Anwrimos23 Posted May 2, 2011 Share Posted May 2, 2011 (edited) Οχι, με ενδιαφερει πολυ αυτο το θεμα,γι αυτο κ εγραψα την αποψη μου.Με απασχολει καιρο ,γι αυτο κ ζηταω αποψεις και λεω πρωτα εγω οτι το πιθανοτερο ειναι να κανω λαθος. Λοιπον,καταρχας εγω κουραζομαι οταν διαβαζω ενα βιβλιο που δεν μου πολυ-αρεσει και ειδικα αν ειναι κ δυσκολο. Αρχιζω να ψαχνω τι θελει να πει,γιατι και πως,ειναι κατι το ψυχαναγκαστικο. Το επεξεργαζομαι για τις επομενες μερες μεσα στο κεφαλι μου,αλλα κ ψαχνω πληροφοριες(νετ,ρωταω γνωστους...) . Το ιδιο συμβαινει και με ταινιες,μαθηματα κλπ μου γινονται εμμονη,οταν ασχολουμαι μαζι τους. Οποτε δεν μπορω να διαβασω κατι και να μπει απο το ενα αυτι και να βγει απο το αλλο,απλα για να πω οτι το διαβασα και να ανηκω και γω σ αυτους που το εχουν διαβασει. Με αυτη τη βαση λοιπον ναι με κουραζει αν διαβασω καποιο δυσκολο βιβλιο. Επισης πιστευω στο δικαιωμα στην τεμπελια και οχι στο οτι πρεπει παντα να κανουμε κατι δημιουργικο! Τωρα αν μιλαμε απλα για βιβλια τρομου,ευκολα-sci-fi κλπ,μπορω να διαβαζω και 4-5 ωρες συνεχομενα κ να μην κουραστω καθολου. Λοιπον ποιο το νοημα αν ενα βιβλιο ειναι σημαντικο και must απο την στιγμη που δε μου αρεσει και γιατι να μπω στη διαδικασια να το διαβασω αν το βαριεμαι θανασιμα? Edited May 3, 2011 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 3, 2011 Share Posted May 3, 2011 E,καλα αν δεν σου αρεσει δεν πα να να το συνιστουν 120 κατασκευαστες πλυντηριου,καλυτερα να το αφησεις...Εκει συμφωνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted May 3, 2011 Share Posted May 3, 2011 Ο Αλχημιστής Ελπίζω να εννοείς τον "Αλχημιστή" του Μπεν Τζόνσον, για να διαπιστώσει κάποιος ότι το Ελισαβετιανό θέατρο έβγαζε ΚΑΙ αστείες κωμωδίες που βγάζανε πραγματικό γέλιο και όχι μόνο τις απίστευτες κρυάδες του Σέκσπηρ, ο οποίος τό 'χε μεν στην τραγωδία αλλά στα υπόλοιπα *χασμουρητά*, ε, αυτόν εννοείς έτσι; Ε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted May 6, 2011 Share Posted May 6, 2011 Επισης πιστευω στο δικαιωμα στην τεμπελια και οχι στο οτι πρεπει παντα να κανουμε κατι δημιουργικο! Πολ Λαφάργκ "Το δικαίωμα στην τεμπελιά": αυτό κι αν είναι must Λοιπον ποιο το νοημα αν ενα βιβλιο ειναι σημαντικο και must απο την στιγμη που δε μου αρεσει και γιατι να μπω στη διαδικασια να το διαβασω αν το βαριεμαι θανασιμα? Τα γούστα μας στα βιβλία αλλάζουν συνέχεια. Κάτι που δεν μπορούσες να διαβάσεις με τίποτα μπορεί να σε ενθουσιάσει μετά από 1 ή δύο χρόνια. Παίζει ρόλο η ηλικία, η διάθεση, η αλληλουχία (τι διάβασες πριν, τι θα επακολουθήσει), τα σχόλια που έχεις ακούσει, σε τι φάση είσαι στη ζωή σου κλπ κλπ κλπ. Είναι κάποια βιβλία που θα ήθελα να είχα διαβάσει νωρίτερα και κάποια που λέω ότι θα διαβάσω πολύ (μα πολύ) αργότερα. Το παν είναι να είσαι ανοιχτός. Άλλωστε, το ένα βιβλίο ακολουθεί το άλλο και προοδευτικά περνάς από διάφορα στάδια, είδη και στιλ. Δεν σε αναγκάζει κανείς να διαβάσεις τα "κλασικά" (αν κι εγώ εκνευρίζομαι ακόμα μ' αυτό το "μα, καλά δεν έχεις διαβάσει το.......;), αλλά σκέψου γιατί μπορεί να το εκθειάζει τόσος κόσμος και να έχει γίνει κλασικό; Π.χ. Είχα διαβάσει το "Στο Δρόμο" του Κέρουακ μόνο και μόνο επειδή θεωρείται εμβληματικό της γενιάς των μπήτνικς. Δε μου άρεσε, βαρέθηκα απτευτα, αλλά και πάλι δεν το μετάνοιωσα, γιατί έτσι απέκτησα μια ιδέα περί του όλου κινήματος. Μην πιέζεσαι πάνω απ' όλα. Το διάβασμα είναι ευχαρίστηση και ψυχαγωγία, όλα στο χρόνο τους έρχονται κι αν δεν έρθουν δεν έγινε και τίποτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tattoman Posted May 7, 2011 Share Posted May 7, 2011 όχι...του Κοέλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted May 20, 2011 Share Posted May 20, 2011 Συμφωνώ με όσα λέει η Eroviana και να προσθέσω και κάτι ακόμη. Οι 'κλασικοί' (σε όλες τις μορφές της τέχνης) απαιτούν πολλές φορές να ξέρεις κάποιους 'κώδικες' (ιστορικούς και καλλιτεχνικούς) προκειμένου να τους καταλάβεις και να τους απολαύσεις. Μικρότερος, είχα επισκεφτεί δύο φορές το Λούβρο. Περιφερόμουν στις αίθουσες σαν ηλίθιος, χάνοντας το χρόνο μου. Άλλοι άνθρωποι γύρω μου όμως, είχαν έρθει με μπλοκάκια, σημειώσεις, φωτοτυπίες. Τότε έβλεπα τους πίνακες του Cezanne και κάγχαζα. Όταν δέκα χρόνια αργότερα πήρα ένα μάθημα ιστορίας της τέχνης, συνειδητοποίησα ότι οι καγχασμοί μου ήταν εκείνοι του βαρβάρου που χλευάζει ότι δεν καταλαβαίνει. Δε λέω ότι πρέπει να διαβάζει κανείς καταναγκαστικά. Έχω ξεκινήσει και παρατήσει από πέντε φορές, τόσο το “Μαγικό βουνό” του Μαν, όσο και την “Αναζήτηση του χαμένου χρόνου” του Προυστ. Δεν ξέρω αν θα τα ξαναπιάσω ποτέ. Ασφαλώς κι υπάρχει θέμα γούστου. Μόνο που το γούστο καλλιεργείται κιόλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.