Στάση στον χρόνο.

[LoL4NevEr]

Όνομα Συγγραφέα: Βουγιουκαλάκης Αλέξανδρος
Είδος: Fantasy (?)
Βία: Ναι

Σεξ: Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3,768
Αυτοτελής:Ναι
Σχόλια: H Συμμετοχή μου στον 43ο διαγωνισμό. Το διόρθωσα τέσσερις φορές, αλήθεια δεν έχω ιδέα τι άλλο μπορώ να κάνω. For Gul'Dan! 

Αρχείο:

 

Τα χέρια της επέπλεαν στον αέρα καθώς το υπόλοιπο σώμα λύγιζε προς τα πίσω. Η πλάτη της βρισκόταν σχεδόν στο όριο πριν σπάσει, τα πόδια σε λίγο θα έχαναν την επαφή με το έδαφος και το κεφάλι, γεμάτο αίματα και ιδρώτα είχε πάρει μια έκφραση πόνου. Το μυαλό της Ελεάνας δεν λειτουργούσε κανονικά εκείνη την στιγμή. Ο πόνος του να χάνεις δυο άκρα ήταν αφόρητος, τόσο πολύ που δεν της επέτρεψε με να δει το επόμενο χτύπημα.

Το σπαθί πέρασε μέσα από το στήθος της και καρφώθηκε στο πάτωμα, αφήνοντας το λυγισμένο προς τα πίσω σώμα ακίνητο, σαν να αιωρείται. Ο ήχος των άκρων που έπεφταν στο έδαφος την έφερε πίσω στην πραγματικότητα, και τα ουρλιαχτά της γέμισαν την ατμόσφαιρα.

Ένα φως όπως πάντα πέρασε από μπροστά της πριν την αφήσει στην κρύα αγκαλιά του θανάτου. Άλλη μια φορά, από την αρχή.

Άνοιξε τα μάτια και είδε την τεράστια φιγούρα να γεμίζει το πεδίο της όρασης της, με το σπαθί έτοιμο να την χτυπήσει με φόρα. Έσκυψε απότομα, αποφεύγοντας το χτύπημα, έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και πέταξε στο κεφάλι του το βάζο που κρατούσε για να βάλει λουλούδια. Το σώμα του δολοφόνου σάλεψε ελάχιστα, σαν να μην τον άγγιξε η βαριά πορσελάνη, συνεχίζοντας την επίθεση με μια γροθιά στο αριστερό χέρι, που έθετε το σώμα του σε κατάλληλη θέση για να ακολουθήσει με ένα κάθετο χτύπημα με το σπαθί στο δεξί.

Είχε δει αυτές τις κινήσεις ήδη τέσσερις φορές, παρόλα αυτά δεν μπορούσε να βρει τρόπο να δημιουργήσει μια δίοδο για να ξεφύγει ή να τον σκοτώσει. Η γροθιά προσγειώθηκε στο χέρι της, που το είχε σηκώσει για άμυνα, και καθώς το κόκκαλο θρυμματιζόταν κάτω από την πίεση τα μάτια της έψαχναν μανιωδώς ένα όπλο, ή έστω μια πιθανότητα που θα της επιτρέψει να ζήσει. Ο πόνος διαπερνούσε το σώμα της όμως η αδρεναλίνη δεν την άφηνε να αντιδράσει. Χαμήλωσε το κέντρο βάρος της, έσκυψε απότομα και πέρασε κάτω από την γροθιά του άντρα πριν αυτός προλάβει να την χτυπήσει με το σπαθί που είχε αρχίσει να διαγράφει το μισοφέγγαρο του.

Πριν είχε πεθάνει σε ακριβώς αυτό το σημείο, όταν αυτό το χτύπημα από κατακόρυφο μετατρεπόταν σε οριζόντιο κατά στην πορεία. Το σπαθί υπολόγισε πως ζύγιζε το ελάχιστο δέκα κιλά, οπότε μια τόσο γρήγορη αλλαγή θα απαιτούσε υπεράνθρωπη δύναμη, όμως το είχε μόλις δει. Αυτήν την φορά καθώς έσκυβε προς τα πίσω για να αποφύγει το χτύπημα, πρόσεξε τα χέρια της να μην οδηγούν προς τα δεξιά, όπως είχε κάνει την προηγούμενη. Με ελάχιστη απόσταση από την λεπίδα, το στήθος της πέρασε από κάτω, το πόδι της χτύπησε με δύναμη το πάτωμα και με ένα γρήγορο άλμα προσγειώθηκε λίγο πιο πέρα. Ο άντρας γύρισε το σπαθί πίσω από την πλάτη του χωρίς ούτε μια περιττή κίνηση, λύγισε τα πόδια του και πήδηξε προς το μέρος της με το αριστερό χέρι σε έκταση.

Η Ελεάνα έσκυψε, απέφυγε το χέρι, χώθηκε πάλι κάτω από την κοιλιά του, έκλεψε με τα γρήγορα δάχτυλα της ένα από τα μαχαίρια που κρατούσε στην ζώνη του και το κάρφωσε στο πλευρό του. Αυτός, χωρίς να αντιδρά στην πληγή τίναξε απότομα το χέρι του και την χτύπησε στο στήθος, πετώντας την μέχρι την άλλη άκρη του δωματίου. Ένιωσε αίμα στο στόμα της και έναν φρικτό πόνο στα πλευρά, σίγουρα είχε σπάσει μερικά. Η πλάτη της είχε στραβώσει και τα πόδια της δεν ανταποκρινόντουσαν, τα μάτια της γέμισαν ξανά με τον τρόμο του θανάτου.

Νωρίτερα, αυτός ο άντρας είχε περάσει για πολλοστή φορά το σπαθί του μέσα από το σώμα της, αλλά μια έκρηξη από το παράθυρο πίσω της γέμισε το δωμάτιο με φωτιά και τζάμια, δίνοντας της μια ευκαιρία να μην πεθάνει. Το ξάφνιασμα της έκρηξης μείωσε την ταχύτητα και την δύναμη της επίθεσης, επιτρέποντας στην Ελεάνα να αρπάξει το διακοσμητικό σπαθί που είχε πέσει από τον τοίχο, να το βάλει στην πορεία της λεπίδας και με δύναμη να σπρώξει το σώμα της στο πλάι, μετατοπίζοντας έτσι το ογκώδες όπλο του τέρατος που στεκόταν πάνω της εκείνα τα ελάχιστα χιλιοστά που χρειαζόταν για μην την χτυπήσει.

Από το παράθυρο μια σκοτεινή φιγούρα πήδηξε μέσα με τα χέρια και τα πόδια μαζεμένα μπροστά από το στήθος, μια λεπίδα στο στόμα και μια στην πλάτη του. Το τέρας προσπάθησε να τον χτυπήσει καθώς ήταν στον αέρα, όμως αυτός με μια περίτεχνη πιρουέτα απέκρουσε την λεπίδα, γύρισε το σώμα του και με το στιλέτο που από το στόμα του ξαφνικά να έχει μεταφερθεί στο χέρι, χάραξε μια βαθιά τομή από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα του αντιπάλου του, σε μια γρήγορη και ομαλή κίνηση. Το τέρας προσπάθησε να δημιουργήσει απόσταση μεταξύ τους, όμως πριν προλάβει να σαλέψει η φιγούρα είχε ήδη βρεθεί από κάτω του, αυτήν την φορά με την λεπίδα που είχε στην πλάτη του να διαγράφει μια ημικυκλική πορεία. Το χέρι του πλάσματος εκτοξεύτηκε στον αέρα, και πριν προλάβει να αντιδράσει το κεφάλι του είχε ήδη κυλίσει στο πάτωμα, με το υπόλοιπο σώμα να ακολουθεί.

Ήρθε κοντά της τείνοντας το χέρι, επιτρέποντας στην Ελεάνα να δει πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Το μαύρο, πλατύ καπέλο ήταν φαγωμένο από τον σκόρο και από τον καιρό, τα αίματα που είχαν ξεραθεί πάνω του είχαν αφήσει ένα λεπτό στρώμα που έμοιαζε με δέρμα. Το πρόσωπο του ήταν καλυμμένο με μια πάνινη μάσκα, και αυτή φαγωμένη στις άκρες. Τα μάτια του ήταν γαλάζια και γεμάτα πάθος, μπορούσε σχεδόν να δει την φωτιά που έκαιγε μέσα τους. Το παλτό ήταν και αυτό μαύρο και μακρύ, λιτό και χωρίς σχέδια κ’ αυτό γεμάτο με αίματα. Το παντελόνι ήταν κρυμμένο κάτω από το παλτό, γκρίζο, τσόχινο και μακρύ. Οι μπότες ήταν ψηλές και δερμάτινες, με κορδόνια να ξεκινούν από την άκρη και να τελειώνουν στην κορυφή της γάμπας.

Αυτή, ανίκανη να κινηθεί πήγε να μιλήσει, όμως μόνο μια μάζα αίματος βγήκε από το στόμα της. Αφότου έβηξε, προσπαθώντας να την καθαρίσει, ένιωσε την πλάτη της να κινείτε απότομα. Μετά από έναν δυνατό γδούπο στο ξύλο πίσω της, ένας αφόρητος πόνος πέρασε βαθιά στα σωθικά της, αναγκάζοντας την να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε.

-Ησυχία, για όνομα. Σήκω, πάμε.

Της μίλησε με μια βαθιά, ήρεμη φωνή. Αυτή πήρε μια γρήγορη ανάσα και προσπάθησε να σηκωθεί. Περιέργως το σώμα της ανταποκρίθηκε, παρά τα πολλαπλά τραύματα. Κούνησε το δεξί της χέρι για να ελέγξει αν είχε και αυτό θεραπευτεί, όμως το κόκκαλο ήταν ακόμα σπασμένο και κρεμόταν σε μια περίεργη γωνία.

-Απόψε είναι η νύχτα σου. Να είσαι σίγουρη πως δεν θα είναι η πρώτη φορά που πεθαίνεις.

-Έτσι και αλλιώς δεν ήταν, ο χοντρός με έχει σκότωσε τέσσερις φορές.

-Περίμενα κάτι καλύτερο από την Κυρία του Φεγγαριού, αλλά υποθέτω πως καμία γυναίκα δεν έχει ιδιαίτερο περιθώριο εξέλιξης.

Τον κοίταξε με ένα επιθετικό βλέμμα, όμως αυτός το αγνόησε επιδεκτικά γυρίζοντας της την πλάτη.

-Αν δεν προλάβουμε να φτάσουμε στον πύργο απόψε θα πρέπει να περιμένεις ακόμα εκατό χρόνια, οπότε το καλό που σου θέλω μην τα παρατάς, εγώ δεν θα ζήσω τόσο.

Έβηξε για να καθαρίσει και τα τελευταία απομεινάρια από το αίμα που είχαν απομείνει στο στόμα της και πήρε το στιλέτο που είχε κρυμμένο στο ράφι .

-Δεν έχω να πάω πουθενά απόψε, ούτε ποτέ. Αυτή η ιστορία τελείωσε για μένα.

-Δεν θέλω ν’ ακούω τέτοια. Μια φορά θα το κάνεις, για χάρη μου έστω. Δεν θέλω να σε κουβαλήσω μέχρι εκεί.

Η Ελεάνα έτρεξε απροειδοποίητα προς το μέρος του με ελαφρά αλλά εξαιρετικά γρήγορα βήματα, έβγαλε από το μανίκι της την μικρή λεπίδα και την έμπηξε στο στομάχι του άντρα.

Αυτός, αντί να αποφύγει την επίθεση, της έπιασε το χέρι και με μια γρήγορη κίνηση από το στιλέτο του είδε την παλάμη της στον αέρα.

-Όχι με εμένα αυτά, δεν θα φοβηθώ.

Η Ελεάνα ούρλιαξε από τον πόνο ξανά και έπεσε στο πάτωμα με το κομμένο χέρι της να ακουμπά στο στήθος της. Από συνήθεια πήγε να το ακουμπήσει με το δεξί, όμως ο πόνος του σπασμένου άκρου διαπέρασε το σώμα της για άλλη μια φορά.

-Όσες φορές και αν το νιώσεις, πάντα θα πονάει το ίδιο… Μέρος της κατάρας σου, όπως λεν’ κ’ οι ιστορίες.

 Της έκοψε το κεφάλι, χωρίς αυτή να προλάβει να αποκριθεί.

 

Τον είδε μπροστά της, με το στιλέτο στο χέρι, έτοιμο να την ακρωτηριάσει.

-Εντάξει, ας προσπαθήσουμε.

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του, όμως παράτησε την λεπίδα. Ακούμπησε το σώμα της πάνω του, πιέζοντας το στήθος της στο στέρνο του. Ήξερε πως κάθε άντρας ήταν εύκολο να πέσει θύμα στην γυναικεία της φύση.

-Δεν χρειάζεται να βιαστούμε, ξέρεις.

Η ανάσα της κατευθυνόταν στον λαιμό του, λίγο πριν το κεφάλι της κυλίσει στο έδαφος άλλη μια φορά.

 

Άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε βαθιά μες’ τα δικά του. Αυτός μίλησε με το χέρι του να βάζει στην θέση την λεπίδα που είχε χρησιμοποιήσει εναντίων της τόσες φορές

-Αυτή η ματιά είναι κάποιου που καταλαβαίνει. Αφού ξεμπερδέψαμε με τις πιθανές χρονοτριβές, ας ξεκινήσουμε.

Είχε δίκιο. Η Ελεάνα κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει να του αλλάξει γνώμη, ούτε να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση. Αφού δεν μπορούσε να κερδίσει τη, απλά θα έκανε ο,τι έκανε κάθε φορά: Θα πήγαινε μέχρι εκεί, μόνο και μόνο για να αποτύχει για ακόμα μια φορά.

Βγήκαν από την πόρτα του μπαλκονιού και κοίταξαν τον πύργο στην κορυφή του λόφου, οπού το φεγγάρι έφεγγε κόκκινο, κάνοντας την πόλη να μοιάζει με αιματοβαμμένη αρένα.

Κατέβηκαν από το κτίριο και πήραν τον κεντρικό δρόμο προς την πλατεία του δυτικού τομέα της πόλης, από όπου θα ακολουθούσαν τους υπονόμους για να γλυτώσουν πιθανούς εχθρούς. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, τα πέτρινα κτίρια ήσυχα και σκοτεινά. Οι ελάχιστοι πυρσοί έκαιγαν κυρίως έξω από προστατευόμενα κτίρια ή ναούς, δίνοντας μια απόκοσμη αίσθηση στον άδειο χώρο. Μια ξύλινη ταμπέλα έτριζε από το απαλό αεράκι, μια πόρτα ή ένα παράθυρο αμπαρωνόταν καθώς τα βήματα στον δρόμο αντηχούσαν στους στενούς τοίχους. Η μυρωδιά από τις ακαθαρσίες και την υγρασία έκανε τον αέρα βαρύ, όμως το κύριο που μπορούσε κανείς να νιώσει στην ατμόσφαιρα ήταν το αίμα.

Αυτή, ανήσυχη και εκνευρισμένη με το πώς είχε χαλάσει η βραδιά της, μίλησε για να σπάσει την σιωπή.

-Κάθε φορά έχουμε τα ίδια. Γιατί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να δεχτούν τις υποθέσεις του παρελθόντος, αβάσιμες και γενικές, να θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο για μια οντότητα που δεν έχουν συναντήσει ποτέ; Τόσο ανασφαλείς νιώθουν;

Ο άντρας με το μεγάλο καπέλο την κοίταξε καθώς σήκωνε το βαρύ, σιδερένιο καπάκι του υπονόμου.

-Δηλαδή θέλεις να ρωτήσεις γιατί υπάρχει η θρησκεία;

Τον κοίταξε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, με τα μάτια γεμάτα αθωότητα.

-Γιατί, όπως και η αγάπη και το μέλλον, πολλές φορές δεν πρέπει να βλέπεις κάτι για να το πιστέψεις. Η ιδέα της ύπαρξης του είναι αρκετή για να σου δώσει ελπίδα, δύναμη να συνεχίσεις. Ο κόσμος είναι άσχημος όταν τον κοιτάς, όμως όταν ζεις μέσα του υπάρχουν οι οάσεις ομορφιάς που ανακαλύπτει ο καθένας για τον εαυτό του.

Η Ελεάνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, με μια σκοτεινή έκφραση στο πρόσωπο της.

-Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί.

Κατέβηκαν την στενή, σιδερένια σκάλα και βρέθηκαν στον σκοτεινό υπόνομο. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα πιο βαριά, το φως του φεγγαριού αχνό και η ησυχία όλο και πιο διαπεραστική.

Περπάτησαν αρκετή ώρα στον λαβύρινθο κάτω από την πόλη, χωρίς να μπορούν να δουν σχεδόν τίποτα. Καθώς το σκοτεινό πέπλο του χώρου τους αγκάλιαζε, το μόνο που μπορούσαν να διακρίνουν ήταν οι καταπακτές προς την επιφάνεια. Μπορεί να άκουγαν βήματα, μπορεί τα νερά, τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο. Ένας καταραμένος χώρος, αυτός του εφιάλτη της, από το παρελθόν του. Ένιωθαν άβολα, όμως η σιγουριά της ύπαρξης τους ήταν αρκετή για να τους καθησυχάσει.

-Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθώ να μάθω αυτά τα τούνελ απ’ έξω, μόνο και μόνο για να έρθει αυτή η νύχτα.

Η φωνή του έσπασε την σιωπή καθώς το καρδιοχτύπι του είχε αρχίσει να επιταχύνεται. Φοβήθηκε μήπως ακουστεί, μέσα σε αυτήν την νεκρική σιωπή.

Μόλις έφτασαν κάτω από μια καταπακτή της έδειξε προς τα πάνω και της έκανε νόημα να απομακρυνθούν.

-Εδώ είναι ο πύργος. Το φεγγάρι θέλει τουλάχιστον δυο ώρες μέχρι να φτάσει στο ψηλότερο σημείο και σίγουρα θα έχουμε αρκετή παρέα. Εάν η έξοδος μας εξελιχθεί σε μάχη λογικά θα πεθάνουμε και οι δύο αρκετές φορές, όμως δεν θέλω να αφήσω σε εσένα να διαλέξεις την πιθανότητα που θα τα καταφέρουμε, γιατί σίγουρα θα είναι αυτή που δεν προλαβαίνουμε. Μερικά λεπτά πριν την κρίσιμη στιγμή θα τρέξουμε μέχρι την κορυφή, με την ελπίδα πως θα τους κρατήσω μακριά σου κατά την διάρκεια της διαδρομής. Αν εσύ καταφέρεις να φτάσεις επάνω, θα φωνάξω την ευχή μου πριν πηδήξεις. Σιγουρέψου πως θα με ακούσεις.

Η Ελεάνα έγνεψε και κάθισε στο μουχλιασμένο πέτρινο πάτωμα, κάνοντας του νόημα να κάτσει δίπλα του.

-Μην ανησυχείς, ξέρω πως δεν έχεις όρεξη για αστεία. Όμως από την άλλη, αν είναι να αλλάξω την ζωή μου απόψε, θέλω τουλάχιστον να έχω τον χρόνο να προσαρμοστώ.

Του μίλησε σαν παιδί, αγνή και γεμάτη ειλικρινές άγχος. Περιεργάστηκε το σώμα της και το πρόσωπο της προσεκτικά πριν της απαντήσει.

-Τι θέλεις να πεις;

-Κατ ‘αρχήν δεν ξέρω καν το όνομα σου. Ποιος είσαι, γιατί με βοηθάς… Δεν θα έχω άλλη ευκαιρία να πω αντίο, ξέρεις.

Ο άντρας έβγαλε το εγχειρίδιο από την πλάτη του και κάθισε μερικά μέτρα μακριά της, με την λεπίδα ακουμπισμένη στα πόδια του.

-Ο θάνατος είναι περίεργο πράγμα. Όσες φορές και αν επιβιώσεις, όσες φορές και αν καταφέρεις να ξεφύγεις, η κάθε μια είναι μοναδική, ξεχωριστή. Είναι αποπνικτικό, σαν κάποιος να πιάνει την ίδια σου την ψυχή και να την λιώνει κάτω από το βάρος του μεγαλύτερου σου φόβου.

Την άκουγε χωρίς να μιλήσει, χωρίς να κουνηθεί. Ο ίδιος ευχόταν ποτέ να μην νιώσει αυτό το συναίσθημα, να μην πέσει πάνω του η κατάρα.

-Δεν ξέρω τα πάντα για τους μύθους, τις ιστορίες. Τι κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό για μένα;

Τον κοίταξε στοργικά. Όχι λάγνα, όχι χειριστικά, η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο απαλό πρόσωπο της σαν τα νερά του ξύλου, σαν συσσωρευμένες χαρακιές από τον καιρό και τον χρόνο. Δεν ήταν μια έκφραση που κάποιος θα περίμενε από μια γυναίκα της ηλικίας της. Ήταν λυπηρό.

 -Η Κόρη του Φεγγαριού, η Καταραμένη από τον Ήλιο. Όταν αρνήθηκες το φως Του, μια μέρα που σου το προσέφερε για να γίνεις γυναίκα του, σε φυλάκισε με το φυλακτό του, δένοντας το σώμα και την ψυχή σου στα αιώνια δεσμά του χρόνου.
Από τότε τριγυρνάς, προσπαθώντας να βρεις το μέρος που η μητέρα σου, η σελήνη, θα σβήσει την κατάρα και θα γυρίσεις πίσω στην ζωή σου σαν άνθρωπος, καθημερινός και ζωντανός.

Άφησε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης

-Είναι ένα όμορφο παραμύθι. Πριν εκατό χρόνια ήμουν η μάγισσα της πανούκλας, που είχε φέρει την μεγάλη καταστροφή στην πόλη. Με είχαν φυλακίσει για πενήντα χρόνια, βασανίζοντας με και καταστρέφοντας το σώμα μου,  μόνο και μόνο για να σιγουρευτούν πως δεν πεθαίνω.

Στάθηκε και σήκωσε την φούστα της, δείχνοντας το γυμνό σώμα της. Τα πόδια της ήταν γεμάτα ουλές και καψίματα, παραμορφωμένα στο σημείο που δεν μπορούσες να φανταστείς πως υπήρχε δέρμα παλαιοτέρα. Τα γόνατα ήταν σε εξίσου απαίσια κατάσταση, με τα κόκκαλα να εξέχουν σχεδόν από το ροζ περίβλημα, ενώ οι μηροί βρισκόντουσαν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Τα γενετικά της όργανα ήταν δεμένα χιαστή με σιδερένιες κλωστές, που περνούσαν από την βάση της σπονδυλικής στήλης μέχρι το μπροστά μέρος της λεκάνης, με εγκαύματα σε όλη την περιοχή. Το στομάχι της είχε τεράστιες πληγές, που δεν είχαν κλείσει τελείως, πίσω απ’ τα ράμματα ακόμα φαινόντουσαν σχεδόν ανοιχτές. Τα στήθη της ήταν κομμένα από τις βάσεις τους, αφήνοντας ελάχιστη σάρκα να προεξέχει.

-Όμως δεν ανησυχώ. Αυτό είναι συνηθισμένο. Σε μερικά χρόνια οι πληγές θα εξαφανιστούν, αν δεν τα καταφέρουμε απόψε. Η μητέρα σιγουρεύτηκε πως δεν θα μπορούσα να πεθάνω από κάτι τόσο έμμεσο και αργό, αλλιώς θα έπρεπε να γυρίσει τον χρόνο πίσω πολλές φορές.

Αυτός, με τα μάτια καρφωμένα στο παραμορφωμένο σώμα προσπάθησε να μιλήσει, όμως ξεροκατάπιε το σάλιο του χωρίς να μπορέσει να πει τίποτα.

-Ξέρεις ποια είναι η αληθινή ιστορία; Θέλεις να μάθεις; Γιατί, εγώ νομίζω πως είναι η ώρα να την πω σε κάποιον!

Τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν, τα γόνατα της λύγισαν και το αδύναμο σώμα της έπεσε στο πάτωμα.

-Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Μια μέρα, μια γυναίκα ήρθε και μου έκλεψε το μέλλον. «Έχεις όλη την χαρά του θεού στο σώμα σου. Ήρθε η ώρα να λάβεις το τίμημα». Μου έδωσε αυτό το φυλακτό και έφυγε. Τότε δεν είχα καταλάβει περί τίνος επρόκειτο, όμως δεν έδωσα σημασία… Το φόρεσα γιατί ήταν όμορφο, είχε μια περίεργη αίσθηση στο δέρμα. Όμως ξέρεις τι έγινε;

Η φωνή της τρεμόπαιζε καθώς οι σιγανοί λυγμοί της διέκοπταν τα λόγια της . Σήκωσε τα μαλλιά της και έδειξε το πίσω μέρος του σβέρκου της, οπού ένα τριγωνικό εξόγκωμα έφεγγε γαλάζιο.

-Έγινε ένα! Με το σώμα μου! Με το δέρμα μου! Δεν μπορώ να το βγάλω, προσπάθησα! Πόσες φορές έκοψα το δέρμα μου, έσκισα την σάρκα με νύχια ή μαχαίρια… κάθε φορά έμπαινε πιο βαθιά, πιο μακριά! Και όταν θεραπευόταν η πληγή, να το πάλι στην επιφάνεια! Είναι κατάρα, όμως για τι αμάρτημα;

Χτύπησε το χέρι της στον τοίχο τόσο δυνατά που τα δάχτυλα μάτωσαν. Συνέχισε να το χτυπά καθώς αίμα είχε αρχίσει να αναβλύζει από τα νύχια και τις αρθρώσεις της.

-Γιατί να μην ήμουν δυστυχισμένη; Ρώτησα! Την ρώτησα! Όταν κατάλαβα τι συμβαίνει, προσπάθησα να αυτοκτονήσω πολλές φορές, μα τίποτα! Τίποτα! Πήγα να την βρω, και μου είπε. Μου είπε γιατί με είχε καταραστεί, μου είπε πώς να λύσω το ξόρκι.
«Ήσουν τόσο χαρούμενη που τα μάτια Της πονούσαν. Εσύ είχες προσβάλει την ψυχή της στην μεγάλη της ημέρα, οπότε και αυτή αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει κάτι από εσένα- τον χρόνο. Χωρίς παρελθόν για να κοιτάξεις, χωρίς μέλλον να ελπίσεις, η μόνη σου σωτηρία θα είναι αυτή! Να την παρακαλέσεις να συγχωρεθείς, όμως με τον πιο δραματικό τρόπο, την ίδια την ημέρα της!»
Και ναι! Εκείνη την ημέρα, τα τελευταία τετρακόσια χρόνια, την έχω ζήσει ξανά και ξανά, άπειρες φορές. Πόσοι προσπάθησαν ,πέθαναν, άφησαν το αίμα τους στα χέρια μου. Πόσοι ερωτευτήκαν, υποσχεθήκαν και έφυγαν πριν κάνουν τίποτα για εμένα! Αλλά αυτός ο πόνος, όχι μόνο ο σωματικός, όχι μόνο ο ψυχικός- ο πόνος του κόσμου! Η αφύσικη μου ύπαρξη καταστρέφει την ισορροπία που οδηγεί την ανθρωπότητα, και πως μπορώ να νιώθω αν όχι υπεύθυνη; Ο,τι κακό βιώνουν αυτοί που με πλησιάζουν, πρέπει να είναι δικό μου λάθος! Είμαι ένας μαγνήτης που το μόνο που μπορεί να τραβήξει είναι η μιζέρια και η ατυχία!

Το σώμα της είχε πλέον καταρρεύσει. Η φωνή της ακουγόταν ελάχιστα, όμως η ψυχή της ξεκάθαρα.

-Συγνώμη. Δεν είχα σκοπό να σε φέρω σε τόσο δύσκολη θέση. Ξέρω πως δεν θέλεις να έχεις τίποτα να κάνεις με εμένα ή όλη αυτήν την κατάσταση, όμως…

Εκείνος κοίταξε τις πέτρες που είχαν βαφτεί κόκκινες με το αίμα της, πάνω τους κυλούσε μούχλα και υγρασία. Κοίταξε το πρόσωπο της, την λεπίδα του. Έλυσε τον επίδεσμο που είχε γύρω από το πρόσωπο του και έβγαλε το γάντι του για να ακουμπήσει το μάγουλο του. Η άγρια επιφάνεια από τα εγκαύματα και τις ουλές του έφερνε τόσες αναμνήσεις. Ένιωθε πως ήταν άδικο να κάνει κάτι τέτοιο σε ένα τόσο ευγενικό πλάσμα, μόνο και μόνο για τις προσωπικές, εγωιστικές του ανάγκες. Ήξερε πως η εκκλησία μισούσε κάθε τι που δεν μπορούσε να εξηγήσει, και το να έχει υπερφυσικές δυνάμεις κάποιος κοινός θνητός πήγαινε ενάντια στην λογική της. Η μάγισσα, η καταραμένη, είχε τόσους τρόπους να δικαιολογήσει τις πράξεις της στο όνομα του θεού των μαζών, που δεν είχε σημασία αν έβγαζαν ή όχι νόημα. Όμως απόψε αυτό θα τελείωνε.

Την σήκωσε από τους ώμους και την οδήγησε στην σκάλα. Ακούμπησε το χέρι του στο στέρνο της και ο γδούπος που είχε νιώσει νωρίτερα διαπέρασε για άλλη μια φορά το σώμα της. Το ουρλιαχτό της σήμανε το τέλος της ησυχίας τους, καθώς η προσοχή αυτών από πάνω τους στράφηκε προς το μέρος τους.

-Ήρθε η ώρα να περάσεις το όριο της καθημερινότητας σου, αυτής της παγωμένης στιγμής στο σύμπαν. Σου ζητώ συγνώμη γιατί δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω να βρεις αυτό που ζητάς, όμως ελπίζω πως αυτό που έχω να προσφέρω είναι αρκετό.  

Εκτόξευσε το σώμα της στην κορυφή της σκάλας, ακολουθώντας ο ίδιος με ένα απότομο άλμα που έστειλε το καπάκι του υπονόμου στον αέρα λίγο πριν συγκρουστεί με το σώμα της Ελεάνας.

-Με λένε Ιρυδόρ!

Κλώτσησε έναν νάνο που είχε ξαφνιαστεί με την ταχύτητα των γεγονότων, σπρώχνοντας τον μακριά ολοκληρώνοντας την πιρουέτα που είχε κάνει για να προσγειωθεί στα πόδια του. Έπιασε το σώμα της και άρχισε να τρέχει προς τις σκάλες του πύργου, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το ταξίδι δεν είχε γυρισμό.

-Ο,τι και αν νομίζουν πως είσαι, όποια και αν νομίζεις εσύ πως είσαι, αυτό δεν σταματά να σε κάνει άνθρωπο.

Καθώς έκανε μερικά βήματα για να αποφύγει μια σπαθιά από έναν γίγαντα, μια γυναίκα πετάχτηκε από τις σκιές και χάραξε το δεξί του χέρι στον αγκώνα, κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του για λίγο.

-Βλέπεις, σαν την αγάπη, την θρησκεία και το μέλλον, ο εαυτός μας είναι κάτι που εμείς πρέπει να πιστεύουμε για να το δούμε!

Απέφυγε ένα δεύτερο χτύπημα από την γυναίκα, την χτύπησε στον λαιμό, κάνοντας την να καταρρεύσει από την έλλειψη οξυγόνου και από τον πόνο.

-Γι’ αυτό, ο,τι και αν γίνει εκεί πάνω, μην ξεχάσεις,

Απέφυγε μερικές ακόμα επιθέσεις καθώς έκανε άλματα από σκαλί σε σκαλί, μέχρι που έφτασε στην ευθεία που οδηγούσε στην άκρη του πύργου

-Ευχήσου για την ευτυχία σου, για τίποτα άλλο!

Ένας χοντρός άντρας χτύπησε την πλάτη του με μια βαριά, ξεκολλώντας μερικούς σπονδύλους του, ρίχνοντας το σώμα στο ξύλινο πάτωμα ακίνητο. Αυτή προσγειώθηκε στα πόδια της, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και αποφασιστικότητα.

Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο, στο σημείο που θα ακουμπούσε το φεγγάρι. Εκεί θα έβρισκε επιτέλους το δικό της αύριο, μια πραγματικότητα που της είχαν αρνηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Τα γυμνά της πόδια πατούσαν στην κρύα πέτρα όπως πάντα, όμως αυτήν την φορά τα ένιωθε ξεκάθαρα, γλυκά.

Χωρίς να κοιτάζει πίσω, έτρεξε με όλη της την δύναμη. Από το παρελθόν, τον εαυτό της, ίσως και από το ίδιο της το μέλλον. Πως, όταν οι γραμμές της μοίρας έχουν μπλεχτεί τόσο, μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει το πεπρωμένο του; Έκλεισε τα μάτια και έσφιξε τα δόντια, σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Τα πόδια της έχασαν ξαφνικά της ισορροπία τους, καθώς το σπαθί περνούσε από το στομάχι της, γεμίζοντας με αίματα το πέτρινο πάτωμα.

Προσπάθησε να γυρίσει για να δει τι είχε γίνει, μόνο για να αντικρίσει έναν χοντρό, άχαρο άντρα να σηκώνει το σώμα της από τα μαλλιά, με την λεπίδα ακόμα να προεξέχει.

-Συγνώμη, όμως δεν ανήκεις εκεί έξω. Η φυλακή σου δεν είναι μόνο ο χρόνος. Δεν τελειώσαμε μαζί σου.

Κοίταξε το φεγγάρι καθώς περνούσε μέσα από την καταπακτή που γινόταν όλο και πιο μικρή. Ξανά…;

Δεν-ξέρω-2 (1).rtf

Edited October 9, 2016 by Nihilio

[Morfeas]

Διχασμένος. Στα θετικά μια ιστορία που είναι μέσα στο θέμα και στο είδος, σε σημεία η γραφή σου είναι καλή και γενικά μου αρέσει όταν οι χαρακτήρες έχουν φιλοσοφικές αναζητήσεις και συζητούν γι’ αυτές (βλ. θρησκεία). Αν κι ελλιπές, ενδιαφέρον το πορτρέτο της ηρωίδας σου (σε επόμενη βερσιόν θα πρότεινα να τονίσεις περισσότερο την τραγωδία της ως αθάνατη, ίσως μέσω κάποιας ανάμνησης)

Στα λίγο αρνητικά έχεις εδώ κι εκεί κάποιες απροσεξίες (ορθογραφικά, λέξεις που λείπουν). Στα περισσότερο αρνητικά, έχασα την ιστορία.

Καταρχάς, μου θύμισε από την αρχή πάρα πολύ videogame (πεθαίνεις όσες φορές θες και ξαναρχίζεις από το κοντινότερο checkpoint, παλεύεις τέρατα χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, προσπερνάς τρέχοντας τέρατα (ή έστω νάνους και γίγαντες) που εμφανίζονται χωρίς ουσιαστική προοικονομία, εμφανίζονται χαρακτήρες που σε βοηθάνε χωρίς λόγο). Δυστυχώς, δεν κατάλαβα τελικά γιατί ο Ιρυδόρ τη βοήθησε (ποιο το δικό του όφελος π.χ.), γιατί έπρεπε να πάει στον πύργο (θα λυνόταν η κατάρα κι αν ναι, με ποιον ακριβώς τρόπο, απλώς με την παρουσία της;) ή πώς ακριβώς λειτουργούσε η ανάσταση κάθε φορά (αναγεννιόταν στο σημείο που πέθαινε (χωρίς τα τραύματα της πιο πρόσφατης ζωής της); Κι αν ναι, πώς κι είχε τα σημάδια των βασανιστηρίων της;).

Η ιδέα πάντως μου φαίνεται καλή, απλώς νομίζω ότι χάνω μεγάλο μέρος της (ίσως να ήθελε περισσότερη προεργασία πριν ξεκινήσεις το γράψιμο).

Συνολικά είναι μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια, και κρίνοντας κι από την ηλικία σου, είμαι σίγουρος ότι μπορείς τη βελτιώσεις αλλά και να δώσεις και καλύτερα διηγήματα στο μέλλον, καθώς βλέπω δυνατότητες.

Καλή σου επιτυχία!

 

Υ.Γ. Α, και μπορείς να μου μιλάς στον ενικό, εγώ δεν είμαι γέρος σαν την κυρ' Αταλάντη

[LoL4NevEr]

Ευχαριστώ για την κριτική, και προτείνω τα spoilers να τα ανοίξει όποιος την έχει ήδη / δεν σκοπεύει να την διαβάσει, καθώς επρόκειτο να εξηγήσω μερικά πράγματα που δεν αναφέρω ευθέως μέσα στο κείμενο.

 

Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών στων οποίον αναφέρεσαι, έχω προσπαθήσει να εξηγήσω όμως προφανώς δεν ήμουν ξεκάθαρος.

Τα τέρατα και οι νάνοι που παλεύουν είναι μέρος της εκκλησίας για την οποία μιλάω. Καθώς η Ελεάνα είναι καταραμένη, και όπως εξηγεί και ο Ίρυδος αργότερα, η εκκλησία δεν θέλει να αποδεχτεί την ύπαρξη της και τις ικανότητες καθώς δεν ακολουθούν τον θεό τους. Έτσι, την βαφτίζουν ως ένα πλάσμα που δεν μπορεί, για κανέναν λόγο, να φτάσει σε εκείνο το σημείο. (Την κορυφή του πύργου). 

Η "Μέρα του φεγγαριού" είναι μια μέρα που έρχεται κάθε εκατό χρόνια στο συγκεκριμένο σύμπαν, η Σελήνη πλησιάζει τον πλανήτη, οι παλίρροια ανεβαίνει και τα λιμάνια κλείνουν. Επειδή η Ελεάνα είναι γνωστή στην πόλη ως αυτή που είναι καταραμένη, οι ακόλουθοι της εκκλησίας τριγυρνάνε τους δρόμους όλη την νύχτα, για να σιγουρευτούν πως δεν θα καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί. Ο λόγος είναι πως, η εκκλησία ισχυρίζεται πως το να καταφέρει να φτάσει θα σήμαινε το τέλος του ήλιου και πως ο πλανήτης θα βυθιζόταν στο σκοτάδι για πάντα.

Μια παρένθεση που είναι σημαντική να κάνω είναι πως, καθώς τα λιμάνια κλείνουν λόγο των ανεβασμένων νερών, υπάρχουν πολλοί έμποροι και μισθοφόροι που ξεμένουν στην πόλη, που σημαίνει πως ακόμα περισσότεροι προσπαθούν να την πιάσουν για να πάρουν τα χρήματα που προσφέρονται. 

Από την άλλη μεριά, την μεριά του Ίρυδορ, υπάρχουν πιστοί στον ναό της Σελήνης. Αυτοί θεωρούν την Ελεάνα σαν άγια, ή απεσταλμένη από την θεά τους, που μετά από την κατάρα που της έβαλε ο ήλιος δεν μπορούσε να επιστρέψει. Επίσης πιστεύουν πως, αν την πάνε μέχρι την κορυφή του ναού, θα λυθεί η κατάρα και πως η θεά τους θα τους εκπληρώσει μια οποιαδήποτε ευχή. 

Ο Ίρυδορ ήταν στο Ιερό τάγμα της Σελήνης όταν προχώρησαν ενάντια στις στρατιές του ήλιου, μερικά χρόνια πριν από το σημείο που διαδραματίζεται η ιστορία. Η Σελήνη έχασε, και σαν τιμωρία που εξυμνούσε έναν άλλον θεό έκαψαν όλο του το πρόσωπο και την οικογένεια του μέσα στα σπίτια τους. Η Ευχή του ήταν να επιστρέψει η Σελήνη ο,τι του είχαν πάρει, και να απομακρυνθεί από την βία. Και γι'αυτό όταν άκουσε την ιστορία της Ελεάνας, και έμαθε ποιος ήταν πραγματικά υπεύθυνος, άλλαξε γνώμη και την βοήθησε στο τέλος. 

Επίσης η επαναφορά στην ζωή της Ελεάνας δεν λειτουργεί έτσι. Όπως αναφέρω, επιστρέφει την στιγμή που ο θάνατος ήταν μια κατάσταση που μπορούσε να αποφευχθεί. Την απόφαση την παίρνει η ίδια η Σελήνη, καθώς είναι πανταχού παρούσα, έτσι ώστε να μην βρεθεί σε μια λούπα που δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι πληγές που δεν είναι θανάσιμες, όμως, παραμένουν στο σώμα της ως ουλές, και ταξιδεύουν ανάμεσα στις πιθανότητες και το χωροχρονικό συνεχές, καταλήγοντας μόνο σε αυτό που μένει ζωντανή. Επίσης η Σελήνη την έχει ενισχύσει με συγκεκριμένα ξόρκια που δεν την αφήνουν να αρρωστήσει, να μολυνθεί το δέρμα της ή να πεθάνει από διαχρονικά τραύματα, εκεί που αναφέρω πως "Από κάτι τόσο αργό και έμμεσο".

Επίσης, για όποιον αναρωτιέται, στο τέλος ο λόγος που το σπαθί δεν την σκότωσε και η συγκεκριμένη πορεία του χρόνου συνέχισε, είναι όπως είχα προαναφέρει μέσω του Ίρυδορ, πως υπάρχει ιαματική μαγεία στο σύμπαν αυτό. Βέβαια τώρα αρχίσω να μακρολογώ, αλλά ελπίζω να βοήθησα με το πως λειτουργεί το σύμπαν και γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν.

 

 

Και επίσης, συμφωνώ. Θα έπρεπε να την είχα δουλέψει περισσότερο πριν την γράψω, όμως ήμουν τόσο ανυπόμονος με το να γράψω κάτι που μάλλον δεν άφησα όσο καλή εντύπωση όσο θα ήθελα. 

Well, i hope i'll make it up next time. 

Edited September 29, 2016 by LoL4NevEr

[Morfeas]

Ναι, ομολογώ δεν τα έπιασα όλα αυτά και ναι, φαίνεται πολύ πιο εδνιαφέρον έτσι.

Αλλά μην απογοητεύεσαι, τα παραπάνω είναι απλώς και μόνο η δική μου γνώμη, δεν σημαίνει αυτό ότι τα ίδια πράγματα θα εισπράξουν κι οι άλλοι αναγνώστες (π.χ. μπορεί να είμαι ο μόνος που μπερδεύτηκε).

Επίσης, για το κομμάτι του διαγωνισμού: Συνήθως οι συγγραφείς δεν απαντάνε σε σχόλια πριν τη λήξη του διαγωνισμού, για να λάβουν όσο πιο αμερόληπτα σχόλια γίνεται. Προφανώς δεν το ήξερες και δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα, απλώς το αναφέρω ως έναν κανόνα που καλό είναι να ακολουθούν όλοι (εκτός αν η διοργανώτρια έχει διαφορετική γνώμη).

Και πάλι καλή επιτυχία!

[Mournblade]

Κατ’ αρχάς, καλησπέρα Αλέξανδρε. Μπράβο σου που ξεκίνησες να γράφεις τόσο νωρίς!

 

Από το παρακάτω post που θα διαβάσεις θέλω μόνο να κρατήσεις την παρακάτω δήλωση, που είναι και η πιο σημαντική:

Έχεις αρετές.

 

Είναι ξεκάθαρο, διαβάζοντας το διήγημα σου. Ειδικά στις μάχες, στην απόδοση της ατμόσφαιρας, και στις περιγραφές. Χρησιμοποίησες επίσης 1-2 δυνατές παρομοιώσεις που με έκαναν να ανασηκώσω το φρύδι . (Ουσιαστικά εκεί με τράβηξες ξανά μέσα στο κείμενο).

 

Χρειάζεσαι προπόνηση όμως. Πολύ προπόνηση. Χρειάζεσαι εμπειρία, μα αυτό δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς, έρχεται.  Αν θέλεις μια ακόμη συμβουλή, (που φυσικά δεν ξέρω αν το έχεις κάνει ήδη, απλώς μου έδωσες την εντύπωση πως μάλλον δεν το έκανες) καλό θα ήταν πριν αρχίσεις να γράφεις να κάνεις ένα προσχέδιο και να βάζεις τις ιδέες σου σε μια σειρά. Υπήρξαν στιγμές που πραγματικά σε έχασα.

Όμως, όπως είπα, αυτά τα παραπάνω ελάχιστη σημασία έχουν. Μην αποθαρρύνεσαι. Γράψε. Διόρθωσε. Σβήσε. Σημείωσε ιδέες. Δώσε χρόνο στα κείμενα σου. Επέστρεψε ξανά. Το έχεις, μην ανησυχείς. Απλά θέλει χρόνο για να ωριμάσει. Πάλεψε το με λίγα λόγια.

 

Καλή συνέχεια σου εύχομαι, ειλικρινά, μέσα από την καρδιά μου!

 

ΥΓ: Είχα κάνει την 1^η μου προσπάθεια για συγγραφή στα 24, σε κάτι σχολικο-φοιτητικά τετράδια που είχαν μείνει άδεια από τις απουσίες (!) και πραγματικά, κοιτώντας τα τώρα -και χωρίς να το παίζω κανένας σπουδαίος, φτασμένος συγγραφέας για να μην παρεξηγηθούμε – νομίζω πως η ιστορία σου είναι πολύ-πολύ καλύτερη από εκείνη που είχα γράψει τότε και νόμιζα πως θα κατακτήσει όλον τον κόσμο (και ίσως και παραπέρα, αν δεν κάνω λάθος..!).

ΥΓ2: Προσωπικό γούστο: μου άρεσε επίσης η πρόθεση σου να δώσεις στην ιστορία σου και ένα είδος φιλοσοφικής αναζήτησης με τη θρησκεία.

[elgalla]

Καλημέρα, Αλέξανδρε

 

 

στα θετικά, η μπόλικη δράση και κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες και εικόνες, όπως για παράδειγμα αυτή του σώματος της Ελεάνας (που δεν το περίμενα και με έστειλες για τσάι). Στα αρνητικά τώρα... ο χαρακτήρας του Ιρυδόρ φαίνεται κάπως αλλοπρόσαλλος. Ξεκινάει αντιπαθέστατος μισογύνης ("καμιά γυναίκα δεν έχει περιθώριο εξέλιξης") και καταλήγει να τη βοηθάει για κάποιον λόγο που ούτε ξέρουμε ούτε υποπτευόμαστε. Να σημειώσω πως δεν έχω διαβάσει την παραπάνω απάντησή σου στον Μορφέα, οπότε δεν ξέρω τι μπορεί να εξηγείς εκεί, αλλά είναι δίκαιο να κρίνουμε την ιστορία σου όπως και των υπόλοιπων - δηλαδή χωρίς να ξέρουμε τις επεξηγήσεις. Οι περιγραφές είναι αρκετά καλογραμμένες, ο διάλογος θέλει λίγη δουλίτσα, αλλά κυρίως το διήγημα χρειάζεται άπλωμα, ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες και να κατανοήσουμε τα κίνητρά τους. Εκτιμώ επίσης τη διάθεση φιλοσοφικού στοχασμού, την οποία μάλλον έχεις γενικότερα, αν θυμάμαι καλά το προηγούμενο κείμενό σου που έχω διαβάσει. Είναι σημαντικό προσόν. Πάμε τώρα και στη λυπητερή: για μένα, εντός θέματος δεν είσαι ιδιαίτερα. Ίσως να ακροπατάς, αλλά με το ένα πόδι. Φυλαχτό είναι κάτι που φυλάει, που προστατεύει. Εσύ μας έδωσες ένα καταραμένο μενταγιόν. Αν δουλέψεις περισσότερο την ιστορία εκτός διαγωνισμού, μη σε απασχολεί ιδιαίτερα αυτό πάντως και κοίτα να τη γράψεις όπως την έχεις φανταστεί. Και, συμφωνώ απόλυτα με τον Γρηγόρη, αυτό που πρέπει να κρατήσεις ως πιο σημαντικό είναι ότι η γραφή σου έχει αρετές. Συνέχισε να γράφεις και μόνο καλύτερος μπορείς να γίνεις.

 

 

Μπράβο σου και καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλημέρα Αλέξανδρε,

 

Θα το keep it short γιατί  είχα γράψει ένα πόστ  το οποίο κι έχασα με ένα πισωγύρισμα του ποντικιού (μαύρη να ναι η ώρα του)

 

Θα μου επιτρέψεις να χωρίσω το διήγημα σου σε  δύο κομμάτια.  Το πρώτο κομμάτι  περιλαμβάνει την σκηνή μάχης και όλα τα παρελκόμενα  ενώ το δεύτερο  συμπεριλαμβάνει ό,τι   έπεται αφότου οι δυο τους αποφασίζουν να μιλήσουν.

 

Το πρώτο κομμάτι δεν μου άρεσε....

Τέτοιου είδους  εισαγωγές σπάνια λειτουργούν σ' εμένα. Οι σκηνές δράσεις είναι κάτι που έχει σταματήσει να με εντυπωσιάζει  εδώ και πολύ καιρό και η δικιά  σου περιγραφή δεν  προσέφερε κάτι το ιδιαίτερο για να αλλάξω  γνώμη.

Το δεύτερο κομμάτι, πάλι, το βρήκα σαφέστατα βελτιωμένο  κυρίως γιατί  μου έδωσε έναν  λόγο να νoιαστώ εξηγώντας μου λίγα πράματα από το όλο background της ιστορίας/

 

Anyway, το  μεγαλύερο μειονέκτημα του κειμένου -κατ'εμέ- είναι  ότι η γραφή σου είναι ακόμα  απαίδευτη. Την βρήκα πολύ ψυχρή και απόμακρη από τους χαρακτήρες. Ουσιαστιά,   επαληθεύει τους λόγους για τους οποίους δεν  μου αρέσει το τρίτο πρόσωπο.

      Το μόνο που έχω να σου προτείνω για το εν λόγω κομμάτι είναι ό,τι είπε κι ο Γρηγόρης. Δηλαδή δουλειά, δουλειά, δουλειά και η βελτίωση  θα έρθει.   Ιδέες έχεις, αν μη τι άλλο, αλλά σου λείπει η εμπειρία για να τις  αποτυτπώσεις σωστά.

 

Συνολικά,  το κείμενο σου δεν με ενθουσίασε, αλλά σαφέστατα είναι μια καλή προσπάθεια για την ηλικία σου, ίσως και καλύτερη απ'όσα έγραφα εγώ όταν ήμουν στα χρόνια σου(τι  καλά  που θα 'ταν να μπορούσα να ξαναγίνω πάλι είκοσι...)  Keep calm & carry on

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ₁ Διαβάζοντας το ποστ που έκανες ως απάντηση για το πόστ του  παππού-Νικόλα φαίνεται ότι λείπουν πολλά πράματα από την ιστορία σου.  Καλό είναι -γιατί είδες- έγινε μπέρδεμα (κι εγώ έχω χαθεί  κάπου... )  να μην συμβαίνουν αυτά. Οι διαγωνισμοί είναι για πιο low καταστάσεις

Υ.Γ₂ -Ο,τι και αν νομίζουν πως είσαι, όποια και αν νομίζεις εσύ πως είσαι, αυτό δεν σταματά να σε κάνει άνθρωπο.

         Αυτό,εχμ, πώς να το πω μου θύμισε διαφήμιση από ουίσκι. Δηλαδή  το μόνο που έλειπε ήταν το remember who you are, Johny Walker

Edited October 7, 2016 by jjohn

[SymphonyX13]

Εμένα αντιθέτως με τον Γιάννη μου άρεσε η εισαγωγή σου Αλέξανδρε, την βρήκα αρκετά έντονη και  ενδιαφέρουσα για να προκαλέσει στον αναγνώστη την περιέργεια να μάθει τι συμβαίνει με την Ελεάνα. Το θέμα είναι ότι αυτή η εξήγηση είναι αρκετά μπερδεμένη και ελειπής. Σιγουρα οι επεξηγήσεις που έδωσες στο spoiler βοηθάνε για να καταλάβουμε τι γίνεται, στο κείμενο όμως τα πράγματα είναι αόριστα. Νομίζω ήθελε περισότερο "άπλωμα", αφού πιστεύω ότι θα έπρεπε το κείμενο σου να είναι μέρος κάτι μεγαλύτερου, που θα σου δώσει τον κατάλληλο χώρο να φτιάξεις την κοσμοπλασία σου και να δώσεις όλες τις λεπτομέρειες που χρειάζεται η ιστορία για να γίνει πιο κατανοητή στον αναγνώστη. Στα του θέματος θα συμφωνήσω με την Αταλάντη, ότι μάλλον είσαι εκτός, αλλά αυτό δεν πρέπει να σε απασχολήσει ιδιαίτερα αν αποφασίσεις να δουλέψεις και άλλο την ιστορία σου. Να προσθέσω επίσης ότι μου άρεσε που δεν φοβάσαι να περιγράψεις "ακραίες" εικόνες, όπως η κατάσταση του σώματος της Ελεάνας. Καλή προσπάθεια λοιπόν, σίγουρα όμως με μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ. Εμένα εκτός από το προφανές πεθαίνω και ξαναρχίζω των videogames που σου ανέφερε ο Νικόλας, η ιστορία σου μου θύμισε το βασικό θέμα (επίσης πεθαίνω και ξαναρχίζω)του "Edge of tomorrow" με τον Tom Cruise

[Ballerond]

Καλησπέρα Αλέξανδρε και μπράβο για την ιστορία σου.

 

Θυμάμαι τα πρώτα κείμενα σου που είχα διαβάσει τα οποία ενώ είχαν κάτι ψαγμένο και βαθύ στις ιδέες που παρουσίαζες, έπασχαν αρκετά σε υλοποίηση και στο τεχνικό κομμάτι.

 

Στην συγκεκριμένη ιστορία, έχεις βελτιωθεί πολύ στο τεχνικό κομμάτι αλλά πιστεύω ότι βρίσκεσαι στην σημαντική καμπή που πρέπει να αρχίζεις να εφαρμόζεις το "ψαλίδι".

Να στα πω λίγο αναλυτικά:

 

 

 

- Η αρχή όσο εντυπωσιακή κι αν σου φαίνεται ή ήλπιζες να φαίνεται, κουράζει. Κουράζει αρκετά. Ο αναγνώστης πείθεται αρκετά εύκολα ότι αυτό που περνάει συμβαίνει συνέχεια (πεθαίνει και ξανα ξεκινάει από την αρχή) και δεν χρειάζεται να μάθουμε κάθε κίνηση που κάνει το πόδι ή το χέρι της για να ξεφύγει από το τέρας. Μετά εμφανίζεις κάποιες ευκολίες για να κυλήσει η ιστορία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το σπαθί που βρίσκεται δίπλα της το οποίο τυχαία έπεσε όταν κουτούλησε στον τοίχο) όπως και στο πόσο γελοία πεθαίνει το τέρας από τον άνδρα που έρχεται. Έχασες αρκετό χώρο εκεί ενώ θα μπορούσες να τον χρησιμοποιήσεις για το ουσιαστικό κομμάτι μετά.

- Το φάντασυ δεν είναι απαραίτητα μόνο μάχες, ξύλο, πόνος, μαγεία και πάλι μάχες. Εφάρμοσες κάποιες ωραίες φιλοσοφικές ιδέες μέσα οι οποίες όμως χάθηκαν στο ανακάτεμα του κόσμου. Ποτέ δεν κατάλαβα τι γίνεται στην πόλη, γιατί την κυνηγάνε όλοι, ποιοι είναι αυτοί και γιατί την βοηθάει ο άνδρας. Μιλάνε μεταξύ τους σαν να είναι δύο τσακωμένοι φίλοι χρόνια και ενώ προσπαθούν να φανούν έξυπνοι τελικά γίνονται "εξυπνάκηδες".

- Μου άφησες κάποια κενά όπως πως το σώμα της γυναίκας ήταν γεμάτο τόσες πληγές αφού ξεκινούσε πάλι από την αρχή όταν πέθαινε. Ποιος όριζε την αρχή αυτή; Γενικά εμβάθυνες πολύ σε μία ιστορία που ήθελε άπλωμα και έχασες χώρο στην αρχή με την μάχη.

- Το τέλος αρκετά ωραίο και σοκαριστικό για την πρωταγωνίστρια με την οποία δεν κατάφερα να ταυτιστώ λόγω όσων σου ανέφερα παραπάνω.

 

 

 

Η προσπάθεια σου είναι καλή. Το γράψιμο σου βλέπω βελτιώνεται και οι ιδέες που έχεις μπορούν να επεξεργαστούν και να τελειοποιηθούν. Μην το αφήσεις, μόνο με προσπάθεια και επιμονή γίνεται δουλειά. Πίστεψε με. 

 

Καλή επιτυχία ;)

[wordsmith]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και δε θα 'λεγα ότι το γράψιμο τη χαλάει, παρόλο που έχει διάφορα λαθάκια λόγω απειρίας, πχ στη στίξη και στην ακολουθία των χρόνων και κάποια "απομεινάρια που είχαν απομείνει" και τέτοια. Για τη σκηνή μάχης (που βλέπω ότι διχάζει τους αναγνώστες) εγώ νομίζω ότι δεν ήταν άσχημη, απλώς έχουμε διαβάσει τόσες πολλές σκηνές μάχης με σπαθιά και μπουνιές που είναι σχεδόν αδύνατον να βρούμε ενδιαφέρουσα άλλη μία, πόσοι τρόποι πια υπάρχουν να περιγράψεις πρωτότυπα μια σκηνή μάχης; Θα πρότεινα απλώς να κρατάει λιγότερο και να αναφέρονται μόνο όσα σημεία της είναι απαραίτητα για να μπούμε στο νόημα ότι εδώ γίνεται τέτοιου είδους μάχη.

Κατά τα άλλα συμφωνώ ότι θυμίζει βιντεογκέιμ, όπου πεθαίνεις πολλές φορές, εμφανίζονται χωρίς λόγο μαγικά αντικείμενα και βοηθητικοί χαρακτήρες και γενικά δεν ψάχνουμε και πολύ το πώς και το γιατί (δε διάβασα το επεξηγηματικό ποστ σου). Θα πρότεινα να έχει λίγο περισσότερες περιγραφές του σκηνικού η ιστορία, να μπορούμε να μπούμε μέσα της πιο εύκολα, και τα κίνητρα των χαρακτήρων να τα χρησιμοποιήσεις για να γεμίσεις την ιστορία και να την κάνεις πιο αληθοφανή και ζωντανή, όχι να τα παραλείπεις για να περιγράψεις σκηνή μάχης.

Γενικά καλή προσπάθεια και εύχομαι και στα μελλοντικά σου γραπτά να βρίσκεις τέτοιες ενδιαφέρουσες ιδέες.

Like στον jjohn για τη 'φράση που θυμίζει διαφήμιση ουίσκι": μόλις πήρες χαμπάρι τη νόσο του φόρουμ, να γράφονται τα διηγήματα πήχτρα στις ωραίες φράσεις, εξυπηρετούν δεν εξυπηρετούν το κείμενο

[MadnJim]

Φίλε Αλέξανδρε, μου κέντρισες το ενδιαφέρον στην αρχή με την μάχη και όλο αυτό το άλα videogame trial and error. Ωραία η ιδέα σου και αρκετά καλή η υλοποίησή της. Η περιγραφή βήμα βήμα μιας μάχης είναι κάτι πολύ δύσκολο, θέλει μια σχετική μαεστρία για να καταφέρει ο συγγραφέας να διατηρήσει τη σκηνή σε ομαλή ροή στη φαντασία του αναγνώστη. Αν και άπειρος -απ' ότι διαβάζω στα σχόλια παραπάνω- δεν τα πήγες άσχημα, σου άπλωσε μόνο λίγο περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν. Από το τέλος της μάχης όμως και μετά, εγώ τουλάχιστον, χάθηκα. Διάβαζα ωραίες εικόνες μπλεγμένες με ένα backstory που δεν μου δινόταν τα απαραίτητα στοιχεία για να καταλάβω τι συμβαίνει κι έμεινα με απορίες. Να σημειώσω πως δεν έχω διαβάσει το σπόιλερ με τις εξηγήσεις ακόμα. Όμως, υπάρχουν όλες εκείνες οι ενδείξεις ότι μπορείς να δώσεις όμορφα πράγματα, το μόνο που λείπει είναι η εμπειρία (πως δηλαδή να ελέγχεις το κείμενό σου ώστε να κυλάει όπως εσύ θες κι όχι μόνο του) όπως ήδη ειπώθηκε τόσες φορές. Θα έρθει, μην πτοείσαι, αρκεί να συνεχίσεις να το αγαπάς και να ασχολείσαι μαζί του.

Στα του διαγωνισμού, για μένα είσαι εντός θέματος μιας και το καταραμένο μενταγιόν είναι ένα είδος φυλαχτού με την αρνητική έννοια (γι' αυτήν που το καταράστηκε είναι φυλαχτό), όπως επίσης είσαι μέσα και στο είδος.

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ.: Πάω να διαβάσω και το σπόιλερ για να δω κι εγώ τι συνέβη τελικά.

[Solonor]

Ξεκίνημα με ξυλίκι και σφαξίδι ανελέητο δίχως να ξέρουμε κανέναν και τίποτα. Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πρώτον τραβάει αρκετά για διήγημα και δεύτερον οι περιγραφές είναι λαβυρινθώδεις. Μικρές και σαφείς προτάσεις κι όχι τόση λεπτομέρεια ίσως να βοηθούσαν (όχι πως είναι κανόνας αυτό). Η απουσία σημείων στίξης σε πολλά σημεία δεν βοηθάει τη ροή να μη σκοντάφτει. Γενικά οι εικόνες κάπου μου θύμισαν περισσότερο manga παρά λογοτεχνία.

Επίσης όσον αφορά την κλωτσοπατινάδα:

-Τις γροθιές δεν τις αποκρούουμε με τα χέρια παρά μόνο στα έργα με καρπαζόκροτους. Χωρίς γάντια, απλώς τις αποφεύγουμε. Μεγάλος δάσκαλος ο Kimbo Slice στα ερασιτεχνικά βρωμόξυλα στο youtube που τον έκαναν επαγγελματία.

-Η αδρεναλίνη δε σ’ εμποδίζει, σε βοηθάει.

-Δεκάκιλο δεν είναι σπαθί, είναι μπάρα για πιέσεις πάγκου.

-Αν η πλάτη στραβώσει, παίζει αναπηρία.

Το γράψιμο πάντως έχει αρετές. Ειδικά στις περιγραφές χώρων, π.χ. στην πόλη, δουλεύει μια χαρά.

Οι διάλογοι από την άλλη ενώ δεν είναι άσχημοι, κάπου παραείναι δραματικοί και πομπώδεις, κάπου παραείναι αόριστοι και κάπου παραθυμίζουν ταινία.

Από την άλλη, μου άρεσε που έχεις καλή αίσθηση του σασπένς, του ρυθμού και της σύγκρουσης κι αυτό είναι δυνατό προσόν. Μου άρεσε που οι χαρακτήρες σου δεν έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με τη μία. Προσωπικά δεν θα ρίσκαρα να κάνω έναν βασικό χαρακτήρα μισογύνη, αλλά αυτό είναι δική σου επιλογή –κι ως ανδρογούρουνο ομολογώ ότι δεν με χάλασε καθόλου.

Η ροή της πληροφορίας τώρα δεν με βοήθησε πολύ στο τέλος, όμως μου άρεσε που ξέρεις να μην αποκαλύπτεις τα χαρτιά σου αλλά να τα δίνεις ένα-ένα στον αναγνώστη.

Εντάξει, είδα μερικά φαντασοκλισέ εδώ κι εκεί, αλλά μικρό το κακό. Νομίζω πως είδα μερικά ορθογραφικά κι εκφραστικά.

Στο τέλος, ομολογώ ότι δεν σ’ έπιασα τελείως. Λίγο η θολά δοσμένη πληροφορία, λίγο οι περιγραφές και λίγο οι γενικότητες στους διαλόγους, με ζορίσανε. Θα ήθελα να το ξεκαθαρίσεις. Νομίζω πως με μερικά χέρια επιμέλειας ακόμα θα βελτιωνόταν κι αυτό.

Μια διασκεδαστική ιστορία με σασπένς που κράτησε το ενδιαφέρον μου ως το τέλος. 

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα Αλέξανδρε!

 

Η ιστορία σου έχει θετικά σημεία, όπως το χρονικό εγκλωβισμό (που γενικά είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις των ηρώων που τις παραθέτεις με ικανοποιητικό τρόπο. Επίσης και η χρήση του φυλαχτού ήταν πετυχημένη και την απόλαυσα.

Από κει και πέρα θα συμφωνήσω με τα σχόλια των παραπάνω: το διήγημα χρειάζεται περισσότερο χώρο για να μας «μιλήσουν» οι ήρωες και να τους νοιαστούμε, δηλαδή την Ελεάνα παίζει να την έχουν περάσει από τη μηχανή του κιμά και δεν κατάφερα να συμπάσχω ούτε στιγμή. Ο Ιρυδόρ πάλι. Πώς και γιατί τη βοηθάει; Μισογύνης συμφωνώ ότι ακούστηκε με το σχόλιό του, αλλά ούτε καν αυτό δεν με ενόχλησε, γιατί δεν τον είχα πάρει, πώς να το πω, στα σοβαρά ώστε να με ενοχλήσει. Με άλλα λόγια η ιστορία χρειάζεται βάθος, κάτι να αποδώσει μια πιο τρισδιάστατη χροιά στους χαρακτήρες. Δεν είναι απαραίτητα οι λεπτομέρειες στην περιγραφή αυτό. Ο διάλογος κάνει σημαντική δουλειά ως προς την πειστικότητα των χαρακτήρων και οι διάλογοί σου θέλουν ξανακοίταγμα.

 

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[Tiessa]

Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω, αλλά παρόλο που μπήκα στον πειρασμό, φρόντισα να μην διαβάσω τις εξηγήσεις σου στο spoiler για να μην επηρεαστώ, δεδομένου ότι η ιστορία πρέπει να μιλάει από μόνη της.

Να πω λοιπόν ότι ενώ φαίνεται να υπάρχει μια καλή και εντός θέματος ιδέα μ’ ένα φυλαχτό, έστω κι αν δουλεύει αντίστροφα (εξάλλου δεν είναι το μόνο μέσα στις ιστορίες του διαγωνισμού), το όλο κείμενο είναι κάπως μπερδεμένο. Το γεγονός ότι δεν μου αρέσει να διαβάζω τόσο πολύ ξύλο ξανά και ξανά, δεν με βοήθησε να απολαύσω την ιστορία.

Επίσης, δεν ξέρω αν ήταν αναγκαίες αυτές οι αλλαγές οπτικής γωνίας από την Ελεάνα στον Ιρυδόρ.

Από την άλλη, ήταν ενδιαφέρον που είχαμε τις συζητήσεις για τη θρησκεία επειδή εξηγούν αφενός γιατί την κυνηγούσαν όλοι αυτοί με τέτοια μανία κι αφετέρου γιατί έθιγαν το θέμα τού πόσο προσπαθούμε πάντα να βγάλουμε από τη μέση κάτι που μας ενοχλεί και που θίγει την πεπατημένη.

 

Κατάλαβα από τα σχόλια των άλλων και είδα ότι είσαι πολύ νέος και καινούργιος στη συγγραφή, οπότε μπράβο και καλά έκανες που έλαβες μέρος στο διαγωνισμό. Αν ισορροπήσεις λίγο την ιστορία, εκτός διαγωνισμού και εκτός ορίου λέξεων, ανάμεσα στις εξηγήσεις και στη δράση, θα έχεις περιθώριο να λύσεις και τις απορίες όλων και να έχεις μια αξιόλογη ιστορία.

[Man_from_Earth]

Γειά σου Αλέξανδρε,

 

έμεινα πολύ ικανοποιημένος από τις περιγραφές των διαφόρων μαχών. Ήταν προσεγμένες, συνεπείς με τη φυσική του πράγματος και μπόρεσα να τις οπτικοποιήσω άνετα. Η ιδέα των πολλαπλών ζωών είναι γενικά αγαπημένη οπότε βαθμό για σένα και εκεί. Το κύριο πρόβλημα της ιστορίας σου είναι ότι δεν είναι σαφές καθόλου το backstory και ο ρόλος των ηρώων. Εκεί με έχασες παρόλο που προσπάθησα, κάτι το οποίο πρέπει να το δεις οπωσδήποτε: καλά να σε χάνει ο αναγνώστης από δικό του βιαστικό διάβασμα, αλλά να σε χάνει και όταν έχει ενδιαφερθεί είναι φάουλ του συγγραφέα. Κατά τη γνώμη μου λόγω του περιορισμού των λέξεων το backstory θέλει απλοποίηση και επιπλέον πρέπει να γεμίσεις λογικά κενά με επεξηγήσεις δοσμένες έτσι ώστε να τείνουν προς το show (απέφυγε το tell). Μέσα σε αυτό το ασαφές πλαίσιο εντόπισα και άλλα στοιχεία που μου άρεσαν όπως την απόπειρα να πιάσεις συζήτηση θρησκευτικού περιεχομένου (η απόπειρα μου άρεσε, η εκτέλεση ήθελε δουλίτσα), το πως το φυλαχτό είχε γίνει ένα με κείνη καθώς και η φυσικότητα των διαλόγων (λ.χ. δεν εντόπισα as you know bob). Προφανώς αυτό το τελευταίο σχετίζεται και με τις ελλιπείς εξηγήσεις αλλά υποθέτω αυτή είναι η μαγκιά, να πεις όσα θες να πεις με σαφήνεια και ταυτόχρονα χωρίς tell. Είναι ένα θέμα που με δυσκολεύει κι εμένα ιδιαίτερα, όπως κάποιοι εδώ μέσα γνωρίζουν τις περισσότερες φορές κάνω μόνο ή το ένα ή το άλλο .

 

Συνολική εικόνα ικανοποιητική για έναν 'ρούκι'. Μπράβο και καλή επιτυχία!

Edited October 16, 2016 by Man_from_Earth

[Νίκη]

Εμμ, κάπου χάθηκα στην ιστορία. Όπως είπαν κι άλλοι, βιντεογκέιμ μου θύμισε. Δεν μου άρεσε που η σκηνή της μάχης στην αρχή κράταγε τόσο πολύ, δεν μου άρεσε ότι κάθε τρεις και λίγο εμφανιζόντουσαν χωρίς να υπάρχει λόγος  διάφορα πλάσματα, δεν έδωσες καιρό στους ήρωες να αναπτύξουν τη σχέση τους και να καταλάβουμε τα κίνητρά τους, απλώς συνέβαιναν, σε καταγαιστικό ρυθμό, διάφορα ανεξήγητα γεγονότα.

Επίσης η κοπέλα τι από τα τρία ήταν: κόρη της Σελήνης που την καταράστηκε ο ήλιος, μάγισσα ή απλώς ένα κορίτσι που καποιος το καταράστηκε; Και πώς και γιατί εμφανίστηκε ο ιπόττης να τη βοηθήσει; Και γιατί χρειάστηκε να παλέψει και μαζί της; Και στην αρχή, η κοπέλα παλεύει με άνθρωπο ή με τέρας, αφού αναφέρεις και τα δύο.

 

Καλή επιτυχία και συγνώμη για τα αυστηρά σχόλια, από αρχάρια μάλιστα.

[Cassandra Gotha]

Δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα τι ήταν η κοπέλα, ο άντρας, το φυλαχτό (που έγινε ένα με αυτήν και έγινε η κατάρα της -μόνο αυτό κατάλαβα) και τι έγινε.

Η περιγραφή δράσης είναι μεγάλο τόλμημα και χαίρομαι που δεν το φοβήθηκες, όμως ήθελαν περισσότερη προσοχή οι χορογραφίες γιατί ήταν όλα θολά.

Επίσης χαίρομαι όταν οι χαρακτήρες αμφισβητούν μεγάλα θέματα.

[Γελωτοποιός]

Άλεξ, πολύ καλή προσπάθεια, αλλά με κάποια προβλήματα. Ωραίες, βάναυσες, αποκρουστικές περιγραφές και καλογραμμένες σκηνές δράσης.  Σε αυτό είσαι μάστορας! Αρκετά καλοί ήταν και οι φιλοσοφικοί διάλογοι μεταξύ των χαραχτήρων. Εντόπισα αρκετά λαθάκια απροσεξίας, αυτό όμως είναι κάτι που διορθώνεται άμεσα. Με κέρδισαν επίσης και οι ίδιοι οι χαρακτήρες. Κυρίως για το πόσο badass ήταν. Η περιγραφή του φυλαχτού, μου άρεσε επίσης. Αν και ήταν κυρίως ένα καταραμένο μενταγιόν, δηλαδή δε προστάτευε κάτι. Τώρα πάμε στο βασικό πρόβλημα της ιστορίας σου. Δυστυχώς, ακόμα και με τη δεύτερη ανάγνωση, δεν κατάλαβα τι ακριβώς προσπαθούσαν να πετύχουν στο τέλος οι δύο πρωταγωνιστές και για ποιο λόγο τους ορμούσαν όλα αυτά τα πλάσματα και άνθρωποι. Δε μας έδειξες επίσης, πως ακριβώς επιστρέφει στη ζωή η Ελεάνα. Παρ` όλα αυτά, η ιστορία σου ήταν αρκετά ικανοποιητική. (Τις εξηγήσεις σου θα τις διαβάσω με το τέλος του διαγωνισμού για να μην επηρεάσουν την κρίση μου)

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!   

[South of Heaven]

Όταν τελείωσα την πρώτη ανάγνωση δεν είχα καταλάβει και πολλά, οπότε το ξαναδιάβασα και νομίζω ότι το έπιασα (διαβάζοντας και τις επεξηγήσεις σου). Γράφεις όμορφα και έχεις την ικανότητα να μεταφέρεις πολύ δυνατές εικόνες με αμεσότητα και με ένταση, κάτι πολύ σημαντικό κατά την γνώμη μου. Οι περιγραφές σου μετατρέπονται σε εντυπώσεις στον αναγνώστη και δεν μένουν πληροφορίες.

Από ‘κει και πέρα, το γεγονός ότι δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι παίζει, λειτούργησε κάπως αρνητικά  (πολύ πιθανό να φταίω εγώ) και νομίζω ότι το κυρίως πρόβλημα ήταν ότι διάβαζα ξεχωριστές (δυνατές μεν) σκηνές, από τις οποίες λείπει το συνδετικό υλικό για να γίνουν δυνατή ιστορία. Πιστεύω πάντως ότι το ‘χεις.

Στα θετικά επίσης οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που φαίνονται να απασχολούν τους ήρωες!

Καλή επιτυχία!

[WILLIAM]

Καλή η ιδέα, ήθελε λίγο πιο προσοχή στην υλοποίηση και βέβαια να μας δώσεις και λίγες περισσότερες πληροφορίες.

Μια μικρή ασυνέπεια αν θεραπεύεται από ένα σπαθί που την διαπερνάει είναι μάλλον απίθανο να μένουν ουλές από εγκαύματα.

[LoL4NevEr]

Λοιπόν! Καθώς (θεωρητικά) θα έπρεπε να απαντήσω από την αρχή ΜΕΤΆ τον διαγωνισμό (που η έλλειψη κοινής λογικής και κατανόησης μια κατάστασης μου με απέτρεψε), θα κάνω τώρα τον κόπο να αναφερθώ σε μερικές λεπτομέρειες, όμως αντίθετα με το προηγούμενο ποστ (που ήταν μισό διήγημα μόνο του), αυτήν την φορά, απλά θα μιλήσω σύμφωνα με το τι έχει μέσα το ποστ και το διήγημα για να απαντήσω τις ερωτήσεις σας. (και η ερώτηση του «πρέπει πραγματικά να κάτσεις να το κάνεις αυτό» που κυλάει στα μυαλά,  όχι, αλλά θέλω)

Μπαίνω σε spoilers για να υπάρχει μια συνολική τάξη, καθώς θα απαντάω ευθέως σε σχόλια!

 

 

 

Mournblade

 

 

Αν θέλεις μια ακόμη συμβουλή, (που φυσικά δεν ξέρω αν το έχεις κάνει ήδη, απλώς μου έδωσες την εντύπωση πως μάλλον δεν το έκανες) καλό θα ήταν πριν αρχίσεις να γράφεις να κάνεις ένα προσχέδιο και να βάζεις τις ιδέες σου σε μια σειρά. Υπήρξαν στιγμές που πραγματικά σε έχασα.

 

Ναι, η αλήθεια είναι πως κάνω προσχέδια. Βέβαια δεν είναι συνήθως πάνω στο plot progression, όσο περισσότερο στην ροή της πληροφορίας και το timeline του κόσμου, που βρίσκεται ο κάθε χαρακτήρας και γιατί, και μερικές φορές πως νιώθει ο καθένας. Αυτό που θέλεις, απ’ ο,τι κατάλαβα, να γίνει πιο ξεκάθαρο, είναι η ίδια η ροή και το πόσα ξέρει ο αναγνώστης. Όπως είπα, δεν έγινα, σε κανένα σημείο, αρκετά ξεκάθαρος, οπότε, προφανώς την επόμενη φορά (αχέμ, ‘προφανώς’) θα κάνω ο,τι μπορώ για να ισορροπήσει λίγο το συγκεκριμένο θέμα!

 

 

 

Elgalla

 

 

 ο χαρακτήρας του Ιρυδόρ φαίνεται κάπως αλλοπρόσαλλος. Ξεκινάει αντιπαθέστατος μισογύνης ("καμιά γυναίκα δεν έχει περιθώριο εξέλιξης") και καταλήγει να τη βοηθάει για κάποιον λόγο που ούτε ξέρουμε ούτε υποπτευόμαστε. 

 

Και θα είχες δίκιο! Με τις πληροφορίες που δίνονται, δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις από κάποιον τόσο φαινομενικά αρνητικά προδιατεθειμένο δολοφόνο να βοηθήσει κάποιον. Σκοπεύω να το εξηγήσω στο 

σύντομο prequel που θα γράψω, if by that point it’s even a thing!

 

 

Jjohn

 

 

 

Τέτοιου είδους  εισαγωγές σπάνια λειτουργούν σ' εμένα. Οι σκηνές δράσεις είναι κάτι που έχει σταματήσει να με εντυπωσιάζει  εδώ και πολύ καιρό και η δικιά  σου περιγραφή δεν  προσέφερε κάτι το ιδιαίτερο για να αλλάξω  γνώμη.

 

Δυστυχώς απ’ ο,τι κατάλαβα, αυτό ισχύει για πολλούς. Ήταν misfire, αλλά σκοπεύω να το επαναλάβω μέχρι να πετύχει!

 

 

 

Ballerond

 

 

- Η αρχή όσο εντυπωσιακή κι αν σου φαίνεται ή ήλπιζες να φαίνεται, κουράζει. Κουράζει αρκετά. Ο αναγνώστης πείθεται αρκετά εύκολα ότι αυτό που περνάει συμβαίνει συνέχεια (πεθαίνει και ξανα ξεκινάει από την αρχή) και δεν χρειάζεται να μάθουμε κάθε κίνηση που κάνει το πόδι ή το χέρι της για να ξεφύγει από το τέρας. Μετά εμφανίζεις κάποιες ευκολίες για να κυλήσει η ιστορία (χαρακτηριστικό παράδειγμα το σπαθί που βρίσκεται δίπλα της το οποίο τυχαία έπεσε όταν κουτούλησε στον τοίχο) όπως και στο πόσο γελοία πεθαίνει το τέρας από τον άνδρα που έρχεται. Έχασες αρκετό χώρο εκεί ενώ θα μπορούσες να τον χρησιμοποιήσεις για το ουσιαστικό κομμάτι μετά.

 

Θα διαφωνήσω σε ένα επίπεδο γούστου, καθώς προσωπικά μου αρέσουν οι χορογραφημένες σκηνές μάχης με λεπτομέρειες. Επίσης, μέσα στα πλαίσια του σύμπαντος και συγκεκριμένα του μέρους που ζει, δεν θα την αποκαλούσα ευκολία, όσο περισσότερο τυχαίο γεγονός. Δεν ήταν Deus Ex Machina, από την άποψη πως θα μπορούσε να έχει πεθάνει, απλά έτυχε να μην. Επίσης, δεν ξέρω τι ύφος είχες στο μυαλό σου, όμως προσωπικά το ‘γελοίο’ σαν χαρακτηρισμός δεν είναι το πρώτο πράγμα που μου ‘ρχεται στο μυαλό διαβάζοντας αυτήν την σκηνή.

 

 

Γενικά εμβάθυνες πολύ σε μία ιστορία που ήθελε άπλωμα και έχασες χώρο στην αρχή με την μάχη.

 

Δεκτό, όπως έχω ξαναπεί, δυστυχώς δεν χρησιμοποίησα τον χώρο όπως θα ήθελα, και το αποτέλεσμα βγήκε αρκετά ασυνεχές.  

 

 

 Μιλάνε μεταξύ τους σαν να είναι δύο τσακωμένοι φίλοι χρόνια και ενώ προσπαθούν να φανούν έξυπνοι τελικά γίνονται "εξυπνάκηδες".

Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.

 

 

 

Wordsmith

 

 

 και κάποια "απομεινάρια που είχαν απομείνει" και τέτοια. 

 

Αυτό το κομμάτι το διάβασα ξανά και το πρόσεξα αφότου διάβασα το σχόλιο σου. *γκουχ* Επαγγελματική γραφή.

 

 

 

Solonor

 

 

 

-Τις γροθιές δεν τις αποκρούουμε με τα χέρια παρά μόνο στα έργα με καρπαζόκροτους. Χωρίς γάντια, απλώς τις αποφεύγουμε. Μεγάλος δάσκαλος ο Kimbo Slice στα ερασιτεχνικά βρωμόξυλα στο youtube που τον έκαναν επαγγελματία.

 

Το γνωρίζω! Όντας λάτρης πολεμικών τεχνών, γνωρίζω από τέτοιας φύσεως κινήσεις. Η ιδέα του να σταματάς μια γροθιά με το χέρι σου (το κόκκαλο πάνω από τον καρπό, συγκεκριμένα), υπάρχει σε μερικές πολεμικές τέχνες και χρησιμοποιείτε κυρίως σαν τρόπος για να κλείσεις κενό. Στην συγκεκριμένη περίσταση, επειδή η Ελεάνα γνώριζε από προηγούμενη προσπάθεια, πως αν αποφύγει αυτήν την επίθεση με κατεύθυνση προς τα πίσω ή αριστερά, θα πέθαινε, προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο για να ζήσει, μπλοκάρωντας την.

 

 

-Η αδρεναλίνη δε σ’ εμποδίζει, σε βοηθάει.

Από προσωπική εμπειρία, δεν νομίζω πως ισχύει, αλλά έτσι και αλλιώς μίλησα για τον πόνο στην συγκεκριμένη σκηνή. Επειδή η αδρεναλίνη είχε ανέβει στα ύψη,  το τελευταίο πράγμα στο οποίο έδινε σημασία ήταν ο πόνος.

 

 

-Δεκάκιλο δεν είναι σπαθί, είναι μπάρα για πιέσεις πάγκου.

 

Χουε! Υπάρχει, βέβαια, in-universe λόγος που μπορεί να το κινεί έτσι, αν το χωρέσω μέσα στο prequel θα το αναφέρω :3

 

 

-Αν η πλάτη στραβώσει, παίζει αναπηρία.

 

 

Εχμ, tο λέω ευθέως.’ Η πλάτη της είχε στραβώσει και τα πόδια της δεν ανταποκρινόντουσαν,’ Είχε μείνει ανάπηρη Απλά μετά την έκανε heal ο Ιρυδόρ.

 

‘–κι ως ανδρογούρουνο ομολογώ ότι δεν με χάλασε καθόλου.’

 

–κι ως ανδρογούρουνο ομολογώ ότι δεν με χάλασε καθόλου.

 

Δυστυχώς ο συγκεκριμένος δεν είναι μισογύνης. Όμως, I’ll keep it in mind για μελλοντικές προσπάθειες!

 

 

Tiessa

 

 

 

Επίσης, δεν ξέρω αν ήταν αναγκαίες αυτές οι αλλαγές οπτικής γωνίας από την Ελεάνα στον Ιρυδόρ.

 

Δεν ήταν. Απλά είναι η δική μου απροσεξία και η ανικανότητα μου να σκέφτομαι με λογική συνέχεια.

 

 

Man_From_earth

 

 

 

αλλά να σε χάνει και όταν έχει ενδιαφερθεί είναι φάουλ του συγγραφέα. Κατά τη γνώμη μου λόγω του περιορισμού των λέξεων το backstory θέλει απλοποίηση και επιπλέον πρέπει να γεμίσεις λογικά κενά με επεξηγήσεις δοσμένες έτσι ώστε να τείνουν προς το show (απέφυγε το tell). 

 

Αυτή είναι η λογική με την οποία προσεγγίζω πάντα τα γραπτά μου. «Αυτό θα είχε νόημα να το πει κάποιος; Αυτό θα το εξηγούσε κάποιος σε αυτό το σύμπαν; Πόσο pander πρέπει να κάνει ο αφηγητής στον αναγνώστη;». Η ισορροπίες μου θέλουν δουλειά, και πρέπει να μάθω πόσο να γράφω από τι, είναι δικό μου φάουλ!

 

 

(λ.χ. δεν εντόπισα as you know bob). 

 

 

Αν είχες, θα παρατούσα την συγγραφή επί τόπου

 

 

Νίκη

 

 

 Επίσης η κοπέλα τι από τα τρία ήταν: κόρη της Σελήνης που την καταράστηκε ο ήλιος, μάγισσα ή απλώς ένα κορίτσι που καποιος το καταράστηκε; Και πώς και γιατί εμφανίστηκε ο ιπόττης να τη βοηθήσει; Και γιατί χρειάστηκε να παλέψει και μαζί της; Και στην αρχή, η κοπέλα παλεύει με άνθρωπο ή με τέρας, αφού αναφέρεις και τα δύο.

 

Αουτς. Νόμιζα πως, τουλάχιστον αυτό ήταν ξεκάθαρο. Η αλήθεια είναι αυτό που παραδέχεται η ίδια η Ελεάνα στο τέλος.

Με άνθρωπος παλεύει, απλά επειδή είναι μια συγκεκριμένη φυλή στο σύμπαν αυτό, δεν έχει σώμα και εμφάνιση ανθρώπου, γι’ αυτό απ’ τα μάτια μιας τρομαγμένης Ελεάνας, τον βλέπουμε ως ‘τέρας’

 

 

 

 

 

Και τέλος!

Όλοι μαζί!

Όχι, δεν είσαστε οι μόνοι που δεν καταλάβατε τι έπαιζε. Όχι, δεν φταίτε εσείς, όχι δεν έπρεπε να διαβάσετε τις επεξηγήσεις για να καταλάβατε. Υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε το κείμενο να μιλάει από μόνο του, να κάνει λογικές και συνεχείς συνδέσεις, να έχει έναν συγκεκριμένο τόνο και τίποτα να μην πρέπει να μείνει στον αέρα. Σε αυτό απέτυχα, όμως ευτυχώς, έχω κάθε σκοπό να το διορθώσω!

Ευχαριστώ για τα σχόλια και τον χρόνο σας, ελπίζω να σας ξαναδώ σε γραπτό μου πιο θετικούς!