Leaderboard

Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις mamaya και την ομάδα Άρπη σε λίγες μέρες (θα είμαστε στο ΦantastiCon! ) και έχει τίτλο «Η Βίλκα».

Μια από τις πιο τρομερές κουβέντες που έχω ακούσει ποτέ από συγγραφέα είναι και η πιο ακατανόητη: «δε διορθώνω τα κείμενά μου, γιατί χάνεται έτσι το feeling της στιγμής». Ακατανόητη σας λέω, απλά ακατανόητη. Πώς είναι δυνατόν –εφόσον δεν γράφεις αυτόματη γραφή, stream of consciousness και άλλα τέτοια φιλοσοφικο-ψυχεδελικά– να γράψεις κάτι χωρίς να το διορθώσεις; Πώς είναι δυνατόν να πετύχεις ένα κείμενο με τη μία, ειδικά εφόσον μιλάμε για πεζογραφήματα εκατοντάδων σελίδων; Πώς είναι δυνατόν –και συγνώμη κιόλας, αλλά αυτό πάει συνήθως πακέτο– να διαμαρτύρεσαι μετά, όταν σου λένε οι αναγνώστες σου ότι το κείμενό σου είναι αδύναμο και δεν σέβεται τον χρόνο και το χρήμα του αναγνώστη του; Οι διορθώσεις, για μένα, δεν τελειώνουν ποτέ. Ξεκινούν από την πρώτη στιγμή της γραφής (όταν ξαναγυρίζω επιτόπου να δω αν έχω κάνει τυπογραφικά), συνεχίζονται όταν τελειώνει η πρώτη γραφή (το περίφημο αγγλικό first draft, οπότε και ξαναγυρίζω για να δω αν αυτά που έγραφα στην αρχή συνάδουν με αυτά που έγραψα στο τέλος), κορυφώνονται όταν δώσω το κείμενο σε επιλεγμένους φίλους ή γνωστούς για να μου πουν τη γνώμη τους, και… Γουέλ, τι σας είπα; Δεν τελειώνουν ποτέ. Τελειώνει μόνο η υπομονή που έχει κανείς με ένα κείμενο. Σε 2-3 χρόνια, αν ακόμα βρίσκεται καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι, θα ξαναβρεθεί η υπομονή να το ξαναδιορθώσουμε. ΚΑΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΕΡΑΤΑ! Standard Disclaimer: όλα όσα ακολουθούν δεν είναι τυφλοσούρτης. Καλείστε πριν τα εφαρμόσετε, να τα σκεφτείτε καλά και να πειραματιστείτε μαζί τους. Επίσης, και πάαααρα πολύ σημαντικό, μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, για την οποία α) διατηρώ το δικαίωμα να την αλλάξω στην πορεία της συζήτησης (εφόσον κάποιος φέρει τα κατάλληλα επιχειρήματα) και β) μπορεί να μην εξυπηρετεί τις δικές σας ανάγκες και τη δική σας ιδιοσυγκρασία. You have been warned. 12 προσεγγίσεις στο καυτό θέμα «διορθώσεις/beta-readers» 1. Γιατί να διορθώσω; Είπε κάποτε ο πολύς Χεμινγουαίη: I rewrote the ending to 'Farewell to Arms,' the last page of it, thirty-nine times before I was satisfied. Εκείνος το έκανε, διόρθωνε. Αυτή τη ρημάδα τη σελίδα, 39 φορές την έγραψε. Εσύ όμως, γιατί να διορθώσεις; Πρώτον και σπουδαιότερον, γιατί είσαι άνθρωπος. Και άνθρωπος σημαίνει «κάνω λάθη». Κι αν κάνεις λάθη, γιατί πρέπει να τα αφήσεις εκεί; Γιατί να μην τα διορθώσεις; Γιατί να αδιαφορήσεις τόσο εμφανώς για κάτι που υποτίθεται πως είναι η εσωτερική φωνή σου, η αγωνία κι η αναζήτησή σου περασμένη στο χαρτί; Κακά τα ψέματα, κανείς ποτέ δεν πέτυχε αυτό που είχε στο μυαλό του με τη μία. Πώς είναι δυνατόν; Τόσο τα μεγάλα, όσο και τα μικρά κείμενα, χρειάζονται πάντα κάποιου είδους ρετούς. Τα μεγάλα κείμενα, επειδή είναι μεγάλα, κι όσο να φτάσεις στο τέλος τους, έχεις αλλάξει γνώμη ή έχεις βρει κάτι πιο ενδιαφέρον και πιο ταιριαστό σ’ αυτό που θες να πεις και πρέπει να γυρίσεις και να κάνεις πιο ταιριαστή και την αρχή. Και τα μικρά κείμενα, γιατί η μικρή φόρμα είναι πολύ δύσκολο να περιέχει όλα όσα θέλεις να πεις με την πρώτη φορά που θα τα γράψεις, μιας και η απαιτούμενη οικονομία στις λέξεις και η περιεκτικότητα σε νοήματα ανά λεκτικό σχήμα πρέπει να είναι υψηλότατες. Γενικά, όμως, ο κύριος λόγος για να διορθώσεις είναι ένας και μοναδικός: γιατί σέβεσαι το κείμενό σου, είτε το διαβάσουν άλλοι, είτε όχι. Ένα μικρό παιδί που κυκλοφορεί βρώμικο, ξυπόλυτο, αχτένιστο και με τις μύξες να κρέμονται, δεν είναι καλό δείγμα για την αγάπη των γονιών του, είτε το βλέπει κάποιος είτε όχι. 2. Γιατί να προσέξω τους χαρακτήρες; Για πολλούς αναγνώστες, άσχετα αν ισχύει αυτό ή όχι, ο ήρωας είναι η προσωποποίηση του ίδιου του συγγραφέα. Πολλοί διαβάζουν ένα βιβλίο κι όταν συναντούν τον συγγραφέα του, αντί να δουν τον ταλαιπωρημένο από την day job ιδιωτικό υπάλληλο και πατέρα τριών παιδιών, περιμένουν να δουν τον Βίκινγκ με τα μούσια. Αυτός δεν είναι απαραίτητα λόγος για να προσέξεις και να διορθώσεις τους χαρακτήρες των ηρώων σου, τις πράξεις και τις σκέψεις τους και τη συνέπεια αυτών των πράξεων και σκέψεων σε όλο το μήκος του κειμένου. Αλλά είναι ένα σημείο απ’ όπου μπορείς να ξεκινήσεις για να καταλάβεις το εξής πολύ σημαντικό: ο ήρωάς σου είναι το όχημα με το οποίο ο αναγνώστης σου θα ταξιδέψει στον κόσμο σου. Αν το όχημα αυτό έχει το παραμικρό ελάττωμα, ο αναγνώστης, ως άλλη πριγκίπισσα που κοιμάται πάνω στο μπιζέλι, θα το νιώσει και θα χαλαστεί. Κι όταν ο αναγνώστης χαλιέται, αρχίζει τη γκρίνια κι η γκρίνια είναι ένας καλός λόγος για να σταματήσει κάποιος να διαβάζει ένα βιβλίο. Το θέλουμε αυτό; Όχι. Άρα, πρέπει να είμαστε διπλά και τριπλά προσεκτικοί, ειδικά με τους ήρωές μας. Και αυτό αφορά όχι μόνο τα μεμονωμένα άτομα, αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις, την αγάπη ή το μίσος που έχουν ο ένας για τον άλλο, τα κίνητρά τους, ακόμα-ακόμα, αν θες, και την εξωτερική τους εμφάνιση ή το όνομά τους*: γύρνα και διόρθωσε, ώστε όλα στο τέλος να βγάζουν ένα νόημα, το νόημα που θες. 3. Γιατί να προσέξω το περιβάλλον; Ομοίως με τον χαρακτήρα, αλλά από άλλη σκοπιά. Ο κόσμος που έχεις πλάσει είναι φτιαγμένος για να βολτάρουν μέσα του οι χαρακτήρες σου. Όσο πιο οικείος και στρωτά γραμμένος είναι, τόσο ευκολότερα ο αναγνώστης θα ακολουθήσει την πλοκή και τα πάθη των ηρώων σου, χωρίς να στέκεται κάθε τόσο για να ξεδιαλύνει το ένα ή το άλλο προβληματικό σημείο της κοσμοπλασίας σου. Και μια καλή ιστορία είναι αυτό που ζητάμε, τελικά. Αν ξεκινάς ένα κείμενο περιγράφοντας το Στόουνχεντζ και τις ομίχλες της Άβαλον και μετά μιλάς για τα λιόδεντρα και τα ψαροκάικα, κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά, ε, είναι λογικό να μπερδευτεί ο καημένος ο αναγνώστης σου, να μην ξέρει πού βρίσκεται και πού τον οδηγείς. Στρώσου και διόρθωσε, να μας δει ο Θεός και να μην πετιόμαστε εκτός πλοκής κάθε πέντε γραμμές. 4. Γιατί να προσέξω τη συνέχεια των σκηνών; Μα θέλει και ρώτημα; Τι σόι ιστορία διηγείσαι, που να μην έχει μια στρωτή ροή, έναν σωστό αφηγηματικό ρυθμό; Αν μάλιστα συνηθίζεις, όπως εγώ, να γράφεις τις σκηνές ανακατεμένες, εκτός χρονολογικής σειράς, πολλές φορές θα τύχει να στριμώξεις έτσι τα πράγματα, ώστε τελικά η αφηγηματική ροή να σκοντάφτει και να κωλυσιεργεί χωρίς λόγο. Τρανταχτό παράδειγμα, που πολλές φορές έχω συναντήσει –και έχω κάνει κι η ίδια, δεν είναι να κρυβόμαστε, αλίμονο–: ξεκινάς με τη σκηνή όπου ο ήρωας μιλάει με τον γερο-σοφό και παίρνει κάποιες πληροφορίες για την αναζήτηση του. Επόμενη σκηνή, η ηρωίδα συναντάει την γρια-μάγισσα κι εκείνη της δίνει συμβουλές και οδηγίες. Επόμενη σκηνή, ξυλίκι με ληστές. Επόμενη σκηνή, κι άλλο ξυλίκι με επίδοξους βιαστές της αγνής παρθένου. Το βλέπεις πώς σκοντάφτει η ροή; Ο αναγνώστης είναι αναγκασμένος να διαβάσει αρχικά δύο φορές το ίδιο πράγμα (κι ας μαθαίνει διαφορετικά πράγματα από τον γερο-σοφό και διαφορετικά από την γριά μάγισσα) κι ύστερα από τις δύο ήρεμες και γαλήνιες και υπερπλήρεις πληροφοριών σκηνές πρέπει να πέσει με τα μούτρα στη δράση και το ξύλο επί δύο. Φυσικά το παράδειγμα είναι χονδροειδώς απλοποιημένο. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει: πολλές φορές παραβλέπουμε τη θεατρικότητα που πρέπει να βγάζει ένα κείμενο ώστε να είναι εύπεπτο και ευκολοδιάβαστο, να γίνει αυτό που λέμε page turner, πάνω στη μανία και τον ενθουσιασμό μας να ολοκληρώσουμε την ιστορία που έχουμε στο μυαλό μας. Οι διορθώσεις επί της σειράς –και όχι μόνο– των σκηνών θα μας φέρουν πιο κοντά στο θεατρικό πρότυπο: εισαγωγή, πράξεις, κορύφωση, επίλογος. 5. Γιατί να ελέγξω μέγεθος παραγράφων και χωρισμό κεφαλαίων; Κάτι που βλέπω πολύ συχνά να μην κατανοεί ο κόσμος που γράφει, είναι η χρήση της παραγράφου. Μια παράγραφος, όπως και ένα κεφάλαιο, θα πρέπει να αποτελεί μικρογραφία έκθεσης: πρέπει να έχει εισαγωγή (την πρώτη φράση), σώμα (όπου αναλύεται το θέμα που την αφορά) και επίλογο (η επιλεγόμενη και κατακλείδα). Αν μια παράγραφος δεν έχει αυτή τη βασική δομή, πρέπει α) να πλαισιώνει διάλογο ή β) είναι κάτι πρωτοποριακά γραμμένο, που να βγάζει μάτι. 27 σελίδες παράγραφος, ας πούμε, όπως μου είπαν ότι είδαν σε κάποιο σύγχρονο ελληνικό κείμενο, είναι σίγουρα εξτραβαγκάν, αλλά επίσης σίγουρα κάτι που ΔΕΝ το κάνεις και συνέχεια. Μια αλλαγή παραγράφου, εντέλει, είναι ο τρόπος του αναγνώστη σου να πάρει μια ανάσα. Όσο πιο μεγάλες οι παράγραφοι, τόσο χειρότερα, τόσο πιο δύσκολα του επιτρέπεις –και στον αναγνώστη, και στο κείμενό σου το ίδιο– να αναπνέει. Το αυτό ισχύει και για τα κεφάλαια, απλά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Εδώ, η επιλογή του μεγέθους ενός κεφαλαίου είναι καθαρά δική σου υπόθεση κι επιλογή, όμως το σημείο που πρέπει να κοπούν είναι θέμα ροής και ρυθμού. Έλεγξε στο δεύτερο, τρίτο, τέταρτο πέρασμα (αν δεν το έχεις ήδη κάνει όταν σχεδίαζες τον σκελετό του βιβλίου σου), ότι τα κεφάλαιά σου έχουν αρχή, μέση και τέλος, ότι υπάρχει εσωτερική κορύφωση σε κάθε ένα τους κι ότι το κλείσιμό τους μας προτρέπει να διαβάσουμε παρακάτω. 6. Γιατί να προσέξω ορθο/τυπο-γραφικά και συντακτικά λάθη; Για τρεις κυρίως λόγους και θα τους αναφέρω περιληπτικά: πρώτον, γιατί αν θες να λέγεσαι λογοτέχνης, πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς τον λόγο από μόνος σου, χωρίς να σε βοηθάει κανένας άλλος, δεύτερον, γιατί ό,τι παρατάς στην τύχη του δείχνει ασέβεια και προς τον αναγνώστη, και προς το ίδιο το κείμενο, και τρίτον, διότι όπως έχω πει και παλιότερα κι όπως θα σου πει ο πάσα εις που ασχολείται με τον εκδοτικό χώρο, ανορθόγραφα και απεριποίητα κείμενα δεν απασχολούν τους αναγνώστες των εκδοτικών οίκων για περισσότερες από δύο παραγράφους, και κατόπιν πετιόνται στον κάλαθο των αχρήστων. Χοντρικά και με μία λέξη: σεβασμός, ρε φίλε. Και κάτι που θα το ξεχνούσα: ειδικά στο δικό μας το σινάφι, που τα ονόματα πολλές φορές δεν τα πιάνει ο αυτόματος διορθωτή του word, μια έξτρα ματιά ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Έπιασα τον εαυτό μου άπειρες φορές να αναστρέφει γράμματα σε φανταστικά ονόματα, είτε από ταχύτητα στην πληκτρολόγηση (Τιγκμαγκίρ-Τιγκαμγκίρ), είτε επειδή από ένα σημείο κι ύστερα συνειδητοποίησα πως το ανεστραμμένο είναι πιο εύηχο (Αραχζαντά-Αραζχαντά). 7. Γιατί να ζητήσω τη γνώμη κάποιου; Τώρα μπαίνουμε στα βαθιά. Ζητάμε τη γνώμη των άλλων για έναν κυρίως λόγο: γιατί η κουκουβάγια πάντα θα βλέπει το παιδί της ομορφότερο απ’ όλα. Όσο όμορφα κι αν νομίζω ότι είναι αυτά που έγραψα, όσο καλογραμμένα ή προοικονομημένα ή περιγραμμένα ή κορυφωμένα, πάντα ένα δεύτερο μάτι θα δει αυτό που εγώ, όντας μέσα στο κείμενο, γνωρίζοντας τι θέλω να πω, θα αμελήσω να το πω με τρόπο κατανοητό. Ακόμα κι αν έχω προσχεδιάσει έναν χαρακτήρα, μπορεί να βρεθεί μια στιγμή (μία και μόνο αρκεί να καταστρέψει όλη τη δουλειά μου), που ο χαρακτήρας αυτός να φαλτσάρει. Να πάψει να φοβάται τα ύψη, π.χ. ή να φάει κρέας ενώ είναι αυστηρά βίγκαν. Κι αυτό να γίνει γιατί η σκηνή που περιγράφω αφορά κάτι άλλο, θέλω αλλού να δώσω βάρος κι αυτό το ένα ρημάδι να μου ξεφύγει. Φυσικά, δεν είναι μόνο γι’ αυτά τα γλιστρήματα απαραίτητη η ξένη ματιά. Πολλές φορές, ο ξένος, αυτός που διαβάζει πρώτη φορά την εξέλιξη μιας ιστορίας, θα εντοπίσει προβλήματα και στην ίδια την πλοκή ή ανακολουθίες, που στα δικά μας μάτια φαντάζουν ασήμαντες. Εμπιστέψου την ξένη ματιά. 8. Γιατί να έχω δύο+ beta readers; Προσωπικά, προτιμώ να έχω περισσότερους, αλλά δύο είναι το μίνιμουμ νούμερο που μπορώ να σκεφτώ. Όχι μόνο θα έχεις δύο γνώμες που θα σου επιβεβαιώσουν ότι αυτό το συγκεκριμένο σημείο του κειμένου είναι όντως προβληματικό, αλλά θα σου παρέχουν –και συγχωρέστε μου τη χυδαιότητα– δύο διαφορετικής γωνίας διείσδυσης ματιές στο κείμενό σου. Άλλα βλέπει ο ένας κι άλλα ο άλλος. 9. Γιατί να ζητήσω τη γνώμη αυτού κι όχι εκείνου του γνωστού; Η επιλογή της ξένης ματιάς, ποιον θα διαλέξεις να διαβάσει το κείμενό σου, είναι πολύ σημαντική. Δε θα σε βοηθήσει κάποιος που δεν είναι ειλικρινής μαζί σου. Δε θα σε βοηθήσει κάποιος που διαβάζει μόνο για να διασκεδάσει. Δε θα σε βοηθήσει κάποιος που σε αγαπάει πολύ, τόσο πολύ που να φοβάται να σε πληγώσει. Και δε μπορώ να σε βοηθήσω εγώ να βρεις έναν τέτοιον άνθρωπο, που να μπορεί να σε βοηθήσει η δική του οπτική γωνία. Όπως πολλά από τα πράγματα που σχετίζονται με τη συγγραφή, είναι κάτι που πρέπει να το αποφασίσεις μόνος/η σου. Αυτό που μπορώ να σου πω όμως, με κάθε ειλικρίνεια, είναι ότι κάθε κείμενο πρέπει να δοκιμάζεται και από ανθρώπους που θα μπορέσουν να το κρίνουν σε σημεία που σε ανησυχούν. Π.χ. αν έχει περιγραφές μηχανών και δεν σκαμπάζεις γρι, όπως εγώ, βρες καλού κακού έναν μηχανικό που να μπορέσει να σου πει ότι αυτό κι εκείνο το σημείο αντιτίθενται στους νόμους της φυσικής, ώστε να διορθωθείς. Και μετά βρες έναν που να μην είναι μηχανικός, να μη σκαμπάζει γρι, όπως εγώ, και δώσ’ του το κείμενο και πες του: «κατάλαβες τι γράφω εδώ; Θεωρείς ότι αξίζει τον κόπο να τα πω όλα αυτά για να προωθήσω την πλοκή; Βαριέσαι και μόνο στην ιδέα;» 10. Γιατί να ακολουθήσω εκείνη ή την άλλη ή καμία υπόδειξη; Η μαγική φράση είναι «γιατί νιώθω πως πρέπει». Κακά τα ψέματα, ακόμα κι ο πιο επηρμένος και αυτολατρευόμενος συγγραφέας μπορεί να καταλάβει πότε ο beta reader του λέει κάτι που ισχύει και πότε η παρατήρηση είναι προϊόν ανειλικρίνειας, ξερολίας ή απλά και μόνο βλάβης εγκεφαλικής. Όσα κι αν σου πουν, το κείμενο τελικά είναι δικό σου, οι διορθώσεις είναι δικές σου επιλογές. Εσύ θα χρεωθείς και τα καλά, και τα κακά του. Θέλουμε από σένα κάτι δικό σου, κάτι που κι εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις πως χρειάστηκε δουλειά και που ήσουν διατεθειμένος να την κάνεις. Από την άλλη, είναι και μερικά πράγματα που απλά και μόνο δεν μπορούν να γίνουν, όπως π.χ. να δεχτείς κάθε μια παρατήρηση που θα σου γίνει από τους αναγνώστες σου ως σωστή. Τότε το κείμενο δε θα είναι δικό σου, θα είναι της ολομέλειας, που λέει κι ο Αρκάς. Κι εφόσον τη δική σου υπογραφή θα έχει από κάτω, εφόσον εσύ επέλεξες να το καραγκιοζέψεις έτσι, εσύ θα χρεωθείς και την αποτυχία του, κι αντί για ένα παιδί ανθρώπινο, με όλα του τα καλά και τα κακά, θα μας δώσεις ένα τέρας του Φρανκενστάιν. 11. Γιατί να τυπώσω; Ακόμα κι αν η οθόνη του υπολογιστή σου έχει ευκρίνεια πέραν της κανονικής, το ανθρώπινο μάτι είναι εκπαιδευμένο να δέχεται ανακλώμενο φως κι όχι εκπεμπόμενο. Ακόμα κι αν χρησιμοποιείς e-reader από την πρώτη μέρα που εφευρέθηκαν, έμαθες να διαβάζεις σε χαρτί. Υπάρχει κάτι το υπερβατικό στην αίσθηση του χαρτιού, κάνει το κείμενο απτό, του δίνει υλική υπόσταση. Αυτό λειτουργεί ακόμα και υποσυνείδητα, κατά βάθος δε θεωρούμε «πραγματικό», απτό, υλικό, το ηλεκτρονικό κείμενο. Γι’ αυτό, το τελευταίο χέρι των διορθώσεών μου, μετά από όλων των ειδών τις διορθώσεις που μπορούν να γίνουν σε ένα κείμενο, εγώ προσωπικά το κάνω σε τυπωμένο αντίτυπο. Προτιμώ 12άρια ή 13άρια γράμματα, για να βλέπω πιο καθαρά και τις μικρές λεπτομέρειες (τελείες που λείπουν, λάθος τόνοι, τυπογραφικά), και πλατιά περιθώρια, ώστε να κάνω τις σημειώσεις μου αν χρειαστεί. Πιστέψτε με, αυτό το τελευταίο χάρτινο γυάλισμα έχει σώσει κόσμο και κοσμάκη από πατατούλες μεγέθους καρπουζιού.** 12. Οπότε, γιατί να διορθώσω; Γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν είσαι καλύτερος συγγραφέας από τον Χεμινγουαίη. Τελεία και παύλα. *Υπάρχουν δύο τυπωμένα βιβλία ελληνικού φανταστικού, στα οποία ένας από τους ήρωες αλλάζει όνομα στο μέσο της πλοκής, (π.χ. Κώστας-Χρήστος) και το καταλαβαίνεις ότι είναι το ίδιο άτομο από την περιγραφή του και μόνο. Εντάξει, πόσο πιο τεμπέλης να είναι ένας συγγραφέας; **Και για όσους σκέφτονται σοβαρά το θέμα της ανακύκλωσης, όπως εγώ, ποτέ δεν τυπώνω μόνο από τη μία πλευρά της σελίδας? κι αν το κάνω, τότε την κρατάω για να τη χρησιμοποιήσω ως scrap paper. Φυσικά, όταν και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούνται, ανακυκλώνω ή κρατάω το χαρτί για χαρτοκατασκευές. Προηγούμενα θέματα: α) 12 πράγματα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις να γράφεις β) 12 τρόποι να προσεγγίσεις μια ιδέα γ) 12 τρόποι να προσεγγίσεις την κοσμοπλασία σου δ) 12 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον ήρωά σου ε) 12 τρόποι προσέγγισης της πλοκής ς) 12 λόγοι επιλογής ή απόρριψης της οπτικής γωνίας ζ) 12 σημεία όπου τα κλισέ πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία η) 12 τρόποι να ζωντανέψεις το γραπτό σου θ) 12 ελαττώματα στο χαρακτήρα ενός συγγραφέα ι) 12 πράγματα που μπορείς να εκμεταλλευτείς για να κάνεις τη συγγραφική ζωή σου εύκολη

Κυρίες και κύριοι, είμαι πραγματικά περήφανος, και συγκινημένος (δεν κάνω πλάκα), να σας αναγγείλω ότι το όνειρο πολλών χρόνων επιτέλους έγινε πραγματικότητα. Το πρώτο βιβλίο μου και πρώτο των Χρονικών είναι πλέον εκεί έξω. Από την πλατφόρμα smashwords λοιπόν κυκλοφορεί (σε κάμποσα φορμάτ για όλα τα γούστα): Οι Ιππότες Του Όρκου, Τα Χρονικά Της Έρεμορ, Βιβλίο Πρώτο.

Show vs. tell Ως συγγραφείς, μας το επισημαίνουν ξανά και ξανά. Ως μέλη του φόρουμ, το έχουμε συζητήσει κάμποσες φορές ως τώρα. Ως αναγνώστες, το απαιτούμε. Τι ακριβώς όμως σημαίνει, αυτό το περίφημο Δείξ’το μας και Μην Μας Το Λες; Είναι πραγματικά εφικτό; Είναι πάντα επιθυμητό; Υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε πότε χρειάζεται και πότε όχι; Πριν αποφασίσουμε αν πρέπει πάντα μα πάντα να προτιμάμε το show από το tell, σαν το δρόμο της αρετής έναντι του δρόμου της κακίας ένα πράγμα, καλά θα κάνουμε να ξεχωρίσουμε τι σημαίνει show και τι tell. Διαφορετικά δύσκολα θα βγάλουμε άκρη. Το να λες, σημαίνει να λες ότι ο ήρωάς σου είναι ψηλός, κοντός, άσηχμος, θυμωμένος, πανευτυχής, πεσμένος στα πατώματα ή ανεβασμένος στους επτά ουρανούς. Ο Γιάννης ήταν πανύψηλος. Η Ελένη ήταν πανευτυχής με την πρόσληψη της κόρης της. Ο Ιούλιος είχε πέσει σε κατάθλιψη μετά το χωρισμό του με την Έλλη. Το να δείχνεις σημαίνει να δίνεις μία περιγραφή, μία εικόνα, ένα αίσθημα που να γεννά μέσα στο νου του αναγνώστη σου το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, ο Γιάννης χρειαζόταν να σκύβει για να μην χτυπήσει το κεφάλι του στο καφασωτό της πόρτας (=ψηλός). Η Ελένη έκανε τραπέζι στους συγγενείς της εκείνη την Κυριακή, για να ανακοινώσει τα νέα της πρόσληψης της μονάκριβης κόρης της (=πανευτυχής). Αφότου χώρισε, ο Ιούλιος σπάνια έβγαινε πια: κοιτούσε και ξανακοιτούσε παλιές φωτογραφίες της Έλλης, άκουγε τα τραγούδια τους, κάποιες φορές τον έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιά με το μπουκάλι της μπύρας. Άδεια κουτιά πίτσας είχαν σωρευτεί στις γωνιές του δωματίου και τα ρούχα του ανέδιδαν μία μυρωδιά ξινίλας, απλυσιάς και αυτολύπησης (=κατάθλιψη). Είναι εφικτό; Βλέπουμε παραπάνω πως ο συγγραφέας μπορεί να επιστρατεύσει εικόνες, ήχους, μυρωδιές, να απευθυνθεί κοντολογίς και στις πέντε αισθήσεις του αναγνώστη του, προκειμένου να χτίσει απτό και ορατό αυτό που θέλει να δείξει και να μην το πει. Εδώ ανασύρει ουσιαστικά από τα πρότυπα και τις συμβάσεις που έχει ο κάθε ένας από μας στο μυαλό του (με μία διαδικασία γνωστή στη δημιουργική γραφή ως evocation, επίκληση δλδ. των όσων ήδη υπάρχουν αποθηκευμένα στις μνήμες και τις γνώσεις μας.). Οικογενειακό γεύμα σημαίνει γιορτή, για τους περισσότερους ανθρώπους. Άδεια κουτιά πίτσας και απλυσιά σημαίνουν κατάθλιψη. Συχνά διαβάζουμε πως έχουμε show όταν μπορούμε να φανταστούμε την περιγραφόμενη σκηνή, σαν να μας την προβάλλει μία κάμερα. Στο tell εκείνο που κάνουμε είναι να καταγράφουμε την πληροφορία. Στο show τραβάμε την αυλαία και ο αναγνώστης γίνεται μέτοχος (ή πάντως, άμεσος θεατής) στη σκηνή. Ο Άντον Τσέχωφ έγραφε: μην μου λες ότι το φεγγάρι λάμπει. Δείξε μου το καθρέφτισμά του σε ένα κομμάτι σπασμένο γυαλί. Είναι ένα καλό παράδειγμα αυτό. Μην δείχνεις το δάσος, αλλά τη δροσερή σκιά των δέντρων και τη μυρωδιά των φυλλωμάτων. Μην λες ότι κάνει ζέστη, δείξε μας πόσο ίδρωσε ο ήρωάς σου. Μην λες πως τρόμαξες, πες μας πώς χτυπούν τα δόντια σου και πώς τινάζεσαι στο άκουσμα ακόμη και του πιο απαλού θροϊσματος. Μπορείτε να σκεφτείτε ένα πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων. Είναι πάντα επιθυμητό; -Ο Γιάννης ήταν μοναχικός άνθρωπος. -Ο Γιάννης περνούσε τον περισσότερο χρόνο του κλεισμένος στο σπίτι. Είχε λίγους συγγγενείς, ακόμη λιγότερους φίλους και δεν ενδιαφερόταν για κανένα, όπως και κανείς δεν νοιαζόταν για αυτόν πραγματικά. Είχε τα βιβλίά του, τις ταινίες του, είχε και κάποιες αναμνήσεις. Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο. -Η Μαρία ήταν ελκυστική γυναίκα -Κάθε φορά που έβγαινε, η Μαρία τραβούσε πάνω της τα βλέμματα των ανδρών. Όπως και αν ήταν ντυμένη, βαμμένη ή άβαφη, μόνη της ή με παρέα. Η κίνησή της είχε μία ποιότητα χορευτική, σαν συγχρονισμένη με μια μυστική μελωδία. -Έκανε κρύο. Το χιόνι σκέπαζε τους δρόμους. -Ο Κώστας σήκωσε το γιακά ως πάνω από τη μύτη του. Η αναπνοή του άχνιζε. Στο δρόμο, το χιόνι άστραφτε εκτυφλωτικά στον χειμωνιάτικο ήλιο. Τι παρατηρούμε και στα τρία αυτά παραδείγματα; Το show ενδέχεται να εγκυμονεί τον κίνδυνο της πολυλογίας. Δλδ, εκείνο που θα μπορούσε να γίνει κατανοητό με μία πρόταση μόνο, τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τρεις και τέσσερις προτάσεις για να το πούμε. Έτσι λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα μειονέκτημα που έχει το show έναντι του tell. Το show έχει την τάση να γίνεται πιο πολυλογάδικο. Πολλοί δάσκαλοι δημιουργικής γραφής (και φιλόλογοι) διδάσκουν ότι πρέπει να αποφεύγουμε το υπερβολικό tell. Είναι σωστό, αλλά αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε ένα κείμενο ολόκληρο γραμμένο δείχνοντας και όχι λέγοντας, ένα διήγημα, μια νουβέλα, ένα μυθιστόρημα, θα καταλήξουμε σε ένα υπερβολικά περιγραφικό και φορτωμένο λεπτομέρειες κομμάτι. Ένα κομμάτι όπου δεν θα ξεχωρίζουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Ένα κείμενο όπου θα λείπουν οι γκρίζες φωτοσκιάσεις και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις. Μυρωδιές, ήχοι, χρώματα, γλώσσα του σώματος, γκριμάτσες, χειρονομίες, μεταφορές. Ό,τι είχαμε στατολογήσει υπέρ μας, μπορεί εξίσου εύκολα να γίνει εχθρός. Το διαρκές show γίνεται κουραστικό στον αναγνώστη, ακόμη και εξουθενωτικό. Υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε πότε χρειάζεται show και πότε όχι; Αν χρειάζεται να δώσουμε κάποιες πληροφοριές, σημαντικές μεν αλλά σχετικά ουδέτερες, τις δίνουμε με tell. Αν χρειάζεται να μεσολαβήσει κάποια παράγραφος ή μερικές σελίδες εξηγήσεων για πράγματα μεταξύ δύο έντονων σκηνών δράσης, επίσης προτιμάμε το tell. Το tell έχει άμεση σχέση με αυτό που αποκαλούμε summary στη γραφή, δηλαδή ένα είδος περιληπτικής αφήγησης. Το σπίτι ήταν παλιό, υπερβολικά παγωμένο τους χειμώνες και αποπνικτικά ζεστό τα καλοκαίρια. Μέσα σε τούτη τη δήλωση δεν υπάρχει σοβαρή δράση και δεν υπάρχει λόγος να εξαντλήσουμε την συγγραφική μας δεινότητα προκειμένου να δείξουμε με εικονοποιητική ένταση το τί ακριβώς συμβαίνει. Ο Γιάννης είχε να συναντήσει το καινούριο του αφεντικό εκείνο το απόγευμα. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν άλλα εδώ. Το tell μπορεί να λειτουργήσει σαν μία γέφυρα μεταξύ των οροσήμων της ιστορίας μας. Η Μαρία φόρεσε τα καλά της για να πάει στην Ανάσταση. Δεν χρειάζεται να περιγράψεις το ύψος των τακουνιών της ή το πόσο λάμπανε τα κοσμήματά της στο φως των κεριών. Έτσι λοιπόν, και σε αυτό το θέμα όπως και σε όλα, η μέση οδός είναι συχνά η προτιμότερη λύση. Συγκεκριμένα, προτιμάμε το tell: Σε σκηνές που μεσολαβούν μεταξύ δράσεων. Στην περιγραφή ενός ταξιδιού από τον ένα σημαντικό τόπο σε έναν άλλο. Στις αναδρομές (flash-back), στις αναμνήσεις κάποιου. Όταν θέλουμε να δώσουμε κάποιες σημαντικές πληροφορίες και παράλληλα να μετακινηθούμε σχετικά γρήγορα και απρόσκοπτα στο επόμενο στάδιο της αφήγησης. Όταν θέλουμε να ενημερώσουμε μεν τον αναγνώστη, αλλά να μην του τραβήξουμε υπερβολικά την προσοχή από την κλιμάκωση που ακολουθεί. Όταν λίγο tell συντελεί στην ιστορική /χρονική /γεωγραφική μας τοποθέτηση. Όταν θέλουμε να ενημερώσουμε εν τάχει για το τι ειπωθηκε μεταξύ των προσώπων χωρίς να παραθέσουμε ολόκληρο το διάλογο. Όταν θέλουμε να αποσυμπιέσουμε ένα γεμάτο εντάσεις κείμενο, σκορπάμε φράσεις και πληροφορίες σε μορφή tell για μία σύντομη αποκλιμάκωση. Δεν υπάρχει λοιπόν show vs. tell, αλλά μάλλον show and tell. Στην ζωγραφική, λένε, το έργο παίζεται στα γκρίζα. Στη μουσική η παύση έχει κάποιες φορές την ίδια αξία με τους ήχους. Δεν έχει να κάνει με το αν επιλέγεις να πεις ή να δείξεις. Έχει να κάνει με το να γνωρίζεις πότε πρέπει να πεις και πότε να δείξεις.

Η συνέχεια της τριλογίας μου, η Εποχή των Θρύλων, από τις εκδόσεις Πηγή. Περιττό να σας πω πόσο χαρούμενος νιώθω!

Σε ένα Αμερικάνικο σενάριο οι εξωγήινοι καταλαμβάνουν τη Γη. Τη Γη. Μήπως όλος ο πλανήτης είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες; Δεν είναι η Ιταλία; Το Πακιστάν; Ως άνθρωποι με φαντασία (και ως ένα βαθμό ως καλλιτέχνες) δεν έχουμε την περιέργεια να ψάξουμε, να δούμε πως είναι η κατοχή της Γης στις άλλες χώρες; Στην Ελλάδα; Σε μια χώρα που έκανε αντάρτικο στους Γερμανούς, δεν θα έκανε αντάρτικο στους εξωγήινους; Γιατί να είναι αστείο; Επισημαίνω, όπως έκανα κι αλλού, το πρόβλημα είναι σε αυτόν που γελάει. Και για να δείξω κάπως την έκταση του προβλήματος, θα πω ότι δυστυχώς σε αυτή τη χώρα διαθέτουμε πολλά παρδαλά κατσίκια. Πχ, όταν οι Αμερικάνοι γυρνάνε γουέστερν τους φαίνονται αστεία; (Μην ξεχνάμε ότι η Αμερική γυρνάει ταινίες για τον δικό της πληθυσμό, άσχετα αν είναι αρεστές παγκοσμίως). Όταν οι Κινέζοι κάνουν ταινίες κουγκ-φου, σαολίν, ιπτάμενους δράκους, ξεκαρδίζονται στα γέλια; Οι Βρετανοί με τον Σέξπιρ ρίχνουν απίστευτη καζούρα; Οκ. Ελλάδα εδώ. Άντε να κάνουμε σήμερα ταινία με φουστανέλα, όπως κάναμε παλιά. Πιστεύετε ότι δεν θα βρεθούν αυτοί που θα το γελάσουν σαν παρδαλά κατσίκια; Κάποτε έκανα έρευνα για να γράψω σενάριο τη ζωή του ρήτορα Δημοσθένη για τηλεοπτική σειρά. Σε όποιον το έλεγα μου απαντούσε "μα δεν θα είναι αστείο;" Όλοι τους ήταν κολλημένοι από κάτι σκετσάκια στους Απαράδεκτους με αρχαία Ελλάδα, με τους χαρακτήρες να φορούν σεντόνια. Ωραία ρε μάγκες. Όχι εξωγήινους, όχι βρικόλακες, μα ούτε φουστανέλες ή αρχαία Ελλάδα. Ε για τι το σταυρό μου είμαστε εντάξει να βγάλουμε;!! Άστε ξέρω. Τον Χατζηχρήστο να λέει "αμ πως" και τον Βέγγο να τρέχει και να τρώει σφαλιάρες. Είναι θέμα κόμπλεξ. Είναι θέμα παιδείας. Θυμάμαι όταν πήγαινα φροντιστήριο να μάθω Αγγλικά. Είχαμε δασκάλους που μας μάθαιναν να λέμε τις λέξεις με τη σωστή αγγλική προφορά. Μόλις όμως ο μαθητής έλεγε τη λέξη σωστά, οι υπόλοιποι μαθητές γελούσαν σε βάρος του. Κομπλαρισμένος ο μαθητής, για να γλυτώσει την καζούρα, γύρναγε το αγγλικό του στο πιο... "ουγκ" και τα μιλούσε όπως ο Αντόνι Κουίν στο Ζορμπά. Λες και μαθαίναμε τα αγγλικά για να τα μιλάμε μεταξύ μας. Και τώρα όλοι ξέρουμε αγγλικά σαν τον Τσίπρα. Είναι θέμα παιδείας. Οι Έλληνες μπορεί να μην αντιδρούν σαν τους Αμερικάνους στο εξωπραγματικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ελληνικό setting αποκλείεται από την ντόπια φαντασία.

Η Βίλκα Συγγραφέας Άννα Μακρή Εκδόσεις mamaya, Σειρά Άρπη Η Ιουλία φεύγει. Φεύγει για να ξεφύγει από τη θλίψη της, από το παρελθόν της, από την ίδια της τη ζωή. Δεν τα καταφέρνει. Αυταπατάται, γιατί τρέχει προς μια ολοκαίνουργια ζωή για αυτήν, μια ζωή αναπάντεχα μαγική και τρομακτική, βίαιη και τρυφερή, γεμάτη μνήμες αρχαίες, αλλά όχι ξεχασμένες. Μια ζωή που είναι τόσο παλιά όσο και ο πόνος της μητρότητας. Έμεινα τελείως ακίνητη, έχοντας βγει η μισή από το χώμα, σαν ρίζα αιωνόβιας βελανιδιάς, και περίμενα. Ήμουν έτοιμη, όμως, να απαντήσω στην παραμικρή απειλή με επίθεση, με νύχια και με δόντια πάλι, όπως πριν μέσα στη γη, όπως θα έκανα πάντα από τότε και στο εξής. *** Φίλοι σουφουφίτες. Καταρχήν, ας σταθώ λίγο στο περίεργο της στιγμής: έχω ανοίξει πολλά τόπικ με ιστορίες μου στο φόρουμ, ε, άνοιξα ένα ακόμη. Τι; Δεν είναι το ίδιο; Ωραία. Και τώρα που έκανα αυτή την αξέχαστη εισαγωγή, ας περάσω στο θέμα μου: Θα σας πω για την εμπειρία του να διαβάζεις το πρώτο σου βιβλίο. Ε, λοιπόν, αυτό το πράγμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι ήξερες μέχρι τώρα. Δηλαδή, παίρνεις ένα βιβλίο από το ράφι, έτσι; Το ανοίγεις κι αρχίζεις να διαβάζεις (εντάξει, μερικές φορές υπάρχουν προκαταρκτικά χάδια, αλλά ας τ' αφήσουμε και ας περάσουμε στο ζουμί). Δεν είναι σαν να γνωρίζεις ένα καινούργιο πρόσωπο; Κάποιος που τον ακούς να σου μιλάει και θέλεις να σε κερδίσει. Δεν σε έχει από την αρχή, πρέπει να σε κερδίσει. Ε, όταν διαβάζεις ένα δικό σου βιβλίο είναι σαν να τον ξέρεις αυτόν τον άνθρωπο χρόνια, τον έχεις φίλο, γείτονα, εχθρό, ίσως. Πάντως τον ξέρεις καλά. Και την ιστορία που λέει την έχεις ακούσει εκατοντάδες φορές, την ξέρεις απ' έξω κι ανακατωτά. Αλλά την έχεις ακούσει, μέχρι τώρα, κατ' ιδίαν. Τώρα, ο άνθρωπος αυτός, την αφηγείται σε κοινό. Και ξαφνικά, κάθεσαι κι εσύ και την παρακολουθείς από την αρχή, από τη μια λες "ε, ναι, πάλι αυτή είναι", αλλά από την άλλη αναρωτιέσαι "μα, είναι αυτή η ίδια που έχω ακούσει τόσες φορές;" Αυτό είναι το συναίσθημα, για 'μένα. Ούτε χαρά, ούτε ανακούφιση (ουφ, επιτέλους), αλλά μία καινούργια οπτική ώστε να ασκήσω φρέσκια κριτική στον εαυτό μου.

Δύο διηγήματά μου κυκλοφόρησαν εντός του μήνα. Το "Dark Store" (near future sci-fi) βραβεύτηκε στο Magic Pen Writing Contest 2023 στα πλαίσια του Fantasy Festival και κυκλοφόρησε στον τόμο "Το Απόλυτο Κακό". Το "Ραβδί, μια ιστορία της Πικρής Στροφής" (fantasy) κυκλοφορεί από αύριο, Τετάρτη, στο 35ο τεύχος του περιοδικού Φανταστικά Χρονικά, στην επέτειο των 20 χρόνων του περιοδικού. Ειλικρινά, δεν ξέρω για ποιο από τα δυο παραπάνω νιώθω πιο περήφανη.

Είμαι πολύ χαρούμενος που θα μοιραστώ μαζί σας την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου. Είναι μια μικρή νουβέλα ηρωικής φαντασίας σε μια φανταστική μεσαιωνική Ιαπωνία. Η ιστορία έχει ως εξής: Όταν οι αδίστακτοι δαίμονες γιοκάι άρχισαν να τρομοκρατούν τη φεουδαρχική Ιαπωνία, αυτός που κλήθηκε να τους αντιμετωπίσει ήταν ο σαμουράι Ενίσι Ναγκατόμο. Ορκισμένος να υπηρετεί μέχρι θανάτου την αυτοκρατορία, ο Ενίσι δέχτηκε με τιμή την εκτέλεση της δύσκολης αποστολής του. Ο δαίμονας Σούτεν Ντόντζι, όμως, δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα γιοκάι. Η δύναμη και η πανουργία του ξεπερνούσαν οτιδήποτε είχε αντιμετωπίσει έως τότε. Ειδικά όταν ο στόχος του έγινε ένα νεογέννητο βρέφος, τα πάντα άλλαξαν για τον Ενίσι. Πλέον ο εχθρός που έπρεπε να πολεμήσει δεν ήταν μόνο ο δαίμονας αλλά και όλα του τα πιστεύω με τα οποία είχε μεγάλωσε. Λινκ: https://www.universepaths.com/product-page/ο-σαμουράι-με-το-γυάλινο-ξίφος-κοσμάς-κωνσταντινίδης-κατηγορία-ιαπωνικό-fant Θα χαρώ να ακούσω τις κριτικές σας!

Οι Ιππότες Του Όρκου Τα Χρονικά Της Έρεμορ Συγγραφέας: Μιχαήλ Φανός (κατά τον ΣΦΦικό κόσμο, WILLIAM) Links: Smashwords, Goodreads Στον κόσμο της Έρεμορ η μάχη μεταξύ καλού και κακού δεν είναι απλά θέμα συνειδήσεων, είναι ένας πραγματικός πόλεμος μεταξύ των ελευθέρων λαών και των δυνάμεων του Σκότους. Στην Αραγκόν, ο νεαρός Γουίλλιαμ του Νέρακ έρχεται στο κάστρο των Αετών, την έδρα της Ιπποσύνης για να γίνει δόκιμος Ιππότης. Από την πρώτη στιγμή θα βρεθεί στο επίκεντρο αυτού του πολέμου, θα αποκτήσει καλούς και πιστούς φίλους, θα πολεμήσει και θα αγαπήσει.Θα αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του εχθρού αλλά θα πληρώσει το τίμημα γι' αυτό;

Μετά από πρόσκληση των Nyctophilia.gr και Trivia Obscura, βγήκε και η συλλογή διηγημάτων Pandemia. Διανέμεται δωρεάν σε ebook (http://nyctophilia.gr/book/pandemia/) από την Nyctophilia και κάπου εκεί ανάμεσα στους άλλους, θα βρείτε κι εμένα. Danse Macabre - Δημήτρης Γαλατόπουλος Για δέσιμο - Ευθυμία ε. Δεσποτάκη Έβηξα - Ηλίας Ιακωβάκης Η ρωγμή - Δημήτρης John Ράπτης Μέδουσα - Μπάμπης Δρουκόπουλος Ο πρώτος - Γιώργος Πούλος Ο υιός της λήθης - Γιώργος Σκαγιάκος Οδηγίες εκκαθάρισης - Μιχάλης Γεωργοστάθης Οι δυο μας - Αναστάσιος Βρόσγος Οι μάσκες του θανάτου - Αλέξανδρος Τριανταφύλλου Πανδημία - Εύα Αλεξανδροπούλου Σιωπή, ένας μύθος - Σοφία Μπαρμπαγιάννη Τα πτηνά - Πέτρος Τσαλιαγκός Το τελευταίο ρολόι της γης - Δημήτρης Δελαρούδης Το χάδι του Θεού - Γρηγόρης Φεϊζατίδης

Επιπρόσθετα, θα ήθελα κι εγώ να συμπληρώσω πως στην πρώτη ανθολογία της AllBooks με τίτλο Στα Όνειρα της Φαντασίας: Πολεμικές Ιαχές συμμετέχουν τουλάχιστον έξι μέλη του forum (απ' όσο γνωρίζω τουλάχιστον). Δάμτσιος Γιώργος – Ντάλγκραθ (Περιπέτειες του Τάλικ #1) Δεσποτάκη Ε. Ευθυμία – Λόγχη από Κόκαλο, Λόγχη από Κεντρί Δημακόπουλος Γρηγόρης – Ερήμωση Δημητριάδης Μάριος – Οι Στοές του Τέλμορ Ζαμποπούλου Χριστίνα (Christina Lucas) – Σε Μαρμαρένια Αλώνια Ζαφειρκος Κωνσταντίνος – Ιστορίες της Φωτιάς Κεραμίδας Ελευθέριος – Εστεμμένος Μπελαούρης Γιώργος- Για την Λώρελαϊ Τσιάρας Ηλίας – Οπτίωνας Χατζηγιώργης Ντίνος – Κόκκινο Αίμα

Ανατροπή. Και όμως, γυρίζει (συμβαίνει). Η ανατροπή πρέπει να υφαίνεται αριστοτεχνικά και να είναι λεπτεπίλεπτη σαν κέντημα. Αλλά να έχει αντίκτυπο σαν σεισμός. Οι ανατροπές είναι συχνά (όχι πάντα, ωστόσο) το ζητούμενο, σε μία ιστορία όπου η περιπέτεια και η δράση παίζουν τον πρώτο ρόλο. (Στη λογοτεχνία είδους ακόμη περισσότερο, aka στη λογοτεχνία που γράφεις και συ, ω φίλε συμφορουμίτη). Αυτό δεν σημαίνει πως οι ανατροπές πετυχαίνουν πάντα. Το θέμα με την ανατροπή, δηλαδή το να καταφέρνεις να αλλάζεις ρότα στην ιστορία σου με ένα γεγονός, ένα συμβάν που κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει ή με μία αλλαγή στα δεδομένα σου είναι ότι, αν το πετύχεις, είσαι αξιέπαινος. Αν δεν το επιτύχεις, καλύτερα να μην το είχες αποτολμήσει από μίας αρχής. Μία αποτυχημένη ανατροπή μακάρι να μην μολύνει ποτέ το κείμενό σου. Πριν προχωρήσουμε για να δούμε τι και τι φτιάχνει μια ανατροπή, ας ξεκαθαρίσουμε τα βασικά που την χαλάνε. Δύο πράγματα κυρίως: Ο αναγνώστης την έχει μαντέψει. They saw that coming, πώς το λένε. Μάλιστα, όσο νωρίτερα την έχει μαντέψει τόσο πιο για κλάματα θα είναι η ανατροπή σου. Αν έχουμε ζαλίσει τον αναγνώστη μας στις προοικονομίες, στα στοιχεία τα σκόρπια που δείχνουν προς την ανατροπή μας και στα πονηρά κλεισίματα του ματιού, τότε η ανατροπή αυτή δεν θα έρθει καν σαν επιβράβευση στην ευφυΐα του αναγνώστη που κατάφερε να λύσει το γρίφο. Επειδή ο γρίφος ήταν γελοιωδώς απλός. Αν η ανατροπή μας είναι εντελώς εκτός τόπου. Αν δεν δικαιολογείται με τίποτα από τα προηγούμενα. Αν σε ένα αμιγώς αστυνομικό περιβάλλον ο Σαμ Σπέηντ τύπου ήρωας βγάζει κέρατα ή αποδεικνύεται εξωγήινος, ενώ δεν υπάρχουν εξωγήινοι σε αυτό το σύμπαν. Ή κάτι αναλόγως ακραίο. Ουσιαστικά, η ανατροπή πρέπει να λειτουργεί σαν να βρίσκεις, ξαφνικά, ένα κρυμμένο μυστικό δωμάτιο στο σπίτι που έχεις ζήσει όλη τη ζωή σου. Να υπάρχει έκπληξη, αλλά να αποτελεί η έκπληξη αυτή το ταιριαστό μέρος ενός συνόλου. Να είναι ευπρόσδεκτη και απαραίτητη, σαν το μονοπάτι που ανακαλύπτεις στο δάσος ακριβώς όταν έχεις χαθεί και είσαι βέβαιος πως οι λύκοι θα κολατσίσουν το κουφάρι σου. Και αφού ξεκαθαρίσαμε τα no-nos της ανατροπής, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να την πετύχουμε. Πώς και κατά πόσο είναι δυνατή μία ανατροπή που να σέβεται τον εαυτό της -και τον αναγνώστη μας; Πώς. Λίγο ως πολύ, οι τρόποι είναι γνωστοί. Ας δούμε μερικούς: Όταν δείχνεις σε λάθος μεριά. Για παράδειγμα, ο αναγνώστης πιστεύει πως ο φονιάς είναι ο μπάτλερ. Αλλά δεν είναι. Πιστεύει πως η μυστική προφητεία σκιαγραφεί έναν συγκεκριμένο ήρωα. Όμως αναφέρεται σε κάποιον άλλο. Πιστεύεις πως έχεις μαντέψει τον εραστή της συζύγου του στρατηγού. Αλλά ο εραστής της είναι κάποιος άλλος, ή η σύζυγος έχει στην πραγματικότητα μιαν ερωμένη. Κοντολογίς η μέθοδος αυτή της ανατροπής συνίσταται στο να δείχνουμε, συνειδητά, σε λάθος μεριά. Δηλαδή να τροφοδοτούμε τον αναγνώστη με στοιχεία που μπορούν να ερμηνευτούν καταφανώς με τον άλφα τρόπο –αλλά ερμηνεύονται, τελικά, με έναν τρόπο ολωσδιόλου αναπάντεχο. Που ήταν, ωστόσο, ακριβώς κάτω από τη μύτη μας από την αρχή. Ως προέκταση του προηγούμενου: ανατρέπεις όταν σπας τα κλισέ. Ο αναγνώστης μπορεί να περιμένει ότι ο μπάτλερ είναι ο φονιάς. Μπορεί να είναι σίγουρος για την έκβαση της ιστορίας επειδή έχει υπόψη του ιστορίες με ανάλογη δομή. Οποιοσδήποτε παράδρομος τον βγάλει από τον χάρτη της πεπατημένης και αναμενόμενης δομής μπορεί στα χέρια ενός ικανού συγγραφέα να εξελιχθεί σε πρώτης τάξεως ανατροπή. Όταν χειρίζεσαι τα κλισέ με εντελώς μα εντελώς αναπάντεχο τρόπο. Ας πούμε, έχεις μία ιστορία με πριγκίπισσα και δράκο. Αν ο δράκος είναι αιχμάλωτος της πριγκίπισσας. Αν δράκος και πριγκίπισσα είναι θύματα του σκληρόκαρδου πρίγκιπα. Αν ο τυχάρπαστος κλέφτης ο γιος του κανέναν από το πουθενιστάν παραμένει, ως το τέλος, ένας τυχάρπαστος κλέφτης και γιος του κανένα από του πουθενιστάν και δεν αποδεικνύεται ο χαμένος γιος του αρχικαλού ή του αρχικακού ή ο εκλεκτός πασών των θρησκειών. (Θέλετε να δείτε πώς γίνεται; Διαβάστε Game of Thrones. Όπου το σπάσιμο των κλισέ κοντεύει να γίνει κλισέ). Όταν ο ίδιος ο ήρωας έχει λάθος και στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων. Όταν δεν έχει τον έλεγχο της ροής και της ζωής του. Όταν η τροπή της ιστορίας τον πηγαίνει όπου θέλει. Αυτόματα και ο αναγνώστης έχει την ίδια λάθος και στρεβλή αντίληψη (εκτός και είμαστε εξαιρετικά απρόσεκτοι συγγραφείς). Οποιαδήποτε έκπληξη «βρει» τον ήρωά μας, θα βρει και τον αναγνώστη μας. Όταν ένα ή περισσότερα πρόσωπα αποδεικνύονται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Όταν αποδεικνύονται κακοί, ή προδότες, ή συνωμότες, ή τσιράκια του εχθρού, ή φαντάσματα, ή αναμνήσεις στο κεφάλι κάποιου, ή απεσταλμένοι κάποιων ανώτερων (καλών ή κακών) δυνάμεων, ή κατάσκοποι. Και όταν, οτιδήποτε από τα παραπάνω, δεν το έχει μαντέψει ο αναγνώστης πριν. Όταν κάποιο κομμάτι της ιστορίας μας έχει χαθεί. Ένας ήρωας είχε χάσει τη μνήμη του για κάποιο διάστημα. Ή τον είχαν απαγάγει. Προσπαθεί να ξαναπιάσει το νήμα της ζωής του, λοιπόν, από εκεί που το είχε αφήσει. Ωστόσο, ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια της απουσίας του μπορεί να αποτελέσει υλικό για μία πρώτης τάξεως ανατροπή. Όταν ένα αντικείμενο, ή μία εφεύρεση, ή κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την έκβαση της ιστορίας μας παύει να υφίσταται, ή καταστρέφεται. Αυτόματα η ιστορία πρέπει να πάρει άλλο δρόμο για να συνεχιστεί. Όταν το παραπάνω αντικείμενο αποδεικνύεται ότι κάνει διαφορετική δουλειά (ή συν κάποια διαφορετική δουλειά) από εκείνη που πιστευόταν αρχικά. Το μαγικό φίλτρο αορατότητας είναι, ας πούμε, και φίλτρο εντοπισμού. Ο ήρωάς μας πεθαίνει. Και πρέπει να αναλάβει άλλος την αποστολή του. Η αποστολή (ο σκοπός της ιστορίας) δεν ήταν ποτέ αυτό που νομίζαμε. Ο ήρωας ξεκίνησε να κάνει ένα πράγμα, αλλά τελικά, χρειάστηκε να αλλάξει τα σχέδιά του και να κάνει κάτι άλλο. Όταν η δουλειά που πρέπει να γίνει, γίνεται από τύχη, από απροσεξία – από κάποιον αδαή, ή καμιά φορά, από κάποιον αντίπαλο. Ως προέκταση του προηγούμενου: όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι έχουμε ανατροπή. Ο αδικημένος αποδεικνύεται αδικητής, ο τύραννος ένας παρεξηγημένος φιλάνθρωπος και τα παρόμοια. Όταν ερμηνεύεις πρότυπα, σύμβολα, αρχέτυπα κλασικά και γνωστά με εντελώς νέο τρόπο. Πιο πολύ έχει να κάνει με την κοσμοπλασία τούτο δω. Ας πούμε, στο Matrix βρικόλακες και λυκάνθρωποι είναι γκλιτσάκια στο πρόγραμμα. Αν οι βρικόλακες λοιπόν είναι άγγελοι; (για παράδειγμα.) Ή ουράνιοι απεσταλμένοι; Ή ψυχές αγίων που τους αρνήθηκαν για χ-ψ λόγους τη θέωση; Όταν μία ανατροπή διαδέχεται μία άλλη. Αυτό μπορεί να σας φαίνεται περίπλοκο, αλλά λειτουργεί σχεδόν πάντα. Μία ανατροπή αφήνει τον αναγνώστη με το σαγόνι κρεμασμένο (αν επιτύχει). Σπάνια θα περιμένει να ακολουθήσει μία δεύτερη ανατροπή, όταν είναι ακόμη ζαλισμένος από την έκπληξη της πρώτης. Πιάνει, ναι. Και αν, με κάποιον τρόπο, η μία ανατροπή προκύπτει ως φυσική αλλά μη αναμενόμενη συνέπεια της άλλης. Αλλά μην το παρακάνετε με τις διαδοχικές ανατροπές. Έστω λοιπόν ότι θα καταφύγουμε σε κάποιο από τα παραπάνω tips προκειμένου να σκαρώσουμε την ανατροπούλα μας. Ή σε έναν συνδυασμό των παραπάνω. Κατά πόσο είναι δυνατόν να προκαλέσουμε έκπληξη στον σημερινό, βομβαρδισμένο από πάσης φύσεως απίθανες ιστορίες, αναγνώστη; Το πιστόλι που κρέμεται στον τοίχο στην πρώτη πράξη, πρέπει στην δεύτερη ή το πολύ στην τρίτη να πυροβολήσει. Αν δεν πυροβολήσει, ας μην κρεμόταν στον τοίχο από μιας αρχής. - Άντον Τσέχοφ Ας θυμηθούμε λίγο τη ρήση του Τσέχοφ. Το πιστόλι πρέπει να πυροβολήσει. Ή μήπως όμως δεν πρέπει; Εκείνο που εννοεί εδώ ο μαιτρ της δραματουργίας είναι ότι, κανονικά, ο συγγραφέας /δραματουργός οφείλει να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία που έχει ο ίδιος δώσει μέσα στην ιστορία του. Διαφορετικά, ο αναγνώστης /θεατής θα αισθανθεί προδομένος. Ένας χαρακτήρας που παρουσιάζεται με συγκεκριμένες προδιαγραφές, θα πρέπει να δράσει μέσα στα πλαίσια των προδιαγραφών που ο ίδιος ο δημιουργός του τού έδωσε. Από την άλλη, μήπως το πιστόλι στον τοίχο αποτελεί πλέον τον συχνότερα απαντώμενο προϊδεασμό; Μήπως η ανατροπή θα επιτευχθεί αν το πιστόλι τελικά δεν πυροβολήσει; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Όταν ο Τσέχοφ έκανε θέατρο και κατέληγε στα συμπεράσματα που εν πολλοίς και δικαίως καθόρισαν τη σύγχρονη δραματουργία ήταν αρχές του προηγούμενου αιώνα. Όταν συναντήθηκε με τον Στανισλάβσκι και ανέβαζαν τον Γλάρο στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας το σωτήριον έτος ήταν 1898. Όταν μιλούσε για νέες δομές, όταν έπαιρνε τη δράση από τις κορυφές, τις αβύσσους μίας ζωής και την εσωτερίκευε στη φθορά και την αδράνεια μιας παμφάγου καθημερινότητας, όταν πειραματιζόταν με το δραματικό ασύμπτωτο. Η ζωή δεν είναι μονάχα εξάρσεις. Η ζωή είναι κυρίως μη εξάρσεις και αυτήν την αλήθεια πάλεψε ο Τσέχοφ να εισάγει στη δραματουργία. Πλέον όμως αυτή η φόρμα είναι γνωστή και θεωρείται δεδομένη. Όπως δεδομένη θεωρείται και η μη τυχαία ύπαρξη ενός πιστολιού. Το ξέρουμε ότι κάποιο ρόλο θα έχει να παίξει, ένα πιστόλι, ένα καπέλο, ένα τραπουλόχαρτο. Το περιμένουμε. Το υποθέτουμε. Το έχουμε ξαναδεί. Όλα είναι δραματουργία. Όλα είναι ψυχολογία. Οπότε, τολμά να πει κανείς ότι τη σήμερον το πιστόλι δεν είναι πλέον ανάγκη να πυροβολήσει σώνει και ντε. Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αν πυροβολήσει θα έχουμε ανατροπή, ή δεν θα έχουμε. Δεν εξασφαλίζει η συγκεκριμένη φόρμα την λειτουργία μίας δράσης ως ανατρεπτική. Το σημαντικό είναι να κάνει κάποιος πράγματα που δεν είναι αναμενόμενα, αλλά που ωστόσο ταιριάζουν με το σκηνικό μας. 'Ένα πιστόλι μπορεί να είναι φτιαγμένο από σοκολάτα και να το φάμε. Μπορεί να είναι κειμήλιο από κάποιον πόλεμο και ως τέτοιο να αποτελέσει έναυσμα για μία ενδιαφέρουσα αφήγηση. Μπορεί να αποτελεί κομμάτι ενός γρίφου, η λύση του οποίου δεν θα έχει την παραμικρή σχέση, τελικά, με πιστόλια ή σκοτωμούς ή λοιπές βαρβαρικές ωμότητες. Μπορεί να μην κάνει απολύτως τίποτα ένα πιστόλι πέρα από το να διακοσμεί το σκηνικό μας, λέγοντάς μας πράγματα για το ποιόν και την ψυχολογία του ήρωά μας. Σήμερα λοιπόν, το πιστόλι δεν είναι ανάγκη να πυροβολήσει. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Η ανατροπή μας δεν εξαρτάται όμως από αυτό. Στη ζωή επικρατεί χάος. Ελάχιστα πράγματα έχουν ουσιαστικό νόημα. Ελάχιστα πράγματα από όσα μας συμβαίνουν και όσα αισθανόμαστε οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Τσέχοφ το ήξερε πολύ καλά αυτό. Ήταν από τις βασικές του παραμέτρους. Η ζωή μπορεί να τραβάει άσκοπα, απλώς να υφίσταται. Ο συγγραφέας, εν πολλοίς, καλείται να επιβάλλει τάξη στο χάος της ζωής. Ως αναγνώστες, διαβάζουμε ένα βιβλίο με το νου μας προγραμματισμένο να αναμένει και να επιζητεί αυτήν την τάξη. Αν δεν την βρούμε σε ένα καλά δομημένο βιβλίο, τότε πού μπορεί να την βρούμε; Αν δεν την βρούμε σε ένα έργο τέχνης, σε έναν πίνακα, σε ένα μουσικό κομμάτι. Ο κόσμος είναι η μεγάλη δεξαμενή των υλικών του καλλιτέχνη. Αλλά ο κόσμος περιέχει υπερβολικά πολλά πράγματα για τα συνταιριάξουμε σωστά, ζώντας μέσα σε δαύτον κάθε ώρα και στιγμή. Ο καλλιτέχνης αποστασιοποιείται, συχνά, από τον κόσμο, προκειμένου να συνταιριάξει αυτά τα υλικά με κάποια ψυχραιμία. Ο συγγραφέας συχνά απομονώνεται και παρατηρεί. Οφείλει, τουλάχιστον ο συγγραφέας, να συνταιριάξει με κάποια λογική τα υλικά της έμπνευσής του. Μέσα σε ένα πλαίσιο τέτοιο, ο συγγραφέας καλείται να βαδίσει το λεπτό σκοινί μεταξύ της άρτιας δομής που θα αποδώσει το αναγκαίο αίσθημα της τάξης και στην έκπληξη, στη μικρή εκείνη αταξία που θα κάνει την ιστορία του αξιομνημόνευτη. Το πιστόλι δεν είναι ανάγκη να πυροβολήσει. Είναι ανάγκη όμως ο όποιος πυροβολισμός να προέλθει από ένα υπαρκτό πιστόλι, και όχι από κάτι που θα βγει ξαφνικά από το καπέλο του συγγραφέα σαν το λαγό. Αν δεν έχεις κάνει καμία αναφορά σε εξωγήινους, δεν μπορεί να εμφανιστούν από μηχανής εξωγήινοι και να σώσουν τον καουμπόη σου λίγο πριν πέσει στο γκρεμό μαζί με το άλογό του. Αν δεν έχει μουσική παιδεία ο ήρωάς σου, ή κάποιο κρυφό χάρισμα που με κάποιο τρόπο να υφίσταται μέσα στο σύμπαν σου, δεν μπορεί να αρχίσει το παλικάρι να τραγουδάει άριες στη μέση της δράσης επειδή αυτό θα κοιμίσει το δράκο με τα δώδεκα κεφάλια. Με άλλα λόγια η ανατροπή έχει τα όριά της. Είναι εύπλαστα όρια, είναι όρια που μπορεί να επεκταθούν. Αλλά υπάρχουν. Και να σας πω την αλήθεια, αυτή είναι η ομορφιά της ανατροπής. Ότι νομίζεις πως δεν μπορεί να συμβεί. Ότι νομίζεις πως έχεις προβλέψει κάθε πιθανό συνδυασμό, κάθε δυνατή κατάληξη όταν διαβάζεις. Και όμως, δεν τα έχεις προβλέψει όλα. Και όμως, η ανατροπή συμβαίνει.

Κι εγώ με τη σειρά μου ανακοινώνω την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Είναι μια νουάρ αστυνομική νουβέλα που παντρεύεται με τη δυστοπία του cyberpunk. Περιγράφει την εξιχνίαση μιας περίεργης υπόθεσης εξαφάνισης από τον ντετέκτιβ Τζακ Κόλλινς και τον σκύλο του Μαξ μέσα σε μια τεχνολογικά εξελιγμένη μεγαλούπολη του κοντινού μέλλοντος και το πώς αυτή η υπόθεση εξελίσσεται σε ανθρωποκυνηγητό γεμάτο πτώματα, βρωμιά και διαφθορά.

Ήρθε η ώρα για τη συνέχεια των Χρονικών Της Έρεμορ. Το Δεύτερο Βιβλίο με τίτλο Το Δάκρυ Του Ουρανού κυκλοφορεί από σήμερα από την πλατφόρμα smasswords σε φορμάτ για όλες τις προτιμήσεις. Και το ανάλογο λινκ: https://www.smashwords.com/books/view/1083885

Με χαρά ανακοινώνω την έκδοση του επόμενου βιβλίου στη σειρά μου φαντασίας. Η Άεναος Φλόγα, Τα Χρονικά Της Έρεμορ, Βιβλίο Τέταρτο από την πλατφόρμα smashwords. Και το λινκ: https://www.smashwords.com/books/view/1450942

Κυκλοφόρησε το τρίτο μου βιβλίο, που περιέχει το διήγημά μου, Βαρκολάκ, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Sff.gr! Το διήγημα αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, καθώς ήταν το πρώτο κείμενο που έγραψα ποτέ σε ντοπιολαλιά και ουσιαστικά ήταν αυτό που ενέπνευσε το βιβλίο. Θα χαρώ πολύ αν το διαβάσετε! Αντώνης

Είμαι πολύ χαρούμενος που πρώτη φορά εκδίδεται κάτι δικό μου σε έντυπο μέσο. Η συμμετοχή μου στο συλλογικό έργο των εκδόσεων πηγή ''Αναζητώντας μιαν άλλη Γη'' είναι το διήγημα ''Μήνυμα σε μπουκάλι''.

Για μια φορά ακόμα επιστρέφω, μετά από πολύ καιρό, ως δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος. Είμαι ο Θωμάς Μαστακούρης, αλλά έχοντας ξεχάσει τον παλιό μου κωδικό και έχοντας αλλάξει πριν από μερικά χρόνια (με το ζόρι, από τον πάροχο) το προαιώνιο email μου, εμφανίζομαι πλέον ως το πλησιέστερο στον Erekose nick, το Eternal Champion. Είναι πολύ συγκινητικό, οι ανθολογίες της Ωρόρα να συζητούνται ακόμα εδώ, σχεδόν μια δεκαπενταετία μετά τον τελευταίο τόμο τους (τον 77ο) και περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά την απαρχή τους. Θέλω να ξέρετε αυτό που έχω πει και στο παρελθόν, δηλαδή ότι για μένα η κάθε ανθολογία που δημιουργούσα (από την 18η έως την 77η) ήταν κατάθεση ψυχής, κι όσο κι αν αναγνωρίζω ότι δεν μπορούσα να ικανοποιήσω όλα τα γούστα και τις απαιτήσεις, επέλεγα (μέσα από πολλούς εκδοτικούς περιορισμούς) αυτά που θεωρούσα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, αλλά και όσο το δυνατόν πιο ταιριαστά με την εκάστοτε ανθολογία και το μοτίβο της. Αν εκμεταλλεύτηκα, με την παρότρυνση των εκδοτών και του επιμελητή των αρχικών δικών μου ανθολογιών, Μάριου Βερέττα, έναν μικρό χώρο κάποιων τόμων για να προσθέτω ένα δικό μου διήγημα, ζητώ ταπεινά τη συγγνώμη εκείνων που θα προτιμούσαν έναν ακόμη μεγάλο συγγραφέα σε αυτόν τον χώρο. Αν και τα γούστα μας με τον αείμνηστο Γιώργο Μπαλάνο ήταν αρκετά διαφορετικά, όπως και οι προσεγγίσεις μας στο φανταστικό, ο Μπαλάνος ήταν ήδη θρύλος όταν εγώ μπήκα στα παπούτσια του, και η κληρονομιά που είχε αφήσει επάνω μου βαριά. Ελπίζω να την τίμησα με τον τρόπο μου και να τίμησα και το δικό του όραμα που έγινε και δικό μου.

Ύστερα από έξι χρόνια συγγραφικής προσπάθειας, έφτασε επιτέλους η στιγμή να ανακοινώσω πως το πρώτο μέρος της τριλογίας η Εποχή των Θρύλων είναι έτοιμο να εκδοθεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Ευχαριστώ από καρδιάς όλα τα μέλη του sff.gr - αναγνώστες και συγγραφείς - που βοήθησαν με τον δικό τους τρόπο ώστε αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Στην ίδια ανθολογία θα συμμετέχουν επίσης και οι @Ballerond, @Mournblade και @Γιώργος77 απ' ό,τι πήρε το μάτι μου. Αν ξέχασα κανέναν, είμαι και γριά γυναίκα, σχωράτε με. Συγχαρητήρια, παιδιά!

Εντάξει, δεν είπα τίποτε γιατί έχω πολύυυυυ καιρό να καταφέρω κάτι, και δεν ήθελα να το γρουσουζέψω. Αλλά τι βλέπω; Εγκαταλείπετε, ωρέ πεζεβέγκηδες; Θάρρος, ωρέ! έχετε 35 λεπτά ακόμη! Σ’ αλάτι και μεσονυχτιά - Ναρουάλις Περπατούσε ανάλαφρα, τα πόδια του πιότερο φιλιά παρά πατήματα πάνω στα βότσαλα. Είχε κρατήσει ένα πανί γύρω από τη μέση του, όμως ήταν έτοιμος στην πρώτη υποψία να το πετάξει, να μείνει γυμνός. Τα μάτια του μεγάλα και γλαυκά, σαν της θεάς της παρθένας, καθρεφτίζαν το φεγγάρι. Αλλά η ψυχή του ήταν γεμάτη θάλασσα. Την άκουγε που ταχτάριζε τα βότσαλα μέσα στην αγκαλιά της, δαντελωτή και σκούρα, πιο σκούρα πια μιας κι είχε πέσει η νύχτα. Τη γευόταν, μικρά σταλάματα από το κύμα φτάναν ως τα χείλη του τα κατσαρά, τα τσίγκλαγαν με τ’ αλάτι τους. Την έβλεπε να κυματίζει, να σκάει στα βράχια και στις κούφιες καρδιές τους, εκεί όπου σπηλιές και χαραμάδες οδηγούσαν στην καρδιά της γης, στον κόρφο της πλάσης. Τη μύριζε, κουβάλαγε στο σώμα της, η θάλασσα μπροστά του, κεραυνούς και σπιλιάδες και κρύσταλλα από πάγο από μέρη μακρινά. Κι ετούτος, τι ‘χε ‘ρθει να κάνει εδωδά; Τι τον είχε μισόγυμνο τραβήξει ως εδωκάτου; Κοφτά ήταν τα λόγια της μάϊσσας, στακάτα, ανέρωτα. Για να περάσει ο καημός, πλύσου σε κύμα και σε πέτρα, σε βότσαλο και φεγγαράδα, σ’ αλάτι και μεσονυχτιά. Μασούλαγε πιο κει η μάνα του τα χείλια της, τάχα ετούτο να γλιτώσει τον γιο της από της αγάπης της μαύρης τον καημό; Είχε κι εκείνος την έγνοια, το ‘θελε, δεν μπόραγε πια τον πόνο. Να την εβλέπει κάθε νύχτα ζωντανή, κι ήταν πια σαράντα μέρες ποθαμένη, θαμμένη κάτω από τις πέτρες που κύλησε ο σεισμός από τα γκρεμνά και έθαψε μ’ αυτές το σπίτι της. Έπρεπε, λέει, να πει και τ’ όνομά της, τόσες φορές όσα τα κύματα του μαγικού λουτρού. Κι ήταν τα λόγια της μάϊσσας στεγνά όταν το ‘λεγε, άνυδρα θαρρείς, φαρμακεμένα από στάχτη και χώμα. Πώς να το ξαναπεί; Πώς να το ξαναφωνάξει; Πώς εκείνη η λέξη που ‘κανε τα γλαυκά του μάτια να νερώνουν να ξαναβγεί από τα χείλη του τα κατσαρά, τα αλατισμένα; Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Κοίταξε μην τονε δει καμιά νεράιδα του γιαλού κι αν τονε δει να πετάξει το πανί, να τονε δει γυμνό, μπας και τον περάσει για τρίτωνα και δεν του πάρει τη μιλιά του. Στάθηκε όπου έπρεπε, να τονε βρέχει το κύμα. Βράχηκε μια φορά, δεν είπε τ’ όνομα. Βράχηκε δεύτερη, έσφιξε τα δόντια. Βράχηκε τρίτη και το ‘πε τελικά, κατάφερε και το ‘βγαλε από τον λαιμό του, που ‘χε σαράντα μέρες τώρα σταθεί, μπουκιά στεγνή στο στήθος του, να του κόβει την ανάσα. Μέτραγε τα κύματα τώρα, δέκα, δεκαπέντε, κι ήθελε να γελάσει και να κλάψει μαζί, σαν το κρυφτό που παίζανε με τους γονιούς τους, να σμίξουν δίχως να τους δει κανείς. Είκοσι, εικοσπέντε, σαν τα φιλιά που δεν τον άφηνε να φύγει πριν της τα δώσει. Τριάντα, τριανταπέντε, σαν τις μέρες που δεν είχε έρθει το αίμα της κι ήταν χαρά κι έγνοια μαζί, γιατί πια παιχνίδια και κρυφά δε θα ‘ταν τα χάδια τους, μα φανερά, με δόξη και τιμή, κι αν ήθελε οι γονιοί τους ας έκαναν κι αλλιώς. Τριανταεννιά κι έκανε πίσω, άλλο κύμα να μην τον βρέξει. Πίσω και πιο πίσω και πιο πίσω, δίχως να κοιτάει, σκόνταψε και σωριάστηκε χαμαί, έσκασε κάτω, έγδαρε τους αγκώνες του στην πέτρα. Οι βράχοι βοούσαν τώρα, η θάλασσα αγρίευε, μύριζε πιότερο ο κεραυνός στην ανασαιμιά της, πιότερο το κρύσταλλο από τα μέρη τα μακρινά. Τα μάτια τα γλαυκά φεγγάριζαν, μούσκεμα από το δάκρυ, τα χείλια τα κατσαρά είχαν πιο πολύ κατσαρώσει, τρέμιζε στην άκρη τους η πίκρα κι ο καημός. Τρέμισε κι η γη στον καημό του. Πίσω και περά κι άλλες πέτρες κύλησαν, από τα γκρεμνά, όπως και τότε, κι άλλες κραυγές ακούστηκαν απόγνωσης και τρόμου, κι άλλες ψυχές κινήσανε για του άλλου κόσμου την πύλη την ανήλιαγη. Και μπρος του, σκεπασμένη με μανδύα από χώμα και πέτρα, μες το μπουχό από της γης την ταραχή, φάνηκε εκείνη, τα λυγερόχερά της τυλιγμένα γύρω από την κοιλιά, γύρω από το παιδί που στην αιωνιότητα θα το κουβαλούσε μαζί της, τόση αγάπη πού να το πάρεις απόφαση να την αποχωριστείς; Κι έσκυψε από πάνω του χωματένια και σκοτεινή, πίσω της το φεγγάρι, να μη μπορεί κείνος να δει τα μάτια της ως πρέπει στους νεκρούς. Και τον επήρε από το χέρι, τον έστησε στα δυο του πόδια τα ξυπόλυτα, και με πατήματα ίδια φιλιά ανάλαφρα τον έσυρε ως το κύμα, εκείνο το τεσσαρακοστό, να πει το όνομά της και να σβήσει τον καημό του, να πει το όνομά της και να διώξει τη μαύρη την αγάπη του, να πει το όνομά της και να τους λυτρώσει και τους δυο.

Από τις εκδόσεις ΆΛΛΩΣΤΕ θα κυκλοφορήσει η συλλογή Στο Δρόμο για τις Πλειάδες, όπου φιλοξενούνται μεταξύ των έργων άλλων 11 συγγραφέων τα εξής δύο διηγήματά μου: Το Κουτί (ελαφρώς αλλαγμένο) και το Μια Βροχερή Μέρα (Αλλαγμένο μέχρι μη αναγνωρίσεως). Η συλλογή θα κυκλοφορήσει 5 Νοέμβρη σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση που είχα. Remember, remember, the 5th of November...

Η πρώτη μου συλλογή διηγημάτων, "Μέσα Απο το Γυαλί και άλλες ιστορίες από ημιτελείς Στροφές", εκδίδεται για τρίτη φορά από τρίτο εκδοτικό οίκο. Ναι, ναι, ξέρω. Αλλά... ξεκινάς από γνωστό λιμάνι για να βγεις στο άγνωστο, νο; Από τις Εκδόσεις Κύφαντα.

Η ιστορία μου Η ημέρα της σφαγής, στην ανθολογία ethereal creatures. Κάτι θανάσιμο παραμονεύει στο δάσος. Κάποιος αδίστακτος διαφεντεύει το χωριό. Κι όταν ο Ιάσονας μπαίνει στο στόχαστρο και των δύο, τότε η ζωή του γίνεται πραγματικά...ενδιαφέρουσα.

Με μεγάλη μου χαρά ανακοινώνω πως, πολύ σύντομα, το τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς φαντασίας "η Εποχή των Θρύλων" θα βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Με μεγάλη μου τιμή σας ανακοινώνω την έξοδο στο εξωτερικό (εντάξει Γουίλ κατέβα από το καλάμι θα σπάσει και θα πέσεις!) με την Επιχείρηση Ιωνία. Μεταφρασμένη στα Αγγλικά κυκλοφορεί σήμερα από την πλατφόρμα smashwords.

Με χαρά σας ανακοινώνω την έκδοση του τρίτου βιβλίου των Χρονικών της Έρεμορ. Τα Χρονικά Της Έρεμορ Βιβλίο Τρίτο Ο Θυρεός Του Λέοντος Η Αυτοκρατορία έχει εξαπολύσει μαζική επίθεση και οι Άρχοντες του Σκότους βρίσκονται κοντά στην κατάκτηση ολόκληρης της Έρεμορ. Λίγοι έχουν μείνει να αντισταθούν και κάθε μέρα που περνάει η κατάσταση γίνεται και πιο δύσκολη για αυτούς. Ο Γουίλλιαμ και οι σύντροφοί του επωμίζονται μια διπλή αποστολή που πρέπει να φέρουν σε πέρας αν θέλουν να υπάρχει μια ελπίδα απέναντι στις δυνάμεις του Σκότους. Το βιβλίο το βρίσκετε εδώ: :https://www.smashwords.com/books/view/1151497 Το εξώφυλλο:

Δύο διηγήματα μου, η Κατάρα του Μίδα που διακρίθηκε στον διαγωνισμό Fantasmagoria, και Το Γαλάζιο Ράσο, πού πήρε την 4η θέση στο magic pen του fantasy festival, κυκλοφορούν πλέον. Το πρώτο είναι μία σκοτεινή ιστορία, μία σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας του Μίδα. Το δεύτερο, έχει λίγο σεξουαλική επανάσταση και όχι μόνο.

Ιούλιος - Αύγουστος 2019 «Είχε τα χείλη του πάνω στην παλλόμενη φλέβα του λαιμού του, ένιωθε το κάθε του χτυποκάρδι. Ο ιδρώτας του είχε ξινή γεύση, λίγο το ένοιαζε το βαμπίρ. Αν μπορούσε θα τον ρουφούσε ολόκληρο. Και ο πειρασμός ήταν τεράστιος καθώς η επιλογή ήταν εκεί, έτοιμη, δελεαστική. Ένα παραπέτασμα ισχνής πέτσας χώριζε τους κυνόδοντες του Ζήνωνα από το αίμα του αγαπημένου του. Σε λίγα λεπτά μέσα μπορούσε να τον σώσει, να τον κάνει αληθινά αθάνατο, να ζήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον μέσα στους αιώνες». Ο Λόρδος Βύρωνας ψυχορραγεί στο Μεσολόγγι. Λίγο πριν κερδίσει τη δοξασμένη αθανασία, τον ταλανίζει ο πειρασμός μιας απόδρασης σε μιαν άλλη, καταραμένη αιωνιότητα. Αυτή είναι η ιστορία του έρωτα δύο δαιμόνων, του ποιητή που αγάπησε ένα τυραννισμένο έθνος και του τέρατος που καταργήθηκε στο πάθος του για τον ποιητή. Από την αρχαία ως την τουρκοκρατούμενη Αθήνα, τα σκοτεινά δάση των Κελτών, τα αιματηρά πεδία των μαχών της Ευρώπης και την πανουκλιασμένη Βενετία, το αέναο ταξίδι του βρικόλακα Ζήνωνα κλείνει στα χώματα που διεκδικούν την καρδιά του δαίμονα, δίνοντας άνθιση στο όνειρο της λύτρωσης.

Συγνώμη, αλλά δηλώσεις του στυλ "δεν μπορώ να δω την Γκόλφω να τρέχει να κυνηγάει τον εξωγήινο ή τον κυρ Μπάμπη να τον καταδιώκουν λυκάνθρωποι" τις θεωρώ δικαιολογίες και δείχνουν έλλειψη φαντασίας. Έχουμε κολλήσει τόσα χρόνια ότι η Ελληνική "κουλτούρα" και "παράδοση" είναι μόνο σειρές με ξεπεσμένους έρωτες, γλεντζέδες λεφτάδες και μία Ελληνική επαρχία όπου περνάνε όλη μέρα ρίχνοντας καρπαζιές ο ένας στον άλλον. Οι Ελληνικές ταινίες των δεκαετιών 50-70 αντανακλούσαν μία Ελληνική καθημερινότητα στην οποία υπήρχαν οι μεροκαματιάρηδες, τα μπουζούκια, η μεταπολίτευση, η άνθιση της Ελληνικής βιοτεχνίας κτλ. Το ότι παίζονται ακόμα στην τηλεόραση αυτές οι ταινίες δεν σημαίνει ότι έχουμε να δείξουμε μόνο αυτό σαν λαός. Προφανώς κι έχει να κάνει με την παιδεία, όπως είπε ο Ντίνος. Έχει να κάνει με την αντίληψη του μέσου Έλληνα για την παραγωγή λογοτεχνίας/κινηματογράφου/τέχνης στην χώρα μας όπου το μεγαλύτερο ποσοστό αναλώνεται σε επιθεωρήσεις με τον Σεφερλή, τραγικές κομεντί με δυσλειτουργικές οικογένειες (με ηθοποιούς μοντέλα όμως) και σε copy paste βιβλία τα οποία διαβάζονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στην παραλία πριν την ταβέρνα με τα καλαμαράκια. Το να αποφεύγουμε να ρισκάρουμε το Φανταστικό στην Ελληνική καθημερινότητα είναι σαν να επιβεβαιώνουμε όλους τους παραπάνω οι οποίοι νομίζουν ότι ο Αχιλλέας ήταν ίδιος ο Brad Pitt κι έκανε "μαγκιές" στον Έκτορα σαν τον ταξιτζή που μας κόβει τον δρόμο κι ότι ο μύθος των βρικολάκων ξεκίνησε με τον Edward που λαμποκοπάει στην ήλιο σαν την κυρά Σούλα από τα κάτω Πετράλωνα που έριξε 1 κιλό carroten πριν βγει στην παραλία. Λατρεύω να βλέπω ιστορίες Φανταστικού στην Ελλάδα, είτε επαρχία, είτε πόλη. Λατρεύω να βλέπω προσπάθειες συγγραφέων να βουτήξουν τον μέσο - ή και όχι - Έλληνα σε μία κατάταση στην οποία θα πρέπει να απαρνηθεί αυτά που ήξερε για να επιβιώσει. Το λατρεύω γιατί δείχνει ανθρώπους που θέλουν να σπάσουν ένα κατεστημένο κλαυσίγελου το οποίο είχε απωθήσει τόσα χρόνια άλλους συγγραφείς από το να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Και ποιος σας είπε ότι όλοι οι Αμερικανοί, με το που έβλεπαν εξωγήινους, θα αντιδρούσαν όπως ο Mulder κι η Scully? Έχετε δει καθόλου τον μέσο Αμερικανό που ζει στην Christian zone? (κεντρική και νοτιοδυτική Αμερική); Θα έπαιρνε την τσουγκράνα, θα καβαλούσε το άλογό του, θα φόραγε τις μπότες του και θα πήγαινε να το παίξει John Wayne μασώντας καπνό με το στόμα. Ξεκολλήστε από τέτοια όρια και προσπαθήστε να ξεχωρίσετε. Όσο γράφω, θα προτιμάω ΠΑΝΤΑ το Ελληνικό setting γιατί αυτό θέλω να αποδομήσω και να φτιάξω από την αρχή. Χέστηκα για το τι θα έκανε ο Μπραντ από την Νέα Υόρκη αν μία επιδημία με ζόμπι ξεκινούσε στην γειτονιά του. Θέλω να δω τι θα έκανε η Ελένη, φοιτήτρια Νομικής, από την Κυψέλη αν ξαφνικά έβλεπε τον περιπτερά που της πουλάει κάθε μέρα τα τσιγάρα της, να βούταγε μέσα από το περίπτερο και να την κυνηγάει πάνω στην Φωκίωνος Νέγρη.

Μιας και το θυμήθηκα να το ποστάρω εδώ πριν το ξαναξεχάσω. Η ιστορία μου με τίτλο "The Heart is a Lonesome Hunter" είναι δωρεάν προς ανάγνωση στο διαδικτυακό περιοδικό Liminal Stories παρέα με μερικές πολύ ωραίες ιστορίες που διάλεξαν οι editors για το τεύχος του Οκτωβρίου. Επίσης αν και πέρασε λίγος καιρός να πω και για το τεύχος #56 του έντυπου Βρετανικού περιοδικού Black Static που φιλοξενεί την ιστορία μου "What We Are Molded After" που νομίζω είχε πάρει εδώ μέρος σε κάποιο Write Off.

Δύο ποιήματά μου φιλοξενούνται πλέον στο Φρέαρ, το Ορφικό και ο Γρανίτης. Μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.

https://issuu.com/digital_content/docs/fantastic_06?fbclid=IwAR2mR9NV1lIksIqF6v2vqGMAJDAOBHZkiIkqc_RnJ3Jy6hBxVUMhbH8xjrQ Το διήγημά μου Τεμπέλα που πήρε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού fantastic!, δημοσιεύτηκε. Το κατεβάζετε και το διαβάζετε δωρεάν. Έχει και τέλεια εικονογράφηση. Στη σελ. 184.

Σύντομα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βάρδος η νουβελέτα τρόμου Όγιο Νέγκρο. Από το οπισθόφυλλο: Το τέλος της ύστερης εποχής των παγετώνων σήμανε και το τέλος της περιπλάνησης για τους κυνηγούς- τροφοσυλλέκτες. Από τους παγετούς της Σιβηρίας και τη χαμένη ήπειρο της Βερίγγειας Γέφυρας, ως και τις ερημιές της τούνδρας, η φυλή της Νάγια αναζητά ένα ασφαλές μέρος που θα τους προφυλάσσει από τις κακουχίες της νομαδικής ζωής. Η αναζήτηση λήγει στο σπήλαιο Όγιο Νέγκρο, μόνο που εκεί, γρήγορα θα ανακαλύψουν πως στους θύλακες και στις σχισμές του πλημμυρισμένου βαράθρου δε βασιλεύει η θαλπωρή μα το βαθύ σκοτάδι. Στην πιο ζοφερή καρδιά της γης βρίσκει καταφύγιο ένας εφιάλτης δίχως όνομα… ένας εφιάλτης που κουβαλάει πάνω του την οσμή της σήψης και της αποσύνθεσης. Δώδεκα χιλιάδες χρόνια αργότερα, δύο δύτες με ειδίκευση στην υποβρύχια αρχαιολογία παγιδεύονται στον ίδιο λαβύρινθο και αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με το απόλυτο κακό. Κοινός στόχος όλων, η επιβίωση· μοναδική ελπίδα σωτηρίας η φυγή από το άντρο του θανάτου όπου καθετί ζωντανό γίνεται θυσία στον βωμό της πείνας.

Στο δρόμο για το τυπογραφείο το νέο μου μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με τίτλο "Μηνύματα από τα Ηλύσια Πεδία" εκδόσεις πηγή.

Συμμετοχή στο συλλογικό έργο EVERLY #1 – Η Επόμενη Μέρα. Feeling happy!

Από ένα διήγημα στις ανθολογίες Εσχάτη Πανδημία και Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΧ (εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές).

Αγαπητέ κύριε, καταρχάς, δράττομαι της ευκαιρίας που μου δίνει το παρόν άρθρο να σας ευχαριστήσω για τον ειλικρινή σας σχολιασμό περί του λογοτεχνικού μου κειμένου. Συνακολούθως, να εκφράσω τα δικά μου αισθήματα, τόσο λύπης όσο και απογοήτευσης, για την αποτυχία της νοητικής μας συνένωσης και, κατ' επέκταση, της βαθιάς και ουσιαστικής συνεννόησής μας, μέσω του κειμένου αυτού. Ωστόσο, λόγω μίας ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα μου, παραξενιάς, αν θέλετε, δεν μου είναι εύκολο να μην απαντήσω στο σχόλιό σας για τον καιρό της Ηπείρου. Το οποίο και θα κάνω, αμέσως παρακάτω. Αγαπητέ μου κύριε, το κλίμα της Ηπείρου είναι το πιο υγρό της Ελλάδας. Μετά της Μακεδονίας και της Θράκης, το πιο κρύο, επίσης. Ο χειμώνας κρατάει εννέα ολόκληρους μήνες. Τον ήλιο τον αποχαιρετάει κανείς κατά τον Οκτώβριο, γιατί ξέρει ότι θα τον ξαναδεί Απρίλιο (ίσως με λίγα περιπαικτικά βλεφαρίσματα ενδιάμεσα). Ο ουρανός είναι σκοτεινός και χαμηλός, νιώθει κανείς να πλακώνεται. Και ποτέ δεν έχει σημασία η ώρα, γιατί όλες οι ώρες είναι ίδιες, πρωί, απόγευμα, βράδυ ή μεσημέρι, ένα και το αυτό. Όταν βρέχει, νομίζει κανείς ότι θα γκρεμιστεί η οροφή, και όταν φυσάει, παρορμάται να κρυφτεί στο υπόγειο. Το κλίμα της Ηπείρου, άγνωστε αναγνώστη, μπορεί να κάνει και την πιο φωτεινή ψυχή να πάθει κλινική κατάθλιψη. Σας ευχαριστώ και πάλι για τη συμβουλή σας να μην γράφω ιστορίες τρόμου που παίρνουν μέρος στην ελληνική επαρχία, αλλά θα μου συγχωρήσετε την επιμονή: αγαπώ την ελληνική φύση και μου είναι φυσικό να γράφω γι' αυτήν. Με εκτίμηση, Άννα Μακρή.

2019 και ακόμα συζητούμε τα ίδια και τα ίδια. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχουν βγει ένα κάρο βιβλίο σε ελληνικό setting. Τρόμου, φαντασίας, επιστημονικής φαντασίας. Αρκετά μάλιστα διηγήματα με ελληνικό setting έχουν δημοσιευτεί σε επαγγελματικά περιοδικά του εξωτερικού. Ένα κέρδισε και σημαντικό βραβείο του χώρου. Το ελληνικό setting δεν αποτελεί καν πρόκληση, είναι κάτι δοκιμασμένο, που δουλεύει. Δεν είναι θέμα γούστου ή άποψης ή συζήτησης (το τι αρέσει στον καθένα είναι άλλο). Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting είναι θέμα άγνοιας και ασχετοσύνης. Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting στο sff.gr, όμως, προσωπικά με ξεπερνάει.

Συμφωνώ κατ' ουσίαν με τα όσα είπαν τα παιδιά πιο πάνω. Ο νόμος που διέπει τις εκδόσεις, την παραχώρηση δικαιωμάτων και τις αμοιβές των συγγραφέων είναι ο 2121/1993. Κατέβασέ τον από το Εθνικό Τυπογραφείο και ρίξ' του μια ματιά. Θα δεις ότι το κατώτατο νόμιμο ποσοστό είναι το 10%. (Οτιδήποτε άλλο, π.χ. 8%, είναι παράνομο. Τους δείχνεις τον νόμο και το κάνουν 10% ή φεύγεις.) Άρα το 15%, και μάλιστα για πρωτοεμφανιζόμενο, είναι υψηλό, για να μην πω πολύ υψηλό. Στην πραγματικότητα είναι τόσο υψηλό που διαβάζοντας το αρχικό ποστ ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα είναι αυτοέκδοση (ο συγγραφέας πληρώνει όλο το κόστος της έκδοσης) ή πιθανότερα συνέκδοση (ο συγγραφέας πληρώνει μέρος του κόστους της έκδοσης) όπως και είναι. Είμαι κατά της αυτοέκδοσης / συνέκδοσης (θα βρεις αρκετά threads εδώ μέσα γι' αυτές) για λόγους ουσίας και δεοντολογίας. Περιληπτικά: 0) Για να βγει ένα βιβλίο δουλεύουν πολλοί άνθρωποι, από τον εκδότη μέχρι την καθαρίστρια του εκδοτικού. Όλους αυτούς τους πληρώνει ο αναγνώστης. Είναι απαράδεκτο να πληρώνονται όλοι, εκτός από τον μοναδικό άνθρωπο, τον οποίο αν τον αφαιρέσεις από αυτή τη μεγάλη αλυσίδα, δεν θα υπάρχει βιβλίο: τον συγγραφέα. Και είναι δύο φορές απαράδεκτο ο μοναδικός απαραίτητος άνθρωπος αντί να πληρώνεται, να πληρώνει κι από πάνω. 1) Αν σου ζητάνε λεφτά, δεν πιστεύουν πραγματικά στο έργο σου, ασχέτως τι σου λένε για να σε πείσουν να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Δεν πιστεύουν ότι θα πουλήσει αρκετά ώστε να πάρουν τα λεφτά τους πίσω και με κέρδος. Γι' αυτό σου ζητάνε να συμμετάσχεις. Για να τους δώσεις τα χρήματα που φοβούνται /ξέρουν ότι δεν θα εισπράξουν. Άρα εκείνοι προβλέπουν ότι το βιβλίο μάλλον πάει για καθαρή ζημιά. 2) Με τα δικά σου χρήματα τσεπωμένα, ο εκδοτικός θα έχει μειωμένο κίνητρο να προωθήσει και να διανείμει σωστά το βιβλίο. Η συντριπτική πλειονότητα των εκδοτικών που κάνουν αυτοέκδοση / συνέκδοση περιορίζεται σε μία και μόνη παρουσίαση του βιβλίου, στη διανομή του σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, κι αυτό ήταν. (Αρκετά από) τα λεφτά τους τα έχουν ήδη εισπράξει από σένα. 3) Αν δεν βρεις εκδοτικό να σου βγάλει το βιβλίο κανονικά (χωρίς να δώσεις φράγκο) και συγχρόνως είσαι και πρωτοεμφανιζόμενος, τότε συγνώμη, δεν είναι προσωπικό, αλλά η πιθανότητα να μην είσαι έτοιμος να εκδοθείς είναι μεγάλη. Δεν σε έχω διαβάσει, μπορεί να γράφεις υπέροχα, αλλά αυτό ισχύει με τη συντριπτική πλειονότητα των αυτοεκδιδόμενων / συνεκδιδόμενων. Σκέψου λοιπόν σοβαρά, και προσπάθησε να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους δεν βρίσκεις κανονικό εκδότη. Μπορεί να μην το έχεις στείλει σε αρκετούς. Μπορεί να είσαι εξαιρετικός συγγραφέας, αλλά να μην γράφεις "εμπορικά". Ή μπορεί να είσαι ανέτοιμος. Στην τελευταία περίπτωση (που, και πάλι συγνώμη, είναι και η πιο πιθανή) μη βιαστείς να εκδοθείς, ιδιαίτερα αν πρέπει να πληρώσεις γι' αυτό. Το να δεις το όνομά σου σε ένα εξώφυλλο δεν θα σε κάνει συγγραφέα. Ίσα ίσα μπορεί να φρενάρει την πρόοδό σου. Ο ελληνικός χώρος του βιβλίου (και επίσης ο ελληνικός χώρος του φανταστικού) είναι πλέον γεμάτος από συγγραφείς που νομίζουν ότι έφτασαν κάπου επειδή έβαλαν το χέρι στην τσέπη. Σκέψου καλά αν θέλεις να είσαι ακόμα ένας από αυτούς. Αυτά. Συγνώμη για τρίτη φορά αν γίνομαι δυσάρεστος, αλλά αυτή (πιστεύω ότι) είναι η αλήθεια.

Πειστικός αλλά Μη Αξιόπιστος Αφηγητής [Unreliable Narrator – Are You Watching Closely?] Τι σημαίνει αλήθεια ο μη αξιόπιστος αφηγητής; Είναι χρήσιμος ή όχι; Αν ναι, σε ποιες περιπτώσεις και τι μας ωφελεί ως συγγραφείς να τον εισάγουμε στην ιστορία μας; Πώς μπορούμε να φτιάξουμε έναν πειστικό μη αξιόπιστο αφηγητή; 1. Τι σημαίνει μη αξιόπιστος αφηγητής; Μη αξιόπιστος θεωρείται ο αφηγητής που παραπλανεί, ή δύναται να παραπλανήσει, τον αναγνώστη. Απαντάται κυρίως σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και μπορεί να είναι είτε τρελός (άνθρωπος με μειωμένη ή στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας λόγω παθολογίας), είτε ναρκομανής ή πότης (άνθρωπος με έξεις που μπορεί να επηρεάζουν τη νηφαλιότητα και άρα την αξιοπιστία του -ποιος θα εμπιστευτεί, για παράδειγμα, έναν μανιώδη χαρτοπαίκτη;) είτε συστηματικός ψεύτης, είτε απλά ένας αδαής. Δεν είναι απαραίτητο να παραπλανεί τον αναγνώστη από πρόθεση. Μπορεί να γίνεται ακούσια, ή ασυνείδητα. Ένας άνθρωπος που βλέπει δράκους ενώ δεν υπάρχουν δεν είναι αξιόπιστος, αλλά δεν θέλει σκόπιμα να μας πει ψέματα, εφόσον, ο ίδιος τουλάχιστον, τους δράκους τους βλέπει. Μπορεί να γράφετε για έναν δολοφόνο που από την αρχή επιδιώκει να παραπλανήσει τους πάντες σχετικά με τους εγκληματικούς σκοπούς του. Μπορεί να γράφετε για έναν βαθύτατα ενοχικό τύπο, που, μολονότι ξεκινάει την αφήγησή του βροντοφωνάζοντας ένα ηχηρότατο ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΓΙΑ ΟΛΑ, τελικά να αποδεικνύεται ότι ελάχιστα έφταιξε, ή ελάχιστα έβλαψε κάποιον/ κάποιους από κακή προαίρεση. Μπορεί να έχετε πολυπρόσωπη αφήγηση, με τις οπτικές γωνίες του καθενός να διαφοροποιούνται, παράγοντας στο τέλος ένα ψηφιδωτό ιστοριών όχι ολότελα διαφορετικών μεταξύ τους, αλλά ούτε και ολότελα ίδιων. Αυτό κάνει, για παράδειγμα, ο Φώκνερ στο έργο του Καθώς Ψυχορραγώ (1930) και αυτό επίσης γίνεται στην ταινία Hero (2002) του Ζανγκ Γιμού (σπεύσατε να το δείτε), ή στο The Prestige (2006) του Κρίστοφερ Νόλαν (δεν μας εκπλήσσει, καθ’ όσον η ταινία πραγματεύεται την ιστορία δύο αντίπαλων ταχυδακτυλουργών, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το πώς χειρίζονται τις διαφορές τους). Σε πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα θα βρείτε επίσης παρόμοιες τεχνικές (σκεφτείτε μια τυπική ιστορία της Άγκαθα Κρίστι και πώς ο κάθε ένας από τους ήρωες προσπαθεί να παραπλανήσει τον ερευνητή και κατ’ επέκταση τον αναγνώστη -για να γλυτώσει τη σύλληψη στη μία περίπτωση και για να καταστήσει την αναγνωστική διαδικασία απολαυστικότερη, στη δεύτερη. Μπορεί να έχετε έναν μη αξιόπιστο αφηγητή επειδή η γνώμη του/ η αφήγησή του/ η αντικειμενικότητά του σκιάζεται από τα προσωπικά του αισθήματα, όπως συμβαίνει στο έργο Ρεβέκκα (1938) της Δάφνης ντε Μωριέ. Η ηρωίδα είναι τόσο χαμένη στο λαβύρινθο που της έχει δημιουργήσει η ψευδαίσθηση της τελειότητας της Ρεβέκκας που, από ένα σημείο και ύστερα, η αντικειμενικότητά της είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη. 2. Ο μη αξιόπιστος αφηγητής είναι ένα μοναδικά χρήσιμο συστατικό για μια καλή ανατροπή. (Βλέπε επίσης το άρθρο εδώ.) Ένας χαρακτήρας που παραπλανά μπορεί να αποδώσει πολύ περισσότερες εκπλήξεις από έναν χαρακτήρα άμεμπτο και ίσιο σα χάρακα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο, σκεφτείτε, από έναν ηθικό άνθρωπο. Σε κάθε περίπτωση ξέρουμε πώς θα πράξει, ξέρουμε τι επιλογές θα κάνει σε κάθε δίλημμα και μαντεύουμε ποιους θα υποστηρίξει. Ένας προβλέψιμος χαρακτήρας σπάνια λειτουργεί ανατρεπτικά. Μπορεί να βρεθεί σε περιβάλλον ανατροπής, αλλά η ανατροπή δύσκολα θα έχει προκύψει από αυτόν. 3. Πώς επιτυγχάνεται; Σκεφτείτε: κάθε ιστορία απαρτίζεται από τρία πεδία (επίπεδα) γνώσεων: όσα γνωρίζει ο συγγραφέας, όσα γνωρίζει ο αναγνώστης και όσα γνωρίζει ο φανταστικός χαρακτήρας. Είναι λογικό (αδιαπραγμάτευτο ουσιαστικά) ότι ο συγγραφές γνωρίζει πάντα περισσότερα από όλους. Ο συγγραφέας είναι ο σπιτονοικοκύρης που μας καλεί να επισκεφτούμε την ιστορία και τον κόσμο του. Είναι επίσης σύνηθες ο αναγνώστης να γνωρίζει περισσότερα από τον ίδιο τον χαρακτήρα. Έχει το περιθώριο να μαντέψει, να διαπραγματευτεί στο νου του την κάθε πληροφορία, να τη συνδυάσει με όσα συμβαίνουν μέσα στο σύμπαν ενός βιβλίου και μπορεί ο ίδιος ο ήρωας να μην τα υποψιάζεται ή να μην τα έχει μάθει ακόμη. Προσπαθήστε να παίξετε με τούτη τη δυναμική. Προσπαθήστε ο ήρωάς σας να ξέρει περισσότερα από τον αναγνώστη. Αν η Μυρσίνη απατάει το Στέλιο, ο Στέλιος είναι στο σκοτάδι, ενώ ο αναγνώστης όχι. Αν ο Στέλιος όμως έχει στήσει με κάποιον τρόπο το ξελόγιασμα της Μυρσίνης (γιατί θέλει να τη χωρίσει αλλά να μην φανεί πως φταίει αυτός, για παράδειγμα), τότε, με τους κατάλληλους συγγραφικούς χειρισμούς, είναι ο αναγνώστης που βρίσκεται στο σκοτάδι. Όχι ο ήρωας. Το τέλος και η αποκάλυψη του κρυμμένου σκοπού μπορεί να επιφέρει μια εντυπωσιακή ανατροπή. 4. Πάντοτε, όταν θέλετε να φτιάξετε έναν μη αξιόπιστο χαρακτήρα, να ξεκινάτε από την αρχή. Να το έχετε υπόψη σας και να έχετε το πλάνο σας έτοιμο, τι θα αποκαλύψετε και πότε, τι θα αποκρύψετε και για πόσο. Ο αναγνώστης διαβάζει και τείνει να ταυτιστεί με την πλευρά του αφηγητή, αυτό συμβαίνει πάντοτε. Ένας πειστικός αφηγητής (αξιόπιστος ή όχι) θα κερδίσει τον αναγνώστη και δεν θα τον αφήσει να υποψιαστεί ότι μπορεί να του λέει ψέματα, ή ότι μπορεί να υπάρχουν πτυχές του άγνωστες και σκοπιμότητες πέρα από αυτές που αποκαλύπτονται. Ο αναγνώστης μπορεί να πέσει θύμα ενός μη αξιόπιστου χαρακτήρα –ή, σωστότερα, ενός συγγραφέα που ξέρει πώς να χειριστεί πειστικά έναν μη αξιόπιστο χαρακτήρα. Ένας αναγνώστης μπορεί να παραπλανηθεί από έναν τέτοιον χαρακτήρα και να το βρει και πολύ ελκυστικό στο τέλος. 5. Μπορείτε να δίνετε μικρά στοιχεία κατά τη διάρκεια της ιστορίας, λεπτομέρειες που να υποψιάζουν τον αναγνώστη και στη συνέχεια να τον μπερδεύετε ξανά, με νέα στοιχεία. Είναι ένας τρόπος που χρειάζεται ωστόσο μεγάλη μαεστρία. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αντιθέσεις, έντονες (ή και όχι). Μπορείτε να ξεκινήσετε μια ιστορία όπου οι γονείς είναι δεσποτικοί και φρικτά τυραννικοί απέναντι στο μοναχογιό τους και στο τέλος να αποκαλύψετε ότι ο γιος είναι ένας κακομαθημένος χειριστικός ψεύτης. Τόσο ψεύτης και χειριστικός μάλιστα που μπόρεσε ακόμη και τον αναγνώστη να ξεγελάσει. Θα αρέσει και θα έχετε αποδώσει τη μη αξιοπιστία του ήρωά σας μέσα από μία αντίθεση. 6. Να γνωρίζετε ότι, όπως ο κεντρικός σας ήρωας μπορεί να είναι μη αξιόπιστος, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν. Δεν χρειάζεται να λένε όλοι τα ίδια ψέματα ή να ψεύδονται την ίδια χρονική στιγμή. Μπορεί όλοι να έχουν κάτι να κρύψουν και παράλληλα να είναι ειλικρινείς σε διαφορετικά σημεία της αφήγησης, υποχρεώνοντας τον αναγνώστη να συνδυάσει πολλά στοιχεία -πολλά κομμάτια- για να φτάσει σε κάποια αλήθεια. Και πάλι, σκεφτείτε τα τυπικά μοτίβα των ιστοριών της Άγκαθα Κρίστι. Όλοι λένε κάποια αλήθεια, όλοι λένε κάποιο ψέμα -συνήθως, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης σε κάτι. 7. Να γνωρίζετε επίσης ότι, μολονότι εσείς ως δημιουργοί ξέρετε τι έχει στο νου του ο κάθε ήρωας και κατά πόσο ψεύδεται ή όχι, πρέπει να φέρεστε σαν να μην το ξέρετε. Με άλλα λόγια: Ο αναγνώστης έχει ένα φοβερό ένστικτο να ψυχανεμίζεται ποιος είναι ο καλός και ποιος ο προδότης μιας ιστορίας, ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος έκανε το φόνο, ποιος θα γίνει βασιλιάς, ποιον αφορά η προφητεία για τον επερχόμενο σωτήρα. Αυτός εξάλλου είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο η ανατροπή είναι τόσο δύσκολη να επιτευχθεί και τόσο απολαυστική τις φορές που πετυχαίνει. Ο αναγνώστης, ως δια μαγείας, νιώθει αυτά που σκεφτόμαστε ως συγγραφείς. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί αν θέλουμε να μην μας μυριστούν. Το παιχνίδι είναι το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό. Είναι εν πολλοίς η τέχνη του ταχυδακτυλουργού, που πρέπει να τραβήξει την προσοχή μας στο ένα χέρι για να μην παρατηρήσουμε τι θα κάνει με το άλλο. Ο ήρωάς σας, αν είναι ψεύτης, φροντίστε με κάποιον τρόπο να τον πιστεύετε ως ειλικρινή ακόμη και εσείς, προκειμένου να τον πιστέψει και ο αναγνώστης. Εσείς οδηγείτε τον αναγνώστη στο λαβύρινθο, φροντίστε λοιπόν να τρομάξετε και να μπερδευτείτε στις σκοτεινές στροφές του όσο και ο αναγνώστης σας. Εσείς προμηθεύετε σε αυτόν που σας διαβάζει το μίτο της Αριάδνης, εσείς θα κόψετε το νήμα αυτό, αν θέλετε, αφήνοντας μόνο τον αναγνώστη να αναρωτιέται το πώς, το πότε, το γιατί -και να ενθουσιάζεται με την νέα τροπή.

Καλησπέρα σε όλους. Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο. Πρόκειται για μια ανθολογία με ιστορίες τρόμου, που έγραψα με πολύ μεράκι και αγάπη για το συγκεκριμένο είδος. Κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Παρακάτω θα βρείτε την περίληψη, καθώς και δυο λινκ για όσους ενδιαφέρονται για online παραγγελία. Ευχαριστώ. Η ιστορία του τίτλου διαδραµατίζεται στη µακρινή Ελλάδα του 1948. Ένας σφουγγαράς από την Κρήτη παλεύει να σώσει ένα αγαπηµένο του πρόσωπο από µια αρρώστια. Όταν έρχεται η ώρα της ανάδυσης όµως το σχοινί που θα τον σήκωνε παραµένει ασάλευτο και εκείνος παγιδευµένος στον βυθό... Κάποιος νεαρός απαντά σε αγγελία για εργασία κατά την καλοκαιρινή σεζόν, στον φάρο µιας ξεχασµένης νησίδας των βόρειων Σποράδων. Πέρα όµως από τη ζεστή φιλοξενία των ντόπιων και την εύκολη δουλειά, καραδοκεί και κάτι άλλο στον φάρο, κάτι που περίµενε καιρό... Ο Μενέλαος είναι ένας λαογράφος που ταξιδεύει στα όµορφα Καλάβρυτα. Επιθυµεί να συλλέξει υλικό για ένα τραγικό συµβάν που διαδραµατίστηκε εκεί στον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο. Η έρευνά του όµως τον οδηγεί στην καρδιά µιας φολκλόρ δεισιδαιµονίας, µέρος της οποίας κινδυνεύει να γίνει και ο ίδιος... Μια νεαρή κτηνίατρος καλείται επειγόντως από έναν κτηνοτρόφο της Θεσσαλίας προκειµένου να ελέγξει την ασυνήθιστη συµπεριφορά των βοοειδών του. Η διάγνωση σύντοµα εξελίσσεται σε έναν παγωµένο εφιάλτη... Ένας αποφασισµένος διαρρήκτης εισβάλλει σε ένα παλιό αρχοντικό του Πειραιά για µια εύκολη µπάζα. Μέχρι που ανακαλύπτει περισσότερα από όσα θα ήθελε... https://www.greekbooks.gr/agalineyta-bathi.html https://www.politeianet.gr/…/9789604108121-dagklis-michalis…

Ξεκίνησε όταν τρεις φίλοι διαβάζαμε ο ένας στον άλλο τις ιστορίες από το Αγοράστε το Δία ( εκδόσεις Άγνωστη Καντάθ ) και λέμε Δεν ξεκινάμε να συναντιόμαστε κάθε βδομάδα να γράφουμε από μία τρελιάρικη ιστορία ο καθένας και να τις διαβάζουμε? Στην πορεία αποφασίσαμε να τις κάνουμε βιβλίο και να τις ενώσουμε με μία εξίσου τρελιάρικη ιστορία που τις συνδέει όλες μαζί πολύ αναπάντεχα. Η χαρά μας λοιπόν ήταν απερίγραπτη όταν οι άνθρωποι πίσω από την Άγνωστη Καντάθ όχι μόνο ενδιαφέρθηκαν, αλλά τελικά εξέδωσαν και το βιβλίο μας! Από το αντίστοιχο post στο Facebook: Είστε έτοιμοι; Μάλλον όχι, αλλά δεν έχει σημασία! Για πρώτη φορά η Καντάθ εκδίδει λογοτεχνία ελλήνων συγγραφέων, και δεν έχετε διαβάσει κάτι αντίστοιχο! Οι Τρεις Στοίβες είναι μια συλλογή περίεργων, αλλοπρόσαλλων, και λίγο ακατανόητων διηγημάτων — και όχι μόνο! Διαβάστε για το βιβλιοπωλείο του κυρίου Πέτρου που κλειδώνει για τελευταία φορά, για το διαγαλαξιακό ταξίδι του Σωτήρη και του Μάριου στο όνομα της καψούρας, για την αναφορά ενός επιτηρητή μετενσαρκώσεων, και για τις φωνές μέσα στο κεφάλι σας. Αυτές και άλλες αντίστοιχα αλλόκοτες αλλά και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες βρίσκονται βολικά οργανωμένες σε Τρεις Στοίβες. Αναρωτηθείτε τι θα μπορούσε να μάθει κανείς από τόσο μικρά και εξωπραγματικά διηγήματα. Τι αξία μπορεί να έχουν; Και ίσως το σημαντικότερο, γιατί ενδιαφέρεται τόσο για αυτά ο Ιόλαος Χατζημπαρμπαλόπουλος; Θα βρείτε τις Τρεις Στοίβες στην ιστοσελίδα μας παρακάτω, στο φυσικό μας κατάστημα, και σύντομα στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και θα μπορείτε κι εσείς να αναλογιστείτε τις παραπάνω ερωτήσεις. Ίσως και να τις απαντήσετε! 👉Οι Τρεις Στοίβες - Η Άγνωστη Καντάθ (kadath.gr) Και το εξώφυλλο μας: Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια σας όσοι το πάρετε στα χέρια σας και καλοδεχούμενη κάθε κριτική! 💜

Φέτος στο Φantasticon είχα τη χαρά να γνωριστώ και να μιλήσω με αρκετούς νέους/επίδοξους συγγραφείς και να συζητήσω μαζί τους. Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι πολλά κλασικά κείμενα του είδους είναι αμετάφραστα ή πολύ δύσκολα προσβάσιμα, πλέον, σε λάτρεις του φανταστικού και μου γεννήθηκε η ιδέα για μία διαδικτυακή λέσχη ανάγνωσης. Λαμβάνοντας υπόψη τον περιορισμένο χρόνο και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, από την αρχή αποφάσισα ότι τα αναγνώσματα θα είναι αποκλειστικά και μόνο διηγήματα και νουβέλες - όχι μυθιστορήματα, όχι τριλογίες, όχι δωδεκαλογίες, όχι εγκυκλοπαίδειες. Οπότε, έχουμε και λέμε: 1. Διαβάζουμε ένα διήγημα ή μια νουβέλα τον μήνα, όλοι το ίδιο. 2. Συνολικά, τα επιλεγμένα κείμενα είναι 12. 3. Κάθε κείμενο, θα έχει το δικό του topic στο club. 4. Αφού διαβάσουμε, σχολιάζουμε το διήγημα στο σχετικό topic. 5. Για λόγους συνέπειας και συνέχειας, η σειρά ανάγνωσης των διηγημάτων είναι χρονολογική και καλύπτει περίπου 150 χρόνια λογοτεχνίας του φανταστικού. 6. Τα κείμενα είναι στα αγγλικά και θα ανεβαίνουν στο club σε μορφή doc. Αν τα κείμενα μπορούν να βρεθούν μεταφρασμένα, θα αναφέρονται σχετικές πληροφορίες όσον αφορά το πού. 7. Προσπάθησα να επιλέξω όσο το δυνατόν μικρότερα κείμενα και τα περισσότερα πράγματι είναι, αλλά δεν μπορούσα να παραλείψω κάποιες νουβέλες. 8. Δεν είναι υποχρεωτική η ανάγνωση/συμμετοχή στα topics όλων των κειμένων. Αν κάτι δεν σας τραβάει το ενδιαφέρον, μπορείτε να το παραλείψετε. 9. Αυτός ο πρώτος "κύκλος" αναγνωσμάτων είναι επικεντρωμένος στο φανταστικό και είναι αναγνωριστικός. Ανάλογα με το πώς θα πάει, θα συζητήσουμε αργότερα για αντίστοιχες ενότητες ΕΦ και τρόμου. 10. Αυτό δεν θα είναι κάποιου τύπου σεμινάριο. Θα είναι μια λέσχη ανάγνωσης που θα επιτρέψει σε νεότερα μέλη μας να έρθουν σε επαφή με κείμενα κλασικά και αγαπημένα και σε παλιότερα μέλη μας να θυμηθούν όλους εκείνους τους λόγους που αρχικά τους τράβηξαν στο είδος. Και να γεμίσουν νοσταλγία, επίσης. Οπότε, αν ενδιαφέρεστε, δηλώστε συμμετοχή, ζητήστε πρόσβαση εδώ κι ελάτε να περάσουμε έναν χρόνο γεμάτο φαντασία παρέα. Θα περάσουμε ωραία, θα κεράσουμε και cookies.

Το διήγημά μου "ταχεία σήψη", διακρίθηκε στο διαγωνισμό της fantasmagoria που έχει θέμα Resurrection. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω σε αυτή την ανθολογία. Την περασμένη χρονιά συμμετείχα με το διήγημα "η σύναξη των κλόουν". Φέτος δεν έχω βγάλει κάτι προσωπικό, αλλά επίκειται και μια ακόμη συμμετοχή μου σε συλλογικά έργα, που θα την αναφέρω σύντομα, όταν θα έχει οριστικοποιηθεί. Εντωμεταξύ κάποια στιγμή στο μέλλον φιλοδοξώ να συγκεντρώσω όλες τις διακριθείσες ιστορίες που έχουν εκδοθεί εδω κι εκεί σε μία ενιαία συλλογή διηγημάτων και νουβελών. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να περιμένω να λήξουν κάποια δικαιώματα για να το κάνω αυτό.

ΤΟ ΚΡΙΝΑΚΙ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ Η νύχτα έπεσε βαριά και ο πατέρας της ακόμα να φανεί. Το συμβούλιο των αρχηγών της φατρίας της έμελλε και πάλι να κρατήσει πολλές ώρες και ήταν αμφίβολο αν η έκβαση θα άρεσε στα γυναικόπαιδα των οικογενειών. Η γειτονική φατρία είχε ξεπεράσει και πάλι τα όρια και η τρίχρονη ειρήνη τους έπνεε τα λοίσθια. Πριν τρία χρόνια η Σαμίλα είχε φροντίσει η ίδια προσωπικά τα τραύματα του αγαπημένου της ξαδερφού που τραυματίστηκε βαριά στο πεδίο της μάχης και τελικά εξέπνευσε στα χέρια της. Όχι άλλος πόλεμος ,σας παρακαλώ συλλογιζόταν η μικρή δεκαεξάχρονη κοπέλα όσο περίμενε μαζί με την μητέρα της, τον πατέρα της να γυρίσει. Η πόρτα άνοιξε και ο μεγαλόσωμος πατέρας της μπήκε μέσα στο σπίτι συνοφρυωμένος και με την κόκκινη γενειάδα του να κρέμεται μέχρι το πάτωμα. «Δυστυχώς, τελικά σε τρεις μέρες θα πάμε σε πόλεμο» είπε και η Σαμίλα αγκαλιάστηκε με την μητέρα της. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Εικόνες αίματος, φρίκης και πολέμου ταλάνιζαν το μυαλό της. Το επόμενο πρωί ανακοίνωσε στη μητέρα της «Αν δεν σε πειράζει, το μεσημέρι μετά το ζύμωμα, θα βγω μια βόλτα». Η μητέρα της, της έριξε ένα σκληρό βλέμμα αλλά δεν πρόβαλλε αντιρρήσεις παρά της μήνυσε να είναι πίσω πριν βραδιάσει. Η Σαμίλα το είχε πάρει απόφαση. Θα έβγαινε πέρα απ’ τα όρια της έκτασης της φατρίας της και θα πήγαινε στις ιερές σπηλιές που φύτρωνε το μαγικό κρινάκι της άμμου. Προχώρησε αρκετά χιλιόμετρα και τελικά βρήκε την πέτρινη πύλη που οδηγούσε στις ιερές σπηλιές που διακλαδώνονταν μεταξύ τους. Όσο προχωρούσε πιο μέσα στη μύτη της ήρθε έντονη η μυρωδιά της μούχλας παρ’ ότι τα τοιχώματα γύρω φαινόντουσαν άνυδρα. Μετά από έντονη πεζοπορία διανθισμένη με αρκετό φόβο για το σκοτάδι, το βρήκε! Το κρινάκι της άμμου που φύτρωνε σ’ ένα μέρος χωρίς νερό γι αυτό κι έλεγαν ότι ήταν μαγικό κι αν κάρφωνες την ευχή σου στο κοτσάνι του, θα πραγματοποιούνταν. Έτσι έλεγε ο θρύλος και η Σαμίλα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να τον πιστέψει. «Μάνα Γη, εσύ που μας τρέφεις και μας φροντίζεις, ας μην ποτίσουμε πάλι το χώμα σου με αίμα. Ακύρωσε αυτό τον πόλεμο, σε παρακαλώ!» είπε και έσκισε ένα κομμάτι απ’ τον κόκκινο μανδύα της δένοντας το σφιχτά στο κοτσάνι του λουλουδιού. Ένα μικρό έντομο που δεν γνώριζε βγήκε και της τσίμπησε το χέρι, όμως παρά τον πόνο έπρεπε να συνεχίσει και να σφίξει τον κόμπο. Αφού το ολοκλήρωσε, πήρε τον δρόμο για τον γυρισμό. Η νύχτα της ήταν γεμάτη από φρικιαστικά όνειρα με σκοτωμούς και αγαπημένα πρόσωπα, πνιγμένα στο αίμα. Όχι! Δεν θα άντεχε να χάσει τον πατέρα της εξαιτίας ενός γελοίου πολέμου που εκτυλισσόταν χρόνια τώρα και τελειωμό δεν είχε. Το μεσημέρι και πάλι μόλις τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού, ζήτησε και πάλι άδεια απ’ την μητέρα της και αποχώρησε. Μιας μέρας ευχής δεν ήταν αρκετή, ίσως χρειαζόταν και δεύτερη. Έφτασε και πάλι με τις ιερές σπηλιές , ακολούθησε την ίδια διαδρομή και βρήκε πάλι το κρινάκι της άμμου μόνο που στο κοτσάνι του εκτός απ’ το δικό της κόκκινο υφασμάτινο κομμάτι υπήρχε δεμένη και μια μπλε λουρίδα. Μπλε είναι ο μανδύας που φοράει η αντίπαλη φατρία! Πως τόλμησε κάποιος απ’ τους εχθρούς να δέσει την δική του ευχή δίπλα στην δική της! Ενοχλημένη, ξαναέκοψε ένα κομμάτι από τον μανδύα της και το πέρασε στο κοτσάνι κάνοντας πιο σφιχτό κόμπο. Το έντομο βγήκε και την ξανατσίμπησε αλλά εκείνη απτόητη. Μόλις έκανε το δέσιμο της ευχής της, ξαναγύρισε προς το σπίτι. Τα βραδινά της όνειρα ήταν και πάλι γεμάτα αίμα και καμία ελπίδα δεν γεννιόταν στην καρδιά της που θα σήμαινε ότι η ευχή της θα έπιανε. Ίσως αυτός που είχε αφήσει το κομμάτι του μανδύα του στο κρινάκι να είχε ευχηθεί την δική του νίκη κάνοντας τις δύο ευχές να συγκρούονται. Θα πήγαινε και τρίτη και θα έδενε την ευχή της με αίμα αυτή τη φορά. Την άλλη μέρα ξανακίνησε προς τις ιερές σπηλιές κι αυτή τη φορά είχε φέρει και το μαχαίρι της. Μόλις βρήκε το κρινάκι είδε δεύτερο κομμάτι μπλε μανδύα. Μα τι στην ευχή; Τέτοιο θράσος ο εχθρός; Μα θα του δείχνε. Έκοψε πρώτα μια τρίτη λουρίδα απ’ τον μανδύα της και μετά έφερε την λεπίδα στην παλάμη της και την χάραξε. Οι σταγόνες απ’ το αίμα της έπεσαν στην λουρίδα κι έπειτα την έδεσε και πάλι στο κοτσάνι ευχόμενη με όλη της την ψυχή «Ας ακυρωθεί ο πόλεμος! Θέλω να ζήσουν οι αγαπημένοι μου!» Επέστρεψε αργά αφού είχε σουρουπώσει για τα καλά αλλά η μάνα της δεν την κατσάδιασε καθώς όλοι είχαν την έννοια της στην αυριανή μάχη και τι μαντάτα θα έφερνε στην κάθε οικογένεια. Ίσως ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε τον πατέρα της… Όμως ας μην σκέφτεται έτσι. Το ξημέρωμα έφτασε και οι σάλπιγγες του πολέμου ήχησαν. Μα γιατί;; Δεν ήταν δυνατή η ευχή μου; σκεφτόταν η Σαμίλα και κύλησαν ποτάμι τα δάκρυα της. Τάχυνε το βήμα της αποφασιστικά και πλησίασε στο μπροστινό μέτωπο κοντά στον πατέρα της, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των γνωστών και ξαδερφιών της να μην μπλεχτεί μπροστά. Ένα κορίτσι με μπλε μανδύα ερχόταν μανιασμένη απ’ την αντίπαλη μεριά του στρατοπέδου αγνοώντας και κείνη τον πατέρα και τ’ αδέλφια της που ούρλιαζαν να κάνει πίσω. «Εσύ;» της είπε η Σαμίλα. Είδε τα χέρια της γεμάτα τσιμπήματα όπως και τα δικά της «Με λένε Σούνκριελ κι ευχήθηκα στο κρινάκι να μην γίνει αυτός ο πόλεμος. Ώστε δικιά σου ήταν η κόκκινη λουρίδα;» «Κι εγώ το ίδιο ευχήθηκα» παραδέχτηκε η Σαμίλα και τα δύο κορίτσια σφιχταγκαλιάστηκαν. Οι παραταγμένοι στρατιώτες έμειναν αμίλητοι να παρακολουθούν την σκηνή. Οι δύο αρχηγοί κατέβηκαν απ’ τα άλογά τους και πήγαν προς τα δύο κορίτσια δακρυσμένοι. Μετά από λίγο έδωσαν τα χέρια. Ο πόλεμος τελικά αποφεύχθηκε και το κρινάκι ακόμα ανθίζει στις ιερές σπηλιές με την μπλε και την κόκκινη λουρίδα περασμένες στο κοτσάνι του.

Ένα ακόμη ποίημά μου στο Φρέαρ, εντελώς καινούριο (που σημαίνει δεν το έχετε διαβάσει εδώ), με τίτλο "Ιός".