Το Ταξίδι του Λουκά και της Φωτεινής

[Nihilio]

Άντε και μπεστσελλερίστας, Γιώργο

 

Το βιβλίο το τελείωσα χθες. Δεν είμαι ακριβώς το κοινό του και δε θα κάτσω να το κρίνω σε βάθος.

Όμως μου άρεσε. Ειδικά από τη μέση και μετά που παίρνει εμπρός για τα καλά είναι καταπληκτικό, καταφέρνει μάλιστα να είναι παιδικό και ταυτόχρονα να σέβεται τη νοημοσύνη του αναγνώστη του, ενώ η δουλειά του Γιώργου πάνω στο βιβλίο αλλά και η μεστότητα του λόγου του και η ευαισθησία της γραφής ταιριάζουν απόλυτα στο ύφος του βιβλίου.

Καλές πωλήσεις εύχομαι και στο συγγραφέα και στην εκδότη, γιατί ήδη θεωρώ τη "Χώρα των Χαμένων Ευχών" επιτυχία για την ποιότητά του.

[melkiades]

Mα τι ωραίο όνομα που έχουν αυτές οι δεντρολαμπίτσες;

[Naroualis]

Εμένα μου αρέσουν οι Θαυματουργοί, να πω την αλήθεια. Έχουν ένα σωρό δυνατότητες κι ένα σωρό αδυναμίες! Είναι γλυκύτατοι, έτσι λέω.

 

 

[Lady Nina]

Γιεεεεεες!!! Το έχω στα χέρια μου και το ξεκίνησα ήδη, μέσα στο μετρό!!!

[Nienor]

Κι εγώ το τσίμπησα προχτές και για μένα και για άλλους, το δώρισα και την πρωτοχρονιά Χε.

[Lady Nina]

Και ναι, πριν από δυο ώρες περίπου το τέλειωσα! Γιώργο, σ'ευχαριστώ αφάνταστα γι'αυτό το ταξίδι που μου χάρισες...! Κάθε που θα κοιτάω τον ουρανό, να ξέρεις, θα ψάχνω για το αστέρι εκείνο που θα με οδηγήσει και πάλι στη Νοέλα... Καθώς διάβαζα τις ευχαριστίες και έκλεινα το βιβλίο, ένα δάκρυ κύλησε απ'το μάτι μου... Αλλά έδωσα ραντεβού με τον Λουκά και τη Φωτεινή κι ελπίζω να τους βρω και πάλι σύντομα εκεί που τους άφησα:

στο σπίτι των φιλόξενων Γουίνθροπ στην Όρναμεντ της Νοέλα, αν και κάτι μου λέει πως δε θα μείνουν για πολύ ακόμα εκεί...

Παρεπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν τα υπόλοιπα δύο μυθιστορήματα που έχεις ολοκληρώσει είναι το δεύτερο και το τρίτο μέρος του Τραγουδιού! Τριλογία θα είναι, έτσι;

Γιάαααααννηηηη!! Να τα εκδώσετε σύντομα!

[deadend]

Να λοιπόν που διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο! Ήρωες απλοί και ενδιαφέροντες, εικόνες ζωντανές και μαγικές και μια περιπέτεια ενδιαφέρουσα. Δεν θα σας πω την ιστορία αλλά την γεύση της ιστορίας μέσα στην ιστορία. Είναι γεμάτη χριστουγεννιάτικα γλυκά που φωτίζονται από το θαυμαστό φως του χριστουγεννιάτικου δέντρου, πάνω σ’ ένα τραπέζι με όλη την οικογένεια γύρω του και δίπλα ακριβώς υπάρχει μια στοίβα με απίστευτα δώρα.

Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους χωρίς να είναι υπερβολικό και να προσπαθεί να αδράξει τις ανησυχίες και να μπει στο πνεύμα των καιρών. Απλώς το κάνει υπέροχα με τρόπο φρέσκο, πρωτότυπο, καθημερινό και κατανοητό. Έρχεται να απαντήσει με γλυκό και θαυμάσια ήρεμο τρόπο σε όλα εκείνα τα ερωτήματα που βασανίζουν τους αγνούς ανθρώπους χωρίς πληροφορίες, δηλαδή τα παιδιά. Με αγάπη έχει διανοίξει ένα μαγικό μονοπάτι από την απορία και τον θαυμασμό προς την συνείδηση και την ανάπτυξη.

Η περιπέτεια είναι απλή, δυο παιδιά έχουν χαθεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος από αυτόν για τα παιδιά, να χαθείς, να χαθούν οι γονείς σου, να ξεχάσεις τα πρόσωπα των γονιών σου. Δυο αδέλφια που έχουν χαθεί, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, κρατιούνται από το χέρι και θέλουν να βρουν το δρόμο για το σπίτι τους. Τι είναι όμως το σπίτι για τα παιδιά; Το πάνινο σκυλάκι που κοιμούνται μαζί του αγκαλιά και ονειρεύονται ότι είναι αληθινό ή μήπως τα παιχνίδια που τα μεταφέρουν σε μαγικούς κόσμους; Θα μπορέσουν να θυμηθούν τον δρόμο της επιστροφής ή θα τραβήξουν τον δρόμο της μοίρας και θα αφεθούν σε ότι φέρνει η στιγμή χάνοντας τον στόχο τους και την ξεγνοιασιά τους ;

Φυσικά και τα παιδιά έχουν στόχους και βαθιές επιθυμίες, δεν είναι άγραφα φύλλα από χαρτί, αγαπούν τους γονείς τους, θέλουν την ευτυχία και πιστεύουν σε όλα τα καλά και λογικά πράγματα. Η διαδρομή τους είναι ξεκάθαρη μέσα από τον κόσμο των παραμυθιών πρέπει να βρουν την πραγματικότητα με την δική τους αντίληψη χωρίς τις παρεμβολές των ενηλίκων. Οι ελπίδες τους πρέπει να κρατηθούν ζωντανές χωρίς ψευδαισθήσεις και οι επιλογές τους πρέπει να είναι ειλικρινείς αποφεύγοντας τα υποκατάστατα.

Είναι θαυμάσιο που ο συγγραφέας μπόρεσε να συνδυάσει με ένα τόσο εμπνευσμένο τρόπο όλο αυτά τα υπέροχα και τρομαχτικά πράγματα. Το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί και από τους γονείς των παιδιών γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν πίσω από την εποχή τους και να χάσουν το θαυμάσιο τρόπο που τα παιδιά ερμηνεύουν τις εμπειρίες που τους παρέχει η ζωή.

[DinoHajiyorgi]

Τα Χριστούγεννα που πέρασαν μου έκαναν δώρο το βιβλίο του Γιώργου. Η χαρά μου ήταν ήδη διπλή, χάριν της επιτυχίας του φίλου μου να εκδώσει ένα έργο που άξιζε να εκδοθεί, και να διαπιστώσει και περισσότερος κόσμος αυτό που εμείς εδώ στο φόρουμ ήδη ξέραμε, δηλαδή το πόσο εξαίρετος και ταλαντούχος παραμυθάς και συγγραφέας είναι ο Γιώργος Χατζηκυριάκος. Και το μέγεθος της χαράς του δώρου που έλαβα κέρδισε την σημασία του με το που ξεκίνησα την ανάγνωση του. Σε μια τυχερή και ευχάριστη συγκυρία θα έλεγα, έμεινα μέσα στις γιορτές χωρίς ίντερνετ και φόρουμ, κι έτσι είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο να κολλήσω στις μαγικές αυτές σελίδες. Σκεπασμένος με κουβέρτα στο σαλόνι, δίπλα στην μπαλκονόπορτα, με τον αέρα να σφυρίζει απ’έξω, είχα τις ιδανικές συνθήκες για να διαβάσω ένα παραμύθι που γράφτηκε σε ακριβώς αυτόν τον τόνο. Και έτσι γλυκά-γλυκά με πήγαινε, «ας διαβάσω άλλες δύο σελίδες», ώστε συνέχιζα την ανάγνωση κι όταν μαύριζαν τα τζάμια από την νύχτα, και η ιστορία του Τραγουδιού του Χρόνου αποκτούσε νέα διάσταση στην ώχρα ανταύγεια της λάμπας μου. Κάθε δύο και τρεις σελίδες ήθελα να σφίξω το χέρι του Γιώργου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον ευχαριστήσω, για τις υπέροχες εικόνες που ζωγράφισε, για την ιστορία που ύφανε, τους χαρακτήρες που έπλασε, το μυστήριο με το οποίο με γοήτευσε, τις αγωνίες με τις οποίες με γαργάλισε.

 

Επίσης, θαύμασα την άνεση του συγγραφέα. Θαυμαστή και αξιοζήλευτη. Μέσα στον πάμπλουτο διάκοσμο ξετυλίγει μια λιτή αφήγηση, που παρά τον περιπετειώδη της ρυθμό δεν βιάζεται να τρέξει στο φινάλε, δεν φλυαρεί αλλά ούτε αγχώνεται να στριμώξει τις χίλιες-δύο πληροφορίες μέσα σε ελάχιστα κεφάλαια. Όταν ήμουν μικρός μάζευα Χριστουγεννιάτικες κάρτες, από αυτές που μας έστελναν συγγενείς από Ελλάδα και εξωτερικό, πολλές που είχαμε λάβει και πριν γεννηθώ. Είχα μια συλλογή που γέμιζε μια μεγάλη σακούλα, με εικονογραφήσεις απίστευτης ομορφιάς (δεκαετία 60, αρχές 70), όπου πολλές είχαν και ψήγματα ασημόσκονης πάνω, κάρτες που τις έβγαζα πότε-πότε και τις κοίταγα αχόρταγα μία-μία. Στις τόσες μετακομίσεις και στο πέρασμα του χρόνου, χάθηκε εκείνη η συλλογή, και συχνά την κλαίγω, και ακόμα χειρότερα, δεν θυμάμαι τις εικόνες στις κάρτες. Έμεινε μόνο η αίσθηση που μου έδιναν. Κι αυτό ακριβώς μου άγγιξε η Νοέλα και οι μύθοι της. Δεν ξέρω σε πόσα βιβλία θα ολοκληρωθεί το έπος, θα είναι όμως ένα άξιο ολοκληρωμένο έργο που θα μαγέψει μικρούς και μεγάλους, και που ξέρει κανείς, πιθανόν να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες.

 

Καλοτάξιδο!

[Sonya]

Έφτασε και μέχρι τη χιονισμένη Στοκχόλμη το βιβλίο του Γιώργου (ας είναι καλά η μεταφορική Μισο-Ορκ Α.Ε) και μέσα σε δυο μέρες είχε ξεκοκαλιστεί δεόντως!

 

Ανά σελίδα διαπίστωνα πως τα δάχτυλα των ποδιών μου (ασφαλή κάτω απ' την κουβερτούλα) κουλουριάζονταν από χαρά και το χέρι μου αναζητούσε τη ζεστή κούπα με το τσάι. Έξω απ' το σπίτι, το χιονισμένο τοπίο μ' έκανε να βλέπω Χιονανθρώπους και Γίγαντες παντού, ενώ το κάθε φως γινόταν μια Δεντρολαμπίτσα. Υπέροχο, συγκινητικό, ταξιδιάρικο, προσπερνάει κάθε φυσικό εμπόδιο και πετυχαίνει κέντρο την ψυχολογία του εννιάχρονου, του μιλάει και το νανουρίζει με τον πιο γλυκό τρόπο.

 

Γιώργο μου, η Νοέλα σου ανήκει στα παιδιά όλου του κόσμου. Εύχομαι μια μέρα να μπορέσει να φτάσει σε όλα τα εννιάχρονα, ανεξαρτήτως εξωτερικής ηλικίας.

[Asgaroth]

Τι περιπέτειες τράβηξες ρε Γιώργο. Διάβασα όλο το θρεντ και σχεδόν τα έζησα μαζί σου.

Το τελείωσα σήμερα. Θα δώσω το αντίγραφο που μου έδωσες για να συνεχίσει το ταξίδι του bookcrossing και θα πάρω άλλο που θα περιμένει την αφιέρωσή σου. Χαίρομαι πολύ που βρήκε το δρόμο του στο φως (και μιλώντας για φως, τι παιχνίδι έκαμες με τα ονόματα των παιδιών ;) Λουμιέρης, Φωτεινή, Λάμπρος , Λουκάς ).

Σε ευχαριστώ πολύ που με έκανες να ξανανιώσω τη χαρά που είχα ως παιδί όταν διάβαζα τότε τα δανεισμένα από τη βιβλιοθήκη βιβλία και κάθε κόσμος ξετυλιγόταν καινούργιος μπροστά μου. Όσο διάβαζα, ξέχναγα τα άγχη και το καλοκαίρι και μύριζα μπισκότα κανέλλας και ξύλο που καίγεται. Εύχομαι επιτυχία και συνέχεια του έργου σου, γιατί αξίζει.

Edited May 29, 2012 by Asgaroth

[Andkand]

Στην αρχή ξεκίνησα το διάβασμα κάπως χλιαρά και επιφυλακτικά. Στη συνέχεια όμως με κέρδισε και όσο περνούσαν οι σελίδες αυξανόταν και το ενδιαφέρον.

Αν και, στη biblionet (και αλλού), το έχω δει καταχωρημένο κάτω από την κατηγορία «Παιδική και φανταστική λογοτεχνία», το βιβλίο διαβάζεται άνετα από τους ενήλικες φίλους της φανταστικής λογοτεχνίας.

Στα θετικά καταγράφεται η πλούσια φαντασία του συγγραφέα, καθώς και η προσπάθεια του να «περάσει» κάποια μηνύματα ζωής στον αναγνώστη και ειδικά στα παιδιά.

 

Κάπου διάβασα ότι ο Γιώργος σκοπεύει να συνεχίσει την ιστορία σε επόμενο βιβλίο. Θα ήθελα πολύ, λοιπόν, να μάθω τη συνέχεια…

 

Συγχαρητήρια Γιώργο Χατζηκυριάκο για το όμορφο φανταστικό παραμύθι που μας χάρισες. Συγχαρητήρια και στις Βορειοδυτικές που έδωσαν στέγη Λουκά και τη Φωτεινή καθώς για την όμορφη έκδοση!

[Παρατηρητής]

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ένας καλός λόγος πόσο μάλλον μια καλή κριτική είναι ίσως το μοναδικό κέρδος που μπορεί να έχει ένας συγγραφέας του Φανταστικού στην Ελλάδα.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που το ταξίδι του Λουκάς και της Φωτεινής τυπώθηκε και κυκλοφόρησε σε μορφή βιβλίου πλάι στα ταξίδια άλλων ηρώων, γνωστών και αγνώστων. Κι όπως οι ήρωες αντιμετωπίζουν δυσκολίες μετά από τις πρώτες τους δοκιμασίες πριν την αρχή του μεγάλου τους ταξιδιού, έτσι και το βιβλίο μας είχε τις δικές του ταλαιπωρείες ύστερα από την έκδοση του. Θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή για τις περιπέτειες αυτές, μα τώρα θα ανακοινώσω κάτι ευχάριστο, παρόλο που κάποιοι από εσάς το γνωρίζουν ήδη.

Λοιπόν μέσα στο μήνα Δεκέμβρη θα γίνουν δύο βιβλιοπαρουσιάσεις για το Τραγούδι του Χρόνου. Μιας και οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο, είπαμε να τους αφιερώσουμε από μία. Θα γίνει λοιπόν μία για το Λουκά στον Πειραιά και δυο βδομάδες αργότερα θα γίνει η δεύτερη για τη Φωτεινή στην Αθήνα. Η πρώτη θα λάβει τόπο στο βιβλιοπωλείο Νέος Κύκλος (όπου δουλεύει ο συμφορουμίτης μας Adinol) την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου και ώρα 8:30. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Arachnida και Naroualis. Η δεύτερη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη στην Ακαδημίας την 21 Δεκεμβρίου και ώρα 6:30 το απόγευμα με ομιλητές τους Arachnida και Electroscribe. Φυσικά είσαστε καλεσμένοι όλοι.

Ελπίζω να πάνε όλα καλά ως τότε και να τα πούμε από κοντά και πάλι.

[melkiades]

Μήπως να το έβαζες και σε καμια ανακοίνωση που πλησιάζουν και οι μέρες; Άντε γιατί το βλέπω να χάνεται εδω.

[Electroscribe]

Με βάση τις σημειώσεις μου για τα όσα θα έλεγα στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου στην Αθήνα, προέκυψε το πιο κάτω κείμενο:

 

 

Καλήν εσπέραν, άρχοντες

 

Είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο όταν ολοκληρώθηκε η γραφή του, πριν ξεκινήσει το δρόμο του για έκδοση. Είχα κάνει κάποιες παρατηρήσεις επί της γραφής, αλλά όταν ο Γιώργος μού ζήτησε μια γενική γνώμη, δεν ήξερα τι να πω. Όπως είπε κι ο Γιάννης στην προηγούμενη παρουσίαση, είναι «παιδικοεφηβικό» το βιβλίο κι εγώ ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς «εφηβική λογοτεχνία». Την εποχή μας υπήρχαν μόνο παιδικά και ενήλικα έργα. Είναι ούτως ή άλλως μόδα των τελευταίων 40 ετών αυτό το young adult και η εγχώρια παραγωγή παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη ακόμα κι αν το εφηβικό κοινό έχει και στην Ελλάδα αναγνωριστεί ως σημαντικό: έχει χρόνο και όρεξη να καταβροχθίζει σειρές ολόκληρες από χοντρούς τόμους.

 

Τέλος πάντων, είχα ψάξει όταν διάβασα τη Νοέλα (δεν είχε ακόμη τίτλο το βιβλίο) κι είχα βρει ένα πολύ καλό άρθρο που είχε γράψει ο Μάνος Κοντολέων, ένας από τους ελάχιστους πρωτοπόρους της εφηβικής λογοτεχνίας στη χώρα μας. Το θυμήθηκα πρόσφατα, το εντόπισα ξανά και ιδού η φράση που μου είχε μείνει περισσότερο για τον έφηβο αναγνώστη:

 

 

Το βιβλίο που θα τον αγγίξει πρέπει να είναι στο ίδιο ύψος με εκείνον, αλλά παράλληλα να μπορεί να τον σπρώξει και λίγο πιο πάνω. Λίγο όμως – τόσο ώστε να μη το φοβηθεί, αλλά ούτε και τόσο λίγο ώστε να αισθανθεί πως τον απαξιώνει.

 

 

Νομίζω πως αυτή η περιγραφή ταιριάζει στην «Πόλη των Χαμένων Ευχών». Αλλά δε φτάσαμε εκεί μέσα σε μια νύχτα. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αποτέλεσμα χρόνων δουλειάς και πολλαπλών διαδοχικών εκδοχών. Κυριολεκτικά εκδοχών, όχι διορθώσεων. Ο Γιώργος εγκατέλειπε εντελώς αυτό που έγραφε και ξεκινούσε ξανά από το μηδέν. Αυτό και μόνο δείχνει αξιοθαύμαστη επιμονή και αγάπη, αλλά ακόμη περισσότερη φαίνεται από το γεγονός πως ο Γιώργος συμπύκνωσε το αρχικό φιλόδοξο όραμά του των 12 βιβλίων ώστε να χωρέσει σε δώδεκα μέρη τεσσάρων βιβλίων. Για να το πετύχει αυτό και για να ενσωματώσει τις παρατηρήσεις που του κάναμε διάφοροι φίλοι τότε.

 

Είναι μεγάλος άθλος αυτό, μην το βλέπετε απλό. Δεν είναι εύκολο να βάλεις κάτω το έργο σου και να κόψεις ένα κομμάτι, να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο, ενώ ο εγωισμός σου σου λέει πως είναι ήδη καλό και δε θέλει καμιά αλλαγή. Πάντως ο Γιώργος βγήκε νικητής από τη δοκιμασία αυτή, διδάχτηκε σημαντικά πράγματα για τη συγγραφή και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, κρίνοντας από το βιβλίο όπως το πρωτοδιάβασα και το βιβλίο όπως εκδόθηκε τελικά.

 

Για να πάμε επιτέλους και στο περιεχόμενό του, αφορά δυο παιδιά που ξαφνικά κι ανεξήγητα βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο, τη Νοέλα, με σχεδόν ολική αμνησία. Σχεδόν το μόνο που θυμούνται είναι τα ονόματά τους, Λουκάς και Φωτεινή. Ψάχνουν τις μνήμες τους και το δρόμο της επιστροφής σε μια αναζήτηση που αποδεικνύεται επική.

 

Η Νοέλα είναι ένας τόπος στον οποίο είναι πάντα νύχτα και πάντα Χριστούγεννα, μια ευχάριστη βραδιά που δεν τελειώνει ποτέ και όπου ο Χρόνος είναι άγνωστη έννοια. Το χιόνι είναι το σημάδι πως πρέπει να πάνε για λίγο στα κρεβάτια τους οι κάτοικοι και να ξεκουραστούν.

 

Δεν είναι τυχαίο το όνομα Νοέλα, προέρχεται από τη γαλλική λέξη για τα Χριστούγεννα. Ούτε είναι και τυχαίος κόσμος. Ενσωματώνει όλα τα εορταστικά έθιμα και ονόματα του δυτικού κόσμου από όλες τις χώρες, με την Αγγλία και γενικά τη Βόρεια Ευρώπη σε τιμητική θέση, μιας και αυτές καθόρισαν την εικόνα των Χριστουγέννων που έχουμε όλοι σήμερα, ακόμη κι οι Ιάπωνες που στολίζουν δέντρα και δρόμους όπως τα βλέπουν στις ταινίες, χωρίς να υπάρχει κάποια θρησκευτική έννοια στις πράξεις τους. Ο Γιώργος έκανε πολλή δουλειά, περιλαμβάνοντας τόσες αναφορές που σ’ εμάς τους Έλληνες πάνε χαμένες οι μισές! π.χ. Μπεφάνα είναι η καλοκάγαθη μάγισσα που γεμίζει κάλτσες με ζαχαρωτά στην Ιταλία (όχι Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, αλλά τα Φώτα=Επιφάνια=Μπεφάνα), ενώ τα δώδεκα μέρη της ιστορίας είναι προς τιμήν του δικού μας δωδεκαημέρου.

 

Οι γιορτές είναι μια περίοδος του έτους που ο Γιώργος την αγαπάει ειλικρινά και την άφησε να γίνει το όραμά του, αντί να βάλει την ίδια ή την πλοκή στην προκρούστειο κλίνη για χάρη της άλλης. Για παράδειγμα, στα δέντρα υπάρχουν λαμπάκια που αναβοσβήνουν, αν και ο ηλεκτρισμός είναι άγνωστος στη Νοέλα. Δεν είναι μαγικά, αλλά ανθρωπάκια σε μέγεθος πυγολαμπίδας, οι δεντρολαμπίτσες. Είναι τεμπέλικα και τους αρέσει να χουζουρεύουν στα δέντρα, ενώ το χρώμα τους και η έντασή του αλλάζει με τη διάθεσή τους. Μου φάνηκε πολύ έξυπνο αυτό σαν ιδέα, γιατί δεν είναι μια απλή εξήγηση, αλλά δημιουργεί χαρακτήρες που παίζουν ρόλο στην ιστορία. Με στενοχωρεί όταν βλέπω σε παιδικά βιβλία (αλλά και σε ενήλικα του φανταστικού) να περιγράφονται συνηθισμένα αντικείμενα και να τους δίνεται κάποιο μαγικό υπόβαθρο χωρίς κανέναν λόγο, απλά και μόνο για να έχει αυτοκίνητα ή πιστόλια ο μαγικός κόσμος στον οποίο διαδραματίζονται.

 

Για να επιστρέψω στους αριθμούς με νόημα και στους πρωταγωνιστές, το βιβλίο έχει τριπλή δομή, με βάση τις ηλικίες, σαν την μυθική διαίρεση της γυναίκας σε Κόρη-Μητέρα-Γριά. Εδώ έχουμε τον ανήλικο ως παιδί-νεαρό έφηβο-μεγαλύτερο έφηβο ή – πιο γνώριμο σ’ εμάς – μαθητή Δημοτικού-Γυμνασίου-Λυκείου. Ο Λάμπρος, ο μεγάλος αδελφός του Λουκά και της Φωτεινής, είναι προς το παρόν αθέατη παρουσία και αόριστη ανάμνηση, αλλά πολύ χαρακτηριστικός. Απόμακρος από τους μικρότερους και τους μεγαλύτερους, καπνίζει θυμωμένος με τους φίλους του.

 

Με το Λουκά και τη Φωτεινή σαν ισότιμους πρωταγωνιστές και τη συμπεριφορά του καθενός τους σωστά απεικονισμένη για την ηλικία τους (9 και 12), το βιβλίο είναι και παιδικό και εφηβικό ταυτόχρονα. Νομίζω πως ένα παιδί του δημοτικού που θα το διαβάσει και θα το απολαύσει, μπορεί να επανέλθει όταν θα πάει στο Γυμνάσιο και να βρει πράγματα που δεν τα είχε καταλάβει στην πρώτη ανάγνωση. Και υποθέτω πως και στο Λύκειο ή ως ενήλικας, θα βρει ξανά καινούρια πράγματα, γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας είναι ενήλικας και δε μπορεί να αποδυθεί εντελώς τον εαυτό του.

 

Ο Λουκάς μοιάζει κάποιες φορές να είναι σε πιο κεντρική θέση από την αδελφή του, είναι λίγο πιο κοντά στους μεγαλύτερους αναγνώστες. Το παίζει άντρας, θέλει να γίνει ήρωας, αλλά είναι και άντρας ήδη, καθώς νιώθει ευθύνη για τη Φωτεινή και τον εμποδίζει να ανοιχτεί μια καχυποψία προς όλους τους αγνώστους.

 

Όμως η Φωτεινή βρίσκεται σε μεγαλύτερη αρμονία με τη Νοέλα γιατί βρίσκεται ακόμα στην αγνή παιδική ηλικία. Λειτουργεί περισσότερο με το ένστικτο και περιμένει πάντα το καλύτερο από τους άλλους. Αυτό της επιτρέπει να έχει μεγαλύτερη πρόσβαση στις χαμένες της μνήμες, να αποφεύγει τις κακοτοπιές στις οποίες ο Λουκάς σκοντάφτει κάθε τόσο και τελικά να περνάει γενικώς καλύτερα. Ακριβώς έτσι και η Νοέλα είναι αγνή και ενστικτώδης, γιατί ενστικτώδες φαίνεται πως πιστεύει ο Γιώργος πως είναι το καλό, η φυσική ροπή του ανθρώπου.

 

Ο κακός του βιβλίου είναι ο Χρόνος που προσπαθεί να παρεισφρήσει στην αιώνια Νοέλα και να την υποβαθμίσει. Είναι «ένας ζηλιάρης» κατά το κείμενο, αυτός που κάνει τη ζωή μας πιο πολύπλοκη, πιο δύσκολη, λιγότερο αυθόρμητη και τελικά την εμποδίζει να είναι γεμάτη μαγεία και καλοσύνη, όπως είναι για τα παιδιά κι όπως θα μπορούσε να είναι για όλους μας.

 

Πέρα από τις εορταστικές αναφορές, υπάρχουν κι άλλες. Ο Λουκάς παίρνει το όνομά του από το λατινικό lux που σημαίνει φως, όπως και το όνομα της Φωτεινής, ενώ ο αδελφός τους είναι ο λαμπρός Λάμπρος. Το δε επώνυμό τους είναι Λουμιέρη, από τη γαλλική λέξη για το φως. Με τον ίδιο τρόπο κλείνει το μάτι γενικά ο συγγραφέας. Όποιος θελήσει να ψάξει, θα βρει κάτι από τον Τόλκιεν, τον Ντίκενς, τη Νάρνια ή τον Άντερσεν, αναφορές γεμάτες εκτίμηση. Ο Γιώργος ξέρει και παραδέχεται πως δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Μπορεί να είναι ο πρώτος που παντρεύει τα Χριστούγεννα με το φανταστικό, απομακρύνοντάς τα από το παραμύθι προσχολικής ηλικίας και τον στεγνό ηθικοδιδακτισμό, αλλά δεν είναι ο πρώτος που γράφει φανταστική λογοτεχνία ή χριστουγεννιάτικο αφήγημα.

 

Για την ίδια τη γραφή, αυτό που έχω να πω είναι πως το κείμενο κατορθώνει να κρατάει την προσοχή του αναγνώστη, ειδικά του μικρού σε ηλικία, προσφέροντας ολοένα και κάτι καινούριο, θαυμαστό ή τρομακτικό, ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στην υπερβολική και στη λιγοστή λεπτομέρεια. Έχει ρυθμό και μια αρμονία σχεδόν μουσική. Καλώς το ονόμασε «Τραγούδι του Χρόνου» ο Γιώργος γιατί τραγούδι είναι. Γι’ αυτό επέλεξα να μη διαβάσω και κάποιο απόσπασμα, γιατί όπως μια νότα είναι ευχάριστος ήχος αν το όργανο είναι καλοκουρδισμένο αλλά δε σημαίνει τίποτε από μόνη της, έτσι κι εδώ ένα κομμάτι του κειμένου θα σας έδινε μια καλή εικόνα των συγγραφικών ικανοτήτων του Γιώργου, αλλά θα αδικούσε το σπουδαίο βιβλίο που έπλεξε εναρμονίζοντας ένα σωρό τέτοια κομμάτια.

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσα να κλείσω, αλλά πιστεύω πως ο καλύτερος είναι να σας θυμίσω ότι ο Γιώργος έχει περάσει κάποιες φορές τις γιορτές δουλεύοντας εντατικά σε εμπορικό. Κι όταν μας δείχνει πόσο διασκεδάζουν όλοι στη Νοέλα φτιάχνοντας δώρα για τους άλλους ή τραγουδώντας τους τα κάλαντα, θέλει να μας δείξει πως ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν άδεια μπορούν να περάσουν καλά τα Χριστούγεννα. Αρκεί να μην πάμε σ’ αυτούς φορτωμένοι με σακούλες, βιαστικοί, θυμωμένοι από την κίνηση και το σπρωξίδι. Αλλά να τους ζητήσουμε βοήθεια για να βρούμε αυτό που φανταζόμαστε γι’ αυτούς που αγαπάμε.

Edited December 29, 2012 by Electroscribe

[Lady Nina]

Μπορεί να πέρασαν τα Χριστούγεννα καιρό τώρα, μα δεν έχει σημασία! Το Τραγούδι του Χρόνου βρήκε επιτέλους τη θέση του (άρθρο του) στο μπλογκ μου!

[Παρατηρητής]

Γεια σας παιδιά! Long time no see που λένε εκεί στη Δύση

 

Δύο χρόνια πέρασαν από την έκδοση της Χώρας των Χαμένων Ευχών και πέντε από τότε που ξεκίνησα να γράφω το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου όπου ο Λουκάς και η Φωτεινή βρέθηκαν στην Οδό Πεφταστέρων της πόλης Κάντελαιτ. Νοέμβρης ήταν και τότε όπως τώρα. Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθήσαμε μαζί το συγγραφικό ταξίδι καθώς και την δύσβατη πορεία προς την έκδοση.

 

Σήμερα, λοιπόν, και με αφορμή τα αναμενόμενα βιβλία των φίλων μας Dinos Xanthi και Deadend (καλοτάξιδοι και οι δύο!) σας ανακοινώνω την επερχόμενη κυκλοφορία της συνέχειας του Τραγουδιού. Ναι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε μερικές μέρες το δεύτερο μέρος της ιστορίας θα είναι διαθέσιμο.

 

Και ο τίτλος του; Το Ρολόι του Κόσμου.

 

Υπήρξαν κάποιες αλλαγές στην πορεία. Το δεύτερο βιβλίο δεν θα κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά επειδή δεν θα εκδοθεί από τις Βορειδυτικές (που ανέλαβαν την έκδοση του πρώτου) ούτε από κάποιον άλλον εκδοτικό. Η έκδοση θα γίνει μέσω του Lulu.com. Πρόκειται δηλαδή για έκδοση κατά παραγγελία (Prind On Demand) που σημαίνει πως όποιος επιθυμεί να αποκτήσει το Ρολόι του Κόσμου θα πρέπει να το αγοράσει ηλεκτρονικά (με τον ίδιο τρόπο που παραγγέλνει κάποιος ένα βιβλίο από το Amazon στο οποίο λογικά θα είναι διαθέσιμο και το δικό μου έπειτα από το άνοιγμα που έκανε η Lulu).

 

Το Ρολόι του Κόσμου είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος από την Χώρα των Χαμένων Ευχών κατά 100 σελίδες. Την επιμέλεια του κειμένου έχουν αναλάβει ο Λευτέρης (Electroscribe) και η (Naroualis) που ήταν εκεί από την αρχή και εξώφυλλο ζωγράφισε ο βραβευμένος Νίκος Δελιγκάρης. Ότι και να πω για τους τρεις θα είναι πραγματικά λίγο... ειδικά για τον Λεφ και τη Ναρού που για ακόμα μια φορά ήρθαν να με σώσουν από πνιγμό.

 

Ένα από μείζονα θέματα στο Ρολόι του Κόσμου είναι αυτό της αλλαγής. Παρόλο που στα πρώτα κεφάλαια υπάρχει διάχυτο το ανάλαφρο χριστουγεννιάτικο πνεύμα, η συνέχεια είναι πιο σκοτεινή και όχι τόσο ευχάριστη για τους δυο μικρούς ήρωες και τη Νοέλα. "Όλα αλλάζουν, παλιόφιλε. Όλοι και όλα. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως εσύ θα παραμείνεις για πάντα ο ίδιος;" ρωτάει ένας Χρόνιος τον Τόμας. Λοιπόν ναι, πολλά άλλαξαν και πολλά αλλάζουν. Ευτυχώς όμως κάποια πράγματα παραμένουν αλώβητα και αναλλοίωτα.

 

Για ακόμα μια φορά σας ευχαριστώ για την υποστήριξη σας. Ελπίζω το δεύτερο βιβλίο της ιστορίας του Λουκά και της Φωτεινής, αυτός ο γολγοθάς που ονομάζεται "Ρολόι του Κόσμου" να είναι αντάξιο των προσδοκιών σας.

 

 

Ακολουθεί περίληψη όπως καταχωρήθηκε στο goodreads

 

Έχοντας δώσει μια υπόσχεση στον Σιρ Κλάους, ο Λουκάς και η Φωτεινή μένουν στο χωριό Όρναμεντ της Κρυστάλλινης Λίμνης περνώντας τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής τους μαζί με τον Τόμας Γουίνθροπ και την οικογένεια του. Η Φωτεινή στέφεται Βασίλισσα για την καθιερωμένη γιορτή της Πρωτοχρονιάς ενώ ο Λουκάς μαθαίνει όλο και περισσότερα για τη Νοέλα, τους Θαυματουργούς, τους Μάγους και τους Χιονιάδες. Κι ενώ ο καιρός περνά ανέμελα για τα δυο αδέλφια, σύννεφα πολέμου έρχονται να σκεπάσουν το φιλήσυχο Έβεργουις.
Καθώς οι νύχτες στο Όρναμεντ διαδέχονται η μια την άλλη, ο Λουκάς βασανίζεται από εφιάλτες και σκοτεινά οράματα με Καλικάτζαρους και Ποντικάνθρωπους. Τότε τον επισκέπτεται ο Μάγος Λέιλακ θυμίζοντας του πως πρέπει να αναζητήσει το Κοιμισμένο Καμπαναριό όπου τον περιμένουν οι αινιγματικές Καμπάνες για να του αποκαλύψουν την αλήθεια για το κρυμένο του παρελθόν. Για να το κάνει όμως αυτό θα πρέπει να παραβεί την υπόσχεση του και να εγκαταλείψει τους φίλους του μια για πάντα.
Έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στην ασφάλεια του Όρναμεντ και τον κίνδυνο του ταξιδιού, ο Λουκάς βρίσκεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο δίλλημα. Η Φωτεινή με τη σειρά της πρέπει να επιλέξει αν θα τον εμποδίσει ή αν θα τον ακολουθήσει στην αναζήτηση του.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το Ρολόι του Κόσμου χτυπά προμηνύοντας την επιστροφή του Χρόνου και το τέλος της Νοέλα.

[Simitsakis]

Καλοτάξιδο Γιώργο

Δεν το ήξερα πως ήσουν μέλος εδώ

[Παρατηρητής]

Καλοτάξιδο Γιώργο

Δεν το ήξερα πως ήσουν μέλος εδώ

 

Ευχαριστώ, καλοτάξιδο και το δικό σου!

 

Koντά στα 6 χρόνια Παρατηρητής στο sff! Διετέλεσα και moderator μια περίοδο.

[Simitsakis]

Να είσαι καλά, ευχαριστώ πολύ, Γιώργο

[Παρατηρητής]

Γεια σας και πάλι!

 

Ήρθε η στιγμή να αποκαλύψω το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου. Κι επειδή το Τραγούδι του Χρόνου εδώ και τρία χρόνια είναι κομμάτι του sff, αποφάσισα να το παρουσιάσω πρώτα από το φόρουμ μας.

So here it is.

 

Το Ρολόι του Κόσμου από τον Νίκο Δελιγκάρη

 

 

 

[Nienor]

Πολύ πολύ όμορφο, Γιώργο

[Παρατηρητής]

Παράξενη μέρα η χθεσινή. Οδηγούσα στη βροχή για να πάω στο σπίτι του Νίκου και της Μαριλένας για τις τελευταίες τροποποιήσεις του βιβλίου και μια στραβοτιμονιά παραλίγο να με στείλει... μακριά. Το τζάμι ήταν θαμπό, τα φώτα από το απέναντι ρεύμα μου έκαναν παιχνίδια κι έτσι δεν είδα το διάζωμα στην Ιερά Οδό καθώς πήγαινα στην αριστερή λωρίδα. Ο δρόμος γλιστρούσε και τα φρένα δεν έπιασαν και τελικά το αμάξι καβάλησε το διάζωμα.

 

Μην ανησυχείτε, είμαι μια χαρά!

 

Έφτασα στον προορισμό μου, οι τροποποιήσεις έγιναν και το βιβλίο τελικά ανέβηκε στο lulu όπου και μερικές ώρες αργότερα το βρήκαμε διαθέσιμο στο ηλεκτρονικό του βιβλιοπωλείο.

 

Το Ρολόι του Κόσμου εκδόθηκε!

 

Θα πρέπει να περιμένω μερικές μέρες μέχρι να πάρω το έντυπο στα χέρια μου αλλά δεν πειράζει. Τα τυπογραφεία της lulu είναι μακριά και τα βιβλία καθυστερούν να φτάσουν ειδικά αν πάρεις το φτηνό πακέτο shipping.

 

Όμως, μέχρι τα Χριστούγεννα θα είναι εδώ.

 

Και τα δυο παιδιά, ο Λουκάς και η Φωτεινή, συνεχίζουν το ταξίδι τους στη Νοέλα!

[Simitsakis]

Είχα σκεφτεί κάποτε μια ιστορία για έναν συγγραφέα ο οποίος πεθαίνει λίγο πριν εκδόσει το βιβλίο του! Κανόνισε μην γίνεις ο πρωταγωνιστής της!

[gregacm]

Αυτο δεν εχει γινει με τον Στιγκ Λαρσον;

[Simitsakis]

Αυτο δεν εχει γινει με τον Στιγκ Λαρσον;

Σύμφωνα με wikipedia, ναι: http://en.wikipedia.org/wiki/Stieg_Larsson . Και σίγουρα θα έχει συμβεί και σε άλλους. Τραγικό όσο δεν πάει...

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η τρίτη παράγραφος στις "Influences".

Ξέρω, Γιώργο...     Sorry!