Fantasy - Science Fiction subgenres

[Oberon]

Mια που σε ένα άλλο τόπικ συζητάγαμε για διαφορές ανάμεσα στο φάντασυ (μυθοπλασία) και στην επιστημονική φαντασία, βρήκα ένα αρχειάκι που είχα σώσει κάποτε, με ορισμούς των διαφόρων υπο-ειδών (sub-genres) της λογοτεχνίας του φανταστικού.

 

Δυστυχώς δεν θυμάμαι από ποιο site το έσωσα, οπότε παραθέτω πιο κάτω μόνο το κείμενο που περιέχει κάποιους ορισμούς ε.φ./φάντασυ/τρόμου κλπ. Αν κάποιος ξέρει τη διέθυνση του site τον παρακαλώ να το πει εδώ ώστε να δώσούμε "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι".

 

Τι λέτε? Συμφωνείτε, διαφωνείτε (και γιατί!!!!), έχετε δικούς σας ορισμούς και ιδέες για τη φανταστική λογοτεχνία or what? Νομίζω πως είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση!

 

The Fantasy Subgenres

 

Epic Fantasy

 

Epic fantasy is just what it says; an epic story with casts of thousands, etc, etc. Usually these contain the generic "quest" plotline -- a person, usually a teenage male, finds that he has to obtain the Magic Object in order to overthrow the Dark Lord and save the world. In order to do this, he has to cross the entire world, gaining the alliance of more than one person, usually including an elf, a grizzled warrior (male or female), and a comely young virgin. However, not all epic fantasies follow this "standard" plotline, and some don't even include quests. Generally, "epic" is termed because the stakes are set so high; it's not just the main characters who are in danger, but the world itself.

 

 

Heroic Fantasy/Sword-and-Sorcery

 

What's the difference between epic fantasy and heroic/sword-and-sorcery? Not a whole lot; in fact, the lines are blurred a little. Generally, while in epic fantasy, the entire world is at stake, heroic fantasy is more character-oriented -- if the main character fails in his quest, whatever it may be, the world's not going to care, but the reader sure will. Usually, in heroic fantasy/sword-and-sorcery, the main character is either a swordsman or a mage, with a few exceptions, and there's often a lot of fighting and adventure in these books. There are many writers working in this field. If you press me for an example, Tamora Pierce's Song of the Lioness quartet is the one I'd recommend.

 

 

High Fantasy

 

High fantasy is the catch-all term for medieval-esque fantasy that doesn't make it as epic or heroic fantasy/sword-and-sorcery, but contains magic on some level. Sometimes it is used as a label for light reading, such as Mercedes Lackey's numerous Heralds of Valdemar trilogies. Sharon Shinn's Summers at Castle Auburn is another example of high fantasy, in that it doesn't quite fit into any other category.

 

Historical Fantasy

 

Historical fantasy and alternate histories are very similar, but different. The former often contains magic in a historical setting, such as Clare Bell's out-of-print novel, The Jaguar Princess. For example, a story taking place during the Salem Witch Trials with actual witches and magic would be historical fantasy.

 

Dark Fantasy

 

Dark fantasy is borderline horror, sometimes referred to as "supernatural horror." It generally features werewolves, vampires, demons; dark fantasy can also be a novel where the world setting is so brutal that it might be horror, except for the fantastic elements. Laurell K. HamiltonΆs Anita Blake: Vampire Hunter series is a good example of the former, Anne BishopΆs Black Jewels trilogy of the latter.

 

Contemporary or Modern Fantasy

 

This is fantasy that takes place in our modern universe, but slightly tweaked, so that magic works, or there are supernatural/preternatural creatures such as elves and pixies living among modern man. Usually the former is more common. Piers AnthonyΆs Incarnations of Immortality series is a particularly good example of contemporary fantasy.

 

 

Urban Fantasy

 

Urban fantasy is a sub-subgenre of contemporary fantasy that often takes place in city slums or ghettos, sometimes with elves. This is not an especially common subgenre, and itΆs often difficult to separate from contemporary fantasy. It seems to be one that is defined by the individual. However, Mercedes LackeyΆs SERRAted Edge series is the best example of urban fantasy I know of.

 

The Science Fiction Subgenres

 

Hard Science Fiction

 

Generally, this is scientifically correct science fiction often written by scientists (though not always). You certainly donΆt have to be a scientist to write hard science fiction, but the danger of it is readers of HSF are usually well-read in science and will recognize immediately when the author has goofed up.

 

Space Opera

 

Interstellar empires, wars, and starships -- does that ring a bell? It ought to. Space opera covers most science fiction television shows, such as Star Trek. Most space opera novels seem to be about a captain of a spaceship (light cruiser, starship, battleship ...) who fight against space pirates, or some other variation on the word. Most novels about interstellar empires are space opera, but not all. Elizabeth Moon writes a lot of space opera, but David WeberΆs Honor Harrington novels may be the best known.

 

Cyberpunk

 

For the most part, cyberpunk is a marginalized subgenre; its heyday was in the 80's, and most of the novels dealt with a future in which people are hard-wired into computers, at odds with gigantic corporations and an oppressive government. William Gibson's Neuromancer is considered by many to be the first cyberpunk novel -- in fact, it was Gibson who coined the term "cyberspace."

 

First Contact

 

No, I'm not talking about the Star Trek movie here. First Contact novels are basically what it says; novels in which first contact is made between two cultures, usually human and alien, and the resulting conflicts that arise. Lisanne Norman's Sholan Alliance novels are a good example of a series that started out to be "first contact," and gradually complicated themselves along the way.

 

 

Dystopia/Utopia

 

Although completely different, these two share the same subgenre. In science fiction, you don't see a lot of utopic fiction (after all, who would ever want to read about perfection?), except for novels in which a utopia is destroyed in some manner. Dystopic fiction usually features a futuristic world in which everything that can go wrong has gone wrong, and people are trying to pick up the pieces; Octavia Butler's novel Parable of the Sower and its sequel, Parable of the Talents, are literally the best examples of dystopic fiction I've ever read.

 

The Horror Subgenres

 

Lovecraftian

 

This is fiction based on H. P. Lovecraft's Cthulu mythos, detailed in his short fiction. There are whole publications dedicated to this subgenre.

 

Psychological horror

 

Does your fiction revolve around playing games with people's minds to terrify, both inside and out of the story? If so, you've probably got psychological horror on your hands. Thomas Harris's novels about Hannibal Lector could be described as psychological horror as well as thrillers.

 

Splatterpunk

 

This subgenre is generally horror fiction that includes explicit gore for the sake of gore. Think your standard blood drenched horror flick captured in text and you wouldn't be far off. Clive Barker's work in the 80's is often cited as an example of the genre.

 

Supernatural

 

Monsters, werewolves, ghosts, vampires, demons, witches, you name it. Most horror probably fits into this category, although vampire fiction could arguably be an entire subgenre on its own. Stephen King is probably the most well-known supernatural horror author; others include Poppy Z. Brite and John Saul.

 

Gothic

 

This subgenre often is also meshed with vampire fiction, although you certainly don't need vampires to be gothic. These are usually very dark, foreboding novels with romantic elements, which may or may not contain references to the gothic subculture. Good examples of gothic writers are Anne Rice and Mary Ann Mitchell.

 

Blurring the Edges

 

Science Fantasy

 

Science fantasy is pretty much what it says -- it's a cross between the two. Some hardcore science fiction fans like to categorize novels that feature psi powers, such as Anne McCaffrey's The Rowan and its respective sequels, as science fantasy, because psi powers aren't scientifically proven. However, sometimes novels are categorized as science fantasy because they don't fit into either genre; for example, Marion Zimmer Bradley's Darkover novels vary so wildly as a series (some are purely fantasy, others are purely science fiction, and still others are a weird mangling) that science fantasy is the only thing you can classify them as.

 

Time Travel

 

Technically, because time travel isn't scientifically possible (unless you manage to worm a black hole in as an explanation somewhere), it should be fantasy. However, most time travel novels are fundamentally science fiction stories and are only classified by hardcore fans as fantasy because of this technicality. It could be lumped under "science fantasy," but there are enough time travel novels out there for it to have earned its own label.

 

Slipstream

 

These are the weird little novels that don't really belong to either science fiction or fantasy; often, they're literary novels rejected by their own non-genre with a very slight science fiction/fantasy flavor. This is a very recent subgenre that's still early in the definition stages; now, if you can shoehorn it in, pretty much anything goes.

 

Alternate History

 

Alternate histories rewrite history in a way that completely changes the world; a novel in which the South won the Civil War would be such. Eric Flint's 1632 is a popular alternate history, though at the beginning, it could as easily fall under the Time Travel umbrella.

 

Steampunk

 

Steampunk, as a general rule, takes place in a quasi-Victorian setting with semi-modern technology. The basic thought behind it all is, "What if the future happened sooner?" Perdido Street Station by China Mieville fits into this subgenre.

 

Anthropomorphic

 

This is fiction featuring animals with human characteristics. Replace humans with animals, and you've got the basics. Brian Jacques's successful Redwall series is a prime example of such.

 

Magical Realism

 

Magical realism is a hard-to-describe subgenre. While similar to slipstream, it's different in that there is usually an undertone of accepted magic, which may not be the case with all slipstream. This subgenre has been made popular by Latin American writers such as Gabriel Garcia Marquez, and by acclaimed literary publications such as Rosebud.

 

Hopefully by now you've got an idea of what you tend to write. Many writers write in multiple subgenres, and some even mix and match a few. Please keep in mind that this is only a limited list of the main subgenres; if your story doesn't fit in here, don't fret. Maybe you'll be the first to create a new subgenre.

[Nienna]

Very good listing. Thank you Dain.

[Βάρδος]

 

Ναι, αυτά είναι.

 

Ίσως να μπορούσε να τα μοιράσει και σε λιγότερα, βέβαια, γιατί νομίζω ότι είναι υπεραναλυτικό, αλλά κι έτσι όπως τα έχει, δεν είναι καθόλου άσχημα.

[northerain]

Wow...grafo slipstream?

[Oberon]

Νοrthe, γιατί όχι. Ομολογώ πως δεν το ήξερα το είδος σαν τέτοιο.

 

Βάρδε, ομολογουμένως θα περίμενα τις αντιρρήσεις σου πάνω στους ορισμούς αυτούς. Περιέργως δεν συμφωνώ με όλους και ειδικά με μερικά χαρακτηριστικά έργα που αναφέρει.

 

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να τα γράψω εδω όλα αυτά.

[Βάρδος]

Φυσικά και πρέπει! Αναμένω.

 

Αλήθεια, σε ποια νόμιζες ότι θα είχα αντιρρήσεις;

[Oberon]

Να σου πω μερικά που είτε περίμενα πως θα είχες αντίρρηση Βάρδε, είτε έχω εγώ.

 

Σύμφωνα με άλλες συζητήσεις μας, θα περίμενα πως τη space opera θα την κατέτασσες στο φάντασυ, μια που συχνά η τεχνολογία που περιγράφεται, και η επιστήμη γενικότερα, δεν είναι κάτι επιστημονικά αποδεκτό.

 

Το είδος steampunk θα το κατέτασα στο φάντασυ και όχι στην ε.φ. γιατί παρά την σχετική παρουσία μιας τεχνολογίας που είναι ίσως πιο ανεπτυγμένη από τον τυπικό φάντασυ κόσμο, κάθε τι άλλο στα sensibilities του υπο-είδους αυτού είναι καθαρά φάντασυ.

 

Το slipstream που λέει αναρωτιέμαι αν είναι καν υπο-είδος της λογοτεχνίας του φανταστικού η θα μπορούσε απλά να είναι μέρος της mainstream λογοτεχνίας, με κάποια ίσως φανταστικά στοιχεία μέσα. Ειλικρινά δεν το είχα ξανακούσει.

 

Επίσης θα μπορούσα να διαφωνήσω με μερικά παραδείγματα που δίνει για κάθε είδος, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα, αλλά ύστερα από κάποια σκέψη δεν θα το κάνω γιατί τελικά αρκετά έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού δεν ανήκουν ακριβώς σε ένα είδος, ούτε τα όρια είναι πάντα ξεκάθαρα.

[Βάρδος]

Space Opera, όπως την περιγράφει, δεν περιλαμβάνουν μαγεία. Σου λέει: διαγαλαξιακοί πολεμοι, αστρόπλοια, αυτοκρατορίες του διαστήματος, κτλ. Τώρα, ορισμένα από αυτά, όταν έχουν και μαγεία, όπως στο SW, θα μπορούσαν να εμπίπτουν και στο Science Fantasy, αλλά στην τελική τα είδη είναι για να βοηθάνε την αγορά. Τα περισσότερα που παρουσιάζονται εδώ είναι πιο πολύ θέμα "στυλ" παρά τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με αυτή τη λογική, θα μπορούσες να προσθέσεις κι άλλα, όπως το Court Intrigue (πχ, Kushiel's Legacy) ή Detective Fantasy (μια σειρά που έχει γράψει ο Glen Cook αλλά τώρα δε θυμάμαι τίτλο), ή Military Fantasy (πχ, Malazan Book of the Fallen, Tyrant's and Kings). Είναι άπειρα, πάνω-κάτω.

 

Slipstream είναι, ας πούμε, πράγματα όπως το Twin Peaks όπου υπάρχει και μια δώση μαγείας. Βέβαια, θα μπορούσες να το πεις και urban fantasy, αλλά λέμε τώρα... Συνήθως, το urban fantasy έχει πιο έντονα τα φανταστικά στοιχεία. Επικεντρώνεται πολύ σε αυτά.

[northerain]

Slipstream 8a onomaza kapoia erga tou Bradbury alla kai sigoura ton Gaiman..Jonathan Carroll epishs.

[Oberon]

Τα έργα του Gaiman είναι slipstream? Γιατί? Ανήκουν εμφανώς σε άλλα είδη. Αναρωτιόμουν αν slipstream θα ήταν η Χίμαιρα του Μπαρθ που διαβάζω στο οποίο χαρακτήρες όπως η Σεχρεζάντ, ο Βελλεροφώντης και άλλοι ιστορικοί χαρακτήρες συζητούν για διάφορα φιλοσοφικά θέματα σε έναν ημι-φανταστικό κόσμο/πεδίο.

[King_Volsung]

Εμένα δεν μ' αρέσει που σταμπάρει το κάθε υπο-είδος με τα παραδείγματα που δίνει. (Αυτό είναι έτσι, αυτό είναι αλλιώς...)

Όπως λέει και ο Dain, τα όρια δεν είναι ξεκάθαρα. Το κάθε βιβλίο έχει ιδιατερότητες και έχει -φυσικά- στοιχεία από άλλα υπο-είδη, οπότε με το να λέμε πώς είναι το καθένα δεν κερδίζουμε τίποτα, γιατί τότε πρέπει για κάθε βιβλίο που υπάρχει να κάνουμε και από ένα υπο-είδος. Επίσης δεν συμφωνώ με τον παρεταίρω διαχωρισμό των ειδών σε υπο-είδη πάνω σε αυτό το θέμα. Ας τα λέμε όλα fantasy/sci-fi και τελειώνουμε.

[Oberon]

Ε, καλά δεν είναι ακριβώς και καλούπωμα, αυτό ούτε εμένα μ'αρέσει, αλλά κάποια κοινά χαρακτηριστικά έχουν δημιουργήσει τα διάφορα είδη.

Ίσως είναι η ανάγκη του ανθρώπου για ταξινόμηση, δεν ξέρω.

Από την άλλη πάλι, μ'αρέσει να έχω μια κάποια ιδέα για το τι είδους είναι ένα βιβλίο, προτού το διαβάσω. Η να το πω αλλιώς, υπάρχουν κάποια υπο-είδη που μου αρέσουν περισσότερο από άλλα, οπότε είναι πιο πιθανό να δοκιμάσω ένα νέο βιβλίο αν ξέρω τι είδους βιβλίο είναι.

[Βάρδος]

Κι εγώ, δυστυχώς, είμαι προκατειλημμένος μερικές φορές. Αλλά, πάλι, θα ήθελα να ξέρω τι είναι κάτι προτού το αγοράσω.

 

Πάντως, από ό,τι έχω διαβάσει, έχω φτάσει στο συμπέρασμα πως δε μ'αρέσουν τα περιοριστικά είδη. Δηλαδή, αυτά που είναι πλέον ΤΕΛΕΙΩΣ "είδη" και ξέρεις ακριβώς τι θα γίνει. Ας πούμε, Αστυνομικά, Μυστήρια Φόνου (όπως Αγκάθα Κρίστι), Ρομάντζα, περιπέτειες α λα Ιντιάνα Τζόουνς... Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Αυτά τα πράγματα προτού τα διαβάσεις, ξέρεις πάνω-κάτω τι είναι ακριβώς. Η πλοκή συνήθως είναι προβλέψιμη, εκτός ίσως από το φινάλε, όπου θα κάνουν κάτι μόνο και μόνο για να σε κουφάνουν. Αλλά, για μένα, το ταξίδι είναι που έχει αξία, όχι ο προορισμός. Νομίζω πως κι αυτό είναι ίσως που ξεχωρίζει την πραγματική λογοτεχνία από την παραλογοτεχνία. Στην πραγματική λογοτεχνία απολαμβάνεις κάθε σελίδα' απολαμβάνεις τους χαρακτήρες, γιατί μοιάζουν πραγματικοί άνθρωποι, όχι ένας τύπος που απλά υπάρχει στο βιβλίο για να γίνει η σύντομη περιπέτεια' απολαμβάνεις τα σκηνικά που παρουσιάζονται' απολαμβάνεις την πλοκή' μπορείς να βγάζεις συμπεράσματα, χωρίς ο συγγραφέας να σε μπουκώνει με ανούσιες ηθικολογίες ή δήθεν αστεία ηθικά διλήμματα των χαρακτήρων.

 

Και όλα αυτά τα βρίσκω στη Φαντασία... και στον Χέμινγουέι, επίσης, και στον Μέρβιν Πικ. Και με εκπλήσσει κάποιες φορές να ακούω ότι η Φαντασία δεν είναι ένα πραγματικά λογοτεχνικό είδος.

[Oberon]

Σίγουρα Βάρδε! (Πως το πάθαμε και συμφωνούμε? Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε).

Aν και μ'αρέσουν πολύ και οι καλοί χαρακτήρες που δεν είναι καθόλου ανθρώπινοι.

Όσο για αυτούς που θεωρούν τη φαντασία "παραλογοτεχνία" (όπως μερικοί που θεωρούν διαβολικά τα rpg), ε τότε, και η γενική λογοτεχνία είναι "παρά" από τη στιγμή που υπάρχουν τα ρομαντικοσαχλά Αρλεκιν, τα πορνογραφικά και τα "cops n robbers" βιβλία.

[Βάρδος]

Dain, ούτε αυτά που λες είναι λογοτεχνία. Είναι είδη. Η πραγματική λογοτεχνία, όπως ο Χέμινγκουεϊ, δεν είναι είδος. Διαβάζεις κάτι και μπορεί να είναι το οτιδήποτε: μπορεί να έχει μέσα στοιχεία ρομάντζου, στοιχεία τρόμου, στοιχεία κοινωνικού μυθιστορήματος... είναι μίξη. Γιαυτό κιόλας πολλοί θεωρούν το LotR πραγματική λογοτεχνία, γιατί περνάει από διάφορα είδη' δεν είναι ένα πράγμα.

 

Οι χαρακτήρες που σου αρέσουν αποκλείεται να μην έχουν τίποτα το ανθρώπινο. Άνθρωποι δεν τους έγραψαν;

[King_Volsung]

Ναι, μάλλον έχετε δίκιο... Όντως είναι χρήσιμο να τα ξεχωρίζουμε σε διάφορες κατηγορίες για να ξέρουμε τι να πάρουμε και τέτοια, αλλά από κει και πέρα συνεχίζει να μην μου αρέσει.

[Oberon]

Bardos said:

Dain, ούτε αυτά που λες είναι λογοτεχνία. Είναι είδη. Η πραγματική λογοτεχνία, όπως ο Χέμινγκουεϊ, δεν είναι είδος.

 

Υπάρχουν υποείδη ΚΑΙ στην "πραγματική" (ορίστε????) λογοτεχνία. Και εξ άλλου μπορεί κάλλιστα κανείς να κατατάξει σε "είδη" σχεδόν οτιδήποτε έχει γραφτεί. Π.χ. η Jane Eyre, ως κλασσικό ρομάντζο, γέννησε μέσα από τους αντιγραφείς της το είδος του ρομαντικού μυθιστορήματος.

 

Οι χαρακτήρες που σου αρέσουν αποκλείεται να μην έχουν τίποτα το ανθρώπινο. Άνθρωποι δεν τους έγραψαν;

 

Φυσικά. Αλλά μ'αρέσει πολύ η αίσθηση του μη-ανθρώπινου, του μη-καθημερινού, το άγνωστου, του εξωτικού, του παράλογου, του σουρεαλιστικού, του extreme! Χρησιμοποιώ τη φράση "τίποτα το ανθρώπινο" με την έννοια του "μη άμεσα αναγνωρίσιμου".

[Βάρδος]

Υπάρχουν υποείδη ΚΑΙ στην "πραγματική" (ορίστε????) λογοτεχνία. Και εξ άλλου μπορεί κάλλιστα κανείς να κατατάξει σε "είδη" σχεδόν οτιδήποτε έχει γραφτεί. Π.χ. η Jane Eyre, ως κλασσικό ρομάντζο, γέννησε μέσα από τους αντιγραφείς της το είδος του ρομαντικού μυθιστορήματος.

 

Ναι, ρε συ, αλλά η Τζέιν Έιρ δεν είναι ένα απλό ρομάντζο, και το ξέρεις. Εκείνο που λέω είναι πως σκέψου, ας πούμε, τι θα πει είδος. Αν πας να βρεις ένα Ρομάντζο, τι θα διαβάσεις; Αν πας να βρεις ένα μυστήριο φόνου, τι θα διαβάσεις; Αν πας να βρεις μια ιστορία αντικατασκοπίας, τι θα διαβάσεις; Αν πας να βρεις μια περιπέτεια α λα Ιντιάνα Τζόουνς, τι θα διαβάσεις;

 

Γνωρίζεις από πριν τι θα διαβάσεις! Αποκλείεται να διαβάσεις ένα βιβλίο που αρχίζει με έναν φόνο, αλλά ο δολοφόνος αποκαλύπτεται στις πρώτες 100 σελίδες, και μετά καταλήγει να είναι ρομαντική ιστορία για αρκετές σελίδες μετά, και στο τέλος οι χαρακτήρες ερευνούν ένα εγκαταλειμένο ερείπιο γεμάτο θανάσιμες παγίδες (Ιντιάνα Τζόουνς), ενώ στο τέλος εκεί μέσα ανακαλύπτουν έναν αλυσοδεμένο έκπτωτο άγγελο (Φαντασία).

 

Κάτι σαν αυτό δεν έχει είδος. (Εκτός από είδος με την ευρύτερη έννοια --όπως "φαντασία", επειδή έχει μέσα φανταστικά στοιχεία.) Δεν κλείνεται ούτε στα πλαίσια μυστηρίου, ούτε στα πλαίσια ρομάντζου, ούτε στα πλαίσια Ιντιάνα Τζόουνς. Είναι απλά λογοτεχνία.

 

[qoute]Φυσικά. Αλλά μ'αρέσει πολύ η αίσθηση του μη-ανθρώπινου, του μη-καθημερινού, το άγνωστου, του εξωτικού, του παράλογου, του σουρεαλιστικού, του extreme! Χρησιμοποιώ τη φράση "τίποτα το ανθρώπινο" με την έννοια του "μη άμεσα αναγνωρίσιμου".

 

Ένα παράδειγμα;

[Oberon]

Nαι βέβαια ξέρω πως δεν η Jane Eyre, το Wuthering Heights, και ακόμα και το Gone with the Wind, δεν είναι απλά ρομαντικά μυθιστορήματα, αλλά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αλλά απλά "έπαιξα" αν θες με την ιδέα πως αν έβγαιναν τώρα ίσως να θεωρούνταν παραλογοτεχνία από πολλούς.

 

Κάποια που μου έρχονται στο νου τώρα με αρκετά "extreme" ιδέες, ειδικά για μη-ανθρώπινες καταστάσεις, είναι βέβαια η τετραλογία του Κλαρκ 2001,2010,2061,3001, η τριλογία του John Varley, Wizard,Titan,Demon και το Ακόμα και οι Θεοί του Ασίμωφ.

[Βάρδος]

Θες να πεις ότι το Όσα Παίρνει ο Άνεμος υπήρχε έστω και μία περίπτωση στις χίλιες να θεωρηθεί Ρομάντζο, όπως τα Ρομάντζα της Daniele Steele (sp?) ;; Μου φαίνεται ψιλοαπίθανο. Γιατί αυτά είναι ΜΟΝΟ Ρομάντζα. Το Όσα Παίρνει ο Άνεμος δεν είναι μόνο Ρομάντζο' είναι, συγχρόνως, ιστορικό και κοινωνικό, και περιπέτεια, σε κάποια σημεία.

[Oberon]

Ναι, θα μπορούσε αν είχε βγει σήμερα. Τα βιβλία του υπο-υπο-είδους Historical Romance, είναι πια αρκετά ακριβή από ιστορική άποψη, και από άποψη αυθεντικότητας στα πάντα, εκτός από το βάθος και την ουσία των χαρακτήρων (ναι έχω διαβάσει και κάτι λίγα τέτοια). Μερικά μάλιστα έχουν και κάποια φάντασυ στοιχεία. Μιλάω για αυτά που τουλάχιστον είναι γραμμένα αξιοπρεπώς. Ας πούμε.

Εξ άλλου στο 19ο αιώνα τα βιβλία αυτά θεωρούνταν romances, έστω κι αν κλασσικοποιήθηκαν μετά, έστω κι αν οι απόγονοί τους δεν είναι παρά χυδαιογραφήματα σε σύγκριση. Μάλιστα ακόμα και σήμερα το μιθιστόρημα λέγεται και "roman" στα Γαλλικά.

Daniele Steele, δεν έχω διαβάσει. Μάλλον ευτυχώς.....

[Nihilio]

Γενικά πάντως ένα βιβλίο ανήκει σε ένα, δύο, άντε τρία υποείδη κια ίσως έχει στοιχεία από κάμποσα άλλα. Αλλιώς χάνει την συνοχή του. Αν και τα είδη είναι περισσότερο ταμπέλες για ευκολότερη συνενόηση.

[Oberon]

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "περισσότερο" ταμπέλες. Είναι βέβαια κάπου και ταμπέλες αλλά υπάρχουν όρια. Δυσδιάκριτα μερικές φορές αλλά όρια ανάμεσα στα διάφορα υποείδη.

[Pixie]

Πολλές από τις κατηγορίες εγώ δεν τις είχα ξανακούσει,οπότε κάτι έμαθα και σήμερα.

 

Επίσης ενώ μερικά βιβλία ανήκουν σε περισσότερες από μία κατηγορίες, υπάρχουν και συγγραφείς που γράφουν για περισσότερες από μία κατηγορίες, και όταν σου πούνε διάβασε αυτόν τον συγγραφέα, μπορείς να πιάσεις ένα βιβλίο εντελώς άσχετο.

 

Γενικά όμως ο διαχωρισμός σε είδη βοηθάει να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο.

[Atrelegis]

Αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχει περισσότερο νόημ από την κατάταξή τους στο Amazon.

 

Η κατηγοριοποίηση εδώ είναι ωραία και λέω να τη λάβω υπόψη μου, αλλά δεν νομίζω πως έχουμε κανένα λόγο να κάτσουμε να το ψειρίζουμε. Τα βιβλία έχουν το δικό τους περιεχόμενο και εμείς με τη σιερά μας διαβάζουμε τύπους περιεχομένου για διευκόλυνση.