Jump to content

Η πρώτη φράση ενός μυθιστορήματος


Natassa
 Share

Recommended Posts

θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σας πάνω στο εξής θέμα: Τι θα θέλατε να περιέχει η πρώτη φράση ενος μυθιστορήματος; Πως να "ανοίγει" μια ιστορία; Με την περιγραφή ενός προσώπου, ενός τοπίου; με μια γενική αλήθεια και έπειτα τον σχολιασμό αυτής; με την περιγραφή κάποιου συναισθήματος; με κάτι άλλο; κι αν ναι με τι;

 

τυχαίνει να είμαι στο στάδιο συγγραφής ενός μυθιστορήματος που αφορά στον ελληνικό έμφυλιο πόλεμο και τις γυναίκες εξόριστες. κάνω σχεδιαγράμματα, φτάχνω τις ενότητες με σκηνές που θέλω, γράφω ενίοτε τις σκηνές που μου έρχονται όταν έχω έμπνευση... ανακατωμένα πράγματα...

 

και θέλω τώρα να το πάρω από την αρχή...

μα έλα που δεν μπορώ να βρω την πρώτη πρόταση... ΦΡΙΚΗ σας λέω! Τι να κάνω; Το φέρνω από δω το πάω από κει...

κάτι έχω βρει αλλά δεν είμαι και απόλυτα ικανοποιημένη (και μάλλον ποτέ δε θα είμαι).

Πέρνω λοιπόν το θάρρος και σας ρωτώ, κρίνατε πολλές φορές ένα βιβλίο από την πρώτη φράση του; Τι είναι αυτό που σας τραβάει περισσότερο σε έναν πρόλογο.

 

Θα φέρω ένα παράδειγμα. έτυχε κάποια στιγμή να διαβάσω ένα βιβλίο ενός έλληνα συγγραφέα (ονόματα και τίτλο δε θα πω) του οποίου η πρώτη φράση άρχιζε κάπως έτσι: Το φως που έβγαινε από την μυγοχεσμένη λάμπα .... και κάτι άλλα που δε θυμάμαι. πείτε μου είναι αυτή φράση για να σε τραβήξει να διαβάσεις ένα βιβλίο; εγώ βέβαια το δίαβασα αλλά ούτε που θυμάμαι και τίποτα...

Δεν το κατακρίνω! Σίγουρα θα υπήρξαν και αναγνώστες που θα τους άρεσε...

Εκεί ειναι το θέμα! Τί αρέσει;

Link to comment
Share on other sites

Ανοιγεις μεγαλο θεμα, αλλα δεν υπαρχει σωστη απαντηση. Η πλησιεστερη απαντηση που μπορει να σου δωσει ο οποιοσδηποτε ειναι "βαλε οτι δουλευει". Καλο ειναι να αποφυγεις τα σχετικα με τον καιρο, γιατι ειναι πια κλισε, πχ "ηταν μια βροχερη νυχτα".

Πανω στο θεμα αυτο, εχω να σου πω οτι καλο ειναι να ξεκινας σε μια ζουμερη σκηνη. Αν ο αναγνωστης πρεπει να περασει μια δεκαρια σελιδες για να βρει κατι ενδιαφερον, τον εχασες.

 

Φαντασου το εξης: o αναγνωστης σου ειναι στο σαλονι του, ορθιος, και κραταει στο ενα χερι το βιβλιο σου το οποιο μολις το ανοιξε, και στο αλλο χερι το τηλεκοντρολ της τηλεορασης. Ποια φραση πρεπει να τυπωθει στο χαρτι, ετσι ωστε οταν ο κωλος του ακουμπησει τον καναπε, να εχει αφησει το τηλεκοντρολ και να κραταει το βιβλιο σου?

 

Θετω στον εαυτο μου το ερωτημα αυτο, και το λυνω τωρα προχειρα ετσι για ασκηση.

"Η βροχη σταματησε στον αερα. Αυτο ηταν παντα το σημαδι οτι το κυνηγητο ειχε αρχισει"

"Ενιωσα τα γλυκα της χειλη να με ρουφανε μακρυα απο τα βαθη της ληθης. Δεν τολμουσα να ανοιξω τα ματια μου, γιατι αλλιως θα χανοταν η στιγμη".

"Ετοιμασε την βομβα, μου ειπε γλυκα. Εγω θα φτιαξω ομελετα".

"Ο πληγωμενος στρατιωτης ελεγξε τον γεμιστηρα. Δυο μονο σφαιρες του απεμεναν".

 

Και τελευταιο, επειδη δεν μπορω να το ξεκολλησω απο το μυαλο μου παρολο που ειναι κλεμμενο:

"Πολεμος. Ο πολεμος ποτε δεν αλλαζει".

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Guest Anime_Overlord

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ωχ, ιστορίες για αγρίους, βαρετό.

 

Χιλιετίες πριν οι ωκεανοί καταπιούνε την Ατλαντίδα...

Ώπα! Εδώ είμαστε!

 

Δεν είναι η φράση αλλά το πως την παρουσιάζεις. Ακόμα και το "βροχερή νύχτα" είναι πιασάρικο αν το θέτεις σαν "ανοίξαν οι ουρανοί τις βρύσες και οι θεοί βαρούσαν ασταμάτητα τα τύμπανα των κεραυνών".

Link to comment
Share on other sites

Σαν αναγνώστη, προσωπικά, με αφήνει αδιάφορο πως ξεκινάει ένα βιβλίο. Με ενδιαφέρουν όλα όσα ακολουθούν. Εφόσον μάλιστα ξέρω γιατί αγόρασα το βιβλίο που κρατώ, δεν κάνει καμία απολύτως διαφορά αν ο συγγραφέας το ξεκινάει εφετζίδικα ή κοιμισμένα.

 

Το ίδιο ισχύει και αν το βιβλίο μου έχει δοθεί από έναν φίλο που μου προτείνει να το διαβάσω, και για το οποίο δεν ξέρω τι περιέχει. Σαν χαρακτήρας, δεν θα το παρατήσω τουλάχιστο πριν φτάσω στα μισά. Με ενδιαφέρει η ιστορία του, και δεν αφήνω ποτέ ούτε ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο για να με πείσει ή να με αποτρέψει.

 

Έτσι, αν κάτι ξεκινάει με την "μυγοχεσμένη λάμπα", το μόνο που βλέπω είναι το ύφος του συγγραφέα, το στυλ της γραφής του, αλλά όχι την ιστορία που έχει να μου πει.

 

Και η γνώμη μου είναι, αν γράφεις για τον ελληνικό εμφύλιο, το κοινό σου το έχεις έτοιμο, και δεν ξέρω τι θα κέρδιζες παραπάνω με, ή χωρίς, εφετζίδικη έναρξη.

 

Σαν συγγραφέας, διατηρώ την ίδια λογική. Δυσκολεύομαι πάντα με την πρώτη παράγραφο, χωρίς όμως να ανησυχώ για τον αναγνώστη. Η πρώτη παράγραφος είναι η προσωπική μου "μανιβέλα" για να ξεκινήσω κάτι που ήδη ξέρω πως ξεκινάει (το βλέπω σαν κινηματογραφική ταινία) αλλά πασχίζω για τα πρώτα λογοτεχνικά λόγια. Με έχει κατακρίνει φίλος λέγοντας μου "έκανα υπομονή γιατί ξέρω πως γράφεις και όντως ανταμείφθηκα". Με κατακρίνουν για αδύναμα ή αργά ξεκινήματα. Η ανταμοιβή τους προς απάντηση μου. Εμμένω στον τρόπο μου. Λένε μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του. Εγώ λέω, ούτε από το πρώτο του κεφάλαιο.

 

Αλλά για να ανοίγει τέτοιο τόπικ, και ο φίλος Glowleaf να λέει ότι ανοίγει μεγάλη κουβέντα, τότε φοβάμαι ότι εκείνος όντως γνωρίζει "αναγνώστες" με το ένα χέρι στο βιβλίο και το άλλο στο τηλεκοντρόλ. Ε, τι να κάνω που υπάρχουν και τέτοιοι; Όποιον τον νοιάζει, ξεκινάει ένα βιβλίο για τον ελληνικό εμφύλιο με έναν Ταραντινικό διάλογο για το μέγεθος πέους του Βελουχιώτη.

Edited by DinoHajiyorgi
Link to comment
Share on other sites

Ανοιγεις μεγαλο θεμα, αλλα δεν υπαρχει σωστη απαντηση. Η πλησιεστερη απαντηση που μπορει να σου δωσει ο οποιοσδηποτε ειναι "βαλε οτι δουλευει". Καλο ειναι να αποφυγεις τα σχετικα με τον καιρο, γιατι ειναι πια κλισε, πχ "ηταν μια βροχερη νυχτα".

Πανω στο θεμα αυτο, εχω να σου πω οτι καλο ειναι να ξεκινας σε μια ζουμερη σκηνη. Αν ο αναγνωστης πρεπει να περασει μια δεκαρια σελιδες για να βρει κατι ενδιαφερον, τον εχασες.

 

Φαντασου το εξης: o αναγνωστης σου ειναι στο σαλονι του, ορθιος, και κραταει στο ενα χερι το βιβλιο σου το οποιο μολις το ανοιξε, και στο αλλο χερι το τηλεκοντρολ της τηλεορασης. Ποια φραση πρεπει να τυπωθει στο χαρτι, ετσι ωστε οταν ο κωλος του ακουμπησει τον καναπε, να εχει αφησει το τηλεκοντρολ και να κραταει το βιβλιο σου?

 

Θετω στον εαυτο μου το ερωτημα αυτο, και το λυνω τωρα προχειρα ετσι για ασκηση.

"Η βροχη σταματησε στον αερα. Αυτο ηταν παντα το σημαδι οτι το κυνηγητο ειχε αρχισει"

"Ενιωσα τα γλυκα της χειλη να με ρουφανε μακρυα απο τα βαθη της ληθης. Δεν τολμουσα να ανοιξω τα ματια μου, γιατι αλλιως θα χανοταν η στιγμη".

"Ετοιμασε την βομβα, μου ειπε γλυκα. Εγω θα φτιαξω ομελετα".

"Ο πληγωμενος στρατιωτης ελεγξε τον γεμιστηρα. Δυο μονο σφαιρες του απεμεναν".

 

Και τελευταιο, επειδη δεν μπορω να το ξεκολλησω απο το μυαλο μου παρολο που ειναι κλεμμενο:

"Πολεμος. Ο πολεμος ποτε δεν αλλαζει".

 

Glowleaf,

Θα πρέπει λοιπόν από την αρχή να βρούμε κάτι που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Κάτι που θα του προκαλέσει την περιέργεια να γυρίσει και τις επόμενες σελίδες. Η αλήθεια είναι οτι αυτά με την "βροχερή νύχτα" είναι πολύ κλισέ. Κάτι άλλο πρέπει να βάλω. Τα παραδείγματα σουθ ήταν πολύ ωραία. Όλα σε κρατούν σε αγωνία για την συνέχεια. Δεν μπορεις να μη συνεχίσεις να διαβάζεις! Σε ευχαριστώ!

 

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ωχ, ιστορίες για αγρίους, βαρετό.

 

Χιλιετίες πριν οι ωκεανοί καταπιούνε την Ατλαντίδα...

Ώπα! Εδώ είμαστε!

 

Δεν είναι η φράση αλλά το πως την παρουσιάζεις. Ακόμα και το "βροχερή νύχτα" είναι πιασάρικο αν το θέτεις σαν "ανοίξαν οι ουρανοί τις βρύσες και οι θεοί βαρούσαν ασταμάτητα τα τύμπανα των κεραυνών".

Edited by Με λένε Νατάσσα
Link to comment
Share on other sites

 

Αλλά για να ανοίγει τέτοιο τόπικ, και ο φίλος Glowleaf να λέει ότι ανοίγει μεγάλη κουβέντα, τότε φοβάμαι ότι εκείνος όντως γνωρίζει "αναγνώστες" με το ένα χέρι στο βιβλίο και το άλλο στο τηλεκοντρόλ. Ε, τι να κάνω που υπάρχουν και τέτοιοι κρετίνοι; Όποιον τον νοιάζει, ξεκινάει ένα βιβλίο για τον ελληνικό εμφύλιο με έναν Ταραντινικό διάλογο για το μέγεθος πέους του Βελουχιώτη.

 

:lol: Αχ ρε Ντίνο με τα ωραία σου !!!! Τολμάς και υποτιμάς τις φόρμες στη συγγραφή;;; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!

 

Στο θέμα μας…..Μακάρι να είχα κάτι σοφό να πω και εγώ…ως αναγνώστης απλά σου λέω να επενδύσεις στους χαρακτήρες σου και όλα τα άλλα θα έρθουν.

 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Anime_Overlord

και αυτό ισχύει.

Δηλαδή και το πιο κοινό πράγμα να βάλεις αν ξέρεις να το εκφράσεις σωστά και με ωρείο τρόπο τότε το παιχνίδι είναι δικό σου! Αντε να δω τι θα κάνω! Πρέπει να αποφασίσω κάποια στιγμή! Σε ευχαριστώ!

Link to comment
Share on other sites

DinoHajiyorgi,

η αλήθεια είναι πως κι εγώ ποτέ μου δεν έκερινα ένα βιβλίο από την πρώτη παράγραφό -μόνο εκείνο με τη μυγοχεσμένη λάμπα μου ήρθε κάπως- αλλά όπως και να έχει φαντάσου πόσο περισσότερο μπορεί να σε τραβήξει αν υπάρχει κάτι σε αυτή που σου κινεί την περιέργεια , που σε βάζει σε αγωνία και θέλεις σίγουρα να μάθεις τι κρλυβεται πίσω απ'όλα.

Βέβαι υπάρχει και περίπτωση να ξεκινήσεις με κάτι δυνατό και στη συνέχεια του βιβλίου να κοιμάσαι. Όλα παίζουν!

Δυσκολο πράγμα η συγγραφή. Αυτό είναι το μόνο που λέω με σιγουριά. Σε ένα διαρκές άγχος είμαι. Ούτε να κοιμηθώ ήρεμα δεν μπορώ. Με τρώει κάτι συνεχώς...

Σε ευχαριστώ πάντως!

Link to comment
Share on other sites

Guest Anime_Overlord

Άλλο κλισέ, η ιστορία ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να ξυπνάει σε άγνωστο μέρος και να μην θυμάται τίποτα. Αντί να ξεκινήσεις με τα κλασικά, ποιος είμαι, πως βρέθηκα εδώ, πάρτο στα αστεία.

Γεια σας, με λένε Σάκη, είμαι 25 ετών, ζάμπλουτος, και αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στην πολυτελή μου έπαυλη στην Χαβάη... Ή έτσι θέλω να πιστεύω γιατί δεν έχω ιδέα ποιος είμαι και που βρίσκομαι. Οπότε και το ελπίζω να είμαι κάτι κοντά σε αυτό που φαντάζομαι αλλιώς την μάμησα.

Link to comment
Share on other sites

Πραγματικά ανοίγεις ένα δύσκολο θέμα και το μόνο που μπορεί να σου απαντήσει κανείς είναι η προσωπική του προτίμηση.

Σπανίως με επηρεάζει πολύ η πρώτη πρόταση ενός βιβλίου, αλλά επειδή αυτό ισχύει για αρκετό κόσμο, θα σου πρότεινα να μπεις με μια σκηνή δράσης και όχι με μια περιγραφή για τις μυγοχεσμένες λάμπες.

 

Αφού γράφεις για γυναίκες στον εμφύλιο, φαντάσου ένα άνοιγμα αυτού του τύπου:

"Κρυμμένη από τη σκιά του πέτρινου φράχτη, η <όνομα> μέτρησε τα βήματα της περιπόλου που απομακρυνόταν"

ή

"Έσκυβε χαμηλά από το βάρος του φορτίου της. Κάποιος έπρεπε να πάει μέχρι το κρυσφήγετο και μόνο η <όνομα> ήταν αρκετά μικρόσωμη/γρήγορη/υγιής (ή ό,τι άλλο σου αρέσει) για να περάσει απαρατήρητη μέσα στη νύχτα.

 

Αυτό είναι αρκετά πιασάδικο, και όσο η ηρωίδα σου μένει κρυμμένη και σέρνεται από σκιά σε σκιά έχεις ρίξει τον αναγνώστη σε μια σκηνή δράσης ενώ παράλληλα έχεις και το χρόνο να γράψεις για τον καιρό και για το ιστορικό .

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Γεια σου Νατάσα και καλή τύχη με το μυθιστόρημα.

Εγώ δεν έχω τίποτα καινούργιο να σου δώσω, τίποτα χρήσιμο που να μην ειπώθηκε παραπάνω, αλλά θα σου πω τη γνώμη μου στην περίπτωση που κάνεις... γκάλοπ. (Και μην ξεχνάς πως είναι προσωπικό θέμα και όχι μια αυστηρή φόρμα που πρέπει ν' ακολουθήσεις).

Και η γνώμη μου είναι αυτή:

 

Πανω στο θεμα αυτο, εχω να σου πω οτι καλο ειναι να ξεκινας σε μια ζουμερη σκηνη. Αν ο αναγνωστης πρεπει να περασει μια δεκαρια σελιδες για να βρει κατι ενδιαφερον, τον εχασες.

 

Ναι, δίνω τεράστια σημασία στο πρώτο κεφάλαιο, στην πρώτη σελίδα, (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματώ να διαβάζω), και πάντα βαριόμουν απεριόριστα τα μυθιστορήματα που ξεκινούν με αερολογίες και ατέλειωτες περιγραφές της κατάστασης. Μια πρώτη γνωριμία με έναν ή και περισσότερους από τους χαρακτήρες θα ήταν καλή, μέσα από μια σκηνή σημαντική και όχι απλά "ας συστηθούμε με τους ήρωές μας".

Αν έχεις διαβάσει το "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ (δεύτερη φορά που το αναφέρω σε λίγο διάστημα, και μπορεί ν' αρχίσω να τρώω δούλεμα), θα δεις το τέλειο δείγμα αυτού που λέω.

 

Ο Μπελ στις δύο κιόλας πρώτες σελίδες καταφέρνει να μας παρουσιάσει με ασταμάτητη ροή

1) την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή,

2)το επάγγελμά του,

3)τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες που προκίπτουν από αυτόν,

4)ακόμη και το πρόσφατο παρελθόν του και τι έγινε ώστε να τον αποδιοργανώσει σε βαθμό που να μπερδεύει τους σιδηροδρομικούς σταθμούς με τις ρεσεψιόν στα ξενοδοχεία!

 

Δεν χρειάστηκαν πρόλογοι, περιγραφές, ορεκτικά. Και δουλεύει, μην το φοβάσαι, ο αναγνώστης δεν είναι χαζός, μπαίνει αμέσως στο κλίμα!

 

 

 

Αυτά είχα να πω, να μη σε κουράζω άλλο.

Και πάλι καλή τύχη σου εύχομαι, ελπίζω να βοήθησα. :)

Edited by Cassandra Gotha
Link to comment
Share on other sites

Άτιμο πράγμα η εισαγωγή ενός βιβλίου... Οφείλω να ομολογήσω ότι, πριν ανοιχτεί το προηγούμενο τόπικ για τις εισαγωγές στα κείμενα φαντασίας κι αυτό εδώ τώρα, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Και βλέποντας τις αρχές απ' τις νουβέλες μου, δεν μπορώ παρά να γελάσω σα να μην υπάρχει αύριο. Η μία ξεκινάει με μια ολοφώτιστη απ' την πανσέληνο νύχτα κι η δεύτερη με μια παγωμένη νύχτα σε μια λευκή απ' το χιόνι πόλη. Το κλισέ του κερατά, δηλαδή. :Ρ (Με ζώσαν κάποιες ανασφάλειες να τ' αλλάξω κιόλας)

 

Η συμβουλή μου είναι η εξής: κλείσε τα μάτια σου και "δες" την αρχή του βιβλίου σου σαν ταινία. Μετά αποτύπωσέ την στο χαρτί. Αν η πρώτη σου εικόνα είναι πρόσωπο, επικεντρώσου σ' αυτό. Αν είναι τοπίο, σ' αυτό. Αν είναι δράση, σ' αυτό. Μην χαλιέσαι για τα υπόλοιπα και μην το πολυζορίζεις. Αν κάνεις κάτι "φτιαχτό" κι όχι φυσικό, ο αναγνώστης θα το καταλάβει και θα τον ξενίσει.

Link to comment
Share on other sites

Guest Anime_Overlord

Αίματα, εντόσθια, μυαλά και κόκαλα! Όλα λιανισμένα και χυμένα σε έναν άμορφο σωρό στην μέση του δρόμου!

Link to comment
Share on other sites

Η προσωπική μου άποψη είναι να δεις τι θα τραβούσε εσένα να διαβάσις. Σε κάθε άνθρωπο δουλεύει διαφορετικά το τι τον τραβάει σε ένα βιβλίο και κακά τα ψέματα, ο καθένας μας έχει άλλες πετριές. Θεωρώ σημαντικότερο να γράψεις αυτό που εσύ εχεις στο μυαλό σου, παρά αυτό που νομίζεις ότι έχει στο μυαλό του ο άλλος.

 

Κάτι που έχω παρατηρήσει, που μπορεί να μην είναι εντός του θέματοςα αλλά εφαρμόζεται σε όλες τις περόμοιες απορίες; Να είσαι ο εαυτός σου όταν γράφεις. Όσες φορές με δυσκόλεψε ένα κείμενο, με έκανε να αισθανώ ότι ο συγγραφέας του με κοροϊδεύει, τόσες φορες ανακάλυψα ότι ο συγγραφέας συγκράτησε αυτό που ήθελε να πει, από φόβο μη με προσβάλει ή μήπως δε μου αρέσει. Ο αναγνώστης συνήθως δε θέλει να διαβάσει κάτι που να τον κολακεύει ή να τον προστατεύει με εξώφθαλμο τρόπο, γιατί νιώθει ότι τον κοροϊδεύεις. Οπότε καλύτερα -για μένα- η μυγοχεσμένη λάμπα ή το κλισέ της βροχερής νύχτας -εάν και εφόσον είναι αυτό που πραγματικά θες να γράψεις- παρά κατι πολύ πρωτότυπο που δε θα είσαι εσύ.

 

Σε αντίθετη περίπτωση, προσωπικά και πάλι, προτιμώ μια κινηματογραφική εισαγωγή.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Καταρχήν καλώς όρισες Νατάσα holiday.gif

 

Σου προτείνω το εξής. Πάρε όσα μυθιστορήματα έχεις στο σπίτι σου, διάλεξε ανάμεσα τους εκείνα που θεωρείς τα καλύτερα/αγαπημένα σου και διάβασε πως ξεκινάνε. Δες τι κάνει τις αρχικές παραγράφους τους να δουλεύουν για σένα. Είναι οι επεξηγήσεις; Είναι η δύναμη του in medias res; Μια αργή αρχή που μαζεύει δύναμη για τη συνέχεια;

Μην ξεχνάς, δεν είναι ανάγκη να είναι το ίδιο θέμα/είδος, ούτε σκοπεύεις να σηκώσεις αυτούσιες παραγράφους.

Πάρε μια γεύση του πως ξεκινάνε, προσπάθησε να δεις μέσα από τα μάτια των συγγραφέων, γιατί ξεκίνησαν όπως ξεκίνησαν το κείμενο που εξελίχθηκε σε ένα μυθιστόρημα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο ράφι σου.

Και φυσικά, έχε εμπιστοσύνη σ'αυτό που κάνεις. Το άγχος σκοτώνει τον έρωτα τη συγγραφή. Καλή συνέχεια.thmbup.gif

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ όταν δεν ξέρω πως να ξεκινήσω στο πρώτο κεφάλαιο, επιλέγω να ξεκινήσω απο το δεύτερο.

Αν έχεις την ιστορία έτοιμη στο μυαλό σου θα δεις οτι περιπου μεταξύ τρίτου και πέμπτου κεφαλαίου θα χρειαστεί να προοικονομήσεις πληροφορίες που μπορείς να εμφανίσεις στο πρώτο κεφάλαιο.

Μέχρι τα μισά του μυθιστορήματος θα έχεις σημειώσεις για ένα πολύ δυνατό πρώτο κεφάλαιο (απο άποψη περιεχομένου). Απλά θα σου μείνει να βάλεις τις λέξεις στην σωστή σειρά.

Link to comment
Share on other sites

Κακώς αγχώνεσαι τόσο γι' αυτό το θέμα κατά την άποψή μου. Καταρχήν μπορει να γράψεις κατι που να σου φαινεται ωραίο τώρα και να δουλεύει και μετά απο δύο μήνες που θα το ξαναδιαβάσεις να σου φανεί μια βλακεία και να αναρωτηθείς πως έγραψες κάτι τετοιο... Οπότε θα σου έλεγα να κατσεις να γράψεις και ότι βγει. Αργότερα βλέπεις.

Εγώ προσωπικά δεν βασανίζομαι και πολύ στην αρχή. Η αλήθεια ειναι πως ασυναίσθητα όντως φανταζομαι τη σκηνή σαν αρχή ταινίας και αρχίζω το γράψιμο. Δε μ'αρέσουν ούτε οι "πολλά υποσχόμενοι" προλογοι γιατί υπαρχει η πιθανότητα να απογοητευτεί μετά ο αναγνώστης, να μην πάρει όσα ίσως ονειρευόταν... αλλά δε μ' αρέσουν και οι μπερδεμενοι προλογοι με δεκαδες ονοματα, καταστάσεις που δεν πολυκαταλαβαινω και ενα σωρο πραγματα που θα φερουν το χάος στο μυαλο μου, ενώ δεν εχω γυρίσει ακόμα σελίδα... Για μένα απλά γράψε και οτι βγει... Θα το δεις πολλές φορές έτσι κι αλλιως... Θα δεις αν λειτουργει, θα το αλλάξεις, στο τέλος θα βγει κάτι που να δουλευει πραγματικα ετσι πιστευω... Άστο στο ένστικτο σου, τι αρέσει σε σένα, τι ταιριαζει στον τροπο γραφής σου και σ'αυτο που θες να γραψεις... Η συγγραφή ειναι απόλαυση, δεν πρέπει να ειναι άγχος ακόμα και για την πρώτη σειρά μιας ιστοριας! :D

Link to comment
Share on other sites

Guest Anime_Overlord

Όλα αυτά είναι κοντά με το θέμα του πως θα μπάσεις τον αναγνώστη στην ιστορία ή στην αφήγηση. Με μια ανάλαφρη εισαγωγή ή ένα γερό χαστούκι; Προσωπικά αδυνατώ να ξεκινήσω κατευθείαν από την δράση. Είναι υπερβολικά απότομο για τα γούστα μου. Προτιμώ μια ελαφριά εισαγωγή.

Link to comment
Share on other sites

Τελικά είδατε που ο καθένας έχει τη γνώμη του; 'Αλλα αρέσουν στον έναν και άλλα αρέσουν στον άλλο... τελικά θα συμφωνήσω στο οτι πρέπει να γράψω αυτό που εμένα μου αρέσει πολύ και σε όποιν αρέσει. Ούτψς ή άλλως σε όλους αποκλείεται να αρέσει.

Ένας καλός τρόπος να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη είναι και η εισαγωγη πριν το κυρίψς μέρος. Μπορείς εκεί να βάλεις μια σκηνή που θα προδιαθέτει τον αναγνώστη και κάπου στη μέση του έργου να τη βάλεις ολοκληρη. έχω διαβάσει πολλά τέτοια βιβλία και πράγματι έχει πετύχει αυτό!

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα του βιβλίου σου μου έφερε αμέσως μία εικόνα στο μυαλό: Δύο νέες γυναίκες σφιχταγκαλιασμένες, ντυμένες με κουρέλια, μούσκεμα ως το κόκκαλο, η βροχή να πέφτει με το τουλούμι και αυτές να τουρτουρίζουν από το κρύο... Τί λένε μεταξύ τους; Τί νιώθουν;

Αν επέλεγα να διαβάσω ένα βιβλίο με θέμα τον εμφύλιο, θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Ίσως εκεί είναι η πρώτη σου πρόταση: το συναίσθημα... φόβος, θυμός, γενναιότητα, θάρρος, απελπισία, συντροφικότητα;;

Επομένως, η άποψή μου μάλλον ανήκει στην ομάδα αυτών που υποστηρίζει: κατευθείαν στο ζουμί, χωρίς μακρόσυρτες εισαγωγές και περιγραφές της φύσης και των ιστορικών συνθηκών. Θα έρθει αργότερα η σειρά τους!

 

Όσον αφορά το άλλο, με τη "μυγοχεσμένη λάμπα", προσωπικά θα μου τραβούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και σίγουρα θα συνέχιζα την ανάγνωση. Βέβαια, είμαι και λάτρης του Μπουκόφσκι και, από την άλλη, καταναγκαστική ως προς την ολοκλήρωση ενός βιβλίου αν το ξεκινήσω (πραγματικά προσπαθώ να το ξεπεράσω το τελευταίο:rolleyes:).

 

Καλή τύχη και καλό κουράγιο!

Link to comment
Share on other sites

Deanna,

συναίσθημα!

αυτό είναι ! συμφωνώ μαζί σου! έγραψα παραπάνω οτι σκέφτομαι την περίπτωση εισαγωγής η οποία θα είναι -όπως το έχω σκεφτεί εγώ- πολύ γενική και θα σε καλέι να μάθεις τι είναι αυτό που αναφέρεται στην εισαγωγή. Εχω γράψει κάτι πρόχειρο. Σίγουρα θα το αλλάξω πολλές φορές ακόμα. Θα το παραθέσω και θα ήθελα πραγματικά να μου πείτε αν θα σας κινούσε την περιέργεια να διαβάσετε τη συνέχεια ή οχι.

 

Ορίστε:

 

Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όσο και αν προσπαθεί να τα αποδιώξει από το νου του, όσο και αν πασχίζει να τα σβήσει από τη θύμηση του, εκείνα θα συνεχίζουν να κατακλύζουν τη μνήμη του, θα συνεχίζουν να ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στη ψυχή του. Στιγμές οδυνηρές, που τα βράδια θα ζωντανεύουν και σαν φαντάσματα θα στοιχειώνουν τα όνειρα του . Εφιάλτες, που σαν απρόσκλητοι επισκέπτες θα έρχονται να ταράξουν την ηρεμία του και να ξυπνήσουν εκείνο το θλιβερό παρελθόν που μόνο αγιάτρευτο πόνο μπόρεσε να δώσει.

 

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αρνούνται να ξεχάσουν. Άνθρωποι που δεν θέλουν να λησμονήσουν το άσχημο παρελθόν που κάποτε είχαν την ατυχία να βιώσουν. Όσο και αν εκείνο τους πόνεσε, όσο και αν τους κομμάτιασε, αυτοί προτιμούν να βυθίζονται στην άβυσσο των θλιβερών αναμνήσεων τους. Ίσως γιατί μέσα στη τόση δυστυχία τους να ήταν γραφτό να ζήσουν στιγμές πιο δυνατές από την πίκρα, τον πόνο, το μίσος και την απογοήτευση. Στιγμές που για χάρη τους θα άξιζε να χάσουν τα πάντα. Και αυτές τις στιγμές δεν θα τις άλλαζαν για τίποτα και για κανέναν.

 

Έτσι και εκείνη…

 

Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να ξεχάσει…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και θα αρχίζει η εξιστόρηση των γεγονότων από την αρχή τους.

 

Το θέμα προσώπου είναι ένα ακόμα ζήτημα. γ' ή α'! Η αλήθεια είναι οτι μου βγαίνει το α'. Θα δω και μ'αυτό τι θα κάνω.

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Εχω γράψει κάτι πρόχειρο. Σίγουρα θα το αλλάξω πολλές φορές ακόμα. Θα το παραθέσω και θα ήθελα πραγματικά να μου πείτε αν θα σας κινούσε την περιέργεια να διαβάσετε τη συνέχεια ή οχι.

 

Ορίστε:

 

Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όσο και αν προσπαθεί να τα αποδιώξει από το νου του, όσο και αν πασχίζει να τα σβήσει από τη θύμηση του, εκείνα θα συνεχίζουν να κατακλύζουν τη μνήμη του, θα συνεχίζουν να ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στη ψυχή του. Στιγμές οδυνηρές, που τα βράδια θα ζωντανεύουν και σαν φαντάσματα θα στοιχειώνουν τα όνειρα του . Εφιάλτες, που σαν απρόσκλητοι επισκέπτες θα έρχονται να ταράξουν την ηρεμία του και να ξυπνήσουν εκείνο το θλιβερό παρελθόν που μόνο αγιάτρευτο πόνο μπόρεσε να δώσει.

 

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αρνούνται να ξεχάσουν. Άνθρωποι που δεν θέλουν να λησμονήσουν το άσχημο παρελθόν που κάποτε είχαν την ατυχία να βιώσουν. Όσο και αν εκείνο τους πόνεσε, όσο και αν τους κομμάτιασε, αυτοί προτιμούν να βυθίζονται στην άβυσσο των θλιβερών αναμνήσεων τους. Ίσως γιατί μέσα στη τόση δυστυχία τους να ήταν γραφτό να ζήσουν στιγμές πιο δυνατές από την πίκρα, τον πόνο, το μίσος και την απογοήτευση. Στιγμές που για χάρη τους θα άξιζε να χάσουν τα πάντα. Και αυτές τις στιγμές δεν θα τις άλλαζαν για τίποτα και για κανέναν.

 

Έτσι και εκείνη…

 

Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να ξεχάσει…

Διάβασα την πρώτη πρόταση που έχεις βάλει εδω και, προσωπικά, δε θα έμπαινα εύκολα στη διαδικασία, αφού την διάβασα ξεφυλλίζοντας το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο, να το αγοράσω. Αυτό που με "χαλάει" είναι ότι η πρώτη πρόταση αφήνει την αίσθηση ότι είναι η εισαγωγή έκθεσης ή άρθρου, όχι μυθιστορήματος. Του λείπει νομίζω η δυναμική, την αίσθηση ότι το βιβλίο σε αρπάζει από το λαιμό και σε σπρώχνει μέσα του.

Πχ, το

Καθόταν γαλήνια στην πολυθρόνα της, ατενίζοντας τον καθαρό ουρανό, όταν η σκία που έπεσε στην αυλή της, της έκοψε την ανάσα. Δεν μπορεί, σκέφτηκε, έχουν περάσει τόσα χρόνια. όμως ο φόβος είχε σφίξει μια θηλειά γύρω από τον λαιμό της και δεν άφηνε ούτε στάλα αέρα να περάσει.

Η σκιά ανήκε σε έναν άντρα που στεκόταν πίσω της, ανάμεσα σε αυτήν και τον ήλιο. Μια μακριά μαύρη κηλίδα που έμοιαζε τόσο με τη στιγμή εκείνη που άλλαξε τη ζωή της για πάντα και δε θα έσβηνε από τη μνήμη της. Δειλά δειλά έστρεψε προς το μέρος του άντρα το γερασμένο κεφάλι της, έτοιμη να αντικρύσει το τέρας. Απέναντί της στεκόταν ο γιος του γείτονα.

"Τι κάνεις Σταμάτη, παλικάρι μου," του είπε η γριά, ανακουφισμένη που δεν ήταν εκείνος, η κουρασμένη της καρδιά όμως χτυπούσε ακόμα με ρυθμούς αταίριαστους στην ηλικία της. Είχε προσπαθήσει να ξεχάσει, να θάψει βαθιά στη θύμισή της τα όσα είχαν γίνει τότε, όμως ήταν στιγμές σαν κι αυτή που ακόμα και μια σκιά θα ξανάφερνε στην επιφάνεια όλον τον πόνο, την πίκρα, το μίσος, την απογοήτευση

Δε σου λέω ότι αυτή είναι η σωστή εισαγωγή, εγώ δε θα τη χρησιμοποιούσα, όμως το πνεύμα της είναι πιο κοντά σε αυτό που πιστεύω ότι κάνει την αρχή ενός μυθιστορήματος πιο δυνατή.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Λες ε; Ίσως να πρέπει να το δουλέψω κι άλλο... Τι ίσως; σίγουρα πρέπει. καταλαβαίνω τι εννοείς... το παράδειγμα της παραγράφου που δίνεις είναι σαφές! Θα το προσπαθήσω! σε ευχαριστώ!

Link to comment
Share on other sites

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια εκεί που χάζευα σ' ένα βιβλιοπωλείο, έπεσε το μάτι μου σ' ένα πολύ παρδαλό εξώφυλο. Άνοιξα στην πρώτη σελίδα και διάβασα

 

"Nothing but stars, scattered across the blackness as though the Creator had smashed the windscreen of his car and hadn't bothered to stop to sweep up the pieces."

 

και αυτό ήταν η αρχή μιας σχέσης που κρατάει ακόμα με αμείωτο πάθος, ή αλλιώς and the rest is geografy.

 

 

 

Αυτού του είδους η εισαγωγή θα μ' έκανε να ξεχάσω ακόμα και την έννοια της λέξης "τηλεκοντρόλ".

 

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω κατευχαριστηθεί βιβλία που ξεκινάνε πιο σούκου-σούκου και παίρνουν φόρα στην πορεία. Οπότε δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές. Θα συμφωνήσω ότι όπως και να γράψεις πρέπει να είσαι 1000% εσύ.

 

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Ξέρεις KELAINO όσο και να θέλω να μην είμαι εγώ όταν γράφω δεν γίνεται. μέσα από τα γραπτά μας βγαίνει πάντα ο εαυτός μας. γι'αυτό ο καθένας μας έχει το προσωπικό του στυλ και ύφος. Αυτό πρέπει να κάνουμε...

να κοιτάμε εμάς τι μας αρέσει και τι μας φαίνεται πιο όμορφα.

Το 'υστερα πρέπει να το αφήνουμε παράμερα. Αν θα έχει ανταπόκριση καλώς αν δεν θα έχει και πάλι δεν πειράζει. εμείς θα το έχουμε λατρεψει γιατί θα είναι δικό μας!

 

την καλησπέρα μου!

Edited by Natassa
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..