Γιατί είμαι άνθρωπος...

[Zaratoth]

Όνομα Συγγραφέα: Νικολής Ασημάκης

Είδος: κοινωνικό

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Ενώ δεν μου αρέσουν τα κοινωνικά, μου ήρθε μια νύχτα έμπνευση και το έγραψα

 

 

 

Ένιωσα κάτι παγωμένο να ακουμπάει το μάγουλό μου. Ξύπνησα απότομα. Κοίταξα γύρω μου και είδα πως βρισκόμουν σε ένα κελί φυλακής. Εκείνη τη στιγμή ήρθε ένας φύλακας, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.

 

-Ήρθε η ώρα. μου είπε.

 

Σηκώθηκα, αγουροξυπνημένος ακόμα, και αναρωτιόμουν πως βρέθηκα εκεί. Περάσαμε μπροστά από πολλά κελιά. Με κοίταζαν πολλά ζευγάρια μάτια. Σε άλλα ήταν καθρεφτισμένη η συμπόνια, σε άλλα ο φόβος, σε άλλα η αδιαφορία. Ανεβήκαμε κάποιες σκάλες και βγήκαμε στην αυλή της φυλακής. Με οδήγησε σε μια γωνία όπου μας περίμεναν ο διευθυντής της φυλακής, ένας γιατρός και άλλοι δυο στρατιώτες. Ο στρατιώτης που με συνόδευε με οδήγησε περίπου δέκα βήματα μακριά από την ομάδα και μου είπε να κάτσω εκεί, ενώ αυτός πήγε πίσω στην ομάδα. Ξαφνικά έβγαλαν τα όπλα τους και σημάδεψαν. Τη στιγμή που ακούστηκε η φωνή του διευθυντή να διατάζει πυρ και ακούστηκαν οι ήχοι των πυροβολισμών ξύπνησα! Όλη μου η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια μου και ήρθαν στο μυαλό μου οι λόγοι και οι επιλογές που με οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

 

Πρώτα μου ήρθαν εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια, από τη ζωή σε εκείνο το μικρό και φτωχό χωριό της Αφρικής. Πόσο δύσκολη ήταν η ζωή τότε. Μετά θυμήθηκα τον ιεραπόστολο που έκανε μάθημα σε εμένα και στους φίλους μου. Πόσο με αγαπούσε. Είδε γρήγορα πως είχα ταλέντο και πως θα έπρεπε να σπουδάσω. Γνώριζε όμως πως οι γονείς μου δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι’αυτό, έτσι άρχισε να μαζεύει τα χρήματα που χρειάζονταν από διάφορες εργασίες που έκανε. Όταν κατάφερε να τα μαζέψει, μου μίλησε ιδιαιτέρως. Μου μίλησε για τη θέλησή του να με στείλει να σπουδάσω, για τη χαρά των γονιών μου μόλις το έμαθαν. Ενθουσιάστηκα και δέχτηκα αμέσως. Τότε αυτός μου μίλησε για τον κόσμο, για τη σκληρότητά του και πως πρέπει να προσέχω. Έτσι πήγα στην Ευρώπη. Ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Σπούδασα σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο και ήμουν αριστούχος. Μετά πήγα για μεταπτυχιακό στην Αμερική, όπου ήμουν πάλι αριστούχος. Όλα αυτά τα κατάφερα μέσα από σκληρή δουλειά. Ήμουν, όμως, πολύ μόνος. Λίγοι άνθρωποι με υποστήριζαν. Οι περισσότεροι με έκριναν από το χρώμα του δέρματός μου. Ακόμα και όμοιοί μου με έβλεπαν ρατσιστικά. Γόνοι μεταναστών, που δεν έζησαν ποτέ την εξαθλίωση των χωριών της Αφρικής. Μέσα στους ανθρώπους που πίστευαν σε μένα ήταν οι γονείς μου, ο ιεραπόστολος και ένας καθηγητής μου που γνώρισα στην Ευρώπη. Πολυταξιδεμένος. Είχε επισκεφτεί πολλά χωριά της Αφρικής και γνώριζε από πρώτο χέρι την κατάσταση, γι’αυτό ήθελε να με βοηθήσει. Μετά από χρόνια σπουδών, επέστρεψα στην πατρίδα μου. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι με αγκάλιαζαν χαρούμενοι, έβλεπαν μια νέα ελπίδα για τη ζωή τους στο πρόσωπό μου. Αποφάσισα να δουλέψω για να τους συντηρήσω. Έπιασα δουλειά σε μια πολυεθνική που είχε ένα σημαντικό παράρτημα στην Αφρική. Επειδή είχα σπουδάσει και είχα άριστες συστάσεις με δέχτηκαν σε υψηλή θέση. Στην αρχή η δουλειά μου ήταν κυρίως γραφειοκρατική. Εκεί δεν είχαν κανένα παράπονο Ήταν ενθουσιασμένοι. Τότε ήρθε εκείνη η μέρα. Μια μέρα που θα έκρινε το μέλλον μου. Ήταν πρώτη του μήνα. Η μέρα για την καθιερωμένη επίβλεψη των εργοταξίων. Είχα άγχος, επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα. Ο συνάδελφός μου, που θα πηγαίναμε μαζί, έκανε ένα ρατσιστικό σχόλιο, το οποίο αγνόησα. Μόλις φτάσαμε έμεινα άναυδος. Οι εργάτες δούλευαν σε άθλιες συνθήκες και, μετά από συνομιλία μαζί τους, έμαθα πως έπαιρναν και υπερβολικά μικρούς μισθούς για εργασία πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο όριο. Τότε κάτι άλλαξε μέσα μου. Όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τις σκέψεις. Την άλλη μέρα δήλωσα την παραίτησή μου και πήγα πίσω στο εργοτάξιο, όπου ξεσήκωσα τους εργαζόμενους, οι οποίοι ήταν αμόρφωτοι, μιλώντας τους για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του εργαζομένου. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στους μετόχους της επιχείρησης. Διέταξαν τους φρουρούς να επιτεθούν στο εξαγριωμένο πλήθος και σκοτώθηκαν μερικοί. Εμένα κάποιος με χτύπησε στο κεφάλι και έπεσα κάτω αναίσθητος. Τότε με συνέλαβαν. Με οδήγησαν στο τοπικό δικαστήριο και με τη χρήση μερικών ψευδομαρτύρων, πληρωμένων από την πολυεθνική, καταδικάστηκα σε θάνατο. Η ποινή θα εκτελούταν σε δυο μέρες. Την επομένη με επισκέφτηκε ο πατέρας μου με δάκρυα στα μάτια. Μου είπε πόσο περήφανος ένιωθε για μένα. Τον ρώτησα γιατί δεν ήρθε και ο ιεραπόστολος. Βούρκωσε και μου είπε πως έπαθε καρδιακή προσβολή μόλις έμαθε τα νέα της σύλληψης και καταδίκης μου και πέθανε. Πριν πεθάνει πρόλαβε να πει αυτές τις λέξεις: «Τον μεγάλωσα σωστά…». Έκλαψα. Έκλαιγα όλη νύχτα. Τον ιεραπόστολο τον είχα σαν δεύτερο πατέρα και τον είχα στερηθεί. Και τώρα με εκτελούν. Γιατί; Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Με εκτελούν επειδή ξύπνησα τους ανθρώπους που ήταν δούλοι και τους αποκάλυψα την αλήθεια. Με εκτελούν επειδή πήγα να υπερασπιστώ το δίκιο. Με εκτελούν γιατί έθιξα τα συμφέροντά τους. Με εκτελούν γιατί είμαι άνθρωπος.

[TheSea IsBurned]

Αν και μικρή είναι μια πολύ όμορφη και συγκινητική ιστορία με ωραία νοήματα. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα κάποιες φράσεις όπως η τελευταία ή το σημείο που αναφέρονται τα τελευταία λόγια του ιεραπόστολου

 

Πολύ καλό, μπράβο

 

 

[Asgaroth]

Τελειώνει κάπως απότομα αλλά είναι πάρα πολύ όμορφο κείμενο. Μου άρεσε πολύ το νόημά του. Highlights το σημείο που παγώνει σχεδόν η σκηνή πριν την εκτέλεση για να γίνει η αναδρομή, όπου νιώθω σα να είμαι ο ίδιος μπροστα από το εκτελεστικο απόσπασμα. Το σημείο που μιλάει για τον "ρατσισμό" από τους απογόνους των σκλάβων. Γενικά πολύ όμορφη περιπλάνηση.

[Amandel]

Αυτό πιάνεται ως φλασάκι? Γιατί δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς το φλασάκι διήγημα και μπερδεύομαι λίγο.

 

Μου έφερε στο μυαλό 3 πράγματα: το Hallowed be thy name από τους Maiden, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Χατζηγιώργη

 

Κατά τ'άλλα είναι αρκετά ωραίο αν και σύντομο, πλοκή έχει, περιεχόμενο για το μέγεθός του έχει, δεμένο είναι αρκετά. Ευκαιρία λεπόν να γράψεις και κάτι παραπάνω!

[Cassandra Gotha]

Φίλε Νικολή,

 

είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει κανείς τα "αν" και τα "πώς" του σε ένα τέτοιο κείμενο, αλλά επειδή έχεις καλά πράγματα να πεις θα το προσπαθήσω.

 

Γιατί ένα τέτοιο κείμενο είναι δύσκολο να φαίνεται αληθινό; Γιατί είναι πολύ μεγάλα πράγματα, καταστάσεις που εμείς, οι πολίτες του "ανεπτυγμένου" κόσμου δεν έχουμε ζήσει. Δεν μπορούμε ούτε να τις φανταστούμε. Και αν είναι δύσκολο μία φορά να γράψουμε αληθοφανή φαντασία, τότε είναι δύσκολο δέκα φορές να φανούμε αντάξιοι της αλήθειας.

Έτσι, αυτό το κείμενο νομίζω πως μόνο κάποιος που τα έζησε αυτά τα πράγματα θα το έγραφε ικανοποιητικά.

 

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όμως;

Λείπουν εκείνες οι λεπτομέρειες που θα το ζωντάνευαν, που θα έδιναν την ψευδαίσθηση του "ήμουν εκεί". Λείπουν τα χρώματα, τα πρόσωπα, κάποιες μικρές κινήσεις και λόγια ( για παράδειγμα, αντί να μας δηλώνεις ότι έγινε ένα ρατσιστικό σχόλιο, καλό θα ήταν να το διαβάζαμε αυτολεξεί). Λείπουν εικόνες από τα μέρη που είδε αυτός ο άνθρωπος, προσωπικές αναμνήσεις μιας ζωής, όχι πολλά: ίσα-ίσα για να τον νιώσουμε πιο κοντά μας και να μην μένει άλλος ένας ανώνυμος που είχε μια ζωή και μια κατάλληξη τόσο μακρινή από εμάς που δυστυχώς δεν μας αγγίζει πραγματικά.

Σίγουρα τότε θα μεγάλωνε αρκετά αυτό το κειμενάκι, αλλά πιστεύω το αποτέλεσμα θα σε αντάμοιβε.