Leaderboard

"Είμαστε η Σεχραζάτ", το νέο μου διήγημα. Η πρώτη εκδοχή αυτής της ιστορίας γράφτηκε για συγγραφικό παιχνίδι του φόρουμ.

Ευχαριστώ πολύ τον οίκο Εκδόσεις Μελτέμι για την έκδοση του διηγήματός μου "Χλωμό Ποτάμι". Η συλλογή από σήμερα είναι διαθέσιμη στο e shop meltemibooks.gr, στο περίπτερο 272 του Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως μέχρι τις 21-09-2025 και σε βιβλιοπωλεία.

Υπάρχει ένα ανοιχτό debate που δεν καλούμαστε να λύσουμε εδώ, καθώς η κάθε πλευρά έχει τα λογικά και ορθά της επιχειρήματα: ποιο άραγε είναι το δυσκολότερο κομμάτι μίας ιστορίας; Το ξεκίνημά της, το μέσον ή το τέλος, η λύση της; - Το ξεκίνημα – δεν είναι εύκολο. Μπορεί να έχουμε την βασική μας ιδέα που μας ενθουσιάζει, μπορεί να είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πώς ακριβώς θα ξεκινήσουμε; Το θηρίο της λευκής σελίδας, ο μέγιστος φόβος των απανταχού συγγραφέων, χτυπάει ευκολότερα και συχνότερα σε αυτή τη φάση. Πώς ξεκινάμε; Τι είδους δόλωμα θα τραβήξει τον αναγνώστη ώστε να γυρίσει στην επόμενη σελίδα, και στην επόμενη, και στην επόμενη; Γιατί να επιιλέξει το δικό μας βιβλίο και όχι κάποιου άλλου; Ποια η πρώτη μας πρόταση, η πρώτη μας λέξη; Σήμερα, εποχή όπου ο αναγνώστης βομβαρδίζεται από εκδόσεις, ταινίες, παιχνίδια, πληροφορίες, ιστορίες, αφηγήματα, είναι σαφώς δυσκολότερο να εντυπωσιαστεί. Υπάρχει τεράστια γκάμα και διαρκής, ανατροφοδοτούμενη προσφορά. Ο χρόνος του αναγνώστη είναι μετρημένος και αν η αρχή της ιστορίας μας δεν είναι αρκετά ελκυστική, είναι πιθανό να μην ασχοληθεί περαιτέρω με το κείμενό μας. - Η μέση ενός βιβλίου ενέχει επίσης τις δικές τις συγκεκριμένες προκλήσεις– κατά την προσωπική μου άποψη είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Η αρχή μπορεί, παρά τις παραπάνω δυσκολίες, να βρεθεί, να σμιλευτεί με κάποιον τρόπο, λόγω του αρχικού δημιουργικού μας ενθουσιασμού. Η λύση πάλι μπορεί να επισύρει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο λόγω της έντασης της κορύφωσης που έτσι κι αλλιώς έχει παρασύρει και συναρπάσει τόσο τον αναγνώστη, όσο και τον συγγραφέα. Ωστόσο η μέση, και ιδιαίτερα στα μυθιστορήματα, είναι το σημείο όπου συνήθως γίνεται η λεγόμενη κοιλιά. Πρέπει η ιστορία να συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς να σκοντάφτει, χωρίς να δίνεται η εντύπωση στον αναγνώστη μας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ήρωές μας, ότι δεν ξέρουμε να πλοηγήσουμε την πλοκή μας ή ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε αρχίσει να βαριόμαστε το κείμενό μας. Ο αναγνώστης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε σχέση με αυτό που διαβάζει και υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση πομπού και δέκτη, δηλαδή συγγραφέα και αναγνώστη στη δική μας περίπτωση. Το διαισθάνεται αν αγαπάμε την ιστορία μας, αν μας ενθουσιάζει, αν τη βαριόμαστε και οι αντιδράσεις του είναι ανάλογες με τις δικές μας διαθέσεις. Στο μέσον ενός βιβλίου, η εναρκτήρια ορμή της ιστορίας μας έχει πλέον ξεθωριάσει και η κάθαρση βρίσκεται ακόμη μακριά. Με ποια εργαλεία θα εντυπωσιάσουμε τον αναγνώστη μας, πώς θα τον κρατήσουμε προσηλωμένο στο γραπτό μας; Η μέση ενός μυθιστορήματος είναι το σημείο όπου οι λιγότερο υπομονετικοί -ή λιγότερο επίμονοι- αναγνώστες μπορεί να εγκαταλείψουν τον αγώνα. - Το τέλος. Για κάποιους η λύση είναι το δυσκολότερο σημείο ενός κειμένου. Πρέπει να δώσουμε ένα πειστικό κλείσιμο στην πλοκή μας και σε όλες τις εκ παραλλήλου μικρότερες πλοκές που αναπτύξαμε. Είναι ζωτικής σημασίας να γίνει αυτό, να «δέσουμε» δηλαδή όλα τα «νήματα» που ξεκινήσαμε να υφαίνουμε. Πρέπει δηλαδή να γίνει «απεμπλοκή» σε οποιαδήποτε «εμπλοκή», είτε σχέσεις μεταξύ προσώπων, είτε συναισθημάτων, είτε αδικιών ή ανισορροπιών. Όσοι εμπλακούν στην ιστορία πρέπει να απεμπλακούν με κάποιον ικανοποιητικό τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δώσουμε στον αναγνώστη μας την πολύ άσχημη εντύπωση πως έχουμε «ξεχάσει» τα ζητήματα ή τα πρόσωπα που εκθέσαμε στο έργο μας. Είναι επίσης σημαντικό, και με αυτό το κομμάτι θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, να αποφύγουμε πολυφορεμένα κλισέ και προβλέψιμες λύσεις για το τέλος μας. Πλάσαμε με μεράκι μία ιστορία, τους χαρακτήρες μας, τις περιπέτειες και τις συγκρούσεις τους. Σίγουρα θέλουμε να δώσουμε ένα αξιοπρεπές επιστέγασμα σε αυτή την προσπάθεια και μία θριαμβευτική έξοδο από τη σκηνή για τους ήρωές μας. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως, όσο περισσότερο τους αγαπήσουμε εμείς, τόσο περισσότερο θα τους αγαπήσουν οι αναγνώστες μας. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις εύκολες λύσεις που καταφεύγουν οι απρόσεκτοι, βιαστικοί ή βαριεστημένοι συγγραφείς και που αποτελούν κόκκινο πανί στα μάτια του απαιτητικού αναγνώστη. 1. Τέλος τύπου: Και έζησαν αυτοί καλά. Ναι, επιτρέπεται να έχουμε ένα ευτυχές τέλος, μπορεί να οδηγήσουμε την πλοκή μας εκεί. Ο Στίβεν Κινγκ υποστηρίζει πως τα ευτυχισμένα τέλη είναι τα συνηθέστερα, ακόμη και στην πραγματική ζωή. Δεν απαγορεύεται οι ήρωές μας να νικήσουν τους κακούς, να βρουν την πραγματική αγάπη, να επαναφέρουν το δίκαιο και την τάξη, να ελευθερώσουν τον πλανήτη, το βασίλειο, τους σκλάβους γονείς τους ή ό,τι άλλο είναι αυτό για το οποίο παλεύουν. Ο κίνδυνος αυτού του είδους τέλους βρίσκεται στον χειρισμό του: πώς θα φτάσουμε στο ευτυχές μας τέλος; Πώς θα έχουμε χτίσει την πορεία προς το τέλος αυτό; Μέσα από μία σειρά περιπέτειες που λύνονται ευφυώς και πειστικά ή με την ακατάπαυστη βοήθεια της τύχης ή κάποιου από μηχανής θεού; Και φτάνουμε έτσι στο δεύτερο, κακού είδους, τέλος: 2. Ο από μηχανής θεός. Μπορεί να λειτουργούσε στην αρχαία τραγωδία, αλλά όχι πια. Φυσικά, λέγοντας από μηχανής θεός δεν εννοούμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε οπωσδήποτε κάποιο θεϊκό πρόσωπο, αν και δεν αποκλείεται. Ένας χαμένος συγγενής, ένας γηραιότερος χαρακτήρας, ένας σοφός ιερέας ή μάντης, ένας ξένος που η άφιξή του θα συμπίπτει με την πιο νευραλγική στιγμή της ιστορίας μας, ακόμη και η ανακάλυψη ενός σημαντικού αντικειμένου ή η τυχαία αποκάλυψη ενός μυστικού μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο ενός deus ex machina. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν συνήθως εξωγενή και πάντως απρόβλεπτο παράγοντα που λύνει την πλοκή τόσο καίρια, τέλεια και συγχρονισμένα ώστε μοιάζει με θεία πρόνοια. Τούτο συνέβαινε στο μεσαιωνικό θέατρο, όπου οι αλλεπάλληλες αναγνωρίσεις και οι επανενώσεις των προσώπων έλυναν όλα τα αδιέξοδα. Είναι κλισέ, είναι παλιομοδίτικο, είναι χιλιοειπωμένο και πιθανώς και με πολύ καλύτερους τρόπους από αυτούς που θα καταφέρουμε να χειριστούμε. Μία επέμβαση που να αλλάζει την έκβαση της μάχης, ή της διένεξης, ή του πολέμου, ή γενικά της ιστορίας μας θα πρέπει να έχει κτιστεί με μεγάλη προσοχή κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Διαφορετικά δεν είναι ανατροπή, είναι ταχυδακτυλουργία που βγάλαμε από το καπέλο μας ελλείψει χρόνου ή φαντασίας. 3. Ήταν όλα ένα όνειρο. Αυτό είναι πάντοτε η ευκολότερη έξοδος κινδύνου. Όταν είναι όλα ένα όνειρο ο συγγραφέας δεν υποχρεούται να ολοκληρώσει κανένα από τα ζητήματά του. Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας μοιάζει να «το σκάει από το παράθυρο» αφήνοντάς μας με την απογοήτευση της ημιτελούς πλοκής. Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου μπορεί να καταστραφεί από την απλή φράση ήταν όλα ένα όνειρο. Και μάλιστα, όσο πιο ωραία και όσο πιο περίπλοκη είναι μία ιστορία τόσο βαθύτερη η απογοήτευση και τόσο χειρότερο το αντίκτυπο. Φανταστείτε να έχουμε σετάρει χαρακτήρες, ίντριγκες, περιπέτεια, μαγικά αντικείμενα, γρίφους, αναγνωρίσεις, και τελικά τίποτα να μην έχει κανένα απολύτως νόημα επειδή κάποιος τα ονειρεύτηκε ή τα φαντάστηκε κατά τη διάρκεια μιας παραίσθησης. Ο αναγνώστης θα νιώσει προδομένος, καθώς επένδυσε χρόνο και ενθουσιασμό στο βιβλίο μας για να δει την έκβαση μιας ιστορίας. Και αν νιώσει προδομένος, είναι δύσκολο να επενδύσει πια σε μας. 4. Η τραγική λύση όπου όλοι πεθαίνουν. «Τραγική» δεν είναι τυχαία εδώ η επιλογή της λέξης. Συμβαίνει όντως σε πολλές, αρχαίες και μεσαιωνικές, τραγωδίες. Ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα μυθιστόρημα ή διήγημα φαντασίας. Είναι μάλλον εύκολο να ξεφορτωνόμαστε χαρακτήρες στων οποίων την ιστορία δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητική λύση. Είναι σαν να βαριόμαστε να συμμαζέψουμε ένα σπίτι και να επιλέγουμε να το ανατινάξουμε – ακραίο παράδειγμα, το ξέρω, αλλά νομίζω περιγραφικό -. Η λύση αυτή περιέχει κάτι από την προχειρότητα και το απογοητευτικό – για τον αναγνώστη- αίσθημα της προδοσίας που περιγράψαμε και στην περίπτωση 3. 5. Ξαφνικοί έρωτες, ξαφνικοί γάμοι. Τυπικότατη παραλλαγή του έζησαν αυτοί καλά. Ο νέος επιτρέπεται να παντρεύεται στο τέλος την καλή του – αλλά την καλή του, που τον έχουμε δει να την διεκδικεί και έχουμε καρδιοχτυπήσει με το καρδιοχτύπι του. Όταν το ευτυχές γεγονός επισφραγίζεται με καμιά δεκαριά ακόμη, όπου όλοι βρίσκουν ξαφνικά και χωρίς καμία προηγούμενη αιτία το ιδανικό τους ταίρι τότε η λύση μας είναι κλισέ που θυμίζει παλιές ελληνικές ταινίες και που καλά θα κάνουμε να αποφύγουμε. 6. Ο εσωτερικός, υπαρξιακός μονόλογος του ήρωα. Μετά τη λύση της ιστορίας θα τον δούμε να αναλογίζεται τη θέση του στον κόσμο, την πορεία του στη ζωή, το τι μεταχειρίστηκε προκειμένου να πιάσει τον κακό – συνηθισμένο τέλος σε νουάρ μυθιστορήματα ή ταινίες. Ακριβώς επειδή είναι τυπικό και σύνηθες είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω κλισέ, με εξαίρεση την περίπτωση ήταν όλα ένα όνειρο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν, υπό συνθήκες. Είναι υπερβολικά συνηθισμένα τελειώματα ιστοριών, για αυτό έφτασαν να τυποποιηθούν ως κλισέ και αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, δεκαετίες, ίσως και εκατονταετίες, ήταν αγαπητά στον κόσμο. Οι αναγνώστες, οι θεατές τα αγαπούσαν, και άρα οι συγγραφείς τα μεταχειρίζονταν. Άλλωστε το πιο συνηθισμένο κλισέ υπήρξε κάποτε πρωτοποριακή ιδέα, τόσο πρωτοποριακή και εντυπωσιακή που δημιούργησε πλήθος ανάτυπά της. Πλέον όμως οι ιστορίες που γράφονται και εκδίδονται είναι πολλαπλάσιες από αυτές που κυκλοφορούσαν παλιότερα, οι αναγνώστες έχουν άλλη παιδεία και τα κριτήρια είναι αυστηρά. Είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε πεπατημένες οδούς και, αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, τουλάχιστον ας προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τις τυποποιήσεις με φρέσκια ματιά. Αν ο αναγνώστης έχει διαβάσει άλλα τριάντα βιβλία όπου όλοι ζουν καλά και εμείς καλύτερα, όπου ο ήρωας αναλώνεται στον υπαρξιακό του προβληματισμό στο τέλος της ιστορίας ή όπου ένας παράγοντας, - πρόσωπο, κατάσταση, μαγεία ή τεχνολογία – δίνει κάθε απάντηση στο αδιέξοδο, πώς και με τι θα σταθούμε εμείς, προσφέροντας «μία από τα ίδια;» Πρέπει ο αναγνώστης να δει σε μας κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό προκειμένου να κλείσει το βιβλίο μας με μίαν ευχάριστη ανάμνηση. Το τέλος ενός βιβλίου αφήνει πάντα τον εντονότερο αντίκτυπο και για αυτό το λόγο είναι ανάγκη να είναι προσεγμένο. Είναι αυτό που θυμόμαστε τελικά, είναι αυτό που θα προσδιορίζει την τελική γεύση που μας άφησε ένα κείμενο και ίσως αυτό που θα μας κάνει να το συστήσουμε και σε άλλους. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε, ως αναγνώστες, ακούσει ή πει την φράση «είχε καλές ιδέες αλλά…» «ξεκίνησε όμορφα, όμως στο τέλος…» «ωραία ιστορία μα το τέλος με εκνεύρισε». Η παλιά, καλή παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» βρίσκει απήχηση και στη συγγραφή όπως ακριβώς και στη ζωή.

Έφτασε και μένα η σειρά μου. Πρόκειται για το μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα Κρικ, από τις εκδόσεις Άνω Τελεία. https://anoteleia.gr/krik_polyzos_nikos

Καλή χρονιά με το πρώτο μου μεταφρασμένο σε ξένη γλώσσα. Ένα διήγημα στην συλλογή ελληνικής φαντασίας Schatten aus der Sonnenwelt, στα γερμανικά, με εκλεκτή παρέα. Leviathans Ruf – Victor Pseftakis 43 Minuten – Yannis Papadopoulos Toxic – Eleftherios Keramidas Streuner – Vasso Christou Stellreflex – Anthony Paschos Der Honig der Welt und die Krähenkönigin – Dimitra Nikolaidou Silberne Glöckchen ertönen überall auf der Welt – Efthymia E. Despotaki Kinderly – Atalanti Evripidou Das Mädchen und der Schoßgeborene – Kostas Charitos Das Pendel von Karthago – Hephaestion Christopoulos

Hello hello! Επιλέγω: δράκος και τεχνητή νοημοσύνη Ο Αλγόριθμος του Δράκου.docx

ΤΙΤΛΟΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Κυριακή Δριτσάκου ΛΕΞΕΙΣ 1500 ΕΙΔΟΣ Δυστοπία Για τον 63ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ.doc

Όνομα Συγγραφέα: Νίκος Φερεντίνος Είδος: ηρωική φαντασία Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2884 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Για το 63ο Διαγωνισμό σύντομης ιστορίας Νυχτερινή σκοπιά.pdfΝυχτερινή σκοπιά.odt

Όνομα Συγγραφέα: Κοσμάς Κωνσταντινίδης Είδος: πολιτικό αστικό φάντασυ Βία; όχι Σεξ; όχι Αριθμός Λέξεων: περίπου 1890 Σχόλια: Για τον 63ο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα "Γύμνια". Αρχείο: Ντυμένη αλήθεια.docx Ντυμένη αλήθεια.pdf

Όνομα Συγγραφέα:B MOVIES, Αλεκος. Είδος: Φαντασίας Βία;Όχι Σεξ; Λίγο Αριθμός Λέξεων:1500 Αυτοτελής; Ναί Σχόλια:Για τον 63ο Διαγωνισμό Σύντομης ιστορίας ΓΥΜΝΙΑ, ΓΥΜΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ B MOVIES .pdf

Τεράστιο και ενδιαφέρον θέμα αυτό που ανοίγω, θα μου πείτε. Δύσκολο να καλυφθεί σε ένα μόνο άρθρο, οπότε θα επανέλθουμε. Είδη υπάρχουν άπειρα είδη και διαρκώς δημιουργούνται άλλα. Επίσης σαν συγγραφείς δεν έχει μεγάλο νόημα να ξέρουμε πάντοτε και επακριβώς ποιο υποείδος είδους γράφουμε, αρκεί να το κάνουμε καλά -είναι βέβαιο πως ο Τερζάκης δεν είχε στο νου του τον όρο ιστορικό ή χριστιανικό fantasy όταν έγραφε την Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, -αριστερά, λιθογραφία από το πρώτο κεφάλαιο της έκδοσης της Εστίας- ωστόσο το κεφάλαιο με το δισκοπότηρο αναμφισβήτητα κατατάσσει το έργο στο παραπάνω είδος. Στο παρόν άρθρο θα πούμε κάποια πράγματα για τα είδη της fantasy, φιλοδοξώντας όχι φυσικά να τα καλύψουμε όλα -κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο- αλλά να δώσουμε μία γενική ιδέα του τι γράφεται πλέον στο χώρο. Είναι βέβαιο πως θα υπάρξει συνέχεια του άρθρου, ή προσθήκες, στο μέλλον. Ενθαρρύνω τον οποιοδήποτε το διαβάσει να επέμβει με παραδείγματα αντιπροσωπευτικών βιβλίων, αν το επιθυμεί. Προσδεθείτε, ξεκινάμε. · Epic Fantasy / High Fantasy: Ιστορίες στιβαρές, κάποιες φορές με περίπλοκη μυθοπλασία. Συνήθως, πολυπρόσωπες. Κοσμογονίες, ίντριγκες μεταξύ θεών, αθάνατες ή/και αλλόκοτες φυλές, μαγεία που μπορεί να φτάνει σε επίπεδο φυλετικό ή ακόμη και κοσμικό. Υπάρχει αίσθημα αρχαιότητας και βάθος χρόνου. Συχνά καταγίνεται με μάχες μανιχαϊστικού κάποιες φορές περιεχομένου, καλοί θεοί εναντίον κακών θεών ή ηρωικές φυλές εναντίον τεράτων. Συνήθως η έκβαση τέτοιων μαχών και ιστοριών θα κρίνει την τύχη του κόσμου. Για κάποιους ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι high fantasy, ή epic fantasy – κυριότερο όμως παράδειγμα high fantasy έργου είναι, κατά τη γνώμη μου, το Σιλμαρίλιον. Το Υφαντό της Φιόναβαρ. Epic, vast scope, portal και....arthurian. Σπάνια θα βρείτε καθαρόαιμα τα είδη της fantasy. · Low fantasy: όταν η fantasy ασχολείται και με κοινούς θνητούς. Κλέφτες, πονηροί, φτωχοί ή και πλούσιοι, μα και πάλι, το low fantasy εμπεριέχει χαρακτήρες με αδυναμίες και συχνά δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους παρουσιάσει ευγενέστερους από όσο είναι. Για κάποιους το Game of Thrones είναι τέτοιο είδος -ανήκει εξίσου βέβαια και στο είδος του πολιτικού φάντασυ, που θα δούμε παρακάτω-, καθώς μοιάζει να κάνει μία διαρκή προσπάθεια απομυθοποίησης και αποδόμησης των χαρακτήρων. Οι ιστορίες έχουν σκληρότητα, ρεαλισμό, οι πόλεμοι, ακόμη και αν γίνονται για να σωθεί ο κόσμος, σκιαγραφούνται ως τέτοιοι που είναι, βίαιοι, αιματηροί, με χαμηλά κίνητρα και φρικτές συνέπειες. Στη low fantasy ο ήρωας δεν είναι απαραίτητα ηρωικός. Ή δεν είναι πάντα τέτοιος. · Sword and Sorcery, Ξίφος και μαγεία: Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε εδώ. Είναι η περιπέτεια ενός συνήθως κεντρικού προσώπου, ή πάντως οι ιστορίες είναι πιο ολιγοπρόσωπες από αυτές που θα συναντήσουμε, για παράδειγμα, σε ένα έργο high fantasy. Οι ιστορίες δεν είναι vast scope, έχουν ως στόχο να μας ψυχαγωγήσουν κατά κύριο λόγο και οι περιπέτειες είναι γεμάτες μαγεία, ξόρκια, τέρατα, ήρωες που νικάνε -συνήθως- αλλά πάντως ξέρουν να περάσουν καλά και να κάνουν και μας να περάσουμε καλά. Ένα άλλο γνώρισμα αυτών των ιστοριών είναι πως έχουμε την αίσθηση ότι ο κόσμος φτιάχνεται συνήθως βήμα το βήμα γύρω από τον ήρωα και την περιπέτειά του, και όχι το αντίθετο. Conan The Destroyer, Frank Frazetta · Heroic Fantasy, Ηρωική φαντασία: Μοιάζει αρκετά με το παραπάνω είδος αλλά μπορεί να κινηθεί σε πιο ευρύ πλαίσιο -και εδώ ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τον ήρωα και οι ιστορίες είναι πολυπρόσωπες. Το έργο First Law του Joe Abercrombie είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του είδους αυτού. · Arthurian Fantasy: Ιστορίες με τον βασιλιά Αρθούρο. Αν δεν πρωταγωνιστεί ο βασιλιάς Αρθούρος μπορεί να βρισκόμαστε, παρ’ όλα αυτά, στην αυλή του, όπου και άλλα πρόσωπα μπορεί να μας έχουν τραβήξει το συγγραφικό ενδιαφέρον. Μία ιστορία για τον Μάγο Μέρλιν, ή για την Μοργκάνα -ή αλλιώς Μοργκέιν-, ή για έναν αυλικό ανώνυμο -που θα αποκτήσει υπόσταση και επωνυμία μέσα από τη δική μας πένα- και θα παρακολουθεί τα γεγονότα τους αρθουρικού lore με μεγαλύτερη ή μικρότερη εμπλοκή. · Dystopian Fantasy: όπως περιγράφεται στον τίτλο, μιλάμε για μια φανταστική ιστορία όπου οι ήρωες κινούνται σε μια δυστοπία. Οι συνθήκες είναι αντίξοες, οι ήρωες είναι αντιήρωες, συνήθως έχουμε να κάνουμε με ένα σύμπαν μετά – αποκαλυπτικό όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην τριλογία Broken Empire του Martin Lawrence. Δυστοπία είναι μία συνθήκη αντίξοη, όπου ο κόσμος λειτουργεί κατά κανόνα ως δοκιμασία ή εχθρός για τους χαρακτήρες. Είναι ένας τόπος όπου η επιβίωση είναι υπό αμφισβήτηση και διόλου δεδομένη και συχνά υπάρχουν εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για τους περισσότερους. Είναι οι ιστορίες όπου οι άνθρωποι έχουν σπάνιους και αμφίβολους φίλους και μπορεί και οι ίδιοι να μην είναι ιδιαίτερα τιμιότεροι από τους εχθρούς τους. Είναι επίσης το είδος εκείνο που περιλαμβάνει το τέλος της γης ή το τέλος κάποιας συνθήκης του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε, σαν τα βιβλία του Τζιν Γουλφ για τον Νέο Ήλιο, όπου ο γνωστός ήλιος πεθαίνει λούζοντας την Ουρθ με το τελευταίο κόκκινο φως του και ο αναγνώστης θα γίνει μάρτυρας της γέννησης του νέου ήλιου. Γενικά η δυστοπία περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Δυστοπία είναι οι ιστορίες με τον Δικαστή Ντρεντ ή οι ιστορίες τύπου Mad Max. Και είναι τώρα ένα σωστό σημείο να διευκρινίσουμε ότι τα όρια, όπως περιγράφονται εδώ, δεν είναι πάντα απολύτως διακριτά. Ένα μυθιστόρημα ηρωικής φαντασίας μπορεί να περιέχει πολλά στοιχεία δυστοπίας, μία ιστορία με ήρωες από την αυλή του Βασιλιά Αρθούρου μπορεί να αποδοθεί ως ρομαντικό ή παγανιστικό / μυθολογικό fantasy, αναλόγως που θα δώσουμε το βάρος ή ποιος θα είναι ο αφηγητής μας. Αν για παράδειγμα γράψουμε για τον Μέρλιν και την αγαπημένη του Νίμουε το βιβλίο μας μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρομαντικό φάντασυ. Αν γράψουμε για την παλιά θρησκεία σε αντιδιαστολή με τον χριστιανισμό, θα έχουμε ένα παγανιστικό / μυθολογικό μυθιστόρημα σαν το Ομίχλες της Άβαλον. Books of the New Sun, Gene Wolfe. Όποιος ξέρει, ξέρει. Είναι post apocalyptic, dystopian, epic, ακόμη και religious, κατά κάποιον τρόπο; Όλα τα παραπάνω συν ένα ιδιότυπο χρονικό παράδοξο. Πώς γίνεται; Διαβάστε. Με δική σας ευθύνη. · Religious fantasy: συνήθως χριστιανικού περιεχομένου. Τα Χρονικά της Νάρνια εντάσσονται εδώ, όπως και στο είδος του portal fantasy καθώς θα δούμε παρακάτω. · Historical fantasy, ιστορική φαντασία: Η ιστορία σας εκτυλίσσεται σε κάποια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, συνήθως μεσαίωνα ή αρχαιότητα. Διαβάστε Bernard Cornwell και θα κατακτήσετε το είδος. Θα σας τα μάθει χίλιες φορές καλύτερα από όσο εγώ ποτέ θα μπορούσα. · Alternative fantasy, εναλλακτική ιστορία: τα περίφημα what ifs. Τι θα γινόταν αν δεν είχαμε χάσει την Κωνσταντινούπολη το 1453, αν είχαμε κερδίσει στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αν οι Ρώσοι είχαν πάει πρώτοι στο φεγγάρι, αν οι Άραβες δεν είχαν εκδιωχθεί ποτέ από την Ισπανία και τα λοιπά. Πέρα από μία υπόθεση εργασίας φιλοσοφικού, ιστορικού, κοινωνικού και πολιτικού ενδιαφέροντος, έχουμε εδώ μία εξαιρετική δυνατότητα για πρωτότυπη μυθοπλασία. Που προϋποθέτει βεβαίως ο συγγραφέας να γνωρίζει πολύ καλά τις ιστορικές περιόδους που θα χρησιμοποιήσει / παραλλάξει. · Military fantasy: ό,τι καταλαβαίνουμε από το όνομα, και εδώ. Έχουμε στρατό, στρατιώτες συνήθως μισθοφόρους που πορεύονται προσφέροντας το ξίφος ή την καραμπίνα τους ή τα ακόμη πιο μαγικά / ακραία όπλα τους σε όποιον πληρώνει περισσότερα. Μπορεί να έχουμε να κάνουμε με στρατιωτικές σχολές και σκληρές εκπαιδεύσεις, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με μάχες επικές και περίτεχνα στρατηγήματα, μπορεί να μας ενδιαφέρει ο απλός και αιματηρός ανταρτοπόλεμος. Όλα αυτά θεωρούνται στρατιωτικό φάντασυ και είναι ένα είδος που παντρεύεται εξαιρετικά τόσο με τη δυστοπία όσο και με το post-apocalyptic. Ένα δείγμα του είδους είναι το έργο The Black Company του Glen Cook · Μυθολογική φαντασία: Οτιδήποτε έχει ως πρωτογενές υλικό του τους μύθους, όπως για παράδειγμα οι ιστορίες του Πέρσι Τζάκσον. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε αυτή την κατηγορία ανήκει κατά κάποιον τρόπο και το Arthurian fantasy, ή και όλες οι ιστορίες που περιέχουν μύθους, θρύλους, μυθολογίες. Ακόμη μία περίπτωση crosse over genres και εδώ. · Πολιτικό φάντασυ: όπου οι ίντριγκες και οι πολιτικές διαπλοκές παίζουν τον πρώτο ρόλο και η μαγεία είναι παραγκωνισμένη ή περιφρονημένη -αν υπάρχει κιόλας. Το Game of Thrones ανήκει σε αυτή την κατηγορία -όπως και σε άλλες. · Urban fantasy, αστική φαντασία: υπερφυσικά πλάσματα τριγυρνούν φανερά ή κρύβονται στους δρόμους της πόλης μας. Ή στο ίδιο μας το σπίτι μερικές φορές. Είμαστε ή γνωρίζουμε τα μέλη μίας μυστικής μαγικής κάστας, κυνηγάμε κακούς ή μας κυνηγούν οι αντίπαλοι. Οι ιστορίες με βρικόλακες ανήκουν συχνά σε αυτό το είδος, καθώς οι βρικόλακες μοιράζονταν ανέκαθεν τον κόσμο μας – άλλωστε, τους είμαστε απαραίτητοι για την επιβίωσή τους. Το είδος παντρεύεται θαυμάσια με το steampunk και το paranormal. Paranormal fantasy είναι περίπου το ίδιο με το urban, απλά τα υπερφυσικά πλάσματα δεν βρίσκονται πάντα σε αστικό περιβάλλον. · Portal fantasy: οποιαδήποτε φανταστική ιστορία περιγράφει έναν κόσμο μαγικό, παράλληλο με τον δικό μας, στον οποίο εισέρχεται ο ήρωας είτε μέσα από τη ντουλάπα στη Νάρνια, είτε μέσα από το παλιό βιβλίο στον κόσμο της Ονειροφαντασίας στην Ιστορία Χωρίς τέλος του Μίχαελ Έντε είτε, γενικότερα, μέσα από κάποια μυστική πύλη, ή μαγικό αντικείμενο που λειτουργεί ως πύλη. Η τεχνική αυτή συναντάται επίσης στα βιβλία του Χάρι Πότερ. Βέβαια, ο Χάρι Πότερ ανήκει και σε ένα άλλο είδος πολύ πιο εμφανώς: · Young Adult ή ιστορία ενηλικίωσης. Είναι ο Χάρι Πότερ και όλες οι ιστορίες που αφηγούνται την πορεία ενός έφηβου ή λίγο μεγαλύτερου ατόμου που ξεκινά τη ζωή του κατόπιν συνήθως κάποιας επιλογής -όπως στους Αγώνες Πείνας, ή στο Divergent και εισέρχονται σε έναν εντελώς αλλόκοτο κόσμο, διαφορετικό από οτιδήποτε ήλπιζαν ή είχαν ποτέ τους φανταστεί. Οι ιστορίες αυτές είναι ευκολοδιάβαστες, απευθύνονται σε νεότερο κοινό και βρίθουν φαντασίας. Συνήθως μοιάζει να βασίζονται σε μία απλή ιδέα και να «ανθίζουν» κατόπιν αυτής. Είναι επίσης ιστορίες πολυσέλιδες, με πλούσιο lore και πολλούς χαρακτήρες, συνήθως εύκολα ανιχνεύσιμους ως προς τα κίνητρά τους -αν και όχι πάντα. The Magicians, Lev Grossman. Ή αλλιώς, Χάρι Πότερ για μεγάλους. Ή αλλιώς, Νάρνια για μεγάλους. Portal, Urban, YA και ανθρωπομορφικό, καθ' όσον σάτυροι και κένταυροι πηγαινοέρχονται στις σελίδες του. Αναστατώνοντας τα σύμπαντα. · Steampunk fantasy: όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Η τεχνολογία βασίζεται στην ατμοκίνηση, δηλαδή όλη η τεχνολογία. Φυσικά υπάρχει και κάποια μαγεία, συνήθως. Το steampunk μοιάζει περισσότερο με μόδα, ωστόσο: η αισθητική του είναι χαρακτηριστική και αγαπητή ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα καν περί speculative fiction. _SOULLESS, Gail Carriger: ένα steampunk μυθιστόρημα με βρικόλακες -άρα, και paranormal- και την Βασίλισσα Βικτωρία να "επιβλέπει" quests εναντίον λυκανθρώπων και λοιπών παραφυσικών πλασμάτων. Άρα, και εναλλακτική ιστορία, κατά κάποιον τρόπο, και urban fantasy_ · Fantasy western, όπου βρισκόμαστε στην Άγρια Δύση, πραγματική, φανταστική ή εναλλακτική. Απλώς προσθέστε μαγεία. Και εξάσφαιρα. Και σαμάνους ιθαγενείς, αν θέλετε. Διαβάστε και το Dark Tower του Stephen King πριν καταπιαστείτε. Ίσως και λίγο Σόλομον Κέιν του Ρόμπερτ Χάουαρντ. · Μαγικός ρεαλισμός: το πιο «αποδεκτό» είδος λογοτεχνίας του φανταστικού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιστορίες σχετικά «πραγματικές» ή αληθοφανείς, όπου, κάποια στιγμή, κάτι φαντασιακό ή παραμυθικό παρεισφρέει, αλλάζοντας τα πάντα. Μικρό ή μεγάλο, στιγμιαίο ή μόνιμο. Ο μαγικός ρεαλισμός είναι το παραμύθι που ρέει δίπλα στην πόρτα μας. Σκηνές μαγικούς ρεαλισμού υπάρχουν άφθονες στα θεατρικά του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Διαβάστε το Σπίτι των Πνευμάτων της Ιζαμπέλ Αγιέντε ή ιστορίες του Χόρχε Λούις Μπόρχες, για να έχετε μια καλή γνώση του είδους. Σταματώ εδώ την κατηγοριοποίηση, αν και θα μπορούσα να συνεχίσω με το λεγόμενο φάντασυ της πυρίτιδας, ή το new weird, ή το paranormal. Σταματώ γιατί τα είδη από ένα σημείο και έπειτα εμπλέκονται πέρα από δυνατότητα αυστηρού διαχωρισμού και γεννούν νέα είδη. Συνήθως τα paranormal είναι και urban που μπορεί να είναι και steampunk ή alternative history, ενώ τα portal fantasy μπορεί να «οδηγούν» σε κόσμους οποιουδήποτε από τα παραπάνω είδη. China Mieville, Perdido Street Station. Paranormal, New Weird, Ανθρωπομορφικό, Hard-to-Read-Easy-to-Love. Είναι εμπειρία.

Δύο διηγήματα σε δύο ανθολογίες. Το πρώτο heavy metal δυστοπία που πήρε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό magic pen. Το δεύτερο ένα διήγημα εναλλακτικής ιστορίας.

Ανθολογία ΑΕΝΑΟΝ 3 του λογοτεχνικού περιοδικού Πλειάδες, εκθόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ - ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ, με το σουφουφίτικο διήγημά μου Αθηναϊκό Παραμύθι - εδώ είχε ανέβει με τον τίτλο: Όλα Είναι Κύκλος.

Βρε καλώς τα μου.... Για περάστε, για περάστε.... ΛΟΙΠΟΝ write off και ξέρετε τους κανόνες, από σήμερα γράφετε όσοι μπορέσετε να αναμετρηθείτε με την απλή πλην αρκετά συγκεκριμένη παράγραφο μέχρι...ας πούμε τέλος της άλλης εβδομάδας. 30/07/2025 μέχρι και 10/08/2025 Την μεθεπόμενη εβδομάδα ψηφίζουμε ποιος θα φαγωθεί ποιος νικάει. Αυτά και καλή επιτυχία! Ααααα ναι. Η παράγραφος. enter if you dare....

Συγγραφέας Βιβή Κανάρη Μυθολογία Όχι σεξ ούτε βία 519 λέξεις Για τον 62ο διαγωνισμό διηγήματος Ένα ουίσκι δρόμος.pdf Ανοίγει ένα ασημένιο φλασκί-ναι, ασημένιο φλασκί, σαν ήρωας από ασπρόμαυρες ταινίες, old fashioned όσο δεν πάει - και πίνει μια γερή γουλιά. Η γουλιά μυρίζει ουίσκι. Παραμένω προσηλωμένος στο κινητό. Άραγε επιτρέπεται το ουίσκι στα ΚΤΕΛ; "Αχ, γυναίκες" αναστενάζει και κλείνει ξανά το καπάκι. Δε σχολιάζω. "Κι εσύ γυναίκες; Γιατί φαίνεσαι ζοχαδιασμένος". Όχι άντρες, αλλά δεν το λέω. "Ξέρεις τί άτιμο πράγμα είναι ο γάμος; την βλέπεις πριν το γάμο, όμορφη, ανθισμένη,λίγο σκύλα μάνα, αλλά δε γαμιέται, αρκεί που αγαπιέστε, και μετά σου λέει θα πε­ρνά έξι μήνες με τη μάνα της κι έξι μαζί σου, και το δέχεσαι γιατί είσαι ερωτευμένος", πίνει άλλη μια γουλιά, "ερωτευμένος και μαλάκας. Και της λες πως τους έξι μήνες που θα είναι μαζί σου, η γη θα ανθίζει κι όταν θα λείπει, θα σκεπάζει χειμώνας την πλάση. Το λες και το πιστεύεις. Και μετά, συμβαίνει το αντίθετο. Η γη ανθίζει όταν σε αφήνει ήσυχο και πάει στη μάνα της. Θες μια γουλιά;" Λέω ναι. Δε γαμιέται. Να πάνε κάτω και τα δικά μου φαρμάκια. "Καιρό παντρεμένος;" με ρωτάει ενώ δίνω πίσω το φλασκί. Δείχνει με το βλέμμα τη βέρα. "Ένα χρόνο. Ημουν" απαντάω. Και το λαρύγγι σφίγγεται και θέλω να κλάψω. Δεν το κάνω. Μόνο απλώνω το χέρι και μου ξαναδίνει το φλασκί. «Εκείνη έφυγε ή εσύ;" "Εκείνος ", απαντάω. "Με απατούσε και στο τέλος με εγκατέλειψε." Πίνω κι άλλο. Το ουίσκι φαίνεται ατελείωτο κι αυτό με προβληματίζει λίγο. Τόση ώρα πίνουμε. Με ακουμπάει στον ώμο. "Καλύτερα" απαντάει. "Εμένα, δυστυχώς, η Πέρσα μου είναι πιστή. Αιωνίως πιστή. Καμία ελπίδα να την ξεφορτωθώ". Έχει ένα δίκιο, όσο το σκέφτομαι καλύτερα και περνάμε τη σκο­τεινή, ελληνική επαρχία, το ένα μοναχικό φως μετά το άλλο. Τίποτα δε συγκρίνεται με ένα άδειο σπίτι κι εγώ δεν πηγαίνω σε ένα τέτοιο τώρα. Πηγαίνω σε ένα με γονείς, θείους και θείες κι ενοχλητικά αδέρφια που ούτε καν είχαν έρθει στον γάμο μου και που μέσα τους θα χαρούν σα μάθουν πως χώρισα. "Απόψε θα είναι το τελευταίο μου βράδυ μόνος. Αύριο μπαίνει το φθινόπωρο, επιστρέφει η Περσεφόνη και η γη μαραίνεται", μου λέει ο άντρας δίπλα μου κι αναστενάζει. "Σαν τη μυθολογία" συμπληρώνω, "επιστρέφει η Περσεφόνη στον κάτω κόσμο και η μητέρα της η Δήμητρα..." "Όχι" με διακόπτει, "όχι, η γη δε μαραίνεται εξαιτίας της μέγαιρας. Ο Αδης τη μαραίνει. Δεν ξέρεις πως οι σάρκες των νεκρών λιπαίνουν το χώμα και βγαίνουν τα λουλούδια;" Φτάνουμε σε ένα από αυτά τα καφέ στην Εθνική, αυτά στη μέση του πουθενά. Το ΚΤΕΛ κάνει στάση. "Να σε κεράσω ένα καφέ;" του λέω. "Εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας" μου απαντάει". "Εδώ μένεις; Είμαστε στη μέση του πουθενά". "Είμαστε μια ώρα περπάτημα από την πύλη της Αχερούσίας "μού λέει με φυσικότητα και, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους επιβάτες του ΚΤΕΛ, κινεί προς τα χωράφια. Το σκέφτομαι για λίγο. Ένα βράδυ λιγότερο στο πατρικό μου. Και κανέ­νας άντρας δεν αξίζει να περάσει τέτοια νύχτα μόνος του. "Θες παρέα;" ρωτάω. "Έχω δύο ποτήρια και ένα καλό ουίσκι" απαντάει. Επιταχύνω το βήμα για να τον προλάβω. Περπατάμε δίπλα δίπλα πάνω στο χώμα και στα βάτα και η πύλη στο βάθος βγάζει ένα πορτοκάλι φως, αυτό της θαλπωρής.

Συγγραφέας : Βιβή Κανάρη σεξ : εννοείται και όχι μονο βία : όχι λέξεις περίπου 2000 Για τον 63ο διαγωνισμό διηγήματος με θέμα "Γύμνια". του αγοριού απέναντι.docx του αγοριού απέναντι.pdf

Εδώ αυτά που με έβαλε η @sandy1dritsakou να γράψω. Πέρα από την πλάκα ίσως πρέπει να είμαι εκτός συναγωνισμού, η ώρα είναι περασμένη. Αλλά αφού το έγραψα σας το παραδίδω. Oh, my.

Όνομα Συγγραφέα: Κοσμάς Κωνσταντινίδης Είδος: χιουμοριστικό sword & sorcery Βία; Ελάχιστη Σεξ; Όχι (δεν ξέρω αν πιάνεται η ηδονοβλεψία) Αριθμός Λέξεων: περίπου 2.600 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Συμμετοχή για τον 62 διαγωνισμό σύντομης ιστορίας με θέμα συνταξιδιώτης-συνοδοιπόρος Αρχείο: Τα λουκάνικα της οργής.docx Τα λουκάνικα της οργής.pdf

Πώς θα δημιουργήσουμε πειστικούς ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες Δεν ξεχνάμε το χρυσό κανόνα, ότι ο ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρας έχει το δικαίωμα να είναι χαρισματικ@, ταλαντούχ@, γενναί@, διπρόσωπ@, προδοτικ@ ή δολοφονικ@ όπως και όσο οποιοδήποτε άτομο εκτός της κοινότητας. Μπορεί επίσης να συνδυάζει οποιαδήποτε από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι ταλαντούχ@ και δειλ@, τίμι@ και ανόητ@ και τα λοιπά. Με άλλα λόγια, ο ασφαλέστερος μπούσουλας στην διάπλαση και στην παρουσίαση ενός τέτοιου χαρακτήρα είναι να μην ξεχνάμε πως είναι ον ανθρώπινο, με κάθε τι καλό που μπορεί να έχει, να είναι ή να κάνει ένας άνθρωπος. Όπως και με κάτι τι κακό. Επειδή, ωστόσο, γράφουμε λογοτεχνία είδους και άρα είναι πιθανό να μην έχουμε να κάνουμε πάντα με ανθρώπους, σκεφτείτε τη διαφοροποίηση σαν μία έξτρα παράμετρο στη φόρμουλά σας. Για παράδειγμα, ένας ξωτικοπρίγκιπας που προτιμάει τους πολεμιστές από τις πριγκίπισσες θα πρέπει να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τους λοιπούς εκπροσώπους της φυλής του. Θα είναι γενναίος, όσο γενναίοι ή όσο δειλοί είναι οι υπόλοιποι, αν αυτό συνάδει με τα φυλετικά τους γνωρίσματα, θα είναι όσο ευφυής ή όσο ανόητος είναι και εκείνοι. Μία νεράιδα που προτιμά νεράιδες και όχι το Πίτερ Παν δεν πρέπει να διαφέρει σε πολλά από τις υπόλοιπες νεράιδες του λαού της. Δεν θα είναι πιο ταλαντούχα επειδή της αρέσουν άτομα του ίδιου φύλου. Δεν θα είναι λιγότερο αποδοτική στα ξόρκια της εξαιτίας αυτού. Η ετερότητα του προσώπου δεν το καθορίζει. Αν το καθορίζει, το καθορίζει στο πλαίσιο που το πρόσωπο πρέπει να συναναστρέφεται μία κοινωνία ενδεχομένως συντηρητική ή επικριτική, αλλιώς είναι εμμονή. Έχει να κάνει πάντα με το είδος της ιστορίας που θέλουμε να γράψουμε. · Ο ήρωας λοιπόν δεν πρέπει να προσδιορίζεται από τη σεξουαλικότητά του. Σκεφτείτε πόσο θα σας κούραζε να διαβάσετε για μια γυναίκα που το μόνο που την προσδιορίζει είναι το πόσο της αρέσουν οι άντρες, πόσο τους ποθεί, πώς τους κυνηγάει, τι κάνει μαζί τους και πόσο την επιθυμούν. Πρέπει να παραδεχτείτε πως ένα τέτοιο ανάγνωσμα θα ήταν εξαιρετικά βαρετό. Ομοίως, αν ο ήρωάς σας ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα θα είναι βαρετός και κενός αν προσδιορίζεται μόνο από τα πρόσωπα που του αρέσουν και το πώς θα τα κερδίσει. Κανένα άρτιο πλάσμα δεν μπορεί να προσδιορίζεται μόνο από τη σεξουαλικότητά του. Ο άνθρωπος είναι εκατό διαφορετικά πράγματα. · Δοκιμάστε να γράψετε για έναν ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρα που δρα ως έρμαιο των πόθων του και μετά τον ίδιο χαρακτήρα δοκιμάστε να τον δείτε σε μία ιστορία όπου θα είναι κύριος του εαυτού του/της. Ο δεύτερος/η θα σας φανεί πολύ πιο ενδιαφέρων/ ούσα και ολοκληρωμένος/η. · Δοκιμάστε να γράψετε για έναν χαρακτήρα εκτός κοινότητας που είναι έρμαιο των παθών του και κατόπιν δοκιμάστε να τον δείτε σε μια ιστορία που θα είναι κύριος του εαυτού του. Κάντε τις συγκρίσεις σας και θα έχετε την απάντηση που ψάχνετε. · Κάθε πρόσωπο έχει σχέσεις, έχει αναμνήσεις, έχει δραστηριότητες που αγαπάει, δουλειές που μισεί, δράκους που πρέπει να σκοτώσει, χωροχρονικά παράδοξα που πρέπει να βάλει σε τάξη, φαντάσματα που πρέπει να ξορκίσει. Κάθε πρόσωπο μπορεί να έχει γονείς που τον καταλαβαίνουν ή του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Κάθε πρόσωπο. Κάθε. Πρόσωπο. · Παρόμοιες αντιδράσεις έχουν όλοι οι στα παραπάνω ερεθίσματα. Πιθανώς ένα γκέι αγόρι να αντιδρούσε διαφορετικά σε περιπτώσεις επίθεσης Ορκ αλλά σκεφτείτε ότι τελικά, κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Επειδή κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και κάθε άνθρωπος είναι άνθρωπος. · Αποφύγετε λοιπόν τα στερεότυπα που είναι συνδεδεμένα με συγκεκριμένες ομάδες. Είναι κακό, κακότεχνο, είναι επίσης τεμπέλικο από την πλευρά σας ως συγγραφέα. · Κανένας άντρας δεν έλκεται εξίσου από όλες τις γυναίκες όπως και καμία γυναίκα δεν έλκεται εξίσου από όλους τους άντρες. Ένα γκέι αγόρι ή ένα γκέι κορίτσι δεν έλκονται επίσης από όλους τους άντρες ή τις γυναίκες, αντίστοιχα, ούτε έχουν όλ@ στο μυαλό τους, διαρκώς, πώς θα πέσουν στο κρεβάτι. · Με απλά λόγια πλάστε ρεαλιστικό τον ήρωά σας. Κανείς δεν συμπαθεί μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες, πάντως κανείς δεν ταυτίζεται με μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Είναι μη ρεαλιστικό να προσδιορίζετε ένα πρόσωπο μόνο και μόνο από ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του, να το υπερτονίζετε, και οπωσδήποτε είναι απολύτως κατακριτέο να το διακωμωδείτε σε μία περίπτωση σαν αυτή που εδώ μελετάμε. · Δώστε βάθος στους ΛΟΑΤΚΙ+ ήρωές σας όπως θα έπρεπε να δίνατε στον κάθε ήρωά σας. Είναι σαφές ότι ένας τέτοιος χαρακτήρας θα έχει άλλα αισθήματα ή απόψεις ή προσλαμβάνουσες, όπως κάποιος που έχει περάσει από πόλεμο έχει άλλα βιώματα, όπως κάποιος που νίκησε τον καρκίνο έχει άλλα βιώματα, όπως ένας φονιάς έχει άλλα βιώματα. Δεν κωφεύουμε σε αυτό. Ωστόσο προσπαθήστε να δώσετε βάθος και τρισδιάστατη απεικόνιση σε όσα συμβαίνουν στους ήρωές σας, οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση θα ήταν εύκολη και φτηνή. Εξερευνήστε την πολυπλοκότητα του ήρωά σας σε πεδία πέρα από τις προτιμήσεις του. · Είναι καλό (βέβαια εσείς θα επιλέξετε) η ιστορία σας να μην έχει μόνο να κάνει με το πώς θα γίνει ένας τέτοιος άνθρωπος αποδεκτός. Το λέω γιατί γράφουμε λογοτεχνία είδους και πιθανότατα το κέντρο βάρους πρέπει να δοθεί σε άλλα κομμάτια. Αν γράφετε κοινωνικό μυθιστόρημα με ήρωες ΛΟΑΤΚΙ+ ίσως είναι διαφορετικό το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσετε. · Αν υποθέσουμε για παράδειγμα πως γράφετε μια ιστορία όπου οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι ομοφυλόφιλοι και τούτο είναι κάτι κοινό, τότε προφανώς δεν πρέπει να ασχοληθείτε πρακτικά καθόλου με το πώς οι άνθρωποι αυτοί θα γίνουν αποδεκτοί. Μπορείτε να μη δώσετε σημασία σε αυτό το χαρακτηριστικό τους τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο θα τονίζατε ότι ένας ήρωάς σας έχει μαύρα μάτια σε αντίθεση με κάποιον που έχει πράσινα. · Έτσι λοιπόν, έχοντας τα παραπάνω υπόψη, μεγάλο ρόλο θα παίξει πλέον ο καμβάς σας. · Ιστορικό πλαίσιο. Κοινωνικό πλαίσιο. Τι είδους μυθιστόρημα γράφετε; Αποφασίστε και διαβάστε για να υποστηρίξετε την ιστορία σας με τρόπο φυσιολογικό και αποδεκτό – μέσα στο πλαίσιό της. · Όταν οι κανόνες γράφονται από τον συγγραφέα είναι σχετικά απλό. Μπορείτε να φτιάξετε μια κοινωνία που να αποδέχεται κάθε άνθρωπο ή όχι και να αποφασίσετε πώς θα χειριστείτε τον κάθε χαρακτήρα σας ανάλογα με το τι ισχύει στον κόσμο και στο ηθικό/θρησκευτικό πλαίσιο που έχετε επινοήσει. · Αν γράφετε μυθιστόρημα εποχής, από την άλλη, είναι επιβεβλημένο να μελετήσετε προηγούμενα το σχετικό πλαίσιο, την ιδεολογία/ ιδεοληψία και το υπόβαθρο γύρω από τέτοια ζητήματα, ακριβώς όπως δεν θα ξεκινούσατε να γράψετε μία ιστορία για έναν νέγρο στις φυτείες του Αμερικάνικου Νότου χωρίς να έχετε ιδέα για το πώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε και τι αντιμετώπιζαν. Συμπεριφορές ανήκουστες και απαράδεκτες με τα σημερινά κριτήρια ήταν νόρμες με τα κριτήρια μιας άλλης εποχής. Αν γράφετε εναλλακτική ιστορία, τότε και πάλι, με κάποιους βέβαια περιορισμούς, οι κανόνες γράφονται σε μεγάλο βαθμό από εσάς. Απλώς προσέξετε το σημείο καμπής όπου η ροή τη ιστορίας θα διαχωριστεί από τον γνωστό ιστορικό κορμό και θα πάρει το δρόμο που θα διαλέξετε. Η αιτιολόγηση της «διαφορετικής επιλογής» είναι ένα ζήτημα στα έργα εναλλακτικής ιστορίας: Γιατί νίκησε ο Χίτλερ; Γιατί πάτησαν πρώτοι οι Ρώσοι το φεγγάρι; Γιατί το θέατρο που επηρέασε τον δυτικό πολιτισμό είναι το Καμπούκι και όχι η αττική τραγωδία; Γιατί οι αφρικανοί πλούτισαν από το δουλεμπόριο ευρωπαίων; Γιατί η Ευρώπη είναι παγανιστική και όχι χριστιανική; Γιατί η Πόλη δεν έπεσε το 1453; - καθώς όμως και η αδιάλειπτη πιστότητα στο νήμα που έχετε επιλέξει να ακολουθήσετε. · Αν μιλάμε για εφηβικό μυθιστόρημα σύγχρονο, φροντίστε να κρατήσετε ισορροπίες. Στη σύγχρονη εποχή υπάρχει ποικιλία γούστων καθώς και ευρεία γκάμα αντιδράσεων. Ένα ομόφυλο άτομο μπορεί να είναι αγαπητό μέχρι να αποκαλύψει την ταυτότητά του, ένα ομόφυλό άτομο μπορεί να είναι αγαπητό εξαιτίας μόνον της ταυτότητάς του. Μπορεί να μην είναι βέβαιο για την ταυτότητά του, μπορεί να φτιάξετε μια ιστορία όπου αυτό το μυστήριο να μην ξεδιαλύνει μέχρι το τέλος. Μπορεί η εξέλιξη του χαρακτήρα να είναι αντίστροφη από το αναμενόμενο: ένα αγόρι πιστεύει πως είναι γκέι και το ζήτημά του είναι η αποδοχή, ώσπου ερωτεύεται ένα κορίτσι. Παύει να είναι γκέι ή όχι, ή μήπως δεν ήταν ποτέ; Μπορεί ένα άτομο να γίνει αποδεκτό αρχικά αλλά να το απορρίψουν αργότερα, ακόμη και οι ίδιοι άνθρωποι. Γενικά υπάρχει ρευστότητα που μπορεί να εξαρτάται από συνθήκες όπως αισθήματα της στιγμής, συμφέροντα, εφηβικές/νεανικές/φοιτητικές συμμαχίες, ερωτικές αντιζηλίες κ.λπ.. Όλα αυτά μπορεί να υπάρχουν παράλληλα και θα πρέπει να εξισορροπηθούν. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για νέους ανθρώπους, άρα όλες οι συμπεριφορές είναι υπό διαμόρφωση. · Αν διαχειριστείτε το θέμα του bullying, φροντίστε να είστε ηθικοί. Δηλαδή, μην γίνεστε επικριτικοί ή, ακόμη χειρότερα, εκδικητικοί. Μην γράψετε ιστορίες όπου «επίτηδες» η μοίρα ή κάποιο πρόσωπο θα «σπάσει τα μούτρα» των νταήδων. Στο εφηβικό μυθιστόρημα οφείλουμε να είμαστε ηθικοί, αλλά όχι να ηθικολογούμε. Ο νταής δεν έχει καλό τέλος αλλά δεν είναι δουλειά του ήρωά σας να τον λούσει βενζίνη και του πετάξει ένα αναμμένο σπίρτο. Δώστε φωνή, αν μπορέσετε, στον νταή σας, ειδικά αν γράφετε εφηβικό μυθιστόρημα. Τι τον έκανε όπως είναι; Είναι και εκείνος καταπιεσμένος, κακοποιημένος, κρύβει πράγματα από γονείς ή μήπως δεν είχε γονείς ποτέ; Στο νεανικό μυθιστόρημα ειδικά είναι βασικό να μην είμαστε απόλυτοι και δογματικοί. Θα δώσετε άλλο βάθος στον κακό σας ήρωα φωτίζοντας τις δικές του κρυφές και ενδεχομένως ευαίσθητες πλευρές. Να θυμάστε ότι ο κακοποιητής του σήμερα είναι ο κακοποιημένος του χτες, οι τύραννοι γεννούν τυράννους και ούτω καθ’ εξής. Αν, από την άλλη, έχετε ένα σκληροτράχηλο νταή σε sword and sorcery περιβάλλον, είναι πιθανό η διευθέτηση αυτών των ισορροπιών να μην αποτελεί προτεραιότητα.

Δεν βάζω στόχους χρονιάς (και έτσι είμαι πάντα ικανοποιημένος) - καλώς ή κακώς. Ωστόσο λίγο πριν εκπνεύσει το 2024 εξέδωσα το μυθιστόρημά μου "Οι σαρκοφάγοι" και είμαι περήφανος διότι (μικρός μεν αλλά κανονικός) εκδοτικός οίκος (Παράξενες Μέρες) με τίμησε και επιπλέον ανέλαβε εκείνος όλα τα έξοδα έκδοσης και προώθησης.

Το 2025 μόλις ξεκίνησε! Καλή χρονιά σε όλους! Φυσικά μια χρονιά για εμάς εδώ δεν νοείται χωρίς συγγραφή. Ποια είναι τα σχεδιά σας για φέτος; Τα δικά μου είναι αυτά τα... λίγα: 1. Η ολοκλήρωση του 1100 έργου μου το οποίο ευελπιστώ να είναι μια ιστορία που θα εκδοθεί σε συνέχειες. 2. Μετάφραση του ως άνω έργου στα Αγγλικά (ναι το επιχειρώ και αυτό μόνος μου) 3. Ένα μυθιστόρημα εποχής που θα εξελίσσεται στο 1260 περίπου και θα έχει να κάνει με μια Βυζαντινή διπλωματική αποστολή και την εισβολή των Μογγόλων στην Ευρώπη. 4. Μια περιπέτεια δράσης, συνέχεια στη σειρά του Επιχείρηση Ιωνία. 5. Μια καινούρια περιπέτεια φάντασι. 6. Μια σειρά από ποιητικά έργα. 7. Μερικά διηγήματα (μικρές ιστορίες ίσως να είναι πιο ακριβές μιας και είναι κάπου 25 σελίδες το καθένα) 8. Μια περιπέτεια που θα έχει να κάνει με την Ανεξάρτητη Μεραρχία και τον άθλο της τον Αύγουστο του 1922 9. Το ιστολόγιο, μιας και είναι αρκετή δουλειά και αυτό. 10. Ένα βιβλιοπαιχνίδι.

Όση ώρα με άφησε ο μπόμπιρας να γράψω κάτι έκανα νομίζω. Here goes:

Όνομα Συγγραφέα: Nick V. Είδος: scifi Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 3.843 (όλα μαζι, κείμενο, ονόμα, τίτλοι, αστερίσκοι) Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Για τον 62ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας με θέμα: Συνταξιδιώτης - Συνοδοιπόρος Δεν θα σε περιμένει ο χρόνος.pdf

Όνομα Συγγραφέα: Nick V. Είδος ποιήματος: σουρεαλιστική σάτιρα Αριθμός στίχων: κάμποσοι Υψηλή πίεση Αγαπητέ παραλήπτη (ή, στον καριόλη που με κατασκοπεύει απ' το απέναντι μπαλκόνι) Ελπίζω πάντα να καπνίζεις φουγάρα αραγμένος στην ξαπλώστρα σου χαλαρά και ωραία και όχι να ρουφάς αίμα σαν τα άλλα τα βαμπίρια που συναγελάζεσαι Σου γράφω από ανάγκη μια και τα πράγματα αν και φαίνονται τζάμι αντέχουν ένα καθαρισματάκι ακόμη μέχρι να γίνουν ζόρι Βαδίζουμε όμορφα δεν λέω ωστόσο οι τσουλήθρες δεν είναι μόνο για να τσουλάμε Τι λες κι εσύ; Σου το 'πα φωναχτά: αν ρίχνουμε τις ζαριές μας ταυτόχρονα βλέπουμε ξεκάθαρα πού θα μας κάτσει η μπίλια με τα πυρηνικά καθόσον τέσσερα μάτια ίσον δύο επί δύο και όχι τέσσερα επί τέσσερα Με πιάνεις; Τι λες να τα πούμε με καφεδάκι κι εφημερίδα και να βλέπουμε με το κιάλι τα έτσι και τα αλλιώς και να γυρνάμε μαζί σελίδες στην ουτοπική φαντασία; Αφασία; Δεν είναι σούπερ ουάου να ξέρουμε όλοι πως οι γκολάρες πρέπει να μπαίνουν στα τέρματα κι όχι να σπάνε δοκάρια; Μπάζωσέ τη πια την τηλεόρασή σου Χύσε τη απ' το μπαλκόνι ίντσα προς ίντσα Πήγαινε γήπεδο ή κλάψε στα ίσια Θενκς, δικέ μου σησαμώσου και κουλουριάσου σαν Θεσσαλονίκης και άκου αυτά που σου λέω με τ' αυτιά τεντωμένα και πιτσιλιές στο κούτελο αλά Γκορμπατσόφ Έχω πέσει στα πατώματα και τρεκλίζω και καταριέμαι τα μέσα μου μέχρι ν' ακούσω τη σιωπή σου για να πιώ και να καπνίσω τις τελευταίες μου μέρες Ρίξε μια γνώμη για το πότε θα τα πούμε φάτσα με φάτσα και φόρα παρτίδα Α, και πού 'σαι πάψε πια να φοράς τη γύμνια σου σαν το τομάρι της γίδας Σε φιλώ στα όμματα, Γεια μας και όπα μας ο Αποστολέας (και γκλιτς και κλιτς και χλιτς ως να σπάσουν τα πιεσόμετρα και μία γαρδούμπες ακόμη στο απέναντι μπαλκόνι)

Leonora Carrington, Snake Bike Floripondio, 1975, λάδι σε καμβά Η κρίση του δράματος, η σχάση των προσώπων: διεύρυνση της λογοτεχνίας είδους. Ο Ούγγρος φιλόλογος και μελετητής Péter Szondi στο πόνημά του Θεωρία του μοντέρνου δράματος (1956) αναλύει την εξέλιξη του δράματος από το 1880 έως και την εποχή του. Περί το έτος 1880 και εξής εντοπίζει και περιγράφει το φαινόμενο που θα γίνει γνωστό ως κρίση του δράματος. Μέχρι τότε, το δράμα είναι απόλυτο, αριστοτελικό. Αυτό σημαίνει πως ο ήρωας βιώνει ένα δραματικό γεγονός, μία αλλαγή που συνήθως τον μεταφέρει από μία κατάσταση Α σε μία κατάσταση Β, με την δεύτερη να είναι σημαντικά δυσχερέστερη της πρώτης. Αυτή η μετάβαση τον αναγκάζει να κινητοποιηθεί. Ο εχθρός είναι εξωτερικός, ο Péter Szondi μιλάει για ένα γεγονός «διαπροσωπικό». Αυτό δραματουργικά σημαίνει ότι το πρόβλημα του ήρωα, η αιτία της μετάβασης από το Α στο Β έχει σχέση με την επέμβαση ή την πρωτοβουλία κάποιου άλλου προσώπου. Μπορεί ο ήρωας να είναι θύμα κάποιας παρεξήγησης, κάποιας πλεκτάνης, κάποιας κακοτυχίας. Ίσως εισβάλλουν βάρβαροι, δαίμονες, σατανικοί μάγοι, εξωγήινοι. Μυθιστορηματικά ισχύει το ίδιο: το πρόβλημα έρχεται απ’ έξω. Οσοδήποτε δυσχερής και να φαντάζει η θέση του ήρωά μας, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: ο ήρωας μπορεί να δει τον εχθρό του. Δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι. Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα, που ίσως δεν σκεφτόμαστε με την πρώτη, είναι το γεγονός ότι, καθώς ο εχθρός είναι εξωτερικός, είναι και ο αγώνας του εξωτερικός. Ο ήρωάς μας θα λάβει εύσημα για την διεξαγωγή της μάχης, οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμά της. Ένας γενναίος ιππότης και ένας δράκος, όταν πολεμούν, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Επίσης το γεγονός σπάνια επιδέχεται κάποιας άλλης ερμηνείας. Βλέπουμε έναν ιππότη και έναν δράκο και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Σε υστερότερες εποχές, ο αποκρυφισμός πρώτα και η ψυχολογία αργότερα θα αναζητήσουν άλλες ταυτότητες όσον αφορά στο ποιος είναι ο δράκος, ποιος ο ιππότης και τι σημαίνει η μεταξύ τους αναμέτρηση. Ωστόσο, τόσο μυθιστορηματικά όσο και δραματουργικά, πριν το 1880 ο δράκος ήταν δράκος και ο ιππότης, ιππότης. Και πιστώνονται και οι δύο τα ανάλογα των πράξεών τους. Μετά το 1880 παρατηρούμε ωστόσο αλλαγές. Στη θεωρία του θεάτρου τότε εντοπίζεται η κρίση του δράματος, ή το δράμα της κρίσης (με την έννοια ότι τα πρόσωπα βιώνουν μια εσωτερική κρίση και οι ήρωες στρέφονται στον εαυτό τους). Ως αίτιο αυτής της αλλαγής μπορούμε να ανιχνεύσουμε ορισμένες αλλαγές στην ζωή του ανθρώπου. Η εξέλιξη της επιστήμης ευνοεί τις διαρκείς μεταβολές, οι νέες ευκαιρίες βρίσκονται στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου ο άνθρωπος χάνει την ταυτότητά του. Οι θεωρίες του Δαρβίνου αποκαθηλώνουν την παντοδυναμία του Θεού, που συνεπάγεται, στην συνείδηση όλων, την μοναδικότητα του ανθρώπου. Είναι φυσικό όλα τα παραπάνω να έχουν αντίκτυπο στην ψυχολογία και την τέχνη. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει τόσο από εξωτερικές όσο από εσωτερικές συγκρούσεις. Αυτό είναι που περιγράφεται ως σχάση των προσώπων. Το πρόσωπο έχει χάσει την μάχη με τον ίδιο τον εαυτό του, άρα δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι. Βιώνει διχασμό, ασυμφωνία με το εγώ του. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στον ταχέως εξελισσόμενο κόσμο. Ο Φρόιντ έχει πρακτικά θεωρητικοποιήσει την έννοια της συνείδησης, η ψυχή δεν εντοπίζεται επιστημονικά, ο Δαρβίνος έχει αποδώσει την ύπαρξη σε ένα ντετερμινιστικό σχήμα φυσικής επιλογής. Άρα ποιος είναι ο σύγχρονος άνθρωπος; Πού είναι η συνείδησή του; Είναι τέκνο του Θεού; Είναι αποτέλεσμα τυχαιότητας; Αυτό το φθαρτό σαρκίο περιέχει άραγε κάποια ψυχή; Στο δραματικό χώρο ο ήρωας έχει να αντιμετωπίσει πλήθος εσωτερικών συγκρούσεων και ο λόγος του, ακόμη και μία καλημέρα, μπορεί να σημαίνει χίλια δύο πράγματα. Στο άρθρο για το διάλογο είδαμε ήδη πώς μπορεί να συμβεί αυτό. Ο άνθρωπος άλλα λέει, άλλα εννοεί, εξαπατώντας συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάπου μέσα στην περιπέτεια των επιστημονικών μας ανακαλύψεων μοιάζει να έχουμε χάσει το μίτο της Αριάδνης, πράγμα που σημαίνει ότι, πολλοί από εμάς, δεν θα βρούμε την έξοδο από τον λαβύρινθο. Ο ήρωας βιώνει εντάσεις αλλά πρακτικά δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή του. Η πάλη του δεν έχει μάρτυρες, δεν έχει τίποτα το ηρωικό, δεν είναι φανερή. Δεν αποδίδονται τα εύσημα. Ο ήρωας μετανοεί για ένα παλιό σφάλμα του αλλά δεν κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Διστάζει να πάρει αποφάσεις και μένει μετέωρος σε ανώφελα σταυροδρόμια. Διστάζει να αντιπαρατεθεί και να διεκδικήσει. Το τραγικότερο όλων είναι ότι θα μπορούσε να σωθεί, αν ήταν λίγο πιο τολμηρός. Είναι οι εποχές όπου οι ήρωες καταργούνται και απομένουν τα πρόσωπα, καθώς οι οντότητες αυτές δεν διαθέτουν κάτι το ηρωικό. Συνομιλούν με τις σκέψεις τους ή μεταξύ τους αλλά ελάχιστες φορές οδηγούνται σε κάποια λύση. Στη μυθιστοριογραφία υπάρχει έντονη αφηγηματική τάση, ανάλυση συναισθημάτων, προσπάθεια ανίχνευσης των αιτιών σε ένα πλαίσιο παλαιότερων επιλογών, ανεκπλήρωτων πόθων ή μυστικών δράσεων. Εξάλλου, ο πατέρας της σύγχρονης μυθιστοριογραφίας, ο Γκυστάβ Φλομπέρ, εισάγει το είδος με μια τέτοια ακριβώς περίπτωση: το 1856 εκδίδεται η Μαντάμ Μποβαρύ, μία πολύπλοκη, εσωτερική ηρωίδα που δείχνει να «τρώγεται» εκ των έσω. Κάποιες άλλες αφηγήσεις αποτελούν αλληλουχία συνειρμών, κάποιες ιστορίες είναι μη ιστορίες, απλά πορείες, άηχες φωνές και μη δράσεις. Η ένταση μοιάζει με ένα μάτι κουζίνας που κάποιος θα σβήσει ακριβώς πριν πάρει βράση το νερό. Τα συνταρακτικά γεγονότα περιορίζονται, η δράση μειώνεται. Το παρελθόν γίνεται εξίσου σημαντικό με το παρόν. Στο έργο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ Ο Υπέροχος Γκάτσμπι (1925), ο συγγραφέας πραγματεύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα: τη θεοποίηση του παρελθόντας και τη μάταιη προσπάθεια ενός ανθρώπου να εκτρέψει την πορεία του χρόνου. Ακόμη και αυτό ωστόσο είναι ένα έργο «δράσης» σε σχέση με τα δράματα του Τσέχοφ, για παράδειγμα, όπου τα πρόσωπα συνδιαλέγονται χωρίς να επικοινωνούν και πράττουν ελάχιστα. Ο θεωρητικός Ζαν Πιέρ Σαραζάκ αντιδιαστέλλει το προ του 1880 αριστοτελικό δράμα από το μετέπειτα εσωτερικό δράμα με τον εύστοχο ορισμό: drame dans la vie, το δράμα μέσα στη ζωή, το δραματικό γεγονός που έρχεται έξωθεν και επεμβαίνει στη ζωή, και drame de la vie, δηλαδή η περίπτωση όπου η ίδια η ζωή του ανθρώπου γίνεται ένα δράμα. Σε όλα τα παραπάνω, η θέση του συγγραφέα είδους είναι ιδιότυπα πλεονεκτική. Από τη μία, η λογοτεχνία είδους είναι εκ των πραγμάτων λογοτεχνία δράσης. Ως εκ τούτου, ίσως δεν αφορά πλέον τον σύγχρονο κόσμο. Ποιος θα νοιαστεί για τον ιππότη που πολεμάει το δράκο όταν έχει αποδειχτεί πως δεν υπάρχουν ούτε ιππότες ούτε δράκοι; Αλλά αυτό ακριβώς είναι η μυστική μας δύναμη. Μέσα στον μικρόκοσμό μας, ας μου επιτραπεί ο όρος, μας επιτρέπεται να παραμείνουμε στις παλιές φόρμες και μάλιστα να τις διευρύνουμε: ο ιππότης εξακολουθεί να πολεμάει τον δράκο αλλά μπορούμε να του αποδώσουμε έναν πλούσιο ψυχισμό. Μπορεί να ταλανίζεται από παιδικά τραύματα και συμπλέγματα, από λάθος αποφάσεις, από τον χρόνο που περνά για όλους αμείλικτος. Η επιστήμη δεν είναι πλέον εχθρός μας αλλά σύμμαχος, καθώς οι ανακαλύψεις και οι σύγχρονες θεωρίες της ανοίγουν ορίζοντες στο sci fi και τη weird μυθοπλασία -και σίγουρα όχι μόνο. Η νέα αυτή διάσταση προσδίδει στο αγαπημένο είδος μας έναν πλούτο και μία διεύρυνση που δεν θα ήταν νοητή σε προηγούμενα χρόνια, καθώς την παράσταση έκλεβαν στην αρχή τα μυθικά τέρατα και οι φανταστικοί κόσμοι. Μάλιστα η λογοτεχνία είδους άργησε αρκετά να επηρεαστεί από την κρίση του δράματος, καθώς διαμορφώθηκε και η ίδια σε περιόδους μεταγενέστερες: πριν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών το ευρύ κοινό δεν μπορούσε να διανοηθεί εύκολα την ύπαρξη ενός σύγχρονου, πολυσέλιδου μυθιστορήματος φαντασίας. Οι ιστορίες του Κόναν περιείχαν αγριότητα και κάποια απενοχοποιημένη, «λαϊκού τύπου» φαντασία που τις καθιστούσε σχεδόν απαγορευμένες για τους λογικούς και αξιοπρεπείς ενήλικες. Η λογοτεχνία είδους είναι η λογοτεχνία που ικανοποιεί το εσωτερικό μας παιδί, και μας επιτρέπεται να πούμε στο εσωτερικό μας παιδί παραμύθια. Πλέον έχουμε κερδίσει τη θέση μας στο ράφι των βιβλιοπωλείων και κανείς δεν μας ρωτάει τι στην ευχή είναι αυτό που γράφουμε. Αλλά κοντά σε όλα τα παραπάνω συμβαίνει κάτι τρομερά ενδιαφέρον: Η λογοτεχνία είδους, που διαχειρίζεται τόσα πολλά και συχνά ανοίκεια στοιχεία, διατηρεί το αριστοτελικό μοντέλο περισσότερο από πολλά μυθιστορήματα καταστάσεων, τούτο γιατί της χρειάζεται μια σταθερά, ένας «μπούσουλας» προκειμένου να τιθασεύσει το χάος της φαντασίας. Η λογοτεχνία είδους οδηγεί στην λύση και την κάθαρση συχνότερα από ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Δεν είναι υποχρεωμένη να παρέχει ρεαλισμό. Μάλιστα, σπάνια κάποιος που αναζητά ρεαλισμό θα ανοίξει ένα βιβλίο φαντασίας. Έτσι, η λογοτεχνία είδους δεν λογοδοτεί ως προς αυτό. Μπορεί να καταδυθεί στα άδυτα του ανθρώπινου ψυχισμού όσο και όπως της χρειάζεται. Μπορεί να παρέχει νατουραλιστικές, ανατριχιαστικές περιγραφές αποτιμώντας τις συνέπειες μίας μάχης με εξαδάχτυλους γίγαντες ή τρικέφαλους ιθαγενείς. Μπορεί να ικανοποιήσει, άφοβα, την αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για παραμύθι, εξερεύνηση, αγώνα και δικαίωση.

Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο. Με υγεία και καλά διαβάσματα. 1) Ωρόρα: Ιστορίες με κοσμικές καταστροφές (σελ 238) 2) Joe Abercrombie: Το κάλεσμα του ξίφους (σελ 670)

Υπάρχει σίγουρα αδυναμία ή απροθυμία να συντεθούν σήμερα τραγωδίες, και μάλιστα τραγωδίες σύγχρονες. Δηλαδή ένα έργο, μία ιστορία, υφασμένη σε πρόζα ή δραματικό λόγο της οποίας η δομή να πληροί τις προϋποθέσεις της τραγωδίας και να «στεγάζεται» παράλληλα, σε σύγχρονο, αστικό περιβάλλον. Ίσως η εποχή δεν μας εμπνέει. Ίσως λείπουν οι στιβαροί αρχετυπικοί χαρακτήρες που έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε με τέτοιου είδους ιστορίες. Ίσως αυτοί οι χαρακτήρες να μην έχουν πέραση πια, ή η εποχή μας να μην αποδέχεται το αίσθημα του μοιραίου και του προδιαγεγραμμένου κατά τον τρόπο που αυτό συνέβαινε παλιότερα. Στο κάτω κάτω η τραγωδία είναι σύστημα αναπόδραστο, μία κατάσταση της οποίας δεν έχεις τον έλεγχο, και που κάποιες φορές τον χάνεις ακόμη πιο πολύ, όσο περισσότερο προσπαθείς να τον αποκτήσεις. Μάλιστα η ειδοποιός διαφορά της τραγωδίας με το δράμα, οσοδήποτε άγριο και τρομακτικό και αν είναι αυτό το τελευταίο, είναι ότι ο δραματικός ήρωας έχει ελπίδες να ξεφύγει από τη μοίρα του. Ο τραγικός όμως ποτέ. Η τραγωδία επίσης είναι έργο μονοδιάστατο, καθώς εστιάζει με δεινότητα μεγεθυντικού φακού στην περίπτωση δυστυχίας μιας περιορισμένης ομάδας ανθρώπων, ή και ενός μόνο προσώπου. Τα υπόλοιπα πρόσωπα σπάνια ενδιαφέρουν, δεν ενδιαφέρουν καν οι στιγμές του ίδιου του τραγικού προσώπου που δεν συντελούν στην τραγική του εξέλιξη. Δεν μπορεί, λοιπόν, να έχουμε μυθιστορήματα τραγωδίας. Είναι δυνατόν να έχουμε μυθιστορήματα με τραγικά γεγονότα, αλλά όχι ολόκληρα μυθιστορήματα τραγωδίας. Όπως όλα τα καίρια χτυπήματα, η τραγωδία είναι κοφτή, σχεδόν ξαφνική, σχεδόν στιγμιαία, σχεδόν αναπάντεχη – και σχεδόν θανατηφόρα. Η λογοτεχνία είδους έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα δραματικά κείμενα από ότι τραγικά, καθώς και όλη η μυθιστοριογραφία. Τούτο ωστόσο ενέχει το εξής παράδοξο: αν αποδεχτούμε την ύπαρξη του υπερφυσικού ως αναγκαία προϋπόθεση για τη λογοτεχνία του φανταστικού, για παράδειγμα, τότε σίγουρα και η τραγωδία θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως είδος φανταστικής λογοτεχνίας. Το υπερφυσικό ενσκήπτει στον τραγικό ήρωα συχνά πυκνά. Είναι υπεύθυνο για τις κακοτυχίες του και για τις πλασματικές του ευλογίες. Ίσως επειδή είναι δύσκολο στον άνθρωπο να αποδεχτεί ότι μια τραγική μοίρα, τόσο εξόφθαλμα άδικη και συντριπτική, μπορεί να επέλθει χωρίς κάποιου είδους θεία επέμβαση. Λαϊκές ρήσεις όπως: τι αμαρτίες πληρώνω καταδεικνύουν αυτή την πεποίθηση, καθώς είναι αδύνατον κάποιος να σκοτώσει τον πατέρα του και να παντρευτεί τη μητέρα του -άθελά του και τα δυο αυτά- χωρίς να πληρώνει κάποιες αμαρτίες ή να είναι θεϊκά -υπερφυσικά- σημαδεμένος. Πρέπει να πληρώνει αμαρτίες, ειδεμή ο κόσμος είναι ολωσδιόλου χωρίς νόημα. Ο σκεπτικισμός που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ο ορθολογισμός, είναι ένας λόγος για τον οποίο οι τραγωδίες φαντάζουν άκαιρες. Ο άνθρωπος πάντα έχει τα ηνία της πορείας του και οι δυστυχίες του είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου ατυχών επιλογών. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει ορισμένα έργα, αμιγώς τραγικά και απόλυτα σύγχρονα. Το 2003 ο Τσαν Γουκ Παρκ γυρίζει την ταινία OldBoy. Όσοι το έχετε δει αντιλαμβάνεστε για τι μιλάω, όσοι δεν το έχετε δει, σπεύσατε. Πριν πούμε κάτι άλλο οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι οι Ασιάτες, Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες, τρέφουν ανέκαθεν εικαστικό ενδιαφέρον για την αρχαία ελληνική γραμματεία και μυθολογία. Ο Παρκ λοιπόν φτιάχνει μία τραγωδία στο σύγχρονο κόσμο με αρχαιοπρεπή υλικά: Κλειστό σύστημα, οικογενειακές σχέσεις, μυστικό -κατάρα- που στοιχειώνει από το παρελθόν, δρομολογημένη και αναπόδραστη εκδίκηση, αυτό-τιμωρία και αυτοκαταστροφή. Η μόνη αριστοτελική συνθήκη που του ξεφεύγει είναι ο χρόνος. Η ιστορία δεν εκτυλίσσεται σε μια μόνο ημέρα, μάλιστα, ζωτικό κομμάτι της τραγικής κατάληξης αποτελεί μια πραγματικά μακρόχρονη αναμονή. Ο Ο-Ντε-Σου είναι ένας νέος άνθρωπος, ένας πατέρας. Ίσως λίγο πιο καβγατζής από άλλους, μπορεί να πίνει κάνα δυο ποτηράκια παραπάνω καμιά φορά ή να μπλέκει εκεί που δεν τον σπέρνουν, όμως τίποτε ιδιαίτερα φοβερό ή επικίνδυνο. Μάλιστα το όνομά του σημαίνει: αυτός που τον συμπαθούν όλοι. Ο Ο-Ντε-Σου λοιπόν περνάει μία νύχτα στο κρατητήριο, μία νύχτα που τυχαίνει να είναι τα γενέθλια της κόρης του. Και τα χαράματα τον απαγάγουν έξω από το αστυνομικό τμήμα. Εξαφανίζεται από προσώπου γης, βυθίζεται στο σκοτάδι για να συνέλθει ξανά σε ένα κλειστό δωμάτιο, με ψεύτικο παράθυρο και πόρτα που δεν ανοίγει παρά μόνο για να μπει η υπνωτίστρια. Υπάρχει μία μελωδία που, κάθε φορά που την ακούει ο έγκλειστος ήρωάς μας, πέφτει σε ύπνωση. Η υπνωτίστρια φυτεύει στο νου του όσα πρέπει να γνωρίζει. Στην πραγματικότητα, ο Ο-Ντε-Σου είναι κλεισμένος σε μία ιδιωτική φυλακή. Είναι ένα μέρος παράνομο, όπου οι έχοντες πληρώνουν για να τιμωρούν και να βγάζουν από τη μέση τους αντιπάλους τους. Ο Ο-Ντε-Σου περνάει τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έγκλειστος, υπνωτιζόμενος κατά περίπτωση, με μόνη συντροφιά, φίλη, ερωμένη, πηγή ενημέρωσης και μέτρησης των ετών την τηλεόραση. Προσπαθεί να αυτοκτονήσει αλλά δεν τον αφήνουν. Δεν τρελαίνεται καθώς όλα όσα καταναλώνει περιέχουν αντιψυχωτικά. Του κλέβουν βιολογικό υλικό που το φυτεύουν σε μία σκηνοθετημένη επίθεση εναντίον της ίδιας του της οικογένειας. Για την κοινωνία, έχει σκοτώσει τη γυναίκα του και η πρόνοια στέλνει την κόρη του για υιοθεσία, πράγμα που ο ίδιος πληροφορείται στις ειδήσεις. Κάποτε, ξυπνά ελεύθερος, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Του έχουν αφήσει ρούχα, χρήματα, αργότερα κάποιος θα του βάλει στο χέρι ένα κινητό. Όπως μαθαίνουμε αμέσως μετά, η ερώτηση που θα έπρεπε να απασχολεί τον Ο-Ντε-Σου δεν είναι το γιατί τον φυλάκισαν, αλλά μάλλον το γιατί τον απελευθέρωσαν. Ο ήρωάς μας γνωρίζει την Μι-Ντο, μία νεαρή σεφ, και την ερωτεύεται. Τούτο φαίνεται μεθοδευμένο, καθώς τη στιγμή που τη συναντάει χτυπάει το νέο κινητό του με ήχο κλήσης τη μελωδία του υπνωτισμού. Ο Ο-Ντε-Σου έχει τρεις ημέρες μόνο για να ανακαλύψει ποιος τον φυλάκισε και γιατί. Μετά θα πεθάνει, ή θα τελειώσει ο κόσμος, ή θα πεθάνει η Μι-ντο, ή πάντως, κάθε ευκαιρία θα χαθεί. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα κυνηγητό στοιχείων που θα τους οδηγήσει στην ιδιωτική φυλακή και τελικά στην κορφή της πυραμίδας -κυριολεκτικά στην κορυφή- καθώς ο υπαίτιος για τη δυστυχία του ήρωά μας και τον εγκλεισμό του είναι ο μεγιστάνας Λι-Γου-Τζιν, ένας ιδιόρρυθμος επιχειρηματίας που ζει στο ρετιρέ του γυάλινου ουρανοξύστη του. Μαθαίνουμε, μέσα από καταπιεσμένες μνήμες του Ο-Ντε-Σου και μια έρευνα στη σχολική επετηρίδα ότι οι δύο τους ήταν κάποτε συμμαθητές. Ο Λι-Γου-Τζιν, τότε, είχε ερωτική σχέση με την αδελφή του. Ανήκουστο, αλλόκοτο, ανατριχιαστικό: πάντως, οι δύο τους ήταν ευτυχισμένοι και δεν αισθάνονταν διόλου ανήθικοι μέσα στην ευτυχία τους. Μέχρι που ο κουτσομπόλης Ο-Ντε-Σου τους είδε σε μια προσωπική στιγμή και διέδωσε την γαργαλιστική ιστορία σε όλο το σχολείο οδηγώντας την Λι-Σου-Α στην αυτοκτονία και τον Λι-Γου-Τζιν στο να γίνει ορκισμένος εχθρός του. Φυσικό λοιπόν ένας ορκισμένος εχθρός να φυλακίζει εκείνον που θεωρεί υπαίτιο της δυστυχίας του. Όμως το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος παραμένει. Γιατί ο Ο-Ντε-Σου αφήνεται ελεύθερος ακριβώς τώρα; Τι είναι εκδίκηση, τελικά; Το να βλάπτεις όποιον σε έβλαψε, ή το να του κάνεις ό,τι ακριβώς σου έκανε; Να τον φέρνεις στη θέση σου; Ο Λι-Γου-Τζιν, με τους χειρισμούς του, έχει σπρώξει τον Ο-Ντε-Σου στην αποτρόπαια αρένα της τραγωδίας που συζητήσαμε στην αρχή. Του παραθέτει στοιχεία, έγραφα, φωτογραφίες, που πιστοποιούν ότι η Μι-Ντο είναι στην πραγματικότητα η κόρη του ήρωά μας. Ο Λι-Γου-Τζιν έχει εξαναγκάσει τον εχθρό του να βιώσει όσα ο ίδιος βίωσε. Έναν έρωτα απαγορευμένο και άξιο κάθε καταφρόνησης. Έναν έρωτα αιμομικτικό. Ο Λι-Γου-Τζιν το ήξερε και το άντεχε, τόσο εκείνος, όσο και η αδελφή του, μέχρι που η μαρτυριάρα γλώσσα του Ο-Ντε-Σου έβαλε τέρμα στην τέλεια ευτυχία τους. Μπορεί άραγε να αντέξει και ο Ο-Ντε-Σου ένα παρόμοιο βάρος; Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να μην αποκαλυφθεί και στην Μι-Ντο το μυστικό, ο Ο-Ντε-Σου κόβει την ίδια του τη γλώσσα και την προσφέρει στα πόδια του Λι-Γου-Τζιν. Ο Οιδίποδας έβγαλε τα μάτια του που είδαν εκείνους που δεν έπρεπε να δουν. Ο Ο-Ντε-Σου κόβει τη γλώσσα που είπε όσα δεν έπρεπε ποτέ να τολμήσει. Κάθε τραγικότητα και κάθε σκοπός έχει εκπληρωθεί πλέον και ο Λι-Γου-Τζιν, ικανοποιημένος ή πάντως χορτασμένος, αυτοκτονεί, έχοντας πραγματώσει την εκδίκησή του. Και καθώς ο Ο-Ντε-Σου δεν μπορεί να αντέξει στη σκέψη ότι πλαγιάζει με την ίδια του την κόρη αλλά δεν αντέχει ούτε να την αποχωριστεί, καταφεύγει στην υπνωτίστρια για να του πάρει αυτή τη γνώση μέσα από το μυαλό. Και έτσι, κατά ένα τρόπο, μετά από τη συντριπτική κάθαρση της τραγωδίας μας έχουμε ένα τέλος αίσιο: το ερωτευμένο ζευγάρι φεύγουν αγκαλιασμένοι προς το ηλιοβασίλεμα -ή μέσα στο χιόνι- δικαιώνοντας τέλεια τον Λι-Γου-Τζιν: η γνώση της αιμομιξίας είναι ένα βάρος που λίγοι αντέχουν. Άραγε, αρκεί μονάχα να ξεχάσει κάποιος την αμαρτία του για να πάψει αυτή να υφίσταται; Πληροφορίες ταινίας: Το Oldboy είναι βασισμένο στο ομώνυμο γιαπωνέζικο μάνγκα των Μάρλι Καρίμπου και Νομπουάκι Μινεγκίσι. Το όνομα του πρωταγωνιστή επιλέχτηκε ώστε να θυμίζει ηχητικά το όνομα Οιδίπους. Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Γκάρον Τσουτσίγια, Νομπουάκι Μινεγκίσι και Τσαν Γουκ Παρκ. Η σκηνοθεσία είναι του Τσαν Γουκ Παρκ. Προσθέστε στη συνταγή την εμβληματική μουσική του Τζο Γιουνγκ Γουκ και το αριστούργημα είναι έτοιμο. Επίλογος: Είμαστε άραγε καλύτεροι άνθρωποι αν έχουμε παρακολουθήσει μία τραγωδία; Είμαστε καλύτεροι συγγραφείς αν ξέρουμε να γράψουμε τραγωδίες; Σίγουρα η τραγωδία αποτελεί μία εξαιρετική άσκηση για κάποιον συγγραφέα. Έχει συγκεκριμένη μετρική, προϋποθέσεις που πρέπει να τηρούνται για να επιτευχθεί το τραγικό αποτέλεσμα. Αυτό κρατά τον συγγραφέα σε εγρήγορση και τον υποχρεώνει σε αυτοσυγκράτηση, παράλληλα. Η γραφή μιας τραγωδίας είναι στοχευμένη και διαθέτει κανόνες: το κλειστό σύστημα, τα οικογενειακά μυστικά, οι προπατορικές κατάρες ή πάντως κάτι κρυμμένο και θανάσιμο που έρχεται από το παρελθόν. Η τραγωδία είναι υπερβολικά καλά δουλεμένη και δομημένη, αλλά στο παρασκήνιο, δηλαδή στο μυαλό του συγγραφέα. Όταν γράφεται στο χαρτί μοιάζει να κυλάει από μόνη της, συχνά σε ένα εφιαλτικό τέρμα. Σχηματικά, η τραγωδία μοιάζει με τον κύβο της ομώνυμης ταινίας του Βινσέντσο Νάταλι. Σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί και να ξεφύγεις, αλλά δεν μπορείς. Είναι σχεδιασμένη η τραγωδία για να μην μπορείς να γλυτώσεις. Η τραγωδία είναι ένα μηχάνημα φτιαγμένο από ιστορίες, λέξεις και πρόσωπα, ρυθμισμένο ώστε να εξοντώσει τον πρωταγωνιστή της. Είναι το κείμενο που δεν αγαπά τον ήρωά του. Είναι ο δημιουργός που δεν θα τον λυπηθεί. Επειδή είναι λιτή και με συγκεκριμένες γραμμές, μπορεί η ενασχόληση με αυτή να βοηθήσει κάποιον συγγραφέα να καταστήσει το λόγο αλλά και τη σκέψη του απέριττη και ακριβή. Η τραγωδία απεχθάνεται τις επιμέρους υπερβολές καθώς είναι από τη φύση της μία υπερβολή, ως προς την λειτουργία και την απολυτότητά της. Ο συγγραφέας που θα ασχοληθεί με τραγωδία θα πρέπει να αφαιρέσει από το κείμενό του όλα τα περιττά χρυσάφια, να σφυρηλατήσει πάλι και πάλι τις λέξεις του για να τις κάνει αποτελεσματικές και κοφτερές σαν μαχαίρια- πρέπει να κάνει την ιστορία του έτσι ώστε κάθε κομμάτι της να είναι τόσο απαραίτητο και καίριο, που αν αφαιρεθεί να μην μπορεί η προαναφερθείσα μηχανή να λειτουργήσει. Πρέπει να αρκεστεί στα λίγα πρόσωπα και σε δράση σχετικά γραμμική. Πρέπει να ενυπάρχει στην πλοκή του η έννοια της ανάγκης, των πραγμάτων που συμβαίνουν επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οι παραπάνω σημειώσεις είναι χρήσιμες αν επιλέξει κάποιος να ασχοληθεί αποκλειστικά με το είδος της τραγωδίας ή ακόμη και να συμπεριλάβει στο ευρύτερης έκτασης μυθιστόρημά του κάποιο τραγικό επεισόδιο. Και αυτό ακόμη, αν χτιστεί σωστά, μπορεί να ξεχωρίσει και να προσδώσει σε ολόκληρο το έργο τη σοβαρότητα και τη στιβαρότητα μιας τραγωδίας.