Frodo ή Conan;

[tsathoggua]

Αν και το φορτίο που κουβάλησε ο Φρόντο ήταν πολύ βαρύ, ο μικρός χόμπιτ δεν με συγκινεί όπως ο θρυλικός Κιμμέριος. Κόναν λοιπόν. Και να σημειώσω πως ο Χάουαρντ δεν δημιούργησε έναν ήρωα-υπεράνθρωπο αλλά έναν ήρωα με ισχυρή θέληση και αγάπη για την περιπέτεια και την περιπλάνηση.

 

 

[Nihilio]

Αλλά θα διαφωνήσω όσον αφορά το αρχέτυπο ενός Conan. Δεν ήταν ο uber ήρωας, άσχετα κι αν έβγαινε σχεδόν σώος απο κάθε του περιπέτεια. Είχε τα ελαττώματά του και αυτός.

Αν εννοείς ότι δεν ήταν ο σούπερμαν, όχι δεν ήταν. Αλλά όμως ήταν αναμφίβολλα πιο προικισμένος από το μέσο άνθρωπο και ας είχε τα όποια του ελαττώματα.

[MountainRoot]

Νομιζω οτι θεωρείς σαν δεδομένο ότι ο Βασικός Ηρωας - Εκλεκτός θα είναι και σε κάτι καλός.

Μπορεί πχ να είναι ο εκλεκτός μόνο και μόνο επειδή έχει το αίμα ή γεννήθηκε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Οπότε δεν έχω και απαίτηση να είναι καλός σε κάτι.

 

1ον Εμένα μου αρέσουν και τα δύο φαινόμενα-Ηρωες. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα αρκεί να μου το πλασάρουν ωραία.

2ον Με παραδειγμα απο τον Φρόντο. Ποτέ δεν τον θεώρησα ως τον κεντρικό Ηρωα αλλά ως ένα μέλλος μιας ομάδας. Ετσι και με άλλους χαρακτήρες.

 

 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Είναι όταν δεν υπάρχει λογική στις αποφάσεις του Ηρωα. Πχ Απο εκεί που φοβόταν να κοιμηθεί χωρίς φωτάκι το βράδυ να μου γίνει το ατομο που παίρνει το σπαθί και σκοτώνει την Σελομπ ή ο υπερανθρωπος ηρωας που εκεί που σε όλο το βιβλίο τρέχει μην και πεθάνει και οταν γουστάρει γυρνάει και σκοτώνει στρατούς......

Θέλω να υπάρχει λογική στις αποφάσεις-πράξεις του.

 

Η αυτό που έχει τον κακό που δεν εχει αστοχίσει ποτέ και μας έχει γράψει για το πόσο γαμάτος είναι και οταν ρίχνει στον Ηρωα να αστοχεί (οχι γιατί ο Ηρωας είναι πιο γαμάτος στο dodge).

έχω και άλλλο

Δαίμονας που ότι βρεθεί στο διάβα του το κόβει στο δευτερόλεπτο με το ένα του χέρι (έχει σκοτώσει ήδη καμιά έκατοσταριά έτσι στο βιβλίο) αλλά στον Ηρωα απλά τον πετάει στην ακρη του δωματίου.

Edited January 29, 2012 by MountainRoot

[Witch King of Angmar]

Τον Φρόντο τον σέβομαι ως χαρακτήρα γιατί μαχαιρώθηκε στο Weathertop από τον Witch-King.Κουβάλησε το δαχτυλίδι μέχρι το Mount Doom μέσα από χιλιάδες Ορκς αντιστεκόμενος στην δύναμη του κακού μέσα στην Mordor,έστω και αν λύγισε στο ηφαίστειο το οποίο είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για έναν μέσο άνθρωπο που καλείται να κάνει κάτι πολύ πιο πάνω από τις δυνατότητες το,αντιμετώπισε την Selob.Αλλά δεν του έχω κάποια αδυναμία.

Τον λογοτεχνικό Conan δεν έτυχε να τον γνωρίσω αλλά ξέρω πως είναι ο κινηματογραφικός,αν και καταλαβαίνω πως πρέπει να έχουν μεγάλες διαφορές.

[Nirgal]

Πολύ ωραίο θέμα.

 

Μιας και μιλάμε για ήρωες, ίσως διαπιστώσουμε κάποια πράγματα γι' αυτούς, αν εξετάσουμε και μερικές περιπτώσεις δειλίας.

 

Κάποτε αποτύπωσα στο χαρτί κάποιες σκέψεις για τη δειλία.

Είχα γράψει:

"...Κάποιος διστάζει να αναλάβει τις ευθύνες μιας οικογένειας, κι όμως, ρίχνεται στο πεδίο μιας αιματηρής μάχης χωρίς την παραμικρή σκέψη.

Κάποιος άλλος μεγαλώνει και προστατεύει τα παιδιά του, πολλές φορές θυσιάζοντας κομμάτια του εαυτού του, κι όμως, δε θα μπορούσε να χτυπηθεί με κάποιον.

Ποιος από τους δύο είναι δειλός, και ποιος γενναίος;

Η γενναιότητα και η δειλία μετρώνται αποκλειστικά με τη διάθεση (ικανότητα, χαρακτηριστικό) κάποιου να αψηφά το θάνατο;

Ή γενικότερα με τη διάθεση (ικανότητα, χαρακτηριστικό) να αψηφά τις επιζήμιες (για τον εαυτό του αποκλειστικά) συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών του;

Και, τελικά, το χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος, είναι να χάσει τη ζωή του;"

 

Ο Χάουαρντ ήταν ένας Αμερικανός, ο οποίος μεγάλωσε στην επαρχία. Στις ΗΠΑ, ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον τότε, προέχει η ατομική προσπάθεια. Όποιος δεν είναι ικανός να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής μόνος του, τού αξίζει ό,τι πάθει.

Ο Κόναν εκφράζει ακριβώς αυτό. Είναι ο τύπος που δεν υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του. Οι αδύναμοι δεν αξίζουν τη λύπη του, αλλά απλώς την ανέχειά του. Συνεχίζουν να ζουν αν είναι τυχεροί, αν είναι γυναίκες. Αν στην εξέλιξη των πραγμάτων πεθάνουν, ο Κιμμέριος θα τους έχει ξεχάσει στο επόμενο καπηλειό. Ο Κόναν συνεχίζει να ζει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Στόχος του είναι μονάχα η προσωπική του επιβίωση. Αν μέσα από αυτό προκύψει και η σωτηρία κάποιου άλλου, αυτό είναι κατ' ουσία τυχαίο. Αλλάξτε λίγο τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μάχεται ο Κόναν και θα διαπιστώσετε ότι αν ο κίνδυνος κατάφερνε να ξεπεράσει τις ικανότητές του, τότε ο Κόναν δε θα σκεφτόταν στιγμή να ριψοκινδυνέψει για κάποιον άλλο.

 

Από την άλλη, ο Τόλκιν ήταν ένας Άγγλος, ο οποίος πολέμησε στον Α'ΠΠ και βοήθησε τους συμμάχους και κατά το Β'ΠΠ. Μεγάλωσε σε πιο οργανωμένη κοινωνία, πιο δεμένη, με πιο έντονο το συναίσθημα της αλληλοβοήθειας. Βρέθηκε δύο φορές μέσα σε καταστροφικούς πολέμους, έζησε τα χαρακώματα του Α'ΠΠ και τους βομβαρδισμούς της Αγγλίας στο Β'ΠΠ. Η επιβίωση δεν ήταν μονάχα μέσα στο κεφάλι του, εξωραϊσμένη και ανώδυνη, αποκλειστική ευθύνη του καθενός για το τομάρι του. Συνειδητοποίησε με τον σκληρότερο τρόπο ότι σε θανατηφόρες καταστάσεις, κάθε άνθρωπος χρειάζεται να εμπιστευθεί το διπλανό του. Αν ο δίπλα λακίσει, τη μ@μ!5@ν3 και οι δύο.

Ο Φρόντο (όλη η συντροφιά του δαχτυλιδιού) εκφράζει ακριβώς αυτό, την επιβίωση, την επίτευξη των στόχων, μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοκατανόηση, την ανοχή, τη συγχώρεση. Ο Φρόντο δεν κραδαίνει ξίφος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να αντισταθεί σθεναρά στη μετατροπή της καλοπροαίρετης επιθυμίας σε μοχθηρή ματαιοδοξία. Όποτε φτάνει στα άκρα (θάνατος της Σελόμπ), το κάνει γιατί είναι στριμωγμένος, έχει δοκιμάσει κάθε άλλη διέξοδο χωρίς αποτέλεσμα.

 

Ο Χάουαρντ αυτοκτόνησε μη μπορώντας να συνεχίσει να ζει χωρίς τη μητέρα του. Ο Κόναν ήταν αυτό που ο Χάουαρντ δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει. Προσωπικά διαβάζω με μεγάλη άνεση οτιδήποτε πέφτει στα χέρια μου για τον Κόναν (με προτίμηση τα βιβλία, αν και μερικοί σεναριογράφοι κόμικ ακολουθούν πιστά το μύθο, δίνοντάς μας εξίσου καλές ιστορίες σε αυτό το μέσο). Ο Κόναν είναι ο τύπος του αντιήρωα (δεν είναι ήρωας) που όλοι μας θα θέλαμε να γίνουμε. Να αποπνέουμε μια αίσθηση αυτάρκειας, απόμακρου μυστηρίου ("τι να έχουν δει τα μάτια αυτού του τύπου, άραγε;"), δύναμης, αμφισβήτησης, ανεξαρτησίας. Στην τελική: να είμαστε κάπου εκτός του συνόλου, κάπου παράμερα, όχι όμως ξεχασμένοι, αλλά ζηλευτοί γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι κι εμείς.

 

Από την άλλη, την τριλογία του δαχτυλιδιού την ολοκλήρωσα με το ζόρι (ήταν μαρτύριο). Όμως, ο Φρόντο είναι στην πραγματικότητα αυτό που είμαστε οι περισσότεροι από εμάς, οι footsoldiers αυτού του κόσμου. Ο Φρόντο είναι ο αφανής ήρωας (δεν είναι αντιήρωας). Όλοι όσοι πολέμησαν δίπλα στον Άραγκορν, θα τον θυμούνται να σφάζει ορκ στην πύλη της Μόρντορ. Την ιστορία του Φρόντο δεν τη βλέπει κανείς από τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους. Θα την αφηγηθούν αργότερα, αλλά κατά τη γνώμη μου, μετά από δεκαετίες, οι επιζήσαντες του πολέμου στη Μέση Γη θα θυμούνται τον Άραγκορν (το στρατηγό) κι όχι το Φρόντο (το στρατιώτη). Ο Φρόντο, όμως, είναι ο κρυφός λόγος επιτυχίας των στρατηγών. Χωρίς αυτόν ο Άραγκορν, ο Λέγκολας, ο Γκίμλι, ο Γκάνταλφ, ο Φάραμιρ και τόσοι άλλοι, δε θα κατάφερναν τίποτα με τα μούσκουλα, την ευελιξία, την πονηριά και τη μαγεία τους. Όπως, βέβαια και ο Φρόντο δε θα κατάφερνε να φτάσει στο στόχο του χωρίς το έργο των υπολοίπων.

 

Ο Κόναν τελικά ζει τη ζωή του πιο παιδικά απ' ό,τι ο Φρόντο.

Ο Κόναν ρίχνεται στη μάχη με μόνη ευθύνη τη ζωή του. Η ψυχή του ανήκει στον Κρομ και ο Κόναν δε δείχνει πουθενά να φοβάται μη τη χάσει (σε πόσους από εμάς συμβαίνει κάτι τέτοιο και οι γύρω του δεν τον θεωρούν τρελό;).

Ο Φρόντο σηκώνει το βάρος που κανείς άλλος δεν μπορεί, και κάνει την υπέρβαση για τους συντρόφους του, με κίνδυνο να χάσει την ψυχή του, να αποκτηνωθεί. Η ζωή του φαίνεται να έρχεται δεύτερη (αντίληψη που συναντάμε καθημερινά σε ανθρώπους).

 

Από πλευράς ανάγνωσης: δώστε μου Κόναν.

Από πλευράς είδους ήρωα: δώστε μου Φρόντο.

 

 

[Witch King of Angmar]

Πολύ ωραίο θέμα.

 

Μιας και μιλάμε για ήρωες, ίσως διαπιστώσουμε κάποια πράγματα γι' αυτούς, αν εξετάσουμε και μερικές περιπτώσεις δειλίας.

 

Κάποτε αποτύπωσα στο χαρτί κάποιες σκέψεις για τη δειλία.

Είχα γράψει:

"...Κάποιος διστάζει να αναλάβει τις ευθύνες μιας οικογένειας, κι όμως, ρίχνεται στο πεδίο μιας αιματηρής μάχης χωρίς την παραμικρή σκέψη.

Κάποιος άλλος μεγαλώνει και προστατεύει τα παιδιά του, πολλές φορές θυσιάζοντας κομμάτια του εαυτού του, κι όμως, δε θα μπορούσε να χτυπηθεί με κάποιον.

Ποιος από τους δύο είναι δειλός, και ποιος γενναίος;

Η γενναιότητα και η δειλία μετρώνται αποκλειστικά με τη διάθεση (ικανότητα, χαρακτηριστικό) κάποιου να αψηφά το θάνατο;

Ή γενικότερα με τη διάθεση (ικανότητα, χαρακτηριστικό) να αψηφά τις επιζήμιες (για τον εαυτό του αποκλειστικά) συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεών του;

Και, τελικά, το χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος, είναι να χάσει τη ζωή του;"

 

Ο Χάουαρντ ήταν ένας Αμερικανός, ο οποίος μεγάλωσε στην επαρχία. Στις ΗΠΑ, ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον τότε, προέχει η ατομική προσπάθεια. Όποιος δεν είναι ικανός να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ζωής μόνος του, τού αξίζει ό,τι πάθει.

Ο Κόναν εκφράζει ακριβώς αυτό. Είναι ο τύπος που δεν υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του. Οι αδύναμοι δεν αξίζουν τη λύπη του, αλλά απλώς την ανέχειά του. Συνεχίζουν να ζουν αν είναι τυχεροί, αν είναι γυναίκες. Αν στην εξέλιξη των πραγμάτων πεθάνουν, ο Κιμμέριος θα τους έχει ξεχάσει στο επόμενο καπηλειό. Ο Κόναν συνεχίζει να ζει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Στόχος του είναι μονάχα η προσωπική του επιβίωση. Αν μέσα από αυτό προκύψει και η σωτηρία κάποιου άλλου, αυτό είναι κατ' ουσία τυχαίο. Αλλάξτε λίγο τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μάχεται ο Κόναν και θα διαπιστώσετε ότι αν ο κίνδυνος κατάφερνε να ξεπεράσει τις ικανότητές του, τότε ο Κόναν δε θα σκεφτόταν στιγμή να ριψοκινδυνέψει για κάποιον άλλο.

 

Από την άλλη, ο Τόλκιν ήταν ένας Άγγλος, ο οποίος πολέμησε στον Α'ΠΠ και βοήθησε τους συμμάχους και κατά το Β'ΠΠ. Μεγάλωσε σε πιο οργανωμένη κοινωνία, πιο δεμένη, με πιο έντονο το συναίσθημα της αλληλοβοήθειας. Βρέθηκε δύο φορές μέσα σε καταστροφικούς πολέμους, έζησε τα χαρακώματα του Α'ΠΠ και τους βομβαρδισμούς της Αγγλίας στο Β'ΠΠ. Η επιβίωση δεν ήταν μονάχα μέσα στο κεφάλι του, εξωραϊσμένη και ανώδυνη, αποκλειστική ευθύνη του καθενός για το τομάρι του. Συνειδητοποίησε με τον σκληρότερο τρόπο ότι σε θανατηφόρες καταστάσεις, κάθε άνθρωπος χρειάζεται να εμπιστευθεί το διπλανό του. Αν ο δίπλα λακίσει, τη μ@μ!5@ν3 και οι δύο.

Ο Φρόντο (όλη η συντροφιά του δαχτυλιδιού) εκφράζει ακριβώς αυτό, την επιβίωση, την επίτευξη των στόχων, μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοκατανόηση, την ανοχή, τη συγχώρεση. Ο Φρόντο δεν κραδαίνει ξίφος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να αντισταθεί σθεναρά στη μετατροπή της καλοπροαίρετης επιθυμίας σε μοχθηρή ματαιοδοξία. Όποτε φτάνει στα άκρα (θάνατος της Σελόμπ), το κάνει γιατί είναι στριμωγμένος, έχει δοκιμάσει κάθε άλλη διέξοδο χωρίς αποτέλεσμα.

 

Ο Χάουαρντ αυτοκτόνησε μη μπορώντας να συνεχίσει να ζει χωρίς τη μητέρα του. Ο Κόναν ήταν αυτό που ο Χάουαρντ δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει. Προσωπικά διαβάζω με μεγάλη άνεση οτιδήποτε πέφτει στα χέρια μου για τον Κόναν (με προτίμηση τα βιβλία, αν και μερικοί σεναριογράφοι κόμικ ακολουθούν πιστά το μύθο, δίνοντάς μας εξίσου καλές ιστορίες σε αυτό το μέσο). Ο Κόναν είναι ο τύπος του αντιήρωα (δεν είναι ήρωας) που όλοι μας θα θέλαμε να γίνουμε. Να αποπνέουμε μια αίσθηση αυτάρκειας, απόμακρου μυστηρίου ("τι να έχουν δει τα μάτια αυτού του τύπου, άραγε;"), δύναμης, αμφισβήτησης, ανεξαρτησίας. Στην τελική: να είμαστε κάπου εκτός του συνόλου, κάπου παράμερα, όχι όμως ξεχασμένοι, αλλά ζηλευτοί γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι κι εμείς.

 

Από την άλλη, την τριλογία του δαχτυλιδιού την ολοκλήρωσα με το ζόρι (ήταν μαρτύριο). Όμως, ο Φρόντο είναι στην πραγματικότητα αυτό που είμαστε οι περισσότεροι από εμάς, οι footsoldiers αυτού του κόσμου. Ο Φρόντο είναι ο αφανής ήρωας (δεν είναι αντιήρωας). Όλοι όσοι πολέμησαν δίπλα στον Άραγκορν, θα τον θυμούνται να σφάζει ορκ στην πύλη της Μόρντορ. Την ιστορία του Φρόντο δεν τη βλέπει κανείς από τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους. Θα την αφηγηθούν αργότερα, αλλά κατά τη γνώμη μου, μετά από δεκαετίες, οι επιζήσαντες του πολέμου στη Μέση Γη θα θυμούνται τον Άραγκορν (το στρατηγό) κι όχι το Φρόντο (το στρατιώτη). Ο Φρόντο, όμως, είναι ο κρυφός λόγος επιτυχίας των στρατηγών. Χωρίς αυτόν ο Άραγκορν, ο Λέγκολας, ο Γκίμλι, ο Γκάνταλφ, ο Φάραμιρ και τόσοι άλλοι, δε θα κατάφερναν τίποτα με τα μούσκουλα, την ευελιξία, την πονηριά και τη μαγεία τους. Όπως, βέβαια και ο Φρόντο δε θα κατάφερνε να φτάσει στο στόχο του χωρίς το έργο των υπολοίπων.

 

Ο Κόναν τελικά ζει τη ζωή του πιο παιδικά απ' ό,τι ο Φρόντο.

Ο Κόναν ρίχνεται στη μάχη με μόνη ευθύνη τη ζωή του. Η ψυχή του ανήκει στον Κρομ και ο Κόναν δε δείχνει πουθενά να φοβάται μη τη χάσει (σε πόσους από εμάς συμβαίνει κάτι τέτοιο και οι γύρω του δεν τον θεωρούν τρελό;).

Ο Φρόντο σηκώνει το βάρος που κανείς άλλος δεν μπορεί, και κάνει την υπέρβαση για τους συντρόφους του, με κίνδυνο να χάσει την ψυχή του, να αποκτηνωθεί. Η ζωή του φαίνεται να έρχεται δεύτερη (αντίληψη που συναντάμε καθημερινά σε ανθρώπους).

 

Από πλευράς ανάγνωσης: δώστε μου Κόναν.

Από πλευράς είδους ήρωα: δώστε μου Φρόντο.

 

 

Η καλύτερη απάντηση που διάβασα.

[titlos5]

Πράγματι πολύ δομημένη και εις βάθος άποψη

[laas7]

A μιας και ειδα ενδιαφερον θεμα να αναζοπυρωνεται να πω και εγω την γνωμη μου...

Δεν εχω διαβασει Κοναν εχω δει τις ταινιες και διαβασα Τολκεν στην εφηβεια μου -περισσοτερο απ ' ολα μου αρεσε το Σισμαριλιον αν το θυμαμαι σωστα που μου ειχε φανει και δυσκολο βιβλιο (τα πολλα ονοματα με μπερδευαν συνεχως) και εχω επισης δει τις ταινιες.

Εγω νομιζω πως κανεις απο τους δυο δεν ειναι ολοκληρωμενος χαρακτηρας με βαθος. Ειναι πλευρες οχι ολοκληρωμενοι. Ισως γι αυτο τους βρισκω μονοπλευρους και αρα βαρετους.

Ο Κοναν μοιαζει να ειναι το συνδρομο του δυνατου-καποιου που δεν ζητα βοηθεια ποτε, δεν την χρειαζεται γιατι εχει πολλες ικανοτητες και φυσικα μπορει να τα καταφερει μονος του. Αλλα ακομα και αν ειναι αληθεια (ξερω πολλα ατομα που εχουν το αναλογο συνδρομο) δεν νιωθει ποτε μοναξια? Δεν θελει ποτε μια βοηθεια? Οχι γιατι την χρειαζεται αλλα ετσι για να ξερει πως οι αλλοι ενδιαφερονται γι αυτον? Τα εξαιρετικα ικανα ατομα που μπορουν να καταφερουν πολλα, ζουν εγκλωβισμενα μεσα σε αυτο τον ρολο. Δεν ζητανε βοηθεια, αλλα δεν μπορουν να ζησουν και μονα, αλλα καθως δεν μπορουν ευκολα να ριξουν τα μουτρα τους οι αλλοι συνηθως θεωρουν πως δεν τους χρειαζονται και ετσι δεν τους πλησιαζουν. Ειναι ενα παιχνιδι σκεψης πολυ υπουλο. Επισης νομιζω πως ο Χαουαντ εγραψε αυτο που δεν μπορουσε να ειναι, αλλιως θα ηξερε αυτη την λεπτομερεια και θα την παρουσιαζε. Κανεις δεν μπορει να ειναι τοσο ανεξαρτητος. Ο ανθρωπος γεννηθηκε και ειναι ενα κοινωνικο ον, που πιθανοτητα μπορει να τα καταφερει ολα, αλλα χρειαζεται υποστηριξη για να ανθισει.

Οταν διαβασα Τολκεν σκεφτηκα αμεσως πως οι χαρακτηρες δεν ειχαν βαθος. Εριχνε ολο το βαρος στην υποθεση του επους και εμενα που μου αρεσουν τα ψυχαναλυτικα εμενα λιγο "πεινασμενη" για μια υποτυπωδη παρουσιαση αναλυση χαρακτηρα. Βρηκα πολυ κλισε να ειναι οι χαρακτηρες αμιγως καλοι και κακοι, χωρις τιποτα αλλο. Ο μονος που δουλευεται παραπανω ειναι ο Φροντο. Για μενα ειναι η παρουσιαση ενος παιδιου (ολα τα χομπιτ ειναι για μενα παιδια και πρωτη φορα ειδα να παρουσιαζονται παιδια ενεργα σε φαντασυ βιβλιο-κατι που θεωρω υπεροχο) που ειναι το μονο που μπορει να κουβαλησει τετοιο βαρος. Ενα δαχτυλιδι που κανεις αλλος δεν μπορει να του αντισταθει. Ο ξενιστης παντα διαφθειρεται απο το δαχτυλιδι- ειναι σαν να τους κανει πλυση εγκεφαλου. Για να τα καταφερει καποιος χρειαζεται εξαιρετικη πνευματικη ικανοτητα αντιστασης, ενεργη συνειδηση που του υπενθυμιζει το σωστο απο το λαθος, δυνατη καρδια που κρατα τα καλα συναισθηματα και δεν βυθιζεται στην οργη η την απληστια, ευφυια για να κανει την σωστη επιλογη την καταλληλη στιγμη κτλ Ο Φροντο νομιζω πως νικα τον Κοναν.

Απλα η δυναμη του ειναι κρυφη δεν ειναι ευκολα ορατη και γι αυτο μοιαζει να τον κουβαλανε ολοι και να τον σωζουν μονιμως, ενω τελικα αυτος τους σωζει ολους... αλλιως αν την κρισιμη στιγμη εκεινος εκανε πισω ολα θα ειχαν χαθει. Επισης ο Φροντο εχει μεσα του την αυτοθυσια, οταν ολα τελειωνουν του εχουν μεινει κουσουρια να κουβαλαει μια ζωη... Βεβαια θεωρω μεγαλυτερο ηρωα τον Σαμ που ποτε δεν τον εγκατελειψε και ηταν ενας πραγματικος φιλος ταυτοχρονα δυνατος και μεγαλοψυχος.

Στην πραγματικη ζωη νομιζω πως θελω την μεση οδο-πιστευω πως οριζω την ζωη μου οσο καλυτερα μπορω, αλλα επισης χωρις την βοηθεια και την υποστηριξη οσων αγαπω και με αγαπανε δεν θα τα καταφερνα ουτε στα μισα.

Γιατι δεν θα ημουν αυτη που ειμαι για να κανω τις αναλογες επιλογες.

Edited February 20, 2012 by laas7

[Cassandra Gotha]

Προτιμώ χίλια τα εκατό ήρωες τύπου Κόναν! Είναι το αγαπημένο μου είδος ιστορίας, να διαβάζω για κάποιον που είναι πιο δυνατός από 'μένα, πιο ικανός, πιο ηρωικός, πιο, πιο... Δεν βρίσκω καμιά ευχαρίστηση στο να διαβάζω για "ανθρώπους καθημερινούς", που τους έσπρωξε έξω από την πόρτα ο φόβος μην τη χάσουν (την πόρτα). Πάντα σε τέτοιες ιστορίες το ενδιαφέρον είναι οι καινούργιοι, παράξενοι φίλοι τους.

 

 

 

Τώρα μένει να διαβάσω και κάναν Κόναν...

[Mhtsos]

Προσωπικά μόνο τα βιβλία του Χαουραντ έχω διαβάσει,έτσι δεν μπορώ να πω για τα υπόλοιπα μέσα(κόμιξ,ταινίες).

Ο Κόναν των βιβλίων είναι ένας τύπος που τα βγάζει πέρα μόνος του(ή σχεδόν μόνος).

Μου θυμίζει κάτι ανάμεσα σε knight errant και πιλότο μαχητικού του 1914-1916.

Μοναχικός κυνηγός που προσδοκά την δόξα και την αυτοπροβολή.

Οι ιδέες του είναι απλοϊκές και μη εφαρμόσιμες για το μέσο αναγνώστη,όπως και τα "κατορθώματα" του.

Πόντος γιατί παρά την φήμη σε πολλές ιστορίες την βγάζει καθαρή από τύχη(όπως όταν τον σταύρωσαν)ή από την εξυπνάδα του.

 

Ο Φρόντο πάλι είναι ο καθημερινός τύπος που παρά το υπόβαθρο του επιλέγει τον δύσκολο δρόμο και όχι την βολή του.

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ήρωας όχι για τα κατορθώματα του στον πόλεμο με τον Σάουρον,αλλά γιατί βρήκε την δύναμη να κάνει το άλμα στο άγνωστο και να συνεχίσει ακόμη και όταν ήξερε ότι ουσιαστικά η περιπέτεια του είναι αποστολή αυτοκτονίας.

 

Για εμένα ο Φρόντο είναι ποιο ρεαλιστικός τύπος ήρωα( από τους δύο).Ο μέσος άνθρωπος που ανταπεξέλθηκε στις καταστάσεις(όπως έγινε και γίνεται πολλές φορές και στην πραγματικότητα σε περιπτώσεις κρίσης/πολέμου).

Παρόλα αυτά οι ιστορίες με τον Κόναν ήταν πολύ απολαυστικές,παρά ότι κάποιες φορές συμπεριφερόταν σαν κακομαθημένος.

[Carolus Rex]

Jaime Lannister! Σας κάλυψα? Όχι? ΟΚ. 

Μου αρέσουν ήρωες του στυλ αυτού. Ο Jaime ήταν καλός μαχητής, ο καλύτερος της εποχής του, μέχρι που του έκοψαν το χέρι. Ο τύπος, μετά από αυτό, συνειδητοποίησε πόσο μούλος, πόσο μισητός κι αντιπαθής ήταν και...(δεν συνεχίζω από φόβo spoiler) . Όλα αυτά, επειδή έχασε το κομμάτι που τον έκανε αυτό που ήταν. Από τους πιό καλογραμμένους χαρακτήρες του Μάρτιν, κατά την γνώμη μου. Ακόμα και πριν την συνειδητοποίηση αυτή, δεν μου ήταν μισητός (ίσως να είμαι από τους λίγους), όπως μου ήταν ο Gregor Clegane ή ο Κορακομάτης. Πάντα θεωρούσα τον Jaime ως τον κουλ "κακό".

Άλλος χαρακτήρας? Τζέζαλ νταν Λούθαρ από τον Πρώτο Νόμο. Βαρεμένο πλουσιόπαιδο που ναι μεν ήταν καλός μαχητής αλλά ήταν φοβητσιάρης. Από τα πιό ωραία twist του στερεοτυπικού φανταζά πολεμιστή. 

Γενικά λοιπόν, νομίζω ότι τείνω προς Κόναν, αλλά νομίζω ότι οι πραγματικοί ήρωες πάντα είναι οι απρόσωπες μάζες των καθημερινών ανθρώπων που υπερβαίνουν εαυτόν, κάνοντας "ένα βήμα ακόμα". Νομίζω ότι ο Φρόντο είναι πιο κοντά σε αυτήν την κατηγορία.