Η πρώτη φράση ενός μυθιστορήματος

[Aurora]

Θεωρώ σημαντική την αρχή ενός βιβλίου αλλά όχι σημαντικότερη απο το υπόλοιπο βιβλίο. Δεν υπάρχει περίπτωση να παρατήσω ένα βιβλίο επειδή δεν έχει πιασάρικη αρχή, ούτε να πέσει στα μάτια μου εξαιτίας μιας απλοϊκής (απλοϊκής, όχι κακογραμμένης) εισαγωγής. Εξάλλου μια αρχή που δεν είναι πιασάρικη, δε σημαίνει κατ' ανάγκην ότι είναι μια κακή αρχή, έτσι πιστεύω.

 

Ως αναγνώστης δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στις εισαγωγές, μου αρέσουν οι διαφορετικοί τρόποι που διαλέγουν οι συγγραφείς για να σε καλωσορίσουν στον κόσμο τους. Το μόνο που δε θα μου άρεσε είναι μια εισαγωγή που φωνάζει "είμαι εισαγωγή". Είναι ωραίο να έχει το ίδιο άρωμα με το υπόλοιπο έργο και όχι να δείχνει ότι υπάρχει απλώς επειδή πρέπει ή για να διευκολύνει τον συγγραφέα.

 

 

Η συμβουλή μου είναι η εξής: κλείσε τα μάτια σου και "δες" την αρχή του βιβλίου σου σαν ταινία.

Το ίδιο έχω να προτείνω κι εγώ, ώστε να γράψεις κάτι που να δένει με την ιστορία σου και δίχως να πιέζεσαι. Στην πορεία φυσικά μπορείς να τροποποιήσεις την εισαγωγή σου ή να γράψεις καινούρια, οπότε προτείνω να μην αγχώνεσαι τόσο για κάτι που μπορείς να αλλάξεις ανά πάσα στιγμή.

[Guest melissoula]

The night was.... Θυμάσαι τον Μπίλ Κρύσταλ στο "Πέτα τη μαμά απο το τραίνο" ; Κοίταξε να μήν καταντήσεις σαν κι αυτόν. Ίσως αυτή η ταινία απαντήσει πολύ καλά στο ερώτημα σου. Αν δεν την έχεις δεί πήγαινε αμέσως νοίκιασε την (ή κατέβασε την απο κάποιο torrent) και δες την. Μετά έλα και πές μου τα συμπεράσματά σου.

 

Δεν σου λέω τα δικά μου για να μήν σε επιρρεάσω. Θα σου πώ επίσης ότι η αρχή ενός βιβλίου είναι πολύ σημαντική. Οποιος σου λέει το αντίθετο μην τον πιστεύεις. Απλά δεν θέλει να ασχοληθεί με αυτό το θέμα γιατί είναι επιπονο. Όμως δες την ταινία, για να δείς ΤΙ είναι αυτό που έχει ακριβώς σημασία, σε μια καλή αρχή.

[kleo]

Αν η νύχτα ήταν βροχερή, τότε διάβολε ήταν βροχερή. Που υπάρχει το πρόβλημα? Μπορείς βέβαια να παιξεις, όπως π.χ η νύχτα ήταν υγρή. Τα συναισθήματα είναι για τους αναγνώστες παρεπιπτόντως κι όχι για τους συγγραφείς. Καθήκον ενός συγγραφέα είναι να πει μια ιστορία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Κλωτσάς την μπάλα για να πάει παρακάτω. Μπορείς να το κάνεις επιδέξια ή όχι, με φιοριτούρες ή απλοϊκά. Εμένα μου αρέσει το απλό και άμεσο. Κλώτσα λοιπόν το τόπι σου.

[Natassa]

Έχετε δίκιο! Δεν υπάρχη συνταγή! Ο συγγραφέας ακούει απλώς την καρδία του, τη σκέψη του και όλα όσα νιώθει καλείται να τα αποτυπώσει στο χαρτί; Τι θα πει κλισέ; Τι θα πει πιασάρικο; Τίποτα... Όλα είναι από τη σκοπιά που θ ατα δει ο εκάστωτε αναγνώστης ! Στον καθένα μας αρέσει και κάτι διαφορετικό! Σημασιά τελικά δεν έχει η αρχή αλλά το σύνολο! Σημασία τελικά έχει το τέλος! Όταν ο ανγνώστης θα έχει διαβάσει την τελευταία σελίδα και θα πει "Όμορφη ιστορία". Θα του έχει αρέσει όλο το βιβλίο! Αυτό είναι το σημαντικό! Ας ακούσω λοιπόν την καρδιά μου...

Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές σας!

[Nienor]

Παρόλο που γενικά είμαι μία μάλλον εύκολη αναγνώστρια, με τις εισαγωγές έχω θεματάκι: δεν τις χωνεύω όταν βρίσκονται μέσα στο πρώτο κεφάλαιο. Όμως τις αγαπώ όταν είναι πριν από αυτο. Το κομμάτι που παραθέτεις λοιπόν το διαβάζω κάπως έτσι: (σελίδα λευκή, γραμματοσειρά μικρότερη, πλάγια γράμματα ως έχουν)

 

Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όσο και αν προσπαθεί να τα αποδιώξει από το νου του, όσο και αν πασχίζει να τα σβήσει από τη θύμηση του, εκείνα θα συνεχίζουν να κατακλύζουν τη μνήμη του, θα συνεχίζουν να ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στη ψυχή του. Στιγμές οδυνηρές, που τα βράδια θα ζωντανεύουν και σαν φαντάσματα θα στοιχειώνουν τα όνειρα του . Εφιάλτες, που σαν απρόσκλητοι επισκέπτες θα έρχονται να ταράξουν την ηρεμία του και να ξυπνήσουν εκείνο το θλιβερό παρελθόν που μόνο αγιάτρευτο πόνο μπόρεσε να δώσει.

 

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αρνούνται να ξεχάσουν. Άνθρωποι που δεν θέλουν να λησμονήσουν το άσχημο παρελθόν που κάποτε είχαν την ατυχία να βιώσουν. Όσο και αν εκείνο τους πόνεσε, όσο και αν τους κομμάτιασε, αυτοί προτιμούν να βυθίζονται στην άβυσσο των θλιβερών αναμνήσεων τους. Ίσως γιατί μέσα στη τόση δυστυχία τους να ήταν γραφτό να ζήσουν στιγμές πιο δυνατές από την πίκρα, τον πόνο, το μίσος και την απογοήτευση. Στιγμές που για χάρη τους θα άξιζε να χάσουν τα πάντα. Και αυτές τις στιγμές δεν θα τις άλλαζαν για τίποτα και για κανέναν.

 

Έτσι και εκείνη. Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να ξεχάσει.

 

γυρνάω σελίδα, τίτλος κεφαλαίου, οι κοπελιές αγκαλιασμένες στη βροχή (ή κάτι αντίστοιχο καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, ε?)

 

 

 

 

 

Κατά τα άλλα... έχω τρια παραδείγματα που μου ήρθανε στο μυαλό σχεδόν με το που διάβασα τις πρώτες γραμμές του τόπικ:

 

*Σου δίνω το πρώτο κομμάτι στο απόλυτα διαχρονικό κείμενο:

Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου, ω Μούσα,

που περισσά πλανήθηκε, σαν κούρσεψε τής Τροίας

το ιερό κάστρο, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες

κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια,

για μία ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων.

που είναι περίληψη

 

*το πρώτο κομμάτι από το American Gods του Gaiman, εξαιρετικά τραβηχτικό βιβλίο:

 

Το σύνορα της πατρίδας μας κύριε; Μα, κύριε, στο Βορρά συνορεύουμε με το Βάρειο Σέλας, στην Ανατολή συνορεύουμε με τον ανατέλλοντα ήλιο, στο Νότο με τη διαδοχή των ισημεριών και στη Δύση με την Ημέρα της Κρίσεως.

-από το Αμερικάνικο Βιβλίο Ευφυολογημάτων του Τζο Μίλλερ

 

Ο Σάντοου είχε περάσει τρία χρόνια στη φυλακή. Ήταν τόσο μεγαλόσωμος και φαινόταν τόσο σκληρός, που το μεγαλύτερο του πρόβλημα ήταν πως να σκοτώνει την ώρα του. Έτσι, κρατιόταν σε φόρμα και μάθαινε κόλπα με νομίσματα και σκεφτόταν συχνά πόσο πολύ αγαπούσε τη γυναίκα του.

 

που είναι τσιτάτο και γνωριμία με το χαρακτήρα

 

*και τέλος ένα δικό μας:

Είχε ακόμα τη γεύση του αίματος στο στόμα του. Πρέπει να ήταν το δικό του αίμα. Έσμιξε τα φρύδια και άφησε μια μακρόσυρτη εκπνοή. Η πανοπλία του είχε τόσες πολλές τομές και ανοίγματα, ήταν σαν θαύμα που κρατιόταν ακόμα πάνω του. Το κορμί του ήταν γεμάτο πληγές και αιμορραγούσε από παντού. Το τσεκούρι του επιδρομέα είχε τσακίσει την περικεφαλαία στο πλάι και του είχε μόλις ξύσει το μάγουλο. Δεν πρέπει να ήταν βαθύ το κόψιμο. Γιατί είχε λοιπόν αίμα στο στόμα του; Είχε μήπως σημασία; Αυτός ο εφιάλτης τον συντρόφευε ένα μήνα τώρα. Κυνηγημένος από τους πάντες. Πόσους νεκρούς είχε αφήσει πίσω στο βάλτο; Δέκα; Είκοσι; Τον είχαν ξαφνιάσει γιατί δεν περίμενε να τον προφτάσουν τόσο γρήγορα. Όχι μετά την σύγκρουση στη χαράδρα. Αυτοί οι επιδρομείς δεν πρέπει να ήταν της προηγούμενης ομάδας. Δεν έδειχναν καν ντόπιοι. Δεν είχε ξαναδεί τέτοιες στολές ή τόσο περίτεχνα εγχειρίδια. Όλοι οι άρπαγες είχαν γίνει μια θολούρα στο μυαλό του, όλοι τους το ίδιο κτήνος με τα γαμψά νύχια και τα κοφτερά δόντια. Το νέο ταξίδευε μακρύτερα και γρηγορότερα τώρα, τόσο κοντά στο τέλος. Αύριο το μεσημέρι θα έφτανε στο φαράγγι και θα τέλειωναν όλα. Και εκείνοι θα ήταν πιο απελπισμένοι, πιο ριψοκίνδυνοι στις επιθέσεις τους. Γιατί γνώριζαν πια προς τα πού κατευθυνόταν.

 

(από την Εξιλέωση του Ντίνου Χατζηγιώργη)

*Ποιος πρόλογος??? λάου λάου λέει αυτός *

 

Που είναι ... χαχ... ποια εισαγωγή? Σφαλιάρα θα το χαρακτήριζα.

 

 

Τώρα, υπάρχει κάποιο από τα τρία που να ΜΗ σε ψήνει να διαβάσεις παρακάτω? Εμένα όχι, και είμαι δύσκολη σε αυτό, ειλικρινά. Μου κάνουνε όλα τους και δεν έχουνε καμία σχέση μεταξύ τους.

 

edit:

 

α, παρεπιπτόντως, φυσικά μπορείς να μιλήσεις τις πρώτες προτάσεις του βιβλίου για τον καιρό, ιδιαίτερα αν το κάνεις έτσι:

 

Κάποια πράγματα προηγούνται κάποιων άλλων πραγμάτων.

Ήταν μια καλοκαιρινή νεροποντή, αλλά καταπώς φαινόταν δεν το ήξερε, κι έτσι η βροχή έπεφτε με το τουλούμι, σωστή χειμωνιάτικη καταιγίδα.

 

(πρώτες δύο παράγραφοι από το χιλιάδες νάνοι κι ένα τηγάνι του Πράτσετ)

 

Edited April 1, 2010 by Nienor

[heiron]

Εριξα μια ματια σε βιβλια να δω "αρχες" και διαπιστωσα οτι ναι μεν σε πολλα 1α κεφάλαια αναφερονται βροχες αλλα ουσιαστικα ποτε δεν ξεκινουν με φρασεις τυπου "η βροχη επεφτε" κτλ.Επισης η εξαιρετικη σειρα Αμπερ ξεκινα(το 9 princes in Amber δηλαδη) με τον ηρωα σε ενα κρεβατι να μην θυμαται τιποτα,κατι που εχετε ηδη χλευασει.Απο την αλλη ξεκινα με την πολυ καλη φραση κατ'εμε "it was starting to end"...βεβαια του πηρε 10 βιβλια και βαλε και ο προωρος θανατος του του Ζελαζνυ για να το αφησει στο τελος.

Οπως ειπωθηκε πανω κατω μπορεις καλλιστα να μην γραψεις τιποτα ως εισαγωγη,να κρατησεις ως πρωτο κεφαλαιο το 2ο και μετα ό,τι έχεις σκεφτει να το βαλεις αν θες καπου στη μεση,αν μπαινει.

 

 

[Nihilio]

Τα τελευταία δύο χρόνια έχω σταδιακά πειστεί ότι από την πρώτη πρόταση μπορείς να καταλάβεις αν ο συγγραφέας μιας ιστορίας (ή μυθιστορήματος) είναι "ερασιτέχνης" ή "επαγγελματίας". Μια βαρετή ή κοινότυπη πρώτη πρόταση δείχνει απειρία ή έλλειψη φαντασίας, μια σωστή πρώτη πρόταση όμως μπορεί να πετάξει τον αναγνώστη με τη μία στη συνέχεια (ειδικά αν μιλάμε για διήγημα). Δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή, αλλά υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αποφύγει κανείς. Πχ το "It was a dark and stormy night" (θυμάμαι στο nanowrimo του 2009 είχα πάει σε nanomeet στο Cardiff και 3 από τους 7 συγγραφείς είχαν αρχίσει το μυθιστόρημά τους με αυτή ακριβώς τη φράση), τον ήρωα να ξυπνάει και να θυμάται ποιος είναι, το βιογραφικό του ήρωα (σε χρονολογική σειρά) ή την περιγραφή του. Ακόμα και σε in media res ξεκινήματα σε σκηνές δράσης (Start with a bang) είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε κλισέ.

 

Αντίθετα υπάρχουν βιβλία που οι πρώτες τους προτάσεις δεν ξεχνιούνται. Ενδεικτικά, "Το κορίτσι της διπλανής πόρτας" του Τζακ Κέτσαμ, το "Τραγούδι της Κάλι" του Dan Simmons (και δεν έχω διαβάσει καν το βιβλίο, μόνο την πρώτη πρόταση) ή η "Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ" του Λαβκραφτ, που σε μία μόλις φράση σου λέει δημοσιογραφικά το τέλος της ιστορίας χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα.

[NIKANTHI]

Όπως όταν βλέπεις ένα έργο καταλαβαίνεις στα πρώτα 15 λεπτά αν είναι καλό η για τα μπάζα, έτσι και σε ένα μυθιστόρημα πιστεύω οτι έχεις περιθώριο 30 σελίδες σαν συγγραφέας, να ωθήσεις τον αναγνώστη σου ότι πρέπει να διαβάσει και της υπόλοιπες 522 μέχρι να φτάσει στο πολυπόθητο τέλος .

 

Όσο μικρότερο το μυθιστόρημα μικραίνουν και τα περιθώρια σου.

 

Αν είναι διήγημα έχεις 300 λέξεις καβάντζα, για αυτό πρόσεχε πώς θα της αξιοποιήσεις .Αλλιώς βατόμουρο και στη υγειά σου

Edited June 26, 2011 by NIKANTHI

[WILLIAM]

Κοιτάζω να ξεκινώ με μια καλή σκηνή αλλά δε λεπτολογώ ως προς την πρώτη φράση, απλά να είναι μια σκηνή καλή η πρώτη.

Τώρα το παράδειγμα με τη λάμπα.... Δεν θα το έγραφα ποτέ έτσι. Αν ήθελε να δείξει, ανέχεια η εγκατάλειψη μπορούσε να το θέσει και αλλιώς.

[Atrelegis]

*το πρώτο κομμάτι από το American Gods του Gaiman, εξαιρετικά τραβηχτικό βιβλίο:

 

Το σύνορα της πατρίδας μας κύριε; Μα, κύριε, στο Βορρά συνορεύουμε με το Βάρειο Σέλας, στην Ανατολή συνορεύουμε με τον ανατέλλοντα ήλιο, στο Νότο με τη διαδοχή των ισημεριών και στη Δύση με την Ημέρα της Κρίσεως.

-από το Αμερικάνικο Βιβλίο Ευφυολογημάτων του Τζο Μίλλερ

 

Ο Σάντοου είχε περάσει τρία χρόνια στη φυλακή. Ήταν τόσο μεγαλόσωμος και φαινόταν τόσο σκληρός, που το μεγαλύτερο του πρόβλημα ήταν πως να σκοτώνει την ώρα του. Έτσι, κρατιόταν σε φόρμα και μάθαινε κόλπα με νομίσματα και σκεφτόταν συχνά πόσο πολύ αγαπούσε τη γυναίκα του.

 

Το American Gods είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ΠΑΓΙΔΑΣ που στήνει ο Gaiman, φτιάχνοντας ένα τούβλο βιβλίου που γαμάει την πρώτη φορά που το διαβάζεις και τη δεύτερη μετατρέπεται σε έναν ιστό από μισό-εξηγήσεις και μυστήηηριαααα, που σε κάνουν να θες να τον βρεις και να του βάλεις κροκοδειλάκια και μπαταρία αυτοκινήτου στις ρώγες μέχρι να σου εξηγήσει τι σκατά εννοεί και γιατί δεν έβαλε εκατό σελίδες παραπάνω να στο εξηγήση, γαμώ την Ιγγλετέρα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΛΛ

 

Τώρα για το θέμα μας. Πιστεύω ότι μια καλή εισαγωγή σε κάνει να θες να ξεκινήσεις. Όχι infodump (να ανοίξεις τη μεγάλη καρότσα και να πετάξεις πληροφορίες), αλλά κάτι που θα σου τραβήξει την προσοχή και θα σε κάνει να θες να συνεχίσεις. Η Ρόουλινγκ έκανε καλή εισαγωγή στο τελευταίο βιβλίο του Χάρη του Αγγειοπλάστη, που μας έδινε την εντύπωση ότι κινδυνεύει ή/και πεθαίνει από την πρώτη σελίδα.

 

Έχει να κάνει πιο πολύ με το τί είδους mood θες να θέσεις. Θες να βάλεις κίνδυνο; Θες να μπερδέψεις; Θες να ρίξεις μια μπουνιά στα μούτρα του αναγνώστη και να τους πεις Ε, ΕΔΩ! ΔΙΑΒΑΖΕ ΡΕ! Ή να το παίξεις Greg Egan και να αρχίσεις να τον σφαλιαρίζεις με την περίεργη, αδύνατη τεχνολογία σου;

[shadow_play]

"Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χτες, δεν ξέρω". Αλμπέρ Καμύ, Ο Ξένος.

 

Από τις πρώτες δέκα λέξεις αισθάνεσαι πως κατά πάσα πιθανότητα αυτό που κρατάς στα χέρια σου είναι ένα βιβλίο-σταθμός.

 

Μ' αρέσουν τα βιβλία που ξεκινούν με αριστουργηματικές φράσεις γιατί αποκαλύπτουν ένα μικρό μέρος της ευφυίας του συγγραφέα. Κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, λατρεύω τους ευφυείς ανθρώπους. Και περισσότερο, λατρεύω τους ευφυείς συγγραφείς. 

[Ιρμάντα]

Θα ήθελα: συναίσθημα, ευφυία, και πρωτοτυπία κατά το δυνατόν. Θεωρώ πως το τελευταίο είναι και το δυσκολότερο στοίχημα για ένα συγγραφέα, τη στιγμή που όλα (ή πάντως πάρα πολλά) έχουν ειπωθεί με χίλιους μύριους τρόπους.

 

Ανάμεσα στο δίλημμα καλογραμμένη εισαγωγή ή γερό χαστούκι, νομίζω θα ήταν αποτελεσματικότερο για μένα (σαν αναγνώστρια) το δεύτερο.

Σαν συγγραφέας ωστόσο δεν νομίζω ότι πάντα πετυχαίνω να χαστουκίζω τον κόσμο από την πρώτη παράγραφο....

[jjohn]

The building was on fire and it wasn't my fault

                                 -Jim Butcher-Blood Rites

 

 

Προσωπικά, έχω τεράστιο πρόβλημα με τις εισαγωγές και/η την πρώτη φράση  και είναι ένα από τα κομμάτια με τα οποία παίζω πολύ στις διορθώσεις. Θέλω να τραβάνε τον αναγνώστη ακριβώς όπως η παραπάνω ατάκα, αλλά δεν είναι δα ότι οι ιστορίες μου φημίζονται για την δράση τους, οπότε δύσκολα το καταφέρνω. Εκτός αυτού, έχω το κακό συνήθειο να ξεκιναώ κάθε ιστορία μου  υποτονικά χωρί να συμβαίνει κάτι 

Edited August 4, 2016 by jjohn

[DinMacXanthi]

Προσωπικά δεν δίνω καμία σημασία στην πρώτη φράση, αλλά πολλή σημασία στο πρώτο κεφάλαιο. Κανένα βιβλίο δεν έγινε καλύτερο ή χειρότερο απο τις πρώτες μια-δυο αράδες του.

[shadow_play]

Προσωπικά δεν δίνω καμία σημασία στην πρώτη φράση, αλλά πολλή σημασία στο πρώτο κεφάλαιο. Κανένα βιβλίο δεν έγινε καλύτερο ή χειρότερο απο τις πρώτες μια-δυο αράδες του.

 

Κωνσταντίνε συμφωνώ στην ουσία του σχολίου σου σαν αναγνώστης, αλλά σαν συγγραφέας θα προτιμούσα να με έχει προικίσει ο Θεός με το ταλέντο να εμπνέομαι στα βιβλία μου εναρκτήριες (αλλά και καταληκτικές) φράσεις που να μοιάζουν με "καυτές λεπίδες" για όποιον τις διαβάσει.

 

Κρίμα που, από ότι φαίνεται, αυτό το ταλέντο το δώρισε αλλού... 

Edited August 4, 2016 by shadow_play

[wordsmith]

Εγώ όταν προσπαθώ να αποφασίσω αν ένα βιβλίο θα μου αρέσει, διαβάζω και την αρχή, κυρίως για να δω πώς είναι το γράψιμο γενικά, αν έχει σάλτσες συναισθηματικές/υπαρξιακές/θεωρητικές ή μπαίνει γρήγορα στο ψητό ή βιάζεται να μπουκώσει τον αναγνώστη με πληροφορίες και βαρύγδουπες ατάκες, σαν να είναι σκύλος αδέσποτος που αν δεν τον ταΐσεις θα φύγει. Γενικά προτιμώ να μπαίνει γρήγορα στο ψητό, να μου δίνει αμέσως ένα λόγο να συνεχίσω να διαβάζω (κάτι για το οποίο μερικές φορές δε νοιάζεται ο αγαπητός DinMacXanthi και αργεί να αρχίσει), αλλά να μη με μπουκώνει μέχρι να σκάσω, να μη δείχνει ότι έχει αγχωθεί ότι θα του φύγω.

Η εισαγωγή που αναφέρεται παραπάνω ("Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή του κάθε ανθρώπου...") έχει πολλές θεωρητικούρες για τα γούστα μου και δε δίνει πληροφορίες, οπότε δε θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον ούτε να διαβάσω ολόκληρη την παράγραφο. Αυτές του Πράτσετ είναι ωραίες, τουλάχιστον δείχνουν ότι ο συγγραφέας έκατσε και κατέβασε ιδέες για να προσελκύσει το ενδιαφέρον μας, αν και σαν να προσπαθεί κάπως υπερβολικά.

Υπάρχει ένα βιβλίο που όλο λέω να το αρχίσω, αλλά η αρχή του με απωθεί και το ξανακλείνω. Είναι το "Ό,τι βρεις, δικό σου" του Stephen King...

Και τέλος να παραθέσω μια αρχή διηγήματος που δεν είναι στο φόρουμ και που έχει, κατά τη γνώμη μου, τη σωστή δόση ενδιαφέροντος και απλότητας για να με κάνει να θέλω να διαβάσω παρακάτω, χωρίς να με τραβάει από το λαιμό:

 

"Τα ζόμπι είναι μικρά. Τα 'χω σ' ένα κουτί, κάτω από τον καναπέ".

 

"Είναι μικρά" του (ναι, ναι!) Count Baltar

 

[mman]

Προσπαθώ να τραβήξω το ενδιαφέρον του αναγνώστη με την πρώτη πρόταση, ακριβώς επειδή κι εγώ ως αναγνώστης ελκύομαι από δυνατά ξεκινήματα. Φυσικά, τα πάντα θα κριθούν στη συνέχεια, αλλά είναι ωραίο να ξεκινάει δυνατά ένα βιβλίο ή ένα διήγημα, ή ακόμα κι ένα κεφάλαιο. Είναι σαν να σου κλείνει ο συγγραφέας το μάτι, λέγοντάς σου "Ήρθες εδώ για να περάσεις καλά, ε; Πάμε!".

[MountainRoot]

Προσωπικά δεν με πειράζει η πρώτη πρόταση. Αν είναι πολύ καλή και πιασάρικη ΟΚ και θα γουστάρω τρελά αλλά αν είναι απλά κοινότυπη και όχι τόσο καλή δεν θα με πειράξει. Συμφωνώ περισσότερο με τον DinMac που λέει οτι τον ενδιαφέρει πάρα πολύ το 1ο κεφάλαιο.

 

Εχω τελειώσει πολλά βιβλία που μετά σκεφτόμουν "τι ωραία πρόταση για αρχή ρε συ" αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να έχω τελειώσει ένα βιβλίο και να μου έχει μείνει ως αποτύπωμα το πόσο χάλια ήταν η πρώτη πρώτη πρόταση στην αρχή.

 

Εξάλλου για το αν θα αγοράσω ένα βιβλίο έχει να κάνει με το εξώφυλλο, την περιγραφή στο οπισθόφυλλο, τις κριτικές που έχω διαβάσει, τις προτάσεις απο φίλους και γνωστούς....αρα όταν θα φτάσω να το δω στα χέρια μου σε ένα βιβλιοπωλείο ειλικρινα δεν μπορώ να φανταστώ πως θα με κάνει να μην το αγοράσω επειδή η πρώτη πρόταση δεν είναι ωραία και πιασάρικη.

Επίσης δεν μου έχει αναφέρει ποτέ κανένας την ωραία αρχή ως προσόν για να αγοράσω ένα βιβλίο "Να πάρεις το Χ ρε συ....έχει μία πρώτη πρόταση...μα μία πρώτη πρόταση φοβερή...μόνο και μόνο γι'αυτήν αξίζει να το διαβάσεις"....

 

 

Αντε να πω και εγώ μία ωραία πρώτη πρόταση και δεν είναι άλλη απο την αρχή του Μαύρου Πύργου στου Κινγκ........

“The man in Black fled across the Desert, and the Gunslinger followed.”

 

Επίσης απο το Φαρεναιτ 451

"It was a pleasure to burn"

[Γελωτοποιός]

“There was a hand in the darkness, and it held a knife.”

The Graveyard Book, Neil Gaiman

 

Χμ, η πρώτη πρόταση ενός βιβλίου. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ως κάτι το καθοριστικό για την πρώτη εντύπωση του αναγνώστη. Για `μένα τουλάχιστον, εξυπηρετεί κάτι που θα το θυμάμαι μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου. Ένα quote. Οπότε πιστεύω πως είναι καλό να είναι έξυπνη και πιασάρικη, αλλά ως εκεί.

 

Τώρα, θα συμφωνήσω με τους περισσότερους για τον ρόλο του πρώτου κεφαλαίου. Για πολλούς αναγνώστες, το πρώτο κεφάλαιο, καθορίζει όντως την απόφαση τους περί ανάγνωσης του βιβλίου. Αν και προσωπικά, συνεχίζω αρκετά μέχρι να αποφασίσω να το σταματήσω (πράγμα που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια, έως καθόλου). Αργότερα, αφού έχω μπει για τα καλά μέσα στον κόσμο του βιβλίου, το ξεχνάω εντελώς. Φυσικά, υπάρχουν πρώτα κεφάλαια/εισαγωγές που σε εντυπωσιάζουν και μένουν στην μνήμη σου. Ένα που μου άφησε μεγάλη εντύπωση είναι αυτό από το “The Name of the Wind”, με τις τρεις σιωπές. Ήταν ένα πρώτο κεφάλαιο που, και μου τράβηξε το ενδιαφέρον, και με `κανε να πάρω μια ιδέα για τις ικανότητες του συγγραφέα.

Edited August 5, 2016 by Γελωτοποιός

[wordsmith]

“There was a hand in the darkness, and it held a knife.”

The Graveyard Book, Neil Gaiman

 

Χμ, η πρώτη πρόταση ενός βιβλίου. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ως κάτι το καθοριστικό για την πρώτη εντύπωση του αναγνώστη. Για `μένα τουλάχιστον, εξυπηρετεί κάτι που θα το θυμάμαι μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου. Ένα quote. Οπότε πιστεύω πως είναι καλό να είναι έξυπνη και πιασάρικη, αλλά ως εκεί.

 

Τώρα, θα συμφωνήσω με τους περισσότερους για τον ρόλο του πρώτου κεφαλαίου. Για πολλούς αναγνώστες, το πρώτο κεφάλαιο, καθορίζει όντως την απόφαση τους περί ανάγνωσης του βιβλίου. Αν και προσωπικά, συνεχίζω αρκετά μέχρι να αποφασίσω να το σταματήσω (πράγμα που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια, έως καθόλου). Αργότερα, αφού έχω μπει για τα καλά μέσα στον κόσμο του βιβλίου, το ξεχνάω εντελώς. Φυσικά, υπάρχουν πρώτα κεφάλαια/εισαγωγές που σε εντυπωσιάζουν και μένουν στην μνήμη σου. Ένα που μου άφησε μεγάλη εντύπωση είναι αυτό από το “The Name of the Wind”, με τις τρεις σιωπές. Ήταν ένα πρώτο κεφάλαιο που, και μου τράβηξε το ενδιαφέρον, και με `κανε να πάρω μια ιδέα για τις ικανότητες του συγγραφέα.

Ναι, το θυμάμαι αυτό: "Σιωπή σε τρία μέρη". Πολύ όμορφο. Κατά τη γνώμη μου εκεί ο συγγραφέας θέλει να δείξει πόσο καλά γράφει πριν προλάβει να του φύγει ο αναγνώστης, αλλά το κάνει διακριτικά, δε σε πιάνει από το λαιμό.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

παράξενο πράγμα η πρώτη φράση ενός μυθιστορήματος. Εμένα μπορεί να με εντυπωσιάσει, βέβαια, καμιά φορά, αλλά δεν θυμάμαι να στάθηκε ποτέ κριτήριο για να συνεχίσω ή να σταματήσω το βιβλίο που έχω στα χέρια μου. Συνήθως μάλλον την προσπερνάω βιαστικά. Παράξενο πράγμα: το "Call me Ishmael", η πρώτη φράση από το Μόμπυ Ντικ, από τις πιο πολυσυζητημένες, που σχεδόν δεν γίνεται να μεταφραστεί στην πραγματικότητα, είναι αυτή που σκέφτομαι όποτε γίνεται λόγος για το θέμα αυτό, αλλά και η μοναδική που μου έρχεται σαν φλασάκι, σε άσχετες στιγμές εδώ και πολλά χρόνια.

[DinMacXanthi]

Νομίζω πως οι πρώτες φράσεις του οποιουδήποτε έργου αποκτούν "διασημότητα" αφότου το ίδιο το έργο γίνει κλασσικό. Κανένα έργο δεν κέρδισε κόσμο επειδή η πρώτη φράση "έσκιζε", και όσο σκέφτομαι τα αγαπημένα μου βιβλία, δυσκολεύομαι να θυμηθώ την πρώτη φράση τους (εξαιρώντας το Χόμπιτ). Γενικά έχω αρνητική προδιάθεση προς τις φανταχτερές αρχές -κυρίως όταν δεν υπάρχει ανάλογη συνέχεια- γιατί μου βγάζουν ερασιτεχνισμό, δηλαδή χαρακτήρα συγγραφέα που πασχίζει να εντυπωσιάσει μέσω της εύκολης οδού. Με την πρώτη ατάκα. Δεν θα πω δηλαδή "τουλάχιστον η πρώτη ατάκα ήταν καλή". Προτιμώ να μου μείνει καλή εντύπωση στο τέλος, που είναι α) το ζητούμενο, β) το δύσκολο.

Επαναλαμβάνω οτι το πρώτο κεφάλαιο είναι για μένα πολύ πιο σημαντικό, και πολύ δυσκολότερο στο να βγει όσο καλό θέλει ο συγγραφέας, απο μια αρχική ατάκα. Και ναι, εκεί φτιάχνονται ή διαλύονται μυθιστορήματα.

Οσο σούπερ πρώτη φράση κι αν έχει ο Νευρομάντης πχ, τη θυμόμαστε επειδή το βιβλίο είναι σταθμός. Αλλά κανένας, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξεχνάει το πρώτο κεφάλαιο του Άρχοντας του Ψεύδους.

Edited August 15, 2016 by DinMacXanthi

[wordsmith]

Εγώ μόλις τελείωσα ένα βιβλίο που πέρσι το είχα πάει ταξίδι (νομίζω στη Μήλο) και το είχα γυρίσει αδιάβαστο, γιατί έχει απαίσια και αδιάφορη αρχή: το "Άσε το κακό να μπει". Τώρα που δεν είχα άλλο να διαβάσω στο τριήμερο εκτός Αθήνας, έκατσα και το τελείωσα και μου άρεσε, αλλά αν είχε καλύτερη αρχή, θα το είχα διαβάσει ένα χρόνο νωρίτερα. Και, επαναλαμβάνω, δε μου αρέσει να φαίνεται ότι ο συγγραφέας προσπαθεί υπερβολικά να εντυπωσιάσει, ούτε στην πρώτη φράση, ούτε σε καμία άλλη.

Παρομοίως τώρα έχω πιάσει καναδυό φορές το "Ό,τι βρεις, δικό σου" και το ξαναφήνω γιατί δε μου αρέσει η αρχή (όχι μόνο η πρώτη φράση).

[elgalla]

Μάλλον η αγαπημένη μου πρώτη φράση είναι το "It was a pleasure to burn" από το Fahrenheit 451 του Ray Bradbury. Από την άλλη, η αγαπημένη μου έναρξη και μία που μου έχει χαραχτεί ανεξίτηλα είναι αυτή του "Song of Solomon" της Toni Morrison. Μιλάμε για αριστουργηματική έναρξη, την καλύτερη που έχω διαβάσει στη ζωή μου, πιθανότατα. Γενικά θα έλεγα ότι η πρώτη φράση δεν με πολυνοιάζει, αλλά με νοιάζει ιδιαίτερα η έναρξη (σαν γενικότερη έννοια) και το πρώτο κεφάλαιο. Αλλά πιστεύω ακράδαντα πως μια καλή αρχή ή ένα καλό τέλος δεν μπορούν να σώσουν ένα κακό ή μέτριο βιβλίο.

[wordsmith]

Μάλλον η αγαπημένη μου πρώτη φράση είναι το "It was a pleasure to burn" από το Fahrenheit 451 του Ray Bradbury. Από την άλλη, η αγαπημένη μου έναρξη και μία που μου έχει χαραχτεί ανεξίτηλα είναι αυτή του "Song of Solomon" της Toni Morrison. Μιλάμε για αριστουργηματική έναρξη, την καλύτερη που έχω διαβάσει στη ζωή μου, πιθανότατα. Γενικά θα έλεγα ότι η πρώτη φράση δεν με πολυνοιάζει, αλλά με νοιάζει ιδιαίτερα η έναρξη (σαν γενικότερη έννοια) και το πρώτο κεφάλαιο. Αλλά πιστεύω ακράδαντα πως μια καλή αρχή ή ένα καλό τέλος δεν μπορούν να σώσουν ένα κακό ή μέτριο βιβλίο.

Για γράψ'τη να τη δούμε κι εμείς.