Leaderboard

Ευχαριστώ πολύ τον οίκο Εκδόσεις Μελτέμι για την έκδοση του διηγήματός μου "Χλωμό Ποτάμι". Η συλλογή από σήμερα είναι διαθέσιμη στο e shop meltemibooks.gr, στο περίπτερο 272 του Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως μέχρι τις 21-09-2025 και σε βιβλιοπωλεία.

Η Εταιρεία Δυόμισι χρόνια μετά την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Τζον Γκρίσαμ, επιτέλους ξαναπιάνω στα χέρια μου κάποιο δικό του. Είναι το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και με διαφορά το καλύτερο και πιο συναρπαστικό. Είναι από τα πιο γνωστά και αγαπημένα βιβλία του Γκρίσαμ -εξαιτίας και της ομότιτλης ταινίας του Σίντνεϊ Πόλακ με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ-, και όχι άδικα. Ωραία, στιβαρή πλοκή, με σασπένς, αγωνία και κάποιες εκπλήξεις εδώ κι εκεί, ιδιαίτερα καλογραμμένος και ενδιαφέρων πρωταγωνιστής που άνετα δένεσαι μαζί του εξαιτίας του χαρακτήρα του και του τρόπου που αντιδρά στο θανάσιμο μπλέξιμο που του έλαχε, εξαιρετική ατμόσφαιρα και πολύ ωραία γραφή, με ρεαλιστικές περιγραφές και έξυπνους διαλόγους. Γενικά, δεν του λείπει τίποτα σαν θρίλερ, έχει όλα αυτά τα καλούδια για να καθηλώσει έναν αναγνώστη και να τον αποκόψει για λίγες ώρες από την πραγματικότητα. Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα δω και την ταινία, ελπίζοντας μέχρι τότε να ξεχάσω ορισμένα πράγματα από την πλοκή, ώστε να την απολαύσω και αυτήν όπως της αξίζει. 9/10

"Είμαστε η Σεχραζάτ", το νέο μου διήγημα. Η πρώτη εκδοχή αυτής της ιστορίας γράφτηκε για συγγραφικό παιχνίδι του φόρουμ.

Η πιανίστρια Η Γέλινεκ μας ταξιδεύει στο σκοτεινό και θολό μυαλό της Ερικας Κοχουτ, μιας δασκάλας πιάνου με βαθιά συναισθηματικά τραύματα. Μιας γυναίκας η οποία ζει με την ηλικιωμένη μητέρα της, η οποία την καταπιέζει από τα γενοφάσια της. Η Έρικα θα γνωρίσει έναν νεότερο της μαθητή, επάνω του θα διακρίνει μία διέξοδο για το συναισθηματικό αδιέξοδο που νιώθει. Θα του εκδηλώσει με πολύπλοκες σκοτεινές σκέψεις και σαδομαζοχιστικές απαιτήσεις την γενικότερη καταπίεση της. Οι Νομπελίστες συγγραφείς είναι πάντα περίεργοι και δύσκολοι, η Γέλινεκ θαρρώ βρίσκεται στα πάνω πάνω της λίστας. Με εντυπωσίασε η σκληρότητα και η ειλικρίνεια, καθώς και η ψυχολογική εξερεύνηση των χαρακτήρων που έβγαλε πάνω σε αυτή την ιστορία. Ένα πυκνογραμμένο βιβλίο με πολλές απαιτήσεις που αν του δείξετε το ανάλογο ενδιαφέρον θα σας αποζημιώσει.

Δεν έχει σημασία αν ο συγγραφέας είναι άθεος ή αγνωστικιστής. Στην πραγματικότητα ένα fantasy μυθιστόρημα σχεδόν πάντα έχει κάποιου είδους θρησκεία, έστω και αν αυτή είναι σκοτεινή, αλλόκοτη, ακόμη και αν προσομοιάζει περισσότερο σε προκατάληψη ή μαγεία ή αν οι ήρωες δεν της δίνουν σημασία, ως θεσμό. Γράφουμε λοιπόν για θρησκείες ακόμη και αν δεν είμαστε θρήσκοι, ως άνθρωποι - στον μη συγγραφικό μας βίο. Ακόμη και αν είμαστε παντελώς άθεοι, είναι βέβαιο πως μία από τις ιστορίες μας, ή κάποιες, θα εμπεριέχουν κάποιας μορφής θρησκευτικό ή μαγικό, φιλοσοφικό, αξιακό σύστημα. Αν αυτό γίνεται από κάποια εσωτερική ανάγκη ακόμη και των άθεων να θεσπίσουν οι ίδιοι νόμους τάξης για το χάος του κόσμου -εφόσον, αν τους ικανοποιούσαν οι υπάρχοντες νόμοι, δεν θα ήταν άθεοι από μιας αρχής - ή αν επειδή μία ιστορία φαντασίας εξυπηρετείται καλύτερα όταν λειτουργεί στο πλαίσιό της ένας κεντρικός θεολογικός άξονας είναι μία συζήτηση στην οποία δεν καλούμαστε να εμπλακούμε εδώ. Στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες βασικές φόρμουλες με τις οποίες η θρησκευτική ραχοκοκαλιά του κόσμου μας θα καταστεί όσο το δυνατόν πιο πιστευτή, πιο εξυπηρετική για τις ανάγκες της αφήγησής μας. Επιρροές από υπαρκτές θρησκείες Είναι σύνηθες φαινόμενο. Προσφέρει έτοιμο υλικό. Επίσης προσφέρει δυνατότητα εξερεύνησης, διαπραγμάτευσης και κριτικής των θρησκευτικών δεδομένων εκ του ασφαλούς. Συνήθως ο συγγραφέας παρουσιάζει μία οργανωμένη θρησκεία που ομοιάζει, λίγο η πολύ, με κάποια από τις υπάρχουσες. Μπορεί να είναι κάτι σαν χριστιανισμός, με διδασκαλίες αλτρουισμού ή ιδέες μεσσιανισμού. Μπορεί ο ήρωάς μας, ηλιακός ή χριστικός, όπως λέγεται, να υποφέρει / βασανιστεί / εκτελεστεί για τη σωτηρία του κόσμου. Μπορεί βέβαια να πρόκειται για έναν σκοτεινό, αυστηρό «χριστιανισμό», όπου η θεϊκή τάξη επιβάλλεται μέσω βασανισμών, ιεράς εξέτασης, ίντριγκας και ανελέητης μισαλλοδοξίας. Σε μια τέτοια περίπτωση διευκολύνεται η αντιστροφή των προτύπων. Καθώς οι θεοί ή ο θεός προβάλλονται ως αρνητικά / τυραννικά πρότυπα, όλοι οι ανυπόταχτοι άθεοι καθίστανται επαναστάτες ή απελευθερωτές. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ευδοκιμεί οπωσδήποτε και ο σκεπτικισμός, καθώς είναι αρκετά εύκολο να διακρίνει κάποιος τη σαθρότητα του θρησκευτικού οικοδομήματος. Μπορείτε επίσης να ανατρέξετε σε κάποιο μυθολογικό πάνθεο αναζητώντας την έμπνευση. Μπορείτε να φτιάξατε τελετές και λειτουργίες για τους θεούς σας, θρησκευτικά πρωτόκολλα για τους ιερείς και τους ηγέτες, μπορείτε να φτιάξετε εορτολόγιο, νηστείες, μεταθανάτιες τιμωρίες ή ανταμοιβές και γενικώς οτιδήποτε θα μπορούσε να ενδιαφέρει τον άνθρωπο του κόσμου σας ως πυξίδα στη διαχείριση ζητημάτων θνητότητας. Άλλωστε οι θρησκείες αυτό κάνουν ανέκαθεν, διαχειρίζονται δηλαδή τον φόβο του θανάτου. Σε κάθε περίπτωση να θυμάστε πως όσο περισσότεροι είναι οι θεοί σας τόσο πιο ανοιχτοί και ανεκτικοί είναι συνήθως οι άνθρωποι του κόσμου σας. Η ισχυρότερη μισαλλοδοξία προέρχεται, συνήθως, από τον ακατάβλητο δογματισμό, όπου οι θεοί έχουν μια τάση εγωϊσμού παρόμοια με αυτή των παιδιών σε μία οικογένεια: το μοναχοπαίδι είναι καλομαθημένο και «τα θέλει όλα δικά του.» Άντρας ή γυναίκα; Τι φύλο έχει η θεϊκή οντότητα; Στον κόσμο που φτιάχνετε, εννοώ. Στον κόσμο που φτιάχνετε εσείς, έχετε την πολυτέλεια να διαθέτετε απαντήσεις για όλα τα θεολογικά ζητήματα. Έχετε την πολυτέλεια να γνωρίζετε λεπτομέρειες περί των θεϊκών σχεδίων ή της ανθρώπινης καταγωγής, περί του σκοπού του κόσμου και όλων αυτών των αναζητήσεων που ταλαιπωρούν φιλοσόφους και μοναχούς στον πραγματικό κόσμο – και στον κάθε κόσμο -. Μπορείτε να επιλέξετε αν ο θεός σας έχει σκοπούς ή όχι, και αν αυτοί είναι αγαθοί σκοποί. Μπορείτε να επιλέξετε ας πούμε αν η κανονικότητα είναι ο θάνατος και το θεϊκό υπόσχεται αθανασία ή το αντίθετο. Μπορείτε να αποφασίσετε αν το θεϊκό υπόσχεται πνευματική τελείωση, ολική βελτίωση της καθημερινότητας, αιωνιότητα ή γαλήνιο τέλος. Μπορείτε ακόμη να αποφασίσετε αν το θεϊκό έχει φύλο και ποιο είναι αυτό. Συνήθως ένας αρσενικός θεός - ειδικά αν είναι μόνος του στη σκηνή – ομοιάζει με πατρική συμβουλευτική φιγούρα, κάποτε αυστηρή, κάποτε καλοσυνάτη, κάποτε δίκαια, κάποτε σοφή. Αν υπάρχουν περισσότεροι θεοί ο κάθε ένας από αυτούς ενσαρκώνει κάποια δυνατότητα ή ενέργεια -θεός του πολέμου, των τεχνών, των τυχερών παιχνιδιών, των ταξιδιών- ή κάποιες φορές περισσότερες από μία. Συμβαίνει περίπου το ίδιο με τη θηλυκή αρχή: είναι μία φιγούρα μητρική, γνωρίζει μαγεία και τα μυστικά της βλάστησης και ευνοεί την κάθε είδους γονιμότητα. Αν υπάρχουν περισσότερες θεές μπορεί κάθε μία από αυτές να αντιπροσωπεύει άλλη όψη της γυναικείας ζωής και δραστηριότητας - γάμος, γέννηση, ύφανση, μητρότητα - ή της ζωής γενικότερα. Θυμόμαστε πως στα πολυθεϊστικά σύμπαντα οι θεοί μπορεί να είναι από συγγενείς μέχρι ανταγωνιστές, από εραστές μέχρι θανάσιμοι εχθροί. Όχι σπάνια, συμβαίνουν ταυτόχρονα όλα τα παραπάνω. Εκείνο που είναι σημαντικό να τηρούμε είναι ότι, ο κάθε θεός, πρέπει να έχει άμεση σχέση με την πραγματική ζωή και καθημερινότητα των πλασμάτων μας. Δεν έχει νόημα για παράδειγμα ένας θεός αναγνώστης σε ένα χωριό ψαράδων όπου κανείς δεν γνωρίζει ανάγνωση και γραφή. Ένας θεός στο χωριό των ψαράδων μπορεί να είναι είτε ψαράς ο ίδιος, είτε ψάρι, είτε κάποιος θαλάσσιος θεός. Ο κάθε θεός φτάνει ως τα όρια της προσδοκίας και της πραγμάτωσης των πλασμάτων που τον λατρεύουν. Πρέπει να είναι σχετικός και ανάλογος. Πρέπει να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του πιστού και να εξυπηρετεί το συμφέρον του, είτε αυτό είναι καθημερινό, είτε άπτεται πνευματικών διεκδικήσεων. Σκληρόκαρδο σύμπαν Βέβαια δεν απαγορεύεται να επιλέξετε να κάνετε τους θεούς σας δαιμονικούς και απάνθρωπους. Δεν ενσαρκώνουν ό,τι ωραιότερο αλλά ό,τι ειδεχθέστερο στην φύση των πλασμάτων σας. Δεν καθοδηγούν, ανταγωνίζονται και παγιδεύουν. Μπορεί να μην είναι καν ωραίοι στην όψη – να μοιάζουν αποτρόπαιοι – μπορεί να προκαλούν μόνο τον φόβο. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναλογιστείτε τι εξυπηρετούν. Γιατί ένας ήρωάς σας, γιατί η φυλή που πλάσατε έχει ανάγκη έναν τέτοιο θεό; Ίσως η ύπαρξη του βασίζεται σε μια ολωσδιόλου απαισιόδοξη θεώρηση του κόσμου. Ίσως, κερδίζοντας την εύνοια κακοπροαίρετων θεών μέσα σε ένα ανάλγητο σύμπαν να σημαίνει μια ευνοϊκότερη μεταχείριση, έστω και στο ελάχιστο. Ίσως ο κόσμος που έχετε φτιάξει να είναι δύσκολος και σκληρός και να είναι απολύτως ταιριαστό να τον έχουν πλάσει ανάλογα βίαιοι και σκληροί θεοί. Ίσως οι θεοί σας να είναι δαίμονες που ήρθαν από κάποιον άλλο κόσμο ή άλλη εποχή, και διεκδίκησαν τη θέση τους στον κόσμο με τη βία. Ίσως είναι αρχαίοι θεοί που ξύπνησαν, εξωγήινοι, υπερβολικά ευφυείς ή υπερβολικά εγωπαθείς μάγοι. Ίσως είναι υπερβολικά αυστηροί σε συγκεκριμένες ανθρώπινες εκδηλώσεις, δεν συγχωρούν για παράδειγμα παράλειψη προσευχής ή νηστειών και γίνονται τρομακτικά εκδικητικοί στο παραμικρό παράπτωμα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να βρείτε πώς εξυπηρετεί η ύπαρξη τέτοιων θεών, πώς ταιριάζει μέσα στο σύμπαν σας, τι κοινά έχουν με τις φυλές που τους λατρεύουν ή σε ποια ανάγκη ανταποκρίνονται και πώς επηρεάζει η λατρεία τους την καθημερινότητα και τις συνήθειες. Θρησκεία και μαγεία Τα όρια είναι δυσδιάκριτα καμιά φορά στις ιστορίες φαντασίας. Η μαγεία μπορεί να είναι αντίθετη με το πνεύμα του δυτικού χριστιανισμού, για παράδειγμα, αλλά σε πολλές μυθολογίες – υπαρκτές – είναι δώρο θεών, όπως είναι η μαντική τέχνη δώρο του Όντιν ή όπως η Ίσιδα και η Εκάτη προστατεύουν τη μαγεία. Στο βιβλίο σας μπορεί μαγεία και θρησκεία να είναι ακόμη πιο αλληλένδετη, ή να αποτελούν ένα και το αυτό. Ο ιερέας είναι μάγος και ίσως δεν υπάρχουν καν διαφορετικές λέξεις για να ξεχωρίσουν τη μία ιδιότητα από την άλλη. Ο μάγος /ιερέας μπορεί να έχει προστάτη θεό ή θεά, μπορεί να μοιάζει σαν αυτόν το θεό ή να τον μιμείται, μπορεί να φοράει τα άρματα ή τα κοσμήματα του θεού ή να αποτελεί όχημα του θεού σε περιπτώσεις ένθεης μανίας. Μπορεί επίσης η θρησκεία να εχθρεύεται τη μαγεία, το στέμμα να εχθρεύεται και τη μαγεία και τη θρησκεία ή όλες οι συμμαχίες να είναι ρευστές και κατά το εκάστοτε συμφέρον. Το διακύβευμα Τι υπόσχονται οι θεοί σας; Πώς και πόσο επηρεάζουν; Πώς τιμωρούν και πώς ανταμείβουν; Όλα αυτά πρέπει να τα έχει σκεφτεί προκειμένου ο θεός σας να είναι πειστικός. Η θεά έχει χρέος να βοηθήσει τις ετοιμόγεννες γυναίκες για παράδειγμα, ή τη γη να καρπίσει, ή τους αρρώστους να θεραπευτούν. Ο θεός είναι γενναίος και πρέπει να αγαπά και να διευκολύνει τους γενναίους, εκτός και τον πλάσετε ζηλόφθονο - οπότε η σχετική κουλτούρα θα πρέπει να είναι ανάλογα διαμορφωμένη. Γενικά οι θεοί έχουν λόγο ύπαρξης και αυτός ο λόγος πρέπει να είναι εμφανής στην ιστορία σας. Κάποια ανάγκη εξυπηρετούν, είναι ζωτικός βοηθός ή ζωτικός κίνδυνος για τον ήρωά σας. Αν όχι αυτοί οι ίδιοι, τότε οι ιερείς τους, οι συνήθειες των οπαδών τους ή οι θεσμοί που διαμορφώθηκαν εξαιτίας αυτών των θρησκειών. Αν παρ’ όλ’ αυτά δεν εξυπηρετούν καμία ανάγκη, τότε ο ρόλος τους μπορεί να είναι κωμικός, να τονίζεται δηλαδή η διάσταση της ματαιότητας ή της ανοησίας της θρησκείας. Οπότε και σε αυτήν την περίπτωση πάλι κάτι εξυπηρετούν. Μπορεί ακόμη να πλάσετε μία κοινωνία γεμάτη κάλπηδες μάγους, απατεώνες ιερείς ή ανύπαρκτους θεούς. Και αυτό πρέπει να εξυπηρετεί, να παίζει δηλαδή το ρόλο του είτε στη διαμόρφωση της περιπέτειας είτε στη διαμόρφωση των ηθών. Πάντα το διακύβευμα έχει να κάνει με τη φύση του κόσμου σας. Τι αναζητούν οι άνθρωποι εκεί, υπάρχει ψυχή; Υπάρχει απόλυτη γνώση; Ποιο είναι το ιδανικό τους; Ποιος ο μεγαλύτερος φόβος τους; Απαντώντας σε αυτά τα ερωτήματα θα βρείτε τόσο τους ιδανικούς θεούς για τον κόσμο σας όσο και τον ιδανικότερο τρόπο να τους περιγράψετε. Περισσότερα σχετικά με τον εσωτερισμό, τη μαγεία και τη λογοτεχνία του φανταστικού εδώ:

Ευχαριστώ Ιρμάντα. Τα τσεκάρω.

Καλώς όρισες στο φόρουμ! Μπορείς να τσεκάρεις ιστορίες των μελών στις βιβλιοθήκες μας για αναθέρμανση όπως λες και επίσης να λάβεις μέρος στον διαγωνισμό μας, λεπτομέρειες εδώ.

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Συμφωνώ ότι η θρησκεία ή πνευματικότητα δεν γίνεται να λείπουν εντελώς από τις ιστορίες fantasy — ίσως και από τις περισσότερες ιστορίες sci-fi, εκτός ίσως τις εντελώς σκληρές. Και να μην υπάρχουν εξώτεροι θεοί, θεότητες ή πνεύματα, μπορεί να εξερευνηθεί η εσώτερη θρησκεία του εσωτερισμού, της ενθέωσης, και ευρύτερα του μυστικισμού. Μιας και η μαγεία πάει σχεδόν πακέτο με το fantasy, είναι μάλλον αδύνατο να απομονωθεί από κάθε είδους θρησκεία ή μυστικισμό. Και αν μια fantasy ιστορία δεν έχει ούτε μαγεία, ούτε υπερφυσικά πλάσματα, μα ούτε και μυστικισμό γενικώς, δεν ξέρω τι απομένει που θα την όριζε ως fantasy. Δηλώνω ένοχος ότι έχω την τάση να χρωματίζω τα ποιήματα και τα διηγήματα μου με τις πανθεϊστικές μου πεποιθήσεις. Αυτά ονειρεύομαι / οραματίζομαι, αυτά γράφω. Σχεδόν αποκλειστικά στα Αγγλικά εδώ και ουκ ολίγα χρόνια, μα με αφορμή ένα εικονογραφημένο παραμύθι που άρχισα να υποβάλλω σε Έλληνες εκδότες, σκέφτομαι να αναθερμανθώ ξανά στα Ελληνικά. Αν και δεν γνωρίζω σχεδόν καθόλου την Ελλαδική αγορά.

Αγορά από Ιανό: Ζοέλ Ντικέρ - Άγριο Ζώο (Πατάκης) Μίκ Χέρον - Κουτσά Άλογα (Αίολος) George Martin - Το καταφύγιο των ανέμων (Μεταίχμιο) Anders de la Motte - Το τελεσίγραφο (Κλειδάριθμος)

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10) Με άφηνα στο "διαβάστηκε" - Άννα Κουμπούλη, Αθηνά Σπανού, σελ. 120 (8/10) Έλρικ του Μελνιμπονέ - Michael Moorcock, σελ. 206 (10/10) Μόνο ο χρόνος θα δείξει - Jeffrey Archer, σελ. 432 (8/10) Φανταστική νύχτα - Stefan Zweig, σελ. 129 (8/10) Το κάστρο του Μαργαριταριού - Michael Moorcock, σελ. 269 (8/10) Μήδεια - Ευριπίδης, σελ. 121 (8/10) Ο πολωνός - J. M. Coetzee, σελ. 168 (10/10) Όμορφα κορίτσια - Karin Slaughter, σελ. 680 (6/10) The Firm - John Grisham, σελ. 490 (9/10) Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο - Yoko Ogawa, σελ. 112 (6/10) Ο τρίτος άνθρωπος - Graham Greene, σελ. 144 (8/10) Ξέρει η πάπια πού είναι η λίμνη - Χ. Α. Χωμενίδης, σελ. 368 (8/10) Κάιν - Jose Saramago, σελ. 153 (8/10) Τρελαντώνης - Πηνελόπη Δέλτα, σελ. 272 (7/10) Σιντάρτα - Hermann Hesse, σελ. 124 (8/10)

Σιντάρτα Είναι η πρώτη μου επαφή με τον Χέρμαν Έσσε και φυσικά η πρώτη εντύπωση ήταν άκρως θετική. Δεν είναι εύκολο βιβλίο, και διαβάζοντας τα προηγούμενα σχόλια μάλλον συνηθίζει να γράφει «δύσκολα» βιβλία. Σε μερικά σημεία απαιτούσε αρκετή συγκέντρωση ώστε να μπορέσω να το ακολουθήσω και κυρίως να ακολουθήσω τις φιλοσοφικές σκέψεις του συγγραφέα τις οποίες εκφράζει μέσα από τον ήρωα Σιντάρτα. Πολύ ωραία ιστορία, εξαιρετικά δομημένη με φιλοσοφικές αναζητήσεις και σκέψεις.

Ο Ναός της Τύχης και άλλα κείμενα - Maurice Maeterlinck, σελ. 130 (5/10) Νεκρή Φύση - Louise Penny, σελ. 472 (10/10) Ο εξαποδώ και άλλες υπερφυσικές ιστορίες - Guy de Maupassant, σελ. 72 (9/10) Nightflyers - George R. R. Martin, σελ. 165 (7/10) Ελσίνκι - Θεόδωρος Γρηγοριάδης, σελ. 240 (8/10) Ανοιξιάτικα Νερά - Ivan Turgenev, σελ. 192 (10/10) Ο μαύρος εφιάλτης - John Dickson Carr, σελ. 180 (6/10) Oh, Canada - Russell Banks, σελ. 384 (7/10) Περιμένοντας τον Γκοντό - Samuel Beckett, σελ. 126 (7/10) Με άφηνα στο "διαβάστηκε" - Άννα Κουμπούλη, Αθηνά Σπανού, σελ. 120 (8/10) Έλρικ του Μελνιμπονέ - Michael Moorcock, σελ. 206 (10/10) Μόνο ο χρόνος θα δείξει - Jeffrey Archer, σελ. 432 (8/10) Φανταστική νύχτα - Stefan Zweig, σελ. 129 (8/10) Το κάστρο του Μαργαριταριού - Michael Moorcock, σελ. 269 (8/10) Μήδεια - Ευριπίδης, σελ. 121 (8/10) Ο πολωνός - J. M. Coetzee, σελ. 168 (10/10) Όμορφα κορίτσια - Karin Slaughter, σελ. 680 (6/10) The Firm - John Grisham, σελ. 490 (9/10) Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο - Yoko Ogawa, σελ. 112 (6/10) Ο τρίτος άνθρωπος - Graham Greene, σελ. 144 (8/10) Ξέρει η πάπια πού είναι η λίμνη - Χ. Α. Χωμενίδης, σελ. 368 (8/10) Κάιν - Jose Saramago, σελ. 153 (8/10) Τρελαντώνης - Πηνελόπη Δέλτα, σελ. 272 (7/10) Ωραίο βιβλιαράκι, απ' ό,τι διάβασα σε μερικά σχόλια έχουμε να κάνουμε με αυτοβιογραφικά γεγονότα της συγγραφέως που έχουν ως κεντρικό ήρωα τον αδερφό της, Αντώνη (Μπενάκη), και τις σκανταλιές του. Η πένα της Δέλτα είναι υπέροχη, το βιβλίο κυλάει γρήγορα. Με συγκίνησαν διάφορες καταστάσεις και ειδικότερα διάλογοι που έδειχναν την παιδική αθωότητα και ανεμελιά.

Θα ηταν εξαιρετικα , ομως δυστυχως ειμαι στην Αθηνα . Θα κανω μια ερευνα σε ορισμενες δανειστικες βιβλιοθηκες υπο την ελπιδα πως θα το εντοπισω . Σε ευχαριστω παρα δε φιλτατε !

Λοιπόν, να μπω κι εγώ στη συζήτηση αυτού του ωραίου θέματος. Αρχικά να πω πως συμμερίζομαι αυτό που μου είχε πει ο καθηγητής γερμανικών μου όταν του είπα ότι διαβάζω ένα βιβλίο του Ντάνιελ Κέλμαν (στα γερμανικά) το οποίο δεν μου άρεσε. «Η λογοτεχνία δεν είναι αντιβιοτικό». Με παρότρυνε να το αφήσω, το οποίο και έκανα, γιατί από ένα σημείο και μετά το διάβαζα απλά και μόνο να βελτιωθώ στα γερμανικά μου (κάθε άγνωστη λέξη την έβρισκα στο λεξικό και τη σημείωνα μαζί με τη σημασία της στα γερμανικά). Θεώρησα πως έχει δίκιο. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να βελτιωθείς σε μία γλώσσα (για εμένα ήταν τα μαθήματα και η εντατική και συνεπής μου μελέτη που περιλάμβανε το homework που μου έβαζε ο εν λόγω καθηγητής μου, το οποίο φυσικά δεν περιοριζόταν στις ασκήσεις ενός βιβλίου εκμάθησης αλλά και σε ντοκιμαντέρ σε κρατικά κανάλια της Γερμανίας, podcasts, ειδήσεις στα γερμανικά, άρθρα στο deutsche welle κ.ά. Όλα αυτά βεβαίως όχι απλά διεκπεραιωτικά, αλλά συμβουλευόμενος το γερμανογερμανικό λεξικό μου για κάθε άγνωστη λέξη που άκουγα/διάβαζα. Έτσι έφτασα σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, ώστε να βγάζω το ψωμί μου από τα γερμανικά, το οποίο και ελπίζω να συνεχίσω να κάνω παρόλη την «επέλαση» της τεχνητής νοημοσύνης. Φυσικά, το επίπεδο των γερμανικών μου, απέχει ακόμα παρασάγγας από το να είναι έστω κοντά σε επίπεδο μητρικής. Επανέρχομαι στη λογοτεχνία. Μέχρι και λίγο καιρό πριν, διάβαζα κατά κύριο λόγο λογοτεχνία (αγγλική ή γερμανική) στο πρωτότυπο. Με συγγραφείς όπως John Connolly, Jeffrey Archer, Joe Hill δεν συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες (δυσκολίες υπήρχαν, αλλά ξεπερνούνταν μετά τις πρώτες σελίδες. Επίσης, επέλεγα αν θα δώσω βάση σε μία περιγραφή ή στην ιστορία γενικά. Συνήθως έδινα βάση στην πλοκή της ιστορίας και όχι σε επί μέρους περιγραφές τις οποίες και περνούσα χωρίς να τις έχω καταλάβει απόλυτα). Με Dan Simmons κάποιες φορές τα βρήκα σκούρα, νευρίαζα με τον εαυτό μου που δεν καταλάβαινα, αλλά στο τέλος κατάφερα να βγάλω στο πρωτότυπο όλη την τετραλογία του Hyperion (αν και τα δύο πρώτα τα είχα διαβάσει και στα ελληνικά, αλλά μέχρι να τα ξαναπιάσω στο πρωτότυπο δεν θυμόμουν και πολλά). Όρους επιστημονικής φαντασίας χρειάστηκε να τους γκουγκλάρω ουκ ολίγες φορές. Με John le Carre... εκεί ήρθε η απόλυτη απογοήτευση. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το επίπεδό μου ήταν (και είναι) πολύ πολύ μακριά από αυτό που είχα στη φαντασία μου. Στο τέλος πάντως κατάφερα να βγάλω το The Tailor of Panama και Tinker, Tailor, Soldier, Spy. Το δεύτερο, αφού το είχα ξεκινήσει ανεπιτυχώς ήδη δύο φορές. Την τρίτη, το ξεκίνησα με περισσότερη ηρεμία και αυτογνωσία και πήγε πολύ καλύτερα. Όταν διαβάζω λογοτεχνία στο πρωτότυπο (πολύ πιο σπάνια πλέον) η τακτική που ακολουθώ είναι η εξής: τις πρώτες εκατό με εκατό πενήντα σελίδες, τις πάω αργά. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και δεν θέλω να χάσω πράγματα. Από κει και πέρα έχω δύο μεθόδους. Είτε σημειώνω σε ένα τετράδιο κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης τις άγνωστες λέξεις και στο τέλος κάθε κεφαλαίου βλέπω και σημειώνω τη σημασία τους είτε κατά τη διάρκεια του διαβάσματος σταματάω την ανάγνωση, αναζητώ στο λεξικό την άγνωστη λέξη και μετά τη συνεχίζω. Στην πρώτη περίπτωση, η αναγνωστική διαδικασία διακόπτεται για μερικά μόνο δευτερόλεπτα μέχρι να γράψω σε ένα τετράδιο μόνο την ίδια τη λέξη, αλλά η συνοχή της ανάγνωσης δεν διακόπτεται ιδιαίτερα. Στη δεύτερα, διακόπτω μεν την ανάγνωση, δεν χάνω δε από το νόημα. Η δεύτερη περίπτωση είναι περισσότερο κουραστική. Εν κατακλείδι, η ανάγνωση λογοτεχνίας, πρέπει να είναι απόλαυση, όχι αγγαρεία. Αν συνδυάζεται και με εμπλουτισμό του λεξιλογίου, έχει καλώς. Επίσης, να έχουμε υπόψη μας ότι η λογοτεχνία δεν είναι σαν ένα άρθρο στο ίντερνετ. Μόλις πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα, και χρησιμοποιούσα συχνά το ελληνικό λεξικό.

Δώρο από φίλο: - Άλφρεντ Ντέμπλιν: Βερολίνο Αλεξάντερπλατς (Οδυσσέας) Από Πρωτοπορία με 55 ευρώ: - Ίαν Μπανκς: Συνενοχή (Σέλας) - Όλγκα Τοκάρτσουκ: Εμπούσιον (Καστανιώτης) - Σταύρος Χατζόπουλος: Ελληνική βάση ουφολογικών Παρατηρήσεων 1822-2024 (Άλλωστε) Και από ιδιώτες με 70 ευρώ: - Τζον Ντι: Ιερογλυφική μονάδα (Άλλωστε) - Πέτρος Αργυρίου: Τα άγρια ζώα της πόλης (Οξύ) - Κρίστα Φάουστ: Εξουσιαστική μανία (Ars Nocturna) - Παναγιώτης Τριτάρης: 100 εγκλήματα στην Ελλάδα (Πρώτο θέμα) - Γιώργος Μπαλάνος: Τα κλειδιά του Ενώχ και το κάλεσμα των αιθέρων (Locus 7)

Στην Ελλάδα το διήγημα άνθισε μετά το 1880. Το ενδιαφέρον έχει μεταστραφεί από το ρομαντικό και το φαντασιακό στο πεζό, το οικείο, στο συγκεκριμένο, και τούτο ευνοεί οπωσδήποτε την άνθιση της πεζογραφίας. Προπάτορες του νεοελληνικού διηγήματος θεωρούνται οι Δημήτριος Βικέλας και προπαντός ο Γεώργιος Βιζυηνός, που κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα στα 1883. Τότε, και καθώς το ενδιαφέρον για το είδος του διηγήματος φουντώνει, το λογοτεχνικό περιοδικό Εστία, έντυπο που πάντοτε παρακολουθούσε και συντασσόταν με τον σύγχρονό του καλλιτεχνικό παλμό, προκηρύσσει ένα διαγωνισμό διηγήματος. Το διήγημα σύμφωνα με τους όρους, θα έπρεπε να έχει «υπόθεσιν ελληνικήν» και στην κριτική επιτροπή πρωτοστατεί ο Ροΐδης. Το πρώτο βραβείο κέρδισε τότε ο Γιώργος Δροσίνης με το διήγημά του Χρυσούλα. Το διήγημα αντλεί τη δημοφιλία του από τα εξής βασικά στοιχεία, που αφορούν εξίσου και τον πομπό της γραφής (τον συγγραφέα) και τον δέκτη (τον αναγνώστη). · Έχει μέγεθος μικρό, διαχειρίσιμο, άρα μπορεί να γραφεί γρηγορότερα και να διαβαστεί ευκολότερα. Το διήγημα είναι ιδανικό για τα εναρκτήρια βήματα ενός συγγραφέα καθώς εκδίδεται εύκολα, βρίσκεται συχνά σε φτηνότερα έντυπα με ευρύτερη διανομή και καθίσταται έτσι πρακτικά πιο προσβάσιμο. Για παράδειγμα, ένα περιοδικό διηγημάτων μπορεί να φιλοξενηθεί σε ένα κιόσκι, σε ένα περίπτερο, ενώ ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα ίσως όχι. · Λόγω του μεγέθους του επιτρέπει στον συγγραφέα να το χειριστεί με μεγαλύτερη ευκολία, να επεξεργαστεί λογοτεχνικά το υλικό του και άρα καθίσταται πλέον εύληπτο, ισορροπημένο και εξίσου φροντισμένο στα επιμέρους κομμάτια του. Ένα διήγημα δεν θα είναι εύκολα άνισο. Δεν προφταίνει να γίνει άνισο. Ένα μυθιστόρημα μπορεί να γίνει άνισο, καθώς κάποια κεφάλαιά του ίσως φαίνονται πιο επεξεργασμένα ή λιγότερο ενδιαφέροντα από άλλα. Τούτο συμβαίνει γιατί ένα διήγημα είναι δυνατόν να γραφτεί σε ένα βράδυ, ή πάντως σε λίγες μέρες, άρα η έμπνευση που το πυροδοτεί δεν προλαβαίνει να εξασθενήσει. · Το διήγημα επιτρέπει να εστιάσουμε σε ένα πρόσωπο, σε ένα γεγονός, να σκιαγραφήσουμε το σημείο ενδιαφέροντος με όλη την προσοχή μας. Για το λόγο αυτό συχνά αποτελεί μία πρώτης τάξεως άσκηση για νέους συγγραφείς. Τι σημαίνει όμως διήγημα; · Το διήγημα είναι κείμενο μικρότερο από τη νουβέλα, πολύ μικρότερο από το μυθιστόρημα και τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνά σε έκταση τις τέσσερις με πέντε χιλιάδες λέξεις. Το διήγημα αφηγείται ένα περιστατικό, μπορεί να έχει ένα ή περισσότερους χαρακτήρες αλλά δεν έχει χρόνο να φωτίσει υπερβολικά παρά μόνον τον πρωταγωνιστή. Η πλοκή του μπορεί να είναι γραμμική, αποσπασματική, in media res, κυκλική ή με ανάστροφη αφήγηση από το τέλος προς την αρχή. Σε κάθε περίπτωση το διήγημα είναι καλό να ολοκληρώνει αυτά που θέλει να πει, να κλείνει τον μικρό θύλακα πλοκής που άνοιξε -αλλιώς μοιάζει με σκόρπιο κεφάλαιο από μισοτελειωμένο μυθιστόρημα. Η εντελώς απλουστευμένη συμβουλή: «αν θες να πεις πολλά γράψε μυθιστόρημα, αν θες να πεις λιγότερα, γράψε διήγημα» έχει την αξία της, οπωσδήποτε, αν και η διαφοροποίηση των δύο ειδών δεν έγκειται μονάχα στην έκταση. Η διαφοροποίηση πηγάζει από την μικρότερη έκταση του διηγήματος, αλλά επεκτείνεται σε περισσότερες μορφολογικές διαφορές. · Το διήγημα αποτελείται από ένα είδος προλόγου, που συνήθως αποκαλούμε έκθεση. Στο κομμάτι αυτό αποκαλύπτονται -εκτίθενται- πράγματα, λίγα ή πολλά, σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο ή το συμβάν που απασχολεί τον συγγραφέα και που πρέπει με αυτές να τροφοδοτήσει τον αναγνώστη πριν τον εισάγει στην κυρίως πλοκή. Μπορεί να είναι μία μικρή ανασκόπηση, πέντε κουβέντες για τον ήρωα και τις συνήθειες του, μια περιγραφή τόπου ή αντικειμένου. Αυτά που λέγονται στον πρόλογο είναι σημαντικά, καθώς είναι αυτά που πιθανώς θα αποτελέσουν τον πυρήνα της επερχόμενης πλοκής: αν για παράδειγμα ξεκινάμε ένα διήγημα με την σύντομη περιγραφή του κυρ-Σταύρου, ο αναγνώστης υποθέτει ότι θα διαβάσει ένα διήγημα που θα αφορά στον κυρ-Σταύρο και σε όσα του συμβαίνουν. · Το διήγημα μπορεί να ξεκινά και πιο δυναμικά: ένας πυροβολισμός, μία κραυγή, εξωγήινοι στο ραντάρ, μια κλήση από άγνωστο αριθμό, ένα έντονο συμβάν στο μετρό κ.λπ.. · Η κυρίως πλοκή προφανώς αποτελεί την δράση του διηγήματος, με ένα επεισόδιο ή περισσότερα που περιγράφονται από τον συγγραφέα με αυξημένη συνήθως εστίαση. Και βέβαια, ακολουθεί η λύση, όπου πρέπει να οδηγείται η πλοκή σε μία ταιριαστή έκβαση. Ο Φώκνερ πίστευε πως το διήγημα είναι το δυσκολότερο είδος μετά την ποίηση. Είναι αλήθεια ότι τόσο η ποίηση όσο και το διήγημα πρέπει να είναι επιμελημένα με μια τεχνική «απόσταξης», δηλαδή διαρκούς φιλτραρίσματος προκειμένου να απομείνει στο χαρτί μας ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο. Το διήγημα οφείλει να αφήσει το βαθύ του ίχνος στη συνείδηση του αναγνώστη. Το μυθιστόρημα επίσης στοχεύει σε αυτό, αλλά το μυθιστόρημα έχει όλον τον καιρό και την έκταση να το πράξει. Το διήγημα έχει ποιότητες μικρογλυπτικής και αυτή είναι η κύρια δυσκολία του. Πώς μπορούμε να κάνουμε το διήγημά μας να αφήσει ίχνος; Το κλειδί για αυτό βρίσκεται στο τέλος του διηγήματος, στη λεγόμενη λύση. Εδώ να διευκρινίσουμε ότι το τέλος κάθε κειμένου οφείλει να είναι προσεγμένο και στιβαρό, ωστόσο ακριβώς επειδή ένα διήγημα είναι πολύ σύντομο, είναι πιθανό ένα εντυπωσιακό τέλος να επισκιάσει ακόμη και ένα μέτριας ανάπτυξης διήγημα. Αντίστοιχα, ένα τέλος σαθρό και αδύναμο θα στείλει ακόμη και το δυνατό διήγημά μας στα αζήτητα των αναγνωστικών αναμνήσεων. Και τι σημαίνει άραγε σωστό τέλος για ένα διήγημα; · Ένα διήγημα όπου ολοκληρώνονται τα ζητήματα που θέτονται στον κορμό του είναι σίγουρα μια ασφαλής συμβουλή. Ένα διήγημα όπου έχουμε πει όλα όσα θέλουμε να πούμε, όλα όσα αποφασίσαμε πως έπρεπε να μοιραστούμε, όταν καθίσαμε να το γράψουμε. · Ένα διήγημα που λήγει με διττό τέλος. Ζει η ηρωίδα ή όχι; Τα φαντάστηκε ο μεθυσμένος ή όχι; Ήταν ή δεν ήταν το φάντασμα του νεκρού κόμη; Είναι πλέον αρκετά σύνηθες αλλά μπορεί να αποτελέσει συστατικό ενός ατμοσφαιρικού ψυχολογικού θρίλερ ή μιας ιστορίας τρόμου. · Ένα διήγημα λήγει όπως ξεκίνησε. Με την ίδια σκηνή, ή με περίπου την ίδια σκηνή. Αυτό είναι η λεγόμενη κυκλική δομή. Ένα ζευγάρι βρίσκονται να λένε ακριβώς τα ίδια λόγια όπως και στην αρχή της ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση συμβαίνει ένα από τα δυο: είτε η τελευταία σκηνή ταυτίζεται με την αρχική, και άρα ο κορμός του διηγήματος είναι μία αναδρομή σε σχέση με το ξεκίνημά του, είτε πρόκειται για μία επαναλαμβανόμενη ιστορία, ένα μοτίβο που οι ήρωες πράττουν ή υφίστανται ξανά και ξανά. · Ένα διήγημα αφήνει περισσότερα ερωτηματικά από όσο ξεκίνησε για να μας απαντήσει. Αυτό μπορεί να φαίνεται ως ατέλεια, αλλά δεν είναι, όταν συμβαίνει σωστά. Όσα πρέπει να διαπραγματευτούμε, θα τα έχουμε διαπραγματευτεί, απλά θα αποδεικνύεται στο τέλος ότι το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο πίστευαν οι ήρωες και οι αναγνώστες. · Δεν πρέπει επίσης να φοβόμαστε να χειριστούμε στο διήγημα τεχνικές που συνήθως βλέπουμε στα μυθιστορήματα, όπως αλλαγή ΟΓ, αναδρομές, σύντομα κεφάλαια, ακόμη και πρόλογο και επίλογο, όλα αυτά βέβαια σε μέγεθος και περιεχόμενο που να ταιριάζουν και να μην ξεχειλώνουν τη μικρή φόρμα. Σε ένα διήγημα mainstream λογοτεχνίας είναι ίσως συνηθέστερος ο πειραματισμός, δηλαδή να γράφονται κείμενα χωρίς αρχή ή χωρίς τέλος ή με μορφή σπασμένων κομματιών από αναμνήσεις και όνειρα ή με χωρικές/χρονικές ανακατατάξεις. Δεν είναι απαγορευτικό να χρησιμοποιήσουμε τέτοιου είδους τεχνάσματα στη λογοτεχνία είδους, αλλά είναι πιθανό να τραβήξουμε τη προσοχή του αναγνώστη μας σε λάθος σημεία, αν το κάνουμε. Επίσης είναι αρκετά δυσκολότερο να διαχειριστούμε παράλληλα και έναν αλλόκοτο κόσμο, και την ύπαρξη ενός βρικόλακα, και τη θραυσματική αφήγηση ενός διαταραγμένου προσώπου που θέτει έτσι κι αλλιώς στον αναγνώστη το γρίφο του να τοποθετήσει τα κομμάτια στη σωστή σειρά. Μπορεί να συμβεί, αλλά χρειάζεται δεξιοτεχνία. Εξάλλου αυτό που αναζητά ένας αναγνώστης στη λογοτεχνία είδους δεν είναι ο πειραματισμός και οι νεωτερικές φόρμες, αλλά η φαντασία, η πρωτοτυπία, οι συγκινήσεις σε άγνωστους τόπους και οι ανεξίτηλοι χαρακτήρες. Περισσότερα περί διηγημάτων εδώ και εδώ.

Με μεγάλη μου χαρά αναγγέλλω την κυκλοφορία του μυθιστορήματός μου ΟΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΙ από τις εκδόσεις "Παράξενες Μέρες". Προσεχώς θα κάνω και βιβλιοπαρουσίαση (Θα σας πω μόλις έχω επιβεβαιωμένη μερομήνια, ώρα μέρος). Θα χαρώ αν κάποιοι από τους φίλους του φόρουμ με τιμήσουν είτε διαβάζοντάς το είτε με την παρουσία τους. Οι σαρκοφάγοι_Περίληψη_v2.docx

[art by Leonora Carrington] Δεύτερο μέρος των ερωταποκρίσεων σχετικά με τη συγγραφή ενός διηγήματος. Πρώτο μέρος εδώ. Enjoy! 17. Πάντα πρέπει να γίνεται σε βάθος έρευνα για αυτό που θέλουμε να γράψουμε; Αν γράψουμε π.χ. Sci-Fi με εξωγήινους πρέπει και εκεί να γίνει έρευνα ή μπορούμε να γράψουμε πράγματα που φτιάξαμε εμείς με την φαντασία μας; Οπουδήποτε ανακατεύεται το στοιχείο του φανταστικού θα εμπιστευτούμε τη φαντασία μας. Όταν όμως γράφεις κάτι ρεαλιστικό είναι καλό να κάνεις μία σχετική έρευνα. Επίσης όταν γράφεις επιστημονική φαντασία, για μαύρες τρύπες και για την ταχύτητα του φωτός, για παράδειγμα, είναι καλό να έχεις κάποιες γνώσεις φυσικής, ή να κουβεντιάσεις με κάποιον που έχει. 18. Μπορούμε να έχουμε περισσότερες από μία οπτικές γωνίες σε μία ιστορία; Ναι, αλλά αν το διήγημά μας δεν είναι ιδιαίτερα εκτενές είναι καλύτερα να το αποφύγουμε. Σε μία νουβέλα και ακόμη περισσότερο σε ένα μυθιστόρημα είναι πολύ ευκολότερο να αλλάζουμε ΟΓ. 19. Σε μία ιστορία που είναι γραμμένη σε 2ο πρόσωπο (ο πρωταγωνιστής κάνει την αφήγηση), πρέπει από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας να παραμείνουμε με τον πρωταγωνιστή; Μπορούμε να κάνουμε μεταπήδηση σε άλλο χαρακτήρα; Όταν ο πρωταγωνιστής κάνει την αφήγηση (πρωταγωνιστής και αφηγητής ταυτίζονται) έχουμε πρώτο πρόσωπο όχι δεύτερο. Δεύτερο έχουμε όταν ο συγγραφέας απευθύνεται στον αναγνώστη: βρίσκεσαι στο κρεβάτι σου, ξυπνάς απότομα από έναν εφιάλτη. Σηκώνεσαι αργά, μην όντας σίγουρος αν είσαι ξύπνιος ή ακόμη κοιμισμένος, ψάχνεις τις παντόφλες σου, βαδίζεις προς το μπάνιο. Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη μοιάζει άγνωστο. Πρώτο πρόσωπο έχουμε όταν: Ξύπνησα το πρωί, από έναν εφιάλτη. Για κάμποσες στιγμές δεν ήμουν σίγουρος αν είχα ξυπνήσει ή αν ακόμη κοιμόμουν…. Έχοντας διευκρινίσει αυτό, σου απαντώ: Είναι αρκετά πιο δύσκολο να κάνουμε μεταπήδηση όταν έχουμε πρώτο πρόσωπο. Γίνεται, αλλά πάλι θέλει εκτενέστερο κείμενο, κατά τη γνώμη μου, για να γίνει ομαλά. Σε ένα μικρό διήγημα 5.000 λέξεων ίσως θα είναι ασφαλέστερο αν αποφύγουμε τις πολλές μεταπηδήσεις. 20. Στους διαλόγους χρησιμοποιούμε (""), (—) ή («»); Παύλες (-) υπήρχαν στα παλιά βιβλία των εκδόσεων «Αστέρος» αν θυμάσαι. Πλέον μόνο εισαγωγικά («»). 21. Μετά ή πριν από ένα διάλογο γράφουμε την αντίδραση ενός χαρακτήρα; Παράδειγμα 1: Ο Γιάννης φανερά εκνευρισμένος φώναξε: «Μην φωνάζεις, με κούφανες». Παράδειγμα 2: «Μην φωνάζεις, με κούφανες» φώναξε ο Γιάννης φανερά εκνευρισμένος. Οτιδήποτε. Αν έχεις μεγάλο διάλογο μην κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα όμως. Γράφε πότε με τον ένα τρόπο και πότε με τον άλλο και σε κάποιες περιπτώσεις, μην βάλεις καν αντίδραση. 22. Η αλλαγή σκηνής συμβολίζεται με τρείς αστερίσκους (***); Ναι, ή με μεγάλο κενό (δύο ή τρία enter) 23. Όταν αλλάζουμε τοποθεσία (σκηνή) ή όταν μεταπηδήσουμε σε νέο χαρακτήρα χρησιμοποιούμε αστερίσκους; Σε νέο χαρακτήρα θα προτιμούσα απλώς ένα πάτημα του enter παραπάνω. Στη σκηνή μπορείς να βάλεις αστερίσκους ή απλά ένα παραπάνω πάτημα του enter, όπως σου λέω και στην προηγούμενη ερώτηση. 24. Αν έχουμε γρήγορο ρυθμό στην ιστορία (εξελίσσονται γρήγορα τα γεγονότα) πως μπορούμε να τον κάνουμε να κυλάει ποιο φυσικά, εμπλουτίζοντας περισσότερο τις περιγραφές; Αναλόγως το είδος της ιστορίας. Αν έχεις ένα διήγημα -ανθρωποκυνηγητό για παράδειγμα, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να φρενάρεις την πλοκή για να προσθέσεις περιγραφές. Αν παρ΄ όλα αυτά, θέλεις να μειώσεις τις γρήγορες ταχύτητες με ομαλό τρόπο, φρόντισε να δώσεις περιγραφές μόνο για ό,τι χρειάζεται και παίζει ρόλο στην πλοκή σου τη δεδομένη στιγμή, και πάλι, όχι με περιττά λόγια. Για παράδειγμα: κατεβαίνοντας τη γλιστερή σκάλα βρέθηκε σε ένα μισοφωτισμένο υπόγειο. Το ταβάνια φούσκωνε από την υγρασία και οι τοίχοι έσταζαν. Στην απέναντι πλευρά, ένα παράθυρο με κάγκελα τον χώριζε από την ελευθερία του και την αστροφώτιστη νύχτα. Δεν έχουμε πει πάρα πολλά εδώ. Δώσαμε όμως μία εικόνα του χώρου που βρέθηκε ο ήρωάς μας και της δυσκολίας που αντιμετωπίζει προκειμένου να ξεφύγει. Δεν περιγράψαμε κάθε παλιό έπιπλο μέσα στο υπόγειο. Αλλά αν κάποιος τον κυνηγήσει μέσα εκεί και πρέπει να κρυφτεί πίσω από κάποιο παλιό έπιπλο, τότε ναι, πρέπει να το κάνουμε. Πιστεύω να κατάλαβες τι εννοώ. 25. Είναι λάθος αν μία ιστορία δεν έχει καθόλου διαλόγους; Όχι, υπάρχουν διηγήματα χωρίς καθόλου διαλόγους. Ο Χ.Φ.Λάβκραφτ σπάνια συμπεριελάμβανε διαλόγους στα διηγήματά του, καθώς δεν τον ενδιέφεραν έτσι και αλλιώς οι ήρωές του αλλά οι καταστάσεις που αντιμετώπιζαν. Είναι λοιπόν και αυτό ζήτημα εστίασης. Γράφεις μία ιστορία χαρακτήρων; Σε ενδιαφέρει να τους διερευνήσεις και να φωτίσεις τα κίνητρά τους; Θα υπάρχουν διάλογοι (εκτός και πρόκειται για one man show). Αν σε ενδιαφέρει η κατάσταση που βιώνει ο ήρωας και λιγότερο ο ίδιος ο ήρωας μπορείς, υπό συνθήκες, να μην συμπεριλάβεις πολλούς διαλόγους. 26. Είναι λάθος αν μία ιστορία έχει πολλούς διαλόγους; Αν κουράζουν, ναι. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρετικά διηγήματα που είναι ολόκληρα ένας διάλογος. Αν όμως δεν θέλεις να μοιάζεις με μονόπρακτο, καλύτερα κράτησε ένα μέτρο. Ούτε υπερβολικά πολλοί διάλογοι, ούτε υπερβολικά λίγοι. 27. Τι πρέπει ένας αρχάριος συγγραφέας να προσέχει για να μην στριμώξει μεγάλο όγκο πληροφορίας στην ιστορία του; Ένας αρχάριος έχει πάντα την τάση να παραφορτώνει την ιστορία του. Με την πείρα γίνεται ευκολότερο να διακρίνει κάποιος τι είναι απαραίτητο και τι όχι, ωστόσο κάτι που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πετάξουμε έξω υλικό από το πρώτο μας σχεδίασμα. Να διώχνουμε ό,τι είναι υπερβολικά μακρόσυρτο και ελάχιστα χρήσιμο και να μην το λυπόμαστε. Να διώχνουμε περιγραφές που καθυστερούν τη ροή, να διαγράφουμε λεπτομέρειες που δεν παίζουν κανένα ρόλο, να μειώνουμε τις αναδρομές που μπορεί μεν να φωτίζουν κίνητρα και προθέσεις αλλά συνήθως είναι υπερβολικά για το στενό χώρο ενός διηγήματος. Επίσης βοηθάει αν διαβάζουμε την ιστορία μας με δυνατή φωνή: τότε αντιλαμβανόμαστε πολύ ευκολότερα πότε πλατειάζουμε και πότε είμαστε ακριβείς και μεστοί. 28. Αν ο σκελετός (προσχέδιο) όλης της ιστορίας είναι μία παράγραφος, για να επεκταθεί περισσότερο, τι πρέπει να κάνουμε, την χωρίζουμε σε σκηνές; Ξεκινάμε να γράφουμε και οι σκηνές προκύπτουν. Αν σε διευκολύνει να κάνεις από την αρχή ένα προσχέδιο των σκηνών σου είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Αλλά σε ένα διήγημα είναι ίσως υπερβολή να κάνεις υπερβολικά πολλά προσχέδια και πλάνα. Σε ένα μυθιστόρημα τα προσχέδια και η διάρθρωση των σκηνών έχουν περισσότερο νόημα. 29. Ότι βάζουμε μέσα στην ιστορία μας πρέπει να είναι απόλυτα σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας η μπορούμε να βάλουμε και λιγότερο σημαντικά πράγματα; Μπορούμε να γίνουμε περιττοί, αλλά λίγο. Από όσα γράφουμε, το 80 με 90-95% πρέπει να είναι απαραίτητα. Τα υπόλοιπα μπορεί αν είναι σάλτσα, ή περιγραφές, ή οτιδήποτε, αλλά είναι καλό να μην αναλωνόμαστε με ασήμαντα ή ελάχιστα σημαντικά πράγματα στη γραφή μας. 30. Μπορούμε να γράψουμε ένα διήγημα χωρίς να έχουμε κάνει αναλυτικό προσχέδιο (σκελετό) μίας ιστορίας; Δηλαδή να ξεκινήσουμε να γράψουμε και όπου μας βγάλει η έμπνευσή μας; Βεβαίως και μπορούμε. Ειδικά στο διήγημα δεν είναι καθόλου απαραίτητο ούτε το προσχέδιο ούτε ο σκελετός. Κάποιοι λειτουργούν χωρίς αυτά, ακόμη και όταν γράφουν μεγάλα σε έκταση έργα. Θα κάνεις ό,τι σε εξυπηρετεί περισσότερο, αν το προσχέδιο σε βοηθάει θα το χρησιμοποιήσεις, αν όχι, θα γράψεις χωρίς αυτό. 31. Ένας άπειρος συγγραφέας, τι είναι αυτό/ά που πρέπει να προσέξει στην συγγραφή ενός διηγήματος; Ξαναδιάβασε με προσοχή όλα τα παραπάνω. Όλα αυτά πρέπει να τα προσέξεις και να τα χρησιμοποιήσεις κατά περίπτωση. Διαβάστε επίσης: Q&A: Ερωτήσεις σε σχέση με τη συγγραφή διηγήματος (Μέρος 1)

[Critique, art by Olga Cornacchia] Τις παρακάτω ερωτήσεις μου τις έστειλε κάποιος φίλος συγγραφέας. Μολονότι κάποια από όσα απαντώνται είναι ήδη γνωστά, θεώρησα πως θα έχει ενδιαφέρον να μοιραστώ τις απαντήσεις εδώ. Ακολουθεί και δεύτερο μέρος, εδώ. Enjoy! 1. Τον τίτλο της διηγήματος τον βρίσκουμε αφού τελειώσουμε το διήγημα ή πριν ξεκινήσουμε να το γράψουμε; Οτιδήποτε από τα δύο ισχύει. Μπορείς να ξεκινήσεις και να γράφεις την ιστορία που έχεις στο μυαλό σου και στο τέλος, βλέποντας πως έχει αυτή εξελιχθεί και εντοπίζοντας το κέντρο βάρους της να δώσεις τότε έναν ταιριαστό τίτλο. Μπορεί να έχεις υπόψη σου περίπου πως θα κυλήσει η ιστορία σου και να είσαι προσανατολισμένος πριν ξεκινήσεις το ουσιαστικό γράψιμο, οπότε να δώσεις από πριν τον κατάλληλο τίτλο. Και μπορεί ακόμη να ακούσεις μία όμορφη φράση, έναν στίχο τραγουδιού και να αποφασίσεις ότι αυτό θα είναι ο τίτλος της επόμενης ιστορίας σου -και να εμπνευστείς μάλιστα από τη φράση αυτή σε σχέση με την πλοκή, τους χαρακτήρες σου και την κεντρική σου ιδέα. 2. Την οπτική γωνία την επιλέγουμε πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε ένα διήγημα, έτσι δεν είναι; Είναι συνηθέστερο να ξεκινάμε να γράφουμε σε κάποια οπτική γωνία (ΟΓ) και να συνεχίζουμε έτσι ως το τέλος. Η ίδια η ιστορία μας καθοδηγεί ως προς το τι φωνή θέλει. Ωστόσο δεν είναι απαγορευτικό να αλλάξουμε οπτική γωνία. Αν μία ιστορία αλλάξει σημαντικά σε σχέση με αυτό για το οποίο την προορίζαμε, αν μας φανεί ότι χρειάζεται διαφορετική φωνή, άλλη οπτική γωνία, επιτρέπεται να κάνουμε εκ των υστέρων τις αλλαγές. Συνήθως η φωνή μας έχει «βγει» από την αρχή της γραφής, άρα θα σου έλεγα ότι την επιλέγουμε πριν ξεκινήσουμε. 3. Ποιο είναι το μέγιστο όριο χαρακτήρων (προσώπων) που πρέπει να υπάρχουν σε ένα διήγημα χωρίς να χαρακτηριστεί υπερβολή; Εξαρτάται από το διήγημα. Διήγημα ορίζεται η πρόζα ως 20.000 λέξεις, με βάση τα βρετανικά πρότυπα, αλλά συνήθως ένα διήγημα δεν ξεπερνά τις πέντε χιλιάδες λέξεις. Είναι αυτονόητο ότι ένα διήγημα χιλίων λέξεων σπάνια μπορεί να «σηκώσει» πολλούς χαρακτήρες, έναν ή δύο μόνο θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε αν υποθέσουμε ότι τους αφιερώνουμε έστω και την ελάχιστη περιγραφή. Ένα διήγημα είκοσι χιλιάδων λέξεων από την άλλη (οτιδήποτε εκτενέστερο ορίζεται ως νουβέλα) είναι προφανές ότι μπορεί να φιλοξενήσει εντός του και πέντε και έξι χαρακτήρες. Να λάβουμε εδώ υπόψη ότι ως χαρακτήρας νοείται το πρόσωπο γύρω από το οποίο κινείται η πλοκή, το πρόσωπο που μπορεί να είναι φορέας δράσης, πρωταγωνιστής ή δευτεραγωνιστής και που θα του αφιερώσουμε κάποιες λέξεις για τη σκιαγράφησή του. Ένα πρόσωπο που απλώς αναφέρεται, ο περιπτεράς όπου ο ήρωας θα αγοράσει τα τσιγάρα του, για παράδειγμα, και με τον οποίο δεν θα υπάρξει άλλη διάδραση, δεν νοείται σαν χαρακτήρας που πρέπει να μας απασχολήσει ως προς το πόσους σαν αυτόν επιτρέπεται να συμπεριλάβουμε. 4. Ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας πρέπει πάντα να έχει κάποιο εχθρό/αντίπαλο; Όχι απαραίτητα, αλλά συνήθως δημιουργείται μία διαφορά τάσης, δηλαδή μία σύγκρουση είτε με ένα πρόσωπο, είτε με μία κατάσταση, είτε μία αλλαγή στη δεδομένη ζωή του χαρακτήρα μας που να πυροδοτήσει την ιστορία. Ο πρωταγωνιστής μπορεί να έχει ως αντίπαλο τις συνθήκες στη δουλειά του, την υγεία του, τις ελλιπείς του ικανότητες σε κάποιο θέμα, τις ενοχές του, μια φαντασιακή κατάσταση που ενδεχομένως να μην υφίσταται καν. Υπάρχει λοιπόν σύγκρουση, αλλά όχι σώνει και ντε ένας προσωποποιημένος εχθρός. 5. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όριο σχετικά με την έκταση της εισαγωγής ενός διηγήματος; Δύο με τρείς παράγραφοι το πολύ ή μία σελίδα; Συνήθως μία με τρεις παράγραφοι είναι αρκετές, αναλόγως τι θέλεις να γράψεις. Υπάρχουν θαυμάσια διηγήματα που σε πετάνε κατευθείαν στη δράση, χωρίς εισαγωγή. 6. Στην εισαγωγή μίας ιστορίας πάντα παρουσιάζουμε στον αναγνώστη τον πρωταγωνιστή και το περιβάλλον που βρίσκεται εκείνη την στιγμή; Δίνουμε κάποια στοιχεία ώστε να μπει κάποιος στο κλίμα. Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί να ανοίξουμε το διήγημά μας με έναν πολύ έντονο διάλογο για παράδειγμα και να αναλύσουμε στη συνέχεια το χώρο όπου εκτυλίσσεται η σκηνή μας και το τί οδήγησε τους μετέχοντες στο διάλογο που παρουσιάσαμε. 7. Αν ο πρωταγωνιστής είναι εξωγήινος, άνθρωπος, γάτα κ.λπ. αυτό το λέμε από την αρχή στον αναγνώστη στην εισαγωγή ή καλύτερα να το συμπεράνει μόνος του από τα συμφραζόμενα της ιστορίας; Και τα δύο μπορούμε να κάνουμε. Είναι εξίσου ενδιαφέρον να αρχίσουμε ένα διήγημα με μια φράση όπως καλησπέρα σας, με λένε Τζόελ και είμαι ο γάτος της αρχοντομάγισσας του χωριού ή να αφήσουμε τον αναγνώστη να καταλάβει με τι πλάσμα έχει να κάνει η ιστορία μας. Λειτουργεί επίσης πολύ καλά το να ξεγελάμε τον αναγνώστη μας για όλη τη διάρκεια της ιστορίας και στην τελευταία μόλις σελίδα/ παράγραφο να αποκαλύπτεται πως ο αφηγητής μας είναι ένα ζώο, ή ένα έπιπλο, ή κάποιο τέρας με τρία κεφάλια. Αυτά λοιπόν συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι, και στο λόγο της γατικής τιμής μου ποτέ δεν ξαναντίκρισα κάτι τόσο αλλόκοτο στις επτά ζωές μου. Κλείνοντας, εδώ, καταλαβαίνουμε πως σε όλες τις σελίδες μας μιλούσε μία γάτα. 8. Ποια από τις τρεις περιγραφές είναι καλύτερες για να χρησιμοποιηθούν σε μία ιστορία; α) Το φως του φεγγαριού έλουζε τα δέντρα σε ολόκληρο το δάσος. Μία τέτοια περιγραφή εστιάζει στα δέντρα. Αν τη χρησιμοποιήσεις ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι κάτι ψάχνει ο ήρωάς σου στα δέντρα. Ότι τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί στα δέντρα, ότι κάτι θα συντελεστεί στα δέντρα, ότι ενδεχομένως ο ήρωάς σου κάποιον ή κάτι αναζητά εκεί και δεν θα μπορέσει, ο κάποιος ή το κάτι, να του ξεφύγει. Ότι κάτι εντυπωσιακό θα δει ο ήρωας μέσα στα δέντρα, κάποια παρουσία, κάποιο μυστικό. β) Η λάμψη του φεγγαριού ήταν έντονη σε ολόκληρο το δάσος. Μία περιγραφή που εστιάζει στη λάμψη του φεγγαριού. Η λάμψη ήταν έντονη μόνο στο δάσος; Κάποιος έχει χάσει το δρόμο του στο δάσος αλλά θα τον ξαναβρεί λόγω της λάμψης του φεγγαριού; Και οι δύο αυτές περιγραφές εστιάζουν η καθεμία σε διαφορετικά πράγματα, άρα θα τις χρησιμοποιήσεις ανάλογα με το πού θέλεις εσύ να εστιάσεις κάθε φορά. γ) Το φεγγάρι έλαμπε στον ουρανό. Γενική περιγραφή που ταιριάζει σε κάθε περίπτωση. Σχεδόν κοινότοπη – αυτό συμβαίνει με τις περιγραφές που είναι ουδέτερες και εξυπηρετούν κάθε είδος ιστορίας. 9. Αν γραφόταν ένα διήγημα με έναν μόνο πρωταγωνιστή π.χ. ένα πτηνό που απλά κάθεται στο παράθυρο ενός σπιτιού και σχολιάζει ότι βλέπει, κάτι σαν μονόλογος, αυτό θα έστεκε σαν διήγημα ή θα ήταν μονότονο; Αναλόγως πόσο καλός συγγραφέας είναι αυτός που γράφει το μονόλογο. Σκέψου πόσοι θεατρικοί μονόλογοι κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον ενός θεατή για σχεδόν μία ώρα (ή και περισσότερο). Έτσι περίπου πρέπει να το αντιμετωπίσεις. 10. Ένα διήγημα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Σε ένα διήγημα 2500 λέξεων πόση έκταση (σε σελίδες) πρέπει να έχει η αρχή, η μέση και το τέλος, πρέπει να έχουν την ίδια έκταση; Εντελώς χοντρικά θα σου δώσω μια αναλογία 1-4-1. Ή μία παράγραφος στην αρχή και μία στο τέλος. Δεν υπάρχει όμως ούτε συνταγή ούτε ποσόστωση. Δεν γράφουμε έκθεση ιδεών. 11. Η πυραμίδα του Freytag μπορεί να εφαρμοστεί για διηγήματα ή είναι μόνο για μυθιστορήματα; Ανοίγεις μία πολύ μεγάλη συζήτηση εδώ. Η πυραμίδα του Φρέιταγκ είναι μια σχηματοποίηση των σταδίων της πλοκής όπως την ανέπτυξε ο Γερμανός κριτικός και συγγραφέας Gustav Freytag το 1863. Δεν προϋπήρχε της γραφής αυτό το διάγραμμα, όπως ούτε καν ο αριστοτελικός ορισμός της τραγωδίας δεν προϋπήρχε της γραφής. Τα σχήματα, τα διαγράμματα, οι ορισμοί, περιγράφουν την εξέλιξη μίας ιστορίας όπως αυτή προκύπτει από μελέτη πολλών και διαφόρων κειμένων σε πολλά μέρη του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μελέτες του Κάμπελ για το ταξίδι του ήρωα ή με τα στάδια της πλοκής του παραμυθιού του Βλαντιμίρ Προππ. Πράγμα που σημαίνει ότι η γραφή, η ιστορία, εξελίσσεται κάθε φορά σε παρόμοια μοτίβα και αναλύεται σε διακριτά συγκεκριμένα στάδια. Άρα λοιπόν κατά κάποιον τρόπο είναι στη φύση του συγγραφέα να ακολουθεί την συγκεκριμένη σχηματοποίηση, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα πρέπει να το κάνει. Μπορεί να παραλείψει στάδια ή να φτιάξει μια ιστορία χωρίς λύση, χωρίς αρχή, χωρίς κάθαρση. Η πυραμίδα λοιπόν αφορά σε όλες τις ιστορίες, οποιασδήποτε έκτασης και μορφής (μυθιστορήματα, δραματικά έργα, διηγήματα, νουβέλες, ακόμη και στα έπη), αλλά η χρήση της δεν είναι επιβεβλημένη. Απεναντίας μπορείς να πειραματιστείς και να γράψεις αψηφώντας ολότελα αυτή τη δομή. Δεν εγγυάται κανείς ότι αυτά τα πειράματα θα είναι επιτυχημένα, αλλά σίγουρα θα σε βοηθήσουν να εξερευνήσεις τα όριά σου και να εξελίξεις το προσωπικό σου ύφος. 12. Η ημερολογιακή γραφή σε ένα διήγημα είναι πάντα σε 2ο πρόσωπο, σωστά; Οι παράγραφοι κάθε μέρας/εβδομάδας/μήνα του ημερολογίου θα πρέπει να είναι σχετικά μικρές σε έκταση ή δεν έχει σημασία; Εννοείς σε πρώτο πρόσωπο; Σήμερα είδα τη Μάνια στο ασανσέρ, δεν μου μίλησε, δεν της μίλησα: τι αχώνευτη! Αυτό είναι ημερολογιακή γραφή και σε πρώτο πρόσωπο. Καλό είναι να τηρείς μία αναλογία στις καταχωρήσεις σου (εφόσον μιλάμε για ημερολόγιο) αλλά δεν είναι απαραίτητο. Αν ας πούμε γράφεις όντως κάτι σαν ημερολόγιο, πρέπει να υπάρχει φυσικότητα και αυθορμητισμός και κάποιες καταχωρήσεις μπορεί να είναι σημαντικά εκτενέστερες από άλλες, ενώ κάποιες ίσως είναι μόνο δυο γραμμές. 13. Στην ημερολογιακή γραφή πρέπει οπωσδήποτε ο πρωταγωνιστής στα συμφραζόμενα ενός ημερολογίου να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα που θα το λύσει στην πορεία της ιστορίας ή μπορεί να γίνει απλή μεταφορά των γεγονότων; Οτιδήποτε μπορείς να συμπεριλάβεις, εφόσον διατηρείς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. 14. Θα μπορούσε να μεταφερθεί π.χ. ένα επεισόδιο από την παιδική σειρά "Τα Στρουμφάκια" ή κάποια άλλη σειρά σε μορφή διηγήματος (Fan Fiction) ή δεν γίνεται επειδή θα ήταν μεγάλο σαν διήγημα; Και πάλι εξαρτάται από το επεισόδιο που θέλεις να μεταφέρεις και την έκταση του διηγήματος που σκοπεύεις να γράψεις. 15. Χρειάζεται να φτιάξουμε αναλυτικό βιογραφικό για όλους τους χαρακτήρες ενός διηγήματος, όπως γίνεται σε ένα μυθιστόρημα; Ούτε χρειάζεται και ούτε έχουμε χρόνο/ χώρο να το κάνουμε σε ένα απλό διήγημα. Να είσαι βέβαιος πως ούτε σε μυθιστορήματα χρειάζεται πάντα να το κάνουμε αυτό. 16. Υπάρχει όριο στο πόσες σκηνές (τοποθεσίες) μπορεί να έχει ένα διήγημα; Όχι, αλλά θα δεις γράφοντας αν το παραφορτώνεις. Δεν υπάρχει όριο, ανάλογα με την έκταση του κειμένου σου θα είναι και οι σκηνές σου. Σε κάθε περίπτωση όμως θα δεις εσύ πώς διαμορφώνεται και πόσες σκηνές είναι απαραίτητες χωρίς να μοιάζει παραφορτωμένο. Γράφεις, διαβάζεις (κατά προτίμηση δυνατά), σβήνεις. Ξαναγράφεις, ξαναδιαβάζεις (είπαμε, δυνατά), ξανασβήνεις. Ξαναγράφεις, ξαναδιαβάζεις (ακόμη πιο δυνατά),το πέτυχες, το κρατάς. Διαβάστε την συνέχεια εδώ: Q&A: Ερωτήσεις σε σχέση με τη συγγραφή διηγήματος (Μέρος 2)

Και μιας και πιασαμε το θεμα, να αναφερω καποιες σκεψεις σχετικα με γνωστους συγγραφεις και εργα του φανταστικου και την χρηση τους για εκμαθηση αγγλικων. Θα ξεκινησω βεβαια με τον Τολκιεν. Λοιπον, εδω κατα τη γνωμη μου εχουμε δυο καταστασεις. Το Χομπιτ σα βιβλιο ειναι βατο, μιας και επι της ουσιας ειναι παιδικο παραμυθι. Ειναι ενα καλο εργο για να κανει κανεις την αρχη. Ο Αρχοντας βεβαια ειναι αλλη ιστορια... Οχι μονο το λεξιλογιο του ειναι πολλες φορες πολυ εξεζητημενο, το πιο δυσκολο μερος ειναι η γραμματικη του. Χρησιμοποιει αρκετα αρχαιζουσα δομη, και για καποιον σαν εμας, ειναι κυριολεκτικα ενα εργο που το πας σελιδα σελιδα. Οποτε, για να διαβαστουν 1000 και σελιδες καταλαβαινει κανεις οτι θελει πολυ....υπομονη. Ενας συγγραφεας αγαπημενος και διαβασμενος στην γλωσσα του ειναι ο Joe Abercrombie. Ειναι σε μια μεση οδο, αναμεσα στο πολυ δυσβατο και το κατανοητο. Αν κανεις θελει να δοκιμαστει, δεν θα τον αποθαρρυνω. Αλλα και εδω θελει υπομονη. Παντως ο τυπος εχει τρελο χιουμορ και κυνισμο. Ο Ανουβις εχει μεταφρασει τον Πρωτο Νομο και τωρα τρεχει την Εποχη της Παραφροσυνης. Το δυστυχημα ειναι οτι υπαρχουν 5 βιβλια του στον ιδιο κοσμο που δεν εχουν αγγιχτει, και που ειναι εξαιρετικα. Κριμα... Πρεπει να αναφερω τον Πρατσεττ. Το κανω μονο ως απαγορευτικο. Με τον Δισκοκοσμο δεν ξεκινας, αλλα φτανεις. Πολυ με παιδεψε. Βρετανικη αργκο, συνδυασμος ακαιδημαικης και λαικης γλωσσας και παει λεγοντας. Αλλα, αν κανεις εχει διαβασει πολυ αγγλικα, ας κανει μια προσπαθεια. Αυτη τη στιγμη διαβαζω Μαλαζαν. Ειχα ακουμπησει τους Κηπους της Σεληνης περσυ πρωτη φορα, και με ειχαν κουρασει. Τους διαβαζω ξανα τωρα, και ειναι πολυ πιο βατοι. Το λεω σε σχεση με το πρωτο ποστ, που ανεφερα την σταδιακη βελτιωση. Το αρθρο δεν τελειωνει. Για αρχη, εκτος του Χομπιτ( πουναι αλλωστε ενα μικρο βιβλιο), θα προτεινα τα εργα του Ροαλ Νταλ, που αν και παιδικα ειναι πολυ εξαιρετικα. Απλα κλεινοντας, να πω οτι η βελτιωση σε βαθος χρονου ειναι μια εμπειρια που σου δινει μια βαθια ικανοποιηση. Απλα κατι κανει κλικ, και απο ενα σημειο και μετα. το κειμενο ρεει σαν ποταμακι. Ωραια πραγματα.

Ωραίο θέμα, μπράβο. Και πονεμένο! Όλο λέω ότι θα ξεκινήσω να διαβάζω στο πρωτότυπο και όλο δεν το κάνω. Πέρα από την δεδομένη μου τεμπελιά (χαχα!), υπάρχει και άλλος λόγος. Είναι κάτι δευτεράντζες στη βιβλιοθήκη μου που θέλω να ξεφορτωθώ για να την αποφορτίσω λίγο. Τώρα μάλιστα που έπεται και μετακόμιση. Θα πάρει λίγο καιρό, πόσο ακριβώς δεν έχω ιδέα. Και μετά θα καταπιαστώ με κάποια στα Αγγλικά που έχω. Τα οποία ξέρω ότι είναι του επιπέδου μου, Lower πάνω- κάτω. Με σαφώς την μέθοδο του εντατικού διαβάσματος. Και ας πάρει χρόνο, δεν πειράζει. Πολύ. Ναι, γιατί το να διαβάζω και να μην καταλαβαίνω γρυ, δεν μου λέει τίποτα. Μόνο μία τρύπα στο νερό, σπάσιμο νεύρων. Έχω διαβάσει κάποια λίγα και δεν δυσκολεύτηκα τόσο όσο περίμενα. Η όλη δυσκολία θα έλεγα ότι είχε να κάνει περισσότερο με το να στρώσω τον απαυτόν μου κάτω, παρά στο κείμενο αυτό καθαυτό. Τα οποία όμως πρέπει να τονίσω ότι ήταν ευκολάκια έτσι; Όχι τίποτα γκουμούτσες. Ή Τόμας Πύνσον, Νταν Σίμονς κλπ. Ξέρω ότι υπάρχουν συγγραφείς που δεν θα μπορέσω να γνωρίσω ποτέ Ορισμένους άλλους όμως ναι. Wordreference λοιπόν, είναι πολύ καλό. Και έχω αγοράσει αυτό, αν και αποδείχθηκε φοβερά κουραστικό να ξεφυλλίζω. Μόνο αν δεν υπάρχει λήμμα και αδυνατώ να βγάλω νόημα από τα συμφραζόμενα. Αρχικά λοιπόν να πάρω μία το κολάι με βιβλία που ήδη έχω. Μικρές Λαβκραφτικές βιογραφίες ως επί το πλείστον από Necronomicon Press. Και κάτι σκόρπια από εδώ και από εκεί. Και στη συνέχεια με Kindle γιατί παίζει και το οικονομικό στη μέση. Πάνω απ' όλα όμως με υπομονή γιατί κάθε αρχή και δύσκολη. Και ιδίως επειδή όπως πολύ εύστοχα ανέφερες, δεν έχουμε να κάνουμε με την μητρική μας γλώσσα. Οπότε υπάρχουν εξαρχής δεδομένες δυσκολίες, με την κάθε μέρα να μας μαθαίνει και κάτι καινούργιο. Μπράβο λοιπόν για τις ωραίες συμβουλές, την επιμονή και το κουράγιο σου