Laguna Seca

[mman]

 

Laguna Seca

 

Όνομα Συγγραφέα: Μιχάλης Μανωλιός

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Βία; Όχι.

Σεξ; Ννννόχι...

Αριθμός Λέξεων:3499

Αυτοτελής; Ναι.

Σχόλια:

1) Πολλά ευχαριστώ στους Μανώλη Κουρή, Λίλυ Μυλωνά και Λουκά Αρμπιλιά για τις τεχνικές λεπτομέρειες. Για οποιεσδήποτε ανακρίβειες και λάθη ευθύνομαι φυσικά μόνο εγώ.

2) Θα δώσω links σχετικά με την ορολογία μετά τη λήξη της ψηφοφορίας, οπότε και θα απαντήσω στα σχόλιά σας, για τα οποία σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

3) Λόγω του ότι το συνημμένο αρχείο Word έχει καλύτερη μορφοποίηση και βολικότερο σχεδιάγραμμα κούρσας, προτείνω να το διαβάσετε από κει.

 

Links μετά το τέλος του διαγωνισμού:

Ορολογία

Δοκιμαστικός Γύρος στη Laguna Seca (δείτε το βίντεο στη μέση της σελίδας)

 

Laguna Seca - short.doc

 

Laguna Seca

 

«Σήκωσέ με!»

Ο Κέισυ, βγαίνοντας δεύτερος απ’ τη New Holland μετά τον Κόλιν, ξέχασε για την ώρα το λάθος του προτελευταίου γύρου στο S της Elf και την παρoλίγο πτώση. Άνοιξε απαλά το γκάζι, και με εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα, άφησε το τιμόνι και τους ώμους της, την έπιασε απ’ τα δεμένα πίσω μαλλιά και τράβηξε δυνατά. Η Ντάρια, κολυμπώντας στην αδρεναλίνη της κούρσας, ούτε που κατάλαβε τον γλυκό πόνο στο κρανίο της. Οι ανθεκτικές της ρίζες και ο πανίσχυρος αυχένας σήκωσαν άνετα τα διακόσια οχτώ κιλά μέταλλου, ενισχυμένου ανθρακονήματος και σάρκας στον πίσω της τροχό και οι δυο τους συνέθεσαν για λίγες στιγμές ένα υπέροχο σύμπλεγμα, με τον Κέισυ να δείχνει με το ελεύθερο χέρι τους μηχανικούς τους που χειροκροτούσαν δίπλα στον τερματισμό, και την Ντάρια να αποκαλύπτει την αψεγάδιαστη εμπρός όψη της που δεν έκρυβε κανένα ανύπαρκτο φέρινγκ. Το μισάνοιχτο στόμα της, ανέκφραστο ακόμα από την αντιανεμική σύσφιξη, και η συνεχής δακρύρροια δεν μπορούσαν ούτε για μια στιγμή να κρύψουν μια σχεδόν παιδική αλλά άγρια, ασυγκράτητη χαρά.

 

Ο Κέισυ κοντοστάθηκε έξω απ’ την πόρτα της. Οι ήχοι που έρχονταν από μέσα ήταν παραπάνω από σαφείς. Αναστέναξε σιγανά και στηρίχτηκε με το ένα χέρι στον τοίχο. Τι πλάσμα! Μετά από κάθε αγώνα, εκείνος δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, και η μοτοσικλέτα του έπαιρνε σβάρνα ολόκληρο το μηχανικό τιμ. Ο Κέισυ ρούφηξε ακόμα μια γουλιά από το ισοτονικό ποτό του και διόρθωσε τον εαυτό του. Ήθελε να είναι δίκαιος με τους ανθρώπους. Είχε πάρει ολόκληρο το μηχανικό τιμ –ναι, και την Αλέσσα. Τώρα όμως είχε κατασταλάξει στον Ράινερ, έναν δυνατό, σχεδόν δίμετρο αεροδυναμιστή. Ξεκίνησε κουτσαίνοντας να γυρίσει στο δωμάτιό του –από την κούραση δεν είχε βρει το κουράγιο ούτε να βγάλει τα αγωνιστικά του παπούτσια που δεν είχαν τακούνι.

Με το καλαμάκι στο στόμα, κούνησε στωικά το κεφάλι του. Ο Ράινερ ήταν ωραίος τύπος, αλλά και σωματικά ήταν καλή επιλογή. Αν και ο σκελετός της ήταν από τιτάνιο, ήταν πιο δύσκολο να κουμαντάρεις αυτό το θηρίο στο κρεβάτι απ’ ότι στην πίστα, όπως είχε διαπιστώσει ο Κέισυ εκείνες τις δύο ή τρεις φορές. Σχεδόν τραυματικές εμπειρίες. Τίναξε το κεφάλι του αριστερά-δεξιά σαν να αρνιόταν τις αναμνήσεις. Καταραμένος συγχρονισμός! Είχαν ελπίσει πως μια απλή σεξουαλική σχέση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ουσιαστικότερο και κυρίως να μπαλώσει αταίριαστες φερομόνες και ελαττωματικές αλληλουχίες γονιδίων. Και, φυσικά, το μόνο που είχαν καταφέρει ήταν να καταστρέψουν την περσινή πρώτη τους χρονιά –και να κάνουν το πρόβλημα του ανύπαρκτου συγχρονισμού τους βούκινο. Μόνο μία μηχανή δεν είχε σχέση με τον αναβάτη της, κι αυτή την καβαλούσε ο κουτσός.

Ο Κέισυ σήκωσε ψηλά το κεφάλι. Δεν ήταν πάντα εύκολο να σκέφτεσαι σαν νικητής, αλλά αν δεν είχε μάθει να το κάνει, δεν θα είχε φτάσει ποτέ ως εδώ. Ποτέ δεν του έλειψαν οι γυναίκες. Τα πάντοκ γκερλ έκαναν ουρές για κάθε αναβάτη του WGP, ακόμα κι αν αυτός παρουσιαζόταν στην απονομή περπατώντας σαν μεθυσμένη βάρκα.

Και δεν έπρεπε να παραπονιέται ούτε για την Ντάρια. «Ο κουτσός και η ελαττωματική», το μοναδικό μη συγχρονισμένο πλήρωμα, είχαν φτάσει να διεκδικούν το πρωτάθλημα μέχρι τον τελευταίο γύρο.

Είχε φτάσει έξω απ’ το δικό του δωμάτιο, όταν, εντελώς απροειδοποίητα, όπως τόσες άλλες φορές αυτά τα δύο χρόνια, η Μισέλ πότισε ξανά οδύνη το μυαλό του. Ο Κέισυ χώθηκε γρήγορα μέσα, πριν τον δει κανείς να δακρύζει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Ακούμπησε την πλάτη του στην εσωτερική πλευρά της πόρτας και εγκατέλειψε τους ώμους του στην τρικυμία των δακρύων.

Γιατί ο εφιαλτικός ήχος ηχούσε ακόμα ολοζώντανα στ’ αυτιά του.

Κινητήρας!

Το αριστερό του χέρι θυμόταν σαν τώρα το δέρμα της να μαλακώνει με την πτώση της ταχύτητας, ενώ στηριζόταν όρθιος στις ωμοπλάτες της.

Το δεξί του νόμιζε ότι έσφιγγε ακόμα τα μαλλιά της, κρατώντας το χαλαρό κεφάλι ψηλά και το πρόσωπο, με τα μάτια γυρισμένα στο λευκό, μακριά από κείνα του κοινού.

Και το στόμα του ακόμα έκλαιγε στην ενδοεπικοινωνία, φτύνοντας τη ζελατίνα. Μη μου πεθαίνεις, γαμώτο!

 

«Αν κερδίσουμε, δεν μας νοιάζει τι θα κάνουν εκείνοι».

Μόνοι στο δωμάτιό της, μια ώρα αργότερα.

Η Ντάρια ακουμπούσε στο κεφαλάρι. Ήταν με το εσώρουχο, και τα ατελείωτα πόδια της, σχεδιασμένα για να συνεργάζονται ακούραστα με την πίσω ανάρτηση, έκαναν το κρεβάτι να μοιάζει κοντό. Η λεκάνη, με τη διαφήμιση του Cinzano να μισοφαίνεται στην εξωτερική πλευρά των γλουτών και το σχήμα που ψιθύριζε στα λαγόνια εκατομμυρίων ανδρών στον κόσμο, στον νου του Κέισυ δεν έφερνε πια παρά μόνο την συμβολή της στη μετατόπιση του βάρους του στις στροφές. Το μικρό notebook που ακουμπούσε πάνω της δεν έκρυβε την κεντρική υποδοχή για το βύσμα του κινητήρα προς τον νωτιαίο μυελό, στο σημείο όπου κανονικά θα υπήρχε ένας αφαλός. Η σύζευξή τους με τα μηχανικά και ηλεκτρονικά μέρη της μοτοσικλέτας κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν απόλυτη. Δεν υπήρχε τρόπος να απεμπλακούν και αν… –ο Κέισυ έσπρωξε τις μαύρες αναμνήσεις στο βάθος του μυαλού του.

«Αν τερματίσουμε δεύτεροι, ο Κόλιν και η Τζούλια πρέπει να τερματίσουν τέταρτοι», συνέχισε. «Αλλά αυτό είναι πολύ απίθανο –εκτός αν πέσουν. Οπότε δεν μας μένει παρά μόνο η νίκη».

Ένα κοντό άσπρο φανελάκι προσπαθούσε να καλύψει δύο στήθη πλασμένα από αντρικές ονειρώξεις. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν ακόμα πιασμένα πίσω σε αλογοουρά και, όπως πάντα, δεν θα έκανε τον κόπο να ξεβγάλει το αγωνιστικό της βάψιμο πριν τη βραδινή δεξίωση. Τα μαύρα αντιθαμβωτικά λογότυπα της Lancôme κάτω απ’ τα μάτια τής έδιναν μια απατηλά πολεμική όψη, και ο Κέισυ ήταν σίγουρος ότι ανάμεσα στις ωμοπλάτες της ακόμα δέσποζε η μαμά Fiat Yamaha.

Η Ντάρια τον κοίταξε μ’ εκείνα τα ελάχιστα σχιστά μάτια, σαν τραβηγμένα απ’ την ταχύτητα προς τα ανεπαίσθητα αυλάκια δακρύρροιας. «Το σύμπαν είναι μεγάλο», είπε σιγά.

«…τι;» έκανε εκείνος ξέπνοα.

Μόλις τότε πρόσεξε την προβολή του notebook. Ένα τρισδιάστατο τσαμπί γαλαξίες, με ένα μικρό κείμενο από κάτω, κρεμόταν στον αέρα μπροστά της. Προφανώς μια φωτογραφία από το Webb.

«Το σύμπαν έχει εκατό δισεκατομμύρια γαλαξίες», σχεδόν ψιθύρισε εκείνη μαγεμένη.

«Ναι, είναι πολύ μεγάλο», συμφώνησε βιαστικά ο Κέισυ. «Λοιπόν-»

«Δεν ήξερα», έκανε εκείνη σαν να ζητάει συγνώμη. «Μόλις το έμαθα. Είναι δισεκατομμυρίων ετών».

Πάμε πάλι. Ο άντρας έστρεψε το βλέμμα του από τη μοτοσικλέτα. Η τηλεόρασή της, αν και χωρίς ήχο, έπαιζε όπως πάντα καρτούν. Ένα μπαλέτο αργεντινόσαυρων έκανε αέρινες πιρουέτες πάνω σε πουέντ.

«Κι εγώ δεν ξέρω αν θα ζήσω μέχρι τα δέκα».

Ξαναγύρισε προς τη γυναίκα. Κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί της και ακούμπησε τους αγκώνες στα γόνατά του. «Αυτό το ήξερες όμως», είπε.

«Ναι», είπε η Ντάρια κοιτώντας τη φωτογραφία, «είναι μόνο που… να, οι άνθρωποι ζουν τόσο λίγο, κι εγώ θα ζήσω ακόμα λιγότερο και…» τα μάτια της γύρισαν σ’ εκείνον, «Κέισυ, είμαι ήδη τριών χρονών κι έχω φάει σχεδόν όλη μου τη ζωή στην πίστα και στον εξομοιωτή».

Τα δικά του έδειξαν έκπληξη. «Νόμιζα ότι σου άρεσε να τρέχεις».

«Φυσικά και μου αρέσει να τρέχω. Μπορεί να τα θαλάσσωσαν στον συγχρονισμό μας, αλλά αυτό τουλάχιστον το πέτυχαν μια χαρά».

«Ωραία», έκανε ο Κέισυ απόλυτα σοβαρά τώρα. «Τότε άσε με να σου θυμίσω κάτι που επίσης ξέρεις, κυρία τρίχρονη που μόλις ανακάλυψες το σύμπαν: δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζήσουν ελάχιστα περισσότερο από σένα, γιατί, για το σύμπαν που μόλις ανακάλυψες, τα ογδόντα χρόνια δεν διαφέρουν καθόλου απ’ τα δέκα, και θα περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους, όχι μόνο χωρίς να το γνωρίσουν, αλλά και κάνοντας μια δουλειά που δεν τους αρέσει καθόλου. Χωρίς φήμη, χωρίς πολυτέλεια και χωρίς ανέσεις. Αν είναι τυχεροί».

Το βλέμμα της κατέβηκε ντροπαλά στη φωτογραφία. «Το ξέρω».

«Αλλά εσύ αλήθεια είσαι τυχερή». Έκανε μια μικρή παύση, κοίταξε το πάτωμα και μετά ξανά την Ντάρια. «Τα πάντα είναι λεφτά, κορίτσι μου. Μία μοτοσικλέτα του MotoGP στοίχιζε ήδη περίπου τριάμισι εκατομμύρια δολάρια την αγωνιστική σαιζόν, αλλά έβγαζε λεφτά με τη σέσουλα. Γιατί τους ήρθε να τις κάνουν εξήντα κιλά βαρύτερες και πολύ πιο περίπλοκες πενταπλασιάζοντας το κόστος; Γιατί βάζοντας εσάς πάνω στον κινητήρα, δεν ξέρουν πού στο διάολο να στοιβάξουν τα βουνά –τι λέω;– τις οροσειρές από λεφτά. Πάρε το πρωτάθλημα στη Laguna Seca, κοπέλα μου, και θα είσαι πιο αναγνωρίσιμη κι απ’ την Πρόεδρο της Αμερικής».

Σταμάτησε για μια στιγμή. Η μοτοσικλέτα σιωπούσε. «Τα πάντα είναι λεφτά. Θες να σ’ το πω αλλιώς;» συνέχισε εκείνος. «Η εταιρεία επένδυσε ένα τεράστιο ποσό για τη δημιουργία, τη συντήρηση και την εκπαίδευσή σου. Έχεις ένα χρέος να αποπληρώσεις. Και οι ανταγωνιστές αλλάζουν συνεχώς. Οι συνθήκες αλλάζουν συνεχώς. Ίσως ποτέ να μην έχουμε καμία άλλη τέτοια ευκαιρία στην καριέρα μας. Πάρε το πρωτάθλημα στη Laguna Seca και το χρέος σου θα γίνει σημαντικά μικρότερο. Τόσο που, αν το θέλεις τόσο πολύ, ίσως μπορέσεις να αποσυρθείς μια ώρα αρχύτερα».

Ο Κέισυ σηκώθηκε μέσα στην ησυχία και τη σιωπή και την πραγματικότητα και περπάτησε αδέξια μέχρι την πόρτα.

«Σύμπαν!» μουρμούρισε μόνο.

«Έι, Κέισυ», ήρθε η φωνή της όταν εκείνος είχε σχεδόν βγει. Γύρισε και την κοίταξε.

«Κέισυ, συγνώμη για το highside μετά το σικέιν της Elf», η γυναίκα άνοιξε απολογητικά τα χέρια της πάνω στο κρεβάτι. «Δεν έπρεπε να χάσω την πρόσφυση πίσω. Αλλά δεν εκτίμησα σωστά τα δεδομένα από τους αισθητήρες ελαστικών».

Ο άντρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

«Ευτυχώς που κρατήθηκες πάνω μου. Θα τα είχα τινάξει όλα στον αέρα».

«Σημασία έχει ότι δεν πέσαμε. Ξέχνα το. Θα είσαι η ταχύτερη στην αυλαία, Ντάρια. Αλλά πριν απ’ αυτό, κοίτα να είσαι η ομορφότερη απόψε», της είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Γαμημένε συγχρονισμέ!

 

Μετά την αναμνηστική φωτογραφία, η Ντάρια πήρε ένα ποτήρι σαμπάνια και πλησίασε την Πέρσα. Είχε προσέξει ότι είχε στηθεί στην άκρη του κάδρου, προφανώς για να σιγουρέψει ότι η, έντεχνα καλυμμένη από το μακρύ φόρεμα, αριστερή πλευρά του σώματός της δεν θα ακουμπούσε σε κανέναν.

«Πώς είσαι;» τη ρώτησε ανήσυχα.

Η Πέρσα, μια μηχανή με κοντό μαύρο κούρεμα αλά Λουΐζ Μπρουκς, χαμογέλασε, ίσως λίγο σφιγμένα, αλλά σίγουρα ικανοποιητικά για τους φωτογραφικούς φακούς που παραμόνευαν. «Ε, ξέρεις πώς είναι. Πονάω, αλλά με τις ενέσεις είναι ανεκτό. Ο κινητήρας να είναι καλά και τα υπόλοιπα αντέχονται».

«Πότε μπαίνεις στο χειρουργείο;»

«Αύριο κιόλας», απάντησε δείχνοντας στην Ντάρια το σκέτο νερό που κρατούσε στο καλό της χέρι. «Θα εγχειριστώ εδώ –δεν υπάρχει χρόνος».

Λόγω του συγχρονισμού, οι πτώσεις ήταν πολύ πιο σπάνιες, αλλά και πολύ διαφορετικές. Η Ντάρια ανατρίχιασε στην εικόνα που αντίκρισαν όταν έριξαν γύρο στην Πέρσα και τον Ντέρεκ. Τα αιμοστατικά λειτούργησαν άψογα βέβαια, οπότε δεν άφηνε παρά μικρές σταγόνες στον αέρα και στο οδόστρωμά πίσω της, αλλά ο ήχος! Η αντιανεμική σύσφιξη μυών δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα σε μια τόσο μεγάλη πληγή που τη φυσάει ένα ρεύμα αέρα τριακοσίων χιλιομέτρων την ώρα. Η Πέρσα ούρλιαζε την ώρα που την προσπερνούσαν, και δεν σταμάτησαν να την ακούνε παρά μόνο ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο μακριά.

«Δεν θα φαίνεται τίποτα απ’ την πλαστική», είπε καθησυχαστικά η Ντάρια. «Το καλλιεργημένο δέρμα-»

Αλλά η Τζούλια, εμφανώς σε μεγάλα κέφια, τις διέκοψε. «Πέρσα, συγνώμη, αλλά βλέπω τους αναβάτες μας να μιλάνε και είμαι βέβαιη ότι κάτι μας σκαρώνουν».

Πήρε την Ντάρια αγκαζέ, μια εικόνα που προσέλκυσε πολλούς φακούς, και άρχισαν να περπατούν ανάμεσα στους επίσημους, προς την άλλη άκρη της τεράστιας αίθουσας.

«Μια χαρά τα πήγαινες σ’ εκείνο το highside, φιλενάδα. Πώς κατάφερε και κρατήθηκε πάνω σου ο Κέισυ;»

«Δεν… ξέρω κι εγώ; Δεν είχα το μυαλό μου στην κούρσα».

«Μα πώς γίνεται να μην έχεις το μυαλό σου στην κούρσα;» απόρησε η Τζούλια. «Στο δικό μου μυαλό, εκτός απ’ τον Κόλιν, δεν χωράει τίποτ’ άλλο: Κούρσα, κούρσα, κούρσα».

«Εντάξει, κι εγώ το σκέφτομαι πολύ, απλώς είναι η γνώση ότι όλη αυτή η ανάγκη για τρέξιμο είναι γονιδιακά σχεδιασμένη…»

«Τι σημασία έχει;» Η Τζούλια σταμάτησε, άφησε το χέρι της Ντάρια και στράφηκε να την κοιτάξει στα μάτια. «Φιλενάδα, δεν είσαι ευτυχισμένη όταν τρέχεις;»

Η Ντάρια κοίταξε για μια στιγμή στο πλάι. «Φυσικά και είμαι. Απλώς δεν μου φαίνεται αρκετό…»

«Ντάρια, ας είμαστε ειλικρινείς. Ξέρεις πόσο πολύ θέλω να πανηγυρίσω στη Laguna Seca και γνωρίζεις πόσο σας εκτιμά και τους δύο ο Κόλιν. Αλλά ξέρεις τι μου είπε μετά τον αγώνα; Μου είπε, “Μωρό μου, κρατάμε το πρωτάθλημα στα χέρια μας. Μην αφήσουμε να μας το πάρουν ο κουτσός και η ελαττωματική”».

«Τζούλια…»

«Ω, ξέχνα το. Συγνώμη, δεν έπρεπε να το πω αυτό».

«Τζούλια…» η Ντάρια κοιτούσε τους δύο αναβάτες που γελούσαν στο βάθος, «είσαι… ερωτευμένη;»

Η γυναίκα απέναντί της έμεινε για μια στιγμή σοβαρά σιωπηλή. «Πες μου τι σημαίνει η λέξη, και θα σου απαντήσω», είπε μετά.

Η Ντάρια την κοίταξε στα μάτια, κρατώντας το ποτήρι της με τα δύο χέρια στο ύψος του στήθους. «Δ-Δεν ξέρω», μουρμούρισε τόσο σιγανά που μόλις ακούστηκε.

Η Τζούλια κοίταξε για μια στιγμή προς την οροφή. Έκλεισε τα μάτια της, και μια υποψία χαμόγελου εμφανίστηκε στα κατακόκκινα χείλη. «Είμαι…» το κεφάλι της άρχισε να γέρνει ανεπαίσθητα αριστερά-δεξιά σαν να έπαιρνε εικονικές ανηφορικές σε κάποια κρυφή πίστα στο μυαλό της. «Είμαστε…» τα μάτια της άνοιξαν ξανά και οι στροφές έγιναν κατηφορικές καθώς κοίταζε την Ντάρια «…σε αρμονία».

 

Laguna Seca.

Η Ντάρια αγκάλιαζε τα γόνατά της κοιτώντας μπροστά, πάνω στο κρεβάτι. Ολόκληρη μέσα στην αγκαλιά του Ράινερ που, με ερωτική ευλάβεια, έλυνε τα μαλλιά της.

«Στο ‘λεγα ότι άδικά ανησυχούσες», είπε εκείνος. «Τα φάρμακα πάντα πιάνουν. Ποτέ δεν αφήνουν περίοδο να πέσει πάνω σε αγώνα».

Εκείνη χαμογέλασε ευχαριστημένη. «Τώρα ανησυχώ για τον αγώνα. Είναι η κούρσα της ζωής μας».

Ο Ράινερ τελείωσε με τα μαλλιά της και τα άφησε ελεύθερα να κρύψουν το λογότυπο της ομάδας. «Εγώ πάλι, καθόλου. Τι κι αν έχουν την pole position; Έχουμε καλύτερη εκκίνηση. Θα την έχεις περάσει πριν την φουρκέτα Andretti».

Την έκλεισε στα τεράστια μπράτσα του. Μέσα τους ένιωθε γυναίκα, παιδί. Γυναίκα. «Ράινερ», ρώτησε με κλειστά μάτια, «γιατί κοντά σου νιώθω τόσο μικρή;»

«Μμμ… Ίσως επειδή σου ρίχνω ένα κεφάλι και σαράντα κιλά;»

«Όχι, δεν εννοώ σωματικά…»

«Μήπως επειδή σε περνάω τριάντα δύο χρόνια;»

Η Ντάρια κούνησε αρνητικά το κεφάλι και ετοιμάστηκε να πει κάτι, αλλά ο άντρας την πρόλαβε. «Α», είπε σχεδόν αδιάφορα. «Μάλλον επειδή θα σε συνοδεύω για δεκαπέντε μέρες διακοπών στο Μεξικό και στο Περού».

Μάτια ορθάνοιχτα. «Π-Πώς;»

Σήκωσε υποκριτικά ανήξερα τους ώμους του. «Ήθελες Μάγιας και Ίνκας. Οι Μάγιας είναι στο Μεξικό. Οι Ίνκας στο Περού. Κι εμείς από αύριο θα είμαστε ελεύθεροι».

Γύρισε να τον κοιτάξει. «Οι δυο μας;»

«Σχεδόν. Φυσικά η ομάδα είπε ότι θα μας συνοδεύουν δυο-τρεις μπράβοι, αλλά εγώ εκτιμώ ότι θα είναι τουλάχιστον πέντε, αφού θα είσαι πρωταθλήτρια. Όμως ουσιαστικά, ναι, θα είμαστε μόνοι».

Έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω, στον ώμο του. Δίστασε για μια στιγμή και μετά είπε: «Σ’ αγαπώ;»

 

Στεγνή κούρσα, slick λάστιχα. Η Ντάρια, όπως κάθε φορά, νιώθει μαλακή και ευάλωτη στην εκκίνηση. Λίγο πίσω και δεξιά απ’ την Τζούλια, δεν έχουν ανταλλάξει ούτε ματιά, το ίδιο και οι άντρες. Θα το κάνουν μετά τον τερματισμό. Μόνο που δεν ξέρουν τότε ποιοι θα συγχαίρουν ποιους.

Μετά τον γύρο προθέρμανσης, ο Κέισυ τη σταματάει ξανά στη θέση της στο grid, αλλά από τα δάκρυα δεν μπορεί να δει ούτε τα κόκκινα φώτα. Καταλαβαίνει ότι έχουν σβήσει, όταν εκείνος ανοίγει το γκάζι μέσα σ’ έναν ορυμαγδό πιστονιών και εξατμίσεων. Τη γέρνει ελάχιστα δεξιά για να κλείσει την τρίτη Πέρσα πίσω της, κι ενώ τα μάτια της επιτέλους καθαρίζουν απ’ τον αέρα, χιμάνε προς την Τζούλια. Την προσπερνάει όντως πριν την Andretti και της έρχεται στον νου ο Ράινερ, αλλά ξέρει ότι είναι πάρα πολύ νωρίς.

Γιατί η Τζούλια τρέχει σαν δαιμονισμένη. Στους πρώτους τρεις γύρους αποσπώνται από τις υπόλοιπες, με τέσσερα μεταξύ τους διαδοχικά προσπεράσματα που στέλνουν τις κερκίδες στα ουράνια και βρίσκουν τελικά την Τζούλια μισό δευτερόλεπτο μπροστά.

Η Ντάρια παραμένει κοντά της, ήρεμη, τα μηχανικά μέρη προέκταση του σώματός της, καθώς μεταφράζει τα δεδομένα σε ρυθμίσεις και χαλιναγωγεί την οδήγηση του ανθρώπου. Στα χέρια του νιώθει μηχανή. Το δέρμα της σαν πλαστικό, το πρόσωπό της μια άκαμπτη μάσκα, αισθάνεται σκληρή και άτρωτη, αισθάνεται δυνατή τώρα.

Είναι λίγο μετά τη μέση του αγώνα, όταν κάνουν την επίθεσή τους στην ευθεία Rahal. Το slipstreaming όμως δεν είναι αρκετό και η Ντάρια βγαίνει δίπλα στην Τζούλια αλλά μένει μία ρόδα πίσω. Ορμώντας προς την τρομακτική κατηφόρα της Corkscrew, ο Κέισυ περνάει το σημείο που αρχίζει το φρενάρισμα. Η Τζούλια με τον Κόλιν μένουν πίσω. Όταν ο Κέισυ επιτέλους πιάνει τα φρένα, η Ντάρια δεν μπορεί να πιστέψει ότι θα κρατηθούν στην άσφαλτο. Γέρνει και στρίβει και φρενάρει αριστερά στην 8 μέχρι τα εξήντα, σηκώνεται όρθια και πέφτει δεξιά στην κατηφόρα αλλά μάταια προσπαθεί να κρατηθεί στη γραμμή στην έξοδο της 8Α. Η Τζούλια την προσπερνάει με την καλύτερη γραμμή της και μέχρι τη Rainey έχει πάρει και μια μικρή ανάσα μερικών μέτρων.

Αλλά δεν ανησυχούν. Τα λάστιχα έχουν ζεσταθεί, το ντεπόζιτο είναι μισοάδειο, οι ρυθμίσεις ιδανικές. Η Ντάρια νιώθει μια γλυκιά σιγουριά να εκπέμπεται από τις απέριττες κινήσεις του Κέισυ πάνω της, ενώ η ίδια ακροβατεί σ’ εκείνο το ονειρεμένο σημείο που ξέρεις ότι τρέχεις στο όριο, ακριβώς επειδή νιώθεις ότι αν πιέσεις ελάχιστα παραπάνω, θα χάσεις τον έλεγχο.

Μόνο που δεν τρέχουν. Χορεύουν. Μαζί.

Σε αρμονία.

Μέχρι τη Rahal έχουν καλύψει τη μικρή διαφορά και η έξοδος στην ευθεία τη βρίσκει σχεδόν στον πίσω τροχό της Τζούλια. Το slipstreaming είναι τέλειο τώρα. Σχεδόν ακουμπάει την Τζούλια πριν βγει απ’ την κάλυψή της. Το ανεμπόδιστο ρεύμα των διακοσίων εβδομήντα χιλιομέτρων την ώρα τους χτυπάει ανελέητα, καθώς μάχονται ρόδα με ρόδα. Πάνω από εξακόσια άλογα ξεχύνονται στην άσφαλτο, και οι κερκίδες πρέπει να έχουν πάρει φωτιά, αλλά καμιά τους δεν ακούει τίποτα. Γιατί ουρλιάζουν. Ουρλιάζουν σε όλο το μήκος της Rahal, κι η Ντάρια δεν καταφέρνει να κερδίσει παρά λίγα εκατοστά.

Θα χρειαστούν και πάλι φρένα.

Ο Κόλιν φρενάρει και ο Κέισυ καθυστερεί τόσο τέλεια, που μοιάζει σαν κάποιο μαγικό αλεξίπτωτο να άνοιξε στην εξάτμιση της Τζούλια. Πέφτουν πρώτοι στο τυφλό πηγάδι της Corkscrew. Βαθιά αριστερά με απόλυτο έλεγχο στην 8, άνετα δεξιά στην 8Α και όταν βγαίνουν, έχουν τη γραμμή! Στη Rainey έρχεται η πρώτη ενθουσιασμένη αντίδραση από τα πιτς. «Χαθείτε απ’ τα μάτια τους τώρα!»

 

Και χάθηκαν. Κάνοντας τον ένα ταχύτερο γύρο μετά τον άλλο, έχτισαν μια διαφορά πάνω από τέσσερα δευτερόλεπτα. Ήταν μια διαφορά που έδινε τόση ασφάλεια ώστε, για μια μικρή γλυκιά στιγμή, το μυαλό της Ντάρια γύρισε στον Ράινερ. Στο Μεξικό και στο Περού. Μόνο με θαύμα μπορούσαν να χάσουν.

Έγινε πέντε γύρους πριν το τέλος.

Ο Κέισυ κατάλαβε αμέσως την αλλαγή στον θόρυβο του κινητήρα. Η Ντάρια προσπάθησε να την αγνοήσει μέχρι που ένιωσε τον αναβάτη να κόβει έστω και λίγο τον ρυθμό τους.

«Ααα…» η φωνή από τα πιτς ήρθε πολύ διστακτική. «Όλα δείχνουν ότι έχουμε πρόβλημα κινητήρα».

Μια αηδιαστική παύση.

«Σημαντική πιθανότητα να σπάσει».

«Όχι!» φώναξε η Ντάρια στο μικρόφωνο λάρυγγα. «Θέλουμε μόνο πέντε! Θ’ αντέξω!»

Ακολούθησε ένας χαμός από φωνές στην ενδοεπικοινωνία. Στο τέλος ξεχώρισε ο Κέισυ. «Υπάρχει εντολή; Εκτίμηση!»

Τα πιτς δεν απάντησαν αμέσως. Αν έριχναν τον ρυθμό, ο κίνδυνος θα μειωνόταν ελάχιστα, και η Τζούλια θα τους προσπερνούσε έτσι κι αλλιώς. Η Ντάρια έβγαινε και πάλι στην ευθεία Rahal.

«Δεν είμαι η Μισέλ, Κέισυ», του είπε με όση αποφασιστικότητα μπορούσε να επιστρατεύσει. «Μην αφήσεις τους εφιάλτες σου να σε νικήσουν».

Εκείνος την έριξε σιωπηλά στη Corkscrew.

«Δεν θα σου πεθάνω, Κέισυ. Δεν θα σου σπάσω. Στείλε τον κουτσό και την ελαττωματική στο ένα και μοναδικό πρωτάθλημα της ζωής τους. Είναι μόνο πέντε γύροι, Κέισυ. Μη μας το κάνεις αυτό».

Τα πιτς ακούστηκαν στη Rainey και ήταν παραπάνω από εμφανές ότι ο μηχανικός σιχαινόταν αυτό που έλεγε.

«Ααα… η εκτίμηση είναι… πενήντα-πενήντα. Είναι δική σας η απ-»

«Σκατά!» ακούστηκε ο Κέισυ, καθώς σήκωνε την Ντάρια στην έξοδο της στροφής 10.

«Κέισυ; Σε παρακαλώ…»

Αλλά εκείνος, πριν προλάβει να σκεφτεί και πριν ονειρευτεί να μετανιώσει, έσβησε τον κινητήρα.

Ρολάρισαν ήσυχα μέχρι την 11 μέσα σε μια απόκοσμη σιωπή. Οι κινητήρες των άλλων μηχανών έφταναν στ’ αυτιά τους, και μόλις τώρα άκουγαν το πλήθος που αλάλαζε στις κερκίδες της ευθείας εκκίνησης-τερματισμού, αλλά η σιγή του δικού τους κινητήρα ήταν ένας ανύπαρκτος ήχος που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ.

«Όχι…»

Δεν ήταν λέξη. Ήταν βογγητό, θρήνος, παιδικό αναφιλητό. Ο Κέισυ, νιώθοντας ότι θέλει να κάνει εμετό, έπιασε για τελευταία φορά τα φρένα και, μέσα στον αχό του πλήθους που τώρα πια καταλάβαινε, την έβγαλε στην αμμοπαγίδα της 11, απλώνοντας τα πόδια του για να μην πέσουν. Την ακινητοποίησε με την εξάτμιση προς την πίστα, για να μην δουν τον Κόλιν και την Τζούλια που θα τους προσπερνούσαν από στιγμή σε στιγμή.

Η Ντάρια έστριψε το κεφάλι της προς τα πίσω.

«Τα πάντα είναι λεφτά, έλεγες!» Η φωνή της ένα μείγμα μομφής και απορίας.

«Είναι». Ο Κέισυ έσκυψε και, πιάνοντας την απαλά απ’ τα μαλλιά, της γύρισε το κεφάλι απ’ την άλλη μεριά, εκεί που δεν έβλεπε το πλήθος και οι κάμερες. «Κι εσύ είσαι ακριβότερη από ένα πρωτάθλημα, Ντάρια».

Αυτά που έβλεπε δεν ήταν δάκρυα αγώνα. Άνοιξε τη ζελατίνα του. Να της δείξει τα δικά του.

«Γι’ αυτό το ‘κανα».

Ακούμπησε το κράνος του στο κεφάλι της.

«Ή μπορεί και όχι», της ψιθύρισε.

Οι άνθρωποι της ασφάλειας είχαν φτάσει. Ο Κέισυ κατέβηκε απ’ την Ντάρια, αλλά δεν την άφησε μόνη στα χέρια τους. Την έσπρωξε κουτσαίνοντας μαζί τους πίσω απ’ την προστατευτική περίφραξη, με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στην πλάτη της. Κάτω απ’ τα δάχτυλά του, το δέρμα της μαλάκωνε και πάλι. Σύντομα, σκέφτηκε, θα μπορούσε να νιώσει την ανθρώπινη ανάσα στα πλευρά της.

Edited February 14, 2010 by mman

[DinoHajiyorgi]

Πολλές οι απορίες, αλλά με την καλή έννοια. Το διήγημα είναι καταπληκτικό και ευφάνταστο. Να βρεις έναν καλό ιάπωνα εικονογράφο να μας ζωγραφίσει αυτές τις μοτοσικλέτες. Εκεί που βρέθηκα λειψός ήταν στα κίνητρα των ηρώων σου. Σαν χαρακτήρας, ο Κέισυ κερδίζει πόντους με το δράμα του ως «ευνουχισμένος». Με ποιον να ταυτιστεί ο άρρεν αναγνώστης; Πώς να μην πληγωθεί ο άρρεν αναγνώστης από άλλο ένα… τούρμπο θηλυκό; Τι στο διάολο τον ήθελες τον αεροδυναμιστή χλεχλέ, τον Ράινερ; Μα και ολόκληρο το μηχανικό τιμ;! Πρόσεχε πως χτυπάς έτσι ξώφαλτσα! Μπας και η Deadend σου ψιθύρισε τι είναι τελικά αυτό που θέλουν οι γυναίκες; Γιατί στο φινάλε έμεινα λίγο κρεμάμενος. Το γιατί ο Κέισυ σταμάτησε το κατάλαβα. Και τώρα; Η Ντάρια θα φύγει για Περού με τον γ…ίκουλα; (Ρεαλιστικό happy end είναι όταν η γκόμενα ξέρει πως θέλει εσένα, αφού έχει πάρει πρώτα όλο το υπόλοιπο σύμπαν.) Κλαψ και έλεος.

 

Σούπερ διήγημα όμως.

[Drake Ramore]

Σαν διήγημα είναι εξαιρετικό.

Ως γνώστης του κόσμου που περιγράφεις μου φάνηκε πολύ εύκολο να παρακολουθήσω την ιστορία, ακόμα και στα σημεία που περιείχαν ειδική ορολογία.

Η γραφή είναι πολύ καλή και η ροή αβίαστη.

Μου αρέσει η ψυχολογία που έχει η μηχανη/γυναίκα. Μου αρέσουν επίσης τα ερωτήματα που έχει. Ίσως ακόμη και εσύ ο ίδιος να μην το κατάλαβες όταν το έγραφες αλλά για πολλούς απο τους μοτοσυκλετιστές η μηχανή τους έχει ψυχή και εσύ την έδειξες όχι με το να δώσεις ζωή (που θα ήταν το προφανές) αλλά με τα ερωτήματα που την βασανίζουν.Μπράβο για αυτό!

Το τέλος όμως με άφησε κι εμένα να αναρωτιέμαι. Όχι μόνο για το τι θα γίνει έπειτα αλλά και για τα κίνητρα των χαρακτήρων.Ο Κέισυ είναι αντιφατικός ανάμεσα στο παρελθόν του, τις σκέψεις του και τις πράξεις του.

 

Όπως και να 'χει όμως τώρα διυλίζω τον κώνωπα. Σαν αναγνώστης, και όχι ψείρας κριτικός, μπορώ να πω πως το διήγημα τα σπάει.

[KELAINO]

Μάλιστα. Πρώτα με προϊδέασες με το χειρότερο τρόπο: μηχανοκίνητα σπορ (εγώ εδώ, αυτά στο παραδίπλα σύμπαν) και ζαργκόν που ούτε καν σκοπεύεις να εξηγήσεις, και έχεις την απαίτηση να το διαβάσω τώρα εγώ αυτό; Το έκανα όμως. Και χαίρομαι ιδιαίτερα.

 

Πέρασαν δύο παράγραφοι μέχρι να καταλάβω τι παίζει και ποιος είναι τι, αλλά μετά, πάνω που ήμουν έτοιμη ν' αρχίσω να σε αποκαλώ "κύριο", άναψε ο γλόμπος: Ουάου! Η υλοποίηση της φαντασίωσης εκατομμυρίων μηχανόβιων ανά τον πλανήτη. Ή μάλλον, ποιας φαντασίωσης, αυτό που περιγράφεις είναι πραγματικότητα για κείνους! Έτσι ακριβώς τις βλέπουν τις μηχανές τους, κι αν μπορούσαν να πάρουνε στο κρεβάτι την "Ντουντούκα" τους, θα το κάνανε.

Κάπου εκεί με κέρδισες και συνέχισα συνεπαρμένη την ανάγνωση.

 

Τους πόνεσα τους ήρωες. Την Ντάρια με τις υπαρξιακές της ανησυχίες και την απαρχή αμφισβήτησης και αναζήτησης νοήματος. Σε αντίθεση με την Τζούλια, που πλήρως προσκολημένη στο ένα και μοναδικό ενδιαφέρον της.

Μ' έφαγε η αγωνία για το αν θα νικούσαν ο Κέισι και η Ντάρια

και θύμωσα πολύ μαζί σου που δε νίκησαν. Τι κατάλαβες; Χάθηκε πρώτα να νικήσουν ωραία-ωραία και μετά να τους πετάξει ασ'ούμε τα λεφτά στα μούτρα; Παλιοσαδίσταρε! Καλά που δε σκότωσες δηλαδή και κανέναν...

 

 

Ο κόσμος τους δίνεται με αδρή περιγραφή, οι δε άγνωστες λέξεις δε με πείραξαν στο ελλάχιστο, τις καταλαβαίνει κανείς από τα συμφραζόμενα.

 

Πολύ σπάνιο για μένα να εκτιμήσω ιστορία που ουσιαστικά αποτελεί αντρική φαντασίωση (ονείρωξη, που λες και συ), αλλά με τη συγκεκριμένη πραγματικά δεν μπάφιασα. Μπράβο!

 

Ελπίζω τελικά να την έκανε για Περού με το Ράινερ παραμάσχαλα, αλλά και τον Κέισι, αφού χίλιοι καλοί χωράνε, και την Πέρσα, γιατί τη συμπάθησα και μετά την περιπέτειά της χρειάζεται λίγο διακοπές η κοπέλα.

("Κουτσός" στα φροϋδικά δεν είναι άλλη λέξη για το "ευνούχος"; )

[aScannerDarkly]

Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς με τέτοιο θέμα θα μπορούσε να προκύψει σοβαρό αποτέλεσμα. Να όμως που γίνεται. Τα μόνα που δε μου άρεσαν ήταν α) τι τον θέλουμε αυτόν τον Ράινερ τέλος πάντων; β) δεν μπόρεσα να καταλάβω με ποιον τρόπο είναι ελαττωματική η Ντάρια.

 

Κατά τα άλλα, νομίζω το διήγημα συνεχίζει την Αίθρα επάξια. Το τέλος μου άρεσε. Κατ' αρχάς, σιγά μην άφηνε ο κος mman τον πρωταγωνιστή να το πάρει το κορίτσι (και να το παίρνει, δεν του έκανε καρδιά να μας το πει), και, τέλος πάντων, για μένα η ιστορία σταματά εκεί που πρέπει. Για τα υπόλοιπα, ας το φανταστούμε.

[SpirosK]

Να μαντέψω ότι αυτό θα ήταν το πόστερ σου;;

 

Poster (δε δέχεται .png το forum)

 

 

 

Ιστορία με καταπληκτικό ρυθμό, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν οι 6μιση σελίδες και καλά δοσμένους χαρακτήρες. Πολύ "μάτσο" (σεξιστική δε θα την πω ακριβώς) και γεμάτη αδρεαναλίνη όμως, σαν ταινία του '80 με τον Τομ Κρουζ . Θα ήθελα να υπήρχε κάποια αναφορά στον αντίκτυπο του αθλήματος αυτού στην κοινωνία. Είναι αποδεκτό ευρέως;; Είναι κάπως "underground";;; Δεν υπάρχουν διαμαρτυρίες;; Αυτές οι γυναίκες είναι κλώνοι; Τροποποιημένοι άνθρωποι; Μοτοσυκλετο-ανδροειδή;;

 

Νομίζω 1-2 αναφορές θα μπορούσαν να δοθούν εύκολα, έτσι για την πληρότητα ρε @#$@#^%{:content:}amp;...

 

Well done.

Edited February 2, 2010 by SpirosK

[aScannerDarkly]

σαν ταινία του '80 με τον Τομ Κρουζ . Θα ήθελα να υπήρχε κάποια αναφορά στον αντίκτυπο του αθλήματος αυτού στην κοινωνία. Είναι αποδεκτό ευρέως;; Είναι κάπως "underground";;; Δεν υπάρχουν διαμαρτυρίες;; Αυτές οι γυναίκες είναι κλώνοι; Τροποποιημένοι άνθρωποι; Μοτοσυκλετο-ανδροειδή;;

 

Νομίζω 1-2 αναφορές θα μπορούσαν να δοθούν εύκολα, έτσι για την πληρότητα ρε @#$@#^%{:content:}amp;...

 

Well done.

Κάτι μου λέει ότι υπάρχει και κρυφό υλικό, καθώς το αρχείο επονομάζεται short. Σωστές απορίες πάντως, συμφωνώ.

[Cassandra Gotha]

 

Λοιπόν, μου άρεσε! Όσο κι αν είμαι άσχετη με μηχανές και αγώνες, όσο κι αν δε δίνονται λεπτομέρειες για την τεχνολογία (που καθόλου δε μου έλειψαν), μου άρεσε τρελά. Δεν έχω να πω κάτι αρνητικό, είναι ένα ιδιαίτερα προσεγμένο κομμάτι. Συγχαρητήρια!

 

ο εφιαλτικός ήχος ηχούσε ακόμα

Μόνο αυτό πρόσεξα από αρνητικά (ε, να μη βρω κάτι; ). Αυτή επανάληψη ήχος-ηχούσε θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ο ήχος βούιζε, παλλόταν, χτυπούσε...

[pericles]

Χαιρετώ σε,

 

Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να καταλάβω το τι παίζεται, μα μετά η διήγηση κύλησε νεράκι. Μου άρεσε η κεντρική ιδέα, καθώς και ο συναισθηματισμός που υπήρχε ανάμεσα στους αναβάτες-μηχανές.

 

 

Το μικρό notebook που ακουμπούσε πάνω της δεν έκρυβε την κεντρική υποδοχή για το βύσμα του κινητήρα προς τον νωτιαίο μυελό, στο σημείο όπου κανονικά θα υπήρχε ένας αφαλός.

 

 

Εδώ σκέφτηκα πολύ πρόστυχα!... Αλλά με «μάζεψες» πίσω στο μαντρί...

[Adicto]

Ιστοριάρα, την έβλεπα να τρέχει σαν ταινία στο κεφάλι μου!!! Καλά, στις περιγραφές του αγώνα έστριβα ασυναίσθητα πανω στην καρέκλα μου, στα δε φρεναρίσματα έγερνα πίσω!

Ωραία γλώσσα, αρσενική, οι χαρακτήρες στέρεοι, τρελός ρυθμός που δεν σε αφήνει να πάρεις χαμπάρι πότε τελείωσες την ιστορία, πανέξυπνη ιδέα!

 

Η μια απορία μου είναι η ίδια που έχει και ο Σπύρος (σχετικά με την φύση των "κοριτσιών) αν και φαντάζομαι οτι θα έριξες τρελλό τσεκούρι στο τέλος για την μικρύνεις.

 

Το τέλος μου άρεσε ως έχει (μου αρέσει να είναι διφορούμενα-"ανοιχτά" τα κλεισίματα)!

 

 

[Tiessa]

Μου άρεσε. Πολύ. Πάρα πολύ.

Είναι πολύ πρωτότυπο και γεμάτο συναίσθημα, που διαχέεται λεπτεπίλεπτα και επιδέξια μέσα σε όλο το κείμενο για να φτάσει στο γκραντ -συναισθηματικό- φινάλε, μέσα στις κραυγές του πλήθους. Προχωρημένη τεχνολογία, ενδιαφέροντες προβληματισμοί, σκληρή κοινωνία.

 

Και να πω τι μου άρεσε περισσότερο:

 

 

Ξέροντας καλά τι κάνεις συνήθως στους ήρωές σου, περίμενα να πεθάνει ένας από τους δυο. Διάβαζα με σφιγμένα δόντια, έτοιμη να δω να κερδίζει κάποιος τη δόξα την ίδια στιγμή που το ταίρι -μηχανικό ή οργανικό θα πέθαινε. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχισμένη με έκανες που δεν έγινε έτσι.

 

 

 

Λάτρεψα τον ήρωα (Ε, είμαι και λίγο sucker με τους πονεμένους άντρες, που πράττουν το σωστό ). Αντίθετα, η Ντάρια μού ήταν πολύ ξένη για να τη συμπαθήσω. Δεν ήξερα πού να την κατατάξω. Ήταν γυναίκα; Ήταν μηχανή; Ήταν κλώνος;

Περίμενω πάντως μια επάνοδο με ένα manual τουλάχιστον 1000 σελίδων -εγώ κατά προτίμηση χωρίς γιαπωνέζικη εικονογράφηση- όπου θα εξηγείται αναλυτικά η φυσιολογία και η βιολογία των κυριών :tongue:.

 

--------------------

 

Τέλος, παιδιά, συγνώμη που ανακατεύομαι σε σχόλια άλλων, αλλά από πού κι ως πού το κουτσός να σημαίνει ευνούχος; Είναι φανερό ότι είναι κουτσός -όντως κουτσός. Και μάλιστα, αν καταλαβαίνω από την περιγραφή στη δεύτερη παράγραφο, το πρόβλημά του είναι πως το ένα του πόδι είναι πιο κοντό από το άλλο.

Και, μην κάνετε όνειρα, εσείς κύριοι που αναρωτιέστε για τον Ράινερ και όλα τα σχετικά.

 

 

Με κανέναν από τους δυο δε θα πάει διακοπές. Πολύ απλά, δεν κέρδισε τον αγώνα. Ο τύπος της έχει τάξει διακοπές επειδή θα είναι πρωταθλήτρια και θα τους αφήσουν για λίγο ελεύθερους. Τώρα, πάει αυτό. Συνεργείο, νοσοκομείο... ό,τι τέλος πάντων λέει το manual.

 

 

[DinoHajiyorgi]

Τέλος, παιδιά, συγνώμη που ανακατεύομαι σε σχόλια άλλων, αλλά από πού κι ως πού το κουτσός να σημαίνει ευνούχος; Είναι φανερό ότι είναι κουτσός -όντως κουτσός. Και μάλιστα, αν καταλαβαίνω από την περιγραφή στη δεύτερη παράγραφο, το πρόβλημά του είναι πως το ένα του πόδι είναι πιο κοντό από το άλλο.

 

Εγώ τουλάχιστο είπα "ευνούχος" εννοώντας το μεταφορικά. Νομίζω πως είναι κουτσός από την αρχική του ερωτική συνεύρεση με την Ντάρια. Ας μας πει ο κύριος συγγραφέας, σε τι είδους ερωτικό σύμπλεγμα ή ερωτική στάση ξέφυγε το πράγμα και πάνω στην έξαψη της η κυρία του έσπασε κατά λάθος το πόδι. Αυτά είναι αληθινά επικίνδυνα θηλυκά!

[KELAINO]

Και 'γω είπα φροϋδικά.

Τον βλέπουμε άλλωστε να επιδίδεται σε ποικίλα υποκατάστατα της ερωτικής πράξεως, ενώ στην ουσία ο Ράινερ είναι αυτός που της λύνει την κοτσίδα.

 

Και μη με κάνετε τώρα να χτυπήσω κάτω το πόδι μου με πείσμα: στο Περού θα πάνε και δεν το συζητάω.

[Πυθαρίων]

mman,

 

κάποτε κυκλοφόρησε σε ταινία ο “Γλάρος Ιωνάθαν” (Jonathan Livingston Seagull) του Richard Bach. Πριν την δω, αδυνατούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε να μεταφερθεί σωστά στον κινηματογράφο αυτό το βιβλίο. Σκέψεις, μονόλογοι και ιδέες. Πώς να τις αποδώσεις τόσο γλαφυρά, όσο ο γραπτός λόγος; Πώς να τις οπτικοποιήσεις; Πάρα πολύ δύσκολο. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα όταν διαπίστωσα πως τελικά οι εικόνες που είχαν σχηματιστεί στο μυαλό μου, διαβάζοντας το βιβλίο, είχαν αποδοθεί με ακρίβεια στο σελλουλόϊντ και μάλιστα εμπλουτισμένες και σε ηχο-ακουστικό επίπεδο (με μουσική και τραγούδια του Neil Diamond).

 

Κάτι αντίστροφα αντίστοιχο συνέβη νομίζω εδώ. Το να μεταφερθούν και να αποδοθούν ζωντανά, πειστικά και με ακρίβεια οι εικόνες της δικής σου ιστορίας σε κείμενο, περιέχει αυτόν τον υπέρτατο βαθμό δυσκολίας.

 

Εξαιρετικά εντυπωσιακό για μένα το πώς το κατορθώνεις.

 

 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Νομίζω ότι μερικές από τις καλύτερες ιδέες γεννιούνται όταν φτιάχνεται ένας κόσμος στον οποίο ισχύουν στην κυριολεξία μεταφορικά σχήματα εύκολα αναγνωρίσιμα στο δικό μας κόσμο. Αυτό συμβαίνει εδώ, και μάλιστα με επιβλητική πειστικότητα. Δεν θα επαναλάβω πόσο καλογραμμένο είναι και πόσο ζωντανές εικόνες έχει. Όσοι ένιωσαν τη μέθη να τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα σε στροφές πάνω σε μηχανή ξέρουν ότι εκείνο το «χορεύουν» είναι κάτι παραπάνω από ακριβές.

 

Ούτε θα έλεγα ότι είναι «μάτσο» το ίδιο το διήγημα: τέτοιος είναι ο κόσμος τον οποίο περιγράφει, και σε μένα τουλάχιστον δεν ήταν φανερή μια θαυμαστική προσέγγισή του.

Κοντοστάθηκα στις εσωτερικές αντιφάσεις των ηρώων, στο πάθημα που γίνεται μάθημα και στην απροσδόκητα και βαθιά αισιόδοξη, εντέλει, οπτική για τα ανθρώπινα και τα ανθρωπομηχανικά πράγματα.

Το μόνο που μου έλειψε είναι ένας ψύλλος στα άχυρα: θα ήθελα η ψυχοσύνθεση των ηρώων να δινόταν λιγότερο αδρά, ώστε να μην αφήνει περιθώρια στο τέλος να νομιστεί εξιδανικευτική.

 

 

Εξαίρετο πάντως.

[northerain]

Μου άρεσε υπερβολικά η ιδέα. Η αρχή είναι λίγο απότομη και για τις πρώτες 300 λέξεις δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα, ίσως να χρειαζόταν οι ''εξηγήσεις'' περί τίνος πρόκειται να εμφανίζονται νωρίτερα ή ακόμα καλύτερα να μην έχουμε περιττές λεπτομέρειες τόσο νωρίς.

 

Δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω κάποιο άλλο αρνητικό, ίσως το τέλος να είναι λίγο happy end αλλά το δίνεις αρκετά καλά που δεν ενοχλεί.

 

Έχεις τα συγχαρητήριά μου για μια πολύ καλή ιστορία.

[Sonya]

Ooooook...

 

α) έχω παθολογική φοβία με τις μηχανές. Βλέπω μηχανή και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Δεν έχω δει ποτέ (δεν αντέχω να δω) αγώνα μηχανών. Για να διαβάσω το κείμενο, πήρα μια βαθιά ανάσα κι όλο έλεγα "ψέματα είναι, ψέματα είναι, ψέματα είναι". Μετά (κι αφού δεν είχε πέσει κανείς να του ανοίξει στα δύο το κρανίο σαν καρπούζι), το ξαναδιάβασα.

β) δεν ένιωσα τον Χριστό μου απ' τις ορολογίες. Απ' τη μια είχε πλάκα, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι σημαίνει το ένα και το άλλο, απ' την άλλη νευρίαζα με την ασχετοσύνη μου.

γ) μ' άρεσε η σέξι μηχανή που, επειδή δεν της βγήκε καλό το φυστίκωμα με τον ανβάτη της, έχει πάρει παραμάζωμα όλο το μηχανικό τημ. Ανοιχτά μυαλά=πολλές ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Στείλτην κι από δω μια βόλτα.

δ) πολλές πληροφορίες υποννοούνται, όπως το παρελθόν του Κέισι (κι η σχέση που είχε με την παλιά του μηχανή), η ποιότητα της σχέσης της Ντάρια με τον μάτσο αεροδυναμιστή (καλό πιπίνι αυτός), η σχέση που έχουν οι μοτοσυκλέτες μεταξύ τους (περιττό να σου πω ότι σε κάποια φάση σταμάτησα να διαβάζω και γέλαγα μόνη μου, καθώς φανταζόμουν δυο μηχανές στο ρελαντί να πηγαίνουν για σπα του κινητήρα τους και να μιλάνε για την καινούργια μόδα στις αναρτήσεις).

ε) η απορία μου είναι ίδια με των υπολοίπων: ΤΙ είναι αυτές οι μηχανές;

στ) εγώ δεν τα πάω καλά με τους κλαψοτέτοιους που κολλάνε στο παρελθόν τους και το σέρνουν σαν καβούκι, αλλά μου τον έδωσες αρκετά αποστασιοποιημένο τον Κέισυ ώστε να μην έχω διάθεση να του ρίξω κλοτσιές στα μούτρα. Γενικά οι χαρακτήρες είναι αποστασιοποιημένοι, ακόμα κι απ' την προσωπική τους πραγματικότητα. Δεν παίζει ταύτιση με κάποιον, το οποίο νομίζω πως έχει γίνει εσκεμμένα, σε μια προσπάθεια ουδετερότητας απ' την μεριά σου. Με ικανοποίησε που δεν είχε τράτζικ μελό καταστάσεις, αν και το κλίμα τις ευνοούσε. Είχε συναισθηματική δύναμη σε κάποιες σκηνές, αλλά όχι υπερβολές.

η) αυτό που του λείπει, είναι ότι δεν έχει ΤΗΝ κορύφωση. Δηλαδή, το τέλος είναι κουτσό. Οκ, σασπένς στον αγώνα, αγωνία αν θα την παλέψει η Ντάρια, σταματάει ο Κέισι, αλλά μετά, απλά χαλαρώνει πολύ απότομα το όλο πράγμα. Νομίζω ότι ήθελε ένα κατιτίς παραπάνω για να τελειώσει ομαλά.

 

Με ικανοποίησε σαν ανάγνωσμα, αλλά με άφησε μ' ένα "και μετά τι;" στο τέλος του.

[dagoncult]

Πολύ πρωτότυπη. Η ιδέα να τοποθετήσεις την ιστορία μέσα στο συγκεκριμένο (αγωνιστικό) πλαίσιο, δίνει στην τελευταία μια ιδιαίτερη φρεσκάδα και την απομακρύνει με επιτυχία από τα περισσότερο συνηθισμένα μοτίβα. Προφανώς η μίξη

μηχανής-γυναίκας

έχει τρελό ενδιαφέρον, ενώ σε κάνει κατευθείαν να φτιάχνεις εικόνες με το μυαλό σου.

 

Διάφορα σημεία του κειμένου γεννούν διαφορετικές σκέψεις (καλή φάση). Δύο που μου καρφώθηκαν περισσότερο ήταν: το αιώνιο πρόβλημα του συγχρονισμού, η επιλογή του άντρα στη θέση του οδηγού.

 

Ίσως να ήθελα πιο αγωνιώδη κούρσα στο τέλος (να κριθεί στο φώτο φίνις που λένε ), αλλά μάλλον τούτο θα ήταν γκρίνια κι όχι σχόλιο.

[DinMacXanthi]

ιδέα - πρωτοτυπία: Τελικά νομίζω πως η δίψα σου να γράψεις κάτι πρωτότυπο σε κρατάει πίσω. Αγώνας με μηχανές μόνο που, get this, οι μηχανές είναι ανθρωποσυμβιωτικό... κάτι. Παραμένει όμως ένας αγώνας δρόμου με μηχανές. Δεν ξέρω... έχω ξαναδιαβάσει τον πυρήνα της ιστορίας. και μάλιστα από εσένα. (Το οτι δεν τους σκότωσες είναι personal growth αναρωτιέμαι;)

 

γραφή - execution: Εδώ μάλιστα. Επαγγελματική γραφή, σημεία που σε κρατάνε, δεν φαίνονται οι 3500 λέξεις. Οι χαρακτήρες είναι ρεαλιστικά ανθρώπινοι (ακόμα και η μηχανή, αυτό τώρα είναι καλό; προσωπικά, ναι) ακόμα κι αν τους πιάνεις επιφανειακά. Μάλλον έχεις πολλά περισσότερα να πεις εδώ, κι αυτό είναι ένα demo ιστορίας. Αυτό μου φάνηκε.

 

pacing: όπως είπα, δεν καταλαβαίνεις για πότε τελειώνει. Θα μπορούσε να'ναι και διπλάσιο.

 

Οκ, έχω διαβάσει άλλες ιστορίες από σένα που μου άρεσαν πολύ περισσότερο. Μάλλον το ίδιο το θέμα δεν με τράβηξε. (δεν είμαι φαν του motogp) Αντικειμενικά όμως, είναι πολύ ισχυρή και ξεχωρίζει στον διαγωνισμό.

[Amandel]

Ωραία ιστορία Mman!

 

Φαίνεται ότι την έψαξες πάρα πολύ, έκανες research, επέμεινες στην λεπτομέρεια και στα πρακτικά στοιχεία πράγμα που δείχνει ότι είναι πολύ δουλεμένη (και της δίνει και ένα συν κατά την άποψή μου και γενικά προσωπική μου προτίμηση).

Νομίζω εξέφρασες ό,τι θα μπορούσε να περνάει από το μυαλό μιας ΑΙ.

 

Το Νοοοχι στο σαικς ήταν πολύ αστείο βασικά και η ιδέα αυτή καθαυτή κάτι που δεν περίμενα να δω με την καμία.

Πραγματικά απορώ από που σου κατέβηκε αυτή η ιδεα βρε παιδάκι μου.

 

Στις παρατηρήσεις γενικότερα εμένα πάντως πουθενά μέσα στην ιστορία δε μου περάστηκε η ιδέα του ''ελλατωματικός/ελλάτωμα''. Για να πω την αλήθεια το είχα ξεχάσει ότι γράφεις με ''θέμα το ελλάτωμα'' μέχρι που διάβασα ''ο κουτσός και η ελλατωματική'' και χτύπησε το καμπανάκι και το θυμήθηκα.

[DinoHajiyorgi]

Από πάντα υπήρχε το πρόβλημα...

 

Η έμπνευση ήταν εκεί...

 

Το βαρβάτο μυαλό έπαιρνε στροφές και...

 

Τα πρώτα μοντέλα...

 

 

Αποτυχημένο ελληνικό μοντέλο...

[TheTregorian]

Κοίτα... το κείμενο ήταν σίγουρα πολύ καλογραμμένο κι η ιδέα υπέρ-πρωτότυπη! Ωστόσο κάτι με χαλάει... δεν ξέρω... αυτές οι μηχανές-γυναίκες που παράλληλα είναι και γκόμενες και τις κάνουν ό,τι θέλουν... Βγάζει λίγο... φαλοκρατισμό θα 'λεγα! Επίσης αυτή η αναλυτική περιγραφή του αγώνα με τους περίεργους όρους με ψιλοκούρασε... Δε λέω ότι το διήγημα δεν είναι καλο, το αντίθετο! Απλά εμένα κάτι με χάλασε... καθαρά προσωπική άποψη, λοιπόν! Σε συγχαίρω για την ιδέα σου πάντως! καλή επιτυχία!

[Rixardogios]

Τρόπος γραφής αρκετά καλός.

Η ιδέα πρωτότυπη. Το ελάττωμα εμφανές.

Συμφωνώ με τον αποπάνω, η ιδέα της χρησιμοποιήσης της γυναίκας κατά αυτό τον τρόπο ήταν λίγο κάπως. Δε βαριέσαι καλά ήταν.

Καλή προσπάθεια.

[khar]

Δεν θα πω κάτι για το επίπεδο γραφής, γιατί είναι γνωστό πόσο προσέχεις τις ιστορίες σου.. Βρήκα την ιδέα καλή, και ενδιαφέρουσα, όπως και την ανάπτυξή της. Ίσως χρειαζόσουν λίγο περισσότερο χώρο για να αναδείξεις πλήρως το δέσιμο και την εξάρτηση αναβάτη και μηχανής. Η ορολογία με «έβγαλε» από το διήγημα αλλά ίσως να μην επιδρά έτσι σε όλους. Εγώ, προσωπικά, είμαι άσχετος από μηχανές και γενικά μηχανοκίνητα σπορ. Ο μύθος με τον ανταγωνισμό δύο οδηγών για την πρώτη θέση είναι συνηθισμένος και γι’ αυτό αισθάνθηκα σαν να έχω ξαναδιαβάσει την ιστορία. Γενικά, ένα καλό διήγημα, που όμως δεν με «πήρε» μαζί του όπως άλλα δικά σου.

 

 

[mman]

Μόλις έλαβα αυτό:

 

Από: Daria Fiat Yamaha

Προς: Michael Manolios

Ημερομηνία: 14 Φεβρουαρίου 2010, 04:17

Θέμα: Re: Κάτι κέρδισες κι εσύ!

 

«κ». Μιχάλη, γεια!

 

Αυτά τα νέα ήταν υπέροχη παρηγοριά, ιδιαίτερα όταν έχεις χάσει το πρωτάθλημα με τέτοιο τρόπο! Όσο εσείς διαβάζατε, σχολιάζατε και ψηφίζατε, εμείς αλωνίζαμε χωρίς σταματημό εδώ κάτω. Δεν περιγράφεται τι έχουν δει τα μάτια μας. Μας πετυχαίνεις στο Κούσκο, στα 3500 μ., αλλά σύντομα επιστρέφουμε Motegi, αφού ξεκινούν οι δοκιμές με τον νέο κινητήρα, και η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω την ώρα γιατί μου έχει λείψει πολύ η πίστα.

 

Φιλιά,

 

Ντάρια

 

Υ.Γ.: Πες πολλά ευχαριστώ σε όλους για την προτίμηση και ιδιαίτερα στην Tiessa. Της χρωστάω τη ζωή μου.

 

κι άλλο Υ.Γ.: Ο Ράινερ δεν έχει εγκληματιστεί στην αραιή ατμόσφαιρα και οι επιδόσεις του είναι πεσμένες. Πες στη Sonya ότι είμαι μέσα για κείνο το test drive… ;)