Ελληνικότητα και Φάνταζυ

[Nihilio]

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον όρο ήταν σε μια ομιλία/συζήτηση για το Ελληνικό φανταστικό που τη διοργάνωνε (νέο τότε) περιοδικό του χώρου. Η πλειοψηφία των ομιλητών ήταν λάβροι σε αυτό το ζήτημα: "Μην αντιγράφετε τον Τόλκιεν και το Ντιενντι, ΓΡΑΦΤΕ για Ελληνικά θέματα!" Φυσικά ο (όχι και τόσο μικρός τότε, ακόμα λιγότερο μικρός σήμερα) Μιχάλης δε μπορούσε να διαφωνίσει περισσότερο. Τότε θα έλεγε απλά κάτι για το τι ζητάει το κοινό, διαβάζουμε ότι μας αρέσει και τα σχετικά μισόλογα αυτού που κάτι καταλαβαίνει αλλά δεν ξέρει πως να το πει. Παρακάτω προσπαθώ να το αναλύσω με βάση τα όσα έχω μάθει στο ενδιάμεσο.

 

Πριν αναλύσουμε οτιδήποτε, καλό είναι να ορίζουμε το θέμα. Ως Ελληνικό φανταστικό λοιπόν ορίζουμε το κομμάτι εκείνο της Ελληνικής λογοτεχνίας όπου τα φανταστικά στοιχεία παίζουν βασικό ρόλο στην πλοκή (είτε μιλάμε για fantasy, είτε για ΕΦ είτε για τρόμο). Για το παρόν κείμενο θα επικεντρωθούμε στο fantasy, διότι είναι η πιο ευαίσθητη κατηγορία και το κομμάτι με το οποίο κυρίως διαφωνώ (το γιατί στα άλλα δύο δε διαφωνώ τόσο θα φανεί ελπίζω στην πορεία του).

 

Τι σημαίνει Ελληνικά θέματα;

Σε πρώτο επίπεδο μας λένε, αντί να εμπνεόμαστε από ψευδομεσαιωνικούς κόσμους και να τους αντιγράφουμε, να πάρουμε ως πηγή έμπνευσης το Βυζάντιο και την αρχαία Ελλάδα. Κι εδώ έγκειται η πρώτη διαφωνία μου: το να παίρνεις το κλισαρισμένο Τολκιενικό πρότυπο και να του δίνεις ένα άλλο χρώμα δεν κάνει το αποτέλεσμα λιγότερο κλισαρισμένο, αντίθετα το κάνει ακόμα πιο γραφικό. Το φάνταζυ είναι φαντασία και, αυτό που χρειαζόμαστε είναι καλή κοσμοπλασία και καλές ιστορίες, όχι επιπλέον περιορισμούς στη φαντασία του συγγραφέα. Το να γράψει κανένας τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών με σάτυρους και δρυάδες αντί για ξωτικά και νάνους και ακρίτες αντί για ρέηντζερ είναι μάλλον αστείο (πόσο μάλλον αν αντί για ορκ έχει Τούρκους).

Βεβαίως κάπου εδώ σκάει και η επεξήγηση: “εννοούμε θέματα που να απασχολούν τον Έλληνα αναγνώστη.” Και, όπως όλες οι “καραμέλες” ακούγεται ολόσωστο, μέχρι που σκεφτόμαστε τι ακριβώς είναι το Ελληνικό κοινό. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι θρύλοι και οι παραδόσεις αφορούν ελάχιστα τον μέσο κάτοικο του αστικού περιβάλλοντος κάτω από 30. Οι φανταζάδες της γενιάς μου έμαθαν το φανταστικό ως Tolkien - Conan της Κόμπρα Πρες – Manowar ή Blind Guardian και τα θρίλερ της τηλεόρασης (και η επόμενη γενιά με Harry Potter αντί για Κόναν).

Οπότε το να γράψει κάποιος φανταστικό με ξωθιές και τελώνια αφορά μικρή μερίδα του κοινού, που δείχνει να έχει περισσότερο λαογραφικό ενδιαφέρον και που μάλλον είναι αρνητικό σε δραματικές τροποποιήσεις των θρύλων και παραδόσεων.

Αν μιλήσουμε δε για εμάς, τα παιδιά της Ελληνικής επαρχίας των 90's, οι ιστορίες τρόμου που θα κατεβάσουμε δεν αφορούν καλλικατζάρια και μάγισσες, αλλά ενέδρες σε έρημους δρόμους από Αλβανούς λαθρομετανάστες, κωλάδικα και μανιακούς που τριγυρνάνε τις νύχτες στα χωράφια και παραμονεύουν για ζευγαράκια. Αυτές τις μέρες για παράδειγμα διαβάζω τη “Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας” του Κ. Μίσσιου που είναι ιστορίες τρόμου με φόντο την Ελληνική επαρχία και, παρόλο που είναι καλογραμμένο βιβλίο, η εικόνα μιας επαρχίας 50 χρόνια πίσω δε με αφορά κάτι που (για βιβλίο τρόμου) δε με αφήνει να το απολαύσω.

Η μυθολογία και η αρχαία Ελλάδα παρόλα αυτά δείχνει αρκετά δημοφιλής στις τάξεις των ελλήνων αναγνωστών και πιθανότατα να υπήρχε χώρος για μυθολογικό φάνταζυ στην αγορά. Δυστυχώς όμως υπάρχει ακόμα τόσο ένας πιουρισμός σχετικά με τη μυθολογία όσο και (δυστυχώς) μια προσπάθεια πολιτικών χώρων να ταυτιστούν με την ιστορία και μυθολογία για δικά τους οφέλη, τα οποία καλλιεργούν μια δυσπιστία απέναντι σε όποιον προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο, που, για μια άλλη μερίδα αντίθετων πολιτικών απόψεων οδηγεί σε μια πλήρη εικονοκλασία (πχ σκεφτείτε τα όσα είχε ακούσει ο Κώστας Φραγκιαδάκης για το κόμικ του “Μύθος” - που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνοκεντρικού φάνταζυ).

 

Και κάπου εδώ θα μου πείτε: όπα ρε Μιχάλη, το ένα σου βρωμάει, το άλλο σου ξυνίζει, να γράφουμε για ελφ και ντουόρφ; Η απάντηση είναι όχι, εκτός κι αν έχετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πείτε με αυτά. Αυτό όμως δεν εμποδίσει τους συγγραφείς να εκμεταλλευτούν το Ελληνικό στοιχείο στο ύφος των έργων τους, όπως πχ έχει κάνει πολύ πετυχημένα ο Γιάννης Πλιώτας ( arachnida στο forum) στην τετραλογία του “Το βασίλειο της Αράχνης”. Χωρίς να είναι κραυγαλέα περίπτωση έργου που φωνάζει: Βυζάντιο, οι τοπικοί θρύλοι και παραδόσεις έχουν ένα ξεχωριστό χρώμα που Ελληνίζει όπου πρέπει, δημιουργεί όμως κάτι εντελώς νέο. Παρομοίως Ελληνικά αρχέτυπα και συμπεριφορές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τους χαρακτήρες (και αυτό σας το λέει άτομο που έχει φτιάξει ως εξήγηση για τη μαγεία ότι το αφεντικό – θεός - κοιμάται και οι υπάλληλοί του – μια γραφειοκρατεία θεών και πνευμάτων – κάνουν ρουσφέτια – πείτε μου, δεν είναι αυτό καθαρά Ελληνικό φάνταζυ; )

Το Ελληνικό στοιχείο μπορεί πάντα να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο, πάνω σε ένα ευρύτερο μυθολογικό πλαίσιο, όπως γίνεται για παράδειγμα στην τριλογία της Υπερβορέας του Μ. Αντωνόπουλου (με εξαίρεση το δεύτερο βιβλίο που κάθεται και γράφει το Evil Dead σε νησάκι έξω από την Πύλο και που, προσωπικά, το βρήκα να μου χτυπάει άσχημα – όπως ανέφερα και πιο πάνω) ή στις “Νύχτες της Εκάτης” του Μπαλανου, όπου, με αφετηρία την μυθολογική Εκάτη ξεναγούμαστε στον κόσμο του Απόκρυφου και της Μαύρης Μαγείας (που ήταν της μόδας το 1994 που γράφτηκε, λόγω των Σατανιστών της Παλλήνης)

Ανέφερα πιο πάνω τον τρόμο: είτε σε αστικό είτε σε αγροτικό πλαίσιο το Ελληνικό στοιχείο μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά. Διαβάστε πχ το “Ανάμεσα” του Π.Μ. Ζερβού (adinol στο forum) και θα δείτε το πως ένα στοιχείο της Ελληνικής παράδοσης δένει με την πόλη του Πειραιά ή το υπερφυσικό μέσα σε στιγμές της Ελληνικής ιστορίας – κάτι που ίσως και να είχε προοπτικές, αν και τη μόνη σχετική δουλειά που έχω υπόψη μου, το “Τον έφαγε το φεγγάρι” της Α. Φιαμού με θέμα ιστορίες τρόμου από την Τουρκοκρατία, δεν το έχω διαβάσει για να σας εκφέρω γνώμη.

 

Γενικά, θεωρώ ότι επιλογές υπάρχουν για όποιον θελήσει να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της Ελληνικής μυθολογίας και παράδοσης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό μαγική λύση ή ιερός νόμος, αντίθετα είναι πάντα μια επιπλέον επιλογή. Μην κοιτάτε μακριά, η σπηλιά του Νταβέλη και οι στοές κάτω από την Ακρόπολη μπορεί πάντα να γεννήσουν μια καλή ιστορία.

 

Εσείς τι πιστεύετε για το θέμα;

[Sonya]

Είμαι στο "ναι μεν, αλλά". Κι εξηγώ:

 

Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από υπέροχα πλάσματα, πολλά απ' τα οποία έχουν επηρρεάσει (λίγο ως πολύ) και την παγκόσμια λογοτεχνία του φανταστικού. Νεράιδες, δρυάδες, νύμφες, σάτυροι, ανθρωπόμορφοι και όχι θεοί, δαίμονες και άλλα πολλά. Είναι ένας γόνιμος χώρος για να κινηθεί το φανταστικό. Μην ξεχνάμε τα ομηρικά έπη, τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, τις τραγωδίες κλπ. Απ' αυτή την πλευρά, η φαντασία του έλληνα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ' την σκανδιναβική μυθολογία ή τον Τόλκιν. Υλικό υπάρχει και, στα κατάλληλα χέρια, μπορεί να αξιοποιηθεί πάρα πολύ καλά. Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική ιστορία έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης και παίρνω μόνο ένα παράδειγμα, το Sarantine Mosaic του Kay, φανερά επηρρεασμένο απ' το Βυζάντιο. Ως εδώ καλά. Ακολουθούν δύο πολύ βασικά ΑΛΛΑ, τα οποία χτυπάνε τόσο τον έλληνα φαντασά, όσο και το ελληνικό αναγνωστικό κοινό σ' έναν φαύλο κύκλο

 

α) το ελληνικό κοινό (απ' τον μέσο αναγνώστη μέχρι τον πωρωμένο αρχαιολάγνο), έχουν την ελληνική μυθολογία σαν κάτι το αξεπέραστο ή σαν κάτι το "ιερό". Πάρε και γράψε κάτι που θα κατηγορεί τον Μ. Αλέξανδρο κι ετοιμάσου να παραδώσεις το σώμα σου στα κοράκια, όσο καλογραμμένο κι αν είναι αυτό. Ο μέσος Έλληνας το 'χει σαν ταμπού. Κάπου εκεί έρχεται ο μέσος φαντασάς, που του 'χουν γίνει τα καρύδια καρπούζια και περνάμε στο

 

β) όπου το σχοινί τραβιέται απ' την άλλη πλευρά. Το πόσο έχουμε κουραστεί από αρχαιολάτρες, το πόσο μας σαγηνεύει το ξένο (που είναι πάντα πιο γλυκό, όπως ξέρουμε όλοι), το πόσο καλύτερα είναι τα τέρατα του d&d απ' τους μύθους του Αισωπου. Το πόσο έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε για την αρχαία Ελλάδα, την Σμύρνη και την Κύπρο και θέλουμε να ξεφύγουμε απ' αυτά, οπότε και πέρφτουμε στην παγίδα αντιγραφής του Τόλκιν και του οποιουδήποτε Τόλκιν.

 

Όπως είπα, είναι φαύλος κύκλος. Προσωπικά, ενώ αναγνωρίζω το μεγαλείο της ελληνικής μυθολογίας, δεν εμπνέομαι απ' αυτό. Δεν μου κάνει το κλικ. Ανήκω στην κατηγορία των αντιδραστικών που έφαγαν την αρχαιολατρεία με το κουτάλι και πλέον είναι τραγικά δύσπιστοι όταν συνδέονται σε μια πρόταση οι λέξεις "ελληνική" και "φαντασία".

[Morigan]

Καλησπέρα και από εμένα. Μιας και είμαι από αυτούς που γράφουν "Ευρωπαικούς μύθους" να σου πω ότι μέχρι στιγμής κανένας δεν μου είπε γιατί αυτό και όχι εκείνο (με την άσχημη έννοια). Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί που ρωτάνε γιατί Ιρλανδία και όχι Ελλάδα (καθώς η περιπέτεια διαδραματίζεται στην πρώτη χώρα). Η απάντηση που έχω δώσει εγώ μέχρι στιγμής, είναι η έμπνευση... 1ον. Δεν μπορώ να γράψω δρακουλιάρικα πράγματα και να είναι στην Ελλάδα. Δεν εμπνεύει το κλίμα. Ο βρικόλακας θα πάει να πιει φραπέ και θα κολλήσει στο δημόσιο καθώς θα πληρώνει την ΔΕΗ. Σαφώς δεν λέω ότι και στις άλλες χώρες δεν μπορούν να υπάρχουν κρούσματα ακραίας γραφειοκρατίας, αλλά εγώ είμαι μακριά, δεν τα ζω, δεν τα βλέπω και έτσι επιλέγω να μην τα φαντάζομαι... 2ον. Είχα έναν φίλο που ένα από τα πρώτα του διηγήματα ήταν αρχαιοελληνικό και δεν αντιμετωπίστηκε καλά. Να το θέσω αλλιώς. Με μία μυθολογία που μαθαίνουμε συνήθως από παιδιά, όποιος και να τολμήσει να γράψει κάτι για αυτά, θα τον κλαίει το μαύρο σκοτάδι... Εκτός αν υπάρχει κάποιος που επιτυχημένα έγραψε και εκδόθηκε και εγώ δεν τον ξέρω, οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. 3ον. Φαντάζεσαι αυτά που δεν είναι δίπλα σου. Είναι λογικό. Γιατί να φανταστώ κάτι ενώ μπορώ απλά να το κοιτάξω... Δηλαδή μόνο ένας ιταλός θα έπρεπε να γράψει για τους Ιλουμινάτι (ας πούμε).? 4ον. Και στην τελική φίλε μου, εγώ έχω φάει μία πετριά στο κεφάλι και θέλω να γράφω για πράγματα που μου αρέσουν και έχω ωραιοποιήσει μέσα στο μυαλό μου. Οπότε το συμπέρασμα μου είναι, πως όποιος θέλει να γράψει για "ξένα" θέματα, ας το κάνει.. . Αν είναι καλός και τυχερός θα πετύχει... (για να μην αναφέρω ότι αν δεν μας άρεσαν τα ξενόφερτα θέματα, δεν θα είχαμε τόσα πολλά βιβλία εισαγωγής)

Edited January 17, 2010 by Morigan

[Nihilio]

Καλησπέρα και από εμένα. Μιας και είμαι από αυτούς που γράφουν "Ευρωπαικούς μύθους" να σου πω ότι μέχρι στιγμής κανένας δεν μου είπε γιατί αυτό και όχι εκείνο (με την άσχημη έννοια). Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί που ρωτάνε γιατί Ιρλανδία και όχι Ελλάδα (καθώς η περιπέτεια διαδραματίζεται στην πρώτη χώρα). Η απάντηση που έχω δώσει εγώ μέχρι στιγμής, είναι η έμπνευση... 1ον. Δεν μπορώ να γράψω δρακουλιάρικα πράγματα και να είναι στην Ελλάδα. Δεν εμπνεύει το κλίμα. Ο βρικόλακας θα πάει να πιει φραπέ και θα κολλήσει στο δημόσιο καθώς θα πληρώνει την ΔΕΗ. Σαφώς δεν λέω ότι και στις άλλες χώρες δεν μπορούν να υπάρχουν κρούσματα ακραίας γραφειοκρατίας, αλλά εγώ είμαι μακριά, δεν τα ζω, δεν τα βλέπω και έτσι επιλέγω να μην τα φαντάζομαι... 2ον. Είχα έναν φίλο που ένα από τα πρώτα του διηγήματα ήταν αρχαιοελληνικό και δεν αντιμετωπίστηκε καλά. Να το θέσω αλλιώς. Με μία μυθολογία που μαθαίνουμε συνήθως από παιδιά, όποιος και να τολμήσει να γράψει κάτι για αυτά, θα τον κλαίει το μαύρο σκοτάδι... Εκτός αν υπάρχει κάποιος που επιτυχημένα έγραψε και εκδόθηκε και εγώ δεν τον ξέρω, οπότε ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. 3ον. Φαντάζεσαι αυτά που δεν είναι δίπλα σου. Είναι λογικό. Γιατί να φανταστώ κάτι ενώ μπορώ απλά να το κοιτάξω... Δηλαδή μόνο ένας ιταλός θα έπρεπε να γράψει για τους Ιλουμινάτι (ας πούμε).? 4ον. Και στην τελική φίλε μου, εγώ έχω φάει μία πετριά στο κεφάλι και θέλω να γράφω για πράγματα που μου αρέσουν και έχω ωραιοποιήσει μέσα στο μυαλό μου. Αν έγραφα κάτι που θα ήταν με Ελληνικό Θέμα, θα ήταν το: "Πως να δείρετε έναν δημόσιο υπάλληλο, κάθε μέρα". (No offence αν έχουμε κάποιον δημόσιο υπάλληλο εδώ) Οπότε το συμπέρασμα μου είναι, πως όποιος θέλει να γράψει για "ξένα" θέματα, ας το κάνει.. . Αν είναι καλός και τυχερός θα πετύχει... (για να μην αναφέρω ότι αν δεν μας άρεσαν τα ξενόφερτα θέματα, δεν θα είχαμε τόσα πολλά βιβλία εισαγωγής)

Ενδιαφέρουσα άποψη (διαβάζω τώρα το βιβλίο σου στο χαλαρό - καταραμένη εξεταστική) και καταλαβαίνω πως το εννοείς και, πάνω κάτω, δε διαφωνούμε (το παράδειγμα του Παρατηρητή το είχα κι εγώ υπόψη όταν αναφέρθηκα σε αρχαιοελληνιστικό φάνταζυ).

Όσο για δημοσίους υπαλλήλους, έχουμε κάμποσους εδώ και ορισμένοι από αυτούς είναι και γνωστοί κριτικοί γνωστοί για την αυστηρότητά τους, άρα μάλλον την πάτησες

[Solonor]

Κατ' αρχήν κινούμαστε στο χώρο του fantasy, οπότε μου φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει κάποιος που να μας λέει πώς και τι να γράψουμε. Και μόνο το γεγονός πως απευθυνόμαστε -ως Έλληνες- σε μικρό κοινό, επειδή ακριβώς υπάρχει η γνωστή υποτίμηση, νομίζω πως αποτελεί λόγο για να γράφει ο καθένας ό,τι θέλει!

Από την άλλη σαν αναγνώστης, θα μου άρεσε να διαβάσω φάντασυ με κοντινά στοιχεία, το βρίσκω ενδιαφέρον σαν ιδέα.

Αλλά όχι και να μας βάλουν σε καλούπι!

Ζήτω οι Βρικόλακες των Βαλκανίων και οι γλυκάνθρωποι των Εσκιμώων!

 

 

 

Και φυσικά είμαι μέσα σε οποιουδήποτε είδους διαπόμπευση αφορά τους mman και electro!

 

 

[Eroviana]

Χμμ... δεν το'χα σκεφτεί μέχρι τώρα. Αν και σύμφωνα με την άποψή σας, εγώ κακώς βάζω μυθολογικά στοιχεία στις ιστορίες μου γιατί δεν τα αποδέχεται ο κόσμος με "αλλαγμένη" μορφή εύκολα. Προσωπικά (δεν είμαι βέβαια ευρέως αναγνώσιμη) όσοι έχουν διαβάσει ουδόλως ενοχλήθηκαν από τη χρήση αυτή. Νομίζω ότι οι ενστάσεις βρίσκονται εκεί που εσκεμμένα παραποιείται η μυθολογία και παρουσιάζεται ως μυθολογία κι όχι σ' ένα γραπτό ξεκάθαρα του φανταστικού που έχει κάποια μυθολογικά στοιχεία.

 

Ό,τι θέλει ας γράφει ο καθένας. Σίγουρα δεν είναι υποχρεωτικό να γράφουμε με "ελληνικά" στοιχεία εφόσον είμαστε Έλληνες, ιδιαίτερα τη στιγμή που ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης και της άμεσης γνώσης (και ως εκ τούτου μαθαίνουμε εύκολα και γρήγορα ό,τι φανταστούμε για κάθε πολιτισμό).

 

Πάντως, το ίδιο ενδιαφέρον μου φαίνεται να παραλλάξεις παραδοσιακές φιγούρες (όπως ο Παν/Πάνας) με το να δημιουργήσεις εκ νέου κάτι δικό σου και προσωπικό.

 

Το φάντασυ είναι φάντασυ, σε οποιοδήποτε κόσμο κι αν το βάλεις. Άσε που δράκους είχαμε στα παραδοσιακά παραμύθια όπως και σε εκκλησιαστικές ιστορίες (π.χ. Άγιος Γεώργιος και το φίδι/δράκος). Δεν είναι και τόσο ξένο.

[SpirosK]

Εγώ πιστεύω ότι έχουμε μια τεράστια μυθολογία να αντλήσουμε θέματα όλων των ειδών (από σπλάττερ/φρίκης μέχρι κωμωδία και ερωτικά) φάνταζυ και είναι κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. (Ναί, είμαι Greek Mythology Fanboy κι ας μην είμαι εθνικιστής).

 

Προσωπικό ΥΓ: Προσωπικά το ένα και μοναδικό φάνταζυ που έχω γράψει ήταν ένα "αλά Πράτσετ" χιουμοριστικό πάνω στην Ελληνική Μυθολογία (και δεν ντρέπομαι για αυτό :-) ). Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα το διαβάσετε σύντομα και μου λέτε και τη γνώμη σας.

Edited January 17, 2010 by SpirosK

[Drake Ramore]

 

 

Το φάντασυ είναι φάντασυ, σε οποιοδήποτε κόσμο κι αν το βάλεις. Άσε που δράκους είχαμε στα παραδοσιακά παραμύθια όπως και σε εκκλησιαστικές ιστορίες (π.χ. Άγιος Γεώργιος και το φίδι/δράκος). Δεν είναι και τόσο ξένο.

 

Αυτό νομίζω χρησιμοποιείται περισσότερο ως μεταφορά για το καλό και το κακό παρά ως πραγματικός δράκος/φίδι.

Όπως συμβαίνει και στα περισσότερα στοιχεία της νεότερης παράδοσης.

Η παραποίηση της Ελληνικής μυθολογίας απο την άλλη είναι πολύ ενδιαφέρουσα ως ιδέα. Προσωπικά αυτά που γράφω τοποθετούνται ανα ιστορία εκεί που με βολεύει καλύτερα να εξελίξω την πλοκή. Αν βολεύει στην Νορβηγία θα το τοποθετήσω εκεί, αν βολεύει σε κάποιο μικρό Ελληνικό χωρίο θα πράξω το ανάλογο.

 

Δεν χρειάζονται τέτοιου είδους περιορισμοί στο fantasy και σε οποιοδήποτε ανάλογο είδος. Αρκεί βέβαια να έχει γίνει η κατάλληλη έρευνα.

 

 

 

 

[SpirosK]

Αυτό νομίζω χρησιμοποιείται περισσότερο ως μεταφορά για το καλό και το κακό παρά ως πραγματικός δράκος/φίδι.

Όπως συμβαίνει και στα περισσότερα στοιχεία της νεότερης παράδοσης.

 

Ελαφρώς off-topic αλλά ο δράκος/φίδι του Αγ. Γεώργιου, είναι προσαρμογή (όπως και τα περισσότερα "θρησκευτικά" έθιμα/ιστορίες) της παλιότερης παγανιστικής Ελληνιστικής ιστορίας/μυθολογίας στα νέα θρησκευτικά δεδομένα και όχι κάποια νέα παραβολή.

[Tiessa]

Ενώ αισθάνομαι άνετα να αντλήσω κάποια στοιχεία από τη Μυθολογία (πράγμα που έχω κάνει με τις Τρεις Μοίρες και μια-δυο φορές ακόμα) και μπορώ να το τοποθετήσω σε κάποιο δικό μου πλαίσιο, αισθάνομαι υπερβολικά άβολα στην ιδέα να στήσω ιστορία που να παίζουν θεοί στο αρχαίο ελληνικό περιβάλλον.

Αντίθετα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να σκεφτώ ιστορίες σε προϊστορική Ελλάδα, αλλά χωρίς να παίζουν ρολο οι θεοί, οι δρυάδες, οι κένταυροι και ό,τι άλλο.

 

Δεν έχω κάτσει μέχρι τώρα να βρω τι φταίει - Ίσως να χαράχτηκε η αρχαία ελληνική μυθολογία σε πολύ νεαρή ηλικία στο μυαλό μου ως απαραβίαστη και η παραποίησή της να μου είναι υποσυνείδητα απαγορευμένη.

[Morigan]

Nihilio προφανώς όταν απευθυνόμουν στους δημόσιους υπαλλήλους, δεν τους έβαλα όλους σε ένα καζάνι, αλλά τι να πω; ) Εξαιρούνται η, ο, ο και η ...? Άλλωστε δεν νομίζω να προσβλήθηκε κανείς από αυτούς (ή έτσι φαντάζομαι, άλλωστε δήλωσα ότι δεν έγινε επίτηδες, αλλά από έρευνες είμαστε από τις πιο γραφειοκρατικές χώρες της Ευρώπης -ωραία πρωτιά). Εγώ εχω να πω μπράβο σε όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την ελληνική μυθολογία ενεργά (οι Μοίρες δεν είναι τόσο ενεργές, είναι πάντα όμως ένας από μηχανής Θεός ) Και έχω να αναρωτηθώ επίσημα, γιατί αν ένας Έλληνας γράψει ελληνικό μυθολογικό φάντασι, θα τον φάνε τα μαύρα φίδια (συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπε και η Σόνια), ενώ αν το γράψει κάποιος ξένος, είναι τρομερό και ανεπανάληπτο (Πέρσι Τζάκσον και οι ολύμπιοι Θεοί, η κλοπή της αστραπής? - αν δεν κάνω λάθος) Και εδώ θα θέσω την θεωρία του αγνώστου. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν κάποιον (και ειδικά εμείς οι Έλληνες), έχουν άμεσα μία άποψη... Για οτιδήποτε και αν είναι αυτό, όχι μόνο την συγγραφή. Μήπως πρέπει να τους αγνοήσει ο εκάστοτε συγγραφέας και να γράψει αυτό που τον εκφράζει? Σίγουρα θα είναι καλύτερος σε αυτό, από το να προσπαθήσει κάτι που δεν είναι του γούστου του. Στην τελική, δεν μπορούν όλα τα βιβλία να αρέσουν σε όλους Nihilio ελπίζω να σου αρέσει μέχρι στιγμής η Μόριγκαν

[Nihilio]

Nihilio προφανώς όταν απευθυνόμουν στους δημόσιους υπαλλήλους, δεν τους έβαλα όλους σε ένα καζάνι, αλλά τι να πω; ) Εξαιρούνται η, ο, ο και η ...?

Ο κύριος mman και ο Electroscribe, ανάμεσα σε όλους τους άλλους.

 

Άλλωστε δεν νομίζω να προσβλήθηκε κανείς από αυτούς (ή έτσι φαντάζομαι, άλλωστε δήλωσα ότι δεν έγινε επίτηδες, αλλά από έρευνες είμαστε από τις πιο γραφειοκρατικές χώρες της Ευρώπης -ωραία πρωτιά).

Αυτή τη στιγμή μένω Ουαλία και το έχω διαπιστώσει εμπράκτως. Όλα εδώ γίνονται σαν από αυτόματα. Ελπίζω σύντομα να προχωρήσει και η μηχανοργάνωση του δημοσίου στην Ελλάδα για παρόμοιες ταχύτητες.

 

Εγώ εχω να πω μπράβο σε όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την ελληνική μυθολογία ενεργά (οι Μοίρες δεν είναι τόσο ενεργές, είναι πάντα όμως ένας από μηχανής Θεός ) Και έχω να αναρωτηθώ επίσημα, γιατί αν ένας Έλληνας γράψει ελληνικό μυθολογικό φάντασι, θα τον φάνε τα μαύρα φίδια (συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπε και η Σόνια), ενώ αν το γράψει κάποιος ξένος, είναι τρομερό και ανεπανάληπτο (Πέρσι Τζάκσον και οι ολύμπιοι Θεοί, η κλοπή της αστραπής? - αν δεν κάνω λάθος) Και εδώ θα θέσω την θεωρία του αγνώστου. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν κάποιον (και ειδικά εμείς οι Έλληνες), έχουν άμεσα μία άποψη... Για οτιδήποτε και αν είναι αυτό, όχι μόνο την συγγραφή. Μήπως πρέπει να τους αγνοήσει ο εκάστοτε συγγραφέας και να γράψει αυτό που τον εκφράζει? Σίγουρα θα είναι καλύτερος σε αυτό, από το να προσπαθήσει κάτι που δεν είναι του γούστου του. Στην τελική, δεν μπορούν όλα τα βιβλία να αρέσουν σε όλους

Τη λογική μου την έχω γράψει στο πρώτο πρώτο ποστ. Ας το αφήσουμε στις ιδιοτροπίες του Έλληνα αναγνώστη καλύτερα και να δούμε πώς αντιστρέφεται η κατάσταση.

 

 

Nihilio ελπίζω να σου αρέσει μέχρι στιγμής η Μόριγκαν

Είναι πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, αφήνει πολλές προοπτικές, αλλά έχω κάμποσες διαφωνίες μέχρι στιγμής (έμπλεξες με "δυσκοίλιο" αναγνώστη, τι να κάνουμε) με πιο βασική το ότι το βιβλίο θα μπορούσε να ήταν και σε ένα blog ή forum - του λείπει η επαγγελματική εμφάνιση (όχι ότι αυτό είναι κακό για πρώτο βιβλίο, αλλά δεν είναι ότι καλύτερο με βιβλίο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ)

Μόλις το τελειώσω (ακόμα στη γέννα είμαι να καταλάβεις κάπου σελίδα 100+) θα κάνω μια πιο αναλυτική κριτική για τα υπερ και τα κατά του.

[Naroualis]

Το θέμα αυτό είναι ο προσωπικός μου Γολγοθάς και περιμένω πολλές μέρες για να μπορέσω να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να πω τη γνώμη μου.

 

Από τη μια μεριά είμαι αυτό που λέει ο Σπύρος κι η Τιέσσα: Greek Mythology FanGirl. Όταν ήμουν στην πέμπτη δημοτικού, ο δάσκαλος και οι συμμαθητές μου βάζανε στοιχήματα αν θα έβρισκα random ονόματα στο μυθολογικό τοπίο, όπως το ποια είναι η θεία του αδελφού του μπατζανάκη της ξαδέλφης του ανηψιού του γιου του Νέστορα, και τις περισσότερες φορές, αν το random δεν περιείχε ακυροσύνες (πχ, ο μπατζανάκης να μην έχει αδελφό) το έβρισκα. Φυσικά από τότε έχω λησμονήσει πολλά, αλλάτο FanGirl δεν έχει πάψει να υπάρχει.

 

Στην ίδια μεριά είναι και το εξής: εξαπανέκαθεν, πώς να σας πω δηλαδή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν άκουγα τη λέξη "η ξωτικιά" που ερχόταν να χώσω το δάχτυλό μου στη μύτη όσο να βρω εγκεφαλο και να τον βγάλω έξω λίγο λίγο, σα μύξα. Αναρωτιόμουν πάντα γιατί τα θυληκά ξωτικά δεν λέγονταν ξωθιές, μιας και τελικά, αυτό είναι που επιτάσσει η ελληνική γραμματική. Και πολύ πρόσφατα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η "ξωθιά" ακουγόταν πολύ ελληνική για τα γούστα των όποιων μεταφραστών και συγγραφέων. Και ταπηροκρανίωσα.

 

Κι ύστερα είναι και το άλλο: αν έχεις περπατήσεις νύχτα στα στενά του Παγκρατίου (Παγκράτι, Δήμος Αθηναίων, καταμεσής στον πολιτισμό) με ένα σκυλί στο κατόπι σου, να μη σε αφήνει από τα μάτια του και να γρυλίζει σε όποιον σε πλησιάζει ή αν έχεις διασχίσει το δάσος της Καισαριανής βλέποντας κάπου στο βάθος ανάμεσα στα δέντρα δυο λαμπάκια να σε παρακολουθούν κι ακούγοντας βογκητά (έχουμε και γκιώνηδες και μπούφους), τότε πίστεψέ με, ΜΠΟΡΕΙΣ να φανταστείς την ύπαρξη βρικολάκων στην Ελλάδα. Κι όποιος έχει αντίθετη γνώμη, ας ρίξει μια ματιά στο Στόμα του Διαβολου του Αντώνη Κρύσιλα, που είναι αστικός κυρίως τρόμος, για να δει τι εννοώ.

 

Τι υπάρχει στην άλλη πλευρά; Μα αυτό που λέει κι ο Νιχίλιο: ΑΝ έχεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πεις, καλά θα κάνεις να την πεις ακριβώς όπως τη σκέφτεσαι χωρίς να πιέζεσαι και χωρίς να συμβιβάζεσαι. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα αξίζει τον κόπο να τη γράψεις ακόμη κι αν λέει για ντουόρφς (πωπω, τη μισώ αυτή τη λέξη τελικα). Το ελληνικό setting είναι μια επιπλέον επιλογή κι όχι κάτι που πρέπει να μας κατσικωθεί στο σβέρκο ως η ΜΟΝΗ επιλογή.

 

Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι ξεκινάμε να γράψουμε γιατί βλέπουμε αυτά που μας ταΐζουν, δηλαδή DnD και Τόλκιν. Και λογικά, στα πρώτα μας βήματα, παπαγαλίζουμε. Αλλά αντί να εξελιχθούμε ως συγγραφείς, να βρουμε το δικό μας πάτημα, τη δική μας θέση στον κόσμο του φανταστικού, προτιμάμε να συνεχίζουμε να παπαγαλίζουμε. Κι αυτό είναι που ακυρώνει την προσπάθεια να γραφτεί κάτι που να έχει ελληνικό χρώμα. Γιατί κακά τα ψέματα, ο συγγραφέας που εξελίσσεται στο τέλος θα στραφεί στον εαυτό του για να αντλήσει ιδέες και να μορφώσει το λόγο και τη δημιουργία του. Κι ο εαυτός του, πλην εξαιρέσεων, είναι Έλληνας, μεγαλωμένος στην Ελλάδα και με ελληνική νοοτροπία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. (Κι αυτό ισχύει και για όσους έχουν ένα μέρος αυτόυς του πακέτου.) Δηλαδή, και αυτή είναι η κατακλείδα της σκέψης μου, αν γράφεις αυτό που έχεις μέσα σου, με τον τρόπο που έχεις μέσα σου κι όχι με τον τρόπο που σου έχουν επιβάλλει οι άλλοι, σίγουρα γράφεις με ελληνικό τρόπο. Ακόμα κι αν δε μιλάς για σάτυρους και κένταυρούς.

 

Και κάτι που μπορεί να θεωρηθεί σπαμ: για μένα, τέρμα πια η καραμέλα ότι "αυτό ζητάει το κοινό". Το κοινό (το ευρύ κοινό) θα χάψει ό,τι του σερβίρεις με ασημένιο κουταλάκι. Άρα εσύ, ο εκδοτικός οίκος, δεν έχεις ούτε τα κότσια ούτε και τα !#$% να υποστηρίξεις κάτι καινούργιο κι αναμασάς τις αμερικανιές και τις κελτιές. Κι όταν σκάει μύτη "ο διάδοχος του Χάρυ Πότερ που μιλάει για την Αρχαία Ελλάδα" πας και γλύφεις το ροκανισμένο κόκκαλο. Νισάφι πια.

 

 

[Cassandra Gotha]

Είναι θέμα γούστου. Κι εμένα η ελληνική μυθολογία δεν μου κάνει το κλικ, πώς να το κάνουμε. Αν είναι να ασχοληθώ με ελληνικά στοιχεία στη φαντασία, θα προτιμήσω τις λαϊκές παραδόσεις που μιλάνε για τους σαϊταναρέους και τις δράκαινες (δράκαινα=σατανική, άσχημη γυναίκα, πιθανώς μάγισσα, που τρώει συνήθως παιδιά ). Και πάλι, δεν είναι το αγαπημένο μου στοιχείο. Η ελληνική επαρχία γενικά, μου δίνει μια αίσθηση αρρώστειας και θα τη χρησιμοποιούσα πιο πολύ για να γράψω τρόμο.

 

Τελευταία την έχω ακούσει με τη σλάβικη παράδοση. Μιλάμε για πολλά στοιχειά και τέρατα, πολλά πνεύματα που ζητούν εκδίκηση... Αλλά ας μην ξεφεύγω. Το θέμα μας είναι το αν γράφουμε όπως εμπνεόμαστε, ή αν μιμούμαστε. Για μένα θα ήταν μίμηση αν έγραφα ξαφνικά για το Δία και την Ήρα που τσακώνονται για τα κέρατά της, ή για μια κοιλάδα όπου ζουν ευτυχισμένες

(ευτυχισμένες=καλογαμημένες)

νύμφες και ένας μεθυσμένος Πάνας. Πολύ... Τομ Ρόμπινς θα μου φαινόταν αυτό!

 

Το καταλαβαίνω αυτό που λέτε για το τάισμά μας με Τόλκιν και DnD. Έχει γεμίσει ο τόπος. Όμως, προτιμώ αυτό, αν είναι καλογραμμένο, από την βεβιασμένη γραφή κάποιου που δεν έχει νιώσει ποτέ του πραγματικά Έλληνας, δεν έχει επισκεφθεί κανέναν αρχαιολογικό χώρο, ζει στην Αθήνα και δεν έχει πάει μια βόλτα από τον Κεραμικό ή το αρχαιολογικό μουσείο...

 

Θέλω να πω, αν δεν έχεις τριφτεί με έναν πολιτισμό, δεν τον έχεις αγαπήσει, τότε είναι μίμηση. Αν αγαπάς κάτι, δεν έχει καμία σημασία αν κατάγεσαι από τη χώρα του, έχεις περισσότερες πιθανότητες αυτό που γράφεις να είναι αυθεντικό. Προσωπικά, η Ελλάδα πάντα με πλήγωνε και με περιόριζε, (και συνεχίζει). Γιατί να το παλέψω και να ονομάζω τις ηρωίδες μου Μαριγούλα και Φροσύνη; Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου. Προτιμώ να πιαστώ από λαούς που με εμπνέουν και να γράφω σκεπτόμενη σαν κι αυτούς.

[Μικρός Πρίγκιπας]

Είναι πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, αφήνει πολλές προοπτικές, αλλά έχω κάμποσες διαφωνίες μέχρι στιγμής (έμπλεξες με "δυσκοίλιο" αναγνώστη, τι να κάνουμε) με πιο βασική το ότι το βιβλίο θα μπορούσε να ήταν και σε ένα blog ή forum - του λείπει η επαγγελματική εμφάνιση (όχι ότι αυτό είναι κακό για πρώτο βιβλίο, αλλά δεν είναι ότι καλύτερο με βιβλίο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ)

Μόλις το τελειώσω (ακόμα στη γέννα είμαι να καταλάβεις κάπου σελίδα 100+) θα κάνω μια πιο αναλυτική κριτική για τα υπερ και τα κατά του.

 

 

δόξα το θεό γεμίσαμε από γνώστεσ και επαγγελματίες.

 

αύτη η μετριοφροσήνη σας με έκανε να μην θέλω να ξανακούσω για το sff

 

μικρή λέξη η δυσκοιλιότητα για σένα..

Edited January 18, 2010 by Μικρός Πρίγκιπας

[Μικρός Πρίγκιπας]

δηλαδή μόλισ κάποιοσ πάει να κάνει κάτι σάυτή την χώρα, πεφτουμε πάνω του να τον κατασπαράξουμε με τις ατελείωτες γνώσεις μασ......"να ψοφήσει η κατσίκα του γέιτονα"

..."αφού δεν είναι το βιβλίο μου ικανό να εκδοθεί δεν είναι κανενός"

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ειναι τρόπος σκέψης μάγκεσ για άτομα που θέλουν να προάγουν πολιτισμό...

 

τελικά είμαστε γεμάτοι απο προέδρους,μα...κες και κριτικούς.

 

να γνωρίζετε οτι αυτός ο μικροαστισμός σας δεν επιτρέπει στην ομάδα σας να μεγαλώσει και είναι κρίμα γιατί υπάρχουν άτομα που αξίζουν....

[Μικρός Πρίγκιπας]

και τέλος θέλω να πω το εξής...

αν για το το μπλόκ αυτό με αυτέσ τια απαντήσεις ήταν υπεύθυνο για το φάντασι στην Ελλάδα...τότε το μόνο που θα διαβάζαμε θα ήταν παραμύθια και ιστορίες για καταδικασμένους και αποτυχημένουσ καλλιτέχνεσ που το σύστημα δεν τουσ επέτρεψε να ορθοποδήσουν κλπ κλπ

 

μια εκδοχή του Βασιλάκη Καϊλα με σύχρονεσ στοιχομυθίεσ....ΑααΑ και με ακαταλαβήστικα ονόματα όπως Αστρογθονττττ και Κλαμιααασιιον....

 

δεν συνεχίζω άλλο γιατί έχω να πώ πολά και πιο χοντρά για σχεδόν ολουσ σασ αλλα κάνω τόσους μήνεσ το ψάρι

[Naroualis]

Μικρέ Πρίγκηπα, όλοι θα θέλαμε ν' ακούσουμε την άποψή σου. Μόνο που εδώ κουβεντιάζουμε για την ελληνικότητα του φάνταζι. Αν έχεις κάτι να πεις σχετικά θα βοηθούσε πολύ. Όπως επίσης θα βοηθούσε να μας έλεγες όλα τα παραπάνω στο κατάλληλο τόπικ.

[Μικρός Πρίγκιπας]

κατανοητό και δεκτό.

τώρα όσο αφορά το θέμα του τόπικ...

 

κατ'αρχήν ππέπει να δίωξουμε την ιδιοτητα του επαγγελματία (συγγραφέας-ζωγράφος-μουσικός) και να δεχτούμε αυτή του αναγνώστη-θεατή-ακροατή.

Μόνο τότε μπορούμε να απολαύσουμε ένα έργο απο την οπτική που του αρμόζει και μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε το φάντασυ (ασ αφήσουμε την φαντασία μασ να ταξιδέψει).

απο εκεί και πέρα όταν οι εικόνες που εκλάβω είναι δυνατές δεν μ'απασχολεί η προέλευση αλλα το αποτέλεσμα που έχουν σε μένα (γονιμοποίηση ιδεών)

 

με απλά λόγια...το φάντασυ δεν έχει τόπο προέλευσης...μόνο προορισμού.

 

αν με πείθει αυτός που διαβάζω δεν με απασχολέι αν έχει επιρεαστεί απο τους Ολύμπιους ή από τον Μανιπέμερου

 

και είναι δύσκολο να πείθεισ με το έργο σου και όχι με πορδές.

 

παράδειγμα (και για το κολλήσω με τα ποιό πάνω )....διάβασα το "Ουροβόρος Κρίνος-Σμαράγδια με Ασήμ" 2 φορές. Το λάτρεψα.

η Γλώσσα είναι μεστή και συνάμα εύκολη, η αφήγηση άψογη.

τα ονόματα ψαγμένα καλά και ΕΥΗΧΑ.ο τρόποσ γραφής (2 διαφορετικοί για την ακρίβεια) ευφυής.

θα μπορούσα να πώ πως δίαβαζα ένα σύχρονο απόγονο του Guy de Maupassant.

 

απο την άλλη τα δύσκολα όνοματa, η χαοτική περιγραφή του χώρου αλλά και το πομπώδες ύφος που συνάντησα στα "Χρονικά της Αντάκρης" αλλά και στο "Το βασίλειο της Αράχνης" με κουράσανε σε μεγάλο βαθμό.

Δυστηχώς για αυτούς το "Σιλμαρίλλιον" γράφτηκε μία φορά...

 

τέλος έχουμε πολλόυς φερέλπιδες που γράφουν στο φόρουμ και στο περιοδικό...αύτό που βλέπω πολλές φορές είναι ενα μεταφιεσμένο σε φάντασυ "κατηγορώ" προς τουσ "κακούς εκδοτικούς"

 

αυτα βέβαια δεν θέλω να επισκιάσουν πολλά παιδιά που πραγματηκά άξίζουν και θα ήθελα να τους δώ να εκδίδονται.

 

 

...ελπίζω η δημοκρατία να ισχύει και αυτό το μύνημα να μην διαγραφεί....

 

 

ζητώ συγγνώμη για τα ορθογραφικά, είμαι με παλμτοπ στην δουλεία...και γράφω κρυφά

Edited January 18, 2010 by Μικρός Πρίγκιπας

[Naroualis]

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες σχετικά με τον προορισμό και την προέλευση. Όμως εδώ δε συζητάμε τον προορισμό, αλλά την προέλευσή του. Το υποφόρουμ έχει τίτλο Συγγραφή, οπότε η ερώτηση απευθύνεται έμμεσα μόνο στους αναγνώστες. Κυρίως απευθύνεται στους συγγραφείς. Σαν συγγραφέας ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σαν κάποιος που γράφει, εσύ τι θα έκανες; Θα έβαζες το ελληνικό στοιχείο μέσα στις ιστορίες σου και αν ναι, πως και γιατί;

 

Η σύγκριση μεταξύ βιβλίων ας γίνει σε ανάλογο τόπικ.

 

Και δε νομίζω να διαγράφηκε κάποιο μήνυμα, οπότε η επίκληση επί τς ισχύος της δημοκρατίας είναι μάλλον άκυρη εδώ.

[Nefeli]

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες σχετικά με τον προορισμό και την προέλευση. Όμως εδώ δε συζητάμε τον προορισμό, αλλά την προέλευσή του. Το υποφόρουμ έχει τίτλο Συγγραφή, οπότε η ερώτηση απευθύνεται έμμεσα μόνο στους αναγνώστες. Κυρίως απευθύνεται στους συγγραφείς. Σαν συγγραφέας ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, σαν κάποιος που γράφει, εσύ τι θα έκανες; Θα έβαζες το ελληνικό στοιχείο μέσα στις ιστορίες σου και αν ναι, πως και γιατί;

 

Η σύγκριση μεταξύ βιβλίων ας γίνει σε ανάλογο τόπικ.

 

Και δε νομίζω να διαγράφηκε κάποιο μήνυμα, οπότε η επίκληση επί τς ισχύος της δημοκρατίας είναι μάλλον άκυρη εδώ.

 

 

Όπως δεν είναι η κριτική βιβλίου κατάλληλη για αυτό το τόπικ, επίσης δεν είναι αυτοσκοπός να διορθώνουμε κάθε έναν που μιλάει... Μόνο οι συγγραφείς έχουν δικαίωμα να μιλήσουν σε αυτό το τόπικ δηλαδή? Όσον αφορά το θέμα του τόπικ, εγω προσωπικά δεν θα έβαζα αρχαιοελληνικά στοιχεία, ακριβώς γιατί στην Ελλάδα θεωρούνται το ίδιο ιερά με κάποιο θρησκευτικό κείμενο... Όσον αφορά για φάντασι στην Ελλάδα, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δεν θα έγραφα γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θα έβγαζα σωστά το ύφος που θα ήθελα, αλλά θα διάβαζα με ευχαρίστηση κάποιον που θα έγραφε.

[Nihilio]

κατανοητό και δεκτό.

τώρα όσο αφορά το θέμα του τόπικ...

 

κατ'αρχήν ππέπει να δίωξουμε την ιδιοτητα του επαγγελματία (συγγραφέας-ζωγράφος-μουσικός) και να δεχτούμε αυτή του αναγνώστη-θεατή-ακροατή.

Μόνο τότε μπορούμε να απολαύσουμε ένα έργο απο την οπτική που του αρμόζει και μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε το φάντασυ (ασ αφήσουμε την φαντασία μασ να ταξιδέψει).

απο εκεί και πέρα όταν οι εικόνες που εκλάβω είναι δυνατές δεν μ'απασχολεί η προέλευση αλλα το αποτέλεσμα που έχουν σε μένα (γονιμοποίηση ιδεών)

 

με απλά λόγια...το φάντασυ δεν έχει τόπο προέλευσης...μόνο προορισμού.

 

αν με πείθει αυτός που διαβάζω δεν με απασχολέι αν έχει επιρεαστεί απο τους Ολύμπιους ή από τον Μανιπέμερου

 

και είναι δύσκολο να πείθεισ με το έργο σου και όχι με πορδές.

 

παράδειγμα (και για το κολλήσω με τα ποιό πάνω )....διάβασα το "Ουροβόρος Κρίνος-Σμαράγδια με Ασήμ" 2 φορές. Το λάτρεψα.

η Γλώσσα είναι μεστή και συνάμα εύκολη, η αφήγηση άψογη.

τα ονόματα ψαγμένα καλά και ΕΥΗΧΑ.ο τρόποσ γραφής (2 διαφορετικοί για την ακρίβεια) ευφυής.

θα μπορούσα να πώ πως δίαβαζα ένα σύχρονο απόγονο του Guy de Maupassant.

 

απο την άλλη τα δύσκολα όνοματa, η χαοτική περιγραφή του χώρου αλλά και το πομπώδες ύφος που συνάντησα στα "Χρονικά της Αντάκρης" αλλά και στο "Το βασίλειο της Αράχνης" με κουράσανε σε μεγάλο βαθμό.

Δυστηχώς για αυτούς το "Σιλμαρίλλιον" γράφτηκε μία φορά...

 

τέλος έχουμε πολλόυς φερέλπιδες που γράφουν στο φόρουμ και στο περιοδικό...αύτό που βλέπω πολλές φορές είναι ενα μεταφιεσμένο σε φάντασυ "κατηγορώ" προς τουσ "κακούς εκδοτικούς"

 

αυτα βέβαια δεν θέλω να επισκιάσουν πολλά παιδιά που πραγματηκά άξίζουν και θα ήθελα να τους δώ να εκδίδονται.

 

 

...ελπίζω η δημοκρατία να ισχύει και αυτό το μύνημα να μην διαγραφεί....

 

 

ζητώ συγγνώμη για τα ορθογραφικά, είμαι με παλμτοπ στην δουλεία...και γράφω κρυφά

Δε με βρίσκεις να διαφωνώ και πολύ στο πρώτο σκέλος.

Ως αναγνώστης απαιτώ να διαβάσω ένα καλό βιβλίο πρώτα από όλα. Ανέφερα λοιπόν το Σμαράγδια με Ασήμι (που ακόμα δεν το έχω τελειώσει όπως είπα) επειδή με ρώτησε η συγγραφέας και τόνισα ένα πρόβλημα (για το οποίο υπεύθυνη δεν είναι μόνο αυτοί αλλά και ο εκδοτικός και ο/η επιμελητής του βιβλίου) το οποίο ψιλοβλέπω στα Ελληνικά φάνταζυ βιβλία: δεν στέκουν σε σχέση με τα γενικότερα στάνταρ, χτυπάνε άσχημα στο ματι. Και εντάξει, όταν μιλάμε για guerilla publishing του τύπου "Πτεράργυροι" (που παρεπιμπτόντως το πρώτο έχανε λόγω της επιμέλειας, αλλά στεκόταν κατά τα άλλα από μόνο του) ή το "Δύναμη και Τιμή" της Ανθίππης Φιαμού (που διάβασα πρόσφατα) ή, πιο παλιά, τα δύο "Βασίλεια της Αράχνης". Ενώ δουλειές ΕΦ και Τρόμου κυκλοφορούν και είναι αντάξια των στάνταρ της αγοράς, το Ελληνικό Φάνταζυ (που έχω διαβάσει τουλάχιστον) είναι σαν παιδί Β' κατηγορίας.

Αν μεθαύριο κυκλοφορήσω κι εγώ ένα φάνταζυ βιβλίο θα θέλω την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση, θα έχω άδικο να το θεωρώ αυτό πρόβλημα;

[Μικρός Πρίγκιπας]

 

Η σύγκριση μεταξύ βιβλίων ας γίνει σε ανάλογο τόπικ.

 

Και δε νομίζω να διαγράφηκε κάποιο μήνυμα, οπότε η επίκληση επί τς ισχύος της δημοκρατίας είναι μάλλον άκυρη εδώ.

 

ευχαριστώ Narualis

 

δεν είμαι συγγραφέας έιμαι αναγνώστης και σαν επάγγελμα εικαστικός.

θα σου απαντήσω ώς εικαστικός λοιπόν...δημιουργός προσ δημιουργό.

άν κάποιος θελήσει να ασχοληθεί με την ελληνική μυθοπλασία και αυτό που θα δημιουργήσει να είναι ρηξικέλευθο και όχι μια κακή ανατύπωση των παλιών...τότε εισέρχεται σε πολύ βαθιά νερά.

κατα την γνώμη μου η προκάτοχοί μας δημιούργησαν, πλάσανε και αναπλάσανε απίστευτους κόσμους και μύθους (συγγραφικά και καλλιτεχνικά)

οπότε κάθε φορά που κάποιος δοκιμάσει να ασχοληθεί με αυτά, θέλοντας και μη έρχεται αντιμέτωπος με την σύγκριση...και δυστυχώς ο αντίπαλος είναι τεράστιος.

 

η πρόταση μου είναι το πάντρεμα.

είμαι στην εποχή του διαδυκτίου, όλη η Γη κατω απο μια σκεπή.

 

στην τελική ο Πλάτωνας μας δίδαξε πως ΟΛΕΣ οι ιδέες κατοικούν στο ίδιο χώρο

[Morigan]

Δε με βρίσκεις να διαφωνώ και πολύ στο πρώτο σκέλος.

Ως αναγνώστης απαιτώ να διαβάσω ένα καλό βιβλίο πρώτα από όλα. Ανέφερα λοιπόν το Σμαράγδια με Ασήμι (που ακόμα δεν το έχω τελειώσει όπως είπα) επειδή με ρώτησε η συγγραφέας και τόνισα ένα πρόβλημα (για το οποίο υπεύθυνη δεν είναι μόνο αυτοί αλλά και ο εκδοτικός και ο/η επιμελητής του βιβλίου) το οποίο ψιλοβλέπω στα Ελληνικά φάνταζυ βιβλία: δεν στέκουν σε σχέση με τα γενικότερα στάνταρ, χτυπάνε άσχημα στο ματι. Και εντάξει, όταν μιλάμε για guerilla publishing του τύπου "Πτεράργυροι" (που παρεπιμπτόντως το πρώτο έχανε λόγω της επιμέλειας, αλλά στεκόταν κατά τα άλλα από μόνο του) ή το "Δύναμη και Τιμή" της Ανθίππης Φιαμού (που διάβασα πρόσφατα) ή, πιο παλιά, τα δύο "Βασίλεια της Αράχνης". Ενώ δουλειές ΕΦ και Τρόμου κυκλοφορούν και είναι αντάξια των στάνταρ της αγοράς, το Ελληνικό Φάνταζυ (που έχω διαβάσει τουλάχιστον) είναι σαν παιδί Β' κατηγορίας.

Αν μεθαύριο κυκλοφορήσω κι εγώ ένα φάνταζυ βιβλίο θα θέλω την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση, θα έχω άδικο να το θεωρώ αυτό πρόβλημα;

 

 

Εδώ οφείλω να δηλώσω μπερδεμένη. .. Ποια είναι τα στάνταρ των βιβλίων και γιατί δεν τα έχουν τα φάντασι? Σαφώς ρωτάω για όλο τον κλάδο της ελληνικής φανταστικής λογοτεχνίας και όχι μόνο του δικού μου βιβλίου. το πρόβλημα δηλαδή είναι η παρουσίαση τους? Ή ότι δεν είναι τοσο καλά όσο τα ξένα? Γιατί αν είναι το δεύτερο, νομίζω ότι εμπίπτει στην κατηγορία της προκατάληψης λόγω ελληνικότητας (μου). Έχω διαβάσει ξένα φάντασι, που πραγματικά προσπαθούσα να κόψω τις φλέβες μου με τις σελίδες, και ελληνικά που ήταν σαφώς καλύτερα.

[Μικρός Πρίγκιπας]

Δε με βρίσκεις να διαφωνώ και πολύ στο πρώτο σκέλος.

Ως αναγνώστης απαιτώ να διαβάσω ένα καλό βιβλίο πρώτα από όλα. Ανέφερα λοιπόν το Σμαράγδια με Ασήμι (που ακόμα δεν το έχω τελειώσει όπως είπα) επειδή με ρώτησε η συγγραφέας και τόνισα ένα πρόβλημα (για το οποίο υπεύθυνη δεν είναι μόνο αυτοί αλλά και ο εκδοτικός και ο/η επιμελητής του βιβλίου) το οποίο ψιλοβλέπω στα Ελληνικά φάνταζυ βιβλία: δεν στέκουν σε σχέση με τα γενικότερα στάνταρ, χτυπάνε άσχημα στο ματι. Και εντάξει, όταν μιλάμε για guerilla publishing του τύπου "Πτεράργυροι" (που παρεπιμπτόντως το πρώτο έχανε λόγω της επιμέλειας, αλλά στεκόταν κατά τα άλλα από μόνο του) ή το "Δύναμη και Τιμή" της Ανθίππης Φιαμού (που διάβασα πρόσφατα) ή, πιο παλιά, τα δύο "Βασίλεια της Αράχνης". Ενώ δουλειές ΕΦ και Τρόμου κυκλοφορούν και είναι αντάξια των στάνταρ της αγοράς, το Ελληνικό Φάνταζυ (που έχω διαβάσει τουλάχιστον) είναι σαν παιδί Β' κατηγορίας.

Αν μεθαύριο κυκλοφορήσω κι εγώ ένα φάνταζυ βιβλίο θα θέλω την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση, θα έχω άδικο να το θεωρώ αυτό πρόβλημα;

 

......ειλικρινά σε έχασα.......τι εννοείς ?

 

 

ΥΓ¨: φίλε μου δεν διαβάζεις ώς "αναγνώστης" αλλα ώς "κριτής"

 

και να ξέρεις η ημιμάθεια υπάρχει ακόμη και στην κριτική....