιγμή όλα σκοτείνιασαν. Ύστερα σιγά σιγά τα μάτια του συνήθισαν στο λίγο φως και στα κόκκινα, πράσινα και μπλε λαμπάκια που αναβόσβηναν τριγύρω… Τρεις από τους επιστήμονες ήταν γύρω από τα δύο καταγάλανα μάτια που σύντομα θα ήταν η κύρια σύνδεση του με τον γύρω κόσμο. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές που είχαν συμφωνήσει με τον Δρ. Μοντάφι η κύρια όραση του θα ήταν αντίστοιχη με την ανθρώπινη, έτσι ώστε να ξέρει ανά πάσα χρονική στιγμή τι έβλεπαν οι συνομιλητές του. Όμως ταυτόχρονα τα τεχνητά μάτια θα ήταν σε θέση να δούνε πολλά παραπάνω. Θα μπορούσε να βλέπει μέσω υπέρυθρων φακών, θα μπορούσε να φιλτράρει όποιο χρώμα ήθελε ή να ενισχύσει την όραση του βλέποντας σχεδόν στο απόλυτο σκοτάδι. Είχαν εγκαταστήσει στα τεχνητά μάτια ακόμα και μία πειραματική συσκευή που θα του επέτρεπε να βλέπει τα μαγνητικά πεδία που τον περιβάλλουν. Αν κάτι πραγματικά ανυπομονούσε από όλη την διαδικασία ήταν να δει μέσα από τα καινούρια του μάτια. «Ωραία…» ακούστηκε η φωνή του Δρ. Μοντάφι. «Δρ Χι Γουάν ανοίξτε τα φώτα παρακαλώ…» Τα φώτα ξανάνοιξαν… Είναι επώδυνο… Κάτι θα έπρεπε να κάνουν με το φως σε αυτό το δωμάτιο. Σχεδόν τον τύφλωνε… Αύριο με τα μηχανικά του μάτια δεν θα είχε τέτοιο πρόβλημα… Όμως τα ανθρώπινα γέρικα μάτια του τυφλωνόντουσαν σε τέτοιο βαθμό που δεν είχε προσέξει ότι ήδη οι μηχανικοί κυβερνητικής είχαν φέρει το τεχνητό κρανίο δίπλα του. Ήταν όμορφη κατασκευή. Ήταν αστραφτερή, στο χρώμα του ατσαλιού, μια και το τεχνητό δέρμα θα έμπαινε μόνο μετά το πέρας της διαδικασίας. Ίσως το πιο δύσκολο τεχνικά ζήτημα, πέρα φυσικά από τον ίδιο το τεχνητό εγκέφαλο, ήταν να φτιάξουν το τεχνητό πρόσωπο έτσι ώστε να έχει δυνατότητα εκφράσεων. Ο Δρ. Γουίνφορντ στην αρχή το θεωρούσε αδύνατο να κατασκευαστεί… Δεν τον ένοιαζε όμως. Έπρεπε να βρουν τρόπο να το κατασκευάσουν! Πως θα διοικούσε την εταιρία διαφορετικά; Θα φώναζε και το πρόσωπό του θα ήταν ακίνητο, ψυχρό; Θα γελούσε και το πρόσωπό του θα ήταν το ίδιο αδιάφορο; Δεν μπορούσε να το επιτρέψει… Ευτυχώς εκείνος ο νεαρός Ινδός καθηγητής, πως τον έλεγαν; Ρουπακάλι; Θρουπακάλι; Δεν έχει σημασία… Είχε προχωρήσει όσο κανείς άλλος στο πώς να συνδέει τα ανθρώπινα νεύρα με τεχνητά μέλη, έτσι ώστε κάποιες κινήσεις να γίνονται ασυναίσθητα… Από εκεί βέβαια μέχρι την σύνδεση του προσώπου με τον τεχνητό εγκέφαλο ήταν μία πολύ δύσκολη διαδικασία, αλλά όλα τα πειράματα έδειχναν ότι είχε επιτευχθεί… Και αν δεν είμαι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, αυτό είναι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί… Αρκεί ο τεχνητός εγκέφαλος να λειτουργεί σωστά… «Λοιπόν νομίζω ότι όλα φαίνονται εντάξει με τα μηχανήματα…» διέκοψε τις σκέψεις του ο Δρ. Μοντάφι. «Ήρθε η ώρα να δούμε ότι είσαστε συνδεδεμένος σωστά με τον κεντρικό υπολογιστή για να προχωρήσουμε με την επέμβαση. Θα σας κάνω μερικές απλές ερωτήσεις, είσαστε έτοιμος;» «Φυσικά Γιατρέ…» «Ωραία… Πείτε μου το όνομά σας…» «Τζούλιους Μάρκους Μάρκεραιτ» «Πόσο χρονών είσαστε;» «79» «Που έχετε γεννηθεί;» «Στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας» «Τέλεια… Και τώρα κάτι πιο δύσκολο… Πότε μου τηλεφωνήσατε για να αναλάβω αυτό το πρόγραμμα;» «Στις 18 Μαίου του 2028 και ώρα γύρω στις 8:45 το πρωί» «Βλέπω ότι το μνημονικό σας είναι όπως πάντα εντυπωσιακό. Θα μου αρκούσε μία απλή χρονολογία Κε Μάρκεραιτ…» του απάντησε και συνέχισε «Όλες οι συνδέσεις φαίνονται να είναι εντάξει… Δρ. Σμιθ συμφωνείτε;» «Όλα φαίνονται εντάξει…» απάντησε ένας καραφλός κύριος που μόλις φαινόταν ανάμεσα στις οθόνες. «Ωραία… Ευχαριστώ κε Μάρκεραιτ, δεν σας χρειάζομαι άλλο για την ώρα. Όλα φαίνονται εντάξει με τη σύνδεση του εγκεφάλου σας με τον τεχνητό εγκέφαλο…» Φαίνονται; Φαίνονται; Δεν πρέπει απλά να φαίνονται εντάξει… Πρέπει να είναι! Αλλά το να φωνάξει τώρα στον γιατρό δεν θα βοηθήσει… Πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ξέρουν να κάνουν την δουλειά τους… Στο κάτω κάτω αυτοί κατασκεύασαν τον τεχνητό εγκέφαλο. Τι απίστευτη συσκευή ήταν αυτή… Όσο ο ανθρώπινος εγκέφαλος και ακόμα πιο πολύ…200 δισεκατομμύρια νανο-επεξεργαστές με δυνατότητα για πάνω από χίλιες συνδέσεις ο καθένας με τους υπόλοιπους. Εσωτερική πηγή ενέργειας ικανή να διατηρήσει την συνείδησή μου για 10000 χρόνια χωρίς να χρειάζεται σύνδεση με εξωτερική παροχή ενέργειας. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κρανίο από το πιο δυνατό ατσάλι που έχει αναπτύξει η εταιρία μου. Σύντομα η συνείδηση μου θα βρίσκεται εκεί, απαλλαγμένη από το φόβο του θανάτου, τα γηρατειά, σε ασφαλές περιβάλλον που θα ζήσει για πάντα… «Νομίζω ότι είμαστε να ξεκινήσουμε!». είπε ο Δρ. Μοντάφι στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Ένας γιατρός που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον πλησίασε και του φόρεσε μία μάσκα συνδεδεμένη με μία φιάλη λέγοντας του «Κύριε Μάρκεραιτ, τώρα θα σας κοιμίσουμε για να προχωρήσουμε με την διαδικασία. Σας παρακαλώ να μετρήσετε από το 10 μέχρι το 1 αντίστροφα». «10, 9, 8…» Ποιο νούμερο ήταν μετά; Α το 7, φυσικά… Που βρίσκομαι; Γιατί όλα είναι σκοτεινά; Η τελευταία στιγμή που θυμάμαι ήταν… Βέβαια… Η εγχείρηση… Πόση ώρα ήμουν αναίσθητος; 1 ώρα; 1 μέρα; 1 μήνα; Ελπίζω όλα να πήγαν καλά! Ο Δρ. Μοντάφι με είχε προειδοποιήσει ότι θα ξανάβρισκα την συνείδηση για λίγα δευτερόλεπτα πριν τα οπτικά νεύρα ή το ακουστικό σύστημα αρχίσουν να στέλνουν σήματα. Ελπίζω να μην αργήσουν μόνο… Είναι αρκετά τρομακτικό να είμαι αποκλεισμένος εδώ στο απόλυτο σκοτάδι. Τι ήταν αυτή η αναλαμπή; Μα… Βλέπω! Βλέπω… Ο ψηλός είναι ο Δρ. Μοντάφι. Και τι είναι αυτό δίπλα του… Μα είναι το σώμα μου… Ή μάλλον ήταν το σώμα μου… Η εγχείρηση πέτυχε! Πέτυχε! Μα γιατί μοιάζουν όλοι ανήσυχοι; Μήπως κάτι πήγε λάθος; Αποκλείεται… Εγώ νιώθω μία χαρά… Στο κάτω κάτω ότι και αν είναι μπορεί να διορθωθεί! Εφόσον ο τεχνητός εγκέφαλος είναι καλά, όλα διορθώνονται! «Τι δείχνουν οι μετρήσεις;» Μα αυτή η βραχνή φωνή είναι του Δρ. Γουίνφορντ! Πλέον μπορώ και ακούω! Όλα πήγαν καλά λοιπόν… «Συνεχίζεις να μην έχεις απόκριση από τον τεχνητό εγκέφαλο;» Απόκριση; Τι εννοεί απόκριση; Αφού δεν έχουν συνδέσει ακόμα ούτε το συνθεσάιζερ ούτε τα υπόλοιπα τεχνητά άκρα… Τι απόκριση περιμένουν να δουν; «Τα τεχνητά μάτια στέλνουν εικόνα, το ηχητικό σύστημα δείχνει να λειτουργεί κανονικά, αλλά ούτε τώρα δεν αποκρίνεται ο εγκέφαλος…» Καλά δεν βλέπουν ότι ανταποκρίνομαι; Ας μου συνδέσουν το ηχητικό σύστημα και θα τους πω εγώ… Κομπογιανίτες! «Δρ. Μοντάφι φοβάμαι ότι τον χάσαμε…» ακούστηκε ανήσυχη η φωνή της Δρ. Λίμπμανν. Ποιον χάσανε; Τι εννοεί; Τι είναι αυτός ο συνεχής διαπεραστικός ήχος; Αμέσως σχεδόν όλοι οι παρεβρισκόμενοι γύρισαν προς ένα πάνελ δίπλα στο σώμα του Τζούλιους Μάρκεραιτ. Όλες οι φωτεινές γραμμές στο πάνελ ήταν επίπεδες… Η Δρ. Λίμπμανν πήρε το πράσινο σεντόνι που έφτανε μέχρι το στήθος του σώματος του Τζούλιους Μάρκεραιτ και σκέπασε το πρόσωπο του. Α… Το παλιό μου σώμα…. Πέθανε… «Οπότε έτσι έφυγε ο Τζούλιους Μαρκεράιτ που θέλησε να κοροϊδέψει το θάνατο… Δεν άντεξε την διαδικασία…» ακούστηκε η μπάσα φωνή του Δρ. Μοντάφι… «Δρ. Μοντάφι, μπορεί να μην τον έχουμε χάσει ακόμα… Μπορεί να λειτουργήσει ακόμα ο τεχνητός εγκέφαλος» αντέτεινε ο Δρ. Γουίνφορντ. «Και να τα καταφέρουμε να λειτουργήσει ο τεχνητός εγκέφαλος, ο πραγματικός Τζούλιους Μάρκεραιτ μόλις πέθανε… Αυτό…» απάντησε δείχνοντας το ατσάλινο κρανίο, «θα είναι απλώς ένα τεχνητό αντίγραφο, το οποίο θα νομίζει ότι είναι ο πολυδισεκατομμυριούχος.» Αντίγραφο; Ένα απλό αντίγραφο; Κάνουν λάθος! Θυμάμαι τα πάντα… Την παιδική μου ηλικία… Τον πρώτο μου έρωτα… Όλα! Ακούς εκεί αντίγραφο… Αλλά όπως και να έχει, αντίγραφο, ξεαντίγραφο θέλω να ζήσω… Οπότε καλύτερα να κάνετε την δουλειά σας σωστά αγαπητοί γιατροι! «Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε το αντίγραφο να δουλέψει…» ακούστηκε η φωνή του Δρ. Μοντάφι. Αρκετές ώρες είχαν περάσει… Η αίθουσα είχε αδειάσει και μόνο ο Δρ. Μοντάφι, ο Δρ. Γουίνφορντ και ο, απελπισμένος πια, πολυδισεκατομμυριούχος, ήταν ακόμα εκεί. Όλες οι προσπάθειες είχαν αποτύχει. Οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τον τεχνητό εγκέφαλο και νόμιζαν ότι δεν είχε πετύχει η μεταβίβαση. Ο Τζούλιους Μάρκεραιτ αν και λάβαινε εικόνα και ήχο από το περιβάλλον, δεν έβρισκε τρόπο να επικοινωνήσει με τους επιστήμονες. «Είναι εμφανές ότι τον χάσαμε…». Όχι! Δεν με χάσατε… Συνεχίστε να ψάχνετε ηλίθιοι… Εδώ είμαι… «Συμφωνώ Δρ. Μοντάφι. Τι προτείνετε ότι πρέπει να κάνουμε;» «Νομίζω ότι είναι αυτονόητο… Κανείς δεν πρέπει να μάθει τι κάναμε εδώ!» Μην σταματάτε… Είμαι εδώ! Ζω! «Και όλη αυτή η έρευνα, να πάει χαμένη;» «Προτιμάς να καταστραφούμε ή και να μπούμε φυλακή με τις κατηγορίες ότι σκοτώσαμε τον γέρο και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κάτι που ηθικά και νομικά είναι απαράδεκτο;» Σας εκλιπαρώ συνεχίστε! Είμαι παγιδευμένος εδώ μέσα» «Αν το δεις από αυτή τη σκοπιά μάλλον έχεις δίκιο». «Φυσικά και έχω δίκιο…» Δηλαδή θα με αφήσετε εδώ; «Το πτώμα;» «Αυτό είναι το μόνο εύκολο… Στο κάτω κάτω ήταν ετοιμοθάνατος και εμείς είμαστε η ιατρική του ομάδα…» Κάντε κάτι! Σας εκλιπαρώ! Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια! «Πιστεύεις ότι πρέπει να καταστρέψουμε το εργαστήριο;» ρώτησε ο Δρ. Γουίνφορντ; «Όχι… Μπορεί να μας χρειαστεί στο μέλλον, αν τελικά επιτραπεί τέτοιου είδους έρευνα…» Φυσικά και δεν πρέπει να το καταστρέψετε… Θα με σκοτώνατε ηλίθιοι… «Αλλά θα πρέπει να κλείσουμε τα μηχανήματα, να ξεσυνδέσουμε τα πάντα και να σφραγίσουμε το δωμάτιο.» Δηλαδή θα μείνω εδώ εγκλωβισμένος για πάντα; Είναι εφιάλτης! Το μόνο που θα βλέπω και θα ακούω θα είναι τα φώτα ανάγκης και το βούισμα των υπολογιστών… Αυτό είναι απαράδεκτο! «Ξέρεις ίσως θα ήταν πιο σωστό να κλείσουμε και την κεντρική παροχή ρεύματος…» είπε ο Δρ. Μοντάφι λίγο πριν βγουν από το δωμάτιο. «Δεν έχει νόημα να είναι υπό τάση οι υπολογιστές, ο τεχνητός εγκέφαλος και το τεχνητό σώμα…». Μα αυτό θα με σκοτώσει! Πρέπει να το ξανασκεφτείτε! Πρέπει να βρείτε τρόπο να το διορθώσετε για να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο! «Μάλλον έχεις δίκιο…» Όχιιι! Δεν θέλω να πεθάνω! «Φυσικά και έχω δίκιο… Ο τεχνητός εγκέφαλος μπορεί να μην λειτουργεί, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί να διακινδυνεύουν τα υπόλοιπα εξαρτήματα από κακές συνδέσεις ή από πτώσεις τάσεις. Στο κάτω κάτω όπως είπατε μπορεί να αλλάξει στο μέλλον το νομικό πλαίσιο…» Μα δεν θέλω να πεθάνω! Δεν με ακούτεεεε! «Θα συμφωνήσω… Που λες να βρίσκεται ο κεντρικός διακόπτης;» Από την άλλη να ζήσω εδώ παγιδευμένος για πάντα με το βουητό των υπολογιστών και τα πολύχρωμα λαμπάκια… Ίσως να είναι καλύτερα έτσι… «Νομίζω πως είναι εδώ πίσω…» Ναι ναι… Θα είναι καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον δεν θα παγιδευτώ σε μία αιωνιότητα χωρίς νόημα, κλεισμένος εδώ μέσα, χωρίς να μπορώ να κινηθώ, βλέποντας συνέχεια τα ίδια φωτάκια ώσπου κάποια μέρα για κάποια εξωτερική αιτία θα πέσει το ρεύμα και θα πεθάνω εδώ, μόνος και αβοήθητος… «Ναι εδώ είναι ο πίνακας…» Με νίκησε ο θάνατος τελικά… Δεν πειράζει… Νιώθω τόσο κουρασμένος… Θα ήταν πραγματικός εφιάλτης να μείνω για πάντα εδώ παγιδευμένος… Τώρα πλησιάζουν το πάνελ. Ακούω να κλείνουν τους διακόπτες. Ελπίζω να μην πονέσω… Τώρα θα κατεβάσουν το γενικό… Έγινε… Απόλυτο σκοτάδι… Τώρα λοιπόν θα πεθάνω… Μα τι γίνεται; Γιατί συνεχίζω να ζω; Να πάρει! Η εσωτερική πηγή ενέργειας! Όχιιιιιιιι! Όχι στο αιώνιο σκοτάδι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted September 24, 2011 Share Posted September 24, 2011 (edited) Αυτό και αν ήταν φλασμπακ. Μου θύμισε ένα επεισόδιο από τις ιστορίες από την κρύπτη όπου ένας τύπος αν και νεκρός στο σώμα έχει ζωντανή συνείδηση και φωνάζει ότι είναι ζωντανός. Μετά τον βάζουν σε ένα νεκροτομείο και ακούει φωνές από όλα τα πτώματα που επίσης λένε πως δεν έχουν πεθάνει. Μπρρρρρρ…. Πάντως καλή γραφή και το ανατριχιαστικό τέλος μου έμεινε. Τελικά ή εξέλιξη δεν πέτυχε ε; Καλή επιτυχία! Edited September 24, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted September 25, 2011 Share Posted September 25, 2011 Αρκετά καλό. Μου άρεσε η έντονα ειρωνική χροιά που είχε η ιστορία σου. Ο ήρωας επιθυμούσε να κάνει κάτι που ήταν ηθικά απαράδεκτο, να κοροϊδέψει το θάνατο επειδή απλά είχε τα χρήματα να το επιχειρήσει, αλλά τελικά η προσπάθειά του κατέληξε σε μια τιμωρία χειρότερη από όποια μπορούσε να φανταστεί. Την αιώνια ζωή μέσα στην ανυπαρξία. Το μήνυμα της ιστορίας είναι σαφές, τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ. Η προσπάθεια να υπερβούμε τη φύση με αυτόν τον αλαζονικό τρόπο, μπορεί να έχει συνέπειες που ποτέ δεν είχαμε υπολογίσει. Η υπέρβαση πρέπει να γίνει σε αρμονία με τη φύση και όχι καταπατώντας τους θεμελιώδεις νόμους της. Αρκετά προσεκτική η χρήση του λόγου, απέφυγες τα γλωσσικά ολισθήματα, αλλά ταυτόχρονα έμοιαζε πως κάτι σε συγκρατούσε και δεν έγραψες ακριβώς όπως θα ήθελες. Αυτό όμως είναι θέμα εξάσκησης. Δε θα αργήσεις να βρεις το πραγματικό σου συγγραφικό στιλ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 25, 2011 Share Posted September 25, 2011 Χμμμ! Καλό! Το θέμα πολυχρησιμοποιημένο και το περίμενα ότι κάτι θα γινόταν και δε θα έρχονταν τα πράγματα όπως τα περίμενε αυτός. Είτε θα πετύχαινε την αθανασία και θα το μετάνιωνε μετά, είτε θα πήγαινε κάπου αλλού που δεν είχαν προβλέψει, η υπόθεση. Τολμώ να πω ότι έδωσες μια σχετικά πρωτότυπη λύση και απέφυγες τις ηθικοπλαστικές κορόνες. Αλλά το γράψιμο παίρνει βελτίωση, θα μπορούσε να γίνει λίγο περισσότερο show αντί για tell. Πολύ καλή προσπάθεια και μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 25, 2011 Share Posted September 25, 2011 Η ιδέα δεν είναι κάτι που να μην έχουμε ξαναδεί. Ωστόσο, μου άρεσε το πώς είναι δοσμένη και γενικά η τραγικότητα και η ειρωνεία της κατάληξης. Αυτά παθαίνουν όσοι ζητάνε τα πολλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 25, 2011 Share Posted September 25, 2011 RedAlf, αυτή ήταν μία ιστορία σκέτο θρίλλερ, από αυτές που μετανιώνεις που έχεις διαβάσει (αρκετά συνηθισμένη ιδέα, ωστόσο δυνατή). Δεν είσαι πολύ μέσα στο θέμα, κατά τη γνώμη μου, (ή ίσως όχι από τη σκοπιά που θα προτιμούσα εγώ, άρα αυτό είναι τελείως υποκειμενικό σχόλιο). Η γραφή μου φάνηκε κάπως άγουρη, απαίδευτη, αλλά χωρίς σοβαρά λάθη και σκαλώματα, ( το κείμενο διαβάστηκε άνετα, απλά χωρίς να μου δώσει κάτι ιδιαίτερο). Αξιοπρεπής συμμετοχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted September 26, 2011 Share Posted September 26, 2011 Φίλε μου, ωραία ιδέα η ιστορία σου. Η αλήθεια είναι πως με κούρασε λίγο στην ανάγνωση, αλλά με αποζημίωσε το φινάλε σου. Θεωρώ πως είναι μέσα στο θέμα του διαγωνισμού. Σου εύχομαι καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 26, 2011 Share Posted September 26, 2011 (Στα σχόλιά μου πιθανόν να επαναλαμβάνω προηγούμενα σχόλια άλλων. Το κάνω, αφενός για να μην ψάχνω τι να αφαιρέσω από τα ήδη έτοιμα σχόλιά μου και αφετέρου γιατί έτσι επιβεβαιώνω / ενισχύω αυτά που επαναλαμβάνω.) Αν και χρησιμοποιημένη, η ιδέα δεν είναι άσχημη. Αυτό που χρειάζεσαι, είναι πιο showing τρόπος παρουσίασής της. Σε αρκετά σημεία λες πράγματα, γεγονότα ή διαπιστώσεις αντί να τα δείξεις, ή να αφήνεις τον αναγνώστη να τα συμπεράνει. Μου άρεσε πιο πολύ το πρώτο κομμάτι με τις σκέψεις του Μάρκεραϊτ πριν ξεκινήσει η επέμβαση. Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι είναι πιο ώριμο συγγραφικά. Φοβάμαι ότι από τη στιγμή που παρουσιάζεται το πρώτο πρόβλημα και μετά, γίνεται αρκετά προβλέψιμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted September 26, 2011 Share Posted September 26, 2011 (edited) Λίγο τετριμμένη ιδέα, αξιοπρεπής υλοποίηση. Το όλο σκηνικό μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο, ενώ ο ήρωας θα μπορούσε να προσεγγιστεί περισσότερο πολύπλευρα και ολοκληρωμένα. Σαν αποτέλεσμα γενικότερο μου άρεσε και διάβασα την ιστορία ευχάριστα. Το τέλος καλό, αν και σχετικά προβλέψιμο. Καλή επιτυχία. Edited September 26, 2011 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted September 26, 2011 Share Posted September 26, 2011 Αγαπημένη ιδέα απο τόσα και τόσα επεισόδια σειρών ε.φ., ο άνθρωπος που τον νομίζουν νεκρό αλλά δεν είναι, εδώ δοσμένη σε πλήρως μελλοντολογικό περιβάλλον. Η κατάληξη του, αποτέλεσμα ανθρώπινης αλαζονείας. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν η ιστορία ήταν λίγο πιο ανεπτυγμένη, αν είχαμε λίγο περισσότερη ανάλυση του κεντρικού χαρακτήρα, για να μπορέσω να τρομάξω μαζί του στο τέλος, έστω και λίγο, να στεναχωρηθώ και όχι να σκέφτομαι μόνο σαν απάντηση στις στριγγλιές του, "καλά να πάθεις". Αλλά μπορεί να είμαι εγώ απλά γουρούνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted September 26, 2011 Share Posted September 26, 2011 (edited) Κατ' αρχάς, δυστυχώς για σένα, σχεδόν αυτόματα έρχεται στο νου η σύγκριση με το I have not mouth and I must scream. Και έτσι κι αλλιώς, ελάχιστα διηγήματα θα άντεχαν σε μια τέτοια κόντρα. Πέρα από αυτό, ομολογώ ότι το θέμα σου δε μου φάνηκε ιδιαιτέρως πρωτότυπο, αλλά ούτε και αρκετά δουλεμένο ώστε να δώσεις κάτι διαφορετικό από μια ιδέα αρκετά συνηθισμένη. Ούτε είμαι βέβαιος πως αυτό που συμβαίνει μπορεί να ονομαστεί "εξέλιξη". Κατά τα άλλα, η γραφή έχει μια άνεση, με λίγα λάθη, που δε χαλούν την εντύπωση. Πέφτεις όμως σε διάφορες αντιφάσεις και λακκούβες μέσα στο κείμενο, από μικρής σημασίας (στην αρχή λες πως το νέο σώμα του θα είναι από τιτάνιο και στο τέλος το αποκαλείς ατσάλι), μέχρι τρανταχτές (δεν είναι δυνατόν ο ένας γιατρός να προβληματίζεται ξαφνικά πάνω στο αν αυτός που θα ξυπνήσει από το κρεβάτι θα είναι ο ίδιος άνθρωπος ή ένα αντίγραφο - τέτοια ηθικά θέματα θα τα είχε λύσει από πριν-, ούτε είναι δυνατόν να μην είχε φροντίσει ο μεγιστάνας να καλύψει τους γιατρούς του μετά το πέρας της εγχείρησης, είτε σε περίπτωση αποτυχίας είτε σε περίπτωση επιτυχίας - πάλι θα υπήρχε νομικό πρόβλημα). Επίσης, είναι μάλλον αδέξιος ο τρόπος που αποφασίζουν να τον παρατήσουν εκεί και να φύγουν - και δεν το βρίσκω πιθανό να μη γνωρίζουν πού βρίσκονται οι παροχές ρεύματος του χειρουργείου. Έχεις επίσης μια έλλειψη συνέπειας στην αφήγηση. Τα πλάγια γράμματα, κυρίως προς το τέλος, αφηγούνται τις σκέψεις του πρωταγωνιστή. Πιο πριν στο κείμενο όμως, η διάκριση της ΟΓ μεταξύ πλαγίων και κανονικών γραμμάτων είναι αρκετά ασαφής. Και, μιλώντας για τις σκέψεις του πρωταγωνιστή, είναι πάρα πολύ soft, ελαφρές, για κάποιον στην κατάστασή του. Τέλος, παρακαλώ, απόφευγε τα "Όχιιιι, μηηηηη" κτλ. Λειτουργούν κυρίως στα κόμικ. Σαν μια πρώτη γνωριμία μαζί σου, βλέπω μια άνεση στη χρήση της γλώσσας, αλλά πρέπει να παιδεύεις τις ιδέες σου παραπάνω. Edited October 2, 2011 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted September 27, 2011 Share Posted September 27, 2011 Αυτό που μου άρεσε πολύ στην ιστορία σου ήταν το ότι ο γέρος είναι πολύ άπληστος με τη ζωή και τελικά καταλήγει να τιμωρείται με τον πιο απαίσιο τρόπο! Πέτυχες, σίγουρα, να με κάνεις να αντιπαθήσω τον γέρο, να δω το πόσο εγωιστής είναι, ότι ζητάει πολλά απ' τη ζωή και τα παίρνει εξαιτίας των χρημάτων που έχει ενώ σίγουρα δεν του αξίζουν! Τελικά, ο αναγνώστης χαίρεται με το τέλος, που σίγουρα αξίζει στο γέρο! Νομίζω πως πέτυχες ακριβώς αυτό που ήθελες με την ιστορία σου! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted September 27, 2011 Share Posted September 27, 2011 Συμφωνώ με τη Λίνα για το "πάθημα" του άπληστου γέρου. Χαίρομαι που την πάτησε! Μ' άρεσε η ιστορία, η γραφή σου ήταν επαρκής για τις απαιτήσεις της και κύλισε ωραία και με μια ωραία (αν κι αναμενόμενη) έκπληξη στο τέλος. Κράτησες την αγωνία θεωρώ καλά! Ωστόσο δεν είδα κάτι που δεν το είχα ξαναδεί και η όλη εξέλιξη που ήταν με ένα δωμάτιο και, πρακτικά, τρία πρόσωπα, με άφησε με μέτρια συναισθήματα. Επίσης με χάλασαν λίγο οι λόγοι που έβγαζε στο τέλος ο γέρος. Ήθελα να τον κρατήσεις μέχρι τέλους με τον ίδιο χαρακτήρα κι όχι να τα παρατάει τόσο εύκολα. Η λύπη που τον κατέλαβε θα προτιμούσα ν' αντικατασταθεί από πανικό, μάλλον. Με προβλημάτισε λίγο το πως δεν κατάφεραν οι γιατροί με κανέναν τρόπο να εντοπίσουν το γεγονός ότι ο εγκέφαλος είχε "μεταμοσχευθεί" επιτυχώς. Πιστεύω ότι εφόσον δούλευε, θα 'πρεπε ν' ανταποκρινόταν τελικά και στους επιστήμονες. Η διαχείριση, όπως είπα, ήταν σωστή, μάλλον η ίδια η ιστορία είναι που ευθύνεται για το ότι δεν ξετρελάθηκα. Πάντως είναι, σίγουρα, μια καλή προσπάθεια και πέρασα καλά διαβάζοντάς το! Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted September 28, 2011 Share Posted September 28, 2011 Πολύ καλή τιμωρία! Μπράβο του άξιζε. Να μάθει ο αχόρταγος, υπάρχει και επιστήμη που κάνει θεϊκά λάθη καμιά φορά. Τώρα ο τίτλος δεν είναι και ο πιο πρωτότυπος, η ιστορία ούτε, η γραφή θέλει δουλίτσα, αλλά καλά να πάθει ο ήρωας το φχαριστήθηκα!!! ΑΧ. καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted September 28, 2011 Share Posted September 28, 2011 (edited) Αγαπητέ Αλέξανδρε Η ιστορία σου είναι καλά δομημένη, περιγραφική και με ηθικό δίδαγμα, δεν είναι όμως πολύ πρωτότυπη η βασική ιδέα. Εμένα μου θύμισε αμέσως μια ανάλογη ταινία (δεν θυμάμαι τίποτε από τους συντελεστές της ταινίας εκτός απο το ότι έπαιζε ο Μικ Τζάγκερ). Πιστεύω ότι όταν έχεις μιά πιό "πιασάρικη" ιδέα θα κερδίσεις και τις εντυπώσεις. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό. Edited September 28, 2011 by npaps Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted September 28, 2011 Share Posted September 28, 2011 Το διήγημα είχε χάσει εξαρχής λόγω του κλισέ στο θέμα του (ρομποτάνθρωπος). Παρόλα αυτά η ιδέα είχε χώρο για ανάπτυξη. Γιατί δεν έβαλες ας πούμε το ρομποτικό εγκέφαλο δεδομένης της άπειρης εξυπνάδας και του άπειρου χρόνου που του διατίθεται να βρει λύσεις για κάθε πρόβλημα της ανθρωπότητας και να γίνει έτσι ένα μοντέρνο χρυσό δισκοπότηρο..(im just thinking loud). Συνεπώς η ιδέα είναι καλή αλλα δεν πιστεύω οτι αξιοποιήθηκε στο έπακρο. Ακόμα κι αν έχω δίκιο η ιδέα είναι το ήμισι στη συγγραφή οπότε καλή προσπάθεια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted September 28, 2011 Share Posted September 28, 2011 Περίεργο κείμενο. Θα έλεγα έχει περισσότερη σχέση με την αθανασία παρά με την εξέλιξη. Όμως συνολικά μου άρεσε και κύλησε ανετότατα (ειδικά από τη μέση και μετά, όπου ξεκινάει αυτή η εναλλαγή διαλόγων/σκέψεων). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted September 28, 2011 Share Posted September 28, 2011 Στα θετικά θα έβαζα την αγωνία του ήρωα, η οποία μεταφέρεται σε ικανοποιητικό βαθμό και στον αναγνώστη. Επίσης την επιτυχημένη ατμόσφαιρα χειρουργείου και τον «διάλογο» ανάμεσα στους επιστήμονες και τον αποκλεισμένο πια πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα είναι ότι η θεματολογία είναι κοινότοπη και η εξέλιξη αναμενόμενη, κι’ αυτό κάνει το διήγημα αδύναμο για τον έμπειρο αναγνώστη ΕΦ. Επίσης νομίζω ότι κάνεις κατάχρηση στα πλάγια γράμματα και θα ήταν καλύτερο αν τα χρησιμοποιούσες από τη στιγμή που ο εγκέφαλος μεταφέρεται στο τεχνητό κρανίο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted September 30, 2011 Share Posted September 30, 2011 Εντάξει, θα το πω κι εγώ. Ότι το σενάριο είναι γνωστό και το έχουμε δει κάμποσες φορές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να το ξαναπείς. Ο νεωτερισμός θα μπορούσε λ.χ. να υπάρχει στον χαρακτήρα. Ποιος είναι και γιατί το κάνει; Εδώ δεν βοηθάει ότι είναι ένας πάμπλουτος, παντοδύναμος, εγωκεντρικός κροίσος. Είναι ο γνωστός αντιπαθής, το τέλος είναι απ' την αρχή γνωστό και εκ του αποτελέσματος κινδυνεύει να θεωρηθεί ηθικοπλαστικό. Οι διάλογοι των γιατρών είναι υπερβολικά ξύλινοι, ειδικά όταν τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν και τόσο καλά. Η γραφή σου χρειάζεται εξάσκηση νομίζω, όχι τόσο επειδή είναι κακή ή έχει λάθη αλλά για ν' αποκτήσει χαρακτήρα και οι διάλογοι να γίνουν πιο αληθοφανείς. Τα πιο καλά σημεία ήταν αυτά που έδιναν τις σκέψεις του ήρωα αν και στο τέλος άλλαξαν αδικαιολόγητα ύφος - σα να μιλούσε κάποιος άλλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted October 2, 2011 Share Posted October 2, 2011 Λοιπόν, το θέμα δεν είναι πρωτότυπο, ακόμα κι εγώ που δεν έχω διαβάσει πολλή ΕΦ κατάλαβα τι θα συμβεί. Ειδικά όταν είδα τον πολυεκατομμυριούχο να το επιχειρεί. Πάντως η γραφή δεν μου σκάλωσε πουθενά, αν και μερικοί διάλογοι θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Εμένα με παραξένεψε το γιατί, ενώ αυτός ήταν ζωντανός, δεν μπορούσαν να εντοπίσουν την λειτουργία του εγκεφάλου; Λογικά οι συνάψεις θα ήταν σε λειτουργία και είμαι σίγουρος οτι όποιος κατασκεύαζε τεχνητό εγκέφαλο θα φρόντιζε να μπορεί να ελέγξει τέτοια πράγματα. Εκτός αν θεωρήσουμε οτι είχε πεθάνει και ζούσε εξωσωματική εμπειρία, αλλά τότε δεν θα παρέμενε στο σκοτάδι στο τέλος. Επίσης δεν νομίζω ότι τέτοιου είδους επιχειρηματίας θα δεχόταν να γίνει το πρώτο πειραματόζωο, χωρίς να δοκιμάσει τη διαδικασία σε ένα λαθρομετανάστη έστω. Εκτός αυτού, το ότι έχουν συνδέσει οπτικούς και ακουστικούς αισθητήρες μόνο και όχι όλα τα υπόλοιπα μου φαίνεται πολύ βολικό και χάνει λίγη αληθοφάνεια. Επίσης: Μα δεν θέλω να πεθάνω! Δεν με ακούτεεεε! Τέτοιοι διάλογοι μπορεί να δούλευαν σε ένα κόμικ αλλά εδώ θα μπορούσες να τους γράψεις λίγο διαφορετικά. Γενικά, είναι μια αρκετά καλή ιστορία, που με λίγη παραπάνω προσπάθεια θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. καλή επιτυχία!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted October 3, 2011 Share Posted October 3, 2011 Γενικά με κάλυψε σε όλα ο mindtwisted. Σαν ιστορία τη βρήκα πάρα πολύ καλή και ενδιαφέρουσα αν και παρόλο που δεν ασχολούμαι με Ε.Φ. κατάλαβα σχεδόν αμέσως τι θα γίνει. Μου άρεσε το ότι με έκανες να σκεφτώ. Να αναλογιστώ τα χιλιάδες χρόνια μοναξιάς και αδυναμίας να δωθεί ένα τέλος...Γι αυτό το λόγο παρακάμπτω τα τεχνικά ζητήματα και τους κάπως κουμπωμένους διαλόγους γιατί κατάφερες το βασικό, να με κάνεις να σκεφτώ και να ανατριχιάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 6, 2011 Share Posted October 6, 2011 Η ιδέα δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο και μπορεί κανείς πολύ εύκολα να μαντέψει πού πάει η ιστορία απ' τις πρώτες γραμμές κιόλας. Ο πρωταγωνιστής είναι τελείως κλισέ φυσιογνωμία και δεν μπορείς να τον συμπαθήσεις, γιατί είναι αντιπαθητικός. Οπότε δεν στενοχωριέσαι και πολύ γι αυτό που έπαθε. Αυτά είναι τα αρνητικά. Στα θετικά, η γραφή είναι πολύ καλή, το κείμενο ρέει καλά, έχει συναισθηματική φόρτιση, χωρίς να γίνεται μελό, η ειρωνεία δένει καλά με το υπόλοιπο γλυκό. Θα προτιμούσα το τέλος δοσμένο διαφορετικά και τον πρωταγωνιστή διαφορετικό. Θα ήθελα να θέλω να πετύχει η επέμβαση, να παρακαλάω για το χαρούμενο τέλος. Επίσης, θα μου άρεσε περισσότερο, την ώρα που έσβηναν τα φώτα στο τέλος, απλά να ρωτήσει ένας γιατρός: "άκουσες κάτι;" "όχι, τίποτα", να φεύγανε και να 'μενε ο αναγνώστης με την απορία, ή κάτι τέτοιο, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτά. All in all, πολύ καλή προσπάθεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Loch Moors Posted October 7, 2011 Share Posted October 7, 2011 Από άποψη γραφής πολύ καλό, απλά ένιωσα πως λείπει λιγάκι η πρωτοτυπία μιας και το θέμα του ανθρώπου που κάνει τα πάντα για να ζήσει αιώνια είναι αρκετά γνωστό... Επίσης μετά το σημείο όπου βλέπουμε πως ο εγκέφαλος λειτουργεί αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν, ήταν αρκετά αναμενόμενο το τι θα συμβεί στο τέλος. Βέβαια και πάλι το διάβασα πολύ εύκολα, χωρίς να βαρεθώ ή να με ενοχλήσει κάποιο σημείο συγκεκριμένα. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 12, 2011 Share Posted October 12, 2011 Κλασσικού τύπου επιστημονική φαντασία (του γούστου μου δηλαδή) με ένα γνωστό μοτίβο που συναντάμε συχνά, και σε διηγήματα τρόμου. Φυσικά είναι επιστημονικής φαντασίας, και είναι εντός θέματος (ο άνθρωπος που επιχειρεί να ελέγξει την προσωπική του γενετική εξέλιξη). Είναι όμως και ένα τρομακτικό θέμα, η απώλεια του σωματικού σου ελέγχου. Μου άρεσε που με είχες να αντιπαθώ τον κεντρικό σου χαρακτήρα εκεί που πήγαινα να τον συμπονέσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted October 14, 2011 Share Posted October 14, 2011 Είναι λίγο pulp το αποτέλεσμα αλλά δε μπορώ να του κρατήσω κακία, μιας και λατρεύω το pulp. Οι θεατρικοί διάλογοι φαίνεται να είναι εσκεμμένοι (ελπίζω δηλαδή, αλλιώς θα με βρίσεις) και μου είναι διασκεδαστικοί, όπως και το διήγημα γενικότερα. Well done! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.