khar Posted December 20, 2009 Share Posted December 20, 2009 Όνομα συγγραφέα: Κώστας Χαρίτος Είδος: Αστική φαντασία; Αριθμός λέξεων: 1300 Σεξ: Όχι Βία:Όχι Σχόλια: Ευχαριστώ τον mman που, άθελά του, μου έδωσε την αρχή και τον scanner που, επίσης άθελα του, μου έδωσε την ιδέα. Ο κύβος και η ζυγαριά Ο Μιχάλης κρατάει στα χέρια του τον κυβάκο του. Είναι ένας ωραίος κύβος με στρογγυλεμένες άκρες. Σήμερα τον αισθάνεται βαρύ, λες και είναι από μόλυβδο. Άλλες μέρες τον νοιώθει ελαφρύ σαν φτερό. Ο Μιχάλης, κάθε βράδυ, βλέπει το όνειρο με τη ζυγαριά και τον κύβο. Όταν ξυπνάει, λίγο πριν ξημερώσει, βγάζει τον μικρό κύβο από το συρτάρι της βιβλιοθήκης του, τον αφήνει πάνω στο ξύλινο γραφείο του και τον κοιτάζει με το ίδιο δέος, που τον κοίταξε και την πρώτη φόρα τον έπιασε στα χέρια του. Ο Μιχάλης δεν ξέρει πολλά πράγματα από υλικά. Ο κύβος μπορεί να είναι φτιαγμένος από κάποιο εξωγήινο μέταλλο, από κάποιο προηγμένο υλικό νέας τεχνολογίας ή απλά από ένα κράμα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι κάτοικοι της Γης. Δεν το έψαξε ποτέ, γιατί δεν τον ενδιαφέρει το υλικό του κύβου, αλλά τι βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Ο Μιχάλης, κάθε πρωί, αφουγκράζεται τον κύβο. Μερικές φορές ακούει έναν ρυθμικό θόρυβο, και φαντάζεται διάφορα πράγματα. Την καρδιά ενός θεού να χτυπά., μια πύλη για τα άστρα να ανοίγει ή την πηγή της αθανασίας να ξεπηδά μέσα από τον μικρό του κύβο. Τις περισσότερες φορές δεν ακούει τίποτε και, τότε, καταλαβαίνει ότι μόνο όταν τον ανοίξει θα μάθει την αλήθεια. Ύστερα, παίρνει τον κύβο, τον βάζει στην τσάντα του, ντύνεται και ξεκινάει για τη δουλειά. Ο Μιχάλης ξέρει πώς ανοίγει ο κύβος. Ή τουλάχιστον, πιστεύει ότι ο μικρός, μεταλλικός σύρτης στο πάνω μέρος του δεν θα είναι δύσκολο να τραβηχτεί. Πολλές φορές, καθώς πηγαίνει στη δουλειά του, έχει φανταστεί το πρωινό, που θα απλώσει το χέρι του, θα πιάσει το σύρτη και θα τον μετακινήσει απαλά, και, τότε, μια μικρή ανατριχίλα τον διαπερνά. Στο μετρό κάθεται πάντα στις τελευταίες θέσεις του βαγονιού, ή στέκεται όρθιος αν δεν υπάρχει ελεύθερο κάθισμα. Ακουμπά την πλάτη του στο τοίχωμα, αφήνει απαλά την τσάντα του στο δάπεδο και σφίγγει τα δόντια του. Ο Μιχάλης δεν το έχει πει σε κανέναν, αλλά όσες φορές θέλησε να ανοίξει τον κύβο, άλλες τόσες σκέφτηκε να τον αφήσει, μαζί με την μαύρη τσάντα του, μέσα σε ένα βαγόνι. Μόλις το μετρό φτάσει στην στάση του, ο Μιχάλης, όπως κάθε φορά, πιάνει σφιχτά την τσάντα του και βγαίνει από το συρμό, περπατώντας σκυφτός μέσα στο πλήθος. Ο Μιχάλης περπατάει δέκα περίπου λεπτά για να πάει στη δουλειά του. Στο δρόμο σκέφτεται ρομαντικά ραντεβού σε μικρά μπαράκια, ξενύχτια με κιθάρες στην παραλία, ασυγκράτητα γέλια γύρω από ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι και κλάματα πάνω από την κούνια ενός μωρού. Πράγματα που δεν θα ζήσει ποτέ. Από το μυαλό του περνάνε φιγούρες ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι φίλοι του, κολλητοί του, σύντροφοί του, γυναίκες του, παιδιά του. Είναι αέρινες, διάφανες, χωρίς υπόσταση. Κάποτε ήταν κανονικοί άνθρωποι, αλλά ο Μιχάλης, τότε, έψαχνε για το θησαυρό του. Δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, δεν είχε χρόνο για να διασκεδάσει, δεν προλάβαινε να χαρεί ή να στενοχωρηθεί μαζί τους. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η αναζήτησή του. Ο Μιχάλης παλιά πίστευε ότι ο κόσμος έχει φτιαχτεί μόνο και μόνο για να ανακαλύψει το θησαυρό του. Και ακόμα δεν είναι σίγουρος, ότι έκανε λάθος. Ο Μιχάλης κάνει μηχανικά τη δουλειά του. Την έχει μάθει πια καλά μετά από τόσα χρόνια. Ξέρει που να βάλει κάθε χαρτί, που να ψάξει για να βρει αυτό που χρειάζεται, που πρέπει να μπουν οι υπογραφές και οι σφραγίδες. Το μνημονικό του είναι άριστο. Όταν είχε ανακαλύψει τον χάρτη, που έδειχνε το θησαυρό, είχε μείνει μια ολόκληρη μέρα κλεισμένος μέσα στο δωμάτιό του. Τον κοίταζε, ύστερα τον έκρυβε και τον σχεδίαζε όπως τον θυμόταν. Μόλις σιγουρεύτηκε ότι τον απομνημόνευσε στην εντέλεια, άναψε ένα σπίρτο και το πλησίασε στο κιτρινισμένο χαρτί. Δεν κράτησε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Τουλάχιστον αυτό θυμάται, αν και, τώρα τελευταία, δεν είναι σίγουρος. Ίσως φταίει ότι μεγάλωσε, ίσως απλά να ωριμάζει, αλλά πολλές φορές πιάνει τον εαυτό του να αναρωτιέται αν πραγματικά υπήρξε αυτός ο χάρτης. Μήπως απλώς τον είχε επινοήσει εκ των υστέρων για να δικαιολογήσει τις ατελείωτες ώρες που αφιέρωσε για να βρει το θησαυρό του; Μήπως το μυαλό του θέλησε να τον προστατέψει και τον έπεισε ότι μια κρύα νύχτα του χειμώνα, που σκάλιζε μερικούς σωρούς χαρτιών στη σοφίτα του παππού του, κατά τύχη βρήκε έναν κρυμμένο χάρτη που έδειχνε το πολυτιμότερο πράγμα που υπήρχε στον κόσμο; Και αμέσως μετά, ο Μιχάλης αναρωτιέται, αν υπάρχει ο ίδιος ο θησαυρός. Τότε απλώνει το χέρι του, χαϊδεύει την τσάντα του και αισθάνεται το συμμετρικό, κυβικό εξόγκωμα στη θήκη της. Μικρό, σκληρό και με απροσδιόριστο βάρος. Όπως ακριβώς στο όνειρο με τη ζυγαριά. Ο Μιχάλης δουλεύει ασταμάτητα μέχρι το μεσημέρι. Τότε κάνει ένα διάλειμμα και πηγαίνει στη μικρή καντίνα του κτιρίου. Αγοράζει ένα σάντουιτς και στιγμιαίο καφέ, κάθεται στη μοναδική καρέκλα του γωνιακού τραπεζιού και σκέφτεται τον κυβάκο του. Ίσως να φταίει ο κακός εξαερισμός ή η καθημερινή ρουτίνα, που σωριάζεται σαν σκόνη πάνω στην ψυχή του, αλλά οι σκέψεις του πηγαίνουν πάντα στο ίδιο σκοτεινό σημείο. Μήπως ο ρυθμικός θόρυβος, που ακούει τα πρωινά, όταν πλησιάζει το αυτί του στον κύβο, δεν είναι παρά ένα χρυσό ελβετικό ρολόι που δουλεύει ακόμα, ή μια καλοκουρδισμένη συσκευή κάποιου άγνωστου εφευρέτη; Μήπως ο θησαυρός που κρύβει ο κύβος μέσα του, δεν είναι τελικά τόσο πολύτιμος; Ο Μιχάλης γυρίζει από τη δουλειά με το μετρό, αλλά κατεβαίνει πάντα μία στάση νωρίτερα. Θέλει να περπατήσει λίγο περισσότερο, να χωνέψει την ημέρα σαν ένα φαγητό που μπορεί να του πέσει ασήκωτο αν το μεταφέρει στο σπίτι του, χωρίς να το αφομοιώσει. Ακολουθεί πάντα το ίδιο δρομολόγιο, δεν του αρέσουν οι αλλαγές. Ίσως αυτό τον κράτησε και συνέχισε τις προσπάθειές του παρά τις συνεχείς αποτυχίες. Άνοιξε λάκκους, βρίσκοντας μόνο πέτρες και σκουλήκια, έφτασε μπροστά σε συμπαγή βράχο, που ήταν αδύνατο να διαπεράσει, γκρέμισε τοίχους και στέγες, χωρίς να ανακαλύψει τίποτε, αλλά δεν τα παράτησε. Κάθε φορά, έφερνε το χάρτη στο μυαλό του και προσπαθούσε να καταλάβει που είχε κάνει λάθος. Και κάθε φορά το έβρισκε, μόνο και μόνο για να φτάσει μπροστά σε ένα ακόμα αδιέξοδο. Μέχρι τη μέρα που βρήκε εκείνο τον μικρό, μεταλλικό κύβο, τον κυβάκο του. Τον είχε πιάσει στα χέρια του και τον κοίταζε, όταν είδε τον σύρτη. Άπλωσε το χέρι του και, τότε, σκέφτηκε τι του είχε κοστίσει αυτός ο θησαυρός. Το χρόνο, τους ανθρώπους, τις εμπειρίες, τη ζωή, και δίστασε. Κι αυτός ο δισταγμός χύθηκε μέσα του σαν ανεξίτηλη μπογιά, που τίποτε πια δεν μπορεί να την σβήσει. . Ο Μιχάλης φτάνει στο σπίτι το απόγευμα, πολύ κουρασμένος. Δεν ξέρει αν είναι η μέρα ή η ζωή, που τον βαραίνει τόσο πολύ. Τρώει κάτι πρόχειρο και ύστερα βγάζει τον κυβάκο του και τον τοποθετεί πάλι πάνω στο γραφείο του. Ο Μιχάλης δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του. Ξέρει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν τέτοιον κυβάκο. Κάτι που είναι για αυτούς τόσο πολύτιμο, που αν τους το πάρεις θα κλαίνε και θα γελάνε ταυτόχρονα, επειδή τους αφαίρεσες αυτό το φορτίο. Μόνο που αυτοί έχουν το περιεχόμενο του κύβου μπροστά τους, και μπορούν να δουν τι είναι αυτό που αναζητούσαν μέχρι σήμερα, αν άξιζαν τον κόπο οι θυσίες που έκαναν για να το αποκτήσουν. Και το σημαντικότερο, μπορούν, αν θέλουν, να ψάξουν για έναν καινούριο κύβο, αν και ο Μιχάλης δεν ξέρει κανέναν που να το έκανε ποτέ αυτό. Ο Μιχάλης αφουγκράζεται τον κύβο του και, όπως κάθε βράδυ, φοβάται ότι ο ρυθμικός θόρυβος, που ακούει, είναι μια ψευδαίσθηση, όπως ο ήχος της θάλασσας όταν βάζεις ένα κοχύλι στο αυτί σου. Ο Μιχάλης ξέρει ότι ούτε σήμερα θα ανοίξει τον κύβο. Φοβάται τι θα βρει, ή μάλλον, φοβάται αυτό που δεν θα βρει. Κάθε βράδυ, ο Μιχάλης βάζει τον κύβο του μέσα στο συρτάρι τη βιβλιοθήκης και ξαπλώνει να κοιμηθεί. Προσπαθεί να κάνει ευχάριστες σκέψεις, αλλά στο τέλος πάντα ονειρεύεται τη ζυγαριά. Στην μία πλευρά της έχει μία ολόκληρη ζωή, γεμάτη έρωτες, γέλια, χαρές, λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες. Και στην άλλη έχει τον κυβάκο του. Στην αρχή την βλέπει να παλαντζάρει, πότε λίγο αριστερά, πότε λίγο δεξιά, αλλά το πρωί που ξυπνά, ποτέ δεν θυμάται προς ποια πλευρά έγειρε. ΤΕΛΟΣ Ο κυβος και η ζυγαρια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 "Χαχα, η πρώτη πρόταση μοιάζει με τη Σοκολάτα. Να θυμηθώ να το γράψω όταν σχολιάσω. Για δες, όμως, και η δεύτερη....χμμμ...... Μιχάλης....". Λοιπόν, πάρα πολύ καλό το tribute. Και μια πάρα πολύ καλή ιστορία γενικότερα, με απλό αλλά πάρα πολύ σημαντικό νόημα που αγγίζει τις ζωές όλων. Και γραμμένη με γλώσσα απλή, σχεδόν ναΐφ, αλλά πάρα πολύ ουσιαστική και περιεκτική. Δεν εντοπίζω κάποια αδυναμία για να επισημάνω και η ιστορία λέει ό,τι έχει να πει από μόνη της. Πάρα πολύ καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 Θα μεταφέρω επακριβώς τις σημειώσεις μου, γιατί δεν έχω κάτι άλλο να πω: Καταπληκτικό. Ανατρίχιασα. Με ρούφηξε η αφήγηση, η μέρα του Μιχάλη, ο θησαυρός του. Η γραφή άψογη, οι εικόνες πολύ ταιριαστές. Ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 Ο Μιχάλης κρατάει στα χέρια του τον κυβάκο του. Κώστα με κοψοχόλιασες. Μου ήρθε μια σκοτοδύνη σαν αλλεργική αντίδραση...σε σοκολάτα. Φίου! Μου άρεσε πολύ. Είναι όμορφο σαν ποίημα. Μόνο αντιλαμβάνεσαι...δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει ταινία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nocturnal Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 Πολυ απροσδόκητη ιστορία. Είχε μία τόσο παράξενη αίσθηση slow-motion και μελλαγχολίας που με "υπνωτισε" και με έκανε να διαβάζω κάθε κομμάτι της ξανα και ξανά μέχρι να το χορτάσω* ... Πολυ ώραια !!!! * Ισως γιατί μου άνοιξες την όρεξη στην αρχή με την σοκολάτα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 Θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε ένα θέμα του τύπου: Πάρτε το διήγημα ενός φίλου και κάντε του 180 μοίρες στροφή Σαφέστατα ένα καλό διήγημα, ή ίσως μια καλή περιγραφή των ζωών μας. Είναι πιο πολύ μια αλληγορία παρά ένα διήγημα φαντασίας το οποίο σε μεταφέρει απροσδόκητα σε ένα διδακτικό πλαίσιο. Είναι το δεύτερο φιλοσοφικοέτσι διήγημα του διαγωνισμού που διαβάζω κι έχω να πω πως και οι δυο, εσύ και ο Scanner, τοποθετήσατε τον υπέρτατο θησαυρό ενός ανθρώπου μέσα σε μικρό κουτάκι. Γιαυτό οι ευχαριστίες ή καμία σχέση? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 (edited) Πωπω, τις ευχαριστίες δεν τις είχα δει καν! Εμείς ευχαριστούμε που μας συμπεριλάβατε σε ένα τόσο ωραίο διήγημα. Με κίνδυνο να εκτεθώ, νομίζω ότι αναφέρεται στο διήγημά μου στον προηγούμενο διαγωνισμό Edited December 22, 2009 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 22, 2009 Share Posted December 22, 2009 (edited) Προσπαθώ. Όπως κάθε φορά που διαβάζω ένα διήγημα του Κώστα, προσπαθώ να βρώ όσα πιο πολλά ψεγάδια μπορώ, γιατί από τη μία είναι στη φύση μου, και από την άλλη ξέρω ότι ο Κώστας το έχει απόλυτη ανάγκη για να βελτιώνεται όπως κάνει συνεχώς και ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Αλλά εδώ δυσκολεύομαι πολύ: Η χρησιμοποίηση ενός εντελώς κοινότυπου ονόματος χάνεται στο ότι όλοι οι χαρακτήρες σε όλες τις ιστορίες του Κώστα έχουν κοινότυπα ονόματα οπότε πάω πάσο (εφόσον μάλιστα οι πιο πολλές απ' αυτές μόνο κοινότυπες δεν είναι) . Η έλλειψη διαλόγων θα έριχνε τη ζωντάνια του, αλλά είναι τόσο μικρό που δεν προλαβαίνει κανείς να κουραστεί. Η έλλειψη σοβαρής πλοκής θα ήταν μεγάλο μειονέκτημα, αλλά είναι σαφές ότι το διήγημα δεν ποντάρει καθόλου σ' αυτήν. Η έλλειψη ανατροπής επίσης, αλλά δεν είναι τόσο φθηνό που να επενδύει σε κάτι τέτοιο -αν κι έχει ένα υπέροχο τέλος που κλειδώνει θαυμάσια με την αρχή του και τον τίτλο του. Η ελλειπής ανάπτυξη του χαρακτήρα; Χμμ, αλλά το μέγεθος κι εδώ πάιζει σημαντικό ρόλο και είναι προφανές ότι ο χαρακτήρας είναι επιτήδες αρχετυπικά πλασμένος. (Σκέφτομαι δυνατά μέχρι εδώ και, γαμώτ, μόλις είχα σκεφτεί κάτι στο οποίο έπασχε, αλλά το ξέχασα!...) Α! Η έλλειψη πρωτοτυπίας! Βέβαια! Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα αφού είναι εξ ορισμού και το πιο δύσκολο. Μάλιστα τώρα μου 'ρχεται στον νου ένα αρκετά παρόμοιο πολύ σύντομο διήγημα του ίδιου συγγραφέα που έπαιζε με τη γάτα του Σρέτινγκερ (500άρι σε ΦΕΦΕ εκείνο -είναι εδώ μέσα άραγε; ). Αλλά γιατί δεν μ' ενοχλεί τόσο αυτό; Ίσως γιατί μου άρεσαν πολύ και τα δύο... Οπότε τελικά θα αγκριστρωθώ από το ότι το διήγημα αυτό δεν είχε τη "μεγάλη" συγγραφικά στιγμή (ίσως επειδή ήταν όλο μια μεγάλη στιγμή διάρκειας μιας ανθρώπινης ζωής) και ότι γενικότερα δεν είναι η ιστορία που θα τινάξει τα μυαλά σου στον αέρα και θα σου μείνει αξέχαστη (αν και δεν αποκλείεται να την θυμάμαι χρόνια μετά). Χαίρεσαι να διαβάζεις κάτι που δεν έχει ανάγκη τίποτα από τα παραπάνω και παρόλ' αυτά σου αφήνει τέτοια γεύση αξιόλογου, μεστού και ώριμου έργου. Υ.Γ.: Και φυσικά, επειδή όσοι ξέρετε σίγουρα αναρωτιέστε, ως εκπρόσωπος του συγγραφέα της και κηδεμόνας της 17χρονης πια "Σοκολάτας", οπωσδήποτε νιώθω κολακευμένος από αυτό το μικρό tribute σ' αυτήν. Για την ιστορία, η εναρκτήρια πρότασή της είναι "Ο Ρόλυ κρατάει στα χέρια του τον κυβάκο". Ο Κώστας άλλαξε το όνομα και πρόσθεσε ένα "του" στο τέλος. Αυτά μου κάνει και δεν μπορώ να τον πάω στα δικαστήρια. Ευχαριστώ! Edit: typos Edited December 23, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 23, 2009 Share Posted December 23, 2009 Πωπω, τις ευχαριστίες δεν τις είχα δει καν! Εμείς ευχαριστούμε που μας συμπεριλάβατε σε ένα τόσο ωραίο διήγημα. Με κίνδυνο να εκτεθώ, νομίζω ότι αναφέρεται στο διήγημά μου στον προηγούμενο διαγωνισμό Να πω και τη γκάφα μου πριν αρχίσω να σχολιάζω σοβαρά, βλέπω την αναφορά στον mman και μετά τη λέξη scanner και νομίζω ότι πήρε την ιδέα από τον σκάνερ του. Και διαβάζω την ιστορία, με την προφανή απορία: Καλά το κυβάκι του Ρόλυ το θυμάμαι. Τον σκάνερ δεν τον βλέπω πουθενά. Άραγε θα καταλήξει ότι έπρεπε να σκανάρει το χάρτη; Και άλλα τέτοια ευτράπελα. ( Με βαράτε. Κι εγώ ξανθιά είμαι...) Σοβαρά σχόλια εντός ολίγου, όταν θα έρθει η σειρά του διηγήματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 23, 2009 Share Posted December 23, 2009 Δυνατή ιδέα λακωνικά διατυπωμένη. Η γραφή είναι λιτή αλλά αποτελεσματική και κάνει την ιδέα γύρω από την οποία έχει χτιστεί να χτυπάει σαν σφυρί. Οι πληροφορίες που δίνονται είναι αρκετές και δεν πλημμυρίζουν το κείμενο, όμως κάπου η προσέγγιση στο θέμα χάνει σε λεπτότητα και καταλήγει λίγο κήρυγμα. Παρατήρηση πρώτη: λείπει μια λέξη στο: που τον κοίταξε και την πρώτη φόρα που τον έπιασε στα χέρια του. Παρατήρηση δεύτερη: Έχω την αίσθηση ότι σε κάποια σημεία μερικά από τα κόμματα που χρησιμοποιείς για να χωρίσεις τις δευτερεύουσες προτάσεις είναι περιττά, πχ: Πολλές φορές, καθώς πηγαίνει στη δουλειά του, έχει φανταστεί το πρωινό, που θα απλώσει το χέρι του, Και ακόμα δεν είναι σίγουρος, ότι έκανε λάθος. φοβάται ότι ο ρυθμικός θόρυβος, που ακούει Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted December 24, 2009 Share Posted December 24, 2009 Έγραψες μια απλή ιστορία μ' ένα ωραίο νόημα... Η ιστορία σου έβγαζε κάτι το μελαγχολικό που ταίριαζε πολύ και μου άρεσε. Ο ήρωας σου είναι πολύ αληθινός και μας έδωσες να καταλάβουμε καλά τα συναισθήματά του, τους φόβους του, όλη του τη ζωή. Ασχολήθηκες με ένα θέμα που μας αφορά όλους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το στοιχείο φαντασίας πραγματικά πιστεύω ότι δεν έπαιξε κανέναν σημαντικό ρόλο εδώ. Το ζουμί είναι σίγουρα αλλού.Μου άρεσε... Δεν ξετρελάθηκα αλλά μου άρεσε... Νομίζω ότι αυτό που ήθελες το πέτυχες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 25, 2009 Author Share Posted December 25, 2009 Είναι το δεύτερο φιλοσοφικοέτσι διήγημα του διαγωνισμού που διαβάζω κι έχω να πω πως και οι δυο, εσύ και ο Scanner, τοποθετήσατε τον υπέρτατο θησαυρό ενός ανθρώπου μέσα σε μικρό κουτάκι. Γιαυτό οι ευχαριστίες ή καμία σχέση? Περίπου. Δεν σκόπευα να γράψω κάτι για το διαγωνισμό, αλλά διάβαζα για την "καρδιά" του scanner και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ πιο ωραίο αν απλά άκουγε το κουτί, χωρίς να ξέρει τι βρίσκεται μέσα. Και το ένα έφερε το άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 25, 2009 Share Posted December 25, 2009 ... χωρίς να σκίσει τη στενή γραμμή των οριζόντων, λοιπόν. Με έβαλες σε πάρα πολλές σκέψεις μ' αυτό το διήγημα. Έχουμε μια χαμένη ζωή στην αναζήτηση του θησαυρού. Αυτή η παράγραφος σκοτώνει Ο Μιχάλης περπατάει δέκα περίπου λεπτά για να πάει στη δουλειά του. Στο δρόμο σκέφτεται ρομαντικά ραντεβού σε μικρά μπαράκια, ξενύχτια με κιθάρες στην παραλία, ασυγκράτητα γέλια γύρω από ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι και κλάματα πάνω από την κούνια ενός μωρού. Πράγματα που δεν θα ζήσει ποτέ. Από το μυαλό του περνάνε φιγούρες ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι φίλοι του, κολλητοί του, σύντροφοί του, γυναίκες του, παιδιά του. Είναι αέρινες, διάφανες, χωρίς υπόσταση. Κάποτε ήταν κανονικοί άνθρωποι, αλλά ο Μιχάλης, τότε, έψαχνε για το θησαυρό του. και σκοτώνει γιατί δεν είναι κάτι μακρινό, που συμβαίνει σ' έναν άλλο τόπο, σ' ένα μαγικό μαγαζί, σ' ένα πεδίο μάχης. Είναι μια μάχη που πολλοί από μας χάνουμε καθημερινά στη ζωή μας, κυνηγώντας κάτι άλλο, πιο σπουδαίο από όσα έχουμε. Ταυτίστηκα πάρα πολύ με το Μιχάλη της ιστορίας, πράγμα που δε μου συμβαίνει συχνά σε τόσο μικρά κείμενα. Έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ στη θέση του, όχι μια φορά αλλά πολλές. Και τι διαπίστωσα; Όχι μόνο πως θα φοβόμουνα μήπως ανοίξω το κουτί και δε βρω κάτι σπουδαίο μέσα, αλλά πως ό,τι και αν έβρισκα δεν θα ήταν πια ικανοποιητικό. Στο δια ταύτα, λοιπόν: Εξαιρετικό το διήγημα. Μέσα σε ελάχιστες λέξεις, και με χαμηλούς τόνους, μια ολόκληρη ζωή -παρελθόν, παρόν, θησαυρός, καθημερινότητα, φθορά, απώλεια, δίλημμα, ανθρώπινες αδυναμίες. Μου άρεσε πάρα πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted December 25, 2009 Share Posted December 25, 2009 Οπωσδήποτε θα ήθελα να ήταν μεγαλύτερη ή θα ήθελα να υπήρχε κάτι σαν ‘δράση’… ‘κίνηση’. Κατανοώ όμως ότι είναι άλλου είδους ιστορία τούτη εδώ. Δείχνει να θέλει αρκετές και προσεκτικές αναγνώσεις και πιστεύω ότι απαιτεί από τον αναγνώστη (αν θέλει να την απολαύσει) την διαδικασία της επεξεργασίας αυτών που διαβάζει. Εννοώ ότι, σε πάρα πολλές από τις φράσεις σου, μου φαίνεται ότι βλέπω ένα άλλο, δεύτερο επίπεδο. Μάλιστα, τολμώ να πιθανολογήσω ότι ίσως να ήθελες να πεις περισσότερα και ότι, ίσως, θα μπορούσες να μιλάς ώρες για την ιστορία και τις σκέψεις σου (όχι τόσο για το ίδιο το κείμενο, όσο για το ζουμί που στάζει από δαύτο). Είτε όλα αυτά ισχύουν είτε όχι, θα επιμείνω ότι, στον ‘κύβο και τη ζυγαριά’, η πραγματική απόλαυση προκύπτει μόνο μετα από σημαντικότατη άυξηση του ποσοστού συμμετοχής από την πλευρά του αναγνώστη. Είναι λες και πρέπει να την πάρει μαζί του για να την χωνέψει και να την επεξεργαστεί. Πρόσεξε, εμένα αυτά μου αρέσουν, αλλά, η ιστορία θέλει δράση (είναι κάπως ωμή η λέξη) για να γατζώσει πιο γερά. Τώρα, αν δεν έμπαινα στην διαδικασία να κάνω τις δικές μου σκέψεις διαβάζοντάς την, οπότε και να βρω άλλους λόγους για την εκτιμήσω, θα έλεγα απλά ότι δεν υπήρχαν και πολλά κρατήματα στην ίδια την πλοκή, για να πιαστώ από αυτά και να μείνω μαζί της. Το τελείωμα ήταν πολύ καλό. Σ’ αφήνει να τα δεις εσύ τα πράγματα και εγώ είμαι μανιασμένος οπαδός αυτού του συγκεκριμένου στυλ. ΥΓ1: Για το θέμα με τη ‘δράση’… φαντάσου να είχε άλλες τόσες ή και πιο πολλές λέξεις (εντός ορίου θα ήσουν) και να έπαιζε και μια πολύ δυνατή πλοκή. Θα ήταν μια μικρή ιστορία ‘βόμβα’. ‘’…να χωνέψει την ημέρα σαν ένα φαγητό που μπορεί να του πέσει ασήκωτο αν το μεταφέρει στο σπίτι του…’’ Ωωωω... τι έγραψε!!! μπράβο-μπράβο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 25, 2009 Share Posted December 25, 2009 Πολύ σωστά καταγεγραμμένη η ιστορία, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο σαν περιεχόμενο αλλά με ενδιαφέρον συμπέρασμα. Προφανώς σ' αυτό αποσκοπούσες... λίγα λόγια και σοφά! Μ' άρεσε! Δεν ανατρίχιασα αλλά ναι, με κράτησε η ιστορία, την παρακολούθησα μέχρι το τέλος χωρίς να κουραστώ και μου άφησε μια ωραία γεύση! Μπράβο, καλή επιτυχία και καλές γιορτές! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted December 26, 2009 Share Posted December 26, 2009 Περιεκτικό διήγημα! Είχα προσδοκίες για κάτι διαφορετικό όταν το ξεκίνησα. Δεν απογοητεύτηκα, μου άρεσε η εκτέλεση και η ιστορία είχε σίγουρα κάτι να πει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted December 26, 2009 Share Posted December 26, 2009 ωραίο κείμενο, το τριτο πρωσωπο και ο τροπος γραφης το υπηρετει πολυ καλα, και διναι μια αποστασιωποιημενη ατμοσφαιρα που ταιριαζει στην επανάληψη του ηρωα και στο αδιεξοδο του. Επισεις η απολειεες του ηρωα στο κυνιγι του στοχου του και ο εγκλωβισμος του στη ρουτινα του ειναι κατι που ειναι λιγο πολυ οικοιο σε ολους, και αυτ προσθετει πολυ στη δύναμη της ιστορίας ακομα και αν ιστορια πρακτικα δεν υπάρχει, ακομα και αυτη η απουσία της προσθετει στο κείμενο γιατι απλα δε χρειαζεται ιστορία αρκει η επαναλειψη και η ταυτηση του αναγωστη με σημεια της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted December 28, 2009 Share Posted December 28, 2009 Γενική εικόνα: Πανέμορφη ιστορία, τραγικά θλιμμένη και αγχωτική. Ο Μιχάλης φαίνεται να αίρει τις αμαρτίες του κόσμου. Αλλά ακόμη κι αν δεχτώ την αναζήτησή του, ακόμη κι αν ο θησαυρός είναι ένας από τους αστικούς μύθους, δε μπορώ να διακρίνω το φανταστικό. Τι μου άρεσε: Η αφήγηση, η κλιμάκωση.. What the hell, άστο, όλο μου άρεσε. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάτι που να μη μου αρέσει. Τι δε μου άρεσε: Η έλλειψη του φανταστικού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 31, 2009 Author Share Posted December 31, 2009 Καταρχάς, να ευχαριστήσω όλους για το χρόνο που διέθεσαν και για τα σχόλια που έκαναν. Κατά περίπτωση τώρα: Mman: Η «ανάγνωση» που κάνεις συμφωνεί απολύτως με τη δική μου για το διήγημα. Είναι ανατριχιαστικό να βρίσκω κάποιον τόσο «μέσα» στο μυαλό μου. Dagoncult: Συμφωνώ για την έλλειψη πλοκής, αλλά σε αυτήν την περίπτωση θα έγραφα κάτι εντελώς διαφορετικό σε ύφος και ρυθμό. Το σκέφτομαι, όμως, να πειραματιστώ. lizbeth-Narualis:Πράγματι, κι εγώ στο τέλος του διηγήματος διαπίστωσα ότι το «φανταστικό» δεν είναι εμφανές. Όμως, θεώρησα ότι κάθε αναφορά στο πραγματικό περιεχόμενο του «κύβου» θα ανέτρεπε πλήρως την ισορροπία του. Tiessa: Ευχαριστώ για τα χρήσιμα σχόλια και, φυσικά, για το ποίημα. Nihilio: Με τις δευτερεύουσες και τα κόμματα έχω ένα είδος συγγραφικής δυσλεξίας, αλλά, το, δουλεύω, και πάω, καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 31, 2009 Share Posted December 31, 2009 Tiessa: Ευχαριστώ για τα χρήσιμα σχόλια και, φυσικά, για το ποίημα. Ουπς! Το ποίημα! Για να καταλαβαίνουμε και τι λέμε! Είπα λοιπόν, σε κάποια στιγμή στον Κώστα ότι όχι μόνο συμφωνώ με τον Ντίνο που είπε ότι έγραψε ένα ποίημα, αλλά ότι ξέρω και ποιο ποίημα είναι, καθώς από τη μνήμη μου ανασύρθηκαν αποσπάσματα από την "Ταορμίνα" του Κώστα Ουράνη, που είχε τύχει να συζητήσουμε πολύ παλιά στο σχολείο. Δεν είναι ένα πολύ γνωστό ποίημα, δεν διδάσκεται, και φυσικά, ο Κώστας δεν το ήξερε καν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 31, 2009 Share Posted December 31, 2009 Κώστα, μετά την (έστω και προφορική) υπόδειξή σου ότι και η δεύτερη πρόταση του διηγήματος αντιγράφει τη "Σοκολάτα" (απλώς ο "κύβάκος" έχει γίνει "κύβος"), το μόνο που σε γλιτώνει από τα δικαστήρια είναι το γεγονός ότι το διήγημα αυτό δεν κέρδισε το διαγωνισμό. Αλλιώς θα κοίταγα να σου δαγκώσω ένα γερό κομμάτι από τα εκατομμύρια του επάθλου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted December 31, 2009 Author Share Posted December 31, 2009 Κώστα, μετά την (έστω και προφορική) υπόδειξή σου ότι και η δεύτερη πρόταση του διηγήματος αντιγράφει τη "Σοκολάτα" (απλώς ο "κύβάκος" έχει γίνει "κύβος"), το μόνο που σε γλιτώνει από τα δικαστήρια είναι το γεγονός ότι το διήγημα αυτό δεν κέρδισε το διαγωνισμό. Αλλιώς θα κοίταγα να σου δαγκώσω ένα γερό κομμάτι από τα εκατομμύρια του επάθλου. Δεν απορώ που δεν το πρόσεξες. Μην ξεχνάμε ότι έκανα καλύτερο σκορ από εσένα στο τυποποιημένο τεστ alpapad, που αφορά στο πόσο καλά ξέρεις το βιβλίο σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 18, 2010 Share Posted April 18, 2010 Πολύ καλό και πράγματι οι τέτοιου είδους ιστορίες αποτελούν το peak του συγγραφικού ταλέντου του khar, оι κάπως σαν μοντέρνα παραμύθια/παραβολές, πολύ απλά στη γραφή, αλλά με κάποιο οικουμενικό νόημα. Να προσθέσω ότι η ιδέα μοιάζει με το θεατρικό έργο "Η μεγάλη μαγεία" του Edoardo de Filippo (καμία σχέση με τον Paul di Filippo): ένα ζευγάρι, όπου η σύζυγος είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τον σύζυγο, πάει να παρακολουθήσει το σόου ενός μάγου/ταχυδακτυλουργού σε στιλ Κόπερφιλντ. Ο μάγος είναι συνεννοημένος με τη σύζυγο και κάνει δήθεν ότι την εξαφανίζει και τη βάζει, τάχα, μέσα σε ένα μικρό ξύλινο κουτί. Το δίνει στο σύζυγο και του λέει ότι η γυναίκα του είναι εκεί μέσα, αλλά να το ανοίξει μόνο αν εκείνος (ο σύζυγος) πιστεύει ότι η γυναίκα του του είναι πιστή, αλλιώς δε θα βρει τίποτα μέσα... Κι αυτός το κρατάει μια ζωή κλειστό, επειδή φοβάται τι θα γίνει αν το ανοίξει. Κάπως έτσι. Θα έλεγα ότι τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται, αλλά τον Edoardo de Filippo δεν τον θεωρώ και τόσο σπουδαίο συγγραφέα. Πολύ καλύτερη εκμετάλλευση της ιδέας έκανε ο khar. Συγχαρητήρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 27, 2010 Share Posted April 27, 2010 Αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο, που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 28, 2010 Share Posted April 28, 2010 Έχω γράψει κι άλλη φορά γι αυτή την ιστορία, κι έχω εκφράσει και πιο πάνω την απόψή μου. Με κίνδυνο να γίνω βαρετή, θα κάνω ένα σχόλιο ακόμα. Όταν είδα το διαφημιστικό του mman στο τόπικ list of fame για τα προσεχώς ... Η τέταρτη και η πέμπτη είναι βαθιές και χτυπάνε άσχημα. ... Μείνετε συντονισμένοι! έμεινα κι εγώ συντονισμένη, περιμένοντας τι θα είναι αυτό που έρχεται. Λοιπόν, τώρα οφείλω να το ομολογήσω. Νομίζω ότι μέσα στον τελευταίο χρόνο μόνο αυτή και άλλη μια ιστορία (εκτός φόρουμ) με χτύπησαν τόσο βαθιά. Όταν την είχα πρωτοδιαβάσει, βρισκόμαστε στη φούρια του διαγωνισμού. Τότε κατάπια έναν κόμπο, έγραψα ότι μου άρεσε πάρα πολύ -της έδωσα την ανάλογη θέση στην ψηφοφορία- και συνέχισα το διάβασμα. Χτες, που ξανανέβηκε στην επιφάνεια με την αφορμή της εισαγωγής της εδώ και τη διάβασα άλλη μια φορά, αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο να με βαραίνει όλη αυτή η πίκρα του ήρωα και συλλογίστηκα ότι αυτή η ιστορία πονάει τόσο πολύ επειδή διαδραματίζεται τώρα, εδώ, σε μας. Σε μας τους ίδιους, ούτε καν στη διπλανή πόρτα. Και θα ήθελα να επισημάνω ότι εκτός από τον προβληματισμό της, έχει επίσης κι ένα πολύ λεπτεπίλεπτο και ευγενικό στοιχείο εξαιρετικής ποιότητας: Είναι χαμηλών τόνων, με εξαιρετικές φράσεις, αλλά χωρίς κορώνες. Δεν έχει αίμα, σπέρμα, κραυγές ή δάκρυα. Έρχεται και σε πληγώνει απαλά, τόσο απαλά, που μέχρι να το καταλάβεις και να υψώσεις τις αντιστάσεις σου, έχει σκάψει μέσα σου σε βάθος και σ' έχει πονέσει. Πολύ. Το γράψιμο του Κώστα αποδεικνύει ότι η ποιότητα δε χρειάζεται να κραυγάζει. Για άλλη μια φορά υπόχρεη, khar, που τοποθέτησες αυτή την ιστορία σε σημείο που να μπορούν να τη δουν τα μάτια μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.