Η χαμένη ψυχή του Βιττόριο ντε Ρότα

[Man_from_Earth]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Κ.
Είδος: Επιστημονική φαντασία
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3267
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το Write-off #83

 

Η χαμένη ψυχή του Βιττόριο ντε Ρότα

 

Ο συνοδός του πάτησε το κουμπί για το επίπεδο του Στρατηγού στον ανελκυστήρα. Νέος συνοδός, νέα κατάκτηση, ανδροειδές, το πιθανότερο, κρίνοντας από τα γάντια με τις κόκκινες εξωτερικές ραφές. Ή κάποιος που τον πλήρωναν για να προσποιείται το ανδροειδές. Ο συνοδός είχε σκούρο δέρμα και το δεξί του αυτί το στόλιζε μία σειρά χρυσοί κρίκοι. Με τα μάτια καρφωμένα στον καθρέφτη της καμπίνας, ανακοίνωσε:

«Ντοτόρε, ο Στρατηγός σας διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται για ανάκριση.»

Ο άντρας δεν μίλησε και δεν μόρφασε. Ο Στρατηγός είχε αλλόκοτες έξεις και διάθεση απρόβλεπτη. Μπορούσε να χαλάσει τον κόσμο για επουσιώδεις παραλείψεις και να αφήσει να περάσουν απίστευτες χοντράδες, όμως –εδώ, εδώ κάτι συνέβαινε.

Ένας ευχάριστος καμπανιστός ήχος και οι πόρτες τραβήχτηκαν. Προχώρησαν οι δυο τους στον γνώριμο διάδρομο με τους διαφανείς τοίχους, που επέτρεπαν θέα στο χώμα και στις πέτρες και στις ρίζες των δέντρων: τα Δώματα του Στρατηγού ήταν σκαμμένα βαθιά στη γη. Κάποτε το έβρισκε ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά σήμερα η θέα των ριζών τον έπνιγε.

Η είσοδος για το Μελετητήριο, κόκκινο ξύλο με παλαϊκό κινέζικο σκάλισμα δράκων, άνοιξε αθόρυβα. Ο άντρας πέρασε μέσα πρώτος, αντιλαμβανόμενος πολύ αργά τι λάθος είχε κάνει. Η πόρτα με το κινέζικο σκάλισμα έκλεισε, αφήνοντάς τον κατάμονο σε ένα στενό δωμάτιο όπου απάνθρωπο λευκό φως καθρεφτιζόταν σε απαράλλαχτα λεία επιφάνεια. Φυσικά, τα γνώριζε τα Κελιά που Φεγγοβολούσαν, όπου έχανε κανείς την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Μόνο που δεν περίμενε να βρεθεί ποτέ μέσα σε κάποιο. Η πόρτα με το κινέζικο σκάλισμα εξαφανίστηκε, ξεθωριάζοντας μέσα στη λευκότητα. Ο άντρας χτύπησε δυνατά τις παλάμες του στο σημείο που βρισκόταν η πόρτα, μην τολμώντας να απομακρυνθεί. Μισό βήμα πιο πέρα, μισή ώρα πιο μετά δεν θα θυμόταν ποιος τοίχος έκρυβε την είσοδο. Η φωνή του συνοδού, ακτινοβόλα σαν το Κελί, σκέπασε τις κραυγές του, αντηχώντας από παντού:

«Σκέψου τις αμαρτίες σου, Ντοτόρε.»

Ύστερα, η φωνή του ανδροειδούς σίγησε, και από ότι φαινόταν για τα καλά. Παρά τις φωνές του Ντοτόρε, δεν υπήρξε ανταπόκριση. Μοναδική του επικοινωνία με τον έξω κόσμο ήταν τα συχνά συσσίτια που του μοίραζε το ανδροειδές από ένα άνοιγμα. Ο Ντοτόρε έχοντας μοναδικό σημείο αναφοράς το μήκος των γενιών του – όταν μπήκε στο κελί ήταν φρεσκοξυρισμένος – πίστευε ότι ήταν μέσα ήδη πέντε-έξι μέρες. Κλασική ανακριτική πρακτική: Ο εγκλεισμός και η απομόνωση σπάει τις άμυνες του ανακρινόμενου. Ο Ντοτόρε κανονικά δεν θα ήξερε πολλά για ανακριτικές πρακτικές. Είχε μικρή σχέση με το στρατιωτικό τρόπο ζωής – ήταν ο επικεφαλής ενός ερευνητικού προγράμματος για λογαριασμό του στρατού. Όταν όμως αποτελέσματα του προγράμματος διέρρευσαν σε εχθρικές δυνάμεις, ο Στρατηγός διενέργησε σειρά ανακρίσεων σε όλο το επιστημονικό και στρατιωτικό προσωπικό που εμπλεκόταν στο πρόγραμμα. Τότε, ακόμη και αδαείς σαν τον ίδιο άνοιξαν τα ανακριτικά εγχειρίδια για δουν τι τους περιμένει. Είχε και ο ίδιος περάσει προ δεκαημέρου μια πρώτη ανάκριση αλλά προφανώς όχι με επιτυχία: Tο ότι βρισκόταν εκεί μάλλον σήμαινε ότι είχε περάσει στη μικρή λίστα υπόπτων.

Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και πάλι, όσο ξαφνικά είχε κλείσει πίσω του μερικές μέρες νωρίτερα. Ο Στρατηγός έκανε την εμφάνισή του: Γεμάτος και ψηλός γύρω στα πενήντα, με γκρίζα κοντοκουρεμένα μαλλιά, πυκνότερα στην περιφέρεια παρά στην κορυφή του κεφαλιού. Φορούσε την όπως πάντα άψογα σιδερωμένη στολή του, διακοσμημένη με πλήθος παρασήμων και ραμμένη πάνω του με τέτοια τέχνη ώστε να κάνει την μάλλον μεγάλη κοιλιά του να περνά απαρατήρητη. Tο πρόσωπό του εκείνη το φορά ήταν λιγότερο βλοσυρό και επιβλητικό από ότι συνήθως. Κοιτούσε σιωπηλός τον Ντοτόρε όσο το ανδροειδές μετέφερε ένα τραπέζι με δυο καρέκλες στο κελί. Αρεσκόταν να επαναπρογραμματίζει τους στρατιώτες - ανδροειδή που αιχμαλώτιζε από εχθρικά στρατεύματα σε προσωπικούς του υπηρέτες. Δήλωση ισχύος τόσο ως προς τις εχθρικές δυνάμεις όσο και ως προς τα ρομπότ τα οποία μισούσε.

«Κάτσε», τον διέταξε, όταν το ανδροειδές τους άφησε μόνους. Έκατσε κι ο ίδιος απέναντί του. Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού ένα πακέτο τσιγάρα, άναψε ένα και πρότεινε το πακέτο στον Ντοτόρε που με μια χειρονομία αρνήθηκε.

«Tο ξέρεις ότι δεν καπνίζω. Και νόμιζα πως ούτε κι εσύ. Πότε το ξεκίνησες;»

«Μόλις τώρα προφανώς», απάντησε ξεροβήχοντας.

«Tο ανδροειδές με διαβεβαίωσε ότι δε με θες πάλι για ανάκριση. Πρέπει όμως να παραδεχθείς ότι το σκηνικό μόνο ανάκριση θυμίζει.»

Tο σχόλιο αγνοήθηκε από τον Στρατηγό ο οποίος ξεκίνησε να αφηγείται κάτι που έμοιαζε με ιστορία.

«Στις αρχές της καριέρας μου ένα μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα διόγκωσε τις ήδη υπάρχουσες έριδες μεταξύ των δυνάμεων του κόσμου. Κάθε μυστική υπηρεσία που σεβόταν τον εαυτό της πάσχιζε να εξασφαλίσει την τεχνολογία για τη χώρα της καθώς στις περιπτώσεις αυτές οι πρώτες δυνάμεις που ελέγχουν την τεχνολογία έχουν το πάνω χέρι. Συρράξεις δεν άργησαν να ξεσπάσουν για το ποιοι θα αποκτήσουν πρώτοι το νέο υπερόπλο. Εκείνη την εποχή εκτελούσα καθήκοντα λοχαγού σε τάγμα πεζικού της χώρας μου, Ευρώπης. Έλαβα κλήση να παρουσιαστώ στα κεντρικά για μια ακρόαση από τους μεγάλους πέντε, το συμβούλιο των επικεφαλής στρατιωτικών επιχειρήσεων. Υποθέτοντας ότι καταστρώνουν κάποια επέμβαση προετοίμασα αναφορές αξιόμαχου και δυναμικού της μονάδας μου και παρουσιάστηκα.

»Στην ακρόαση φάνηκε πόσο φτωχή ήταν η φαντασία μου. Αφού με ζάλισαν λίγο με ρήτρες εμπιστευτικότητας, μου αποκάλυψαν πως η Ευρώπη διαθέτει εδώ και επτά μήνες την νέα τεχνολογία. Πως οι εγκαταστάσεις είχαν ήδη στηθεί και το πρότζεκτ είχε προχωρήσει στη φάση της στρατολόγησης. Και φυσικά ο λόγος που μου μιλούσαν είναι γιατί ικανοποιώ το προφίλ που έχουν κατά νου: Εμπειρία σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, σχετικά μικρή ηλικία, καλή φυσική κατάσταση και...ελεύθερος. Ενθουσιάστηκα - θα ήμουν από τους πρωτοπόρους. Παρά τους κινδύνους, δέχθηκα. Αφού πέρασα με επιτυχία ένα κάρο εργομετρικές και ψυχομετρικές εξετάσεις, συναντήθηκα με τον επιστημονικό διευθυντή του προγράμματος, δόκτωρ Βιττόριο ντε Ρότα, γνωστό ως Ντοτόρε...»

Αυτή η τελευταία φράση έκανε τον Ντοτόρε να κοιτάξει τον Στρατηγό σα να είδε φάντασμα.

«...ο οποίος μου ξεφούρνισε μια απίθανη ιστορία ότι η περιβόητη νέα τεχνολογία ήταν ένα είδος χρονοτάξιδου που είχε εξαρχής αναπτυχθεί στην Ευρώπη αλλά κάπως διέρρευσε. Η αποστολή μου ήταν να ταξιδέψω στο παρελθόν και να αποτρέψω τη διάδοσή της σε άλλες εχθρικές δυνάμεις και κατ’ επέκταση τους πολέμους που πυροδότησε. Με έστειλαν στο χρονικό σημείο που υπέδειξε η υπηρεσία πληροφοριών ως το πιθανότερο για τη διαρροή: Στο Μάρτη αυτού του έτους.»

Ο Ντοτόρε, ήθελε να δει που το πάει. Ίσως ο Στρατηγός γνώριζε πράγματι ότι είχε πουλήσει τα ευρήματα του προγράμματος στους Κινέζους. Ίσως πάλι να ψάρευε σε θολά νερά. Αν και αρκετά εκνευρισμένος, βρήκε τη δύναμη να συγκεντρωθεί στην ιστορία.

«Μέχρι εδώ όλα καλά αλλά με την ημερομηνία υπάρχει πρόβλημα. Διανύουμε το Μάρτη. Είναι αδύνατον να ταξίδεψες τώρα - γνωριζόμαστε πάνω από είκοσι χρόνια.»

«Γνωρίζεις το Στρατηγό πάνω από είκοσι χρόνια. Θύμισέ μου το πρόγραμμα με το οποίο ασχολείσαι αυτή την περίοδο.»

«Διασωματική μεταφορά του νου. Και όπως ξέρεις υπάρχουν προθεσμίες που μου έχεις δώσει τις οποίες αν θες να τηρήσω πρέπει να με αφήσεις αμέσως να επιστρέψω στη δουλειά μου.»

«Κι αν σου έλεγα ότι το ταξίδι στο χρόνο προέκυψε ως παρακλάδι της διασωματικής μεταφοράς νου; Ότι κατάφερες να μεταφέρεις ένα νου σε χρονική στιγμή που έχει περάσει; Θα υπήρχε ακόμη πρόβλημα με την ημερομηνία;»

«Αρκετά με το σενάριο φαντασίας Στρατηγέ. Δεν πιστεύω να περιμένεις να πάρω στα σοβαρά αυτές τις μαλακίες;»

«Δεν είμαι ο Στρατηγός. Αλλά θα τα ξαναπούμε όταν είσαι έτοιμος να μιλήσεις», είπε ο Στρατηγός και κίνησε να φύγει.

«Περίμενε, θα παίξω το παιχνίδι σου. Θες να μου πεις ότι ο μελλοντικός μου εαυτός έστειλε το νου σου στο σώμα του Στρατηγού με διασωματική μεταφορά – χρονοτάξιδο...»

«Διαχρονοσωματική μεταφορά το ονόμασες.»

«...τέλος πάντων. Και τι θες τώρα από μένα; Γιατί είμαι εδώ;»

«Καταρχήν για να ενημερωθείς. Ως διευθυντής του προγράμματος φαντάζομαι σε ενδιαφέρει να μάθεις ότι βρήκαμε τον προδότη. Έπειτα για να τιμωρηθείς: Ο προδότης είσαι εσύ.»

«Αυτό είναι εξωφρενικό! Πού το στηρίζεις;»

«Ο μελλοντικός σου εαυτός άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα όταν η υπηρεσία πληροφοριών του υπέδειξε τo Μάρτη του 2089. Υποψιάστηκα ότι κάτι ξέρει. Αφού ήρθα εδώ σε είχα υπό παρακολούθηση. Βρέθηκαν ηλεκτρονικά ίχνη στον προσωπικό σου λογαριασμό στο υπολογιστικό κέντρο που δείχνουν ότι με κάποιο τρόπο παρέκαμψες τα συστήματα ασφαλείας και αντέγραψες τα δεδομένα από τον υπολογιστή του εργαστηρίου. Δυστυχώς όμως, όχι έγκαιρα. Tα ανακαλύψαμε μία μέρα αργότερα αφού έκανες την υποκλοπή. Είχες αρκετό χρόνο στη διάθεσή σου για να τα πουλήσεις – πράγμα που πιστεύουμε ότι συνέβη.»

«Θέλω να μιλήσω με το δικηγόρο μου.»

«Μα δε θα περάσεις δίκη. Ακόμη πιστεύεις ότι απλά πούλησες μια οποιαδήποτε πληροφορία; Σου είπα: Σκέψου. Σκέψου τις αμαρτίες σου.

»Ανακάλυψα την προδοσία αλλά μόνο κατόπιν εορτής. Αυτό σημαίνει ότι η αποστολή απέτυχε. Όπως όμως ξέρεις, κάθε φορά που γίνεται χρονοτάξιδο δημιουργείται μια παράλληλη πραγματικότητα, διαφορετική της αρχικής λόγω των αλλαγών που πυροδοτεί ο χρονοταξιδιώτης. Επομένως, υπάρχουν πλέον δύο πραγματικότητες που ο πόλεμος και τα εκατομμύρια θύματα δεν απετράπησαν. Αυτή που βρισκόμαστε τώρα και η αρχική. Βάζοντας όλες τις χρόνο-μαλακίες στην άκρη, το ότι κατάφερες και πούλησες τα δεδομένα πριν σε πιάσω, σημαίνει απλά ότι είσαι προσωπικά υπεύθυνος για τον διπλασιασμό των θυμάτων του πολέμου.»

Ο Ντοτόρε τον κοίταξε επίμονα. Για πρώτη φορά άρχισε να πιστεύει ότι κάποιο άλλο πρόσωπο έχει πράγματι καταλάβει το σώμα του Στρατηγού. Ο άνθρωπος αυτός δεν ψαρεύει, ξέρει λεπτομέρειες για το ταξίδι στο χρόνο που μόνο κάποιος που το πραγματοποίησε θα ήξερε.

«Αν είναι όπως τα λες, ό,τι και να κάνεις εδώ μπορεί να επηρεάσει το μέλλον μόνο αυτής της πραγματικότητας και όχι αυτής από την οποία έρχεσαι. Επομένως για ποιό λόγο σε έστειλαν;»

«Από όταν το χρονοτάξιδο έγινε γεγονός, η πολιτικοστρατιωτική σκακιέρα επεκτάθηκε στο πεδίο των παράλληλων πραγματικοτήτων. Η θέση κάθε χώρας στην ιεραρχία ισχύος προσμετράται πλέον αθροιστικά από την επιρροή και τη δύναμή της σε κάθε επιμέρους πραγματικότητα. Έτσι, κάθε χώρα ή συμμαχία επιδιώκει να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της σε όσα περισσότερα παράλληλα σύμπαντα μπορεί θεωρώντας οτι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει επικοινωνία μεταξύ τους.»

«Δε νομίζω ότι είμαι εδώ για μάθημα διεθνών σχέσεων. Δε θα μου τα έλεγες όλα αυτά χωρίς λόγο.»

«Πράγματι. Κανονικά τώρα δε θα ήσουν ζωντανός σε αυτή την πραγματικότητα. Ξέρεις έχω εξουσιοδοτηση να αποδίδω δικαιοσύνη κατά τη διάρκεια της αποστολής. Και κάποιος που ευθύνεται για το θάνατο εκατομμυρίων τιμωρείται με θάνατο με βάση το στρατιωτικό νόμο.

»Παρόλα αυτά είσαι τυχερός γιατί είμαστε μπλεγμένοι σε μια ιδιάζουσα περίπτωση: Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το σώμα μου βρίσκεται καλωδιωμένο σε μια καρέκλα με ένα τσούρμο ερευνητές να παρακολουθούν κάθε μου σκέψη. Tαυτόχρονα με μένα ξέρουν ό,τι ξέρω γιατί βλέπουν και ακούν ό,τι κι εγώ. Στοιχηματίζω ότι ο μελλοντικός Ντοτόρε βρίσκεται ήδη υπό κράτηση αφού αποκαλύφθηκε η προδοσία σου. Εντωμεταξύ, εφόσον δεν κατάφερα να την αποτρέψω, η αποστολή θα έχει κυρρηχθεί αποτυχημένη και θα με ξαναστείλουν εκ νέου στο ίδιο χρονικό σημείο. Για να πετύχω τη δεύτερη φορά που θα με στείλουν εδώ, θα χρειαστώ μερικές πληροφορίες από σένα: Σε ποιούς πούλησες, πότε και πώς κατάφερες να παρακάμψεις τα συστήματα ασφαλείας του ερευνητικού κέντρου έτσι ώστε να υποκλέψεις τα αρχεία του προγράμματος.»

«Ας πούμε ότι σε βοηθάω. Tι έχω να κερδίσω;»

Ο Στρατηγός έβγαλε από την τσέπη του ένα μικροκαμωμένο πιστόλι και το ακούμπησε στο τραπέζι αργά.

«Προηγούμενοι φυλακισμένοι σε Κελιά που Φεγγοβολούν θα πούλαγαν και την ψυχή τους για να έχουν αυτό εδώ. Δεν φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει αυτό το μέρος σε κάποιον.»

«Δεν μπορείς να παραμείνεις σε αυτή την πραγματικότητα πολύ ακόμη – βλέπεις ξέρω καλά τα όρια της διαχρονοσωματικής μεταφοράς. Σύντομα θα αναγκαστείς να επιστρέψεις στο σώμα σου. Όταν συμβεί αυτό πιστεύεις ο Στρατηγός δεν θα παρατηρήσει ότι κάποιος είναι στο κελί που διατηρεί στον προσωπικό του χώρο;»

«Σαφώς. Και τι πιστεύεις ότι θα κάνει αφού δει τις μαγνητοσκοπήσεις από την κάμερα ασφαλείας του κελιού; Ότι θα σε ελευθερώσει; Αυτό το περίστροφο θα είναι η μοναδική σου διέξοδος από την οργή του Στρατηγού όταν μάθει ότι ο επικεφαλής του προγράμματος κρύβεται πίσω από την προδοσία. Ο απλός εγκλεισμός είναι για απλά εγκλήματα, όχι για σένα. Εσένα, Θα θελήσει να σε τιμωρήσει παραδειγματικά. Θα υπάρξει αίμα και αφόρρητος πόνος. Και θα σε συντηρεί στη ζωή μόνο για να συνεχίζει τα βασανιστήρια. Έχεις δίκιο όμως στο ότι πρέπει να επιστρέψω. Για την ακρίβεια μου απομένουν εννέα ώρες και κάτι λεπτά σε αυτό το αηδιαστικό, γλοιώδες σώμα», είπε μυρίζοντας μια σταγόνα ιδρώτα που σκούπισε από το μέτωπό του.

Ο Ντοτόρε ενέδωσε. Tου είπε τα πάντα: για τους Κινέζους, για την αμοιβή του, και για το πως χρησιμοποιώντας καπνό είχε ενεργοποιήσει τα αντίγραφα ασφαλείας στο υπολογιστικό κέντρο τα οποία τελικά υπέκλεψε εύκολα γιατί δεν προστατεύονται όπως τα κανονικά αρχεία. Ο Στρατηγός σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Στάμάτησε σα να θυμήθηκε κάτι. Έβγαλε μια σφαίρα από την τσέπη του και την πέταξε στον Ντοτόρε. Προφανώς το περίστροφο θα ήταν άδειο όλη αυτή την ώρα. Είχε κάνει λιγότερα από δέκα βήματα έξω από το κελί όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός. Κατευθύνθηκε ατάραχος προς το θάλαμο παρακολούθησης – ένα δωμάτιο με ορατότητα μονής κατεύθυνσης στο εσωτερικό του κελιού – όπου βρίσκονταν υψηλόβαθμα στελέχη του στρατού που ήθελαν να παρίστανται στην ανάκριση. Mπαίνοντας, αντιμετώπισε καχύποπτα βλέμματα αλλά...ήταν λιγότερα από όσα έπρεπε. Ο Ναύαρχος Ρόκγουελ παραμόνευε πίσω από την πόρτα και τώρα είχε κολλήσει ένα περίστροφο στην πλάτη του.

«Ποιός είσαι;»

«Ηρέμησε Μάρτιν, ο Λούθερ είμαι. Είπα στον Ντοτόρε αυτό που έπρεπε να ακούσει για να αποσπάσω την ομολογία.»

«Απόδειξέ το.»

«Tην πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν στο γραφείο σου όπου με κέρασες ουίσκι Νταλβίνι. Ξοδέψαμε κανά δεκάλεπτο σε μια χαζή κουβέντα για ουίσκι – είμαστε και οι δυο συλλέκτες.»

Ένιωσε το όπλο να φεύγει από την πλάτη του. Ξέσπασαν όλοι σε δυνατά χειροκροτήματα.

«Σας το είπα ότι έχει τρομακτικό ταλέντο στην ανάκριση!» θριαμβολόγησε ο Πτέραρχος Πάτερσον.

Ο Στρατηγός πάτησε το κουμπί του συστήματος ενδοεπικοινωνίας, στον τοίχο.

«Μπες στο κελί και καθάρισε αυτό το χάλι», μουρμούρισε στο ανδροειδές ενώ κοιτούσε από το γεμάτο κόκκινες πιτσίλες παράθυρο τον Ντοτόρε σε μια λίμνη αίματος. Απολογήθηκε στους καλεσμένους του και έληξε τη συνάντηση. Προφασίστηκε ότι η επομένη θα ήταν πολυάσχολη μέρα αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να αποφύγει περεταίρω συζητήσεις που θα μπορούσαν να τον προδώσουν. Ήδη αισθανόταν τυχερός με την ατάκα που πέταξε στον Ναύαρχο. Tο τελευταίο που ήθελε ήταν να τους έχει πάνω από το κεφάλι του εκείνη τη μέρα αλλά δε γινόταν αλλιώς. Όταν ανακοινώθηκαν οι ανακρίσεις, τα υπόλοιπα στελέχη επικοινώνησαν μαζί του και ζήτησαν να παρίστανται στη τελική φάση – όπως διαπίστωσε ήταν αγαπημένο χόμπι αυτής της παρέας στρατιωτικών να να συγκρίνουν την ικανότητά τους στις ανακρίσεις που ενίοτε πραγματοποιούνται. Φάνηκε γρήγορα ότι το να αρνηθεί θα κινούσε υποψίες. Ψάχνοντας το γραφείο του Στρατηγού για οτιδήποτε χρήσιμο δεν άργησε να πέσει πάνω στο αρχείο ηχογραφημένων συνομιλιών. Ευτυχώς ο Στρατηγός είναι άνθρωπος που προσέχει τα νώτα του και ηχογραφεί συνομιλίες με διάφορα σημαίνοντα πρόσωπα, μια από τις οποίες νωρίτερα τον έσωσε.

Είχε παραμείνει μόνος στο θάλαμο και παρατηρούσε το ανδροειδές που καθάριζε. Κάτι δεν του πήγαινε καλά. Είχε περάσει ώρες τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα να παρατηρεί τις αντιδράσεις του Ντοτόρε. Αυτή η επιτηδευμένη πλαστικότητα κινήσεων του ανδροειδούς του θύμιζε τις κινήσεις του Ντοτόρε. Κι αν είχε στείλει ανδροειδές; Αν και μόνο ό,τι βλέπει και ακούει φαίνεται στους άλλους έδιωξε τη σκέψη σα να φοβόταν μην τη διαβάσουν και αυτή. Ήταν ήδη απογοητευτικό που απέτυχε να σταματήσει τη διαρροή. Αν φαινόταν ότι του ξέφυγε και ο προδότης με αυτόν τον τρόπο θα ήταν πια εντελώς εξευτελιστικό. Γιατί άλλωστε να γίνει ο περίγελος του προγράμματος εφόσον αυτή η πραγματικότητα θεωρείται ήδη χαμένη; Όχι, θα πέρναγε τις τελευταίες του ώρες εδώ απολαμβάνοντας την κορυφή της ιεραρχίας. Λογικά θα τον ξαναστείλουν πίσω δεύτερη φορά και με τις πληροφορίες της ομολογίας θα είναι εύκολο να τελειώσει τη δουλειά με επιτυχία και να αποτρέψει τον πόλεμο και τα θύματα.

Ο Ντοτόρε πάτησε το κουμπί της ακινησίας στα χειριστήρια ελέγχου. Πάντα το ήξερε ότι το πανάκριβο, ανδροειδές ομοίωμά του, εξοπλισμένο ακόμη και με αμπούλες ψεύτικου αίματος, θα έβγαζε τα λεφτά του: Λίγο ήθελε ακόμα και θα πέρναγε απαρατήρητο. Είχε αφήσει την όραση και την ακοή ενεργοποιημένες και παρακολουθούσε στην οθόνη την σεμνή τελετή της ταφής του - το ανδροειδές του Στρατηγού έσερνε το δικό του από το πόδι και λίγα λεπτά αργότερα το πέταξε σε μια τάφρο. Γύρω του πτώματα σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης εξηγούσαν το γεγονός ότι ο Στρατηγός είχε επιλέξει το υπόγειο ως προσωπικό του χώρο στο αρχηγείο Στρατού.

Ίσως τη σκαπούλαρε, ίσως κάποιος κάποτε παρατηρήσει ότι το 'πτώμα' του δεν αποσυντίθεται. Σε κάθε περίπτωση χάρη στην ιδιοφυή ιδέα του να στείλει το ομοίωμά του θα είχε αρκετό χρόνο μπροστά του. Tο ερώτημα που έπρεπε τώρα να απαντήσει είναι πως θα τον αξιοποιούσε.

Προχώρησε στο μπάνιο του δωματίου και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Tα συνήθως άστατα γκρίζα μαλλιά είχαν κολλήσει στο κεφάλι του από τις πολλές ώρες που φορούσε τη μάσκα παρακολήθησης του ανδροειδούς. Tα γαλάζια του μάτια αν και καταπονημένα για τον ίδιο λόγο τον ικανοποίησαν. Δεν έμοιζε να έχει το κενό βλέμμα που συνήθως έχουν οι δολοφόνοι. Μπορεί να ήταν άπληστος και να πήγε για το παραδάκι στη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αυτό θα μπορούσε να κοστίσει ζωές. Αν δηλαδή ο Στρατηγός έλεγε αλήθεια. Δεν είχε ακόμη καταλήξει αν τον πιστεύει ή όχι. Tο σίγουρο ήταν ότι τα λόγια του ήταν αληθοφανή. Μίλησε για προβλήματα που πραγματικά θα μπορούσαν να είναι απόρροια του χρονοτάξιδου. Εάν ήταν ψέμματα για να να αποσπάσει την ομολογία, έπρεπε να τον παραδεχθεί. Και τον Στρατηγό και την ομάδα που τον βοήθησε να μπεί τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου – γιατί αποκλείεται να τα σκαρφίστηκε όλα αυτά μόνος. Από την άλλη μπορεί απλά να έλεγε αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του να ομολογήσει ήταν απόλυτα συνειδητή: Μόλις είδε το περίστροφο του Στρατηγού είδε που πήγαινε το πράγμα όπως είδε και τα οφέλη μιας υποτιθέμενης αυτοκτονίας. Μια ευκαιρία να ζήσει ελεύθερος από το Στρατό της Ευρώπης.

Και δεσμευμένος από τον Στρατό της Κίνας, συλλογίστηκε καθώς θυμήθηκε τη συμφωνία του να δουλέψει για λογαριασμό τους. Tο νταλαβέρι δεν αφορούσε μόνο μερικά αρχεία που είναι άχρηστα αν δεν μπορείς να τα αξιοποιήσεις, αφορούσε και τον ίδιο. Η αρχική ιδέα ήταν να στείλει το ομοίωμά του στη συνάντηση με τον Στρατηγό έτσι ώστε να μπορέσει ανενόχλητος να φύγει με τους Κινέζους. Και φυσικά οι τελευταίοι εδώ και εβδομάδες παρακολουθούσαν κάθε βήμα του.

Βγήκε στο μπαλκόνι του δωματίου του για να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα. Έκανε ακόμη και αυτό το παρακμιακό μοτέλ που βρισκόταν να φαίνεται όμορφο. Ή η μοίρα του ομοιώματός του τον έκανε να εκτιμήσει περισσότερο από ότι συνήθως την όμορφη θέα. Άναψε τσιγάρο. Φυσικά και κάπνιζε, καμώθηκε μόνο πως το έκοψε στη δουλειά όταν αγόρασε το ανδροειδές του – τον είχαν προειδοποιήσει ότι ο καπνός μπορεί να προδώσει το ανδροειδές καθώς έχει την τάση να ξεγλιστρά από χαραμάδες και μηχανικά ανοίγματα του εσωσκελετού του.

Κάθε βήμα μου...

Αυτό ήταν κάτι ενδιαφέρον. Όταν το ομοίωμά του έφυγε από το σπίτι μερικές μέρες πρίν, οι πράκτορες των Κινέζων σίγουρα το ακολούθησαν όπως ακολουθούσαν και τον ίδιο καιρό τώρα. Και αν ο Στρατηγός από κοντά δεν υποψιάστηκε καν το ανδροειδές, δεν θα μπορούσαν να υποψιαστούν κάποιοι που παρακολουθούσαν από μακριά. Λογικά και οι Κινέζοι τώρα πια θα τον θεωρούν ή νεκρό ή φυλακισμένο. Ίσως τελικά να είχε μια προγματική ευκαιρία να ζήσει ελεύθερος. Και αν ο Στρατηγός έλεγε αλήθεια, μια ευκαιρία να αποτρέψει τον πόλεμο.

Tουλάχιστον σε αυτή την πραγματικότητα, σκέφθηκε για να παρηγορήσει τον εαυτό του, λές και μπορούσε να διαιρέσει την ηθική με τον αριθμό των παράλληλων συμπάντων.

Αλλά για μια στιγμή...Γιατί όχι και στην επόμενη; Ο Στρατηγός ή όποιος τέλος πάντων ήταν, του είχε εξηγήσει ότι θα ταξίδευε και πάλι στο ίδιο σημείο. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα όμως, θα μπορούσε χάρη στην ομολογία του να αποτρέψει εύκολα αυτή την αιματοβαμμένη αγοραπωλησία με τους Κινέζους.

Απόλαυσε την τελευταία τζούρα ικανοποιημένος που με δουλειά μόλις λίγων ημερών είχε σώσει εκατομμύρια θύματα πολέμου σε δύο πραγματικότητες. Αν όλα πήγαιναν καλά στο δεύτερο χρονοτάξιδο, ίσως τελικά να υπήρχε σωτηρία για την ψυχή του από τις μαλακίες που έκανε στην αρχική πραγματικότητα.

 

[Mesmer]

Μου άρεσε η ιδέα

 

 

 

της μεταφοράς της συνείδησης ενός ατόμου, όχι μόνο στο χρόνο, αλλά και σε άλλο σώμα. Με δυο απλά πραγματάκια μπορείς να δημιουργήσεις πολύ μπερδεμένες καταστάσεις. (Κάτι, βέβαια, που προϋποθέτει και την απαραίτητη προσοχή, μην παραμπερδευτεί το πράγμα). Σίγουρα της αξίζει να δουλευτεί περισσότερο και να μη μείνει μόνο σ' αυτό το διήγημα.

 

 

 

Ωραία η ανατροπή

 

 

 

με το ανδροειδές. Θα ήθελα, όμως, να με είχες προετοιμάσει λίγο παραπάνω γι' αυτό. Πχ, μια ασυμφωνία σε κάτι που σκέφτεται, ενώ κάνει κάτι άλλο, που θα περνούσε σαν ψιλά γράμματα στην πρώτη ανάγνωση. Αυτό με το τσιγάρο δεν θα το έλεγα ακριβώς προοικονομία. Επίσης, ο Στρατηγός φαίνεται να είναι πολύ εξοικειωμένος με τα ανδροειδή, οπότε θα μπορούσε ευκολότερα από άλλους να καταλάβει την παγίδα. Θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος φόβος εκεί, από τη μεριά του Ντοτόρε, που να ήταν αδικαιολόγητος πριν μάθουμε τι συμβαίνει.

 

 

 

Εκεί, όμως, που θα ήθελα να είχε δοθεί περισσότερη βάση, αλλά και χώρος, είναι το συναισθηματικό κομμάτι. Έχεις έναν άνθρωπο που

 

 

 

μπορεί να μην είναι και ακριβώς άνθρωπος, αλλά περνάει ένα είδος βασανιστηρίων και φαίνεται να τον βιώνει πολύ ψύχραιμα και σχεδόν να τη σκαπουλάρει αλώβητος. Απ' την άλλη, σε πιο ρεαλιστική βάση, για κάτι τόσο σημαντικό και για άμεσα αποτελέσματα, μάλλον δεν θα τον αφήνανε τόσο καιρό στην απομόνωση. Θα χρειάζονταν κάτι τέτοιο: ( )

 

 

 

 

 

 

Η διπλωματική αναμέτρηση των δύο αντιπάλων είναι ωραία δοσμένη, αλλά τρώει όλο το χώρο από το διήγημα και δεν σου αφήνει μέρος να βάλεις και λίγη δράση. Δεν εννοώ κυνηγητά και κλοτσομπουνίδια, δεν είναι και τόσο απαραίτητα σ' αυτό το διήγημα, αλλά κάποιες καταστάσεις που θα αναδείκνυαν τα στοιχεία των χαρακτήρων.

 

 

 

Σε τελική ανάλυση, το πρόσημο είναι θετικότατο. Ωραία ιδέα, καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο.

[Man_from_Earth]

Πολύ εύστοχες παρατηρήσεις και ωραίες ιδέες...

[alkinem]

 

Λοιπόν...

Είχες μια ενδιαφέρουσα ιδέα... αυτό είναι σίγουρο.

Πάνω σε τεχνικά ζητήματα δεν έχω να παρατηρήσω κάτι. Καλογραμμένη ιστορία, διαβάστηκε εύκολα, ενώ δεν παρατήρησα κάποια ουσιώδη γραμματικά ή συντακτικά λάθη.

Όπως προείπα, η ιδέα σου ήταν ενδιαφέρουσα. Αντιμετωπίζει όμως το ίδιο πρόβλημα με όσες έχουν να κάνουν με ταξίδια στο παρελθόν και τα συναφή. Και σε κάποια φάση δείχνεις να το ξεπερνάς αυτό, όταν βάζεις τον ήρωά σου να λέει ότι κάθε ταξίδι στο παρελθόν δημιουργεί μια εναλλακτική πραγματικότητα, μετά πέφτεις πάλι στην παγίδα. Εντάξει, η συνείδηση του λοχαγού θα επέστρεφε στο μέλλον... αλλά σε ποιο μέλλον; Στο δικό του; Και πώς θα γινόταν αυτό, εφόσον τα διάφορα σύμπαντα δεν έχουν διαύλους επικοινωνίας; Περισσότερο συνεπές με το πνεύμα της ιστορίας θα ήταν αν ο Λοχαγός επέστρεφε στο μέλλον αυτής της καινούργιας πραγματικότητας, όντας αποκλεισμένος από την χρονική γραμμή από την οποία προήλθε. Αν όμως συνέβαινε αυτό, δεν υπήρχε καμιά δικλείδα ασφαλείας ότι θα επέστρεφε σε ένα μέλλον το οποίο θα αναγνώριζε, και στο οποίο βεβαίως θα τον αναγνώριζαν.

Κάτι άλλο που επίσης δεν κάθεται καλά είναι ότι μέσα σε μια στρατιωτική εγκατάσταση, κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Ντοτόρε ήταν στην πραγματικότητα ανδροειδές. Όχι και πολύ λογικό. Ειδικά σε έναν κόσμο όπου η χρήση ανδροειδών είναι τόσο διαδεδομένη, τα μέτρα ασφαλείας θα έπρεπε λογικά να είναι αυξημένα.

Γενικά, όταν η ιστορία αφορά ταξίδι στον χρόνο, χρειάζεται διπλή και τρίδιπλη σκέψη έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο αριθμός των αδύναμων σημείων στην πλοκή. Αν ξαναδείς τα σημεία που χρειάζονται προσοχή και τα αναπτύξεις, άνετα βγάζεις και μια μικρή νουβέλα.

 

Καλή σου επιτυχία!

[Man_from_Earth]

Ευχαριστώ για το σχόλιο. Συμφωνώ οτι το χρονοτάξιδο σα θέμα είναι πονηρό, και προσπάθησα να αποφύγω τις κλασικές παγίδες-παράδοξα που βλέπουμε παντού γύρω μας σε σχετικά βιβλία/ταινίες. Για το συγκεκριμένο που λές, οτι δηλαδή:

 

Περισσότερο συνεπές με το πνεύμα της ιστορίας θα ήταν αν ο Λοχαγός επέστρεφε στο μέλλον αυτής της καινούργιας πραγματικότητας, όντας αποκλεισμένος από την χρονική γραμμή από την οποία προήλθε.

 

Ο άνθρωπος αυτός καταρχήν δεν υπάρχει καν στις άλλες πραγματικότητες διότι ακριβώς είναι εντελώς διαφορετικές. Σου θυμίζω απλά την κλασική back to the future επειδή την ξέρουμε όλοι όπου στην εναλλακτική πραγματικότητα ο Μάρτυ Μακ Φλάι υπάρχει με διαφορετικό οικογενειακό μπακράουντ: είναι κατά κοινή ομολογία λάθος που έγινε στα πλαίσια μιας χολιγουντιανής παραγωγής - το παιδί που προκύπτει ακόμη και από τους ίδιους γονείς στην εναλλακτική πραγματικότητα θα πρέπει να είναι άλλο πρόσωπο διότι πολύ απλά τα γονίδια είναι τόσα σε πλήθος που είναι πρακτικά αδύνατον να επιλεγεί ακριβώς ο ίδιος συνδυασμός γονιδίων για το βρέφος από τις δεξαμενές γονιδίων των γονέων για δεύτερη φορά!

 

Έτσι λοιπόν με δεδομένο οτι ένας νους ανήκει σε ένα σώμα είχα μοναδική επιλογή να επιστρέψω το νου του χρονοταξιδιωτη στο σώμα που του ανήκει πραγματικά.Tο σχόλιό σου πάντως σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμο γιατί αναδεικνύει ακριβώς οτι δεν εξήγησα αυτό το σημείο αρκετα - όλα αυτά δεν τα λέω μέσα και επομένως πράγματι υπήρξε λογικό κενό...

Edited December 9, 2015 by Man_from_Earth

[Ιρμάντα]

Καλημέρα φίλε μου! Τα επιμέρους σχόλια για την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σου παρακάτω:

 

 

1. Είναι πάρα πολύ ωραία η ιδέα του χρονοταξιδιώτη και λειτουργεί και όμορφα ως ανατροπή.
2. Με προβλημάτισε κάπως η λογοδιάρροια ωστόσο. Πολύ απανωτές, πολλές πληροφορίες, πολύ tell όπως το λένε, και αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να το χώσεις καλύτερα για να έχει περισσότερη ζωντάνια.
3. Διασωματική μεταφορά του νου. Ακόμη καλύτερο από σκέτα χρονοταξιδιώτης.
4. Διαφωνώ ότι μόνο κάποιος που πραγματοποίησε χρονοταξίδι θα ήξερε ότι ο χρονοταξιδιώτης πυροδοτεί αλλαγές ικανές να δημιουργήσουν μία παράλληλη πραγματικότητα. Ακούγεται κοινός τόπος και πολύ προφανές ως αποτέλεσμα, με την έννοια ότι αν οι μυστικές υπηρεσίες/ στρατός/ kgb/ ΕΥΠ/ τι είναι τέλος πάντων αυτοί ασχολούνταν με χρονοταξίδια θα ήταν το πρώτο και πιο σημαντικό που θα μάθαιναν. Τα χρονοταξίδια μπορεί να πυροδοτήσουν άλλη πραγματικότητα. Δεν είναι κάτι του στυλ ότι, ταξίδεψα και έχω στο σώμα μου το τάδε σύμπτωμα, ή έστω στο νου μου, ή ότι βλέπω τον κόσμο έτσι κι έτσι και αυτό να είναι σούπερ χαρακτηριστικό σύμπτωμα του χρονοταξιδιού. (Ελπίζω να κατάλαβες τι λέω, αν όχι, εδώ είμαστε.)
5. Αν είναι έτσι, το πράγμα γίνεται και περίπλοκο και επικίνδυνο. Πώς μπορεί να ελέγχεται κάθε εκδοχή της πραγματικότητας; Προφανώς για αυτό η τεχνολογία ήταν τόσο επικίνδυνη, αν την έκλεβαν. Έτσι κι αλλιώς δηλαδή θα ήταν επικίνδυνη αν υπήρχε κάτι τέτοιο. Όμως πώς, πώς μία χώρα ελέγχει κάθε παράλληλη πραγματικότητα; Κάθε κβαντική πιθανότητα; Και ποια στην ευχή  νοείται από ένα σημείο και ύστερα η αρχική, η ορίτζιναλ πραγματικότητα;
6. Ω, license to kill ο τύπος!
7. Πάντως είναι περίεργο. Τον έστειλε να ανακαλύψει τον προδότη, ενώ ο προδότης είναι ο εαυτός του;
8. Επίσης τόσα χρόνια μπροστά τα όρια παραμονής στο παρελθόν του χρονοταξιδιώτη μπορεί να έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ο Ντοτόρε κάνει τον υπολογισμό σύμφωνα με αυτά που ξέρει στο παρόν.
9. Ah there will be blood. Αγγλισμός αυτό το θα υπάρξει αίμα.
10. Εμ. Άδειο βέβαια. Αν τον σκότωνε τον Στρατηγό τι θα συνέβαινε; Θα πέθαινε το σώμα, αλλά τι θα συνέβαινε με τον αρχικό χρονοταξιδιώτη;
11. Μάρτιν....Λούθερ....πλάκα είχε αυτό!
12. ...και η ανατροπή καλή. Να δούμε και παρακάτω.
13. Καχύποπτα βλέμματα...λιγότερα από όσα έπρεπε; Μήπως εννοείς περισσότερα; Να δούμε και παρακάτω.
14. Δηλαδή τα τρία όπλα τον είχαν βάλει να κάνει αυτή τη δουλειά; Και παράλληλα τον απείλησαν για να δουν ποιος είναι; Όπως το έγραψες εγώ περίμενα ότι ήταν ένας εκεί και παρακολουθούσε κρυφά, εδώ μου λες επίσημα πράγματα, ναύαρχοι, γαλονάδες, ό,τι θες. Δεν ήξεραν τι θα έλεγε του Ντοτόρε; Δεν ήξεραν ποιος είναι ο Στρατηγός και ότι δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αυτή η χρονομεταφορά; Ναι μεν η τεχνολογία προφανώς υπάρχει εφόσον έχει υποκλαπεί – αλλά δεν ξέρουν ότι δεν μπορεί να έχει συμβεί αυτό ακριβώς τώρα; Θα ήταν τρελή σύμπτωση.
15. Άρα κάπνισε επειδή ο αρχικός χρονοταξιδιώτης, και καλά, είναι καπνιστής, αλλά όχι ο κοιλαράς στρατηγός;
16. Άρα είναι όντως. Χρονοταξιδιώτης. ΟΚ.
17. Ναι, αλλά εφόσον τον παρακολουθούν οι Κινέζοι ίσως ξέρουν ότι ο τύπος έχει ξαμολήσει και ανδροειδές στη γύρα.

 

Πάρα πολύ ωραία ιστορία. Ναι, θα μπορούσε να είναι καλύτερα γραμμένη, πιο στρωτή, την διάβασα και την ξαναδιάβασα για να την καταλάβω. Αλλά μου άρεσε πολύ, πραγματικά. Πολύ καλές ιδέες, πολύ ωραίες ανατροπές. Μπράβο σου και σου εύχομαι και άλλες ανάλογες δημιουργίες!

[Man_from_Earth]

Στα περισσότερα έπεσες μέσα, σε 1-2 το σκέφτηκες πιο πολύπλοκα απ'όσο θα ήθελα

 

2. Με προβλημάτισε αρκετά. Δεν μπόρεσα να το αποφύγω

4. Πρόσεξε το timing: Βρισκόμαστε στο χρονικό σημείο όπου κανείς άλλος από τον Ντοτόρε δεν ξέρει την ανακάλυψη. Σε αυτή τη φάση η κοινή αντίληψη τουλάχιστον σε κάποιον άσχετο Στρατηγό είναι οτι το χρονοτάξιδο θα άλλαζε την υπάρχουσα πραγματικότητα. Φυσικά επέλεξε να την γνωστοποιήσει στους Κινέζους οπότε και αυτοί ξέρουν αλλά ο Στρατηγός ή η Ευρώπη αγνοούν

5. Και γαμώ τις προεκτάσεις

7. Είναι μόνο ο επιστημονικός διευθυντής - δεν αποφασίζει τις αποστολές. Γι'αυτό έγραψα οτι ο υπηρεσία πληροφοριών υπέδειξε το χρονοτάξιδο και οτι αυτός φερόταν περίεργα όταν το έμαθε.

8. Σωστό

10. Πολύ ωραία ιδέα

13. Λιγότερα γιατί ένας του την είχε στήσει πίσω από την πόρτα

14. Δεν ξέρω αν ξεκαθαρίζει λίγο το τοπίο εδώ αλλά οι καλεσμένοι είναι μια παρέα κάποιων interrogation enthusiasts στρατιωτικών. Tο μόνο που ήξεραν είναι η ανακοίνωση του στρατηγού για ανακρίσεις και πήγαν για το αποκορύφωμά τους - τους αρέσει να συγκρίνουν ανακριτικές πρακτικές κλπ. Δεν έχουν ιδέα για το περιεχόμενο ή τον λόγο των ανακρίσεων. Εφόσον οι Στρατηγός-χρονοταξιδιώτης ήταν πειστικός ανησύχησαν και του κόλλησαν όπλο στην πλάτη κλπ.

15. Ο Στρατηγός στο ξεκίνημα της ανάκρισης ναι γι'αυτό κάπνισε

16. Ξεκάθαρα. Tο ομολογεί ο ίδιος ο Στρατηγός-χρονοταξιδιώτης στο σημείο που δικαιολογεί πως βρήκε τον διάλογο με το Ναύαρχο ηχογραφημένο

17. Δεν ξέρουν ότι έχει ανδροειδές και παρακολούθησαν αυτό αντί γι'αυτόν

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο και τη θετική διάθεση!

[Ιρμάντα]

Πάντως ντοτόρε σημαίνει Δόκτωρ στα ιταλικά. Βέβαια σαν επικεφαλής κάποιου επιστημονικου προγράμματος ναι, στέκει. Ο Δόκτωρ.

Edited December 9, 2015 by Ιρμάντα

[Man_from_Earth]

Με έβαλες να ψάχνω ιταλικό όνομα να τον βαφτίσω για το λόγο αυτό ακριβώς...

[Morfeas]

Λοιπόν, το διάβασα κι εγώ. Μία φορά (όπως διαβάζουμε συνήθως τις ιστορίες, σε 2η ανάγνωση μπορεί να άλλαζε η γνώμη μου).

Ωραίος τίτλος, με τράβηξε να το διαβάσω.

Λιγότερο καλογραμμένο από τη Νέμεση, ήθελε άλλο ένα-δυο περάσματα.

Επίσης (δεν περίμενα να φτάσω ποτέ να το σχολιάζω ως σοβαρό... ποιος; εγώ...) μπερδεύεις σε σημεία τους χρόνους σου, σε σημεία που δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπλέκεις παροντικούς με παρελθοντικούς (δεν μοιάζει με χρήση ιστορικού ενεστώτα, αλλά με λάθος) και με πετούσε εκτός.

π.χ.

 Αν δηλαδή ο Στρατηγός έλεγε (παρελθόν) αλήθεια. Δεν είχε (παρελθόν) ακόμη καταλήξει αν τον πιστεύει (παρόν;!) ή όχι

Και πάμε στα της ιστορίας.

Μου άρεσε η ιδέα της διασωματικής μεταφοράς του νου. Καλές κι οι εξηγήσεις σου (αν και κάπως βαραίνουν το κείμενο) με το πώς δημιουργούνται τα παράλληλα σύμπαντα. Μου άρεσε πολύ και το "σημαίνει απλά ότι είσαι προσωπικά υπεύθυνος για τον διπλασιασμό των θυμάτων του πολέμου". Ενδιαφέρουσα ιδέα αυτή (και φιλοσοφικά εννοώ), αν και δεν την εκμεταλλεύεσαι αρκετά.

 

Και πάμε στα προβλήματα, όπως τα βλέπω εγώ:

Το παραπάνω σχόλιο με τον διπλασιασμό των θυμάτων μου φαίνεται άκυρο: κατάλαβα ότι η μεταφορά του νου δημιουργεί έξτρα σύμπαντα, άρα ο "στρατηγός" είναι αυτός που ευθύνεται για τον διπλασιασμό πρακτικά, όχι ο Ντοτόρε.

Γενικά το κείμενο μου φάνηκε κουραστικό: έχεις πολλές σύντομες εξηγήσεις (για τα δεδομένα της εξήγησης) για πράγματα που έχουν ήδη γίνει, χωρίς να τις παρουσιάζεις με ενδιαφέροντα για μένα τρόπο. Πολλά σημεία μου φάνηκαν ασαφή ή και αντιφατικά.

Λες ότι η ισχύς κάθε κράτους είναι το άθροισμα των επιμέρους ισχύων (ωραία ιδέα αυτή γενικώς). Αυτό, όμως, από πού κι ως πού συμβαίνει; Με ποια λογική, από τη στιγμή που υποτίθεται ότι ο ίδιος ο διαχωρισμός των συμπάντων γίνεται για να μην μπορείς να αλλάξεις εσύ το σύμπαν που σε διαμόρφωσε όπως είσαι; Αφού το σύμπαν που δημιουργείς επηρεάζει και την ισχύ του δικού σου κράτους (άρα επηρεάζει και το δικό σου σύμπαν). Θέλω να πω ότι έτσι δεν ξέρω κατά πόσο λύνεις το παράδοξο του "σκοτώνω τον παππού μου". Αν κάποιος μπει στον μυαλό του Φιλίππου και σκοτώσει βρέφος τον Μέγα Αλέξανδρο και δημιουργησει ένα σύμπαν που η εκστρατεία του δεν συνέβη, τότε πώς λογαριάζεται η ισχύς των κρατών (όταν στη νέα πραγματικότητα όλη η ιστορία θα είναι παραλλαγμένη);

Νομίζω πως θέλει λίγο ξεκαθαρισμα για να μου φανεί εμένα πειστική η ιδέα (που ομολογώ ότι έχει προοπτικές και φαίνεται φρέσκια).

 

Στο επίπεδο της πλοκής, η ανατροπή με το ανδροειδές-Ντοτόρε θέλει γυάλισμα, γιατί έτσι όντως φαίνεται περίεργο (δεν τον είχαν καταλάβει;). Για την πλοκή χάθηκα, όμως, όσον αφορά το τι είχε κάνει ο Ντοτόρε πριν και τι μετά την ανάκριση (το μετά πάει στην πραγματικότητα του στρατηγού), αλλά σ' αυτό ευθύνομαι μάλλον κι εγώ - αν το ξαναδιάβαζα φαντάζομαι θα μου ήταν πιο ξεκάθαρο. Επίσης το πολιτικό-συνωμοσιολογικό (με την Κίνα) δεν το πολυκατάλαβα, τι ακριβώς παίχτηκε, αλλά μάλλον ισχύει ό,τι και για το προηγούμενο.

 

Συνολικά: Ενδιαφέρουσα ιδέα, που έξω από τα όρια του write off, που σε ανάγκαζαν να πεις σχεδόν όλη την ιστορία με tell εξηγήσεων και χωρίς ουσιαστικά δράση (βλ. οι χαρακτήρες θυμούνται κυρίως, δεν βιώνουν στον χρόνο της αφήγησης), κι αφού σκεφτείς λίγο περισσότερο τις λεπτομέρειες του κόσμου σου (ή έστω τις παρουσιάσεις καλύτερα), μπορεί να βγει κάτι καλό, σε διήγημα ή νουβέλα.

[Man_from_Earth]

Έχεις δίκιο σε πολλά. Πράγματι τα επίπεδα tell ήταν υψηλότερα από ότι θα ήθελα. Και για τους χρόνους απλά έγραφα όπως μου ακούγται φυσικότερες οι φράσεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να το δω το θεματάκι αυτό γιατί μάλλον φυσικότερα δε σημαίνει και σωστά. Ωραία η παρατήρηση οτι ο χρονοταξιδιώτης διπλασιάζει τα θύματα, όχι ο Ντοτόρε, αλλά μου φαίνεται λογικό να θέλει να βγάλει την ευθύνη από πάνω του και να τη φορτώσει στον Ντοτόρε. Γι'αυτό τον έβαλα να 'κατηγορεί' με αυτό το self righteous (πως είναι αυτό το επίθετο στα ελληνικά, διάβολε;) ύφος τον Ντοτόρε.Tώρα σχετικά με αυτό που ρωτάς για τα παράλληλα σύμπαντα:

 

Λες ότι η ισχύς κάθε κράτους είναι το άθροισμα των επιμέρους ισχύων (ωραία ιδέα αυτή γενικώς). Αυτό, όμως, από πού κι ως πού συμβαίνει; Με ποια λογική, από τη στιγμή που υποτίθεται ότι ο ίδιος ο διαχωρισμός των συμπάντων γίνεται για να μην μπορείς να αλλάξεις εσύ το σύμπαν που σε διαμόρφωσε όπως είσαι; Αφού το σύμπαν που δημιουργείς επηρεάζει και την ισχύ του δικού σου κράτους (άρα επηρεάζει και το δικό σου σύμπαν). Θέλω να πω ότι έτσι δεν ξέρω κατά πόσο λύνεις το παράδοξο του "σκοτώνω τον παππού μου". Αν κάποιος μπει στον μυαλό του Φιλίππου και σκοτώσει βρέφος τον Μέγα Αλέξανδρο και δημιουργησει ένα σύμπαν που η εκστρατεία του δεν συνέβη, τότε πώς λογαριάζεται η ισχύς των κρατών (όταν στη νέα πραγματικότητα όλη η ιστορία θα είναι παραλλαγμένη);

 

Ομολογώ οτι με έχασες εδώ. Σου προτείνω μια απλουστευτική υπόθεση εργασίας για να εξηγήσω πως το φαντάστηκα :

Η χώρα Χ για λόγο Λ χάνει ισχύ Ι1. Πραγματοποιεί χρονοτάξιδο, αναιρεί τον λόγο Λ, τα δεδομένα αλλάζουν και κερδίζει ισχύ Ι2 σε ένα παράλληλο σύμπαν. Η συνολική ισχύς της Χ θα είναι -Ι1+Ι2.

Λίγο χοντροκομμένο, απλά για να μη χαθούμε. Πες μου αν θες πάνω σε αυτό τη σκέψη σου άλλη μια φορά.

 

Στο επίπεδο της πλοκής, η ανατροπή με το ανδροειδές-Ντοτόρε θέλει γυάλισμα, γιατί έτσι όντως φαίνεται περίεργο (δεν τον είχαν καταλάβει;). Για την πλοκή χάθηκα, όμως, όσον αφορά το τι είχε κάνει ο Ντοτόρε πριν και τι μετά την ανάκριση (το μετά πάει στην πραγματικότητα του στρατηγού), αλλά σ' αυτό ευθύνομαι μάλλον κι εγώ - αν το ξαναδιάβαζα φαντάζομαι θα μου ήταν πιο ξεκάθαρο. Επίσης το πολιτικό-συνωμοσιολογικό (με την Κίνα) δεν το πολυκατάλαβα, τι ακριβώς παίχτηκε, αλλά μάλλον ισχύει ό,τι και για το προηγούμενο.

 

Θα ήταν περίεργο να μην καταλάβουν το ανδροειδές-Ντοτόρε, γιαυτό και το καταλαβαίνουν. Συγκεκριμένα ο Στρατηγός-χρονοταξιδιώτης παρατήρησε τις ίδιες κινήσεις με το δικό του ανδροειδές-υπηρέτη. Αλλά δεν το έκανε θέμα για να μη ρεζιλευτεί. Tα λέω κάπου μέσα σε μια παράγραφο. Γενικά νομίζω ότι είναι ένδειξη καλογραμμένου κειμένου να γίνεται κατανοητό στην 1η ανάγνωση. Αν δεν γίνεται (όπως στην περίπτωση αυτή)και θέλει 2-3 αναγνώσεις θέλει δουλίτσα...

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο..

[Morfeas]

Ομολογώ οτι με έχασες εδώ. Σου προτείνω μια απλουστευτική υπόθεση εργασίας για να εξηγήσω πως το φαντάστηκα :

Η χώρα Χ για λόγο Λ χάνει ισχύ Ι1. Πραγματοποιεί χρονοτάξιδο, αναιρεί τον λόγο Λ, τα δεδομένα αλλάζουν και κερδίζει ισχύ Ι2 σε ένα παράλληλο σύμπαν. Η συνολική ισχύς της Χ θα είναι -Ι1+Ι2.

Λίγο χοντροκομμένο, απλά για να μη χαθούμε. Πες μου αν θες πάνω σε αυτό τη σκέψη σου άλλη μια φορά.

Ωραία, ελπίζω τώρα να γίνω πιο κατανοητός:

Η χώρα Χ μετά το χρονοτάξιδο γίνεται Χ1(η αρχική, με το σφάλμα) και Χ2 (με τη διόρθωση). Με βάση το παραπάνω (που λες) η συνολική ισχύς της Χ1 θα είναι ίση με της Χ2 κι οι 2 μαζί -Ι1+Ι2; Δηλαδή θα έχουν την ίδια ισχύ οι χώρες των διαφορετικών συμπάντων;

 

Κι ας πάρω κι ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα (στο κοντινό μέλλον, ας πούμε). Έστω ότι η Χ είναι μια χώρα (ας την πούμε Τουρκία) που κάνει ένα "λάθος" Λ (ας το πούμε κατάρριψη ρωσικού αεροσκάφους) κι έτσι υφίσταται οικονομικό πόλεμο από κάποιες χώρες, όπου πρακτικά είναι ένα πλήγμα στην ισχύ της. Ένας χρονοταξιδιώτης επιστρέφει τη μέρα της κατάρριψης (άρα φτιάχνει ένα νέο σύμπαν) και την αποτρέπει. Έτσι θα έχουμε μια Τουρκία Χ1 που πλήττεται από οικονομικό πόλεμο και μια Τουρκία Χ2 που συνεχίζει όπως πρωτύτερα. Εν τέλει οι δυο Τουρκίες πόση ισχύ (προφανώς δεν είναι εύκολα μετρήσιμο ως μέγεθος, αλλά ως συνέχεια στο παράδειγμά σου) θα έχουν; Την ίδια; Διαφορετική; Δεν μου φαίνεται λογικό να επηρεάζει η μία την άλλη, αυτό λέω. Κι αν π.χ. μια χώρα αποφάσιζε να εξαλείψει από τον χάρτη μια άλλη χώρα, τι επίδραση θα είχε ο παραπάνω κανόνας στην ισχύ της εναπομείνασας Τουρκίας;

Edited December 9, 2015 by Morfeas

[Man_from_Earth]

Αχα, κατάλαβα. Tο δόμησες εντελώς διαφορετικά το σύστημα και έτσι που το δόμησες, εύλογη και η απορία. Εγώ απλά θεώρησα οτι η χώρα Χ είναι μια και μόνη. Φαντάσου τις επιμέρους χώρες παράλληλων πραγματικοτήτων ως νομούς της Χώρας. Που απλά μπορεί να αυξάνουν αριθμητικά με χρονοτάξιδο, αλλά εφόσον παραμένουν νομοί (υποδιαιρέσεις) η χώρα είναι το σύνολο αυτών.

Edited December 9, 2015 by Man_from_Earth

[GeorgeDamtsios]

Σπύρο καλησπέρα.

 

Το πρώτο εκ των δύο διηγημάτων του write off 83 που διαβάζω, η πρώτη θετική εντύπωση επίσης!

 

Γενικώς μού αρέσουν οι ιστορίες με τα ταξίδια στον χρόνο, και η συγκεκριμένη θεωρώ ότι αποδόθηκε σωστά –ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς το μικρό της μέγεθος. Επίσης, είχε και ένα σχετικά πρωτότυπο “χρονοτάξιδο, κάτι που φυσικά προσάπτεται στα θετικά.

Στα θετικά επίσης προσμετρώ ότι δημιούργησες και ένα γενικότερα ευκίνητο μοτίβο που με βοήθησε να κρατηθώ ευκολότερα στη ροή του κειμένου. Ένα αρνητικό ωστόσο που προκύπτει μέσα από το ίδιο το ανωτέρω, είναι ότι για να διατηρήσεις καλύτερα αυτή τη ροή  σε  μια τόσο μικρή ιστορία, αναγκάζεσαι να γίνεις λίγο παραπάνω επεξηγηματικός απ’ ό,τι πρέπει. Θεωρώ όμως ότι αν αποφασίσεις να αναπτύξεις περισσότερο την ιστορία σου, όλο αυτό θα το “αποτάξεις” κι από μόνος σου και τα όσα θέλεις να μας πεις θα ''βγουν'' μετά από μόνα τους.

 

Να πω επίσης ότι σε ένα γενικότερο φαινόμενο που παρατηρείται στις ιστορίες με τα ταξίδια στον χρόνο, είναι ότι ο αναγνώστης βλέπει λίγο διαφορετικά τα αποτελέσματά του από τον συγγραφέα. Δημιουργούνται δηλαδή απορίες του στυλ: “Αφού επέστρεψε πίσω τότε γιατί δεν έγινε εκείνο ή το άλλο”; Είναι όμως ωστόσο ανούσιο ακόμη και να σου τις αναφέρω αυτές τις απορίες. Απαντήσεις μπορώ να δώσω κι από μόνος μου, αν με καταλαβαίνεις. Η ουσία είναι απλώς ότι… δημιουργούνται απορίες! Αναπόφευκτα.

Κλείνω συνοψίζοντας στην ουσία: Πολύ ευχάριστο το χρονοτάξιδό σου! Με κέρδισε.

[tzaspy]

Καλησπέρα σε όλη την παρέα από το στραβάδι του Blog. Θα κάνω μερικά σχόλια στην ιστορία που με άγγιξε περισσότερο (Ήταν και οι δύο καλές). Συνονόματε γεια σου.Κατ' αρχήν, το είδος που έγραψες δεν θα το έλεγα sci-fi. Εγώ θα το ονόμαζα sci-fi over sci-fi. Την δημιουργία παράλληλων συμπάντων (;) κάθε φορά που γίνεται ένα ταξίδι στο χρόνο, πρώτη φορά την συνάντησα, και πίστεψέ με, διαβάζω επιστημονική φαντασία εδώ και δεκαετίες. Αν αυτό το εγχείρημα πέτυχε; Δεν ξέρω, δύσκολο το θέμα. Αυτός που ασχολείται με ταξίδια στο χρόνο θα πρέπει να είναι "κατεχάρης", που λένε στον τόπο μου, του θέματος. Θα πρέπει να ξέρει ότι αν έλθει ο πρωταγωνιστής σε "διεπαφή" με μια νέα χρονική πραγματικότητα, θα βρει μπροστά του ένα βουνό από τα λεγόμενα "χρονικά παράδοξα", τα οποία ο συγγραφέας πρέπει και να τα εντοπίσει και να τα αντιμετωπίσει στο αφήγημα. Επίσης, σε ένα αφήγημα χρονοταξιδιών πρέπει να υπάρχει στοιχειώδης χρονική συνέπεια γεγονότων. Θέλω να πω πως σε ένα πολιτισμό που έχει ανακαλύψει τον τρόπο να ταξιδεύει στο χρόνο και η τεχνολογία που έχει κατακτήσει το έχει κάνει εφικτό, ούτε καπνίζουν, ούτε πολεμούν μεταξύ τους οι χώρες, ούτε υπάρχουν χώρες, φυλές θρησκείες ή χρήματα που να χωρίζουν τους κατοίκους αυτού του πλανήτη σε διαφορετικές ανταγωνιστικές ομάδες. Όσον αφορά την αφήγηση που είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, όπως σε όλα τα είδη λογοτεχνίας, ο συγγραφέας θα πρέπει να παίρνει υπ' όψη του πως οι αναγνώστες δεν μπορούν όλοι και πάντα να παρακολουθούν τη σκέψη του . Δεν είναι στα θετικά όταν ο αναγνώστης διαβάζει πάνω από μία φορά ένα κομμάτι για να συνεχίσει να παρακολουθεί τον ειρμό σκέψης του συγγραφέα. Γι αυτό όμως δεν νομίζω να υπάρχουν κανόνες. Μόνο η τριβή και η εξάσκηση. Το κυριότερο όμως σε ένα μυθιστόρημα, αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο και από τους αναγνώστες και από τους κριτικούς, είναι η πλοκή και η φαντασία. Και αυτό ή το έχεις ή παράτα τα. Εσύ Σπύρο πιστεύω ότι το έχεις και ελπίζω να είσαι νέος για να το καλλιεργήσεις και να το βελτιώσεις. 

[Man_from_Earth]

Σπύρο καταρχήν χρόνια πολλά για την ονομαστική σου..! Σε ευχαριστώ για το θετικότατο σχόλιο! Δύο πραγματάκια:

 

Θέλω να πω πως σε ένα πολιτισμό που έχει ανακαλύψει τον τρόπο να ταξιδεύει στο χρόνο και η τεχνολογία που έχει κατακτήσει το έχει κάνει εφικτό, ούτε καπνίζουν, ούτε πολεμούν μεταξύ τους οι χώρες, ούτε υπάρχουν χώρες, φυλές θρησκείες ή χρήματα που να χωρίζουν τους κατοίκους αυτού του πλανήτη σε διαφορετικές ανταγωνιστικές ομάδες.

 

Tη βρίσκο λίγο στερεοτυπική τη σκέψη αυτή...Δεν υπάρχει τίποτε που να μας διαβεβαιώνει ότι θα έχει εξελιχθεί τόσο η ανθρωπότης όταν ανακαλυφθεί το χρονοτάξιδο. Όπως δεν είχε εξελιχθεί όταν ανακαλύφθηκε ο ηλεκτρισμός, η πυρηνική ενέργεια ή τώρα με την ψηφιακή επανάσταση...

 

Όσον αφορά την αφήγηση που είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, όπως σε όλα τα είδη λογοτεχνίας, ο συγγραφέας θα πρέπει να παίρνει υπ' όψη του πως οι αναγνώστες δεν μπορούν όλοι και πάντα να παρακολουθούν τη σκέψη του . Δεν είναι στα θετικά όταν ο αναγνώστης διαβάζει πάνω από μία φορά ένα κομμάτι για να συνεχίσει να παρακολουθεί τον ειρμό σκέψης του συγγραφέα.

 

Θίγεις ένα ενδιαφέρον θέμα εδώ. Έχεις δίκιο εν μέρει: Φυσικά και είναι δείγμα ποιότητας να περνάει ένα μύνημα μεσαίας ή παραπάνω πολυπλοκότητας εύκολα στον αναγνώστη. Κάπου εδώ όμως, και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να αναζητήσουμε και την ευθύνη του αναγνώστη σε κάτι που δεν κατάλαβε. Διάβασε σωστά; Tο δίνω με παράδειγμα. Μου έχει τύχει να περνάω στα πεταχτά ένα κείμενο με τη λογική οτι εντάξει δεν θέλω να κοπιάσω να μπω στο μυαλό ενός συγγραφέα που πιθανώς να μην αξίζει τον κόπο - Να φάω κάποια ώρα να καταλάβω περιπτώσεις, υποπεριπτώσεις, αν και ίσως, μόνο για να ανακαλύψω σε βάθος ένα ερασιτεχνικά γραμμένο κείμενο με προφανείς ατέλειες, σαν το δικό μου σε αυτό το διαγωνισμό. Αντίθετα όταν διαβάζω ένα βιβλίο ξέρω απριόρι οτι πέρασε ελέγχους, έντιτινγ, το τεστ της δημοφιλίας (αν είναι μπεστ σέλλερ, δε μπορεί όλοι αυτοί που το διάβασαν να κάνουν λάθος). Κι έτσι πείθομαι τελικά να κουραστώ, να δώσω τον καλύτερο αναγνωστικό μου εαυτό. Έχω ανοιχτές κεραίες και τις πέντε μου αισθήσεις σε πλήρη ετοιμότητα ώστε να πιάσουν και το παραμικρό υποννοούμενο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ...