Leaderboard

Φλασάκια Λογοτεχνικής Θεωρίας της Βιβής Κανάρη για λογαριασμό του SFF.gr Ιστορία της λογοτεχνίας 1. Προφορική παράδοση Η ανάγνωση είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, μιας και τα πρώτα δείγματα εγγραματισμού τα συναντάμε περίπου 6000 χρόνια πριν. Αντίθετα, η προφορική αφήγηση είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη συνείδηση. Η λογοτεχνία ξεκίνησε και εξελίχθηκε από προφορικές παραδόσεις που πήγαιναν από γενιά σε γενιά. Σε ορισμένες περιπτώσεις όχι μόνο το περιεχόμενο αλλά και το στυλ της αφήγησης διατηρήθηκε από στόμα σε στόμα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ενθαρρυνόταν ο αυτοσχεδιασμός, επιτρέποντας προσωπικές προσθήκες και βελτιώσεις. Οι ποιητές της προφορικής παράδοσης χρησιμοποιούν επαναλήψεις και άλλες τεχνικές για να βοηθήσουν την απομνημόνευση. Η απαγγελία ποίησης στη σύγχρονη εποχή σχετίζεται στενά με τη ραπ, δίνοντας έτσι φωνή σε κοινωνικές ομάδες που μέχρι πρόσφατα δεν εκπροσωπούνταν συχνά στη λογοτεχνία. Προτάσεις ανάγνωσης : Ιλιάδα και Οδύσσεια, Τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. 2. Πρώιμη λογοτεχνία Καλυμμένη από το πέπλο μυστηρίου που περιβάλλει τους αρχαίους πολιτισμούς, η πρώιμη λογοτεχνία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κάποιο σίγουρο όνομα συγγραφέα, ούτε επιβεβαιωμένη χρονολογία. Ο πρώτος γνωστός λαός που χρησιμοποίησε τη γραφή ήταν οι Σουμέριοι, γύρω στο 2300 π.Χ. Τα πρώτα γραπτά κείμενα ήταν ύμνοι αλλά και περιγραφές μαχών. Το πρώτο γνωστό έργο της Μεσοποταμίας ήταν το έπος του Γκιλγκαμές, γύρω στο 2100 π.Χ., γραμμένο σε πηλό. Η λογοτεχνία που βοηθούσε τους νεκρούς να περάσουν στην απέναντι πλευρά ήταν άλλη μια μορφή πρώιμης λογοτεχνίας, με πιο γνωστό παράδειγμα το βιβλίο των Νεκρών, γραμμένο αρχικά στους τοίχους των τάφων, γύρω στο 1240 με 1250 π.Χ. Αναγνωστικές προτάσεις : Θεογονία, (περίπου 700 π.Χ.), Η Τέχνη του Πολέμου, (5ος αιώνας π.Χ.) 3. Σανσκριτική λογοτεχνία Η Σανσκριτική λογοτεχνία για αιώνες μεταδιδόταν μέσω της προφορικής παράδοσης. Ξεκίνησε περίπου το 1500 π.Χ. με την εποχή των Βεδών (συλλογές από ύμνους) και η κλασσική εποχή της ξεκίνησε το 500 π.Χ. και τελείωσε το 1000 μ.Χ. Η λέξη Σανσκριτικά σημαίνει «τελειοποιημένο» και ήταν μια γλωσσολογική εξέλιξη του Βέδας, που σημαίνει γνώση. Σχεδόν όλη η σανσκριτική λογοτεχνία είναι σε στίχους, με ορισμένα μόνο μέρη σε μορφή διαλόγου. Οι σανσκριτικοί στίχοι χρησιμοποιούνται ευρέως στα ινδουιστικά τελετουργικά ως τις μέρες μας, όπως στις προσευχές. Τα σανσκριτικά δε θεωρούνται ζωντανή γλώσσα, αλλά χρησιμοποιείται από τους ινδουιστές ιερείς σε θρησκευτικές τελετές και έχει ταξινομηθεί ως μια από τις 22 επίσημες ινδικές γλώσσες. Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους συγγραφείς στη σανσκριτική γλώσσα είναι ο Satya Vrat Shastri.

Teatro Grottesco Ω, ρε μάνα μου, τι ήταν αυτό; Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο κουρμπέτι, είχα ακούσει σημεία και τέρατα για τον Λιγκότι και το έργο του, αλλά ποτέ τόσο καιρό δεν βρήκα το θάρρος να τον πιάσω στα χέρια μου, να διαβάσω κάτι δικό του (εδώ και δώδεκα χρόνια έχω τη συλλογή "Εργοστάσιο εφιαλτών" και περίπου ενάμιση χρόνο την παρούσα συλλογή), κάτι με... τρόμαζε, με κρατούσε μακριά. Αλλά πήρα την απόφαση να διαβάσω επιτέλους κάτι δικό του, μπαίνοντας κατευθείαν στα βαθιά με το διαβόητο Teatro grottesco, ένα βιβλίο κοσμικού και... φιλοσοφικού (;) τρόμου, οι ιστορίες του οποίου είναι ικανές να προκαλέσουν εφιάλτες στον αναγνώστη, περίεργα συναισθήματα, μια παράξενη αίσθηση του αλλόκοτου, σαν να είσαι μόνος σου σε ένα δωμάτιο και ξαφνικά να ακούς παράξενους ήχους και μετά να νιώθεις κάτι να σε παρακολουθεί και μετά να νιώθεις ένα άγγιγμα από το πουθενά και μετά... τέλος πάντων, κάτι τέτοιο. Με αυτά που γράφει αλλά κυρίως με τον τρόπο που τα γράφει, σίγουρα ο Λιγκότι δεν θα έστεκε και πολύ καλά στα μυαλά του, θέλω να πω, σίγουρα θα ήταν σε μια φάση περίεργη, στα υπέρτατα όρια της ψυχικής ισορροπίας, δεν γίνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος να σκέφτεται τέτοια πράγματα, να βλέπει έτσι τον κόσμο. Από την άλλη, εγώ που... απόλαυσα αυτές τις ιστορίες, που με άγγιξαν με ποικίλους τρόπους, που μου δημιούργησαν ποικίλα συναισθήματα και με έβαλαν σε κάθε είδους σκέψεις, είμαι φυσιολογικός; Όλα αυτά τα παρανοϊκά, με τον αέρα της ψυχικής ασθένειας, πώς γίνεται να με άγγιξαν, να με καθήλωσαν; Σίγουρα σε μερικά σημεία είναι λίγο δυσνόητος, ξεφεύγει κάπως, όμως δεν "χάθηκα", κατανόησα ή νιώθω ότι κατανόησα το νόημα όλων αυτών των γκροτέσκων, σκοτεινών, καταθλιπτικών ιστοριών. Μου αρέσουν οι ιστορίες τρόμου με σκηνές φρίκης, αιματοχυσίες, τέρατα, φαντάσματα κ.λπ., αλλά νιώθω ότι ιστορίες σαν κι αυτές του Λιγκότι με φρικάρουν πολύ περισσότερο, με ιντριγκάρουν πολύ παραπάνω, καθώς μου δείχνουν έναν άλλο κόσμο, ένα άλλο σύμπαν δυνατοτήτων και πιθανοτήτων. Μπορεί αν διάβαζα πριν δέκα χρόνια Λιγκότι να τον έβρισκα κάπως ακατανόητο, κάπως βαρύ, τώρα όμως μού είπε πράγματα. Δεν ξέρω, με εντυπωσίασε. Με κέρδισε. 9.5/10

Στην Ελλάδα το διήγημα άνθισε μετά το 1880. Το ενδιαφέρον έχει μεταστραφεί από το ρομαντικό και το φαντασιακό στο πεζό, το οικείο, στο συγκεκριμένο, και τούτο ευνοεί οπωσδήποτε την άνθιση της πεζογραφίας. Προπάτορες του νεοελληνικού διηγήματος θεωρούνται οι Δημήτριος Βικέλας και προπαντός ο Γεώργιος Βιζυηνός, που κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα στα 1883. Τότε, και καθώς το ενδιαφέρον για το είδος του διηγήματος φουντώνει, το λογοτεχνικό περιοδικό Εστία, έντυπο που πάντοτε παρακολουθούσε και συντασσόταν με τον σύγχρονό του καλλιτεχνικό παλμό, προκηρύσσει ένα διαγωνισμό διηγήματος. Το διήγημα σύμφωνα με τους όρους, θα έπρεπε να έχει «υπόθεσιν ελληνικήν» και στην κριτική επιτροπή πρωτοστατεί ο Ροΐδης. Το πρώτο βραβείο κέρδισε τότε ο Γιώργος Δροσίνης με το διήγημά του Χρυσούλα. Το διήγημα αντλεί τη δημοφιλία του από τα εξής βασικά στοιχεία, που αφορούν εξίσου και τον πομπό της γραφής (τον συγγραφέα) και τον δέκτη (τον αναγνώστη). · Έχει μέγεθος μικρό, διαχειρίσιμο, άρα μπορεί να γραφεί γρηγορότερα και να διαβαστεί ευκολότερα. Το διήγημα είναι ιδανικό για τα εναρκτήρια βήματα ενός συγγραφέα καθώς εκδίδεται εύκολα, βρίσκεται συχνά σε φτηνότερα έντυπα με ευρύτερη διανομή και καθίσταται έτσι πρακτικά πιο προσβάσιμο. Για παράδειγμα, ένα περιοδικό διηγημάτων μπορεί να φιλοξενηθεί σε ένα κιόσκι, σε ένα περίπτερο, ενώ ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα ίσως όχι. · Λόγω του μεγέθους του επιτρέπει στον συγγραφέα να το χειριστεί με μεγαλύτερη ευκολία, να επεξεργαστεί λογοτεχνικά το υλικό του και άρα καθίσταται πλέον εύληπτο, ισορροπημένο και εξίσου φροντισμένο στα επιμέρους κομμάτια του. Ένα διήγημα δεν θα είναι εύκολα άνισο. Δεν προφταίνει να γίνει άνισο. Ένα μυθιστόρημα μπορεί να γίνει άνισο, καθώς κάποια κεφάλαιά του ίσως φαίνονται πιο επεξεργασμένα ή λιγότερο ενδιαφέροντα από άλλα. Τούτο συμβαίνει γιατί ένα διήγημα είναι δυνατόν να γραφτεί σε ένα βράδυ, ή πάντως σε λίγες μέρες, άρα η έμπνευση που το πυροδοτεί δεν προλαβαίνει να εξασθενήσει. · Το διήγημα επιτρέπει να εστιάσουμε σε ένα πρόσωπο, σε ένα γεγονός, να σκιαγραφήσουμε το σημείο ενδιαφέροντος με όλη την προσοχή μας. Για το λόγο αυτό συχνά αποτελεί μία πρώτης τάξεως άσκηση για νέους συγγραφείς. Τι σημαίνει όμως διήγημα; · Το διήγημα είναι κείμενο μικρότερο από τη νουβέλα, πολύ μικρότερο από το μυθιστόρημα και τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνά σε έκταση τις τέσσερις με πέντε χιλιάδες λέξεις. Το διήγημα αφηγείται ένα περιστατικό, μπορεί να έχει ένα ή περισσότερους χαρακτήρες αλλά δεν έχει χρόνο να φωτίσει υπερβολικά παρά μόνον τον πρωταγωνιστή. Η πλοκή του μπορεί να είναι γραμμική, αποσπασματική, in media res, κυκλική ή με ανάστροφη αφήγηση από το τέλος προς την αρχή. Σε κάθε περίπτωση το διήγημα είναι καλό να ολοκληρώνει αυτά που θέλει να πει, να κλείνει τον μικρό θύλακα πλοκής που άνοιξε -αλλιώς μοιάζει με σκόρπιο κεφάλαιο από μισοτελειωμένο μυθιστόρημα. Η εντελώς απλουστευμένη συμβουλή: «αν θες να πεις πολλά γράψε μυθιστόρημα, αν θες να πεις λιγότερα, γράψε διήγημα» έχει την αξία της, οπωσδήποτε, αν και η διαφοροποίηση των δύο ειδών δεν έγκειται μονάχα στην έκταση. Η διαφοροποίηση πηγάζει από την μικρότερη έκταση του διηγήματος, αλλά επεκτείνεται σε περισσότερες μορφολογικές διαφορές. · Το διήγημα αποτελείται από ένα είδος προλόγου, που συνήθως αποκαλούμε έκθεση. Στο κομμάτι αυτό αποκαλύπτονται -εκτίθενται- πράγματα, λίγα ή πολλά, σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο ή το συμβάν που απασχολεί τον συγγραφέα και που πρέπει με αυτές να τροφοδοτήσει τον αναγνώστη πριν τον εισάγει στην κυρίως πλοκή. Μπορεί να είναι μία μικρή ανασκόπηση, πέντε κουβέντες για τον ήρωα και τις συνήθειες του, μια περιγραφή τόπου ή αντικειμένου. Αυτά που λέγονται στον πρόλογο είναι σημαντικά, καθώς είναι αυτά που πιθανώς θα αποτελέσουν τον πυρήνα της επερχόμενης πλοκής: αν για παράδειγμα ξεκινάμε ένα διήγημα με την σύντομη περιγραφή του κυρ-Σταύρου, ο αναγνώστης υποθέτει ότι θα διαβάσει ένα διήγημα που θα αφορά στον κυρ-Σταύρο και σε όσα του συμβαίνουν. · Το διήγημα μπορεί να ξεκινά και πιο δυναμικά: ένας πυροβολισμός, μία κραυγή, εξωγήινοι στο ραντάρ, μια κλήση από άγνωστο αριθμό, ένα έντονο συμβάν στο μετρό κ.λπ.. · Η κυρίως πλοκή προφανώς αποτελεί την δράση του διηγήματος, με ένα επεισόδιο ή περισσότερα που περιγράφονται από τον συγγραφέα με αυξημένη συνήθως εστίαση. Και βέβαια, ακολουθεί η λύση, όπου πρέπει να οδηγείται η πλοκή σε μία ταιριαστή έκβαση. Ο Φώκνερ πίστευε πως το διήγημα είναι το δυσκολότερο είδος μετά την ποίηση. Είναι αλήθεια ότι τόσο η ποίηση όσο και το διήγημα πρέπει να είναι επιμελημένα με μια τεχνική «απόσταξης», δηλαδή διαρκούς φιλτραρίσματος προκειμένου να απομείνει στο χαρτί μας ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο. Το διήγημα οφείλει να αφήσει το βαθύ του ίχνος στη συνείδηση του αναγνώστη. Το μυθιστόρημα επίσης στοχεύει σε αυτό, αλλά το μυθιστόρημα έχει όλον τον καιρό και την έκταση να το πράξει. Το διήγημα έχει ποιότητες μικρογλυπτικής και αυτή είναι η κύρια δυσκολία του. Πώς μπορούμε να κάνουμε το διήγημά μας να αφήσει ίχνος; Το κλειδί για αυτό βρίσκεται στο τέλος του διηγήματος, στη λεγόμενη λύση. Εδώ να διευκρινίσουμε ότι το τέλος κάθε κειμένου οφείλει να είναι προσεγμένο και στιβαρό, ωστόσο ακριβώς επειδή ένα διήγημα είναι πολύ σύντομο, είναι πιθανό ένα εντυπωσιακό τέλος να επισκιάσει ακόμη και ένα μέτριας ανάπτυξης διήγημα. Αντίστοιχα, ένα τέλος σαθρό και αδύναμο θα στείλει ακόμη και το δυνατό διήγημά μας στα αζήτητα των αναγνωστικών αναμνήσεων. Και τι σημαίνει άραγε σωστό τέλος για ένα διήγημα; · Ένα διήγημα όπου ολοκληρώνονται τα ζητήματα που θέτονται στον κορμό του είναι σίγουρα μια ασφαλής συμβουλή. Ένα διήγημα όπου έχουμε πει όλα όσα θέλουμε να πούμε, όλα όσα αποφασίσαμε πως έπρεπε να μοιραστούμε, όταν καθίσαμε να το γράψουμε. · Ένα διήγημα που λήγει με διττό τέλος. Ζει η ηρωίδα ή όχι; Τα φαντάστηκε ο μεθυσμένος ή όχι; Ήταν ή δεν ήταν το φάντασμα του νεκρού κόμη; Είναι πλέον αρκετά σύνηθες αλλά μπορεί να αποτελέσει συστατικό ενός ατμοσφαιρικού ψυχολογικού θρίλερ ή μιας ιστορίας τρόμου. · Ένα διήγημα λήγει όπως ξεκίνησε. Με την ίδια σκηνή, ή με περίπου την ίδια σκηνή. Αυτό είναι η λεγόμενη κυκλική δομή. Ένα ζευγάρι βρίσκονται να λένε ακριβώς τα ίδια λόγια όπως και στην αρχή της ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση συμβαίνει ένα από τα δυο: είτε η τελευταία σκηνή ταυτίζεται με την αρχική, και άρα ο κορμός του διηγήματος είναι μία αναδρομή σε σχέση με το ξεκίνημά του, είτε πρόκειται για μία επαναλαμβανόμενη ιστορία, ένα μοτίβο που οι ήρωες πράττουν ή υφίστανται ξανά και ξανά. · Ένα διήγημα αφήνει περισσότερα ερωτηματικά από όσο ξεκίνησε για να μας απαντήσει. Αυτό μπορεί να φαίνεται ως ατέλεια, αλλά δεν είναι, όταν συμβαίνει σωστά. Όσα πρέπει να διαπραγματευτούμε, θα τα έχουμε διαπραγματευτεί, απλά θα αποδεικνύεται στο τέλος ότι το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο πίστευαν οι ήρωες και οι αναγνώστες. · Δεν πρέπει επίσης να φοβόμαστε να χειριστούμε στο διήγημα τεχνικές που συνήθως βλέπουμε στα μυθιστορήματα, όπως αλλαγή ΟΓ, αναδρομές, σύντομα κεφάλαια, ακόμη και πρόλογο και επίλογο, όλα αυτά βέβαια σε μέγεθος και περιεχόμενο που να ταιριάζουν και να μην ξεχειλώνουν τη μικρή φόρμα. Σε ένα διήγημα mainstream λογοτεχνίας είναι ίσως συνηθέστερος ο πειραματισμός, δηλαδή να γράφονται κείμενα χωρίς αρχή ή χωρίς τέλος ή με μορφή σπασμένων κομματιών από αναμνήσεις και όνειρα ή με χωρικές/χρονικές ανακατατάξεις. Δεν είναι απαγορευτικό να χρησιμοποιήσουμε τέτοιου είδους τεχνάσματα στη λογοτεχνία είδους, αλλά είναι πιθανό να τραβήξουμε τη προσοχή του αναγνώστη μας σε λάθος σημεία, αν το κάνουμε. Επίσης είναι αρκετά δυσκολότερο να διαχειριστούμε παράλληλα και έναν αλλόκοτο κόσμο, και την ύπαρξη ενός βρικόλακα, και τη θραυσματική αφήγηση ενός διαταραγμένου προσώπου που θέτει έτσι κι αλλιώς στον αναγνώστη το γρίφο του να τοποθετήσει τα κομμάτια στη σωστή σειρά. Μπορεί να συμβεί, αλλά χρειάζεται δεξιοτεχνία. Εξάλλου αυτό που αναζητά ένας αναγνώστης στη λογοτεχνία είδους δεν είναι ο πειραματισμός και οι νεωτερικές φόρμες, αλλά η φαντασία, η πρωτοτυπία, οι συγκινήσεις σε άγνωστους τόπους και οι ανεξίτηλοι χαρακτήρες. Περισσότερα περί διηγημάτων εδώ και εδώ.

"Βερολίνο, η πτώση 1945" του Άντονι Μπίβορ Το βιβλίο περιγράφει τους έξι τελευταίους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως από την μεριά των Γερμανών και των Σοβιετικών, με αποκορύφωμα την μάχη του Βερολίνου. Το βιβλίο είναι διανθισμένο με προσωπικές ιστορίες τόσο των αμάχων που βρέθηκαν στο κέντρο των μαχών, όσο και των στρατιωτών που πέραν μέρος σε αυτές, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να βλέπει από πρώτο χέρι όλη την απόγνωση, τον φόβο και την φρίκη τόσο των στρατιωτών που πολέμησαν στις μάχες, όσο και των απάνθρωπων δεινών που βίωσαν οι άμαχοι που βρέθηκαν στη πορεία τους. Παράλληλα με τις συμφορές που βίωσαν οι άμαχοι και οι στρατιώτες, ο Μπίβορ καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια όλο το παρασκήνιο, τα κίνητρα αλλά και τις παρεξηγήσεις των πολιτικών και στρατιωτικών αποφάσεων των ηγετών της Γερμανίας, της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, προσπαθώντας να εξηγήσει όσο το δυνατόν καλυτέρα, γιατί ήταν οι Σοβιετικοί εκείνοι που τελικά εισέβαλαν πρώτοι στο Βερολίνο, ενώ οι Αμερικάνοι σταμάτησαν μερικά χιλιόμετρα πριν από την πόλη. Η αφήγηση του Μπίβορ είναι μοναδική σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις ότι διαβάζεις μυθιστόρημα και όταν το τελειώνεις θέλεις να διαβάσει και λίγο ακόμα. Όσο και αν φαίνεται δύσκολο το "Βερολίνο, η πτώση 1945" είναι ακόμα καλύτερο από το "Στάλινγκράντ" που διάβαζα το προηγούμενο μήνα. 10/10

Καθώς φαίνεται έχει μοιραστεί η πρώτη θέση μεταξύ τριών, @sandy1dritsakou, @Roubiliana @soukelef??? Πολλά συγχαρητήρια και καλή επιτυχία στη διοργάνωση του επόμενου παιχνιδιού....

Καλησπέρα σας! Τι κάνετε, καλά; Καλά κι εμείς. Κοιτάξτε, μου έστειλαν ένα μήνυμα. Το μήνυμα λέει ότι πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Να σοβαρευτούμε. Να βάλουμε το καλό μας κουστούμι, το φόρεμα ή ένα επίσημο ένδυμα τέλος πάντων. Να συγκεντρωθούμε... και να πάρουμε μέρος στον 62ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας του sff.gr. Το μπορούμε; Το έχουμε;;;

Αλλά και στο Διάστημα δεν ήταν άσχημα...

Τι ωραία που περνούσαμε, παλιά στο Τέξας...

Διαδικτυακό Περιοδικό εδώ: Δες όλα τα τεύχη: Συνέντευξή (μου) με ιδιαίτερη μνεία στο φόρουμ στο τεύχος Φεβρουαρίου. Ευχαριστώ θερμά τον Μάριο Μιτσόπουλο. ονειροβασίες20.pdf

Αντιγόνη - Σοφοκλή Ο βασιλιάς των Θηβών Κρέων απαγορεύει την ταφή του Πολυνείκη που είχε οδηγήσει ξένο στρατό εναντίον της γενέτειράς του. Η Αντιγόνη, αδελφή του νεκρού και νύφη του Κρέοντα, παραβαίνει την εντολή, προχωρά στην ταφή του αδελφού της και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Κρέοντα. Παρά τις ικεσίες του γιου του, ο Κρέων την καταδικάζει σε θάνατο και η Αντιγόνη «χτίζεται» ζωντανή στον τάφο της. Ο μάντης Τειρεσίας μαζί με τον χορό προειδοποιούν τον Κρέοντα πως η άδικη συμπεριφορά του τόσο απέναντι στον νεκρό όσο και απέναντι στην Αντιγόνη θα τιμωρηθεί από τους θεούς. Ωστόσο, όταν τελικά ο Κρέων πείθεται να συγχωρέσει την Αντιγόνη, είναι πλέον αργά… Ο γιος και η γυναίκα του Κρέοντα αυτοκτονούν και ο Κρέων, έχοντας πληρώσει βαρύ τίμημα για τη σκληρή στάση του, ζητά να βρει και ο ίδιος τον θάνατο. Η πολιτική χρειά είναι εμφανής στην τραγωδία, η αντίσταση της Αντιγόνης στον Κρέοντα είναι η αντίσταση του όπλου πολίτη στην πολιτική εξουσία που υπερβαίνει τις δικαιοδοσίες της και καταστρατηγεί τα δικαιώματά του. "Ζω για ν' αγαπώ και ν' αγαπιέμαι κι όχι για να μισώ."

Βοήθεια μας!

Ξεκίνησα το Σολάρις, του Stanisław Lem.

Διάβασα και την δεύτερη τριλογία, ''Η εποχή της παραφροσύνης''. Υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη που πραγματικά ήταν κάτι το ξεχωριστό, είναι μία ταχύτητα κάτω. Από μόνη της όμως πολύ καλή, δυνατή. Πρώτο μείον πριν ξεκινήσω ακόμη να διαβάζω, το βιομηχανικό της φόντο. Δεν με έλκει αυτή η μίξη φανταστικού και πραγματικού, για να μην πω ότι με απωθεί κιόλας. Φοβόμουν μην το γύριζε σε steampunk, κάτι που ενδεχομένως θα με κούραζε. Για να διαψευστώ όμως πανηγυρικά, και αυτό αν μη τι άλλο είναι σημαντικό. Κάτι που φαντάζει εξαρχής ως μειονέκτημα, να μετατρέπεται με την εκτέλεση σε πλεονέκτημα. Λίγο μόνο με χάλασε που έλειψε ο φοβερός και τρομερός Γκλόκτα αλλά ok. Καταλαβαίνω ότι ήταν αναγκαίο κακό, νέοι παίκτες πρέπει να εισαχθούν στο παιχνίδι. Όπως π.χ. η Σαβίν νταν Γκλόκτα, άξια κόρη του ''πατέρα'' της. Ανελέητη και αδίστακτη, χαρακτηριστικά απαραίτητα για τον αδηφάγο κόσμο των επιχειρήσεων. Ωραίο και το όλο χυδαίο, προσέδωσε ρεαλισμό και αληθοφάνεια. Όσο και το να κάνει σκληρούς χαρακτήρες, να βασανίζονται από τα πάθη και τις αδυναμίες τους. Πολύ καλή σκιαγράφηση λοιπόν, και με φονικούς διαλόγους. Ετοιμόλογοι, ξεστόμιζαν ατάκες που έσπαγαν κόκαλα. Βοηθάει πιστεύω σ' αυτό το ότι ο συγγραφέας όντας ψυχολόγος, γνωρίζει άριστα την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Έκανε καλή δουλειά και αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Ισχύει πάνω-κάτω ότι είπα και στη προηγούμενη κριτική. Αν θα αρέσει ή όχι, είναι θέμα για άλλου είδους συζήτηση. Άλλα ναι, όποιος δεν έχει διαβάσει Αμπερκρόμπι, θεωρώ ότι χάνει πράγματα. Περιμένω τώρα για το ''The devils'' που ανέφερε πιο πάνω ο Steel Guardian, ελπίζω να μην αργήσει πολύ

20. Η γοητεία του ταξιδιού, Νίκος Καββαδίας - Συλλογικό (σελ 160, Η Καθημερινή 2025) 21. Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις (σελ 215, Εξάντας 2007) 22. Τραχίνιαι - Σοφοκλής (σελ 184, Ζήτρος 2007) 23. Ηλέκτρα - Ευριπίδης (σελ 202, Ζήτρος 207)

20. Η γοητεία του ταξιδιού, Νίκος Καββαδίας - Συλλογικό (σελ 160, Η Καθημερινή 2025) 21. Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις (σελ 215, Εξάντας 2007) 22. Τραχίνιαι - Σοφοκλής ( Ζήτρος 2007)

Σας ενημερώνω ότι η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί στο Event του 62ου διαγωνισμού, Όλα τα προηγούμενα ποστ μεταφέρθηκαν εκεί.

Όντως, ήταν κάτι πολύ εύστοχο! Ο Λαβκραφτ είχε πει το εξής: "The oldest and strongest emotion of mankind is fear, and the oldest and strongest kind of fear is fear of the unknown." και φαντάζομαι πως ο Κθούλου ενσαρκώνει ακριβώς αυτό, τον φόβο του Αγνώστου, έναν φόβο κοσμικό που σου δίνει την εντύπωση (ως αναγνώστη) πως ακόμα και αν διαβάσεις όλες τις ιστορίες του Άρθουρ Μάχεν, του Λαβκρατ, του Ώγκαστ Ντέρλεθ, του Κλαρκ Άστον Σμιθ, του Ρόμπερτ Μπλοχ, του Ρόμπερτ Χάουαρντ, κ.α. , δεν μπορείς παρά να καταλάβεις μία φευγαλέα ιδέα του αληθινού τρόμου ο οποίος ξεπερνά την κατανόηση που υπηρετείται μέσω των νόμων της λογικής και των κανόνων/νορμών της κοινωνίας/της φυσικής, κάτι τόσο αποτρόπαιο και ανατριχιαστικό που μόνο τα μικρά παιδιά όταν μαζεύονται γύρω από την φωτιά και τους διηγείται ψιθυριστά κάποια γιαγιά μύθους και θρύλους του παρελθόντος, ιστορίες για μάγισσες και στοιχειά, και μετά παρατηρούν το απέραντο νεκροταφείο των αστεριών και της αστρικής σκόνης και αφουγκράζονται τον κάθε ήχο του δάσους, δίνοντας πολυεπίπεδες διαστάσεις στη κάθε σκιά ενώ κουκουλωμένα σφίγγουν δυνατά την κουβέρτα πάνω τους με δέος και απόγνωση ως προς το πόσο απροσδοριόριστα ευάλωτα είναι, μπορούν να συλλάβουν. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, βάζουμε την Φαντασία σε δεύτερη μοίρα καθώς ο κόσμος μας ακολουθεί πιστά την Λογική και την Επιστήμη οι οποίες κάνουν κάθε προσπάθεια να απομυθοποιήσουν τις παλιές σκοτεινές ιστορίες και τις παραδόσεις των παραμυθιών γύρω από την φωτιά. Για να απολαύσεις πραγματικά τις ιστορίες τρόμου που διαβάζεις πρέπει να μην αφήσεις το παιδί μέσα σου να μεγαλώσει. 😉

Η λοταρία και άλλες ιστορίες Όσο η φοβερή και τρομερή Πατρίσια Χάισμιθ έγραφε αστυνομικά μυθιστορήματα (ούτε καν!), άλλο τόσο η πολύ καλή Σίρλεϊ Τζάκσον έγραφε βιβλία τρόμου. Νομίζω υπάρχει μια κάποια παρανόηση για το είδος των ιστοριών που έχει γράψει η Τζάκσον, γιατί είναι κρίμα να κρίνεται σαν συγγραφέας ιστοριών τρόμου (που δεν τρομάζουν), γιατί πολύ απλά δεν έχει γράψει τρόμο, θα έλεγα ότι έγραφε παράξενες ιστορίες με πολλές φορές αλλόκοτα στοιχεία και περίεργη ατμόσφαιρα, με μπόλικη ψυχολογική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και κοινωνικά σχόλια, ενώ αν μη τι άλλο δεν είναι λίγες οι στιγμές που με κάποια γεγονότα ή την κατάληξη κάποιων ιστοριών προκαλεί μια κάποια ανησυχία και δυσφορία στον αναγνώστη, για την αλλόκοτη τροπή των πραγμάτων. Όμως καθαρόαιμο τρόμο; Όχι, και πάλι όχι. Και δεν πειράζει! Η γραφή της είναι άψογη, φαινομενικά απλή αλλά συνάμα κοφτερή και οξυδερκής, φτιάχνει ατμόσφαιρα και δημιουργεί ανησυχία με απλά υλικά, και σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις. Εδώ υπάρχουν καλούτσικες, καλές και πολύ καλές ιστορίες, αλλά θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος πριν πιάσει στα χέρια του την παρούσα ανθολογία (ωραία μετάφραση και προσεγμένη επιμέλεια), ότι δεν μιλάμε για τρόμο, δεν μιλάμε για αίματα, σειρές πτωμάτων, ανατριχίλες (αν και ίσως υπάρχουν κάποιες!), σασπένς και τέτοια έξαλλα πράγματα, αλλά για κάτι άλλο, κάτι αλλόκοτο και παράξενο και κοφτερό. Ναι; 8/10

Σκεφτόμουν σήμερα πως θα ήταν χρήσιμο να έχουμε ένα τέτοιο topic εδώ. Ο καθ' ένας μας βρίσκει τις ιδέες του με διαφορετικό τρόπο, μερικοί απ' αυτούς τους τρόπους μάλιστα είναι πολύ ιδιαίτεροι, πολύ "random". Ποιοι είναι οι δικοί σας τρόποι; Τι σας εμπνέει πάντα; Έχετε κάποιο μαγικό τρικ; Το συζητούσαμε στη σχολή μου χτες αυτό, κι άκουσα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Άλλοι είπαν πως βρίσκουν ιδέες έπειτα από περιπάτους μέσα σε μεγάλες πόλεις [οι πιο πολλοί ανέφεραν το buzz του Λονδίνου - τη ζωντάνια και το διαρκές του τρέξιμο - ως μεγάλη έμπνευση], άλλοι μίλησαν για μουσική, άλλοι είπαν πως δεν μπορούν να σχεδιάσουν ή να γράψουν χωρίς ανοικτή τηλεόραση [είτε παρακολουθούν είτε όχι], άλλοι είπαν πως τους εμπνέει να βλέπουν δουλειές άλλων, άλλοι πως δε θέλουν με τίποτα να βλέπουν δουλειές άλλων πριν ξεκινήσουν τη δική τους, άλλοι πως βγαίνουν απλώς έξω και συζητούν με ανθρώπους... Εγώ αντλώ έμπνευση από τους ανθρώπους γύρω μου [απ' την αλληλεπίδραση και τα συναισθήματα], κι απ' τη μουσική, κυρίως. Το μοναδικό μαγικό που κάνω, είναι να ανοίγω πάαααρα πολύ τα "ψυχικά κανάλια" μου και να δέχομαι όλα τα ερεθίσματα στο μέγιστο, να μην μπλοκάρω κάτι. Επίσης, με εμπνέουν και οι βόλτες [όχι μόνο σε πόλεις], ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ιδιαίτερα αξιοθέατα - κοιτάω τους ανθρώπους και προσπαθώ να φανταστώ τη ζωή τους. Κάτι άλλο που μου φέρνει πάντα ιδέες είναι τα αεροδρόμια και οι σταθμοί τραίνων/λεοφορείων κτλ. Σας ακούω!

Άκυρο fun fact, αλλά ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος αποτελεί μέρος μίας άτυπης τριλογίας η οποία είναι η εξής: 1) Φαρενάϊτ 451 (Μπράντμπερυ) 2) 1984 (Όργουελ) 3) Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος (Χάξλευ) Και τα 3 θεωρούνται από πολλούς τα καλύτερα δυστοπικά μυθιστορήματα και επειδή έτυχε όταν τα ανακάλυψα να τα δανειστώ και τα 3 την ίδια μέρα από την δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου, μπορώ να πω πως κυριολεκτικά και μεταφορικά τα καταβρόχθισα! Τα διάβασα και τα 3 μέσα σε 3 μέρες, όλη μέρα διάβαζα και έκανα διάλειμμα απλά για να φάω και να κοιμηθώ λίγο, απίστευτα καθηλωτικά βιβλία, από αυτά που όταν τα πρωτοδιαβάσεις σε κάνουν να "χωριστείς" σε 2 εαυτούς, ο πρώτος ο ανέμελος και αθώος/αφελής πριν τα διαβάσει και ο άλλος ο αφυπνισμένος. Πραγματικά αυτά τα 3 βιβλία, αν κάνω ποτέ οικογένεια, θα τονθεωρήσω καθήκον μου να μυήσω στα παιδιά μου στον κόσμο τους, θα πάρουν απίστευτα μαθήματα από την ζωή (που ποτέ κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα δεν θα τους τα προτείνε για να τα διαβάσουν, μόνα τους θα τα ανακάλυπταν ίσως κάποτε εντελώς τυχαία) και το status quo που ιστορικά ανέκαθεν υπήρχε και λογόκρινε την πληροφορία (με οποιονδήποτε από τους τρόπους που παρουσιάζει το κάθε βιβλίο ξεχωριστά) σε μία προσπάθεια να ελέγχουν τις μάζες.

Το τέλος της αιωνιότητας του Isaac Asimov. Απλά εξαιρετικό, φουτουριστικό όσο δε πάει! Χαίρομαι που δεν είχα διαβάσει τόσο Ασίμοβ μέχρι τώρα, *περισσότερο Ρέυ Μπράντμπερι, Χ.Τζ. Ουέλς και Φίλιπ Ντικ διάβαζα) νομίζω πως υπάρχει μία "σωστή" (σε πάρα πολλά εισαγωγικά, δεν θεωρώ πως υπάρχει ιδανικό ή πως "πρέπει" κάτι απλά τρόπος του λέγειν) ηλικία για κάθε ανάγνωσμα και σίγουρα στα 30 μου θα εκτιμήσω το έργο του Ασίμοβ (που απ' ότι κατάλαβα συνδυάζει Ε.Φ. με κοινωνιολογία-ψυχολογία, καμία σχέση με τον Ντικ π.χ.) περισσότερο από το αν το διάβαζα 5 ή 10 χρόνια πριν.

Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω Σχεδόν τρία χρόνια μετά την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του (αγαπημένου) Ρέι Μπράντμπερι, επιτέλους τον ξαναπιάνω στα χέρια μου (μην πάει ο νους σας στο πονηρό!). Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Μπράντμπερι που αγόρασα, τον μακρινό Νοέμβριο του 2010, και να που έπρεπε να περάσουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια (τα άτιμα, πώς περνάνε!) για να το διαβάσω επιτέλους! Δεν ξέρω τι με κράταγε μακριά του τόσο καιρό... Ίσως στις αρχές η κάπως ποιητική γραφή, ο λυρισμός του, οι περίεργες εκφράσεις και περιγραφές, αλλά μετά, όταν συνήθισα και λάτρεψα το στιλ γραφής του Μπράντμπερι, γιατί και πάλι έμενα μακριά του; Ποιος ξέρει, ίσως με περίμενε και το περίμενα μέχρι να έρθει η κατάλληλη, η απαραίτητη στιγμή. Λοιπόν, πρόκειται για ένα (ακόμα) υπέροχο μυθιστόρημα, μαγικό, νοσταλγικό, μελαγχολικό, σκοτεινό, με τον τρόπο του τρομακτικό και ανατριχιαστικό, γεμάτο συμβολισμούς, εικόνες, συναισθήματα, ήχους και μυρωδιές, που με μοναδική ευκολία σε μεταφέρει στην αμερικάνικη επαρχιακή πόλη του Ιλινόις, όπου δυο αγόρια θα έρθουν αντιμέτωπα με το διαβολικό τσίρκο και τους επικίνδυνους ιδιοκτήτες του, που ήρθαν στην πόλη για να... ποιος ξέρει; Για να τραφούν από τις ψυχές και τον φόβο των κατοίκων; Όπως και να 'χει, θα ζήσουν πολλές περιπέτειες, θα αντιμετωπίσουν πολλά τρελά πράγματα, και κάπως έτσι θα μεγαλώσουν και θα αλλάξουν μέσα σε λίγες νύχτες. Η γραφή κάνει τη μεγάλη διαφορά, έτσι ποιητική, λυρική και γεμάτη συμβολισμούς όπως είναι, αλλά και η ίδια η ιστορία είναι υπέροχη, με τον τρόπο της συναρπαστική και καθηλωτική, με πραγματικά φοβερή ατμόσφαιρα. Σαν ανάγνωσμα ταιριάζει τα μάλα για δυο ή τρία φθινοπωρινά απογεύματα/βράδια, κατά προτίμηση τον Οκτώβριο, αλλά εδώ που τα λέμε όποτε και να διαβαστεί θα είναι το ίδιο υπέροχο και μαγικό. Ορμήστε! Υ.Γ. Στην αρχή έλεγα ότι θα γινόταν μια υπέροχη ταινία στα χέρια του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, αλλά να που υπάρχει ήδη ταινία βασισμένη στο βιβλίο, αυτή του 1983 με τον ίδιο τίτλο, σε σκηνοθεσία Τζακ Κλέιτον, που μεταξύ άλλων έχει σκηνοθετήσει την Οσκαρική "Στον ανεμοστρόβιλο των παθών" (1959), την κλασική "Μια μορφή στο παράθυρο" (1961) και την επίσης Οσκαρική "Ο υπέροχος Γκάτσμπι" (1974). Ελπίζω να τη βρω και να τη δω κάποια στιγμή, γιατί φαίνεται πολύ καλή, αν και δύσκολα θα είναι εξίσου μαγική με το βιβλίο. 9.5/10

Δεν έχουμε χρόνο...

Έρχεται ωραίο θέμα, σας περιμένω, ετοιμάστε τις πένες σας.

Περιπλανώμενη Γη Στο τέλος του σχολίου μου για το εξαιρετικό "Σφαιρικός κεραυνός" που διάβασα και απόλαυσα τον περασμένο Δεκέμβριο, έγραψα: "Και αν μου άρεσε τόσο το συγκεκριμένο βιβλίο, που είναι από τα λιγότερο γνωστά και αγαπημένα βιβλία του συγγραφέα, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θα μου αρέσει η Τριλογία του ή η συλλογή διηγημάτων "Περιπλανώμενη Γη" (πρέπει να την προμηθευτώ άμεσα αυτή)". Προμηθεύτηκα λοιπόν τη συλλογή διηγημάτων και δεν άργησα πολύ να την πιάσω στα χέρια μου, και όντως πριν την ξεκινήσω δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο, μα τόσο καλή. Και όχι μόνο καλή, αλλά επίσης απολαυστική, χορταστική, ψυχαγωγική, γεμάτη με τρελές ιδέες και καταστάσεις, με φοβερά σκηνικά και δυνατές εικόνες, καθώς και με μπόλικη τροφή για σκέψη. Έχω διαβάσει πολλές συλλογές διηγημάτων, αλλά δεν είναι τόσο συνηθισμένο όλες οι ιστορίες μιας συλλογής να είναι εξίσου δυνατές, ενδιαφέρουσες και καλογραμμένες, όπως είναι οι ιστορίες του συγκεκριμένου βιβλίου. Ειλικρινά, διάβαζα τη μια, την απολάμβανα για τις ιδέες, την πλοκή, τη γραφή, την όλη ατμόσφαιρα ρε αδερφέ, έλεγα ουάου, ωραία ήταν αυτή, δυστυχώς όμως δύσκολα η επόμενη θα είναι καλύτερη ή έστω το ίδιο καλή, κι όμως κάθε φορά διαψευδόμουν. Έχουμε εξωγήινους, καταστροφές πλανητικού και συμπαντικού επιπέδου, ταξίδια στον χώρο και τον χρόνο, πότε πίσω στο μακρινό παρελθόν και πότε μπροστά στο μακρινό μέλλον, έχουμε κάθε είδους τεχνολογικές και επιστημονικές ιδέες που στέκουν ή δεν στέκουν, δεν έχει τόση σημασία, μιας και ποτέ δεν παύουν να μαγεύουν και να δίνουν τροφή για σκέψη. Και αλήθεια σας λέω, δεν μπορώ με τίποτα να διαλέξω τρεις ή τέσσερις ιστορίες που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, γιατί έτσι θα αδικούσα τις υπόλοιπες. Τι να πρωτοαναφέρω; "Περιπλανώμενη Γη"; "Το Βουνό"; "Περί Μυρμηγκιών και Δεινοσαύρων"; "Ο Ήλιος της Κίνας"; "Φροντίζοντας τους Θεούς"; "Η πιο μεγάλη πτώση"; Δεν μπορώ να επιλέξω, είναι όλες καταπληκτικές! Έτσι όπως το πάω, φέτος θα διαβάσω και την Τριλογία του, για να χάσω τελείως τα μυαλά μου με αυτόν τον συγγραφέα! 9.5/10

Καίγεται ο κ**** μας...

@sandy1dritsakouείχες μια ιδέα στο chat εσύ; Για να δούμε τι έχεις...

Σωστά γιατί οι νικητές διοργανώνουν το επόμενο. Χεχε!

Διάβασα ''Το πιο γρήγορο πιστόλι''. Μυστηριώδης τύπος επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη γενέτειρα του όπου και διαπιστώνει ότι είναι ανεπιθύμητος. Φόρμουλα που υποθέτω ότι χρησιμοποιείται συχνά- πυκνά. Εν μέρει δικαιολογημένα μιας και προκάλεσε αναστάτωση πριν εξαφανιστεί. Ακόμη και αν το έκανε για να αμυνθεί, κάτι τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία ύστερα από τόσα χρόνια. Και εν μέρει πάλι όχι, μιας και του καταλογίζονται πράγματα που δεν έχει κάνει. Πολλά και άσχημα. Αν και αυτό ως ένα σημείο ίσως να είναι εύλογο, όντας εύκολος στόχος. Όπως και να 'χει, η ελπίδα του να εγκατασταθεί στο κτήμα του πατέρα του και να το καλλιεργήσει, αποδεικνύεται φρούδα. Το μόνο που αποζητά είναι ησυχία, θα βρει όμως τα πάντα όλα εκτός από αυτήν. Δεν έχει άλλη επιλογή λοιπόν από το να καταφύγει στο μόνο του πιστό σύντροφο όλα αυτά τα χρόνια, το σιδερικό του. Παράλληλα και άλλοι παίκτες θα αρχίσουν να μπαίνουν στο παιχνίδι, δίπλα ή απέναντι του. Και τα αίματα θα ανάψουν. Καλό ήταν. Υποτυπώδης πλοκή, μία όμως κάποια αγωνία την είχε. Διαβάζεται ευχάριστα, αλλά δεν είναι κάτι που θα μείνει μετά το πέρας της ανάγνωσης.

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240)

Τροχιές Τέσσερις αστροναύτες από Αμερική, Ιαπωνία, Ιταλία και Βρετανία και δυο κοσμοναύτες από τη Ρωσία, γυναίκες και άνδρες, ταξιδεύουν με ταχύτητα 27.000 χλμ./ώρα με ένα διαστημικό σκάφος, με σκοπό να συλλέξουν μετεωρολογικά δεδομένα, να κάνουν επιστημονικά πειράματα και να τεστάρουν το ανθρώπινο σώμα και τα όριά του, αλλά ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι να παρατηρούν τη Γη, αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που καθημερινά τραυματίζουμε, κάνοντας μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο δεκαέξι περιστροφές, βλέποντας δεκαέξι φορές την ανατολή και τη δύση του ηλίου και τις εποχές να αλλάζουν, όντας τη μια στιγμή πάνω από έναν παγετώνα και την επόμενη πάνω από μια έρημο. Όμως ο καθένας έχει τις σκέψεις του, γι' αυτούς που άφησε πίσω, για το νόημα της ζωής, για τη ρουτίνα της ύπαρξης μέσα σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο, και άλλα πολλά. Πλοκή δεν υπάρχει, όλο το βιβλίο είναι ουσιαστικά μια ευκαιρία για τη συγγραφέα να στοχαστεί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, τη ζωή στον πλανήτη Γη, να αναδείξει την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Και όλα αυτά με μια πραγματικά υπέροχη, ποιητική και λυρική πόζα, που κατάφερε να με καθηλώσει, έστω κι αν η πλοκή ήταν κυριολεκτικά απούσα. Όμορφο βιβλίο, δημιουργεί πανέμορφες εικόνες και ποικίλα συναισθήματα με τις υπέροχες περιγραφές και σκέψεις, αλλά όσοι αναζητούν και πλοκή σε ένα βιβλίο, τότε μάλλον θα απογοητευτούν διαβάζοντας το συγκεκριμένο. Εγώ, πάλι, δηλώνω αρκετά μαγεμένος, σίγουρα ικανοποιημένος! -Φεβρουάριος 07. Αλάνα Σ. Πορτέρο - Κακή συνήθεια (σελ. 230). 6/10 08. Τσαρλς Γέιλ Χάρισον - Οι στρατηγοί πεθαίνουν στο κρεβάτι (σελ. 176). 8.5/10 09. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Το άδειο σπίτι και άλλες ιστορίες φαντασμάτων (σελ. 241). 8/10 10. Χάνε Έρσταβικ - Αγάπη (σελ. 129). 8/10 11. Χιρόμι Καουακάμι - Ο Σενσέι και ο χαρτοφύλακας (σελ. 274). 8/10 12. Άρθουρ Μπραντ - Τα άλογα του Χίτλερ (σελ. 253). 8.5/10 13. Ζαν-Μπατίστ Αντρεά - Να την προσέχει (σελ. 516). 9.5/10 14. Σέσαρ Άιρα - Το δείπνο (σελ. 94). 8/10 15. Όλγα Μερίνο - Εδώ δεν συμπαθούν τους ξένους (σελ. 259). 8/10 16. Λόρεν Γκροφ - Matrix (σελ. 279). 8.5/10 17. Σαμάνθα Χάρβεϊ - Τροχιές (σελ. 214). 8/10

Μόλις τελείωσα Το Τέλος Της Αιωνιότητας" ("The End Of Eternity"). Αξιολόγηση εδώ. Αριστούργημα. Βρισκόμαστε κάπου κάποια στιγμή στο μέλλον όπου υπάρχει μία υπηρεσία, η οποία κάνει τροποποιήσεις στο παρελθόν προκειμένου να είναι καλύτερο το μέλλον. Τι ιδέα! Και μιλάμε για το 1955! Τρομερό βιβλίο.Θα διαβάσω τώρα και το "Ακόμα και οι θεοί'' του ιδίου συγγραφέα.

Cormac McCarthy - The Road/Ο Δρόμος (Εκδόσεις Καστανιώτης) Πολύ γνωστό βιβλίο και πολύ γνωστός συγγραφέας. Δικαίως θα έλεγα. Είναι πάρα πολύ καλογραμμένο και όταν "χτυπάει" τον αναγνώστη (κάτι που κάνει συχνά) το κάνει πολύ δυνατά. Είναι ζοφερό, συγκινητικό, μίζερο, καταθλιπτικό και συγκρατημένα αισιόδοξο ταυτόχρονα. Όμως έχει και τα αρνητικά του. Το κυριότερο πως είναι πολύ αργόσυρτο, οριακά δεν έχει υπόθεση κάτι που το κάνει πολύ κουραστικό. Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι (ας μην πω το κόμπλεξ) ας πω η παραξενιά του McCarthy σχετικά με τη μορφή του κειμένου. Ελάχιστη στίξη, ελάχιστη παραγραφοποίηση και καθόλου κεφάλαια στο βιβλίο, μέθοδος που απ' ό,τι έχω καταλάβει ακολουθεί πάντα ο συγγραφέας. Όλα αυτά συντελούν στο να γίνει ακόμα πιο δύσκολη και κουραστική η ανάγνωση του βιβλίου, χωρίς κανένας απολύτως λόγο. Παρά τα αρνητικά αυτά το βιβλίο αξίζει τον κόπο και είναι πάρα πολύ καλό. Σίγουρα θα διαβάσω πάλι κάτι δικό του. Βαθμολογία: 8.5/10

-Τζο Αμπερκρόμπι: Το κάλεσμα του ξίφους: 6+4=10 - Τζο Αμπερκρόμπι: Πριν την αγχόνη: 6+4=10 - Τζο Αμπερκρόμπι: Το τελευταίο επιχείρημα: 6+4=10 - Τζο Αμπερκρόμπι: Μία στάλα μίσος: 4,5+4=8,5 - Τζο Αμπερκρόμπι: Το κακό με την ειρήνη: 4,5+4=8,5 - Τζο Αμπερκρόμπι: Η σοφία του πλήθους: 4,5+4=8,5

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240) 18) Joe Abercrombie: Μία στάλα μίσος (σελ 672) 19) Joe Abercrombie: Το κακό με την ειρήνη (σελ 736) 20) Joe Abercrombie: Η σοφία του πλήθους (σελ 736)

Αυτό που ψάχνεις μού θύμισε αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται 'ενδοβολή'.

Θα έλεγα να το πας περιφραστικά, ας πούμε μιμείτο τις κινήσεις σαν να ήταν είδωλο στον καθρέφτη.

Δεν είχαν και κάποια πρακτική χρήση πλέον. τα πνεύματα ήταν ουσιαστικά οδηγοί προφοράς για εκείνους που τα Ελληνικά δεν ήταν η μητρική τους γλώσσα. Ξεκίνησαν από την Ελληνιστική περίοδο και συνέχισαν στο Βυζάντιο και στην νεότερη Ελλάδα σαν παράδοση πια, παρότι εκεί δεν είχαν χρήση πέρα από το να διευκολύνουν την ορθογραφία με τους κανόνες που τα αφορούσαν.

Rome and the Third Macedonian war, P. Burton (227) A Conventional Boy, Charles Stross (215) Το κόκκινο νησί, Π. Κατηφόρης (310) Μεταξάς Βενιζέλος μια παράδοξη σχέση, Μ. Πετράκη (302) The Mamluks 1250-1517, D. Nicolle (48) Μακάριος οι μεγάλες αλήθειες (369) Ο κόκκινος καθηγητής, Δ. Χαριτόπουλος (136) Οι Ελληνοβρετανικές σχέσεις, W. Mallinson (194)

Ναι δεν μπορείς να μπεις αλλά δεν υπάρχει πια σαν μπλογκ; Γιατί έχω δει μπλογκς που είναι ανενεργά χρόνια ολόκληρα αλλά υπάρχουν ακόμα.

Τα δυο πρώτα από Λαβύρινθο, τα άλλα δυο από ιδιώτη: 1. Ζιλιά Μαλί - Τα κορίτσια του Λα Μπαλέν (Μεταίχμιο). 7,50€ 2. Ζιλφί Λιβανελί - Στη ράχη της τίγρης (Πατάκης). 7,50€ 3. Τζον ΜακΓκρέγκορ - Τόσοι και τόσοι τρόποι για να γίνει μια αρχή (Άγρα). 6,50€ 4. Νάνσι Χιούστον - Dolce Agonia (Άγρα). 3€

Άι αμ ιν. Συντρόφια μαζωχτείτε.

@sandy1dritsakou S.O.S. Μας έχει τάξει παράγραφο αρχική για write off να γράφει η μάνα και του παιδιού να μην δίνει πένα. Θέλω να παίξω εδώ οπότε κυρία μου...

15. Κιθαιρώνας - Νίκος Α. Μάντης (σελ 462, Καστανιώτη 2022, 7,5/10) 16. Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια - Ματθαίος Γιωσαφάτ (σελ 174, Αρμός 2010) 17. Αντιγόνη - Σοφοκλής (σελ 135, Κάκτος 1994) 18. Τά είς εαυτόν - Μάρκος Αυρήλιος (σελ 249, Θυράθεν 2022)

11. Αίας - Σοφοκλής (σελ 223, Ζήτρος 2007) 12. Ευφροσύνη - Ποιήματα για μικρά παιδιά - Βερονίκη Δαλακούρα (σελ 31, Κουκκίδα 2024) 13. Δεκαεπτά κλωστές - Πάνος Δημάκης (σελ 280, Κάπα Εκδοτική 2022, 9/10) 14. Απόντες - Κατερίνα Γώγου (σελ 43, Καστανιώτη 2009) 15. Κιθαιρώνας - Νίκος Α. Μάντης (σελ 462, Καστανιώτη 2022, 7,5/10) 16. Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια - Ματθαίος Γιωσαφάτ (σελ 174, Αρμός 2010) 17. Αντιγόνη - Σοφοκλής (σελ 135, Κάκτος 1994)

Καλημέρα σε όλους και όλες, χαίρομαι που σας βρήκα! Παραθέτω ένα σχέδιό μου, από το αγαπημένο μου Star Trek (franchise). Ευχαριστώ.

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Το 1932 ο Huxley έγραψε τον "Θαυμαστό καινούριο κόσμο", δεν είχε σκοπό να παρουσιάσει έναν κόσμο που θα έρθει, αλλά να σατιρίσει τον σύγχρονο κόσμο. Διαβάζοντας το τόσα χρόνια μετά, βλέπεις πόσο σωστή ήταν η επιστημονική του υποδομή και πόσο σωστή προσέγγιση είχε για τον κόσμο του μέλλοντος. Ήταν προφήτης; Κατά έναν ποσοστό, ναι. Έγραψε το βιβλίο σε μια στιγμή ψυχικού εγκλωβισμού. Δεν μπορούσε να ζήσει μέσα στους πολλούς, ούτε να αδιαφορήσει για τη φρικτή πραγματικότητα μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Μεγάλο μέρος των διανοουμένων της εποχής βίωναν αυτά τα συναισθήματα, προπαραμονές του Δεύτερου παγκοσμίου.

ανθρώπινο χέρι:

2023 01. Godshaper - Simon Spurrier (Boom!): Ενα fantasy comic, που διαδραματίζεται σε εναν κοσμο οπου ο κάθε άνθρωπος έχει και εναν προσωπικό θεο-βοηθο. Θα έλεγα οτι είναι αρκετά συμπαθητικό, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Έχω διαβάσει και πολύ καλύτερα πραγματα απο τον Spurrier. 02. Alienated - Simon Spurrier (Boom!): Αυτό, για παράδειγμα, είναι ενα απο τα καλυτερα του. Είναι μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που ακολουθεί 3 πολύ διαφορετικούς εφήβους, οι οποίοι κάποια στιγμη γίνονται μάρτυρες ένως περίεργου συμβάντος και αρχίζουν να "ακούν" ο ένας τις σκέψεις των αλλων. Και ακολουθούν και αλλά περίεργα. Επίσης έχει και πολύ καλό artwork και χρωματα. 03. Marvels - Kurt Bushiek (Marvel): Γενικά τα comics της Marvel και της DC (Vertigo εξαιρουμένης) δεν μου πολυαρεσουν, αλλά αυτό είναι απο τα πλεον γνωστά και κλασσικά και είπα να το δοκιμασω. Θα έλεγα οτι δικαίως έχει τη φήμη του. Είναι όντως πολύ καλό με την υπόθεση να διαδραματίζεται γύρω απο το πως εκλαμβάνουν οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι τους υπερήρωες και τη δραση τους, καθώς και πως επηρεάζονται απο αυτή. Είναι αρκετά "λογοτεχνικό" με το μεγαλυτερο μέρος της ιστοριας να δίνεται μέσω αφήγησης, κάτι που ίσως θα μπορούσε να ενοχλησει, αλλά η γραφή του Bushiek είναι πολύ καλη και υπάρχει και μια λεπτομέρεια της πλοκής που δικαιολογεί αυτον τον τροπο εξιστόρησης. Τέλος το artwork του Alex Ross, είναι φοβερό, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο απο ολους όσους είναι γνωριμοι με τη δουλεια του.

Οι Δαίμονες του Χιλ Χάουζ/The Haunting of Hill House (Εκδόσεισ Θύραθεν/Επιλογή) Πολύ κλασσικό βιβλίο, αλλά πραγματικά το βρήκα κακό. Δεν νομίζω καν ότι θα το τελείωνα αν δεν είχε τη φήμη που έχει. Στα θετικά η ωραία γραφή και ο αρκετά καλός ρυθμός. Στα αρνητικά όλα τα άλλα. Γενικά αδιάφοροι, αλλά και μερικές φορές εκνευριστικοί χαρακτήρες, που εξαιρετικά συχνά ήταν αλλοπρόσαλλοι και δεν φαίνεται να ταιριάζουν με το πως ήταν λίγες σελίδες πριν. Οι διάλογοι ήταν τρομερά αφύσικοι, κάτι που έκανε την κατάσταση με τους χαρακτήρες ακόμα πιο προβληματική. Η υπόθεση δεν έλεγε και τίποτα, θα μπορούσε να είναι έχει ενδιαφέρον αν με απασχολούσαν οι χαρακτήρες ή αν η προσέγγιση του τρόμου δεν ήταν τόσο κακή. Όταν διαβάζεις βιβλίο τρόμου και στις "τρομο-σκηνές¨ νιώθεις βαρεμάρα (περισσότερη από ότι στις μη "τρομο-σκηνές"), σίγουρα υπάρχει πρόβλημα. Γενικά δεν το προτείνω παρά μόνο σε κάποιους που θα ήθελαν να το διαβάσουν λόγου του status του. Βαθμολογία: 4.0/10