Leaderboard

Υπάρχει ένα ανοιχτό debate που δεν καλούμαστε να λύσουμε εδώ, καθώς η κάθε πλευρά έχει τα λογικά και ορθά της επιχειρήματα: ποιο άραγε είναι το δυσκολότερο κομμάτι μίας ιστορίας; Το ξεκίνημά της, το μέσον ή το τέλος, η λύση της; - Το ξεκίνημα – δεν είναι εύκολο. Μπορεί να έχουμε την βασική μας ιδέα που μας ενθουσιάζει, μπορεί να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα ξεκινήσουμε; Το θηρίο της λευκής σελίδας, ο μέγιστος φόβος των απανταχού συγγραφέων, χτυπάει ευκολότερα και συχνότερα σε αυτή τη φάση. Πώς ξεκινάμε; Τι είδους δόλωμα θα τραβήξει τον αναγνώστη ώστε να γυρίσει στην επόμενη σελίδα, και στην επόμενη, και στην επόμενη; Γιατί να επιιλέξει το δικό μας βιβλίο και όχι κάποιου άλλου; Ποια η πρώτη μας πρόταση, η πρώτη μας λέξη; Σήμερα, εποχή όπου ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από εκδόσεις, ταινίες, παιχνίδια, πληροφορίες, ιστορίες, αφηγήματα, είναι σαφώς δυσκολότερο να εντυπωσιαστεί. Υπάρχει τεράστια γκάμα και διαρκής, ανατροφοδοτούμενη προσφορά. Ο χρόνος του αναγνώστη είναι μετρημένος και αν η αρχή της ιστορίας μας δεν είναι αρκετά ελκυστική, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί περαιτέρω με το κείμενό μας. - Η μέση ενός βιβλίου ενέχει επίσης τις δικές τις συγκεκριμένες προκλήσεις– κατά την προσωπική μου άποψη είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Η αρχή μπορεί, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρεθεί, να σμιλευτεί με κάποιον τρόπο, λόγω του αρχικού δημιουργικού μας ενθουσιασμού. Η λύση πάλι μπορεί να επισύρει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο λόγω της έντασης της κορύφωσης που έτσι κι αλλιώς έχει παρασύρει και συναρπάσει τόσο τον αναγνώστη, όσο και τον συγγραφέα. Ωστόσο η μέση, και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα, είναι το σημείο όπου συνήθως γίνεται η λεγόμενη κοιλιά. Πρέπει η ιστορία να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς να σκοντάφτει, χωρίς να δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη μας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ήρωές μας, ότι δεν ξέρουμε να πλοηγήσουμε την πλοκή μας ή ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε το κείμενό μας. Ο αναγνώστης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε σχέση με αυτό που διαβάζει και υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση πομπού και δέκτη, δηλαδή συγγραφέα και αναγνώστη στη δική μας περίπτωση. Το διαισθάνεται αν αγαπάμε την ιστορία μας, αν μας ενθουσιάζει, αν τη βαριόμαστε και οι αντιδράσεις του είναι ανάλογες με τις δικές μας διαθέσεις. Στο μέσον ενός βιβλίου, η εναρκτήρια ορμή της ιστορίας μας έχει πλέον ξεθωριάσει και η κάθαρση βρίσκεται ακόμη μακριά. Με ποια εργαλεία θα εντυπωσιάσουμε τον αναγνώστη μας, πώς θα τον κρατήσουμε προσηλωμένο στο γραπτό μας; Η μέση ενός μυθιστορήματος είναι το σημείο όπου οι λιγότερο υπομονετικοί -ή λιγότερο επίμονοι- αναγνώστες μπορεί να εγκαταλείψουν τον αγώνα. - Το τέλος. Για κάποιους η λύση είναι το δυσκολότερο σημείο ενός κειμένου. Πρέπει να δώσουμε ένα πειστικό κλείσιμο στην πλοκή μας και σε όλες τις εκ παραλλήλου μικρότερες πλοκές που αναπτύξαμε. Είναι ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό, να «δέσουμε» δηλαδή όλα τα «νήματα» που ξεκινήσαμε να υφαίνουμε. Πρέπει δηλαδή να γίνει «απεμπλοκή» σε οποιαδήποτε «εμπλοκή», είτε σχέσεις μεταξύ προσώπων, είτε συναισθημάτων, είτε αδικιών ή ανισορροπιών. Όσοι εμπλακούν στην ιστορία πρέπει να απεμπλακούν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δώσουμε στον αναγνώστη μας την πολύ άσχημη εντύπωση πως έχουμε «ξεχάσει» τα ζητήματα ή τα πρόσωπα που εκθέσαμε στο έργο μας. Είναι επίσης σημαντικό, και με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, να αποφύγουμε πολυφορεμένα κλισέ και προβλέψιμες λύσεις για το τέλος μας. Πλάσαμε με μεράκι μία ιστορία, τους χαρακτήρες μας, τις περιπέτειες και τις συγκρούσεις τους. Σίγουρα θέλουμε να δώσουμε ένα αξιοπρεπές επιστέγασμα σε αυτή την προσπάθεια και μία θριαμβευτική έξοδο από τη σκηνή για τους ήρωές μας. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως, όσο περισσότερο τους αγαπήσουμε εμείς, τόσο περισσότερο θα τους αγαπήσουν οι αναγνώστες μας. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις εύκολες λύσεις που καταφεύγουν οι απρόσεκτοι, βιαστικοί ή βαριεστημένοι συγγραφείς και που αποτελούν κόκκινο πανί στα μάτια του απαιτητικού αναγνώστη. 1. Τέλος τύπου: Και έζησαν αυτοί καλά. Ναι, επιτρέπεται να έχουμε ένα ευτυχές τέλος, μπορεί να οδηγήσουμε την πλοκή μας εκεί. Ο Στίβεν Κινγκ υποστηρίζει πως τα ευτυχισμένα τέλη είναι τα συνηθέστερα, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δεν απαγορεύεται οι ήρωές μας να νικήσουν τους κακούς, να βρουν την πραγματική αγάπη, να επαναφέρουν το δίκαιο και την τάξη, να ελευθερώσουν τον πλανήτη, το βασίλειο, τους σκλάβους γονείς τους ή ό,τι άλλο είναι αυτό για το οποίο παλεύουν. Ο κίνδυνος αυτού του είδους τέλους βρίσκεται στον χειρισμό του: πώς θα φτάσουμε στο ευτυχές μας τέλος; Πώς θα έχουμε χτίσει την πορεία προς το τέλος αυτό; Μέσα από μία σειρά περιπέτειες που λύνονται ευφυώς και πειστικά ή με την ακατάπαυστη βοήθεια της τύχης ή κάποιου από μηχανής θεού; Και φτάνουμε έτσι στο δεύτερο, κακού είδους, τέλος: 2. Ο από μηχανής θεός. Μπορεί να λειτουργούσε στην αρχαία τραγωδία, αλλά όχι πια. Φυσικά, λέγοντας από μηχανής θεός δεν εννοούμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε κάποιο θεϊκό πρόσωπο, αν και δεν αποκλείεται. Ένας χαμένος συγγενής, ένας γηραιότερος χαρακτήρας, ένας σοφός ιερέας ή μάντης, ένας ξένος που η άφιξή του θα συμπίπτει με την πιο νευραλγική στιγμή της ιστορίας μας, ακόμη και η ανακάλυψη ενός σημαντικού αντικειμένου ή η τυχαία αποκάλυψη ενός μυστικού μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο ενός deus ex machina. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν συνήθως εξωγενή και πάντως απρόβλεπτο παράγοντα που λύνει την πλοκή τόσο καίρια, τέλεια και συγχρονισμένα ώστε μοιάζει με θεία πρόνοια. Τούτο συνέβαινε στο μεσαιωνικό θέατρο, όπου οι αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις και οι επανενώσεις των προσώπων έλυναν όλα τα αδιέξοδα. Είναι κλισέ, είναι παλιομοδίτικο, είναι χιλιοειπωμένο και πιθανώς και με πολύ καλύτερους τρόπους από αυτούς που θα καταφέρουμε να χειριστούμε. Μία επέμβαση που να αλλάζει την έκβαση της μάχης, ή της διένεξης, ή του πολέμου, ή γενικά της ιστορίας μας θα πρέπει να έχει κτιστεί με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Διαφορετικά δεν είναι ανατροπή, είναι ταχυδακτυλουργία που βγάλαμε από το καπέλο μας ελλείψει χρόνου ή φαντασίας. 3. Ήταν όλα ένα όνειρο. Αυτό είναι πάντοτε η ευκολότερη έξοδος κινδύνου. Όταν είναι όλα ένα όνειρο ο συγγραφέας δεν υποχρεούται να ολοκληρώσει κανένα από τα ζητήματά του. Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας μοιάζει να «το σκάει από το παράθυρο» αφήνοντάς μας με την απογοήτευση της ημιτελούς πλοκής. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μπορεί να καταστραφεί από την απλή φράση ήταν όλα ένα όνειρο. Και μάλιστα, όσο πιο ωραία και όσο πιο περίπλοκη είναι μία ιστορία τόσο βαθύτερη η απογοήτευση και τόσο χειρότερο το αντίκτυπο. Φανταστείτε να έχουμε σετάρει χαρακτήρες, ίντριγκες, περιπέτεια, μαγικά αντικείμενα, γρίφους, αναγνωρίσεις, και τελικά τίποτα να μην έχει κανένα απολύτως νόημα επειδή κάποιος τα ονειρεύτηκε ή τα φαντάστηκε κατά τη διάρκεια μιας παραίσθησης. Ο αναγνώστης θα νιώσει προδομένος, καθώς επένδυσε χρόνο και ενθουσιασμό στο βιβλίο μας για να δει την έκβαση μιας ιστορίας. Και αν νιώσει προδομένος, είναι δύσκολο να επενδύσει πια σε μας. 4. Η τραγική λύση όπου όλοι πεθαίνουν. «Τραγική» δεν είναι τυχαία εδώ η επιλογή της λέξης. Συμβαίνει όντως σε πολλές, αρχαίες και μεσαιωνικές, τραγωδίες. Ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα μυθιστόρημα ή διήγημα φαντασίας. Είναι μάλλον εύκολο να ξεφορτωνόμαστε χαρακτήρες στων οποίων την ιστορία δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Είναι σαν να βαριόμαστε να συμμαζέψουμε ένα σπίτι και να επιλέγουμε να το ανατινάξουμε – ακραίο παράδειγμα, το ξέρω, αλλά νομίζω περιγραφικό -. Η λύση αυτή περιέχει κάτι από την προχειρότητα και το απογοητευτικό – για τον αναγνώστη- αίσθημα της προδοσίας που περιγράψαμε και στην περίπτωση 3. 5. Ξαφνικοί έρωτες, ξαφνικοί γάμοι. Τυπικότατη παραλλαγή του έζησαν αυτοί καλά. Ο νέος επιτρέπεται να παντρεύεται στο τέλος την καλή του – αλλά την καλή του, που τον έχουμε δει να την διεκδικεί και έχουμε καρδιοχτυπήσει με το καρδιοχτύπι του. Όταν το ευτυχές γεγονός επισφραγίζεται με καμιά δεκαριά ακόμη, όπου όλοι βρίσκουν ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη αιτία το ιδανικό τους ταίρι τότε η λύση μας είναι κλισέ που θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες και που καλά θα κάνουμε να αποφύγουμε. 6. Ο εσωτερικός, υπαρξιακός μονόλογος του ήρωα. Μετά τη λύση της ιστορίας θα τον δούμε να αναλογίζεται τη θέση του στον κόσμο, την πορεία του στη ζωή, το τι μεταχειρίστηκε προκειμένου να πιάσει τον κακό – συνηθισμένο τέλος σε νουάρ μυθιστορήματα ή ταινίες. Ακριβώς επειδή είναι τυπικό και σύνηθες είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω κλισέ, με εξαίρεση την περίπτωση ήταν όλα ένα όνειρο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν, υπό συνθήκες. Είναι υπερβολικά συνηθισμένα τελειώματα ιστοριών, για αυτό έφτασαν να τυποποιηθούν ως κλισέ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεκαετίες, ίσως και εκατονταετίες, ήταν αγαπητά στον κόσμο. Οι αναγνώστες, οι θεατές τα αγαπούσαν, και άρα οι συγγραφείς τα μεταχειρίζονταν. Άλλωστε το πιο συνηθισμένο κλισέ υπήρξε κάποτε πρωτοποριακή ιδέα, τόσο πρωτοποριακή και εντυπωσιακή που δημιούργησε πλήθος ανάτυπά της. Πλέον όμως οι ιστορίες που γράφονται και εκδίδονται είναι πολλαπλάσιες από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιότερα, οι αναγνώστες έχουν άλλη παιδεία και τα κριτήρια είναι αυστηρά. Είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε πεπατημένες οδούς και, αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τις τυποποιήσεις με φρέσκια ματιά. Αν ο αναγνώστης έχει διαβάσει άλλα τριάντα βιβλία όπου όλοι ζουν καλά και εμείς καλύτερα, όπου ο ήρωας αναλώνεται στον υπαρξιακό του προβληματισμό στο τέλος της ιστορίας ή όπου ένας παράγοντας, - πρόσωπο, κατάσταση, μαγεία ή τεχνολογία – δίνει κάθε απάντηση στο αδιέξοδο, πώς και με τι θα σταθούμε εμείς, προσφέροντας «μία από τα ίδια;» Πρέπει ο αναγνώστης να δει σε μας κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό προκειμένου να κλείσει το βιβλίο μας με μίαν ευχάριστη ανάμνηση. Το τέλος ενός βιβλίου αφήνει πάντα τον εντονότερο αντίκτυπο και για αυτό το λόγο είναι ανάγκη να είναι προσεγμένο. Είναι αυτό που θυμόμαστε τελικά, είναι αυτό που θα προσδιορίζει την τελική γεύση που μας άφησε ένα κείμενο και ίσως αυτό που θα μας κάνει να το συστήσουμε και σε άλλους. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε, ως αναγνώστες, ακούσει ή πει την φράση «είχε καλές ιδέες αλλά…» «ξεκίνησε όμορφα, όμως στο τέλος…» «ωραία ιστορία μα το τέλος με εκνεύρισε». Η παλιά, καλή παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» βρίσκει απήχηση και στη συγγραφή όπως ακριβώς και στη ζωή.

Εδώ αυτά που με έβαλε η @sandy1dritsakou να γράψω. Πέρα από την πλάκα ίσως πρέπει να είμαι εκτός συναγωνισμού, η ώρα είναι περασμένη. Αλλά αφού το έγραψα σας το παραδίδω. Oh, my.

Όση ώρα με άφησε ο μπόμπιρας να γράψω κάτι έκανα νομίζω. Here goes:

Τέλος ψηφοφορίας; Να πούμε μέχρι Παρασκευή;

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Ψήφισα. Κάποιες από τις ιστορίες είχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαίρομαι που ανεβαίνει η ποιότητα των συμμετοχών και στα παιχνίδια.

Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλη την παρέα. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης να ενημερώσω ότι διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στον σύνδεσμο: εδώ παρατήρησα ότι αναφέρονται: περίοδος συγγραφής και περίοδος ανάγνωσης και ψηφοφορίας. Όχι σχολιασμού, όπως, για παράδειγμα, αναφέρεται στους κανόνες διαγωνισμού σύντομης ιστορίας: εδώ Ως εκ τούτου δεν θα σχολιάσω τις ιστορίες των συμμετεχόντων. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να αναρτήσουν σχόλια για την ιστορία μου. Με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα απαντήσω. Καλή επιτυχία σε όλους !

Ψήφισα και εγώ. Είναι το ανάποδο από το πολιτικό σκηνικό που όπου και να κοιτάξεις απογοητεύεσαι. Πάλι δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Μπράβο παιδιά πολύ ωραίες συμμετοχές.

Η συμμετοχή του B MOVIES.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ένα τέλος που συνδυάζει το 1 και το 2 (ανάλογα με τους ήρωες, πρωτεύοντες και δευτερεύοντες) είναι το ιδανικό. Μία μίξη πρωτοβουλίας και Τύχης. Η εποχή μας προμοτάρει την πρώτη, παλαιότερες εποχές είχαν οξυδερκέστερη επίγνωση ως προς την επιρροή της δεύτερης. Κακά τα ψέμματα, διαβάζουμε ιστορίες προκειμένου να παρακινηθούμε/δικαιωθούμε. Το στοιχείο της Τύχης μάς ενοχλεί, διότι μας αφαιρεί τον έλεγχο, το στοιχείο που καθορίζει την ατομική ταυτότητά μας. Ζούμε σε κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο ατομισμός (έως ναρκισσισμός...), οπότε το 1 είναι το αρεστό/ευπώλητο. Το 1 όμως (κατά τη γνώμη μου), λειτουργεί καλά όταν συνδυάζει τη δικαίωση/ενσωμάτωση του ήρωα που αποκτά επίγνωση ότι η ευτυχία του είναι δυνατή μόνο εφόσον προάγει και τη συνολική ευημερία της κοινότητάς του. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κλισέ: ίσως αποτελεί εκ των εκ άνευ συνθήκη.

Το καλύτερο τέλος είναι ο Θάνατος. Κανείς δεν θέλει να τον σκέφτεται (ή περίπου κανείς), κανείς δεν θέλει να του συμβεί (ή περίπου κανείς), όλοι τον περιμένουν να 'ρθει μετά από πολλά, παρά πολλά χρόνια (ή περίπου όλοι), κι όταν τελικά, αργά ή γρήγορα, έρθει, τίποτα δεν θα έχει πια καμιά σημασία (ή μπορεί και να έχει). Κλισέ; Ναι, φυσικά. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε με την πένα μας, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Θα σκάσει μύτη όταν δεν θα τον περιμένουμε. Ασε που ακόμα κι αν τον παρακαλάμε να έρθει, αυτός δεν θα έρχεται. Είναι busy το παλικάρι, και μέχρι να βάλει τη δουλειά σε μια σειρά... Ανατροπή; Φυσικά, η καλύτερη.

Πιστεύω ότι το καλό τέλος ή το τέλος που αξίζει στον καθένα είναι ένα τέλος που αν και σύνηθες θα έχει πάντα το κοινό του γιατί προσφέρει στον αναγνώστη κάτι που του στερεί η πραγματικότητα πολλές φορές, την κάθαρση με την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό με το όνειρο το βρίσκω σπαστικό ακόμα και αν ο συγγραφέας έχει κλείσει όλες τις πλοκές και δεν έχει εκκρεμόητες, είναι σαν να απαξιώνει ό,τι έφτιαξε ως εκείνη τη στιγμή. Σκέψου στο τέλος της Επιστροφής του Βασιλιά, να ανακαλύπταμε ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο που είδε ο Μπίλμπο παίρνοντας έναν υπνάκο ενώ έγραφε το βιβλίο του!

Συγχαρητήρια στους νικητές. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Περιμένω νέο θέμα για παιχνίδι,

Η σημερινή συνάντηση ισχύει κανονικά. Σε pm έχετε ενημερωθεί για τα σχετικά links Επίσης: συγχαρητήρια στους νικητές του παιχνιδιού!

Δεν έχω θέμα αν είναι οκ όλοι και βέβαια η @sandy1dritsakou

Αυτό που μου αρέσει στα συγγραφικά παιχνίδια είναι το γεγονός ότι όχι μόνο μπορούμε να ανεβάσουμε τις ιστορίες μας, αλλά και να συζητήσουμε σχετικά με αυτές. Σύμφωνα με την εισήγηση του συγκεκριμένου παιχνιδιού ψήφισα τις αγαπημένες μου ιστορίες. Εκείνες που θεωρώ λιγότερο σκοτεινές, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δεν τίμησα με την ψήφο μου συγγραφείς που ψηφίζω πάντα.

Εγώ θα ανεβάσω το πόνημα της ντροπής κάποια στιγμή μετά τις δώδεκα. Αν δεν υπάρχει βέβαια θέμα...

Είχε μπει ένα όριο πριν πάνω από 10 χρόνια για να μη γράψει κάποιος νουβέλα, αυτή ήταν η λογική. Για λίγες λέξεις παραπάνω προτείνω να μην το λάβουμε υπόψη το όριο κ να ανεβάσει ο @Nick V. έχω μεγάλη περιέργεια να το διαβάσω.

Με τέτοια εικόνα δεν κρατιέμαι να μη γράψω! Challenge accepted. Ελπίζω να προλάβω:Ρ

Είμαι στις 1100 λέξεις: η αρρώστια, της αρρώστιας ώ αρρώστια βγαίνει. Sex & Language. Α ρε @sandy1dritsakou Δεν ξέρω καν αν θα διαβάζεται το αίσχος αυτό.

Θα ήθελα να τελειώσω φέτος ένα μυθιστόρημα για το οποίο αυτή τη στιγμή έχω 43.000 λέξεις. Είναι δύσκολος στόχος βέβαια, γιατί γράφω αργά (το ξεκίνησα Ιανουάριο, άρα μιλάμε για γράψιμο εφτά μηνών), αλλά ελπίζω να βγει.

Καλησπέρα. Το Σάββατο θα κάνουμε ένα μικρό Live zoom για σχολιασμό κειμένων και επικοινωνία, κατόπιν αιτήματος του αγαπητού @Αθανάσιος. Αποστέλλω λεπτομέρειες σε πμ. Θα χαρούμε αν μπορέσετε!

Είμαι ΟΚ και εγώ για Παρασκευή.

31. Η γέννηση της τραγωδίας - Friedreich Nietzsche (σελ 182, Εκδοτική Θεσσαλονίκης) 32. Ιππόλυτος - Ευρυπίδης (σελ 200, Ζήτρος 2007) 33. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου (σελ 85, Καστανιώτη 1988) 34. Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση - Ι. Θ. Κακριδή (σελ 109, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής τραπέζης 1997) 35. Η τρικυμία - Shakespeare William (σελ 30, Άγκυρα 1996, 8/10) 36. Ο Μαύρος Πύργος ΙΙΙ, Οι ρημαγμένοι τόποι - Stephen king (σελ 613, Bell 2016, 9/10) 37. Ορέστης - Ευριπίδης (σελ 190, Κάκτος 1992)

Εντάξει, ψήφισα. Θα ήθελα να πω ότι μου άρεσαν όλες οι συμμετοχές και ήταν δύσκολο να επιλέξω μόνο τρεις (λίγο δεν είναι;) Τέλος πάντων, μετά από σκέψη, κατέληξα στο να επιλέξω τις τρεις που κατά την κρίση μου είχαν ένα μικρό προβάδισμα από πλευράς τεχνικής.

δωστε το αισχος στο λαο. ελα μανα μου που αποφασισες κιολας οτι θα ειναι χαλια. ανεβασε το να δουμε

Εννοείται θέλουμε να διαβάσουμε @Nick V.

Συμφωνώ. Θέλω και εγώ να διαβάσω την ιστορία του @Nick V.

Η τελευταία σφαίρα Το βιβλίο το πρωτοδιάβασα όταν πήγαινα λύκειο και η πλοκή που είχε αρέσει τόσο πολύ που τη θυμόμουν ακόμα, όμως το βιβλίο το είχα χάσει από τότε, μέχρι που το ξαναβρήκα πριν λίγο καιρό σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Την πλοκή την αναφέρει πιο πάνω ο BladeRunner γι' αυτό δεν την ξαναγράφω, απλώς να σημειώσω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γουέστερν που έχει γράψει ο Λουίς Λ' Αμούρ. Επίσης κάπου είδα ότι γυρίζεται και ταινία αυτή την περίοδο. 9/10

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ Soulgazer - Η εκδίκηση των τριών γουρουνιών Roubiliana - Η μέρα του μπάρμπεκιου Αθανάσιος - Συγχώρα με B MOVIES - ΠΡΟΒΑΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΡΟΜΠΟΤ Nick V. - Τα Παράσιτα South of Heaven - Ο.Γ.Β. ή Το Δώρο της Δανάης Ιρμάντα - Bad Trip

Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ , (Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1818 στο Αριόλ της Ρωσίας και πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1883 στο Μπουζιβάλ, κοντά στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός αξιωματικού και μιας πλούσιας και δυναμικής γυναίκας, της οποίας η μορφή διαφαίνεται σε διάφορα έργα του. Μεγαλώνοντας ο ίδιος σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι ταξικές διακρίσεις και το χάσμα πλουσίων και φτωχών, φορτίστηκε με μεγάλη έμπνευση κατά της κοινωνικής αδικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και το επόμενο έτος ήρθε σε επαφή με τον Ζουκόφσκι, τον Γκόγκολ και τον καθηγητή Πλέτνεφ, με τον τελευταίο να γίνεται οδηγός στα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα.[5] Το 1838 μετέβη στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις σπουδές του, και εκεί ζυμώθηκε πολιτικά έχοντας στο πλευρό του σημαντικές φυσιογνωμίες σαν τον Μπακούνιν, τον Στανκίεβιτς και τον Ανένκοφ. Ως αποτέλεσμα, έκανε μέλημά του να προωθήσει τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας και να υποστηρίξει τις ιδέες του με τη λογοτεχνία, χωρίς όμως να επιτρέπει στην κοινωνική κριτική να υποβαθμίζει την τέχνη της γραφής του. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών αλλά σύντομα σταμάτησε, και έτσι αφιερώθηκε περισσότερο στην πεζογραφία αλλά επεκτάθηκε ταυτόχρονα και στη δραματουργία. Η λογοκρισία, όμως, δεν επέτρεψε να ανεβούν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον υποκίνησε να κάνει συχνά και μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη για να βρίσκεται κοντά της Πηγή wikipedia. Διάβασα τα Ανοιξιάτικα Νερά. Τι να πω για αυτό το βιβλίο, το αγάπησα. Μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Η απληστία ως ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Αν και το διάβασα δύο μήνες πριν, θυμάμαι ακόμα πως ένιωθα να περπατάω κι εγώ μαζί με τον πρωταγωνιστή στα πράσινα λιβάδια και να μυρίζω τον αέρα που έχει διαποτιστεί από τις οσμές των λουλουδιών. Τόσο όμορφες ήταν οι περιγραφές. Αν έχει διαβάσει κανείς άλλος τον συγκεκριμένο, είναι ευπρόσδεκτες οι απόψεις.

Πάντως νομίζω δεν υπάρχει όριο ...

Στην περίπτωσή μου το ξεπέρασα το όριο, έφτασα κάπου στις 6800 λέξεις. Κι όπως θυμάμαι την ιστορία, δεν είναι κείμενο που θα του έβαζα μαχαίρι. Οπότε μάλλον δεν θα ανεβάσω.

βρε, βρε, τι ανωμαλίες είναι αυτές; (ίσως γράψω κι εγώ κάτι, μικρό, μάλλον, αν προλάβω).

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (478) 8,5/10

"Είμαστε η Σεχραζάτ", το νέο μου διήγημα. Η πρώτη εκδοχή αυτής της ιστορίας γράφτηκε για συγγραφικό παιχνίδι του φόρουμ.

Διάβασα το ''Βάαλ- Ο άρχοντας των δαιμόνων''. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μικρό παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, όντας καρπός παράνομου έρωτα. Κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καθόλου καλά μαζί του, σε βαθμό ακραία νοσηρό. Και όσο μεγαλώνει αυτός, άλλο τόσο και η παράνοια που σκορπά τριγύρω. Ώσπου κάποιοι λίγοι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να τον σταματήσουν. Προτού να είναι αργά για τον κόσμο όλο. Γενικά τα θρησκευτικά θρίλερ δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν. Έχω διαβάσει βέβαια πολύ λίγα, λιγότερα και από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά και πάλι θα έλεγα ότι δεν με τραβάει το είδος. Έτσι και εδώ. Είχε ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και μία- δύο καλές σκηνές. Αλλά το όλο σύνολο δεν θα έλεγα ότι με ικανοποίησε. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα για το λίγο που κράτησε, αλλά θα ξεχαστεί με το πέρας της ανάγνωσης. Πιο ενδιαφέρον μου φαίνεται αυτό που ανοίγει και το τόπικ, θα κοιτάξω να το διαβάσω από την επόμενη χρονιά.

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240) 18) Joe Abercrombie: Μία στάλα μίσος (σελ 672) 19) Joe Abercrombie: Το κακό με την ειρήνη (σελ 736) 20) Joe Abercrombie: Η σοφία του πλήθους (σελ 736) 21) Whitley Strieber: Επικοινωνία (σελ 517) 22) Thomas Edward Lawrence: Επτά στύλοι της σοφίας (σελ 857) 23) Ωρόρα: Ιστορίες από τον κόκκινο πλανήτη (σελ 240) 24) James Church: Ένα πτώμα στο Κόρυο (σελ 352) 25) Maxwell Kenton: Kάντυ (σελ 175) 26) Raymond Carver: Ελέφαντας (σελ 154) 27) Laurent Binet: HHhH (σελ 381) 28) John M. Ford: Το κάλεσμα του δράκου (σελ 518) 29) Ωρόρα: Ιστορίες Γαλλικής επιστημονικής φαντασίας (σελ 240) 30) Louis L' Amour: Η ώρα των λύκων (σελ 169) 31) Vasco da Gama: Το πρώτο ταξίδι στις Ινδίες (σελ 105) 32) Συλλογικό έργο: 50 ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο (σελ 318) 33) Αύγουστος Κορτώ: Μικρό χρονικό τρέλας (σελ 246) 34) Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: Οι δρόμοι του φανταστικού (σελ 279) 35) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales 2 (σελ 240) 36) Laurence Rees: Οι Ναζί (σελ 376) 37) Γιώργος Μπαλάνος: Οι κόσμοι της φωτιάς (σελ 200) 38) Patricia Highsmith: Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ (σελ 280) 39) Jules Verne: Τα τέρατα των θαλασσών (σελ 238) 40) Robert Harris: Fatherland (σελ 476) 41) Ωρόρα: Ιστορίες με τρελούς επιστήμονες 2 (σελ 240) 42) Marquis de Sade: Πάνω στην άμεση δημοκρατία και την απάτη των ''εκπροσωπήσεων'' (σελ 64) 43) Howard Phillips Lovecraft: Ο τύμβος (σελ 192) 44) Robert Erwin Howard: Η βασίλισσα της μαύρης ακτής (σελ 196) 45) Wilbur Smith: Το αρπακτικό (σελ 459) 46) Stephen King: Η αφιέρωση (σελ 216) 47) Ωρόρα: Ιστορίες με βάρβαρους ήρωες 2 (σελ 239) 48) James Graham Ballard: High-rise (σελ 255) 49) Stephen King: Καρδιές στην Ατλαντίδα (σελ 628) 50) Robert McCammon: Βάαλ- Ο άρχοντας των δαιμόνων (σελ 276)

Ο Μαύρος Πύργος ΙΙΙ: Οι ρημαγμένοι τόποι Το ταξίδι στον κόσμο του Μαύρου Πύργου συνεχίζεται, ο Ρόλαντ και η παρέα ακολουθούν το μονοπάτι της ακτινας, μας πάνε παραπέρα... Το σημείωμα του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου, προβλέπει ότι ορισμένοι αναγνώστες πιθανότατα να απογοητευτούν από τα αναπάντητα ερωτήματα που αφήνει το τέλος αυτού του τρίτου μέρους. Αλλά στην πραγματικότητα η φιλοσοφία των αναπάντητων ερωτημάτων είναι η έως τώρα νικηφόρα στρατηγική του βιβλίου. Αυτό το βιβλίο έχει τόση απίστευτη γοητεία που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και δεν μπορώ να τα χωρέσω όλα εδώ λεπτομερώς, οπότε θα πω απλώς ότι ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.

Ο εραστής του ηφαιστείου. Σχόλιο εδώ: Ιστορικά Μυθιστορήματα -Ιούνιος 42. Λουτς Ζάιλερ - Τρανζίστορ (σελ. 634). 8.5/10 43. Ζοέλ Ντικέρ - Άγριο ζώο (σελ. 526). 7.5/10 44. Εντουάρντο Γκαλεάνο - Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου (σελ. 220). 8.5/10 45. Πάτρικ Ράντεν Κιφ - Μην πεις λέξη (σελ. 440). 9.5/10 46. Κέβιν Μπάρι - Η καρδιά το καταχείμωνο (σελ. 218). 9/10 47. Ντέρεκ Ρέιμοντ - Απρίλης φονιάς (σελ. 282). 8.5/10 48. Μπρούνο Γιασιένσκι - Θα κάψω το Παρίσι (σελ. 358). 9/10 49. Σούζαν Σόνταγκ - Ο εραστής του ηφαιστείου (σελ. 666). 9.5/10

Derek Raymond - Απρίλης φονιάς (The Devil's Home On Leave). Εκδόσεις Έρμα. Σελίδες: 288, Τιμή: 17-10%=15,30€ Ένας άγνωστος άντρας βρίσκεται άγρια δολοφονημένος σε μια παλιά σιταποθήκη στο νότιο Λονδίνο. Το πτώμα του τεμαχίστηκε και τοποθετήθηκε επιμελώς σε συραμμένες πλαστικές σακούλες σουπερμάρκετ. Οι αρχές υποτιμούν την υπόθεση θεωρώντας πως πρόκειται για το έγκλημα ενός ακόμα παρανοϊκού μανιακού μιας πόλης που βυθίζεται στη βία και την παρακμή. Τη διαλεύκανσή της αναλαμβάνει ο ευφυής και ιδιόρρυθμος ανώνυμος επιθεωρητής από το Τμήμα Ανεξήγητων Θανάτων. Η επιμονή του τελικά τον οδηγεί στην αποκάλυψη πως το πτώμα ανήκει σε έναν σπιούνο που συνδεόταν με έναν βετεράνο στρατιωτικό και πρώην μυστικό πράκτορα με σκοτεινό παρελθόν, έναν μισθοφόρο δολοφόνο καλά εκπαιδευμένο να σκοτώνει κατ' εντολήν των ανωτέρων του. Τι γνώριζε ο νεκρός και ποιοι ήθελαν να τον κάνουν να σωπάσει; Γιατί διέπραξαν έναν τόσο αποτρόπαιο φόνο; Πώς εμπλέκονται οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και γιατί τα όσα εξελίσσονται αναστατώνουν τον υπουργό Άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας; Τα πράγματα περιπλέκονται, η βία γιγαντώνεται και οι ψυχολογικές συγκρούσεις υπερβαίνουν τα όρια καθώς ο ανώνυμος επιθεωρητής έρχεται αντιμέτωπος με το διαβολικό μένος ενός συστήματος εξουσίας που στις τάξεις του περιλαμβάνει βετεράνους απόστρατους, πληρωμένους δολοφόνους, μπράβους της νύχτας, μυστικούς πράκτορες και διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους. Ταυτόχρονα, η συνείδησή του στοιχειώνεται από το φάντασμα μιας παλιάς οικογενειακής τραγωδίας που κρύβει ένα καλά θαμμένο μυστικό. Με φόντο το ζοφερό ψυχροπολεμικό Λονδίνο της θατσερικής εποχής, ο Ντέρεκ Ρέιμοντ υφαίνει ένα ανατρεπτικό και συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που επιβεβαιώνει τη φήμη του "Νονού" και θεμελιωτή του σύγχρονου βρετανικού νουάρ. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Lyudmila Pavlichenko - Λαίδη Θάνατος (Lady Death). Εκδόσεις Eurobooks. Σελίδες: 508, Τιμή: 25-10%=22,50€ Η Λουντμίλα Παβλιτσένκο υπήρξε η πλέον επιτυχημένη ελεύθερη σκοπεύτρια στην ιστορία, με 309 επιβεβαιωμένες επιτυχίες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πολέμησε στον νότιο τομέα του σοβιετικού μετώπου, συμμετέχοντας καθοριστικά στην άμυνα της Οδησσού και της Σεβαστούπολης, σε συνθήκες ιδιαίτερης σκληρότητας. Το 1942, η Παβλιτσένκο επιλέχθηκε να συμμετάσχει σε αποστολή αντιπροσωπείας στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, με στόχο τη στήριξη της σοβιετικής προσπάθειας για το άνοιγμα δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής συνάντησε προσωπικότητες όπως ο Ιωσήφ Στάλιν, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ και ο Ουίνστων Τσώρτσιλ. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί την προσωπική της μαρτυρία για τα κρίσιμα αυτά χρόνια. Μέσα από τις σελίδες του, αναδεικνύεται τόσο η στρατιωτική όσο και η πολιτική διάσταση της δράσης της, προσφέροντας μια σπάνια και αυθεντική μαρτυρία για τον ρόλο των ελεύθερων σκοπευτών και των Σοβιετικών γυναικών στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Louis Aragon - Αυρηλιανός (Aurélien). Εκδόσεις Εστία. Σελίδες: 804, Τιμή: 32-10%=28,80€ "Στην πραγματικότητα, η Βερενίκη χορεύοντας δεν είχε βάρος. Λύγιζε στην ελαφρότερη πίεση. Θα έλεγες ότι ήταν η μουσική, τόσο συντονιζόταν μαζί της. Ο Αυρηλιανός φοβήθηκε ότι δεν χόρευε αρκετά καλά για εκείνην. Της το είπε. Η Βερενίκη έκλεισε τα μάτια. Και τότε, γέρνοντας επάνω της, την είδε για πρώτη φορά. Στο πρόσωπό της βασίλευε ένα χαμόγελο ύπνωσης, ακαθόριστο, εξωπραγματικό, που συνόδευε κάποια εικόνα εσωτερική. Ό,τι τραχύ, αταίριαστο υπήρχε μέσα της είχε συντηχθεί, είχε δέσει αρμονικά. Συνεπαρμένη από τη μελωδία, εγκαταλειμμένη στον καβαλιέρο της, είχε επιτέλους το αληθινό της πρόσωπο, το παιδικό της στόμα, και την έκφραση, πώς να το πω, ευτυχισμένου πόνου. Ο Αυρηλιανός επανέλαβε μέσα του ότι δεν είχε ακόμη δει ποτέ αυτή τη γυναίκα που τώρα εμφανιζόταν. Κατάλαβε ότι εκείνο που του την έκρυβε ήταν τα μάτια της. Όταν τα είχε κλείσει, δεν είχε τίποτα πια να την προστατεύει, είχε φανερωθεί αυτή η ίδια. Τα ξανάνοιξε, πιο μαύρα από ποτέ, πιο ζώα από ό,τι τα θυμόταν ο Αυρηλιανός". Μέσα από τη ματιά του αστού πρωταγωνιστή του, ενός στοχαστικού σαραντάρη που δεν συνήλθε ποτέ από τις εμπειρίες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, το μυθιστόρημα αυτό σκηνοθετεί μια λησμονημένη και ιδιαίτερη γενιά του μεσοπολέμου, μια γενιά χωρίς καθορισμένη ταυτότητα. Η δράση εκτυλίσσεται με φόντο την εκρηκτική και οργιώδη δεκαετία του 1920, όπου παρελαύνουν εμβληματικές μορφές όπως ο Πικάσο και οι ντανταϊστές της Πλας Πιγκάλ, ο Κοκτώ, κέντρα διασκέδασης αλλά και επιδεικτικοί περίπατοι στο δάσος της Βουλώνης. Παρόλες τις ανόητες καταστάσεις και συμπεριφορές που τον περιστοιχίζουν, ο Αυρηλιανός πα¬ρασύρεται από έναν βασανιστικό και ανέφικτο έρωτα για τη Βερενίκη, μια νεαρή παντρεμένη επαρ-χιώτισσα η οποία διψάει για το «απόλυτο». Με σπάνιο σασπένς, που δεν εξαντλείται στις 800 περίπου σελίδες του, ο Αυρηλιανός ενός άγνωστου στην Ελλάδα Αραγκόν κερδίζει τους αναγνώστες και δικαιολογεί την κατάταξή του στα καλύτερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.

Το μωσαϊκό της Ιεριχούς Και κάπου εδώ, στο τέταρτο και τελευταίο βιβλίο του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, ολοκληρώνεται το μαγικό και συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο της Ιερουσαλήμ και της Μέσης Ανατολής του Έντουαρντ Γουίτμορ. Αφηγηματικά μου θύμισε λίγο το πρώτο βιβλίο, με την έννοια ότι ο Γουίτμορ εξιστορεί διάφορα γεγονότα και στιγμές αρκετών χαρακτήρων σε βάθος πολλών ετών, αν και η αλήθεια είναι ότι και πάλι τα πράγματα -όπως και στο τρίτο βιβλίο-, είναι πιο σοβαρά, πιο ρεαλιστικά, δεν υπάρχει ιδιαίτερος χώρος για μαγεία ή πλάκα στο χάος της Μέσης Ανατολής στα μέσα του 20ου αιώνα και σε όλα τα βρόμικα παιχνίδια μεταξύ Ισραήλ, Συρίας, Λιβάνου, Αιγύπτου και δεν συμμαζεύεται. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης τα λέει μια χαρά, οπότε δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω κι εδώ. Μου άρεσε πολύ και αυτό το βιβλίο, το βρήκα αρκετά ρεαλιστικό και με τον τρόπο του μελαγχολικό και σκοτεινό, από τη μια πλευρά αισιόδοξο για το μέλλον κάποιων χαρακτήρων, από την άλλη απαισιόδοξο ως προς τις σχέσεις μεταξύ των χωρών της Μέσης Ανατολής και τη ματαιότητα των πολέμων και όλων αυτών των κατασκοπευτικών παιχνιδιών. Πολύ θα μου λείψει η γραφή του Γουίτμορ, οι χαρακτήρες και ο κόσμος που δημιούργησε αυτός ο ιδιαίτερος συγγραφέας, αλλά πάντως χάρηκα που διάβασα αυτά τα τέσσερα βιβλία (τρία χρόνια με περίμεναν με παράπονο στα αδιάβαστα), και κρίμα που δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και το αυτοτελές "Quin's Shanghai Circus", που φαίνεται με τη σειρά του εξαιρετικά ενδιαφέρον. Υ.Γ. Το Κουαρτέτο της Ιερουσαλήμ θα γινόταν μια πολύ γαμάτη τηλεοπτική σειρά τεσσάρων σαιζόν, αλλά φευ... 9/10

- Βάσκο ντα Γκάμα: ''Το πρώτο ταξίδι στις Ινδίες'': Το όνομα του δεν είναι σήμερα τόσο γνωστό όσο άλλων μεγάλων εξερευνητών- θαλασσοπόρων. Ή έστω δεν αναφέρεται τόσο συχνά. Μαζί με τον Κολόμβο, Τζέιμς Κουκ και Μαγγελάνο. Κακώς, μιας και και θεωρείται ο πρώτος καταγεγραμμένος δυτικός που πάτησε Ινδία. Πραγματοποίησε τον περίπλου της Αφρικής, συνδέοντας έτσι την ''κατάκτηση'' του με την πατρίδα του, την Πορτογαλία. Και κατ' επέκταση με όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Πιο σημαντικό όμως από το ούτως ή άλλως κολοσσιαίο επίτευγμα, ήταν ότι άνοιξε νέους εμπορικούς δρόμους. Κερδίζοντας για τους συμπατριώτες του εμπόρους το μονοπώλιο των μπαχαρικών, που μέχρι τότε κατείχαν οι Μουσουλμάνοι και οι Βενετοί. Το συγκεκριμένο ταξίδι περιγράφεται μέσα από το ημερολόγιο του Άλβαρο Βέλιο, γραφιά στο ''Σάο Ραφαέλ''. Κυβερνήτης στο συγκεκριμένο πλοίο, ένα από τα μάλλον πέντε που αποτελούσαν τον μικρό αυτό στόλο, ήταν ο Πάουλο ντα Γκάμα. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Βάσκο. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, καταφέρνει ωστόσο να μεταδώσει τον πυρετικό ενθουσιασμό που επικρατούσε. Ιδιαίτερη δε σημασία αποκτά από το γεγονός ότι δεν διασώζονται πολλά τέτοια. Οι Πορτογάλοι βασιλιάδες επέβαλλαν ένα είδος λογοκρισίας, για να αποτρέψουν την απόκτηση πληροφοριών από τους αντιπάλους τους, στην αέναη μάχη του εμπορίου όσο και των ταξιδιωτικών κατακτήσεων. - Συλλογικό έργο: ''50 ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο'': Ανθολογημένες ημερομηνίες και γεγονότα που εν πολλοίς διαμόρφωσαν τον κόσμο μας όπως τον ξέρουμε σήμερα. Ναυμαχία της Σαλαμίνας και θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σταύρωση του Χριστού και γέννηση του Ισλάμ. Ανακάλυψη της τυπογραφίας και άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η ανακάλυψη της Αμερικής -φυσικά- και η καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου. Όλα τους μεγάλης σπουδαιότητας, όσο και η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Γίνεται μάλιστα και μικρή περιγραφή των διαδικασιών που έλαβαν χώρα από τη στιγμή που έπεσε από το αεροπλάνο. Ουράνιο, νετρόνια, σχάση, αντίδραση κλπ. Μία παράγραφος όλη κι όλη, πλην όμως αρκετή για να κάνει τα μυαλά μου σμπαράλια. Με όλα αυτά τα φρικτά αποτελέσματα που επέφερε, ακόμη και δεκαετίες μετά. Η άρνηση της Ρόζα Παρκς. Ναι, πιστεύω ότι σαφώς και έχει θέση στα σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα. Η δημιουργία του Ίντερνετ από τον αμερικανικό στρατό, αυτό και αν ήταν σημαντικό! Ένα και το αυτό με τα Windows της Microsoft, ώθησε την εξέλιξη των υπολογιστών πολλά βήματα μπροστά. Τέλος υπάρχουν και παραρτήματα με σύντομες αναφορές. Στην επέλαση του Αττίλα, την δολοφονία του Καποδίστρια, την Μικρασιατική καταστροφή και το ΟΧΙ του Μεταξά. Αξιόλογο όσο και καλογραμμένο, μία ανάγνωση την αξίζει.

- Ουίτλι Στρίμπερ: ''Επικοινωνία'': Βιβλίο που ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε αληθινές του εμπειρίες. Από επαφή που είχε με πλάσματα από επίπεδο ύπαρξης, διαφορετικού του δικού μας. Μέσω ύπνωσης, ανακαλεί κενά μνήμης που είχε για τα όσα απίστευτα έζησε. Γραμμένο σε ''ξύλινη'' γλώσσα, το κείμενο ήταν βαρύ, δεν έρεε. Όχι κάτι που θα κερδίσει εύκολα τον αναγνώστη, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αυτός και ο στόχος του, να ψυχαγωγήσει. Παρά μόνο να μεταδώσει την αίσθηση του δέους και του θαυμαστού. Και ασφαλώς του τρόμου. Ναι, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπει κανείς τα τείχη της καθημερινότητας του να καταρρέουν. Να ανατρέπονται όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα, και να προσπαθήσει παράλληλα να διατηρήσει και τα λογικά του. Με ενδιαφέρει το θέμα των UFO αλλά το συγκεκριμένο με κούρασε λίγο. Έχω διαβάσει και πιο ενδιαφέροντα κείμενα, παντελώς όμως διαφορετικού ύφους. Έχει γίνει και ταινία με τον Κρίστοφερ Γουόκεν. - Τόμας Έντουαρντ Λόρενς: ''Επτά στύλοι της σοφίας'': Όπως άλλωστε και το συγκεκριμένο έπος, το γνωστό σε όλους μας ''Ο Λόρενς της Αραβίας. Δεν ήξερα ότι βασίζεται σε βιβλίο, τυχαία το έμαθα. Άρχισα λοιπόν το ψάξιμο και είχα την τύχη να το βρω. Έχει να κάνει με την στρατιωτική δράση του συγγραφέα στη Μέση Ανατολή, στη προσπάθεια των Αράβων για ανεξαρτησία. Συνεπικουρούμενος από Βεδουίνους και νομαδικές φυλές, τους οποίους έπεισε να παραμερίσουν τις χρόνιες διαφορές και μίση. Πεδίο δράσης ο Α' Π.Π, οι Αραβικές έρημοι, το Κάιρο, η Δαμασκός και άλλα μέρη που υπηρέτησε ως στρατιωτικός ανταποκριτής. Με πολύ θάρρος και μπόλικη δόση τρέλας -απαραίτητο θα έλεγα συστατικό- κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αράβων. Εξοργίζοντας έτσι τους ανωτέρους του που εξέλαβαν την στάση του ως προδοτική, συγκρουόμενη με τα Βρετανικά συμφέροντα. Δύσκολο κείμενο, απαιτητικό. Μπορώ να πω ότι τα βρήκα μπαστούνια. Κυρίως ως προς την ονοματολογία προσώπων και τοπωνυμίων. Ολότελα ξενικά σε ότι έχω συνηθίσει, απαιτούσε ιδιαίτερη συγκέντρωση και προσοχή. Και υπομονή θα πρόσθετα. Όποιος όμως την έχει, θα αποζημιωθεί με μία περιπέτεια επικών διαστάσεων. Τέλος, ένα συν στα εισαγωγικά παραρτήματα, την μετάφραση και επιμέλεια. Γενικά θεωρώ ότι είναι βιβλίο- κόσμημα που αξίζει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.

Charles Yale Harrison - Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι (Generals Die in Bed). Εκδόσεις Πηγή. Σελίδες: 184, Τιμή: 13,20-10%=11,88€ Ένα καυστικό ιστορικό μυθιστόρημα μας μεταφέρει στα χαρακώματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου “Μάθαμε ποιοι είναι οι εχθροί μας – οι ψείρες, κάποιοι από τους αξιωματικούς μας και ο ίδιος ο θάνατος”. Αν και έχουν περάσει περισσότερα από εκατό χρόνια από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το μπεστ σέλερ Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι είναι δυστυχώς πιο επίκαιρο από ποτέ. Αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο με την ακατέργαστη γραφή, που πρωτοεκδόθηκε το 1930, θεωρείται το πιο αληθινό ανάγνωσμα που θα διαβάσει κανείς σχετικά με την περιγραφή του πολέμου. Οι στρατηγοί ξαπλώνουν στο κρεβάτι, ενώ οι στρατιώτες πεθαίνουν στα χαρακώματα – φρικιαστικά, αφάνταστα μολυσμένοι από ψείρες και περιτριγυρισμένοι από αρουραίους που τρέφονται με τα πτώματα των φίλων τους. Δεν υπάρχουν κανόνες στον πόλεμο. Και σίγουρα δεν υπάρχει αίγλη. Η ανατριχιαστική περιγραφή των χαρακωμάτων από πρώτο χέρι έφερε τους αναγνώστες αντιμέτωπους με τη βίαιη, άσχημη πραγματικότητα της στρατιωτικής ζωής. Οι New York Times το χαρακτηρίζουν ως ένα «φλεγόμενο, διαπνέον, ιστορικό ντοκουμέντο». Οι βετεράνοι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να μη ζουν πια για να διηγηθούν τις ιστορίες τους, το βιβλίο όμως αυτό αποτελεί ένα διαρκές μνημείο της φρίκης του πολέμου. Βασισμένος στις εμπειρίες του από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Charles Yale Harrison αφηγείται μια σκληρή και συγκλονιστική ιστορία ενός εικοσάχρονου άνδρα που στάλθηκε να πολεμήσει στο Δυτικό Μέτωπο. Με λιτή αλλά συναρπαστική πρόζα, ο Harrison μεταφέρει την αίσθηση της φρίκης της ζωής στα χαρακώματα. Η πεζογραφία του Harrison είναι οδυνηρή και αμείλικτη, προσφέροντας μια έντονη αντίθεση στις δοξασμένες αντιλήψεις για τον πόλεμο. Μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες της διάβρωσης της αθωότητας, της συντριβής της συντροφικότητας και της σκληρής ειρωνείας της φράσης «Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι». «Μας παίρνουν τα πάντα: τις ζωές μας, το αίμα μας, τις καρδιές μας- ακόμα και τις λίγες άθλιες ώρες ξεκούρασης, τις παίρνουν κι αυτές. Η δουλειά μας είναι να δίνουμε, ενώ η δική τους είναι να παίρνουν …» ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Emiliano Monge - Ρημαγμένοι τόποι (Las tierras arrasadas). Εκδόσεις Carnivora. Σελίδες: 376, Τιμή: 19-10%=17,10€ Με ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο, ο Εμιλιάνο Μόνχε σκιαγραφεί το σύγχρονο Μεξικό· με ένα μαύρο μυθιστόρημα απαντά με σκληρότητα στη σκληρότητα του κόσμου. Με φόντο την επικράτεια των συνόρων και πρωταγωνιστές τους ανθρώπους που παγιδεύονται από άγρια κυκλώματα, μιλά για τους αναγκαίους παρείσακτους του κόσμου και μας καλεί να βιώσουμε μέσα από την πρόζα του την ισότητα στον κίνδυνο που δεν γνωρίσαμε ποτέ, να κάνουμε μέσα από τις σελίδες του «ένα αιματοβαμμένο ταξίδι σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη έχει εξαλειφθεί και σχεδόν κάθε ηθικός κανόνας έχει καταρριφθεί» (David Hill, Weekend Herald). Ο Μόνχε εισβάλλει στη ζούγκλα που χωρίζει το Μεξικό από τη Βόρεια Αμερική, έχοντας ως μοναδικό φως στο πυκνό σκοτάδι τη γραφή του. Δύο άνθρωποι –έρμαια του άγριου συστήματος που τους συντηρεί–, η Επιτύμβια και ο Επιτάφιος, διακινητές ανθρώπινων ζωών, διασχίζουν πάνω στα διαλυμένα φορτηγά τα σύνορα της γης, συνθέτοντας μια σύγχρονη τραγωδία με απρόσμενη τροπή. Κι εδώ ακριβώς είναι που επιβεβαιώνεται η καθαρτική μαεστρία του Μεξικανού συγγραφέα, ο οποίος, χωρίς να παίρνει θέση, ανοίγει παράθυρα σε κόσμους διαφορετικούς από τον δικό μας, για να ανατρέψει ό,τι μέχρι τώρα θεωρούσαμε ανθρώπινο, σε μια πλοκή όπου ο έρωτας τελικά εφορμεί στην πραγματικότητα. Βασισμένος σε περισσότερες από 1.800 μαρτυρίες, ο Μεξικανός συγγραφέας απαντά με τον δικό του τρόπο στο ερώτημα του Μπρεχτ για τη σιωπή των ποιητών στους σκοτεινούς καιρούς και μας παρουσιάζει ένα μυθιστόρημα, αρχικά προορισμένο για το θέατρο, που καταγγέλλει με μοναδικό τρόπο την αποτυχία των σύγχρονων κοινωνιών, μέσα από μια σκληρή ιστορία βίας για την οικονομική μετανάστευση, που σκοπό έχει να εξανθρωπίσει και συνάμα να δώσει πρόσωπο στους πρωταγωνιστές του. «Η ρεαλιστική, θανατηφόρα επίκαιρη μυθοπλασία του Μόνχε είναι μια δυσβάσταχτη μεταφορά για τον κόσμο μας που έχει τρελαθεί. Οι χαρακτήρες του, όσο διεφθαρμένοι κι αν είναι, συχνά αποκαλύπτουν ίχνη ενσυναίσθησης, αμφιβολίας για τον εαυτό τους, ακόμα και καταπιεσμένης φρίκης» (Eileen Battersby, The Observer) και ο ίδιος, αν και αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, προσπαθεί μέσα από τις σελίδες του να ανοίξει μονοπάτια, κατά μήκος των οποίων αν πορευτούμε, δύναται να φέρουμε αλλαγές. Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το Premio Iberoamericano de Novela Elena Poniatowska το 2016.

Επανέκδοση στην Ελλάδα του εξαιρετικού βιβλίου του Γκρανζέ "Το πέταγμα των πελαργών". Από την περίληψη στο οπισθόφυλλο, που είναι και πολύ περιληπτική! Ένας ορνιθολόγος αναθέτει στον νεαρό Λουί Αντιός να ακολουθήσει τα πουλιά στην πορεία τους, για να ανακαλύψει το γιατί. Σταθμό τον σταθμό, όμως, το ταξίδι του νεαρού ιστορικού μετατρέπεται σε εφιάλτη. Δολοφονίες, ακρωτηριασμένα πτώματα, πρόσωπα βουτηγμένα στη βία εναλλάσσονται σε μια σειρά από αινίγματα.

[Critique, art by Olga Cornacchia] Τις παρακάτω ερωτήσεις μου τις έστειλε κάποιος φίλος συγγραφέας. Μολονότι κάποια από όσα απαντώνται είναι ήδη γνωστά, θεώρησα πως θα έχει ενδιαφέρον να μοιραστώ τις απαντήσεις εδώ. Ακολουθεί και δεύτερο μέρος, εδώ. Enjoy! 1. Τον τίτλο της διηγήματος τον βρίσκουμε αφού τελειώσουμε το διήγημα ή πριν ξεκινήσουμε να το γράψουμε; Οτιδήποτε από τα δύο ισχύει. Μπορείς να ξεκινήσεις και να γράφεις την ιστορία που έχεις στο μυαλό σου και στο τέλος, βλέποντας πως έχει αυτή εξελιχθεί και εντοπίζοντας το κέντρο βάρους της να δώσεις τότε έναν ταιριαστό τίτλο. Μπορεί να έχεις υπόψη σου περίπου πως θα κυλήσει η ιστορία σου και να είσαι προσανατολισμένος πριν ξεκινήσεις το ουσιαστικό γράψιμο, οπότε να δώσεις από πριν τον κατάλληλο τίτλο. Και μπορεί ακόμη να ακούσεις μία όμορφη φράση, έναν στίχο τραγουδιού και να αποφασίσεις ότι αυτό θα είναι ο τίτλος της επόμενης ιστορίας σου -και να εμπνευστείς μάλιστα από τη φράση αυτή σε σχέση με την πλοκή, τους χαρακτήρες σου και την κεντρική σου ιδέα. 2. Την οπτική γωνία την επιλέγουμε πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε ένα διήγημα, έτσι δεν είναι; Είναι συνηθέστερο να ξεκινάμε να γράφουμε σε κάποια οπτική γωνία (ΟΓ) και να συνεχίζουμε έτσι ως το τέλος. Η ίδια η ιστορία μας καθοδηγεί ως προς το τι φωνή θέλει. Ωστόσο δεν είναι απαγορευτικό να αλλάξουμε οπτική γωνία. Αν μία ιστορία αλλάξει σημαντικά σε σχέση με αυτό για το οποίο την προορίζαμε, αν μας φανεί ότι χρειάζεται διαφορετική φωνή, άλλη οπτική γωνία, επιτρέπεται να κάνουμε εκ των υστέρων τις αλλαγές. Συνήθως η φωνή μας έχει «βγει» από την αρχή της γραφής, άρα θα σου έλεγα ότι την επιλέγουμε πριν ξεκινήσουμε. 3. Ποιο είναι το μέγιστο όριο χαρακτήρων (προσώπων) που πρέπει να υπάρχουν σε ένα διήγημα χωρίς να χαρακτηριστεί υπερβολή; Εξαρτάται από το διήγημα. Διήγημα ορίζεται η πρόζα ως 20.000 λέξεις, με βάση τα βρετανικά πρότυπα, αλλά συνήθως ένα διήγημα δεν ξεπερνά τις πέντε χιλιάδες λέξεις. Είναι αυτονόητο ότι ένα διήγημα χιλίων λέξεων σπάνια μπορεί να «σηκώσει» πολλούς χαρακτήρες, έναν ή δύο μόνο θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε αν υποθέσουμε ότι τους αφιερώνουμε έστω και την ελάχιστη περιγραφή. Ένα διήγημα είκοσι χιλιάδων λέξεων από την άλλη (οτιδήποτε εκτενέστερο ορίζεται ως νουβέλα) είναι προφανές ότι μπορεί να φιλοξενήσει εντός του και πέντε και έξι χαρακτήρες. Να λάβουμε εδώ υπόψη ότι ως χαρακτήρας νοείται το πρόσωπο γύρω από το οποίο κινείται η πλοκή, το πρόσωπο που μπορεί να είναι φορέας δράσης, πρωταγωνιστής ή δευτεραγωνιστής και που θα του αφιερώσουμε κάποιες λέξεις για τη σκιαγράφησή του. Ένα πρόσωπο που απλώς αναφέρεται, ο περιπτεράς όπου ο ήρωας θα αγοράσει τα τσιγάρα του, για παράδειγμα, και με τον οποίο δεν θα υπάρξει άλλη διάδραση, δεν νοείται σαν χαρακτήρας που πρέπει να μας απασχολήσει ως προς το πόσους σαν αυτόν επιτρέπεται να συμπεριλάβουμε. 4. Ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας πρέπει πάντα να έχει κάποιο εχθρό/αντίπαλο; Όχι απαραίτητα, αλλά συνήθως δημιουργείται μία διαφορά τάσης, δηλαδή μία σύγκρουση είτε με ένα πρόσωπο, είτε με μία κατάσταση, είτε μία αλλαγή στη δεδομένη ζωή του χαρακτήρα μας που να πυροδοτήσει την ιστορία. Ο πρωταγωνιστής μπορεί να έχει ως αντίπαλο τις συνθήκες στη δουλειά του, την υγεία του, τις ελλιπείς του ικανότητες σε κάποιο θέμα, τις ενοχές του, μια φαντασιακή κατάσταση που ενδεχομένως να μην υφίσταται καν. Υπάρχει λοιπόν σύγκρουση, αλλά όχι σώνει και ντε ένας προσωποποιημένος εχθρός. 5. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όριο σχετικά με την έκταση της εισαγωγής ενός διηγήματος; Δύο με τρείς παράγραφοι το πολύ ή μία σελίδα; Συνήθως μία με τρεις παράγραφοι είναι αρκετές, αναλόγως τι θέλεις να γράψεις. Υπάρχουν θαυμάσια διηγήματα που σε πετάνε κατευθείαν στη δράση, χωρίς εισαγωγή. 6. Στην εισαγωγή μίας ιστορίας πάντα παρουσιάζουμε στον αναγνώστη τον πρωταγωνιστή και το περιβάλλον που βρίσκεται εκείνη την στιγμή; Δίνουμε κάποια στοιχεία ώστε να μπει κάποιος στο κλίμα. Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί να ανοίξουμε το διήγημά μας με έναν πολύ έντονο διάλογο για παράδειγμα και να αναλύσουμε στη συνέχεια το χώρο όπου εκτυλίσσεται η σκηνή μας και το τί οδήγησε τους μετέχοντες στο διάλογο που παρουσιάσαμε. 7. Αν ο πρωταγωνιστής είναι εξωγήινος, άνθρωπος, γάτα κ.λπ. αυτό το λέμε από την αρχή στον αναγνώστη στην εισαγωγή ή καλύτερα να το συμπεράνει μόνος του από τα συμφραζόμενα της ιστορίας; Και τα δύο μπορούμε να κάνουμε. Είναι εξίσου ενδιαφέρον να αρχίσουμε ένα διήγημα με μια φράση όπως καλησπέρα σας, με λένε Τζόελ και είμαι ο γάτος της αρχοντομάγισσας του χωριού ή να αφήσουμε τον αναγνώστη να καταλάβει με τι πλάσμα έχει να κάνει η ιστορία μας. Λειτουργεί επίσης πολύ καλά το να ξεγελάμε τον αναγνώστη μας για όλη τη διάρκεια της ιστορίας και στην τελευταία μόλις σελίδα/ παράγραφο να αποκαλύπτεται πως ο αφηγητής μας είναι ένα ζώο, ή ένα έπιπλο, ή κάποιο τέρας με τρία κεφάλια. Αυτά λοιπόν συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι, και στο λόγο της γατικής τιμής μου ποτέ δεν ξαναντίκρισα κάτι τόσο αλλόκοτο στις επτά ζωές μου. Κλείνοντας, εδώ, καταλαβαίνουμε πως σε όλες τις σελίδες μας μιλούσε μία γάτα. 8. Ποια από τις τρεις περιγραφές είναι καλύτερες για να χρησιμοποιηθούν σε μία ιστορία; α) Το φως του φεγγαριού έλουζε τα δέντρα σε ολόκληρο το δάσος. Μία τέτοια περιγραφή εστιάζει στα δέντρα. Αν τη χρησιμοποιήσεις ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι κάτι ψάχνει ο ήρωάς σου στα δέντρα. Ότι τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί στα δέντρα, ότι κάτι θα συντελεστεί στα δέντρα, ότι ενδεχομένως ο ήρωάς σου κάποιον ή κάτι αναζητά εκεί και δεν θα μπορέσει, ο κάποιος ή το κάτι, να του ξεφύγει. Ότι κάτι εντυπωσιακό θα δει ο ήρωας μέσα στα δέντρα, κάποια παρουσία, κάποιο μυστικό. β) Η λάμψη του φεγγαριού ήταν έντονη σε ολόκληρο το δάσος. Μία περιγραφή που εστιάζει στη λάμψη του φεγγαριού. Η λάμψη ήταν έντονη μόνο στο δάσος; Κάποιος έχει χάσει το δρόμο του στο δάσος αλλά θα τον ξαναβρεί λόγω της λάμψης του φεγγαριού; Και οι δύο αυτές περιγραφές εστιάζουν η καθεμία σε διαφορετικά πράγματα, άρα θα τις χρησιμοποιήσεις ανάλογα με το πού θέλεις εσύ να εστιάσεις κάθε φορά. γ) Το φεγγάρι έλαμπε στον ουρανό. Γενική περιγραφή που ταιριάζει σε κάθε περίπτωση. Σχεδόν κοινότοπη – αυτό συμβαίνει με τις περιγραφές που είναι ουδέτερες και εξυπηρετούν κάθε είδος ιστορίας. 9. Αν γραφόταν ένα διήγημα με έναν μόνο πρωταγωνιστή π.χ. ένα πτηνό που απλά κάθεται στο παράθυρο ενός σπιτιού και σχολιάζει ότι βλέπει, κάτι σαν μονόλογος, αυτό θα έστεκε σαν διήγημα ή θα ήταν μονότονο; Αναλόγως πόσο καλός συγγραφέας είναι αυτός που γράφει το μονόλογο. Σκέψου πόσοι θεατρικοί μονόλογοι κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον ενός θεατή για σχεδόν μία ώρα (ή και περισσότερο). Έτσι περίπου πρέπει να το αντιμετωπίσεις. 10. Ένα διήγημα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Σε ένα διήγημα 2500 λέξεων πόση έκταση (σε σελίδες) πρέπει να έχει η αρχή, η μέση και το τέλος, πρέπει να έχουν την ίδια έκταση; Εντελώς χοντρικά θα σου δώσω μια αναλογία 1-4-1. Ή μία παράγραφος στην αρχή και μία στο τέλος. Δεν υπάρχει όμως ούτε συνταγή ούτε ποσόστωση. Δεν γράφουμε έκθεση ιδεών. 11. Η πυραμίδα του Freytag μπορεί να εφαρμοστεί για διηγήματα ή είναι μόνο για μυθιστορήματα; Ανοίγεις μία πολύ μεγάλη συζήτηση εδώ. Η πυραμίδα του Φρέιταγκ είναι μια σχηματοποίηση των σταδίων της πλοκής όπως την ανέπτυξε ο Γερμανός κριτικός και συγγραφέας Gustav Freytag το 1863. Δεν προϋπήρχε της γραφής αυτό το διάγραμμα, όπως ούτε καν ο αριστοτελικός ορισμός της τραγωδίας δεν προϋπήρχε της γραφής. Τα σχήματα, τα διαγράμματα, οι ορισμοί, περιγράφουν την εξέλιξη μίας ιστορίας όπως αυτή προκύπτει από μελέτη πολλών και διαφόρων κειμένων σε πολλά μέρη του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μελέτες του Κάμπελ για το ταξίδι του ήρωα ή με τα στάδια της πλοκής του παραμυθιού του Βλαντιμίρ Προππ. Πράγμα που σημαίνει ότι η γραφή, η ιστορία, εξελίσσεται κάθε φορά σε παρόμοια μοτίβα και αναλύεται σε διακριτά συγκεκριμένα στάδια. Άρα λοιπόν κατά κάποιον τρόπο είναι στη φύση του συγγραφέα να ακολουθεί την συγκεκριμένη σχηματοποίηση, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα πρέπει να το κάνει. Μπορεί να παραλείψει στάδια ή να φτιάξει μια ιστορία χωρίς λύση, χωρίς αρχή, χωρίς κάθαρση. Η πυραμίδα λοιπόν αφορά σε όλες τις ιστορίες, οποιασδήποτε έκτασης και μορφής (μυθιστορήματα, δραματικά έργα, διηγήματα, νουβέλες, ακόμη και στα έπη), αλλά η χρήση της δεν είναι επιβεβλημένη. Απεναντίας μπορείς να πειραματιστείς και να γράψεις αψηφώντας ολότελα αυτή τη δομή. Δεν εγγυάται κανείς ότι αυτά τα πειράματα θα είναι επιτυχημένα, αλλά σίγουρα θα σε βοηθήσουν να εξερευνήσεις τα όριά σου και να εξελίξεις το προσωπικό σου ύφος. 12. Η ημερολογιακή γραφή σε ένα διήγημα είναι πάντα σε 2ο πρόσωπο, σωστά; Οι παράγραφοι κάθε μέρας/εβδομάδας/μήνα του ημερολογίου θα πρέπει να είναι σχετικά μικρές σε έκταση ή δεν έχει σημασία; Εννοείς σε πρώτο πρόσωπο; Σήμερα είδα τη Μάνια στο ασανσέρ, δεν μου μίλησε, δεν της μίλησα: τι αχώνευτη! Αυτό είναι ημερολογιακή γραφή και σε πρώτο πρόσωπο. Καλό είναι να τηρείς μία αναλογία στις καταχωρήσεις σου (εφόσον μιλάμε για ημερολόγιο) αλλά δεν είναι απαραίτητο. Αν ας πούμε γράφεις όντως κάτι σαν ημερολόγιο, πρέπει να υπάρχει φυσικότητα και αυθορμητισμός και κάποιες καταχωρήσεις μπορεί να είναι σημαντικά εκτενέστερες από άλλες, ενώ κάποιες ίσως είναι μόνο δυο γραμμές. 13. Στην ημερολογιακή γραφή πρέπει οπωσδήποτε ο πρωταγωνιστής στα συμφραζόμενα ενός ημερολογίου να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα που θα το λύσει στην πορεία της ιστορίας ή μπορεί να γίνει απλή μεταφορά των γεγονότων; Οτιδήποτε μπορείς να συμπεριλάβεις, εφόσον διατηρείς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. 14. Θα μπορούσε να μεταφερθεί π.χ. ένα επεισόδιο από την παιδική σειρά "Τα Στρουμφάκια" ή κάποια άλλη σειρά σε μορφή διηγήματος (Fan Fiction) ή δεν γίνεται επειδή θα ήταν μεγάλο σαν διήγημα; Και πάλι εξαρτάται από το επεισόδιο που θέλεις να μεταφέρεις και την έκταση του διηγήματος που σκοπεύεις να γράψεις. 15. Χρειάζεται να φτιάξουμε αναλυτικό βιογραφικό για όλους τους χαρακτήρες ενός διηγήματος, όπως γίνεται σε ένα μυθιστόρημα; Ούτε χρειάζεται και ούτε έχουμε χρόνο/ χώρο να το κάνουμε σε ένα απλό διήγημα. Να είσαι βέβαιος πως ούτε σε μυθιστορήματα χρειάζεται πάντα να το κάνουμε αυτό. 16. Υπάρχει όριο στο πόσες σκηνές (τοποθεσίες) μπορεί να έχει ένα διήγημα; Όχι, αλλά θα δεις γράφοντας αν το παραφορτώνεις. Δεν υπάρχει όριο, ανάλογα με την έκταση του κειμένου σου θα είναι και οι σκηνές σου. Σε κάθε περίπτωση όμως θα δεις εσύ πώς διαμορφώνεται και πόσες σκηνές είναι απαραίτητες χωρίς να μοιάζει παραφορτωμένο. Γράφεις, διαβάζεις (κατά προτίμηση δυνατά), σβήνεις. Ξαναγράφεις, ξαναδιαβάζεις (είπαμε, δυνατά), ξανασβήνεις. Ξαναγράφεις, ξαναδιαβάζεις (ακόμη πιο δυνατά),το πέτυχες, το κρατάς. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: Q&A: Ερωτήσεις σε σχέση με τη συγγραφή διηγήματος (Μέρος 2)