Η πρώτη φράση ενός μυθιστορήματος

[elgalla]

Είναι αρκετά μεγάλη σκηνή για να τη γράψω, αλλά εν συντομία συμβαίνει το εξής:

 

Η έγκυος μητέρα του πρωταγωνιστή είναι κάτω από ένα κτήριο όπου ένας άντρας έχει ανέβει στην ταράτσα για να αυτοκτονήσει. Κρατάει ένα καλάθι με ροδοπέταλα, το ίδιο και η μικρή της κόρη. Καθώς ο άντρας πηδάει από την οροφή, της πέφτει το καλάθι γιατί την πιάνουν οι πόνοι της γέννας, οπότε όπως ο άντρας πέφτει, τα ροδοπέταλα παρασύρονται και ανεβαίνουν προς τα πάνω με τον αέρα. Η γυναίκα γεννάει στον δρόμο, ο άντρας πέφτει και ταυτόχρονα μια άστεγη από πίσω τραγουδάει. Η περίληψή μου την αδικεί, αλλά είναι πραγματικά εκπληκτική σκηνή.

[Pandelis]

Υπάρχουν γεγονότα στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όσο και αν προσπαθεί να τα αποδιώξει από το νου του, όσο και αν πασχίζει να τα σβήσει από τη θύμηση του, εκείνα θα συνεχίζουν να κατακλύζουν τη μνήμη του, θα συνεχίζουν να ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στη ψυχή του. Στιγμές οδυνηρές, που τα βράδια θα ζωντανεύουν και σαν φαντάσματα θα στοιχειώνουν τα όνειρα του . Εφιάλτες, που σαν απρόσκλητοι επισκέπτες θα έρχονται να ταράξουν την ηρεμία του και να ξυπνήσουν εκείνο το θλιβερό παρελθόν που μόνο αγιάτρευτο πόνο μπόρεσε να δώσει. 

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αρνούνται να ξεχάσουν. Άνθρωποι που δεν θέλουν να λησμονήσουν το άσχημο παρελθόν που κάποτε είχαν την ατυχία να βιώσουν. Όσο και αν εκείνο τους πόνεσε, όσο και αν τους κομμάτιασε, αυτοί προτιμούν να βυθίζονται στην άβυσσο των θλιβερών αναμνήσεων τους. Ίσως γιατί μέσα στη τόση δυστυχία τους να ήταν γραφτό να ζήσουν στιγμές πιο δυνατές από την πίκρα, τον πόνο, το μίσος και την απογοήτευση. Στιγμές που για χάρη τους θα άξιζε να χάσουν τα πάντα. Και αυτές τις στιγμές δεν θα τις άλλαζαν για τίποτα και για κανέναν.

Έτσι και εκείνη…

Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να ξεχάσει… 

 

 

 

Έχει περάσει αρκετός καιρός από το πιο πάνω ποστ, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου: Πέταξε ή χρησιμοποίησε αλλού τις πρώτες δύο παραγράφους. Άρχισε από το "Θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να ξεχάσει". Συνέχισε με μια σκηνή δράσης (τρέχει ανάμεσα στα πυρά με κίνδυνο της ζωής της για κάτι που σχετίζεται με αυτό που δεν θέλει να ξεχάσει) και μετά οεριγράφεις κάτι περαιτέρω. Μετά άλλη μια σκηνή δράσης (παραλίγο να την πετύχουν, σταματά πίσω από έναν μισοκαταστραμμένο τοίχο) και μετά λες κάτι άλλο σε σχέση με την ιστορία της. Βσικά, μέχρι να τελειώσει ολόκληρη η σκνή (έφτασε στο αρχηγείο, πχ) να έχει μάθει ο αναγνώστης λίγο-πολύ ποια είναι και τι κάνει.