Leaderboard

Υπάρχει ένα ανοιχτό debate που δεν καλούμαστε να λύσουμε εδώ, καθώς η κάθε πλευρά έχει τα λογικά και ορθά της επιχειρήματα: ποιο άραγε είναι το δυσκολότερο κομμάτι μίας ιστορίας; Το ξεκίνημά της, το μέσον ή το τέλος, η λύση της; - Το ξεκίνημα – δεν είναι εύκολο. Μπορεί να έχουμε την βασική μας ιδέα που μας ενθουσιάζει, μπορεί να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα ξεκινήσουμε; Το θηρίο της λευκής σελίδας, ο μέγιστος φόβος των απανταχού συγγραφέων, χτυπάει ευκολότερα και συχνότερα σε αυτή τη φάση. Πώς ξεκινάμε; Τι είδους δόλωμα θα τραβήξει τον αναγνώστη ώστε να γυρίσει στην επόμενη σελίδα, και στην επόμενη, και στην επόμενη; Γιατί να επιιλέξει το δικό μας βιβλίο και όχι κάποιου άλλου; Ποια η πρώτη μας πρόταση, η πρώτη μας λέξη; Σήμερα, εποχή όπου ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από εκδόσεις, ταινίες, παιχνίδια, πληροφορίες, ιστορίες, αφηγήματα, είναι σαφώς δυσκολότερο να εντυπωσιαστεί. Υπάρχει τεράστια γκάμα και διαρκής, ανατροφοδοτούμενη προσφορά. Ο χρόνος του αναγνώστη είναι μετρημένος και αν η αρχή της ιστορίας μας δεν είναι αρκετά ελκυστική, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί περαιτέρω με το κείμενό μας. - Η μέση ενός βιβλίου ενέχει επίσης τις δικές τις συγκεκριμένες προκλήσεις– κατά την προσωπική μου άποψη είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Η αρχή μπορεί, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρεθεί, να σμιλευτεί με κάποιον τρόπο, λόγω του αρχικού δημιουργικού μας ενθουσιασμού. Η λύση πάλι μπορεί να επισύρει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο λόγω της έντασης της κορύφωσης που έτσι κι αλλιώς έχει παρασύρει και συναρπάσει τόσο τον αναγνώστη, όσο και τον συγγραφέα. Ωστόσο η μέση, και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα, είναι το σημείο όπου συνήθως γίνεται η λεγόμενη κοιλιά. Πρέπει η ιστορία να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς να σκοντάφτει, χωρίς να δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη μας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ήρωές μας, ότι δεν ξέρουμε να πλοηγήσουμε την πλοκή μας ή ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε το κείμενό μας. Ο αναγνώστης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε σχέση με αυτό που διαβάζει και υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση πομπού και δέκτη, δηλαδή συγγραφέα και αναγνώστη στη δική μας περίπτωση. Το διαισθάνεται αν αγαπάμε την ιστορία μας, αν μας ενθουσιάζει, αν τη βαριόμαστε και οι αντιδράσεις του είναι ανάλογες με τις δικές μας διαθέσεις. Στο μέσον ενός βιβλίου, η εναρκτήρια ορμή της ιστορίας μας έχει πλέον ξεθωριάσει και η κάθαρση βρίσκεται ακόμη μακριά. Με ποια εργαλεία θα εντυπωσιάσουμε τον αναγνώστη μας, πώς θα τον κρατήσουμε προσηλωμένο στο γραπτό μας; Η μέση ενός μυθιστορήματος είναι το σημείο όπου οι λιγότερο υπομονετικοί -ή λιγότερο επίμονοι- αναγνώστες μπορεί να εγκαταλείψουν τον αγώνα. - Το τέλος. Για κάποιους η λύση είναι το δυσκολότερο σημείο ενός κειμένου. Πρέπει να δώσουμε ένα πειστικό κλείσιμο στην πλοκή μας και σε όλες τις εκ παραλλήλου μικρότερες πλοκές που αναπτύξαμε. Είναι ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό, να «δέσουμε» δηλαδή όλα τα «νήματα» που ξεκινήσαμε να υφαίνουμε. Πρέπει δηλαδή να γίνει «απεμπλοκή» σε οποιαδήποτε «εμπλοκή», είτε σχέσεις μεταξύ προσώπων, είτε συναισθημάτων, είτε αδικιών ή ανισορροπιών. Όσοι εμπλακούν στην ιστορία πρέπει να απεμπλακούν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δώσουμε στον αναγνώστη μας την πολύ άσχημη εντύπωση πως έχουμε «ξεχάσει» τα ζητήματα ή τα πρόσωπα που εκθέσαμε στο έργο μας. Είναι επίσης σημαντικό, και με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, να αποφύγουμε πολυφορεμένα κλισέ και προβλέψιμες λύσεις για το τέλος μας. Πλάσαμε με μεράκι μία ιστορία, τους χαρακτήρες μας, τις περιπέτειες και τις συγκρούσεις τους. Σίγουρα θέλουμε να δώσουμε ένα αξιοπρεπές επιστέγασμα σε αυτή την προσπάθεια και μία θριαμβευτική έξοδο από τη σκηνή για τους ήρωές μας. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως, όσο περισσότερο τους αγαπήσουμε εμείς, τόσο περισσότερο θα τους αγαπήσουν οι αναγνώστες μας. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις εύκολες λύσεις που καταφεύγουν οι απρόσεκτοι, βιαστικοί ή βαριεστημένοι συγγραφείς και που αποτελούν κόκκινο πανί στα μάτια του απαιτητικού αναγνώστη. 1. Τέλος τύπου: Και έζησαν αυτοί καλά. Ναι, επιτρέπεται να έχουμε ένα ευτυχές τέλος, μπορεί να οδηγήσουμε την πλοκή μας εκεί. Ο Στίβεν Κινγκ υποστηρίζει πως τα ευτυχισμένα τέλη είναι τα συνηθέστερα, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δεν απαγορεύεται οι ήρωές μας να νικήσουν τους κακούς, να βρουν την πραγματική αγάπη, να επαναφέρουν το δίκαιο και την τάξη, να ελευθερώσουν τον πλανήτη, το βασίλειο, τους σκλάβους γονείς τους ή ό,τι άλλο είναι αυτό για το οποίο παλεύουν. Ο κίνδυνος αυτού του είδους τέλους βρίσκεται στον χειρισμό του: πώς θα φτάσουμε στο ευτυχές μας τέλος; Πώς θα έχουμε χτίσει την πορεία προς το τέλος αυτό; Μέσα από μία σειρά περιπέτειες που λύνονται ευφυώς και πειστικά ή με την ακατάπαυστη βοήθεια της τύχης ή κάποιου από μηχανής θεού; Και φτάνουμε έτσι στο δεύτερο, κακού είδους, τέλος: 2. Ο από μηχανής θεός. Μπορεί να λειτουργούσε στην αρχαία τραγωδία, αλλά όχι πια. Φυσικά, λέγοντας από μηχανής θεός δεν εννοούμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε κάποιο θεϊκό πρόσωπο, αν και δεν αποκλείεται. Ένας χαμένος συγγενής, ένας γηραιότερος χαρακτήρας, ένας σοφός ιερέας ή μάντης, ένας ξένος που η άφιξή του θα συμπίπτει με την πιο νευραλγική στιγμή της ιστορίας μας, ακόμη και η ανακάλυψη ενός σημαντικού αντικειμένου ή η τυχαία αποκάλυψη ενός μυστικού μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο ενός deus ex machina. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν συνήθως εξωγενή και πάντως απρόβλεπτο παράγοντα που λύνει την πλοκή τόσο καίρια, τέλεια και συγχρονισμένα ώστε μοιάζει με θεία πρόνοια. Τούτο συνέβαινε στο μεσαιωνικό θέατρο, όπου οι αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις και οι επανενώσεις των προσώπων έλυναν όλα τα αδιέξοδα. Είναι κλισέ, είναι παλιομοδίτικο, είναι χιλιοειπωμένο και πιθανώς και με πολύ καλύτερους τρόπους από αυτούς που θα καταφέρουμε να χειριστούμε. Μία επέμβαση που να αλλάζει την έκβαση της μάχης, ή της διένεξης, ή του πολέμου, ή γενικά της ιστορίας μας θα πρέπει να έχει κτιστεί με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Διαφορετικά δεν είναι ανατροπή, είναι ταχυδακτυλουργία που βγάλαμε από το καπέλο μας ελλείψει χρόνου ή φαντασίας. 3. Ήταν όλα ένα όνειρο. Αυτό είναι πάντοτε η ευκολότερη έξοδος κινδύνου. Όταν είναι όλα ένα όνειρο ο συγγραφέας δεν υποχρεούται να ολοκληρώσει κανένα από τα ζητήματά του. Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας μοιάζει να «το σκάει από το παράθυρο» αφήνοντάς μας με την απογοήτευση της ημιτελούς πλοκής. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μπορεί να καταστραφεί από την απλή φράση ήταν όλα ένα όνειρο. Και μάλιστα, όσο πιο ωραία και όσο πιο περίπλοκη είναι μία ιστορία τόσο βαθύτερη η απογοήτευση και τόσο χειρότερο το αντίκτυπο. Φανταστείτε να έχουμε σετάρει χαρακτήρες, ίντριγκες, περιπέτεια, μαγικά αντικείμενα, γρίφους, αναγνωρίσεις, και τελικά τίποτα να μην έχει κανένα απολύτως νόημα επειδή κάποιος τα ονειρεύτηκε ή τα φαντάστηκε κατά τη διάρκεια μιας παραίσθησης. Ο αναγνώστης θα νιώσει προδομένος, καθώς επένδυσε χρόνο και ενθουσιασμό στο βιβλίο μας για να δει την έκβαση μιας ιστορίας. Και αν νιώσει προδομένος, είναι δύσκολο να επενδύσει πια σε μας. 4. Η τραγική λύση όπου όλοι πεθαίνουν. «Τραγική» δεν είναι τυχαία εδώ η επιλογή της λέξης. Συμβαίνει όντως σε πολλές, αρχαίες και μεσαιωνικές, τραγωδίες. Ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα μυθιστόρημα ή διήγημα φαντασίας. Είναι μάλλον εύκολο να ξεφορτωνόμαστε χαρακτήρες στων οποίων την ιστορία δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Είναι σαν να βαριόμαστε να συμμαζέψουμε ένα σπίτι και να επιλέγουμε να το ανατινάξουμε – ακραίο παράδειγμα, το ξέρω, αλλά νομίζω περιγραφικό -. Η λύση αυτή περιέχει κάτι από την προχειρότητα και το απογοητευτικό – για τον αναγνώστη- αίσθημα της προδοσίας που περιγράψαμε και στην περίπτωση 3. 5. Ξαφνικοί έρωτες, ξαφνικοί γάμοι. Τυπικότατη παραλλαγή του έζησαν αυτοί καλά. Ο νέος επιτρέπεται να παντρεύεται στο τέλος την καλή του – αλλά την καλή του, που τον έχουμε δει να την διεκδικεί και έχουμε καρδιοχτυπήσει με το καρδιοχτύπι του. Όταν το ευτυχές γεγονός επισφραγίζεται με καμιά δεκαριά ακόμη, όπου όλοι βρίσκουν ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη αιτία το ιδανικό τους ταίρι τότε η λύση μας είναι κλισέ που θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες και που καλά θα κάνουμε να αποφύγουμε. 6. Ο εσωτερικός, υπαρξιακός μονόλογος του ήρωα. Μετά τη λύση της ιστορίας θα τον δούμε να αναλογίζεται τη θέση του στον κόσμο, την πορεία του στη ζωή, το τι μεταχειρίστηκε προκειμένου να πιάσει τον κακό – συνηθισμένο τέλος σε νουάρ μυθιστορήματα ή ταινίες. Ακριβώς επειδή είναι τυπικό και σύνηθες είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω κλισέ, με εξαίρεση την περίπτωση ήταν όλα ένα όνειρο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν, υπό συνθήκες. Είναι υπερβολικά συνηθισμένα τελειώματα ιστοριών, για αυτό έφτασαν να τυποποιηθούν ως κλισέ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεκαετίες, ίσως και εκατονταετίες, ήταν αγαπητά στον κόσμο. Οι αναγνώστες, οι θεατές τα αγαπούσαν, και άρα οι συγγραφείς τα μεταχειρίζονταν. Άλλωστε το πιο συνηθισμένο κλισέ υπήρξε κάποτε πρωτοποριακή ιδέα, τόσο πρωτοποριακή και εντυπωσιακή που δημιούργησε πλήθος ανάτυπά της. Πλέον όμως οι ιστορίες που γράφονται και εκδίδονται είναι πολλαπλάσιες από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιότερα, οι αναγνώστες έχουν άλλη παιδεία και τα κριτήρια είναι αυστηρά. Είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε πεπατημένες οδούς και, αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τις τυποποιήσεις με φρέσκια ματιά. Αν ο αναγνώστης έχει διαβάσει άλλα τριάντα βιβλία όπου όλοι ζουν καλά και εμείς καλύτερα, όπου ο ήρωας αναλώνεται στον υπαρξιακό του προβληματισμό στο τέλος της ιστορίας ή όπου ένας παράγοντας, - πρόσωπο, κατάσταση, μαγεία ή τεχνολογία – δίνει κάθε απάντηση στο αδιέξοδο, πώς και με τι θα σταθούμε εμείς, προσφέροντας «μία από τα ίδια;» Πρέπει ο αναγνώστης να δει σε μας κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό προκειμένου να κλείσει το βιβλίο μας με μίαν ευχάριστη ανάμνηση. Το τέλος ενός βιβλίου αφήνει πάντα τον εντονότερο αντίκτυπο και για αυτό το λόγο είναι ανάγκη να είναι προσεγμένο. Είναι αυτό που θυμόμαστε τελικά, είναι αυτό που θα προσδιορίζει την τελική γεύση που μας άφησε ένα κείμενο και ίσως αυτό που θα μας κάνει να το συστήσουμε και σε άλλους. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε, ως αναγνώστες, ακούσει ή πει την φράση «είχε καλές ιδέες αλλά…» «ξεκίνησε όμορφα, όμως στο τέλος…» «ωραία ιστορία μα το τέλος με εκνεύρισε». Η παλιά, καλή παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» βρίσκει απήχηση και στη συγγραφή όπως ακριβώς και στη ζωή.

Εδώ αυτά που με έβαλε η @sandy1dritsakou να γράψω. Πέρα από την πλάκα ίσως πρέπει να είμαι εκτός συναγωνισμού, η ώρα είναι περασμένη. Αλλά αφού το έγραψα σας το παραδίδω. Oh, my.

Όση ώρα με άφησε ο μπόμπιρας να γράψω κάτι έκανα νομίζω. Here goes:

Τέλος ψηφοφορίας; Να πούμε μέχρι Παρασκευή;

Ίδρωσα αλλά ψήφισα. Πολύ τρέξιμο, καθόλου χρόνος, αλλά το ευχαριστήθηκα παίδες! Ελπίζω σύντομα και τα σχόλιά μου σε όλες τις ιστορίες.

Ψήφισα. Κάποιες από τις ιστορίες είχαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαίρομαι που ανεβαίνει η ποιότητα των συμμετοχών και στα παιχνίδια.

Καλό απόγευμα Κυριακής σε όλη την παρέα. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης να ενημερώσω ότι διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού στον σύνδεσμο: εδώ παρατήρησα ότι αναφέρονται: περίοδος συγγραφής και περίοδος ανάγνωσης και ψηφοφορίας. Όχι σχολιασμού, όπως, για παράδειγμα, αναφέρεται στους κανόνες διαγωνισμού σύντομης ιστορίας: εδώ Ως εκ τούτου δεν θα σχολιάσω τις ιστορίες των συμμετεχόντων. Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να αναρτήσουν σχόλια για την ιστορία μου. Με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα απαντήσω. Καλή επιτυχία σε όλους !

Ψήφισα και εγώ. Είναι το ανάποδο από το πολιτικό σκηνικό που όπου και να κοιτάξεις απογοητεύεσαι. Πάλι δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Μπράβο παιδιά πολύ ωραίες συμμετοχές.

Η συμμετοχή του B MOVIES.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ένα τέλος που συνδυάζει το 1 και το 2 (ανάλογα με τους ήρωες, πρωτεύοντες και δευτερεύοντες) είναι το ιδανικό. Μία μίξη πρωτοβουλίας και Τύχης. Η εποχή μας προμοτάρει την πρώτη, παλαιότερες εποχές είχαν οξυδερκέστερη επίγνωση ως προς την επιρροή της δεύτερης. Κακά τα ψέμματα, διαβάζουμε ιστορίες προκειμένου να παρακινηθούμε/δικαιωθούμε. Το στοιχείο της Τύχης μάς ενοχλεί, διότι μας αφαιρεί τον έλεγχο, το στοιχείο που καθορίζει την ατομική ταυτότητά μας. Ζούμε σε κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο ατομισμός (έως ναρκισσισμός...), οπότε το 1 είναι το αρεστό/ευπώλητο. Το 1 όμως (κατά τη γνώμη μου), λειτουργεί καλά όταν συνδυάζει τη δικαίωση/ενσωμάτωση του ήρωα που αποκτά επίγνωση ότι η ευτυχία του είναι δυνατή μόνο εφόσον προάγει και τη συνολική ευημερία της κοινότητάς του. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κλισέ: ίσως αποτελεί εκ των εκ άνευ συνθήκη.

Το καλύτερο τέλος είναι ο Θάνατος. Κανείς δεν θέλει να τον σκέφτεται (ή περίπου κανείς), κανείς δεν θέλει να του συμβεί (ή περίπου κανείς), όλοι τον περιμένουν να 'ρθει μετά από πολλά, παρά πολλά χρόνια (ή περίπου όλοι), κι όταν τελικά, αργά ή γρήγορα, έρθει, τίποτα δεν θα έχει πια καμιά σημασία (ή μπορεί και να έχει). Κλισέ; Ναι, φυσικά. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε με την πένα μας, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Θα σκάσει μύτη όταν δεν θα τον περιμένουμε. Ασε που ακόμα κι αν τον παρακαλάμε να έρθει, αυτός δεν θα έρχεται. Είναι busy το παλικάρι, και μέχρι να βάλει τη δουλειά σε μια σειρά... Ανατροπή; Φυσικά, η καλύτερη.

Πιστεύω ότι το καλό τέλος ή το τέλος που αξίζει στον καθένα είναι ένα τέλος που αν και σύνηθες θα έχει πάντα το κοινό του γιατί προσφέρει στον αναγνώστη κάτι που του στερεί η πραγματικότητα πολλές φορές, την κάθαρση με την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό με το όνειρο το βρίσκω σπαστικό ακόμα και αν ο συγγραφέας έχει κλείσει όλες τις πλοκές και δεν έχει εκκρεμόητες, είναι σαν να απαξιώνει ό,τι έφτιαξε ως εκείνη τη στιγμή. Σκέψου στο τέλος της Επιστροφής του Βασιλιά, να ανακαλύπταμε ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο που είδε ο Μπίλμπο παίρνοντας έναν υπνάκο ενώ έγραφε το βιβλίο του!

Συγχαρητήρια στους νικητές. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Περιμένω νέο θέμα για παιχνίδι,

Η σημερινή συνάντηση ισχύει κανονικά. Σε pm έχετε ενημερωθεί για τα σχετικά links Επίσης: συγχαρητήρια στους νικητές του παιχνιδιού!

Δεν έχω θέμα αν είναι οκ όλοι και βέβαια η @sandy1dritsakou

Αυτό που μου αρέσει στα συγγραφικά παιχνίδια είναι το γεγονός ότι όχι μόνο μπορούμε να ανεβάσουμε τις ιστορίες μας, αλλά και να συζητήσουμε σχετικά με αυτές. Σύμφωνα με την εισήγηση του συγκεκριμένου παιχνιδιού ψήφισα τις αγαπημένες μου ιστορίες. Εκείνες που θεωρώ λιγότερο σκοτεινές, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι δεν τίμησα με την ψήφο μου συγγραφείς που ψηφίζω πάντα.

Εγώ θα ανεβάσω το πόνημα της ντροπής κάποια στιγμή μετά τις δώδεκα. Αν δεν υπάρχει βέβαια θέμα...

Είχε μπει ένα όριο πριν πάνω από 10 χρόνια για να μη γράψει κάποιος νουβέλα, αυτή ήταν η λογική. Για λίγες λέξεις παραπάνω προτείνω να μην το λάβουμε υπόψη το όριο κ να ανεβάσει ο @Nick V. έχω μεγάλη περιέργεια να το διαβάσω.

Με τέτοια εικόνα δεν κρατιέμαι να μη γράψω! Challenge accepted. Ελπίζω να προλάβω:Ρ

Είμαι στις 1100 λέξεις: η αρρώστια, της αρρώστιας ώ αρρώστια βγαίνει. Sex & Language. Α ρε @sandy1dritsakou Δεν ξέρω καν αν θα διαβάζεται το αίσχος αυτό.

Θα ήθελα να τελειώσω φέτος ένα μυθιστόρημα για το οποίο αυτή τη στιγμή έχω 43.000 λέξεις. Είναι δύσκολος στόχος βέβαια, γιατί γράφω αργά (το ξεκίνησα Ιανουάριο, άρα μιλάμε για γράψιμο εφτά μηνών), αλλά ελπίζω να βγει.

Καλησπέρα. Το Σάββατο θα κάνουμε ένα μικρό Live zoom για σχολιασμό κειμένων και επικοινωνία, κατόπιν αιτήματος του αγαπητού @Αθανάσιος. Αποστέλλω λεπτομέρειες σε πμ. Θα χαρούμε αν μπορέσετε!

Είμαι ΟΚ και εγώ για Παρασκευή.

31. Η γέννηση της τραγωδίας - Friedreich Nietzsche (σελ 182, Εκδοτική Θεσσαλονίκης) 32. Ιππόλυτος - Ευρυπίδης (σελ 200, Ζήτρος 2007) 33. Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου (σελ 85, Καστανιώτη 1988) 34. Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση - Ι. Θ. Κακριδή (σελ 109, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής τραπέζης 1997) 35. Η τρικυμία - Shakespeare William (σελ 30, Άγκυρα 1996, 8/10) 36. Ο Μαύρος Πύργος ΙΙΙ, Οι ρημαγμένοι τόποι - Stephen king (σελ 613, Bell 2016, 9/10) 37. Ορέστης - Ευριπίδης (σελ 190, Κάκτος 1992)

Εντάξει, ψήφισα. Θα ήθελα να πω ότι μου άρεσαν όλες οι συμμετοχές και ήταν δύσκολο να επιλέξω μόνο τρεις (λίγο δεν είναι;) Τέλος πάντων, μετά από σκέψη, κατέληξα στο να επιλέξω τις τρεις που κατά την κρίση μου είχαν ένα μικρό προβάδισμα από πλευράς τεχνικής.

δωστε το αισχος στο λαο. ελα μανα μου που αποφασισες κιολας οτι θα ειναι χαλια. ανεβασε το να δουμε

Εννοείται θέλουμε να διαβάσουμε @Nick V.

Συμφωνώ. Θέλω και εγώ να διαβάσω την ιστορία του @Nick V.

Η τελευταία σφαίρα Το βιβλίο το πρωτοδιάβασα όταν πήγαινα λύκειο και η πλοκή που είχε αρέσει τόσο πολύ που τη θυμόμουν ακόμα, όμως το βιβλίο το είχα χάσει από τότε, μέχρι που το ξαναβρήκα πριν λίγο καιρό σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Την πλοκή την αναφέρει πιο πάνω ο BladeRunner γι' αυτό δεν την ξαναγράφω, απλώς να σημειώσω πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γουέστερν που έχει γράψει ο Λουίς Λ' Αμούρ. Επίσης κάπου είδα ότι γυρίζεται και ταινία αυτή την περίοδο. 9/10

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ Soulgazer - Η εκδίκηση των τριών γουρουνιών Roubiliana - Η μέρα του μπάρμπεκιου Αθανάσιος - Συγχώρα με B MOVIES - ΠΡΟΒΑΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΡΟΜΠΟΤ Nick V. - Τα Παράσιτα South of Heaven - Ο.Γ.Β. ή Το Δώρο της Δανάης Ιρμάντα - Bad Trip

Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ , (Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1818 στο Αριόλ της Ρωσίας και πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1883 στο Μπουζιβάλ, κοντά στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός αξιωματικού και μιας πλούσιας και δυναμικής γυναίκας, της οποίας η μορφή διαφαίνεται σε διάφορα έργα του. Μεγαλώνοντας ο ίδιος σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι ταξικές διακρίσεις και το χάσμα πλουσίων και φτωχών, φορτίστηκε με μεγάλη έμπνευση κατά της κοινωνικής αδικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και το επόμενο έτος ήρθε σε επαφή με τον Ζουκόφσκι, τον Γκόγκολ και τον καθηγητή Πλέτνεφ, με τον τελευταίο να γίνεται οδηγός στα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα.[5] Το 1838 μετέβη στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις σπουδές του, και εκεί ζυμώθηκε πολιτικά έχοντας στο πλευρό του σημαντικές φυσιογνωμίες σαν τον Μπακούνιν, τον Στανκίεβιτς και τον Ανένκοφ. Ως αποτέλεσμα, έκανε μέλημά του να προωθήσει τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας και να υποστηρίξει τις ιδέες του με τη λογοτεχνία, χωρίς όμως να επιτρέπει στην κοινωνική κριτική να υποβαθμίζει την τέχνη της γραφής του. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών αλλά σύντομα σταμάτησε, και έτσι αφιερώθηκε περισσότερο στην πεζογραφία αλλά επεκτάθηκε ταυτόχρονα και στη δραματουργία. Η λογοκρισία, όμως, δεν επέτρεψε να ανεβούν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον υποκίνησε να κάνει συχνά και μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη για να βρίσκεται κοντά της Πηγή wikipedia. Διάβασα τα Ανοιξιάτικα Νερά. Τι να πω για αυτό το βιβλίο, το αγάπησα. Μπήκε κατευθείαν στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Η απληστία ως ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Αν και το διάβασα δύο μήνες πριν, θυμάμαι ακόμα πως ένιωθα να περπατάω κι εγώ μαζί με τον πρωταγωνιστή στα πράσινα λιβάδια και να μυρίζω τον αέρα που έχει διαποτιστεί από τις οσμές των λουλουδιών. Τόσο όμορφες ήταν οι περιγραφές. Αν έχει διαβάσει κανείς άλλος τον συγκεκριμένο, είναι ευπρόσδεκτες οι απόψεις.

Πάντως νομίζω δεν υπάρχει όριο ...

Στην περίπτωσή μου το ξεπέρασα το όριο, έφτασα κάπου στις 6800 λέξεις. Κι όπως θυμάμαι την ιστορία, δεν είναι κείμενο που θα του έβαζα μαχαίρι. Οπότε μάλλον δεν θα ανεβάσω.

βρε, βρε, τι ανωμαλίες είναι αυτές; (ίσως γράψω κι εγώ κάτι, μικρό, μάλλον, αν προλάβω).

01. Στάλινγκραντ - Άντονι Μπίβορ (559) 10/10 02. Ο Αγαθούλης - Βολταίρος (97) 8,5/10 03. Μπάμπιτ - Σίνκλερ Λιούις (330) 7/10 04. Βερολίνο, η πτώση 1945 - Άντονι Μπίβορ (575) 10/10 05. Ναπολέων - Έμιλ Λούντβιχ (517) 8/10 06. Άγιον Όρος, Ημερολόγιο: (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1914) - Νίκος Καζαντζάκης (125) 6/10 07. Σαμουράι! - Σαμπούρο Σακάι (483) 9/10 08. Ηθική, η θεραπεία της ψυχής - Επίκουρος (639) 10/10 09. Στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - Σίντνεϊ Ρότζερσον (196) 8/10 10. Ζευς: Οι απαρχές του κόσμου - Συλλογικό (133) 7/10 11. Αθηνά: Η ανίκητη θεά - Συλλογικό (117) 7/10 12. Αχιλλέας: Ο ευάλωτος πολεμιστής - Συλλογικό (115) 7/10 13. Οδυσσέας: Το ταξίδι της λογικής - Συλλογικό (110) 7/10 14. Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ - Έντγκαρ Άλαν Πόε (478) 8,5/10

"Είμαστε η Σεχραζάτ", το νέο μου διήγημα. Η πρώτη εκδοχή αυτής της ιστορίας γράφτηκε για συγγραφικό παιχνίδι του φόρουμ.

Διάβασα το ''Βάαλ- Ο άρχοντας των δαιμόνων''. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μικρό παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, όντας καρπός παράνομου έρωτα. Κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καθόλου καλά μαζί του, σε βαθμό ακραία νοσηρό. Και όσο μεγαλώνει αυτός, άλλο τόσο και η παράνοια που σκορπά τριγύρω. Ώσπου κάποιοι λίγοι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να τον σταματήσουν. Προτού να είναι αργά για τον κόσμο όλο. Γενικά τα θρησκευτικά θρίλερ δεν θα έλεγα ότι μου αρέσουν. Έχω διαβάσει βέβαια πολύ λίγα, λιγότερα και από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά και πάλι θα έλεγα ότι δεν με τραβάει το είδος. Έτσι και εδώ. Είχε ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και μία- δύο καλές σκηνές. Αλλά το όλο σύνολο δεν θα έλεγα ότι με ικανοποίησε. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα για το λίγο που κράτησε, αλλά θα ξεχαστεί με το πέρας της ανάγνωσης. Πιο ενδιαφέρον μου φαίνεται αυτό που ανοίγει και το τόπικ, θα κοιτάξω να το διαβάσω από την επόμενη χρονιά.

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10)

1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670) 3) Joe Abercrombie: Πριν την αγχόνη (σελ 719) 4) Joe Abercrombie: Το τελευταίο επιχείρημα (σελ 806) 5) Dean Koontz: Νύχτες τρόμου (σελ 505) 6) Ωρόρα: Ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους (σελ 240) 7) Graham Masterton: Το τζιν (σελ 233) 8 Wilbur Smith: Το μάτι του τίγρη (σελ 408) 9) Collin Bennet: Η δύναμη του υπνωτισμού (σελ 173) 10) Len Deighton: Απόρρητος φάκελος Ίπκρες (σελ 343) 11) Hans- Christian Huf: Quo Vadis- Οι δύσκολες στιγμές της ανθρωπότητας (σελ 350) 12) Ωρόρα: Ιστορίες ανθρώπινης μοναξιάς (σελ 240) 13) Agatha Christie: Ξενοδοχείο Μετροπόλιταν (σελ 156) 14) Αύγουστος Κορτώ: Επειδή είναι η καρδιά μου (σελ 237) 15) Ursula Le Guin: Η λέξη για τον κόσμο είναι δάσος (σελ 167) 16) Louis L' Amour: Το πιο γρήγορο πιστόλι (σελ 183) 17) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales (σελ 240) 18) Joe Abercrombie: Μία στάλα μίσος (σελ 672) 19) Joe Abercrombie: Το κακό με την ειρήνη (σελ 736) 20) Joe Abercrombie: Η σοφία του πλήθους (σελ 736) 21) Whitley Strieber: Επικοινωνία (σελ 517) 22) Thomas Edward Lawrence: Επτά στύλοι της σοφίας (σελ 857) 23) Ωρόρα: Ιστορίες από τον κόκκινο πλανήτη (σελ 240) 24) James Church: Ένα πτώμα στο Κόρυο (σελ 352) 25) Maxwell Kenton: Kάντυ (σελ 175) 26) Raymond Carver: Ελέφαντας (σελ 154) 27) Laurent Binet: HHhH (σελ 381) 28) John M. Ford: Το κάλεσμα του δράκου (σελ 518) 29) Ωρόρα: Ιστορίες Γαλλικής επιστημονικής φαντασίας (σελ 240) 30) Louis L' Amour: Η ώρα των λύκων (σελ 169) 31) Vasco da Gama: Το πρώτο ταξίδι στις Ινδίες (σελ 105) 32) Συλλογικό έργο: 50 ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο (σελ 318) 33) Αύγουστος Κορτώ: Μικρό χρονικό τρέλας (σελ 246) 34) Γιώργος Πολ. Παπαδάκης: Οι δρόμοι του φανταστικού (σελ 279) 35) Ωρόρα: Ιστορίες από το περιοδικό Weird tales 2 (σελ 240) 36) Laurence Rees: Οι Ναζί (σελ 376) 37) Γιώργος Μπαλάνος: Οι κόσμοι της φωτιάς (σελ 200) 38) Patricia Highsmith: Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλεϊ (σελ 280) 39) Jules Verne: Τα τέρατα των θαλασσών (σελ 238) 40) Robert Harris: Fatherland (σελ 476) 41) Ωρόρα: Ιστορίες με τρελούς επιστήμονες 2 (σελ 240) 42) Marquis de Sade: Πάνω στην άμεση δημοκρατία και την απάτη των ''εκπροσωπήσεων'' (σελ 64) 43) Howard Phillips Lovecraft: Ο τύμβος (σελ 192) 44) Robert Erwin Howard: Η βασίλισσα της μαύρης ακτής (σελ 196) 45) Wilbur Smith: Το αρπακτικό (σελ 459)

Η εικόνα μας προκαλεί να γράψουμε κάτι άρρωστο ή περίεργο, γενικά, Θέλω να κρατηθώ να μην ενδώσω ... Πρέπει... !!!

Μια ερωτική ιστορία που συνδυάζει το ταξίδι στον χρόνο με το κατασκοπευτικό θρίλερ και την κωμωδία. Μια ευφυής διερεύνηση της εξουσίας και της δύναμης της αγάπης να τα αλλάζει όλα. Στο εγγύς μέλλον μια δημόσια υπάλληλος μαθαίνει πως θα πάρει τον μισθό των ονείρων της αν δεχτεί να λάβει μέρος σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα: ένα νεοσύστατο υπουργείο συγκεντρώνει «εκπατρισμένους» από την ιστορία για να διαπιστώσει αν τα ταξίδια στον χρόνο είναι εφικτά. Η δουλειά που της ανατίθεται είναι να λειτουργήσει ως «γέφυρα» για τον «εκπατρισμένο 1847», δηλαδή να παρακολουθεί και να βοηθά τον αντιπλοίαρχο Γκρέιαμ Γκορ, ο οποίος, σύμφωνα με την ιστορία, πέθανε στην Αρκτική το 1845 και γι’ αυτό, τώρα που ζει με μια ανύπαντρη γυναίκα η οποία δείχνει τακτικά τις γάμπες της, περιτριγυρισμένος από παράξενες έννοιες όπως «πλυντήριο», «Spotify» και «κατάρρευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας», μοιάζει κάπως αποπροσανατολισμένος. Χάρη στην όρεξή του για ανακαλύψεις και καθώς αρχίζει και αναπτύσσει στενούς δεσμούς με τους υπόλοιπους εκπατρισμένους, σύντομα ο Γκορ καταφέρνει να προσαρμοστεί. Παράλληλα η απελπιστικά αμήχανη συγκατοίκηση με τη «γέφυρά» του εξελίσσεται σε κάτι πολύ βαθύτερο και, μέχρι να αποκαλυφθεί τι πραγματικά σκαρώνει το Υπουργείο, εκείνη τον έχει ερωτευτεί αμετάκλητα. Αναγκασμένη να αντιμετωπίσει τις επιλογές που τους έφεραν κοντά, θα πρέπει τελικά να αναμετρηθεί με το αν η απόφαση που θα πάρει στη συνέχεια μπορεί να αλλάξει το μέλλον και πώς. Το Υπουργείο του Χρόνου, μια πυρετώδης και συναρπαστική μείξη λογοτεχνικών ειδών και ιδεών, θέτει το ερώτημα τι σημαίνει να αψηφάς την ιστορία, όταν η ιστορία ζει μέσα στο σπίτι σου. Η απάντηση της Kaliane Bradley είναι μια φλογερή, αξέχαστη απόδειξη του τι οφείλουμε ο ένας στον άλλο σε έναν κόσμο που αλλάζει. Τίτλος: Το υπουργείο του χρόνου (The Ministry of Time) Συγγραφέας: Kaliane Bradley Εκδόσεις: Μεταίχμιο Μεταφράστρια: Ιωάννα Ηλιάδη Σελίδες: 520 Τιμή: 19,90-10%=17,91€ Είδος: Επιστημονική φαντασία

Ωραίο εξώφυλλο πριν από κάθε άλλο Η συγκεκριμένη συλλογή έχει κυκλοφορήσει και από Terra Nova, υποθέτω τουλάχιστον ότι είναι η ίδια. Καλά έκαναν όμως και το έβγαλαν γιατί είναι εξαντλημένη. Μακάρι όμως να βγάλουν και το ''The night land''. Το έχουν υμνήσει οι Λάβκραφτ, Κλαρκ Άστον Σμιθ, πρέπει λοιπόν να είναι δυνατό.

Το "Boy's Life" θα κυκλοφορήσει στις 14 Φεβρουαρίου στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Ελληνικός τίτλος: Η ζωή ενός αγοριού Ιδού και το εξώφυλλο:

Το διήγημά μου "ταχεία σήψη", διακρίθηκε στο διαγωνισμό της fantasmagoria που έχει θέμα Resurrection. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε αυτή την ανθολογία. Την περασμένη χρονιά συμμετείχα με το διήγημα "η σύναξη των κλόουν". Φέτος δεν έχω βγάλει κάτι προσωπικό, αλλά επίκειται και μια ακόμη συμμετοχή μου σε συλλογικά έργα, που θα την αναφέρω σύντομα, όταν θα έχει οριστικοποιηθεί. Εντωμεταξύ κάποια στιγμή στο μέλλον φιλοδοξώ να συγκεντρώσω όλες τις διακριθείσες ιστορίες που έχουν εκδοθεί εδω κι εκεί σε μία ενιαία συλλογή διηγημάτων και νουβελών. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να περιμένω να λήξουν κάποια δικαιώματα για να το κάνω αυτό.