ARTICLE 12 τρόποι προσέγγισης της πλοκής

[Naroualis]

Και μετά από ένα διάλειμμα και-‘γω-δεν-ξέρω-πόσων μηνών, είπα να συνεχίσω ετούτη τη σειρά άρθρων. Ελπίζω να μη με βαρέσετε που βαρεθήκατε να με περιμένετε.

 

 

Η πλοκή… η πλοκή είναι κάτι που ειλικρινά δεν ξέρω τι να σας συμβουλέψω γι’ αυτήν. Η πλοκή είναι σκέτο πλέξιμο. Είναι όλα όσα μισητά μας έμαθαν στο σχολείο διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον Όμηρο. Είναι όσα βλέπεις και ξαναβλέπεις στον κινηματογράφο και λες «μα γίνονται αυτά τα πράγματα;» Είναι όλα όσα μίσησες ποτέ κι όλα όσα αγάπησες ποτέ κι όλα όσα ποτέ δεν πίστεψες ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να τα κάνεις ο ίδιος.

 

 

Αν η κοσμοπλασία και οι ήρωές σου ήταν η ραχοκοκαλιά του κειμένου σου, η πλοκή είναι η σάρκα του, οι μύες που το κινούν και το κάνουν από στατική εικόνα, ζωντανό πλάσμα. Και με τα παρακάτω, ίσως να καταφέρεις να μας κάνεις να ακολουθήσουμε το πλάσμα σου αυτό ως τα πέρατα της φαντασίας σου.

 

 

 

Standard Disclaimer: όλα όσα ακολουθούν δεν είναι τυφλοσούρτης. Καλείστε πριν τα εφαρμόσετε, να τα σκεφτείτε καλά και να πειραματιστείτε μαζί τους. Επίσης, και πάαααρα πολύ σημαντικό, μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, για την οποία α) διατηρώ το δικαίωμα να την αλλάξω στην πορεία της συζήτησης (εφόσον κάποιος φέρει τα κατάλληλα επιχειρήματα) και β) μπορεί να μην εξυπηρετεί τις δικές σας ανάγκες και τη δική σας ιδιοσυγκρασία. You have been warned.

 

 

 

12 τρόποι προσέγγισης της πλοκής

 

 

1. Η αναγκαία πλοκή

 

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για πλοκή είναι η μοιραία ερώτηση: Χρειάζεται πλοκή ή όχι; Μη γελάς, είναι στ’ αλήθεια η πρώτη επιλογή που έχεις να κάνεις. Αναλόγως του κειμένου που προτίθεσαι να γράψεις, αναλόγως αυτού που θες να μας διηγηθείς, η πλοκή είναι ή δεν είναι απαραίτητη. Αν ας πούμε γράψεις το Νεκρονομικόν, τι να την κάνεις την πλοκή; Αν πάλι γράψεις για τον έρωτα της Μαρίας-Τερέζας με τον Γοδεφρείδο, τότε, συγνώμη, αλλά δεν τη γλιτώνεις την πλοκή, θα την χρειαστείς βρέξει-χιονίσει.

 

 

2. Μετρώντας τα είδη

 

Με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα μπορείς να δεις και μόνος/μόνη σου πόσων ειδών πλοκές υπάρχουν, αν και μάλλον θα μπερδευτείς όπως κι εγώ. Οι πιο απλές ομαδοποιήσεις μιλάνε για τρεις (1. Χαρούμενο Τέλος, 2. Θλιβερό Τέλος, 3. Τραγικό Τέλος) ή εφτά (1. Νικώντας το Τέρας, 2. η Αναζήτηση, 3. το Ταξίδι κι η Επιστροφή, 4. Από τη Φτώχεια στα Πλούτη, 5. η Αναγέννηση, 6. η Κωμωδία, 7. η Τραγωδία) βασικές πλοκές. Εγώ προσωπικά δεν κάθομαι ν’ ασχοληθώ, απλά κοιτάζω τι θέλω να διηγηθώ κι αφήνω τους ειδικούς να μου κατηγοριοποιήσουν την πλοκή μου όπως αυτοί νομίζουν. Πάντως για καλό και για κακό, ρίξε μια ματιά αν θέλεις, στις κατηγοριοποιήσεις αυτές. Πού ξέρεις, μπορεί να σου έρθει καμιά καλή ιδέα έτσι.

 

 

3. Ο δρόμος ο ποδοπατημένος

 

Από τις πλέον προσωπικές στιγμές ενός συγγραφέα είναι όταν κάθεται να κάνει σχεδιάγραμμα της πλοκής του. Ο δρόμος που μπορεί να πάρει αυτό το σχεδιάγραμμα είναι τρίστρατο: α) μπορείς να φτιάξεις μια λεπτομερή πλοκή, με επεισόδια και σκηνές και μεταβάσεις και στασίματα του χορού, β) μπορείς απλά να σκιτσάρεις την υπόθεση, σημειώνοντας τα κομβικά σημεία κι από 'κει να δεις τι θα σου προκύψει στην πορεία της γραφής ή γ) να μην κάνεις καθόλου σχεδιάγραμμα, να ξεκινήσεις από ένα σημείο και να πας όπου σε πάει η έμπνευσή σου. Γενικά η τρίτη μέθοδος (η αγαπημένη μου) δε δουλεύει με την καμία σε περιπτώσεις μεγάλων κειμένων άνω των 20-25 χιλιάδων λέξεων. Έχω χτυπηθεί ανελέητα με μια τέτοια περίπτωση και δε μου βγήκε σε καλό. Πάντως το αντίστροφο, το λεπτομερές σχεδιάγραμμα για πολύ μικρά κείμενα, δεν ξέρω αν λειτουργεί. Υποθέτω πως ναι. Εγώ πάντως δεν το έχω κάνει ποτέ.

 

Εν κατακλείδει -της παραγράφου κι όχι του άρθρου- σκέψου και διάλεξε τι σε βοηθάει περισσότερο, πάντοτε σε συνάρτηση με τη μορφή του κειμένου και το τι θέλεις να πεις, το πόσο πολύπλοκο είναι. Κάνε τις δοκιμές σου, δες τι δουλεύει με τους δικούς σου ρυθμούς. Διάλεξε έναν δρόμο που, ας είναι χιλιοπατημένος, αρκεί να μην σε ποδοπατήσει εκείνος.

 

 

4. Η ρημάδα η αληθοφάνεια

 

Ξανά μπροστά σου αυτή η κουβέντα. Ε, τι να κάνουμε. Είναι μεγάλος μπελάς. Όσο ωραίο κι αν φαίνεται κάτι αν δεν κολλάει με τα υπόλοιπα, αν δεν έχει θέση μέσα στο κείμενό σου ή στον κόσμο σου ή στην ιδιοσυγκρασία του ήρωά σου, μετά λύπης μου σε διαβεβαιώ ότι δε θα δουλέψει. Δε-θα-δου-λέ-ψει. Τόσο απλά.

 

 

5. In media res και άλλες τσαχπινιές

 

Αρχή ήμισυν του παντός λέει η παροιμία κι αυτό είναι σωστό. Πετυχημένες είναι εκείνες οι πλοκές που αρπάζουν τον αναγνώστη απ’ τα μούτρα. Για να το πετύχεις αυτό μπορείς να χρησιμοποιήσεις διάφορες τεχνικές, όπως το να ξεκινήσεις με μια σκηνή δράσης ή να  χρησιμοποιήσεις flashback για να πεις πράγματα που δε θες να τα περιγράψεις σαφώς. Μπορείς ακόμη και να ξεκινήσεις από τη μέση της πλοκής, κι όχι από την αρχή (α, ρε μπάρμπα-Όμηρε, πάλι στα πόδια μας μπλέκεις) ή να παρουσιάσεις κάτι εντελώς αναπάντεχο, μια εξωφρενική δήλωση, ας πούμε, που σιγά-σιγά θα την εξηγήσεις, αλλά που ο αναγνώστης σου δε μπορεί να φανταστεί το πώς. Ακόμη και να ξεγελάσεις τον αναγνώστη σου μπορείς, βάζοντας τον ήρωά σου να κάνει κάτι άσχετο με την πλοκή σου, αλλά που τελικά θα οδηγήσει βήμα το βήμα στα πραγματικά γεγονότα της πλοκής.

 

 

6. Τα χάι-λάιτ του αγώνος

 

Ό,τι μπορεί να συμβεί ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος. Μπορείς να τα πεις επεισόδια ή σκηνές. Για μένα το πιο δύσκολο να γραφτούν, αλλά και το πιο ευχάριστο, πρέπει να παρέχουν στον αναγνώστη α) εξηγήσεις σχετικά με το τι πρόκειται να διαβάσει, β) υποστήριξη και δικαιολόγηση του τέλους, γ) αρκετό ενδιαφέρον για να θελήσει ο αναγνώστης να συνεχίζει να διαβάζει. Δεν πρέπει να είναι πολλά, γιατί τότε τραβάει σε μάκρος και βαριόμαστε. Δεν πρέπει να είναι λίγα γιατί θα μείνουμε με το ανικανοποίητο και θα σου αρχίσουμε τις γκρίνιες. Δεν πρέπει να είναι πολύ έντονα, γιατί τότε θα σκιάζουν την κορύφωση. Δεν πρέπει να είναι πολύ χλιαρά γιατί τότε η κορύφωση θα μας κάψει, όπως η τσούσκα πιπεριά.

 

 

7. Τσιπς, σάμαλι, κοκ

 

Δεν είναι ανάγκη όλα τα επεισόδια να είναι κομβικά για την πλοκή σου. Μπορείς ενδιαμέσως να στριμώξεις και πράγματα που θα γεμίσουν το χώρο ανάμεσα στα επεισόδια. Αυτά συνήθως έχουν διπλή χρήση: πρώτον αλαφρώνουν το κείμενο και του δίνουν χώρο ν’ αναπνεύσει, να αναδείξει την πραγματικά σημαντική του στιγμή και σε δεύτερη φάση δίνουν σε σένα τη δυνατότητα να αναπτύξεις πράγματα που τα σχεδιασμένα επεισόδια δε σου επιτρέπουν, όπως χαρακτήρες, κοσμοπλασία ή ατμόσφαιρα. Δες τα λιγάκι σαν διαλείμματα. Είναι απαραίτητα για να μπορέσεις να συνεχίζεις κι εσύ κι εμείς να παρακολουθήσουμε την ταινία. Αυτά τα πράγματα συνήθως λέγονται υποπλοκές ή δευτερεύουσες πλοκές. Έχουν τη μορφή μιας μικρότερης, λιγότερο σημαντικής ιστορίας, που διαδραματίζεται παράλληλα με ή και ξέχωρα από την κεντρική. Συνήθως δεν έχουν άλλη χρησιμότητα από αυτήν που προανέφερα, αλλά είναι και φορές που τελικά αποδεικνύονται σημαντικά για το κυρίως θέμα του κειμένου.

 

Η ύπαρξη υποπλοκής είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα μεγέθους και καλό θα ήταν να είσαι πολύ προσεκτικός/προσεκτική όταν σχεδιάζεις να χρησιμοποιήσεις μια υποπλοκή. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα είτε να περιπλέξεις χωρίς λόγο τα πράγματα, είτε να πλατειάσεις και να σε βαρεθούμε, είτε να επιτρέψεις στον αναγνώστη σου να υποθέσει κάτι που θα ήθελες να μην το σκεφτεί πριν έρθει η σωστή ώρα της αποκάλυψής του.

 

 

8. Ξαφνικά

 

Η ανατροπή, εκείνο το περίφημο twist των Αγγλοσαξόνων, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της οποιασδήποτε πλοκής. Πολλές φορές ολόκληρη η κορύφωση ενός έργου βασίζεται σε μια ανατροπή. Άλλες φορές, η ανατροπή, αυτό που ο αναγνώστης δεν περιμένει, είναι απλά ένα σημείο δραματουργικής έντασης. Βέβαια η μαγική λέξη εδώ είναι το «δεν». Ο αναγνώστης ΔΕΝ, επαναλαμβάνω, ΔΕΝ πρέπει να περιμένει την ανατροπή σου. Αν την περιμένει, αν την έχει μαντέψει, τότε δεν είναι ανατροπή.

 

 

9. Ο Τέλης το ‘πε καθαρά

 

Όσο και να χτυπιόμαστε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο, κάποιος αρχαίος Έλληνας (sic) το είχε πει νωρίτερα: εκείνος ο ορισμός της τραγωδίας με «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» ε, αυτός κουδουνίζει στ’ αυτιά μου και πρέπει να κουδουνίζει και στα δικά σου, αν θες να στήσεις μια αξιοπρεπή πλοκή. Όλο το υπόλοιπο βιβλίο πρέπει να γραφτεί για να εξυπηρετήσει αυτήν τη στιγμή, να την υποστηρίζει και να την υπακούει και να μην την ξεπερνάει γιατί τότε δε θα είναι κορύφωση, αλλά απλά άλλο ένα επεισόδιο. Η κορύφωση είναι αυτό που κάνει ένα βιβλίο αξέχαστο, και μιας και δεν έχω αναφέρει ποτέ το Μάρτιν σε αυτήν την σειρά από κείμενα, μέμνησω τον Κόκκινο Γάμο, καλέ μου κύριε/καλή μου κυρία. Ροπαλιά στο κεφάλι. Και φυσικά, η κορύφωση δεν είναι απαραίτητο να είναι δράση. Μπορείς να κορυφώσεις και με συναισθήματα ή με περιγραφές. Αρκεί να κορυφώσεις. Να μας αποτρελάνεις.

 

10. Του χάπι ορ νοτ του χάπι;

 

Από εκείνο το βιβλίο που ονομάζεται Το Χαρούμενο Τέλος του Κόσμου μέχρι το άλλο το βιβλίο που ονομάζεται Δάκρυα για την Ηλέκτρα, όλα πρέπει να έχουν ένα τέλος. Η επιλογή του, πέραν του τι θέλεις να πεις, πρέπει να είναι έχει και τη δέουσα σοβαρότητα. Γενικά, τέλη στα οποία ο συγγραφέας τούς βολεύει όλους και το αγόρι παίρνει το κορίτσι και κατατροπώνει τον κακό είναι λίγο ντεμοντέ. Η μανία μας με την αληθοφάνεια και την σκληρότητα -φρέσκια μανία, μερικών δεκαετιών, ειδικά για το φάνταζι και την επιστημονική φαντασία- μας κάνει συχνά υπερβολικούς σ’ αυτό το θέμα, αλλά πολλές φορές προκύπτουν ευτυχή κι επιτυχημένα ατυχήματα από αυτήν τη μανία.

 

Γενικά για τους επιλόγους, πρόσεξε να μην τους παρατραβάς. Μετά την ένταση της κορύφωσης είναι καλό το βιβλίο ή το διήγημα να τελειώνει γρήγορα, ώστε ο αναγνώστης να μένει με την αίσθηση του δέους που του άφησε η κορύφωση του δράματος. Όπως λέει γνωστός κύριος εδώ μέσα, δε μας πολυνοιάζει τι έγινε με όλους τους ήρωές σου, μπορείς την τύχη κάποιου απλά να την υπαινιχθείς. Και φυσικά φράσεις όπως «ήταν όλα ένα όνειρο» απαγορεύονται δια ροπάλου. Κανόνισε. Σε βλέπω.

 

 

11. Κι εκείνη η τρισκατάρατη ομηρική προοικονομία

 

Ωραία λοιπόν, την έστησες την πλοκή σου. Τη στόλισες, την έντυσες, την έκανες κι αστράφτει. Γύρνα τώρα πίσω στην αρχή και βάλε εδώ κι εκεί πινελιές που θα προιοκονομούν το προσεχώς. Πρόσεξε, δε λέω να μας τα σποϊλεριάσεις όλα! Απλά να μας κλείσεις το μάτι εδώ κι εκεί, να μας προϊδεάσεις για το κατιτί που πρόκειται να μας δείξεις παρακάτω, ακόμη -και κυρίως!- αν τελικά αυτό που θα μας δείξεις είναι διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε. Και πού είσαι, διακριτικά, ε; Όχι τίποτε που να βγάζει μάτι και να μαντεύουμε τα πάντα εξαρχής, γιατί μετά η ανάγνωση γίνεται βαρεμάρα και δεν το θέλεις αυτό. Ο Όμηρος διηγιόταν κάτι που το ήξεραν όλοι, τη δική σου ιστορία τη διαβάζουμε πρώτη φορά, οπότε πολύ θα θέλαμε, παρακαλώ, να μας ξαφνιάσεις.

 

 

12. Γύρνα πίσω, Μπάρμπαρα

 

Και τώρα που είναι όλα στη θέση τους, όλα σωστά και όμορφα κι έξυπνα καμωμένα, κάνε και το τελευταίο τεστ: γράψε μια περίληψη τριών προτάσεων της πλοκής σου. Δεν πρέπει να είναι πάνω από τρεις προτάσεις. Αν κάποια από αυτές τις τρεις προτάσεις σου φανεί γελοία, πάει να πει ότι κάτι δεν έγινε σωστά, παρά τις καλές σου προθέσεις. Δες τι μπορείς να κάνεις και μη διστάσεις, όσο κι αν πονάει, να παρατήσεις μια πλοκή που δε σώζεται με τίποτε και να τη στήσεις πάλι από την αρχή. Μόνο να κερδίσεις έχεις από κάτι τέτοιο κι όχι να χάσεις.

 

 

 

Προηγούμενα θέματα:

 

α) 12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφεις
β) 12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέα
γ) 12 τρόποι να προσεγγίσεις την κοσμοπλασία σου
δ) 12 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον ήρωά σου






 

[Cassandra Gotha]

Πλοκή: η μεγάλη μου αγάπη και το μεγάλο μου πρόβλημα. Συνήθως εκεί που τα κάνω μαντάρα. Και αυτό που με κάνει πολύ υπερήφανη όταν το καταφέρνω, τελικά (και όχι μόνο στα σχεδιάσματα).

 

3. Ο δρόμος ο ποδοπατημένος. Από προσωπική εμπειρία έχω δει ότι το σχεδίασμα πλοκής ακόμη και σε μικρά κείμενα (5.000 λέξεων περίπου) βοηθάει. Εμένα τουλάχιστον με έχει βοηθήσει, γιατί αυτό που παθαίνω πιο συχνά είναι ότι το κείμενο με παρασέρνει και μπορεί να τα μπλέξω, να ξεκινήσω να λέω μία ιστορία και μετά να λέω άλλη, χωρίς να το καταλάβω πότε έγινε αυτό. Ο σκελετός με βάζει και με κρατάει στον ίσιο δρόμο. Αλλά τι σκελετός: ζωντανός. Τον συμβουλεύομαι αλλά και τον προσαρμόζω ενώ γράφω. Βλέπω εκεί τι χρειάζεται και τι δεν κολλάει στο κείμενό μου, και έτσι δεν τα κάνω μαντάρα. Όσες φορές βαριέμαι και δεν κάνω σκελετό, το πληρώνω με ένα κουβάρι ή μπαλώματα.

 

6. Τα χάι λάιτ του αγώνος. Ω ναι, τα πιο δύσκολα κομμάτια να γραφτούν, αλλά και τα πιο ευχάριστα. Και η μεγαλύτερη ανακούφιση όταν τελειώνει αυτή η δουλειά.

 

7. Τσιπς, σάμαλι, κοκ. Λατρεύω. Αλλά πρέπει να θυμάμαι, πάντα να θυμάμαι, να μην γίνομαι φλύαρη και, αναπόφευκτα, βαρετή. Και να μην τα γράφω με ωραιοπάθεια αυτά. Πόσες φορές με έχει εκνευρίσει η ωραιοπάθεια ενός συγγραφέα...

 

12. Γύρνα πίσω Μπάρμπαρα. Αυτό είναι ίσως το πιο χρήσιμο πράγμα και το πιο δύσκολο (εντάξει, το πιο δύσκολο είναι να γράψεις το διήγημα/νουβέλα/μυθιστόρημα/έπος, αλλά ας μου συγχωρήσετε την υπερβολή). Δηλαδή, αν δεν μπορώ να γράψω μια περίληψη της πλοκής μέσα σε τρεις σειρές, οι οποιες να με ικανοποιούν, πραγματικά πρέπει να το ξανασκεφτώ σοβαρά το θέμα. Το έχω βιώσει από την κακή πλευρά του και δεν θέλω να το ξαναπάθω.

 

Χίλια ευχαριστώ, Ναρού. Τώρα ειδικά, που ετοιμαζόμαστε για το Νοέμβρη, http://community.sff.gr/topic/15312-sff-wrimo-2013/?do=findComment&comment=252330 είναι πολύ χρήσιμα αυτά τα άρθρα σου.

Edited October 2, 2013 by Cassandra Gotha

[aScannerDarkly]

Και σε σχέση με τα 7 και 9, να πω κι εγώ την εξυπνάδα μου:

 

Όπως όλοι πια ξέρουμε, θέλουμε μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας. Δηλαδή, τα πάντα πρέπει να έχουν έναν σκοπό. Αυτό είναι βέβαια πιο δύσκολο σε ένα μεγάλης έκτασης κείμενο, αλλά θα πρέπει, όσο το δυνατό, η ιστορία να μη στέκεται αν αφαιρέσουμε κάποιο κομμάτι. Οι υποπλοκές μπορεί να είναι ξεκούραστες και ευχάριστες, αλλά τα πάντα θα πρέπει να εξυπηρετούν τον στόχο μας - ήγουν, το τέλος, τη θέση που θέλουμε να διατυπώσουμε, τον ίδιο μας τον κόσμο και τους χαρακτήρες. Αν λοιπόν έχεις γράψει ένα πολύ χαριτωμένο επεισόδιο, όπου ο ήρωάς σου ανακαλύπτει επιτέλους το επάγγελμα που ήθελε να κάνει σε όλη του τη ζωή, αλλά αυτό δεν αξιοποιείται πουθενά στο υπόλοιπο κείμενο, μάλλον θα πρέπει να το κόψεις.

 

Εντάξει, σε ένα πολύ μεγάλο κείμενο, τέτοιες παρασπονδίες είναι λίγο πιο επιτρεπτές, αλλά με το μαλακό.

 

Για το σπουδαία, νομίζω τα ξέρετε όλοι. Ακόμα κι αν αυτό που θέλει να κάνει ο χαρακτήρας είναι εντελώς τετριμμένο, πρέπει να είναι εξαιρετικά σημαντικό γι' αυτόν. Όπως και ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν μπορεί να είναι καθημερινός και βαρετός. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλο τόπικ.

Edited October 2, 2013 by aScannerDarkly

[Nihilio]

 Όπως και ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν μπορεί να είναι καθημερινός και βαρετός. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλο τόπικ.

Μια χαρά "καθημερινός" και "βαρετός" μπορεί να είναι. Φτάνει να μην τον μπλέκεις σε βαρετές και καθημερινές καταστάσεις

[wordsmith]

 

 Όπως και ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν μπορεί να είναι καθημερινός και βαρετός. Αλλά αυτό ανήκει σε άλλο τόπικ.

Μια χαρά "καθημερινός" και "βαρετός" μπορεί να είναι. Φτάνει να μην τον μπλέκεις σε βαρετές και καθημερινές καταστάσεις

 

 

ΑΑΑΑΑΑ-Breaking Bad-ΨΟΥ!

 

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και ορίστε που υπάρχει περίπτωση να μη χρειάζεται καθόλου πλοκή, δεν το είχα σκεφτεί. Πάντως νομίζω ότι είναι δύσκολο να το πετύχεις αυτό, πρέπει να είναι πολύ καλό το γράψιμο ή, τέλος πάντων, να υπάρχει αλλού μέσα στο κείμενο κάτι το εξαιρετικό.

 

Οι σκηνές που δεν είναι απολύτως απαραίτητες για την υπόθεση εμένα καταλήγουν να μου αρέσουν περισσότερο, γιατί εκεί μαθαίνουμε πιο πολλά για τον κόσμο και τους χαρακτήρες και συνήθως αυτά μου μένουν στη μνήμη, ίσως επειδή έχουν πολύ λίγη πληροφορία και μπορώ να τη φάω πιο εύκολα χωρίς να βαρυστομαχιάσω. Εν πάση περιπτώσει, εμένα όταν γράφω δε μου είναι ξεκάθαρο ποιές σκηνές είναι απαραίτητες και ποιές σαπουνόπερα. Δηλαδή οκ, όλες δίνουν κάποιες πληροφορίες, αλλά κάποιες (πληροφορίες) μπορεί να είναι πολύ άχρηστες. Πώς το βρίσκουμε αυτό;

 

Με την προοικονομία το ωραίο είναι να υπάρχει λόγος να αναφέρεις εκείνη τη λεπτομέρεια που θα προϊδεάσει για παρακάτω, αλλά ο λόγος να μην είναι αυτός που θα νομίσει εκείνη τη στιγμή ο αναγνώστης. Να υπάρχουν δυο λόγοι, ο ένας προφανής και σχετικά ασήμαντος και ο άλλος κρυμμένος στην αρχή, αλλά μετά ΜΠΑΜ!

 

Νομίζω ότι βρισκόμαστε ενώπιον του επόμενου ιντερνετικά ξεκινημένου best-seller εγχειριδίου δημιουργικής γραφής (με ειδίκευση στο φανταστικό)

[Lady Nina]

Ναρού μου, είναι από προχθές το βράδυ που θέλω να στο πω, αλλά δεν μπορώ να το εκφράσω με λέξεις -επίδοξη συγγραφέας να σου πετύχει! Γι`αυτό θα προσπαθήσω να στο δείξω. <- Αυτό λοιπόν, είναι ένα πολύ πολύ μικρό δείγμα του τεράστιου χαμόγελου ευγνωμοσύνης που δε λέει να φύγει από το πρόσωπό μου.

 

Σ`ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι`αυτές τις υπέροχες ντουζίνες! Σ`ευχαριστώ, γιατί όχι μόνο με εμπνέουν, αλλά μου δίνουν και τα εφόδια που χρειάζομαι για να μη μείνει η έμπνευση χαμένη.

 

Να`σαι καλά, Ευθυμία μου, και να συνεχίσεις αυτή τη σειρά άρθρων. Ο λαός σου αδημονεί για τα επόμενα! 

 

Edit: Νομίζω πως έχω λείψει πολύ καιρό απ`το φόρουμ...

Edited October 4, 2013 by Lady Nina

[Naroualis]

 

 

_{Υ.Γ. Ναι, γιατί μας έχεις λείψει και πολύ.}  

[Lady Nina]

Κι εμένα μου λείψατεεε! 

[Cassandra Gotha]

Ήμουν χάλια. Να με κλαίνε οι ρέγγες. "Θα το παρατήσω το άτιμο!" και άλλα τέτοια εμψυχωτικά μου φώναζε μια φωνούλα μέσα μου. Η Φλόγυνη άρχιζε να σβήνει.

 

Να μην τα πολυλογώ, το νανόριμο πήγε να με καταπιεί αμάσητη.

 

Και μετά... Μετά ήρθα εδώ, ξαναδιάβασα κάποια κομμάτια του άρθρου που με απασχολούσαν και άρχσε κάτι άλλο: "Αυτό το έχω κάνει. Μμμ, καλά ως εδώ. Για δες, κι αυτό το έχω κάνει.   Και το άλλο. Χμ, ρε μπας και σώζεται;"

 

Ε, λέω να το τελειώσω το άτιμο.