Write off #51 (Drake Ramore vs Nienor - Ο συγγραφέας Drake Ramore ζήτησε να αφαιρεθεί το διήγημά του)

[dagoncult]

Εγώ ψηφίζω Το Ναυάγιο της Κάθυ Ντόνοβαν. Βασικός λόγος ήταν ότι το ένιωσα πιο γεμάτο και το ευχαριστήθηκα περισσότερο.

 

Θα έλεγα ότι η ιστορία του Drake στην αρχή δεν με πήγε και τόσο καλά, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα κατάφερε να με τραβήξει μαζί της ως το τέλος. Η ανατροπή ήταν καλή,

αν και θα προτιμούσα να μην έχει παίξει η φάση με το μενταγιόν, φρενάρει κάπως το όλο πράγμα

. Ο συναισθηματισμός προς το τέλος ανέβηκε και η ιστορία κέρδισε κι από κει πόντους

(η σκηνή που κάθεται πάνω του ήταν καλή, ένας περίεργος συνδυασμός φόβου και ρομάντζου, ανάλογα από ποιανού απ' τους δυο τη μεριά θα το δεις.

Σχετικά με το θέμα της έναρξης, που είπα ότι δεν με πήγε καλά: Ο λόγος σε κάποια σημεία δεν είχε για μένα ικανοποιητική ροή (κάποιες ενεργητικές μετοχές, κάποια κόμματα), αλλά αυτό κράτησε λίγο. Αυτό που με σκάλωσε αρκετά κι εμένα, ήταν η αναντιστοιχία (όπως το είδα από τη μεριά μου) σε σχέση με την εισαγωγή, κάτι που έμεινε στη σκέψη μου αρκετή ώρα. Η συγκέκριμένη εισαγωγή μού αφήνει την εντύπωση πως υπάρχει ένα παρελθόν και μια επαναληψιμότητα στην όλη φάση.

Όμως η Κάθυ είναι στο νησί λίγες μόλις ώρες.

.Εκεί ήταν που κόλλησα. Αυτό είναι το τμήμα της εισαγωγής που μου άφησε την εντύπωση της επαναληψιμότητας: ''Η θέα της θάλασσας στο δειλινό την ηρεμούσε αφάνταστα. Δε μπορούσε να τη χορταίνει. Συνήθως. Σήμερα κάτι ήταν διαφορετικό, αλλιώτικο. Το ένιωθε. Το ήξερε μέσα της, αλλά δεν μπορούσε να το περιγράψει με λόγια. Κάτι όμως ήταν λάθος.''

 

Για το Κόκκινο Φεγγάρι: Η ιστορία κάθεται πιο καλά πάνω στην εισαγωγή, αλλά με άφησε κάπως μπερδεμένο σε κάποια ζητήματα που αφορούν την πρωταγωνίστρια.

πχ, όπως το φαντάζομαι όλο το σκηνικό, η γυναίκα ζούσε κάποτε και πέθανε και έγινε φάντασμα. Απ' ότι καταλαβαίνω η ίδια το ξέρει. Οπότε, τώρα που είναι φάντασμα συνεχίζει να κάνει αυτό που έκανε όταν ζούσε, δλδ να περιμένει τον άντρα της. Η επανάληψη όμως του σκηνικού του ναυαγίου τι ρόλο παίζει; Κάτι μου διαφεύγει; Είναι ένα φάντασμα που ζει ξανά και ξανά μια σκηνή ή υπάρχει κάτι άλλο εκεί;

Ο λόγος, σε κάποια σημεία, με ανάγκαζε να τρέχω, ενώ εγώ ήθελα να σταματήσω και να πάρω μιαν ανάσα φτάνοντας σε κάποιο κόμμα. Η κορύφωση στο φινάλε θα μπορούσε και να είναι πιο δυνατή,

όπως και η συνάντηση με το μπαμπά και τη μικρή.

 

[Tiessa]

Ήδη με έχουν προλάβει οι παραπάνω για το κουφό της ομοιότητας των δυο ιστοριών. Τρελό!

 

 

Και ναυάγιο, και ερωτική ιστορία και πανσέληνος και φάντασμα!

 

 

 

Και οι δυο ιστορίες είναι γεμάτες όμορφες περιγραφές, συναισθημα και ανατροπή.

 

Προβληματίστηκα σοβαρά ποια να ψηφίσω.

Το Κόκκινο Φεγγάρι είναι πιο πιστό στην εισαγωγή αλλά έχει κάπου μερικά λογικά άλματα που μου αφήνουν κενά.

Από την άλλη, το Ναυάγιο της Κάθυ είναι περισσότερο πλήρες, αλλά κι εκεί η φύση του Ντομπς και της Κάθυ και οι δυνατότητες που έχουν με μπερδεύουν.

Οι κύριες ενστάσεις μου, όπως διάβαζα και τις δυο ιστορίες έχουν ήδη αναφερθεί, αλλά τις ξαναλέω επί τροχάδην.

 

Κιάρα:

Εξαιρετική ατμόσφαιρα, έντονο το συναίσθημα, η αίσθηση της μοναξιάς, οι προσπάθειες της μάγισσας.

Με κερδίζει στο σύνολό του.

 

 

Με ξαφνιάζει που η κοπέλα δεν ξέρει ότι είναι φάντασμα, δεν καταλαβαίνω στις επαναλήψεις αν ξαναζεί τη σκηνή ή αν τη διηγείται ο πατέρας στη κόρη.

 

 

 

Απόστολε:

Μεγάλη περιπέτεια, επίσης έντονο το συναίσθημα, καλά τα hints που είναι μόνο hints και όχι spoilers για το τέλος, μ' αρέσει και ο τρόπος που 'εισβάλλει' το φανταστικό στην ιστορία.

 

 

Για να πω την αλήθεια, μέχρι τη μέση μού φαινόταν για κλασική ιστορία με πειρατές και ναυαγούς και νόμιζα ότι θα γίνει κάτι υπερφυσικό στις Σπηλιές του Άδη, οπότε με έπιασες λίγο αδιάβαστη.

Από την άλλη, δεν με πείθουν επαρκώς τα φαντάσματά σου. Παραείναι υλικά. Κουβαλάνε νομίσματα, μαχαίρια, ματσέτες, πρέπει ν΄ανοίξουν δρόμο στο δάσος, κάπως με παραξενεύουν.

Επίσης, παρατήρησα κι εγώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στον τρόπο που προχωράει η ιστορία μετά την εισαγωγή.

 

 

 

Μετά από αρκετή σκέψη και επειδή οι ιστορίες από τεχνικής πλευράς έχουν τα συν και τα πλην τους, ψηφίζω με βάση το πόσο αρμοντικά δένει η ιστορία με την εισαγωγή κι έτσι η ψήφος πάει στο Κόκκινο Φεγγάρι.

[Drake Ramore]

 

Τι έγινε ρε παιδιά;

Έληξε;

Παράταση;

Μήπως θα πάμε στα πέναλτι;

[Nihilio]

Παράταση.

[Nienor]

Μπορούμε και να την κλείσουμε ισόπαλη, αλλά φοβάμαι ότι θα γίνει θεσμός θα είναι η δεύτερη στη σειρά.

 

Μέχρι την Τρίτη είναι καλά?

[Drake Ramore]

Εγώ πιστεύω οτι όσοι ήταν να διαβάσουν και να ψηφίσουν το έκαναν εδώ και μέρες.

Μάλιστα 2 άτομα ψήφισαν και δεν σχολίασαν καν... έσφιξαν οι ζέστες και δεν λέει το γράψιμο στο PC.

 

Σφύρα το κύριε διαιτητή να παίρνουν κι άλλοι σειρά...

 

 

[Nocturnal]

Paidia sorry... provlimata me to pc ( exou kai t greeklish ) kai trexoun kapoia themata...

Mexri Deftera diavazw kai psifizw...

[Nihilio]

O ένας που σας χρωστάει κριτικές είμαι εγώ. Μέσα στην εβδομάδα, είχα ξεχάσει ότι σας χρώσταγα

[Adicto]

Και ο άλλος είμαι εγω παιδιά. Σήμερα, αύριο το αργότερο θα γράψω τις κριτικές μου.

[Nocturnal]

Psifisa Nienor...

 

8a mou epitrepsetai na min grapsw tis kritikes mou se greeklish...

otan 8a lu8ei to provlima me to pc ( elpizw sintoma ) tis grafw kateu8eian...

 

Sigxaritiria kai stous 2

[Πυθαρίων]

Nienor:

+ : Ποιητική ροή της γλώσσας, που προσφέρει σάρκα στο μεταφυσικό.

Drake:

+ : Πλοκή και ζωντανές περιγραφές.

Καλές προσπάθειες. Ευχαριστώ και τους δυο.

Τα βίτσια μου ψήφισαν Nienor.

[Adicto]

Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι δύο ιστορίες, με κέρδισαν και οι δύο με διαφορετικούς τρόπους. Μπράβο και στους 2 σας! Πιστεύω πως η τελική επιλογή μου είχε να κάνει με την διάθεση της στιγμής και μόνο.

Της Κιάρας είχε τρομερή ατμόσφαιρα και λυρική (αλλά όχι κουραστική) γλώσσα. Αλλά, υπήρξαν σημεία (τα οποία έγραψαν ο Ντάγκον και η Τιέσσα) που με μπέρδεψαν και με "πέταξαν" έξω.

Του Απόστολου είχε το μείον της εισαγωγής που ανέφερε και ο Ντίνος, αλλά η ιστορία του με ρούφηξε, με κράτησε εκεί και μου θύμισε παλιές αγαπημένες πειρατικές ταινίες.

Ήταν κυρίως αυτή η ρομαντική αίσθηση της περιπέτειας (και το ταιριαστό τέλος) που με έκανε να την προτιμήσω τελικά.

[Nienor]

Σας ευχαριστούμε όλους πολύ που διαβάζετε και σχολιάζετε

 

Φαντάζομαι πως πρέπει πια να το λήξουμε (κι αφού δε βλέπω το Μιχάλη να κάνει καμιά κίνηση, λέω να του το θυμίσω). Ο Drake είχε δίκιο, ισόπαλο ήτανε να λήξει και δεν άλλαξε τίποτα, κερδίσαμε πάντως από μία ψήφο ο καθένας και μερικά όμορφα (ανεκτίμητα) σχόλια

 

Μόλις μας πει κι ο Nihilios το οκ, θα σχολιάσουμε και θα απαντήσουμε κι εμείς. (Ε, κύριος?)

[Nihilio]

Από εμένα κανένα πρόβλημα αν θέλετε να το λήξετε ισόπαλο.

 

Κριτική σε μισή ωρίτσα, προηγείται ένας κύριος Κέλλης

[Drake Ramore]

Σας ευχαριστούμε όλους πολύ που διαβάζετε και σχολιάζετε

 

Φαντάζομαι πως πρέπει πια να το λήξουμε (κι αφού δε βλέπω το Μιχάλη να κάνει καμιά κίνηση, λέω να του το θυμίσω). Ο Drake είχε δίκιο, ισόπαλο ήτανε να λήξει και δεν άλλαξε τίποτα, κερδίσαμε πάντως από μία ψήφο ο καθένας και μερικά όμορφα (ανεκτίμητα) σχόλια

 

Μόλις μας πει κι ο Nihilios το οκ, θα σχολιάσουμε και θα απαντήσουμε κι εμείς. (Ε, κύριος?)

 

Βεβαίως!

 

 

 

[Nihilio]

Από τις δύο ιστορίες μου άρεσε λίγο περισσότερο αυτή του Drake Remore, ψήφισα όμως Nienor, επειδή θεωρούσα ότι ανταποκρινόταν πολύ καλύτερα στην εισαγωγή.

 

Οι ιστορίες τώρα:

Το Ναυάγιο της Κάθυ Ντόνοβαν έχει δράση, εξωτικές τοποθεσίες και μια κλισαρισμένη ανατροπή που έρχεται όμως σα σφαλιάρα.

Μου άρεσε η σκηνή στη σπηλιά και η σκηνή στην παραλία και η όλη γραφή έχει προοπτικές.

ΟΜΩΣ:

η εισαγωγή δεν κολλάει με το υπόλοιπο κομμάτι, παρά μόνο επιδερμικά ως in media res και πάλι θέλει κοψε-ράψε για να δουλέψει. Η γραφή θέλει πολλά μερεμέτια για να στρώσει. Αλλού απλώνει και αλλού είναι στριμωγμένη. Φαίνεται λίγο βιαστική.

Συνολικά είναι ικανοποιητική αλλά με 1-2 περάσματα μπορεί να γίνει εξαιρετική ιστορία.

 

Το Κόκκινο Φεγγάρι χρειάζεται κι αυτό μερεμέτια. Συμπληρώνει τέλεια την εισαγωγή, η γλώσσα είναι γλαφυρή και πολύ όμορφη, αλλά από τη μέση και μετά ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι γινόταν. Μου φάνηκε πάντως βιαστική ιστορία, νομίζω πρέπει να γραφτεί με λίγο περισσότερο ρέγουλο για να δείξει τι ψάρια πιάνει.

 

Σα σύνολο τώρα, και οι δύο ιστορίες έχουν τα προβληματάκια τους αλλά μπορούν να βελτιωθούν από τους συγγραφείς - που έχουν τις δυνατότητες να το κάνουν.

[Drake Ramore]

Ας ξεκινήσω πρώτα με την ιστορία της Κιάρας.

Ζηλεύω. Ζηλεύω την γλώσσα και τις λυρικές περιγραφές, που νιωθω οτι όσο και να προσπαθήσω δεν θα καταφέρω ποτε να δώσω. Είμαι φαν, το δηλώνω. Η γραφή φαίνεται όχι μονο να ρέει αλλά να χρωματίζει όλο το περιβάλλον που περιγράφει, και αυτό αβίαστα. Είχα την αίσθηση διαβάζοντας οτι δεν χρειάστηκαν διορθώσεις, δεν σκάλωσε πουθενά, απλά έγραφε και βγήκε το διήγημα. Είναι μια αίσθηση που έχω αποκομίσει απο πολλά ακόμη διηγήματα της Κιάρας, και αυτό είναι που με έκανε να μην συγχωρήσω τα λάθη που έκανε στο σώμα της ιστορίας ακόμη περισσσότερο.

Κιάρα , το διήγημα σου δεν έχει μέση. Έχει αρχή που δένει πολύ όμορφα με την εισαγωγή, έχει τέλος που δίνει μια εξήγηση στην ιστορία, και τέλος. Αντιλαμβάνομαι αυτό που θέλει να πει ο Νιχίλιο -ότι δεν κατάλαβε τίποτα απο την μέση και έπειτα- ,και η Τιέσσα-για τα λογικά άλματα και τα κενά- και ο Ντάγκοκαλτ-που νιώθει οτι κάτι του διαφεύγει-.

Σαν να ξεκίνησες την ιστορία έχοντας την κατάληξη στο μυαλό σου, αλλά ήθελες να φτάσεις εκεί μια ώρα αρχύτερα.

Για τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα, μιας και σε γενικές γραμμές είναι μια ωραία ιστορία που χρειάζεται κάπου χίλιες ακόμη λέξεις για να δέσει. Όσοι πάντως έκαναν τα άλματα λογικής, σίγουρα ένωσαν τα κομμάτια και την ευχαριστήθηκαν.Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα (αν και είμαι σίγουρος οτι οι περισσότεροι έχουν καταλάβει διαφορετικά πράγματα).

 

Στην δική μου τώρα..

Ξεκινάω με το λάθος που ξέρω οτι έκανα, και ακόμη χειρότερα το έκανα και συνειδητά.Ναι, η εισαγωγή δεν πολυδένει.Την γύρισα απο δώ, την πήγα απο εκει, είχα και εκείνο το περιοριστικό που πρέπει να μπει αυτούσια...

Τελικά αποφάσισα να το γράψω όπως το είδατε για δύο λόγους. Πρώτον ήθελα να πω την ιστορία της Κάθυ Ντόνοβαν. Οι εναλλακτικές ήταν δύο ιστορίες τρόμου, αλλά είχα ήδη κολλήσει. Έπρεπε να την πω. Δεύτερον επειδή αντιλαμβάνομαι τους διαγωνισμούς ως εργαστήρια συγγραφής το τόλμησα γνωρίζοντας πως θα μπορέσω να φέρω την εισαγωγή στα δικά μου μέτρα όταν τελειώσει ο διαγωνισμός -κι ας μου αφαιρούσε βαθμούς-.

 

Στην παρατήρηση του Ντίνου για τον Ντομπς που λέει “Τι σε φέρνει σε αυτό το νησί” βαρούσα το κεφάλι μου στον τοίχο! Δεν μπορούσα να πιστέψω οτι μου ξέφυγε τέτοια χοντράδα! Thanx Ντινο!

 

Στο σχόλιο της Τιέσσα για τα φαντάσματα θα διαφωνήσω. Δεν καταλαβαίνω τι θα πει παραείναι υλικά.Δεν υπάρχει χειροπιαστή απόδειξη για το πως είναι τα φαντάσματα και υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές σε φαντάσματα που όχι μόνο είναι υλικά, κινούνται και κινούν πράγματα γύρω μας, αλλά δεν γνωρίζουν καν οτι έχουν πεθάνει γιατί συνεχίζουν να κάνουν ότι και στην ζωή. Σαν παράδειγμα θα φέρω την ταινία Έκτη Αίσθηση.

 

Απο κει και πέρα είναι η πρώτη προσπάθεια μου σε κάτι πιο ρομαντικό, οπότε μέρος της ενέργειας πήγε και στην προσοχή μου να μην το παρακάνω με το μελό. Δεν έχω διαβάσει παρόμοια αναγνώσματα και ήμουν κάπως προσεκτικός με τα ζουμιά και την αγάπη. Αυτό μάλλον το πήγα καλά!

Ευχαριστώ πολύ Κιαρά για τον συναγωνισμό και ευχαριστώ και τους υπόλοιπους που ψηφίσατε και σχολιάσατε.

[Sonya]

Εδώ να κάνω κι εγώ τον σχολιασμό (σύντομο).

 

Ψήφισα τον Απόστολο. Και οι δύο ιστορίες μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά ψήφισα τον Drake, γιατί μπορούσα κυριολεκτικά να μυρίσω τον ιδρώτα που έβγαζε προσπαθώντας να γράψει κάτι συναισθηματικό ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΑ ΜΕ ΑΚΡΑΤΟ ΣΑΔΙΣΜΟ!

 

Αυτά. Κάποια στιγμή θα κάνω και κανονική κριτική.

[Drake Ramore]

Βγήκε ευκολότερα απο όσο νομίζεις!

 

Τρελή συμπτωση πάντως να μοιάζουν τόσο οι δύο ιστορίες...

Μια με το Σταμάτη στο προηγούμενο write off και μια με την Κιάρα τώρα.

[Zaratoth]

Τρελή συμπτωση πάντως να μοιάζουν τόσο οι δύο ιστορίες...

Μια με το Σταμάτη στο προηγούμενο write off και μια με την Κιάρα τώρα.

 

Τυχαίο; Δεν νομίζω!

[Adicto]

Είναι κάποιες εισαγωγές που μοιάζουν με μονόδρομους. Και εγώ όταν την είδα, ναυάγιο σκέφτηκα αμέσως (άσχετα αν μου βγήκαν ψόφια δελφίνια στη συνέχεια)!

[Nienor]

Η πρώτη μου αίσθηση όταν διάβασα την ιστορία την Κάθυ ήτανε σοκ. Κάπου νομίζω γύρω στην 4η σελίδα που το ψιλιάστικα τι συμβαίνει (προφανώς επειδή ήμουν επηρεασμένη από τη δική μου, γιατί από ότι βλέπω για κανέναν άλλο δεν ήταν προφανές το που το πήγαινε) μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Η εισαγωγή δεν είχε τίποτα που να μας πάει εκεί, πραγματικά τίποτα, θα μπορούσε να γίνει οτιδήποτε χωροχρονικά και θεματικά, κι εμείς φτιάξαμε δύο ηρωίδες με το ίδιο βασικό πρόβλημα:

 

που ήτανε πεθαμένες και δεν το ξέρανε...

 

 

Τώρα που το ξεπέρασα και μπορώ να δω την ιστορία πιο καθαρά έχω να πω για αυτήν τα εξής: (θα δανειστώ την αρχή του Απόστολου )

Ζηλεύω την πλοκή σου! Πραγματικά τη ζηλεύω! Αρχή μέση τέλος, στέρεα και καθαρά, ξάστερα, όλα εκεί, τίποτα στην τύχη. Η σκηνή μέσα στη σπηλιά καλοστημένη τόσο που ενώ πια ήμουνα σίγουρη για το που θα καταλήξει αναρωτήθηκα ξανά και ξανά. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ το ότι τα φαντάσματα είχαν υλική υπόσταση, τους έδινε έναν αέρα που πολύ μου ταίριαζε με το νησί. Έμοιαζε σα μύθος όντως ξένος. Και βεβαίως, σαφέστατα, μου άρεσε η ερωτική ιστορία Πως θα μπορούσε άλλωστε να μη μου αρέσει; Δυνατή αγάπη, χωρίς χάπυ εντ, τέλος μέσα στα νερά σχεδόν... Όχι πως ξέρω να το ξεχωρίσω και πάρα πολύ καλά, αλλά καθόλου μελό δεν το βρήκα. Στο σύνολό της μία πολύ ωραία ερωτική περιπέτεια. Το μόνο που με χάλασε είναι η χαλαρή σχέση του με την εισαγωγή, η οποία πιστεύω πως θα ήταν εύκολο πολύ να την κάνεις να ταιριάξει. Θεωρώ πως ήθελε απλά δυο διαφορετικές λεξούλες, ξέρεις, μία ανάσα αλλού και μια παράγραφο διαφορά ας πούμε για να γράψεις την ίδια ιστορία (με λίγο διαφορετική χρονική τοποθέτηση) και να κολλήσεις ωραία και τον πρόλογο. Αλλά όλα αυτά είναι μόνο για το write off και καμία σχέση δεν έχουν με την ίδια την ιστορία. Μπράβο για το είδος, εγώ που δεν ήξερα πως γράφεις δεν το είδα καθόλου πως ίδρωσες για να το βγάλεις άρτια

 

 

Τώρα, κόκκινο φεγγάρι... Αρχικά είχα σκοπό να γράψω αυτή την ιστορία διαφορετικά. Σε φάση, χωρίς ψαρά και κόρη, με τα βασικά στοιχεία για τη Φιρντέβ. Αλλά δεν έβγαινε, δεν έβγαινε με τίποτα. Δε μπορούσα να την κάνω να λειτουργήσει. Έτσι άλλαξα τη στιγμή της αποκάλυψης τελείως και έφαγα την πλοκή (για την ακρίβεια την έβαλα στο μπλέντερ και την πολτοποίησα). Στάνταρ κάπου έχω κάνει χοντρά λάθη για να σας χάσω στην αφήγηση, γιατί στην πραγματικότητα λέω τρία πράγματα όλα κι όλα, αλλά μάλλον δεν είμαι σε θέση να τα βρω ακόμα.

 

Έχω ένα φάντασμα το οποίο από το σούρουπο ως την αυγή ζει και ξαναζεί μια λούπα (την σκηνή που ήθελε να ζήσει όταν ήταν ζωντανό) κι ένα θρύλο που τον λένε στο χωριό, μια από αυτές τις παλιές ιστορίες που έχουν όλα τα χωριά να επιδείξουν. Κάποια στιγμή (δε θα το έλεγα ακριβώς "τυχαία" όσο "μοιραία", δηλαδή θεωρώ πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι απλά περιγράφω αυτή τη στιγμή) το φάντασμα ακούει την ιστορία που λέγεται για αυτό κι ελευθερώνεται. Δεν υπήρχε κάτι άλλο κρυμμένο εκεί, αυτό ήταν όλο. Γιαυτό και δεν ξέρω πως να το φτιάξω. Γιατί έχω την εντύπωση πως αυτά τα καταλάβατε και πως κάπως (ίσως με περριτά στοιχεία ή με τη γλώσσα, δεν ξέρω) σας έβαλα σε μια διαδικασία να ψάχνεται και για κάτι άλλο. Πράγμα που είναι πολύ κακό.

 

Δε θα την πιάσω ακόμα έτσι κι αλλιώς να τη φτιάξω, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ αν βρείτε το χρόνο και τη διάθεση (όσοι ήδη το έχετε διαβάσει) να μου πείτε δυο πραγματάκια επάνω σε αυτά.

 

 

Σας ευχαριστούμε πολύ και πάλι για το διάβασμα, τα σχόλια και την ψηφοφορία

Nihilios και Drake σας ευχαριστώ πολύ και τους δυο για το ωραίο παιχνίδι

[Nienor]

Post το συμπληρωματικόν

 

Το write off αυτό έχει τίτλο, το βάφτισα κάποια στιγμή που μοιραζόμουν το σοκ μου με το συναθλητή μου το λένε:

 

"Οι Άλλοι"

 

[Nocturnal]

Επειδή χρωστούσα...

 

Nienor...

Ήταν πολύ δυνατό. Ατμόσφαιρα; Εικόνες; Ύφος; 10/10

Το διηγημα σου μου άρεσε πραγματικά, ίσως όχι τόσο σαν ιστορία αλλά σαν το πως ειπώθηκε αυτή η ιστορία.

 

Στα της ιστορίας. Διάβαζα τα σχόλια των άλλων που ψάχνανε από εδώ και από εκεί μπερδεμένα να ενώσουν τα κενά...

Εε; Ποια κενά; Δεν ξέρω αν πραγματικά κρύβεται κάτι περισσότερο από πίσω, αλλά εγώ αυτό που κατάλαβα είναι:

 

Μιά γυναίκα ξαναζει την ίδια μέρα ( / ανάμνηση ; ) ξανά και ξανά, ώντας φάντασμα - κάτι το οποίο σίγουρα δεν γνωρίζει-

Μέχρι που μια μέρα ακούει την ιστορία της από τον πατέρα της μικρής, μαθαίνει την αλήθεια κλπ κλπ...

Δεν μπορώ να βρω κενά... μου φένεται αρκετά απλή ιστορία.

 

Τώρα... Ο Ντίνος μιλάει για ένα τέλος νερόβραστο, χωρίς καθόλου φαντασία. Δεν θα σου πω αν ήταν ή όχι, γιατί προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς τρόπους για το πως θα μάθει ένα φάντασμα πως είναι φάντασμα.

Θα σου πω ποια επιλογή σου νομίζω θα μπορούσε να είχε σβήσει κάθε αμφιβολία, και το σχόλιο του Ντίνου δεν θα υπήρχε εκεί.

 

Μας δίνεις όντως μια λύση στην κατάρα της γυναίκας, η οποία ένας θεός ξέρει πόσες φορές έχει ξαναζήσει την ίδια μέρα. Έρχεται ένας πατέρας με την κόρη του , λένε την ιστορία, την ακούει εκείνη, μαθαίνει την αλήθεια και έρχεται η λύτρωση.

Γιατί όμως να έρθει η λύτρωση; Γιατί να μην μείνει εκεί στην παραλία μέχρι το επόμενο πρωί π.χ κλαίγοντας και ύστερα να τα έχει ξεχασει όλα.. και πάλι φτου από την αρχή;

 

Στην εκδοχή σου μας δίνεις μία λύση για την οποία κάνουμε κριτική. Στην εκδοχή μου, μας κάνεις να φανταζόμαστε πόσες φορές μπορεί ( και με ποιούς τρόπους ) να έχει μάθει για την φύση της και να το έχει ξεχάσει...

Έτσι έχει και την δραματική σκηνή που καταλαβαίνει την αλήθεια, και την plus δραματική σκηνή να είναι καταδικασμένη για πάντα.

Think about it ... ( Ελπίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω... )

 

Αυτή ήταν η μόνη μου παρατήρηση προς εσένα. Συγχαρητήρια και ευχαριστώ !

 

 

Γιατρέ μου.

 

Ένα πράγμα μπορώ να πω με βεβαιότητα. Πως ένιωσα απίστευτη αγάπη από εσένα για το έργο σου.

Είναι στιγμές που μπορείς να καταλάβεις, αν ο συγγραφέας έγραψε την ιστορία του με μεράκι ή όχι. Και εδώ ένιωσα σε κάθε παράγραφο ( ειδικά από την μέση και μετα) πως πραγματικά το αγαπησες το γραπτό σου...

Δεν μιλάω για αγάπη του στυλ "Πω πω τι απίστευτα πράγματα γράφω". Μιλάω για εκείνες τις στιγμές που τα δάχτυλα πετάνε στο πληλκτρολόγιο και ο συγγραφέας χαίρετε που έχει αυτήν την ικανότητα να γράφει.

Χεμ... χεμ... ξεφυγα.

 

Δεν έχω να πω πολλά. Νομίζω πως η πολύ καλή απόδοση της Νienor σε σχέση με την εισαγωγή έκανε την δικιά σου να δείχνει λίγο αποτραβηγμένη από αυτήν.

Απόλυτα ικανοποιημένος από την γραφή σου, εκτός από μερικά σημεία που ένιωσα πως ήθελες να εκμεταλευτείς την άνεση χώρου και ξέφευγες λίγουλάκι.

Όμορφη ανατροπή... Την δεύτερη φορά βέβαια, είναι κάπως να ξέρεις την αλήθεια, αλλά δεν είμαι εδώ να κρίνω την 2η φορά...

Επίσης υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσα να φέρω την εικόνα που παρουσίαζες στο μυαλό μου και δεν τα κατάφερα.

 

Αυτά από μένα.Συγχαρητήρια και σε ευχαριστώ.

 

Συγγνώμη για την καθυστέρηση

[Nienor]

Χα! Ευχαριστούμε πάρα πολύ που το έκανες