Κάτι βογκάει στο υπόγειο

[Nihilio]

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2989
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 33ο ΔΣΙ.

Άλλες ιστορίες με τους χαρακτήρες:

Και ένα παλιό Write-off στο οποίο διαβάζουμε τα όσα έγιναν στο νησί. Έχει ξαναγραφεί για να μπει σε μυθιστόρημα

Σακάτες Άγιοι - ένα απόσπασμα Κομμάτι από μυθιστόρημα

Ο λύκος Νουβέλα που χρονολογικά είναι λίγο μετά από αυτό. Παλιά έκδοση, υπάρχει ξαναγραμμένη στις 40000+ λέξεις στα συρτάρια μου.

Το Ιερό της Γνώσης, που είναι στον ίδιο κόσμο και κάποια στιγμή θα γίνει κομμάτι βιβλίου

Η κατάρα του Πορφυρού ματιού, που κάποια στιγμή ίσως καταλήξει και αυτή σε μυθιστόρημα

Το Μαχαίρι

Το φλεγόμενο στέμμα. Η νουβέλα με την οποία ξεκίνησαν όλα, πλέον out of canon, αλλά τα περισσότερα από όσα έχω γράψει ακολουθούν το παρελθόν του Αύγουστου Μπρόντλεϋ όπως δίνεται εδώ.

 

Στον ίδιο κόσμο:

Ο Μαύρος Γάμος νουβέλα που, μέχρι σήμερα, παραμένει ανολοκλήρωτη

The Lady of Ravens

 

Αρχείο: κάτι βογκάει στο υπόγειο.doc

-------------

“Ξέρετε... κάτι βογκάει στο υπόγειο...”

Οι δύο Μπρόντλεϋ, ο γέρος και ο νεαρός, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία και μετά κοίταξαν τον μεσόκοπο άντρα. Εκείνος έστρεψε αμήχανος το βλέμμα προς το δάπεδο και περίμενε την απάντησή τους.

“Λέγεις ημών ότι ου δύνασαι μισθώσεις το κτίσμα διότι ολυγμοί εξέρχονται εκ των κατώτερων επιπέδων του;”

Ο Μαρτίνος Λάκβεν σταμάτησε για λίγο προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τα λόγια του γηραιότερου μάγου. Μέχρι να γνωρίσει το δίδυμο αυτό ήταν βέβαιος ότι μπορούσε να καταλάβει τις εκκεντρικότητες κάθε μάγου, τι στους Τρεις, είχα έναν μάγο νοικάρη για τριάντα χρόνια, έλεγε συχνά στον εαυτό του, αλλά ο Ιερώνυμος Μπρόντλεϋ ήταν ένα φαινόμενο που δεν περίμενε να συναντήσει στη ζωή του.

“Ρωτάει αν σοβαρολογείτε,” μετέφρασε ο νεαρός βοηθός του.

“Σκαιόν εστί το στρεβλώνειν τας ρήσεις εμού,” διαμαρτυρήθηκε ο γέρος μάγος, αλλά ο Λάκβεν τον αγνόησε και είπε στο νεαρό “Ναι... βλέπετε... οι προηγούμενοι ένοικοι ήταν...” Σταμάτησε ψάχνοντας για τη σωστή λέξη, ώσπου τελικά είπε “...έντρομοι από τα όσα άκουσαν. Δεν μπορώ να σας νοικιάσω το σπίτι σε καμία περίπτωση... Δε θα ήταν σωστό...”

Ο Αύγουστος απόρησε με την εντιμότητα του σπιτονοικοκύρη. Ο μέσος κάτοικος του Λάχαντρος θα πούλαγε και τη μάνα του για λίγα νομίσματα, πόσο μάλλον θα νοίκιαζε ένα σπίτι που ήταν στα αζήτητα σε κάποιον αρκετά τρελό για να το θέλει. Η συμπεριφορά του Λάκβεν τον προβλημάτιζε, και για αυτό σίγουρα δεν έφταιγε το ότι είχε μεγαλώσει σε μοναστήρι. Μήπως άραγε φοβάται ότι θα μας εξοργίσει το ελάττωμα του σπιτιού, αναρωτήθηκε.

“Ποίος ιταμός-” ξεκίνησε ο Ιερώνυμος, αλλά ο νεαρός βοηθός του τον διέκοψε και είπε “Ευχαριστούμε για την προειδοποίηση. Αλλά μην ανησυχείτε, οι θόρυβοι που κάνει ο αέρας δε θα είναι πρόβλημα.”

“Ποιος μίλησε για θορύβους, νεαρέ μου; Το σπίτι είναι στοιχειωμένο!”

“Φευ! Ομιλεί ο μωρός άνευ της γνώσεως! Δια ποίον λόγον ανεχόμεθα δεισιδαιμονίες, Αυγούστιε;”

Ο Λάκβεν δεν είχε πει τίποτα για το μωρό της δεύτερης οικογένειας που νοίκιασε το σπίτι, αλλά φαντάστηκε ότι τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα. “Σας το λέω, οι φήμες δεν είναι υπερβολικές, πραγματικά κάτι είναι σε αυτό το σπίτι.”

Ο Αύγουστος, που εκτελούσε τα χρέη διερμηνέα στη συζήτηση αυτή, έψαχνε για την κατάλληλη μέθοδο προσέγγισης ανάμεσα σε όσες Ιεροεξεταστικές μεθόδους είχε διδαχτεί στο Τάγμα και κατέληξε στην συμπαθητική προσέγγιση.

“Καταλαβαίνω ότι ο προηγούμενος μακροχρόνιος ένοικος ήταν μάγος και ότι το σπίτι διατηρεί την επίπλωση και τον εξοπλισμό που είχε κατά το θάνατό του. Παρόλα αυτά, ίσως οι θρύλοι και οι φήμες σχετικά με τη φύση και το έργο των μάγων να... διαστρεβλώνουν κάποια πράγματα και να τους δίνουν υπερφυσική χροιά.”

“Αμέ,” απάντησε ο Μαρτίνος Λάκβεν στο λογύδριο αυτό του νεαρού. “Και, αφού είσαι και του λόγου σου μάγος, μάλλον ξέρεις καλύτερα από εμένα τι λες.”

“Αμην!” αναφώνησε ο Ιερώνυμος, “ο ορθολογισμός κατανικά τας στρεβλώσεις της αγνοίας!”

“Επιπρόσθετα,” συνέχισε ο Αύγουστος, “το ότι ο εξοπλισμός παραμένει ως έχει, καθιστά το σπίτι ιδανικό για την έρευνα που θέλουμε να κάνουμε. Θα μας ενδιέφερε να νοικιάζαμε το σπίτι για έναν ή δύο μήνες.”

“Βεβαίως, καταλαβαίνω, έχετε απόλυτο δίκιο. Θα σας στοιχίσει μόνο πενήντα δηνάρια την εβδομάδα.”

“Ανεπίτρεπτον!” αναφώνησε εξοργισμένος ο Ιερώνυμος. “Ο άνθρωπος αυτός τελεί ληστεία εις βάρος μας!”

Ο Λάκβεν αισθάνθηκε τον τρόμο να φωλιάζει στην κοιλιά του. Για πρώτη φορά καταλάβαινε ακριβώς τι εννοούσε ο γηραιότερος μάγος και αυτό τον φόβιζε. “Καταλαβαίνω τον, εμ, εκνευρισμό σας,” ψέλλισε, ενώ από μέσα του προσευχόταν στους Αγγέλους να μην τον κάνουν βάτραχο οι δύο μάγοι, “αλλά πρέπει να συνυπολογίσω στην τιμή το ότι πρόκειται για βραχυχρόνια παραμονή καθώς και το ότι η... έρευνά σας ίσως προκαλέσει ζημιά στην περιουσία μου.”

“Φευ! Ιταμές δικαιολογίες!” διαμαρτυρήθηκε ο Ιερώνυμος.

“Από την άλλη βέβαια,” επιχειρηματολόγησε ο Αύγουστος, “δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι ενοικιαστές που θα ήθελαν την κατοικία...”

“Νεαρέ,” απάντησε ο Λάκβεν σαν γνήσιο τέκνο του Λάχαντρος, “είναι θέμα αρχής το να σεβαστώ την αξία της περιουσίας μου, όσο χαμηλή ζήτηση και αν έχει προς το παρόν.”

“Ποία ποταπή εξήγησις! Το κτίσμα στερείται οιασδήποτε αξίας! Ας αποχωρήσουμε, Αυγούστιε!”

Ο Λάκβεν έμεινε μία στιγμή σκεπτικός, και ύστερα αναφώνησε “Περιμένετε! Ίσως μπορούμε να βρούμε μία άκρη!”

 

Ο Ιερώνυμος Μπρόντλεϋ δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει το υπέρογκο ενοίκιο του Μαρτίνου Λάκβεν. Ο Μαρτίνος Λάκβεν δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει την υπέρογκη αμοιβή κάποιου μάγου που θα ερευνούσε τα περίεργα βογγητά από το υπόγειο του σπιτιού που ενοικίαζε. Έτσι κανόνισαν η μία υπέρογκη αμοιβή να ισοφαρίσει την άλλη, μετά από εντατικά και πολύπλοκα παζάρια δύο ωρών κατά τα οποία κάθε κόλπο που γνωρίζει ένας Λαχαντροσιανός χρησιμοποιήθηκε και από τις δύο πλευρές. Στο τέλος τα κανόνισαν έτσι ώστε ο Ιερώνυμος να έχει το σπίτι για δύο εβδομάδες, αρκεί να εξαφάνιζε την πηγή των θορύβων. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να καταβάλει ένα συμβολικό ενοίκιο για τις δύο εβδομάδες της τάξης των είκοσι δηναρίων.

Φτάνοντας στο σπίτι του Ζαχαρία Μίγκαν, του μακαρίτη αντίζηλου του Ιερώνυμου Μπρόντλεϋ, ο Αύγουστος δεν μπόρεσε παρά να νιώσει ένα τρέμουλο. Ήταν βέβαιος ότι κάτι το υπερφυσικό βρισκόταν μέσα στο σπίτι και το ανέφερε στο μέντορά του.

“Λογικότατον, νεανία” απάντησε ο Ιερώνυμος στο νεαρό, “ο Μίγκαν κατείχε τας Τέχνας των Στοιχειωτών. Ποικίλες οφθαλμαπάτες πλεγμένες εισίν εις την κατοικία του, ίνα φυλάξουσι τα μυστικά αυτού.”

Ο Αύγουστος όμως δεν είχε πειστεί. Η εκπαίδευσή του ως Ιεροεξεταστή τον έκανε εξαιρετικά ευαίσθητο σε πνευματικές παρουσίες και κάτι μέσα του του έλεγε ότι κάποια τέτοια παρουσία κρυβόταν στο οίκημα.

“Δεν είμαι τόσο σίγουρος,” είπε ο νεαρός. “Όπως και να έχει, όμως, θα πρέπει να λύσουμε τα ξόρκια αν θέλουμε να βρούμε τα γριμόριά του.”

“Φευ! Νεανία, οκνηρός ει. Αι του Μίγκαν πλέξεις ασθενείς εισί.”

Ο Αύγουστος ήξερε καλά ότι ο μακαρίτης αντίζηλος του Ιερώνυμου κάθε άλλο παρά κακός μάγος ήταν, παρόλα αυτά δε διόρθωσε το δάσκαλό του. Εξάλλου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γηραιότερου μάγου, είχε περιμαζέψει το νεαρό αποστάτη του Τάγματος της Λόγχης, για να εκμαιεύσει πληροφορίες για το πώς λειτουργούσε η Ιερά Εξέταση, όχι για να εκτελεί χρέη υποβολέα. Άλλο αν το έργο αυτό είχε μείνει σε εκκρεμότητα, αφού προτεραιότητα είχε ο απόλυτος οδηγός για τις χαμένες μυθικές πόλεις. Αν και, με τον κύριο αντίζηλό του στο βασίλειο του Κάλαχαρντ, δεν είχε λόγο να βιάζεται ιδιαίτερα, θα ήταν ο πρώτος που θα τον ολοκλήρωνε.

“Είναι σωστό όμως να κλέψουμε όλη αυτή την έρευνα που έκανε ο Μίγκαν;” ρώτησε ο νεαρός.

“Δε θα ήτω μέγα κρίμα εάν η πολύτιμη αυτή γνώσις παρέμενε εις τον ζόφον; Ουκ είχε συγγενείς ή μαθητάς ο τεθνεόντας.”

Μπορεί κανείς να καταλάβει το τι θέλει να πει κάποιος από τον τόνο της φωνής του. Στην περίπτωση όμως του Ιερώνυμου, ο Αύγουστος ήξερε τι ήθελε να πει ανάλογα με τη σύνταξη των προτάσεων και το πόσο πολύ ή λίγο κακοποιούσε τη γραμματική. Στα τελευταία του λόγια έπιασε την πατροναριστική προσπάθεια χειραγώγησης, αλλά δεν έφερε αντίρρηση. Ο Ιερώνυμος, πέρα από τους εγωιστικούς σκοπούς του, είχε δίκιο: η γνώση που ο ερημίτης μάγος είχε συγκεντρώσει δεν έπρεπε να πάει χαμένη. “Να υποθέσω ξεκινάμε από το υπόγειο,” ρώτησε όσο πιο τυπικά μπορούσε.

“Πρωτίστης σημασίας εστί ο έλεγχος των υπέργειων βιβλιοθηκών!” αναφώνησε ο ηλικιωμένος μάγος και άρχισε να απαγγέλλει μία μακρόσυρτη ομιλία πάνω στις λαθεμένες μεθόδους έρευνας του μακαρίτη.

Ευτυχώς που ο νεκρός δε στοιχειώνει το σπίτι, σκέφτηκε ο Αύγουστος την εικοστή φορά που άκουσε την έκφραση “συμπεράσματα ευτελή, στηριζόμενα από συγκυριακάς παραδοχάς”. Η φωνή του Ιερώνυμου γέμιζε τον χώρο, όμως ο Αύγουστος τον αγνοούσε όσο έψαχνε ένα-ένα τα ράφια των βιβλιοθηκών για κάποιο ημερολόγιο ή κάποιον τίτλο που έλειπε από τη συλλογή του Ιερώνυμου. Μέχρι στιγμής είχε βρει πολλά λαϊκά μυθιστορήματα (από αυτά με γενναίους ήρωες που πολεμούν κακούς μάγους – πιθανότατα υλικό μελέτης από το βιβλίο του Μίγκαν πάνω στο ρόλο της μαγείας στη σύγχρονη λογοτεχνία), κάμποσα βιβλία λαογραφίας με ποικίλες σημειώσεις στα περιθώρια που ίσως να ενδιέφεραν τον Ιερώνυμο και μία σπάνια έκδοση της “Ασταριανής Βίβλου των Νεκρών” (την οποία ήθελε να συγκρίνει με τις δύο εκδόσεις που είχαν σπίτι τους, επειδή συχνά οι εκδότες των αντιτύπων αυτού του φανταστικού αποκρυφιστικού βιβλίου άφηναν να τους ξεφύγουν μικρά διαμαντάκια γνώσης).

Το πιο ενδιαφέρον, μέχρι στιγμής, εύρημα, ήταν ένας καταταλαιπωρημένος Άτλας της Λαμόρκ, με την αφιέρωση “Εις τον φίλτατον συμμαθητή και σύντροφον εμού, Ι. Μπρόντλεϋ”. Για μία στιγμή ήθελε να ρωτήσει το δάσκαλό του για το παρελθόν του με τον μακαρίτη, αλλά συγκρατήθηκε – ήξερε πολύ καλά ότι δε θα έπαιρνε κάποια σαφή απάντηση.

“Χάνουμε την ώρα μας,” είπε στον Ιερώνυμο. “Κάθε Αποκρυφιστής που σέβεται τον εαυτό του έχει τα γνήσια βιβλία κρυμμένα στο εργαστήριό του.”

“... συγκυριακάς αποδείξεις. Ενίσταμ-” ο Ιερώνυμος διέκοψε το λόγο του στη μέση, σκέφτηκε λίγο τα όσα του είπε ο μαθητής του και ύστερα ένευσε καταφατικά. “Θεωρώ πως χρει εξετάσουμε τον υπό τη γαίαν χώρον της οικίας”. Και, δίχως να πάρει ανάσα, συνέχισε: “Ενίσταμαι εντόνως στην περίοπτη θέση εις την οποίαν ούτος ο τσαρλατάνος αναδεικνύεται εκ των συγχρόνων ημών μελετητών. Ωημέ!”

Στο μεταξύ ο Αύγουστος είχε πάει στην μικρή κουζίνα του σπιτιού και εξέταζε την πόρτα του κελαριού. Με το χέρι του να αιωρείται πάνω από την πόρτα συγκεντρώθηκε, προσπαθώντας να αντιληφθεί αν κάποιος προστατευτικός ρούνος ήταν χαραγμένος πάνω στην πόρτα. Τα λόγια του Ιερώνυμου έσβησαν από τα αυτιά του, καθώς όλες οι αισθήσεις του μεταφέρθηκαν στις άκρες των δακτύλων του. Πίσω από τις σανίδες δεν ένιωσε ίχνος από τη Φλόγα του εκλιπόντα, οπότε θεώρησε ότι θα μπορούσε να ανοίξει με ασφάλεια.

Τράβηξε τον βαρύ σύρτη και ευθύς αμέσως ο παγωμένος αέρας του κελαριού ξεχύθηκε από τη σκοτεινή σκάλα, και μαζί του η μυρωδιά από παλιά βιβλία και θυμίαμα, μυρωδιά που συνόδευε πάντα τα εργαστήρια των μάγων. Και μαζί με τη μυρωδιά και η απόκοσμη αίσθηση που αφήνουν σε ένα χώρο χρόνια επικλήσεων και ισχυρών ξορκιών. Ο νεαρός ένιωσε τις τρίχες του να σηκώνονται όρθιες, στο πίσω μέρος του μυαλού του η εικόνα μιας απόκοσμης απειλής είχε αρχίσει να σχηματίζεται. Άραγε τι να παραμονεύει στο υπόγειο; αναρωτήθηκε. Στη μνήμη του όμως επέστρεφαν οι εικόνες από την οντότητα που είχε έρθει πέρα από το Χώρο και που είχε σφαγιάσει σε μία στιγμή τον επικεφαλής και τους συντρόφους Ιεροεξεταστές του. Και, μαζί με τις εικόνες αυτές, ήρθε και ένα τρέμουλο κατά μήκος των μακριών ουλών που είχαν χαράξει στην πλάτη του τα νύχια του όντος.

Ο φόβος μας στερεί των αρετών μας, ψέλλισε ο νεαρός μέσα από τα δόντια του - οι προσευχές του Τάγματος παρέμεναν μία χρήσιμη παρακαταθήκη – και πέρασε την πόρτα.

Η σκάλα ήταν στενή και με μεγάλη κλίση, άβολη για κάποιον ηλικιωμένο άντρα σαν το Ζαχαρία Μίγκαν, αν και, το να υποτιμάει κανείς την φυσική κατάσταση ενός μάγου, μαθημένου σε εξαντλητικά τελετουργικά, ήταν τουλάχιστον αφελές. Είχε φτάσει στα μισά της σκάλας όταν ακούστηκε το πρώτο βογκητό.

Αν μπορούσε να περιγράψει κανείς με μία λέξη τον ήχο που ξεχύθηκε από τα σκοτεινά βάθη του σπιτιού, αυτή θα ήταν η λέξη απόκοσμο. Αν και, τίποτα στο γνωστό λεξιλόγιο δε θα μπορούσε να αποτυπώσει τις δονήσεις ισχύος που ξεχύθηκαν από το υπόγειο, ούτε το σφίξιμο που ο νεαρός μάγος ένιωσε ξαφνικά στο στομάχι του.

“Αδιανόητον!” αναφώνησε ο Ιερώνυμος από την κορυφή της σκάλας, “ποία ποιότης εις τον ολολυγμό αύτο...”

Είναι πράγματι φρικτός ήχος, σκέφτηκε ο Αύγουστος και έβγαλε το Ιεροεξεταστικό μαχαίρι του από τη θήκη του, έτοιμος να αντιμετωπίσει την άγνωστη απειλή. Ο φόβος κούρνιαζε στα σωθικά του σα δαρμένο σκυλί, όμως κατέβηκε μέχρι τη βάση της σκάλας και από εκεί φώτισε το χώρο με το φανάρι που κουβαλούσε στο αριστερό του χέρι.

Το αχνό φως του φανέρωσε ένα τυπικό κελάρι, με ράφια βαρυφορτωμένα με τρόφιμα. Βάζα με πίκλες, παστό κρέας και καπνιστά λουκάνικα, αποξηραμένοι καρποί και ζυμαρικά, άλλη μία απόδειξη ότι ο μακαρίτης δεν είχε καν οικονόμο. Δίπλα σε ένα βαρέλι με κρασί άνοιγε ένας διάδρομος που οδηγούσε σε μία τυφλή γωνία. Και από το διάδρομο αυτό ξεχυνόταν το Άρωμα της Μαγείας.

“Πρόσεχε, Ιερώνυμε,” προειδοποίησε ο Αύγουστος και γρήγορα ευλόγησε το μαχαίρι του. Το όπλο έλαμψε γαλάζιο στο αχνό φως και δονήθηκε απαλά, καθώς έσχιζε το πέρασμα ανάμεσα στον υλικό κόσμο και τον κόσμο των πνευμάτων.

“Φαιδρός ει, νεανία,” απάντησε ο Ιερώνυμος, “διά ποίον λόγον να εφοβηθώ ολολυγμούς;”

Σε προδίδει ξανά η σύνταξή σου, σκέφτηκε ο Αύγουστος και γλίστρησε μέσα στο πέρασμα. Έφτασε μέχρι τη γωνία και λούφαξε εκεί, ρίχνοντας ένα πλάγιο βλέμμα στο δωμάτιο που άνοιγε στο τέρμα του διαδρόμου, το εργαστήριο του Μίγκαν. Στη γρήγορη αυτή ματιά διέκρινε σειρές από βιβλιοθήκες, αυτές με τα βιβλία που αναζητούσαν με τον Ιερώνυμο, και πάγκους με θυμιάματα, μαχαίρια, αγαλματίδια αλλά και αλχημιστικά σύνεργα. Στο κέντρο του το δωμάτιο ήταν γυμνό, εκτός από έναν κύκλο με σβησμένα κηροπήγια.

Όλα εντάξει, έκανε νόημα στον Ιερώνυμο, και αμέσως το μυαλό του έκανε την σύνδεση που είχε αποτύχει να κάνει με το πρώτο βλέμμα. Γιατί στο κέντρο του δωματίου βρισκόταν ένας κύκλος επικλήσεων.

“Πίσω,” φώναξε στο μέντορά του, αλλά ήταν ήδη αργά. Στο κέντρο του κύκλου μία σκοτεινή μορφή αναδεύτηκε. Στο φως του φαναριού ο Αύγουστος διέκρινε ότι η μορφή αυτή έμοιαζε με γυναίκα, μία γυναίκα με σκούρο δέρμα και κατάμαυρα μαλλιά. Παρέμενε καθισμένη κατάχαμα, αλλά ο κορμός της ήταν όρθιος, η πλάτη της τεντωμένη και το κεφάλι της ριγμένο προς τα πίσω.

Και, από τα χείλη της, έβγαινε το πιο θλιβερό μοιρολόι που θα μπορούσε να ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί. Ο ήχος ήταν χαμηλός, στα όρια της ανθρώπινης ακοής, το άκουσμά του και μόνο όμως έκανε τους δύο μάγους να ανατριχιάσουν από τη δύναμη που εξέπεμπε. Και σταδιακά η ένταση του τραγουδιού δυνάμωνε, φτάνοντας στο κρεσέντο του θρήνου, το βογκητό που άκουγαν οι ένοικοι του σπιτιού.

Όμως οι δύο μάγοι είχαν ήδη παραδοθεί στη δύναμη του τραγουδιού πολύ πριν αυτό φτάσει στην κορύφωσή του. Πρώτα ξεκίνησε το μούδιασμα στα άκρα τους, ένιωθαν τα πόδια τους βαριά, σα να ήταν ανίκανα να τους συγκρατήσουν όρθιους. Έπειτα, η ανάσα τους έγινε δύσκολη, τα στήθη τους ήταν βαριά σαν μολύβι και το κεφάλι τους όλο και ελάφρωνε από την έλλειψη αέρα. Αν και οι σκέψεις τους μόνο ελαφρές δεν ήταν.

Ο Αύγουστος αισθανόταν παραδομένος στον αφύσικο θρήνο. Στο μυαλό του ζωγραφίζονταν το ένα μετά το άλλο τα πρόσωπα των νεκρών συντρόφων του στο νησάκι όπου είχε αποτύχει η αποστολή του. Ένας προς έναν οι θάνατοι τους ξαναζωντάνευαν στο μυαλό του με κάθε λεπτομέρεια, καθώς γαμψώνυχα που δεν έπρεπε να βρίσκονταν σε αυτή την πλευρά της πραγματικότητας τους έσκιζαν τις σάρκες. Και αυτός, για άλλη μία φορά, ήταν ανίκανος να κάνει κάτι για να τους σώσει. Εσύ ξέφυγες, του έλεγαν τα νεκρά τους βλέμματα, εσύ έζησες, και κάθε ένα από αυτά τα βλέμματα ήταν μία νέα μαχαιριά ενοχής.

Τι μου συμβαίνει; αναρωτήθηκε ο νεαρός, όσο το τραγούδι πνιγόταν στα αυτιά του από τον όλο και πιο δυνατό χτύπο της καρδιάς του, που τώρα χτυπούσε άρρυθμα, σα χαλασμένο εκκρεμές. Τι μου συμβαίνει;

Η όρασή του είχε θολώσει, μπορούσε όμως να δει τον Ιερώνυμο να έχει γονατίσει και να κρατάει το στήθος του, ενώ έκλαιγε με λυγμούς. Ποιοι δαίμονες τον βασανίζουν άραγε και θρηνεί; σκέφτηκε ο νεαρός, χωρίς να συνειδητοποιεί και ο ίδιος ότι δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του. Τι θα γίνω άραγε αν δεν αντέξει η καρδιά του; Μία νέα μαχαιριά θλίψης διαπέρασε το στήθος του νεαρού.

Τώρα το τραγούδι είχε γίνει μία διαδοχή από σπαραγμούς, καθώς το πνεύμα που ήταν δεμένο στον κύκλο ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε τον αρχέγονο θρήνο του.

Μα το Δημιουργό, αυτό το πνεύμα κάνει σαν Αλύχτω. Και τότε το μυαλό του Αύγουστου καθάρισε από τις εικόνες της μητέρας που ποτέ δε γνώρισε και το ένστικτο του εξορκιστή πήρε τον έλεγχο.

Τι έκανε αυτός ο τρελαμένος ερημίτης; Η οργή πάντα ήταν ένα καλό αντίβαρο στο πένθος και, έστω και ενστικτωδώς, ο Αύγουστος τη χρησιμοποίησε για να σπάσει το ξόρκι της υπηρέτριας του Κάλαχαρντ. Γιατί στα χαρακτηριστικά του πνεύματος αναγνώριζε μία από τις κατώτερες ψυχοπομπούς του Αγγέλου του Θανάτου, την έκφανση όλων των θρήνων για το νεκρό. Ήθελα να ήξερα τί σκεφτόταν.

Λίγο πιο πίσω στο διάδρομο ο Ιερώνυμος θρηνούσε αδύναμα. Ο Αύγουστος τον άκουσε να λέει: “Ωημέ, φίλτατε συμμαθητά, ίνα αναλωθήκαμεν εις παιδαριώδεις αντιπαλότητας;”

Δε θα αντέξει περισσότερο, είναι γέρος και κουρασμένος. Με τη σκέψη αυτή ανασηκώθηκε και σύρθηκε πιο κοντά προς τον κύκλο. Όσο πλησίαζε το τραγούδι γινόταν όλο και πιο ισχυρό, όλο και πιο έντονο και γεννούσε όλο και πιο πολλές εικόνες. Τώρα δεν ήταν μόνο οι θάνατοι που τον έθλιβαν, αλλά και μικρές, ασήμαντες αμαρτίες που τις είχε ξεχάσει και που τώρα επέστρεφαν σα μαχαιριές στη μνήμη του. Ο κύκλος, συνειδητοποίησε, ο κύκλος ανατροφοδοτεί τη θλίψη αυτή. Γιατί...

Κάποτε, όταν ακόμα ήταν οχτώ, είχε φορτώσει παραπάνω εργασία σε έναν άλλο μαθητευόμενο.

Κάποτε, πριν τρεις εβδομάδες, είχε κοιτάξει με περιέργεια κάποια άσεμνα έντυπα σε ένα βιβλιοπωλείο.

Κάποτε είχε πει ψέματα ότ-

ΦΤΑΝΕΙ!!!

Με ένα απότομο άλμα προς τα εμπρός ο νεαρός έφτασε στα όρια του κύκλου και με το μαχαίρι του έκοψε την γραμμή από αλάτι στα δύο. Για μια στιγμή η ένταση του τραγουδιού αυξήθηκε ακόμα περισσότερο, καθώς εβδομάδες αρχετυπικών θρήνων απελευθερώθηκαν από τον κύκλο και ξεχύθηκαν πρώτα στο δωμάτιο και έπειτα, μέσω του στενού διαδρόμου, στο υπόλοιπο σπίτι και τέλος διασκορπίστηκαν σε όλη τη γειτονιά. Και, μέσα στον κύκλο, το πνεύμα με τη μορφή γυναίκας σταμάτησε να θρηνεί, κοίταξε κατάματα το νεαρό μάγο και με μία έκφραση σαν πικρό χαμόγελο διαλύθηκε στον αέρα.

 

Ο Ιερώνυμος κάπνιζε σιωπηλός την πίπα του στο κατώφλι του σπιτιού. Ήταν κατάχλομος και εμφανώς ταραγμένος. Δίπλα του ο Αύγουστος μελετούσε μερικά ακόμα έγγραφα που είχε μαζέψει βιαστικά από το υπόγειο. Από τα γύρω σπίτια ακούγονταν θρήνοι και οδυρμοί, καθώς η ενέργεια της Αλύχτως είχε επηρεάσει τα γειτονικά τετράγωνα.

“Δεν καταλαβαίνω...” έκανε ο Αύγουστος, με το βλέμμα καρφωμένο ακόμα στα χαρτιά.

Ο Ιερώνυμος, παραδόξως, παρέμεινε σιωπηλός.

“Δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κάποιος να παγιδεύσει μία Αλύχτω στο υπόγειό του;” συνέχισε ο νεαρός.

“Νεανία,” έκανε ο Ιερώνυμος αδύναμα, “ουδείς επιθυμεί αποθανείν άνευ τινός, οιος θρηνήσει αυτόν...”

“Ναι, αυτό βγάζει νόημα,” έκανε ο νεαρός, κοιτάζοντας με διαφορετικό πια βλέμμα τον δάσκαλό του.

Edited June 2, 2013 by Nihilio

[Airbourne]

Θα ειπώ, μόνον την αλήθεια, ωσάν νεανίας στον τόπο αυτό.*

 

Το διήγημα σου με παραξένεψε στην αρχή. Νόμιζα ότι προχωρούσε αργά, πολύ αργά. Σε σημείο που θα το άφηνα. Βέβαια, φταίει το γεγονός ότι η ανάγνωση σε μια οθόνη υπολογιστή είναι αρκετά κουραστική απο μόνη της. Έπειτα, έχεις τόσες πολλές λεπτομερείς περιγραφές, στεκόμουν κάθε τόσο για να τις φανταστώ και φυσικά αυτό είναι το ευχάριστο.

 

Ξαφνικά γίνεται μια ανατροπή

. Με το χέρι του να αιωρείται πάνω από την πόρτα συγκεντρώθηκε, προσπαθώντας να αντιληφθεί αν κάποιος προστατευτικός ρούνος ήταν χαραγμένος πάνω στην πόρτα. Τα λόγια του Ιερώνυμου έσβησαν από τα αυτιά του, καθώς όλες οι αισθήσεις του μεταφέρθηκαν στις άκρες των δακτύλων του. Πίσω από τις σανίδες δεν ένιωσε ίχνος από τη Φλόγα του εκλιπόντα, οπότε θεώρησε ότι θα μπορούσε να ανοίξει με ασφάλεια.

σχεδόν στη μέση της ιστορίας. Μετά, θέλω να διαβάσω και άλλο και άλλο, ρουφούσα κάθε πρόταση και κάθε παράγραφο καθώς περίμενα το αναπόφευκτο τέλος. Η αλήθεια είναι ότι άργησα να αντιληφθώ (εγώ φταίω) το νόημα της ιστορίας. Για άλλη μια φορά, συγχωρέστε με τώρα μαθαίνω, χρειάστηκε να διαβάσω απο την αρχή αρκετές φορές την ιστορία.

 

Νομίζω ότι στην αρχή βιάστηκα να κρίνω την ιστορία. Θα ήθελα, όχι δεν θα ήθελα, ανυπομονώ, να διαβάσω και άλλες ιστορίες με τον Αύγουστο+Ιερώνυμο Μπρόντλεϋ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

 

Σε ευχαριστώ πολύ για την ιστορία.

 

*Ευχαριστήθηκα πολύ τον λόγο του δασκάλου.

[Oberon]

Λοιπόοον, οποία ιστορία, αγαπητέ, γεμάτη σκηνάς εξωτικάς και ονειρεμένας, μίας διηγήσεως φανταστικοτάτης και ου μόνον, αλλά και καλογραμμενοτάτης!

 

Περιττό να πω πως απόλαυσα την ιστορία σου πάρα πολύ. Στην αρχή με παραξένεψε αρκετά ο τρόπος ομιλίας του μάγου, γιατί είχα την εντύπωση πως προσπαθούσες να γράψεις σε αρχαΐζουσα στα σοβαρά πράγμα που δεν λειτουργούσε. Όταν όμως αντιλήφθηκα πως αυτός είναι ο τρόπος ομιλίας του, με κατέκλεισε αίσθησις ευθύμου διαθέσεως και ετσάκωσον εαυτόν εμόν να χασκογελεί ως μωρός. 

Το μόνο παραπονάκι σχετικά με την ομιλία του είναι πως θα προτιμούσα να ήταν πιο συνεπής στην ατσαλοσύνη οταν "κακοποι[εί] τη γραμματική" όπως λέει ο Αύγουστος. Μερικές φορές επανέρχεται στην καθομιλουμένη δημοτική, παρ'όλο που σχεδόν σε όλες τις άλλες φράσεις του χρησιμοποιεί αυτήν τη "τουρλού" γραμματική και λεξιλόγιο. Νομίζω θα λειτουργούσε πιο καλά αν ήταν πιο συνεπές αυτό το σημείο. Αυτό όμως είναι καθαρά minor nitpicking point που δεν αφαιρεί τίποτα από την απόλαυση και το χιούμορ της ιστορίας. 

 

Η πλοκή είχε ενδιαφέρον, οι εικόνες ζωντανές και "έγχρωμες", το characterisation επίσης δυνατό, και ο ρόλος του, πάνω κάτω, "straight guy" του Αύγουστου κάνουν το δίδυμο αυτό απολαυστικό. (Είμαι σίγουρος πως έχω διαβάσει κι άλλες ιστορίες τους, αλλά πριν χρόνια οπότε δεν θυμάμαι λεπτομέρειες). Το στοιχειό, η Αλύχτω, με το όνομα που παραπέμπει πολύ στη μυθολογική Αληκτώ, ήταν επίσης όμορφα δομημένο και ταίριαζε απόλυτα στην ατμόσφαιρα, και την κοσμοπλασία της ιστορίας.

 

Δυνατή ιστορία λοιπόν που, για μένα, ξεχωρίζει ιδιαίτερα.

Edited May 10, 2013 by Oberon

[Naroualis]

Γενικά: Βρήκα τι τελικά με ενοχλεί στα κείμενα του Αυγούστειου Βρόδλεως. Έχεις πολύ όμοια τεχνική αφήγησης με τον Σαπκόφσκι! Ξεκινάς συρτά, με πολλούς διαλόγους κι εξηγήσεις μου-σου-του και όταν φτάνει η δράση καλπάζεις ασταμάτητος. Η δε ιδέα εξαιρετική, συγκινητική όσο δεν παίρνει.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα που λέγαμε, ο πικάντικος λόγος του Ιερώνυμου (ψήσου να τον κάνεις όταν εκνευρίζεται να μιλάει σαν τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, θα γελάσει ο πάσα πικραμένος), οι κρυμμένοι συναισθηματισμοί του γέρου, η επιθετική νεανικότητα του Αύγουστου ως αντιδιαστολή.

 

Δε μου άρεσε: Γενικά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που έχεις το χούι του Σαπκόφσκι. Κάποιες φορές, δε λέω, λειτουργεί, γιατί κάνει τις έντονες σκηνές εντονότερες. Αλλά τις πιο πολλές φορές προσωπικά με κάνει να ψιλοβαριέμαι ως να ‘ρθει-ώρα-για-ντου.

[Cassandra Gotha]

Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ, το ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου! Μόνη μου ένσταση ο αρκετά μακρύς διάλογος στην αρχή, που σε ένα διήγημα τόσο μικρό με άγχωσε. Αλλά ευτυχώς, όλα ήταν στη θέση τους, απλώθηκαν μια χαρά, δεν μου έλειψε τίποτα στο τέλος.

 

Ο τίτλος είναι θαύμα! Όταν τον πρωτοείδα σκέφτηκα "Ωωω... κόψε κάτι ρε φίλε!" (με συμπάθεια, δηλαδή μου άρεσε από την αρχή).

 

Στην πέμπτη γραμμή έπαθα ένα "Τί 'πις, α; " και ευτυχώς που ο Αυγούστιος έκανε μετάφραση συνήθως. Καλός ο Ιερώνυμος, αλλά εκτός από την ομιλία του (που, σύμφωνοι, φανερώνει κι άλλα πράγματα, αλλά δεν μου έφτασε), ήθελα και κάτι ακόμα από τον χαρακτήρα του, κάτι που να τον κάνει πιο ζωντανό. Ίσως φταίει που ακολουθεί μόνο, δεν κάνει τίποτα. Όλα ο Αύγουστος τα κάνει: μεταφράζει ( ), παζαρεύει και κλείνει συμφωνίες, πηγαίνει μπροστά στον κίνδυνο, λύνει προβλήματα μαγικής φύσης. Ο Ιερώνυμος είναι εκεί για να δώσει την τελική ατάκα;

 

Α, ωραίο αυτό με το μωρό του πρώην ενοίκου.

 

edit:

Έχεις πολύ όμοια τεχνική αφήγησης με τον Σαπκόφσκι!

Αχά! (Δεν τό 'χα σκεφτεί). Γι' αυτό μ' αρέσεις, Αύγουστε.

Edited May 11, 2013 by Cassandra Gotha

[Nihilio]

edit:

Έχεις πολύ όμοια τεχνική αφήγησης με τον Σαπκόφσκι!

Αχά! (Δεν τό 'χα σκεφτεί). Γι' αυτό μ' αρέσεις, Αύγουστε.

Σόρρυ που πετάγομαι πριν της ώρας μου, αλλά και εγώ το έχω προσέξει αυτό, κι ας μην έχω ως επιρροή τον Sapowski. Νομίζω όμως ότι, αν οι επιροές σου είναι ο Χάουαρντ, ο Λιεμπερ, ο Μουρκοκ και ο Πράτσετ κάπως΄ετσι καταλήγεις να γράφεις S&S

[Ayu]

Χμ χμ... δεν έχω διαβάσει άλλη ιστορία με τον Αύγουστο Μπρόντλεϊ, και πρέπει να πω ότι το τέχνασμα του λόγου δε λειτούργησε για μένα. Επίσης, βρήκα τον διάλογο της αρχής κουραστικό και αχρείαστο.

Ωστόσο, η αφήγηση άρχισε να κρατά το ενδιαφέρον μου από τη μέση και μετά, ενώ το τέλος μου άρεσε πραγματικά πολύ. (Τόσο ώστε να παραβλέψω τον εκνευρισμό που μου προκάλεσε ο Ιερώνυμος; Δεν έχω αποφασίσει )

[Ad Noctum]

Δεν ειχε τυχει να διαβασω προηγουμενη ιστορια με τους Μπροντλει, ομως αυτη μου κινησε ιδιαιτερα το ενδιαφερον με τους υπεροχους χαρακτηρες και την καλογραμμενη ιστορια σου. Δεν εχω να σχολιασω κατι. Ειναι απλα υπεροχη. (Συγνωμη για τον μη-τονισμο, αλλα καηκε το λαπτοπ μου και γραφω απο το κινητο).

 

Υγ. Μου αρεσε και η δομη της ιστοριας, με τον διαλογο στην αρχη και την εξελιξη στη συνεχεια.

[Mesmer]

Αν και δεν έχω διαβάσει πολλές από τις ιστορίες του Αύγουστου, πάντα με συνεπαίρνει το μυστήριό τους. Εδώ ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα τον Ιερώνυμο και μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα ο χαρακτήρας του κι ο τρόπος ομιλίας του που τον κάνει να ξεχωρίζει. Σε κάποια σημεία το βρήκα διασκεδαστικό, σε άλλα αρμόζον.

 

Μου φάνηκε ότι πήρε κάποια ώρα μέχρι να μπούμε στο ζουμί της ιστορίας, αλλά από τη στιγμή που κατεβαίνουμε στο υπόγειο τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Ωραίο το στοίχειωμα, το πώς αποδίδονται οι θρήνοι, που σχεδόν βάζει τα ουρλιαχτά στο κεφάλι σου.

 

Αν και μου άρεσε η εξήγηση στο τέλος, νομίζω ότι θα ήθελα να είχα γνωρίσει λίγο περισσότερο τον Ζαχαρία Μίγκαν, ίσως κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς του, ίσως κάποια περιπέτειά του, κάτι που θα έκανε την κατάληξη ακόμη πιο συγκινητική. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να λείπουν κάποια από τα κομμάτια στην αρχή, που δεν εξυπηρετούν και τόσο την ιστορία και να αντικατασταθούν με περισσότερες λεπτομέρειες για τον Ζαχαρία. Η εύρεση ενός ημερολογίου πχ, ή ενός γράμματος.

[Loch Moors]

Μου άρεσε η ιστορία πρώτα απ' όλα γιατί οι χαρακτήρες δίνονται μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο και είναι όλοι ενδιαφέροντες. Εκτός απ' τους πρωταγωνιστές, ακόμα και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ακόμα και ο νεκρός πρώην συνεργάτης του Ιερώνυμου. Σίγουρα δίνει την αίσθηση ότι είναι απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο, παρακολουθούμε μια σκηνή από την αναζήτηση τους. Μπορεί να μη βρίσκουν κάποιο συνταρακτικό στοιχείο για τον τελικό τους σκοπό, αλλά η συνάντηση με το στοιχειό και ο λόγος για τον οποίο υπήρχε, ήταν πολύ ανθρώπινος και συγκινητικός, οπότε για μένα και πιο ενδιαφέρον.

Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι εικόνες απ' το εγκαταλελλειμένο σπίτι του Μίγκαν, έβγαζαν αυτή την κρυάδα, τη μελαγχολία και τη στάσιμη μυρωδιά ενός κλειστού σπιτιού. Γενικά περιγράφεις ωραία και ζωντανά και παρ' όλο που σίγουρα σε κάνει να νιώθεις ότι θα ήταν πιο γοητευτικό αν διάβαζες το μεγαλύτερο διήγημα στο οποίο ανήκει και αυτή η ιστορία, μας δίνεις πληροφορίες αρκετές ώστε να υπάρχει η αυτοτέλεια. Κι ακόμα κι απ' αυτές τις συνοπτικές πληροφορίες φαίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία με μάγους. Αυτό το σημείο βέβαια ίσως είναι και το λιιιιγο αρνητικό για μένα, ότι δηλαδή όταν διαβάζεις κάτι που είναι (κατά κάποιον τρόπο) απόσπασμα μιας ευρύτερης περιπέτειας, δε σε παρασέρνει τόσο, χάνει κάτι απ' τη δυναμικότητά του.

Edited May 16, 2013 by Σουσαμένια Άνοιξη

[Big Fat Pig]

Διασκεδαστικό, καλά γραμμένο, με δυνατό punchline στο τέλος και έξυπνη ψυχολογική (αναγνωστικά) ανατροπή - ακριβώς εκεί στο τέλος. Μπράβο!
(Βγάλε το συμπέρασμα του Αύγουστου -δεν χρειάζεται, το συμπεράναμε κι εμείς-  κλείσε με τα λόγια του Ιερώνυμου και κάνε το τέλος ακόμα πιο ισχυρό.)

Ο τίτλος, τελικά, δεν μου αρέσει. Και εξηγούμαι: νομίζω ότι είναι αχρείαστα φανταχτερός.  Ξεκινάς με την ίδια φράση (σφάξε το «Ξέρετε») οπότε έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Θα προτιμούσα στον τίτλο ένα τσιτάτο στο στυλ του Ιερώνυμου. (Θα βρεις εσύ.)

Ο Ιερώνυμος πετυχημένα εκνευριστικός. (Νομίζω όμως ότι η γλώσσα της αφήγησης στιγμές-στιγμές παρασυρόταν απ' το ύφος του.)
Ο Αύγουστος του παραχωρεί έξυπνα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχει αξία αυτό όταν (στο εύχομαι) δούμε τα διηγήματά του μαζεμένα. (Ή είναι πάντα παρέα αυτοί οι δυο; Αν θυμάμαι καλά όχι. Τέλος πάντων... Κατάλαβες μάλλον τι θέλω να πω.)

Αρχικά πίστεψα ότι η κουβέντα για την ενοικίαση είχε τραβήξει σε μάκρος, αλλά τελικά δεν καταλαμβάνει τόσο χώρο. Μάλλον φταίει ότι δεν ξέρουμε τι τους οδηγεί εκεί. Ναι μεν αυτοί θέλουν να βρουν στοιχεία για τον αντίζηλο αλλά αυτό γίνεται φανερό αργότερα. Ίσως αν εξαρχής τους είχε προσλάβει ο ιδιοκτήτης να ξεφορτωθούν το στοίχειωμα να άρπαζες περισσότερο το ενδιαφέρον. Να έδινες δηλαδή ευθύς εξαρχής γραμμή τύπου: «μια ακόμα υπόθεση για τον Αύγουστο Μπρόντλεϊ».

Η πλοκή αν και καλή, νομίζω ότι σήκωνε λίγη περισσότερη ένταση μέσα στο σπίτι πια (ίσως κάποιο εφφέ, κάποιο μικροεπεισόδιο), γιατί η δράση είναι κυρίως ψυχολογική και πολύ εσωτερική και μου φάνηκε κάπως στατική σε σχέση με αυτό που περίμενα όταν ξεκίνησε το διήγημα.

Λεπτομέρεια: εντάξει, σίγουρα και με το μαχαίρι μπορεί να «κόψει» κανείς την γραμμή του αλατιού. Αλλά δεν θα ήταν πιο φυσικό, λογικό και αποτελεσματικό να το κάνει με την παλάμη;

Συνολικά νομίζω ότι ήταν πολύ καλό, συνεπές με τον εαυτό του και τον σκοπό του. Μπράβο στον Αύγουστο.

[apelpio]

Ανάμικτες εντυπώσεις μου άφησε τελικά η ιστορία σου. Έχεις δημιουργήσει ένα αρκετά ενδιαφέρον σύμπαν που συνδυάζει κλασσική φαντασία,χριστιανική και αρχαιοελληνική μυθολογία. Στα λάθος χέρια το συγκεκριμένο πακέτο θα μπορούσε να εκραγεί. Στα δικά σου όμως αποδεικνύεται ιδιαίτερα ελκυστικό. Μου άρεσε πολύ ο ιερώνυμος που μιλάει μονίμως αρχαία και μάλιστα, κακοποιεί κιόλας τη γραμματική όποτε θυμώνει. Κρίμα που δεν εμβάθυνες περισσότερο στην προσωπικότητά του. Απ' την άλλη μεριά ο Αύγουστος δε με εντυπωσίασε καθώς τον κρίνω ως ένα αρκετά τυπικό κεντρικό χαρακτήρα. Χλιαρή θεωρώ και την ίδια την πλοκή. Είναι μια αρκετά κλασσική ιστορία φαντάσματος που ποτέ δεν κατάφερε να μου μεταδώσει αγωνία ή ένταση. Το τέλος βέβαια είναι έξυπνο επειδή επισημαίνει, έμεσα αλλά αποτελεσματικά την ανθρωπιά του μακαρίτη αλλά το συναίσθημα εξακολουθεί να λάμπει δια της απουσίας του. Έχεις ένα αρκετά ενδιαφέρον σύμπαν και ένα  χαρακτήρα που έχει πολλά να δώσει. Εάν βελτίωνες τον πρωταγωνιστή και την πλοκή σου τότε θα έβγαινε κάτι πολύ καλό.

[TheTregorian]

Δε θέλω να φανώ "ξεπέτας", αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να πω κάνω κάποιο χρήσιμο σχόλιο, εκτός από το να πω ότι μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία. Απ' την αρχή μέχρι το τέλος! Λάτρεψα τους ήρωες, λάτρεψα τα καθαρευουσιάνικα του γέρου, λάτρεψα την αγωνία, λάτρεψα τον τίτλο, λάτρεψα την τελική αποκάλυψη. Αν μπορούσα να πω κάτι που με ξένισε (για τους τύπους), είναι ότι παρατράβηξαν τα πάρε-δώσε στην αρχή, μέχρι να κλείσει η συμφωνία. Επίσης, με χάλασε (σαν χαρακτηριστικό του χαρακτήρα, δε φταις εσύ, καθαρά υποκειμενικό) που ενώ ο ιδιοκτήτης ήταν τίμιος, καθόταν και τους ταλαιπωρούσε μία ώρα για ένα μέρος που δεν ήθελε κανένας άλλος και εν τέλει πείστηκε για "τσάμπα". 

Συγχαρητήρια, καλή επιτυχία, Μιχάλη! 

[KELAINO]

Λατρεύουμε Αύγουστο Μπρόντλεϋ.

 

Νομίζω ότι αργείς κάπως να μπεις στο ζουμί.

Θα προτιμούσα να λείπει εντελώς ο διάλογος στην αρχή. Κοίτα, ξέρουμε ότι στο τέλος θα το νοικιάσουν το ρημάδι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να μας δείχνεις όλη τη διαδικασία. Θα μπορούσες να το πιάσεις αμέσως μετά, για παράδειγμα, όταν ήδη κλείσανε τη συμφωνία και τους δείχνει το μέρος, λέμε τώρα. Ακόμα και το ''ξέρετε, κάτι βογγάει στο υπόγειο'' θα μπορούσε να τους το πει τότε, για πολλοστή φορά.

Ένα πράγμα που με δυσκόλεψε αρκετά στην αρχή, κοίτα να δεις πού κόλλησα τώρα εγώ, ήταν η κακή καθαρεύουσα. Μέχρι να φτάσω εκεί που αναφέρεις την κακοποίηση της γραμματικής πέρασα μια φοβερά άβολη στιγμή κατά την οποία δεν ήξερα αν το κάνεις επίτηδες ή αν απλά, εχμ, δεν τό 'χεις με την αρχαΐζουσα. Προσωπικά θα προτιμούσα μια διευκρίνηση εξεπιτούτου όσο το δυνατόν πιο νωρίς.

 

 

 

 

ΥΓ. Εκείνο το Λαμόρκ είναι Λάνκμαρ + Ανκ Μορπόρκ; :Π

Edited May 23, 2013 by KELAINO

[wordsmith]

Ένα πράγμα που με δυσκόλεψε αρκετά στην αρχή, κοίτα να δεις πού κόλλησα τώρα εγώ, ήταν η κακή καθαρεύουσα. Μέχρι να φτάσω εκεί που αναφέρεις την κακοποίηση της γραμματικής πέρασα μια φοβερά άβολη στιγμή κατά την οποία δεν ήξερα αν το κάνεις επίτηδες ή αν απλά, εχμ, δεν τό 'χεις με την αρχαΐζουσα. Προσωπικά θα προτιμούσα μια διευκρίνηση εξεπιτούτου όσο το δυνατόν πιο νωρίς.

 

 

Ακριβώς το ίδιο με ενόχλησε κι εμένα: ενώ μου άρεσε πολύ η αρχαΐζουσα, της βρήκα τα λάθη πολύ πριν τα δικαιολογήσεις με το ότι "όταν θυμώνει, κακοποιεί τη γραμματική" και μου έμεινε τελικά η εντύπωση ότι εσύ, ο συγγραφέας, δεν ήξερες σωστή αρχαΐζουσα καθαρεύουσα και προσπάθησες να τα μπαλώσεις με το θυμό του γέρου. Ελπίζω η λύση που θα δώσεις σ' αυτό να μην είναι η εξαφάνιση της αρχαΐζουσας, γιατί ήταν πολύ ωραία ιδέα.

[Tiessa]

Μέχρι τη μέση, η ιστορία έτεινε να με διασκεδάζει. Κάτι ο ιδιοκτήτης με τις αναστολές του αλλά και την τελική του διάθεση να εκμεταλλευτεί τους δυο μάγους, κάτι η αρχαΐζουσα ομιλία του Ιερώνυμου, μάλλον μου προκαλούσαν χαμογελάκια.

Από κει και πέρα όμως, τα πράγματα σοβάρεψαν πραγματικά. Μου άρεσε η κάθοδος στο υπόγειο, μου άρεσε το πλάσμα και φυσικά μου άρεσε και το τέλος.

Μια πολύ καλή ιστορία γενικά.

 

 

Το μόνο που θα έπρεπε να διορθώσεις είναι κάποια λάθη ορθογραφίας στην καθαρεύουσα. Μπορεί να "κακοποιεί" κανείς τη γραμματική στην σύνταξη ή και στις κλίσεις, αλλά κάπου πέτυχα το ήτο με ωμέγα (ήτω) και αυτό θα πρέπει να γράφεται σωστά γιατί εμείς το ακούμε δεν το διαβάζουμε σ' ένα γράμμα ας πούμε.

 

 

[Nienor]

Τώρα εγώ τι να πω εδώ; Ό,τι και να πω άχρηστο θα είναι :P

 

Το ξέρουμε όλοι ότι είμαι ο ιδρυτής του φαν κλαμπ του Αύγουστου (Nihilio) Μπρόντλεϋ έτσι; Ε, φαντάζομαι πως τώρα που έχετε διαβάσει αυτό εδώ καταλαβαίνετε και γιατί.

 

Τα μόνο χρήσιμα που (κουράστηκα μερικές μέρες αλλά) βρήκα για να βοηθήσω είναι α) νομίζω πως έχεις κατασταλάξει στη γραφή, έχεις βρει το προσωπικό σου στυλ και εδώ φαίνεται πολύ κανονικοποιημένο και ξεκάθαρο –ίσως με ελάχιστες εξαιρέσεις που σε στοιχειώνει λίγο το πνεύμα του Ιερώνυμου και περνάει τεχνηέντως στη γραφή σου, β) Ενδεχομένως να είναι λίγο πιο πυκνό από ότι ίσως θα έπρεπε. Καταλαβαίνω πως ουσιαστικά είναι πυκνότερο επειδή πρέπει να καταλάβουν την ιστορία και –κυρίως- να μπουν στο κλίμα του κόσμου και όλοι όσοι δεν έχουν ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο, αλλά θέλω όταν θα φτιαχτεί και για να γίνει επιτέλους βιβλίο –ε?ε?Ε?- να αποσυμφοριστεί ολίγον. Ευχαριστώωω!

 

Κατά τα άλλα, το αγαπώ. Απίστευτο το τέλος, εκπληκτικό το ότι στην τελευταία γραμμή και μόνο μαθαίνουμε γιατί είναι κι ο Ιερώνυμος σε αυτή την ιστορία και δεν είναι μόνος του ο Αύγουστος. Το αγαπώ! Το ξαναείπα?

[Nihilio]

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια παιδιά. Η ιστορία αυτή καθεαυτή όπως μου βγήκε δε μου άρεσε, ήθελα να τη γράψω κοντά δύο χρόνια τώρα αλλά εδώ έχει συμπιεστεί μέχρι αηδίας για να χωρέσει στις 3000 λέξεις. Έχει βρει όμως τη θέση της κάπου και θα αναπτυχθεί καταλλήλως και μάλιστα σύντομα. Και ελπίζω να τη διαβάσετε και σύντομα...

 

Για τον Ιερώνυμο τώρα, ναι, η άσχημη αρχαϊζουσα προκύπτει και από δική μου ασχετοσύνη ώρες-ώρες και, σε μεγάλο βαθμό, δεν παίζει σε πολλές ιστορίες γιατί ο τρόπος με τον οποίο μιλάει θέλει ΠΑΡΑ πολύ δουλειά για να βγει σωστά (ενδεικτικά αναφέρω ότι είχα γράψει και Νανόριμο όπου ο Ιερώνυμος έπαιζε ως βασικός χαρακτήρας γαι όλο το βιβλίο).

 

 

ΥΓ. Εκείνο το Λαμόρκ είναι Λάνκμαρ + Ανκ Μορπόρκ; :Π

Ακριβώς αυτό το δίδυμο πόλεων (με λίγο από Αμπέργκις του ΒανΝτερΜηρ) είναι το Ελεύθερο Λιμάνι του Λάχαντρος (κάνε το Lakhandros στα Λατινικά και έχεις το ένα όνομα). η Λαμόρκ είναι η αντίστοιχη ήπειρος με την Ευρώπη, απλά ο θεμελειώδης νόμος των λ-ν-ρ κάνει όλα τα ονόματα να ακούγονται παρόμοια...

[Myyst]

Το ξέρουμε όλοι ότι είμαι ο ιδρυτής του φαν κλαμπ του Αύγουστου (Nihilio) Μπρόντλεϋ έτσι; Ε, φαντάζομαι πως τώρα που έχετε διαβάσει αυτό εδώ καταλαβαίνετε και γιατί.

 

Κιάρα, γράψε με στο φαν κλαμπ.

Edited June 1, 2013 by Myyst

[dagoncult]

 -Μου άρεσε η πολύ η ιδέα με το πλάσμα, καθώς επίσης κι η τελική εξήγηση που δίνει ο Ιερώνυμος.

 

-Εισαγωγή: Μάλλον κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο θα ήθελα, αλλά οι διάλογοι ήταν οκ την περισσότερη ώρα. Δυο μικροενστάσεις:

*Η αρχαΐζουσα του Ιερώνυμου ναι μεν είχε γούστο, πρέπει όμως να πω ότι με κούρασε και λίγο.

*Εκτός αν πούμε ότι βλέπουμε τα πάντα από την ΟΓ του παντογνώστη αφηγητή, δεν φαίνεται να υπάρχει μια σταθερή ΟΓ.

 

-Από την ώρα που ο Αύγουστος ανοίγει την πόρτα του κελαριού, η ιστορία με κράτησε άνετα ως το τέλος. Υπήρξε όμως ένα ενδιάμεσο κομμάτι που αισθάνθηκα το ενδιαφέρον μου να κάνει μια μικρή κοιλιά. Πιο συγκεκριμένα, εννοώ το τμήμα από την ώρα που τελειώνει η εισαγωγή με τους διαλόγους, ως τη στιγμή που ανοίγει η πόρτα του κελαριού. Εκεί ένιωσα να γίνεται καθυστέρηση, με τις πληροφορίες για τον Μίγκαν, τις σκέψεις του Αυγούστου και τα διάφορα βιβλία.

 

''Τώρα το τραγούδι είχε γίνει μία διαδοχή από σπαραγμούς, καθώς το πνεύμα που ήταν δεμένο στον κύκλο ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε τον αρχέγονο θρήνο του.''

-Τι ωραίο! 

 

-Σε κάποια σημεία οι σκέψεις που κάνει ο Αύγουστος δίνονται σαν να μιλάει. Νομίζω αυτά τα σημεία θα μπορούσαν να είναι και λιγότερα. Πχ μετά την, κατά τη γνώμη μου, υπέροχη πρόταση που αναφέρω στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο, ακολουθεί αυτό: ''Μα το Δημιουργό, αυτό το πνεύμα κάνει σαν Αλύχτω. Και τότε το μυαλό του Αύγουστου καθάρισε από τις εικόνες της μητέρας που ποτέ δε γνώρισε και το ένστικτο του εξορκιστή πήρε τον έλεγχο.''

Εντάξει, γούστα είναι αυτά, απλώς εμένα θα με πήγαινε πολύ πιο ομαλά αν έλειπε το υπογραμμισμένο.

 

-Όπως είπα, μου άρεσε το συμπέρασμα του Ιερώνυμου, σχετικά με το γιατί ο Μίγκαν άφησε το πλάσμα στο υπόγειο. Νομίζω όμως ότι το φινάλε ήταν σχετικά βιαστικό (λογικά λόγω ορίου λέξεων).

 

-Πάλι στο κλείσιμο. Η τελευταία πρόταση (από την ΟΓ του Αυγούστου) μού φάνηκε κάπως αδύναμη.

 

-Θα έλεγα ότι η ιστορία αξίζει να μεγαλώσει. Η ιδέα είναι πολύ ωραία για να περιοριστεί σε 3000 λέξεις.

[Nihilio]

-Σε κάποια σημεία οι σκέψεις που κάνει ο Αύγουστος δίνονται σαν να μιλάει. Νομίζω αυτά τα σημεία θα μπορούσαν να είναι και λιγότερα. Πχ μετά την, κατά τη γνώμη μου, υπέροχη πρόταση που αναφέρω στο αμέσως προηγούμενο σχόλιο, ακολουθεί αυτό: ''Μα το Δημιουργό, αυτό το πνεύμα κάνει σαν Αλύχτω. Και τότε το μυαλό του Αύγουστου καθάρισε από τις εικόνες της μητέρας που ποτέ δε γνώρισε και το ένστικτο του εξορκιστή πήρε τον έλεγχο.''

Εντάξει, γούστα είναι αυτά, απλώς εμένα θα με πήγαινε πολύ πιο ομαλά αν έλειπε το υπογραμμισμένο.

Τα italics υποδηλώνουν άμεσες σκέψεις του χαρακτήρα.

[dagoncult]

Ναι, αυτό εννοούσα. Σε κάποιες περιπτώσεις έκοβαν τη ροή.

[Cassandra Gotha]

Αγαπημένοι συγγραφείς παρτίδα 1. 

[Guest]

1 hour ago, Cassandra Gotha said:

Αγαπημένοι συγγραφείς παρτίδα 1. 

Και εμένα ο  @Nihilio και η @Nienna ήταν (ελπίζω κάποτε να ξαναγίνουν και να ξαναμπούν) οι αγαπημένοι μου!